Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 1 december 2008 om 11:59
Welkom terug EV . Klinkt als een intensief weekend.
GL, zou het niet beter voor je zijn om het contact een tijd te verbreken? Je hebt het recht daartoe als je het echt niet kunt opbrengen. Het is een keuze die je niet makkelijk maakt, begrijp ik heel goed, maar je klinkt zo klem nu.
En Dania, ik denk eerlijk gezegd niet dat positieve gedachten en de boel anders zien gaat helpen. Rouwen, woest worden, vanuit je tenen verontwaardigd zijn kunnen wel helpen. Zo kun je je grenzen die niet gezond konden groeien, terugclaimen. Kun je weer trots op jezelf worden. Je moet erdoorheen en dat is moeilijk en eng. Maar het is wel echt de moeite waard. Je kunt jezelf enorm verrassen. Je zult sterker en weerbaarder blijken te zijn dan je dacht. En ook nog veel dieper gekwetst dan je dacht (pel 1 laag eraf en er komen er 3 voor terug die AU!!! roepen, leuk joh ).
De balans verandert door te kijken wat je nou eigenlijk nodig hebt. Steun, bevestiging, erkenning, warmte en wrs nog een hoop meer. Dan kun je kijken: hoe ga ik mijzelf dat geven? Wachten op anderen die dat voor jou gaan doen, dat gat gaan opvullen, gaat niet werken denk ik. Zelfs al heb je liefhebbende mensen om je heen, dan kan het nog heel moeilijk zijn om te ontvangen. Of je bent een bodemloze put. Of weer wat anders.
Als je kijkt wat er blokkeert in je vermogen tot liefgehad worden en liefhebben, bevestiging ontvangen en geven en je ziet wat het is, vanaf dan kun je daar meer aandacht aan gaan besteden. Hoe komt die gedachte daar? Ben ik het er wel mee eens? Wat wil ik hiermee? Durf ik te gaan experimenteren met andere gedachten? Jezelf herprogrammeren in feite. Daar de verantwoordelijkheid voor nemen.
Het interessante vind ik zelf dat daardoor ook duidelijker wordt waarin anderen ernstig tekort geschoten zijn. En ipv dat je het dan nog bewust of onbewust op jezelf betrekt (zie je, ben het niet waard, ik ben geen liefde waard, ik stel niets voor, ik doe/ben fout/stom/overdreven/overgevoelig/lastig/moeilijk enz enz enz) richt je dat eindelijk naar buiten. Hoe durfde je me dat gevoel te geven! Ik was en ben het wel waard!
En dan wordt dat onderscheid tussen wie je echt was en bent en wat er later allemaal overheen is gesiepeld, zijn weg door je heen heeft gevreten en alles wat je ontnomen is, zoveel duidelijker. En daar zul je vanzelf trots op worden. Dat ben jij en je hebt het maar mooi gered. En niet alleen overleefd maar je bent bezig om weer te leren echt te leven, te genieten, je vervuld te voelen.
Kan allemaal. En dan blijven de littekens maar dan ben je een rijk mens tegelijkertijd. Het is een proces dus het duurt even (understatement). En je gaat een flink aantal keer op je bek. En soms zit je middenin alle pijn en verdriet en dan is het NIET LEUK. Maar daarachter ligt weer heling en meer helderheid.
Je leeft al zolang met deze pijn. Ipv hem te onderdrukken en zo graag weg te willen hebben (wat niet zomaar lukt, geen magische oplossing voor) kun je er ook voor kiezen om er dan maar helemaal doorheen te gaan. Ik hoop dat je een fijne psych hebt die je hierbij goed kan helpen .
GL, zou het niet beter voor je zijn om het contact een tijd te verbreken? Je hebt het recht daartoe als je het echt niet kunt opbrengen. Het is een keuze die je niet makkelijk maakt, begrijp ik heel goed, maar je klinkt zo klem nu.
En Dania, ik denk eerlijk gezegd niet dat positieve gedachten en de boel anders zien gaat helpen. Rouwen, woest worden, vanuit je tenen verontwaardigd zijn kunnen wel helpen. Zo kun je je grenzen die niet gezond konden groeien, terugclaimen. Kun je weer trots op jezelf worden. Je moet erdoorheen en dat is moeilijk en eng. Maar het is wel echt de moeite waard. Je kunt jezelf enorm verrassen. Je zult sterker en weerbaarder blijken te zijn dan je dacht. En ook nog veel dieper gekwetst dan je dacht (pel 1 laag eraf en er komen er 3 voor terug die AU!!! roepen, leuk joh ).
De balans verandert door te kijken wat je nou eigenlijk nodig hebt. Steun, bevestiging, erkenning, warmte en wrs nog een hoop meer. Dan kun je kijken: hoe ga ik mijzelf dat geven? Wachten op anderen die dat voor jou gaan doen, dat gat gaan opvullen, gaat niet werken denk ik. Zelfs al heb je liefhebbende mensen om je heen, dan kan het nog heel moeilijk zijn om te ontvangen. Of je bent een bodemloze put. Of weer wat anders.
Als je kijkt wat er blokkeert in je vermogen tot liefgehad worden en liefhebben, bevestiging ontvangen en geven en je ziet wat het is, vanaf dan kun je daar meer aandacht aan gaan besteden. Hoe komt die gedachte daar? Ben ik het er wel mee eens? Wat wil ik hiermee? Durf ik te gaan experimenteren met andere gedachten? Jezelf herprogrammeren in feite. Daar de verantwoordelijkheid voor nemen.
Het interessante vind ik zelf dat daardoor ook duidelijker wordt waarin anderen ernstig tekort geschoten zijn. En ipv dat je het dan nog bewust of onbewust op jezelf betrekt (zie je, ben het niet waard, ik ben geen liefde waard, ik stel niets voor, ik doe/ben fout/stom/overdreven/overgevoelig/lastig/moeilijk enz enz enz) richt je dat eindelijk naar buiten. Hoe durfde je me dat gevoel te geven! Ik was en ben het wel waard!
En dan wordt dat onderscheid tussen wie je echt was en bent en wat er later allemaal overheen is gesiepeld, zijn weg door je heen heeft gevreten en alles wat je ontnomen is, zoveel duidelijker. En daar zul je vanzelf trots op worden. Dat ben jij en je hebt het maar mooi gered. En niet alleen overleefd maar je bent bezig om weer te leren echt te leven, te genieten, je vervuld te voelen.
Kan allemaal. En dan blijven de littekens maar dan ben je een rijk mens tegelijkertijd. Het is een proces dus het duurt even (understatement). En je gaat een flink aantal keer op je bek. En soms zit je middenin alle pijn en verdriet en dan is het NIET LEUK. Maar daarachter ligt weer heling en meer helderheid.
Je leeft al zolang met deze pijn. Ipv hem te onderdrukken en zo graag weg te willen hebben (wat niet zomaar lukt, geen magische oplossing voor) kun je er ook voor kiezen om er dan maar helemaal doorheen te gaan. Ik hoop dat je een fijne psych hebt die je hierbij goed kan helpen .
maandag 1 december 2008 om 12:31
Meiden, ben weer in het land der levenden!
Face, veel sterkte met het verwerken met wat er allemaal aan gevoelens naar boven komen. En het Remi-gevoel is hier wat minder door alle lieve reacties. Weten dat je niet de enige bent werkt al helend heb ik gemerkt Hoop dat je snel je rust vindt en dat je het verlies van je vader en zijn verlies (wat niet van jou is) kunt verwerken. Het herordenen van alles kost tijd. Tijdens dat proces kom je dingen tegen die je in eerste instantie niet wilt zien maar kijk het maar recht in de ogen. Het verdwijnt als je geen weerstand biedt.
MM, wat een kl***tzak! Hoe is dat zo gekomen?? Ik ga zo even wat pagina's teruglezen. Hoe is het met je knie?
MissMara, dit is idd een fijne plek om even gedachten en processen te laten vloeien. Elke keer als ik denk dat ik er ben kom ik het volgende moeilijke tegen. Ik accepteer nu dat het gewoon nog lang kan duren en ik leg me erbij neer. Ik kan of vechten tegen de stroom van verandering of me met de stroom mee laten voeren en langzaam oude stukjes weg laten spoelen. Dat laatste is wat er nu gaande is en ik weet in dit hele gebeuren gewoon even niet meer wie ik ben.
Vroeger had ik een familie en verschillende vriendengroepjes. Ik leefde voluit en ook al was het verre van perfect, ik hoorde tenminste ergens bij. Langzaam aan viel eerst mijn familie uit elkaar, zag ik het ware gezicht van sommige gezinsleden, vrienden die me lieten vallen op het moment dat ik ze het hardst nodig had en zo is het aftakelingsproces begonnen. Ik kan nu terugkijken en zien hoeveel ik gehecht ben aan sterke familie- en vriendenbanden en hoe ik nu met lege handen sta. Waar ik in geloofde...daar geloofden de mensen bij wie ik dacht te horen niet. Het is geen verwijt richting die mensen maar meer een besef hoe ik mezelf tekort heb gedaan. Tekort is relatief als ik nu zie hoeveel rust ik heb en tegelijkertijd met mijn eigen angsten en verdriet wordt geconfronteerd. Als ik huil ben ik blij, ik maak me eerder zorgen als ik apatisch en gevoelloos door het leven zou gaan. Dan pas zou het allemaal voor niets zijn geweest.
Ook het verbreken van een relatie waarin ik dacht een gelijkgestemde te hebben gevonden, heeft me met een kater achtergelaten. Net of het (hoop ik) allerlaatste restje ilussie uit mijn handen is gegrist. Het voelt aan alsof iemand de kleren van mijn lijf heeft getrokken en ik naakt op het midden van het plein sta. Onbedekt en kwetsbaar als wat.
Kom maar op...dat is wat ik denk. Kom maar op.
Face, veel sterkte met het verwerken met wat er allemaal aan gevoelens naar boven komen. En het Remi-gevoel is hier wat minder door alle lieve reacties. Weten dat je niet de enige bent werkt al helend heb ik gemerkt Hoop dat je snel je rust vindt en dat je het verlies van je vader en zijn verlies (wat niet van jou is) kunt verwerken. Het herordenen van alles kost tijd. Tijdens dat proces kom je dingen tegen die je in eerste instantie niet wilt zien maar kijk het maar recht in de ogen. Het verdwijnt als je geen weerstand biedt.
MM, wat een kl***tzak! Hoe is dat zo gekomen?? Ik ga zo even wat pagina's teruglezen. Hoe is het met je knie?
MissMara, dit is idd een fijne plek om even gedachten en processen te laten vloeien. Elke keer als ik denk dat ik er ben kom ik het volgende moeilijke tegen. Ik accepteer nu dat het gewoon nog lang kan duren en ik leg me erbij neer. Ik kan of vechten tegen de stroom van verandering of me met de stroom mee laten voeren en langzaam oude stukjes weg laten spoelen. Dat laatste is wat er nu gaande is en ik weet in dit hele gebeuren gewoon even niet meer wie ik ben.
Vroeger had ik een familie en verschillende vriendengroepjes. Ik leefde voluit en ook al was het verre van perfect, ik hoorde tenminste ergens bij. Langzaam aan viel eerst mijn familie uit elkaar, zag ik het ware gezicht van sommige gezinsleden, vrienden die me lieten vallen op het moment dat ik ze het hardst nodig had en zo is het aftakelingsproces begonnen. Ik kan nu terugkijken en zien hoeveel ik gehecht ben aan sterke familie- en vriendenbanden en hoe ik nu met lege handen sta. Waar ik in geloofde...daar geloofden de mensen bij wie ik dacht te horen niet. Het is geen verwijt richting die mensen maar meer een besef hoe ik mezelf tekort heb gedaan. Tekort is relatief als ik nu zie hoeveel rust ik heb en tegelijkertijd met mijn eigen angsten en verdriet wordt geconfronteerd. Als ik huil ben ik blij, ik maak me eerder zorgen als ik apatisch en gevoelloos door het leven zou gaan. Dan pas zou het allemaal voor niets zijn geweest.
Ook het verbreken van een relatie waarin ik dacht een gelijkgestemde te hebben gevonden, heeft me met een kater achtergelaten. Net of het (hoop ik) allerlaatste restje ilussie uit mijn handen is gegrist. Het voelt aan alsof iemand de kleren van mijn lijf heeft getrokken en ik naakt op het midden van het plein sta. Onbedekt en kwetsbaar als wat.
Kom maar op...dat is wat ik denk. Kom maar op.
maandag 1 december 2008 om 13:23
quote:Feliciaatje schreef op 01 december 2008 @ 11:59:
GL, zou het niet beter voor je zijn om het contact een tijd te verbreken? Je hebt het recht daartoe als je het echt niet kunt opbrengen. Het is een keuze die je niet makkelijk maakt, begrijp ik heel goed, maar je klinkt zo klem nu.
Dat heb ik dus een keer geprobeerd. Afstand houden, en ik ben 5 weken niet thuis geweest.
Daarmee maakte ik het gezeik alleen maar erger.
Dat ik klem zit, dat heb je heel goed verwoord.
Want zo voelt het echt.
GL, zou het niet beter voor je zijn om het contact een tijd te verbreken? Je hebt het recht daartoe als je het echt niet kunt opbrengen. Het is een keuze die je niet makkelijk maakt, begrijp ik heel goed, maar je klinkt zo klem nu.
Dat heb ik dus een keer geprobeerd. Afstand houden, en ik ben 5 weken niet thuis geweest.
Daarmee maakte ik het gezeik alleen maar erger.
Dat ik klem zit, dat heb je heel goed verwoord.
Want zo voelt het echt.
maandag 1 december 2008 om 13:49
GL, ik haak even in op jouw laatste berichtje... Ik had ook altijd het idee dat ik klem zat bij mijn "ouders". Gek werd ik ervan! Ik had gelijk een migraine aanval voor we naar ze toegingen, en als ik er niet een vooraf had, dan toch wel achteraf. Mijn schouders staan nog stijf als ik eraan denk.
Ik weet niet of je het hier al eens hebt gelezen, maar ik heb dus het contact met mijn "ouders" verbroken, ongeveer twee jaar geleden. Eerst werd het gezeik ook alleen maar erger: familie die ik nooit sprak, bemoeiden zich nu opeens met de break up. Ik heb toen voet bij stuk gehouden (ze zijn enkel nog op mijn bruiloft geweest iets meer dan een jaar geleden) en nu... Het is heerlijk windstil. Af en toe laten ze nog iets van zich horen (zo kreeg ik enkele maanden geleden een bloemstuk om me te feliciteren met mijn zwangerschap - ik ben een hoop, maar in ieder geval niet zwanger), maar afgezien van de incidentele (slechte) pogingen tot contact, is het echt erg rustig. Nu ook in mijn hoofd.
Ik weet niet of je het hier al eens hebt gelezen, maar ik heb dus het contact met mijn "ouders" verbroken, ongeveer twee jaar geleden. Eerst werd het gezeik ook alleen maar erger: familie die ik nooit sprak, bemoeiden zich nu opeens met de break up. Ik heb toen voet bij stuk gehouden (ze zijn enkel nog op mijn bruiloft geweest iets meer dan een jaar geleden) en nu... Het is heerlijk windstil. Af en toe laten ze nog iets van zich horen (zo kreeg ik enkele maanden geleden een bloemstuk om me te feliciteren met mijn zwangerschap - ik ben een hoop, maar in ieder geval niet zwanger), maar afgezien van de incidentele (slechte) pogingen tot contact, is het echt erg rustig. Nu ook in mijn hoofd.
maandag 1 december 2008 om 14:02
Hallo iedereen, hoe gaat het met jullie? Sensy, Face, aan jullie heb ik in 't bijzonder gedacht de afgelopen dagen. Sensy, ik herken je gevoel van naakt op een plein staan. Kwetsbaar tot op het bot, geen bescherming of wat ook. Maar tegelijkertijd vind ik de metafoor heel mooi. De naakte waarheid, onbedekt, geen masker, geen tierelantijnen. Dit ben Jij, in al je kwetsbaarheid, in al je menszijn. En je bent prachtig. Je mag er zijn.
Je bent zo sterk, juist omdat je je kwetsbaarheid onder ogen durft te zien. Dat vergt moed. Het maakt je zo mooi, zo menselijk. Schuw je kwetsbaarheid niet, maar koester het. Het is een wezenlijk onderdeel van jou, houd het in ere. Je zal zien en ervaren dat er mensen zijn die je liefhebben, juist vanwege je kwetsbaarheid. Je hebt geen opsmuk nodig, je bent goed zoals je bent.
(f)
En even een huishoudelijke mededeling: Feli, ben je belle-ble? Ik had vannacht een heel rare droom, ik wilde even een beroep doen op jouw inzichten en wijsheid. Ik kan 'm niet plaatsen.
Je bent zo sterk, juist omdat je je kwetsbaarheid onder ogen durft te zien. Dat vergt moed. Het maakt je zo mooi, zo menselijk. Schuw je kwetsbaarheid niet, maar koester het. Het is een wezenlijk onderdeel van jou, houd het in ere. Je zal zien en ervaren dat er mensen zijn die je liefhebben, juist vanwege je kwetsbaarheid. Je hebt geen opsmuk nodig, je bent goed zoals je bent.
(f)
En even een huishoudelijke mededeling: Feli, ben je belle-ble? Ik had vannacht een heel rare droom, ik wilde even een beroep doen op jouw inzichten en wijsheid. Ik kan 'm niet plaatsen.
maandag 1 december 2008 om 14:02
Het lijkt me heerlijk om op dat vlak rust in mijn hoofd en hart te krijgen. Ik benijd je daar wel een beetje om, Artemis.
Zucht...
Vooralsnog probeer ik (omdat de kinderen dol zijn op opa en zonder oma ook geen opa meer hebben) het contact zo minimaal mogelijk te houden. Maar ik kan niet in de toekomst kijken. Als mijn moeder weer eens een streek uit zou halen waarmee ze echt te ver gaat dan durf ik niet met zekerheid te zeggen dat ik het contact dan wel verbreek.
Ik weet het gewoon niet...In pricipe wil ik mijn vader niet kwijt. Hem neem ik niks kwalijk. Hij zit net zo klem als ik.
Zucht...
Vooralsnog probeer ik (omdat de kinderen dol zijn op opa en zonder oma ook geen opa meer hebben) het contact zo minimaal mogelijk te houden. Maar ik kan niet in de toekomst kijken. Als mijn moeder weer eens een streek uit zou halen waarmee ze echt te ver gaat dan durf ik niet met zekerheid te zeggen dat ik het contact dan wel verbreek.
Ik weet het gewoon niet...In pricipe wil ik mijn vader niet kwijt. Hem neem ik niks kwalijk. Hij zit net zo klem als ik.
maandag 1 december 2008 om 14:11
Hey, lieve GL, ik weet dus als geen ander hoe moeilijk het is om te breken met je ouders... En als je er zelf niet klaar voor bent, moet je het ook absoluut niet doen! Anders wordt het zo'n halve maatregel... En ik kan me ook voorstellen dat je je vader wel nog graag ziet. Dat scheelde in mijn geval ook wel, dat ik hem ook niet zou missen. En dus ook geen kinderen die ik een opa/oma onthoud.
Ik wil je alleen even laten weten dat ik dat gevoel van klem zitten heel goed kan begrijpen (echt, mijn schouders zitten nu gewoon weer vast!).
Ik wil je alleen even laten weten dat ik dat gevoel van klem zitten heel goed kan begrijpen (echt, mijn schouders zitten nu gewoon weer vast!).
maandag 1 december 2008 om 14:36
MM Precies wat ik zelf zou zeggen tegen een ander maar aan mezelf is een ander verhaal
Ouders....*zucht*...ik heb mijn moeder beetje bij beetje losgelaten. Het begon met het beeld begraven wat ik zo graag van haar wilde hebben en leven met de realiteit dat ze de moeder is die ze is. Het contact is er nog (gelukkig) maar de verwachtingen zijn nul komma nul. Gisteren belde ze of ik langskwam om te eten. Precies in mijn 'ik ben zo alleen' moment, belt mijn moeder. En hoewel ik weet dat ik veel meer mag ontvangen ben ik oprecht dankbaar voor elk belletje of interesse vanuit anderen. Zo uitgehongerd lijk ik.
Wat me ook geholpen heeft om niet kapot te gaan aan de relatie met mijn moeder is me te realiseren dat ze dan wel 'mijn' moeder is maar ook maar een mens. Ik sta niet boven of onder haar. Ze is een mede-ziel. Haar rol is moeder zijn en ze heeft gedaan wat zij dacht en denkt dat goed is. Ik heb haar vanuit mijn de diepste kernen van mijn cellen gehaat en zoals ze mij de dood wenste zo wenste ik haar het ergste van het ergste. En ja, die woede voelde goed. Die haat trouwens ook. Dat waren de motoren achter mijn verlangen om vrij te zijn. Loskomen van een gezin waarin ik geacht werd overal 'ja' en 'amen' op te knikken. Ik vocht, streed en kwam voor mezelf op Dacht ik....want in de buitenwereld, ver van mijn familie vandaan, bleek ik toch nog hetzelfde geweld aan te trekken. Weliswaar minder nadrukkelijk aangewezig als het geweld binnen mijn familie, maar het was er. In vriendschappen, relaties, op de werkvloer, ik wist mezelf zo klein te maken dat het me niet verbaast dat mensen me niet met respect behandelden. Soms kom je fysiek wel los van 'slechte' mensen maar de boodschappen die je meekrijgt smeulen nog in je binnenste.
Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar mijn moeder raakt me niet meer. Mijn grenzen zijn duidelijk en de afgelopen jaren zie ik alleen maar haar lieve kant. Ze behandelt me als haar lieve dochter. Als ik over de vloer kom, dan bereid ze met plezier een maaltijd voor. Ik weet dat dit is wat ze kan geven, meer niet. Ik kan niet bij haar aankloppen met waar ik doorheen ga, al kan ik soms aan haar blik zien dat ze het begrijpt. Ze is net als ik een gevange van zichzelf.
Het grappige is dat ik uit een cultuur kom waarin je ouders gelijkstaan met je bron. Dat je die MOET eren en onder alle omstandigheden hoog moet houden. Dit heeft jarenlang als een rem op mijn gevoelens gewerkt. Ik mag mijn ouders niet haten anders ga ik naar de hel. Ik mag mijn ouders niet verafschuwen anders ben ik een slecht mens. De mensen met wie toen omging hadden dezelfde cultuurachtergrond en ook van die vrienden kreeg ik de boodschap: je ouders mag je NOOIT afvallen. En dat deed ik lekker wel. Ben wat dat betreft net een klein kind. Alles wat me opvalt benoem ik. Tot schaamte en ergernis van anderen. Misbruik? Ik praat erover. Leugens? Ik leg ze op tafel. Verwarring over wie wat gezegd heeft? Ik confronteer de mensen om de waarheid te zeggen. Ja, ben erg populair binnen mijn familie En geen wonder dat ze me eruit gegooid hebben. Ben ze nog dankbaar ook.
*kijkt om zich heen en ziet de brokken liggen*
Ik ga opruimen (zei ik gister ook al) maar nu ga ik echt doen!
Daarna ga ik een poging wagen een zekere iemand te bellen.
Veel liefs allemaal en als leuke nadenkertje, hier een uitspraak waaruit ik veel inzicht heb mogen putten:
Your children are not your children. They are the sons and daughters of Life's longing for itself. They came through you but not from you and though they are with you yet they belong not to you
(f)
Ouders....*zucht*...ik heb mijn moeder beetje bij beetje losgelaten. Het begon met het beeld begraven wat ik zo graag van haar wilde hebben en leven met de realiteit dat ze de moeder is die ze is. Het contact is er nog (gelukkig) maar de verwachtingen zijn nul komma nul. Gisteren belde ze of ik langskwam om te eten. Precies in mijn 'ik ben zo alleen' moment, belt mijn moeder. En hoewel ik weet dat ik veel meer mag ontvangen ben ik oprecht dankbaar voor elk belletje of interesse vanuit anderen. Zo uitgehongerd lijk ik.
Wat me ook geholpen heeft om niet kapot te gaan aan de relatie met mijn moeder is me te realiseren dat ze dan wel 'mijn' moeder is maar ook maar een mens. Ik sta niet boven of onder haar. Ze is een mede-ziel. Haar rol is moeder zijn en ze heeft gedaan wat zij dacht en denkt dat goed is. Ik heb haar vanuit mijn de diepste kernen van mijn cellen gehaat en zoals ze mij de dood wenste zo wenste ik haar het ergste van het ergste. En ja, die woede voelde goed. Die haat trouwens ook. Dat waren de motoren achter mijn verlangen om vrij te zijn. Loskomen van een gezin waarin ik geacht werd overal 'ja' en 'amen' op te knikken. Ik vocht, streed en kwam voor mezelf op Dacht ik....want in de buitenwereld, ver van mijn familie vandaan, bleek ik toch nog hetzelfde geweld aan te trekken. Weliswaar minder nadrukkelijk aangewezig als het geweld binnen mijn familie, maar het was er. In vriendschappen, relaties, op de werkvloer, ik wist mezelf zo klein te maken dat het me niet verbaast dat mensen me niet met respect behandelden. Soms kom je fysiek wel los van 'slechte' mensen maar de boodschappen die je meekrijgt smeulen nog in je binnenste.
Ik weet niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar mijn moeder raakt me niet meer. Mijn grenzen zijn duidelijk en de afgelopen jaren zie ik alleen maar haar lieve kant. Ze behandelt me als haar lieve dochter. Als ik over de vloer kom, dan bereid ze met plezier een maaltijd voor. Ik weet dat dit is wat ze kan geven, meer niet. Ik kan niet bij haar aankloppen met waar ik doorheen ga, al kan ik soms aan haar blik zien dat ze het begrijpt. Ze is net als ik een gevange van zichzelf.
Het grappige is dat ik uit een cultuur kom waarin je ouders gelijkstaan met je bron. Dat je die MOET eren en onder alle omstandigheden hoog moet houden. Dit heeft jarenlang als een rem op mijn gevoelens gewerkt. Ik mag mijn ouders niet haten anders ga ik naar de hel. Ik mag mijn ouders niet verafschuwen anders ben ik een slecht mens. De mensen met wie toen omging hadden dezelfde cultuurachtergrond en ook van die vrienden kreeg ik de boodschap: je ouders mag je NOOIT afvallen. En dat deed ik lekker wel. Ben wat dat betreft net een klein kind. Alles wat me opvalt benoem ik. Tot schaamte en ergernis van anderen. Misbruik? Ik praat erover. Leugens? Ik leg ze op tafel. Verwarring over wie wat gezegd heeft? Ik confronteer de mensen om de waarheid te zeggen. Ja, ben erg populair binnen mijn familie En geen wonder dat ze me eruit gegooid hebben. Ben ze nog dankbaar ook.
*kijkt om zich heen en ziet de brokken liggen*
Ik ga opruimen (zei ik gister ook al) maar nu ga ik echt doen!
Daarna ga ik een poging wagen een zekere iemand te bellen.
Veel liefs allemaal en als leuke nadenkertje, hier een uitspraak waaruit ik veel inzicht heb mogen putten:
Your children are not your children. They are the sons and daughters of Life's longing for itself. They came through you but not from you and though they are with you yet they belong not to you
(f)
maandag 1 december 2008 om 15:42
Ik wil jullie even zeggen allemaal hoe bijzonder jullie steun voor me is.Me erdoor heen slepen in dit gevoel van iemand verliezen.
Het voelt wat dubbel,ik was hem al kwijt maar nu gewoon helemaal.
Maar goed,op zich gaat het weer redelijk,ben de ergste schrik te boven en ik heb immens veel tijd nodig om het te plaatsen allemaal.
Vanochtend bij bedrijfsarts geweest en vanaf volgende week 2 dgn. eerst a/h werk op basis van meelopen en meehelpen om zo weer in de run te komen.
Vanaf 1 jan. de bedoeling het geheel op te pakken.
Verder ben ik aangemeld voor een opleiding verz. 2.Staat helaas wat wankel/experimentfase, vanwege bezuinigingen.
Mrt.09/okt.09 is de bedoeling dat het begint en wie er uitgeloot word.
Ben toe aan geheel nieuwe wegen.Nu nog niet klaar voor maar volgend jaar als het grootste achter de rug is van verwerken en mijzelf goed terug heb weten te vinden,dus wie weet.
Sency klopt het is zijn verlies,Feli zei me dat vorige week ook, draag niet de last van je vader mee.
Artemis lief dankjewel ook.
EV was het iets teveel v.h goede?Is ook een nieuwe stap hé?Even weg van alle 'zooi' in je hoofd.Ik snap je opgefokte gevoel denk ik.
Voor allen, 's
Het voelt wat dubbel,ik was hem al kwijt maar nu gewoon helemaal.
Maar goed,op zich gaat het weer redelijk,ben de ergste schrik te boven en ik heb immens veel tijd nodig om het te plaatsen allemaal.
Vanochtend bij bedrijfsarts geweest en vanaf volgende week 2 dgn. eerst a/h werk op basis van meelopen en meehelpen om zo weer in de run te komen.
Vanaf 1 jan. de bedoeling het geheel op te pakken.
Verder ben ik aangemeld voor een opleiding verz. 2.Staat helaas wat wankel/experimentfase, vanwege bezuinigingen.
Mrt.09/okt.09 is de bedoeling dat het begint en wie er uitgeloot word.
Ben toe aan geheel nieuwe wegen.Nu nog niet klaar voor maar volgend jaar als het grootste achter de rug is van verwerken en mijzelf goed terug heb weten te vinden,dus wie weet.
Sency klopt het is zijn verlies,Feli zei me dat vorige week ook, draag niet de last van je vader mee.
Artemis lief dankjewel ook.
EV was het iets teveel v.h goede?Is ook een nieuwe stap hé?Even weg van alle 'zooi' in je hoofd.Ik snap je opgefokte gevoel denk ik.
Voor allen, 's
maandag 1 december 2008 om 15:47
maandag 1 december 2008 om 15:57
Face
Naakt zijn is niet erg. We kunnen ons weer mooi aankleden. Weg met de gescheurde vodden die toch geen bescherming boden.
Weg met kleding besmeurd met vernederingen, aanvallen en het gif van anderen. Dan maar naakt. Dan maar kwetsbaar. Als ik toen bleef leven en ademen. Waarom zou ik dat nu niet kunnen?
Face my heart goes out to you. Rustig aan met alles. One step at the time en ik heb bewondering voor de manier waarop je elke keer weer je gevoelens en strubbelingen komt uiten. Ik doe het een keer en hou me daarna meteen weer koest. Ik kan een voorbeeld aan jouw nemen.
Remember: mensen kunnen je hard raken en datgene stuk maken wat je het dierbaarst is, namelijk jezelf maar onderdeel van al die ervaringen is voor mij nog steeds het bewijs dat ik niet werkelijk kapot te krijgen ben. Af en toe glijd ik uit en val in het geloof dat ik niets waard ben maar hier op het forum zijn er altijd mensen die lachend voorbij komen, je een hand reiken en je weer op het plateau van geloof in jezelf helpen.
Gedachten kunnen helend zijn. Zoals 'ik ben groter dan wat mij overkomen is' maar net zo goed hebben we de voeding van warmte van anderen nodig. Dit is mijn begin van het ontvangen waar ik als doodnormaal mens recht op heb. Ik zie het ook als een cirkel: je geeft en uit onverwachte hoek krijg je het terug. Nu weiger ik te kijken naar de mensen die mij niet kunnen geven wat ik nodig heb om te groeien. Daardoor sta ik te lang met mijn rug naar mensen die het niet alleen kunnnen maar ook graag willen geven. De draai is gemaakt.
(f)
Naakt zijn is niet erg. We kunnen ons weer mooi aankleden. Weg met de gescheurde vodden die toch geen bescherming boden.
Weg met kleding besmeurd met vernederingen, aanvallen en het gif van anderen. Dan maar naakt. Dan maar kwetsbaar. Als ik toen bleef leven en ademen. Waarom zou ik dat nu niet kunnen?
Face my heart goes out to you. Rustig aan met alles. One step at the time en ik heb bewondering voor de manier waarop je elke keer weer je gevoelens en strubbelingen komt uiten. Ik doe het een keer en hou me daarna meteen weer koest. Ik kan een voorbeeld aan jouw nemen.
Remember: mensen kunnen je hard raken en datgene stuk maken wat je het dierbaarst is, namelijk jezelf maar onderdeel van al die ervaringen is voor mij nog steeds het bewijs dat ik niet werkelijk kapot te krijgen ben. Af en toe glijd ik uit en val in het geloof dat ik niets waard ben maar hier op het forum zijn er altijd mensen die lachend voorbij komen, je een hand reiken en je weer op het plateau van geloof in jezelf helpen.
Gedachten kunnen helend zijn. Zoals 'ik ben groter dan wat mij overkomen is' maar net zo goed hebben we de voeding van warmte van anderen nodig. Dit is mijn begin van het ontvangen waar ik als doodnormaal mens recht op heb. Ik zie het ook als een cirkel: je geeft en uit onverwachte hoek krijg je het terug. Nu weiger ik te kijken naar de mensen die mij niet kunnen geven wat ik nodig heb om te groeien. Daardoor sta ik te lang met mijn rug naar mensen die het niet alleen kunnnen maar ook graag willen geven. De draai is gemaakt.
(f)
maandag 1 december 2008 om 16:55
Lief, je post, Sensy.Mooi verword,dat lukt me niet.Denk het wel maar om neer te typen in woorden...
Ik herken dat met de rug tegen alles in staan maar zo ontvang je idd. niets en kan je ook niet geven.
Of dan geef je in het niets oid.
Het is juist het juiste ontvangen van de juiste personen (zoals hier idd.) en dan geef je voorzichtig ook weer.
En kwetsbaar opstellen is een goede eigenschap,daarmee laat je je zelf zien.En soms voel je je naakt maar je kleed je ook weer,dat valt te leren weer opnieuw.
Dankjewel.
Ik herken dat met de rug tegen alles in staan maar zo ontvang je idd. niets en kan je ook niet geven.
Of dan geef je in het niets oid.
Het is juist het juiste ontvangen van de juiste personen (zoals hier idd.) en dan geef je voorzichtig ook weer.
En kwetsbaar opstellen is een goede eigenschap,daarmee laat je je zelf zien.En soms voel je je naakt maar je kleed je ook weer,dat valt te leren weer opnieuw.
Dankjewel.
maandag 1 december 2008 om 17:25
maandag 1 december 2008 om 17:35
Artemis ik zwak mezelf niet af maar zo naakt ben ik ook weer niet hoor Het is en blijft doodeng maar elke dag een beetje oefenen. Iemand zei ooit tegen mij dat ik mezelf voor mezelf verborg. Ik begreep in eerste instantie niet eens wat ze bedoelde maar toen viel het kwartje: ik verberg soms voor mezelf dat ik bepaalde gevoelens heb of dat ik ergens mee zit. Heel raar hoe dat werkt. Het is een innerlijk proces en langzaam aan laat ik dat ook aan de buitenwereld zien. Alleen in mijn uppie de confrontatie aangaan is lekker makkelijk maar het uiten naar buitenstaanders...eng eng eng! Maar wat kan er nou gebeuren? Afwijzing? Nooit aan doodgegaan. Afkeuring? Nooit aan doodgegaan. Verlaten worden? Nooit aan doodgegaan. Leuk is anders maar als ik het onder de knie krijg dan ga ik er alleen maar beter van worden. En daar is een hoop werk voor nodig :S maar nu ik hier toch op deze aardkloot rondloop kan ik net zo goed werken aan ballast weggooien. Ik kan kiezen bij de pakken neer te zitten of er toch maar het beste van maken. And so can everyone else.
De harnas die jij omschrijft heb ik ook en die is ergens goed voor. Dat ik hier naakt ben wil niet zeggen dat ik het overal ben. Gelukkig niet Ben het overigens wel geweest en de aasgieren vlogen op me af en pikten wat ze konden pikken. Wist ik veel dat ze met delen van mijn ziel wegvlogen. Kwam er pas achter toen ik aan de grond zat. Al dat gesteel en gepik heeft er wel toegeleid dat ik ben gaan zoeken waar ik het echt kan vinden: echt in mezelf. Nu de mooie dingen naar buiten durven te laten zien zonder de angst voor gek te worden versleten..
Yep de weg is lang maar ik heb toch niets beters te doen
De harnas die jij omschrijft heb ik ook en die is ergens goed voor. Dat ik hier naakt ben wil niet zeggen dat ik het overal ben. Gelukkig niet Ben het overigens wel geweest en de aasgieren vlogen op me af en pikten wat ze konden pikken. Wist ik veel dat ze met delen van mijn ziel wegvlogen. Kwam er pas achter toen ik aan de grond zat. Al dat gesteel en gepik heeft er wel toegeleid dat ik ben gaan zoeken waar ik het echt kan vinden: echt in mezelf. Nu de mooie dingen naar buiten durven te laten zien zonder de angst voor gek te worden versleten..
Yep de weg is lang maar ik heb toch niets beters te doen
maandag 1 december 2008 om 18:21
Tsjonge wat schrijf jij inderdaad mooi zeg Sensy, je lijkt mij een erg spiritueel type. En hebt voor jezelf het aardig helder.
Voor Goldielocks: erg herkenbaar. Hier ook een bezoekje gister. Het ging goed. Totdat ik met mijn zoon aan het gek doen was en hij met zijn handje door zijn eten ging wat ze net probeerde te geven. Toen was het: och mama's schuld he (??) en was de sfeer ineens gespannen.
Ook zoiets als ik daar ben meent ze mij te moeten vertellen wat ik moet doen. Ik raak altijd helemaal ondersneeuwd bij haar. Dan gaat ze tegen mij zeggen: laat hem daar maar even zitten etc. En dan twijfel ik ook nog he. Zo stom!
Verder wil ze altijd alle aandacht. Ze lijkt altijd met mij te willen concurreren, terwijl dat dus niet van mij uitkomt.
Ik word gewoon zo moe van haar!
Omdat ik mijn kindje het contact met zijn grootouders niet wil ontzeggen hou ik het gewoon zo maar ik heb een paar jaar geleden enkele maanden geen contact gehad.
Maar je moet niet menen dat mijn ma dan zelf moeite deed het te herstellen.
Ja ze had het er met iedereen over (broers/schoonzussen) en och ze was zo zielig. Wat haar dochter haar aandeed enz.
En stuurde mijn vader op me af, die leed er nog het meeste onder. Hij praatte dan namens haar en dan zei ik laat haar zelf maar komen. Maar dat deed ze niet.
ja tot op een gegeven moment dus. Maar dat gesprek liep ook voor geen meter.
toen ik zei dat ik wilde dat ze eens trots op me was zei ze: waar zou ik trots op moeten zijn dan?
Ik was toen zo boos en verdrietig.
Want onder boosheid gaat vaak verdriet schuil he.
Ik besef wel dat ik het veel te veel ingeslikt heb, ik zit vol met woede. het liefste zei ik ze flink de waarheid. Maar het probleem is dat het geen zin heeft.
Het ergste is nog dat ze totaal geen zelfinzicht heeft. Mijn ouders zeggen altijd tegen mij: kijk naar jezelf (ja en doe dat dan zelf ook eens) of je moet bij jezelf beginnen.
Echt lachwekkend als ik erover nadenk.
Mijn vriend krijg ik ook niet goed steun van, hij vindt dat ik het verleden maar eens moet laten rusten.
Dus daarom vraag ik me ook af of ik nog wel met hem verder wil. Want nu heb ik soms dubbel strijd.
Hij begrijpt niet dat ik er zo mee zit.
En ziet niet wat ik zie en voelt niet wat ik voel maar dat is logisch.
Een paragnost heeft ooit tegen me gezegd: ik denk niet dat er iemand zal zijn die helemaal zal begrijpen wat je hebt meegemaakt.
En zo is het ook. Dat maakt het soms moeilijk want uiteindelijk draag je het alleen
Voor Goldielocks: erg herkenbaar. Hier ook een bezoekje gister. Het ging goed. Totdat ik met mijn zoon aan het gek doen was en hij met zijn handje door zijn eten ging wat ze net probeerde te geven. Toen was het: och mama's schuld he (??) en was de sfeer ineens gespannen.
Ook zoiets als ik daar ben meent ze mij te moeten vertellen wat ik moet doen. Ik raak altijd helemaal ondersneeuwd bij haar. Dan gaat ze tegen mij zeggen: laat hem daar maar even zitten etc. En dan twijfel ik ook nog he. Zo stom!
Verder wil ze altijd alle aandacht. Ze lijkt altijd met mij te willen concurreren, terwijl dat dus niet van mij uitkomt.
Ik word gewoon zo moe van haar!
Omdat ik mijn kindje het contact met zijn grootouders niet wil ontzeggen hou ik het gewoon zo maar ik heb een paar jaar geleden enkele maanden geen contact gehad.
Maar je moet niet menen dat mijn ma dan zelf moeite deed het te herstellen.
Ja ze had het er met iedereen over (broers/schoonzussen) en och ze was zo zielig. Wat haar dochter haar aandeed enz.
En stuurde mijn vader op me af, die leed er nog het meeste onder. Hij praatte dan namens haar en dan zei ik laat haar zelf maar komen. Maar dat deed ze niet.
ja tot op een gegeven moment dus. Maar dat gesprek liep ook voor geen meter.
toen ik zei dat ik wilde dat ze eens trots op me was zei ze: waar zou ik trots op moeten zijn dan?
Ik was toen zo boos en verdrietig.
Want onder boosheid gaat vaak verdriet schuil he.
Ik besef wel dat ik het veel te veel ingeslikt heb, ik zit vol met woede. het liefste zei ik ze flink de waarheid. Maar het probleem is dat het geen zin heeft.
Het ergste is nog dat ze totaal geen zelfinzicht heeft. Mijn ouders zeggen altijd tegen mij: kijk naar jezelf (ja en doe dat dan zelf ook eens) of je moet bij jezelf beginnen.
Echt lachwekkend als ik erover nadenk.
Mijn vriend krijg ik ook niet goed steun van, hij vindt dat ik het verleden maar eens moet laten rusten.
Dus daarom vraag ik me ook af of ik nog wel met hem verder wil. Want nu heb ik soms dubbel strijd.
Hij begrijpt niet dat ik er zo mee zit.
En ziet niet wat ik zie en voelt niet wat ik voel maar dat is logisch.
Een paragnost heeft ooit tegen me gezegd: ik denk niet dat er iemand zal zijn die helemaal zal begrijpen wat je hebt meegemaakt.
En zo is het ook. Dat maakt het soms moeilijk want uiteindelijk draag je het alleen
maandag 1 december 2008 om 20:13
Zo, er was heel wat bij te lezen na gisteren!
Ten eerste, Dania, welkom. Wat verdrietig dat je moeder zulke dingen zegt en dat je dan ook thuis niet gesteund voelt. Wel heel goed dat je hulp hebt gezocht en in therapie bent. En dat je hier je verhaal wilt en kunt delen, ook dat is een goede stap. al is het alleen maar voor de herkenning en vooral erkenning, ik weet uit ervaring dat dat heel prettig is .
GL, ik kan alleen maar bevestigen wat Artemis zegt: het geeft mij ook heel veel rust, geen contact meer met mijn vader. Ik begrijp je gevoel, en ik kan me wel voorstellen dat de kids en je vader de situatie erg ingewikkeld maken. Sterkte ermee.
Sensy, ik kan alleen maar beamen wat hier al werd gezegd: wat schrijf je prachtig en wijs .
EV, welkom terug. Nu thuis nog even onthaasten .
Voor Face en voor alle anderen .
Ten eerste, Dania, welkom. Wat verdrietig dat je moeder zulke dingen zegt en dat je dan ook thuis niet gesteund voelt. Wel heel goed dat je hulp hebt gezocht en in therapie bent. En dat je hier je verhaal wilt en kunt delen, ook dat is een goede stap. al is het alleen maar voor de herkenning en vooral erkenning, ik weet uit ervaring dat dat heel prettig is .
GL, ik kan alleen maar bevestigen wat Artemis zegt: het geeft mij ook heel veel rust, geen contact meer met mijn vader. Ik begrijp je gevoel, en ik kan me wel voorstellen dat de kids en je vader de situatie erg ingewikkeld maken. Sterkte ermee.
Sensy, ik kan alleen maar beamen wat hier al werd gezegd: wat schrijf je prachtig en wijs .
EV, welkom terug. Nu thuis nog even onthaasten .
Voor Face en voor alle anderen .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 2 december 2008 om 11:21
Hebben jullie er nu ook last van dat mensen zo maar aannemen dat je met de feestdagen wel bij je ouders zult zijn? Ik hoor die aannames heel vaak en lul er maar wat om heen omdat ik niet wil dat de hele wereld weet dat mijn vader zijn best niet meer wil doen voor een relatie met mij... Ik zeg dan maar dat mijn moeder al overleden is (wat ook waar is) en dat mijn vader veel in het buitenland is vanwege een huis aldaar, maar het doet wel pijn. Ik heb vorig jaar rond deze tijd aangegeven dat ik het gewoon niet meer trok. Dat ik me niet gewaardeerd en gerespecteerd voelde. Zijn vrouw heeft me toen een uur proberen te overtuigen van haar gelijk (dat ik gek was; eerder waren het bij mij volgens haar zwangerschapshormonen en daarna een pn depressie) en toen zijn ze weggegaan. Nog wel opgebeld op de verjaardag van mijn dochter, maar toen deden ze zo rot tegen mij aan de telefoon... ik heb de telefoon wel op hun verzoek aan mijn dochter gegeven. Dan hoor je weer dat ze allerlei feestjes geven waar ik niet op word uitgenodigd. Nou, mooi dan. Of je bent op een feestje van je broer en dan negeren ze je compleet en proberen ze mijn kinderen te paaien met mooi speelgoed. Oh, wat voelde ik me ongelukkig. Ik heb nu na een jaar echt het idee dat het niet goed meer gaat komen. Wat wel had geholpen? Als ze me gewoon een kaartje hadden gestuurd met de boodschap dat ze me wel waardeerden en dat ik wat onzeker ben, en dat ze van me houden, maar nee: niks van dat alles. Ik ben niet onzeker, ze houden gewoon echt niet van me.
