Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zondag 30 november 2008 om 10:11
zusje ja dat is de bedoeling om in het voorjaar dat te gaan doen.
Daarmee is het beeld nu niet weg. Logisch want het is nog zo vers allemaal.(ook al weet ik dat was hij allang niet meer).
Kennelijk ben ik niet opgewassen tegen dit soort verdriet/of valt me zwaarder dan ik meende.
Ook al de informatie waarvan ik niets wist/niet tot me doordrong in al mijn jaren.Ik was kind toen hij ons in de steek liet voor een andere vrouw.En té kind nog om te beseffen, de pijnen waarmee mijn vader liep,en verdrong/niet toonde.Het gemis bijv. ook van zijn 2-ling broer.Mijn oudere zus heeft hem dat ooit gevraagt en ja zei hij ik mis mijn broer verschrikkelijk.
Oef,die info komt zo hard binnen dan en dan hem hebben gezien gister,zo'n naar gezicht.Waarom was de kist niet dicht zoals me dat gezegt was.
Daarmee is het beeld nu niet weg. Logisch want het is nog zo vers allemaal.(ook al weet ik dat was hij allang niet meer).
Kennelijk ben ik niet opgewassen tegen dit soort verdriet/of valt me zwaarder dan ik meende.
Ook al de informatie waarvan ik niets wist/niet tot me doordrong in al mijn jaren.Ik was kind toen hij ons in de steek liet voor een andere vrouw.En té kind nog om te beseffen, de pijnen waarmee mijn vader liep,en verdrong/niet toonde.Het gemis bijv. ook van zijn 2-ling broer.Mijn oudere zus heeft hem dat ooit gevraagt en ja zei hij ik mis mijn broer verschrikkelijk.
Oef,die info komt zo hard binnen dan en dan hem hebben gezien gister,zo'n naar gezicht.Waarom was de kist niet dicht zoals me dat gezegt was.
zondag 30 november 2008 om 11:51
Sensy, ik ben blij dat je hier op dit topic bent gekomen en je hart uitstort. Eerlijk gezegd waren je postings elders op het forum me al opgevallen, op een positieve manier 'wat een fijn mens". En ik schrok toen ik las dat je zo weinig vrienden had, ik kan dat niet plaatsen met het beeld dat ik van je heb. Nu lees ik dat je mensen uit je leven hebt geweerd die niet goed voor je waren, en dat je eigenlijk van voren af een vriendenkring op moet gaan bouwen - al ik het verkeerd interpreteer moet je het zeggen hoor.
Ik snap de eenzaamheid, de emoties die nu los komen omdat het veilig is, de twijfel van "wat doe ik verkeerd dat er nu niemand voor me is', de pijn omdat datgene waar je behoefte aan hebt: een arm om je schouder, een luisterend oor, niet in je directe nabijheid is.
Weet je hier meer dan welkom, en ik zou het een eer vinden als je 'vriendjes' met me zou willen worden.
Ik stuur je even een berichtje, liefs Hanke!
Ik snap de eenzaamheid, de emoties die nu los komen omdat het veilig is, de twijfel van "wat doe ik verkeerd dat er nu niemand voor me is', de pijn omdat datgene waar je behoefte aan hebt: een arm om je schouder, een luisterend oor, niet in je directe nabijheid is.
Weet je hier meer dan welkom, en ik zou het een eer vinden als je 'vriendjes' met me zou willen worden.
Ik stuur je even een berichtje, liefs Hanke!
zondag 30 november 2008 om 12:04
MM, hoe is het nu met je, na ook nog een gebroken nacht door elke keer jezelf te moeten wekken? Ik heb even op het andere topic gelezen en dat was inderdaad een heftig nachtje, pfff. Moet je vandaag nog naar die schouwarts?
Face, wat rot dat je het zo moeilijk vond gisteren. Het is zo pijnlijk om de balans van iemands' leven op te maken en de gedachtes te hebben dan die jij hebt. Vond je het fijn om samen met je broers en zussen te zijn?
Face, wat rot dat je het zo moeilijk vond gisteren. Het is zo pijnlijk om de balans van iemands' leven op te maken en de gedachtes te hebben dan die jij hebt. Vond je het fijn om samen met je broers en zussen te zijn?
zondag 30 november 2008 om 12:38
Ja Hanke,mijn broers en zussen waren er voor elkaar.En mij als jongste hebben ze me goed opgevangen ook al liep ik volledig leeg vanuit mijn tenen en zit ik nog zo vol van alles gister.
Idd. hoe maak ik die balans van alwat er gister gebeurde en van al de info waar ik een soort van geen weet van had.
Mijn ene zus en oudste broer belden me gisteravond nog even en dat was fijn.
Volgende week zien we elkaar dan word moeder 83 en we hebben elkaar gezegt allen wél te komen om iig. elkaar weer te zien dan weer even na gister.
Sency ik voel me ook heel eenzaam omdat ik ook vriendinnen recent heb verbannen en had er maar 2.
Dan voel je je echt zo Remi.
En ja gister was weer zo aanwezig vedomme Pap waarom liet je me(ons) in de steek en hunkeren naar zijn liefde.
Tjonge ik was wat op weg me daar een weg in te vinden en nu is mijn grondlegger verdwenen voorgoed.
Dat komt flink aan, daarentegen realiseer ik me ook dat ik mss. nu dé kans heb het op te ruimen de pijn van het missen van mijn vader en zijn liefde die ik nu nóóit meer zal krijgen.
Mijn gesprek ooit met hem 6jr. terug (hoe ik me voelde als zijnde zijn dochter), kwam weer boven en oef ik had toen al min of meer soort afscheid genomen,niet van hem maar van wat ik niet meer zou krijgen ooit meer.Maar nu is het definitief (ver weg ergens toch hoop had,dat hij doorzag,nav. gesprek,wetende daar was hij al te oud voor om dat weer goed te krijgen).
Het is niet een onaardige man,hij wist/kon/wilde niet er mee om gaan.
Dát is het ook wat ik nu meedraag,het in de steek gelaten gevoel,na gister het besef meekrijgen/realiseren dat hij zelf zo enorm ondergesneewd is geweest in zijn eigen gezin.Met mijn moeder geen echt contact kreeg/niet met haar overweg kon.Zijn eigen falen uitte in zijn handelen.Zijn eigen gemis van liefde zijn gemis van zijn 2-ling broer.
Dat weegt voor nu verdomd zwaar en dat heb ik te plaatsen en dat kost (weer) heel veel van mij.Ik wist, hij zou er niet lang meer zijn (88 flinke lftd.) maar nu midden in mijn eigen proces,en hij gaat, ja dat voelt mega veel.Mss. even téveel, aan de andere kant ik neem deze pijn er bij in mee om het boek te sluiten van mijn vader die wél ondanks alles mijn vader was.En ik te jong ws te weten wat er in hem omging,hij dat ook nooit toonde.
Idd. hoe maak ik die balans van alwat er gister gebeurde en van al de info waar ik een soort van geen weet van had.
Mijn ene zus en oudste broer belden me gisteravond nog even en dat was fijn.
Volgende week zien we elkaar dan word moeder 83 en we hebben elkaar gezegt allen wél te komen om iig. elkaar weer te zien dan weer even na gister.
Sency ik voel me ook heel eenzaam omdat ik ook vriendinnen recent heb verbannen en had er maar 2.
Dan voel je je echt zo Remi.
En ja gister was weer zo aanwezig vedomme Pap waarom liet je me(ons) in de steek en hunkeren naar zijn liefde.
Tjonge ik was wat op weg me daar een weg in te vinden en nu is mijn grondlegger verdwenen voorgoed.
Dat komt flink aan, daarentegen realiseer ik me ook dat ik mss. nu dé kans heb het op te ruimen de pijn van het missen van mijn vader en zijn liefde die ik nu nóóit meer zal krijgen.
Mijn gesprek ooit met hem 6jr. terug (hoe ik me voelde als zijnde zijn dochter), kwam weer boven en oef ik had toen al min of meer soort afscheid genomen,niet van hem maar van wat ik niet meer zou krijgen ooit meer.Maar nu is het definitief (ver weg ergens toch hoop had,dat hij doorzag,nav. gesprek,wetende daar was hij al te oud voor om dat weer goed te krijgen).
Het is niet een onaardige man,hij wist/kon/wilde niet er mee om gaan.
Dát is het ook wat ik nu meedraag,het in de steek gelaten gevoel,na gister het besef meekrijgen/realiseren dat hij zelf zo enorm ondergesneewd is geweest in zijn eigen gezin.Met mijn moeder geen echt contact kreeg/niet met haar overweg kon.Zijn eigen falen uitte in zijn handelen.Zijn eigen gemis van liefde zijn gemis van zijn 2-ling broer.
Dat weegt voor nu verdomd zwaar en dat heb ik te plaatsen en dat kost (weer) heel veel van mij.Ik wist, hij zou er niet lang meer zijn (88 flinke lftd.) maar nu midden in mijn eigen proces,en hij gaat, ja dat voelt mega veel.Mss. even téveel, aan de andere kant ik neem deze pijn er bij in mee om het boek te sluiten van mijn vader die wél ondanks alles mijn vader was.En ik te jong ws te weten wat er in hem omging,hij dat ook nooit toonde.
zondag 30 november 2008 om 13:11
Och lieve meiden, wat een heftige emoties weer hier allemaal... maar ook wat een mooie en pure manier waarop iedereen zich openstelt voor de anderen. Sensy zei het al, een veilige plek waar je jezelf mag zijn, hoe zwak, boos, verdrietig je op dat moment ook bent. Face, ik weet niet eens of ik je al gecondoleerd had met het overlijden van je vader. Maar weet dat ik met je meelees en meeleef! Wat een verwarrende tijd voor jou.
MM, ik heb je hele verhaal niet gevolgd, maar ik wil jou ook heel veel sterkte en kracht toewensen, fijn dat je hier meeschrijft.
Hanke, wat klink je sterk de laatste tijd! Klopt dat? Voelt het alsof er een knop om is?
Felicia, hoe voel jij je?
EV, fijn dat je toch wat hebt aan dat boek wat ik je aanraadde. Zware kost idd, maar ik vond het heel verhelderend.
Julus, eindelijk weer een stijgende lijn na een dip, begreep ik. Je neemt je leven weer in eigen hand. Hoop dath et lekker blijft lopen en dat je daar ook van kunt genieten. Hoe is het om na zo lang je zoon weer heel veel dichtbij te hebben?
Ik noem meer mooie vrouwen niet dan wel, besef ik. Voor jullie allemaal: een dikke
Hier gaat het wel goed, ondanks vrij grote drukte (werk, sociaal). Ik merk dat als alles lekker loopt ik niet aan 'zware' dingen denk. Maar soms lig ik toch wakker met allerlei twijfels en vragen over mijn leven. ~En neem ik me weer allerlei dingen voor die ik dan niet doe.
Hebben jullie er ook last van dat je op zoveel momenten van de dag door een allesverstikkende schaamte overvallen kunt worden? Voor jezelf, voor vroegere acties, voor wat je nu weer zegt/doet. Dat belemmert me vooral in het gevoel vrij te zijn, vrij te kunnen leven.
fijne zondag!
MM, ik heb je hele verhaal niet gevolgd, maar ik wil jou ook heel veel sterkte en kracht toewensen, fijn dat je hier meeschrijft.
Hanke, wat klink je sterk de laatste tijd! Klopt dat? Voelt het alsof er een knop om is?
Felicia, hoe voel jij je?
EV, fijn dat je toch wat hebt aan dat boek wat ik je aanraadde. Zware kost idd, maar ik vond het heel verhelderend.
Julus, eindelijk weer een stijgende lijn na een dip, begreep ik. Je neemt je leven weer in eigen hand. Hoop dath et lekker blijft lopen en dat je daar ook van kunt genieten. Hoe is het om na zo lang je zoon weer heel veel dichtbij te hebben?
Ik noem meer mooie vrouwen niet dan wel, besef ik. Voor jullie allemaal: een dikke
Hier gaat het wel goed, ondanks vrij grote drukte (werk, sociaal). Ik merk dat als alles lekker loopt ik niet aan 'zware' dingen denk. Maar soms lig ik toch wakker met allerlei twijfels en vragen over mijn leven. ~En neem ik me weer allerlei dingen voor die ik dan niet doe.
Hebben jullie er ook last van dat je op zoveel momenten van de dag door een allesverstikkende schaamte overvallen kunt worden? Voor jezelf, voor vroegere acties, voor wat je nu weer zegt/doet. Dat belemmert me vooral in het gevoel vrij te zijn, vrij te kunnen leven.
fijne zondag!
zondag 30 november 2008 om 14:21
quote:hanke321 schreef op 30 november 2008 @ 12:04:
MM, hoe is het nu met je, na ook nog een gebroken nacht door elke keer jezelf te moeten wekken? Ik heb even op het andere topic gelezen en dat was inderdaad een heftig nachtje, pfff. Moet je vandaag nog naar die schouwarts? Doe wel even de copy-paste ("sleur & pleur-functie"), dat is wat makkelijker. Komt 'ie:
Hi lieve iedereen, net wakker geworden door een lief telefoontje van Feliciaatje (f) Uiteindelijk niet zo'n gebroken nachtje gehad, omdat ik gewoon niet wakker word dus een lading wekkers heeft hier ook geen zin. Zolang ik me rustig hou gaat het wel, opstaan e.d. zorgt wel voor een beetje "dizzy" gevoel. Alleen m'n knie is veel erger. Hij is zo stijf als een plank en ik kan 'm vrijwel niet buigen. Aan de buitenzijde is weinig te zien maar ik kan niet normaal lopen. Ik denk dat ik vanmiddag toch even naar de Eerste Hulp ga. En ja, ik mag lijen dat er voor hem een fikse staart aan vast zit. Ik heb eerder melding gedaan van mishandeling en ook een keer aangifte en daar moet hij nog steeds voor gehoord worden. Ik heb uitdrukkelijk verzocht om strafvervolging tegen ML, en zo staat dit ook in de aangifte.
Ik ben niet verdrietig, ja ik heb pijn maar ik ben STRIJDVAARDIG nu, hij heeft het zelfrespect wakkergerammeld zeg maar. Genoeg is genoeg, hij kan me de boom in, op voorwaarde dat die boom vervolgens omvalt boven een rivier met krokodillen, en voor mijn part sluit de politie 'm op en gooien ze de sleutel weg, hoewel ik vrees dat dát niet gaat gebeuren..! Hij is gek... en ik kan hem wel degelijk weerstaan, en hell ik heb dus tóch nog ergens m'n trots, zelfrespect, waardigheid, vermogen om voor mezelf op te komen.. en no way dat ik dat ooit nog door iemand laat afnemen!
Voor de mensen die niet op het N-topic komen: ML is mijn (narcistische) ex-vriend, en die heeft mij gisterenavond een paar flinke klappen bezorgd. Ik ga zometeen naar de EHBO voor m'n knie.
MM, hoe is het nu met je, na ook nog een gebroken nacht door elke keer jezelf te moeten wekken? Ik heb even op het andere topic gelezen en dat was inderdaad een heftig nachtje, pfff. Moet je vandaag nog naar die schouwarts? Doe wel even de copy-paste ("sleur & pleur-functie"), dat is wat makkelijker. Komt 'ie:
Hi lieve iedereen, net wakker geworden door een lief telefoontje van Feliciaatje (f) Uiteindelijk niet zo'n gebroken nachtje gehad, omdat ik gewoon niet wakker word dus een lading wekkers heeft hier ook geen zin. Zolang ik me rustig hou gaat het wel, opstaan e.d. zorgt wel voor een beetje "dizzy" gevoel. Alleen m'n knie is veel erger. Hij is zo stijf als een plank en ik kan 'm vrijwel niet buigen. Aan de buitenzijde is weinig te zien maar ik kan niet normaal lopen. Ik denk dat ik vanmiddag toch even naar de Eerste Hulp ga. En ja, ik mag lijen dat er voor hem een fikse staart aan vast zit. Ik heb eerder melding gedaan van mishandeling en ook een keer aangifte en daar moet hij nog steeds voor gehoord worden. Ik heb uitdrukkelijk verzocht om strafvervolging tegen ML, en zo staat dit ook in de aangifte.
Ik ben niet verdrietig, ja ik heb pijn maar ik ben STRIJDVAARDIG nu, hij heeft het zelfrespect wakkergerammeld zeg maar. Genoeg is genoeg, hij kan me de boom in, op voorwaarde dat die boom vervolgens omvalt boven een rivier met krokodillen, en voor mijn part sluit de politie 'm op en gooien ze de sleutel weg, hoewel ik vrees dat dát niet gaat gebeuren..! Hij is gek... en ik kan hem wel degelijk weerstaan, en hell ik heb dus tóch nog ergens m'n trots, zelfrespect, waardigheid, vermogen om voor mezelf op te komen.. en no way dat ik dat ooit nog door iemand laat afnemen!
Voor de mensen die niet op het N-topic komen: ML is mijn (narcistische) ex-vriend, en die heeft mij gisterenavond een paar flinke klappen bezorgd. Ik ga zometeen naar de EHBO voor m'n knie.
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 30-11-2008 14:21
Reden: typo's
Reden: typo's
% gewijzigd
zondag 30 november 2008 om 15:55
MasterMind, dat muisje heeft dus nog een aardig staartje. Hoop dat het meevalt met je knie en dat je deze week kunt werken...
MissMara, mijn stem heb je! En ja, ik herken het ook, schaamte voor wie ik ben, voor wat ik gedaan heb. Ben ik wel goed genoeg? Als een ander kritiek op mij heeft, wat zegt dat over mij? Hoe ga ik om met het gevoel van onzekerheid dat ik van zo'n situatie krijg....
Weet je, ik kom langzaam tot de conclusie dat ik ook maar een mens ben. Dat ik niet alles kan en hoef te kunnen. Dat uiteindelijk het er op neer komt of ik met mezelf kan leven. En dat niet alles in het leven even fair verloopt.
Die schaamte over mezelf heb ik ook vaak omdat ik in de tijd zo gegroeid ben, mijn gedrag en manier van denken is zó anders dan bijv 15 jaar geleden. En op één of andere manier heb ik daar dan een oordeel over. Dat ik toen tekortschoot, dingen beter had moeten aanpakken. Maar ik heb toen naar beste eer en geweten gehandeld. Ik zou dingen nu anders doen, maar dat doe ik in het heden toch ook?!
Of is het bij jou MissMara eerder de schaamte van het je zichtbaar maken, van het je ontworstelen uit. De onwennigheid misschien?
Ik merk ook dat ik vaak meekijk met mezelf: wat doe ik nú weer! Het is een last én een bevrijding om te merken dat ik mezelf niet meer onzichtbaar kan en wil maken. Zo zit Hanke nu eenmaal niet in elkaar, een rijk gescharkeerd mens dat opvalt. Ik besta, ik kan niet anders.
En ik ben blij dat er op deze aardkloot ook een MissMara rondloopt!
Lynn, een warme zwaai naar jou, hoe voel je je vandaag?
Zusje, ga je vanavond weer lekker opladen?
MissMara, mijn stem heb je! En ja, ik herken het ook, schaamte voor wie ik ben, voor wat ik gedaan heb. Ben ik wel goed genoeg? Als een ander kritiek op mij heeft, wat zegt dat over mij? Hoe ga ik om met het gevoel van onzekerheid dat ik van zo'n situatie krijg....
Weet je, ik kom langzaam tot de conclusie dat ik ook maar een mens ben. Dat ik niet alles kan en hoef te kunnen. Dat uiteindelijk het er op neer komt of ik met mezelf kan leven. En dat niet alles in het leven even fair verloopt.
Die schaamte over mezelf heb ik ook vaak omdat ik in de tijd zo gegroeid ben, mijn gedrag en manier van denken is zó anders dan bijv 15 jaar geleden. En op één of andere manier heb ik daar dan een oordeel over. Dat ik toen tekortschoot, dingen beter had moeten aanpakken. Maar ik heb toen naar beste eer en geweten gehandeld. Ik zou dingen nu anders doen, maar dat doe ik in het heden toch ook?!
Of is het bij jou MissMara eerder de schaamte van het je zichtbaar maken, van het je ontworstelen uit. De onwennigheid misschien?
Ik merk ook dat ik vaak meekijk met mezelf: wat doe ik nú weer! Het is een last én een bevrijding om te merken dat ik mezelf niet meer onzichtbaar kan en wil maken. Zo zit Hanke nu eenmaal niet in elkaar, een rijk gescharkeerd mens dat opvalt. Ik besta, ik kan niet anders.
En ik ben blij dat er op deze aardkloot ook een MissMara rondloopt!
Lynn, een warme zwaai naar jou, hoe voel je je vandaag?
Zusje, ga je vanavond weer lekker opladen?
zondag 30 november 2008 om 16:17
MissMara ik heb dat ook wel.
Jezelf belemmeren in je doen en laten wat maakt dat je dus niet jezelf kan zijn.
Dat keert zich tegen je op een gegeven moment.
En ja je bent daar mens voor en je kan er leer uittrekken mocht het niet zijn/gegaan zijn zo werd verwacht.Van jezelf of van een ander.
Het is een proces om daar een weg in te vinden dat jij gewoon mag/kan zeggen zonder meteen veroordeeld te worden/beschaamd te voelen.
Het zal ook te maken hebben met hoe jij je hebt opgesteld.Je leven leidde tot nu toe en je dat loslaat en nu wél wilt kunnen zeggen/doen zonder beschaamd te zijn.
En vooral kan denken dat heb je gedaan toen,en je nu het besef hebt dat je het anders had willen doen.Het zij zo toen.
Of je er goed aan deed/of niet, het gaat om het nu en je nu zonder geweten het anders doet.
Dat is normaal,daar leer je van toch?
Jezelf belemmeren in je doen en laten wat maakt dat je dus niet jezelf kan zijn.
Dat keert zich tegen je op een gegeven moment.
En ja je bent daar mens voor en je kan er leer uittrekken mocht het niet zijn/gegaan zijn zo werd verwacht.Van jezelf of van een ander.
Het is een proces om daar een weg in te vinden dat jij gewoon mag/kan zeggen zonder meteen veroordeeld te worden/beschaamd te voelen.
Het zal ook te maken hebben met hoe jij je hebt opgesteld.Je leven leidde tot nu toe en je dat loslaat en nu wél wilt kunnen zeggen/doen zonder beschaamd te zijn.
En vooral kan denken dat heb je gedaan toen,en je nu het besef hebt dat je het anders had willen doen.Het zij zo toen.
Of je er goed aan deed/of niet, het gaat om het nu en je nu zonder geweten het anders doet.
Dat is normaal,daar leer je van toch?
zondag 30 november 2008 om 16:23
MM, sterkte met je knie en doe rustig aan met je koppie. Het is een klote situatie, maar wel een met een positieve kant gelukkig, want je zelfrespect is goud waard .
Face, ik snap dat het niet helpt bij het beeld. Maar misschien kan het je wat rustiger maken, de gedachte dat het niet erg is dat dat stukje van dat liedje gisteren niet liep zoals je wilde, omdat je dit rustig in op jouw tempo over kan doen, zonder pottenkijkers.
En Hanke, vandaag is een algehele bankhangdag geworden . Alleen even vlug naar de Zweed geweest voor wat prullaria, verder lekker relaxen. Boekje, laptop, kop soep en zo lekker een hartige taart maken. Kan slechter op een druilerige zondag .
Face, ik snap dat het niet helpt bij het beeld. Maar misschien kan het je wat rustiger maken, de gedachte dat het niet erg is dat dat stukje van dat liedje gisteren niet liep zoals je wilde, omdat je dit rustig in op jouw tempo over kan doen, zonder pottenkijkers.
En Hanke, vandaag is een algehele bankhangdag geworden . Alleen even vlug naar de Zweed geweest voor wat prullaria, verder lekker relaxen. Boekje, laptop, kop soep en zo lekker een hartige taart maken. Kan slechter op een druilerige zondag .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 30 november 2008 om 17:11
Hoi meiden,
Ik weet niet of ik hier ook mee kan schrijven? Ik heb ook een ouders "issue" maar vind jullie zoveel verstandiger schrijven dan mij. Ik laat me vaak leiden door emoties en kan me nu nog ellendig voelen door de reactie van een van mijn ouders.
Van binnen voel ik voornamelijk eenzaamheid. Ik wilde zo graag de waardering en het begrip van mijn ouders maar nooit (echt gekregen).
Korte schets: ik had voornamelijk een erg slechte band met mijn moeder. Een knuffel of omhelzing van haar kan ik me niet herinneren. Met mijn vader had ik echter wel een goede band totdat ik wat ouder werd en mijn moeder jaloerser en toen ging ze daar ook tussen staan. Het heeft me erg veel pijn gedaan.
Ik heb nooit het waarom gesnapt, waarom ik het had verdiend. Dat had ik ook niet maar ik heb altijd die leuke relatie met mijn moeder gemist. Vooral nu ik zelf moeder ben kan ik me niet voorstellen dat ik het mijn kind aan zou kunnen doen.
Ik overlaad mijn kindje met liefde en straks als hij ouder is zal ik mijn best doen hem te begrijpen en hem genoeg eigenwaarde meegeven om zich in het leven staande te houden.
Want dat heb ik gemist.
Ik loop sinds kort ook bij een psycholoog, eindelijk een plek waar ik het van me af kan praten. Ik voelde me altijd zo alleen met dit verdriet. En het kind van binnen heeft het nog niet verwerkt lijkt het soms wel.
En wat er ook gebeurd het zal nooit helemaal weg gaan.
Hopelijk kan ik hier ook af en toe meeschrijven.
Met een kleine heb ik niet altijd de tijd en ik heb dan ook niet alles terug gelezen
@Face: sterkte met je verdriet
Ik weet niet of ik hier ook mee kan schrijven? Ik heb ook een ouders "issue" maar vind jullie zoveel verstandiger schrijven dan mij. Ik laat me vaak leiden door emoties en kan me nu nog ellendig voelen door de reactie van een van mijn ouders.
Van binnen voel ik voornamelijk eenzaamheid. Ik wilde zo graag de waardering en het begrip van mijn ouders maar nooit (echt gekregen).
Korte schets: ik had voornamelijk een erg slechte band met mijn moeder. Een knuffel of omhelzing van haar kan ik me niet herinneren. Met mijn vader had ik echter wel een goede band totdat ik wat ouder werd en mijn moeder jaloerser en toen ging ze daar ook tussen staan. Het heeft me erg veel pijn gedaan.
Ik heb nooit het waarom gesnapt, waarom ik het had verdiend. Dat had ik ook niet maar ik heb altijd die leuke relatie met mijn moeder gemist. Vooral nu ik zelf moeder ben kan ik me niet voorstellen dat ik het mijn kind aan zou kunnen doen.
Ik overlaad mijn kindje met liefde en straks als hij ouder is zal ik mijn best doen hem te begrijpen en hem genoeg eigenwaarde meegeven om zich in het leven staande te houden.
Want dat heb ik gemist.
Ik loop sinds kort ook bij een psycholoog, eindelijk een plek waar ik het van me af kan praten. Ik voelde me altijd zo alleen met dit verdriet. En het kind van binnen heeft het nog niet verwerkt lijkt het soms wel.
En wat er ook gebeurd het zal nooit helemaal weg gaan.
Hopelijk kan ik hier ook af en toe meeschrijven.
Met een kleine heb ik niet altijd de tijd en ik heb dan ook niet alles terug gelezen
@Face: sterkte met je verdriet
zondag 30 november 2008 om 17:16
Wat ik me dus moet realiseren is dat ik het toch nooit bij mijn ouders zal vinden maar dat het van uit mezelf zal moeten komen. Maar je wilt zo graag dat er iemand trots op je is, je prijst enz.
Dat vind ik het moeilijkste! Ik heb dat gemis van binnen en ik zal nooit weer helemaal heel van binnen worden.
En ik heb moeite om dat uit mezelf te halen, ik ben altijd vrij hard voor mezelf geweest.
Ook in mijn relatie zie ik nu patronen die weer voortkomen uit mijn verleden.
Omdat ik niet genoeg van mezelf hield zocht ik ook een partner die het niet veel of goed uitte, net als bij mijn moeder destijds. Het is de taal die je spreekt, die je dus herkent.
Ik ben nu echt bezig dingen anders te doen en zelf anders proberen te denken maar heb nog een lange weg te gaan.
Spiritueel gezien heb ik al veel inzichten gekregen maar ik vind het moeilijk om de pijn een plaatsje te geven. Soms doe ik een stap vooruit en dan weer twee terug.
Ik heb nog wel contact met mijn ouders ,ik weet niet hoe dat bij jullie is
Dat vind ik het moeilijkste! Ik heb dat gemis van binnen en ik zal nooit weer helemaal heel van binnen worden.
En ik heb moeite om dat uit mezelf te halen, ik ben altijd vrij hard voor mezelf geweest.
Ook in mijn relatie zie ik nu patronen die weer voortkomen uit mijn verleden.
Omdat ik niet genoeg van mezelf hield zocht ik ook een partner die het niet veel of goed uitte, net als bij mijn moeder destijds. Het is de taal die je spreekt, die je dus herkent.
Ik ben nu echt bezig dingen anders te doen en zelf anders proberen te denken maar heb nog een lange weg te gaan.
Spiritueel gezien heb ik al veel inzichten gekregen maar ik vind het moeilijk om de pijn een plaatsje te geven. Soms doe ik een stap vooruit en dan weer twee terug.
Ik heb nog wel contact met mijn ouders ,ik weet niet hoe dat bij jullie is
zondag 30 november 2008 om 22:00
quote:dania1980 schreef op 30 november 2008 @ 17:16:
Ik heb dat gemis van binnen en ik zal nooit weer helemaal heel van binnen worden.
Hey Dania . Deze zin viel me erg op. Want het is niet per se waar. Je kunt het jezelf wel geven. Feit blijft dat je met littekens rond zult lopen. Maar ook dat is niet per definitie negatief. Het kan op een wat bittere manier ook een enorme verrijking blijken te zijn.
Wat heb je nodig? Wat wil je graag? En wat, welke gedachte, welk gevoel weerhoudt je ervan om dit jezelf te geven?
Ik heb dat gemis van binnen en ik zal nooit weer helemaal heel van binnen worden.
Hey Dania . Deze zin viel me erg op. Want het is niet per se waar. Je kunt het jezelf wel geven. Feit blijft dat je met littekens rond zult lopen. Maar ook dat is niet per definitie negatief. Het kan op een wat bittere manier ook een enorme verrijking blijken te zijn.
Wat heb je nodig? Wat wil je graag? En wat, welke gedachte, welk gevoel weerhoudt je ervan om dit jezelf te geven?
zondag 30 november 2008 om 22:05
quote:MissMara schreef op 30 november 2008 @ 13:11:
Hebben jullie er ook last van dat je op zoveel momenten van de dag door een allesverstikkende schaamte overvallen kunt worden? Voor jezelf, voor vroegere acties, voor wat je nu weer zegt/doet. Dat belemmert me vooral in het gevoel vrij te zijn, vrij te kunnen leven.
Ik had al op je gestemd . Natuurlijk!
En ik herken wat je schrijft. En toch voel ik het niet meer zo. Waar komt dat oordeel vandaan? Waar schaam je je het meest over? Of kan het vanalles zijn? En heeft het iets te maken met je ruimte innemen en voelen dat dat wel of niet "legitiem" is?
Fijn om je weer even te lezen . En fijn dat het goed gaat.
Hebben jullie er ook last van dat je op zoveel momenten van de dag door een allesverstikkende schaamte overvallen kunt worden? Voor jezelf, voor vroegere acties, voor wat je nu weer zegt/doet. Dat belemmert me vooral in het gevoel vrij te zijn, vrij te kunnen leven.
Ik had al op je gestemd . Natuurlijk!
En ik herken wat je schrijft. En toch voel ik het niet meer zo. Waar komt dat oordeel vandaan? Waar schaam je je het meest over? Of kan het vanalles zijn? En heeft het iets te maken met je ruimte innemen en voelen dat dat wel of niet "legitiem" is?
Fijn om je weer even te lezen . En fijn dat het goed gaat.
maandag 1 december 2008 om 09:33
@Feliciaatje: tsja dat weet ik niet. Ik heb het al zo vaak geprobeerd. ik krabbel elke keer weer op maar soms doet het zo'n pijn...
Misschien moet ik die gedachte idd ombuigen.
Ik heb het boek van Louise Hay (je kunt je leven helen) en daarin staat ook dat gedachtes kracht zijn en hoe je denkt bepaalt ook hoe je leven eruit ziet.
Ik ben nog niet zolang in therapie dus mogelijk kan dat helpen.
Ik kan niet alles teruglezen dus vraag aan jullie: hoe gaan jullie er mee om, zijn jullie ook in therapie geweest?
Misschien moet ik die gedachte idd ombuigen.
Ik heb het boek van Louise Hay (je kunt je leven helen) en daarin staat ook dat gedachtes kracht zijn en hoe je denkt bepaalt ook hoe je leven eruit ziet.
Ik ben nog niet zolang in therapie dus mogelijk kan dat helpen.
Ik kan niet alles teruglezen dus vraag aan jullie: hoe gaan jullie er mee om, zijn jullie ook in therapie geweest?
maandag 1 december 2008 om 10:23
Hai Dania,
Welkom hier! Fijn dat je ons topic hebt gevonden. Zelf ben ik (nog) niet in therapie gegaan. Ik zeg nog niet, omdat ik er niet raar van zou opkijken als ik toch in de toekomst eens de stap zet. Voorlopig voel ik er nog niet zo veel voor; ik heb hier mijn praatgroepje gevonden!
Lieve Face, ik heb zaterdag zo hard aan je gedacht...
En natuurlijk ook voor alle anderen hier een dikke knuffel!
Welkom hier! Fijn dat je ons topic hebt gevonden. Zelf ben ik (nog) niet in therapie gegaan. Ik zeg nog niet, omdat ik er niet raar van zou opkijken als ik toch in de toekomst eens de stap zet. Voorlopig voel ik er nog niet zo veel voor; ik heb hier mijn praatgroepje gevonden!
Lieve Face, ik heb zaterdag zo hard aan je gedacht...
En natuurlijk ook voor alle anderen hier een dikke knuffel!
maandag 1 december 2008 om 11:25
Dania, je zegt veel dingen waar ik mezelf in herken. Je posting van 17.11 zou ik geschreven kunnen hebben.
Ik begrijp je zo ontzettend goed..
Ik ben alleen (nog) niet in therapie, maar ik sluit dus niet uit dat ik die stap ooit neem.
Wij zijn gisteren langs geweest bij mijn ouders.
Moeder is uit het zh, ze hebben niks gevonden dus ws is het gewoon zo dat ze in blijven zwelgen in haar griepje. ('kijk eens hoe zielig ik ben en mijn jongste dochter geeft me geen aandacht..boehoehoe').
Ik wilde absoluut niet alleen en manlief had geen zin, dus die moest ik echt even overhalen. Als we nu nieet zouden gaan komt er weer een week niks van (Want ik ga niet zonder hem!) en zou et gezeik weer van voor af aan beginnen terwijl we nu net een beetje op gang zijn (De nog steeds-dreiging van een escalatie even buiten beschouwing gelaten) . De kinderen gingen ook mee, we hebben een bakje koffie geronken en na haar zh-verhalen aangehoord (ze had weer praatjes voor twee) te hebben zijn we na een uurtje weer naar huis gegaan.
Zo dat was het weer.
Even opgelucht ademhalen tot het volgende bezoekje.
Fijn dag allemaal (F)
Ik begrijp je zo ontzettend goed..
Ik ben alleen (nog) niet in therapie, maar ik sluit dus niet uit dat ik die stap ooit neem.
Wij zijn gisteren langs geweest bij mijn ouders.
Moeder is uit het zh, ze hebben niks gevonden dus ws is het gewoon zo dat ze in blijven zwelgen in haar griepje. ('kijk eens hoe zielig ik ben en mijn jongste dochter geeft me geen aandacht..boehoehoe').
Ik wilde absoluut niet alleen en manlief had geen zin, dus die moest ik echt even overhalen. Als we nu nieet zouden gaan komt er weer een week niks van (Want ik ga niet zonder hem!) en zou et gezeik weer van voor af aan beginnen terwijl we nu net een beetje op gang zijn (De nog steeds-dreiging van een escalatie even buiten beschouwing gelaten) . De kinderen gingen ook mee, we hebben een bakje koffie geronken en na haar zh-verhalen aangehoord (ze had weer praatjes voor twee) te hebben zijn we na een uurtje weer naar huis gegaan.
Zo dat was het weer.
Even opgelucht ademhalen tot het volgende bezoekje.
Fijn dag allemaal (F)
