Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 12 december 2008 om 18:14
Lieve Iseo, Dubio, Felicia, Eleonora, Pom... wat schrijven jullie intense dingen. Ik moet hier eigenlijk niet lezen (in dit topic), want het roept bij mij veel op over mijn eerdere relaties en mijn hele grote gebrek aan eigenwaarde, het dingen laten gebeuren, veel te lang; enzovoort. En ik ben al met zoveel bezig op het moment, ik wil hier niet ook nog eens naar kijken en het weer voelen (of eindelijk pas voelen).
Ik wil jullie allemaal een dikke geven, dappere vrouwen.
Ik wil jullie allemaal een dikke geven, dappere vrouwen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 12 december 2008 om 19:51
vrijdag 12 december 2008 om 20:10
Iseo
Wat Dubio zegt klopt: therapie is een noodzaak, ergens in je leven. En het komt nooit gelegen want je leven dendert maar door.
Maar goed, beter nu door al die pijn heen dan over jaren, als je mss nog meer klem bent geraakt, als er ook meer van je verwacht wordt.
Denk je echt dat je deze trauma's zelf kunt oplossen, of dat het vanzelf overgaat?
Er is overigens niets op tegen om fijne herinneringen met je dochter te delen. Als ze vraagt waarom jullie dan niet meer samen zijn kun je nog heel wat jaren volstaan met 'mama en papa hadden zo vaak ruzie en dat was niet leuk' of 'ik denk dat papa ziek is en daarom zie je hem niet'.
Zolang hij niet in beeld is heb je nog decennia de tijd om haar wat meer te vertellen over wat er óók speelde..
Wat Dubio zegt klopt: therapie is een noodzaak, ergens in je leven. En het komt nooit gelegen want je leven dendert maar door.
Maar goed, beter nu door al die pijn heen dan over jaren, als je mss nog meer klem bent geraakt, als er ook meer van je verwacht wordt.
Denk je echt dat je deze trauma's zelf kunt oplossen, of dat het vanzelf overgaat?
Er is overigens niets op tegen om fijne herinneringen met je dochter te delen. Als ze vraagt waarom jullie dan niet meer samen zijn kun je nog heel wat jaren volstaan met 'mama en papa hadden zo vaak ruzie en dat was niet leuk' of 'ik denk dat papa ziek is en daarom zie je hem niet'.
Zolang hij niet in beeld is heb je nog decennia de tijd om haar wat meer te vertellen over wat er óók speelde..
vrijdag 12 december 2008 om 21:05
Voor wie het wil lezen,
De vrouw die leerde luisteren.
Er was eens een vrouw die haar oren geloofde
en woorden liet komen als waarheid
Met mooie woorden en mooie zinnen kun je beminnen en liefde delen,
maar het klopte niet.
Ze raakte verward door zinnen zonder hart,verdoofd,
en zo zonder gehoor ging de wereld door.
Maar de maan vond het tijd voor een ander tij,
en stuurde de stem van intuitie voorbij
Die zei,als een man over liefde praat geloof hem niet,
vertrouw niet op wat je hoort,vertrouw op wat je ziet.
Kijk naar een gebaarnaar wat word gezegt, en voel,
heel simpel,voel!
En pas toen luisterde ze echt.
De vrouw die leerde luisteren.
Er was eens een vrouw die haar oren geloofde
en woorden liet komen als waarheid
Met mooie woorden en mooie zinnen kun je beminnen en liefde delen,
maar het klopte niet.
Ze raakte verward door zinnen zonder hart,verdoofd,
en zo zonder gehoor ging de wereld door.
Maar de maan vond het tijd voor een ander tij,
en stuurde de stem van intuitie voorbij
Die zei,als een man over liefde praat geloof hem niet,
vertrouw niet op wat je hoort,vertrouw op wat je ziet.
Kijk naar een gebaarnaar wat word gezegt, en voel,
heel simpel,voel!
En pas toen luisterde ze echt.
zaterdag 13 december 2008 om 11:05
Mooi gedicht Fase..
En felicia en iseo..
Door alle verwarring van de afgelopen maande heb ik nooit gezien waar ik nu echt mee bezig ben, zoals jullie zeiden, ik was bezig met hem, concentreerde me op hem, hem, hem. Waar was ik?
Nu ben ik dit weekend lekker thuis de storm en chaos is gaan liggen. Ik heb mn hoofd weer helder. En gister dacht ik; waarom vind ik hem eigenlijk leuk? Ik mis het bruizende. Hij vind het zo leuk dat ik spontaan ben maar dat is ook wel nodig.
Ik heb kalmte in mijn hoofd.
Ookal is het nog maar zaterdag, deze dagen dat ik thuis heb gezeten, uitgerust heb, boeken heb gelezen, muziek heb geluisterd, naar de kapper ben geweest.. jullie adviezen..
De chaos is weg.
Het voelt leeg, maar nu is er weer plaats voor ontspanning.
Ik wou jullie even laten weten hoe het gaat, ik ben verbaasd dat de verwarring weg is, dat ik de situatie beter kan overzien, dat ik hem kan zien zoals hij is ipv dat ik bezig ben met dingen verbeteren, veranderen, anders doen etc.
En felicia en iseo..
Door alle verwarring van de afgelopen maande heb ik nooit gezien waar ik nu echt mee bezig ben, zoals jullie zeiden, ik was bezig met hem, concentreerde me op hem, hem, hem. Waar was ik?
Nu ben ik dit weekend lekker thuis de storm en chaos is gaan liggen. Ik heb mn hoofd weer helder. En gister dacht ik; waarom vind ik hem eigenlijk leuk? Ik mis het bruizende. Hij vind het zo leuk dat ik spontaan ben maar dat is ook wel nodig.
Ik heb kalmte in mijn hoofd.
Ookal is het nog maar zaterdag, deze dagen dat ik thuis heb gezeten, uitgerust heb, boeken heb gelezen, muziek heb geluisterd, naar de kapper ben geweest.. jullie adviezen..
De chaos is weg.
Het voelt leeg, maar nu is er weer plaats voor ontspanning.
Ik wou jullie even laten weten hoe het gaat, ik ben verbaasd dat de verwarring weg is, dat ik de situatie beter kan overzien, dat ik hem kan zien zoals hij is ipv dat ik bezig ben met dingen verbeteren, veranderen, anders doen etc.
zaterdag 13 december 2008 om 11:42
Fijn Hannah .
En het mooie is (maar misschien moet dat nog een tijdje inzinken, ik zou iig zeggen: pak vaker tijd en een weekend voor jezelf), dat je mag kiezen dat je je altijd zo voelt.
Niet verward, rustig. Niet het gevoel dat je er niets van snapt, niet begrijpt waarom hij niet van je kan houden zoals je bent en daarom probeert te veranderen. Maar gewoon kalm in jezelf. Totdat je iemand tegenkomt die dat gevoel bevestigt en stimuleert, niet door woorden maar hoe hij is en hoe hij met je omgaat.
Die keus heb je. Is dat geen luxe? Een noodzakelijke luxe, dat wel .
En het mooie is (maar misschien moet dat nog een tijdje inzinken, ik zou iig zeggen: pak vaker tijd en een weekend voor jezelf), dat je mag kiezen dat je je altijd zo voelt.
Niet verward, rustig. Niet het gevoel dat je er niets van snapt, niet begrijpt waarom hij niet van je kan houden zoals je bent en daarom probeert te veranderen. Maar gewoon kalm in jezelf. Totdat je iemand tegenkomt die dat gevoel bevestigt en stimuleert, niet door woorden maar hoe hij is en hoe hij met je omgaat.
Die keus heb je. Is dat geen luxe? Een noodzakelijke luxe, dat wel .
zaterdag 13 december 2008 om 12:20
quote:Feliciaatje schreef op 13 december 2008 @ 11:42:
Fijn Hannah .
En het mooie is (maar misschien moet dat nog een tijdje inzinken, ik zou iig zeggen: pak vaker tijd en een weekend voor jezelf), dat je mag kiezen dat je je altijd zo voelt.
Niet verward, rustig. Niet het gevoel dat je er niets van snapt, niet begrijpt waarom hij niet van je kan houden zoals je bent en daarom probeert te veranderen. Maar gewoon kalm in jezelf. Totdat je iemand tegenkomt die dat gevoel bevestigt en stimuleert, niet door woorden maar hoe hij is en hoe hij met je omgaat.
Die keus heb je. Is dat geen luxe? Een noodzakelijke luxe, dat wel .
@ pom: Hij is niet wie ik dacht dat hij was. Hij is veel op zichzelf, is er wel maar je merkt het niet. Hij is veel afwezig, met zichzelf bezig. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen maar als ik niet bezig ben met verbeteren etc dan is hij eigenlijk weinig aanwezig in mijn leven naast een smsje of een telefoontje zegmaar.
Ik maakte hem meer aanwezig en belangrijker dan hij eigenlijk zelf doet/is.
@ Zonlicht; ja dat is zo.
@ Felicia;
Dit heb je mooi gezegt, precies zoals ik het voel; Totdat je iemand tegenkomt die dat gevoel bevestigt en stimuleert, niet door woorden maar hoe hij is en hoe hij met je omgaat.
Ik kreeg altijd maar woorden, zag nooit daden. Werd er helemaal verward van, ligt het dan aan mij? wat moet ik anders doen? De schuld ligt toch bij mij zegt hij? Hoe dan? Waarom?
Die vragen heb ik niet meer.
Woorden veranderen niet zoveel maar daden wel. Op het laatst wordt je ongevoelig voor lieve woorden. Je haalt er wel wat hoop uit maar echt liefde daar durfde ik me niet meer voor open te stellen. Want deed ik dat, dan deden de nare woorden alleen maar meer pijn.
Misschien verstop ik wel een hele hoop ellende binnen in mij hoor, maar ik ben allang blij dat al die vragen niet meer rondspoken in mijn hoofd. Ik heb een vriendin gevraagd om wat te doen vanavond, kunnen we lekker even weg en weer bijkletsen. Heb ik zin in .
hihi noodzakelijke luxe dat idd.
Fijn Hannah .
En het mooie is (maar misschien moet dat nog een tijdje inzinken, ik zou iig zeggen: pak vaker tijd en een weekend voor jezelf), dat je mag kiezen dat je je altijd zo voelt.
Niet verward, rustig. Niet het gevoel dat je er niets van snapt, niet begrijpt waarom hij niet van je kan houden zoals je bent en daarom probeert te veranderen. Maar gewoon kalm in jezelf. Totdat je iemand tegenkomt die dat gevoel bevestigt en stimuleert, niet door woorden maar hoe hij is en hoe hij met je omgaat.
Die keus heb je. Is dat geen luxe? Een noodzakelijke luxe, dat wel .
@ pom: Hij is niet wie ik dacht dat hij was. Hij is veel op zichzelf, is er wel maar je merkt het niet. Hij is veel afwezig, met zichzelf bezig. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen maar als ik niet bezig ben met verbeteren etc dan is hij eigenlijk weinig aanwezig in mijn leven naast een smsje of een telefoontje zegmaar.
Ik maakte hem meer aanwezig en belangrijker dan hij eigenlijk zelf doet/is.
@ Zonlicht; ja dat is zo.
@ Felicia;
Dit heb je mooi gezegt, precies zoals ik het voel; Totdat je iemand tegenkomt die dat gevoel bevestigt en stimuleert, niet door woorden maar hoe hij is en hoe hij met je omgaat.
Ik kreeg altijd maar woorden, zag nooit daden. Werd er helemaal verward van, ligt het dan aan mij? wat moet ik anders doen? De schuld ligt toch bij mij zegt hij? Hoe dan? Waarom?
Die vragen heb ik niet meer.
Woorden veranderen niet zoveel maar daden wel. Op het laatst wordt je ongevoelig voor lieve woorden. Je haalt er wel wat hoop uit maar echt liefde daar durfde ik me niet meer voor open te stellen. Want deed ik dat, dan deden de nare woorden alleen maar meer pijn.
Misschien verstop ik wel een hele hoop ellende binnen in mij hoor, maar ik ben allang blij dat al die vragen niet meer rondspoken in mijn hoofd. Ik heb een vriendin gevraagd om wat te doen vanavond, kunnen we lekker even weg en weer bijkletsen. Heb ik zin in .
hihi noodzakelijke luxe dat idd.
zaterdag 13 december 2008 om 13:45
Hoi meiden
Bedankt voor jullie reacties.
Eigenlijk was het niet echt de bedoeling om het er zo uit te gooien allemaal. Heb geen energie om hier ruimte voor te maken maar ineens zat het me zo hoog weer. Dat is omdat ik het even toeliet, ook door de stukjes van Felicia en Yaya, om het dichtbij te laten en er woorden aan te geven om uit te leggen aan een ander. Dan moet ik zelf huilen wat eigenlijk niet vaak gebeurd want ik heb wel onrust maar niet dat overgeven aan dat ik er verdriet om heb.
Het drukke dagelijkse leven vraagt al genoeg.
Ik realiseer me dat ik er meer last van heb dan ik wil.
Had liever met mezelf afgesproken dat het het verleden is om daarna door te gaan met mijn nieuwe leven.
Ik weet eigenlijk niet waar ik mee bezig ben. Sommige dingen gaan heel goed, maar eigenlijk gaat er ook veel fout. Ik kan zo niet doorgaan zoals het nu gaat, ik slaap slecht, eet niet goed en loop achter de feiten aan.
Dubio, ik ben even boos geweest maar weet niet wat ik daarmee aan moet. Er is zoveel wat meespeelt, waar ik ook aan moet denken als ik denk aan wat is gebeurd. Bij elke herinnering komt veel mee aan omstandigheden.
Nog steeds vind ik het ook lastig mijn leven met hem te vergelijken met nu, met een normale relatie ofzo.
Het was gewoon zo dat ik als tiener thuis wegging, naar de grote stad en daar koos voor letterlijk en figuurlijk een heel andere omgeving. En toen ik hem ontmoette en wij samen iets kregen, wilden we ook nergens bij horen.
De 'normale' regels golden niet en wij leefden, weet ik veel, voor de kunst/muziek en het moest haast wel dat het avontuurlijker en ingewikkelder was ofzo. Oh ik weet allemaal niet wat ik dacht als tiener hoor, maar het leek logisch dat bij die keuze ook die moeilijke kant hoorde. Het romantiseren van het ingewikkelde aan de relatie en de andere omstandigheden.
En zo stortte ik me er in, hij nam mij mee op die weg.
Ben zo terug, dochter krijgt zo haar vriendinnetje op bezoek om een film te kijken
Bedankt voor jullie reacties.
Eigenlijk was het niet echt de bedoeling om het er zo uit te gooien allemaal. Heb geen energie om hier ruimte voor te maken maar ineens zat het me zo hoog weer. Dat is omdat ik het even toeliet, ook door de stukjes van Felicia en Yaya, om het dichtbij te laten en er woorden aan te geven om uit te leggen aan een ander. Dan moet ik zelf huilen wat eigenlijk niet vaak gebeurd want ik heb wel onrust maar niet dat overgeven aan dat ik er verdriet om heb.
Het drukke dagelijkse leven vraagt al genoeg.
Ik realiseer me dat ik er meer last van heb dan ik wil.
Had liever met mezelf afgesproken dat het het verleden is om daarna door te gaan met mijn nieuwe leven.
Ik weet eigenlijk niet waar ik mee bezig ben. Sommige dingen gaan heel goed, maar eigenlijk gaat er ook veel fout. Ik kan zo niet doorgaan zoals het nu gaat, ik slaap slecht, eet niet goed en loop achter de feiten aan.
Dubio, ik ben even boos geweest maar weet niet wat ik daarmee aan moet. Er is zoveel wat meespeelt, waar ik ook aan moet denken als ik denk aan wat is gebeurd. Bij elke herinnering komt veel mee aan omstandigheden.
Nog steeds vind ik het ook lastig mijn leven met hem te vergelijken met nu, met een normale relatie ofzo.
Het was gewoon zo dat ik als tiener thuis wegging, naar de grote stad en daar koos voor letterlijk en figuurlijk een heel andere omgeving. En toen ik hem ontmoette en wij samen iets kregen, wilden we ook nergens bij horen.
De 'normale' regels golden niet en wij leefden, weet ik veel, voor de kunst/muziek en het moest haast wel dat het avontuurlijker en ingewikkelder was ofzo. Oh ik weet allemaal niet wat ik dacht als tiener hoor, maar het leek logisch dat bij die keuze ook die moeilijke kant hoorde. Het romantiseren van het ingewikkelde aan de relatie en de andere omstandigheden.
En zo stortte ik me er in, hij nam mij mee op die weg.
Ben zo terug, dochter krijgt zo haar vriendinnetje op bezoek om een film te kijken
zaterdag 13 december 2008 om 14:07
quote:dubiootje schreef op 12 december 2008 @ 15:24:
En voor wat het waard is ben ik godvergeten kwaad op die ..... dat hij zo'n mooi lief meisje zo helemaal verrot heeft geslagen. Zo helemaal de grond in heeft geboord tot ze niets meer durfde voelen, elke dag zeven jaar lang. Ik vind hem helemaal niet lief en ik ben blij dat hij opgerot is en dat hij geen rol speelt in het leven van jouw mooie meisje, want hij heeft al genoeg kapotgemaakt.
En nu hou ik me nog in
Ik vraag me af, lieverd... ben jij al eens goed kwaad op hem geweest?
Ja dit vind ik dus moeilijk. Schiet hiervan in de verdediging om uit te gaan leggen dat het niet was zoals jij het nu opschrijft.
Ik heb de neiging om de momenten dat het uit de hand liep los te zien van de relatie. Het maakte me bang voor hem, maar ik dacht ook te zien waar het door kwam. Hij was behoorlijk in de war, ik heb lang geprobeerd om vast te houden aan hoe het ook kon zijn. Voelde me erg schuldig over wat ik fout deed waardoor het ontspoorde.
Ik weet nu hoe het werkt, en ik begrijp hoe hij manipuleerde. Maar zie ook nog steeds dat dat ergens vandaan kwam, waar hij beschadigd en bang was.
Ik zou zo graag dit alles willen uitpraten met hem, met diegene in hem die ik zo lang heb geprobeerd aan te spreken, te zien.
Met wie hij is geworden wil ik niets te maken hebben, ben echt bang.
Maar niet kwaad. Ben zelfs soms ermee bezig dat ik het ook niet heb geholpen beter te maken omdat ik geen idee had waar ik mee bezig was en dacht alles wel met mijn liefde te kunnen veranderen. Hoe naïef gedacht dat ik zulke problemen wel aankon.
Hij huilde bij me, ik zorgde voor hem. En moest het daarna wel ontgelden wanneer ik hem zover had gebracht zijn gevoelige kant aan me te laten zien. Maar dat accepteerde ik ook.
Goed, ik weet niet waar ik heen wil met deze uitleg.
En voor wat het waard is ben ik godvergeten kwaad op die ..... dat hij zo'n mooi lief meisje zo helemaal verrot heeft geslagen. Zo helemaal de grond in heeft geboord tot ze niets meer durfde voelen, elke dag zeven jaar lang. Ik vind hem helemaal niet lief en ik ben blij dat hij opgerot is en dat hij geen rol speelt in het leven van jouw mooie meisje, want hij heeft al genoeg kapotgemaakt.
En nu hou ik me nog in
Ik vraag me af, lieverd... ben jij al eens goed kwaad op hem geweest?
Ja dit vind ik dus moeilijk. Schiet hiervan in de verdediging om uit te gaan leggen dat het niet was zoals jij het nu opschrijft.
Ik heb de neiging om de momenten dat het uit de hand liep los te zien van de relatie. Het maakte me bang voor hem, maar ik dacht ook te zien waar het door kwam. Hij was behoorlijk in de war, ik heb lang geprobeerd om vast te houden aan hoe het ook kon zijn. Voelde me erg schuldig over wat ik fout deed waardoor het ontspoorde.
Ik weet nu hoe het werkt, en ik begrijp hoe hij manipuleerde. Maar zie ook nog steeds dat dat ergens vandaan kwam, waar hij beschadigd en bang was.
Ik zou zo graag dit alles willen uitpraten met hem, met diegene in hem die ik zo lang heb geprobeerd aan te spreken, te zien.
Met wie hij is geworden wil ik niets te maken hebben, ben echt bang.
Maar niet kwaad. Ben zelfs soms ermee bezig dat ik het ook niet heb geholpen beter te maken omdat ik geen idee had waar ik mee bezig was en dacht alles wel met mijn liefde te kunnen veranderen. Hoe naïef gedacht dat ik zulke problemen wel aankon.
Hij huilde bij me, ik zorgde voor hem. En moest het daarna wel ontgelden wanneer ik hem zover had gebracht zijn gevoelige kant aan me te laten zien. Maar dat accepteerde ik ook.
Goed, ik weet niet waar ik heen wil met deze uitleg.
zaterdag 13 december 2008 om 14:13
De mw die dinsdag komt is een eerste stap ja. Heb ook de hulp nodig voor het aanpakken van een aantal praktische dingen. Ik hoop een eind op weg te komen met uitleggen wat er zoal speelt verder. Jullie hebben wel gelijk, dat weet ik ook.
Maar het gaat al een tijd zoals ik het nu doe en het lijkt allemaal niet zo ernstig als ik maar gewoon mee doe.
Maar het gaat al een tijd zoals ik het nu doe en het lijkt allemaal niet zo ernstig als ik maar gewoon mee doe.
zaterdag 13 december 2008 om 16:32
zaterdag 13 december 2008 om 17:51
Iseo, je was zijn moeder. En je hebt voor je gevoel je kind in de steek gelaten.
Alleen een moeder is in staat om de intens ellendige momenten los te zien van de persoon.
Wat je doet is een klassieker, als moeder zeggen dat het 'eigenlijk een hele lieve jongen is' maar ja, zijn drift he.....
Maar je was zijn moeder niet en dat moet je ook niet willen. Jij kon hem niet veranderen, hij jou niet en samen ging het niet, dat weet je heel goed. Het is niet dat je het niet geprobeerd hebt en ook niet dat je niet je best hebt gedaan. Je hebt jezelf helemaal gegeven.
Als de man weer een rol in je leven gaat spelen dan zou het moeten zijn als vader van je kind, niet als de man met wie jij een relatie hebt. Dat werkte niet en niet omdat hij eigenlijk zo aardig was en jij niet genoeg hebt gedaan om er iets van te maken. Je zou je leven er bijna voor hebben gegeven, vergeet dat niet. En dat is een offer wat niemand ooit voor zijn/haar liefde zou moeten hoeven brengen. Het ging om het op z'n zachtst te zeggen, niet best met je toen je bij hem wegging en nu gaat het heel veel beter met je. Ik ben heel erg trots op je en ik ben niet de enige.
Nu jij nog. Trots. Of nóg trotser dan je al (hopelijk) bent.
Waar ik benieuwd naar ben; denk je echt dat je een toekomst zou hebben met je ex? Denk je dat werkelijk of is het je schuldgevoel wat dan spreekt?
Ik hoop dat je weet dat wat ik aan je post, ik met liefde post.
(f)
Alleen een moeder is in staat om de intens ellendige momenten los te zien van de persoon.
Wat je doet is een klassieker, als moeder zeggen dat het 'eigenlijk een hele lieve jongen is' maar ja, zijn drift he.....
Maar je was zijn moeder niet en dat moet je ook niet willen. Jij kon hem niet veranderen, hij jou niet en samen ging het niet, dat weet je heel goed. Het is niet dat je het niet geprobeerd hebt en ook niet dat je niet je best hebt gedaan. Je hebt jezelf helemaal gegeven.
Als de man weer een rol in je leven gaat spelen dan zou het moeten zijn als vader van je kind, niet als de man met wie jij een relatie hebt. Dat werkte niet en niet omdat hij eigenlijk zo aardig was en jij niet genoeg hebt gedaan om er iets van te maken. Je zou je leven er bijna voor hebben gegeven, vergeet dat niet. En dat is een offer wat niemand ooit voor zijn/haar liefde zou moeten hoeven brengen. Het ging om het op z'n zachtst te zeggen, niet best met je toen je bij hem wegging en nu gaat het heel veel beter met je. Ik ben heel erg trots op je en ik ben niet de enige.
Nu jij nog. Trots. Of nóg trotser dan je al (hopelijk) bent.
Waar ik benieuwd naar ben; denk je echt dat je een toekomst zou hebben met je ex? Denk je dat werkelijk of is het je schuldgevoel wat dan spreekt?
Ik hoop dat je weet dat wat ik aan je post, ik met liefde post.
(f)
zaterdag 13 december 2008 om 18:42
Leo, dat weet ik toch
Ik was weer een heel verhaal begonnen om uit te leggen welke kanten ik op kan vliegen, maar het gaat er gewoon om dat ik het verwarrend vind op hoeveel manieren ik kan terugkijken op de hele tijd. Of hoe anders iets eruit kan zien.
En waar ik mezelf wel mee kan vertrouwen.
Want het voelen is zo anders, dan het terugkijken en weten.
Er is geen toekomst voor ons samen. Dat wil ik niet en dat kan niet. Teveel gebeurd. Het was een drama, de nasleep ook.
Zou het anders zijn geweest als hij niet de vader van mijn kind was?
Wil eigenlijk helemaal niet zoveel ruimte innemen hier met die twijfels. Het is inderdaad kringetjes draaien.
Ik schaam me dat ik nog steeds kan terugverlangen naar iets wat toen was, terwijl ik nu zoveel heb met mijn kind en ons leven, mijn studie en karjere (havettes). Ik zal mezelf wel gek aan het maken zijn.
Als Hannah, die het toch nog een keer wil ervaren, voor de zekerheid. Maar dat doe ik dan in mijn hoofd ofzo. Of ik er nog bijkan, bij dat mooie waar ik zo lang aan vast hield.
Maar het is ook wel een beetje zo, dat ik nu pas ga ervaren, echt voelen, wat dit allemaal is en wat het betekend voor me. Ik sta op een bepaalde manier in het leven nu, ben erg op zoek maar weet het nog niet precies. Ik merk dat ik heel erg hoop dat iemand dat begrijpt, dat kan volgen.
Ik was weer een heel verhaal begonnen om uit te leggen welke kanten ik op kan vliegen, maar het gaat er gewoon om dat ik het verwarrend vind op hoeveel manieren ik kan terugkijken op de hele tijd. Of hoe anders iets eruit kan zien.
En waar ik mezelf wel mee kan vertrouwen.
Want het voelen is zo anders, dan het terugkijken en weten.
Er is geen toekomst voor ons samen. Dat wil ik niet en dat kan niet. Teveel gebeurd. Het was een drama, de nasleep ook.
Zou het anders zijn geweest als hij niet de vader van mijn kind was?
Wil eigenlijk helemaal niet zoveel ruimte innemen hier met die twijfels. Het is inderdaad kringetjes draaien.
Ik schaam me dat ik nog steeds kan terugverlangen naar iets wat toen was, terwijl ik nu zoveel heb met mijn kind en ons leven, mijn studie en karjere (havettes). Ik zal mezelf wel gek aan het maken zijn.
Als Hannah, die het toch nog een keer wil ervaren, voor de zekerheid. Maar dat doe ik dan in mijn hoofd ofzo. Of ik er nog bijkan, bij dat mooie waar ik zo lang aan vast hield.
Maar het is ook wel een beetje zo, dat ik nu pas ga ervaren, echt voelen, wat dit allemaal is en wat het betekend voor me. Ik sta op een bepaalde manier in het leven nu, ben erg op zoek maar weet het nog niet precies. Ik merk dat ik heel erg hoop dat iemand dat begrijpt, dat kan volgen.
zaterdag 13 december 2008 om 20:54
Zit ik hier weer in tranen
het doet me echt pijn, dat ik gewoon besef dat hij zo onzichtbaar is en zo weinig karakter heeft. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen maar ik heb er veel meer van gemaakt dan hij is en t doet me zo pijn dat hij zo leeg is en zo weinig doet en er zo weinig is.
Ik had m immers verteld waarom ik dit weekend niet langskom.
En hij weet ook dat ik ziek ben.
Hij heeft wel gezegt dat hij alles voor me wil doen en moeite wil doen en van me houdt blabla. Dit heb ik verder open gelaten want wist zelf niet meer wat ik moest.
Nu zie ik helemaal niks van moeite doen en wat ik waard ben.
Af en toe een smsje en verder niks.
Misschien krijg ik nu wel berichten van "zie je wel" en "dat kon je toch weten" enzo.. maar toch.. ik weet het niet het doet me heel erg veel pijn. Ik heb teveel gehoopt en gedroomd en verwacht misschien wel, ik heb er meer van gemaakt dan het was.
Nu heb ik (heel fout ik weet t ..) hem gebeld en gezegt dat ik niks van dit alles merk.. Hij werd kwaad en zei dat ik zeurde (ok ik zeurde ook) en dat ik m stalkte (??) en dat hij geen meisje of puberjongetje is die veel tijd besteeds aan n vriend(in) (dwz smsjes/mails/bellen/langskomen, kortom tijd besteden) en toen zei ik dat mn zus (haar vriend is even oud als hem) wel zo'n vriend heeft dus dat t nergens op slaat, zijn vergelijking. Toen hing hij op.
Ik weet dat t dom was en ik weet niet wat ik er mee wou bereiken, ik was gewoon heel erg teleurgesteld dat alles wat ik dacht van hem dat is er gewoon niet.
Hij is echt zo leeg, eigenlijk is hij niet eens in mijn leven behalve wat ik er dan van maak zegmaar.
Misschien is t wel onzin allemaal maar ik zit hier in tranen en voel me zo klote omdat t gewoon allemaal onzin was en waar heb ik al die moeite voor gedaan? Iemand die een rustig leventje wil, wanneer het HEM uitkomt wil hij contact en wanneer het HEM uitkomt doet hij wat hij wil.
Was ook een stomme actie van me en baal dr van.
ben gewoon zo verdomde teleurgesteld in alles.
Nu zie ik pas hoe leeg alles is.
Dit was geen liefde, dit was mijn hoop.
En t doet megaveel pijn.
het doet me echt pijn, dat ik gewoon besef dat hij zo onzichtbaar is en zo weinig karakter heeft. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen maar ik heb er veel meer van gemaakt dan hij is en t doet me zo pijn dat hij zo leeg is en zo weinig doet en er zo weinig is.
Ik had m immers verteld waarom ik dit weekend niet langskom.
En hij weet ook dat ik ziek ben.
Hij heeft wel gezegt dat hij alles voor me wil doen en moeite wil doen en van me houdt blabla. Dit heb ik verder open gelaten want wist zelf niet meer wat ik moest.
Nu zie ik helemaal niks van moeite doen en wat ik waard ben.
Af en toe een smsje en verder niks.
Misschien krijg ik nu wel berichten van "zie je wel" en "dat kon je toch weten" enzo.. maar toch.. ik weet het niet het doet me heel erg veel pijn. Ik heb teveel gehoopt en gedroomd en verwacht misschien wel, ik heb er meer van gemaakt dan het was.
Nu heb ik (heel fout ik weet t ..) hem gebeld en gezegt dat ik niks van dit alles merk.. Hij werd kwaad en zei dat ik zeurde (ok ik zeurde ook) en dat ik m stalkte (??) en dat hij geen meisje of puberjongetje is die veel tijd besteeds aan n vriend(in) (dwz smsjes/mails/bellen/langskomen, kortom tijd besteden) en toen zei ik dat mn zus (haar vriend is even oud als hem) wel zo'n vriend heeft dus dat t nergens op slaat, zijn vergelijking. Toen hing hij op.
Ik weet dat t dom was en ik weet niet wat ik er mee wou bereiken, ik was gewoon heel erg teleurgesteld dat alles wat ik dacht van hem dat is er gewoon niet.
Hij is echt zo leeg, eigenlijk is hij niet eens in mijn leven behalve wat ik er dan van maak zegmaar.
Misschien is t wel onzin allemaal maar ik zit hier in tranen en voel me zo klote omdat t gewoon allemaal onzin was en waar heb ik al die moeite voor gedaan? Iemand die een rustig leventje wil, wanneer het HEM uitkomt wil hij contact en wanneer het HEM uitkomt doet hij wat hij wil.
Was ook een stomme actie van me en baal dr van.
ben gewoon zo verdomde teleurgesteld in alles.
Nu zie ik pas hoe leeg alles is.
Dit was geen liefde, dit was mijn hoop.
En t doet megaveel pijn.
zaterdag 13 december 2008 om 21:07
Hannah, lieverd, je doet het jezelf aan.
Je steekt je handen naar hem uit en hij slaat er een spijker in, keer op keer, omdat jij dat toelaat. Hij is niet in staat tot liefde. Niet tot de liefde die jij nodig hebt. Je zult nooit van hem krijgen waar je zo naar verlangt. Ook al bloed je emotioneel helemaal voor hem leeg, dan nog zal hij slechts van je verlangen dat je je rotzooi opruimt, zonder ook maar een pleister te pakken.
Je bent verslaafd en je moet afkicken, het liefst cold turkey ook nog.
Tori Amos maakte er een liedje over, 'Crusify' heet het. Ik heb er veel aan gehad, misschien is het ook iets voor jou.
Je steekt je handen naar hem uit en hij slaat er een spijker in, keer op keer, omdat jij dat toelaat. Hij is niet in staat tot liefde. Niet tot de liefde die jij nodig hebt. Je zult nooit van hem krijgen waar je zo naar verlangt. Ook al bloed je emotioneel helemaal voor hem leeg, dan nog zal hij slechts van je verlangen dat je je rotzooi opruimt, zonder ook maar een pleister te pakken.
Je bent verslaafd en je moet afkicken, het liefst cold turkey ook nog.
Tori Amos maakte er een liedje over, 'Crusify' heet het. Ik heb er veel aan gehad, misschien is het ook iets voor jou.
zaterdag 13 december 2008 om 21:23
Lieve Iseo,
Allereerst een dikke knuffel (heb die icoontjes niet, dus vandaar even getikt ipv de denkbeeldige armen om je heen)!!
Ik herken wel dingen uit hetgeen je schrijft. Zoals je schrijft dat je moeite hebt met het lezen van Dubio's woede richting je ex. Waarbij je eerlijk toegeeft dat je de neiging hebt om bij zulke 'aanvallen' direct in de verdediging te schieten.
Dat heb ik (soms) ook nog wel. Dat mensen uit mijn omgeving, die mijn verhalen kennen, slecht over hem spreken, kwaad worden als ik het over hem heb.
En ergens is het fijn om deze afkeur van hen jegens hem te voelen/zien (het geeft immers aan hoezeer ze het hem kwalijk nemen wat hij jou heeft aangedaan) en ben je blij met hun steun. Maar ergens voelt het ook als (en dan spreek ik even vanuit mezelf): 'JA! Volmondig JA, het klopt ook van geen kant wat hij gedaan heeft, wat er allemaal gebeurt is. Maaarrr....' en daar ga je dan weer. Ga je bijna aan hen uitleggen waaróm hij destijds zo reageerde, waar zijn gedrag vandaan kwam, wat er onder zat. Je hebt steeds maar het gevoel dat - ook al weet je zelf als geen ander hoe verkeerd het was - niemand hem immers kende zoals jij hem kende. JIJ bent er bij geweest, jij hebt samen met hem dat leven gedeeld, je hebt hem op zijn zwakste momenten gezien, je kent zijn achtergronden. En vanuit die achtergronden kun je je dan - tot op zekere hoogte - wel in hem verplaatsen. 'Snap' je waarom hij zo reageerde. Zie je waarom hij de dingen deed zoals hij ze deed.
En toch...toch lieve, lieve Iseo, hoezeer ik het ook herken (want zoals ik al zei: hetgeen ik hierboven beschreef, gaat óók op voor mij!), hoezeer je je misschien ook in hem kunt verplaatsen, hoeveel begrip je wellicht kunt opbrengen voor zijn gedrag, hoezeer je ook begrijpt waar het vandaan kwam en meen je te weten wat er uiteindelijk allemaal ónder dat gedrag zat, wat er aan ten grondslag lag. Wát ook de reden is, hoe beroerd en ellendig zijn achtergrond ook is, de dingen die jij met hem hebt meegemaakt hadden never nooit niet mogen gebeuren. Daar is geen énkel excuus voor!!! En ja, je kunt zeggen: 'Hij was ziek'. Dan nóg, nóg rechtvaardigt dat niet zijn gedrag tegenover jou.
Wát de reden ook is, of hij er nu wel of niet wat aan kon doen, feit blijft dat hij jou onmogelijk heeft behandeld, dat hij je kapót heeft gemaakt, en DAT JE DAT NIET verdiend hebt!!!!
Sorry als ik misschien wat hard overkom, als ik je pijn doe met de dingen die ik schrijf, maar het gaat me zó aan het hart als ik lees hoe je nog altijd aan het dralen bent, hoe je jezelf nog kan verliezen in het hoe en waarom.
Terwijl het toch zó over-, overduidelijk is dat je zó'n ontzettend lieve griet bent die zóveel meer verdient!!!
Liefs!
Allereerst een dikke knuffel (heb die icoontjes niet, dus vandaar even getikt ipv de denkbeeldige armen om je heen)!!
Ik herken wel dingen uit hetgeen je schrijft. Zoals je schrijft dat je moeite hebt met het lezen van Dubio's woede richting je ex. Waarbij je eerlijk toegeeft dat je de neiging hebt om bij zulke 'aanvallen' direct in de verdediging te schieten.
Dat heb ik (soms) ook nog wel. Dat mensen uit mijn omgeving, die mijn verhalen kennen, slecht over hem spreken, kwaad worden als ik het over hem heb.
En ergens is het fijn om deze afkeur van hen jegens hem te voelen/zien (het geeft immers aan hoezeer ze het hem kwalijk nemen wat hij jou heeft aangedaan) en ben je blij met hun steun. Maar ergens voelt het ook als (en dan spreek ik even vanuit mezelf): 'JA! Volmondig JA, het klopt ook van geen kant wat hij gedaan heeft, wat er allemaal gebeurt is. Maaarrr....' en daar ga je dan weer. Ga je bijna aan hen uitleggen waaróm hij destijds zo reageerde, waar zijn gedrag vandaan kwam, wat er onder zat. Je hebt steeds maar het gevoel dat - ook al weet je zelf als geen ander hoe verkeerd het was - niemand hem immers kende zoals jij hem kende. JIJ bent er bij geweest, jij hebt samen met hem dat leven gedeeld, je hebt hem op zijn zwakste momenten gezien, je kent zijn achtergronden. En vanuit die achtergronden kun je je dan - tot op zekere hoogte - wel in hem verplaatsen. 'Snap' je waarom hij zo reageerde. Zie je waarom hij de dingen deed zoals hij ze deed.
En toch...toch lieve, lieve Iseo, hoezeer ik het ook herken (want zoals ik al zei: hetgeen ik hierboven beschreef, gaat óók op voor mij!), hoezeer je je misschien ook in hem kunt verplaatsen, hoeveel begrip je wellicht kunt opbrengen voor zijn gedrag, hoezeer je ook begrijpt waar het vandaan kwam en meen je te weten wat er uiteindelijk allemaal ónder dat gedrag zat, wat er aan ten grondslag lag. Wát ook de reden is, hoe beroerd en ellendig zijn achtergrond ook is, de dingen die jij met hem hebt meegemaakt hadden never nooit niet mogen gebeuren. Daar is geen énkel excuus voor!!! En ja, je kunt zeggen: 'Hij was ziek'. Dan nóg, nóg rechtvaardigt dat niet zijn gedrag tegenover jou.
Wát de reden ook is, of hij er nu wel of niet wat aan kon doen, feit blijft dat hij jou onmogelijk heeft behandeld, dat hij je kapót heeft gemaakt, en DAT JE DAT NIET verdiend hebt!!!!
Sorry als ik misschien wat hard overkom, als ik je pijn doe met de dingen die ik schrijf, maar het gaat me zó aan het hart als ik lees hoe je nog altijd aan het dralen bent, hoe je jezelf nog kan verliezen in het hoe en waarom.
Terwijl het toch zó over-, overduidelijk is dat je zó'n ontzettend lieve griet bent die zóveel meer verdient!!!
Liefs!
zaterdag 13 december 2008 om 21:45
quote:eleonora schreef op 13 december 2008 @ 21:07:
Hannah, lieverd, je doet het jezelf aan.
Je steekt je handen naar hem uit en hij slaat er een spijker in, keer op keer, omdat jij dat toelaat. Hij is niet in staat tot liefde. Niet tot de liefde die jij nodig hebt. Je zult nooit van hem krijgen waar je zo naar verlangt. Ook al bloed je emotioneel helemaal voor hem leeg, dan nog zal hij slechts van je verlangen dat je je rotzooi opruimt, zonder ook maar een pleister te pakken.
Je bent verslaafd en je moet afkicken, het liefst cold turkey ook nog.
Tori Amos maakte er een liedje over, 'Crusify' heet het. Ik heb er veel aan gehad, misschien is het ook iets voor jou.
Heb zoveel verdriet eleonora, ik weet ook dat ik het zelf doe.
Ik had gewoon ergens hoop of ik weet t niet het voelde zo leeg.
Ben gewoon misselijk zo verdrietig.
Ik besef me zoveel dingetjes en zie zoveel dingetjes in en soms wil je dat even niet geloven ik weet t niet voel me zo stom.
Doet me zo verdomde pijn dat hij zo leeg en liefdeloos is. Hij praat over liefde, zegt dat ik niks van liefde weet.
Terwijl ik zoveel liefde te geven heb en om zoveel mensen geef.
Zegt hij: denk eens niet aan jezelf, leef je eens voor 1x in iemand in.
't is gewoon een klootzak en ik ben dom dat ik het mezelf aandoe op een stom zwak moment.
Hannah, lieverd, je doet het jezelf aan.
Je steekt je handen naar hem uit en hij slaat er een spijker in, keer op keer, omdat jij dat toelaat. Hij is niet in staat tot liefde. Niet tot de liefde die jij nodig hebt. Je zult nooit van hem krijgen waar je zo naar verlangt. Ook al bloed je emotioneel helemaal voor hem leeg, dan nog zal hij slechts van je verlangen dat je je rotzooi opruimt, zonder ook maar een pleister te pakken.
Je bent verslaafd en je moet afkicken, het liefst cold turkey ook nog.
Tori Amos maakte er een liedje over, 'Crusify' heet het. Ik heb er veel aan gehad, misschien is het ook iets voor jou.
Heb zoveel verdriet eleonora, ik weet ook dat ik het zelf doe.
Ik had gewoon ergens hoop of ik weet t niet het voelde zo leeg.
Ben gewoon misselijk zo verdrietig.
Ik besef me zoveel dingetjes en zie zoveel dingetjes in en soms wil je dat even niet geloven ik weet t niet voel me zo stom.
Doet me zo verdomde pijn dat hij zo leeg en liefdeloos is. Hij praat over liefde, zegt dat ik niks van liefde weet.
Terwijl ik zoveel liefde te geven heb en om zoveel mensen geef.
Zegt hij: denk eens niet aan jezelf, leef je eens voor 1x in iemand in.
't is gewoon een klootzak en ik ben dom dat ik het mezelf aandoe op een stom zwak moment.
