Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 19 november 2008 om 23:42
woensdag 19 november 2008 om 23:55
Zeker nu ik zelf moeder ben kan ik het me zo slecht voorstellen wat voor gevoel Lionel gegeven is. Hoe kun je zo'n zware last op de schouders van je kind leggen? Ook trouwens als ik jullie verhalen lees. Hoe kun je je kind dat soort dingen zeggen en ze nog menen ook. Om ze vervolgens met een glashard gezicht te ontkennen: nee hoor ik heb nooit gezegd dat ik liever zelfmoord had gepleegd nadat je vader overleedt. Het is dat jij nog te jong was. Eigenlijk wilde ik geen derde keer zwanger zijn, het is dat je broertje doodgeboren is.
donderdag 20 november 2008 om 00:01
quote:hanke321 schreef op 19 november 2008 @ 23:59:
Ik word er ook een beetje stil van.ik ook na al die jaren nog. Nu is de band sinds wij een kind hebben met grote sprongen verbeterd en heeft Lionel de instelling; het is toch mijn moeder (zonder al te veel gevoel trouwens) het blijft bij mij knagen. Zelfs al heeft ze dat niet letterlijk gezegd, het is wel het gevoel dat is overgekomen bij Lionel.
Ik word er ook een beetje stil van.ik ook na al die jaren nog. Nu is de band sinds wij een kind hebben met grote sprongen verbeterd en heeft Lionel de instelling; het is toch mijn moeder (zonder al te veel gevoel trouwens) het blijft bij mij knagen. Zelfs al heeft ze dat niet letterlijk gezegd, het is wel het gevoel dat is overgekomen bij Lionel.
donderdag 20 november 2008 om 00:14
quote:hanke321 schreef op 20 november 2008 @ 00:07:
Wel fijn om te lezen dat het contact is verbeterd, ook al hebben jullie je reserves. Wat betreft je zoon zou ik niet zo bang zijn dat hij het gevoel krijgt dat hij niet gewenst is. Zo te lezen zijn jullie gek op hem.
Die laatste zin is helemaal waar; hij is ons cadeautje
Inderdaad, Lionel heeft zijn verwachtingen mbt zijn moeder bijgesteld (naar niks eigenlijk) en wordt dus niet meer teleurgesteld. Wel knap van hem trouwens. En in alle eerlijkheid: ze is een geweldige oma (zonder sarcasme of rancune) dat zonder meer. Voor Lionel is dat voldoende dus voor mij ook (en ze doet op haar manier haar best echt waar)
Dames (en volgens mij een enkele heer?) heel veel bewondering voor jullie en een welgemeende
Wel fijn om te lezen dat het contact is verbeterd, ook al hebben jullie je reserves. Wat betreft je zoon zou ik niet zo bang zijn dat hij het gevoel krijgt dat hij niet gewenst is. Zo te lezen zijn jullie gek op hem.
Die laatste zin is helemaal waar; hij is ons cadeautje
Inderdaad, Lionel heeft zijn verwachtingen mbt zijn moeder bijgesteld (naar niks eigenlijk) en wordt dus niet meer teleurgesteld. Wel knap van hem trouwens. En in alle eerlijkheid: ze is een geweldige oma (zonder sarcasme of rancune) dat zonder meer. Voor Lionel is dat voldoende dus voor mij ook (en ze doet op haar manier haar best echt waar)
Dames (en volgens mij een enkele heer?) heel veel bewondering voor jullie en een welgemeende
donderdag 20 november 2008 om 09:43
Onze tweede dochter was ook een cadeautje en dat weet ze.
Maar 'cadeautje' klinkt zoveel beter als ' ongelukje'. Wij zien haar ook echt als cadeautje, ik gebruik het wel eens als koosnaampje voor haar.
Het is gewoon echt rot als je je hele leven er aan herinnerd wordt dat je er eigenlijk niet had moeten zijn...
Ik heb verrassend goed geslapen.
Ik laat me meevoeren in alles wat nu op me af gaat komen.
Gisterenavond een lang, goed gesprek gehad met manlief.
hij denkt dat het wel eens heel serieus kan zijn wat er met mijn moeder aan de hand is . Ze weegt nog maar 66 kilo en heeft al 4 weken koorts. Ze zal daardoor natuurlijk erg verzwakt zijn en haar afweersysteem zal ver o,o zijn...
Ik weet niet wanneer ik haar ga bezoeken. Of ik haar uberhaupt ga bezoeken.
Toch triest dat er zoveel is gebeurd waardoor je op een punt bent beland,op dit soort momenten niet bij je moeder te willen zijn. (is dat een goeie zin?)
Maar 'cadeautje' klinkt zoveel beter als ' ongelukje'. Wij zien haar ook echt als cadeautje, ik gebruik het wel eens als koosnaampje voor haar.
Het is gewoon echt rot als je je hele leven er aan herinnerd wordt dat je er eigenlijk niet had moeten zijn...
Ik heb verrassend goed geslapen.
Ik laat me meevoeren in alles wat nu op me af gaat komen.
Gisterenavond een lang, goed gesprek gehad met manlief.
hij denkt dat het wel eens heel serieus kan zijn wat er met mijn moeder aan de hand is . Ze weegt nog maar 66 kilo en heeft al 4 weken koorts. Ze zal daardoor natuurlijk erg verzwakt zijn en haar afweersysteem zal ver o,o zijn...
Ik weet niet wanneer ik haar ga bezoeken. Of ik haar uberhaupt ga bezoeken.
Toch triest dat er zoveel is gebeurd waardoor je op een punt bent beland,op dit soort momenten niet bij je moeder te willen zijn. (is dat een goeie zin?)
donderdag 20 november 2008 om 10:00
Goldie als je het niet weet wat te doen ga er heen voor jezelf dat jij de moeite nam.
De consequentie is mss. wel dan dat je glashard gezegt word dat je weg moet gaan.
Kan je dat aan denk je?
Bekijk het dan op een manier dat het niet aan jou lag maar alles aan je moeder.
Ik heb mijn vader alsnog bezocht na afgelopen mei.
Ik hoorde viavia hoe het met hem vergaat na mei opname,en werd op de hoogte gehouden maar wilde tóch zelf poolshoogte nemen na zijn pasgeleden opname weer.
Ik werd de deur gewezen heb hem eergister gesproken (hij is inmiddels weer thuis).Voor mij deed me dat goed ook al dacht ik ik ga/wil niet meer heen.Hij deed alleen nog maar akelig we moesten ons er niet mee bemoeien (mishandeling door zijn huidige vrouw).
Ik heb er wel vrede mee nu ook al verliep het niet zo ik hoopte dat ik hem dus even kon zien.Het is en blijft mijn vader.
De consequentie is mss. wel dan dat je glashard gezegt word dat je weg moet gaan.
Kan je dat aan denk je?
Bekijk het dan op een manier dat het niet aan jou lag maar alles aan je moeder.
Ik heb mijn vader alsnog bezocht na afgelopen mei.
Ik hoorde viavia hoe het met hem vergaat na mei opname,en werd op de hoogte gehouden maar wilde tóch zelf poolshoogte nemen na zijn pasgeleden opname weer.
Ik werd de deur gewezen heb hem eergister gesproken (hij is inmiddels weer thuis).Voor mij deed me dat goed ook al dacht ik ik ga/wil niet meer heen.Hij deed alleen nog maar akelig we moesten ons er niet mee bemoeien (mishandeling door zijn huidige vrouw).
Ik heb er wel vrede mee nu ook al verliep het niet zo ik hoopte dat ik hem dus even kon zien.Het is en blijft mijn vader.
donderdag 20 november 2008 om 10:04
Ik kwam er ook een tijd geleden achter, dat mijn moeder al heel snel zwanger was en dat ze daarom gingen trouwen..
was dus ook niet de bedoeling, en mijn moeder had al twee keer eerder verplicht moeten trouwen. Ze heeft eigenlijk nooit echt de keuze voor een zwangershcap zelf gemaakt.
Als je vervolgens dan ook nog opgroeit in erbarmelijke omstandigheden (in allerlei opzichten) dan geeft dat niet echt het gevoel van gewenst zijn nee..
Ik denk nu; ik ben er en ik alleen kan er wat van maken. Ik doe alles wat in mijn macht ligt, maar ik vergeef het ze nooit meer.
Want ik vind dat je -ondanks tegenslagen - er alles aan moet doen als ouders zijnde, om je kind het beste te geven. Dat ze dat willens en wetens niet hebben gedaan, zegt genoeg.
De wil was er niet, de middelen waren er niet. En dan tig jaar later mij gaan zitten verwijten dat ik te weinig contact opneem, en mij gaan zitten vertellen wat ik allemaal beter kan in mijn leven? Laat me niet lachen, waar was mijn goede voorbeeld?
Nee, ik sta er ver boven, en blijf erboven staan. Gemiste kans voor hen, ze hebben kansen genoeg gehad. Ik wou dat ik ze gehad had...en nu pak ik wat ik pakken kan. Ik heb op mijn 34ste eindelijk door dat ik er ook mag zijn, dat ik ook mag nemen. En ik voel me sinds lange tijd gelukkig, dat besefte ik me gisteren ineens. Wat een gevoel! En dat gun ik jullie allemaal ook zo.
was dus ook niet de bedoeling, en mijn moeder had al twee keer eerder verplicht moeten trouwen. Ze heeft eigenlijk nooit echt de keuze voor een zwangershcap zelf gemaakt.
Als je vervolgens dan ook nog opgroeit in erbarmelijke omstandigheden (in allerlei opzichten) dan geeft dat niet echt het gevoel van gewenst zijn nee..
Ik denk nu; ik ben er en ik alleen kan er wat van maken. Ik doe alles wat in mijn macht ligt, maar ik vergeef het ze nooit meer.
Want ik vind dat je -ondanks tegenslagen - er alles aan moet doen als ouders zijnde, om je kind het beste te geven. Dat ze dat willens en wetens niet hebben gedaan, zegt genoeg.
De wil was er niet, de middelen waren er niet. En dan tig jaar later mij gaan zitten verwijten dat ik te weinig contact opneem, en mij gaan zitten vertellen wat ik allemaal beter kan in mijn leven? Laat me niet lachen, waar was mijn goede voorbeeld?
Nee, ik sta er ver boven, en blijf erboven staan. Gemiste kans voor hen, ze hebben kansen genoeg gehad. Ik wou dat ik ze gehad had...en nu pak ik wat ik pakken kan. Ik heb op mijn 34ste eindelijk door dat ik er ook mag zijn, dat ik ook mag nemen. En ik voel me sinds lange tijd gelukkig, dat besefte ik me gisteren ineens. Wat een gevoel! En dat gun ik jullie allemaal ook zo.
donderdag 20 november 2008 om 10:05
EV het is zo dubbel he. Enerzijds doet het je niets als ze overlijdt, maar ergens zit het wel in je achterhoofd en ben je al op voorhand bang, voor de gevoelens die er dan los zullen komen..ik ken het.
Toch wil ik geen contact, ik zie tegen die tijd wel weer hoe ik me dan voel. Opgelucht, waarschijnlijk..eindelijk van die last af.
Toch wil ik geen contact, ik zie tegen die tijd wel weer hoe ik me dan voel. Opgelucht, waarschijnlijk..eindelijk van die last af.
donderdag 20 november 2008 om 10:08
Mijn favoriete gezegde; men lijdt het meest, van het lijden dat men vreest. Waarheid als een koe! We verspillen een hoop tijd, energie met te bedenken wat er mogelijk kan gebeuren. Dat weet je niet, en dat heb je niet altijd in de hand. Voor je gemoedsrust is het het beste om in het nu te leven, en je pas druk te maken om zaken die dan aan de orde zijn. Anders leef je continu in angst en onzekerheid..op die manier mis je een hoop goede en positieve dingen, want in je angst vergeet je dat die er ook nog zijn.
donderdag 20 november 2008 om 10:43
quote:Elmervrouw schreef op 20 november 2008 @ 10:16:
Maar goed, terug naar het nu. En ik ben er, daar kan niemand omheen. Ha! Lekker puh. Ja (denk nu even aan jou, Zusje): dit is puberpraat. No way dat ik dat toen voelde, maar nu denk ik: ik maak er tenminste wat van, en dat kan ik van mijn moeder niet zeggen.
(Eigenlijk moeten we een keer samen flink rel schoppen hier op het forum )
Maar goed, terug naar het nu. En ik ben er, daar kan niemand omheen. Ha! Lekker puh. Ja (denk nu even aan jou, Zusje): dit is puberpraat. No way dat ik dat toen voelde, maar nu denk ik: ik maak er tenminste wat van, en dat kan ik van mijn moeder niet zeggen.
(Eigenlijk moeten we een keer samen flink rel schoppen hier op het forum )
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
donderdag 20 november 2008 om 10:51
Ach, GL, wat moeilijk voor je...
Heel veel sterkte!
Van de week heb ik een ervaring met een vriend achter de rug, waarin hij hetzelfde reageerde in een situatie als mijn vader... Ik ben 's avonds gewoon misselijk en met zweethandjes thuis gekomen, en toen ik het er gisteren met Arteman over had, zat ik gewoon bijna te huilen. Het was zo vreemd...
Heel veel sterkte!
Van de week heb ik een ervaring met een vriend achter de rug, waarin hij hetzelfde reageerde in een situatie als mijn vader... Ik ben 's avonds gewoon misselijk en met zweethandjes thuis gekomen, en toen ik het er gisteren met Arteman over had, zat ik gewoon bijna te huilen. Het was zo vreemd...
donderdag 20 november 2008 om 10:55
Wat heftig en wat dubbel GL. Dikke voor je. Heel veel kracht toegewenst, wat je ook gaat doen. Maak de keuzes die voor jou goed voelen, waarvan je denkt: later kan ik erop terugzien en heb ik er vrede mee.
En een zwaai naar jou Caylinn, ik kan me voorstellen dat het jou in sommige opzichten nog meer kwelt dan je man. Als het je ouders zijn vind je er wel of niet vrede mee. Maar wanneer je veel van iemand houdt en ziet hoe zijn of haar ouders met diegene omgegaan zijn, dat roept iets van pure verontwaardiging en beschermdrang op denk ik. Fijn dat jullie zo'n gelukkig gezin zijn en jullie kind zo gewenst en geliefd .
Fijn dat je je gelukkig voelt Julus, blij om .
En EV, klinkt als een bijzondere avond die je hebt gehad. En fijn dat je duidelijk hebt durven zijn, zowel in wat je wilde als je mening. Knap van je, zal best een drempeltje zijn geweest. Ik hoop dat je de volgende keer als je dat wil, die opstelling kunt maken voor jezelf.
Oh en Artemis, wat was er gebeurd (of is dat te prive)? Naar voor je, gaat het nu weer een beetje?
En een zwaai naar jou Caylinn, ik kan me voorstellen dat het jou in sommige opzichten nog meer kwelt dan je man. Als het je ouders zijn vind je er wel of niet vrede mee. Maar wanneer je veel van iemand houdt en ziet hoe zijn of haar ouders met diegene omgegaan zijn, dat roept iets van pure verontwaardiging en beschermdrang op denk ik. Fijn dat jullie zo'n gelukkig gezin zijn en jullie kind zo gewenst en geliefd .
Fijn dat je je gelukkig voelt Julus, blij om .
En EV, klinkt als een bijzondere avond die je hebt gehad. En fijn dat je duidelijk hebt durven zijn, zowel in wat je wilde als je mening. Knap van je, zal best een drempeltje zijn geweest. Ik hoop dat je de volgende keer als je dat wil, die opstelling kunt maken voor jezelf.
Oh en Artemis, wat was er gebeurd (of is dat te prive)? Naar voor je, gaat het nu weer een beetje?
donderdag 20 november 2008 om 11:03
He bah Artemis, dat soort dingen zijn zo confronterend. Ik merk zelf ook dat ik heel heftig reageer als mensen het gedrag van mijn vader vertonen. Mega-trigger, die ik lange tijd niet herkend heb voor wat het was. Fijn dat je er goed met Arteman over kan praten.
En Julus, eens met Feli, wat goed om te horen! Ik ben ook erg blij. Lief was deze week twee nachten in het buitenland en dan merk je aan de kleine dingen dat het echt goed zit en daar word ik heel gelukkig van. Gewoon even een belletje zodra hij op is en weet dat ik al aan het werk ben, terwijl je eigenlijk niks zinnigs te melden hebt, aangezien we elkaar net voor het slapen gaan nog gesproken hebben. Zucht...
En Julus, eens met Feli, wat goed om te horen! Ik ben ook erg blij. Lief was deze week twee nachten in het buitenland en dan merk je aan de kleine dingen dat het echt goed zit en daar word ik heel gelukkig van. Gewoon even een belletje zodra hij op is en weet dat ik al aan het werk ben, terwijl je eigenlijk niks zinnigs te melden hebt, aangezien we elkaar net voor het slapen gaan nog gesproken hebben. Zucht...
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
