Relaties
alle pijlers
Ik zit in een flinke dip, (let op: klaagzang alert)
dinsdag 16 december 2008 om 15:35
Dag allemaal,
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
Een tijdje terug heb ik in een topic geschreven over mijn zeer korte maar heel diepgaande relatie.
Ik had een man ontmoet die me werkelijk tot op het bot heeft geraakt, heeft ontroerd zoals nooit iemand eerder heeft gedaan. En dit was andersom ook zo. Samen lachen, huilen, beduust om wat ons overkwam.
Heel voorzichtig, na een paar keer flink belazerd geweest te zijn, durfte ik te geloven dat was ik meemaakte echt was. Dat er echt iemand was die me op handen droeg, me waardeerde om wie ik was en die geen uitvluchten nodig had maar echt mij liefhad om wie ik was.
Na een paar vreemdga-relaties en eentje met een man die me voorloog over van alles en nogwat was dit zo heerlijk. Daarnaast dachten we over heel veel dingen hetzelfde en was het gewoon goed. Voelde als thuiskomen. Dit klinkt allemaal heel zoet, maar het was gewoon goed. Ik kan er niks anders van maken.
Minpuntje: zijn scheiding liep nog.
Wat er toen gebeurde heb ik in mijn topic ook verteld: hij raakte overspannen. Trok het allemaal niet meer en de beerput ging open. Zijn vader is onlangs overleden en daar kon hij met zijn vrouw niet over praten, dus dat onverwerkte stuk kwam naar boven, samen met het verdriet om het feit dat zijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien, de stress om het niet verkochte huis, het omgaan met zijn dominante ex, het feit dat hij te goed was voor deze wereld en over zich heen liet lopen. Anyway, ALLES kwam eruit. Hij zit in een diepe put en is daar nu mee bezig dmv therapie etc om daaruit te komen.
De scheiding is er inmiddels door, huis is nog niet verkocht en zijn therapie loopt.
En ik.. ben hem kwijt. Door deze ellende zat hij er helemaal doorheen, diep in de put en had hij alleen energie voor zichzelf en zijn herstel. Hij zat en zit ziek thuis. We hebben geen contact meer en ik moet ervanuit gaan dat het niet goed komt. Voorlopig kan hij geen relatie aan.
Nou ja, genoeg over hem, hier kom ik:
Ik zit er doorheen. En niet zo'n beetje ook. Ben verdrietig over het feit dat ik deze man kwijt ben geraakt en niet meer terug zal krijgen. Dat er eindelijk iemand was die ik zo vertrouwde, die me zo goed deed voelen, waar ik me zo bij thuis voelde, en die ben ik kwijt!
Verder ben ik nu al 6 jaar aan het aankloten met relaties. 6 jaar geleden woonde ik samen en van de een op de andere dag vertrok hij en kwam niet meer terug. Ik kocht het huis over en daar woon ik nu nog. Hij was een week later met een collega, het bleek al langer te spelen. Mijn relatie ervoor eindige ook met vreemdgaan.
Tussen deze samenwoon-relatie en deze laatste heb ik nog 1 relatie gehad van 1,5 jaar. Met een narcist (weet ik nu, snap nu ook waarom hij zo is), en dit was geen succes. Liegen, bedriegen en alles lag altijd aan mij.
Anyway, deze man waar het nog niet zo lang mee uit is, is de eerste die echt volledig weer voor me ging. Die ik echt vertrouwde. En ook hier is het vertrouwen, welliswaar op een ander vlak, beschaamd. Ik zit weer alleen met de brokstukken en weer kan ik puinruimen bij mezelf. Dit keer neem ik het hem niet kwalijk, wat hem is overkomen is niet leuk en is niet bewust zo gegaan. Maar ja, als iemand je per ongeluk schopt doet het toch pijn, nietwaar?
Ik zit er dus doorheen. Ben verdrietig dat ik weer met de pijn achterblijf. Baal dat iemand die ik relatief kort kende (paar maanden) me nu al langer verdriet doet dat dat ik hem uberhaupt heb gekend. Omdat hij me gewoon zo diep raakte duurt het ook langer lijkt het wel. Maar ja, daar heb ik nu niks aan.
Tel hier een winterdepressietje bij op en je kunt me nu echt opvegen. Ik kan de hele dag wel janken, word er gek van. Daarnaast baal ik van alles, word ik volgend jaar 32, wil ik dolgraag kinderen en ben nog geen stap verder dan 6 jaar geleden.
Mijn concrete vraag:
- hoe kom ik van mijn verdriet af? Leuke dingen doe ik wel, maar bij leuke dingen trekt mijn maag ook samen als ik er aan denk dat ik hoe dan ook alleen thuis kom, en bij alles mis ik die vent, verdorie! Ook blijf ik verdrietig over het feit dat ik nu al een paar jaar alleen ben en het niet opschiet met me.
- hoe kan ik de mannen weer vertrouwen? Alles wat ik aanga eindigt met verdriet. Vorig jaar ben ik in mijn uppie naar Amerika geweest en was ik gelukkiger dan nu. Maar ik kan toch niet altijd alleen blijven om pijn te ontlopen? Maar alles wat ik start met mannen eindigt in pijn, of heeft al verdriet in de relatie zelf.
Goed, een flinke klaagzang, dat begrijp ik, maar het is ook geschreven in een jankbui en die ben ik zo zat dat ik hoop op tips!
Liefs,
Vinyl
PS. ik ben van mezelf een heel vrolijk en positief iemand. Daarom baal ik ook zo van mezelf nu. Ik weet dat ik hier wel weer uitkrabbel hoor, dat is namelijk altijd nog zo geweest, dus daar ben ik niet bang voor. Alleen wil ik eigenlijk niet meer hoeven uitkrabbelen, niet steeds weer die tegenvallen. Maar ja....
woensdag 17 december 2008 om 23:24
Ik heb alleen je openingsbericht gelezen, misschien later (op een wat beter tijdstip) meer. Dus voor nu vooral een dikke knuffel.
Het is vrees ik een kwestie van slijten. Je kunt er niet goed omheen denk ik omdat juist als het nog zo vers is je in de stomste dingen aan de situatie wordt herinnerd. Ik vind het wel heel naar voor je dat je steeds van die vervelende ervaringen hebt qua vreemdgaan enzo! Dat werkt niet echt bemoedigend. Ik zou in dat opzicht toch ook proberen het verdriet wat ruimte te geven. Ookal is het gereguleerd met bij wijze van spreken een kookwekker ernaast en dan de gedachten weer (proberen te ) verzetten.
Dat is het voor nu even.... ik lees een dezer dagen verder.
Het is vrees ik een kwestie van slijten. Je kunt er niet goed omheen denk ik omdat juist als het nog zo vers is je in de stomste dingen aan de situatie wordt herinnerd. Ik vind het wel heel naar voor je dat je steeds van die vervelende ervaringen hebt qua vreemdgaan enzo! Dat werkt niet echt bemoedigend. Ik zou in dat opzicht toch ook proberen het verdriet wat ruimte te geven. Ookal is het gereguleerd met bij wijze van spreken een kookwekker ernaast en dan de gedachten weer (proberen te ) verzetten.
Dat is het voor nu even.... ik lees een dezer dagen verder.
donderdag 18 december 2008 om 07:49
quote:Drift schreef op 17 december 2008 @ 20:24:
Ik word al moe als ik denk aan dat wat jij zoal opsomt dat je doet dus kan me goed voorstellen dat je er alleen al daarom flink doorheen kan zetten. Dat in combinatie met verwarring en verdriet is voor nu gewoon te veel.
Hoewel ik weet dat veel dingen doen die je leuk vindt je ook veel positieve energie kunnen geven kun je misschien een beetje gaan schrappen en schuiven in wat je doet.
Als ik het zo lees zijn sommige dingen voor je studie nu belangrijk en moeten ze echt even dus begin daar dan maar mee.
En misschien kun je je vakantie een beetje indelen in dagen waarin je hard aan het werk gaat op studiegebied en dagen waarin je vooral aan jezelf denkt en even niet zo veel moet. Is maar een suggestie hoor...het is iets wat voor mij werkt. Ik doe ook een studie naast mijn werk en weet van gekheid af en toe niet waar ik mee moet beginnen. Resultaat bij mij is altijd een beetje verdwaasd voor me uit gaan zitten staren op de bank
Ja, dat staren herken ik wel ja. Dan komt er helemaal niks uit mijn handen...
Nou, nu op naar de vergadering, dan werken, dan morgen een kerstlunch en dan rust!!
Ik word al moe als ik denk aan dat wat jij zoal opsomt dat je doet dus kan me goed voorstellen dat je er alleen al daarom flink doorheen kan zetten. Dat in combinatie met verwarring en verdriet is voor nu gewoon te veel.
Hoewel ik weet dat veel dingen doen die je leuk vindt je ook veel positieve energie kunnen geven kun je misschien een beetje gaan schrappen en schuiven in wat je doet.
Als ik het zo lees zijn sommige dingen voor je studie nu belangrijk en moeten ze echt even dus begin daar dan maar mee.
En misschien kun je je vakantie een beetje indelen in dagen waarin je hard aan het werk gaat op studiegebied en dagen waarin je vooral aan jezelf denkt en even niet zo veel moet. Is maar een suggestie hoor...het is iets wat voor mij werkt. Ik doe ook een studie naast mijn werk en weet van gekheid af en toe niet waar ik mee moet beginnen. Resultaat bij mij is altijd een beetje verdwaasd voor me uit gaan zitten staren op de bank
Ja, dat staren herken ik wel ja. Dan komt er helemaal niks uit mijn handen...
Nou, nu op naar de vergadering, dan werken, dan morgen een kerstlunch en dan rust!!
donderdag 18 december 2008 om 09:26
donderdag 18 december 2008 om 18:46
Nou, het ging heel goed op het werk. Iedereen was ZO lief!
Ik moest echt goed op mezelf passen, heb even gehuild toen de hoogste baas heel lief tegen me deed en me geruststelde. Van hem mocht ik in januari niet vol er tegenaan, Niet alles tegelijk oppakken.
Daarnaast heb ik een gesprek met mijn direct leidinggevende op 7 januari over de inhoud en hoeveelheid van mijn werk en kwam de o zo stugge werkinhoudelijk leidinggevende vertellen dat hij me had gemist en dat ik niks meer hoefde te doen vandaag.
Kortom: wat heb ik toch superfijne collega's!
(al was het moeilijk dat ze zo lief deden, want daar begon ik steeds bijna weer van te brullen, haha)
De psycholoog stond gewoon al op mijn voicemail. Volgens de HA zou ik een brief krijgen en in januari terecht kunnen. Maar nee, morgen om 16.00 uur.
Ik heb toch terug ingesproken dat ik niet kan. Hoe jammer ook, maar dan moet ik de kerstlunch + afscheid van een collega missen morgen. En dat vind ik ook wel jammer.
Wellicht een gekke keuze, maar het is wel heel kortdag hoor! Ik had er ook helemaal geen rekening meer mee gehouden. Hopenlijk kan het anders ma, di of wo?
Anyway, tot zover mijn betoog. Behalve de tranen vanmiddag bij die man, verder geen tranen meer. Blij mee!
Ik moest echt goed op mezelf passen, heb even gehuild toen de hoogste baas heel lief tegen me deed en me geruststelde. Van hem mocht ik in januari niet vol er tegenaan, Niet alles tegelijk oppakken.
Daarnaast heb ik een gesprek met mijn direct leidinggevende op 7 januari over de inhoud en hoeveelheid van mijn werk en kwam de o zo stugge werkinhoudelijk leidinggevende vertellen dat hij me had gemist en dat ik niks meer hoefde te doen vandaag.
Kortom: wat heb ik toch superfijne collega's!
(al was het moeilijk dat ze zo lief deden, want daar begon ik steeds bijna weer van te brullen, haha)
De psycholoog stond gewoon al op mijn voicemail. Volgens de HA zou ik een brief krijgen en in januari terecht kunnen. Maar nee, morgen om 16.00 uur.
Ik heb toch terug ingesproken dat ik niet kan. Hoe jammer ook, maar dan moet ik de kerstlunch + afscheid van een collega missen morgen. En dat vind ik ook wel jammer.
Wellicht een gekke keuze, maar het is wel heel kortdag hoor! Ik had er ook helemaal geen rekening meer mee gehouden. Hopenlijk kan het anders ma, di of wo?
Anyway, tot zover mijn betoog. Behalve de tranen vanmiddag bij die man, verder geen tranen meer. Blij mee!
donderdag 18 december 2008 om 18:54
Fijn dat er zo begripvol gereageerd wordt Vinyl, dat zijn toch maar mooi credits die je zelf hebt opgebouwd. Lastig is dat als iemand zo aardig en begripvol reageert, dan komen voor je het weet de tranen. Ik kan me zo voorstellen dat je gehoopt had dat je de komende feestdagen met je geliefde had willen doorbrengen en dat dat je juist nu nekt.
donderdag 18 december 2008 om 18:55
Ja, echt zo fijn. Ik was zo blij met de reacties.
Ze zeiden ook: je bent ook altijd vrolijk, trekt alles naar je toe en vindt alles leuk, maar dat is ook een valkuil.
Geef het aan als je het niet aankunt!
(nu zag ik het niet aankomen, maar wel achteraf).
Mijn inhoudelijk leidinggevende voelde zich zelfs schuldig omdat hij zoveel mijn kant op had geduwd aan werk. oeps!
Maar goed, opluchting!
En voor nu (maar goed, dat kan zo weer anders zijn) voel ik me ook rustiger over die man. Voor nu is het even goed zo. En wat wilde ik graag dat ik dit zo kon blijven voelen...
Ze zeiden ook: je bent ook altijd vrolijk, trekt alles naar je toe en vindt alles leuk, maar dat is ook een valkuil.
Geef het aan als je het niet aankunt!
(nu zag ik het niet aankomen, maar wel achteraf).
Mijn inhoudelijk leidinggevende voelde zich zelfs schuldig omdat hij zoveel mijn kant op had geduwd aan werk. oeps!
Maar goed, opluchting!
En voor nu (maar goed, dat kan zo weer anders zijn) voel ik me ook rustiger over die man. Voor nu is het even goed zo. En wat wilde ik graag dat ik dit zo kon blijven voelen...
donderdag 18 december 2008 om 18:57
quote:malu3 schreef op 18 december 2008 @ 18:54:
Fijn dat er zo begripvol gereageerd wordt Vinyl, dat zijn toch maar mooi credits die je zelf hebt opgebouwd. Lastig is dat als iemand zo aardig en begripvol reageert, dan komen voor je het weet de tranen. Ik kan me zo voorstellen dat je gehoopt had dat je de komende feestdagen met je geliefde had willen doorbrengen en dat dat je juist nu nekt.
Ja, dat voelt wel leeg ja.. Jammer, het had zo mooi kunnen zijn.
Maar inderdaad, die credits, dat zei mijn baas ook nog, dat ik genoeg credits had opgebouwd bij mijn collega's.
Ik ben ook heel open, veel mensen weten hoe ik me nu voel, en wat mij betreft hoe meer hoe beter. Ten eerste omdat ik het dan niet hoef uit te leggen waardoor er meer tranen komen. Ten tweede omdat ze dan rekening kunnen houden met de situatie.
Ik voel me daar heel fijn bij!
Fijn dat er zo begripvol gereageerd wordt Vinyl, dat zijn toch maar mooi credits die je zelf hebt opgebouwd. Lastig is dat als iemand zo aardig en begripvol reageert, dan komen voor je het weet de tranen. Ik kan me zo voorstellen dat je gehoopt had dat je de komende feestdagen met je geliefde had willen doorbrengen en dat dat je juist nu nekt.
Ja, dat voelt wel leeg ja.. Jammer, het had zo mooi kunnen zijn.
Maar inderdaad, die credits, dat zei mijn baas ook nog, dat ik genoeg credits had opgebouwd bij mijn collega's.
Ik ben ook heel open, veel mensen weten hoe ik me nu voel, en wat mij betreft hoe meer hoe beter. Ten eerste omdat ik het dan niet hoef uit te leggen waardoor er meer tranen komen. Ten tweede omdat ze dan rekening kunnen houden met de situatie.
Ik voel me daar heel fijn bij!
donderdag 18 december 2008 om 19:04
Wat dat betreft is het maar goed dat je de stap naar de HA gemaakt hebt en ook op je werk hebt aangegeven dat het water je over de schoenen loopt. Blijkt het ineens allemaal mee te vallen en iedereen bereid te zijn je te helpen en begripvol te reageren. Kan me heel goed voorstellen dat dat toch een stuk rust geeft.
donderdag 18 december 2008 om 19:06
donderdag 18 december 2008 om 20:15
quote:Vinyl schreef op 18 december 2008 @ 19:06:
Ja, dat lucht enorm op.
Ook dat ik hier mijn verhaal heb gedaan overigens.
Ben alleen zo bang dat meneer psycholoog me nu als een spoedje ziet, terwijl ik al een dag voor mijn doen weinig heb gehuild en dan lijkt het zo ondankbaar dat ik morgen de afspraak afzeg.
Maar ja, de huisarts zei januari!
Maak je maar niet te druk om die psycholoog...dat zijn gewone mensen die het algemeen niet erg vinden als iemand een afspraak verzet. Het is sowieso heel logisch dat hij rekening houdt met jouw agenda.
Als ik even vanuit mezelf spreek; wanneer ik een nieuwe verwijzing krijg bel ik vaak ook snel genoeg even om te peilen hoe snel iemand wil komen en om te kijken of een afspraak alvast gepland kan worden. Heeft verder niet met spoed of niet te maken, meer met een soort clientgerichtheid. Iemand weet dan dat de afspraak eraan komt.
Ja, dat lucht enorm op.
Ook dat ik hier mijn verhaal heb gedaan overigens.
Ben alleen zo bang dat meneer psycholoog me nu als een spoedje ziet, terwijl ik al een dag voor mijn doen weinig heb gehuild en dan lijkt het zo ondankbaar dat ik morgen de afspraak afzeg.
Maar ja, de huisarts zei januari!
Maak je maar niet te druk om die psycholoog...dat zijn gewone mensen die het algemeen niet erg vinden als iemand een afspraak verzet. Het is sowieso heel logisch dat hij rekening houdt met jouw agenda.
Als ik even vanuit mezelf spreek; wanneer ik een nieuwe verwijzing krijg bel ik vaak ook snel genoeg even om te peilen hoe snel iemand wil komen en om te kijken of een afspraak alvast gepland kan worden. Heeft verder niet met spoed of niet te maken, meer met een soort clientgerichtheid. Iemand weet dan dat de afspraak eraan komt.
donderdag 18 december 2008 om 20:21
Wat fijn om zulke positieve berichten te lezen!
Wees niet bang dat de psych je nu als spoedje ziet. Ik denk dat hij uit ervaring wel weet dat mensen het prettig vinden dat áls ze de stap naar de psych hebben gezet, ze snel terecht kunnen.
Maar ik begrijp ook dat je morgen de voorkeur geeft aan de lunch. Juist in een situatie als dit heb je soms behoefte aan contact met anderen. Niet aan moeilijke gesprekken, maar wel aan een stukje verbondenheid. (Maar nu praat ik uit mijn eigen ervaring).
Wees niet bang dat de psych je nu als spoedje ziet. Ik denk dat hij uit ervaring wel weet dat mensen het prettig vinden dat áls ze de stap naar de psych hebben gezet, ze snel terecht kunnen.
Maar ik begrijp ook dat je morgen de voorkeur geeft aan de lunch. Juist in een situatie als dit heb je soms behoefte aan contact met anderen. Niet aan moeilijke gesprekken, maar wel aan een stukje verbondenheid. (Maar nu praat ik uit mijn eigen ervaring).
donderdag 18 december 2008 om 21:24
Alleen je openingspost en de laatste bladzijde gelezen... Allereerst een hele dikke knuffel! Zoals anderen al zeiden: tijd heelt echt alle wonden.
Ik dacht een paar jaar geleden ook dat ik de ware gevonden had. Trouw- en emigratieplannen, de hele riedel. Op een gegeven moment was het plotseling over tussen ons. Tranen met tuiten, ik had denk ik hetzelfde gevoel als wat jij nu hebt.
Boos, verdrietig, maar naarmate de tijd verstreek kwam er een ander gevoel voor terug. Ik heb het wel mooi meegemaakt. Hoeveel mensen zijn er niet ongelukkig in hun relatie?? Blijven bij elkaar om maar niet alleen te hoeven zijn. Ik heb wel iets heel moois gehad, ook al was het maar een korte tijd. Ik heb hem losgelaten, dat was moeilijk. Hem losgelaten met de gedachte: als het echt de ware is, komen we elkaar onderweg wel weer ergens tegen.
Inmiddels zijn we een jaar of drie verder en weet ik dat hij niet de ware is. Ik weet wel dat onze relatie destijds ergens goed voor geweest is. Hij heeft me ontzettend geholpen in mijn ontwikkeling, ik heb van hem geleerd. Er is tijd nodig om scherpe randen te laten slijten en inzichten te krijgen. Opeens vallen puzzelstukjes op zijn plek. Ik geloof er heel erg in dat alles ergens goed voor is, alleen zie je pas later waarom.
En het is helemaal niet raar dat je naar de psych gaat. Ik ben ook onder behandeling geweest, het is erg fijn om te kunnen praten met iemand die niets van jou en je omgeving afweet. Die luistert naar jouw verhaal en je daarover kritische vragen stelt, die je helpt met dingen 'afsluiten' . En die je erop wijst dat je het helemaal niet zo gek doet! Mij heeft het veel gebracht. Ik hoop dat het jou net zoveel of nog meer brengt.
Pak je rust de komende 2 weken, lieve Vinyl! Doe de dingen die jij fijn vindt. Ga hangen in je verdriet als je daar de behoefte aan hebt. Ik trek mezelf ook regelmatig even terug onder mijn steen. Potje thee, dekentje, chocola en gewoon even gedachten ordenen. Groen zijn is al niet makkelijk, liefdesverdriet is nog moeilijker....
Ik dacht een paar jaar geleden ook dat ik de ware gevonden had. Trouw- en emigratieplannen, de hele riedel. Op een gegeven moment was het plotseling over tussen ons. Tranen met tuiten, ik had denk ik hetzelfde gevoel als wat jij nu hebt.
Boos, verdrietig, maar naarmate de tijd verstreek kwam er een ander gevoel voor terug. Ik heb het wel mooi meegemaakt. Hoeveel mensen zijn er niet ongelukkig in hun relatie?? Blijven bij elkaar om maar niet alleen te hoeven zijn. Ik heb wel iets heel moois gehad, ook al was het maar een korte tijd. Ik heb hem losgelaten, dat was moeilijk. Hem losgelaten met de gedachte: als het echt de ware is, komen we elkaar onderweg wel weer ergens tegen.
Inmiddels zijn we een jaar of drie verder en weet ik dat hij niet de ware is. Ik weet wel dat onze relatie destijds ergens goed voor geweest is. Hij heeft me ontzettend geholpen in mijn ontwikkeling, ik heb van hem geleerd. Er is tijd nodig om scherpe randen te laten slijten en inzichten te krijgen. Opeens vallen puzzelstukjes op zijn plek. Ik geloof er heel erg in dat alles ergens goed voor is, alleen zie je pas later waarom.
En het is helemaal niet raar dat je naar de psych gaat. Ik ben ook onder behandeling geweest, het is erg fijn om te kunnen praten met iemand die niets van jou en je omgeving afweet. Die luistert naar jouw verhaal en je daarover kritische vragen stelt, die je helpt met dingen 'afsluiten' . En die je erop wijst dat je het helemaal niet zo gek doet! Mij heeft het veel gebracht. Ik hoop dat het jou net zoveel of nog meer brengt.
Pak je rust de komende 2 weken, lieve Vinyl! Doe de dingen die jij fijn vindt. Ga hangen in je verdriet als je daar de behoefte aan hebt. Ik trek mezelf ook regelmatig even terug onder mijn steen. Potje thee, dekentje, chocola en gewoon even gedachten ordenen. Groen zijn is al niet makkelijk, liefdesverdriet is nog moeilijker....
donderdag 18 december 2008 om 22:06
vrijdag 19 december 2008 om 01:55
quote:Vinyl schreef op 17 december 2008 @ 11:49:
Ps voor Moosey: er is heel veel afstand en geen contact meer.
Hij houdt me juist heel ver weg van hemzelf.
Moeilijk, maar mss wel beter?
Ja, wel beter denk ik. En dan nog kun je het natuurlijk niet meteen loslaten, dat moet je ook helemaal niet verwachten van jezelf. Daar is ook geen 'manier' voor denk ik, het heeft tijd nodig. Sterkte Vinyl
En @summer04, wat een mooie post! Fijn om te lezen.
Ps voor Moosey: er is heel veel afstand en geen contact meer.
Hij houdt me juist heel ver weg van hemzelf.
Moeilijk, maar mss wel beter?
Ja, wel beter denk ik. En dan nog kun je het natuurlijk niet meteen loslaten, dat moet je ook helemaal niet verwachten van jezelf. Daar is ook geen 'manier' voor denk ik, het heeft tijd nodig. Sterkte Vinyl
En @summer04, wat een mooie post! Fijn om te lezen.
vrijdag 19 december 2008 om 07:47
Wauw wat een mooie post Summer!
Ik vind het nu nog moeilijk, het scheurt wonden open die ik niet meer wil zien. En ik hoop dat de psych de wonden een beetje kan helpen helen. Dat dit soort gebeurtenissen niet meer opnieuw zout er in strooien.
Maar goed, dat zal ik moeten afwachten. Ben nu nog sceptisch wat een psych kan doen, maar we'll see!
Zal hem straks even bellen, misschien kan ik eind van de middag nog of anders begin volgende week?
Vannacht slapen was weer k*t. Ik had geen pil genomen, had er maar 5, dus zuinig zijn.
Maar dat doe ik mooi vannacht wel weer even. Weer malen en somber. Was niks. Dus nummer 2 is voor vannacht, haha
@ Sensy: geweldig filmpje, dankjewel!!!
@ Moosey: Ik had hem nog gemaild he? Maar heb er ook achteraan gemaild dat ik weet dat hij toch geen antwoorden weet, en ook geen mail terug wil. Tenslotte word ik er toch maar verdrietig van. Geen contact is ook beter voor mij denk ik nu.
@ Drift: ik heb zin in de lunch, realiseer me sinds gisteren weer wat voor een lieve collega's ik heb. Ik werk er nu 1,5 jaar maar dit is echt zalig om mee te maken!
Ik vind het nu nog moeilijk, het scheurt wonden open die ik niet meer wil zien. En ik hoop dat de psych de wonden een beetje kan helpen helen. Dat dit soort gebeurtenissen niet meer opnieuw zout er in strooien.
Maar goed, dat zal ik moeten afwachten. Ben nu nog sceptisch wat een psych kan doen, maar we'll see!
Zal hem straks even bellen, misschien kan ik eind van de middag nog of anders begin volgende week?
Vannacht slapen was weer k*t. Ik had geen pil genomen, had er maar 5, dus zuinig zijn.
Maar dat doe ik mooi vannacht wel weer even. Weer malen en somber. Was niks. Dus nummer 2 is voor vannacht, haha
@ Sensy: geweldig filmpje, dankjewel!!!
@ Moosey: Ik had hem nog gemaild he? Maar heb er ook achteraan gemaild dat ik weet dat hij toch geen antwoorden weet, en ook geen mail terug wil. Tenslotte word ik er toch maar verdrietig van. Geen contact is ook beter voor mij denk ik nu.
@ Drift: ik heb zin in de lunch, realiseer me sinds gisteren weer wat voor een lieve collega's ik heb. Ik werk er nu 1,5 jaar maar dit is echt zalig om mee te maken!
vrijdag 19 december 2008 om 12:19
Man ik kwestie heeft toch geantwoord op mijn mail.
Nou, als er iets goed is voor mijn loslaatproces is dit het wel.
Hij geeft aan dat zijn gevoel voor mij weg is, dat hij niks meer kan voelen ookal denkt hij aan ons, dan denkt hij puur rationeel, hij kan niet meer bij gevoel komen uberhaupt.
Daarnaast zegt hij:
Mijn gevoel zegt, dat ik eerst afstand moet doen van een hele zware periode, van alles moet verwerken en een plek moet geven. Al ben jij iets heel moois geweest in een deel van deze periode, ook daar moet ik afstand van nemen. Ik heb naar jou toe altijd een zekere rem erop gehad, waardoor mijn gevoel voor jou minder diep zit dan andersom denk ik. Ik denk dat jij er meer aan toe hebt kunnen geven en dat het daardoor ook dieper zit.
WTF!!!
En maar zeggen: je bent de ware, je bent mijn toekomst. blabla. In tranen was hij, zo bijzonder was het allemaal.
Nou, ik heb teruggemaild dat hij voortaan wel 10x mag nadenken voor hij dat soort dingen zegt want hiermee wek je heeel andere verwachtingen.
BOOS hier!
En ik ga zo naar de kerstlunch. Even afleiding. Grrr...
Nou, als er iets goed is voor mijn loslaatproces is dit het wel.
Hij geeft aan dat zijn gevoel voor mij weg is, dat hij niks meer kan voelen ookal denkt hij aan ons, dan denkt hij puur rationeel, hij kan niet meer bij gevoel komen uberhaupt.
Daarnaast zegt hij:
Mijn gevoel zegt, dat ik eerst afstand moet doen van een hele zware periode, van alles moet verwerken en een plek moet geven. Al ben jij iets heel moois geweest in een deel van deze periode, ook daar moet ik afstand van nemen. Ik heb naar jou toe altijd een zekere rem erop gehad, waardoor mijn gevoel voor jou minder diep zit dan andersom denk ik. Ik denk dat jij er meer aan toe hebt kunnen geven en dat het daardoor ook dieper zit.
WTF!!!
En maar zeggen: je bent de ware, je bent mijn toekomst. blabla. In tranen was hij, zo bijzonder was het allemaal.
Nou, ik heb teruggemaild dat hij voortaan wel 10x mag nadenken voor hij dat soort dingen zegt want hiermee wek je heeel andere verwachtingen.
BOOS hier!
En ik ga zo naar de kerstlunch. Even afleiding. Grrr...
