Kinderen
alle pijlers
Kind...maar niet altijd blij
dinsdag 25 november 2008 om 16:10
Sinds een paar maanden hebben wij een dochter. Een hele lieve zelfs.... Alleen ik moet eerlijk bekennen (schaam mij er bijna voor) dat ik helemaal niet altijd blij met haar ben. Het legt volledig beslag op mijn leven (logisch en zeer terecht van d'r..) en ik kan er zo weinig mee nog. Ik had verwacht helemaal in de zevende hemel te zijn, maar dat is niet het geval. Ongetwijfeld komt dat allemaal nog, maar ik zit er bijna op te wachten. Hebben anderen dit ook zo?
vrijdag 28 november 2008 om 13:56
Spinster, even in aansluiting bij Mal. Ik heb wel een gezond kind en ik snap heel goed wat ze bedoelt als ze zegt dat ze wel eens moe wordt van het gezeik (om het maar even bot te zeggen). Een kind van drie weken wat niet doorslaapt etc.. Verman je.
Kan me voorstellen dat het je je op zo'n moment klote voelt (wat Eowynn zegt, het verandert niets aan je gevoel), maar maak er niet een groter drama van dat het is.
Kan me voorstellen dat het je je op zo'n moment klote voelt (wat Eowynn zegt, het verandert niets aan je gevoel), maar maak er niet een groter drama van dat het is.
vrijdag 28 november 2008 om 14:23
Ik heb ook helemaal niet het idee dat er een groot drama van gemaakt wordt Star. Ik kan me alleen wel voorstellen dat als je denkt dat je enorm blij zult zijn en op een grote roze wolk zult zitten en hele dagen loopt te knuffelen met je voorbeeldige baby terwijl je alle tijd hebt voor alles omdat baby's heel makkelijk zijn dat het dan vies tegenvalt én dat je dan denkt dat er iets mis met jóu is.
vrijdag 28 november 2008 om 14:49
quote:Eowynn_ schreef op 28 november 2008 @ 12:32:
Malificent, jij bent niet de enige die 'recht' heeft op negatieve gevoelens omdat jij toevallig een ziek kind hebt. .Ik heb geen last van negatieve gevoelens hoor, ik ben juist erg blij met mijn kind. Ik snap je niet zo goed.
Malificent, jij bent niet de enige die 'recht' heeft op negatieve gevoelens omdat jij toevallig een ziek kind hebt. .Ik heb geen last van negatieve gevoelens hoor, ik ben juist erg blij met mijn kind. Ik snap je niet zo goed.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 28 november 2008 om 14:59
Ik vind het juist heel goed dat TO hier zo open en eerlijk post wat haar gevoelens zijn, en het lijkt me ook prettig voor haar dat er mensen zijn die die gevoelens delen. En wat ik een beetje proefde uit jouw eerste post, Maleficent, is dat moeders zich niet zo mogen voelen en alleen maar blij moeten zijn dat ze een kind hebben gekregen. Tsja, en zo blijft het dus een taboe en dat is een beetje jammer.
Star noemt de topics over met 3 weken niet doorslapen gezeur. En ja, misschien is dat ook wel gezeur, maar ik denk dat het voor veel mensen een wezenlijk probleem is. Want, waarom weet ik ook niet, maar er wordt blijkbaar verwacht dat baby's op enig moment gaan doorslapen. Minismollie is 4 maanden nu, en de vraag: "slaapt ze al eens door?" wordt me minstens een keer per week gesteld. Dan is het toch niet raar dat je op enig moment gaat denken dat het blijkbaar niet normaal is dat er nog niet doorgeslapen wordt, even los van de enorme vermoeidheid die je ervaart door de gebroken nachten. Dus de combinatie van verwachten dat je al heel snel weer normaal zult kunnen slapen en de diepste vermoeidheid die je ooit hebt gekend maken dit een net zo wezenlijk probleem als gewoon af en toe niet zo blij zijn met het moederschap.
Zo heb ik bijvoorbeeld de allerleukste baan van de hele wereld, maar af en toe ben ik er toch ook niet zo blij mee. En ik heb de allerliefste man van de hele wereld, maar die mag soms ook achter het behang. Moet ik dat dan maar stil houden? Want ik mag me in mijn handjes knijpen dat ik een baan heb? Idem voor de aanwezigheid van die geweldige man? Zo kort door de bocht is het toch niet? Er is een kind gekomen en de wereld staat op zijn kop, het is een life event, en levensveranderend ook. Daar mag je toch wel gewoon eens van balen? Ook met een gezond kind en een snelle en/of probleemloze zwangerschap?
Star noemt de topics over met 3 weken niet doorslapen gezeur. En ja, misschien is dat ook wel gezeur, maar ik denk dat het voor veel mensen een wezenlijk probleem is. Want, waarom weet ik ook niet, maar er wordt blijkbaar verwacht dat baby's op enig moment gaan doorslapen. Minismollie is 4 maanden nu, en de vraag: "slaapt ze al eens door?" wordt me minstens een keer per week gesteld. Dan is het toch niet raar dat je op enig moment gaat denken dat het blijkbaar niet normaal is dat er nog niet doorgeslapen wordt, even los van de enorme vermoeidheid die je ervaart door de gebroken nachten. Dus de combinatie van verwachten dat je al heel snel weer normaal zult kunnen slapen en de diepste vermoeidheid die je ooit hebt gekend maken dit een net zo wezenlijk probleem als gewoon af en toe niet zo blij zijn met het moederschap.
Zo heb ik bijvoorbeeld de allerleukste baan van de hele wereld, maar af en toe ben ik er toch ook niet zo blij mee. En ik heb de allerliefste man van de hele wereld, maar die mag soms ook achter het behang. Moet ik dat dan maar stil houden? Want ik mag me in mijn handjes knijpen dat ik een baan heb? Idem voor de aanwezigheid van die geweldige man? Zo kort door de bocht is het toch niet? Er is een kind gekomen en de wereld staat op zijn kop, het is een life event, en levensveranderend ook. Daar mag je toch wel gewoon eens van balen? Ook met een gezond kind en een snelle en/of probleemloze zwangerschap?
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
vrijdag 28 november 2008 om 15:00
Eowynn, het gaat er mij om dat als TO een beetje rond leest op het forum dat ze wel kan vinden dat heel veel moeders de eerste periode lastig vinden. Na verloop van tijd wordt het steeds makkelijker. Als je dat als een soort van mantra in je hoofd hebt, dan wordt de situatie vanzelf draaglijker. Ik vind de uitspraak 'niet blij met je kind' gewoon te ver gaan, maar dat vond ik al voordat hij ziek was.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 28 november 2008 om 15:06
Dus als TO open en eerlijk is over haar gevoelens wordt het toegejuicht en als iemand dan een kritische noot plaatst dan is het niet goed. Ik mag toch ook open en eerlijk zijn, of zie ik dat nu helemaal verkeerd?
Mag je alleen maar reageren als je het eens bent met TO? Ik probeer alleen maar uit te leggen dat je de zaken eens in perspectief moet leren zien. En dat het vanzelf wel makkelijker wordt, maar als je hierin mee gaat en iedereen zegt maar dat het goed is dat je je zo voelt, kan het ook de andere kant op gaan.
Mag je alleen maar reageren als je het eens bent met TO? Ik probeer alleen maar uit te leggen dat je de zaken eens in perspectief moet leren zien. En dat het vanzelf wel makkelijker wordt, maar als je hierin mee gaat en iedereen zegt maar dat het goed is dat je je zo voelt, kan het ook de andere kant op gaan.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 28 november 2008 om 15:45
Hier ook geen roze wolk hoor. Het is gewoon hard werken. Je oude leven is weg, en je moet nu de 24/7 zorg voor die kleine combineren met wat je nog rest.
Deeltijd werken, je relatie is misschien veranderd, verantwoordelijkheden, geldzorgen.
Voel je niet verplicht te genieten, want als dat niet lukt voel je je alleen maar rot.
Je hebt een prachtig mensje op de wereld gezet, en daar moet je hard je best voor doen..
Deeltijd werken, je relatie is misschien veranderd, verantwoordelijkheden, geldzorgen.
Voel je niet verplicht te genieten, want als dat niet lukt voel je je alleen maar rot.
Je hebt een prachtig mensje op de wereld gezet, en daar moet je hard je best voor doen..
vrijdag 28 november 2008 om 15:48
quote:Maleficent schreef op 28 november 2008 @ 15:00:
Ik vind de uitspraak 'niet blij met je kind' gewoon te ver gaan, maar dat vond ik al voordat hij ziek was.
Sja ik wil nog even toevoegen dat hoe zwaar ik het ook af en toe vind, ik nooit een gevoel van spijt of 'niet blij met haar' gehad heb.
Als je dat hebt TO is het misschien toch goed om eens te gaan praten met een psycholoog.
Want niet blij met je kindje is toch iets anders als niet blij met je nieuwe leven.
Ik vind de uitspraak 'niet blij met je kind' gewoon te ver gaan, maar dat vond ik al voordat hij ziek was.
Sja ik wil nog even toevoegen dat hoe zwaar ik het ook af en toe vind, ik nooit een gevoel van spijt of 'niet blij met haar' gehad heb.
Als je dat hebt TO is het misschien toch goed om eens te gaan praten met een psycholoog.
Want niet blij met je kindje is toch iets anders als niet blij met je nieuwe leven.
vrijdag 28 november 2008 om 16:27
Tuurlijk is het prima dat je open en eerlijk bent, en ja, het is ook prima dat je het niet met TO eens bent. De zinsnede "niet blij met mijn kind' heb ik zelf opgevat als zijnde "niet blij met de situatie" want uit de OP lees ik tussen de regels door dat TO op zich blij is met haar kind, maar het lood- en loodzwaar vindt en eigenlijk een beetje wacht tot het wel leuk wordt.
Jij zegt:
Het geluk zit hem niet in het feit dat je huishoudschema in de war ligt of omdat je niet meer weg kunt wanneer je wilt, natuurlijk is je leven anders. Ik word wel eens een beetje moedeloos van het geklaag hier op het forum. Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben.
Dat je moedeloos wordt van het "geklaag" op het forum kan ik me echt levendig voorstellen, maar vergeet niet dat het op dat moment echt een wezenlijk probleem voor diegene kan zijn. En wellicht is het in het grotere perspectief een miniprobleem, maar als je er middenin zit... Ik zelf heb een enorm makkelijk kind. Nu. Maar jee zeg, de eerste weken, toen er alleen maar gehuild werd en je geen flauw idee hebt en iedereen tegen je roept dat je maar op je moederinstinct moet vertrouwen en dat jij je kindje het beste kent. Lieve help zeg, daar raakte ik nog veel meer van in paniek. Nu, nu er niet meer zo veel gehuild wordt, nu ik haar het beste ken en nu ik ook weet dat ik wel op mezelf en op haar kan vertrouwen is het heel anders. En is mijn eerste gedachte bij een "mijn kind slaapt zo weinig" topic van: jee, dat komt vanzelf wel goed, hoor. Maar als je er middenin zit dan zit je toch echt met je handen in het haar en op dat moment is het een wezenlijk probleem.
Dus, lang verhaal en wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is: prima om een kritisch tegengeluid te laten horen, maar relativeer dingen alsjeblieft niet dood. Want in het grote geheel is er altijd wel ergens nog iets ergers aan de hand.
Jij zegt:
Het geluk zit hem niet in het feit dat je huishoudschema in de war ligt of omdat je niet meer weg kunt wanneer je wilt, natuurlijk is je leven anders. Ik word wel eens een beetje moedeloos van het geklaag hier op het forum. Jullie hebben werkelijk geen idee hoeveel geluk jullie hebben.
Dat je moedeloos wordt van het "geklaag" op het forum kan ik me echt levendig voorstellen, maar vergeet niet dat het op dat moment echt een wezenlijk probleem voor diegene kan zijn. En wellicht is het in het grotere perspectief een miniprobleem, maar als je er middenin zit... Ik zelf heb een enorm makkelijk kind. Nu. Maar jee zeg, de eerste weken, toen er alleen maar gehuild werd en je geen flauw idee hebt en iedereen tegen je roept dat je maar op je moederinstinct moet vertrouwen en dat jij je kindje het beste kent. Lieve help zeg, daar raakte ik nog veel meer van in paniek. Nu, nu er niet meer zo veel gehuild wordt, nu ik haar het beste ken en nu ik ook weet dat ik wel op mezelf en op haar kan vertrouwen is het heel anders. En is mijn eerste gedachte bij een "mijn kind slaapt zo weinig" topic van: jee, dat komt vanzelf wel goed, hoor. Maar als je er middenin zit dan zit je toch echt met je handen in het haar en op dat moment is het een wezenlijk probleem.
Dus, lang verhaal en wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is: prima om een kritisch tegengeluid te laten horen, maar relativeer dingen alsjeblieft niet dood. Want in het grote geheel is er altijd wel ergens nog iets ergers aan de hand.
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
vrijdag 28 november 2008 om 16:35
Waarom is het zo erg om af en toe eens niet blij te zijn met je kind? Ik ben ook weleens niet blij met mijn kinderen en ik ben ook weleens niet blij met mijn man. Lijkt me heel gezond. Ik was vroeger ook niet altijd blij met mijn ouders en ik ben nog nooit iemand tegengekomen, inclusief mezelf, waar ik áltijd blij mee was. Lijkt me ook onmogelijk eigenlijk.
En ik vind ook niet dat we moeten zeggen dat het goed is dat TO zich zo voelt, maar het is wel heel normaal. En dat wil ze waarschijnlijk even horen. En dan kun je juist de dingen weer wat beter in perspectief plaatsen. Júist als er mensen zijn die zeggen dat ze hetzelfde hebben ervaren en dat het weer over gaat. Als je er in je eentje mee blijft rondlopen wordt het véél te groot, en kun je het juist niet meer in perspectief plaatsen.
En ik vind ook niet dat we moeten zeggen dat het goed is dat TO zich zo voelt, maar het is wel heel normaal. En dat wil ze waarschijnlijk even horen. En dan kun je juist de dingen weer wat beter in perspectief plaatsen. Júist als er mensen zijn die zeggen dat ze hetzelfde hebben ervaren en dat het weer over gaat. Als je er in je eentje mee blijft rondlopen wordt het véél te groot, en kun je het juist niet meer in perspectief plaatsen.
vrijdag 28 november 2008 om 16:49
Nou ja, daar zal ik het dan wel niet mee eens zijn en niet over eens kunnen worden. Ik ben ook wel eens niet blij met mijn man en mijn ouders, maar bij mijn zoon heb ik dat nog nooit ervaren, want hij komt uit mij, en ik kan hem alleen maar zien als puur en lief. Maar goed, laten we het er maar op houden dat TO niet blij is met de situatie.
Stijntje ik hoop oprecht dat je snel je weg vindt in 'moederland' en dat het makkelijker voor je wordt.
Stijntje ik hoop oprecht dat je snel je weg vindt in 'moederland' en dat het makkelijker voor je wordt.
Stressed is just desserts spelled backwards
vrijdag 28 november 2008 om 17:07
Helaas nog geen moeder, dus geen ervaring. Wel denkt ik dat het heel normaal is wat je voelt, maar een taboe, dus bijna shocking als je zoiets zegt. Ik vind het prima om te horen 'lekker down to earth'. Niets is toch alleenmaar leuk, dit ook niet. Mocht je er echt last van krijgen en echt totaal niet enthousiast ervan worden zou ik even langs de huiarts hoppen. Wordt ook wel een beetje moe van vrouwen die alles geweldig vinden van poeluier tot kotsboer..
vrijdag 28 november 2008 om 17:19
Maleficent, maar kijk, daar zeg je iets zinvols. Jíj hebt dat nog nooit gevoeld, dus dat je niet blij was met je kind. Misschien moet jij je daar heel gelukkig mee prijzen. Ik heb dat gevoel van niet blij toch echt wel eens gevoeld. Niet heel vaak, niet regelmatig, gewoon een keertje werd ik niet blij van haar, toen ze voor de tigste keer kwam voor een nachtvoeding en ik dood- en doodop was.
En tanteka, poepluiers en kotsboeren zijn heel erg ranzig, haha!
En tanteka, poepluiers en kotsboeren zijn heel erg ranzig, haha!
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
vrijdag 28 november 2008 om 17:37
quote:Eowynn_ schreef op 28 november 2008 @ 14:23:
Ik heb ook helemaal niet het idee dat er een groot drama van gemaakt wordt Star. Ik kan me alleen wel voorstellen dat als je denkt dat je enorm blij zult zijn en op een grote roze wolk zult zitten en hele dagen loopt te knuffelen met je voorbeeldige baby terwijl je alle tijd hebt voor alles omdat baby's heel makkelijk zijn dat het dan vies tegenvalt én dat je dan denkt dat er iets mis met jóu is.Niet in dit specifieke geval wellicht, maar over het algemeen vind ik dat er maar wat vaak gezegd wordt dat het zo ontzettend zwaar en moeilijk is en dat begrijp ik, samen met Mal, niet zo goed.
Ik heb ook helemaal niet het idee dat er een groot drama van gemaakt wordt Star. Ik kan me alleen wel voorstellen dat als je denkt dat je enorm blij zult zijn en op een grote roze wolk zult zitten en hele dagen loopt te knuffelen met je voorbeeldige baby terwijl je alle tijd hebt voor alles omdat baby's heel makkelijk zijn dat het dan vies tegenvalt én dat je dan denkt dat er iets mis met jóu is.Niet in dit specifieke geval wellicht, maar over het algemeen vind ik dat er maar wat vaak gezegd wordt dat het zo ontzettend zwaar en moeilijk is en dat begrijp ik, samen met Mal, niet zo goed.
vrijdag 28 november 2008 om 17:40
quote:Supersmollie1 schreef op 28 november 2008 @ 14:59:
Star noemt de topics over met 3 weken niet doorslapen gezeur. En ja, misschien is dat ook wel gezeur, maar ik denk dat het voor veel mensen een wezenlijk probleem is. Want, waarom weet ik ook niet, maar er wordt blijkbaar verwacht dat baby's op enig moment gaan doorslapen. Minismollie is 4 maanden nu, en de vraag: "slaapt ze al eens door?" wordt me minstens een keer per week gesteld. Dan is het toch niet raar dat je op enig moment gaat denken dat het blijkbaar niet normaal is dat er nog niet doorgeslapen wordt, even los van de enorme vermoeidheid die je ervaart door de gebroken nachten. Dus de combinatie van verwachten dat je al heel snel weer normaal zult kunnen slapen en de diepste vermoeidheid die je ooit hebt gekend maken dit een net zo wezenlijk probleem als gewoon af en toe niet zo blij zijn met het moederschap.
Supersmollie, laat ik het zo zeggen. Misschien is gezeur een verkeerd woord en moet ik zeggen dat ik vind dat de verwachtingen van een kind en leven met een kind mijns inziens vaak te hoog zijn en ja, dan kan het tegenvallen.
Star noemt de topics over met 3 weken niet doorslapen gezeur. En ja, misschien is dat ook wel gezeur, maar ik denk dat het voor veel mensen een wezenlijk probleem is. Want, waarom weet ik ook niet, maar er wordt blijkbaar verwacht dat baby's op enig moment gaan doorslapen. Minismollie is 4 maanden nu, en de vraag: "slaapt ze al eens door?" wordt me minstens een keer per week gesteld. Dan is het toch niet raar dat je op enig moment gaat denken dat het blijkbaar niet normaal is dat er nog niet doorgeslapen wordt, even los van de enorme vermoeidheid die je ervaart door de gebroken nachten. Dus de combinatie van verwachten dat je al heel snel weer normaal zult kunnen slapen en de diepste vermoeidheid die je ooit hebt gekend maken dit een net zo wezenlijk probleem als gewoon af en toe niet zo blij zijn met het moederschap.
Supersmollie, laat ik het zo zeggen. Misschien is gezeur een verkeerd woord en moet ik zeggen dat ik vind dat de verwachtingen van een kind en leven met een kind mijns inziens vaak te hoog zijn en ja, dan kan het tegenvallen.
vrijdag 28 november 2008 om 17:48
quote:Star schreef op 28 november 2008 @ 13:56:
Spinster, even in aansluiting bij Mal. Ik heb wel een gezond kind en ik snap heel goed wat ze bedoelt als ze zegt dat ze wel eens moe wordt van het gezeik (om het maar even bot te zeggen). Een kind van drie weken wat niet doorslaapt etc.. Verman je.
Kan me voorstellen dat het je je op zo'n moment klote voelt (wat Eowynn zegt, het verandert niets aan je gevoel), maar maak er niet een groter drama van dat het is.Ik kan me jouw gevoel ook voorstellen hoor Star . Niet van alles hoeft een enorm drama gemaakt te worden en soms is het leven even aanpoten, en dat geldt voor iedereen. Als iedereen daar topics over gaat openen dan worden we allemaal horendol.
Gelukkig zál niet iedereen er topics over openen. Mensen hebben een ander tolerantieniveau, een ander niveau van veerkrachtigheid. Waarom wordt de een depressief na het overlijden van iemand en gaat een ander altijd maar door en door?
Mensen zitten ander in elkaar. Hun emotionele huishouding reageert anders op bepaalde zaken en dat kan dus gewoon een fysiek ding zijn, heel biologisch (hetzelfde als de uitleg van stofjes in je hersenen tijdens een depressie).
Als iemand gewoon even lekker van zich af wil klagen omdat het soms tegen valt mag dat. En uiteraard mogen wij dan met zijn allen ook terugklagen dat het erbij hoort, dat er ergere dingen zijn en dat iemand zich moet vermannen.
Maar als het gevoel wat vérder gaat dan gewoon willen klagen, dan vind ik het cru om te zeggen 'verman je'. Daarmee ga je helemaal voorbij aan iemand eigen persoonlijkheid/persoonlijke achtergrond/levenservaring/sociale steun/etc.
En wat ik ook wel een mooie vond, gezegd door smollie:
quote:Dus, lang verhaal en wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is: prima om een kritisch tegengeluid te laten horen, maar relativeer dingen alsjeblieft niet dood. Want in het grote geheel is er altijd wel ergens nog iets ergers aan de hand.
Spinster, even in aansluiting bij Mal. Ik heb wel een gezond kind en ik snap heel goed wat ze bedoelt als ze zegt dat ze wel eens moe wordt van het gezeik (om het maar even bot te zeggen). Een kind van drie weken wat niet doorslaapt etc.. Verman je.
Kan me voorstellen dat het je je op zo'n moment klote voelt (wat Eowynn zegt, het verandert niets aan je gevoel), maar maak er niet een groter drama van dat het is.Ik kan me jouw gevoel ook voorstellen hoor Star . Niet van alles hoeft een enorm drama gemaakt te worden en soms is het leven even aanpoten, en dat geldt voor iedereen. Als iedereen daar topics over gaat openen dan worden we allemaal horendol.
Gelukkig zál niet iedereen er topics over openen. Mensen hebben een ander tolerantieniveau, een ander niveau van veerkrachtigheid. Waarom wordt de een depressief na het overlijden van iemand en gaat een ander altijd maar door en door?
Mensen zitten ander in elkaar. Hun emotionele huishouding reageert anders op bepaalde zaken en dat kan dus gewoon een fysiek ding zijn, heel biologisch (hetzelfde als de uitleg van stofjes in je hersenen tijdens een depressie).
Als iemand gewoon even lekker van zich af wil klagen omdat het soms tegen valt mag dat. En uiteraard mogen wij dan met zijn allen ook terugklagen dat het erbij hoort, dat er ergere dingen zijn en dat iemand zich moet vermannen.
Maar als het gevoel wat vérder gaat dan gewoon willen klagen, dan vind ik het cru om te zeggen 'verman je'. Daarmee ga je helemaal voorbij aan iemand eigen persoonlijkheid/persoonlijke achtergrond/levenservaring/sociale steun/etc.
En wat ik ook wel een mooie vond, gezegd door smollie:
quote:Dus, lang verhaal en wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is: prima om een kritisch tegengeluid te laten horen, maar relativeer dingen alsjeblieft niet dood. Want in het grote geheel is er altijd wel ergens nog iets ergers aan de hand.
vrijdag 28 november 2008 om 21:06
Wel herkenbaar, maar 'k zou ze toch echt voor geen goud willen missen. Elke leeftijd heeft z'n leuke en minder leuke kanten.
Als baby zijn ze echter volkomen afhankelijk van jou. Als ze huilen en ze hun natje en droogje gehad hebben, je ze aandacht hebt gegeven, getracht hebt te troosten etc etc en ze nog huilen voel je je soms machteloos. De kleine kan nog niet aangeven wat hij/zij voelt/denkt en als ouder word je daar dan wel eens onzeker van.
Verder ben je erg gebonden in die periode, maar dat is een keuze die je gemaakt heb. Soms is dat wel eens balen omdat je misschien een leuke uitnodiging gehad hebt en je bijv. geen oppas kan vinden. Maar als je kleine jou 'beloont' met zijn/haar lach vind je het al zo'n erg niet meer dat je ergens niet heen kon.
Gaan ze peuteren en hebben ze hun eigen wijsheden geniet je evengoed van je kind, maar ook dan kunnen ze het bloed wel eens onder je nagels vandaan halen als ze je tot en met aan 't uittesten zijn. Hoort er allemaal bij. Gelukkig zijn het meestal schatjes.
Mijn kids zijn nu 8 en 10 en over het algemeen geweldige kinderen die het ook nog eens perfect doen op school. Natuurlijk hebben zij ook wel eens wat en mijn zoontje vertoont zo nu en dan puberaal gedrag en dat geeft soms wat strubbelingen. Mijn dochtertje kan wel eens drammen wanneer ze haar zin probeert te krijgen. Als ze dan het weekend bij hun vader zijn geeft dat even rust maar ik ben altijd weer blij als ze thuis komen en andersom idem.
Verder heb ik ook wel eens mijn buien als moeder en irriteer ik me aan een wissewasje. Zeker in mijn menstruatieperiode. Dan ben ik ook niet altijd de moeder die een kind zich wenst.
Maar over het algemeen ben ik een zeer tevreden moeder en andersom zijn zij ook tevreden ondanks dat ik ze niet alles kan bieden wat ik zou willen.
Als baby zijn ze echter volkomen afhankelijk van jou. Als ze huilen en ze hun natje en droogje gehad hebben, je ze aandacht hebt gegeven, getracht hebt te troosten etc etc en ze nog huilen voel je je soms machteloos. De kleine kan nog niet aangeven wat hij/zij voelt/denkt en als ouder word je daar dan wel eens onzeker van.
Verder ben je erg gebonden in die periode, maar dat is een keuze die je gemaakt heb. Soms is dat wel eens balen omdat je misschien een leuke uitnodiging gehad hebt en je bijv. geen oppas kan vinden. Maar als je kleine jou 'beloont' met zijn/haar lach vind je het al zo'n erg niet meer dat je ergens niet heen kon.
Gaan ze peuteren en hebben ze hun eigen wijsheden geniet je evengoed van je kind, maar ook dan kunnen ze het bloed wel eens onder je nagels vandaan halen als ze je tot en met aan 't uittesten zijn. Hoort er allemaal bij. Gelukkig zijn het meestal schatjes.
Mijn kids zijn nu 8 en 10 en over het algemeen geweldige kinderen die het ook nog eens perfect doen op school. Natuurlijk hebben zij ook wel eens wat en mijn zoontje vertoont zo nu en dan puberaal gedrag en dat geeft soms wat strubbelingen. Mijn dochtertje kan wel eens drammen wanneer ze haar zin probeert te krijgen. Als ze dan het weekend bij hun vader zijn geeft dat even rust maar ik ben altijd weer blij als ze thuis komen en andersom idem.
Verder heb ik ook wel eens mijn buien als moeder en irriteer ik me aan een wissewasje. Zeker in mijn menstruatieperiode. Dan ben ik ook niet altijd de moeder die een kind zich wenst.
Maar over het algemeen ben ik een zeer tevreden moeder en andersom zijn zij ook tevreden ondanks dat ik ze niet alles kan bieden wat ik zou willen.
vrijdag 28 november 2008 om 22:20
Star, ik kan me dat wel voorstellen, dat je hier komt met je verhaal. Ik zou dat zelf ook doen denk ik, in mijn omgeving had ik toen geen mensen waarmee ik dat kon bespreken, nu inmiddels wel, maar het was ook niet ernstig genoeg om mee naar de huisarts te stappen. En je verhaal opschrijven en herkenning vinden is soms al 90% van de oplossing.
zaterdag 29 november 2008 om 00:55
Hoihoi, nou die roze wolk heeft mijn huisje ook gepasseerd hoor, haha, de eerste 4/5 maanden kon ze alleen maar huilen en ik weet nog heel goed hoe onmachtig je je dan voelt. Nog naar zo'n bottenfiguur om d'r werveltjes na te kijken, inbakeren, bah
Maar gelukkig na die 5 maanden is het allemaal bijgetrokken en is het de liefste dochter die ik me maar kan wensen, echt een schatje.
Helemaal in contrast met de tweeling waarmee we 2 jaar later verrast zijn haha, weer geen roze wolk, want dat is gewoon keihard werken
Maar goed, natuurlijk is het een regelrechte catastrofe allemaal en een grove inbreuk op welk leven je dan ook had ooit ergens in een tijd daarvoor, het voegt toch ook wel weer heel wat toe en ik ben dolgelukkig met drie gezonde (b)engeltjes.
Dus geef niet op, er is hoop, hihi, en als het kan, neem ook je tijd om er eens gewoon van te genieten. Het klinkt oubollig, maar het is voorbij voor je het in de gaten hebt.
Doei
Maar gelukkig na die 5 maanden is het allemaal bijgetrokken en is het de liefste dochter die ik me maar kan wensen, echt een schatje.
Helemaal in contrast met de tweeling waarmee we 2 jaar later verrast zijn haha, weer geen roze wolk, want dat is gewoon keihard werken
Maar goed, natuurlijk is het een regelrechte catastrofe allemaal en een grove inbreuk op welk leven je dan ook had ooit ergens in een tijd daarvoor, het voegt toch ook wel weer heel wat toe en ik ben dolgelukkig met drie gezonde (b)engeltjes.
Dus geef niet op, er is hoop, hihi, en als het kan, neem ook je tijd om er eens gewoon van te genieten. Het klinkt oubollig, maar het is voorbij voor je het in de gaten hebt.
Doei
