Relaties
alle pijlers
Uit balans?
dinsdag 2 december 2008 om 14:52
Inmiddels heb ik acht jaar een relatie met mijn vrouw C. We zijn na een korte periode op ons 22e getrouwd en hebben inmiddels twee jonge kinderen (ben nu 28). Onze relatie is echter niet zoals deze in het begin was. Dat hoor je natuurlijk wel vaker na de komst van kinderen. Toch zitten bepaalde dingen me niet lekker, dingen die ook voor de komst van de kinderen al speelde.
In onze relatie heb ik naar mijn gevoel altijd snel toegegeven aan de wensen van mijn partner. Om haar gelukkig te maken en niet te kwetsen (ze is vroeger veel gepest). Haar niet het gevoel te geven dat ik niet van haar hield. Achteraf voelde dat soort beslissingen nooit echt goed, alsof ik min of meer gedwongen was.
Lange tijd ben ik daar blind voor geweest, altijd vertrouwd dat het wel goed zou komen. In het afgelopen jaar is dat vertrouwen echt tot 0 gedaald. Ik heb mijn 'frustraties' ook uitgesproken, maar daar doet ze niets mee; op het moment dat we ergens een issue over hebben, doen we haar ding. Anders word ik een week met de nek aangekeken.
Ik weet niet precies wat ik nu moet doen. Ik heb wel het gevoel dat ik een punt heb bereikt. Bovenstaand heb ik ook allemaal uitgesproken, maar heeft nergens toe geleid. Ja, ze onderkent het maar bedoelde het niet zo. Twee weken deed ze haar best, daarna verviel alles weer in het oude. Carrière en status gaan blijkbaar voor. 's Avonds is ze doodmoe. Seksueel gezien is het ook al nooit wat geweest. Ze heeft een verleden waar ze niet over wil praten, dat maakt het erg moeilijk voor mij om op te anticiperen.
Bovendien ben ik van mening dat je na een relatie van acht jaar dat soort zaken van elkaar weet. Dan zou ik er misschien meer van begrijpen. Ze is er tijdens seks nooit bij met haar hoofd en is in staat tijdens het vrijen opeens een opmerking te maken als; 'we moeten de kip morgen niet vergeten bij de AH'. Niet echt gunstig voor mijn zelfvertrouwen.
De reden dat ik hier post is dat ik ook eens graag uit het perspectief van de vrouw een reactie hoor. Eén van mijn beste vrienden weet hier wel van en geeft wel aan dat het geen normale situatie is, totaal uit balans.
Zelf heb ik het gevoel dat ik altijd alles gegeven heb en haar in de watten heb gelegd. Het is dus blijkbaar nooit goed genoeg geweest? Het wordt voor mij ook steeds moeilijker om weerstand te geven aan andere vrouwen. Ik voel me echt een soort van verwaarloosd. Naar de buitenwereld is het beeld natuurlijk heel anders. Succesvol, gezond en welgesteld.
In onze relatie heb ik naar mijn gevoel altijd snel toegegeven aan de wensen van mijn partner. Om haar gelukkig te maken en niet te kwetsen (ze is vroeger veel gepest). Haar niet het gevoel te geven dat ik niet van haar hield. Achteraf voelde dat soort beslissingen nooit echt goed, alsof ik min of meer gedwongen was.
Lange tijd ben ik daar blind voor geweest, altijd vertrouwd dat het wel goed zou komen. In het afgelopen jaar is dat vertrouwen echt tot 0 gedaald. Ik heb mijn 'frustraties' ook uitgesproken, maar daar doet ze niets mee; op het moment dat we ergens een issue over hebben, doen we haar ding. Anders word ik een week met de nek aangekeken.
Ik weet niet precies wat ik nu moet doen. Ik heb wel het gevoel dat ik een punt heb bereikt. Bovenstaand heb ik ook allemaal uitgesproken, maar heeft nergens toe geleid. Ja, ze onderkent het maar bedoelde het niet zo. Twee weken deed ze haar best, daarna verviel alles weer in het oude. Carrière en status gaan blijkbaar voor. 's Avonds is ze doodmoe. Seksueel gezien is het ook al nooit wat geweest. Ze heeft een verleden waar ze niet over wil praten, dat maakt het erg moeilijk voor mij om op te anticiperen.
Bovendien ben ik van mening dat je na een relatie van acht jaar dat soort zaken van elkaar weet. Dan zou ik er misschien meer van begrijpen. Ze is er tijdens seks nooit bij met haar hoofd en is in staat tijdens het vrijen opeens een opmerking te maken als; 'we moeten de kip morgen niet vergeten bij de AH'. Niet echt gunstig voor mijn zelfvertrouwen.
De reden dat ik hier post is dat ik ook eens graag uit het perspectief van de vrouw een reactie hoor. Eén van mijn beste vrienden weet hier wel van en geeft wel aan dat het geen normale situatie is, totaal uit balans.
Zelf heb ik het gevoel dat ik altijd alles gegeven heb en haar in de watten heb gelegd. Het is dus blijkbaar nooit goed genoeg geweest? Het wordt voor mij ook steeds moeilijker om weerstand te geven aan andere vrouwen. Ik voel me echt een soort van verwaarloosd. Naar de buitenwereld is het beeld natuurlijk heel anders. Succesvol, gezond en welgesteld.
woensdag 3 december 2008 om 12:22
Dat ik hier een bericht heb geplaatst is om eens de mening van anderen te horen hierover. Ik heb dit wel uitgebreid met een goede vriend besproken, maar nog weinig meningen van vrouwen hierover gehad. Er is misschien een goede reden voor haar gedrag, dat zou ik dan ook willen kunnen begrijpen.
Het verhaal heb ik zo eerlijk mogelijk proberen te schetsen, ook al is het uit mijn perspectief natuurlijk.
Het verhaal heb ik zo eerlijk mogelijk proberen te schetsen, ook al is het uit mijn perspectief natuurlijk.
woensdag 3 december 2008 om 12:40
quote:Sauniere schreef op 03 december 2008 @ 12:18:
Bedankt voor alle reacties. Ik heb wel het idee dat ze van me houdt, op haar manier. In het begin van onze relatie vond ik het ook altijd al uit balans. Qua aandacht en seksueel gezien. Ik heb altijd gedacht dat het wel bij zou trekken.
Waarschijnlijk is het iets wat ze niet kan. Onvermogen.
.
Saunière, dit is allemaal heel herkenbaar voor mij vanuit mijn eerste huwelijk. Die relatie heeft bij mij in totaal ongeveer 29 jaar geduurd. Toen was het op, echt helemaal op. Het werd ook steeds slechter, in plaats van beter.
Nu ben ik helemaal gelukkig in mijn tweede huwelijk. Daarom ben ik altijd geneigd om mensen die duidelijk klem zitten in een ongelukkig huwelijk met weinig hoop op verbetering, aan te sporen om te scheiden. Dat heeft voor mij namelijk zo goed uitgepakt. Maar ieder huwelijk is natuurlijk anders, en niet iedereen is achteraf gelukkig over de beslissing om te scheiden.
Ik kan je daarom alleen maar veel sterkte en wijsheid wensen.
Bedankt voor alle reacties. Ik heb wel het idee dat ze van me houdt, op haar manier. In het begin van onze relatie vond ik het ook altijd al uit balans. Qua aandacht en seksueel gezien. Ik heb altijd gedacht dat het wel bij zou trekken.
Waarschijnlijk is het iets wat ze niet kan. Onvermogen.
.
Saunière, dit is allemaal heel herkenbaar voor mij vanuit mijn eerste huwelijk. Die relatie heeft bij mij in totaal ongeveer 29 jaar geduurd. Toen was het op, echt helemaal op. Het werd ook steeds slechter, in plaats van beter.
Nu ben ik helemaal gelukkig in mijn tweede huwelijk. Daarom ben ik altijd geneigd om mensen die duidelijk klem zitten in een ongelukkig huwelijk met weinig hoop op verbetering, aan te sporen om te scheiden. Dat heeft voor mij namelijk zo goed uitgepakt. Maar ieder huwelijk is natuurlijk anders, en niet iedereen is achteraf gelukkig over de beslissing om te scheiden.
Ik kan je daarom alleen maar veel sterkte en wijsheid wensen.
woensdag 3 december 2008 om 16:11
Maar soms is houden van niet genoeg...althans niet voor de partner. Ook al heb je alle begrip voor haar manier van doen/laten, snap je precies waar het vandaan komt, dat neemt niet weg dat jij eronder lijd.
Je moet voor jezelf bedenken of je er nog moeite voor wilt doen, om verandering te forceren. Maar daar zal zij in mee moeten willen, anders wordt het niks. Wil je haar echt niet kwijt, dan zul je of moeten accepteren dat dit het is, of je moet haar blijven overtuigen van mogelijkheden die tot verbetering leiden. Het is kansberekening, in feite. Hoe groot is de kans dat het verbetert? Het blijft een gok, maar weggaan kan altijd nog. Zorg iig dat je geen spijt krijgt van alles wat je niet hebt geprobeerd...dat is mijn ervaring .
Je moet voor jezelf bedenken of je er nog moeite voor wilt doen, om verandering te forceren. Maar daar zal zij in mee moeten willen, anders wordt het niks. Wil je haar echt niet kwijt, dan zul je of moeten accepteren dat dit het is, of je moet haar blijven overtuigen van mogelijkheden die tot verbetering leiden. Het is kansberekening, in feite. Hoe groot is de kans dat het verbetert? Het blijft een gok, maar weggaan kan altijd nog. Zorg iig dat je geen spijt krijgt van alles wat je niet hebt geprobeerd...dat is mijn ervaring .
woensdag 3 december 2008 om 16:38
quote:Sauniere schreef op 02 december 2008 @ 14:52:
Vanuit de visie"je kunt de ander niet veranderen maar wel jezelf"
Hoop niet dat je je aangevallen voelt, maar dat je wat kunt met mijn opmerkingen en dat ze je stof tot nadenken geven.
In onze relatie heb ik naar mijn gevoel altijd snel toegegeven aan de wensen van mijn partner. Om haar gelukkig te maken en niet te kwetsen (ze is vroeger veel gepest). Haar niet het gevoel te geven dat ik niet van haar hield. Achteraf voelde dat soort beslissingen nooit echt goed, alsof ik min of meer gedwongen was.
Dit zijn jouw beslissingen , jouw keuzes. Niet iets wat je haar kunt verwijten. Jij hebt ervoor gekozen om op eieren te lopen voor haar en jij merkt nu dat je dardoor jezelf bent kwijtgeraakt. met wie wil je dat je vrouw getrouwd is, met jou, of met het perfecte plaatje van jou dat je voor jezelf hebt neergezet, maar waar je steeds minder goed in past? Je kunt beter jepartner kwijtraken dan jezelf, dus begin weer met grenzen stelen en aangeven. dat betekent ruzie, maar als je zo doorgaat ga je kapot. Les die je voor jezelf moet trekken is "niet meer jezelf voorbij gaan om lieve vrede te bewaren, dat gaat aan je vreten.
Lange tijd ben ik daar blind voor geweest, altijd vertrouwd dat het wel goed zou komen.
Hoor je heel vaak "dat mensen denken dat dingen wel "vanzelf"veranderen. maar waarom zou iemand iets veranderen wanneer het gedrag geen negatieve consequenties heeft? Om haar gedrag te veranderen zul je je eigen gedrag moeten veranderen en zorgen dat haar gedrag voor haar negatieve consequenties heeft.
In het afgelopen jaar is dat vertrouwen echt tot 0 gedaald. Ik heb mijn 'frustraties' ook uitgesproken, maar daar doet ze niets mee; op het moment dat we ergens een issue over hebben, doen we haar ding. Anders word ik een week met de nek aangekeken.
En zij heeft dat dus wel heel goed door, Zij doet iets dat voor jou negatieve consequenties heeft, en dus geef je toe. Zou je aanraden om toch wat vaker voet bij stuk te houden, en als ze je met de nek aankijkt haar er op te wijzen dat ze zich kinderachtig en respectloos gedraagd. Zolang haar gedrag voor haar een positief resultat oplevert zal ze erme doorgaan. aan jou om dat te veranderen. Je relatie gaat/is al stuk als je niks doet, dus hel veel te verliezen heb je niet.
Zelf heb ik het gevoel dat ik altijd alles gegeven heb en haar in de watten heb gelegd. .
Tijd om daarmee te stoppen dus. jullie relatie is helemaal scheefgegroeid en jij hebt steeds meer ingeleverd en toegegeven. jouw vrouw heeft de ruimte genomen die jij haar gaf, en die bevalt haar prima, dus de enige manier om ruimte terug te krijgen is niet haar vriendlijk vragen, maar opeisen. Dat zal voor jou oook heel lastig zijn, want het gaat conflict opleveren en tegen je natuur in.
Denk dat je zelf ook wel hulp kan gebruiken hierin, dus ga zelf in therapie en laat je begeleiden. mss groeit je vrouw met je mee in je gedragsverandering, misschien is het verlies van macht over je te eng en gaat ze bij je weg. in beide gevallen ben jij beter af( en je kinderen ws ook, want die krijgen nu idd niet het voorbeeld van liefdevolle relatie).
in het geval van de krant aan tafel zou je je vrouw kunnen verzoeken de tafel te verlaten, of haar bord weg te halen. Ze mag id zelf weten of ze de krant leest of niet, maar consequentie is dan dat ze niet aan tafel kan zitten en eten met julie.
misschien een goed idee om in je achterhoofd te hebben "zolang mensen nog boos op elkaar worden, zolang ze de strijd nog aangaan, betekent dat dat het ze iets kan schelen, dat ze dus om je geven. Pas als mensen niet meer strijden is alles echt op.
Vanuit de visie"je kunt de ander niet veranderen maar wel jezelf"
Hoop niet dat je je aangevallen voelt, maar dat je wat kunt met mijn opmerkingen en dat ze je stof tot nadenken geven.
In onze relatie heb ik naar mijn gevoel altijd snel toegegeven aan de wensen van mijn partner. Om haar gelukkig te maken en niet te kwetsen (ze is vroeger veel gepest). Haar niet het gevoel te geven dat ik niet van haar hield. Achteraf voelde dat soort beslissingen nooit echt goed, alsof ik min of meer gedwongen was.
Dit zijn jouw beslissingen , jouw keuzes. Niet iets wat je haar kunt verwijten. Jij hebt ervoor gekozen om op eieren te lopen voor haar en jij merkt nu dat je dardoor jezelf bent kwijtgeraakt. met wie wil je dat je vrouw getrouwd is, met jou, of met het perfecte plaatje van jou dat je voor jezelf hebt neergezet, maar waar je steeds minder goed in past? Je kunt beter jepartner kwijtraken dan jezelf, dus begin weer met grenzen stelen en aangeven. dat betekent ruzie, maar als je zo doorgaat ga je kapot. Les die je voor jezelf moet trekken is "niet meer jezelf voorbij gaan om lieve vrede te bewaren, dat gaat aan je vreten.
Lange tijd ben ik daar blind voor geweest, altijd vertrouwd dat het wel goed zou komen.
Hoor je heel vaak "dat mensen denken dat dingen wel "vanzelf"veranderen. maar waarom zou iemand iets veranderen wanneer het gedrag geen negatieve consequenties heeft? Om haar gedrag te veranderen zul je je eigen gedrag moeten veranderen en zorgen dat haar gedrag voor haar negatieve consequenties heeft.
In het afgelopen jaar is dat vertrouwen echt tot 0 gedaald. Ik heb mijn 'frustraties' ook uitgesproken, maar daar doet ze niets mee; op het moment dat we ergens een issue over hebben, doen we haar ding. Anders word ik een week met de nek aangekeken.
En zij heeft dat dus wel heel goed door, Zij doet iets dat voor jou negatieve consequenties heeft, en dus geef je toe. Zou je aanraden om toch wat vaker voet bij stuk te houden, en als ze je met de nek aankijkt haar er op te wijzen dat ze zich kinderachtig en respectloos gedraagd. Zolang haar gedrag voor haar een positief resultat oplevert zal ze erme doorgaan. aan jou om dat te veranderen. Je relatie gaat/is al stuk als je niks doet, dus hel veel te verliezen heb je niet.
Zelf heb ik het gevoel dat ik altijd alles gegeven heb en haar in de watten heb gelegd. .
Tijd om daarmee te stoppen dus. jullie relatie is helemaal scheefgegroeid en jij hebt steeds meer ingeleverd en toegegeven. jouw vrouw heeft de ruimte genomen die jij haar gaf, en die bevalt haar prima, dus de enige manier om ruimte terug te krijgen is niet haar vriendlijk vragen, maar opeisen. Dat zal voor jou oook heel lastig zijn, want het gaat conflict opleveren en tegen je natuur in.
Denk dat je zelf ook wel hulp kan gebruiken hierin, dus ga zelf in therapie en laat je begeleiden. mss groeit je vrouw met je mee in je gedragsverandering, misschien is het verlies van macht over je te eng en gaat ze bij je weg. in beide gevallen ben jij beter af( en je kinderen ws ook, want die krijgen nu idd niet het voorbeeld van liefdevolle relatie).
in het geval van de krant aan tafel zou je je vrouw kunnen verzoeken de tafel te verlaten, of haar bord weg te halen. Ze mag id zelf weten of ze de krant leest of niet, maar consequentie is dan dat ze niet aan tafel kan zitten en eten met julie.
misschien een goed idee om in je achterhoofd te hebben "zolang mensen nog boos op elkaar worden, zolang ze de strijd nog aangaan, betekent dat dat het ze iets kan schelen, dat ze dus om je geven. Pas als mensen niet meer strijden is alles echt op.
dinsdag 20 oktober 2009 om 17:40
Ben nu bijna een jaar verder. Veel gepraat aan het begin van dit jaar en frustraties geuit. Dat heeft op zich voor een tijdje gewerkt. We hadden niet zoveel ruzie meer om kleine dingetjes. Dat is gekomen omdat het allemaal erg oppervlakkig is geworden.
In de tussentijd ben ik steeds closer met een ander meisje geworden. Omdat we elkaar goed aanvoelen en allebei ons eigen 'probleem' hadden waar we met elkaar over konden praten, nam dat wel een stukje frustratie bij mij weg.
Alleen met haar praten en bij haar zijn gaf me al een enorm fijn gevoel. Zoals ik het nooit ervaren heb. Afgelopen week is ze vertrokken naar het buitenland voor een jaar. Ik had me niet gerealiseerd wat voor impact dat op me zou hebben. Enorm dus.
Dat emotionele gevoel heb ik al die jaren totaal gemist. Geld, spullen en uiterlijk was allemaal prima in orde. Alleen de buitenkant dus.
Wat dit jaar me heeft geleerd is dat ik nu weet dat het geen toekomst heeft. Ik wil er dus een punt achter zetten. Ik weet alleen niet hoe. In eerste instantie wilde ik ergens woonruimte zoeken en ineens vertrekken. Maar ben bang dat het voor haar totaal onverwachts komt.
De andere methode is het eerst te vertellen én dan iets te zoeken, maar ik weet niet of dat verstandig is.
Wat jullie?
In de tussentijd ben ik steeds closer met een ander meisje geworden. Omdat we elkaar goed aanvoelen en allebei ons eigen 'probleem' hadden waar we met elkaar over konden praten, nam dat wel een stukje frustratie bij mij weg.
Alleen met haar praten en bij haar zijn gaf me al een enorm fijn gevoel. Zoals ik het nooit ervaren heb. Afgelopen week is ze vertrokken naar het buitenland voor een jaar. Ik had me niet gerealiseerd wat voor impact dat op me zou hebben. Enorm dus.
Dat emotionele gevoel heb ik al die jaren totaal gemist. Geld, spullen en uiterlijk was allemaal prima in orde. Alleen de buitenkant dus.
Wat dit jaar me heeft geleerd is dat ik nu weet dat het geen toekomst heeft. Ik wil er dus een punt achter zetten. Ik weet alleen niet hoe. In eerste instantie wilde ik ergens woonruimte zoeken en ineens vertrekken. Maar ben bang dat het voor haar totaal onverwachts komt.
De andere methode is het eerst te vertellen én dan iets te zoeken, maar ik weet niet of dat verstandig is.
Wat jullie?
