Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 27 november 2008 om 19:21
vrijdag 28 november 2008 om 00:05
quote:Lynne schreef op 26 november 2008 @ 18:44:
Artemis, herkenbaar dat je je ouders geen pap / mam meer noemt. Ik noem mijn vader ook niet meer zo, heb er een beetje een Harry Potter gevoel bij: "hij die niet genoemd wordt" .
Wat herkenbaar vanuit Lionel. Zijn moeder wordt door hem meestal moeders genoemd omdat hij iets anders niet uit zijn mond krijgt. In zijn mobiel staat zij genoemd als Niemand. Ik vind dat zo schrijnend voor hem, dat hij eigenlijk nog altijd zijn best doet voor haar, maar ondertussen ook vrij weinig meer voor haar voelt. Maar toch dat draadje niet willen doorsnijden want ze is nog het enige aan naaste familie wat hij heeft en op haar manier doet ze haar best voor hem. Alleen weet ze niet hoe en dat doet hem steeds pijn, keer op keer.
Artemis, herkenbaar dat je je ouders geen pap / mam meer noemt. Ik noem mijn vader ook niet meer zo, heb er een beetje een Harry Potter gevoel bij: "hij die niet genoemd wordt" .
Wat herkenbaar vanuit Lionel. Zijn moeder wordt door hem meestal moeders genoemd omdat hij iets anders niet uit zijn mond krijgt. In zijn mobiel staat zij genoemd als Niemand. Ik vind dat zo schrijnend voor hem, dat hij eigenlijk nog altijd zijn best doet voor haar, maar ondertussen ook vrij weinig meer voor haar voelt. Maar toch dat draadje niet willen doorsnijden want ze is nog het enige aan naaste familie wat hij heeft en op haar manier doet ze haar best voor hem. Alleen weet ze niet hoe en dat doet hem steeds pijn, keer op keer.
anoniem_72305 wijzigde dit bericht op 28-11-2008 00:05
Reden: manlief is echt geen zij *bloos*
Reden: manlief is echt geen zij *bloos*
% gewijzigd
vrijdag 28 november 2008 om 00:41
quote:Julus schreef op 24 november 2008 @ 09:52:
MM gewoon alles neerzetten wat je wil hoor, dat kan gewoon.
Voel je niet teveel, want dat kan hier gewoon niet! (dat zeg ik terwijl ik me afvraag of ik niet te weinig op anderen ben ingegaan en teveel op mezelf..wanneeer gaat dat gevoel nou over?)
Ik ga eens wat proberen, dan. Beetje moeilijk want heb nog steeds beetje het 'inbreek' en 'egopost'gevoel. Maar ik ga maar vertellen en dan zie ik wel hoe het loopt , weet niet zo goed waar te beginnen. Ik loop inmiddels bij een psychologe, vanmidd had ik het 2e gesprek. Tot m'n stomme verbazing moest ik huilen toen ik zei dat ik zo ontzettend graag aangeraakt word, en dan vooral door een man. Zij vond dat helemaal niet stom, ging er op in wat dat dan bij me losmaakte en zei dat ik blijkb vroeger die aanrakingen heel erg gemist had en er daarom nu zo naar verlangde. Het klopt, mijn vader was heel lief maar totaal niet aanraakbaar, hij voelde zich daar zichtbaar erg ongemakkelijk bij. Soms gaf ik 'm weleens een klopje op z'n schouder en dan keek 'ie toch een soort beschaamd, alsof hij zich geen houding wist te geven. Met m'n moeder had ik vroeger altijd ruzie, dus daar zat niet veel aanraken bij. Nou ja, een heel enkele keer wel, maar die aanraking had dan meestal een rode plek of een paar nageltjes in m'n arm tot gevolg . Sowieso had -en heb, maar nu wel minder- ik moeite met aanraking/omhelzing door een vrouw, ik weet niet waarom. Ik had vroeger echt iets tegen vrouwen, alleen bij mannen voelde ik me veilig en beschermd. Vooral bij mannen die iets autoritairs/ongenaakbaars/emotioneel onbereikbaars uitstralen, een beetje een arrogant trekje vinden veel mensen- maar ik word er verliefd op. Altijd al gehad, ook altijd verliefd geweest op oudere (volwassen, dus) mannen. Jee, m'n leraar, toen ik 15 was.. Iedere puber is weleens verliefd op een leraar, maar ik was echt stapel en stapel op 'm, droom zelfs nú nog wel eens van hem... Nou ja, enough about that.
Vind het moeilijk om iets over m'n jeugd te schrijven. M'n vader leeft niet meer en dan voelt het slecht om nu dingen aan te geven waarin ik hem gemist heb. Maar ik herinner me wel dat hij mij voornamelijk prees vanwege m'n intellect, analytisch vermogen, taalgevoel etc. Ik heb niet het idee gehad dat hij mij ook zag staan als meísje zeg maar, dus dat ik van hem -op een nonsexuele manier uiteraard!- m'n vrouwelijkheid-in-de-dop bevestigd kreeg. Nu was ik ook niet zo'n vrouwelijk meisje, nu nog niet overigens, was net een halve jongen. Maar misschien ook omdat de mannelijke kant voor mij vertrouwen, veiligheid en standvastigheid bood. Ik had niets met vrouwelijke kanten, voor mij stonden vrouwelijke kanten zo'n beetje gelijk aan 't gezeik van m'n moeder. Die zag ik als labiel, emotioneel, overgevoelig, egocentrisch, overbeschermend, betuttelend, dwingend, overheersend etc, terwijl ik m'n vader (mannelijke kant dus) zag als analytisch, begrijpend, evenwichtig, vertrouwd, overal raad op wetend en sturend.
Ik ben nu, zoals enkelen van jullie wel weten, aan het loskomen van mijn destructieve relatie. En ik denk dat ik zo aan hem vastzit omdat hij de eerste volwassen man was die mij wél erkende in mijn vrouw-zijn, al was dat uiteraard wél sexueel (zoals meesta, in een relatie). Maar hij liet me voelen dat ik vrouw was, gewaardeerd werd in m'n vrouw-zijn etc. Grrr nu wordt het een heel lange post, wat ik juist niet wil want dan is er vast niemand die 'm leest (kan ik me nog voorstellen ook...)
Dus, ik ga een andere keer wel verder maar ik wilde dit graag vertellen, en ook vragen of het een beetje hout snijdt allemaal, deze "psychologie van de kouwe grond".... Of klink ik nu als zo'n Calimero die solliciteert naar een pyama met te lange mouwtjes, dan graag ook eerlijk zeggen...
Afijn, bedankt voor het lezen en iedereen dikke , Feliciaatje en Face in het bijzonder. Face, ik denk aan je, en vraag me af hoe het met je gaat...
MM gewoon alles neerzetten wat je wil hoor, dat kan gewoon.
Voel je niet teveel, want dat kan hier gewoon niet! (dat zeg ik terwijl ik me afvraag of ik niet te weinig op anderen ben ingegaan en teveel op mezelf..wanneeer gaat dat gevoel nou over?)
Ik ga eens wat proberen, dan. Beetje moeilijk want heb nog steeds beetje het 'inbreek' en 'egopost'gevoel. Maar ik ga maar vertellen en dan zie ik wel hoe het loopt , weet niet zo goed waar te beginnen. Ik loop inmiddels bij een psychologe, vanmidd had ik het 2e gesprek. Tot m'n stomme verbazing moest ik huilen toen ik zei dat ik zo ontzettend graag aangeraakt word, en dan vooral door een man. Zij vond dat helemaal niet stom, ging er op in wat dat dan bij me losmaakte en zei dat ik blijkb vroeger die aanrakingen heel erg gemist had en er daarom nu zo naar verlangde. Het klopt, mijn vader was heel lief maar totaal niet aanraakbaar, hij voelde zich daar zichtbaar erg ongemakkelijk bij. Soms gaf ik 'm weleens een klopje op z'n schouder en dan keek 'ie toch een soort beschaamd, alsof hij zich geen houding wist te geven. Met m'n moeder had ik vroeger altijd ruzie, dus daar zat niet veel aanraken bij. Nou ja, een heel enkele keer wel, maar die aanraking had dan meestal een rode plek of een paar nageltjes in m'n arm tot gevolg . Sowieso had -en heb, maar nu wel minder- ik moeite met aanraking/omhelzing door een vrouw, ik weet niet waarom. Ik had vroeger echt iets tegen vrouwen, alleen bij mannen voelde ik me veilig en beschermd. Vooral bij mannen die iets autoritairs/ongenaakbaars/emotioneel onbereikbaars uitstralen, een beetje een arrogant trekje vinden veel mensen- maar ik word er verliefd op. Altijd al gehad, ook altijd verliefd geweest op oudere (volwassen, dus) mannen. Jee, m'n leraar, toen ik 15 was.. Iedere puber is weleens verliefd op een leraar, maar ik was echt stapel en stapel op 'm, droom zelfs nú nog wel eens van hem... Nou ja, enough about that.
Vind het moeilijk om iets over m'n jeugd te schrijven. M'n vader leeft niet meer en dan voelt het slecht om nu dingen aan te geven waarin ik hem gemist heb. Maar ik herinner me wel dat hij mij voornamelijk prees vanwege m'n intellect, analytisch vermogen, taalgevoel etc. Ik heb niet het idee gehad dat hij mij ook zag staan als meísje zeg maar, dus dat ik van hem -op een nonsexuele manier uiteraard!- m'n vrouwelijkheid-in-de-dop bevestigd kreeg. Nu was ik ook niet zo'n vrouwelijk meisje, nu nog niet overigens, was net een halve jongen. Maar misschien ook omdat de mannelijke kant voor mij vertrouwen, veiligheid en standvastigheid bood. Ik had niets met vrouwelijke kanten, voor mij stonden vrouwelijke kanten zo'n beetje gelijk aan 't gezeik van m'n moeder. Die zag ik als labiel, emotioneel, overgevoelig, egocentrisch, overbeschermend, betuttelend, dwingend, overheersend etc, terwijl ik m'n vader (mannelijke kant dus) zag als analytisch, begrijpend, evenwichtig, vertrouwd, overal raad op wetend en sturend.
Ik ben nu, zoals enkelen van jullie wel weten, aan het loskomen van mijn destructieve relatie. En ik denk dat ik zo aan hem vastzit omdat hij de eerste volwassen man was die mij wél erkende in mijn vrouw-zijn, al was dat uiteraard wél sexueel (zoals meesta, in een relatie). Maar hij liet me voelen dat ik vrouw was, gewaardeerd werd in m'n vrouw-zijn etc. Grrr nu wordt het een heel lange post, wat ik juist niet wil want dan is er vast niemand die 'm leest (kan ik me nog voorstellen ook...)
Dus, ik ga een andere keer wel verder maar ik wilde dit graag vertellen, en ook vragen of het een beetje hout snijdt allemaal, deze "psychologie van de kouwe grond".... Of klink ik nu als zo'n Calimero die solliciteert naar een pyama met te lange mouwtjes, dan graag ook eerlijk zeggen...
Afijn, bedankt voor het lezen en iedereen dikke , Feliciaatje en Face in het bijzonder. Face, ik denk aan je, en vraag me af hoe het met je gaat...
vrijdag 28 november 2008 om 07:33
MM,
Korte of lange post's,het word gelezen dus niks gesolliciteer naar C in pyama. .
Herken voldoende om te begrijpen hoe je bent geworden wie je nu bent.
Hunkeren naar liefde van een belangrijke persoon in je leven waar je het niet van kreeg.Hoe lief je vader ook was dat wat je graag zag kwam niet.
Ze noemen het vadersyndroom oid. als je de liefde van hem hebt gemist en het dan zoekt bij voornl. oudere mannen.
Om de vaderfiguur in hun te vinden.
Werd mij laatst nog gezegt vaderfiguur zien in die mannen.
Nou mijn 1rste relatie,was de man even oud als mij, en ja de 2de(GM) was idd. 13jr. ouder.
Voor mij geldt toch meer dat onbereikbare opzoeken en bereikbaar maken en mij zien als iemand die er mag zijn.En niet dan wel en dan weer niet.
Dus niet vaderfiguur in ze zien.
Voor jou mss. wel dus.
En ja een moeder die alleen maar schreeuwde en ruzie maakte,vreselijk was óók orde van de dag bij ons.
Ik werd niet geslagen of geknepen door moeder zoals jij gelukkig.
Ik zie nu wel, mijn moeder kon mijn vader netzomin bereiken dus van wie zou ik dat gevecht >damn zie/hoor,heb mij lief mij dan toch< hebben?Juist,moeder.
En vader kon daar niet mee overweg die wilde gewoon dat het goed was en geen geruzie or what so ever maar dat alles gewoon goed ging,al ging het dus niet goed.
Ik was ook mega verliefd op mijn Engelse leraar,(ik droom er niet meer over, ) .Joh,hoort erbij in je tienerjr.Zwaar verliefd op zo'n man of beetje.
En dan je relatie van afgelopen 8jr. zegt voldoende.Je wilde gezien worden en deze man liet je zien.Liet je vrouw zijn,je volede je begeerd asl nooit tevoor.
Maar!!!
Deze man maakte je én brak je tegelijkertijd.En dat haalde de duivel en de engel in je naarboven keer op keer.
Dat maakt ook dat de relatie stand kon houden,van beide kanten.Jullie trokken iedere keer weer naar elkaar.
Wel,de gevolgen ondervind je nu en werkt daaraan, en je ziet nu ook hoe jou deel daar debet aan is geweest.Je wilde dat hij je gewoon maakte en niet brak.
Dat gevecht ging je aan in/met jouzelf.Met deze man.
Want jij wilde gewoon liefde en een leuke relatie waarin je gewaardeerd,begeerd, gezien en gehoord werd.
.
Korte of lange post's,het word gelezen dus niks gesolliciteer naar C in pyama. .
Herken voldoende om te begrijpen hoe je bent geworden wie je nu bent.
Hunkeren naar liefde van een belangrijke persoon in je leven waar je het niet van kreeg.Hoe lief je vader ook was dat wat je graag zag kwam niet.
Ze noemen het vadersyndroom oid. als je de liefde van hem hebt gemist en het dan zoekt bij voornl. oudere mannen.
Om de vaderfiguur in hun te vinden.
Werd mij laatst nog gezegt vaderfiguur zien in die mannen.
Nou mijn 1rste relatie,was de man even oud als mij, en ja de 2de(GM) was idd. 13jr. ouder.
Voor mij geldt toch meer dat onbereikbare opzoeken en bereikbaar maken en mij zien als iemand die er mag zijn.En niet dan wel en dan weer niet.
Dus niet vaderfiguur in ze zien.
Voor jou mss. wel dus.
En ja een moeder die alleen maar schreeuwde en ruzie maakte,vreselijk was óók orde van de dag bij ons.
Ik werd niet geslagen of geknepen door moeder zoals jij gelukkig.
Ik zie nu wel, mijn moeder kon mijn vader netzomin bereiken dus van wie zou ik dat gevecht >damn zie/hoor,heb mij lief mij dan toch< hebben?Juist,moeder.
En vader kon daar niet mee overweg die wilde gewoon dat het goed was en geen geruzie or what so ever maar dat alles gewoon goed ging,al ging het dus niet goed.
Ik was ook mega verliefd op mijn Engelse leraar,(ik droom er niet meer over, ) .Joh,hoort erbij in je tienerjr.Zwaar verliefd op zo'n man of beetje.
En dan je relatie van afgelopen 8jr. zegt voldoende.Je wilde gezien worden en deze man liet je zien.Liet je vrouw zijn,je volede je begeerd asl nooit tevoor.
Maar!!!
Deze man maakte je én brak je tegelijkertijd.En dat haalde de duivel en de engel in je naarboven keer op keer.
Dat maakt ook dat de relatie stand kon houden,van beide kanten.Jullie trokken iedere keer weer naar elkaar.
Wel,de gevolgen ondervind je nu en werkt daaraan, en je ziet nu ook hoe jou deel daar debet aan is geweest.Je wilde dat hij je gewoon maakte en niet brak.
Dat gevecht ging je aan in/met jouzelf.Met deze man.
Want jij wilde gewoon liefde en een leuke relatie waarin je gewaardeerd,begeerd, gezien en gehoord werd.
.
vrijdag 28 november 2008 om 07:39
Verder gaat het wel met me.
Het programma voor morgen is in alle vreedzaamheid opgenomen en wat wij kinderen wilden toevoegen is goed bevonden.
Het lied word gedraait en dat is goed verder.Ik zal niet voor gaan staan om het op te zeggen nu.
Broers zeiden dat me dat wrsch. te zwaar zou worden,nu mss. niet, maar zodra ik naast vader zou staan zou het idd. mis kunnen gaan.
Het is goed zo.
Alles met iedereen okee verder?
Feliciaatje dankjewel,lief dat je zo aan me denkt.
En alle anderen ook natuurlijk.
Het programma voor morgen is in alle vreedzaamheid opgenomen en wat wij kinderen wilden toevoegen is goed bevonden.
Het lied word gedraait en dat is goed verder.Ik zal niet voor gaan staan om het op te zeggen nu.
Broers zeiden dat me dat wrsch. te zwaar zou worden,nu mss. niet, maar zodra ik naast vader zou staan zou het idd. mis kunnen gaan.
Het is goed zo.
Alles met iedereen okee verder?
Feliciaatje dankjewel,lief dat je zo aan me denkt.
En alle anderen ook natuurlijk.
vrijdag 28 november 2008 om 07:40
Hey Mastermind,
Ik heb hem wel helemaal gelezen hoor! Kan me voorstellen dat je emoties even een loopje met je maken hoor soms zijn dingen eigenlijk ook heel on(der)bewust die je voelt, en als dat stukje dan net aangeraakt wordt komt er toch opeens een waterval! Ik heb het aan de ene kant het zelfde maar dan net andersom. Ik voel me helemaal niet fijn bij mannen en wel bij vrouwen, mijn vader raakte mij ook nooit aan geen knuffel of niks. Dat hij dit wel met mijn half zusje/broertjes doet doet mij wel pijn. Ik heb liever niet dat een man mij aanraakt wat natuurlijk wel een aanslag maakt op mijn liefdesleven (wat er dus ook niet is). Heb je eigenlijk nog broers of zussen?
Ik heb hem wel helemaal gelezen hoor! Kan me voorstellen dat je emoties even een loopje met je maken hoor soms zijn dingen eigenlijk ook heel on(der)bewust die je voelt, en als dat stukje dan net aangeraakt wordt komt er toch opeens een waterval! Ik heb het aan de ene kant het zelfde maar dan net andersom. Ik voel me helemaal niet fijn bij mannen en wel bij vrouwen, mijn vader raakte mij ook nooit aan geen knuffel of niks. Dat hij dit wel met mijn half zusje/broertjes doet doet mij wel pijn. Ik heb liever niet dat een man mij aanraakt wat natuurlijk wel een aanslag maakt op mijn liefdesleven (wat er dus ook niet is). Heb je eigenlijk nog broers of zussen?
vrijdag 28 november 2008 om 07:44
MM, het wordt gelezen, maak je daarover geen zorgen . En ja, ik denk wel dat het hout snijdt wat je zegt, het klinkt voor mij heel logisch in de oren. Wat goed dat je ermee aan de slag gaat met je psycholoog, ik denk dat je hier zeker weten sterker uit gaat komen.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 28 november 2008 om 08:06
Zusje het zal deels toch slikken zijn.
Maar gelukkig,na afloop hoef ik nooit meer met die vrouw en haar kinderen geconfronteerd te worden meer.
En is mijn vader(hoe hij ook bleef kiezen voor haar en wegdrukte dat ze niet goed voor hem was) bevrijd van al waarin hij wilde zijn maar het hemzelf niet toebedeelde dus ook niet ontvangen kon.
Maar gelukkig,na afloop hoef ik nooit meer met die vrouw en haar kinderen geconfronteerd te worden meer.
En is mijn vader(hoe hij ook bleef kiezen voor haar en wegdrukte dat ze niet goed voor hem was) bevrijd van al waarin hij wilde zijn maar het hemzelf niet toebedeelde dus ook niet ontvangen kon.
vrijdag 28 november 2008 om 08:09
Bageerha, in antwoord op je vraag: ik heb nog een jongere broer, we schelen 5 jaar. Hij was vroeger het lievelingetje, omdat hij toen hij klein was echt een pleaser was, zo'n lief gezeglijk jongetje dat een stropdasje droeg voor het kerstfeest bij oma. (Ter illustratie: ik ging in afgesleten spijkerbroek en leren jack, omdat ik dat kakkineuze gedoe daar niet lustte, en had een attitude van "wees blij dat we samen zijn, wat we dragen is bullshit") En m'n pa herkende dat gevoelige van zichzelf in m'n broer, dus broerlief kon weinig tot niets verkeerds doen. Kon ook goed met mensen omgaan, in tegenstelling tot moi, die op school geen aansluiting vond. Dus broer werd gewaardeerd om z'n karakter, ik vanwege m'n intelligentie en taalgevoel. Overigens hebben broer en ik nu een heel goede band, terwijl ik 'm vroeger met liefde en plezier de hersens ingeslagen had.
Ik ga weer een stukje verder met het verhaal, want deze liefdevolle en empathische reacties moedigen me wel aan om verder te schrijven (sorry..) M'n ouders zijn gescheiden toen ik 15 was. Broer moest met moeders mee, ik was op de leeftijd dat ik mocht kiezen. Koos voor m'n pa, met mam had ik altijd ruzie en zag het helemaal zitten om met pa te wonen -> "stoorzenders" eruit, wij samen een hoop fun. Masterbroer kreeg een sleutel van m'n vaders huis, mijn moeder was heel gekwetst dat ik haar in de steek liet en ik kreeg dus geen sleutel van haar huis. Ik helemaal over de zeik dat broer twee huizen had en ik maar één. Vader begon voor zichzelf en kreeg vrij snel daarop een relatie, deze vrouw kende ik nog van vroeger en in eerste instantie was het hartstikke leuk, maar al snel bleek ze ons als lastpost te zien en maakte ze m'n pa doodongelukkig. Ik zat vaak nachtenlang met m'n vader te praten over zijn relatie (was toen 15, 16 jaar). Niet dat m'n vader dat van me 'eiste' ofzo, helemaal niet, maar ik voelde gewoon zijn eenzaamheid en het feit dat hij vluchtte in z'n werk en ongelukkig was, en ik wilde hem 'helen' door er te zijn, naar hem te luisteren, interesse te tonen in z'n werk en z'n relatie. Kende redelijk wat vakgenoten van hem bij naam, dat zegt miss al wat. Ondertussen kreeg ik zelf m'n eerste vriendje en dat was geen succes, deze jongen had een kort lontje en losse handjes. Probeerde ik verborgen te houden voor m'n pa want die zou door het lint gaan.
Op m'n 19e gaan samenwonen met deze jongen, m'n moeder kreeg in die tijd een vriend (een lul, als je het mij vraagt... ze heeft 'm trouwens nu nog) en m'n broer werd natuurljk ouder en minder gezeglijk. Kreeg continu ruzie met die vriend van m'n moeder, die 'm ook pestte met z'n spraakgebrek bijv (Masterbroer stotterde vroeger). Broertje stond dus vrij vaak bij ons op de stoep, waardoor ik daarna weer ruzie kreeg met m'n vriend, want die vond dat helemaal niets.
In feite ben ik op m'n 15e van een beknottende betuttelende opvoeding (pas op, kijk uit, doe niet, doe een sjaal om want ík heb het koud) naar volledige vrijheid gegaan, zonder overgangsperiode of wat. Ter illustratie, pa ging op vakantie en liet 250 gulden achter, ik was toen 16 en hij was een week weg. Uiteraard ben ik die week niet naar school geweest, heb ik met m'n vriend in het ouderlijk bed gelegen en bestelden we elke dag pizza. Zoals ik ook gerust om elf uur 's avonds weg mocht, en één keer bij terugkomst de deur op het nachtslot aantrof omdat pa vergeten was dat ik buiten was. Pa kreeg je nog niet wakker met een kanon, zodat ik die nacht maar buiten in een televisiedoos in de achtertuin heb geslapen.
Met m'n moeder had ik in die tijd vrijwel geen contact en als wel, dan werd het toch knallende ruzie. Zij kwaad op m'n pa want ze vond dat hij mij verwaarloosde, ik kwaad op m'n moeder want ik vond dat ze haar vriend verkoos boven m'n broer. Masterbroer is bij mijn pa gaan wonen uiteindelijk, toen ik net samenwoonde. Is op een rotmanier de deur uitgegaan bij m'n moeder en zodoende kreeg mijn vader wederom een kind in huis, terwijl m'n pa eigenlijk diegene is geweest die nooit persé kinderen gewild had (m'n moeder was zo aardig om mij dat te vertellen, toen ik voor m'n vader koos bij de scheiding)
Ik ga weer een stukje verder met het verhaal, want deze liefdevolle en empathische reacties moedigen me wel aan om verder te schrijven (sorry..) M'n ouders zijn gescheiden toen ik 15 was. Broer moest met moeders mee, ik was op de leeftijd dat ik mocht kiezen. Koos voor m'n pa, met mam had ik altijd ruzie en zag het helemaal zitten om met pa te wonen -> "stoorzenders" eruit, wij samen een hoop fun. Masterbroer kreeg een sleutel van m'n vaders huis, mijn moeder was heel gekwetst dat ik haar in de steek liet en ik kreeg dus geen sleutel van haar huis. Ik helemaal over de zeik dat broer twee huizen had en ik maar één. Vader begon voor zichzelf en kreeg vrij snel daarop een relatie, deze vrouw kende ik nog van vroeger en in eerste instantie was het hartstikke leuk, maar al snel bleek ze ons als lastpost te zien en maakte ze m'n pa doodongelukkig. Ik zat vaak nachtenlang met m'n vader te praten over zijn relatie (was toen 15, 16 jaar). Niet dat m'n vader dat van me 'eiste' ofzo, helemaal niet, maar ik voelde gewoon zijn eenzaamheid en het feit dat hij vluchtte in z'n werk en ongelukkig was, en ik wilde hem 'helen' door er te zijn, naar hem te luisteren, interesse te tonen in z'n werk en z'n relatie. Kende redelijk wat vakgenoten van hem bij naam, dat zegt miss al wat. Ondertussen kreeg ik zelf m'n eerste vriendje en dat was geen succes, deze jongen had een kort lontje en losse handjes. Probeerde ik verborgen te houden voor m'n pa want die zou door het lint gaan.
Op m'n 19e gaan samenwonen met deze jongen, m'n moeder kreeg in die tijd een vriend (een lul, als je het mij vraagt... ze heeft 'm trouwens nu nog) en m'n broer werd natuurljk ouder en minder gezeglijk. Kreeg continu ruzie met die vriend van m'n moeder, die 'm ook pestte met z'n spraakgebrek bijv (Masterbroer stotterde vroeger). Broertje stond dus vrij vaak bij ons op de stoep, waardoor ik daarna weer ruzie kreeg met m'n vriend, want die vond dat helemaal niets.
In feite ben ik op m'n 15e van een beknottende betuttelende opvoeding (pas op, kijk uit, doe niet, doe een sjaal om want ík heb het koud) naar volledige vrijheid gegaan, zonder overgangsperiode of wat. Ter illustratie, pa ging op vakantie en liet 250 gulden achter, ik was toen 16 en hij was een week weg. Uiteraard ben ik die week niet naar school geweest, heb ik met m'n vriend in het ouderlijk bed gelegen en bestelden we elke dag pizza. Zoals ik ook gerust om elf uur 's avonds weg mocht, en één keer bij terugkomst de deur op het nachtslot aantrof omdat pa vergeten was dat ik buiten was. Pa kreeg je nog niet wakker met een kanon, zodat ik die nacht maar buiten in een televisiedoos in de achtertuin heb geslapen.
Met m'n moeder had ik in die tijd vrijwel geen contact en als wel, dan werd het toch knallende ruzie. Zij kwaad op m'n pa want ze vond dat hij mij verwaarloosde, ik kwaad op m'n moeder want ik vond dat ze haar vriend verkoos boven m'n broer. Masterbroer is bij mijn pa gaan wonen uiteindelijk, toen ik net samenwoonde. Is op een rotmanier de deur uitgegaan bij m'n moeder en zodoende kreeg mijn vader wederom een kind in huis, terwijl m'n pa eigenlijk diegene is geweest die nooit persé kinderen gewild had (m'n moeder was zo aardig om mij dat te vertellen, toen ik voor m'n vader koos bij de scheiding)
vrijdag 28 november 2008 om 08:13
Dank jullie wel voor jullie luisterend oor/oog en empathie, vind ik dit echt een heel waardevol en mooi topic en wou dat ik er eerder was geweest, dan had ik bij de meeting kunnen zijn...
Face, ik vind het zooo lief dat je nog op mij reageert ook, terwijl je zelf met zoveel verdriet en emoties zit Ik hoop voor je dat het morgen een mooi afscheid wordt, ik zal aan je denken iig, voor zover je daar wat aan hebt (f) Schaam je niet voor je emoties en neem op jouw manier afscheid van je vader (f) (f)
Face, ik vind het zooo lief dat je nog op mij reageert ook, terwijl je zelf met zoveel verdriet en emoties zit Ik hoop voor je dat het morgen een mooi afscheid wordt, ik zal aan je denken iig, voor zover je daar wat aan hebt (f) Schaam je niet voor je emoties en neem op jouw manier afscheid van je vader (f) (f)
vrijdag 28 november 2008 om 08:21
Oef die sneer in je laatste zin.Moeder moest dat even zeggen aan je.
Zo ging ik als 14jarige mee met Pap en nieuwe aanwinst op vakantie.
Vlak voor vertrek krijgt vader een hartaanvaal.Vakantie ging niet door en wat zegt mijn moeder(waar ik toen bij in woonde)
Mooi ik hoop dat hij het niet red en jij kan lekker nu niet op vakantie.
Heb haar toen aangevlogen en broer moest me losmaken van haar,ik was instaat haar te wurgen,echt.
Even daarna ben ik uit huis gegaan en bij zus in gaan wonen.
Weer ergens anders.Inmiddels was ik in 2 jr. tijd 3 x verhuist.Eerst na de scheiding bij pap,hij was er nooit dus toen naar mam en toen weer naar pap (dat werd uiteindelijk zonder hem en met 1 van mijn zussen en 2 broers boven me,dus met ons 4ren in een huis gedropt die vader huurde voor ons)en toen naar mijn 1 na oudste zus na de ontploffing met mam.
En tijdens de scheiding woonden we allen apart overal.Broers bij tantes,zussen bij zussen.
Zo ging ik als 14jarige mee met Pap en nieuwe aanwinst op vakantie.
Vlak voor vertrek krijgt vader een hartaanvaal.Vakantie ging niet door en wat zegt mijn moeder(waar ik toen bij in woonde)
Mooi ik hoop dat hij het niet red en jij kan lekker nu niet op vakantie.
Heb haar toen aangevlogen en broer moest me losmaken van haar,ik was instaat haar te wurgen,echt.
Even daarna ben ik uit huis gegaan en bij zus in gaan wonen.
Weer ergens anders.Inmiddels was ik in 2 jr. tijd 3 x verhuist.Eerst na de scheiding bij pap,hij was er nooit dus toen naar mam en toen weer naar pap (dat werd uiteindelijk zonder hem en met 1 van mijn zussen en 2 broers boven me,dus met ons 4ren in een huis gedropt die vader huurde voor ons)en toen naar mijn 1 na oudste zus na de ontploffing met mam.
En tijdens de scheiding woonden we allen apart overal.Broers bij tantes,zussen bij zussen.
vrijdag 28 november 2008 om 08:47
De situaties die MM beschrijft herken ik niet, wel het gevoel dat ze moet hebben gehad...
Maar wat je schrijft over hoe je vrouwen ziet, dat herken ik ook. Een lange tijd scheerde ik alle vrouwen van moeders generatie over een kam: Het was een generatie vrouwen waar je niks van kon verwachten: Ze begrepen je toch niet en waren in de jaren 50 blijven hangen.
Ondertussen ben ik een paar vrouwen tegengekomen die me het tegendeel hebben laten zien. Een bewijs dat het gewoon echt moeder is die een probleem heeft.
Face, dat jij nu zegt dat je in staat was om je moeder te wurgen, dat heb ik ook en keer gehad (het verhaal van de dagboeken). Maar wat deed ik?
Ik stond er als een lamgeslagen schaap bij en deed helemaal niks, alleen maar huilen.
En daar heb ik nu zo'n spijt van. Want de woede die ik toen voelde zit er dus nog steeds.
En dat jullie moeite hebben met het uitspreken van haar (of zijn) naam, dat herken ik ook. Ik heb haar een tijdje gekscherend mijn loeder genoemd, maar nu heb ik het dus ook over moeders of moeder. Niet MIJN moeder. Tegen de kinderen noem ik haar gewoon oma, dat vind ik het beste.
Gisteren een msn-gesprek met mijn zus: Moeders ligt nog steeds in het zh. Bloed was toch nog niet helemaal goed en ze hebben nu een ruisje gehoord bij haar pacemaker.
Als de situatie niet veranderd gaan we zaterdag weer langs.
Face, voor het geval ik hier morgen niet ben wil ik je alvast een geven en veel sterkte wensen. Het zal niet makkelijk worden.
EV, nog even over die familieopstellingen: Ik begrijp de bedoeling (het nut?) er niet van.
Zou je me dat een beetje uit kunnen leggen?
Aan alle vrouwen hier: (f)
Maar wat je schrijft over hoe je vrouwen ziet, dat herken ik ook. Een lange tijd scheerde ik alle vrouwen van moeders generatie over een kam: Het was een generatie vrouwen waar je niks van kon verwachten: Ze begrepen je toch niet en waren in de jaren 50 blijven hangen.
Ondertussen ben ik een paar vrouwen tegengekomen die me het tegendeel hebben laten zien. Een bewijs dat het gewoon echt moeder is die een probleem heeft.
Face, dat jij nu zegt dat je in staat was om je moeder te wurgen, dat heb ik ook en keer gehad (het verhaal van de dagboeken). Maar wat deed ik?
Ik stond er als een lamgeslagen schaap bij en deed helemaal niks, alleen maar huilen.
En daar heb ik nu zo'n spijt van. Want de woede die ik toen voelde zit er dus nog steeds.
En dat jullie moeite hebben met het uitspreken van haar (of zijn) naam, dat herken ik ook. Ik heb haar een tijdje gekscherend mijn loeder genoemd, maar nu heb ik het dus ook over moeders of moeder. Niet MIJN moeder. Tegen de kinderen noem ik haar gewoon oma, dat vind ik het beste.
Gisteren een msn-gesprek met mijn zus: Moeders ligt nog steeds in het zh. Bloed was toch nog niet helemaal goed en ze hebben nu een ruisje gehoord bij haar pacemaker.
Als de situatie niet veranderd gaan we zaterdag weer langs.
Face, voor het geval ik hier morgen niet ben wil ik je alvast een geven en veel sterkte wensen. Het zal niet makkelijk worden.
EV, nog even over die familieopstellingen: Ik begrijp de bedoeling (het nut?) er niet van.
Zou je me dat een beetje uit kunnen leggen?
Aan alle vrouwen hier: (f)
vrijdag 28 november 2008 om 14:52
MM, hoe wrang het ook is om je verhaal te lezen, het is ook boeiend. Dus nee: geen canvas pakken met riempjes aan de achterkant... Je hebt wel humor hoor!
Het andere topic waar je schrijft ken ik niet, maar weet je welkom in deze keuken vol oersoepjes, elk vol kraak en smaak.
Ik vind het knap dat je voldoende contact met jezelf hebt om te voelen waar je behoefte aan hebt, om aangeraakt te worden door mannen. Het is zwaar en verwarrend om erachter te komen waar dat aan ligt, aan de andere kant geeft het ruimte voor de toekomst als je die shit achter je kan laten. Dat is een proces waar je de tijd voor moet nemen. Ik heb het idee dat je steeds meer kijkt naar jouw aandeel in situaties, en dat je wilt oefenen met nieuw en beter passend gedrag. Als jij daar over schrijft kan ik niet anders dan daar met belangstelling kennis van nemen.
Grappig he, hoe je gedrag bepaald kan worden in hoeverre je je met 1 bepaalde ouder identificeert.
Face, ik wens je alvast heel veel sterkte voor morgen, ik zal aan je denken. En fijn dat jouw liedje alsnog wordt gedraaid.
EV, ik wens je veel plezier dit weekend. Hoop dat je vandaag vroeg op mag houden met werken... En succes met het oefenen bij jezelf te blijven.
Het andere topic waar je schrijft ken ik niet, maar weet je welkom in deze keuken vol oersoepjes, elk vol kraak en smaak.
Ik vind het knap dat je voldoende contact met jezelf hebt om te voelen waar je behoefte aan hebt, om aangeraakt te worden door mannen. Het is zwaar en verwarrend om erachter te komen waar dat aan ligt, aan de andere kant geeft het ruimte voor de toekomst als je die shit achter je kan laten. Dat is een proces waar je de tijd voor moet nemen. Ik heb het idee dat je steeds meer kijkt naar jouw aandeel in situaties, en dat je wilt oefenen met nieuw en beter passend gedrag. Als jij daar over schrijft kan ik niet anders dan daar met belangstelling kennis van nemen.
Grappig he, hoe je gedrag bepaald kan worden in hoeverre je je met 1 bepaalde ouder identificeert.
Face, ik wens je alvast heel veel sterkte voor morgen, ik zal aan je denken. En fijn dat jouw liedje alsnog wordt gedraaid.
EV, ik wens je veel plezier dit weekend. Hoop dat je vandaag vroeg op mag houden met werken... En succes met het oefenen bij jezelf te blijven.
vrijdag 28 november 2008 om 18:18
Allemaal dankjulliewel voor alle sterktes voor morgen.
Heel vreemd voel ik me, alsof morgen gewoon een zaterdag als alle anderen word.Hum,en ik wil hem steeds bellen. .Dat komt wrsch. voort uit vrige week zaterdagmiddag toen wilde ikhem bellen maar dacht nee morgen(zondag) maar.En toen was hij al overleden.
Voor allemaal,:hug:
Heel vreemd voel ik me, alsof morgen gewoon een zaterdag als alle anderen word.Hum,en ik wil hem steeds bellen. .Dat komt wrsch. voort uit vrige week zaterdagmiddag toen wilde ikhem bellen maar dacht nee morgen(zondag) maar.En toen was hij al overleden.
Voor allemaal,:hug:
vrijdag 28 november 2008 om 19:12
Face, ik moet lachen om je commentaar . Ikzelf had nooit gedacht dat ik dat zou doen. Maar ik voel me meer thuis in mijn lijf en dan mag een ander mij best zien. Als ik dan ook nog tot Kunst verheven word, is dat alleen maar meegenomen.
Lid worden van het koninklijk huis zit er niet meer in. Ik ben voorgoed gecompromitteerd .
En over dat onwerkelijke gevoel van jou, het heeft mij erg geholpen om overleden mensen opgebaard te zien. Dat ik me er van kon vergewissen dat ze echt dood waren. Hun koude lijf ook aangeraakt.
Lid worden van het koninklijk huis zit er niet meer in. Ik ben voorgoed gecompromitteerd .
En over dat onwerkelijke gevoel van jou, het heeft mij erg geholpen om overleden mensen opgebaard te zien. Dat ik me er van kon vergewissen dat ze echt dood waren. Hun koude lijf ook aangeraakt.
vrijdag 28 november 2008 om 19:19
quote:Face2 schreef op 28 november 2008 @ 18:18:
Allemaal dankjulliewel voor alle sterktes voor morgen.
Heel vreemd voel ik me, alsof morgen gewoon een zaterdag als alle anderen word.Hum,en ik wil hem steeds bellen. .
Hell, dat ken ik. Had het nb net na de begrafenis, toen wilde ik 'm bellen om te vertellen hoe het was gegaan en hoe ik me voelde.
Heb je je vader nog gezien toen 'ie opgebaard lag?
Hè gatver, dit klinkt meteen zo cru, zo bedoel ik het helemaal niet... Maar zoals al gezegd is, het helpt wel om het besef dat hij er écht niet meer is (althans, niet hier op aarde) tot je door te laten dringen. Menselijke geest kan hardnekkig zijn, té ingrijpende dingen dringen niet (geheel) tot je door, althans niet meteen..
Sterkte morgen , ik denk aan je.. We leven met je mee (f)
Allemaal dankjulliewel voor alle sterktes voor morgen.
Heel vreemd voel ik me, alsof morgen gewoon een zaterdag als alle anderen word.Hum,en ik wil hem steeds bellen. .
Hell, dat ken ik. Had het nb net na de begrafenis, toen wilde ik 'm bellen om te vertellen hoe het was gegaan en hoe ik me voelde.
Heb je je vader nog gezien toen 'ie opgebaard lag?
Hè gatver, dit klinkt meteen zo cru, zo bedoel ik het helemaal niet... Maar zoals al gezegd is, het helpt wel om het besef dat hij er écht niet meer is (althans, niet hier op aarde) tot je door te laten dringen. Menselijke geest kan hardnekkig zijn, té ingrijpende dingen dringen niet (geheel) tot je door, althans niet meteen..
Sterkte morgen , ik denk aan je.. We leven met je mee (f)
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 28-11-2008 19:19
Reden: typo
Reden: typo
% gewijzigd
vrijdag 28 november 2008 om 19:40
Had net zus aan de lijn Hanke,ik kan mijn vader niet meer zien/aanraken.De kist moest dicht.
Is mijn keus geweest om tot morgen te wachten.Het is goed zo,
Vind het wel enigszins jammer want de begrafenis was tot morgen uitgesteld vanwege familie (van zijn 2ling broer,uit Amerika) en die komen niet werd gister meegedeeld,dan had hij woensdag of gister al begraven kunnen worden.En had ik hem wel kunnen zien nog.
Maar goed dat is de keus die ik heb gemaakt.
Is mijn keus geweest om tot morgen te wachten.Het is goed zo,
Vind het wel enigszins jammer want de begrafenis was tot morgen uitgesteld vanwege familie (van zijn 2ling broer,uit Amerika) en die komen niet werd gister meegedeeld,dan had hij woensdag of gister al begraven kunnen worden.En had ik hem wel kunnen zien nog.
Maar goed dat is de keus die ik heb gemaakt.
vrijdag 28 november 2008 om 19:45
MM,thnx, ik heb te reizen, een flink eind,.Vanwege mijn eigen proces wilde ik niet 2x op en neer dus de dag van begraven hem event. nog kunnen zien.Dat mocht niet baten.
De kist is gister dicht gegaan.Ik had dat al wel ingecalculeerd.
Het is goed zo.
Mss. wel beter ook dat ik hem warm herinner in mijn gedachten en niet kil,stijf en koud.
Ik heb 3x dode mensen aangeraakt waaronder een lief klein baby'tje,dus bang ben ik niet.
Mss.had ik het vandaag wel niet eens gekund (toch bang?)omdat het gewoon mijn Pap is.
De kist is gister dicht gegaan.Ik had dat al wel ingecalculeerd.
Het is goed zo.
Mss. wel beter ook dat ik hem warm herinner in mijn gedachten en niet kil,stijf en koud.
Ik heb 3x dode mensen aangeraakt waaronder een lief klein baby'tje,dus bang ben ik niet.
Mss.had ik het vandaag wel niet eens gekund (toch bang?)omdat het gewoon mijn Pap is.
