Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 18 december 2008 om 20:20
@dania niemand is een vreemde eend in de bijt hier.
Kopop hé.
En hoe je dat doet,je niet geraakt kan meer?
Er komt een moment dat je niet anders kan dan er boven staan.
Je pantsert je maar laat het pantser niet te dik worden.
Vwb. je moeder het is haar tekortkoming bedenk dat!
Is geen pleister op jouw wonden dat weet ik.
Kopop hé.
En hoe je dat doet,je niet geraakt kan meer?
Er komt een moment dat je niet anders kan dan er boven staan.
Je pantsert je maar laat het pantser niet te dik worden.
Vwb. je moeder het is haar tekortkoming bedenk dat!
Is geen pleister op jouw wonden dat weet ik.
zaterdag 20 december 2008 om 11:39
Ik heb ook een drukke week gehad, maar ga nu lekker van mijn vakantie genieten. Een dikke voor iedereen.
En Feli, voor jou een extra, geniet van je papa .
Heerlijk dat gekneuter EV , staat hier ook op het program.
En Feli, voor jou een extra, geniet van je papa .
Heerlijk dat gekneuter EV , staat hier ook op het program.
anoniem_25558 wijzigde dit bericht op 20-12-2008 11:40
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 20 december 2008 om 19:12
Fijn weekend allemaal!
Ik ben inmiddels weer gekalmeerd maar leuk is het niet. Het doet toch dan elke keer nog pijn als je moeder van die rotdingen zegt.
Helaas ziet ze het zelf toch niet in.
Toch lucht het wel eens op om tegen haar ook eens te zeggen wat ik er van denk.
Maar verder helpt het niet. De situatie verandert niet en ik moet het of a. accepteren of b. het contact helemaal verbreken
liefs
Ik ben inmiddels weer gekalmeerd maar leuk is het niet. Het doet toch dan elke keer nog pijn als je moeder van die rotdingen zegt.
Helaas ziet ze het zelf toch niet in.
Toch lucht het wel eens op om tegen haar ook eens te zeggen wat ik er van denk.
Maar verder helpt het niet. De situatie verandert niet en ik moet het of a. accepteren of b. het contact helemaal verbreken
liefs
zondag 21 december 2008 om 15:23
Feli, als ik dit schrijf ben ij inmiddels al onderweg (f) Maar je zal het achteraf lezen denk ik. Wens je heel veel geluk en liefde bij je paps, ik hoop dat hij spontaan een beetje opknapt van jullie visite. Doe hem de groeten van mij!! Ik hoop dat we nog een keer de kans krijgen om in een leukere setting, met z'n allen (dus ook inclusief Neanderthaler) te gaan... Vond het geweldig vorig jaar, enne ik ben nú ML-vrij dus geen drama's meer. Anyway, zorg goed voor je pappa, en vooral ook voor jezelf!
Hoe is het met iedereen op dit topic? Met mij wel goed, volgende week kerst en ik ga tweede kerstdag naar m'n moeder. Eerste kerstdag was in principe gerserveerd voor mijzelf (jee, heb zelfs kerstcadeautje voor mijzelf gekocht) maar er komen nu spontaan twee vriendinnen langs! En Oud en Nieuw ga ik ook bij mijn moeder vieren. Voor mij heel apart, want dat is sinds m'n 14e niet meer gebeurd.
Vorige week had ik ruzie met m'n moeder, nou ja, bíjna. Ik heb nml via mijn werk een coachingstraject aangeboden gekregen en die man kwam van de week langs bij mij. Een heel gesprek gehad over m'n jeugd enzo, moet om het hulptraject goed in kaart te brengen. M'n moeder wilde 's avonds weten hoe het was gegaan, dus ik vertelde waar we het over gehad hebben en waar ik vroger tegenaan gelopen was. Wordt ze een portie boos! Ze vond het niet eerlijk dat ik aan die man vertelde over onze ruzies terwijl haar kant van het verhaal niet gehoord werd . Hallo, het is geen politieonderzoek ofzo, die man wil weten hoe ík eea ervaren heb. Trouwens, m'n moeder heeft zelf ook bij een psych gelopen en die kwam uiteraard ook niet vragen naar mijn kant van het verhaal. Dat zei ik dan ook. "Ja," zei ze, "Maar daar praatte ik tenminste niet over met je." Waarop ik zei: "Ik wou dat je dat juist wél gedaan had..."
Later heb ik het er nog over gehad met m'n broer. M'n moeder beweerde namelijk dat zij mij helemaal niet zo vaak geslagen heeft als dat ik ervaren heb. Ik heb dit nagevraagd bij mijn broer, maar die weet het zich ook nog te herinneren. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik achteraf wel begrijp dat het gewoon onmacht was. Ik verborg mijn verdriet en onzekerheid achter een grote bek en was dan ook niet onder de indruk als m'n moeder kwaad op me was. Waardoor zij haar zelfbeheersing verloor. Dieptepunt is dat zij mij ooit een keer in m'n gezicht gespuugd heeft, ik was toen 15 Ik heb m'n vader overigens nog nooit zo kwaad gezien als toen, let wel, kwaad op m'n moeder dus. Dus hij nam het wel voor me op. Maar vergeten zal ik het nooit meer, hoewel ik er allang niet kwaad meer om ben. Maar God verhoedde dat ik ooit zoiets bij mijn kinderen flik.
*even pauze*
Mijn moeder was onvolwassen toen ze aan kinderen begon (ze begon als eerste aan mij, ik ben de oudste). Had nog veel issues uit haar jeugd, ze was tov mijn oma de "pleaser" in de hoop op goedkeuring. Die zoektocht naar erkenning heeft zij doorgezet in haar gezin. Haar gezin diende om haar alsnog die erkenning te geven, die identiteit. Da's een zware, onmogelijke klotetaak voor een kind. Toen ik klein was, was ze ontzettend lief voor me, en ik heb een heel brede en warme opvoeding gehad- de eerste jaren. Het ging mis toen ik een eigen identiteit begon te ontwikkelen. Ik mocht mezelf niet zijn, maar in feite diende mijn kind-zijn om mijn moeders eigen jeugd te herbeleven. Ik mocht niet Mastermind zijn, maar een miniatuurversie van kleine Mastermamma. Ik moest al vroeg een keuze maken: door erin mee te gaan zou ik mijn eigen identiteit verliezen (wat mijn moeder dus gedaan heeft vroeger), door er tegen in te gaan was ik wel mezelf, maar wel verdomd alleen. Ik heb voor dat laatste gekozen. Hell, ik had geen keuze.
Hoe is het met iedereen op dit topic? Met mij wel goed, volgende week kerst en ik ga tweede kerstdag naar m'n moeder. Eerste kerstdag was in principe gerserveerd voor mijzelf (jee, heb zelfs kerstcadeautje voor mijzelf gekocht) maar er komen nu spontaan twee vriendinnen langs! En Oud en Nieuw ga ik ook bij mijn moeder vieren. Voor mij heel apart, want dat is sinds m'n 14e niet meer gebeurd.
Vorige week had ik ruzie met m'n moeder, nou ja, bíjna. Ik heb nml via mijn werk een coachingstraject aangeboden gekregen en die man kwam van de week langs bij mij. Een heel gesprek gehad over m'n jeugd enzo, moet om het hulptraject goed in kaart te brengen. M'n moeder wilde 's avonds weten hoe het was gegaan, dus ik vertelde waar we het over gehad hebben en waar ik vroger tegenaan gelopen was. Wordt ze een portie boos! Ze vond het niet eerlijk dat ik aan die man vertelde over onze ruzies terwijl haar kant van het verhaal niet gehoord werd . Hallo, het is geen politieonderzoek ofzo, die man wil weten hoe ík eea ervaren heb. Trouwens, m'n moeder heeft zelf ook bij een psych gelopen en die kwam uiteraard ook niet vragen naar mijn kant van het verhaal. Dat zei ik dan ook. "Ja," zei ze, "Maar daar praatte ik tenminste niet over met je." Waarop ik zei: "Ik wou dat je dat juist wél gedaan had..."
Later heb ik het er nog over gehad met m'n broer. M'n moeder beweerde namelijk dat zij mij helemaal niet zo vaak geslagen heeft als dat ik ervaren heb. Ik heb dit nagevraagd bij mijn broer, maar die weet het zich ook nog te herinneren. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik achteraf wel begrijp dat het gewoon onmacht was. Ik verborg mijn verdriet en onzekerheid achter een grote bek en was dan ook niet onder de indruk als m'n moeder kwaad op me was. Waardoor zij haar zelfbeheersing verloor. Dieptepunt is dat zij mij ooit een keer in m'n gezicht gespuugd heeft, ik was toen 15 Ik heb m'n vader overigens nog nooit zo kwaad gezien als toen, let wel, kwaad op m'n moeder dus. Dus hij nam het wel voor me op. Maar vergeten zal ik het nooit meer, hoewel ik er allang niet kwaad meer om ben. Maar God verhoedde dat ik ooit zoiets bij mijn kinderen flik.
*even pauze*
Mijn moeder was onvolwassen toen ze aan kinderen begon (ze begon als eerste aan mij, ik ben de oudste). Had nog veel issues uit haar jeugd, ze was tov mijn oma de "pleaser" in de hoop op goedkeuring. Die zoektocht naar erkenning heeft zij doorgezet in haar gezin. Haar gezin diende om haar alsnog die erkenning te geven, die identiteit. Da's een zware, onmogelijke klotetaak voor een kind. Toen ik klein was, was ze ontzettend lief voor me, en ik heb een heel brede en warme opvoeding gehad- de eerste jaren. Het ging mis toen ik een eigen identiteit begon te ontwikkelen. Ik mocht mezelf niet zijn, maar in feite diende mijn kind-zijn om mijn moeders eigen jeugd te herbeleven. Ik mocht niet Mastermind zijn, maar een miniatuurversie van kleine Mastermamma. Ik moest al vroeg een keuze maken: door erin mee te gaan zou ik mijn eigen identiteit verliezen (wat mijn moeder dus gedaan heeft vroeger), door er tegen in te gaan was ik wel mezelf, maar wel verdomd alleen. Ik heb voor dat laatste gekozen. Hell, ik had geen keuze.
zondag 21 december 2008 om 20:08
Wat een verhaal MM. Ik vind het heel knap en volwassen van je dat je nu toch een goede manier hebt gevonden om een relatie met je moeder te hebben. En goed dat je er met haar over praat, ondanks die reactie.
Fijn dat je leuke plannen hebt voor de feestdagen waar je je op verheugt . Wij zijn met de kerstdagen een dag bij mijn moeder (samen met mijn oudste zusje en haar Lief) en een dag bij mijn stiefmoeder, haar lieve vent en de 'kleintjes'. Mijn schoonouders vieren het gelukkig altijd op kerstavond, waardoor ik die twee dagen verder kan verdelen. Oud en nieuw is altijd voor vrienden, we hebben met een heel stel een tapasbuffet gepland en dan lekker spelletjes doen en slap ouwehoeren . Ik heb er ook zin in.
Fijne avond allemaal!
Fijn dat je leuke plannen hebt voor de feestdagen waar je je op verheugt . Wij zijn met de kerstdagen een dag bij mijn moeder (samen met mijn oudste zusje en haar Lief) en een dag bij mijn stiefmoeder, haar lieve vent en de 'kleintjes'. Mijn schoonouders vieren het gelukkig altijd op kerstavond, waardoor ik die twee dagen verder kan verdelen. Oud en nieuw is altijd voor vrienden, we hebben met een heel stel een tapasbuffet gepland en dan lekker spelletjes doen en slap ouwehoeren . Ik heb er ook zin in.
Fijne avond allemaal!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 23 december 2008 om 17:41
Face, je geeft het goed weer. Ik ben nu gelukkig een aantal dagen verder en ik voel me alweer een stuk beter. Af en toe steken weer vervelende stemmetjes op met je hebt wel erg weinig gedaan he, de opdrachtgever zal je wel waardeloos vinden met zo'n gering resultaat enz. Ik druk deze vervelende gedachten niet meer weg want daar worden ze alleen maar erger van. Ik bespreek ze even met mijn vriend of schrijf ze op in mijn dagboek, daarna kan ik ze naast me neerleggen.
Ik heb dit weekend het boek Niemandskinderen gelezen. Een deel van het boek gaat ook over het proces dat je doormaakt met het verwerken van een vervelende jeugd. Dat geeft wat steun. Behalve mijn zus en een collega, ken ik geen mensen die worstelen met hun jeugd. En jullie natuurlijk! Ik heb die herkenning erg nodig.
MM, ik herken me ook weer wat in jouw verhaal. Mijn moeders jeugd ws geen pretje. Mijn moeder was ook een hele lieve zorgzame vrouw die het op een bepaald moment niet meer op kon brengen. Ze ging scheiden en sloeg behoorlijk door. Ze heeft vreselijke dingen gedaan en gezegd maar ook hele lieve en goede dingen. Dat maakt het zo moeilijk om boos te zijn. Het is geen rotmens. Ze heeft me alleen wel heel erg veel pijn gedaan. Dus eigenlijk vind ik haar ook een ongelooflijke bitch. Oei dat is eruit.
Dania, het is erg heftig wat je doormaakt. Doe wat goed voelt voor jou. Luister naar jezelf. Wat heb jij nu nodig?
Ik wil iedereen liefdevolle dagen toewensen. En voel jullie vooral niet verplicht om "gezellig" te zijn. Verdriet mag er ook zijn!
Ik heb dit weekend het boek Niemandskinderen gelezen. Een deel van het boek gaat ook over het proces dat je doormaakt met het verwerken van een vervelende jeugd. Dat geeft wat steun. Behalve mijn zus en een collega, ken ik geen mensen die worstelen met hun jeugd. En jullie natuurlijk! Ik heb die herkenning erg nodig.
MM, ik herken me ook weer wat in jouw verhaal. Mijn moeders jeugd ws geen pretje. Mijn moeder was ook een hele lieve zorgzame vrouw die het op een bepaald moment niet meer op kon brengen. Ze ging scheiden en sloeg behoorlijk door. Ze heeft vreselijke dingen gedaan en gezegd maar ook hele lieve en goede dingen. Dat maakt het zo moeilijk om boos te zijn. Het is geen rotmens. Ze heeft me alleen wel heel erg veel pijn gedaan. Dus eigenlijk vind ik haar ook een ongelooflijke bitch. Oei dat is eruit.
Dania, het is erg heftig wat je doormaakt. Doe wat goed voelt voor jou. Luister naar jezelf. Wat heb jij nu nodig?
Ik wil iedereen liefdevolle dagen toewensen. En voel jullie vooral niet verplicht om "gezellig" te zijn. Verdriet mag er ook zijn!
dinsdag 23 december 2008 om 21:15
quote:Face2 schreef op 23 december 2008 @ 20:57:
[...]
Knap MM en fijn dat je nu toch een bepaalde band weer krijgt met haar.
Veel herkenning in je verhaal.
Moeder die niet kon zijn wie ze was en dat uit haar gezin te verkrijgen.
Zo fout.
Pimpelmees goed dat je erover hebt/er over schrijft in je dagboek en je je daardoor wat beter voelt.Het is een proces waar je doorheen hebt te gaan wil je verder kunnen voor jezelf.
Die negatieve spiraal uit.
Pittig maar bevrijdend.
Verder voor iedereen wens ik veel rust in het hoofd en dat er genoten mag deze dgn. ondanks alle muizenissen en worstelingen.
Het is makkelijker de slechte dingen te onthouden dan de goede maar voor mij tellen ook de sporadisch goede dingen mee want als me dat niet lukt waar is mijn jeugd en mijn zijn dan toch?
Goedkeuren zal ik het niet kunnen van wat me aan onveilig gevoel heeft gebracht mbt. mijn ouders.
Het mag ook nooit een reden zijn hoe hun jeugd was en dat zich dat voortzet in o.a. erkenning zoeken bij je kinderen dat is téveel gevraagd van een kind.
Want daarom worstel ik (nog steeds) maar ik worstel en voel meer acceptatie van het geheel en leer mezelf het nooit zo te doen dan mijn ouders.
Ik zla later mss. ook te horen krijgen nou Mam dta kon ook beter of minder weet ik veel.
Niemand is perfect.
Voor allemaal een Kerst
[...]
Knap MM en fijn dat je nu toch een bepaalde band weer krijgt met haar.
Veel herkenning in je verhaal.
Moeder die niet kon zijn wie ze was en dat uit haar gezin te verkrijgen.
Zo fout.
Pimpelmees goed dat je erover hebt/er over schrijft in je dagboek en je je daardoor wat beter voelt.Het is een proces waar je doorheen hebt te gaan wil je verder kunnen voor jezelf.
Die negatieve spiraal uit.
Pittig maar bevrijdend.
Verder voor iedereen wens ik veel rust in het hoofd en dat er genoten mag deze dgn. ondanks alle muizenissen en worstelingen.
Het is makkelijker de slechte dingen te onthouden dan de goede maar voor mij tellen ook de sporadisch goede dingen mee want als me dat niet lukt waar is mijn jeugd en mijn zijn dan toch?
Goedkeuren zal ik het niet kunnen van wat me aan onveilig gevoel heeft gebracht mbt. mijn ouders.
Het mag ook nooit een reden zijn hoe hun jeugd was en dat zich dat voortzet in o.a. erkenning zoeken bij je kinderen dat is téveel gevraagd van een kind.
Want daarom worstel ik (nog steeds) maar ik worstel en voel meer acceptatie van het geheel en leer mezelf het nooit zo te doen dan mijn ouders.
Ik zla later mss. ook te horen krijgen nou Mam dta kon ook beter of minder weet ik veel.
Niemand is perfect.
Voor allemaal een Kerst
woensdag 24 december 2008 om 14:26
quote:hanke321 schreef op 23 december 2008 @ 13:47:
En met alle emotionele beladenheid die het 'gezellige familiefeest' kan oproepen.
Ja ondanks dat ik niet zoveel heb met kerst roept het weer het nodige op. Herinneringen, niet alleen vervelende gelukkig. En gemis, van m'n overleden moeder die ik nog zoveel had willen vragen. Oud verdriet wat bovenkomt. Tranen die hoog zitten.
Zo eerst maar even lekker naar buiten, uitwaaien.
Voor iedereen hier fijne dagen en sterkte voor wie het nodig heeft
En met alle emotionele beladenheid die het 'gezellige familiefeest' kan oproepen.
Ja ondanks dat ik niet zoveel heb met kerst roept het weer het nodige op. Herinneringen, niet alleen vervelende gelukkig. En gemis, van m'n overleden moeder die ik nog zoveel had willen vragen. Oud verdriet wat bovenkomt. Tranen die hoog zitten.
Zo eerst maar even lekker naar buiten, uitwaaien.
Voor iedereen hier fijne dagen en sterkte voor wie het nodig heeft
woensdag 24 december 2008 om 14:40
Ik wens iedereen leuke kerstdagen; vul ze in zoals je zelf wilt, en niet zoals het opgelegd wordt door iedereen. Is namelijk best pijnlijk als je uit moet leggen dat het niet bij je ouders is, omdat... vul maar in. Ik heb lekker thuis een kerst met mijn man en kinderen. Ik heb gisteren wel gehoord dat mijn vader en zijn vrouw kerst vieren bij familie die bij ons in de straat wonen... Ben ik niet zo blij mee, want er zitten maar een paar huizen tussen en ik durf dan echt niet naar buiten. Ook gehoord dat ze op familiefeesten heel erg over mij gepraat hebben; ik was een erg lastige puber, ben dwars, maak stomme beslissingen en kan niet voor mijn kinderen zorgen. Deed me heel erg veel pijn, ook omdat het met familie van me was, en die niet het initiatief nemen om te verifieren wat ik er nu van vindt en wat mijn kant van het verhaal is. Ook snap ik het niet... Ik heb een drugsverslaafde neef en wat die flikt... maar zijn ouders blijven van hem houden. Eerst openlijk, hem een paar keer vergevend en nu tough love; deur dicht voor hem totdat hij afkickt, maar ze houden van hem. Ik heb het daar heel moeilijk mee; mijn vader heeft gezegd dat hij niet meer van mij houdt, maar dat hij dit ook zo open en bloot weergeeft aan mensen die ik ken en ook dus de enige familieleden waar ik nog wel contact mee heb, doet veel pijn. Ik voel me weggegooid.
Hebben mensen hier wel eens therapie voor gehad? Hoe gaat dat in zijn werk? Moet je gewoon zeggen wat in je opkomt? Komt de hulpverlener ook met een mening?
Maar ik heb kindjes en die geven me zoveel troost. Daarom snap ik het ook niet; ik hou elke dag zoveel van ze!
Nogmaals fijne dagen.
Hebben mensen hier wel eens therapie voor gehad? Hoe gaat dat in zijn werk? Moet je gewoon zeggen wat in je opkomt? Komt de hulpverlener ook met een mening?
Maar ik heb kindjes en die geven me zoveel troost. Daarom snap ik het ook niet; ik hou elke dag zoveel van ze!
Nogmaals fijne dagen.
woensdag 24 december 2008 om 14:51
woensdag 24 december 2008 om 17:15
Dankjewel 1609!
Qua hersenschudding gaat het wel, ik heb de afgelopen drie dagen parttime gewerkt. Nu wel heel moe, heb vakantie tot en met 4 januari en ga deze eens lekker gebruiken om uit te rusten.
M'n broer is vanmiddag op vakantie vertrokken, dus die zal ik niet zien met Kerst. In eerste instantie zou hij er 31 december ook niet zijn, maar nu wel. Alleen... ík ben er niet Ik ga met Oud en Nieuw naar mijn moeder toe, voor mij wel heel apart, is sinds m'n 14 niet meer voorgekomen dat wij 31 december samen zijn. Nou ja, samen... haar vriend is er ook, en daar weer een vriend van. Volgens m'n broer niet zo'n jofel type, dus wat dat betreft knijp ik 'm toch wel een beetje. Maar goed.
Dank jullie wel allemaal, voor jullie lieve reacties op mijn post. Ik heb eerst zitten twijfelen of ik het weer weg zou halen (dat stukje over m'n 15e bedoel ik). Ergens geneer ik me er ook wel voor dat ik dit soort dingen meegemaakt heb, daarnaast vind ik het ook ergens rot voor mijn moeder om dit te schrijven. Want achteraf gezien, kon zij er ook niet zo heel veel aan doen allemaal. Ja, ze was fysiek volwassen, maar emotioneel had ze nog heel wat uit te bashen. En ja, ze heeft de fout gemaakt om haar identiteit uit haar gezin te willen halen, en daar hebben we allemaal onder geleden, maar zij net zo goed. Hell, misschien nog wel het meest van allemaal. Wat in haar ogen dé oplossing was, bleek alleen maar nieuwe problemen op te leveren- en in die tijd begreep ze werkelijk niet waaróm.
Mijn broer en ik hebben allebei een periode gehad waarin we geen contact meer met ons moeder hadden. Hij zo rond z'n 15e geloof ik, ik rond m'n 18e jaar. Masterbroer heeft dat zo'n anderhalf jaar volgehouden, van mijzelf weet ik het eigenlijk niet meer. Ik weet nog wel dat ik mijn schooldiploma gehaald had (VWO) en mijn moeder niet op de uitreiking wilde komen, tenzij mijn vader thuis bleef. Wat ik weer niet over m'n hart kon verkrijgen: ik had tot voor kort bij mijn vader gewoond, híj hielp me met al m'n schoolwerk, hij was apetrots toen ik mijn diploma haalde (hell, hij wist het eerder dan ik... hij was naar school gefietst om op de geslaagdenlijst te kijken, luie ik wachtte gewoon totdat ik een telefoontje van de rector kreeg --> en toen kreeg ik dus een belletje van m'n pa ) en nu zou ik hem moeten zeggen dat 'ie niet mocht komen, odat m'n moeder dat niet wou? No way.
Om een lang verhaal kort te houden: m'n broertje en m'n pa zijn naar de diploma-uitreiking geweest, m'n broertje waarschijnlijk omdat 'ie het anders zo zielig vond voor mij. Er was maar één ander meisje wier moeder er niet bij was... haar moeder was dood.
En nu ik dit typ, realiseer ik me -achteraf, want zo volwassen was ik tóen nog niet- dat dat voor m'n vader ook een klotetijd geweest moest zijn. Hij moest toezien hoe zijn kinderen werden afgewezen, omdat ze hém niet af wilden wijzen. Slik. M'n paps is al een paar jaar dood, maar ik voel nu wel even een traantje branden.
Qua hersenschudding gaat het wel, ik heb de afgelopen drie dagen parttime gewerkt. Nu wel heel moe, heb vakantie tot en met 4 januari en ga deze eens lekker gebruiken om uit te rusten.
M'n broer is vanmiddag op vakantie vertrokken, dus die zal ik niet zien met Kerst. In eerste instantie zou hij er 31 december ook niet zijn, maar nu wel. Alleen... ík ben er niet Ik ga met Oud en Nieuw naar mijn moeder toe, voor mij wel heel apart, is sinds m'n 14 niet meer voorgekomen dat wij 31 december samen zijn. Nou ja, samen... haar vriend is er ook, en daar weer een vriend van. Volgens m'n broer niet zo'n jofel type, dus wat dat betreft knijp ik 'm toch wel een beetje. Maar goed.
Dank jullie wel allemaal, voor jullie lieve reacties op mijn post. Ik heb eerst zitten twijfelen of ik het weer weg zou halen (dat stukje over m'n 15e bedoel ik). Ergens geneer ik me er ook wel voor dat ik dit soort dingen meegemaakt heb, daarnaast vind ik het ook ergens rot voor mijn moeder om dit te schrijven. Want achteraf gezien, kon zij er ook niet zo heel veel aan doen allemaal. Ja, ze was fysiek volwassen, maar emotioneel had ze nog heel wat uit te bashen. En ja, ze heeft de fout gemaakt om haar identiteit uit haar gezin te willen halen, en daar hebben we allemaal onder geleden, maar zij net zo goed. Hell, misschien nog wel het meest van allemaal. Wat in haar ogen dé oplossing was, bleek alleen maar nieuwe problemen op te leveren- en in die tijd begreep ze werkelijk niet waaróm.
Mijn broer en ik hebben allebei een periode gehad waarin we geen contact meer met ons moeder hadden. Hij zo rond z'n 15e geloof ik, ik rond m'n 18e jaar. Masterbroer heeft dat zo'n anderhalf jaar volgehouden, van mijzelf weet ik het eigenlijk niet meer. Ik weet nog wel dat ik mijn schooldiploma gehaald had (VWO) en mijn moeder niet op de uitreiking wilde komen, tenzij mijn vader thuis bleef. Wat ik weer niet over m'n hart kon verkrijgen: ik had tot voor kort bij mijn vader gewoond, híj hielp me met al m'n schoolwerk, hij was apetrots toen ik mijn diploma haalde (hell, hij wist het eerder dan ik... hij was naar school gefietst om op de geslaagdenlijst te kijken, luie ik wachtte gewoon totdat ik een telefoontje van de rector kreeg --> en toen kreeg ik dus een belletje van m'n pa ) en nu zou ik hem moeten zeggen dat 'ie niet mocht komen, odat m'n moeder dat niet wou? No way.
Om een lang verhaal kort te houden: m'n broertje en m'n pa zijn naar de diploma-uitreiking geweest, m'n broertje waarschijnlijk omdat 'ie het anders zo zielig vond voor mij. Er was maar één ander meisje wier moeder er niet bij was... haar moeder was dood.
En nu ik dit typ, realiseer ik me -achteraf, want zo volwassen was ik tóen nog niet- dat dat voor m'n vader ook een klotetijd geweest moest zijn. Hij moest toezien hoe zijn kinderen werden afgewezen, omdat ze hém niet af wilden wijzen. Slik. M'n paps is al een paar jaar dood, maar ik voel nu wel even een traantje branden.
woensdag 24 december 2008 om 17:20
woensdag 24 december 2008 om 17:58
Jee LouiseP wat erg als je vader dat over en tegen je zegt.
Wat een nare man.
Onbegrijpelijk.
Hier gemengde gevoelens 1rste maal geen kaartje van Pap geen N.J. wens om 12 u. straks over een week.
Ja vreemd.
Oudste zus die het nodig vond gister even voor de krst.dgn. de rekening te presenteren per post van het grafstuk.
Noujaseg!
Met een heel vreemde foto van vader waarvan ik dacht hé?
Schrok me te pletter overigens was er niet op voorbedacht dat er een foto bij in zat.
Meteen dikke tranen en uit mijn doen.
Ineens realiseren o jezus hij is er niet meer dat is ook zo.
Toch dus denken dat hij gewoon in Zw. zit in zijn huisje met hond op schoot.Omdat ik hem ook niet echt veel zag.
Ja manman dat is vreemd allemaal.
Allemaal een extra dikke voor die het zo nodig zijn.
Wat een nare man.
Onbegrijpelijk.
Hier gemengde gevoelens 1rste maal geen kaartje van Pap geen N.J. wens om 12 u. straks over een week.
Ja vreemd.
Oudste zus die het nodig vond gister even voor de krst.dgn. de rekening te presenteren per post van het grafstuk.
Noujaseg!
Met een heel vreemde foto van vader waarvan ik dacht hé?
Schrok me te pletter overigens was er niet op voorbedacht dat er een foto bij in zat.
Meteen dikke tranen en uit mijn doen.
Ineens realiseren o jezus hij is er niet meer dat is ook zo.
Toch dus denken dat hij gewoon in Zw. zit in zijn huisje met hond op schoot.Omdat ik hem ook niet echt veel zag.
Ja manman dat is vreemd allemaal.
Allemaal een extra dikke voor die het zo nodig zijn.
