Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
zaterdag 9 juli 2016 om 12:57
Ik heb al alle sociale familieverplichtingen sinds zijn 'biecht' ontdoken. Bezoekjes aan schoonmoeder, jarige oom etc. Idd om vervolgens iets voor mezelf te doen, en ademruimte te pakken. Beviel goed. Nu voel ik voor het eerst (een beetje) ruimte om me weer naar zo'n gelegenheid te gaan. Wel met weerstand. Maar dat komt mss ook omdat ik er l tijd al een hekel aan had. Plus nu dan dus de drempel omdat ik er een tijd niet aan heb meegedaan. Maar die drempel is er over een maand, jaar whatever ook, en hoe langer ik wacht, hoe hoger.
Dus nu kon ik wel weer eens een keer meegaan. Met frisse tegenzin
Wat ik versta onder onder mooie momenten (post gisteren): dat we mèt elkaar praten vanuit verbondenheid, maar zonder in elkaar 'op' te gaan. Dus niet dat ik al denk te weten wat hij gaat zeggen, of dat ik me met een halve mompel van zijn kant al 'gehoord ' voel, maar echt, oprecht eerlijk zijn over bedenkingen, hoop, twijfels in de liefde, de breuk in het vertrouwen, vanuit mezelf sprekend, op een niet aanvallende of verwijtende manier.
En dan merken dat dit gehoord wordt. Door hem.
Merken dat hij oprecht luistert en zonder in de verdediging te schieten, laat merken dat hij het snapt.
En dat hij vervolgens ook stukjes van zijn beleving kan laten weten, zonder dat ik me hierdoor tekort voel schieten, of in de verdediging schiet. En dit allemaal zonder te verdwijnen in een moeras van ellende, zoals het in voorgaande lange gesprekken nog wel eens voelde.
Dat waren een aantal mooie, waardevolle momenten.
Qua pijnlijke momenten; hij fietste bijvoorbeeld een paar keer nogal stevig door, deels verklaarbaar door verkeerssituaties waarbij het logisch was, maar ook een paar keer op een gewoon recht stuk, waarbij ik me ineens erg eenzaam voelde, zo 10 meter achter hem aan fietsend. Hij wist de kortste weg, en ik moest me steeds aanpassen aan zijn tempo, hij 'vergat' op tijd te zeggen dat we linksaf moesten, en het voelde ineens heel symbolisch.
Dat ik hem (in onze relatie) teveel volg, dat hij de koers bepaalt, mij vergeet onderweg, mij achter zich laat, dat ik bezig ben met aansluiten bij hem, met me afvragen of hij naar links of rechts wil, en hij dit niet goed communiceert.
Dat was bijv 'pijnlijk'. Die gedachtes.
Zit in mijn hoofd, deze pijn, dat realiseer ik me, maar het is er wel.
Dus nu kon ik wel weer eens een keer meegaan. Met frisse tegenzin
Wat ik versta onder onder mooie momenten (post gisteren): dat we mèt elkaar praten vanuit verbondenheid, maar zonder in elkaar 'op' te gaan. Dus niet dat ik al denk te weten wat hij gaat zeggen, of dat ik me met een halve mompel van zijn kant al 'gehoord ' voel, maar echt, oprecht eerlijk zijn over bedenkingen, hoop, twijfels in de liefde, de breuk in het vertrouwen, vanuit mezelf sprekend, op een niet aanvallende of verwijtende manier.
En dan merken dat dit gehoord wordt. Door hem.
Merken dat hij oprecht luistert en zonder in de verdediging te schieten, laat merken dat hij het snapt.
En dat hij vervolgens ook stukjes van zijn beleving kan laten weten, zonder dat ik me hierdoor tekort voel schieten, of in de verdediging schiet. En dit allemaal zonder te verdwijnen in een moeras van ellende, zoals het in voorgaande lange gesprekken nog wel eens voelde.
Dat waren een aantal mooie, waardevolle momenten.
Qua pijnlijke momenten; hij fietste bijvoorbeeld een paar keer nogal stevig door, deels verklaarbaar door verkeerssituaties waarbij het logisch was, maar ook een paar keer op een gewoon recht stuk, waarbij ik me ineens erg eenzaam voelde, zo 10 meter achter hem aan fietsend. Hij wist de kortste weg, en ik moest me steeds aanpassen aan zijn tempo, hij 'vergat' op tijd te zeggen dat we linksaf moesten, en het voelde ineens heel symbolisch.
Dat ik hem (in onze relatie) teveel volg, dat hij de koers bepaalt, mij vergeet onderweg, mij achter zich laat, dat ik bezig ben met aansluiten bij hem, met me afvragen of hij naar links of rechts wil, en hij dit niet goed communiceert.
Dat was bijv 'pijnlijk'. Die gedachtes.
Zit in mijn hoofd, deze pijn, dat realiseer ik me, maar het is er wel.
zaterdag 9 juli 2016 om 13:06
"Wat ik versta onder onder mooie momenten (post gisteren): dat we mèt elkaar praten vanuit verbondenheid, maar zonder in elkaar 'op' te gaan. Dus niet dat ik al denk te weten wat hij gaat zeggen, of dat ik me met een halve mompel van zijn kant al 'gehoord ' voel, maar echt, oprecht eerlijk zijn over bedenkingen, hoop, twijfels in de liefde, de breuk in het vertrouwen, vanuit mezelf sprekend, op een niet aanvallende of verwijtende manier. "
dus de mooie momenten zitten in jou. Het zijn de moment waarop jij kan praten over jouw bedenkingen op een niet aanvallende manier. Het zijn momenten waarop jij niet invult en je gehoord voelt. Ligt allemaal bij jou he? Wat zegt dit dan over jullie?
dus de mooie momenten zitten in jou. Het zijn de moment waarop jij kan praten over jouw bedenkingen op een niet aanvallende manier. Het zijn momenten waarop jij niet invult en je gehoord voelt. Ligt allemaal bij jou he? Wat zegt dit dan over jullie?
zaterdag 9 juli 2016 om 13:37
"(een beetje) ruimte, met weerstand, misschien omdat ik er altijd al een hekel aan had"
En dat "had" dat betekend dat je er een hekel aan hebt. Neem ik aan.
Ik snap dat je moet geven en nemen in het leven maar een feestje gaat ook zonder jou wel door.
Niet dat ik zeg dat je niet moet gaan maar ik vind je argumenten niet overtuigend.
En waarom zou die drempel hoger worden? Er komt misschien wel een moment dat je enorm veel zin hebt in zo'n feestje omdat je daar oprecht kunt vertellen dat het heel goed met jullie gaat.
Of niet en dan maakt het ook niet meer zoveel uit.
Je voelt een beetje ruimte en geeft het direct weer weg, zo vul ik het in. Je hebt gisteren iets met je man gedaan, daar had je gemengde gevoelens over. Waarom vandaag dat niet eens laten bezinken terwijl je iets doet waar je wel echt zin in hebt? Al is het maar een uurtje door de buurt wandelen, als je dat moeilijk vind ga je een boodschapje doen wat verder weg.
En dat "had" dat betekend dat je er een hekel aan hebt. Neem ik aan.
Ik snap dat je moet geven en nemen in het leven maar een feestje gaat ook zonder jou wel door.
Niet dat ik zeg dat je niet moet gaan maar ik vind je argumenten niet overtuigend.
En waarom zou die drempel hoger worden? Er komt misschien wel een moment dat je enorm veel zin hebt in zo'n feestje omdat je daar oprecht kunt vertellen dat het heel goed met jullie gaat.
Of niet en dan maakt het ook niet meer zoveel uit.
Je voelt een beetje ruimte en geeft het direct weer weg, zo vul ik het in. Je hebt gisteren iets met je man gedaan, daar had je gemengde gevoelens over. Waarom vandaag dat niet eens laten bezinken terwijl je iets doet waar je wel echt zin in hebt? Al is het maar een uurtje door de buurt wandelen, als je dat moeilijk vind ga je een boodschapje doen wat verder weg.
zaterdag 9 juli 2016 om 13:53
Paar tips:
- Je kan ook gewoon een psycholoog bij jou in de buurt opzoeken via google en bellen voor een afspraak. Vaak kortere wachttijden en véél duidelijkheid en geen bureaucratie. Het hoeft niet via de GGZ hè... Ik snap je gevoel van psychisch 'aangerand' zijn heel goed, dat komt door hun afstandelijke, bureaucratische protocollen. Je wordt een casus, een nummer en gaat een standaard traject in. Daar kies je voor, het kan ook anders. Wees je daarvan bewust.
- ik vind het niet normaal dat je man voor je uit fietst en je 'vergeet' tijdens het fietsen als jullie nota bene
terugfietsen van het uitje dat jíj geregeld hebt en waar je zogezegd zulk fijn contact had. Ik weet niet hoor, je man klinkt kil. Alsof ie er maar half bij is. Het klinkt als jij er vooral aan trekt om écht contact te krijgen. Vindt je dit prettig?
- Je kan ook gewoon een psycholoog bij jou in de buurt opzoeken via google en bellen voor een afspraak. Vaak kortere wachttijden en véél duidelijkheid en geen bureaucratie. Het hoeft niet via de GGZ hè... Ik snap je gevoel van psychisch 'aangerand' zijn heel goed, dat komt door hun afstandelijke, bureaucratische protocollen. Je wordt een casus, een nummer en gaat een standaard traject in. Daar kies je voor, het kan ook anders. Wees je daarvan bewust.
- ik vind het niet normaal dat je man voor je uit fietst en je 'vergeet' tijdens het fietsen als jullie nota bene
terugfietsen van het uitje dat jíj geregeld hebt en waar je zogezegd zulk fijn contact had. Ik weet niet hoor, je man klinkt kil. Alsof ie er maar half bij is. Het klinkt als jij er vooral aan trekt om écht contact te krijgen. Vindt je dit prettig?
zaterdag 9 juli 2016 om 14:38
Lieve Zeeland........
Je laatste posting maakt me verdrietig.
Er spreekt zo'n eenzaamheid uit.
Ik vind jouw mans hard vooruit fietsen ontzettend symbolisch.
Dat zeg je zelf in andere woorden eigenlijk ook.
Eigenlijk wil ik er veel van zeggen maar ik hou me in want ik realiseer me dat er misschien te veel projectie achter zit.
Ik hoop dat er nog ándere mensen in je leven zijn dan je man die lief voor je zijn en je troosten als je verdriet hebt.
Je laatste posting maakt me verdrietig.
Er spreekt zo'n eenzaamheid uit.
Ik vind jouw mans hard vooruit fietsen ontzettend symbolisch.
Dat zeg je zelf in andere woorden eigenlijk ook.
Eigenlijk wil ik er veel van zeggen maar ik hou me in want ik realiseer me dat er misschien te veel projectie achter zit.
Ik hoop dat er nog ándere mensen in je leven zijn dan je man die lief voor je zijn en je troosten als je verdriet hebt.
zaterdag 9 juli 2016 om 16:33
quote:S-Meds schreef op 09 juli 2016 @ 13:06:
dus de mooie momenten zitten in jou. Het zijn de moment waarop jij kan praten over jouw bedenkingen op een niet aanvallende manier. Het zijn momenten waarop jij niet invult en je gehoord voelt. Ligt allemaal bij jou he? Wat zegt dit dan over jullie?
Dit lijkt mij altijd het geval. Je kunt op het allermooiste, meest witte strand in de meest subtropische omstandigheden hand in hand door de branding wandelen met je partner, maar afhankelijk van hoe jij je voelt is dit een van de meest mooie momenten in je leven, maar het kan evengoed als een enorme opgave voelen, allemaal afhankelijk van hoe jij in je vel zit. Alle mooie en lelijke momenten die je ervaart, liggen bij jou en jouw ervaring, je hebt ze zelden of nooit te danken aan een ander. Tuurlijk, als je man opbiecht dat hij jarenlang naar de hoeren gaat levert meestal een vreselijk moment in je leven, tenzij je al helemaal geen drol meer gaf om die kerel en je blij bent dat je nu een goede reden hebt om af te taaien.
Net als dat fietsen van de man van Zeeland, Zeeland ervaart dat op haar manier. Zit ze anders in haar vel, dan had ze er misschien keihard om gelachen en had ze i.p.v. linksaf achter hem aan een heel andere en misschien wel veel leukere route gekozen. (niet symbolisch bedoeld, maar zou je makkelijk zo kunnen opvatten)
dus de mooie momenten zitten in jou. Het zijn de moment waarop jij kan praten over jouw bedenkingen op een niet aanvallende manier. Het zijn momenten waarop jij niet invult en je gehoord voelt. Ligt allemaal bij jou he? Wat zegt dit dan over jullie?
Dit lijkt mij altijd het geval. Je kunt op het allermooiste, meest witte strand in de meest subtropische omstandigheden hand in hand door de branding wandelen met je partner, maar afhankelijk van hoe jij je voelt is dit een van de meest mooie momenten in je leven, maar het kan evengoed als een enorme opgave voelen, allemaal afhankelijk van hoe jij in je vel zit. Alle mooie en lelijke momenten die je ervaart, liggen bij jou en jouw ervaring, je hebt ze zelden of nooit te danken aan een ander. Tuurlijk, als je man opbiecht dat hij jarenlang naar de hoeren gaat levert meestal een vreselijk moment in je leven, tenzij je al helemaal geen drol meer gaf om die kerel en je blij bent dat je nu een goede reden hebt om af te taaien.
Net als dat fietsen van de man van Zeeland, Zeeland ervaart dat op haar manier. Zit ze anders in haar vel, dan had ze er misschien keihard om gelachen en had ze i.p.v. linksaf achter hem aan een heel andere en misschien wel veel leukere route gekozen. (niet symbolisch bedoeld, maar zou je makkelijk zo kunnen opvatten)
zaterdag 9 juli 2016 om 16:59
[quote]Zeeland1970 schreef op 09 juli 2016 @ 12:57:
Qua pijnlijke momenten; hij fietste bijvoorbeeld een paar keer nogal stevig door, deels verklaarbaar door verkeerssituaties waarbij het logisch was, maar ook een paar keer op een gewoon recht stuk, waarbij ik me ineens erg eenzaam voelde, zo 10 meter achter hem aan fietsend. Hij wist de kortste weg, en ik moest me steeds aanpassen aan zijn tempo, hij 'vergat' op tijd te zeggen dat we linksaf moesten, en het voelde ineens heel symbolisch.
Dat ik hem (in onze relatie) teveel volg, dat hij de koers bepaalt, mij vergeet onderweg, mij achter zich laat, dat ik bezig ben met aansluiten bij hem, met me afvragen of hij naar links of rechts wil, en hij dit niet goed communiceert.
Dat was bijv 'pijnlijk'. Die gedachtes.
Zit in mijn hoofd, deze pijn, dat realiseer ik me, maar het is er wel.[/quote
Een van je zoons heeft autisme toch? Autisme is vaak erfelijk. Wat je man doet met dat fietsen vind ik erg autistisch overkomen. Weet je zeker dat hij geen vorm van autisme heeft? Autisme is er in vele vormen en niet altijd heel duidelijk. Maar dit gedrag van je man vind ik niet normaal. Zeker niet in een situatie waar je juist weer dichter bij elkaar probeert te komen.
Qua pijnlijke momenten; hij fietste bijvoorbeeld een paar keer nogal stevig door, deels verklaarbaar door verkeerssituaties waarbij het logisch was, maar ook een paar keer op een gewoon recht stuk, waarbij ik me ineens erg eenzaam voelde, zo 10 meter achter hem aan fietsend. Hij wist de kortste weg, en ik moest me steeds aanpassen aan zijn tempo, hij 'vergat' op tijd te zeggen dat we linksaf moesten, en het voelde ineens heel symbolisch.
Dat ik hem (in onze relatie) teveel volg, dat hij de koers bepaalt, mij vergeet onderweg, mij achter zich laat, dat ik bezig ben met aansluiten bij hem, met me afvragen of hij naar links of rechts wil, en hij dit niet goed communiceert.
Dat was bijv 'pijnlijk'. Die gedachtes.
Zit in mijn hoofd, deze pijn, dat realiseer ik me, maar het is er wel.[/quote
Een van je zoons heeft autisme toch? Autisme is vaak erfelijk. Wat je man doet met dat fietsen vind ik erg autistisch overkomen. Weet je zeker dat hij geen vorm van autisme heeft? Autisme is er in vele vormen en niet altijd heel duidelijk. Maar dit gedrag van je man vind ik niet normaal. Zeker niet in een situatie waar je juist weer dichter bij elkaar probeert te komen.
zaterdag 9 juli 2016 om 17:26
quote:S-Meds schreef op 09 juli 2016 @ 13:06:
"Wat ik versta onder onder mooie momenten (post gisteren): dat we mèt elkaar praten vanuit verbondenheid, maar zonder in elkaar 'op' te gaan. Dus niet dat ik al denk te weten wat hij gaat zeggen, of dat ik me met een halve mompel van zijn kant al 'gehoord ' voel, maar echt, oprecht eerlijk zijn over bedenkingen, hoop, twijfels in de liefde, de breuk in het vertrouwen, vanuit mezelf sprekend, op een niet aanvallende of verwijtende manier. "
dus de mooie momenten zitten in jou. Het zijn de moment waarop jij kan praten over jouw bedenkingen op een niet aanvallende manier. Het zijn momenten waarop jij niet invult en je gehoord voelt. Ligt allemaal bij jou he? Wat zegt dit dan over jullie?
Ik begrijp deze pist niet goed. Bedoel je dat ik teveel op mezelf gericht ben? Egoïstisch?
@bloemetje : ja, ik realiseer me dat dat wrs idd een kortere route geweest was...! Gewoon googlen op een psych in de buurt. Zal ik onthouden.
Over dat het een autistisch trekje lijkt, van dat vooruit fietsen, dat niet zo doorvoelen dat ik me dan wrs eenzaam voel. Tja, zou kunnen, er zijn meer v dit soort voorbeeldjes waarbij hij me verbaast, dat ik hem uit moet leggen dat ik het fijn vind als hij naast me wandelt of fietst ipv vóór me, of -zoals vanmiddag- dat hij Internet uitschakelt, terwijl hij dat dan niet even overlegt eerst, zodat ik mijn tekst kwijt ben ineens. Ik kan daar dan kwaad om worden, maar merk dan aan zijn reactie dat het geen bewuste ( bijvoorbeeld passief agressieve) actie was, maar dat hij hier dan 'gewoon' niet bij stil staat. Wil me dan meteen n sorrie-kus geven, terwijl ik nog pissig ben. (Na 3 kwartier puzzelen met mijn tablet, waarom hij het ineens niet meer doet.)
Maar goed. Geen kwade opzet dus. Wat het niet minder irritant maakt natuurlijk.
"Wat ik versta onder onder mooie momenten (post gisteren): dat we mèt elkaar praten vanuit verbondenheid, maar zonder in elkaar 'op' te gaan. Dus niet dat ik al denk te weten wat hij gaat zeggen, of dat ik me met een halve mompel van zijn kant al 'gehoord ' voel, maar echt, oprecht eerlijk zijn over bedenkingen, hoop, twijfels in de liefde, de breuk in het vertrouwen, vanuit mezelf sprekend, op een niet aanvallende of verwijtende manier. "
dus de mooie momenten zitten in jou. Het zijn de moment waarop jij kan praten over jouw bedenkingen op een niet aanvallende manier. Het zijn momenten waarop jij niet invult en je gehoord voelt. Ligt allemaal bij jou he? Wat zegt dit dan over jullie?
Ik begrijp deze pist niet goed. Bedoel je dat ik teveel op mezelf gericht ben? Egoïstisch?
@bloemetje : ja, ik realiseer me dat dat wrs idd een kortere route geweest was...! Gewoon googlen op een psych in de buurt. Zal ik onthouden.
Over dat het een autistisch trekje lijkt, van dat vooruit fietsen, dat niet zo doorvoelen dat ik me dan wrs eenzaam voel. Tja, zou kunnen, er zijn meer v dit soort voorbeeldjes waarbij hij me verbaast, dat ik hem uit moet leggen dat ik het fijn vind als hij naast me wandelt of fietst ipv vóór me, of -zoals vanmiddag- dat hij Internet uitschakelt, terwijl hij dat dan niet even overlegt eerst, zodat ik mijn tekst kwijt ben ineens. Ik kan daar dan kwaad om worden, maar merk dan aan zijn reactie dat het geen bewuste ( bijvoorbeeld passief agressieve) actie was, maar dat hij hier dan 'gewoon' niet bij stil staat. Wil me dan meteen n sorrie-kus geven, terwijl ik nog pissig ben. (Na 3 kwartier puzzelen met mijn tablet, waarom hij het ineens niet meer doet.)
Maar goed. Geen kwade opzet dus. Wat het niet minder irritant maakt natuurlijk.
zaterdag 9 juli 2016 om 17:28
quote:Zeeland1970 schreef op 09 juli 2016 @ 17:26:
[..d.]
Ik begrijp deze pist niet goed. Bedoel je dat ik teveel op mezelf gericht ben? Egoïstisch?
@bloemetje : ja, ik realiseer me dat dat wrs idd een kortere route geweest was...! Gewoon googlen op een psych in de buurt. Zal ik onthouden.
Over dat het een autistisch trekje lijkt, van dat vooruit fietsen, dat niet zo doorvoelen dat ik me dan wrs eenzaam voel. Tja, zou kunnen, er zijn meer v dit soort voorbeeldjes waarbij hij me verbaast, dat ik hem uit moet leggen dat ik het fijn vind als hij naast me wandelt of fietst ipv vóór me, of -zoals vanmiddag- dat hij Internet uitschakelt, terwijl hij dat dan niet even overlegt eerst, zodat ik mijn tekst kwijt ben ineens. Ik kan daar dan kwaad om worden, maar merk dan aan zijn reactie dat het geen bewuste ( bijvoorbeeld passief agressieve) actie was, maar dat hij hier dan 'gewoon' niet bij stil staat. Wil me dan meteen n sorrie-kus geven, terwijl ik nog pissig ben. (Na 3 kwartier puzzelen met mijn tablet, waarom hij het ineens niet meer doet.)
Maar goed. Geen kwade opzet dus. Wat het niet minder irritant maakt natuurlijk.
nee gekkie, integendeel
Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat je je man dus niet nodig hebt en dat je je maar het beste wat meer op jezelf kan richten
[..d.]
Ik begrijp deze pist niet goed. Bedoel je dat ik teveel op mezelf gericht ben? Egoïstisch?
@bloemetje : ja, ik realiseer me dat dat wrs idd een kortere route geweest was...! Gewoon googlen op een psych in de buurt. Zal ik onthouden.
Over dat het een autistisch trekje lijkt, van dat vooruit fietsen, dat niet zo doorvoelen dat ik me dan wrs eenzaam voel. Tja, zou kunnen, er zijn meer v dit soort voorbeeldjes waarbij hij me verbaast, dat ik hem uit moet leggen dat ik het fijn vind als hij naast me wandelt of fietst ipv vóór me, of -zoals vanmiddag- dat hij Internet uitschakelt, terwijl hij dat dan niet even overlegt eerst, zodat ik mijn tekst kwijt ben ineens. Ik kan daar dan kwaad om worden, maar merk dan aan zijn reactie dat het geen bewuste ( bijvoorbeeld passief agressieve) actie was, maar dat hij hier dan 'gewoon' niet bij stil staat. Wil me dan meteen n sorrie-kus geven, terwijl ik nog pissig ben. (Na 3 kwartier puzzelen met mijn tablet, waarom hij het ineens niet meer doet.)
Maar goed. Geen kwade opzet dus. Wat het niet minder irritant maakt natuurlijk.
nee gekkie, integendeel
Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat je je man dus niet nodig hebt en dat je je maar het beste wat meer op jezelf kan richten
zaterdag 9 juli 2016 om 17:35
quote:Nomos schreef op 09 juli 2016 @ 16:33:
[...]
Dit lijkt mij altijd het geval. Je kunt op het allermooiste, meest witte strand in de meest subtropische omstandigheden hand in hand door de branding wandelen met je partner, maar afhankelijk van hoe jij je voelt is dit een van de meest mooie momenten in je leven, maar het kan evengoed als een enorme opgave voelen, allemaal afhankelijk van hoe jij in je vel zit. Alle mooie en lelijke momenten die je ervaart, liggen bij jou en jouw ervaring, je hebt ze zelden of nooit te danken aan een ander. Tuurlijk, als je man opbiecht dat hij jarenlang naar de hoeren gaat levert meestal een vreselijk moment in je leven, tenzij je al helemaal geen drol meer gaf om die kerel en je blij bent dat je nu een goede reden hebt om af te taaien.
Net als dat fietsen van de man van Zeeland, Zeeland ervaart dat op haar manier. Zit ze anders in haar vel, dan had ze er misschien keihard om gelachen en had ze i.p.v. linksaf achter hem aan een heel andere en misschien wel veel leukere route gekozen. (niet symbolisch bedoeld, maar zou je makkelijk zo kunnen opvatten)
Mee eens. Met hele post, ook met dikgedrukte zin. In een andere situatie, toen hij een paar meter voor me uitliep, riep ik wel eens grappend "HEEE, Ahmed!!! Nie zoe schnel loope jij, iknie bijhouden..."
Konden we dan wel om lachen.
(En, nee, het is niet mijn gewoonte om racistische grapjes te maken )
[...]
Dit lijkt mij altijd het geval. Je kunt op het allermooiste, meest witte strand in de meest subtropische omstandigheden hand in hand door de branding wandelen met je partner, maar afhankelijk van hoe jij je voelt is dit een van de meest mooie momenten in je leven, maar het kan evengoed als een enorme opgave voelen, allemaal afhankelijk van hoe jij in je vel zit. Alle mooie en lelijke momenten die je ervaart, liggen bij jou en jouw ervaring, je hebt ze zelden of nooit te danken aan een ander. Tuurlijk, als je man opbiecht dat hij jarenlang naar de hoeren gaat levert meestal een vreselijk moment in je leven, tenzij je al helemaal geen drol meer gaf om die kerel en je blij bent dat je nu een goede reden hebt om af te taaien.
Net als dat fietsen van de man van Zeeland, Zeeland ervaart dat op haar manier. Zit ze anders in haar vel, dan had ze er misschien keihard om gelachen en had ze i.p.v. linksaf achter hem aan een heel andere en misschien wel veel leukere route gekozen. (niet symbolisch bedoeld, maar zou je makkelijk zo kunnen opvatten)
Mee eens. Met hele post, ook met dikgedrukte zin. In een andere situatie, toen hij een paar meter voor me uitliep, riep ik wel eens grappend "HEEE, Ahmed!!! Nie zoe schnel loope jij, iknie bijhouden..."
Konden we dan wel om lachen.
(En, nee, het is niet mijn gewoonte om racistische grapjes te maken )
zaterdag 9 juli 2016 om 18:07
Ook dat is nogal voor de hand liggend, dat Zeeland bijvoorbeeld dat fietsen op haar manier ervaart.
Gezien de omstandigheden is dát ze zich zo voelt en dat het haar kwetst volkomen begrijpelijk. Haar zenuwen liggen bij wijze van spreken bovenop haar huid, in plaats van er onder.
Ik ben persoonlijk bang dat haar man dit niet snapt, en ook nooit zal snappen ook al legt ze het honderd keer uit.
Gezien de omstandigheden is dát ze zich zo voelt en dat het haar kwetst volkomen begrijpelijk. Haar zenuwen liggen bij wijze van spreken bovenop haar huid, in plaats van er onder.
Ik ben persoonlijk bang dat haar man dit niet snapt, en ook nooit zal snappen ook al legt ze het honderd keer uit.
zaterdag 9 juli 2016 om 18:07
quote:Zeeland1970 schreef op 09 juli 2016 @ 17:35:
[...]
Mee eens. Met hele post, ook met dikgedrukte zin. In een andere situatie, toen hij een paar meter voor me uitliep, riep ik wel eens grappend "HEEE, Ahmed!!! Nie zoe schnel loope jij, iknie bijhouden..."
Konden we dan wel om lachen.
(En, nee, het is niet mijn gewoonte om racistische grapjes te maken )
Tja, dat zegt alleen dat je toen doordat je lekkerder in je vel zat je er geduldiger op kon reageren. Maar het maakt nog niet dat het dus allemaal bij jou ligt.
Het is nog steeds vreemd gedrag van hem wat bij íederéen een gevoel van onverbondenheid op zou roepen. Ik zou het ook niet leuk vinden al mijn man zou zou fietsen na een gezellig uitje. En dan gaat hij niet eens naar de hoeren.
Jij moet je eigen gevoel niet zo ij twijfel trekken. In een gezellige relatie fietst je man gewoon met je op na een uitje. Terwijl hij met je praat ook nog.
[...]
Mee eens. Met hele post, ook met dikgedrukte zin. In een andere situatie, toen hij een paar meter voor me uitliep, riep ik wel eens grappend "HEEE, Ahmed!!! Nie zoe schnel loope jij, iknie bijhouden..."
Konden we dan wel om lachen.
(En, nee, het is niet mijn gewoonte om racistische grapjes te maken )
Tja, dat zegt alleen dat je toen doordat je lekkerder in je vel zat je er geduldiger op kon reageren. Maar het maakt nog niet dat het dus allemaal bij jou ligt.
Het is nog steeds vreemd gedrag van hem wat bij íederéen een gevoel van onverbondenheid op zou roepen. Ik zou het ook niet leuk vinden al mijn man zou zou fietsen na een gezellig uitje. En dan gaat hij niet eens naar de hoeren.
Jij moet je eigen gevoel niet zo ij twijfel trekken. In een gezellige relatie fietst je man gewoon met je op na een uitje. Terwijl hij met je praat ook nog.
zaterdag 9 juli 2016 om 18:25
quote:bloemetje77 schreef op 09 juli 2016 @ 18:07:
[...]
Tja, dat zegt alleen dat je toen doordat je lekkerder in je vel zat je er geduldiger op kon reageren. Maar het maakt nog niet dat het dus allemaal bij jou ligt.
Het is nog steeds vreemd gedrag van hem wat bij íederéen een gevoel van onverbondenheid op zou roepen. Ik zou het ook niet leuk vinden al mijn man zou zou fietsen na een gezellig uitje. En dan gaat hij niet eens naar de hoeren.
Jij moet je eigen gevoel niet zo ij twijfel trekken. In een gezellige relatie fietst je man gewoon met je op na een uitje. Terwijl hij met je praat ook nog.
Dit dus.
Wat hij doet is gewoon niet leuk.
En dat zou ik in hoofdletters willen schrijven.
Niet leuk.
Punt.
Hij zal best van je houden maar misschien niet op de manier waarop jíj graag wil dat er van jou gehouden wordt.
Pijnlijk maar dat kan óók nog.
[...]
Tja, dat zegt alleen dat je toen doordat je lekkerder in je vel zat je er geduldiger op kon reageren. Maar het maakt nog niet dat het dus allemaal bij jou ligt.
Het is nog steeds vreemd gedrag van hem wat bij íederéen een gevoel van onverbondenheid op zou roepen. Ik zou het ook niet leuk vinden al mijn man zou zou fietsen na een gezellig uitje. En dan gaat hij niet eens naar de hoeren.
Jij moet je eigen gevoel niet zo ij twijfel trekken. In een gezellige relatie fietst je man gewoon met je op na een uitje. Terwijl hij met je praat ook nog.
Dit dus.
Wat hij doet is gewoon niet leuk.
En dat zou ik in hoofdletters willen schrijven.
Niet leuk.
Punt.
Hij zal best van je houden maar misschien niet op de manier waarop jíj graag wil dat er van jou gehouden wordt.
Pijnlijk maar dat kan óók nog.
zaterdag 9 juli 2016 om 18:28
quote:Eleonora-1 schreef op 09 juli 2016 @ 18:07:
(...)
Gezien de omstandigheden is dát ze zich zo voelt en dat het haar kwetst volkomen begrijpelijk. Haar zenuwen liggen bij wijze van spreken bovenop haar huid, in plaats van er onder.
(...).Dat voelt idd zo..! Vandaar dat ik ook de neiging heb om steeds te 'dubbel checken ' of mijn gevoel niet TE overtrokken/overgevoelig is.
(...)
Gezien de omstandigheden is dát ze zich zo voelt en dat het haar kwetst volkomen begrijpelijk. Haar zenuwen liggen bij wijze van spreken bovenop haar huid, in plaats van er onder.
(...).Dat voelt idd zo..! Vandaar dat ik ook de neiging heb om steeds te 'dubbel checken ' of mijn gevoel niet TE overtrokken/overgevoelig is.
zaterdag 9 juli 2016 om 18:32
quote:Zeeland1970 schreef op 09 juli 2016 @ 18:28:
[...]
Dat voelt idd zo..! Vandaar dat ik ook de neiging heb om steeds te 'dubbel checken ' of mijn gevoel niet TE overtrokken/overgevoelig is.
Snap ik hoor meid.
Volkomen.
Alles is ineens een reden voor twijfel en verdriet. Dat komt omdat je zo gewond bent.
Voordat dat weer normaler en minder wordt komen er nog wat fases.
Helaas.
[...]
Dat voelt idd zo..! Vandaar dat ik ook de neiging heb om steeds te 'dubbel checken ' of mijn gevoel niet TE overtrokken/overgevoelig is.
Snap ik hoor meid.
Volkomen.
Alles is ineens een reden voor twijfel en verdriet. Dat komt omdat je zo gewond bent.
Voordat dat weer normaler en minder wordt komen er nog wat fases.
Helaas.
zaterdag 9 juli 2016 om 18:34
Bloemetje (post v 18.07 uur) Ja, mss heb je gelijk. Maar ik vertel natuurlijk enkel mijn kant van het verhaal. Dat is waar, niets aan gelogen. Maar zijn kant zal wrs anders zijn, en wrs net zo waar.
Ik ga hem wel op een andere manier zien, merk ik. Meer...beschouwend.
Alsof ik de vanzelfsprekendheid en routine probeer af te schudden, en hem opnieuw probeer te zien. Maar nu met meer afstand. Zoals dat van die autistische trekjes. Mss heb ik hem (sociaal) wel altijd kwaliteiten toebedeelt die hij niet in zich heeft. Toch eens even met andere ogen naar kijken...
Dat is de 'winst' van zo'n forum. Je krijgt van iedereen een ander perspectief kado. Eén om naast je eigen visie te leggen. Om mee te kunnen toetsen.
Ik ga hem wel op een andere manier zien, merk ik. Meer...beschouwend.
Alsof ik de vanzelfsprekendheid en routine probeer af te schudden, en hem opnieuw probeer te zien. Maar nu met meer afstand. Zoals dat van die autistische trekjes. Mss heb ik hem (sociaal) wel altijd kwaliteiten toebedeelt die hij niet in zich heeft. Toch eens even met andere ogen naar kijken...
Dat is de 'winst' van zo'n forum. Je krijgt van iedereen een ander perspectief kado. Eén om naast je eigen visie te leggen. Om mee te kunnen toetsen.
zaterdag 9 juli 2016 om 18:36
quote:Eleonora-1 schreef op 09 juli 2016 @ 18:25:
[...]
Dit dus.
Wat hij doet is gewoon niet leuk.
En dat zou ik in hoofdletters willen schrijven.
Niet leuk.
Punt.
Hij zal best van je houden maar misschien niet op de manier waarop jíj graag wil dat er van jou gehouden wordt.
Pijnlijk maar dat kan óók nog.Ja. Mss.
[...]
Dit dus.
Wat hij doet is gewoon niet leuk.
En dat zou ik in hoofdletters willen schrijven.
Niet leuk.
Punt.
Hij zal best van je houden maar misschien niet op de manier waarop jíj graag wil dat er van jou gehouden wordt.
Pijnlijk maar dat kan óók nog.Ja. Mss.
zaterdag 9 juli 2016 om 20:24
Wat je schrijft roept bij mij veel op uit mijn afgelopen relatie.. ik kon honderd, duizend keer uitleggen hoe ik me voelde, wat iets wat hij deed of niet deed, met mij deed - het ging het ene oor in en het andere oor uit. Ik snap het, zei hij dan. Maar achteraf denk ik dat het meer was om mij tevreden te stellen, dan dat hij het echt begreep of (aan)voelde.
Wat jij schrijft komt op mij ook zo over. Dat fietsen bijvoorbeeld. Voel jij echt dat hij jouw gevoel hierover begrijpt? En bij andere zaken? Kun je het voelen? Of zegt hij snel iets om jou te pleasen en tegemoet te komen?
Wat jij schrijft komt op mij ook zo over. Dat fietsen bijvoorbeeld. Voel jij echt dat hij jouw gevoel hierover begrijpt? En bij andere zaken? Kun je het voelen? Of zegt hij snel iets om jou te pleasen en tegemoet te komen?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 9 juli 2016 om 21:35
Ik ben een hork. En tevreden over mezelf. Zonder zenuwen op mijn huid.
Als mijn man, vriendin of collega niet tien maar slechts drie meter voor mij uit gaat fietsen ga ik heel erg zeker weten niet harder trappen om hem of haar bij te houden. En niet mijn best doen om uit te leggen dat dat niet prettig voelt, maar zal als diegene verbaast om zich heen kijkt waarom hij/zij al zo lang alleen fietst en lang genoeg geremd heeft om mij weer op te pikken laten weten dat ik dit niet waardeer.
Samen met mij is graag of niet.
Zeeland:
Als mijn man, vriendin of collega niet tien maar slechts drie meter voor mij uit gaat fietsen ga ik heel erg zeker weten niet harder trappen om hem of haar bij te houden. En niet mijn best doen om uit te leggen dat dat niet prettig voelt, maar zal als diegene verbaast om zich heen kijkt waarom hij/zij al zo lang alleen fietst en lang genoeg geremd heeft om mij weer op te pikken laten weten dat ik dit niet waardeer.
Samen met mij is graag of niet.
Zeeland:
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
zaterdag 9 juli 2016 om 21:47
Mijn vader doet dat ook altijd, voor me uit lopen. Irritant maar ik roep hem gewoon altijd en dan komt hij terug.
Dat van die zenuwen die op je huid liggen lijkt me nu erg logisch. Ik denk eigenlijk dat je daar ook best naar mag handelen, zonder te checken of dat overdreven is.
Zeeland: gewoon een psycholoog van Google halen kan nog steeds he! Het is niet omdat je met de ggz begonnen bent dat je het ook af moet maken.
Dat van die zenuwen die op je huid liggen lijkt me nu erg logisch. Ik denk eigenlijk dat je daar ook best naar mag handelen, zonder te checken of dat overdreven is.
Zeeland: gewoon een psycholoog van Google halen kan nog steeds he! Het is niet omdat je met de ggz begonnen bent dat je het ook af moet maken.
Het is zoals het is
zondag 10 juli 2016 om 09:39
Mijn man is geen hork en doet het soms en heel erg, ik soms ook. Ik ben dan gewoon in gedachten verzonken en vergeet alles om me heen, niets persoonlijks.
Maar goed, we gaan van hoerenloper naar seksverslaafd naar autist, ik ben super benieuwd met wat voor meer vage diagnoses hij eindigt op 3000 posts.
Maar goed, we gaan van hoerenloper naar seksverslaafd naar autist, ik ben super benieuwd met wat voor meer vage diagnoses hij eindigt op 3000 posts.
zondag 10 juli 2016 om 10:02
Mjah, zal best hoor dat mensen dat soms doen. En niet rot bedoelen.
Zeeland zelf zal ook wel eens een dingetje doen wat niet leuk is en daar niks rots mee bedoelen, ongetwijfeld.
Ze geeft zelf ook toe normaal gesproken niet over dit soort zaken te vallen.
Probleem is dat de zaken niet normaal zíjn voor haar.
Al die emoties, wantrouwen, teleurstelling, boosheid, hoop, verdriet, genegenheid en afschuw, dat allemaal tegelijk, maakt dat ze door het woud van haar gevoelens het bos niet meer ziet en dan is vooruit fietsen inééns iets wat heel pijn doet.
Een goede therapeut lijkt me dan ook niet zozeer een aanrader als wel een noodzaak.
Een gewone, ervaren therapeut, met een diploma van een universiteit aan de muur, ingeschreven bij het BIG register.
Dat geleefd worden door je emoties en daardoor geen heldere beslissingen meer kunnen nemen of weten waar je al dan niet gewicht aan moet hangen, aandacht aan moet geven, is doodvermoeiend.
Zeeland zelf zal ook wel eens een dingetje doen wat niet leuk is en daar niks rots mee bedoelen, ongetwijfeld.
Ze geeft zelf ook toe normaal gesproken niet over dit soort zaken te vallen.
Probleem is dat de zaken niet normaal zíjn voor haar.
Al die emoties, wantrouwen, teleurstelling, boosheid, hoop, verdriet, genegenheid en afschuw, dat allemaal tegelijk, maakt dat ze door het woud van haar gevoelens het bos niet meer ziet en dan is vooruit fietsen inééns iets wat heel pijn doet.
Een goede therapeut lijkt me dan ook niet zozeer een aanrader als wel een noodzaak.
Een gewone, ervaren therapeut, met een diploma van een universiteit aan de muur, ingeschreven bij het BIG register.
Dat geleefd worden door je emoties en daardoor geen heldere beslissingen meer kunnen nemen of weten waar je al dan niet gewicht aan moet hangen, aandacht aan moet geven, is doodvermoeiend.
