Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 15 oktober 2008 om 21:04
Maar zie je dan ook in dat je hem daar zelf de ruimte voor geeft. Dat je je er zeg maar voor 'leent'? Je bent verbaal niet zo sterk, dat kan, niet iedereen is verbaal even sterk. Dat betekent niet dat jij met minder respect behandeld moet worden dan iemand die verbaal wél sterk is toch? Hij houdt toch van je? Houden van betekent iemand lief hebben waarbij het woord 'lief' belangrijker is dan het woord 'hebben'. Lief zijn voor elkaar en elkaar aanvullen op punten waar de ander niet zo sterk in is, dat maakt een stel sterk. Je partner de grond in boren maakt de boorder geen fijner mens en de partner niet sterker. Dat betekent weer dat jullie niet het beste in elkaar naar boven halen, omdat er bepaalde (in mijn ogen) onmisbare elementen ontbreken tussen jullie.
Of zie ik dat verkeerd?
Of zie ik dat verkeerd?
woensdag 15 oktober 2008 om 21:40
Lieve Leo,
je ziet dat niet verkeerd! Nicole is hierin echt zelf de sleutel in wat ze zichzelf gunt. Dit of iemand die echt voor haar gaat. Ik zou het wel weten! Als er 1 ding is wat ik heb geleerd is dat ik nooit meer blijf hangen in een relatie die zoveel moeite kost en die zoveel van jezelf kost. Het kan echt anders! En liever nog wat jaren alleen en mezelf nog beter leren kennen dan met iemand samen die opnieuw aan mijn bouwstenen morrelt. Want dat maakt toch geen stevig fundament.
lieve Elf,
nooit, echt nooit, wil ik meer terug. Dat heb ik pas ontdekt nadat ik ben weggegaan. Ondanks alle ellende die er nu is.
Ik leef weer, voel weer, ben weer gelukkig, kan genieten van kleine dingen, kan enorm veel verdriet hebben over de zware gevolgen van mijn beslissing om zo lang te blijven bij iemand die mij niet eens zag staan. Het is niet altijd even makkelijk maar zoals iemand dit weekend nog tegen mij. Jij bent veranderd, je hele houding is veranderd. Dat heeft me heel gelukkig gemaakt.
je ziet dat niet verkeerd! Nicole is hierin echt zelf de sleutel in wat ze zichzelf gunt. Dit of iemand die echt voor haar gaat. Ik zou het wel weten! Als er 1 ding is wat ik heb geleerd is dat ik nooit meer blijf hangen in een relatie die zoveel moeite kost en die zoveel van jezelf kost. Het kan echt anders! En liever nog wat jaren alleen en mezelf nog beter leren kennen dan met iemand samen die opnieuw aan mijn bouwstenen morrelt. Want dat maakt toch geen stevig fundament.
lieve Elf,
nooit, echt nooit, wil ik meer terug. Dat heb ik pas ontdekt nadat ik ben weggegaan. Ondanks alle ellende die er nu is.
Ik leef weer, voel weer, ben weer gelukkig, kan genieten van kleine dingen, kan enorm veel verdriet hebben over de zware gevolgen van mijn beslissing om zo lang te blijven bij iemand die mij niet eens zag staan. Het is niet altijd even makkelijk maar zoals iemand dit weekend nog tegen mij. Jij bent veranderd, je hele houding is veranderd. Dat heeft me heel gelukkig gemaakt.
woensdag 15 oktober 2008 om 21:42
quote:Nicole_1964 schreef op 15 oktober 2008 @ 20:59:
[...]
Verder...tja, waarschijnlijk voel ik me afhankelijk van hem; laat hij me voelen, dat ik het alleen niet red, dat ik het verkeerd doe, vooral in de opvoeding van de kinderen, en een sterker iemand naast me nodig heb.
Even dit stukje eruit gepikt, Nicole. Even alleen een reactie op dat je schrijft dat je het volgens hem verkeerd doet qua opvoeding van de kinderen. Draagt hij in positieve zin bij aan de opvoeding van de kinderen? Nu, of heeft hij je in het verleden geholpen met problemen die je had met je kinderen? Of helpt hij je kinderen zelf wel eens ergens mee als dat nodig is, door met ze te praten of wat dan ook?
Zo nee, geloof me dan: het opvoeden van kinderen gaat stúkken makkelijker in je eentje dan met een partner die commentaar levert op jouw opvoedcapaciteiten, en alleen maar meer onrust en onzekerheid veroorzaakt in de verstandhouding tussen jou en je kinderen.
[...]
Verder...tja, waarschijnlijk voel ik me afhankelijk van hem; laat hij me voelen, dat ik het alleen niet red, dat ik het verkeerd doe, vooral in de opvoeding van de kinderen, en een sterker iemand naast me nodig heb.
Even dit stukje eruit gepikt, Nicole. Even alleen een reactie op dat je schrijft dat je het volgens hem verkeerd doet qua opvoeding van de kinderen. Draagt hij in positieve zin bij aan de opvoeding van de kinderen? Nu, of heeft hij je in het verleden geholpen met problemen die je had met je kinderen? Of helpt hij je kinderen zelf wel eens ergens mee als dat nodig is, door met ze te praten of wat dan ook?
Zo nee, geloof me dan: het opvoeden van kinderen gaat stúkken makkelijker in je eentje dan met een partner die commentaar levert op jouw opvoedcapaciteiten, en alleen maar meer onrust en onzekerheid veroorzaakt in de verstandhouding tussen jou en je kinderen.
woensdag 15 oktober 2008 om 22:24
Dames, weer bedankt voor de reacties en stof tot nadenken!
Vandaag bij mijn psycholoog geweest, en weer verder gelezen in het boek van Susan Forward. Dit maakt veel duidelijk!
Lemmy, jouw woorden maken ook iets duidelijk. Nee, praten met mijn kinderen doet hij te weinig. Mij steunen probeert hij wel, maar als ik zijn tips/adviezen niet allemaal opvolg, is hij gepikeerd; ik haal er dingen uit, waar ik wél iets mee kan, sommige dingen gaan gewoon te ver voor mij, dat past dan niet bij mij, en doe ik niet!
Wat ik wel weet (zeker uit vorige relatie): ik moet zelf zo ver zijn, dat ik de stap om weg te gaan kan zetten. En dit komt steeds dichterbij als het zo doorgaat, maar als ik het nu forceer, red ik het niet.
Vandaag bij mijn psycholoog geweest, en weer verder gelezen in het boek van Susan Forward. Dit maakt veel duidelijk!
Lemmy, jouw woorden maken ook iets duidelijk. Nee, praten met mijn kinderen doet hij te weinig. Mij steunen probeert hij wel, maar als ik zijn tips/adviezen niet allemaal opvolg, is hij gepikeerd; ik haal er dingen uit, waar ik wél iets mee kan, sommige dingen gaan gewoon te ver voor mij, dat past dan niet bij mij, en doe ik niet!
Wat ik wel weet (zeker uit vorige relatie): ik moet zelf zo ver zijn, dat ik de stap om weg te gaan kan zetten. En dit komt steeds dichterbij als het zo doorgaat, maar als ik het nu forceer, red ik het niet.
woensdag 15 oktober 2008 om 22:32
quote:Nicole_1964 schreef op 15 oktober 2008 @ 22:24:
Wat ik wel weet (zeker uit vorige relatie): ik moet zelf zo ver zijn, dat ik de stap om weg te gaan kan zetten. En dit komt steeds dichterbij als het zo doorgaat, maar als ik het nu forceer, red ik het niet.Dit vind ik heel goed, dat je dit zo doorziet. Als je nu weg zou gaan, zou je blijven twijfelen, misschien teruggaan, misschien niet... maar dan achteraf het gevoel houden dat je te snel hebt opgegeven (en tja, zo zitten 'wij hier' nou eenmaal niet in elkaar he, snel opgeven doen we niet! ). Kies je eigen moment, voel wanneer je sterk genoeg bent om die knoop voor eens en voor altijd door te hakken. Dan kun je ook bij je standpunt blijven en hoef je niet meer bang te zijn dat hij je toch weer ompraat.
Wat ik wel weet (zeker uit vorige relatie): ik moet zelf zo ver zijn, dat ik de stap om weg te gaan kan zetten. En dit komt steeds dichterbij als het zo doorgaat, maar als ik het nu forceer, red ik het niet.Dit vind ik heel goed, dat je dit zo doorziet. Als je nu weg zou gaan, zou je blijven twijfelen, misschien teruggaan, misschien niet... maar dan achteraf het gevoel houden dat je te snel hebt opgegeven (en tja, zo zitten 'wij hier' nou eenmaal niet in elkaar he, snel opgeven doen we niet! ). Kies je eigen moment, voel wanneer je sterk genoeg bent om die knoop voor eens en voor altijd door te hakken. Dan kun je ook bij je standpunt blijven en hoef je niet meer bang te zijn dat hij je toch weer ompraat.
woensdag 15 oktober 2008 om 22:42
quote:Iseo schreef op 15 oktober 2008 @ 22:28:
Kun je uitleggen waarom je denkt dat je het niet gaat redden?
Hm, Iseo, dan ga ik terug naar mijn vorige relatie, die heb ik in een jaar tijd wel 4x verbroken. Mijn partner woonde toen wel bij mij, en hij kwam steeds op hangende pootjes terug, en ik gaf blijkbaar nog om hem, of kon niet tegen het alleen zijn (voelde me toen meer afhankelijk van hem, als nu van deze trouwens!) en liet hem weer binnen.
Tot op een gegeven moment het zover was, dat ik echt niet meer wilde, en ik kon zeggen, dat hij moest gaan. Toen pas is hij definitief vertrokken.
Dit wil ik niet nog een keer! Ik wil nu sterk genoeg kunnen zeggen, dat het 'op' is, over, voorbij...en niet zoals Lemmy aangeeft die twijfel, en weer opnieuw proberen en zo.
Kun je uitleggen waarom je denkt dat je het niet gaat redden?
Hm, Iseo, dan ga ik terug naar mijn vorige relatie, die heb ik in een jaar tijd wel 4x verbroken. Mijn partner woonde toen wel bij mij, en hij kwam steeds op hangende pootjes terug, en ik gaf blijkbaar nog om hem, of kon niet tegen het alleen zijn (voelde me toen meer afhankelijk van hem, als nu van deze trouwens!) en liet hem weer binnen.
Tot op een gegeven moment het zover was, dat ik echt niet meer wilde, en ik kon zeggen, dat hij moest gaan. Toen pas is hij definitief vertrokken.
Dit wil ik niet nog een keer! Ik wil nu sterk genoeg kunnen zeggen, dat het 'op' is, over, voorbij...en niet zoals Lemmy aangeeft die twijfel, en weer opnieuw proberen en zo.
woensdag 15 oktober 2008 om 23:00
Dus omdat de vorige keer het zo moeilijk was twijfel je nu? Zou het juist niet makkelijker moeten zijn omdat je de ervaring hebt van de vorige keer.
Je bent bang dat hetzelfde gebeurt, dat houdt je dus tegen. Maar dit is een andere situatie, een andere man. Aan jou nu de kans om jezelf te laten zien dat je je angst om een relatie te verbreken hebt overwonnen. Dat jij de macht over jezelf behoudt. Die geef je nu telkens uit handen, en niet alleen in je relatie volgens mij. Kun je hier iets mee?
Je bent bang dat hetzelfde gebeurt, dat houdt je dus tegen. Maar dit is een andere situatie, een andere man. Aan jou nu de kans om jezelf te laten zien dat je je angst om een relatie te verbreken hebt overwonnen. Dat jij de macht over jezelf behoudt. Die geef je nu telkens uit handen, en niet alleen in je relatie volgens mij. Kun je hier iets mee?
woensdag 15 oktober 2008 om 23:06
Lieve Nicole,
Ik heb in het verleden ook vaak op dit topic gepost, maar door het niet-aflatende controlegedrag van mijn (bijna!) ex heb ik op enig moment al mijn postings laten verwijderen. Ik noem nog even niet de naam waaronder ik destijds postte (nog altijd niet helemaal vrij van angst.., hoe misplaats ook), maar ik wil hier alleen mee aangeven dat ik je nog 'ken' uit vorige berichten, in de periode dat ik hier zelf ook postte (en daarna bleef meelezen).
Meid, hetgeen je beschrijft over het feitelijk wel weg wíllen, maar het gevoel te hebben (nu) nog niet sterk genoeg te zijn om het daadwerkelijk te zeggen en ook door te voeren: ik herken het helemaal. Van binnen kun je voor jezelf 1001 redenen bedenken waarom je dit niet meer wilt, weet/voel je dat je niet gelukkig bent in deze relatie en eigenlijk wil je maar 1 ding: eruit! Maar net als jij schrijft dat je bang bent dat je verbaal niet tegen hem opgewassen bent, zo was ik ook. Mijn ex kon ook lullen als brugman en wist de verhalen (lees: mijn gevoelens) zó te draaien, dat ze ofwel niet bestonden, of dat ze volkomen misplaatst waren omdat het mijn eigen schuld was, of...en ja, ook die truc haalde hij uit zijn hoge hoed: hij 'zag het in' en beloofde beterschap.
Maar ongeacht wat zijn reactie was, eind van het liedje was altijd dat hetgeen ik me voorgenomen had om hem ein-de-lijk te gaan zeggen (De Mededeling: ik ga bij je weg), dat was van de baan. En iedere keer weer opnieuw ging ik dan met een bezwaard hart toch maar weer verder. Balend van mezelf, dat ik niet sterk genoeg was, dat ik me omver had laten lullen. Want zeg nou zelf: hoe kun je nou iemands gevoelens wegpraten? Hoe kun je in vredesnaam voorbijgaan aan het feit dat je partner je zegt dat haar gevoelens niet goed meer zitten? Dan mis je toch wel héél erg de essentie he? Dan ben je feitelijk zó druk met jezelf, dat je niet eens hoort wat er gezegd wordt.
Hoe kun je dan in godsnaam nog spreken van liefde als er zó over je heen gelopen wordt??!
Maar...geloof me. Ooit, ook voor jou, net als in je vorige relatie, komt er een moment dat hij je NIET meer omver praat. Dan kan hij lullen wat ie wil, maar het zal je geen bál meer uitmaken wat ie zegt. Of ie nou in tranen uitbarst, of dat ie beterschap belooft, of dat ie woedend wordt...whatever. Het doet er dan niet meer toe. Want op dát moment is bij jou de knop om. He-le-maal om.
Wacht maar, jouw tijd komt nog wel!!
(ik geef je overigens wel het advies om tot die tijd te wachten met het droppen van de bom. Ikzelf heb ook meerder malen verteld dat ik nu toch écht, écht, écht bij hem weg ging, om het vervolgens toch niet te doen. Met als gevolg dat ik volkomen ongeloofwaardig werd. Voor hem, voor anderen, maar ook zeker voor mezelf. En geloof me, dat doet je zelfvertrouwen geen goed!)
Veel liefs en kracht gewenst!
Ik heb in het verleden ook vaak op dit topic gepost, maar door het niet-aflatende controlegedrag van mijn (bijna!) ex heb ik op enig moment al mijn postings laten verwijderen. Ik noem nog even niet de naam waaronder ik destijds postte (nog altijd niet helemaal vrij van angst.., hoe misplaats ook), maar ik wil hier alleen mee aangeven dat ik je nog 'ken' uit vorige berichten, in de periode dat ik hier zelf ook postte (en daarna bleef meelezen).
Meid, hetgeen je beschrijft over het feitelijk wel weg wíllen, maar het gevoel te hebben (nu) nog niet sterk genoeg te zijn om het daadwerkelijk te zeggen en ook door te voeren: ik herken het helemaal. Van binnen kun je voor jezelf 1001 redenen bedenken waarom je dit niet meer wilt, weet/voel je dat je niet gelukkig bent in deze relatie en eigenlijk wil je maar 1 ding: eruit! Maar net als jij schrijft dat je bang bent dat je verbaal niet tegen hem opgewassen bent, zo was ik ook. Mijn ex kon ook lullen als brugman en wist de verhalen (lees: mijn gevoelens) zó te draaien, dat ze ofwel niet bestonden, of dat ze volkomen misplaatst waren omdat het mijn eigen schuld was, of...en ja, ook die truc haalde hij uit zijn hoge hoed: hij 'zag het in' en beloofde beterschap.
Maar ongeacht wat zijn reactie was, eind van het liedje was altijd dat hetgeen ik me voorgenomen had om hem ein-de-lijk te gaan zeggen (De Mededeling: ik ga bij je weg), dat was van de baan. En iedere keer weer opnieuw ging ik dan met een bezwaard hart toch maar weer verder. Balend van mezelf, dat ik niet sterk genoeg was, dat ik me omver had laten lullen. Want zeg nou zelf: hoe kun je nou iemands gevoelens wegpraten? Hoe kun je in vredesnaam voorbijgaan aan het feit dat je partner je zegt dat haar gevoelens niet goed meer zitten? Dan mis je toch wel héél erg de essentie he? Dan ben je feitelijk zó druk met jezelf, dat je niet eens hoort wat er gezegd wordt.
Hoe kun je dan in godsnaam nog spreken van liefde als er zó over je heen gelopen wordt??!
Maar...geloof me. Ooit, ook voor jou, net als in je vorige relatie, komt er een moment dat hij je NIET meer omver praat. Dan kan hij lullen wat ie wil, maar het zal je geen bál meer uitmaken wat ie zegt. Of ie nou in tranen uitbarst, of dat ie beterschap belooft, of dat ie woedend wordt...whatever. Het doet er dan niet meer toe. Want op dát moment is bij jou de knop om. He-le-maal om.
Wacht maar, jouw tijd komt nog wel!!
(ik geef je overigens wel het advies om tot die tijd te wachten met het droppen van de bom. Ikzelf heb ook meerder malen verteld dat ik nu toch écht, écht, écht bij hem weg ging, om het vervolgens toch niet te doen. Met als gevolg dat ik volkomen ongeloofwaardig werd. Voor hem, voor anderen, maar ook zeker voor mezelf. En geloof me, dat doet je zelfvertrouwen geen goed!)
Veel liefs en kracht gewenst!
woensdag 15 oktober 2008 om 23:12
Sterkstaaltje, dank je wel! (ik moet me schamen, ik (her)ken je even niet, maar misschien komt het wel.
Wat mij trouwens ook heel erg tegenhield: wij kunnen het gewoon ontzettend fijn hebben samen, maar vooral als we zónder kinderen zijn, en zonder stress om het een of het ander. Dan is het bijna perfect tussen ons, zo kan het gewoon niet altijd zijn, en dat wilde ik zó graag vasthouden. Terwijl me de laatste tijd, hoe graag ik ook voor de relatie wilde gaan, steeds meer dingen ben gaan zien, die gewoon niet kloppen. En met de reacties die ik hier krijg, voel ik me ook wel sterker worden. Maar ik wil dus zoals ik eerder al schreef, echt helemaal me sterk voelen, net zoals jij het omschreef, om niet ongeloofwaardig te worden.
Voor nu: bedtijd! Welterusten voor iedereen.
Wat mij trouwens ook heel erg tegenhield: wij kunnen het gewoon ontzettend fijn hebben samen, maar vooral als we zónder kinderen zijn, en zonder stress om het een of het ander. Dan is het bijna perfect tussen ons, zo kan het gewoon niet altijd zijn, en dat wilde ik zó graag vasthouden. Terwijl me de laatste tijd, hoe graag ik ook voor de relatie wilde gaan, steeds meer dingen ben gaan zien, die gewoon niet kloppen. En met de reacties die ik hier krijg, voel ik me ook wel sterker worden. Maar ik wil dus zoals ik eerder al schreef, echt helemaal me sterk voelen, net zoals jij het omschreef, om niet ongeloofwaardig te worden.
Voor nu: bedtijd! Welterusten voor iedereen.
woensdag 15 oktober 2008 om 23:16
quote:sterkstaaltje schreef op 15 oktober 2008 @ 23:06:
(ik geef je overigens wel het advies om tot die tijd te wachten met het droppen van de bom. Ikzelf heb ook meerder malen verteld dat ik nu toch écht, écht, écht bij hem weg ging, om het vervolgens toch niet te doen. Met als gevolg dat ik volkomen ongeloofwaardig werd. Voor hem, voor anderen, maar ook zeker voor mezelf. En geloof me, dat doet je zelfvertrouwen geen goed!)
Erg wijze woorden van Sterkstaaltje, vind ik!
Als je zo ver bent, hak je die knoop door en blijf je bij je standpunt. Je twijfelt dan niet meer, jouw beslissing is al definitief gemaakt - je moet het hem alleen nog meedelen. Als dat lukt dan voel je je sterk... nee, dan bén je sterk!
(ik geef je overigens wel het advies om tot die tijd te wachten met het droppen van de bom. Ikzelf heb ook meerder malen verteld dat ik nu toch écht, écht, écht bij hem weg ging, om het vervolgens toch niet te doen. Met als gevolg dat ik volkomen ongeloofwaardig werd. Voor hem, voor anderen, maar ook zeker voor mezelf. En geloof me, dat doet je zelfvertrouwen geen goed!)
Erg wijze woorden van Sterkstaaltje, vind ik!
Als je zo ver bent, hak je die knoop door en blijf je bij je standpunt. Je twijfelt dan niet meer, jouw beslissing is al definitief gemaakt - je moet het hem alleen nog meedelen. Als dat lukt dan voel je je sterk... nee, dan bén je sterk!
woensdag 15 oktober 2008 om 23:37
Nicole, ik moet ergens wel wat lachen wanneer je schrijft dat jullie het ook zo perfect samen kunnen hebben, maarrrrr....dan wel zónde r kinderen, of zónder een andere vorm van stress.
Ik zou bijna zeggen: ja, duhhhhhh!!!!! Zo lust ik er ook nog wel 1. Helaas meissie, die kinderen die horen nu eenmaal bij je en daar ga je voor door het vuur. En andere vormen van stress, tsja, die krijg je er helemaal gratis en voor niets bij van Het Leven.
Ik denk dat waneer er geen kinderen waren (die echt niet per definitie voor stress zorgen overigens!!) en geen enkele andere vorm van stress, dat er dan beduidend minder echtscheidingen zouden zijn.
Het is juist de kunst om - júist in stressvolle situaties - elkaar te kunnen aanvullen, versterken. En niet je verschuilen achter de stressende omstandigheden (of erger nog: de kinderen).
Sorry als ik wat hard overkom. Zo bedoel ik het niet!
Ik zou bijna zeggen: ja, duhhhhhh!!!!! Zo lust ik er ook nog wel 1. Helaas meissie, die kinderen die horen nu eenmaal bij je en daar ga je voor door het vuur. En andere vormen van stress, tsja, die krijg je er helemaal gratis en voor niets bij van Het Leven.
Ik denk dat waneer er geen kinderen waren (die echt niet per definitie voor stress zorgen overigens!!) en geen enkele andere vorm van stress, dat er dan beduidend minder echtscheidingen zouden zijn.
Het is juist de kunst om - júist in stressvolle situaties - elkaar te kunnen aanvullen, versterken. En niet je verschuilen achter de stressende omstandigheden (of erger nog: de kinderen).
Sorry als ik wat hard overkom. Zo bedoel ik het niet!
donderdag 16 oktober 2008 om 00:22
quote:Nicole_1964 schreef op 15 oktober 2008 @ 20:59:
[...]
Ik ben bang, dat ik verbaal niet sterk genoeg ben om voet bij stuk te houden, als hij vindt, dat we het wel goed samenhebben, en dat hij vindt, dat ik hem aan het lijntje heb gehouden, en zo. En dan toch weer voor de bijl ga.
Nicole, dus als ik het goed begrijp, ben jij niet helemaal overtuigd van wat je wil, omdat je denkt dat hij je ervan kan overtuigen dat jij niet weet wat je wil?
Ingewikkeld...
[...]
Ik ben bang, dat ik verbaal niet sterk genoeg ben om voet bij stuk te houden, als hij vindt, dat we het wel goed samenhebben, en dat hij vindt, dat ik hem aan het lijntje heb gehouden, en zo. En dan toch weer voor de bijl ga.
Nicole, dus als ik het goed begrijp, ben jij niet helemaal overtuigd van wat je wil, omdat je denkt dat hij je ervan kan overtuigen dat jij niet weet wat je wil?
Ingewikkeld...
Ga in therapie!
donderdag 16 oktober 2008 om 00:58
Dat is niet ingewikkeld, dat is angst!
Dat hoor ik ook vaak, dat mijn kinderen bang zijn weer omgepraat te worden. Maar zoals ik dan zeg, juist daarmee geef je dus iemand anders de macht over jezelf. En dat gaat je handelen bepalen. En de enige die er iets aan kan veranderen ben jezelf. Je moet zelf de touwtjes in handen nemen. Eens gaat hij die controle verliezen.
Nicole, jij houdt vast aan een droom! Word wakker want dit kost je veel te veel energie, energie die je beter in een andere relatie kan stoppen.
Maar goed, ik zit je dit nu wel te vertellen, ik moet eerst de moed nog maar weer eens zien te vinden om weer een relatie aan te gaan, om een ander het vertrouwen te geven dat die persoon het beste met me voor heeft. Jij durft die stap wel te zetten, want anders was je vast niet begonnen aan deze relatie. Ik gun je nu ook de moed deze te beeindigen nu dit je niet brengt wat je ervan verwacht.
Dat hoor ik ook vaak, dat mijn kinderen bang zijn weer omgepraat te worden. Maar zoals ik dan zeg, juist daarmee geef je dus iemand anders de macht over jezelf. En dat gaat je handelen bepalen. En de enige die er iets aan kan veranderen ben jezelf. Je moet zelf de touwtjes in handen nemen. Eens gaat hij die controle verliezen.
Nicole, jij houdt vast aan een droom! Word wakker want dit kost je veel te veel energie, energie die je beter in een andere relatie kan stoppen.
Maar goed, ik zit je dit nu wel te vertellen, ik moet eerst de moed nog maar weer eens zien te vinden om weer een relatie aan te gaan, om een ander het vertrouwen te geven dat die persoon het beste met me voor heeft. Jij durft die stap wel te zetten, want anders was je vast niet begonnen aan deze relatie. Ik gun je nu ook de moed deze te beeindigen nu dit je niet brengt wat je ervan verwacht.
donderdag 16 oktober 2008 om 07:25
quote:sterkstaaltje schreef op 15 oktober 2008 @ 23:37:
Nicole, ik moet ergens wel wat lachen wanneer je schrijft dat jullie het ook zo perfect samen kunnen hebben, maarrrrr....dan wel zónde r kinderen, of zónder een andere vorm van stress.
Ik zou bijna zeggen: ja, duhhhhhh!!!!! Zo lust ik er ook nog wel 1. Helaas meissie, die kinderen die horen nu eenmaal bij je en daar ga je voor door het vuur. En andere vormen van stress, tsja, die krijg je er helemaal gratis en voor niets bij van Het Leven.
Ik denk dat waneer er geen kinderen waren (die echt niet per definitie voor stress zorgen overigens!!) en geen enkele andere vorm van stress, dat er dan beduidend minder echtscheidingen zouden zijn.
Het is juist de kunst om - júist in stressvolle situaties - elkaar te kunnen aanvullen, versterken. En niet je verschuilen achter de stressende omstandigheden (of erger nog: de kinderen).
Sorry als ik wat hard overkom. Zo bedoel ik het niet!
Sterkstaaltje, nee, vind ik niet hard, is reëel; zelf kan ik er ook wel mee leven hoor. Ik weet maar al te goed, dat het leven niet alleen maar leuk is, en dat hoeft ook niet (pff, is ook een reden dat ik te lang in een ralatie blijf hangen: de minder leuke dingen horen er toch ook bij? En waar leg je dan de grens???). Ik wilde alleen aangeven, dat de goede momenten, die er echt wel veel zijn, echt toppie zijn.
Zonlicht, ik denk trouwens wel dat jij heel erg gelijk hebt, dat ik aan een 'droom' (illusie) vasthoudt. Ik wil het zo graag fijn hebben (met hem).
Vanmorgen werd ik wakker, en toen realiseerde ik me wel, dat ik waarschijnlijk de langste tijd met hem heb gehad, dat ik nu bezig ben me van hem los te maken. Voelt weer even eng.... maar het komt wel.
Nicole, ik moet ergens wel wat lachen wanneer je schrijft dat jullie het ook zo perfect samen kunnen hebben, maarrrrr....dan wel zónde r kinderen, of zónder een andere vorm van stress.
Ik zou bijna zeggen: ja, duhhhhhh!!!!! Zo lust ik er ook nog wel 1. Helaas meissie, die kinderen die horen nu eenmaal bij je en daar ga je voor door het vuur. En andere vormen van stress, tsja, die krijg je er helemaal gratis en voor niets bij van Het Leven.
Ik denk dat waneer er geen kinderen waren (die echt niet per definitie voor stress zorgen overigens!!) en geen enkele andere vorm van stress, dat er dan beduidend minder echtscheidingen zouden zijn.
Het is juist de kunst om - júist in stressvolle situaties - elkaar te kunnen aanvullen, versterken. En niet je verschuilen achter de stressende omstandigheden (of erger nog: de kinderen).
Sorry als ik wat hard overkom. Zo bedoel ik het niet!
Sterkstaaltje, nee, vind ik niet hard, is reëel; zelf kan ik er ook wel mee leven hoor. Ik weet maar al te goed, dat het leven niet alleen maar leuk is, en dat hoeft ook niet (pff, is ook een reden dat ik te lang in een ralatie blijf hangen: de minder leuke dingen horen er toch ook bij? En waar leg je dan de grens???). Ik wilde alleen aangeven, dat de goede momenten, die er echt wel veel zijn, echt toppie zijn.
Zonlicht, ik denk trouwens wel dat jij heel erg gelijk hebt, dat ik aan een 'droom' (illusie) vasthoudt. Ik wil het zo graag fijn hebben (met hem).
Vanmorgen werd ik wakker, en toen realiseerde ik me wel, dat ik waarschijnlijk de langste tijd met hem heb gehad, dat ik nu bezig ben me van hem los te maken. Voelt weer even eng.... maar het komt wel.
donderdag 16 oktober 2008 om 07:27
quote:dubiootje schreef op 16 oktober 2008 @ 00:22:
[...]
Nicole, dus als ik het goed begrijp, ben jij niet helemaal overtuigd van wat je wil, omdat je denkt dat hij je ervan kan overtuigen dat jij niet weet wat je wil?
Ingewikkeld...Dubio, niet ingewikkeld....wel heel lastig, maar zo is het wel denk ik. Daarom wil ik ook eerst zeker van mezelf zijn, en ik heb het idee, dat dit nu steeds dichterbij komt.
[...]
Nicole, dus als ik het goed begrijp, ben jij niet helemaal overtuigd van wat je wil, omdat je denkt dat hij je ervan kan overtuigen dat jij niet weet wat je wil?
Ingewikkeld...Dubio, niet ingewikkeld....wel heel lastig, maar zo is het wel denk ik. Daarom wil ik ook eerst zeker van mezelf zijn, en ik heb het idee, dat dit nu steeds dichterbij komt.
donderdag 16 oktober 2008 om 08:38
Een beetje relativerend bekeken is het eigenlijk heel bijzonder dat 'we' (ik doe ons even als groep) sneller in die relatie zaten dan er weer uit. Dat we genoegen nemen met 'zo nu en dan is het écht heel leuk' alsof dat genoeg is om een gelukkig leven te leiden met iemand. Je zou toch zeggen dat als het niet meer dan zo nu en dan echt leuk is met iemand, je al veel sneller aan je stutten trekt als mens en zorgen voor je eigen voordeur.
Vanwaar toch die drang om het steeds weer te proberen? Wat maakt een man zó de moeite waard dat je er toch weer steeds energie in stopt, in die relatie. Terwijl de mannen in kwestie nog niet de helft van die energie in de relatie stopten?
En even zonder de kinderen nog he, of was het vóór dat er kinderen waren wél leuk? Van Iseo, Pom en mezelf weet ik dat dat niet het geval was bijvoorbeeld.
Waarom gaan we zo lang door?
Vanwaar toch die drang om het steeds weer te proberen? Wat maakt een man zó de moeite waard dat je er toch weer steeds energie in stopt, in die relatie. Terwijl de mannen in kwestie nog niet de helft van die energie in de relatie stopten?
En even zonder de kinderen nog he, of was het vóór dat er kinderen waren wél leuk? Van Iseo, Pom en mezelf weet ik dat dat niet het geval was bijvoorbeeld.
Waarom gaan we zo lang door?
donderdag 16 oktober 2008 om 09:30
Sorry dat ik hier zo lang niet geschreven heb, ik voel me nu een beetje een inbreker .
Leo, voor mezelf heb ik wel een antwoord op je vraag. Bij ons was er destijds een duidelijk omslagpunt en dat was de dood van mijn schoonvader (man voelde zich daar schuldig over, al heeft hij dat nooit direct zo gezegd) en dat veranderde de situatie behoorlijk. Bovendien verdween de invloed van mijn schoonvader (die op zijn doodbed gezegd heeft dat man goed voor mij moest zorgen). En toen schoonvader dood was was er al een kind en was nummer twee onderweg. Overigens gaat dingen hier nu al maanden goed, maar dat is een ander verhaal.
Lieve Elf, wat dapper van je ! Ik hoop dat je dit gevoel vast kan houden en daadwerkelijk de stap durft te nemen.
Nicole, ik begrijp wel wat je bedoeld, je wilt je eerst zo sterk voelen dat je echt 100% voor jezelf kan kiezen. Sterkte!
Leo, voor mezelf heb ik wel een antwoord op je vraag. Bij ons was er destijds een duidelijk omslagpunt en dat was de dood van mijn schoonvader (man voelde zich daar schuldig over, al heeft hij dat nooit direct zo gezegd) en dat veranderde de situatie behoorlijk. Bovendien verdween de invloed van mijn schoonvader (die op zijn doodbed gezegd heeft dat man goed voor mij moest zorgen). En toen schoonvader dood was was er al een kind en was nummer twee onderweg. Overigens gaat dingen hier nu al maanden goed, maar dat is een ander verhaal.
Lieve Elf, wat dapper van je ! Ik hoop dat je dit gevoel vast kan houden en daadwerkelijk de stap durft te nemen.
Nicole, ik begrijp wel wat je bedoeld, je wilt je eerst zo sterk voelen dat je echt 100% voor jezelf kan kiezen. Sterkte!
donderdag 16 oktober 2008 om 10:15
donderdag 16 oktober 2008 om 10:18
goedemorgen,
wat is er veel geschreven sinds gisterenavond. Nicole, ik kan je gevecht met jezelf zo goed begrijpen. Ik denk dat je ook hele gesprekken hebt met je zelf. Elke keer een vraag aan jezelf en het antwoord heb je dan ook. Het is moeilijk. Ik heb nu voor mezelf de beslissing genomen om nu écht de stap te gaan zetten ,maar jeetje wat zie ik tegen dat moment op. Ik ben zo bang dat ik dan inderdaad een terugslag krijg. Dat ik me weer laat overmanden met medelijden, om laat lullen zoals sterk staaltje zegt. En dat ik het weer met een dubbel gevoel ga proberen. Ik heb dat 2x gedaan en ik vind dat de 3e keer scheepsrecht moet zijn.
Nu sta ik er voor mezelf volgens mij sterker voor. De eerste keer dat ik wilde scheiden had ik geen werk, de 2e keer, wel werk, maar geen vast contract, dat heb ik nu wel, dus dat maakt alleen al dat ik me sterker voel. Ik kan dadelijk voor mezelf zorgen. Het 2e is, dat ik nu eindelijk voor mezelf echt inzie, dat ik als echtgenote zijnde te weinig voor hem voel. Als broer, ja dat zou kunnen, maar meer, nee, jak...dat trek ik niet meer. ten 3e, ben ik erachter dat wat hij mij in het verleden allemaal heeft aangedaan, dat dat te vernederend was voor woorden. Ik heb geprobeerd om het te vergeten, om het een plaatsje te geven, maar het lukt me niet. Het verstoort mijn relatie met hem. Elke keer komen er wel dingen terug, of gevoelens van toen. Nu is het de ideale man! Echt waar, ik kan het zelf niet geloven. Geen uitbarsting meer, geen kort lontje, geen dreiging, geen agressie.....het is een sprookje. En ik geloof niet in sprookjes meer, dus ik denk echt dat het sprookje eens zal ombuigen naar een nachtmerrie. Moet ik daar op blijven wachten? Is dat het juiste moment om te vertrekken? Het antwoord is nee nu voor mij. Ik heb gewacht op de nachtmerrie, maar die komt tot nu toe nog niet, maar ik word wel steeds ouder en ik verlies ook steeds meer tijd en energie, die ik in andere dingen kan steken.
Ook wat jij aanfgaf en sterk staaltje en Eleonora ook geloof ik, moet je blijven omdat het soms zo leuk kan zijn? Omdat je soms zoveel lol hebt met elkaar, omdat er soms ineens een moment hebt waarop de liefde even om de hoek komt kijken, dat je weer even passie voelt? Het zijn dingen die soms zijn, maar voor de rest loop je te piekeren en te malen, voel ik wel genoeg, hou ik wel van hem, wil ik wel oud worden met hem. Of..o jee, daar komt ie weer, hij wil aan me zitten, hij wil aandacht, hij wil knuffelen, hij wil vrijen..en je denkt, dat wil ik eigenlijk niet, maar je stopt het weg en doet het toch, want je hebt immers een relatie met elkaar, je bent getrouwd etc, dus steek je je kop in het zand en onderga je het en dan denk je daarna, ach het viel wel mee en u ben ik er weeer even vanaf. Dan voel je je weer vrijer want je kan makkelijker bewegen.
Ik had dat 2 weken geleden nog. Ik ontweek zoveel ik kon, want hij zou maar denken dat ik meer wilde. Totdat ik ziek werd, griep en toen kon ik wel bij hem zitten, want ik wist onbewust overigens, dat het geen bedreiging zou zijn, want hij wist dat er van vrijen geen sprake zou zijn. En daarna weer ontwijken.
Ook wat sterk staaltje zegt over het goed zijn, als de kinderen de deur uit zijn. Ik dacht ook op een gegeven moment, als de hond dood is, is er ook weer minder spanning. Want de hond is op haar hoede voor hem. Mijn jongste dochter is op haar hoede voor hem. Moet ik dan wachten totdat allemaal voorbij is? Voor mij is het antwoord NEE!.
Het enige waar ik tegen op zie is het moment dat hij huis komt. Dan ga ik het hem nog niet vertellen, heel schijnheilig van me, want dan is hij moe, heeft hij niet geslapen en ik weet niet wat hij gaat doen. waarschijnlijk gaat hij gelijk weg, maar daar voel ik me dan weer verantwoordelijk voor, want dan gaat hij autorijden, god weet waar naar toe met een slapeloze kop.
De 2 dagen daarna vertel ik het hem ook niet. Ik wil wachten tot het weekend, volgende week. Dan ben ik vrij en heb ik de tijd om alles op mijn manier te doen, vertellen en heb ik tijd om dingen te regelen die op dat moment nodig zijn.Klinkt misschien dom, of egoïstisch, maar ik moet/wil tot zo lang de schijn ophouden.
En sterk staaltje, ik heb wel een idee wie jij bent......
liefs Elf ...pff..ik heb steeds de neiging om mijn eigen naam te tiepen.
wat is er veel geschreven sinds gisterenavond. Nicole, ik kan je gevecht met jezelf zo goed begrijpen. Ik denk dat je ook hele gesprekken hebt met je zelf. Elke keer een vraag aan jezelf en het antwoord heb je dan ook. Het is moeilijk. Ik heb nu voor mezelf de beslissing genomen om nu écht de stap te gaan zetten ,maar jeetje wat zie ik tegen dat moment op. Ik ben zo bang dat ik dan inderdaad een terugslag krijg. Dat ik me weer laat overmanden met medelijden, om laat lullen zoals sterk staaltje zegt. En dat ik het weer met een dubbel gevoel ga proberen. Ik heb dat 2x gedaan en ik vind dat de 3e keer scheepsrecht moet zijn.
Nu sta ik er voor mezelf volgens mij sterker voor. De eerste keer dat ik wilde scheiden had ik geen werk, de 2e keer, wel werk, maar geen vast contract, dat heb ik nu wel, dus dat maakt alleen al dat ik me sterker voel. Ik kan dadelijk voor mezelf zorgen. Het 2e is, dat ik nu eindelijk voor mezelf echt inzie, dat ik als echtgenote zijnde te weinig voor hem voel. Als broer, ja dat zou kunnen, maar meer, nee, jak...dat trek ik niet meer. ten 3e, ben ik erachter dat wat hij mij in het verleden allemaal heeft aangedaan, dat dat te vernederend was voor woorden. Ik heb geprobeerd om het te vergeten, om het een plaatsje te geven, maar het lukt me niet. Het verstoort mijn relatie met hem. Elke keer komen er wel dingen terug, of gevoelens van toen. Nu is het de ideale man! Echt waar, ik kan het zelf niet geloven. Geen uitbarsting meer, geen kort lontje, geen dreiging, geen agressie.....het is een sprookje. En ik geloof niet in sprookjes meer, dus ik denk echt dat het sprookje eens zal ombuigen naar een nachtmerrie. Moet ik daar op blijven wachten? Is dat het juiste moment om te vertrekken? Het antwoord is nee nu voor mij. Ik heb gewacht op de nachtmerrie, maar die komt tot nu toe nog niet, maar ik word wel steeds ouder en ik verlies ook steeds meer tijd en energie, die ik in andere dingen kan steken.
Ook wat jij aanfgaf en sterk staaltje en Eleonora ook geloof ik, moet je blijven omdat het soms zo leuk kan zijn? Omdat je soms zoveel lol hebt met elkaar, omdat er soms ineens een moment hebt waarop de liefde even om de hoek komt kijken, dat je weer even passie voelt? Het zijn dingen die soms zijn, maar voor de rest loop je te piekeren en te malen, voel ik wel genoeg, hou ik wel van hem, wil ik wel oud worden met hem. Of..o jee, daar komt ie weer, hij wil aan me zitten, hij wil aandacht, hij wil knuffelen, hij wil vrijen..en je denkt, dat wil ik eigenlijk niet, maar je stopt het weg en doet het toch, want je hebt immers een relatie met elkaar, je bent getrouwd etc, dus steek je je kop in het zand en onderga je het en dan denk je daarna, ach het viel wel mee en u ben ik er weeer even vanaf. Dan voel je je weer vrijer want je kan makkelijker bewegen.
Ik had dat 2 weken geleden nog. Ik ontweek zoveel ik kon, want hij zou maar denken dat ik meer wilde. Totdat ik ziek werd, griep en toen kon ik wel bij hem zitten, want ik wist onbewust overigens, dat het geen bedreiging zou zijn, want hij wist dat er van vrijen geen sprake zou zijn. En daarna weer ontwijken.
Ook wat sterk staaltje zegt over het goed zijn, als de kinderen de deur uit zijn. Ik dacht ook op een gegeven moment, als de hond dood is, is er ook weer minder spanning. Want de hond is op haar hoede voor hem. Mijn jongste dochter is op haar hoede voor hem. Moet ik dan wachten totdat allemaal voorbij is? Voor mij is het antwoord NEE!.
Het enige waar ik tegen op zie is het moment dat hij huis komt. Dan ga ik het hem nog niet vertellen, heel schijnheilig van me, want dan is hij moe, heeft hij niet geslapen en ik weet niet wat hij gaat doen. waarschijnlijk gaat hij gelijk weg, maar daar voel ik me dan weer verantwoordelijk voor, want dan gaat hij autorijden, god weet waar naar toe met een slapeloze kop.
De 2 dagen daarna vertel ik het hem ook niet. Ik wil wachten tot het weekend, volgende week. Dan ben ik vrij en heb ik de tijd om alles op mijn manier te doen, vertellen en heb ik tijd om dingen te regelen die op dat moment nodig zijn.Klinkt misschien dom, of egoïstisch, maar ik moet/wil tot zo lang de schijn ophouden.
En sterk staaltje, ik heb wel een idee wie jij bent......
liefs Elf ...pff..ik heb steeds de neiging om mijn eigen naam te tiepen.
anoniem_34563 wijzigde dit bericht op 16-10-2008 10:43
Reden: tiepfoutjes
Reden: tiepfoutjes
% gewijzigd
donderdag 16 oktober 2008 om 11:32
Leo, ook hier was het al lang niet goed voor er kinderen waren. Eerlijk gezegd is het nooit goed geweest. Ik heb enorm geloofd in onze liefde en vanuit het voorbeeld van mijn ouders gehandeld, dat je probeert te geven en nemen. Dat je niet zomaar opgeeft. O dat woordje zomaar! Alleen was bij ons de balans kompleet zoek, ik gaf en hij nam. Dat maakte me op alle fronten leeg. Ik weet niet echt of ik verwachte dat hij een leegte opvulde, dat niet. Maar ik heb hem wel leren kennen op een kwetsbaar moment, misschien is daardoor juist die schuifgroei wel ontstaan. Juist die kinderen hebben dingen uitvergroot en zichtbaarder gemaakt. Waardoor het proces van oogkleppen afzetten begonnen is.
lieve Elf, zoals iemand eens tegen mij zei. Op een gegeven moment is het genoeg, dan doet niets er meer toe, dan wil je wel eten van een betonnen vloer. Als je dat punt in je hoofd weg ga je weg, no mather what. Ik hoop zo dat jij punt gauw bereikt want wie weet wat voor moois er nog in de toekomst ligt. Je hoeft geen redenen te zoeken om bij hem weg te gaan. Als jij niet gelukkig bent met hem mag je weg gaan. Sterker nog, je bent het aan jezelf verplicht! Jouw geluk mag voorop staan. Dat is niet egoistisch en verkeerd.
lieve Elf, zoals iemand eens tegen mij zei. Op een gegeven moment is het genoeg, dan doet niets er meer toe, dan wil je wel eten van een betonnen vloer. Als je dat punt in je hoofd weg ga je weg, no mather what. Ik hoop zo dat jij punt gauw bereikt want wie weet wat voor moois er nog in de toekomst ligt. Je hoeft geen redenen te zoeken om bij hem weg te gaan. Als jij niet gelukkig bent met hem mag je weg gaan. Sterker nog, je bent het aan jezelf verplicht! Jouw geluk mag voorop staan. Dat is niet egoistisch en verkeerd.
zaterdag 18 oktober 2008 om 15:37
quote:eleonora schreef op 16 oktober 2008 @ 08:38:
Een beetje relativerend bekeken is het eigenlijk heel bijzonder dat 'we' (ik doe ons even als groep) sneller in die relatie zaten dan er weer uit. Dat we genoegen nemen met 'zo nu en dan is het écht heel leuk' alsof dat genoeg is om een gelukkig leven te leiden met iemand. Je zou toch zeggen dat als het niet meer dan zo nu en dan echt leuk is met iemand, je al veel sneller aan je stutten trekt als mens en zorgen voor je eigen voordeur.
Vanwaar toch die drang om het steeds weer te proberen? Wat maakt een man zó de moeite waard dat je er toch weer steeds energie in stopt, in die relatie. Terwijl de mannen in kwestie nog niet de helft van die energie in de relatie stopten?
...
Waarom gaan we zo lang door?
Leo, je haalt me de woorden uit de mond. maar ik herken het bij bijna alle vrouwen in mijn omgeving. En die zitten niet in mijn schuitje. Ook als ze elkaar nog niet zo lang kennen en het gaat niet goed blijven ze bij elkaar. voor mij herkenbaar gedrag dat mij zou doen besluiten de relatie te beeindigen maakt dat ze zich in de relatie vastbijten. moeten vrouwen zich dan bewijzen voor iets? Misschien is het zo dat vrouwen het wiel allemaal zelf moeten uitvinden en in een "minder goede" relatie blijven "hangen" omdat we misschien niet alleen willen zijn.
Ik ben toch liever alleen dan dat ik me zelf niet kan zijn en op eieren moet lopen om hem niet voor zijn hoofd te stoten.
Dat wil niet zeggen dat als ik weer in een relatie zit ik makkelijker die beslissing kan nemen. Want er zijn inderdaad vaak dingen die gebeuren en invloed op je keuze hebben of je keuze uitstellen.
Een beetje relativerend bekeken is het eigenlijk heel bijzonder dat 'we' (ik doe ons even als groep) sneller in die relatie zaten dan er weer uit. Dat we genoegen nemen met 'zo nu en dan is het écht heel leuk' alsof dat genoeg is om een gelukkig leven te leiden met iemand. Je zou toch zeggen dat als het niet meer dan zo nu en dan echt leuk is met iemand, je al veel sneller aan je stutten trekt als mens en zorgen voor je eigen voordeur.
Vanwaar toch die drang om het steeds weer te proberen? Wat maakt een man zó de moeite waard dat je er toch weer steeds energie in stopt, in die relatie. Terwijl de mannen in kwestie nog niet de helft van die energie in de relatie stopten?
...
Waarom gaan we zo lang door?
Leo, je haalt me de woorden uit de mond. maar ik herken het bij bijna alle vrouwen in mijn omgeving. En die zitten niet in mijn schuitje. Ook als ze elkaar nog niet zo lang kennen en het gaat niet goed blijven ze bij elkaar. voor mij herkenbaar gedrag dat mij zou doen besluiten de relatie te beeindigen maakt dat ze zich in de relatie vastbijten. moeten vrouwen zich dan bewijzen voor iets? Misschien is het zo dat vrouwen het wiel allemaal zelf moeten uitvinden en in een "minder goede" relatie blijven "hangen" omdat we misschien niet alleen willen zijn.
Ik ben toch liever alleen dan dat ik me zelf niet kan zijn en op eieren moet lopen om hem niet voor zijn hoofd te stoten.
Dat wil niet zeggen dat als ik weer in een relatie zit ik makkelijker die beslissing kan nemen. Want er zijn inderdaad vaak dingen die gebeuren en invloed op je keuze hebben of je keuze uitstellen.
zaterdag 18 oktober 2008 om 21:04
Meiden, mag ik even inbreken...... Ik heb net een bericht op een ander forum geplaatst... wil het hier ook neerzetten... het is wel een lange lap tekst maar ik zit hier minder lekker op mijn bankje en wil het graag even kwijt.... En omdat ik hier in mijn stormachtige periode meeschreef hoop ik ook nu mijn ei hier kwijt te kunnen....
Titel: "bij pappa wonen"?
Mijn ex en ik zijn bijna drie jaar geleden uit elkaar gegaan. onze zoon was toen 5 jaar oud.
Mijn ex was verliefd op een ander. Omdat er nogal wat speelde is hij niet gelijk weg gegaan en heeft hij mij behoorlijk aan het lijntje gehouden. Uiteindelijk resulteerde dit in huiselijk geweld. Ik heb toen bij de politie melding gemaakt, plekken zijn opgetekend bij de huisarts. We zijn samen bij maatschappelijk werk geweest. Zouden het minimaal nog drie maanden 'proberen' en daarna verder kijken: uit elkaar of bij elkaar blijven.
Hij kwam in die afgesproken tijd zijn afspraken niet na, ging dingen achter mijn rug om doen, ik trok het niet meer. Uiteindelijk was er weer sprake van geweld naar mij toe en toen heb ik hem teruggeslagen. Vervolgens heb ik de politie gebeld. Ik was verdrietig en werd afgeschilderd door mijn ex als de meest idiote vrouw. Dat die andere melding niet bekend was verbaasde mij absoluut, evenals het feit dat de politie mij op dat moment te emotioneel vond om alleen met mijn zoontje achter te blijven. Tja, ik huilde inderdaad, maar zo erg was het nou ook weer niet... Zoon is een nachtje met mijn zusje mee gegaan (die er inmidels op mijn verzoek ook was) en de volgende dag heb ik hem opgehaald.
Mijn ex is bij zijn nieuwe vlam gaan wonen. Ik heb intussen ook een nieuwe partner, ben getrouwd en we hebben er samen een kindje bij. We hebben het gezellig met z'n vieren en zoon is erg gek op mijn nieuwe partner en zijn zusje.
In het huishouden bij mijn ex (zijn vriendin had al twee kinderen) draait alles om computers, auto's en geld (of het niet hebben van dat laatste). Zoon vindt het daar prachtig: hij mag daar veel langer achter de pc, leert veel meer scheldwoorden, hoeft zich minder netjes te gedragen dan bij mij en eet vaker lekkere dingen (fastfood etc.). Dit zijn overigens zijn eigen woorden!
Nu heeft hij gezegd dat hij bij zijn vader wil wonen. Op zich logisch, het kind mag daar veel meer dan hier en de interesses van zijn vader sluiten aan bij de zijne. Hij zegt: 'ik heb dan 7 jaar bij jou gewoond en daarna is pappa aan de beurt'.
Ex heeft nog nooit interesse getoond in de opvoeding van zoon, gaat niet mee naar ouderavonden etc (vond het wel genoeg na 2 keer), etc. Hij vindt het vervelend dat hij elke keer mee 'moet' naar voetbal (zonde van je vrije dag). Heeft in de vakantietijd niet altijd zin om zoon over de vloer te hebben, wil ook zijn eigen dingen doen.
Zelf ben ik bang dat het hem er om gaat mij een hak te zetten. Ik heb mijn leven opgepakt en heb het beter dan ooit (ik heb het niet over het financiele) en ik heb het idee dat hij daar niet tegen kan.
Ook zou het wél kunnen gaan om de financiele kant: als zoon bij hem zou wonen hoeft hij geen alimentatie meer te betalen (hij betaalt iets meer dan 200 euro pm), krijgt hij kinderkorting, kinderbijslag en waarschijnlijk ook alimentatie van mij. Al met al zou hem dat een kleine 500 euro 'opleveren'. Nu moet ik eerlijk zeggen dat wij hier gewoon andere normen hebben qua geld: het gaat voornamelijk naar de spaarrekening en de kinderen. Zoon krijgt merkkleding etc. (volgens ex nergens voor nodig, tweedehands en krijgertjes kunnen ook) omdat ik het leuk vind en kan missen. Als hij dat zou doen zou hij natuurlijk meer geld over houden voor zijn eigen hobby's.
Ik ben heel erg bang voor de toekomst van mijn zoon. Als hij inderdaad bij zijn vader wil wonen, wie ben ik dan om hem tegen te houden? Maar: wat voor een toekomst gaat hij dan tegemoet, bij een vader die nog nooit een baan langer heeft weten te houden dan 4 jaar, die al zijn geld in zijn eigen hobby's stopt en die leren/studeren maar onzin vindt omdat je zonder diploma's ook kunt werken? Die denkt dat je met schreeuwen en schelden (ook tegen de kids) veel meer bereikt dan met praten?
Vandaag heb ik het ter sprake gebracht bij mijn ex. Ik heb gezegd dat ik het er niet mee eens ben dat zoon bij hem zal wonen en dat ik geen medewerking zal verlenen. Zijn antwoord: "dat zullen we dan nog wel eens zien..."
Er is al zo veel gebeurd de afgelopen jaren en steeds meer mensen om mij heen komen er achter dat hij niet de charmante man is die hij zich zo graag wil laten lijken. Zelfs op school merken ze het aan zoon als hij een weekend of paar dagen bij zijn vader is geweest!
Ik heb mijn zoon nog nooit belet om naar zijn vader te gaan, laat mij niet negatief uit over zijn vader in zijn bijzijn, etc. etc.
Stel dat dit werkelijk een "zaak" zal worden, wat kan ik dan verwachten? In hoeverre sta ik sterk als ik niet wil dat onze zoon bij zijn vader gaat wonen? Heeft de melding van het huiselijk geweld nog waarde?
Zo. Dit was mijn stuk. Iemand een idee hoe ik dit op moet lossen? Kan ik dit wel oplossen? Liefs,
Carrrie.
Titel: "bij pappa wonen"?
Mijn ex en ik zijn bijna drie jaar geleden uit elkaar gegaan. onze zoon was toen 5 jaar oud.
Mijn ex was verliefd op een ander. Omdat er nogal wat speelde is hij niet gelijk weg gegaan en heeft hij mij behoorlijk aan het lijntje gehouden. Uiteindelijk resulteerde dit in huiselijk geweld. Ik heb toen bij de politie melding gemaakt, plekken zijn opgetekend bij de huisarts. We zijn samen bij maatschappelijk werk geweest. Zouden het minimaal nog drie maanden 'proberen' en daarna verder kijken: uit elkaar of bij elkaar blijven.
Hij kwam in die afgesproken tijd zijn afspraken niet na, ging dingen achter mijn rug om doen, ik trok het niet meer. Uiteindelijk was er weer sprake van geweld naar mij toe en toen heb ik hem teruggeslagen. Vervolgens heb ik de politie gebeld. Ik was verdrietig en werd afgeschilderd door mijn ex als de meest idiote vrouw. Dat die andere melding niet bekend was verbaasde mij absoluut, evenals het feit dat de politie mij op dat moment te emotioneel vond om alleen met mijn zoontje achter te blijven. Tja, ik huilde inderdaad, maar zo erg was het nou ook weer niet... Zoon is een nachtje met mijn zusje mee gegaan (die er inmidels op mijn verzoek ook was) en de volgende dag heb ik hem opgehaald.
Mijn ex is bij zijn nieuwe vlam gaan wonen. Ik heb intussen ook een nieuwe partner, ben getrouwd en we hebben er samen een kindje bij. We hebben het gezellig met z'n vieren en zoon is erg gek op mijn nieuwe partner en zijn zusje.
In het huishouden bij mijn ex (zijn vriendin had al twee kinderen) draait alles om computers, auto's en geld (of het niet hebben van dat laatste). Zoon vindt het daar prachtig: hij mag daar veel langer achter de pc, leert veel meer scheldwoorden, hoeft zich minder netjes te gedragen dan bij mij en eet vaker lekkere dingen (fastfood etc.). Dit zijn overigens zijn eigen woorden!
Nu heeft hij gezegd dat hij bij zijn vader wil wonen. Op zich logisch, het kind mag daar veel meer dan hier en de interesses van zijn vader sluiten aan bij de zijne. Hij zegt: 'ik heb dan 7 jaar bij jou gewoond en daarna is pappa aan de beurt'.
Ex heeft nog nooit interesse getoond in de opvoeding van zoon, gaat niet mee naar ouderavonden etc (vond het wel genoeg na 2 keer), etc. Hij vindt het vervelend dat hij elke keer mee 'moet' naar voetbal (zonde van je vrije dag). Heeft in de vakantietijd niet altijd zin om zoon over de vloer te hebben, wil ook zijn eigen dingen doen.
Zelf ben ik bang dat het hem er om gaat mij een hak te zetten. Ik heb mijn leven opgepakt en heb het beter dan ooit (ik heb het niet over het financiele) en ik heb het idee dat hij daar niet tegen kan.
Ook zou het wél kunnen gaan om de financiele kant: als zoon bij hem zou wonen hoeft hij geen alimentatie meer te betalen (hij betaalt iets meer dan 200 euro pm), krijgt hij kinderkorting, kinderbijslag en waarschijnlijk ook alimentatie van mij. Al met al zou hem dat een kleine 500 euro 'opleveren'. Nu moet ik eerlijk zeggen dat wij hier gewoon andere normen hebben qua geld: het gaat voornamelijk naar de spaarrekening en de kinderen. Zoon krijgt merkkleding etc. (volgens ex nergens voor nodig, tweedehands en krijgertjes kunnen ook) omdat ik het leuk vind en kan missen. Als hij dat zou doen zou hij natuurlijk meer geld over houden voor zijn eigen hobby's.
Ik ben heel erg bang voor de toekomst van mijn zoon. Als hij inderdaad bij zijn vader wil wonen, wie ben ik dan om hem tegen te houden? Maar: wat voor een toekomst gaat hij dan tegemoet, bij een vader die nog nooit een baan langer heeft weten te houden dan 4 jaar, die al zijn geld in zijn eigen hobby's stopt en die leren/studeren maar onzin vindt omdat je zonder diploma's ook kunt werken? Die denkt dat je met schreeuwen en schelden (ook tegen de kids) veel meer bereikt dan met praten?
Vandaag heb ik het ter sprake gebracht bij mijn ex. Ik heb gezegd dat ik het er niet mee eens ben dat zoon bij hem zal wonen en dat ik geen medewerking zal verlenen. Zijn antwoord: "dat zullen we dan nog wel eens zien..."
Er is al zo veel gebeurd de afgelopen jaren en steeds meer mensen om mij heen komen er achter dat hij niet de charmante man is die hij zich zo graag wil laten lijken. Zelfs op school merken ze het aan zoon als hij een weekend of paar dagen bij zijn vader is geweest!
Ik heb mijn zoon nog nooit belet om naar zijn vader te gaan, laat mij niet negatief uit over zijn vader in zijn bijzijn, etc. etc.
Stel dat dit werkelijk een "zaak" zal worden, wat kan ik dan verwachten? In hoeverre sta ik sterk als ik niet wil dat onze zoon bij zijn vader gaat wonen? Heeft de melding van het huiselijk geweld nog waarde?
Zo. Dit was mijn stuk. Iemand een idee hoe ik dit op moet lossen? Kan ik dit wel oplossen? Liefs,
Carrrie.
