Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 9 november 2008 om 21:40
Lieve Nicole,
Ik vind het knap van je dat je de stap gezet hebt. De stap die onvermijdelijk was. Want ook in mijn ogen was het geen leuke relatie. Jij neemt met veel te weinig genoegen. Een man die een profiel heeft op een datingsite, het is toch volslagen respectloos! Om over andere kleineringen van zijn kant nog maar niet te spreken. Wat vind hij eigenlijk wel leuk, mooi en bijzonder aan jou?
Probeer je nu op je dochter te focussen, zij heeft je veel harder nodig dan hij. Ze is potdorie pas 13!
Hou je haaks en schrijf hier van je af, we leven met je mee.
Ik vind het knap van je dat je de stap gezet hebt. De stap die onvermijdelijk was. Want ook in mijn ogen was het geen leuke relatie. Jij neemt met veel te weinig genoegen. Een man die een profiel heeft op een datingsite, het is toch volslagen respectloos! Om over andere kleineringen van zijn kant nog maar niet te spreken. Wat vind hij eigenlijk wel leuk, mooi en bijzonder aan jou?
Probeer je nu op je dochter te focussen, zij heeft je veel harder nodig dan hij. Ze is potdorie pas 13!
Hou je haaks en schrijf hier van je af, we leven met je mee.
maandag 10 november 2008 om 09:27
Lieve Nicole,
Sommige beslissingen zijn nooit leuk om te maken. Maar ik denk dat je er goed aan hebt gedaan. Niemand kan beter voor jou zorgen dan jij! Eerst jezelf gelukkig maken en dan mag een ander pas komen om dat extra gouden randje toe te voegen.
Heel veel kracht toe gewenst de komende dagen.
Liefs 30-
Sommige beslissingen zijn nooit leuk om te maken. Maar ik denk dat je er goed aan hebt gedaan. Niemand kan beter voor jou zorgen dan jij! Eerst jezelf gelukkig maken en dan mag een ander pas komen om dat extra gouden randje toe te voegen.
Heel veel kracht toe gewenst de komende dagen.
Liefs 30-
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
zaterdag 15 november 2008 om 21:52
woensdag 19 november 2008 om 20:52
Hoi iedereen,
Heb vanavond eindelijk weer even de rust kunnen hervinden om bij te lezen. Ik vind het moeilijk om te reageren op bepaalde kwesties, omdat ik in precies hetzelfde schuitje zit. En het is natuurlijk altijd gemakkelijker om te vertellen wat anderen het beste kunnen doen, dan dat je zelf zo'n keuze moet maken.
De vorige keer dat ik schreef was ik erg bang. Ik had een tikkende tijdbom hier rondlopen en heb diezelfde avond nog mijn moeder gebeld met de mededeling dat ik bij haar terug zou komen wonen. Ik heb de volgende dag ook dapper al m'n spullen ingeladen, heb hem gebeld met het bericht dat ik ermee wilde kappen en ben vertrokken. Pfoeh, dat was niet niks. Huilen, huilen, huilen..
De hele avond gevuld met gesprekken met vriendinnen en mijn moeder. Heb hier veel steun aan gehad en heb de volgende dag besloten, hoe raar het ook klinkt, om terug te gaan en voet bij stuk te houden. Jullie zullen wel denken 'huh?', dus ik zal het even uitleggen. We zijn nog niet zo lang geleden verhuisd. Ik heb dit huis naar mijn zin en smaak laten opknappen. Ook had mijn zoontje veel moeite met de verhuizing, dus ik was blij dat hij eindelijk zijn rust had gevonden. Als er iemand dus zou moeten vertrekken, is hij het wel!
Ben teruggegaan, heb m'n voorwaarden gesteld en we zouden het nog eens 'proberen'. Niet dus, het werkt echt niet. Hoe graag je ook wil, je blijft in hetzelfde cirkeltje ronddraaien. En twee weken later, afgelopen vrijdag om precies te zijn, ging het weer mis. Ik hoorde toevallig een telefoongesprek, wat ik eigenlijk niet mocht horen (we waren samen gaan stappen en hij zou daar een vrouw hebben 'geaaid' over rug en billen, vind ik niet acceptabel). Toen ik hem hierop aansprak is hij zo ongelofelijk boos op mij geworden, omdat ik hem aan het bespioneren zou zijn. Deze ruzie liep zo uit de hand dat hij me tijdens het autorijden (hij zat achterin, mijn zoontje op de voorbank) bij m'n keel greep. Ik heb hem ter plekke uit de auto gezet en ben doorgereden. Gezegd dat hij z'n spullen kon pakken.
Dagen niet met elkaar gepraat en uiteindelijk toch het hoge woord eruit: ik wil ermee stoppen. Maar hij is concreet niets aan het doen hieraan. Hoopt denk ik dat ik bijdraai. De sfeer is desondanks niet te genieten hier. En ik krijg elke dag de bevestiging van hem dat ik een goede keuze heb gemaakt: hij is echt misselijk aan het doen. Misschien maar goed ook, maar blijft wel lastig. Stap is klein om in oude gewoonten te vervallen, dus hij moet zo snel mogelijk gaan eigenlijk. Merk dat ik hem dit niet durf te vertellen, bang voor zijn reactie. Hij kan behoorlijk agressief zijn en het zou me niets verbazen als hij me uiteindelijk serieus iets aan zou doen. Houd me daarom maar een btje stil. Wel behoorlijk passief weer, maar ben wel een stap verder gekomen.
Heb professionele hulp gezocht: iemand die me kan helpen de dingen weer op een rijtje te zetten, mezelf te hervinden en hopelijk er ook voor kan zorgen dat ik vertrouwen blijf hebben in de keuze die ik heb gemaakt. M'n kindje leed er ook onder. Ging ineens weer in z'n broek plassen en raakt snel overstuur. Erg triest allemaal.
Ik zal jullie verhalen blijven volgen en misschien af en toe m'n ei hier droppen. Ik wens iedereen heel veel sterkte. Ik ben blij dat iedereen iets herkent in elkaar en op die manier elkaar kan steunen.
Heb vanavond eindelijk weer even de rust kunnen hervinden om bij te lezen. Ik vind het moeilijk om te reageren op bepaalde kwesties, omdat ik in precies hetzelfde schuitje zit. En het is natuurlijk altijd gemakkelijker om te vertellen wat anderen het beste kunnen doen, dan dat je zelf zo'n keuze moet maken.
De vorige keer dat ik schreef was ik erg bang. Ik had een tikkende tijdbom hier rondlopen en heb diezelfde avond nog mijn moeder gebeld met de mededeling dat ik bij haar terug zou komen wonen. Ik heb de volgende dag ook dapper al m'n spullen ingeladen, heb hem gebeld met het bericht dat ik ermee wilde kappen en ben vertrokken. Pfoeh, dat was niet niks. Huilen, huilen, huilen..
De hele avond gevuld met gesprekken met vriendinnen en mijn moeder. Heb hier veel steun aan gehad en heb de volgende dag besloten, hoe raar het ook klinkt, om terug te gaan en voet bij stuk te houden. Jullie zullen wel denken 'huh?', dus ik zal het even uitleggen. We zijn nog niet zo lang geleden verhuisd. Ik heb dit huis naar mijn zin en smaak laten opknappen. Ook had mijn zoontje veel moeite met de verhuizing, dus ik was blij dat hij eindelijk zijn rust had gevonden. Als er iemand dus zou moeten vertrekken, is hij het wel!
Ben teruggegaan, heb m'n voorwaarden gesteld en we zouden het nog eens 'proberen'. Niet dus, het werkt echt niet. Hoe graag je ook wil, je blijft in hetzelfde cirkeltje ronddraaien. En twee weken later, afgelopen vrijdag om precies te zijn, ging het weer mis. Ik hoorde toevallig een telefoongesprek, wat ik eigenlijk niet mocht horen (we waren samen gaan stappen en hij zou daar een vrouw hebben 'geaaid' over rug en billen, vind ik niet acceptabel). Toen ik hem hierop aansprak is hij zo ongelofelijk boos op mij geworden, omdat ik hem aan het bespioneren zou zijn. Deze ruzie liep zo uit de hand dat hij me tijdens het autorijden (hij zat achterin, mijn zoontje op de voorbank) bij m'n keel greep. Ik heb hem ter plekke uit de auto gezet en ben doorgereden. Gezegd dat hij z'n spullen kon pakken.
Dagen niet met elkaar gepraat en uiteindelijk toch het hoge woord eruit: ik wil ermee stoppen. Maar hij is concreet niets aan het doen hieraan. Hoopt denk ik dat ik bijdraai. De sfeer is desondanks niet te genieten hier. En ik krijg elke dag de bevestiging van hem dat ik een goede keuze heb gemaakt: hij is echt misselijk aan het doen. Misschien maar goed ook, maar blijft wel lastig. Stap is klein om in oude gewoonten te vervallen, dus hij moet zo snel mogelijk gaan eigenlijk. Merk dat ik hem dit niet durf te vertellen, bang voor zijn reactie. Hij kan behoorlijk agressief zijn en het zou me niets verbazen als hij me uiteindelijk serieus iets aan zou doen. Houd me daarom maar een btje stil. Wel behoorlijk passief weer, maar ben wel een stap verder gekomen.
Heb professionele hulp gezocht: iemand die me kan helpen de dingen weer op een rijtje te zetten, mezelf te hervinden en hopelijk er ook voor kan zorgen dat ik vertrouwen blijf hebben in de keuze die ik heb gemaakt. M'n kindje leed er ook onder. Ging ineens weer in z'n broek plassen en raakt snel overstuur. Erg triest allemaal.
Ik zal jullie verhalen blijven volgen en misschien af en toe m'n ei hier droppen. Ik wens iedereen heel veel sterkte. Ik ben blij dat iedereen iets herkent in elkaar en op die manier elkaar kan steunen.
woensdag 19 november 2008 om 21:55
Owjee meid, als je in gevaar bent ga dan weg. Kind mee en huppekee, wegwezen lieverd. Je kind dat angstig in een hoek gaat zitten plassen.....mijn hart breekt bij dat idee.
Zorg voor jullie, voor jou en je kind. Jij bent de enige die hem kan beschermen, hij kan het zelf niet, hij is te klein.
Ga niet wachten tot het tot hem doordringt dat het echt uit is. Neem zelf een stap en verlaat hem. Voor jou veiligheid en de veiligheid van je kind.
Ik voel met je mee.....
Zorg voor jullie, voor jou en je kind. Jij bent de enige die hem kan beschermen, hij kan het zelf niet, hij is te klein.
Ga niet wachten tot het tot hem doordringt dat het echt uit is. Neem zelf een stap en verlaat hem. Voor jou veiligheid en de veiligheid van je kind.
Ik voel met je mee.....
donderdag 20 november 2008 om 13:38
Hoi Allemaal,
Erg rustig hier. Hoe is het met jullie allemaal? (Dubio, ik lees weinig van je momenteel? Gaat t wel ok?)
Wat een naar verhaal Owjee. Ik vind het toch ook super knap van je dat je naar je eigen huis bent terug gegaan en ervoor gekozen hebt om daar te blijven. Als je het allemaal financieel kan opbrengen dan is mijn advies om ook daar te blijven, mits je natuurlijk veilig bent. Anders is het geen optie voor jou en je kindje.
Als je echt zeker van je zaak bent, zou je altijd via de rechtbank voorlopige voorzieningen kunnen aanvragen. Dan mag hij daar nog geen eens blijven wonen. Moeilijk hoor. Omdat je zo afhankelijk bent van zijn "buien" ben je bang! Ik begrijp het zo goed. En ook erg zielig voor je kind, die voelt veel en is ook verdrietig. Zorg goed voor jezelf en voor jullie!
Iseo: Het is hier rustig momenteel. De scheiding is 2 weken geleden ingeschreven. Hij is niet in Hoger Beroep gegaan en er ligt nu een financieel voorstel klaar (van zijn kant) waar ik het aardig mee eens ben.
Ik geloof dat het heerschap door heeft dat het met draak enorm goed gaat en dat hij mij niet meer kan controleren, besturen, etc. Ik heb het eigenlijk heel goed voor elkaar. Een fijn huis, fijne familie, fijne vrienden, leuk werk en boven alles met Draak gaat het goed. Behalve dan die buikgriepgolf die momenteel door NL dwarrelt, waardoor hij mij al 2 x onder gespuugd heeft. Help mij eraan herinneren dat ik nooit meer roerbakmie maak. Gatver wat is dat vies zeg om over je heen te krijgen.
Ik merk wel, na 1,5 jaar strijd, gezeik, geouwehoer, ik enorm moet wennen aan de rust. Jullie zullen wel denken: "Mens wees blij dat je nu eindelijk rust hebt". Maar het voelt onwerkelijk. Ik kan er niet helemaal op vertrouwen dat het nu rustig blijft. Ik blijf toch op mijn hoede. Snappen jullie dat? Ik probeer er stukje bij beetje aan toe te geven.
Erg rustig hier. Hoe is het met jullie allemaal? (Dubio, ik lees weinig van je momenteel? Gaat t wel ok?)
Wat een naar verhaal Owjee. Ik vind het toch ook super knap van je dat je naar je eigen huis bent terug gegaan en ervoor gekozen hebt om daar te blijven. Als je het allemaal financieel kan opbrengen dan is mijn advies om ook daar te blijven, mits je natuurlijk veilig bent. Anders is het geen optie voor jou en je kindje.
Als je echt zeker van je zaak bent, zou je altijd via de rechtbank voorlopige voorzieningen kunnen aanvragen. Dan mag hij daar nog geen eens blijven wonen. Moeilijk hoor. Omdat je zo afhankelijk bent van zijn "buien" ben je bang! Ik begrijp het zo goed. En ook erg zielig voor je kind, die voelt veel en is ook verdrietig. Zorg goed voor jezelf en voor jullie!
Iseo: Het is hier rustig momenteel. De scheiding is 2 weken geleden ingeschreven. Hij is niet in Hoger Beroep gegaan en er ligt nu een financieel voorstel klaar (van zijn kant) waar ik het aardig mee eens ben.
Ik geloof dat het heerschap door heeft dat het met draak enorm goed gaat en dat hij mij niet meer kan controleren, besturen, etc. Ik heb het eigenlijk heel goed voor elkaar. Een fijn huis, fijne familie, fijne vrienden, leuk werk en boven alles met Draak gaat het goed. Behalve dan die buikgriepgolf die momenteel door NL dwarrelt, waardoor hij mij al 2 x onder gespuugd heeft. Help mij eraan herinneren dat ik nooit meer roerbakmie maak. Gatver wat is dat vies zeg om over je heen te krijgen.
Ik merk wel, na 1,5 jaar strijd, gezeik, geouwehoer, ik enorm moet wennen aan de rust. Jullie zullen wel denken: "Mens wees blij dat je nu eindelijk rust hebt". Maar het voelt onwerkelijk. Ik kan er niet helemaal op vertrouwen dat het nu rustig blijft. Ik blijf toch op mijn hoede. Snappen jullie dat? Ik probeer er stukje bij beetje aan toe te geven.
Wie zonder zonde is gooie de eerste steen
woensdag 3 december 2008 om 19:58
Hallo allemaal,
Ja, in mijn geval betekent rust hier op het topic dat het goed gaat.
In mijn huidige relatie ging het een tijdje niet zo goed, deels door mijn ervaringen in het verleden. Me aanpassen bij iemand anders voelt al snel onveilig; ik vind het nog steeds lastig mijn grenzen aan te geven - of beter gezegd, mijn grenzen aan te voelen, want wat wil ik wel of niet, op welk punt hou ik op en waar begint mijn partner? Mijn man en ik zijn (en blijven) in gesprek, zijn echt een stuk verder gekomen in onze relatie en in ons begrip voor elkaar. En zo kan een slechte ervaring in het verleden dan toch bijdragen aan het goed aanpakken van dingen in het heden...
Hoe gaat het met jullie allemaal?
Owjee, hoe is de situatie nu bij jou?
Liefs!
Ja, in mijn geval betekent rust hier op het topic dat het goed gaat.
In mijn huidige relatie ging het een tijdje niet zo goed, deels door mijn ervaringen in het verleden. Me aanpassen bij iemand anders voelt al snel onveilig; ik vind het nog steeds lastig mijn grenzen aan te geven - of beter gezegd, mijn grenzen aan te voelen, want wat wil ik wel of niet, op welk punt hou ik op en waar begint mijn partner? Mijn man en ik zijn (en blijven) in gesprek, zijn echt een stuk verder gekomen in onze relatie en in ons begrip voor elkaar. En zo kan een slechte ervaring in het verleden dan toch bijdragen aan het goed aanpakken van dingen in het heden...
Hoe gaat het met jullie allemaal?
Owjee, hoe is de situatie nu bij jou?
Liefs!
woensdag 3 december 2008 om 20:17
Ik heb het gevoel alsof ik gigantische oogkleppen op heb.
Echt niemand in mijn omgeving die weet hoe ik me ECHT voel en ik denk ook niet dat mensen het echt willen weten hoe erg ik kapot ga.
Heb hier ook een topic geopend, advies gekregen om bij hem weg te gaan.
Maar het lukt me niet, ik doe zo mijn best om alles te "lijmen" wat kapot is gegaan.
Terwijl hij zegt dat hij het niet met me eens is, ik kan weinig goed doen. Hij zegt dat het hem pijn doet, dat hij ziet dat ik zoveel moeite voor hem doe, dat heeft nog nooit iemand voor hem gedaan zegt hij. Hij zegt dat hij ziet hoe ik naar liefde verlang etc maar hij kan het me niet geven ofzoiets.
Ik begrijp het gewoon niet.
Ik doe ontelbare pogingen maar misschien doe ik ook wel alles fout wat een mens maar fout kan doen ik weet het niet.
Ik wordt slecht behandeld, probeer hem zo respectvol mogelijk te behandelen. Maar ik ben helemaal kapot, van binnen en buiten. Het is moeilijk om me staande te houden, wil mezelf gewoon op bed laten vallen en daar blijven liggen, de tijd voorbij laten tikken.. ik denk zoveel na, ik wil zoveel.
Ik heb aan zoveel behoefte en het enige wat ik te horen krijg dat mijn manier, mijn oplossing.. oppervlakkig is. het kan niet, het moet niet zo slecht slecht slecht.
ben 20 en na een jaar al gebroken.
ik kan zo niet doorgaan en ik weet wel wat ik moet doen maar aan de andere kant ook weer niet ik vind het verschrikkelijk.
Heb nog nooit zoveel naars gevoeld heb nog nooit zoveel pijn en vernedering gehad in een relatie, zoveel afgestoten en zoveel afgewezen ik begrijp het gewoon niet meer.
Ik begrijp het niet dat ik het gepikt heb.
Ik begrijp niet waarom ik heb naar me heb laten dreigen.
Ik begrijp het niet, waarom ik het gepikt heb dat hij me hierna niet trooste, dat hij zelfs boos bleef terwijl ik in shock was.
Ik begrijp mezelf gewoon niet meer.
oja.. hij zegt dat ik hem veel waard ben.. dat hij echt van me houdt maar al zijn woorden doen me al maanden niks meer ik voel het gewoon niet meer en ik wil zo graag weer fijne dingen voelen, soms heb ik het wel maar dan doe ik weer iets verkeerd en dan kan ik het niet meer terug draaien en dan is het weer te laat.
Ik mag geen fouten maken.. hij wil zijn eigen gang gaan en weinig van zich laten horen en in het weekend wil hij tijd aan me besteden.
Ik snap 'm gewoon niet, heb hem gevraagd mij te mailen hoe hij de ideale relatie ziet, wat hij wil etc. Ik ben benieuwd, ik begrijp nooit wat hij van me wil..
Het is niet dat ik geen ervaring heb met mannen, heb 4.5 jr aan relaties achter de rug maar hem begrijp ik gewoon niet.
Sorry voor het vage verhaal maar mijn oogkleppen bezorgen me veel ellende.
Echt niemand in mijn omgeving die weet hoe ik me ECHT voel en ik denk ook niet dat mensen het echt willen weten hoe erg ik kapot ga.
Heb hier ook een topic geopend, advies gekregen om bij hem weg te gaan.
Maar het lukt me niet, ik doe zo mijn best om alles te "lijmen" wat kapot is gegaan.
Terwijl hij zegt dat hij het niet met me eens is, ik kan weinig goed doen. Hij zegt dat het hem pijn doet, dat hij ziet dat ik zoveel moeite voor hem doe, dat heeft nog nooit iemand voor hem gedaan zegt hij. Hij zegt dat hij ziet hoe ik naar liefde verlang etc maar hij kan het me niet geven ofzoiets.
Ik begrijp het gewoon niet.
Ik doe ontelbare pogingen maar misschien doe ik ook wel alles fout wat een mens maar fout kan doen ik weet het niet.
Ik wordt slecht behandeld, probeer hem zo respectvol mogelijk te behandelen. Maar ik ben helemaal kapot, van binnen en buiten. Het is moeilijk om me staande te houden, wil mezelf gewoon op bed laten vallen en daar blijven liggen, de tijd voorbij laten tikken.. ik denk zoveel na, ik wil zoveel.
Ik heb aan zoveel behoefte en het enige wat ik te horen krijg dat mijn manier, mijn oplossing.. oppervlakkig is. het kan niet, het moet niet zo slecht slecht slecht.
ben 20 en na een jaar al gebroken.
ik kan zo niet doorgaan en ik weet wel wat ik moet doen maar aan de andere kant ook weer niet ik vind het verschrikkelijk.
Heb nog nooit zoveel naars gevoeld heb nog nooit zoveel pijn en vernedering gehad in een relatie, zoveel afgestoten en zoveel afgewezen ik begrijp het gewoon niet meer.
Ik begrijp het niet dat ik het gepikt heb.
Ik begrijp niet waarom ik heb naar me heb laten dreigen.
Ik begrijp het niet, waarom ik het gepikt heb dat hij me hierna niet trooste, dat hij zelfs boos bleef terwijl ik in shock was.
Ik begrijp mezelf gewoon niet meer.
oja.. hij zegt dat ik hem veel waard ben.. dat hij echt van me houdt maar al zijn woorden doen me al maanden niks meer ik voel het gewoon niet meer en ik wil zo graag weer fijne dingen voelen, soms heb ik het wel maar dan doe ik weer iets verkeerd en dan kan ik het niet meer terug draaien en dan is het weer te laat.
Ik mag geen fouten maken.. hij wil zijn eigen gang gaan en weinig van zich laten horen en in het weekend wil hij tijd aan me besteden.
Ik snap 'm gewoon niet, heb hem gevraagd mij te mailen hoe hij de ideale relatie ziet, wat hij wil etc. Ik ben benieuwd, ik begrijp nooit wat hij van me wil..
Het is niet dat ik geen ervaring heb met mannen, heb 4.5 jr aan relaties achter de rug maar hem begrijp ik gewoon niet.
Sorry voor het vage verhaal maar mijn oogkleppen bezorgen me veel ellende.
woensdag 3 december 2008 om 20:31
Nou Hannah, ik zal maar meteen reageren.
Ik denk dat je oogkleppen al aan het verdwijnen zijn. Door bijv. hier te komen posten is toch een teken daarvan.
Je verhaal is niet zo vaag voor mij. Het is denk ik een grote chaos in je hoofd en je hebt er geen flauw benul meer van wat je ook maar kunt doen om het beter te hebben. Alhoewel, je weet dat wel, maar je denkt dat je daar de kracht of lef niet voor hebt. Er zit al zoveel energie in je relatie, dat het jammer is om het op te geven............
Het tegendeel is eigenlijk waar. Zo'n relatie vreet energie en levert eigenlijk niks op. Tenminste soms is er een kleine opleving en daar teer je dan weer een tijdje op verder.
Maar stel er zou een vriendin bij je komen met een soortgelijk verhaal als het jouwe, wat zou je dan adviseren? Blijven of weggaan?
Is deze relatie die je nu hebt een voorbeeld van liefde? Een relatie waarvan je weet dat je over 50 jaar krom en grijs nog hand in hand loopt? Ik denk het niet he?
Ja Hannah, je omgeving zal niet weten hoe jij je echt voelt. Zullen ook eigenlijk niet begrijpen hoe moeilijk het voor je is om in zo'n relatie te zitten. Daarom is het eigenlijk wel goed dat je hier eens komt posten bij vrouwen die in een soortgelijke situatie gezeten hebben en weten hoe moeilijk het is.
Al lijkt een relatie beeindigen nog zo moeilijk, eigenlijk is het het makkelijkste wat er is. Tenminste als je voor 100% ahter je beslissing staat. Als je stopt dan ben je vanaf dat moment ook weer de dirigent van je eigen leven en je eigen problemen. Je zult direct merken dat je leven zoveel makkelijker wordt.
Recent voorbeeld uit het clubje hier. Iemand die pas gescheiden is en ineens in de gaten kreeg hoe leuk ze was! Dat wil zeggen, hoe leuk andere mannen haar vonden! Was ze helemaal vergeten! Tuurlijk een scheiding is niet leuk, maar minder eng dan het lijkt.
Je bent nog jong en hebt waarschijnlijk geen kinderen. De wereld ligt voor je met heel veel mogelijkheden op allerlei gebieden. Jij moet fladderen op deze leeftijd en niet gekweld worden door een onmogelijke relatie.
Kom je hier wat vaker schrijven hoe je je voelt?
Ik denk dat je oogkleppen al aan het verdwijnen zijn. Door bijv. hier te komen posten is toch een teken daarvan.
Je verhaal is niet zo vaag voor mij. Het is denk ik een grote chaos in je hoofd en je hebt er geen flauw benul meer van wat je ook maar kunt doen om het beter te hebben. Alhoewel, je weet dat wel, maar je denkt dat je daar de kracht of lef niet voor hebt. Er zit al zoveel energie in je relatie, dat het jammer is om het op te geven............
Het tegendeel is eigenlijk waar. Zo'n relatie vreet energie en levert eigenlijk niks op. Tenminste soms is er een kleine opleving en daar teer je dan weer een tijdje op verder.
Maar stel er zou een vriendin bij je komen met een soortgelijk verhaal als het jouwe, wat zou je dan adviseren? Blijven of weggaan?
Is deze relatie die je nu hebt een voorbeeld van liefde? Een relatie waarvan je weet dat je over 50 jaar krom en grijs nog hand in hand loopt? Ik denk het niet he?
Ja Hannah, je omgeving zal niet weten hoe jij je echt voelt. Zullen ook eigenlijk niet begrijpen hoe moeilijk het voor je is om in zo'n relatie te zitten. Daarom is het eigenlijk wel goed dat je hier eens komt posten bij vrouwen die in een soortgelijke situatie gezeten hebben en weten hoe moeilijk het is.
Al lijkt een relatie beeindigen nog zo moeilijk, eigenlijk is het het makkelijkste wat er is. Tenminste als je voor 100% ahter je beslissing staat. Als je stopt dan ben je vanaf dat moment ook weer de dirigent van je eigen leven en je eigen problemen. Je zult direct merken dat je leven zoveel makkelijker wordt.
Recent voorbeeld uit het clubje hier. Iemand die pas gescheiden is en ineens in de gaten kreeg hoe leuk ze was! Dat wil zeggen, hoe leuk andere mannen haar vonden! Was ze helemaal vergeten! Tuurlijk een scheiding is niet leuk, maar minder eng dan het lijkt.
Je bent nog jong en hebt waarschijnlijk geen kinderen. De wereld ligt voor je met heel veel mogelijkheden op allerlei gebieden. Jij moet fladderen op deze leeftijd en niet gekweld worden door een onmogelijke relatie.
Kom je hier wat vaker schrijven hoe je je voelt?
woensdag 3 december 2008 om 20:37
Hannah,
Allereerst: goed dat je van je afschrijft, daar is dit topic voor, gooi gewoon alles eruit wat maar blijft malen in je hoofd, misschien lucht het je op en misschien kunnen we hier wat reacties geven waar je wat aan hebt.
Het eerste dat ik denk als ik je verhaal lees is, jeetje, meid, je bent 20 en nu heb je al een jaar aan moeilijkheden achter de rug met je vriend? Dat is echt te veel, hoe eerder je weg gaat hoe beter. Zoals ik begrijp, gaat je vriend respectloos met je om en hebben we het hier dus over een relatie van het 'soort' die we hier allemaal achter de rug hebben. Jij wikt en weegt, legt je woorden op een weegschaal, wilt hem helpen, zijn problemen oplossen, voelt je verantwoordelijk voor zijn geluk, voor zijn gemoedstoestand... maar het put je uit en alles wat je doet blijkt niet goed genoeg. Heb ik het zo aardig samengevat?
In zo'n relatie zitten is echt heel erg rot, dat op zich zou al reden genoeg moeten zijn om bij je vriend weg te gaan. Maar door allerlei omstandigheden kan het heel erg moeilijk zijn om die knoop door te hakken, dat begrijpen we hier allemaal heel goed. Maar wat het nog rotter maakt, is dat je na afloop van zo'n relatie vaak heel veel tijd nodig hebt om alles te verwerken, om je vertrouwen in jezelf en in andere mensen te hervinden, en dit kan heel lang doorwerken.
Je bent 20, je staat nog zo aan het begin van je leven, laat je leven niet zo verzieken door dit soort problemen. Het zou niet zo moeten zijn, dat je vriend op zo'n manier met je omgaat, dat jij je zo voelt zoals je je nu voelt. De wereld zou aan je voeten moeten liggen op de leeftijd die jij nu hebt. En dat is ook zo, alleen jij ziet dat nu even niet omdat jij je energie steekt in je vriend. Ik herken het, ik was 24 toen ik bij mijn toenmalige partner wegging en pas toen ik weg was - toen ik vrij was! - zag ik mijn eigen mogelijkheden weer.
Jij begrijpt hem niet, schrijf je. Sommige mensen zijn gewoon niet te begrijpen, dat ligt niet aan jou. Echt niet.
Allereerst: goed dat je van je afschrijft, daar is dit topic voor, gooi gewoon alles eruit wat maar blijft malen in je hoofd, misschien lucht het je op en misschien kunnen we hier wat reacties geven waar je wat aan hebt.
Het eerste dat ik denk als ik je verhaal lees is, jeetje, meid, je bent 20 en nu heb je al een jaar aan moeilijkheden achter de rug met je vriend? Dat is echt te veel, hoe eerder je weg gaat hoe beter. Zoals ik begrijp, gaat je vriend respectloos met je om en hebben we het hier dus over een relatie van het 'soort' die we hier allemaal achter de rug hebben. Jij wikt en weegt, legt je woorden op een weegschaal, wilt hem helpen, zijn problemen oplossen, voelt je verantwoordelijk voor zijn geluk, voor zijn gemoedstoestand... maar het put je uit en alles wat je doet blijkt niet goed genoeg. Heb ik het zo aardig samengevat?
In zo'n relatie zitten is echt heel erg rot, dat op zich zou al reden genoeg moeten zijn om bij je vriend weg te gaan. Maar door allerlei omstandigheden kan het heel erg moeilijk zijn om die knoop door te hakken, dat begrijpen we hier allemaal heel goed. Maar wat het nog rotter maakt, is dat je na afloop van zo'n relatie vaak heel veel tijd nodig hebt om alles te verwerken, om je vertrouwen in jezelf en in andere mensen te hervinden, en dit kan heel lang doorwerken.
Je bent 20, je staat nog zo aan het begin van je leven, laat je leven niet zo verzieken door dit soort problemen. Het zou niet zo moeten zijn, dat je vriend op zo'n manier met je omgaat, dat jij je zo voelt zoals je je nu voelt. De wereld zou aan je voeten moeten liggen op de leeftijd die jij nu hebt. En dat is ook zo, alleen jij ziet dat nu even niet omdat jij je energie steekt in je vriend. Ik herken het, ik was 24 toen ik bij mijn toenmalige partner wegging en pas toen ik weg was - toen ik vrij was! - zag ik mijn eigen mogelijkheden weer.
Jij begrijpt hem niet, schrijf je. Sommige mensen zijn gewoon niet te begrijpen, dat ligt niet aan jou. Echt niet.
woensdag 3 december 2008 om 20:47
quote:pom508 schreef op 03 december 2008 @ 20:31:
Nou Hannah, ik zal maar meteen reageren.
Ik denk dat je oogkleppen al aan het verdwijnen zijn. Door bijv. hier te komen posten is toch een teken daarvan.
Je verhaal is niet zo vaag voor mij. Het is denk ik een grote chaos in je hoofd en je hebt er geen flauw benul meer van wat je ook maar kunt doen om het beter te hebben. Alhoewel, je weet dat wel, maar je denkt dat je daar de kracht of lef niet voor hebt. Er zit al zoveel energie in je relatie, dat het jammer is om het op te geven............
Het tegendeel is eigenlijk waar. Zo'n relatie vreet energie en levert eigenlijk niks op. Tenminste soms is er een kleine opleving en daar teer je dan weer een tijdje op verder.
Maar stel er zou een vriendin bij je komen met een soortgelijk verhaal als het jouwe, wat zou je dan adviseren? Blijven of weggaan?
Is deze relatie die je nu hebt een voorbeeld van liefde? Een relatie waarvan je weet dat je over 50 jaar krom en grijs nog hand in hand loopt? Ik denk het niet he?
Ja Hannah, je omgeving zal niet weten hoe jij je echt voelt. Zullen ook eigenlijk niet begrijpen hoe moeilijk het voor je is om in zo'n relatie te zitten. Daarom is het eigenlijk wel goed dat je hier eens komt posten bij vrouwen die in een soortgelijke situatie gezeten hebben en weten hoe moeilijk het is.
Al lijkt een relatie beeindigen nog zo moeilijk, eigenlijk is het het makkelijkste wat er is. Tenminste als je voor 100% ahter je beslissing staat. Als je stopt dan ben je vanaf dat moment ook weer de dirigent van je eigen leven en je eigen problemen. Je zult direct merken dat je leven zoveel makkelijker wordt.
Recent voorbeeld uit het clubje hier. Iemand die pas gescheiden is en ineens in de gaten kreeg hoe leuk ze was! Dat wil zeggen, hoe leuk andere mannen haar vonden! Was ze helemaal vergeten! Tuurlijk een scheiding is niet leuk, maar minder eng dan het lijkt.
Je bent nog jong en hebt waarschijnlijk geen kinderen. De wereld ligt voor je met heel veel mogelijkheden op allerlei gebieden. Jij moet fladderen op deze leeftijd en niet gekweld worden door een onmogelijke relatie.
Kom je hier wat vaker schrijven hoe je je voelt?
Tranen rollen over mn wangen, vind het erg fijn dat je reageert.
Ik had hier een topic over geopend maar ik kon het gewoon niet uitmaken en het lukte me niet. Voor de fijne mensen die daar reageerden misschien ook frustrerend want ze bedoelden het zo goed maar ik kon het gewoon niet.
Ik ben het type "niet opgeven, doorgaan. Vallen en opstaan"
Ben vroeger geslagen door mijn vader. Heb hem van kleins af aan gezegt dat het verkeerd was wat hij deed. Maar de angst die je als kind hebt, zal het nooit vergeten. Ik wil geen man die me slecht behandeld omdat ik me vroeger al zo rot heb gevoeld.
Daarom ben ik bij mijn ex weggegaan die me uitschold met elk scheldwoord wat het woord hoer kan bevatten zegmaar.
Het is inderdaad een chaos in mn hoofd.
en ik doe inderdaad zoveel moeite dat ik bang ben dat het zonde is. Of dat hij toch wel zo leuk is, of het toch wel kan.
Een aantal mensen in mijn omgeving weten wel wat er ongeveer aan de hand is maar niet alles. En ook niet mijn gevoelens erbij en wat ik allemaal doe. Ik twijfel aan mezelf, doe ik dan iets fout? Wat kan ik anders doen? Maar van hem zie ik die twijfel nooit.
Hij zegt dat hij ongelukkig is, er iets aan wil doen maar ik denk dat veel botte dingen gewoon bij hem passen. Waar hij misschien weinig aan kan doen maar waar ik niet mee wil leven.
Ik zou mijn vriendin adviseren om weg te gaan..
en ik weet ook wel dat ik een nieuwe liefde kan vinden, ik weet dat ik wel goed in de "markt" lig om het zo maar te noemen.
Ik begrijp het niet, waarom ik niet durf op te stappen.
Ik weet, dat als het eenmaal zover is, ik het heb gedaan, het goedkomt..
met inderdaad..zoveel van jullie die, die stap hebben genomen.
ik vind het erg bemoedigend jullie verhaal te lezen.
Ik ben bang dat hij negatief over me zal praten tegen zijn vrienden/familie. Omdat hij zo vreselijk negatief is over mij.
En soms ook over zijn exen. Maar nu weet ik waarom zijn exen zo waren. Dat kwam door zijn botte en negatieve gedrag..
Ik heb geen kinderen inderdaad. En ik woon ook niet samen.
Hij woont 1 uur rijden van me vandaan maar zijn familie woont hier vlakbij zegmaar.
Ja ik schrijf hier mijn gevoelens.. mijn angsten mijn hoop.
Ik begrijp het gewoon niet meer
Als ik zeg dat ik bij hem weg wil, is hij lief en begripvol en laat hij zijn gevoelens zien. Maar verder zie ik zijn gevoelens bijna nooit. Dat doet me pijn.
Nou Hannah, ik zal maar meteen reageren.
Ik denk dat je oogkleppen al aan het verdwijnen zijn. Door bijv. hier te komen posten is toch een teken daarvan.
Je verhaal is niet zo vaag voor mij. Het is denk ik een grote chaos in je hoofd en je hebt er geen flauw benul meer van wat je ook maar kunt doen om het beter te hebben. Alhoewel, je weet dat wel, maar je denkt dat je daar de kracht of lef niet voor hebt. Er zit al zoveel energie in je relatie, dat het jammer is om het op te geven............
Het tegendeel is eigenlijk waar. Zo'n relatie vreet energie en levert eigenlijk niks op. Tenminste soms is er een kleine opleving en daar teer je dan weer een tijdje op verder.
Maar stel er zou een vriendin bij je komen met een soortgelijk verhaal als het jouwe, wat zou je dan adviseren? Blijven of weggaan?
Is deze relatie die je nu hebt een voorbeeld van liefde? Een relatie waarvan je weet dat je over 50 jaar krom en grijs nog hand in hand loopt? Ik denk het niet he?
Ja Hannah, je omgeving zal niet weten hoe jij je echt voelt. Zullen ook eigenlijk niet begrijpen hoe moeilijk het voor je is om in zo'n relatie te zitten. Daarom is het eigenlijk wel goed dat je hier eens komt posten bij vrouwen die in een soortgelijke situatie gezeten hebben en weten hoe moeilijk het is.
Al lijkt een relatie beeindigen nog zo moeilijk, eigenlijk is het het makkelijkste wat er is. Tenminste als je voor 100% ahter je beslissing staat. Als je stopt dan ben je vanaf dat moment ook weer de dirigent van je eigen leven en je eigen problemen. Je zult direct merken dat je leven zoveel makkelijker wordt.
Recent voorbeeld uit het clubje hier. Iemand die pas gescheiden is en ineens in de gaten kreeg hoe leuk ze was! Dat wil zeggen, hoe leuk andere mannen haar vonden! Was ze helemaal vergeten! Tuurlijk een scheiding is niet leuk, maar minder eng dan het lijkt.
Je bent nog jong en hebt waarschijnlijk geen kinderen. De wereld ligt voor je met heel veel mogelijkheden op allerlei gebieden. Jij moet fladderen op deze leeftijd en niet gekweld worden door een onmogelijke relatie.
Kom je hier wat vaker schrijven hoe je je voelt?
Tranen rollen over mn wangen, vind het erg fijn dat je reageert.
Ik had hier een topic over geopend maar ik kon het gewoon niet uitmaken en het lukte me niet. Voor de fijne mensen die daar reageerden misschien ook frustrerend want ze bedoelden het zo goed maar ik kon het gewoon niet.
Ik ben het type "niet opgeven, doorgaan. Vallen en opstaan"
Ben vroeger geslagen door mijn vader. Heb hem van kleins af aan gezegt dat het verkeerd was wat hij deed. Maar de angst die je als kind hebt, zal het nooit vergeten. Ik wil geen man die me slecht behandeld omdat ik me vroeger al zo rot heb gevoeld.
Daarom ben ik bij mijn ex weggegaan die me uitschold met elk scheldwoord wat het woord hoer kan bevatten zegmaar.
Het is inderdaad een chaos in mn hoofd.
en ik doe inderdaad zoveel moeite dat ik bang ben dat het zonde is. Of dat hij toch wel zo leuk is, of het toch wel kan.
Een aantal mensen in mijn omgeving weten wel wat er ongeveer aan de hand is maar niet alles. En ook niet mijn gevoelens erbij en wat ik allemaal doe. Ik twijfel aan mezelf, doe ik dan iets fout? Wat kan ik anders doen? Maar van hem zie ik die twijfel nooit.
Hij zegt dat hij ongelukkig is, er iets aan wil doen maar ik denk dat veel botte dingen gewoon bij hem passen. Waar hij misschien weinig aan kan doen maar waar ik niet mee wil leven.
Ik zou mijn vriendin adviseren om weg te gaan..
en ik weet ook wel dat ik een nieuwe liefde kan vinden, ik weet dat ik wel goed in de "markt" lig om het zo maar te noemen.
Ik begrijp het niet, waarom ik niet durf op te stappen.
Ik weet, dat als het eenmaal zover is, ik het heb gedaan, het goedkomt..
met inderdaad..zoveel van jullie die, die stap hebben genomen.
ik vind het erg bemoedigend jullie verhaal te lezen.
Ik ben bang dat hij negatief over me zal praten tegen zijn vrienden/familie. Omdat hij zo vreselijk negatief is over mij.
En soms ook over zijn exen. Maar nu weet ik waarom zijn exen zo waren. Dat kwam door zijn botte en negatieve gedrag..
Ik heb geen kinderen inderdaad. En ik woon ook niet samen.
Hij woont 1 uur rijden van me vandaan maar zijn familie woont hier vlakbij zegmaar.
Ja ik schrijf hier mijn gevoelens.. mijn angsten mijn hoop.
Ik begrijp het gewoon niet meer
Als ik zeg dat ik bij hem weg wil, is hij lief en begripvol en laat hij zijn gevoelens zien. Maar verder zie ik zijn gevoelens bijna nooit. Dat doet me pijn.
woensdag 3 december 2008 om 20:55
quote:Lemmy schreef op 03 december 2008 @ 20:37:
Hannah,
Allereerst: goed dat je van je afschrijft, daar is dit topic voor, gooi gewoon alles eruit wat maar blijft malen in je hoofd, misschien lucht het je op en misschien kunnen we hier wat reacties geven waar je wat aan hebt.
Het eerste dat ik denk als ik je verhaal lees is, jeetje, meid, je bent 20 en nu heb je al een jaar aan moeilijkheden achter de rug met je vriend? Dat is echt te veel, hoe eerder je weg gaat hoe beter. Zoals ik begrijp, gaat je vriend respectloos met je om en hebben we het hier dus over een relatie van het 'soort' die we hier allemaal achter de rug hebben. Jij wikt en weegt, legt je woorden op een weegschaal, wilt hem helpen, zijn problemen oplossen, voelt je verantwoordelijk voor zijn geluk, voor zijn gemoedstoestand... maar het put je uit en alles wat je doet blijkt niet goed genoeg. Heb ik het zo aardig samengevat?
In zo'n relatie zitten is echt heel erg rot, dat op zich zou al reden genoeg moeten zijn om bij je vriend weg te gaan. Maar door allerlei omstandigheden kan het heel erg moeilijk zijn om die knoop door te hakken, dat begrijpen we hier allemaal heel goed. Maar wat het nog rotter maakt, is dat je na afloop van zo'n relatie vaak heel veel tijd nodig hebt om alles te verwerken, om je vertrouwen in jezelf en in andere mensen te hervinden, en dit kan heel lang doorwerken.
Je bent 20, je staat nog zo aan het begin van je leven, laat je leven niet zo verzieken door dit soort problemen. Het zou niet zo moeten zijn, dat je vriend op zo'n manier met je omgaat, dat jij je zo voelt zoals je je nu voelt. De wereld zou aan je voeten moeten liggen op de leeftijd die jij nu hebt. En dat is ook zo, alleen jij ziet dat nu even niet omdat jij je energie steekt in je vriend. Ik herken het, ik was 24 toen ik bij mijn toenmalige partner wegging en pas toen ik weg was - toen ik vrij was! - zag ik mijn eigen mogelijkheden weer.
Jij begrijpt hem niet, schrijf je. Sommige mensen zijn gewoon niet te begrijpen, dat ligt niet aan jou. Echt niet.
Dankjewel.. zal ik zeker doen..
Je hebt het aardig samengevat.. ik doe echt mijn best.
Maar ik sta wel voor mijn geluk, ik geef wel aan dat ik bepaalde dingen belangrijk vind en dit mis in onze relatie. Hier wordt hij alleen maar gefrustreerd van. Hij zegt dat ik moet afwachten en het vanzelf komt. Maar het komt niet vanzelf, ik heb gewacht maar ik wordt er ongelukkig van, heb ik ook aangegeven. We moeten een middenweg zoeken maar voor zover ik het merk wil hij dat niet. Hij doet in sommige dingen wel zijn best..
maar hij geeft snel op., 1 verkeerd woord en het is al een drama.
1 ruzie en onze relatie is slecht etc.
Ja ik begrijp het.. ik ben altijd in het goede van de mens blijven geloven hoor.. ondanks alles wat ik heb meegemaakt. Er zijn genoeg fijne mensen.. alleen kunnen sommige mensen zich perfect voordoen en alles op jou schuiven. Hij weet dat ik wat onzeker ben dus een goede kans voor hem..
Klopt... ik werk zoveel aan onze relatie en ik denk wel om mijn eigen geluk maar een stap verder kom ik niet. Het is geen goede relatie, ik kom nooit een stukje verder, het schiet niet op.
Als hij zijn best doet lukt het wel, maar er hoeft maar iets fout te gaan en het is weer een drama..
nee daar heb je gelijk in... ik kan hem ook niet begrijpen als hij niks deelt en alleen maar klaagt.. en verder is hij erg moeilijk te begrijpen.
Hij kan me zo omlaag halen, in hele subtiele dingen
Ik wil dit niet meer echt niet.. ik wil verder.. maar soms voel ik me gewoon prettig bij hem en dan wil ik het wel..
maar tijdens bv de seks merk ik dat het niet klikt, er zit geen gevoel in. Het is gewoon seks en het stelt weinig voor. Ben zelfs nog nooit klaargekomen. Niet dat dát hoog op het prioriteitenlijstje van hem staat maar goed. Ik mis het wel. En dan zegt hij; waarom neem je zelf geen initiatief dan?
Op een gegeven moment, na botte opmerkingen tijdens de seks etc lukt het me niet meer.
Ik houdt ervan om iemand te verleiden, iemand te laten genieten.
maar als ik zelf niet geniet.. dan heb ik na een jaar weinig motivatie.
Het is gewoon een gevoel dat ik mis, ik kan het niet uitleggen.
Hij doet zijn best wel maar het is gewoon "doen" bij hem en geen "gevoel" ..
Hannah,
Allereerst: goed dat je van je afschrijft, daar is dit topic voor, gooi gewoon alles eruit wat maar blijft malen in je hoofd, misschien lucht het je op en misschien kunnen we hier wat reacties geven waar je wat aan hebt.
Het eerste dat ik denk als ik je verhaal lees is, jeetje, meid, je bent 20 en nu heb je al een jaar aan moeilijkheden achter de rug met je vriend? Dat is echt te veel, hoe eerder je weg gaat hoe beter. Zoals ik begrijp, gaat je vriend respectloos met je om en hebben we het hier dus over een relatie van het 'soort' die we hier allemaal achter de rug hebben. Jij wikt en weegt, legt je woorden op een weegschaal, wilt hem helpen, zijn problemen oplossen, voelt je verantwoordelijk voor zijn geluk, voor zijn gemoedstoestand... maar het put je uit en alles wat je doet blijkt niet goed genoeg. Heb ik het zo aardig samengevat?
In zo'n relatie zitten is echt heel erg rot, dat op zich zou al reden genoeg moeten zijn om bij je vriend weg te gaan. Maar door allerlei omstandigheden kan het heel erg moeilijk zijn om die knoop door te hakken, dat begrijpen we hier allemaal heel goed. Maar wat het nog rotter maakt, is dat je na afloop van zo'n relatie vaak heel veel tijd nodig hebt om alles te verwerken, om je vertrouwen in jezelf en in andere mensen te hervinden, en dit kan heel lang doorwerken.
Je bent 20, je staat nog zo aan het begin van je leven, laat je leven niet zo verzieken door dit soort problemen. Het zou niet zo moeten zijn, dat je vriend op zo'n manier met je omgaat, dat jij je zo voelt zoals je je nu voelt. De wereld zou aan je voeten moeten liggen op de leeftijd die jij nu hebt. En dat is ook zo, alleen jij ziet dat nu even niet omdat jij je energie steekt in je vriend. Ik herken het, ik was 24 toen ik bij mijn toenmalige partner wegging en pas toen ik weg was - toen ik vrij was! - zag ik mijn eigen mogelijkheden weer.
Jij begrijpt hem niet, schrijf je. Sommige mensen zijn gewoon niet te begrijpen, dat ligt niet aan jou. Echt niet.
Dankjewel.. zal ik zeker doen..
Je hebt het aardig samengevat.. ik doe echt mijn best.
Maar ik sta wel voor mijn geluk, ik geef wel aan dat ik bepaalde dingen belangrijk vind en dit mis in onze relatie. Hier wordt hij alleen maar gefrustreerd van. Hij zegt dat ik moet afwachten en het vanzelf komt. Maar het komt niet vanzelf, ik heb gewacht maar ik wordt er ongelukkig van, heb ik ook aangegeven. We moeten een middenweg zoeken maar voor zover ik het merk wil hij dat niet. Hij doet in sommige dingen wel zijn best..
maar hij geeft snel op., 1 verkeerd woord en het is al een drama.
1 ruzie en onze relatie is slecht etc.
Ja ik begrijp het.. ik ben altijd in het goede van de mens blijven geloven hoor.. ondanks alles wat ik heb meegemaakt. Er zijn genoeg fijne mensen.. alleen kunnen sommige mensen zich perfect voordoen en alles op jou schuiven. Hij weet dat ik wat onzeker ben dus een goede kans voor hem..
Klopt... ik werk zoveel aan onze relatie en ik denk wel om mijn eigen geluk maar een stap verder kom ik niet. Het is geen goede relatie, ik kom nooit een stukje verder, het schiet niet op.
Als hij zijn best doet lukt het wel, maar er hoeft maar iets fout te gaan en het is weer een drama..
nee daar heb je gelijk in... ik kan hem ook niet begrijpen als hij niks deelt en alleen maar klaagt.. en verder is hij erg moeilijk te begrijpen.
Hij kan me zo omlaag halen, in hele subtiele dingen
Ik wil dit niet meer echt niet.. ik wil verder.. maar soms voel ik me gewoon prettig bij hem en dan wil ik het wel..
maar tijdens bv de seks merk ik dat het niet klikt, er zit geen gevoel in. Het is gewoon seks en het stelt weinig voor. Ben zelfs nog nooit klaargekomen. Niet dat dát hoog op het prioriteitenlijstje van hem staat maar goed. Ik mis het wel. En dan zegt hij; waarom neem je zelf geen initiatief dan?
Op een gegeven moment, na botte opmerkingen tijdens de seks etc lukt het me niet meer.
Ik houdt ervan om iemand te verleiden, iemand te laten genieten.
maar als ik zelf niet geniet.. dan heb ik na een jaar weinig motivatie.
Het is gewoon een gevoel dat ik mis, ik kan het niet uitleggen.
Hij doet zijn best wel maar het is gewoon "doen" bij hem en geen "gevoel" ..
woensdag 3 december 2008 om 20:55
Hannah, ik meld me ook even. Om je een hart onder je riem te steken en te zeggen dat ik hoop dat je het hier ziet als een plek om deze gedachten van je af te schrijven. Het is tegelijk een chaos misschien, maar ik begrijp net als Pom en Lemmy toch veel uit wat je vertelt. Alles wat door je heen gaat. Meis, wat moeilijk. Blijf schrijven.
Het was even stil hier.
Hoe gaat het met Owjee en Klara?
Zelf heb ik het ontzettend druk, het gaat niet zo lekker allemaal maar het gaat nog wel, zogezegd.
Een voor jullie allemaal!
Het was even stil hier.
Hoe gaat het met Owjee en Klara?
Zelf heb ik het ontzettend druk, het gaat niet zo lekker allemaal maar het gaat nog wel, zogezegd.
Een voor jullie allemaal!
woensdag 3 december 2008 om 21:05
quote:Iseo schreef op 03 december 2008 @ 20:55:
Hannah, ik meld me ook even. Om je een hart onder je riem te steken en te zeggen dat ik hoop dat je het hier ziet als een plek om deze gedachten van je af te schrijven. Het is tegelijk een chaos misschien, maar ik begrijp net als Pom en Lemmy toch veel uit wat je vertelt. Alles wat door je heen gaat. Meis, wat moeilijk. Blijf schrijven.
Het was even stil hier.
Hoe gaat het met Owjee en Klara?
Zelf heb ik het ontzettend druk, het gaat niet zo lekker allemaal maar het gaat nog wel, zogezegd.
Een voor jullie allemaal!
Dankjewel!
Hoe gingen jullie met die chaos in je hoofd om zegmaar?
Hoe hebben jullie die beslissing genomen om voor jezelf te kiezen?
Wanneer kies je voor jezelf? Ik wacht op het moment dat ik denk; nu is het genoeg.
Maar dat komt maar niet, omdat ik hoop dat ik het kan uitpraten zodat het niet meer voorkomt. Terwijl er eigenlijk al teveel gebeurd is. En hij schuift het elke dag weer in mijn schoenen. Terwijl ik denk in ons, wij, samen. Denkt hij aan schuld, jij en ik. Voor mijn gevoel. Als ik positief ben, zeg dat het niet geeft en een ruzie kan gebeuren en we verder moeten.. reageerd hij weer negatief.
Ben het gewoon zat wil zo graag happy zijn, wou dat ik er iets aan kon doen..zodat alles opgelost was en ik geen gezeur aan mn hoofd had. (Weet de oplossing ervoor wel) maar toch.. irritant.
Hannah, ik meld me ook even. Om je een hart onder je riem te steken en te zeggen dat ik hoop dat je het hier ziet als een plek om deze gedachten van je af te schrijven. Het is tegelijk een chaos misschien, maar ik begrijp net als Pom en Lemmy toch veel uit wat je vertelt. Alles wat door je heen gaat. Meis, wat moeilijk. Blijf schrijven.
Het was even stil hier.
Hoe gaat het met Owjee en Klara?
Zelf heb ik het ontzettend druk, het gaat niet zo lekker allemaal maar het gaat nog wel, zogezegd.
Een voor jullie allemaal!
Dankjewel!
Hoe gingen jullie met die chaos in je hoofd om zegmaar?
Hoe hebben jullie die beslissing genomen om voor jezelf te kiezen?
Wanneer kies je voor jezelf? Ik wacht op het moment dat ik denk; nu is het genoeg.
Maar dat komt maar niet, omdat ik hoop dat ik het kan uitpraten zodat het niet meer voorkomt. Terwijl er eigenlijk al teveel gebeurd is. En hij schuift het elke dag weer in mijn schoenen. Terwijl ik denk in ons, wij, samen. Denkt hij aan schuld, jij en ik. Voor mijn gevoel. Als ik positief ben, zeg dat het niet geeft en een ruzie kan gebeuren en we verder moeten.. reageerd hij weer negatief.
Ben het gewoon zat wil zo graag happy zijn, wou dat ik er iets aan kon doen..zodat alles opgelost was en ik geen gezeur aan mn hoofd had. (Weet de oplossing ervoor wel) maar toch.. irritant.
woensdag 3 december 2008 om 21:11
Lieve Hannah,
'1 verkeerd woord en het is al een drama', schrijf je. Alleen dat al! Nog afgezien van alle andere dingen die meespelen, zou dit al voldoende reden zijn om ermee te stoppen. Een partner die van je houdt, die respect voor je heeft, die je neemt zoals je bent, die gaat geen drama's maken omdat jij eens iets zegt wat hem niet aanstaat.
Blijkbaar staat er toch nog steeds iets tegenover, haal je toch nog iets uit deze relatie waardoor je door wilt gaan. Maar is het genoeg? En blijft het genoeg? In elke relatie zijn er wel eens wat problemen, maar als beiden die willen oplossen hoeft dat niet het einde van een relatie te betekenen. Maar als dit soort problemen inhouden dat de één de ander respectloos behandelt, zit er echt iets structureel scheef. Wil je nog met hem verder, twijfel je, of heb je je besluit eigenlijk al genomen?
Sommige dingen zijn niet op te lossen, sommige mensen zijn niet te begrijpen en jijzelf bent verantwoordelijk voor je eigen geluk - en niet voor dat van hem. Relaties horen je niet uit te putten, die moeten je juist energie en plezier geven.
'1 verkeerd woord en het is al een drama', schrijf je. Alleen dat al! Nog afgezien van alle andere dingen die meespelen, zou dit al voldoende reden zijn om ermee te stoppen. Een partner die van je houdt, die respect voor je heeft, die je neemt zoals je bent, die gaat geen drama's maken omdat jij eens iets zegt wat hem niet aanstaat.
Blijkbaar staat er toch nog steeds iets tegenover, haal je toch nog iets uit deze relatie waardoor je door wilt gaan. Maar is het genoeg? En blijft het genoeg? In elke relatie zijn er wel eens wat problemen, maar als beiden die willen oplossen hoeft dat niet het einde van een relatie te betekenen. Maar als dit soort problemen inhouden dat de één de ander respectloos behandelt, zit er echt iets structureel scheef. Wil je nog met hem verder, twijfel je, of heb je je besluit eigenlijk al genomen?
Sommige dingen zijn niet op te lossen, sommige mensen zijn niet te begrijpen en jijzelf bent verantwoordelijk voor je eigen geluk - en niet voor dat van hem. Relaties horen je niet uit te putten, die moeten je juist energie en plezier geven.
woensdag 3 december 2008 om 21:23
Hoi Hannah, fijn dat je zo snel reageert.
Die chaos kun je de baas door bijv. hier te gaan schrijven.. Het zal je helpen je gedachten te ordenen en toch gaandeweg naar een goede beslissing te werken.
Een ding in mijn posting viel me heel erg op (vanwege de herkenbaarheid). Hij is niet gelukkig. Dan zie ik het zo voor me, dat jij maar loopt te redden, hem gelukkig probeert te maken en wat je ook doet, het wordt alleen maar slechter.
Wat gaat er gebeuren wanneer je eens stopt met allerlei dingen doen? Eens stopt met vrijen omdat het juiste gevoel ontbreekt? Wat gebeurt er wanneer je eens stopt met energie steken in deze relatie?
Waarschijnlijk zal dat niet gebeuren, jij zit zo niet in elkaar en dat kun je niet opbrengen.
Jij weet dat je niet gelukkig met hem bent en nooit zult worden. Jij weet dat ook hij niet gelukkig is.
Waar is de basis nog voor een relatie?
Eigenlijk blijf je nu alleen nog om alleen maar meer gekwetst te worden. Niet vreemd gezien jouw jeugd, je hebt het in je leven nog niet echt makkelijk gehad. Heb je wel eens overwogen om in therapie te gaan voor een aantal dingen in je leven? Ook dat zou je kunnen helpen om beter voor jezelf op te komen.
Hannah, niemand is het waard om vernederd te worden in een relatie. Het verhaal van Lemmy lijkt op jouw verhaal, alleen Lemmy was toen al wel moeder. Iseo, ook nog een jonge bloem hier, kan een soortgelijk verhaal vertellen.
Wel vrouwen die op eigen kracht heel erg gelukkig geworden zijn door juist niet in die relatie te blijven.
Die chaos kun je de baas door bijv. hier te gaan schrijven.. Het zal je helpen je gedachten te ordenen en toch gaandeweg naar een goede beslissing te werken.
Een ding in mijn posting viel me heel erg op (vanwege de herkenbaarheid). Hij is niet gelukkig. Dan zie ik het zo voor me, dat jij maar loopt te redden, hem gelukkig probeert te maken en wat je ook doet, het wordt alleen maar slechter.
Wat gaat er gebeuren wanneer je eens stopt met allerlei dingen doen? Eens stopt met vrijen omdat het juiste gevoel ontbreekt? Wat gebeurt er wanneer je eens stopt met energie steken in deze relatie?
Waarschijnlijk zal dat niet gebeuren, jij zit zo niet in elkaar en dat kun je niet opbrengen.
Jij weet dat je niet gelukkig met hem bent en nooit zult worden. Jij weet dat ook hij niet gelukkig is.
Waar is de basis nog voor een relatie?
Eigenlijk blijf je nu alleen nog om alleen maar meer gekwetst te worden. Niet vreemd gezien jouw jeugd, je hebt het in je leven nog niet echt makkelijk gehad. Heb je wel eens overwogen om in therapie te gaan voor een aantal dingen in je leven? Ook dat zou je kunnen helpen om beter voor jezelf op te komen.
Hannah, niemand is het waard om vernederd te worden in een relatie. Het verhaal van Lemmy lijkt op jouw verhaal, alleen Lemmy was toen al wel moeder. Iseo, ook nog een jonge bloem hier, kan een soortgelijk verhaal vertellen.
Wel vrouwen die op eigen kracht heel erg gelukkig geworden zijn door juist niet in die relatie te blijven.
woensdag 3 december 2008 om 21:23
quote:Lemmy schreef op 03 december 2008 @ 21:11:
Lieve Hannah,
'1 verkeerd woord en het is al een drama', schrijf je. Alleen dat al! Nog afgezien van alle andere dingen die meespelen, zou dit al voldoende reden zijn om ermee te stoppen. Een partner die van je houdt, die respect voor je heeft, die je neemt zoals je bent, die gaat geen drama's maken omdat jij eens iets zegt wat hem niet aanstaat.
Blijkbaar staat er toch nog steeds iets tegenover, haal je toch nog iets uit deze relatie waardoor je door wilt gaan. Maar is het genoeg? En blijft het genoeg? In elke relatie zijn er wel eens wat problemen, maar als beiden die willen oplossen hoeft dat niet het einde van een relatie te betekenen. Maar als dit soort problemen inhouden dat de één de ander respectloos behandelt, zit er echt iets structureel scheef. Wil je nog met hem verder, twijfel je, of heb je je besluit eigenlijk al genomen?
Sommige dingen zijn niet op te lossen, sommige mensen zijn niet te begrijpen en jijzelf bent verantwoordelijk voor je eigen geluk - en niet voor dat van hem. Relaties horen je niet uit te putten, die moeten je juist energie en plezier geven.
Bedankt voor je reactie
Ja ik begrijp het..
Dit weekend zei ik dat hij geen respect voor me had.
Ik liep weg, hij zei inderdaad, je stelt niks voor.
Ben teruggelopen. Heb m gedwongen het recht in mn gezicht te zeggen maar dat kan hij dan weer niet. Want dan kom ik bij zijn gevoel. Hij wou me knuffelen, heb dit niet toegelaten, wou hem eerst laten voelen wat ik voel als hij dat zegt. Hij zeg dat ie van me hield etc dat het hem speet en dat hij het niet meent.
Door het gevoel dat hij op die momenten uit, geloof ik dat hij van me houdt. Soms laat hij zichzelf helemaal zien (of juist niet ik weet het niet) en toont hij naar eigen zeggen echt zijn gevoel en wil hij me niet kwijt.
Dat zijn de momenten waar ik aan vasthoud. Maar in zijn acties en het boos worden om elk klein dingetje.. (stel ik reageer ergens bot op.. oeii..dan is hij gelijk sagy en krijg ik hem niet meer blij, tenzij ik de schuld op me neem en echt sorry zeg etc.)
ik mag gewoon niet een x sagy zijn.
hij mag het van mij heus wel, alleen hij begint te mopperen op mij, mn karakter en alles wat ik fout doe. Dat vind ik dan weer niet zo goed.
Het zit echt scheef idd de verhoudingen.
Ik weet het niet zeker of hij zijn best wil doen, ik weet niet hoe hij ons ziet en wat hij wil. Dat zal hij me deze week laten weten.
Ik wacht zijn reactie af en dan maak ik een beslissing of ik verder kan met hem..
Als hij me mailt, of hij laat het me lezen hoe hij de relatie ziet, hoe hij het graag zou willen etc laat ik het jullie weten..
jullie kunnen me vast wel helpen om mijn grenzen te bewaken en me vertellen of het oké is wat hij wil. Want ik zie het allemaal niet meer, wat goed is en wat slecht. Chaos.
Ik wil dus dus binnen nu en 2 weken een keuze maken.
echt voor de laatste x..
Lieve Hannah,
'1 verkeerd woord en het is al een drama', schrijf je. Alleen dat al! Nog afgezien van alle andere dingen die meespelen, zou dit al voldoende reden zijn om ermee te stoppen. Een partner die van je houdt, die respect voor je heeft, die je neemt zoals je bent, die gaat geen drama's maken omdat jij eens iets zegt wat hem niet aanstaat.
Blijkbaar staat er toch nog steeds iets tegenover, haal je toch nog iets uit deze relatie waardoor je door wilt gaan. Maar is het genoeg? En blijft het genoeg? In elke relatie zijn er wel eens wat problemen, maar als beiden die willen oplossen hoeft dat niet het einde van een relatie te betekenen. Maar als dit soort problemen inhouden dat de één de ander respectloos behandelt, zit er echt iets structureel scheef. Wil je nog met hem verder, twijfel je, of heb je je besluit eigenlijk al genomen?
Sommige dingen zijn niet op te lossen, sommige mensen zijn niet te begrijpen en jijzelf bent verantwoordelijk voor je eigen geluk - en niet voor dat van hem. Relaties horen je niet uit te putten, die moeten je juist energie en plezier geven.
Bedankt voor je reactie
Ja ik begrijp het..
Dit weekend zei ik dat hij geen respect voor me had.
Ik liep weg, hij zei inderdaad, je stelt niks voor.
Ben teruggelopen. Heb m gedwongen het recht in mn gezicht te zeggen maar dat kan hij dan weer niet. Want dan kom ik bij zijn gevoel. Hij wou me knuffelen, heb dit niet toegelaten, wou hem eerst laten voelen wat ik voel als hij dat zegt. Hij zeg dat ie van me hield etc dat het hem speet en dat hij het niet meent.
Door het gevoel dat hij op die momenten uit, geloof ik dat hij van me houdt. Soms laat hij zichzelf helemaal zien (of juist niet ik weet het niet) en toont hij naar eigen zeggen echt zijn gevoel en wil hij me niet kwijt.
Dat zijn de momenten waar ik aan vasthoud. Maar in zijn acties en het boos worden om elk klein dingetje.. (stel ik reageer ergens bot op.. oeii..dan is hij gelijk sagy en krijg ik hem niet meer blij, tenzij ik de schuld op me neem en echt sorry zeg etc.)
ik mag gewoon niet een x sagy zijn.
hij mag het van mij heus wel, alleen hij begint te mopperen op mij, mn karakter en alles wat ik fout doe. Dat vind ik dan weer niet zo goed.
Het zit echt scheef idd de verhoudingen.
Ik weet het niet zeker of hij zijn best wil doen, ik weet niet hoe hij ons ziet en wat hij wil. Dat zal hij me deze week laten weten.
Ik wacht zijn reactie af en dan maak ik een beslissing of ik verder kan met hem..
Als hij me mailt, of hij laat het me lezen hoe hij de relatie ziet, hoe hij het graag zou willen etc laat ik het jullie weten..
jullie kunnen me vast wel helpen om mijn grenzen te bewaken en me vertellen of het oké is wat hij wil. Want ik zie het allemaal niet meer, wat goed is en wat slecht. Chaos.
Ik wil dus dus binnen nu en 2 weken een keuze maken.
echt voor de laatste x..
woensdag 3 december 2008 om 21:32
Pom508 vind het ook erg fijn dat jullie snel reageren 
.
Ja hij vind het aan de ene kant fijn dat ik mijn best doe, aan de andere kant krijgt hij een schuldgevoel denk ik. Hij wil dat het vanzelf gaat. Dat we er niet zoveel moeite voor hoeven te doen.
Hij is ongelukkig omdat hij ziet hoeveel pijn ik heb, zegt hij.
Omdat hij ziet hoeveel moeite ik doe. En omdat we vaak ruzie hebben ondanks onze gesprekken. Maar tijdens onze gesprekken komen we nooit tot een oplossing waarbij hij bereid is iets voor de relatie te doen, namelijk aan zichzelf werken. Hij wil eigenlijk niks aan zichzelf veranderen. (dan heb ik het over zijn boosheid en omlaaghalen, mopperen en negatief doen) Hij ziet wel in dat het omlaaghalen van mij niet goed is. Maar dingen veranderen? mmm nee. ik moet naar mezelf kijken maar dat doe ik elke dag. Dus weet t niet zo goed.
Nee het ligt inderdaad niet in mijn aard om alles in zn beloop te laten en af te wachten. Om niks te doen. Ik heb er een hekel aan als mensen opgeven en niks willen doen voor iemand. Je werkt aan een relatie, je doet je best voor elkaar, je houdt van elkaar, je denkt om elkaar.. of niet. Je geeft toch niet op.. dan kun je net zo goed stoppen met de relatie
Maar hij wil niet stoppen met de relatie.. hij wil mij niet kwijt zegt hij.
Therapie.. doe zelf een studie in de hulpverlening, help mensen al sinds het voor mij mogelijk is. Kan met deze opleiding ook veel over mijn eigen verleden praten, ook met vriendinnen etc. Dus opzich heb ik het wel verwerkt.
Alleen, als iemand me slecht behandeld word ik best wel kwaad, als mn vriend me voor hoer/arrogant kutwijf uitscheld bijv. ik reageer dan best heftig. Wat misschien logisch is maar niet handig voor de situatie.
waar de basis is.. geen diee.. heb het met mijn vriend besproken dat ik onze band mis, ik weet zo weinig van hem, wat hem bezig houdt enzo.. en hij weet dat ook niet van mij. Mis het zo dat ik iemand heb die weet waar ik aan denk, waar ik moeite mee heb en hier rekening mee houd.
ik zal de verhalen van lemmy en iseo nog even goed lezen
Dankjewel
.Ja hij vind het aan de ene kant fijn dat ik mijn best doe, aan de andere kant krijgt hij een schuldgevoel denk ik. Hij wil dat het vanzelf gaat. Dat we er niet zoveel moeite voor hoeven te doen.
Hij is ongelukkig omdat hij ziet hoeveel pijn ik heb, zegt hij.
Omdat hij ziet hoeveel moeite ik doe. En omdat we vaak ruzie hebben ondanks onze gesprekken. Maar tijdens onze gesprekken komen we nooit tot een oplossing waarbij hij bereid is iets voor de relatie te doen, namelijk aan zichzelf werken. Hij wil eigenlijk niks aan zichzelf veranderen. (dan heb ik het over zijn boosheid en omlaaghalen, mopperen en negatief doen) Hij ziet wel in dat het omlaaghalen van mij niet goed is. Maar dingen veranderen? mmm nee. ik moet naar mezelf kijken maar dat doe ik elke dag. Dus weet t niet zo goed.
Nee het ligt inderdaad niet in mijn aard om alles in zn beloop te laten en af te wachten. Om niks te doen. Ik heb er een hekel aan als mensen opgeven en niks willen doen voor iemand. Je werkt aan een relatie, je doet je best voor elkaar, je houdt van elkaar, je denkt om elkaar.. of niet. Je geeft toch niet op.. dan kun je net zo goed stoppen met de relatie
Maar hij wil niet stoppen met de relatie.. hij wil mij niet kwijt zegt hij.
Therapie.. doe zelf een studie in de hulpverlening, help mensen al sinds het voor mij mogelijk is. Kan met deze opleiding ook veel over mijn eigen verleden praten, ook met vriendinnen etc. Dus opzich heb ik het wel verwerkt.
Alleen, als iemand me slecht behandeld word ik best wel kwaad, als mn vriend me voor hoer/arrogant kutwijf uitscheld bijv. ik reageer dan best heftig. Wat misschien logisch is maar niet handig voor de situatie.
waar de basis is.. geen diee.. heb het met mijn vriend besproken dat ik onze band mis, ik weet zo weinig van hem, wat hem bezig houdt enzo.. en hij weet dat ook niet van mij. Mis het zo dat ik iemand heb die weet waar ik aan denk, waar ik moeite mee heb en hier rekening mee houd.
ik zal de verhalen van lemmy en iseo nog even goed lezen
Dankjewel
woensdag 3 december 2008 om 21:35
Hannah, ik begrijp hoe je je voelt. Doordat hij ook laat zien hoe het kan zijn, houd je vol. Op de goede momenten doet hij precies dat wat jij nodig hebt; hij zegt dat hij van je houdt, dat hij spijt heeft van wat hij zei, hij wil je vasthouden en laten zien dat hij je niet kwijt wil. Maar sommige dingen zijn niet goed te maken, ook al probeert hij het wel en ook al wil jij het nog zo graag. Die dingen blijven toch hangen en maken dat jij je niet vrij voelt om gewoon lekker jezelf te zijn bij hem, om gewoon te zeggen wat je ergens van vindt en zo. En zo bepaalt hij dan toch heel veel (vooral wat jij doet en zegt), zelfs als jullie op dat moment helemaal geen ruzie hebben. Jij bent dan continu bezig met het goed houden van de sfeer. Klopt het wat ik zeg?
Jij staat er zo middenin, heel logisch dat je het nu allemaal niet meer zo ziet. Schrijf hier vooral zo veel je wilt!
Jij staat er zo middenin, heel logisch dat je het nu allemaal niet meer zo ziet. Schrijf hier vooral zo veel je wilt!
woensdag 3 december 2008 om 21:41
quote:hannah2708 schreef op 03 december 2008 @ 21:32:
Alleen, als iemand me slecht behandeld word ik best wel kwaad, als mn vriend me voor hoer/arrogant kutwijf uitscheld bijv. ik reageer dan best heftig. Wat misschien logisch is maar niet handig voor de situatie. Even dit stukje eruit gepikt. Het is inderdaad hartstikke logisch als iemand je zo uitscheldt! Niet handig voor de situatie, tja... maar is het wel handig dan dat je vriend je zo uitscheldt? Dat kan toch gewoon helemaal niet door de beugel - ongeacht of jij er boos om wordt of niet?
Alleen, als iemand me slecht behandeld word ik best wel kwaad, als mn vriend me voor hoer/arrogant kutwijf uitscheld bijv. ik reageer dan best heftig. Wat misschien logisch is maar niet handig voor de situatie. Even dit stukje eruit gepikt. Het is inderdaad hartstikke logisch als iemand je zo uitscheldt! Niet handig voor de situatie, tja... maar is het wel handig dan dat je vriend je zo uitscheldt? Dat kan toch gewoon helemaal niet door de beugel - ongeacht of jij er boos om wordt of niet?
woensdag 3 december 2008 om 21:43
quote:Lemmy schreef op 03 december 2008 @ 21:35:
Hannah, ik begrijp hoe je je voelt. Doordat hij ook laat zien hoe het kan zijn, houd je vol. Op de goede momenten doet hij precies dat wat jij nodig hebt; hij zegt dat hij van je houdt, dat hij spijt heeft van wat hij zei, hij wil je vasthouden en laten zien dat hij je niet kwijt wil. Maar sommige dingen zijn niet goed te maken, ook al probeert hij het wel en ook al wil jij het nog zo graag. Die dingen blijven toch hangen en maken dat jij je niet vrij voelt om gewoon lekker jezelf te zijn bij hem, om gewoon te zeggen wat je ergens van vindt en zo. En zo bepaalt hij dan toch heel veel (vooral wat jij doet en zegt), zelfs als jullie op dat moment helemaal geen ruzie hebben. Jij bent dan continu bezig met het goed houden van de sfeer. Klopt het wat ik zeg?
Jij staat er zo middenin, heel logisch dat je het nu allemaal niet meer zo ziet. Schrijf hier vooral zo veel je wilt!
Wat zijn jullie lief.. echt super..
Heb geprobeerd het verhaal van jou en iseo op te zoeken maar er zijn zoveel pagina's.. misschien dat je het zelf wil vertellen lemmy?
Je hebt gelijk hoor.. pff.
ik ben veel bezig met de sfeer maar soms lukt het me niet om vrolijk te zijn en dan ben ik echt sagy en dan weet ik dat het verkeerd is maar het lukt me niet en ik heb rust nodig maar hij maakt er een probleem van en dan wordt het alleen maar erger.
Ik heb het gevoel alsof ik niet even mag balen, mag mopperen.
En dat maakt me soms ook weer bang.
Ik ben er echt bang voor dat hij negatieve verhalen over me gaat ophangen tegenover anderen, terwijl het me niets zou moeten schelen..maar toch..
Ik wéét dat ik lief ben, kwaliteiten heb en goed voor iemand kan zijn maar in deze relatie komt het gewoon niet goed naar voren, hij zei dat ik te lief ben.
Ik begrijp het gewoon niet pff..
Ik stuur hem vaak een kaartje, heeft hij laatst de meeste in de kast gedaan, het is niet zo speciaal als je er veel hebt zegt hij, dan word het normaal. Snap hem wel maar ik vind het zo leuk om het te sturen maar ook om te krijgen. Maar dat negeert hij.
Van dat soort kleine dingen, denken aan elkaar, etc romantiek enzo ik mis dat en hoe hij er soms mee omgaat kwetst me gewoon.
Misschien ben ik ook wel naief en vind ik dat romantische, lieve, denken om elkaar etc etc wel té belangrijk
maar op dit moment voel ik me er fijn bij.
misschien vind hij het wel oke als het allemaal gewoon is (die indruk krijg ik) en hoeven al die hoogtepunten niet zo (geeft hij vaak aan)
Hannah, ik begrijp hoe je je voelt. Doordat hij ook laat zien hoe het kan zijn, houd je vol. Op de goede momenten doet hij precies dat wat jij nodig hebt; hij zegt dat hij van je houdt, dat hij spijt heeft van wat hij zei, hij wil je vasthouden en laten zien dat hij je niet kwijt wil. Maar sommige dingen zijn niet goed te maken, ook al probeert hij het wel en ook al wil jij het nog zo graag. Die dingen blijven toch hangen en maken dat jij je niet vrij voelt om gewoon lekker jezelf te zijn bij hem, om gewoon te zeggen wat je ergens van vindt en zo. En zo bepaalt hij dan toch heel veel (vooral wat jij doet en zegt), zelfs als jullie op dat moment helemaal geen ruzie hebben. Jij bent dan continu bezig met het goed houden van de sfeer. Klopt het wat ik zeg?
Jij staat er zo middenin, heel logisch dat je het nu allemaal niet meer zo ziet. Schrijf hier vooral zo veel je wilt!
Wat zijn jullie lief.. echt super..
Heb geprobeerd het verhaal van jou en iseo op te zoeken maar er zijn zoveel pagina's.. misschien dat je het zelf wil vertellen lemmy?
Je hebt gelijk hoor.. pff.
ik ben veel bezig met de sfeer maar soms lukt het me niet om vrolijk te zijn en dan ben ik echt sagy en dan weet ik dat het verkeerd is maar het lukt me niet en ik heb rust nodig maar hij maakt er een probleem van en dan wordt het alleen maar erger.
Ik heb het gevoel alsof ik niet even mag balen, mag mopperen.
En dat maakt me soms ook weer bang.
Ik ben er echt bang voor dat hij negatieve verhalen over me gaat ophangen tegenover anderen, terwijl het me niets zou moeten schelen..maar toch..
Ik wéét dat ik lief ben, kwaliteiten heb en goed voor iemand kan zijn maar in deze relatie komt het gewoon niet goed naar voren, hij zei dat ik te lief ben.
Ik begrijp het gewoon niet pff..
Ik stuur hem vaak een kaartje, heeft hij laatst de meeste in de kast gedaan, het is niet zo speciaal als je er veel hebt zegt hij, dan word het normaal. Snap hem wel maar ik vind het zo leuk om het te sturen maar ook om te krijgen. Maar dat negeert hij.
Van dat soort kleine dingen, denken aan elkaar, etc romantiek enzo ik mis dat en hoe hij er soms mee omgaat kwetst me gewoon.
Misschien ben ik ook wel naief en vind ik dat romantische, lieve, denken om elkaar etc etc wel té belangrijk
maar op dit moment voel ik me er fijn bij.
misschien vind hij het wel oke als het allemaal gewoon is (die indruk krijg ik) en hoeven al die hoogtepunten niet zo (geeft hij vaak aan)
woensdag 3 december 2008 om 21:45
quote:Lemmy schreef op 03 december 2008 @ 21:41:
[...]
Even dit stukje eruit gepikt. Het is inderdaad hartstikke logisch als iemand je zo uitscheldt! Niet handig voor de situatie, tja... maar is het wel handig dan dat je vriend je zo uitscheldt? Dat kan toch gewoon helemaal niet door de beugel - ongeacht of jij er boos om wordt of niet?
nee.. maar als ik kwaad word.. wordt hij nog kwader etc.
maar als ik huil en verdrietig ben, dan zegt hij dat ik boos ben en mijn gevoel moet uiten wat me erg frustreerd. Dus ik kan ook niet goed reageren.
[...]
Even dit stukje eruit gepikt. Het is inderdaad hartstikke logisch als iemand je zo uitscheldt! Niet handig voor de situatie, tja... maar is het wel handig dan dat je vriend je zo uitscheldt? Dat kan toch gewoon helemaal niet door de beugel - ongeacht of jij er boos om wordt of niet?
nee.. maar als ik kwaad word.. wordt hij nog kwader etc.
maar als ik huil en verdrietig ben, dan zegt hij dat ik boos ben en mijn gevoel moet uiten wat me erg frustreerd. Dus ik kan ook niet goed reageren.
