Relaties
alle pijlers
Definitief of een crisis.
vrijdag 12 december 2008 om 09:26
Hoi,
Ik zal eerst proberen in het 'kort' de situatie te schetsen.
Mijn vriend heeft 5 maand geleden onze relatie van bijna 9 jaar onverwacht stop gezet; steek 1 in mijn hart. Hij wilde alleen zijn, met niemand rekening houden en hij zag ons niet 100 worden. Hij hield nog wel van mij maar de verliefdheid was weg. Hij vroeg zichzelf af of dit wel alles is. Hij wilde nog zoveel doen en verwachte dat dat niet met mij kon. Hij heeft op geen een moment dit bij mij aangegeven. Het kwam ook zo onverwacht. De maand ervoor had ik al een idee dat er een ander was en heb hem op die avond daarmee geconfronteerd maar hij gaf aan dat er echt geen ander was. Maanden daarvoor ben ik 1 dag in de week bij hem gaan werken en we spraken al over kinderen. Hij wilde heel graag kinderen maar ik hield het af. Als het aan hem lag liep ik nu met een dikke buik rond.
Uiteindelijk na 1,5 week hebben we een goed gesprek gehad en daar brak hij volledig. Hij wilde het weer proberen en gaf aan dat hij zijn twijfels eerder had aan had moeten geven. Een paar dagen later hebben we elkaar weer gezien met als doel te achterhalen waar het fout is gegaan. Op een gegeven moment op die avond begon hij mij weer te zoenen en was ik bijna blijven slapen (maar ik kon het niet ondanks dat ik het heel graag wilde. Het ging te snel). Hij voelde zich weer zeer sterk tot me aangetrokken en miste me heel erg. Ik vroeg of hij iemand of mij miste maar hij gaf duidelijk aan dat hij mij miste. Hij wilde er weer voor vechten en we zouden een maand of twee kijken hoe het zou lopen. Hij wilde ruimte, maar ik natuurlijk ook. Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik had volledige hoop dat het weer goed zou komen. 5 dagen later gaf hij echter, over de telefoon, aan dat zijn gevoel de volgende dag weer hetzelfde was als toen hij het uitmaakte en er toch niet voor wilde vechten; steek nummer 2 in mijn hart.
Ik was weer helemaal terug bij af en verder. Maar ik maakte me gek genoeg ook zorgen om hem. Hij had zoveel gekke ideeen wat hij wilde doen. Ik was niet de labiele maar hij. Hij zit in een vette quarterlife crisis.
Een paar dagen later ging ik bij gemeenschappelijke vrienden van ons eten en daar gaven ze aan dat ze een geheim van hem niet meer voor zich konden houden; hij had sinds het uit was een ander (en blijkbaar achteraf daarvoor ook al). Voordat hij het met mij had uitgemaakt had hij aan hun (en vele andere) verteld dat hij verliefd was geworden op een meisje die hij had ontmoet, een maand daarvoor, op een hockey toernooi; steek 3 in mijn hart.
Nu zit hij bijna altijd bij haar. Laat vrienden, werk en alles vallen voor haar. Is snel geirriteerd en kort af en plaats zich elke keer in een soort slachtofferrol. Ik ben kompleet vervangen. Hij is al met haar vrij snel op vakantie geweest en met zijn ouders en broer naar de Ardennen terwijl dat een vast ritueel voor ons was.
Het gat die ik achterliet is volledig gevuld. Bij mij was en is het gat daarentegen des te dieper. Ik voel me nog zo leeg. Ik kan maar niet de beelden van hun twee uit mijn gedachten houden. Nu met de feestdagen maakt het er ook niet makkelijker op. Zij zijn natuurlijk samen en hebben het allemaal erg gezellig.
Ik heb volledig mijn leven weer op gepakt en doe elke dat een hoop leuke dingen om de leegte op te vullen. Ik merk ook dat ik gegroeid ben als persoon en behoefte heb om een nieuwe start te maken. De hoop in mijn hart blijft echter heel sterk. Ik realiseer me dat het een kleine kans is dat nog goed komt en dat ik eigenlijk niet eens met hem verder zou moeten willen gaan. Maar de vraag blijft: heeft hij het uitgemaakt vanwege de fase waarin hij zit of omdat hij echt niet met me verder wil en is zij alleen een opvulling of echt een serieuze relatie. Ik weet het niet meer. We hebben al 2 maanden geen contact meer maar ik blijf maar malen. Het houd maar niet op. Wanneer valt hij van zijn roze wolk en komt hij erachter wat hij allemaal heeft weggegooid. Zo'n relatie kan toch niet goed blijven gaan? Wat denken jullie van deze situatie? Heeft iemand ook zoiets dergelijks meegemaakt? Please help me?
Zeg a.u.b. niet dat ik verder moet met me leven want dat doe ik ook. Ik ben sterk en ik moet zeggen dat ik erg trots ben op mezelf maar ik het gewoon nog niet loslaten.
Bedankt,
Pmijn
Ik zal eerst proberen in het 'kort' de situatie te schetsen.
Mijn vriend heeft 5 maand geleden onze relatie van bijna 9 jaar onverwacht stop gezet; steek 1 in mijn hart. Hij wilde alleen zijn, met niemand rekening houden en hij zag ons niet 100 worden. Hij hield nog wel van mij maar de verliefdheid was weg. Hij vroeg zichzelf af of dit wel alles is. Hij wilde nog zoveel doen en verwachte dat dat niet met mij kon. Hij heeft op geen een moment dit bij mij aangegeven. Het kwam ook zo onverwacht. De maand ervoor had ik al een idee dat er een ander was en heb hem op die avond daarmee geconfronteerd maar hij gaf aan dat er echt geen ander was. Maanden daarvoor ben ik 1 dag in de week bij hem gaan werken en we spraken al over kinderen. Hij wilde heel graag kinderen maar ik hield het af. Als het aan hem lag liep ik nu met een dikke buik rond.
Uiteindelijk na 1,5 week hebben we een goed gesprek gehad en daar brak hij volledig. Hij wilde het weer proberen en gaf aan dat hij zijn twijfels eerder had aan had moeten geven. Een paar dagen later hebben we elkaar weer gezien met als doel te achterhalen waar het fout is gegaan. Op een gegeven moment op die avond begon hij mij weer te zoenen en was ik bijna blijven slapen (maar ik kon het niet ondanks dat ik het heel graag wilde. Het ging te snel). Hij voelde zich weer zeer sterk tot me aangetrokken en miste me heel erg. Ik vroeg of hij iemand of mij miste maar hij gaf duidelijk aan dat hij mij miste. Hij wilde er weer voor vechten en we zouden een maand of twee kijken hoe het zou lopen. Hij wilde ruimte, maar ik natuurlijk ook. Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik had volledige hoop dat het weer goed zou komen. 5 dagen later gaf hij echter, over de telefoon, aan dat zijn gevoel de volgende dag weer hetzelfde was als toen hij het uitmaakte en er toch niet voor wilde vechten; steek nummer 2 in mijn hart.
Ik was weer helemaal terug bij af en verder. Maar ik maakte me gek genoeg ook zorgen om hem. Hij had zoveel gekke ideeen wat hij wilde doen. Ik was niet de labiele maar hij. Hij zit in een vette quarterlife crisis.
Een paar dagen later ging ik bij gemeenschappelijke vrienden van ons eten en daar gaven ze aan dat ze een geheim van hem niet meer voor zich konden houden; hij had sinds het uit was een ander (en blijkbaar achteraf daarvoor ook al). Voordat hij het met mij had uitgemaakt had hij aan hun (en vele andere) verteld dat hij verliefd was geworden op een meisje die hij had ontmoet, een maand daarvoor, op een hockey toernooi; steek 3 in mijn hart.
Nu zit hij bijna altijd bij haar. Laat vrienden, werk en alles vallen voor haar. Is snel geirriteerd en kort af en plaats zich elke keer in een soort slachtofferrol. Ik ben kompleet vervangen. Hij is al met haar vrij snel op vakantie geweest en met zijn ouders en broer naar de Ardennen terwijl dat een vast ritueel voor ons was.
Het gat die ik achterliet is volledig gevuld. Bij mij was en is het gat daarentegen des te dieper. Ik voel me nog zo leeg. Ik kan maar niet de beelden van hun twee uit mijn gedachten houden. Nu met de feestdagen maakt het er ook niet makkelijker op. Zij zijn natuurlijk samen en hebben het allemaal erg gezellig.
Ik heb volledig mijn leven weer op gepakt en doe elke dat een hoop leuke dingen om de leegte op te vullen. Ik merk ook dat ik gegroeid ben als persoon en behoefte heb om een nieuwe start te maken. De hoop in mijn hart blijft echter heel sterk. Ik realiseer me dat het een kleine kans is dat nog goed komt en dat ik eigenlijk niet eens met hem verder zou moeten willen gaan. Maar de vraag blijft: heeft hij het uitgemaakt vanwege de fase waarin hij zit of omdat hij echt niet met me verder wil en is zij alleen een opvulling of echt een serieuze relatie. Ik weet het niet meer. We hebben al 2 maanden geen contact meer maar ik blijf maar malen. Het houd maar niet op. Wanneer valt hij van zijn roze wolk en komt hij erachter wat hij allemaal heeft weggegooid. Zo'n relatie kan toch niet goed blijven gaan? Wat denken jullie van deze situatie? Heeft iemand ook zoiets dergelijks meegemaakt? Please help me?
Zeg a.u.b. niet dat ik verder moet met me leven want dat doe ik ook. Ik ben sterk en ik moet zeggen dat ik erg trots ben op mezelf maar ik het gewoon nog niet loslaten.
Bedankt,
Pmijn
vrijdag 12 december 2008 om 09:31
Een kennis van mij liet zijn relatie van 12 jaar van de ene dag op de andere vallen voor 'n verliefdheid. Hij is daar inmiddels al 2 jaar mee samen, is getrouwd en heeft er 'n kind mee.
Zulke dingen gebeuren nu eenmaal. Wees blij dat je geen kind van 'm hebt. Nu ben je tenminste echt bevrijd van die man.
Zulke dingen gebeuren nu eenmaal. Wees blij dat je geen kind van 'm hebt. Nu ben je tenminste echt bevrijd van die man.
vrijdag 12 december 2008 om 09:35
Ik zal niet zeggen dat je verder moet gaan met je leven, dat doe je zeg je en ik geloof je meteen. Waar je wel mee op moet houden is met denken voor hem. Hij leeft zijn leven nu zoals híj dat wil. Daarvoor moest hij misschien wel veranderen en mensen en situaties achter zich laten.
Het vervelende van uit elkaar gaan is dat je sommige dingen nooit zult weten en je je er ook niet meer mee bezig kunt gaan houden, simpelweg omdat het jouw zaak niet meer is.
Het vervelende van uit elkaar gaan is dat je sommige dingen nooit zult weten en je je er ook niet meer mee bezig kunt gaan houden, simpelweg omdat het jouw zaak niet meer is.
vrijdag 12 december 2008 om 09:38
Je geeft zelf ook al aan dat hij alles nu laat vallen voor haar. Straks is dat eerste heftige gevoel weg en zal hij ook daar moeten gaan werken aan een relatie. Dan is hij misschien wel wat vrienden en respect van familie kwijt.
Jouw gat is op te vullen met het opdoen van lessen en levenservaring, waardoor jij (als je over een tijdje weer toe bent aan een nwe relatie), heel goed weet wat je wel en niet wilt en weet waar dingen fout kunnen gaan. Terwijl hij straks pas in een gat gaat vallen en geloof me...die zal voor zijn belevings- en gevoelswereld net zo diep zijn zo niet dieper, dan de jouwe... Hij zal namelijk dan pas bij zichzelf te rade gaan wat er allemaal is gebeurd en dat hij anderen echt pijn heeft gedaan. Dat wat jij gelukkig niet hoeft te doorstaan.
Sterkte, kies voor jezelf...laat iemand gaan...if it's meant to be, it's meant to be...
Jouw gat is op te vullen met het opdoen van lessen en levenservaring, waardoor jij (als je over een tijdje weer toe bent aan een nwe relatie), heel goed weet wat je wel en niet wilt en weet waar dingen fout kunnen gaan. Terwijl hij straks pas in een gat gaat vallen en geloof me...die zal voor zijn belevings- en gevoelswereld net zo diep zijn zo niet dieper, dan de jouwe... Hij zal namelijk dan pas bij zichzelf te rade gaan wat er allemaal is gebeurd en dat hij anderen echt pijn heeft gedaan. Dat wat jij gelukkig niet hoeft te doorstaan.
Sterkte, kies voor jezelf...laat iemand gaan...if it's meant to be, it's meant to be...
vrijdag 12 december 2008 om 09:41
Hoi Pmijn,
Het verdrietige is dat het feitelijk gezien niet uitmaakt of hij het nu uitgemaakt heeft omdat hij niet meer met jóu wilde of omdat hij in een crisis zit. Het maakt niet uit. Het gaat erom dat hij jullie relatie verbroken heeft.
Knap dat je jezelf bijelkaar geraapt hebt en doorgaat met je leven, dat je leuke dingen doet en de behoefte hebt om door te gaan. Dat je trots bent op jezelf, motiveert je hopelijk voldoende om op deze manier door te gaan.
Het verdrietige is dat het feitelijk gezien niet uitmaakt of hij het nu uitgemaakt heeft omdat hij niet meer met jóu wilde of omdat hij in een crisis zit. Het maakt niet uit. Het gaat erom dat hij jullie relatie verbroken heeft.
Knap dat je jezelf bijelkaar geraapt hebt en doorgaat met je leven, dat je leuke dingen doet en de behoefte hebt om door te gaan. Dat je trots bent op jezelf, motiveert je hopelijk voldoende om op deze manier door te gaan.
Peas on earth!
vrijdag 12 december 2008 om 09:44
quote:pmijn schreef op 12 december 2008 @ 09:26:
Maar de vraag blijft: heeft hij het uitgemaakt vanwege de fase waarin hij zit of omdat hij echt niet met me verder wil en is zij alleen een opvulling of echt een serieuze relatie. Waarom zou je je hoofd daar nog over breken? Wat het antwoord op deze vraag ook is, het effect voor jou is hetzelfde: het is uit en komt waarschijnlijk nooit meer goed. Meer hoef je niet te weten, meer is niet belangrijk. Hoe het hem en zijn relatie verder zal gaan is niet meer jouw pakkie-an. Hoe kut het ook afgelopen is voor jou, het is voor jou niet meer van belang of zijn nieuwe liefde slechts voor tijdelijk is of voor altijd. Hoe moeilijk het ook is (ik weet daar alles van): laat het rusten.
Maar de vraag blijft: heeft hij het uitgemaakt vanwege de fase waarin hij zit of omdat hij echt niet met me verder wil en is zij alleen een opvulling of echt een serieuze relatie. Waarom zou je je hoofd daar nog over breken? Wat het antwoord op deze vraag ook is, het effect voor jou is hetzelfde: het is uit en komt waarschijnlijk nooit meer goed. Meer hoef je niet te weten, meer is niet belangrijk. Hoe het hem en zijn relatie verder zal gaan is niet meer jouw pakkie-an. Hoe kut het ook afgelopen is voor jou, het is voor jou niet meer van belang of zijn nieuwe liefde slechts voor tijdelijk is of voor altijd. Hoe moeilijk het ook is (ik weet daar alles van): laat het rusten.
vrijdag 12 december 2008 om 11:07
En Pmijn, als hij je nu over 2 maanden terug zou willen bijvoorbeeld. Zou jij dat nog willen? Hij heeft nu laten zien dat hij een onbetrouwbare man voor jou is, hij heeft je belogen en bedrogen en een nieuwe relatie met hem zou mij ook erg moeilijk lijken.
Feit is dat een heleboel mensen een relatie van járen verbreken en als je niks vermoed hebt is dat keihard. Ik denk dat je een soort rouwproces door moet gaan. Het verdriet slijt en verdwijnt, over een tijdje sta je weer open voor een nieuwe relatie en dan kom je hopelijk een leuke vent tegen die jou wel waard is.
Sterkte!
Feit is dat een heleboel mensen een relatie van járen verbreken en als je niks vermoed hebt is dat keihard. Ik denk dat je een soort rouwproces door moet gaan. Het verdriet slijt en verdwijnt, over een tijdje sta je weer open voor een nieuwe relatie en dan kom je hopelijk een leuke vent tegen die jou wel waard is.
Sterkte!
vrijdag 12 december 2008 om 11:20
Mooi gezegd Lella....
Een lange relatie die uit gaat kost tijd om te verwerken. Sommige dingen die je vriend gezegd heeft en hoe hij nu is zul je moeten loslaten. Misschien heeft hij een crisis. Dat is vervelend voor hem en zeker indirect voor jou maar het is ZIJN probleem.
Houd het positieve vast Pmijn dat je vindt dat je als persoon bent gegroeid. De rest moet je loslaten. Hij is jou niet waard!
Sterkte
Een lange relatie die uit gaat kost tijd om te verwerken. Sommige dingen die je vriend gezegd heeft en hoe hij nu is zul je moeten loslaten. Misschien heeft hij een crisis. Dat is vervelend voor hem en zeker indirect voor jou maar het is ZIJN probleem.
Houd het positieve vast Pmijn dat je vindt dat je als persoon bent gegroeid. De rest moet je loslaten. Hij is jou niet waard!
Sterkte
vrijdag 12 december 2008 om 11:20
@ Lelia
Mijn hoofd zegt dat hij mij niet waard is en dat ik em moet laten gaan maar mijn hart zegt anders. Wat als de de 'oude man' weer terug is? Wat ik wel weet is dat ik er heel erg goed en lang over zou moeten nadenken. Het onvoorwaardelijke vertrouwen is natuurlijk helemaal weg. Ik hoop dan ook dat het zich voor een deel zal herstellen. Of het in een nieuwe relatie of met me ex is.
Mijn hoofd zegt dat hij mij niet waard is en dat ik em moet laten gaan maar mijn hart zegt anders. Wat als de de 'oude man' weer terug is? Wat ik wel weet is dat ik er heel erg goed en lang over zou moeten nadenken. Het onvoorwaardelijke vertrouwen is natuurlijk helemaal weg. Ik hoop dan ook dat het zich voor een deel zal herstellen. Of het in een nieuwe relatie of met me ex is.
vrijdag 12 december 2008 om 11:34
Pmijn, de oude man kan niet meer terugkomen, iig niet voor jou, hij zal altijd een man blijven die je moedwillig zoveel pijn heeft gedaan en het vertrouwen zal nooit meer goed komen. Je bent ontzettend goed bezig al voelt dat niet altijd zo door je verdriet, maar echt dat verdriet zal verdwijnen. Ga door zoals nu, dat is de enige goede manier.
vrijdag 12 december 2008 om 11:39
Ouch, gebroken hart! Doet heel zeer en al die vragen blijven inderdaad maar spoken. de What if scenarios.....
Toen ik 26 was ging mijn relatie van 8 jaar uit. Daar was een hoop meer aan de hand dan als ik het bij jou zo lees, maar toch was ik ontroostbaar, dacht dat ik nooit meer lief zou hebben, dat de enige man die mij ooit helemaal kende nu weg was etc etc.
Als ik nu terug kijk is het het beste wat mij overkomen is. Het is voor mij een groei fase geweest, ik werd toen echt volwassen. Moest echt op mn eigen benen staan,ik moest een route gaan uitstippelen in mn leven rekening houdende met alleen mijzelf (klinkt gek, maar ik vond dat moeilijker dan om voor 2 te denken/doen), ik moest alleen naar dingen waar je vroeger samen heen ging... Is heel goed voor me geweest, heeft me veel meer gevormd naar wie ik ben. Niet meer een meisje met vriend maar een jonge, zelfstandige vrouw. Toen ik dat eenmaal 'doorhad' ben ik de vruchten ervan gaan plukken. Verhuisd naar de stad waar ik altijd wilde wonen, op vele lange verre reizen gegaan, nieuwe studie gaan doen....
Het doet pijn, en het moet slijten, maar uiteindelijk denk ik dat het een blessing in disguise is. Je bent nog jong, je hebt nog een heel (liefdes) leven voor je.
Sterkte!
Toen ik 26 was ging mijn relatie van 8 jaar uit. Daar was een hoop meer aan de hand dan als ik het bij jou zo lees, maar toch was ik ontroostbaar, dacht dat ik nooit meer lief zou hebben, dat de enige man die mij ooit helemaal kende nu weg was etc etc.
Als ik nu terug kijk is het het beste wat mij overkomen is. Het is voor mij een groei fase geweest, ik werd toen echt volwassen. Moest echt op mn eigen benen staan,ik moest een route gaan uitstippelen in mn leven rekening houdende met alleen mijzelf (klinkt gek, maar ik vond dat moeilijker dan om voor 2 te denken/doen), ik moest alleen naar dingen waar je vroeger samen heen ging... Is heel goed voor me geweest, heeft me veel meer gevormd naar wie ik ben. Niet meer een meisje met vriend maar een jonge, zelfstandige vrouw. Toen ik dat eenmaal 'doorhad' ben ik de vruchten ervan gaan plukken. Verhuisd naar de stad waar ik altijd wilde wonen, op vele lange verre reizen gegaan, nieuwe studie gaan doen....
Het doet pijn, en het moet slijten, maar uiteindelijk denk ik dat het een blessing in disguise is. Je bent nog jong, je hebt nog een heel (liefdes) leven voor je.
Sterkte!
vrijdag 12 december 2008 om 12:02
Als je eerlijk bent tegenover je zelf: zou jij hem nog terugwillen na wat hij je heeft geflikt? Deze man is niet te vertrouwen. Hij heeft met je gesold. Hij heeft geen respect voor jou en zijn leven. Laat hem in zijn sop gaarkoken. Zelfs al wil hij het straks goed maken, moet jij dat niet willen!
Sorry, ik mag niet voor je oordelen. Ik vind dat je sterk bent en super goed bezig bent. Maak een mooi leven voor jezelf. Helemaal voor jou alleen. Wat mag jij trots zijn op jezelf! Jouw leven komt in orde. Veel succes en geluk.
Sorry, ik mag niet voor je oordelen. Ik vind dat je sterk bent en super goed bezig bent. Maak een mooi leven voor jezelf. Helemaal voor jou alleen. Wat mag jij trots zijn op jezelf! Jouw leven komt in orde. Veel succes en geluk.
Volg je hart. Dat klopt.
vrijdag 12 december 2008 om 12:17
Ik denk dat je nooit kan zeggen: het is een rebound relatie, het zal wel snel uit zijn, het is niet serieus etc etc. Dat weet je niet. Het is meer whisfull thinking van jou, TO, want een relatie kan oppervlakkig lijken, maar dat is uiterlijk. Ik heb een paar jaar geleden ook een vriend gehad die meteen na uitmaken met mij ging samenwonen en dacht daar ook van alles van. Ook mijn vriendinnen schatten dat het niet lang zou duren. Verkeerd gedacht: het is nog steeds aan, 3 jaar later.
Wat er tussen twee mensen is, weten alleen zij en kan niemand voor je zeggen.
Ik snap dat dit kleine sprankje hoop, dat hij terug kan komen, je misschien doet leven. In het begin heb je dat ook nodig om verder te kunnen, als je meteen al zou weten dat het hopeloos is, word je meteen al helemaal moedeloos en zo kun je er langzaam aan wennen. Zo heb ik mijn hoop ook kunnen plaatsen en die heeft wel een functie gehad, ook al kwam die totaal niet uit.
Je gaat langzaam dingen zien voor wat ze zijn en hoe hij is. Dat heeft tijd nodig. Ga daarin niet teveel speculeren over de afloop of niet van de relatie van je ex. De uitkomst is nl onvoorspelbaar.
Probeer gedachten daaraan af te bouwen.
Wat er tussen twee mensen is, weten alleen zij en kan niemand voor je zeggen.
Ik snap dat dit kleine sprankje hoop, dat hij terug kan komen, je misschien doet leven. In het begin heb je dat ook nodig om verder te kunnen, als je meteen al zou weten dat het hopeloos is, word je meteen al helemaal moedeloos en zo kun je er langzaam aan wennen. Zo heb ik mijn hoop ook kunnen plaatsen en die heeft wel een functie gehad, ook al kwam die totaal niet uit.
Je gaat langzaam dingen zien voor wat ze zijn en hoe hij is. Dat heeft tijd nodig. Ga daarin niet teveel speculeren over de afloop of niet van de relatie van je ex. De uitkomst is nl onvoorspelbaar.
Probeer gedachten daaraan af te bouwen.
vrijdag 12 december 2008 om 12:24
quote:pmijn schreef op 12 december 2008 @ 09:38:
@eleonora
Je hebt i.d. helemaal gelijk. Het klikt alsof je ook zoiets hebt meegemaakt?
Absoluut. Mijn eerste liefde, daarover heb ik me nog jaren afgevraagd of het tóch niet had kunnen werken. Dat duurde echt een hele tijd en als ik zeg maar 'in between relations' was, betrapte ik me er járen later nog weleens op dat ik hem wel weer eens zou willen spreken. Kun je nagaan hoe lang zoiets voortwoekert (al wordt het wel steeds minder heftig natuurlijk). Toen het uitging met mijn eerste liefde was ik 21, nu ben ik 40. Mijn ex is inmiddels 46!
Dus ik begrijp je hoor. Het is zo rot dat er niet echt een oplossing voor is.
Wat mij wel hielp:
Geen idee hoe het bij jou gaat maar als ik mezelf iets verbied, dan wil ik het juist. Daar ben ik heel kinderachtig in misschien maar zo werkt het. En dan zeker emotioneel bedoel ik, niet dat ik niet mag stelen van mezelf en het dan juist wil doen, dat dan weer niet. Maar als ik tegen mezelf zei; je mag niet meer aan je ex denken, dan dacht ik er de hele dag aan. Stond ik mezelf nou helemaal toe om aan hem te denken, een uur per dag of zo, dan was ik er na een uur mijmeren ook wel klaar mee. Op den duur werd dat steeds minder en na verloop van tijd begonnen er dagen voorbij te gaan waarin ik niet of nauwelijks aan hem had gedacht, of dan deed het geen pijn meer als ik wél aan hem dacht.
Zou zoiets bij jou ook werken denk je?
@eleonora
Je hebt i.d. helemaal gelijk. Het klikt alsof je ook zoiets hebt meegemaakt?
Absoluut. Mijn eerste liefde, daarover heb ik me nog jaren afgevraagd of het tóch niet had kunnen werken. Dat duurde echt een hele tijd en als ik zeg maar 'in between relations' was, betrapte ik me er járen later nog weleens op dat ik hem wel weer eens zou willen spreken. Kun je nagaan hoe lang zoiets voortwoekert (al wordt het wel steeds minder heftig natuurlijk). Toen het uitging met mijn eerste liefde was ik 21, nu ben ik 40. Mijn ex is inmiddels 46!
Dus ik begrijp je hoor. Het is zo rot dat er niet echt een oplossing voor is.
Wat mij wel hielp:
Geen idee hoe het bij jou gaat maar als ik mezelf iets verbied, dan wil ik het juist. Daar ben ik heel kinderachtig in misschien maar zo werkt het. En dan zeker emotioneel bedoel ik, niet dat ik niet mag stelen van mezelf en het dan juist wil doen, dat dan weer niet. Maar als ik tegen mezelf zei; je mag niet meer aan je ex denken, dan dacht ik er de hele dag aan. Stond ik mezelf nou helemaal toe om aan hem te denken, een uur per dag of zo, dan was ik er na een uur mijmeren ook wel klaar mee. Op den duur werd dat steeds minder en na verloop van tijd begonnen er dagen voorbij te gaan waarin ik niet of nauwelijks aan hem had gedacht, of dan deed het geen pijn meer als ik wél aan hem dacht.
Zou zoiets bij jou ook werken denk je?
vrijdag 12 december 2008 om 13:33
Het zou kunnen. Ik betrap me er i.d. op dat ik vaak tegen mezelf zeg dat ik op die dag niet aan hem mag denken en dat ik juist dan aan hem denk. Ik ben het ook zo zat! Hij is het namelijk helemaal niet waard dat ik constant aan hem denk. Hij denkt waarschijnlijk ook niet aan mij. Ik weet het allemaal zo goed... maar helaas is dat nu nog niet genoeg.
vrijdag 12 december 2008 om 14:19
Nu nog niet. Nu is dat nog niet genoeg maar zolang je geen obsessieve natuur hebt, zal dat gevoel slijten. Het duurt een tijd maar werkelijk, de momenten dat je niet met hem bezig bent worden steeds talrijker. Omdat er andere dingen voor in de plaats komen.
Het rotte van uit elkaar gaan is dat er (meestal) een enorm gat valt. Iemand met wie je normaal gesproken iedere dag te maken hebt, met wie je bij wijze van spreken besluit welk soort toiletpapier je koopt bij de supermarkt, is ineens een bekende 'vreemde' met wie je je niet meer mag bemoeien.
Dat gat wat er valt moet je opvullen met andere dingen. Na het verbreken van mijn laatste lange relatie, 8 jaar geleden, probeerde ik dat gat (niet dubbelzinnig bedoeld) op te vullen met andere mannen. Bleek niet te werken maar ik wist even niet hoe ik het anders moest doen.
Weer alleen zijn is wennen en de leegte die je voelt dag in dag uit, maakt dat je het idee hebt dat je misschien maar weer verder moet gaan met de man waarmee het uit is. Terwijl het - te zien aan jouw laatste posting - niet voor niets is uitgegaan.
Waar je doorheen gaat is dus een volkomen, psychische, reactie na een relatiebreuk. Met je ex ben je binnen een paar weken weer op het punt waar je op zat toen jullie er een punt achter zetten, geloof me, ook dát heb ik veel te vaak gedaan. Jij verandert niet wezenlijk, hij ook niet en als de betovering over is dan komt 'ie jammer genoeg niet zo vaak blijvend terug.
Het komt goed met je meid, ik garandeer het je.
(f)
Het rotte van uit elkaar gaan is dat er (meestal) een enorm gat valt. Iemand met wie je normaal gesproken iedere dag te maken hebt, met wie je bij wijze van spreken besluit welk soort toiletpapier je koopt bij de supermarkt, is ineens een bekende 'vreemde' met wie je je niet meer mag bemoeien.
Dat gat wat er valt moet je opvullen met andere dingen. Na het verbreken van mijn laatste lange relatie, 8 jaar geleden, probeerde ik dat gat (niet dubbelzinnig bedoeld) op te vullen met andere mannen. Bleek niet te werken maar ik wist even niet hoe ik het anders moest doen.
Weer alleen zijn is wennen en de leegte die je voelt dag in dag uit, maakt dat je het idee hebt dat je misschien maar weer verder moet gaan met de man waarmee het uit is. Terwijl het - te zien aan jouw laatste posting - niet voor niets is uitgegaan.
Waar je doorheen gaat is dus een volkomen, psychische, reactie na een relatiebreuk. Met je ex ben je binnen een paar weken weer op het punt waar je op zat toen jullie er een punt achter zetten, geloof me, ook dát heb ik veel te vaak gedaan. Jij verandert niet wezenlijk, hij ook niet en als de betovering over is dan komt 'ie jammer genoeg niet zo vaak blijvend terug.
Het komt goed met je meid, ik garandeer het je.
(f)
vrijdag 12 december 2008 om 14:31
Ik denk dat ik het begrijp. Het is juist het gebrek aan antwoord op de vraag waarom dat je zo gevangen zit hierin. Ik heb het ook ervaren met mijn ex, alweer jaren terug. En wat anderen al zeiden, op een gegeven moment moet je gaan accepteren dat er geen duidelijk antwoord gaat komen. Het zal altijd een beetje een vraag blijven. Maar ook dat valt te accepteren wanneer het echt in het verleden ligt. Je kunt niet alles weten en begrijpen .
De feiten kun je begrijpen. Zo ben ik het toen zelf gaan zien. Dit zijn de feiten, welke conclusies kan ik daar voor mijzelf uit trekken? Dus niet langer speculeren over hem of de relatie die had kunnen zijn of wat dan ook. Gewoon de feiten. De kale, naakte, harde feiten. En ik denk dat je dan kunt concluderen dat het ok is zo. Dat het gelopen is zoals het gelopen is en je je kunt neerleggen bij hoe het gelopen is. Veel keus heb je niet. De manier waarop je er nu mee omgaat heeft er denk ik veel mee te maken dat je ergens wil blijven hopen dat er een inzicht komt waardoor jullie toch verder kunnen. Ook al weet je rationeel dat het niet zal gebeuren. Je wil een keus. En die heb je niet. Dat in combinatie met zoveel open vragen, ik kan me je frustratie wel voorstellen.
Terug naar jezelf. Terug naar het hier en nu. Dat is een proces. Dus echt niet gek dat je er nog mee loopt te worstelen.
De feiten kun je begrijpen. Zo ben ik het toen zelf gaan zien. Dit zijn de feiten, welke conclusies kan ik daar voor mijzelf uit trekken? Dus niet langer speculeren over hem of de relatie die had kunnen zijn of wat dan ook. Gewoon de feiten. De kale, naakte, harde feiten. En ik denk dat je dan kunt concluderen dat het ok is zo. Dat het gelopen is zoals het gelopen is en je je kunt neerleggen bij hoe het gelopen is. Veel keus heb je niet. De manier waarop je er nu mee omgaat heeft er denk ik veel mee te maken dat je ergens wil blijven hopen dat er een inzicht komt waardoor jullie toch verder kunnen. Ook al weet je rationeel dat het niet zal gebeuren. Je wil een keus. En die heb je niet. Dat in combinatie met zoveel open vragen, ik kan me je frustratie wel voorstellen.
Terug naar jezelf. Terug naar het hier en nu. Dat is een proces. Dus echt niet gek dat je er nog mee loopt te worstelen.
vrijdag 12 december 2008 om 14:38
Terwijl het - te zien aan jouw laatste posting - niet voor niets is uitgegaan.
Ik denk dat ik de boel een beetje verwarrend heb opgeschreven maar er was eigenlijk heel weinig mis met onze relatie. Vandaar dat het misschien niet spannend genoeg meer was voor hem. We hadden ieder ons eigen leven maar deden toch heel veel dingen samen. We waren heel verschillend maar onze interesses en liefde bracht ons weer samen.
Het enige wat niet goed liep was communicatie. Nadat het uit was hebben we heel veel gepraat en zijn we er achter gekomen dat we heel goed kunnen praten en luisteren maar dat we het gewoon te weinig hebben gedaan. Maar de kans om voor onze relatie te vechten heeft hij ons nooit gegeven. Hij was al niet meer met onze relatie bezig. Hij wilde iets anders. Hij wilde heel zijn leven anders.
Het blijft nog zo'n onafgesloten hoofdstuk. Hoe kan iemand in 2 maanden besluiten een relatie van bijna 9 jaar te beeindigen. Ik moet zelf nu dit hoofdstuk afsluiten. Wat als die andere vrouw niet in beeld was gekomen was die kans er misschien dan wel geweest?
Het voelt ook nog zo oneerlijk. Hoe kan iemand die zoveel pijn heeft veroorzaakt en leugens heeft verteld zomaar weer gelukkig en ongestoord doorgaan of dat er niets is gebeurd? Ik mag het misschien niet denken maar soms hoop ik dat hij flink op zijn bek zal gaan. Dat hij een keer de pijn zal voelen die ik heb gevoeld. Ik schiet er niets mee op, maar toch.....
Ik denk dat ik de boel een beetje verwarrend heb opgeschreven maar er was eigenlijk heel weinig mis met onze relatie. Vandaar dat het misschien niet spannend genoeg meer was voor hem. We hadden ieder ons eigen leven maar deden toch heel veel dingen samen. We waren heel verschillend maar onze interesses en liefde bracht ons weer samen.
Het enige wat niet goed liep was communicatie. Nadat het uit was hebben we heel veel gepraat en zijn we er achter gekomen dat we heel goed kunnen praten en luisteren maar dat we het gewoon te weinig hebben gedaan. Maar de kans om voor onze relatie te vechten heeft hij ons nooit gegeven. Hij was al niet meer met onze relatie bezig. Hij wilde iets anders. Hij wilde heel zijn leven anders.
Het blijft nog zo'n onafgesloten hoofdstuk. Hoe kan iemand in 2 maanden besluiten een relatie van bijna 9 jaar te beeindigen. Ik moet zelf nu dit hoofdstuk afsluiten. Wat als die andere vrouw niet in beeld was gekomen was die kans er misschien dan wel geweest?
Het voelt ook nog zo oneerlijk. Hoe kan iemand die zoveel pijn heeft veroorzaakt en leugens heeft verteld zomaar weer gelukkig en ongestoord doorgaan of dat er niets is gebeurd? Ik mag het misschien niet denken maar soms hoop ik dat hij flink op zijn bek zal gaan. Dat hij een keer de pijn zal voelen die ik heb gevoeld. Ik schiet er niets mee op, maar toch.....
vrijdag 12 december 2008 om 14:39
Ik denk dat ik de boel een beetje verwarrend heb opgeschreven maar er was eigenlijk heel weinig mis met onze relatie. Vandaar dat het misschien niet spannend genoeg meer was voor hem. We hadden ieder ons eigen leven maar deden toch heel veel dingen samen. We waren heel verschillend maar onze interesses en liefde bracht ons weer samen.
Het enige wat niet goed liep was communicatie. Nadat het uit was hebben we heel veel gepraat en zijn we er achter gekomen dat we heel goed kunnen praten en luisteren maar dat we het gewoon te weinig hebben gedaan. Maar de kans om voor onze relatie te vechten heeft hij ons nooit gegeven. Hij was al niet meer met onze relatie bezig. Hij wilde iets anders. Hij wilde heel zijn leven anders.
Het blijft nog zo'n onafgesloten hoofdstuk. Hoe kan iemand in 2 maanden besluiten een relatie van bijna 9 jaar te beeindigen. Ik moet zelf nu dit hoofdstuk afsluiten. Wat als die andere vrouw niet in beeld was gekomen was die kans er misschien dan wel geweest?
Het voelt ook nog zo oneerlijk. Hoe kan iemand die zoveel pijn heeft veroorzaakt en leugens heeft verteld zomaar weer gelukkig en ongestoord doorgaan of dat er niets is gebeurd? Ik mag het misschien niet denken maar soms hoop ik dat hij flink op zijn bek zal gaan. Dat hij een keer de pijn zal voelen die ik heb gevoeld. Ik schiet er niets mee op, maar toch.....[/quote]
Het enige wat niet goed liep was communicatie. Nadat het uit was hebben we heel veel gepraat en zijn we er achter gekomen dat we heel goed kunnen praten en luisteren maar dat we het gewoon te weinig hebben gedaan. Maar de kans om voor onze relatie te vechten heeft hij ons nooit gegeven. Hij was al niet meer met onze relatie bezig. Hij wilde iets anders. Hij wilde heel zijn leven anders.
Het blijft nog zo'n onafgesloten hoofdstuk. Hoe kan iemand in 2 maanden besluiten een relatie van bijna 9 jaar te beeindigen. Ik moet zelf nu dit hoofdstuk afsluiten. Wat als die andere vrouw niet in beeld was gekomen was die kans er misschien dan wel geweest?
Het voelt ook nog zo oneerlijk. Hoe kan iemand die zoveel pijn heeft veroorzaakt en leugens heeft verteld zomaar weer gelukkig en ongestoord doorgaan of dat er niets is gebeurd? Ik mag het misschien niet denken maar soms hoop ik dat hij flink op zijn bek zal gaan. Dat hij een keer de pijn zal voelen die ik heb gevoeld. Ik schiet er niets mee op, maar toch.....[/quote]
vrijdag 12 december 2008 om 14:47
Is heel menselijk dat je dat zo voelt. En dat wordt ook vanzelf minder .
Ik begrijp dat jij met de vraag zit: hoe kan hij dit nou zo makkelijk weggegooid hebben?
Terwijl ik denk nav jouw posting: hij heeft een prima relatie overboord gedonderd voor een ander en er miste blijkbaar iets maar hij heeft niet de moeite gedaan daar eerder open over te communiceren met jou.
Dat zegt iets over iemand. Ik bedoel dat niet per definitie negatief maar het zegt gewoon iets, dat hij die moeite niet heeft gedaan. En jij mag concluderen dat je meer waard bent dan dat. Ipv dat je je afvraagt waarom jij niet genoeg waard was voor hem om die moeite te doen.
Snap je wat ik bedoel? Ik denk dat je vrede kunt vinden door het om te keren ipv ergens zo te twijfelen aan jezelf.
Ik begrijp dat jij met de vraag zit: hoe kan hij dit nou zo makkelijk weggegooid hebben?
Terwijl ik denk nav jouw posting: hij heeft een prima relatie overboord gedonderd voor een ander en er miste blijkbaar iets maar hij heeft niet de moeite gedaan daar eerder open over te communiceren met jou.
Dat zegt iets over iemand. Ik bedoel dat niet per definitie negatief maar het zegt gewoon iets, dat hij die moeite niet heeft gedaan. En jij mag concluderen dat je meer waard bent dan dat. Ipv dat je je afvraagt waarom jij niet genoeg waard was voor hem om die moeite te doen.
Snap je wat ik bedoel? Ik denk dat je vrede kunt vinden door het om te keren ipv ergens zo te twijfelen aan jezelf.
