Mannen en commitment

Is niet typisch iets voor mannen denk ik, er zijn volgens mij ook genoeg vrouwen die enigszins huiverig zijn voor dingen als commitment en het onder woorden brengen van gevoelens.

Ben er zelf één van...

Als een man gaat lopen zeuren, ben ik ook weg.

quote:Frances01 schreef op 26 november 2008 @ 18:09:

Wat is dat toch met die mannen? Ben je leuk aan het daten, vraag je je toch na een paar maanden af welke kant het opgaat. Hebben we nu iets of niet?

Want we willen onze tijd niet verdoen aan "players"....



Maar dat commitment uitspreken, die gevoelens (zijn ze er en in welke mate..) onder woorden brengen, dat vinden mannen kennelijk erg moeilijk. Sterker nog, ze zetten vervolgens soms het contact een beetje op een lager pitje. Hoe zijn jullie ervaringen hiermee en hoe gaan jullie hiermee om? Gewoon geduld hebben en maar zien waar het schip strandt?



Reacties/uitleg van mannen ook erg gewenst!



als mannen hun 'commitment' gevoelens niet uitspreken en vervolgens het contact op een lager pitje zetten is dat m.i. om 1 reden en dat is dat ze die gevoelens niet voor jou hebben....en daaruit kan je dan zelf je conclusies trekken..

ben ook een vrouw en bij mij werkt het zo naar mannen als ze na een tijdje hierom vragen dan trek ik of de stekker eruit of ik laat het langzaam doodbloeden.

Ik heb het omgekeerde tot nu toe ervaren: ze willen een commitment a la minute! Maar mijn praktijkvoorbeelden verdienen niet de schoonheidsprijs. Mannen die hun commitment niet meteen uitspreken, tja, dat zou gewoon nuchterheid kunnen zijn. Gewoon aftasten en dat lijkt me niet verkeerd. Of bedoelde je iets anders?

quote:Frances01 schreef op 26 november 2008 @ 18:09:

Wat is dat toch met die mannen? Ben je leuk aan het daten, vraag je je toch na een paar maanden af welke kant het opgaat. Hebben we nu iets of niet? Want we willen onze tijd niet verdoen aan "players"....



Maar dat commitment uitspreken, die gevoelens (zijn ze er en in welke mate..) onder woorden brengen, dat vinden mannen kennelijk erg moeilijk. Sterker nog, ze zetten vervolgens soms het contact een beetje op een lager pitje. Hoe zijn jullie ervaringen hiermee en hoe gaan jullie hiermee om? Gewoon geduld hebben en maar zien waar het schip strandt?



Reacties/uitleg van mannen ook erg gewenst! Als je maanden moet wachten op commitment dan heb je kennelijk veel geduld. Teveel geduld als je het mij vraagt. In mijn ervaring hebben mannen in het algemeen helemaal geen moeite met commitment of het uitspreken van hun gevoelens. Er is inderdaad één groep mannen die daar wél moeite mee heeft: de groep mannen die jou onvoldoende interesant vindt als hun partner. Dat is bij uitstek een groep waar je geen geduld mee zou willen hebben. Weg ermee.

Hallo Frances01,



Ligt het wel aan die mannen?

Hoe toon jij zelf commitment?

Ben jij ze niet aan het claimen omdat je bang bent dat het players blijken te zijn?



Sommige mannen hebben inderdaad moeite met commitment, net als dat sommige vrouwen dat hebben. Weet niet of dat hem in het "manzijn" zit. Denk eigenlijk van niet.



Gr,

WZK

ja, herkenbaar , mij ex ,,,,Bindingangst, kan niet zonder mij maar moest blijkbaar zijn wilde haren kwijt En nu beseft hij dat hij me toch terug wil en dat andere vrouwen het niet hebben.

Helaas te laat, nog meer pijn kan ik niet aan. Heb besloten om het hoofdstuk af te sluiten!



Moet er wel bij vermelden dat hij jonger is dan mij en dat ik het gevoel heb dat jonge mannen die in de smaak vallen bij de andere vrouwen moeilijk kunnen settelen. VERLEIDING is te groot zeg maar. Ik denk dat naarmate een vent volwassener wordt en weet wat hij wel en niet wil dat het dan makkelijker voor hem is.



Mijn conclusie: Weinig verwachten van jonge knappe kerels of voor de oudere en meer ervaren versies gaan

Ik denk dat je niet in de Mars en Venus valkuil moet trappen dat als een man gewoon niet genoeg voor je voelt om commitment uit te spreken, dat toe te schrijven aan het "mansoort".

Zo stel je het wel, ook in je vraag hoe andere vrouwen daarmee omgaan, als was het een soort kwaaltje of eigenaardigheid.

Ik denk dat je misschien wel de mannen treft (of aantrekt) die zich niet willen committeren met wat voor reden dan ook, bindingsangst, niet genoeg gevoel voor jou, nog aan ex hangend whatever. Maar als jij ze aantrekt onbewust, kan het zijn dat jijzelf diep in je hart je niet wilt binden.



Ik ben er langzaam naar toe gegroeid, naar veel daten, dat ik er aan toe was om nu eens echt een relatie aan te gaan. En juist op dat moment kom ik hem tegen.. en in tegenstelling tot al die vage figuren voor hem, kan hij heel goed gevoelens uitspreken en heeft hij het ook over de toekomst en is hij niet bang commitment uit te spreken. Wat een verademing! En ik denk niet dat het toevallig is dat ik hem tegenkom op het moment dat ik zelf weer helemaal naar een echte relatie (en niet meer dat gefladder) toe was.

Als je "mannen" en "vrouwen" gaat scheiden ontbreekt altijd de nuance. Over het gemiddelde geldt wel:

In de hersenen van vrouwen komt een stof die voor binding zorgt in een 10x zo hoge concentratie voor als bij mannen. Een vrouw voelt die binding dus meer van nature, terwijl bij een man dit meer verstandelijk is. Ook als een man slecht is voor een vrouw (mishandeling oid.) blijft een vrouw zich tot hem richten. Een man zoekt van nature makkelijker naar avontuurtjes, een vrouw naar vertrouwen.



Maar goed, mijn vrouw weet dondersgoed dat zij de vrouw van mijn leven is, en dat laat ik haar geregeld weten. Zij hoeft dat mij niet te vragen. Maar als jij het niet te horen krijgt zul je het wel moeten vragen, met het risico dat hij, als hij eerlijk is zegt: Nee, ik ben niet toe aan een relatie, en wil vooral het avontuur van het veroveren en het genot van de sex.

Ik zou ook zeggen dat je het gewoon moet vragen in een vroeg stadium. Nee, niet of hij met je wil trouwen, maar of hij verliefd is op jou. Als het niet al duidelijk is iig. Als hij dat naar een paar weken nog niet weet, dan is het einde verhaal, maar hij kan er dan ook niets aan doen dat hij niet verliefd is geworden.

quote:es1450 schreef op 27 november 2008 @ 16:02:

Ik zou ook zeggen dat je het gewoon moet vragen in een vroeg stadium. Nee, niet of hij met je wil trouwen, maar of hij verliefd is op jou. Als het niet al duidelijk is iig. Als hij dat naar een paar weken nog niet weet, dan is het einde verhaal, maar hij kan er dan ook niets aan doen dat hij niet verliefd is geworden.Daar heb ik een vraag over. Als je een aantal keer gedate hebt, en het is elke keer erg leuk. Verder heb je weinig contact, maar de keren dat je samen bent is het gewoon geweldig. Ik ben verliefd. Ik weet dat hij een type is die van zijn vrijheid houdt, maar ik weet ook dat hij mij leuk vindt. Hij laat dit niet zozeer merken als we niet bij elkaar zijn, maar juist wel als we wel bij elkaar zijn. En dat is prima, vind het wel lekker om elkaar niet te veel te zien en te spreken. Maar hoe bespreek je 'wat gaat er nou verder gebeuren'. Ik wil hem niet wegjagen, maar ik wil ook weten of hij mij ook zo leuk vind en of hij mij als meer ziet dan af en toe een avontuurtje... Kun je hier al over praten na een maand, of loop ik dan wel heel erg hard van stapel? Wat vinden jullie?

quote:Frances01 schreef op 26 november 2008 @ 18:09:





Maar dat commitment uitspreken, die gevoelens (zijn ze er en in welke mate..) onder woorden brengen, dat vinden mannen kennelijk erg moeilijk. Sterker nog, ze zetten vervolgens soms het contact een beetje op een lager pitje. Hoe zijn jullie ervaringen hiermee en hoe gaan jullie hiermee om? Gewoon geduld hebben en maar zien waar het schip strandt?



Reacties/uitleg van mannen ook erg gewenst!



Ik ben een vrouw, maar ik denk er normaal gesproken* ook graag even bewust over na voordat ik me commit, of mijn gevoelens kenbaar maak. Je gaat en wilt je toch zeker niet met elke pietlut verbinden. Eerst eens goed kijken wat voor vlees ik in de kuip heb hoor, en bij twijfel... het contact op een lager pitje. Krijgen je hersenen meer lucht en kun je conclusies trekken.



Ik denk dat je best voor jezelf mag besluiten dat je niet al te lang wilt wachten met het krijgen van duidelijkheid, maar ik vind het niet raar dat mensen wat afstand nemen als een ander zich ineens al helemaal verbonden ziet na wat leuk daten. Alleen leuk daten is niet genoeg, er moet meer in zitten. En bedenk zelf ook eens, als iemand die jij niet helemaal ziet zitten zich aan je wil binden ga je toch ook wat afstand scheppen.



Als je je na een paar maanden (dan denk ik aan een maand of 4/5) nog moet afvragen óf en wát jullie wat hebben, denk ik dat jullie niets hebben en/of meneer in kwestie het gewoon wel makkelijk vindt. Zelf wil ik me alleen binden aan een man die zo leuk is dat ik hem niet wil laten lopen, waar het verder ook mee klopt enzo natuurlijk, én die mij zo leuk vindt dat hij mij niet wil laten lopen. Wil of kan hij dat niet, dan is het snel klaar. Wil en kan hij wel, dan kan het heel snel gaan. Ook met mannen hoor.





* Ik viel hals over kop voor mijn vriend, en we waren ook vrij snel een stel (wat een stom woord), maar ik kan dit ook niet vergelijken met eerdere ervaringen. De vlieger van even een tijd aankijken ging dus niet helemaal op bij ons, maar het voelde meteen al erg goed. Een beetje het; uitzondering bevestigd de regel effect op de aankijktermijn dus.

. oops, 2 keer

Zildjian, dat lijkt mij nu een afweging die alleen jijzelf kunt maken (al denk ik persoonlijk dat als je het moet vragen het niet goed zit). Maar het kan ook je eigen onzekerheid zijn. Ik persoonlijk houd van duidelijkheid. Dus ik zou hem vertellen dat ik toch wel behoorlijk verliefd op hem was en hem vragen hoe het bij hem is. Of je kunt ook die vraag weglaten. Uit zijn reactie kun jij waarschijnlijk ook het antwoord trekken. Bedenk wel wat jij dan doet als het antwoord niet hetgeen is dat jij wilt horen. Ik heb het in zo een situatie een keer 'uitgemaakt'. Niet meteen, maar nadat hij dus gezegd had dat het bij hem 'moest groeien', heb ik hem de volgende dag gezegd dat ik geen relatie/vriendschap/scharrel wil hebben waar de verhoudingen niet kloppen. En dat ik dus niet op een wachtbankje ging zitten. Bij ons was het namelijk al zo dat ik hem vaker wilde zien dan hij mij (we gingen toen een paar weken met elkaar om). Voor mij was een keer per week en tussendoor hooguit een keer bellen niet genoeg en voor hem wel.

Hij gaf toen ook toe dat hij mij vooral leuk vond, maar niet et gevoel had dat er iets groeide (maar je weet maar nooit zei hij erbij). Ik besloot toen dat ik dat niet wilde. Misschien was het voor een ander goed geweest, maar ik wilde iets anders. Ik voelde mij niet lekker met hoe het ging en dus heb ik er een punt achter gezet (en nog een paar weken gehoopt dat hij weer bij mij op de stoep zou staan).

Daar gaat het volgens mij in een relatie om, dat je beide hetzelvde wilt, je hebt volgens mij niet te veel of te weinig willen, maar beide moeten er hetzelvde over denken.