Relaties
alle pijlers
Verder na bedrog, hoe?
vrijdag 13 mei 2016 om 07:48
Dit is het vervolg van het "partner biecht op...' topic
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
Partner biecht op...
In dit topic hoop ik mensen te spreken die weten wat het is om verder te leven nadat je vertrouwen geschonden is in je relatie. Wat is de impact op je relatie, als je hoort dat je partner je bedrogen heeft?
Vreemdgaan, hoerenbezoek, een eenmalig slippertje, een langdurig dubbelleven.?
Waar ga je doorheen, en wat doet je beslissen om weg te gaan of toch te blijven?
In het vorige topic liepen de emoties vaak hoog op. Dat is logisch.
Toch werd er (meestal) vanuit respect gereageerd, en dat was helpend.
Dus geef gerust je mening, alle standpunten zijn welkom, maar spreek elkaar aan zoals je zelf ook aangesproken zou willen worden.
Mijn achtergrond:
Ik hoorde 3 weken geleden dat mijn man al zeker 15 jaar van ons 20 jarige huwelijk af en toe naar de hoeren gaat. Ons huwelijk was verder goed. Twee (puber)zoons. Niemand weet dit nog, en dat valt me zwaar. Hij is totaal ongeveer 25x geweest. En dan nog 3 a 4x zoveel keer om te 'kijken' in die hoeren straat. Om de kick vd spanning.
Vroeger riep ik van: 'Als mijn vriend/man ooit vreemd zou gaan, dan schop ik hem er uit!
Geen twijfel mogelijk. 'Zoiets PIK je toch zeker niet?'
Maar nu, in de situatie, een situatie die ik nooit aan heb zien komen, voelt alles anders.
Niet meer duidelijk, maar vol twijfels en pijn. Hoe kan het dat ik dit nooit gemerkt heb? Waren er dan geen enkele signalen? Wat zegt dat over mij? Heb ik dan zo'n plank voor mijn kop? Of is hij zo'n briljant leugenaar? Was alles een leugen? Ook die mooie, liefdevolle intieme momenten? Ik kijk naar de scherven van mijn huwelijk en weet niet of ik dit nog kan lijmen. We kunnen 'door', maar kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet. Alles waar ik in geloofde is onzeker geworden.
Ik hoop hier mensen te 'spreken ' die ook ooit bedrogen zijn. Ik ben benieuwd hoe die het hebben aangepakt. Ik wil nu -voorlopig- 'door'. Alles staat in de 'pauze-stand'. Hij woont hier in huis, slaapt apart. Als de emotionele rollercoaster wat vaart vermindert, het stof wat optrekt, dan hoop ik dat ik zie (voel? ) hoe de toekomst er uit ziet.
Hij gaat binnenkort hulp krijgen bij Rodersana, (ambulant, gesprekken,) om zijn seksverslaving aan te pakken. Ik heb nu 3x een gesprek gehad met mijn huisarts om even te kunnen ventileren.
Alle mensen die ik ken, staan of te ver weg van me, of te dichtbij, om dit tegen te kunnen vertellen.
De jongens mogen dit niet te weten komen; hoe erg ik dit ook vind, hij is een geweldige vader voor ze en dat beeld wil ik ze niet ontnemen.
Ben nu aan het zoeken naar een 'luisterend oor' in de hulpverlening.
Een gespreksgroep v lotgenoten ofzo. Partners van seksverslaafden. Partners van 'cheaters'. Zoiets. Maar ben nog niets tegengekomen. (Niet iets zonder een bepaalde religie.)
Want ik vraag me af hoe je omgaat met deze wisselende buien. Het ene moment zie ik geen enkele mogelijkheid meer, het volgende moment voel ik nog steeds die band, die liefde, (ookal haat ik hem tegelijkertijd).
Vraag me af of het mogelijk is om dat vertrouwen terug te krijgen.
En of jou dat dus gelukt is. Of niet. En hoe dat ging.
vrijdag 8 juli 2016 om 08:13
#2500.
Doen mensen dat, boekentips geven als ze een boek niet gelezen hebben? Ja, gelezen. En ja, inzichten. Vooral op het vlak van (door)voelen en mild zijn voor jezelf. En wat een controleapparaat er 'op mij' zat/zit, in dat hoofd. En dat ik mijn lijf serieuzer ben gaan nemen, in tegenstelling tot wat jij lijkt te zijn gaan doen.
Door de pijn heen bikkelen is tijdens bijvoorbeeld een bevalling een prima klus, maar als permanente staat van zijn doe je jezelf enorm tekort. Je leeft niet voluit. Je onderdrukt een hoop. Ik denk dat dat is wat Ieleen bedoelt met 'doen' in plaats van 'denken'.
Als ik jou was, zou ik dít dus samen met een haptonoom gaan aanpakken. Het feit dat je na twee keer haptonomische oefeningen besluit dat het niets voor jou is, is veelzeggend. De weerstand die dan komt. De criticus (critici?!) die dan spreekt/spreken. Je besluit zo snel of iets goed of fout is, geschikt of niet, eerlijk of oneerlijk, aanvallend of verdedigend, dat zie ik hier in ongeveer elke post. Je plakt er direct een etiketje op, plaatst het, zeker ook ten opzichte van jezelf, zet het in het juiste 'kastje' in je verstand en hop weer door.
Dat is heel functioneel geweest in jouw jeugd en ook in je huwelijk helaas, maar zoals gezegd: je kunt jezelf niet méér tekort doen dan zo. En ja, het kan anders. In ieder geval kun je op een punt komen dat je 'je hele zelf' meeneemt in je leven. Ook dan is niet alles in één keer makkelijk, maar het voelt zo veel meer als 'dicht bij de essentie' leven.
Jij draait in mijn ogen nu heel grote banen om die 'essentie', als een soort satelliet die alles in 'secundair' opvangt. Als je meer verbinding voelt met de essentie, minder in die grote banen draait, komt de informatie die JIJ nodig hebt om te leven zoals JIJ het wil veel meer 'tot je', denk ik.
Doen mensen dat, boekentips geven als ze een boek niet gelezen hebben? Ja, gelezen. En ja, inzichten. Vooral op het vlak van (door)voelen en mild zijn voor jezelf. En wat een controleapparaat er 'op mij' zat/zit, in dat hoofd. En dat ik mijn lijf serieuzer ben gaan nemen, in tegenstelling tot wat jij lijkt te zijn gaan doen.
Door de pijn heen bikkelen is tijdens bijvoorbeeld een bevalling een prima klus, maar als permanente staat van zijn doe je jezelf enorm tekort. Je leeft niet voluit. Je onderdrukt een hoop. Ik denk dat dat is wat Ieleen bedoelt met 'doen' in plaats van 'denken'.
Als ik jou was, zou ik dít dus samen met een haptonoom gaan aanpakken. Het feit dat je na twee keer haptonomische oefeningen besluit dat het niets voor jou is, is veelzeggend. De weerstand die dan komt. De criticus (critici?!) die dan spreekt/spreken. Je besluit zo snel of iets goed of fout is, geschikt of niet, eerlijk of oneerlijk, aanvallend of verdedigend, dat zie ik hier in ongeveer elke post. Je plakt er direct een etiketje op, plaatst het, zeker ook ten opzichte van jezelf, zet het in het juiste 'kastje' in je verstand en hop weer door.
Dat is heel functioneel geweest in jouw jeugd en ook in je huwelijk helaas, maar zoals gezegd: je kunt jezelf niet méér tekort doen dan zo. En ja, het kan anders. In ieder geval kun je op een punt komen dat je 'je hele zelf' meeneemt in je leven. Ook dan is niet alles in één keer makkelijk, maar het voelt zo veel meer als 'dicht bij de essentie' leven.
Jij draait in mijn ogen nu heel grote banen om die 'essentie', als een soort satelliet die alles in 'secundair' opvangt. Als je meer verbinding voelt met de essentie, minder in die grote banen draait, komt de informatie die JIJ nodig hebt om te leven zoals JIJ het wil veel meer 'tot je', denk ik.
vrijdag 8 juli 2016 om 08:35
En weer een boek. Natuurlijk geeft dat herkenning en inzichten, maar dat geeft een paragnost ook (ook daar geloof ik niet in).
En wat ga je nu doen met al die kennis, hem vergeven? Want dat lijkt me de bedoeling als je verder gaat.
We gaan allemaal in therapie, Zeeland, Zeeman, samen, misschien gezin. We gaan helen, inzichten krijgen, mild worden.
Bah, ik haat dat zalvende. Wordt eens flink boos, hij heeft je een enorme loer gedraaid.
Ook ik heb een hele grote fout gemaakt, heel groot. Ik ben gaan zuipen toen ik vermoedens had dat mijn man vreemd ging. Keihard kop in het zand en de wereld wegzuipen. Nu kan ik daar ook allemaal theorieën aan ophangen waarom ik dat gedaan heb. Oh en heel veel zullen dat begrijpen en genetisch kan ik er ook nog wat aan ophangen en met praten komt er ook bij mij wat ellende naar boven....
Ja, zo kun je alles onder het kleed wegstoppen. Nee man ging vreemd: fout, ik zoop: fout.
Nu jij, man gaat naar de hoeren: fout, jij gaat je eigen fouten onderzoeken: ????
Hou toch op. Zeeland je hebt je keuze gemaakt, prima veroordeel ik niet. Maar stop met dat wroeten en stop met dat straffen. Je maakt het jezelf heel erg moeilijk. Op deze manier is het wantrouwen er over 40 jaar nog en stop je een gpstracker in zijn rollator.
En wat ga je nu doen met al die kennis, hem vergeven? Want dat lijkt me de bedoeling als je verder gaat.
We gaan allemaal in therapie, Zeeland, Zeeman, samen, misschien gezin. We gaan helen, inzichten krijgen, mild worden.
Bah, ik haat dat zalvende. Wordt eens flink boos, hij heeft je een enorme loer gedraaid.
Ook ik heb een hele grote fout gemaakt, heel groot. Ik ben gaan zuipen toen ik vermoedens had dat mijn man vreemd ging. Keihard kop in het zand en de wereld wegzuipen. Nu kan ik daar ook allemaal theorieën aan ophangen waarom ik dat gedaan heb. Oh en heel veel zullen dat begrijpen en genetisch kan ik er ook nog wat aan ophangen en met praten komt er ook bij mij wat ellende naar boven....
Ja, zo kun je alles onder het kleed wegstoppen. Nee man ging vreemd: fout, ik zoop: fout.
Nu jij, man gaat naar de hoeren: fout, jij gaat je eigen fouten onderzoeken: ????
Hou toch op. Zeeland je hebt je keuze gemaakt, prima veroordeel ik niet. Maar stop met dat wroeten en stop met dat straffen. Je maakt het jezelf heel erg moeilijk. Op deze manier is het wantrouwen er over 40 jaar nog en stop je een gpstracker in zijn rollator.
vrijdag 8 juli 2016 om 09:10
"Doen" in plaats van "denken", tja. Wat is dat in mijn ogen? Moeilijke vraag.
Wiebeltje, ik ga gewoon een boekentip geven over een boek dat (wat?) ik zelf niet uitgelezen heb: "uit je hoofd, in je leven". Die tip heb ik geloof ik al eerder gegeven Zeeland, maar je pikt het niet echt op.
Dat kan ik me wel voorstellen want hoeveel boeken kun en wil je lezen? Er worden veel suggesties gedaan in dit topic en het zal je inmiddels wel duizelen. Je zet ze op een rijtje, categoriseert, serveert af, je doet er van alles mee in je hoofd, maar je komt niet tot actie.
Doen in plaats van denken is jezelf realiseren dat ratio niet per definitie zaligmakend is
Niet nadenken maar in het diepe springen
Ergens een nachtje over slapen en erop vertrouwen dat een nieuwe dag "zomaar" nieuwe inzichten brengt
Loslaten
Impulsief iets leuks doen
Je angst overwinnen
Ga naar de bieb en haal dat boek van Wiebeltje. Bel een haptonoom en maak die afspraak. Boek dat weekje weg met een vriendin. Ga kijken bij de biodanza en neem die proefles (ook niks voor mij hoor, maar van de andere kant heb ik het nog nooit geprobeerd dus wie weet)
Kom in beweging (letterlijk) en zet je hoofd uit (letterlijk), ga hardlopen of zo.
Doen ipv denken zal voor iedereen iets anders zijn misschien?
Maar jij gaat deze situatie niet "oplossen" met je hoofd.
Die oplossing komt vanzelf bovendrijven, maar je kunt een oplossing niet afdwingen.
Kwestie van tijd.
En ondertussen ga je door met je leven en zorg je voor je kinderen en voor jezelf. Je ontwikkeld iets wat je lang onderdrukt en genegeerd hebt. Je gaat lekker in je eentje ergens van genieten. Actie!
Wiebeltje, ik ga gewoon een boekentip geven over een boek dat (wat?) ik zelf niet uitgelezen heb: "uit je hoofd, in je leven". Die tip heb ik geloof ik al eerder gegeven Zeeland, maar je pikt het niet echt op.
Dat kan ik me wel voorstellen want hoeveel boeken kun en wil je lezen? Er worden veel suggesties gedaan in dit topic en het zal je inmiddels wel duizelen. Je zet ze op een rijtje, categoriseert, serveert af, je doet er van alles mee in je hoofd, maar je komt niet tot actie.
Doen in plaats van denken is jezelf realiseren dat ratio niet per definitie zaligmakend is
Niet nadenken maar in het diepe springen
Ergens een nachtje over slapen en erop vertrouwen dat een nieuwe dag "zomaar" nieuwe inzichten brengt
Loslaten
Impulsief iets leuks doen
Je angst overwinnen
Ga naar de bieb en haal dat boek van Wiebeltje. Bel een haptonoom en maak die afspraak. Boek dat weekje weg met een vriendin. Ga kijken bij de biodanza en neem die proefles (ook niks voor mij hoor, maar van de andere kant heb ik het nog nooit geprobeerd dus wie weet)
Kom in beweging (letterlijk) en zet je hoofd uit (letterlijk), ga hardlopen of zo.
Doen ipv denken zal voor iedereen iets anders zijn misschien?
Maar jij gaat deze situatie niet "oplossen" met je hoofd.
Die oplossing komt vanzelf bovendrijven, maar je kunt een oplossing niet afdwingen.
Kwestie van tijd.
En ondertussen ga je door met je leven en zorg je voor je kinderen en voor jezelf. Je ontwikkeld iets wat je lang onderdrukt en genegeerd hebt. Je gaat lekker in je eentje ergens van genieten. Actie!
vrijdag 8 juli 2016 om 09:14
Zeeland, vraagje:
Mooie inzichten, wat zijn dat voor jou?
Wat zijn inzichten waar jij iets aan hebt?
Zelf blijf ik ver bij het altocircuit vandaan maar dat is een jeugdding hoor, van mij.
Sinds mijn hippie opvoeding ben ik zelf het meest gebaat bij gortdroge therapie.
Dus een uur per week over jezelf lullen en zaken van diverse kanten bekijken om te zien of denkpatronen hier en daar wat verlegd kunnen worden.
Een beetje wat Meds dus doet, vandaar ook dat haar comments voor mij regelmatig eyeopeners zijn.
Ik ben dus benieuwd welke kant ik op moet denken als je het hebt over inzichten die je gekregen hebt.
Maken die je leven lichter?
Het bedrog minder heftig?
Relativeert het of geeft het je troost?
Mooie inzichten, wat zijn dat voor jou?
Wat zijn inzichten waar jij iets aan hebt?
Zelf blijf ik ver bij het altocircuit vandaan maar dat is een jeugdding hoor, van mij.
Sinds mijn hippie opvoeding ben ik zelf het meest gebaat bij gortdroge therapie.
Dus een uur per week over jezelf lullen en zaken van diverse kanten bekijken om te zien of denkpatronen hier en daar wat verlegd kunnen worden.
Een beetje wat Meds dus doet, vandaar ook dat haar comments voor mij regelmatig eyeopeners zijn.
Ik ben dus benieuwd welke kant ik op moet denken als je het hebt over inzichten die je gekregen hebt.
Maken die je leven lichter?
Het bedrog minder heftig?
Relativeert het of geeft het je troost?
vrijdag 8 juli 2016 om 09:40
quote:Ieleen schreef op 08 juli 2016 @ 09:10:
"Doen" in plaats van "denken", tja. Wat is dat in mijn ogen? Moeilijke vraag.
Wiebeltje, ik ga gewoon een boekentip geven over een boek dat (wat?) ik zelf niet uitgelezen heb: "uit je hoofd, in je leven". Die tip heb ik geloof ik al eerder gegeven Zeeland, maar je pikt het niet echt op.
Dat kan ik me wel voorstellen want hoeveel boeken kun en wil je lezen? Er worden veel suggesties gedaan in dit topic en het zal je inmiddels wel duizelen. Je zet ze op een rijtje, categoriseert, serveert af, je doet er van alles mee in je hoofd, maar je komt niet tot actie.
Doen in plaats van denken is jezelf realiseren dat ratio niet per definitie zaligmakend is
Niet nadenken maar in het diepe springen
Ergens een nachtje over slapen en erop vertrouwen dat een nieuwe dag "zomaar" nieuwe inzichten brengt
Loslaten
Impulsief iets leuks doen
Je angst overwinnen
Ga naar de bieb en haal dat boek van Wiebeltje. Bel een haptonoom en maak die afspraak. Boek dat weekje weg met een vriendin. Ga kijken bij de biodanza en neem die proefles (ook niks voor mij hoor, maar van de andere kant heb ik het nog nooit geprobeerd dus wie weet)
Kom in beweging (letterlijk) en zet je hoofd uit (letterlijk), ga hardlopen of zo.
Doen ipv denken zal voor iedereen iets anders zijn misschien?
Maar jij gaat deze situatie niet "oplossen" met je hoofd.
Die oplossing komt vanzelf bovendrijven, maar je kunt een oplossing niet afdwingen.
Kwestie van tijd.
En ondertussen ga je door met je leven en zorg je voor je kinderen en voor jezelf. Je ontwikkeld iets wat je lang onderdrukt en genegeerd hebt. Je gaat lekker in je eentje ergens van genieten. Actie!
Mooie, goede post.
Ik begrijp het verlamde gevoel van Zeeland wel. De impasse waar je in zit, het gebrek aan daadkracht.
Niet iedereen kán in dat diepe springen.
Ook al weet je dat het moet om verder te komen etc.
Het eerste jaar na mijn scheiding deed ik maar wat. Ik was aan het overleven en wapperde alle kanten op.
Jaar twee was ik vooral depressief.
Nu, na ruim twee jaar merk ik dat ik daadkracht terug heb. Steeds meer.
Ook toen ik bleef na bedrog ging het ongeveer hetzelfde.
Eerst overleven, toen een poos in de put met mezelf en daarna kwam de daadkracht terug.
Misschien dat het bij Zeeland ook op die manier werkt.
Niet hetzelfde maar in fasen bedoel ik.
"Doen" in plaats van "denken", tja. Wat is dat in mijn ogen? Moeilijke vraag.
Wiebeltje, ik ga gewoon een boekentip geven over een boek dat (wat?) ik zelf niet uitgelezen heb: "uit je hoofd, in je leven". Die tip heb ik geloof ik al eerder gegeven Zeeland, maar je pikt het niet echt op.
Dat kan ik me wel voorstellen want hoeveel boeken kun en wil je lezen? Er worden veel suggesties gedaan in dit topic en het zal je inmiddels wel duizelen. Je zet ze op een rijtje, categoriseert, serveert af, je doet er van alles mee in je hoofd, maar je komt niet tot actie.
Doen in plaats van denken is jezelf realiseren dat ratio niet per definitie zaligmakend is
Niet nadenken maar in het diepe springen
Ergens een nachtje over slapen en erop vertrouwen dat een nieuwe dag "zomaar" nieuwe inzichten brengt
Loslaten
Impulsief iets leuks doen
Je angst overwinnen
Ga naar de bieb en haal dat boek van Wiebeltje. Bel een haptonoom en maak die afspraak. Boek dat weekje weg met een vriendin. Ga kijken bij de biodanza en neem die proefles (ook niks voor mij hoor, maar van de andere kant heb ik het nog nooit geprobeerd dus wie weet)
Kom in beweging (letterlijk) en zet je hoofd uit (letterlijk), ga hardlopen of zo.
Doen ipv denken zal voor iedereen iets anders zijn misschien?
Maar jij gaat deze situatie niet "oplossen" met je hoofd.
Die oplossing komt vanzelf bovendrijven, maar je kunt een oplossing niet afdwingen.
Kwestie van tijd.
En ondertussen ga je door met je leven en zorg je voor je kinderen en voor jezelf. Je ontwikkeld iets wat je lang onderdrukt en genegeerd hebt. Je gaat lekker in je eentje ergens van genieten. Actie!
Mooie, goede post.
Ik begrijp het verlamde gevoel van Zeeland wel. De impasse waar je in zit, het gebrek aan daadkracht.
Niet iedereen kán in dat diepe springen.
Ook al weet je dat het moet om verder te komen etc.
Het eerste jaar na mijn scheiding deed ik maar wat. Ik was aan het overleven en wapperde alle kanten op.
Jaar twee was ik vooral depressief.
Nu, na ruim twee jaar merk ik dat ik daadkracht terug heb. Steeds meer.
Ook toen ik bleef na bedrog ging het ongeveer hetzelfde.
Eerst overleven, toen een poos in de put met mezelf en daarna kwam de daadkracht terug.
Misschien dat het bij Zeeland ook op die manier werkt.
Niet hetzelfde maar in fasen bedoel ik.
vrijdag 8 juli 2016 om 09:58
Mooi gezegd over die denkpatronen Eleonora. Zo gaat het bij mijn psychotherapie ook. Geen idee wat ik me bij het alternatieve circuit moet voorstellen; hoe dat er uit ziet (?) Wat dat betreft ga ik toch liever voor wetenschappelijk ondersteunende tactieken.
Ik denk/ervaar ook dat het in fasen gaat, uiteindelijk zal er ook wel wat met de inzichten gedaan moeten worden (naar handelen), anders verandert er niets. Niet makkelijk, maar wel nodig voor verandering (als verandering gewenst is dan he ).
Ik denk/ervaar ook dat het in fasen gaat, uiteindelijk zal er ook wel wat met de inzichten gedaan moeten worden (naar handelen), anders verandert er niets. Niet makkelijk, maar wel nodig voor verandering (als verandering gewenst is dan he ).
vrijdag 8 juli 2016 om 10:48
quote:Kiki789 schreef op 08 juli 2016 @ 09:58:
Mooi gezegd over die denkpatronen Eleonora. Zo gaat het bij mijn psychotherapie ook. Geen idee wat ik me bij het alternatieve circuit moet voorstellen; hoe dat er uit ziet (?) Wat dat betreft ga ik toch liever voor wetenschappelijk ondersteunende tactieken.
Ik denk/ervaar ook dat het in fasen gaat, uiteindelijk zal er ook wel wat met de inzichten gedaan moeten worden (naar handelen), anders verandert er niets. Niet makkelijk, maar wel nodig voor verandering (als verandering gewenst is dan he ).
Weet je wat het is Kiki, mensen, ook ik, misschien ook jij, hebben het idee dat ze van alles en nog wat naar hun hand kunnen zetten.
Ook hun eigen karakter en persoonlijkheid bijvoorbeeld.
Terwijl, in de praktijk blijkt dat je alleen kunt 'tweeken' aan jezelf en aan hoe je bent.
In de psychotherapie is men daar van doordrongen. Hoewel doorbraken in denkpatronen kunnen voelen als een totale ommekeer, dat is niet het doel. Het doel is leren leven met jezelf, je eigen karakter, persoonlijkheid, je levenservaringen enzovoort. Dat vind ik er goed maar vooral ook realistisch aan.
Bij een goede, gedegen psychotherapeut wordt dus gekeken naar je persoonlijkheid, naar wat voor type mens je bent en naar je levensverloop, je eventuele trauma's, angsten, sterke en zwakke punten.
Bij veel alternatieve therapie is er een werkwijze/theorie/ die op iedereen toegepast wordt, al dan niet met behulp van voeding of supplementen/medicatie (<----- homeopathisch bijvoorbeeld).
Zoiets moet dus maar net bij je persoonlijkheid passen.
Er zijn vele, vele vormen van alternatieve therapie dus dan is het een kwestie van zoeken naar wat goed voelt.
Mooi gezegd over die denkpatronen Eleonora. Zo gaat het bij mijn psychotherapie ook. Geen idee wat ik me bij het alternatieve circuit moet voorstellen; hoe dat er uit ziet (?) Wat dat betreft ga ik toch liever voor wetenschappelijk ondersteunende tactieken.
Ik denk/ervaar ook dat het in fasen gaat, uiteindelijk zal er ook wel wat met de inzichten gedaan moeten worden (naar handelen), anders verandert er niets. Niet makkelijk, maar wel nodig voor verandering (als verandering gewenst is dan he ).
Weet je wat het is Kiki, mensen, ook ik, misschien ook jij, hebben het idee dat ze van alles en nog wat naar hun hand kunnen zetten.
Ook hun eigen karakter en persoonlijkheid bijvoorbeeld.
Terwijl, in de praktijk blijkt dat je alleen kunt 'tweeken' aan jezelf en aan hoe je bent.
In de psychotherapie is men daar van doordrongen. Hoewel doorbraken in denkpatronen kunnen voelen als een totale ommekeer, dat is niet het doel. Het doel is leren leven met jezelf, je eigen karakter, persoonlijkheid, je levenservaringen enzovoort. Dat vind ik er goed maar vooral ook realistisch aan.
Bij een goede, gedegen psychotherapeut wordt dus gekeken naar je persoonlijkheid, naar wat voor type mens je bent en naar je levensverloop, je eventuele trauma's, angsten, sterke en zwakke punten.
Bij veel alternatieve therapie is er een werkwijze/theorie/ die op iedereen toegepast wordt, al dan niet met behulp van voeding of supplementen/medicatie (<----- homeopathisch bijvoorbeeld).
Zoiets moet dus maar net bij je persoonlijkheid passen.
Er zijn vele, vele vormen van alternatieve therapie dus dan is het een kwestie van zoeken naar wat goed voelt.
vrijdag 8 juli 2016 om 10:51
Ik weet wel dat ik in het verleden veel geld heb uitgegeven aan alternatieve therapie; het heeft me allemaal wel wat wat gebracht, maar het echte to-the-point en tot in de kern mezelf leren kennen is toch echt pas gekomen met de psychotherapie die ik jarenlang deed (nu afbouwend).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 8 juli 2016 om 11:30
Dankjewel voor alle reacties.
Ik voel me nu even nogal in de war, boos, moe, verdrietig, alles door elkaar. Even behoefte aan een egopost... ik kom net thuis van het gesprek met die 'hoofdbehandelaar'. Ik was nog best wel opgefokt van hoe het eea gelopen was, dat het steeds mis was gelopen met de vragenlijsten, aanmelding etc. En nu heb ik daar dus wéér mijn verhaal gedaan. Weer antwoord gegeven op heel veel vragen, diepgaande vragen. Ik weet dat dat 'moet', ze hebben nu eenmaal veel info nodig als ze willen kijken welke behandelaar mij het beste kan helpen, maar het voelt NIET goed. Voel me, soort van, aangerand. Niet fysiek, maar geestelijk. Weet niet hoe ik het anders kan omschrijven.
Dit is de zoveelste persoon die ik tot in detail a-l-l-e-s moet vertellen over mezelf, mijn opvoeding, mijn gedachtes, angsten, gevoelens, de zorg en liefde mbt de kinderen, en dan aan het eind van het gesprek me vriendelijk de hand schudden en zeggen dat ik maar weer moet wachten tot men contact opneemt. Want tja, er is nog geen zicht op wie het vervolgtraject op zich zal nemen.
Ik reisde er met de bus naartoe, was op tijd, na kort wachten in de wachtkamer mocht ik met een lange man meelopen. Dit was 'hem' dan: de hoofdbehandelaar, die ik na 2,5 maand en veel bureaucratische rompslomp nu dan eindelijk face to face voor me had.
Het eerste dat hij zei, nadat we aan zijn bureau zaten, was:
"Zo... Jij bent een sterke vrouw."
Waarna hij me strak bleef aankijken.
Ik zei rustig dat dat van je definitie van 'sterk' afhangt.
En ik keek terug.
Hij wachtte even en lachte toen.
Daarna kwamen er heel veel vragen.
Een dik uur later sta je weer buiten.
Op het station. Verwaaid. Met dikke ogen. Huilen is toch onvermijdelijk.
De juiste bus zoeken.
Vragen die nog na klinken in je oren.
-ben jij iemand die zich snel verantwoordelijk voelt?
-ben jij iemand die veel schuldgevoelens heeft?
-vind jij het belangrijk wat anderen van je vinden?
-heb jij het idee dat je gevoeliger bent voor prikkels dan anderen?
-heb jij veel weerstand tegen veranderingen? Dat je liefst voor de bekende weg kiest?
(Eh, alle vragen 'JA')
Ik zei dat ik wel assertief kon DOEN, maar dat ik me vaak hol/leeg voel van binnen. Dat het een houding is, die niet veel steun voelt in ...mijn..kern ofzo.
Hij keek me aan en zei dat hij dacht dat dat wel meeviel.
(?)
Dat hij keek naar draagkracht, en zich geen zorgen maakte om mij in dat opzicht.
(?)
Die uitspraak verbaasde me.
Ik ben bang dat hij mij te hoog inschat. Dat hij in mijn (tijdelijk nogal strijdkrachtige) houding is getrapt. Hoewel ik wel eerlijk ben geweest, en ook gehuild heb.
Pfff... weet even niet wat ik nu moet voelen of denken ofzo.
Nu dus weer wachten op mijn volgende behandelaar.
Ik ga weer even iets doen nu.
Even 'verder' met de dag. Uit mijn hoofd komen.
Ik voel me nu even nogal in de war, boos, moe, verdrietig, alles door elkaar. Even behoefte aan een egopost... ik kom net thuis van het gesprek met die 'hoofdbehandelaar'. Ik was nog best wel opgefokt van hoe het eea gelopen was, dat het steeds mis was gelopen met de vragenlijsten, aanmelding etc. En nu heb ik daar dus wéér mijn verhaal gedaan. Weer antwoord gegeven op heel veel vragen, diepgaande vragen. Ik weet dat dat 'moet', ze hebben nu eenmaal veel info nodig als ze willen kijken welke behandelaar mij het beste kan helpen, maar het voelt NIET goed. Voel me, soort van, aangerand. Niet fysiek, maar geestelijk. Weet niet hoe ik het anders kan omschrijven.
Dit is de zoveelste persoon die ik tot in detail a-l-l-e-s moet vertellen over mezelf, mijn opvoeding, mijn gedachtes, angsten, gevoelens, de zorg en liefde mbt de kinderen, en dan aan het eind van het gesprek me vriendelijk de hand schudden en zeggen dat ik maar weer moet wachten tot men contact opneemt. Want tja, er is nog geen zicht op wie het vervolgtraject op zich zal nemen.
Ik reisde er met de bus naartoe, was op tijd, na kort wachten in de wachtkamer mocht ik met een lange man meelopen. Dit was 'hem' dan: de hoofdbehandelaar, die ik na 2,5 maand en veel bureaucratische rompslomp nu dan eindelijk face to face voor me had.
Het eerste dat hij zei, nadat we aan zijn bureau zaten, was:
"Zo... Jij bent een sterke vrouw."
Waarna hij me strak bleef aankijken.
Ik zei rustig dat dat van je definitie van 'sterk' afhangt.
En ik keek terug.
Hij wachtte even en lachte toen.
Daarna kwamen er heel veel vragen.
Een dik uur later sta je weer buiten.
Op het station. Verwaaid. Met dikke ogen. Huilen is toch onvermijdelijk.
De juiste bus zoeken.
Vragen die nog na klinken in je oren.
-ben jij iemand die zich snel verantwoordelijk voelt?
-ben jij iemand die veel schuldgevoelens heeft?
-vind jij het belangrijk wat anderen van je vinden?
-heb jij het idee dat je gevoeliger bent voor prikkels dan anderen?
-heb jij veel weerstand tegen veranderingen? Dat je liefst voor de bekende weg kiest?
(Eh, alle vragen 'JA')
Ik zei dat ik wel assertief kon DOEN, maar dat ik me vaak hol/leeg voel van binnen. Dat het een houding is, die niet veel steun voelt in ...mijn..kern ofzo.
Hij keek me aan en zei dat hij dacht dat dat wel meeviel.
(?)
Dat hij keek naar draagkracht, en zich geen zorgen maakte om mij in dat opzicht.
(?)
Die uitspraak verbaasde me.
Ik ben bang dat hij mij te hoog inschat. Dat hij in mijn (tijdelijk nogal strijdkrachtige) houding is getrapt. Hoewel ik wel eerlijk ben geweest, en ook gehuild heb.
Pfff... weet even niet wat ik nu moet voelen of denken ofzo.
Nu dus weer wachten op mijn volgende behandelaar.
Ik ga weer even iets doen nu.
Even 'verder' met de dag. Uit mijn hoofd komen.
vrijdag 8 juli 2016 om 11:39
Lieve zeeland,
Ik denk niet dat hij je te hoog inschat. ( al kan ik dat natuurlijk nooit echt weten) maar zijn referentiekader is anders als het jouwe. Hij kijkt naar risico's van mogelijke decompensatie en in jouw geval, ben je toch maar blijven staan in alle storm en hectiek. Ben je ondanks alle momenten van je klein en zwak voelen toch zoveel mogelijk bij jezelf gebleven.
Ik begrijp dat je je een soort van aangerand voelt overigens, je bloot moeten geven terwijl je dat nu eerst niets op lijkt te leveren. Naar gevoel.
Dikke knuffel en ik denk dat jij jezelf daar hebt neer kunnen zetten zoals ik je hier lees.
Ik denk niet dat hij je te hoog inschat. ( al kan ik dat natuurlijk nooit echt weten) maar zijn referentiekader is anders als het jouwe. Hij kijkt naar risico's van mogelijke decompensatie en in jouw geval, ben je toch maar blijven staan in alle storm en hectiek. Ben je ondanks alle momenten van je klein en zwak voelen toch zoveel mogelijk bij jezelf gebleven.
Ik begrijp dat je je een soort van aangerand voelt overigens, je bloot moeten geven terwijl je dat nu eerst niets op lijkt te leveren. Naar gevoel.
Dikke knuffel en ik denk dat jij jezelf daar hebt neer kunnen zetten zoals ik je hier lees.
vrijdag 8 juli 2016 om 11:59
Oh Zeeland. Eenzaam dit. Ik geef je een dikke . Ik moet er steeds aan denken dat je er met niemand behalve je man over praat. En met je man zie ik niet als 'er over praten', niet zoals ik het bedoel. Ik had het zo nodig om zowel met vriendinnen en mijn zus als met mijn therapeut te spreken en huilen over alles. Ik hoop dat je niet stikt, dat je inderdaad de dag kunt gaan invullen met 'gewoon maar even bestaan'.
Het lijkt wel of je in een ander land woont dan ik, als het gaat om hoe de hulpverlening er (niet) is. Komt dat door dat je bij iemand wil die 100% vergoed wordt? Ben je behalve van de inschatting van 'zwaarte' die gemaakt lijkt te moeten worden ook afhankelijk van een zorgverzekeraar?
Sterkte meid. Wat moet het zwaar zijn voor je.
Het lijkt wel of je in een ander land woont dan ik, als het gaat om hoe de hulpverlening er (niet) is. Komt dat door dat je bij iemand wil die 100% vergoed wordt? Ben je behalve van de inschatting van 'zwaarte' die gemaakt lijkt te moeten worden ook afhankelijk van een zorgverzekeraar?
Sterkte meid. Wat moet het zwaar zijn voor je.
vrijdag 8 juli 2016 om 12:39
Dank voor jouw uitleg Eleonora
Ik wist in het begin even niet wat ik moest denken toen de psych zei dat het doel zou zijn om bij mijn ware zelf te komen (klong zweverig, had ik niet verwacht). Nu begrijp ik het, door allerlei jeugdtrauma's was bij mij alles afgestomp en bestond mijn handelen/gedrag uit acties vanuit overlevingsmechanismen.
Sommige dingen zullen er nooit meer uitgaan want ze zijn onderdeel van het karakter geworden, maar je leert er anders mee omgaan en daardoor kom je dichter bij jezelf en kan je tevreden/evenwichtiger/gelukkiger worden.
Klinkt even heel simpel gezegd allemaal, maar dat is het niet; de oude patronen herkennen, erkennen en ermee dealen is het echt één van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan/nog steeds doe.
En het meest zware van alles is dat je eerst moet handelen voor je het (helemaal) voelt, nou leg dat maar eens uit aan iemand die daar totaal mee onbekend is ...
Kan me helemaal voorstellen dat je je zo verloren voelt Zeeland. Kan je niet kijken voor een vrijgevestigde psych? Ik zelf heb geen enkele vragenlijst hoeven invullen (vrijgevestigde gevonden zonder wachtlijst, wel iets hogere kosten wel met 2/3 vergoeding) we gingen "gewoon" meteen aan de slag. Sterkte Zeeland.
Liever Elmervrouw; goed om te horen dat je aan het afbouwen bent, dat houdt denk ik in dat beter gaat
Ik wist in het begin even niet wat ik moest denken toen de psych zei dat het doel zou zijn om bij mijn ware zelf te komen (klong zweverig, had ik niet verwacht). Nu begrijp ik het, door allerlei jeugdtrauma's was bij mij alles afgestomp en bestond mijn handelen/gedrag uit acties vanuit overlevingsmechanismen.
Sommige dingen zullen er nooit meer uitgaan want ze zijn onderdeel van het karakter geworden, maar je leert er anders mee omgaan en daardoor kom je dichter bij jezelf en kan je tevreden/evenwichtiger/gelukkiger worden.
Klinkt even heel simpel gezegd allemaal, maar dat is het niet; de oude patronen herkennen, erkennen en ermee dealen is het echt één van de zwaarste dingen die ik ooit heb gedaan/nog steeds doe.
En het meest zware van alles is dat je eerst moet handelen voor je het (helemaal) voelt, nou leg dat maar eens uit aan iemand die daar totaal mee onbekend is ...
Kan me helemaal voorstellen dat je je zo verloren voelt Zeeland. Kan je niet kijken voor een vrijgevestigde psych? Ik zelf heb geen enkele vragenlijst hoeven invullen (vrijgevestigde gevonden zonder wachtlijst, wel iets hogere kosten wel met 2/3 vergoeding) we gingen "gewoon" meteen aan de slag. Sterkte Zeeland.
Liever Elmervrouw; goed om te horen dat je aan het afbouwen bent, dat houdt denk ik in dat beter gaat
vrijdag 8 juli 2016 om 12:47
Hoi Zeeland. Ik begrijp er werkelijk helemaal niks meer van (lees ook al een tijdje niet meer mee).
Ga jij in behandeling nu? waarvoor?
Omdat jouw man bepaalde seksuele wensen heeft ga jij nu je hele verleden tegen al die gasten uit de doeken doen?
WHY??????
Ik snap dat het je teveel energie kost om dit te beantwoorden, no prob.
maar als buitenstaander komt dit zo raar over.
Iig veel sterkte.
Ga jij in behandeling nu? waarvoor?
Omdat jouw man bepaalde seksuele wensen heeft ga jij nu je hele verleden tegen al die gasten uit de doeken doen?
WHY??????
Ik snap dat het je teveel energie kost om dit te beantwoorden, no prob.
maar als buitenstaander komt dit zo raar over.
Iig veel sterkte.
vrijdag 8 juli 2016 om 12:52
Ik heb ook lang psychotherapie gehad en kan me erg vinden in de omschrijving die eleonora ervan geeft. Het heeft mij heel goed gedaan. Ik heb mezelf heel goed keren kennen los van zelfbeschermingsmechanismes die ik in mijn jeugd had opgedaan.
Daarom kan ik zo stellig zeggen dat ik weg zou gaan als mijn man me iets dergelijks zou flikken. Zonder oordeel naar to toe trouwens.
To het is eng en spannend en moeilijk en intensief om meer met je gevoel bezig te zijn als je dat niet gewend bent. Ik heb wel gedacht dat ik nooit meer ziu kunnen stoppen met huilen bijvoorbeeld.
Maar toch is het goed. Ik kan het ff niet zo goed verwoorden allemaal nu maar ga maar door met die haptonoom.
Meer in balans komen is goed voor je hoe dan ook.
Het voornamelijk uit je hoofd reageren is wat mij irriteerde eerder denk ik. Blijven of weggaan is jouw keuze en doe je op jouw tijd. Dat vind ik doodnormaal en logisch. Maar het verhaal klopt niet er mist een stuk. Niet dat je liegt hoor, maar je ziet of voelt of...ik weet het niet in je waarneming mis je imo een heel belangrijk stuk van jezelf. Ik hoop dat dat wel naar voren gaat komen maar dat kost ook tijd denk ik. Als je al zolang op een bepaald spoor zit gaat dat niet zo makkelijk misschien.
Sterkte.
Daarom kan ik zo stellig zeggen dat ik weg zou gaan als mijn man me iets dergelijks zou flikken. Zonder oordeel naar to toe trouwens.
To het is eng en spannend en moeilijk en intensief om meer met je gevoel bezig te zijn als je dat niet gewend bent. Ik heb wel gedacht dat ik nooit meer ziu kunnen stoppen met huilen bijvoorbeeld.
Maar toch is het goed. Ik kan het ff niet zo goed verwoorden allemaal nu maar ga maar door met die haptonoom.
Meer in balans komen is goed voor je hoe dan ook.
Het voornamelijk uit je hoofd reageren is wat mij irriteerde eerder denk ik. Blijven of weggaan is jouw keuze en doe je op jouw tijd. Dat vind ik doodnormaal en logisch. Maar het verhaal klopt niet er mist een stuk. Niet dat je liegt hoor, maar je ziet of voelt of...ik weet het niet in je waarneming mis je imo een heel belangrijk stuk van jezelf. Ik hoop dat dat wel naar voren gaat komen maar dat kost ook tijd denk ik. Als je al zolang op een bepaald spoor zit gaat dat niet zo makkelijk misschien.
Sterkte.
vrijdag 8 juli 2016 om 12:55
"En het meest zware van alles is dat je eerst moet handelen voor je het (helemaal) voelt, nou leg dat maar eens uit aan iemand die daar totaal mee onbekend is...". DIT! Dit herken ik helemaal, Kiki. Dat is een ander soort 'ingang', een ander soort 'weten', ik had geen benul. Hoop dat Zeeland snel met een goede therapeut aan de slag kan.
vrijdag 8 juli 2016 om 13:56
vrijdag 8 juli 2016 om 19:10
Wel interessant allemaal!
Ik vraag me af of het in de Westerse cultuur verweven zit, dat vertrouwen op het verstand, direct oplossingen willen, eigenlijk geen nare gevoelens kunnen accepteren?
Ff eerlijk Zeeland, het lijkt mij toch volkomen "normaal" dat je momenteel ontdaan bent, niet weet hoe je het hebt en waar je het moet zoeken. Heel herkenbaar ook dat je tijd nodig hebt en wat Eleonora daarover zegt.
Hopelijk ben je weer wat bekomen van je gesprek met de behandelaar en kun je ondanks alles een beetje van het weekend genieten!
Ik vraag me af of het in de Westerse cultuur verweven zit, dat vertrouwen op het verstand, direct oplossingen willen, eigenlijk geen nare gevoelens kunnen accepteren?
Ff eerlijk Zeeland, het lijkt mij toch volkomen "normaal" dat je momenteel ontdaan bent, niet weet hoe je het hebt en waar je het moet zoeken. Heel herkenbaar ook dat je tijd nodig hebt en wat Eleonora daarover zegt.
Hopelijk ben je weer wat bekomen van je gesprek met de behandelaar en kun je ondanks alles een beetje van het weekend genieten!
vrijdag 8 juli 2016 om 23:59
Vanavond zijn we op mijn initiatief met z'n tweeën op de fiets naar een restaurantje geweest en naar een filmhuis. Dat had hele mooie momenten. En ook (toch ook weer een paar) pijnlijke momenten. Maar de openheid en het contact waren er, en dat was fijn.
Morgenavond een feest bij zijn familie, waar ik erg tegenop zie. Heb die mensen tot nu toe vermeden, en ze weten dat er 'relatie perikelen' zijn, maar niet welke. Ben bang voor gevis in die richting. Of dat ze (vanuit goede bedoelingen overigens) gaan sussen, bagatelliseren, of zgn 'wijze raad' geven.
Morgenavond een feest bij zijn familie, waar ik erg tegenop zie. Heb die mensen tot nu toe vermeden, en ze weten dat er 'relatie perikelen' zijn, maar niet welke. Ben bang voor gevis in die richting. Of dat ze (vanuit goede bedoelingen overigens) gaan sussen, bagatelliseren, of zgn 'wijze raad' geven.
zaterdag 9 juli 2016 om 02:23
Laat je excuseren. Ga je niet naar het feestje. Als ze toch al weten dat er perikelen zijn dan begrijpen ze misschien wel dat je er niet bij bent. Je hebt geen zin. Of je bent niet lekker. Je voelt je ook niet zo lekker toch? Echt liegen is het niet.
Dit is ook een voorbeeld van doen in plaats van denken.
Als je het morgenochtend meteen regelt hoef je er niet meer tegenop te zien.
Het verdient misschien geen schoonheidsprijs maar dat geldt voor de hele situatie waar je in zit. Het is niet anders.
En dan ga je iets ontspannends doen, tuinieren, of een muurtje in de verf zetten.
Dit is ook een voorbeeld van doen in plaats van denken.
Als je het morgenochtend meteen regelt hoef je er niet meer tegenop te zien.
Het verdient misschien geen schoonheidsprijs maar dat geldt voor de hele situatie waar je in zit. Het is niet anders.
En dan ga je iets ontspannends doen, tuinieren, of een muurtje in de verf zetten.
zaterdag 9 juli 2016 om 05:48
quote:Ieleen schreef op 09 juli 2016 @ 02:23:
Laat je excuseren. Ga je niet naar het feestje. Als ze toch al weten dat er perikelen zijn dan begrijpen ze misschien wel dat je er niet bij bent. Je hebt geen zin. Of je bent niet lekker. Je voelt je ook niet zo lekker toch? Echt liegen is het niet.
Dit is ook een voorbeeld van doen in plaats van denken.
Als je het morgenochtend meteen regelt hoef je er niet meer tegenop te zien.
Het verdient misschien geen schoonheidsprijs maar dat geldt voor de hele situatie waar je in zit. Het is niet anders.
En dan ga je iets ontspannends doen, tuinieren, of een muurtje in de verf zetten.
Dit.
Doe jezelf zo'n feest niet aan nu.
Het is wel een keer klaar even. Of zoals mijn oude vader altijd zegt; 'aan mijn pik komt ook een end'.
Laat je excuseren. Ga je niet naar het feestje. Als ze toch al weten dat er perikelen zijn dan begrijpen ze misschien wel dat je er niet bij bent. Je hebt geen zin. Of je bent niet lekker. Je voelt je ook niet zo lekker toch? Echt liegen is het niet.
Dit is ook een voorbeeld van doen in plaats van denken.
Als je het morgenochtend meteen regelt hoef je er niet meer tegenop te zien.
Het verdient misschien geen schoonheidsprijs maar dat geldt voor de hele situatie waar je in zit. Het is niet anders.
En dan ga je iets ontspannends doen, tuinieren, of een muurtje in de verf zetten.
Dit.
Doe jezelf zo'n feest niet aan nu.
Het is wel een keer klaar even. Of zoals mijn oude vader altijd zegt; 'aan mijn pik komt ook een end'.
zaterdag 9 juli 2016 om 12:10
Die uitdrukking kan ik op het werk misschien eens gebruiken!
En zo is het.
Het houdt een keertje op.
De behandelaar vroeg niet voor niks wat ie vroeg, dat rijtje vragen waar jij "ja ja ja ja ja ja" op geantwoord hebt.
JIJ bent de belangrijkste persoon in je leven.
Of nou ja, je kinderen misschien, maar dan nog moet je eerst je eigen zuurstofmasker opzetten bij een vliegtuigcrash.
Dat weet je vast allemaal al lang maar ik herinner je er even aan.
En zo is het.
Het houdt een keertje op.
De behandelaar vroeg niet voor niks wat ie vroeg, dat rijtje vragen waar jij "ja ja ja ja ja ja" op geantwoord hebt.
JIJ bent de belangrijkste persoon in je leven.
Of nou ja, je kinderen misschien, maar dan nog moet je eerst je eigen zuurstofmasker opzetten bij een vliegtuigcrash.
Dat weet je vast allemaal al lang maar ik herinner je er even aan.
