Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 4 december 2008 om 11:37
Feliciaatje,het boek bespreken we in het nieuwe jaar de 8ste bij het volgende gesprek en vind het okee.
Zit ook nog flink vol van afgelopen 2 week en zowiezo mijn proces wat daarin veranderde.
Niet moeilijker oid. maar meer ofzoiets om te plaatsen nu.
Op zich gaat het wel met me.
Zie op tegen weer werken,teamleider plant me in voor 3 achter elkaar dgn. wat ik niet op brengen kan maar te maken heeft met de komdende fst.dgn.Ja dus?Voor kerst 3 zijn en na kerst (muv. 1 jn.) 4 dus.Waar de vaste medew. vakantie hebben en ik full op mag gaan klaarstaan.Trek dat nog niet.Is ook niet volgens de afspraak om de dag dus.
Heb bedr.arts er over gebeld nav. haar gesprek en gesprek teamleider en als ik het niet trek dan meteen anageven.
Zit ook nog flink vol van afgelopen 2 week en zowiezo mijn proces wat daarin veranderde.
Niet moeilijker oid. maar meer ofzoiets om te plaatsen nu.
Op zich gaat het wel met me.
Zie op tegen weer werken,teamleider plant me in voor 3 achter elkaar dgn. wat ik niet op brengen kan maar te maken heeft met de komdende fst.dgn.Ja dus?Voor kerst 3 zijn en na kerst (muv. 1 jn.) 4 dus.Waar de vaste medew. vakantie hebben en ik full op mag gaan klaarstaan.Trek dat nog niet.Is ook niet volgens de afspraak om de dag dus.
Heb bedr.arts er over gebeld nav. haar gesprek en gesprek teamleider en als ik het niet trek dan meteen anageven.
donderdag 4 december 2008 om 11:43
Gaat heel goed, lief van je om er naar te vragen .
Ik merk alleen iets nav de lesdag vorige week, is nogal blijven hangen. Ik ervoer heel sterk een periode rond mijn 13de en het gevoel van "ik kan niet meer" wat ik toen had. Echt diepe vermoeidheid en wanhoop.
En dat juist dat stuk in mij zo hevig lijdt onder de situatie hier, hoe goed ik er ook verder mee om kan gaan. Dat stuk wil gewoon een prettig en veilig thuis.
Ik moet er wat mee en tegelijkertijd weet ik nog niet goed wat. Gisteren wel gezegd tegen man dat ik er eigenlijk gewoon geen hoop, geloof of vertrouwen meer in heb. Niet omdat ik denk dat het niet kan veranderen, dat zou best kunnen, geen idee. Maar vanwege de dingen die er gebeurd zijn. Op een gegeven moment kom je op een punt dat je je kunt afvragen of het nog wel goedgemaakt kan worden. Want het gaat niet om spijt en boete en vergeven en dat alles maar wel om erin te kunnen geloven dat de ander er voor mij is, me steunt en beschermt. En hij heeft te vaak het tegenovergestelde gedaan.
Realiseerde me nu ook net dat dit in essentie veel lijkt op mijn relatie met mijn moeder. Niet kwetsbaar opstellen want dan bijt ze. Ik heb maar 1 moeder. Maar ik heb niet maar 1 relatie waar ik het dus de rest van mijn leven mee moet doen .
Dus broed broed, sudder sudder.
Ik merk alleen iets nav de lesdag vorige week, is nogal blijven hangen. Ik ervoer heel sterk een periode rond mijn 13de en het gevoel van "ik kan niet meer" wat ik toen had. Echt diepe vermoeidheid en wanhoop.
En dat juist dat stuk in mij zo hevig lijdt onder de situatie hier, hoe goed ik er ook verder mee om kan gaan. Dat stuk wil gewoon een prettig en veilig thuis.
Ik moet er wat mee en tegelijkertijd weet ik nog niet goed wat. Gisteren wel gezegd tegen man dat ik er eigenlijk gewoon geen hoop, geloof of vertrouwen meer in heb. Niet omdat ik denk dat het niet kan veranderen, dat zou best kunnen, geen idee. Maar vanwege de dingen die er gebeurd zijn. Op een gegeven moment kom je op een punt dat je je kunt afvragen of het nog wel goedgemaakt kan worden. Want het gaat niet om spijt en boete en vergeven en dat alles maar wel om erin te kunnen geloven dat de ander er voor mij is, me steunt en beschermt. En hij heeft te vaak het tegenovergestelde gedaan.
Realiseerde me nu ook net dat dit in essentie veel lijkt op mijn relatie met mijn moeder. Niet kwetsbaar opstellen want dan bijt ze. Ik heb maar 1 moeder. Maar ik heb niet maar 1 relatie waar ik het dus de rest van mijn leven mee moet doen .
Dus broed broed, sudder sudder.
donderdag 4 december 2008 om 11:48
Fijn dat je het direct kunt aangeven bij je werk Face als het niet gaat. Ik hoop dat het goed te doen zal zijn. Wrs is het wat rustiger ivm kerstdagen of gaat dat bij jouw werk niet op?
En het lijkt me een vreemde periode voor je, alles verschuivend, nieuwe perspectieven, een stuk belasting hier, een stuk bevrijding daar. Laat dat eerst maar 's settelen zou ik denken .
Aan de andere kant ben je in feite al bezig met waar het boek over gaat. Dus wanneer het wat rustiger wordt, is het misschien juist wel heel fijn om er mee aan de slag te gaan. Fijn dat je therapeut ervoor open staat en jullie het in januari kunnen bespreken.
En het lijkt me een vreemde periode voor je, alles verschuivend, nieuwe perspectieven, een stuk belasting hier, een stuk bevrijding daar. Laat dat eerst maar 's settelen zou ik denken .
Aan de andere kant ben je in feite al bezig met waar het boek over gaat. Dus wanneer het wat rustiger wordt, is het misschien juist wel heel fijn om er mee aan de slag te gaan. Fijn dat je therapeut ervoor open staat en jullie het in januari kunnen bespreken.
donderdag 4 december 2008 om 11:50
Elmer ik kan me voorstellen nu het naderbij komt en wat het allemaal los zal gaan maken.
Aan de andere kant ook een kans om het te plaatsen voor jouzelf en je dit niet constant meedraagt.
Feli wat een gesudder in je.
Je komt toch wel alsmaar tot een bepaalde conclusie dat je partner je niet kan geven wat jij zoekt/wilt/verwacht.
En nu vergelijk je hem met je moeder wat ook niet okee is.
Of juist wel en besef je dit is het niet voor je.
Is deze opleiding niet erg confronterend trouwens?Of helpt je dat juist?
Aan de andere kant ook een kans om het te plaatsen voor jouzelf en je dit niet constant meedraagt.
Feli wat een gesudder in je.
Je komt toch wel alsmaar tot een bepaalde conclusie dat je partner je niet kan geven wat jij zoekt/wilt/verwacht.
En nu vergelijk je hem met je moeder wat ook niet okee is.
Of juist wel en besef je dit is het niet voor je.
Is deze opleiding niet erg confronterend trouwens?Of helpt je dat juist?
donderdag 4 december 2008 om 11:53
Gaat niet op vwb. deze komende dgn.Juist nog drukker want afgelopen periode zijn er tal van ontslagen geweest ivm. bezuinigingen dus nog meer werk in nog minder tijd.
Ik heb besloten voor eens en voor altijd dat dat niet ten koste mag gaan meer van mijzelf.
En ik nee zeg als ik het niet trek.
Want klopt verschuivingen all over in mijn hoofd en hoe plaats ik het allemaal.
Ik heb besloten voor eens en voor altijd dat dat niet ten koste mag gaan meer van mijzelf.
En ik nee zeg als ik het niet trek.
Want klopt verschuivingen all over in mijn hoofd en hoe plaats ik het allemaal.
donderdag 4 december 2008 om 12:01
De opleiding is goed voor me, precies wat ik wilde doen (het voldoet nog veel meer dan aan de voorzichtige verwachtingen die ik had). Maar er komen weer dingen los. En sommige dingen worden gewoon nog helderder. Is ook fijn. Maar soms wat dubbel.
En goed dat je jezelf zo in de gaten houdt . Altijd mooi, die groeiende zelfliefde, dat groeiend bewustzijn, dat je goed voor jezelf mag en moet zorgen. Fijn!
En goed dat je jezelf zo in de gaten houdt . Altijd mooi, die groeiende zelfliefde, dat groeiend bewustzijn, dat je goed voor jezelf mag en moet zorgen. Fijn!
donderdag 4 december 2008 om 12:06
En ik heb je posting gelezen over de familie opstellingen EV. Klinkt heel heftig. En interessant ook om van jezelf te zien dat je zoveel verbergt, je maar een gedeelte laat zien. Herken het wel, het is ook zo veel als je het allemaal bij elkaar gaat optellen. Teveel voor een ander denk je dan al snel. Omdat het teveel was voor jou.
Maar dat kun je niet bepalen en voor anderen die hier goed mee om kunnen gaan is het niet gauw teveel. Het is niet hun verhaal, niet hun zwaarte, niet hun verleden. Dat schept meer ruimte en incasseringsvermogen. Dus vul dat niet in voor andere mensen, jouw verhaal moet er ook kunnen zijn in al zijn facetten.
Maar ik begrijp de drempel. En ik denk dat de dag dat je het allemaal neer durft te gooien zonder terughoudendheid heel helend zal zijn. Alles mag er zijn. Het mag allemaal gezien worden. Een ander mag beseffen hoeveel dolken jij in je rug hebt staan. Ik hoop dat je psychotherapeute je goed kan helpen met ze langzaam maar zeker te verwijderen.
Maar dat kun je niet bepalen en voor anderen die hier goed mee om kunnen gaan is het niet gauw teveel. Het is niet hun verhaal, niet hun zwaarte, niet hun verleden. Dat schept meer ruimte en incasseringsvermogen. Dus vul dat niet in voor andere mensen, jouw verhaal moet er ook kunnen zijn in al zijn facetten.
Maar ik begrijp de drempel. En ik denk dat de dag dat je het allemaal neer durft te gooien zonder terughoudendheid heel helend zal zijn. Alles mag er zijn. Het mag allemaal gezien worden. Een ander mag beseffen hoeveel dolken jij in je rug hebt staan. Ik hoop dat je psychotherapeute je goed kan helpen met ze langzaam maar zeker te verwijderen.
donderdag 4 december 2008 om 12:11
quote:Elmervrouw schreef op 04 december 2008 @ 12:06:
Maar nu gaat het dieper, eigenlijk tot de diepste kern van wat ik in mijn leven heb ervaren. Want hoe bouw je je leven nu op, als er geen basis was van vertrouwen, van veilig nest?
Heel herkenbaar. Ik merk dat ik er steeds meer mijn vinger op kan leggen, steeds meer geleerd heb onderscheid te maken, steeds minder concessies ben gaan doen.
Maar het voelt soms alsof ik bij aanvang aan de ene kant heb moeten beginnen (complete onveiligheid en geen benul wat veiligheid nou eigenlijk inhoudt) en nu langzaam maar zeker mijn weg vind naar de andere kant. Het wordt helderder. Het wordt steeds helderder wat ik wil en wat realistisch is. En dat mijn wensen uiteindelijk realistisch zijn maar dat ik het wel aan de juiste mensen moet vragen (in eerste instantie vooral mijzelf).
Ik realiseer me nu net dat mijn proces door de jaren heen vooral is geweest en is, dat ik die juiste mens voor mijzelf moest en moet worden. En dat lukt. Maar wat een taai proces.
Maar nu gaat het dieper, eigenlijk tot de diepste kern van wat ik in mijn leven heb ervaren. Want hoe bouw je je leven nu op, als er geen basis was van vertrouwen, van veilig nest?
Heel herkenbaar. Ik merk dat ik er steeds meer mijn vinger op kan leggen, steeds meer geleerd heb onderscheid te maken, steeds minder concessies ben gaan doen.
Maar het voelt soms alsof ik bij aanvang aan de ene kant heb moeten beginnen (complete onveiligheid en geen benul wat veiligheid nou eigenlijk inhoudt) en nu langzaam maar zeker mijn weg vind naar de andere kant. Het wordt helderder. Het wordt steeds helderder wat ik wil en wat realistisch is. En dat mijn wensen uiteindelijk realistisch zijn maar dat ik het wel aan de juiste mensen moet vragen (in eerste instantie vooral mijzelf).
Ik realiseer me nu net dat mijn proces door de jaren heen vooral is geweest en is, dat ik die juiste mens voor mijzelf moest en moet worden. En dat lukt. Maar wat een taai proces.
donderdag 4 december 2008 om 12:11
quote:Elmervrouw schreef op 04 december 2008 @ 12:04:
Eigenlijk ben ik al heel lang bezig met dingen.
Dit ervoer ik ook EV de laatste paar wkn. realiseerde ik me ik ben al heel lang aan het hakken en zagen vwb. mijn zijn en steeds stukjes erbij inemene om los te laten.
In feite ben je al heel lang bezig met een proces alleen het heeft nu te doorbreken allemaal.En die stap is zo huge.
Maar wel de laatste stap om verder te kunnen voor jezelf.
Eigenlijk ben ik al heel lang bezig met dingen.
Dit ervoer ik ook EV de laatste paar wkn. realiseerde ik me ik ben al heel lang aan het hakken en zagen vwb. mijn zijn en steeds stukjes erbij inemene om los te laten.
In feite ben je al heel lang bezig met een proces alleen het heeft nu te doorbreken allemaal.En die stap is zo huge.
Maar wel de laatste stap om verder te kunnen voor jezelf.
donderdag 4 december 2008 om 12:13
donderdag 4 december 2008 om 12:22
Yep het is echt leren vertrouwen op je fingerspitzengefühl hierin, ik heb het altijd gehad, altijd ergens een idee gehad van hoe het kan zijn. Maar het is en blijft werken, baggeren, rouwen enz om bij die bron uit te komen.
Alles weer helder en onaangetast. Nou goed, ik ben er en ik ben aan het opruimen en zuiveren. Ik heb iig de essentie te pakken voor mijzelf, dat is een fijn gevoel.
Goed om het op te schrijven allemaal want ik liep er zo'n beetje woordeloos mee rond en ik had nu meerdere aha momenten. Nieuwe fase ingegaan zonder dat ik dat zelf zo doorhad. Weer een nieuw begin. Juist. Goed om dat te weten .
Alles weer helder en onaangetast. Nou goed, ik ben er en ik ben aan het opruimen en zuiveren. Ik heb iig de essentie te pakken voor mijzelf, dat is een fijn gevoel.
Goed om het op te schrijven allemaal want ik liep er zo'n beetje woordeloos mee rond en ik had nu meerdere aha momenten. Nieuwe fase ingegaan zonder dat ik dat zelf zo doorhad. Weer een nieuw begin. Juist. Goed om dat te weten .
donderdag 4 december 2008 om 14:53
Ik heb weer even bijgelezen.
Ten eerste EV voor wat jij doet en gaat doen is een flinke dosis moed voor nodig. M.O.E.D. Dat voel je niet zo maar geloof me, dat hoort bij een sterke vrouw. Ben het met Lynne eens niks "sterke vrouw blabla". Je bent een sterke vrouw. Dat je zo vanuit je ziel zegt dat je niet zoals je ouders wilt worden, dat je de drang vanaf kinds af aan hebt gevoeld (herken ik heel sterk) en daar de weg vrij maakt voor die drang, nogmaals dat is een kenmerk van kracht. Heb je er wel eens bij stil gestaan hoeveel mensen er niet aan willen? Niet aan durven? Ik moet er een keer aan gaan geloven want ook zit nog gevoelsmatig met een aantal dingen die 'weg' wil hebben. Nu alleen een geschikte methode vinden. Ben nog zoekende....
Face, je gaat het redden met die instelling. Je kent je grenzen en je gaat het aanpakken. Na alles wat je hebt meegemaakt en meemaakt is het niet meer dan logisch dat je van dat alles hebt geleerd jezelf op de eerste plek te zetten. Het proces van eerst op de laatste plek komen tot aan het jezelf op de eerste plek zetten gaat bij trial en error maar je komt er zeker. Ik vind de beschrijving van Feli zo treffend, je weg vinden naar de andere kant waar er wel veiligheid en vertrouwen is....maar dan in jezelf.
Feli, heftig wat je nu allemaal ontdekt. Ook de situatie thuis, ik herken er iets in. Wat me raakte was dat je een andere versie van de relatie met je moeder nu ervaart. Heel herkenbaar. Die elementen blijven op een of andere manier terugkomen. Gelukkig ben je zo ver gekomen dat ondanks wat er naar boven komt bij je, dat je het aankunt. Dat heb je jezelf meerdere malen bewezen.
Lynne meid, die kwetsbaarheid en wankel voelen gaat een keer over. De gedachte die mij helpt is 'ook dit gaat voorbij'. Ik moet alleen oppassen dat ik het niet als excuus ga gebruiken om maar niks te doen maar that's me.
Zelf ben ik de afgelopen dagen rustig op een onrustige manier. Ik schreef op een andere topic al kort dat ik weer pms-verschijnselen heb maar ik wil eerlijk gezegd dat niet meer als excuus gebruiken. Ik gebruik het niet eens als excuus, ik voel me echt anders dan anders tijdens deze weken en het heeft me aan het denken gezet. Net of in deze periode gevoelens naar boven komen die ik niet onder wil zien. Ik ben nu dus op zoek naar begeleiding/coach maar ik kan even niks bedenken wat bij mij zou passen. Het voelt aan alsof er al veel gebeurd en gedaan is maar dat er nog 1 brok zit waar ik niet bij kan komen. De ultieme doorbraak zeg maar. Lastig. Ik merk dat ik hier al veel langer mee rondloop maar dat omdat alles relatief rustig is geworden, was die noodzaak er niet. Nu voel ik 'm weer opkomen. Een drang om te veranderen. Voorgoed. Niet meer beetje bij beetje maar de boel in een keer aanpakken en daarna nooit meer terugkijken en vanaf dan alleen maar vooruit.
Hope it makes any sense....
(f)
Ten eerste EV voor wat jij doet en gaat doen is een flinke dosis moed voor nodig. M.O.E.D. Dat voel je niet zo maar geloof me, dat hoort bij een sterke vrouw. Ben het met Lynne eens niks "sterke vrouw blabla". Je bent een sterke vrouw. Dat je zo vanuit je ziel zegt dat je niet zoals je ouders wilt worden, dat je de drang vanaf kinds af aan hebt gevoeld (herken ik heel sterk) en daar de weg vrij maakt voor die drang, nogmaals dat is een kenmerk van kracht. Heb je er wel eens bij stil gestaan hoeveel mensen er niet aan willen? Niet aan durven? Ik moet er een keer aan gaan geloven want ook zit nog gevoelsmatig met een aantal dingen die 'weg' wil hebben. Nu alleen een geschikte methode vinden. Ben nog zoekende....
Face, je gaat het redden met die instelling. Je kent je grenzen en je gaat het aanpakken. Na alles wat je hebt meegemaakt en meemaakt is het niet meer dan logisch dat je van dat alles hebt geleerd jezelf op de eerste plek te zetten. Het proces van eerst op de laatste plek komen tot aan het jezelf op de eerste plek zetten gaat bij trial en error maar je komt er zeker. Ik vind de beschrijving van Feli zo treffend, je weg vinden naar de andere kant waar er wel veiligheid en vertrouwen is....maar dan in jezelf.
Feli, heftig wat je nu allemaal ontdekt. Ook de situatie thuis, ik herken er iets in. Wat me raakte was dat je een andere versie van de relatie met je moeder nu ervaart. Heel herkenbaar. Die elementen blijven op een of andere manier terugkomen. Gelukkig ben je zo ver gekomen dat ondanks wat er naar boven komt bij je, dat je het aankunt. Dat heb je jezelf meerdere malen bewezen.
Lynne meid, die kwetsbaarheid en wankel voelen gaat een keer over. De gedachte die mij helpt is 'ook dit gaat voorbij'. Ik moet alleen oppassen dat ik het niet als excuus ga gebruiken om maar niks te doen maar that's me.
Zelf ben ik de afgelopen dagen rustig op een onrustige manier. Ik schreef op een andere topic al kort dat ik weer pms-verschijnselen heb maar ik wil eerlijk gezegd dat niet meer als excuus gebruiken. Ik gebruik het niet eens als excuus, ik voel me echt anders dan anders tijdens deze weken en het heeft me aan het denken gezet. Net of in deze periode gevoelens naar boven komen die ik niet onder wil zien. Ik ben nu dus op zoek naar begeleiding/coach maar ik kan even niks bedenken wat bij mij zou passen. Het voelt aan alsof er al veel gebeurd en gedaan is maar dat er nog 1 brok zit waar ik niet bij kan komen. De ultieme doorbraak zeg maar. Lastig. Ik merk dat ik hier al veel langer mee rondloop maar dat omdat alles relatief rustig is geworden, was die noodzaak er niet. Nu voel ik 'm weer opkomen. Een drang om te veranderen. Voorgoed. Niet meer beetje bij beetje maar de boel in een keer aanpakken en daarna nooit meer terugkijken en vanaf dan alleen maar vooruit.
Hope it makes any sense....
(f)
donderdag 4 december 2008 om 15:17
Poeh word net wakker,even wat geslapen op de bank(slaap slecht nog) en word dan zo leeg en zwaar wakker dan.
Alsof ik de boel onbewust toch nog wil ontlopen?
Gelijk mijn vader en mijn gemis aan liefde vwb. zijn aanwezigheid in mijn leven.
Geef ik te snel aan dat ik wel goed ga?
God wat een prak welke ik en doorsta/en ga maar merk dat ik er nog lang niet ben.
Voel me weer zo verdrietig om alles.
Het is ook zo vreemd allemaal,onwerkleijk ook dat hij weg is nu voor altijd.
Alsof ik de boel onbewust toch nog wil ontlopen?
Gelijk mijn vader en mijn gemis aan liefde vwb. zijn aanwezigheid in mijn leven.
Geef ik te snel aan dat ik wel goed ga?
God wat een prak welke ik en doorsta/en ga maar merk dat ik er nog lang niet ben.
Voel me weer zo verdrietig om alles.
Het is ook zo vreemd allemaal,onwerkleijk ook dat hij weg is nu voor altijd.
donderdag 4 december 2008 om 15:32
Mijn oudste zoon is zo lief na mee te zijn geweest vorige week.
Hij doet anders dan voorheen.
Ging n.b. een gesprek aan met me en was wel heel vertrouwd gesprek.
Oh en dat begroot me zo.
Alles ligt nu zo open lijkt wel.Zelfs zoon bespreekt inenen onderwerpen met me, wat ik nooit had kunnen verwachten is gebeurd.
Gosh,wat een hoop in deze mix van loslaten en bevrijd gevoel toelaten en af sluiten van iets wat al zolang speelt..
Vind het eng.
Hij doet anders dan voorheen.
Ging n.b. een gesprek aan met me en was wel heel vertrouwd gesprek.
Oh en dat begroot me zo.
Alles ligt nu zo open lijkt wel.Zelfs zoon bespreekt inenen onderwerpen met me, wat ik nooit had kunnen verwachten is gebeurd.
Gosh,wat een hoop in deze mix van loslaten en bevrijd gevoel toelaten en af sluiten van iets wat al zolang speelt..
Vind het eng.
donderdag 4 december 2008 om 17:01
Sensy, het is herkenbaar wat je schrijft.
Wat moet je loslaten?
Welk gebaar moet je jezelf maken?
Tijden waarin ik me net een kip voelde die een ei aan het uitbroeden was. En opeens was het er, in alle eerlijkheid, door alle excuses, misvattingen en pijn. Puur en eerlijk. Dit past bij mij. Zo is het eigenlijk. Zo ben ik altijd al geweest. En daar ga ik nu naar handelen. Geen omwegen of 'ja maar' meer.
Die momenten van inzicht, daar had ik wel een medemens voor nodig. Om te delen, om de opluchting te kunnen uiten. Om te zeggen waarin ik fout geweest was. Schuld en schaamte achter me te laten, en de vrijheid te nemen anders te doen.
Wat moet je loslaten?
Welk gebaar moet je jezelf maken?
Tijden waarin ik me net een kip voelde die een ei aan het uitbroeden was. En opeens was het er, in alle eerlijkheid, door alle excuses, misvattingen en pijn. Puur en eerlijk. Dit past bij mij. Zo is het eigenlijk. Zo ben ik altijd al geweest. En daar ga ik nu naar handelen. Geen omwegen of 'ja maar' meer.
Die momenten van inzicht, daar had ik wel een medemens voor nodig. Om te delen, om de opluchting te kunnen uiten. Om te zeggen waarin ik fout geweest was. Schuld en schaamte achter me te laten, en de vrijheid te nemen anders te doen.
