Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)

Dag allemaal,



Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.

Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.



Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.



Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.



Minpuntje: zijn scheiding liep nog.



Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.

De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.



En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.



Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:

Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!

Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.

Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.



Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?



Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.



Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.



Mijn concrete vraag:

- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.

- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.



Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!



Liefs,

Vinyl



PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....

quote:Livre schreef op 17 december 2008 @ 15:48:

Goed gedaan Vinyl, en prima dat jij naar Brad Pitt mocht kijken.



Ik vind het slim van je dat je vanavond rust neemt. Sterkte!





Ja, ik zal straks mijn baas even bellen. Het liefst zou ik morgen ook vrij zijn, en volgende week ook, zodat ik pas 5 januari weer begin, maarja... Het is zoooo druk!

Maar goed, ik zal even met hem overleggen.

Nee, maar het zijn wel mijn eigen klussen, klussen die de baas niet zomaar overpakt. Ik vind ze overigens ook veel te leuk..



Ik heb bedacht dat ik morgen maar ga werken, eerst een vergadering en dan naar kantoor. En dan het congres wat ik tot 9 uur 's avonds had maar laat schieten.



En dan volgende week ma, di en wo vrij nemen zodat ik tot 5 januari vrij ben.

Zoiets...

Ik heb dit op zijn voicemail ingesproken.

Nee, baas is superlief en was heel erg geschrokken. Morgen spreek ik hem even. Maak was dingen af en heb dan vrij tot 5 januari.



Ik weet dat ik niet teveel om mijn werk moet denken, maar er staat een fusie aan te komen en zolang niet zeker is wat er gaat gebeuren met alle functies wil ik wel hands-on blijven...



Maar goed, deze 2 weken vrij dus en even alleen voor school.

Verder heb ik de pillen en een daglichtlamp. Vinyl gaat er tegenaan!

Ja, ik ben wel opgelucht ja, heb ook sinds Brad Pitt niet meer gehuild en daar ben ik al blij mee.

Zit nu voor een daglichtlampje te lezen en te spijbelen.

Ga vanavond heel vroeg naar bed met een van de vijf pillen en dan zien we morgen wel weer verder, toch?

Aaaah, lief, dankjewel!



Ja, nu ga ik me wel bijna voelen als de man waar het de hele tijd om draait: leven met de dag en dag voor dag verder kijken.

Grrr...

Nee, ik bedoel meer dat ik hem nu nog snap ook. Dat je een dag vooruit kijkt. Even niet verder...



Dat bedoelde ik.

Ja, absoluut, voelt wel lekker om voor mezelf te kiezen.

Ik had ook nog een hoop klussen liggen voor vrienden, die heb ik ook even aan de kant geschoven.

Als ik het allemaal zo zie was het ook wat veel, drukke baan, HBO deeltijdstudie, Angel zijn, een stuk of 3 a 4 bijbeunklussen tegelijk, vrijwilligerswerk zo nu en dan... Misschien maar goed dat ik eens op de rem trap...

Ja, ik moet helaas wel aan de studie de komende weken. Dat is wel balen...

Maar goed, even geen werk in elk geval...

Nee, maar wel heel veel opdrachten. Essays, vergelijken van rapporten, etc. Heb liever tentamens...



Maar ja, moet wel allemaal na de vakantie af.

Nou ja, ik ben de studie gewoon ook zat. Het is dit blok (laatste blok) zo gruwelijk veel, gewoon niet leuk meer. Maar goed, de laatste lessen zijn in zicht, daarna afstuderen. Dus dan is het aftellen tot de zomer!

Nou ja, ik denk dat die me hebben genekt nu. Verdrietig ben ik om hem. Maar moe zijn en 's nachts malen dat doen mijn werk en studie.

Maar goed, nu even 2,5 week geen werk, dus dan moet het snel goedkomen met de rust in mijn koppie.

Ik ga denk ik lekker in bed met een boek. En mijn pil.

En dan maar zien of ik kan slapen. Morgen nog 1 dagje werken en dan klaar voor dit jaar!

Wat een zalig vooruitzicht!