Relaties
alle pijlers
Compassie, vergeven, begrip, loslaten
woensdag 31 december 2008 om 09:27
Ik heb een slechte relatie met 1 van mijn zussen. Zo slecht dat ik denk dat het niet meer goed komt. Dit speelt al zeker een jaar of 8.
Het gaat te ver om te vertellen hoe of wat, maar waar er 2 vechten.... Mijn aandeel in de ruzie zal ik echt niet ontkennen.
De communicatie verliep per brief en later per mail. Face to face gesprekken zijn er amper geweest.
De meest recente mailwisseling is van een week of 2.5 geleden en die was van beide kanten niet aardig. Daarna bleef het rustig, tot de dag voor Kerst.
Mr Nilsson opende de mail (ik was ff weg) en er kwam een mail van zus binnen. Die begon zoiets als 'je zal niet blij zijn met deze mail zo vlak voor de Kerst, maar ik moet mijn verhaal kwijt en ik wil het uit m'n hoofd voor de feestdagen. Deze mail is boos en sarcastisch van toon' Verder heeft ie niet gelezen. Hij heeft de afzender toegevoegd aan ongewenste email en de mail verwijdert.
Ik was wel blij dat ie dat gedaan had. Ik heb niet gereageert.
Het gekke is, toen voelde ik me al een heel stuk rustiger dan normaal als er weer eens een mail kwam. Dan werd ik pisnijdig, nu niet. Normaal was ik ook bloednieuwsgierig, nu ook niet.
Diezelfde week (ik weet niet meer precies de volgorde, het gebeurde allemaal zo'n beetje tegelijk) hoorde ik dat zij een paar van mijn broers en zussen zijdeling had betrokken in een conflict dat zij met een andere broer van mij heeft. (snap je het nog? )
Juist diegene die altijd neutraal zijn, die geen kanten kiezen, die ook geen kwaadsprekerij over de ander aan willen horen, werden gekwetst.
Daar werd ik eerst kwaad om, want zij hebben dit niet verdient.
En toen opeens viel het kwartje. Ik ben vanuit een ander oogpunt naar zus gaan kijken. In plaats van kwaad te blijven, bedacht ik me dat zij dit met een reden doet. Zij heeft ook verlangens en behoeftes en die probeert ze op die manier te vervullen. Zij voelt zich waarschijnlijk ook zwaar kut door alles, zij wil liefst ook op een ongecomplicceerde manier met de familie omgaan. Tegelijk heeft ze een heel sterk ontwikkeld rechtsvaardigheidsgevoel en bijt ze zich enorm vast als ze denkt dat zij gelijk heeft.
En ipv kwaad te blijven, kwam er een ander gevoel. Ik kon het eerst niet zo goed onder woorden brengen, maar het is mededogen, compassie.
En toen bedacht ik me dat ik ook weleens met mededogen naar mezelf mocht kijken, ik mag mezelf best toestaan om verdrietig te zijn. Ik realiseer me nu pas dat ik door een soort rouwproces heen ben gegaan (of nog steeds ga). En dat heeft zij waarschijnlijk ook.
Ik ben niet de Dalai Lama, ik zal zomaar nog een keer flink kwaad worden en misschien iets zeggen wat niet zo compassievol is.
Maar dit voelt wel heel goed. Ik heb er nog steeds verdriet van, ze blijft m'n zus. Maar de boosheid is weggeëbt, daar is een ander, beter, gevoel voor in de plaats gekomen.
En dat op de laatste dag van het jaar
Het gaat te ver om te vertellen hoe of wat, maar waar er 2 vechten.... Mijn aandeel in de ruzie zal ik echt niet ontkennen.
De communicatie verliep per brief en later per mail. Face to face gesprekken zijn er amper geweest.
De meest recente mailwisseling is van een week of 2.5 geleden en die was van beide kanten niet aardig. Daarna bleef het rustig, tot de dag voor Kerst.
Mr Nilsson opende de mail (ik was ff weg) en er kwam een mail van zus binnen. Die begon zoiets als 'je zal niet blij zijn met deze mail zo vlak voor de Kerst, maar ik moet mijn verhaal kwijt en ik wil het uit m'n hoofd voor de feestdagen. Deze mail is boos en sarcastisch van toon' Verder heeft ie niet gelezen. Hij heeft de afzender toegevoegd aan ongewenste email en de mail verwijdert.
Ik was wel blij dat ie dat gedaan had. Ik heb niet gereageert.
Het gekke is, toen voelde ik me al een heel stuk rustiger dan normaal als er weer eens een mail kwam. Dan werd ik pisnijdig, nu niet. Normaal was ik ook bloednieuwsgierig, nu ook niet.
Diezelfde week (ik weet niet meer precies de volgorde, het gebeurde allemaal zo'n beetje tegelijk) hoorde ik dat zij een paar van mijn broers en zussen zijdeling had betrokken in een conflict dat zij met een andere broer van mij heeft. (snap je het nog? )
Juist diegene die altijd neutraal zijn, die geen kanten kiezen, die ook geen kwaadsprekerij over de ander aan willen horen, werden gekwetst.
Daar werd ik eerst kwaad om, want zij hebben dit niet verdient.
En toen opeens viel het kwartje. Ik ben vanuit een ander oogpunt naar zus gaan kijken. In plaats van kwaad te blijven, bedacht ik me dat zij dit met een reden doet. Zij heeft ook verlangens en behoeftes en die probeert ze op die manier te vervullen. Zij voelt zich waarschijnlijk ook zwaar kut door alles, zij wil liefst ook op een ongecomplicceerde manier met de familie omgaan. Tegelijk heeft ze een heel sterk ontwikkeld rechtsvaardigheidsgevoel en bijt ze zich enorm vast als ze denkt dat zij gelijk heeft.
En ipv kwaad te blijven, kwam er een ander gevoel. Ik kon het eerst niet zo goed onder woorden brengen, maar het is mededogen, compassie.
En toen bedacht ik me dat ik ook weleens met mededogen naar mezelf mocht kijken, ik mag mezelf best toestaan om verdrietig te zijn. Ik realiseer me nu pas dat ik door een soort rouwproces heen ben gegaan (of nog steeds ga). En dat heeft zij waarschijnlijk ook.
Ik ben niet de Dalai Lama, ik zal zomaar nog een keer flink kwaad worden en misschien iets zeggen wat niet zo compassievol is.
Maar dit voelt wel heel goed. Ik heb er nog steeds verdriet van, ze blijft m'n zus. Maar de boosheid is weggeëbt, daar is een ander, beter, gevoel voor in de plaats gekomen.
En dat op de laatste dag van het jaar
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 31 december 2008 om 09:40
woensdag 31 december 2008 om 09:40
woensdag 31 december 2008 om 09:45
Ik weet niet hoe oud je bent maar ik kan me herinneren dat ik rond de 25, een transformatie van bitch naar engel gemaakt heb.
Vroeger kon ik me overal druk om maken en vooral ook ruzie om maken. Inlevingsvermogen en emphatie was ver te zoeken.
Maar ook dinge loslaten, het niet meer druk maken, piekeren etc.
Hoe dat zo is gekomen?? Geen idee, maar ik heb menig vriendin die zo met mij zou willen ruilen ( van horen zeggen)
Dus best relax voor je HPL
Vroeger kon ik me overal druk om maken en vooral ook ruzie om maken. Inlevingsvermogen en emphatie was ver te zoeken.
Maar ook dinge loslaten, het niet meer druk maken, piekeren etc.
Hoe dat zo is gekomen?? Geen idee, maar ik heb menig vriendin die zo met mij zou willen ruilen ( van horen zeggen)
Dus best relax voor je HPL
woensdag 31 december 2008 om 09:57
Vooropgesteld dat je dit gevoel van harte gun trok ik tijdens het lezen van je tekst onwillekeurig toch mijn wenkbrauwen op.
Ik draai al een poosje mee op het forum en kan me het achterste van jouw tong hierover alleen heugen uit een topic van een aantal jaren geleden n.a.v. het feit dat je had ontdekt dat je zus hier ook las en naar mijn beste herinnering toen de (in mijn ogen minder smaakvolle) onbedwingbare drang had gevoeld een topic te starten over jullie relatie.
Het is een nare gewetensvraag en het antwoord is voor mij denk ik een heel stuk minder interessant dan voor jou, maar in hoeverre reageer je niet op haar laatste mail als je hier een semi verheven 'verder dan zij' verhaal neerzet wetend dat zij hier ook leest?
Ik draai al een poosje mee op het forum en kan me het achterste van jouw tong hierover alleen heugen uit een topic van een aantal jaren geleden n.a.v. het feit dat je had ontdekt dat je zus hier ook las en naar mijn beste herinnering toen de (in mijn ogen minder smaakvolle) onbedwingbare drang had gevoeld een topic te starten over jullie relatie.
Het is een nare gewetensvraag en het antwoord is voor mij denk ik een heel stuk minder interessant dan voor jou, maar in hoeverre reageer je niet op haar laatste mail als je hier een semi verheven 'verder dan zij' verhaal neerzet wetend dat zij hier ook leest?
woensdag 31 december 2008 om 10:21
Als je op dit punt bent, zou ik me toch eens afvragen wat je zus nu precies wil. Aangezien je daar nu meer voor open staat. Het verleden kan een hoop vergiftigen en soms is het onomkeerbaar omdat 1 van de partijen of beide hieraan vasthouden. Maar het is zonde, het is altijd de moeite waard naar mijn idee om te kijken of je samen in het nu verder kunt en een nieuwe, gezonde relatie kunt opbouwen.
Ik besef dat het moeilijk kan zijn, mijn familie heeft hier ook een handje van. En ik spreek ze dan en ik hoor alle kanten (wat soms heel amusant maar ook pijnlijk kan zijn) en vaak gaat het simpelweg om misinterpretatie, miscommunicatie en gevoelige tenen wat betreft bepaalde onderwerpen. Zolang je blijft interpreteren vanuit het verleden, blijft de perceptie ook vaak vanuit een oude blik. En mensen veranderen wel degelijk door de jaren heen.
Afijn, wazig verhaal maar ik hoop dat er toch een punt komt waarop dingen uitgepraat kunnen worden en het in essentie niet langer om vergeven maar begrip gaat. En je elkaar daarin kunt vinden .
Ik besef dat het moeilijk kan zijn, mijn familie heeft hier ook een handje van. En ik spreek ze dan en ik hoor alle kanten (wat soms heel amusant maar ook pijnlijk kan zijn) en vaak gaat het simpelweg om misinterpretatie, miscommunicatie en gevoelige tenen wat betreft bepaalde onderwerpen. Zolang je blijft interpreteren vanuit het verleden, blijft de perceptie ook vaak vanuit een oude blik. En mensen veranderen wel degelijk door de jaren heen.
Afijn, wazig verhaal maar ik hoop dat er toch een punt komt waarop dingen uitgepraat kunnen worden en het in essentie niet langer om vergeven maar begrip gaat. En je elkaar daarin kunt vinden .
woensdag 31 december 2008 om 10:24
woensdag 31 december 2008 om 10:25
Ben je van plan iets met dat goede gevoel te doen door het met je zus uit te proberen praten?
Indien niet, dan is dat goede gevoel toch niet gebaseerd op compassie met je zus, maar eerder met jezelf, doordat je mail van haar van je af kan laten glijden zonder dat 't negatieve gevoelens bij je oproept.
Indien niet, dan is dat goede gevoel toch niet gebaseerd op compassie met je zus, maar eerder met jezelf, doordat je mail van haar van je af kan laten glijden zonder dat 't negatieve gevoelens bij je oproept.
woensdag 31 december 2008 om 10:38
Sprankel, die vraag heb ik me ook gesteld En als ik ergens allergisch voor ben dan is het dat 'ik ben verder dan jij'. Brrrrr.
Ik ben niet 'verder'. Ik weet niet eens of zij hier nog leest en of ze mijn nickchange heeft meegemaakt. Ook forum ik niet met haar in mijn achterhoofd , het forum is mijn plekkie, ik ga me niet druk maken om eventuele meelezers, dan kan ik niks meer zeggen.
Ik voel me niet verheven, dat is zeker ook niet de bedoeling van het topic. Ik voel me wel een stuk rustiger en dat is mijn winst.
Wie weet, komen we ooit weer op het punt dat we op een normale manier met elkaar om kunnen gaan. Ik hoop het wel, want dit blijft pijn doen, klaar. Voor allebei denk ik.
Maar nu even niet, ik wil eerst weten of dit gevoel bestendig is, ik ben mss niet zo sceptisch als Sprankelend, maar ik wil wel heel zeker zijn van mijn motieven en gevoel. Van dat eerste ben ik wel overtuigd, dat gevoel moet eerst maar eens even standhouden.
Ik ben niet 'verder'. Ik weet niet eens of zij hier nog leest en of ze mijn nickchange heeft meegemaakt. Ook forum ik niet met haar in mijn achterhoofd , het forum is mijn plekkie, ik ga me niet druk maken om eventuele meelezers, dan kan ik niks meer zeggen.
Ik voel me niet verheven, dat is zeker ook niet de bedoeling van het topic. Ik voel me wel een stuk rustiger en dat is mijn winst.
Wie weet, komen we ooit weer op het punt dat we op een normale manier met elkaar om kunnen gaan. Ik hoop het wel, want dit blijft pijn doen, klaar. Voor allebei denk ik.
Maar nu even niet, ik wil eerst weten of dit gevoel bestendig is, ik ben mss niet zo sceptisch als Sprankelend, maar ik wil wel heel zeker zijn van mijn motieven en gevoel. Van dat eerste ben ik wel overtuigd, dat gevoel moet eerst maar eens even standhouden.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 31 december 2008 om 10:53
woensdag 31 december 2008 om 11:06
Tja, ik denk dat er nog wel communicatie mogelijk is hoor. Ze blijft toch proberen jou te bereiken. De mails zijn niet aardig, maar misschien heeft dat een reden. Vaak is de reden dat ze toch nog om je geeft, anders deed ze dit niet.
Mijn vader negeert me volkomen op straat. Dus wat dat betreft is er niks meer mogelijk wat betreft communicatie. Ik ben nu zwanger en veel mensen vragen me of ik hem ga benaderen. Maar zels mijn therapeut vond dat een slecht idee omdat deze man gewoon een hele boze, vervelende man is.
Mijn vader negeert me volkomen op straat. Dus wat dat betreft is er niks meer mogelijk wat betreft communicatie. Ik ben nu zwanger en veel mensen vragen me of ik hem ga benaderen. Maar zels mijn therapeut vond dat een slecht idee omdat deze man gewoon een hele boze, vervelende man is.
woensdag 31 december 2008 om 11:15
Wat goed en eh....'groot' van je Pip. Volwassen bedoel ik.
Niet om details te weten te komen maar weet je nog waar het ooit om begon? Die ruzie met je zus? Of was het altijd al een gespannen verhouding?
Ik vind het altijd erg ok als mensen inzien dat hun eigen standpunt ook alleen maar hún mening, hun visie/kijk op de zaak is in dit soort gevallen. Doorgaans is het niet meer dan dat. En dan de halstarrigheid om daarbij te blijven, bij die ene visie, dat ene standpunt. Jij ziet nu in dat zij, vanuit haar visie, wel eens heel anders tegen de zaak aan kan kijken dan jij en daar op haar manier mee omgaat.
Wat me wel opvalt is dat het steeds (dacht ik) deze ene zus is waarmee de problemen zich voordoen. Dat maakt haar geen makkelijk persoon om mee om te gaan. Wel is het (denk ik) makkelijker te accepteren dat iemand is zoals ze is, als anderen óók tegen die muur van onverzettelijkheid aanlopen. Dat je niet de enige bent die dat ervaart. Dat zelfs de zussen en broers die overal buiten willen blijven er bij hun haren bijgesleept worden.
Het 'ach, zo is ze nu eenmaal' principe laat zich dan makkelijker gelden denk ik.
Ik heb dat met mijn schoonzus, met wie ik al jaren geen contact heb trouwens maar die ook met haar ouders, die haar altijd de hand boven het hoofd houden, regelmatig gebrouilleerd is en dan zal zij nooit degene zijn die de eerste stap neemt om het goed te maken, zo zit zij niet in elkaar. Mijn man en ik hebben er voor gekozen om geen contact meer met haar te hebben omdat ze ons gewoon te veel energie kost als ze deel uitmaakt van ons sociale leven. Maar het sterkt me wel dat ze met haar andere broer ook altijd gezeik heeft, ook de ex vrouwen van beide broers niet uit kon staan (niet alleen mij niet) en dus zelfs haar liefhebbende ouders regelmatig van zich afslaat. Dat zegt namelijk vooral iets over haar manier van in het leven staan.
Dat hoeft voor jouw zus natuurlijk niet zo extreem te gelden maar snap je wat ik bedoel? Dat je ziet hé ik ben niet de enige met dit probleem, en hoewel ik een aandeel heb in de ruzie ben ik nou ook weer niet de ultieme slechterik in het verhaal of zo.....
Ik hoop dat je dit gevoel kunt behouden, zou ik fijn voor je vinden!
Niet om details te weten te komen maar weet je nog waar het ooit om begon? Die ruzie met je zus? Of was het altijd al een gespannen verhouding?
Ik vind het altijd erg ok als mensen inzien dat hun eigen standpunt ook alleen maar hún mening, hun visie/kijk op de zaak is in dit soort gevallen. Doorgaans is het niet meer dan dat. En dan de halstarrigheid om daarbij te blijven, bij die ene visie, dat ene standpunt. Jij ziet nu in dat zij, vanuit haar visie, wel eens heel anders tegen de zaak aan kan kijken dan jij en daar op haar manier mee omgaat.
Wat me wel opvalt is dat het steeds (dacht ik) deze ene zus is waarmee de problemen zich voordoen. Dat maakt haar geen makkelijk persoon om mee om te gaan. Wel is het (denk ik) makkelijker te accepteren dat iemand is zoals ze is, als anderen óók tegen die muur van onverzettelijkheid aanlopen. Dat je niet de enige bent die dat ervaart. Dat zelfs de zussen en broers die overal buiten willen blijven er bij hun haren bijgesleept worden.
Het 'ach, zo is ze nu eenmaal' principe laat zich dan makkelijker gelden denk ik.
Ik heb dat met mijn schoonzus, met wie ik al jaren geen contact heb trouwens maar die ook met haar ouders, die haar altijd de hand boven het hoofd houden, regelmatig gebrouilleerd is en dan zal zij nooit degene zijn die de eerste stap neemt om het goed te maken, zo zit zij niet in elkaar. Mijn man en ik hebben er voor gekozen om geen contact meer met haar te hebben omdat ze ons gewoon te veel energie kost als ze deel uitmaakt van ons sociale leven. Maar het sterkt me wel dat ze met haar andere broer ook altijd gezeik heeft, ook de ex vrouwen van beide broers niet uit kon staan (niet alleen mij niet) en dus zelfs haar liefhebbende ouders regelmatig van zich afslaat. Dat zegt namelijk vooral iets over haar manier van in het leven staan.
Dat hoeft voor jouw zus natuurlijk niet zo extreem te gelden maar snap je wat ik bedoel? Dat je ziet hé ik ben niet de enige met dit probleem, en hoewel ik een aandeel heb in de ruzie ben ik nou ook weer niet de ultieme slechterik in het verhaal of zo.....
Ik hoop dat je dit gevoel kunt behouden, zou ik fijn voor je vinden!
woensdag 31 december 2008 om 11:37
Sprankel
Leo, ik denk dat zus en ik niet voor elkaar onderdoen wat halsstarrigheid betreft. En zij is net zo min de slechterik als ik.
Grappig, ik krijg een beetje het gevoel dat ik haar 'moet' verdedigen, want hé, ze is en blijft m'n zus
Leo, ik denk dat zus en ik niet voor elkaar onderdoen wat halsstarrigheid betreft. En zij is net zo min de slechterik als ik.
Grappig, ik krijg een beetje het gevoel dat ik haar 'moet' verdedigen, want hé, ze is en blijft m'n zus
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 31 december 2008 om 11:56
Logisch hoor. Ik bedoel ook niet een heks van je zus te maken, en vanzelfsprekend is ze geen slechterik. Het zou kunnen schelen als je ervaart dat je niet alleen bent in een probleem met iemand, dat was meer mijn vraag, of jij dat zo ervaart.
Maar goed dat je meer invoelend bent naar je zus toe. Ik hoop dat jullie in ieder geval weer on speaking terms kunnen komen ooit.
(f)
Maar goed dat je meer invoelend bent naar je zus toe. Ik hoop dat jullie in ieder geval weer on speaking terms kunnen komen ooit.
(f)
woensdag 31 december 2008 om 12:00
Ik begrijp je heel goed Leo, je hebt daarin helemaal gelijk. Welwillendheid tot het bereiken van wederzijds begrip is daarin wel een vereiste. En dat is gelijk ook de onneembare muur waar je op kunt stuiten.
Maar HPL, uit jouw reactie spreekt dan eigenlijk alweer veel liefde. Ik zou toch op den duur 's kijken of er niet een verzoeningspoging mogelijk is.
Maar HPL, uit jouw reactie spreekt dan eigenlijk alweer veel liefde. Ik zou toch op den duur 's kijken of er niet een verzoeningspoging mogelijk is.
woensdag 31 december 2008 om 12:53
Leo, mijn zus ligt ook met een deel van de familie overhoop en is ook regelmatig gebrouilleerd met bijvoorbeeld vriendinnen. Ik zou dus ook makkelijk kunnen zeggen (en heb dat ook vaak gedaan ) dat ze geen makkelijk mens is. Ik lig overigens zelf, als een van de weinigen, niet met haar overhoop.
Maar ik heb net als jij, HPL, sinds kort ook een andere kijk op de situatie en op haar. Ik probeer me meer in haar in te leven (mijn psycholoog zei: probeer eens in haar schoenen te staan: wat voelt zij, wat doet haar pijn, wat wil ze?) en minder over haar te oordelen. Dat lucht eigenlijk wel op. Het is wel makkelijk om de 'schuld' bij de ander te leggen. Maar het is zoals jij zegt, HPL, ieder heeft er een aandeel in. Zeker in families speelt ieder de hem/haar toebedeelde rol en zo ontstaan patronen die je vaak onbewust in stand houdt.
Door je in te leven in de ander kun je je ook anders opstellen. Ik heb me afgevraagd wat mijn zus nodig heeft, waar voor haar het pijnpunt ligt. Ik denk dat ze zich buitengesloten, veronachtzaamd, onbelangrijk voelt. Of dat gevoel terecht is, is niet belangrijk. Ik vind zelf ook niet dat er dingen moeten worden uitgepraat, want dat gaat per definitie over het verleden. Ik vind juist dat je het verleden achter je moet laten en je moet richten op het heden en de toekomst.
Als je dan weet/denkt te weten wat die ander nodig heeft, kun je beginnen te proberen dat aan die ander te geven. In mijn geval: aandacht, het gevoel dat ik haar belangrijk vind en dat ik moeite voor haar doe. Hoewel onze verstandhouding 'goed' is (niet echt stevig, maar oké), speel ik ook een rol in het geheel. Ik heb het te veel van het toeval laten afhangen of ik haar wel of niet opzocht, denk ik. Dus ik wil de toevalsfactor er nu uithalen en bewuster mijn best doen om het contact in stand te houden.
Ik weet helemaal niet wat dat gaat opleveren. Ik weet dat andere gezinsleden min of meer dezelfde houding hebben gekregen (blijkbaar maak je met zijn allen een ontwikkeling door?). Hopelijk gaat dat voor een omslag zorgen en gaat mijn zus voelen dat we van haar houden en haar graag bij ons willen hebben. Misschien slaat dat toch wel een bres in die schijnbaar 'onneembare muur' die ook om mijn zus heen staat.
liefs en een fijne jaarwisseling!
dubio
PS Feliciaatje, voor jou een dikke , ik hoop dat je ook een mooie jaarwisseling viert vanavond, met mensen die van je houden, en dat je met een goed gevoel dit nieuwe jaar ingaat!
Maar ik heb net als jij, HPL, sinds kort ook een andere kijk op de situatie en op haar. Ik probeer me meer in haar in te leven (mijn psycholoog zei: probeer eens in haar schoenen te staan: wat voelt zij, wat doet haar pijn, wat wil ze?) en minder over haar te oordelen. Dat lucht eigenlijk wel op. Het is wel makkelijk om de 'schuld' bij de ander te leggen. Maar het is zoals jij zegt, HPL, ieder heeft er een aandeel in. Zeker in families speelt ieder de hem/haar toebedeelde rol en zo ontstaan patronen die je vaak onbewust in stand houdt.
Door je in te leven in de ander kun je je ook anders opstellen. Ik heb me afgevraagd wat mijn zus nodig heeft, waar voor haar het pijnpunt ligt. Ik denk dat ze zich buitengesloten, veronachtzaamd, onbelangrijk voelt. Of dat gevoel terecht is, is niet belangrijk. Ik vind zelf ook niet dat er dingen moeten worden uitgepraat, want dat gaat per definitie over het verleden. Ik vind juist dat je het verleden achter je moet laten en je moet richten op het heden en de toekomst.
Als je dan weet/denkt te weten wat die ander nodig heeft, kun je beginnen te proberen dat aan die ander te geven. In mijn geval: aandacht, het gevoel dat ik haar belangrijk vind en dat ik moeite voor haar doe. Hoewel onze verstandhouding 'goed' is (niet echt stevig, maar oké), speel ik ook een rol in het geheel. Ik heb het te veel van het toeval laten afhangen of ik haar wel of niet opzocht, denk ik. Dus ik wil de toevalsfactor er nu uithalen en bewuster mijn best doen om het contact in stand te houden.
Ik weet helemaal niet wat dat gaat opleveren. Ik weet dat andere gezinsleden min of meer dezelfde houding hebben gekregen (blijkbaar maak je met zijn allen een ontwikkeling door?). Hopelijk gaat dat voor een omslag zorgen en gaat mijn zus voelen dat we van haar houden en haar graag bij ons willen hebben. Misschien slaat dat toch wel een bres in die schijnbaar 'onneembare muur' die ook om mijn zus heen staat.
liefs en een fijne jaarwisseling!
dubio
PS Feliciaatje, voor jou een dikke , ik hoop dat je ook een mooie jaarwisseling viert vanavond, met mensen die van je houden, en dat je met een goed gevoel dit nieuwe jaar ingaat!
Ga in therapie!
woensdag 31 december 2008 om 13:20
quote:dubiootje schreef op 31 december 2008 @ 12:53:
Of dat gevoel terecht is, is niet belangrijk.
PS Feliciaatje, voor jou een dikke , ik hoop dat je ook een mooie jaarwisseling viert vanavond, met mensen die van je houden, en dat je met een goed gevoel dit nieuwe jaar ingaat!
Dankjewel lieve Dubio . Hetzelfde voor jou gewenst!
Maar die bovenste zin, daar raak je zo'n belangrijk kernpunt. Dat is ook waar ik telkens op uitkom in mijn contacten met anderen, zeker binnen mijn familie. Er zit veel oud zeer, en veel compleet verschillende persoonlijkheden (en soms juist enorm hetzelfde). Dat botst en wringt en ik heb nou al zo vaak gehoord dat een ander onzinnig reageert of dat het zo moeizaam gaat.
Wat je daar zei heb ik ook al vaker gezegd en ik merk dat doordat ik zelf die houding al heel lang heb, ik eigenlijk geen problemen heb met wie dan ook. Juist diep contact wanneer ik ze zie. En dan vind ik het jammer dat die verschillen niet te overbruggen lijken terwijl het meer gaat om respect hebben voor de verschillen en ook oog ervoor. En soms de confrontatie accepteren met de sterke gelijkenis met een ander waar je je juist aan ergert .
Of dat gevoel terecht is, is niet belangrijk.
PS Feliciaatje, voor jou een dikke , ik hoop dat je ook een mooie jaarwisseling viert vanavond, met mensen die van je houden, en dat je met een goed gevoel dit nieuwe jaar ingaat!
Dankjewel lieve Dubio . Hetzelfde voor jou gewenst!
Maar die bovenste zin, daar raak je zo'n belangrijk kernpunt. Dat is ook waar ik telkens op uitkom in mijn contacten met anderen, zeker binnen mijn familie. Er zit veel oud zeer, en veel compleet verschillende persoonlijkheden (en soms juist enorm hetzelfde). Dat botst en wringt en ik heb nou al zo vaak gehoord dat een ander onzinnig reageert of dat het zo moeizaam gaat.
Wat je daar zei heb ik ook al vaker gezegd en ik merk dat doordat ik zelf die houding al heel lang heb, ik eigenlijk geen problemen heb met wie dan ook. Juist diep contact wanneer ik ze zie. En dan vind ik het jammer dat die verschillen niet te overbruggen lijken terwijl het meer gaat om respect hebben voor de verschillen en ook oog ervoor. En soms de confrontatie accepteren met de sterke gelijkenis met een ander waar je je juist aan ergert .
woensdag 31 december 2008 om 13:43
Wat een mooie post, HPL (f) Maar, zoals Feliciaatje ook al opmerkt, er spreekt ook zoveel liefde uit voor je zus. Je houdt van haar, ook al is dat misschien niet altijd even gemakkelijk En waarschijnlijk houdt je zus ook van jou. Ik hoop dat jullie in 2009 toch een brug zullen bereiken waar je elkaar weer in het midden tegen kunt komen, los van oud zeer, maar met een open hart en dito armen.
woensdag 31 december 2008 om 14:38
quote:dubiootje schreef op 31 december 2008 @ 12:53:
Het is wel makkelijk om de 'schuld' bij de ander te leggen. Maar het is zoals jij zegt, HPL, ieder heeft er een aandeel in. Zeker in families speelt ieder de hem/haar toebedeelde rol en zo ontstaan patronen die je vaak onbewust in stand houdt.Het gaat niet om 'schuld', in ieder geval niet in mijn posting. Schuld is een veel te zwaar woord. Ik merk aan me zelf dat ik mijn schoonzus makkelijker accepteer, of haar gedrag makkelijker accepteer nu ik inzie dat ze in haar manier van doen meer mensen tegen zich in het harnas jaagt. Het maakt het mij makkelijker te denken 'ik neem haar zoals ze is, ik ben anders en dat is ok'. Eerder had ik de neiging haar te 'bevechten' zeg maar, nu heb ik dat niet meer. Schoonzus = schoonzus en dat is prima zo.
Het is wel makkelijk om de 'schuld' bij de ander te leggen. Maar het is zoals jij zegt, HPL, ieder heeft er een aandeel in. Zeker in families speelt ieder de hem/haar toebedeelde rol en zo ontstaan patronen die je vaak onbewust in stand houdt.Het gaat niet om 'schuld', in ieder geval niet in mijn posting. Schuld is een veel te zwaar woord. Ik merk aan me zelf dat ik mijn schoonzus makkelijker accepteer, of haar gedrag makkelijker accepteer nu ik inzie dat ze in haar manier van doen meer mensen tegen zich in het harnas jaagt. Het maakt het mij makkelijker te denken 'ik neem haar zoals ze is, ik ben anders en dat is ok'. Eerder had ik de neiging haar te 'bevechten' zeg maar, nu heb ik dat niet meer. Schoonzus = schoonzus en dat is prima zo.
