Relaties
alle pijlers
Compassie, vergeven, begrip, loslaten
woensdag 31 december 2008 om 09:27
Ik heb een slechte relatie met 1 van mijn zussen. Zo slecht dat ik denk dat het niet meer goed komt. Dit speelt al zeker een jaar of 8.
Het gaat te ver om te vertellen hoe of wat, maar waar er 2 vechten.... Mijn aandeel in de ruzie zal ik echt niet ontkennen.
De communicatie verliep per brief en later per mail. Face to face gesprekken zijn er amper geweest.
De meest recente mailwisseling is van een week of 2.5 geleden en die was van beide kanten niet aardig. Daarna bleef het rustig, tot de dag voor Kerst.
Mr Nilsson opende de mail (ik was ff weg) en er kwam een mail van zus binnen. Die begon zoiets als 'je zal niet blij zijn met deze mail zo vlak voor de Kerst, maar ik moet mijn verhaal kwijt en ik wil het uit m'n hoofd voor de feestdagen. Deze mail is boos en sarcastisch van toon' Verder heeft ie niet gelezen. Hij heeft de afzender toegevoegd aan ongewenste email en de mail verwijdert.
Ik was wel blij dat ie dat gedaan had. Ik heb niet gereageert.
Het gekke is, toen voelde ik me al een heel stuk rustiger dan normaal als er weer eens een mail kwam. Dan werd ik pisnijdig, nu niet. Normaal was ik ook bloednieuwsgierig, nu ook niet.
Diezelfde week (ik weet niet meer precies de volgorde, het gebeurde allemaal zo'n beetje tegelijk) hoorde ik dat zij een paar van mijn broers en zussen zijdeling had betrokken in een conflict dat zij met een andere broer van mij heeft. (snap je het nog? )
Juist diegene die altijd neutraal zijn, die geen kanten kiezen, die ook geen kwaadsprekerij over de ander aan willen horen, werden gekwetst.
Daar werd ik eerst kwaad om, want zij hebben dit niet verdient.
En toen opeens viel het kwartje. Ik ben vanuit een ander oogpunt naar zus gaan kijken. In plaats van kwaad te blijven, bedacht ik me dat zij dit met een reden doet. Zij heeft ook verlangens en behoeftes en die probeert ze op die manier te vervullen. Zij voelt zich waarschijnlijk ook zwaar kut door alles, zij wil liefst ook op een ongecomplicceerde manier met de familie omgaan. Tegelijk heeft ze een heel sterk ontwikkeld rechtsvaardigheidsgevoel en bijt ze zich enorm vast als ze denkt dat zij gelijk heeft.
En ipv kwaad te blijven, kwam er een ander gevoel. Ik kon het eerst niet zo goed onder woorden brengen, maar het is mededogen, compassie.
En toen bedacht ik me dat ik ook weleens met mededogen naar mezelf mocht kijken, ik mag mezelf best toestaan om verdrietig te zijn. Ik realiseer me nu pas dat ik door een soort rouwproces heen ben gegaan (of nog steeds ga). En dat heeft zij waarschijnlijk ook.
Ik ben niet de Dalai Lama, ik zal zomaar nog een keer flink kwaad worden en misschien iets zeggen wat niet zo compassievol is.
Maar dit voelt wel heel goed. Ik heb er nog steeds verdriet van, ze blijft m'n zus. Maar de boosheid is weggeëbt, daar is een ander, beter, gevoel voor in de plaats gekomen.
En dat op de laatste dag van het jaar
Het gaat te ver om te vertellen hoe of wat, maar waar er 2 vechten.... Mijn aandeel in de ruzie zal ik echt niet ontkennen.
De communicatie verliep per brief en later per mail. Face to face gesprekken zijn er amper geweest.
De meest recente mailwisseling is van een week of 2.5 geleden en die was van beide kanten niet aardig. Daarna bleef het rustig, tot de dag voor Kerst.
Mr Nilsson opende de mail (ik was ff weg) en er kwam een mail van zus binnen. Die begon zoiets als 'je zal niet blij zijn met deze mail zo vlak voor de Kerst, maar ik moet mijn verhaal kwijt en ik wil het uit m'n hoofd voor de feestdagen. Deze mail is boos en sarcastisch van toon' Verder heeft ie niet gelezen. Hij heeft de afzender toegevoegd aan ongewenste email en de mail verwijdert.
Ik was wel blij dat ie dat gedaan had. Ik heb niet gereageert.
Het gekke is, toen voelde ik me al een heel stuk rustiger dan normaal als er weer eens een mail kwam. Dan werd ik pisnijdig, nu niet. Normaal was ik ook bloednieuwsgierig, nu ook niet.
Diezelfde week (ik weet niet meer precies de volgorde, het gebeurde allemaal zo'n beetje tegelijk) hoorde ik dat zij een paar van mijn broers en zussen zijdeling had betrokken in een conflict dat zij met een andere broer van mij heeft. (snap je het nog? )
Juist diegene die altijd neutraal zijn, die geen kanten kiezen, die ook geen kwaadsprekerij over de ander aan willen horen, werden gekwetst.
Daar werd ik eerst kwaad om, want zij hebben dit niet verdient.
En toen opeens viel het kwartje. Ik ben vanuit een ander oogpunt naar zus gaan kijken. In plaats van kwaad te blijven, bedacht ik me dat zij dit met een reden doet. Zij heeft ook verlangens en behoeftes en die probeert ze op die manier te vervullen. Zij voelt zich waarschijnlijk ook zwaar kut door alles, zij wil liefst ook op een ongecomplicceerde manier met de familie omgaan. Tegelijk heeft ze een heel sterk ontwikkeld rechtsvaardigheidsgevoel en bijt ze zich enorm vast als ze denkt dat zij gelijk heeft.
En ipv kwaad te blijven, kwam er een ander gevoel. Ik kon het eerst niet zo goed onder woorden brengen, maar het is mededogen, compassie.
En toen bedacht ik me dat ik ook weleens met mededogen naar mezelf mocht kijken, ik mag mezelf best toestaan om verdrietig te zijn. Ik realiseer me nu pas dat ik door een soort rouwproces heen ben gegaan (of nog steeds ga). En dat heeft zij waarschijnlijk ook.
Ik ben niet de Dalai Lama, ik zal zomaar nog een keer flink kwaad worden en misschien iets zeggen wat niet zo compassievol is.
Maar dit voelt wel heel goed. Ik heb er nog steeds verdriet van, ze blijft m'n zus. Maar de boosheid is weggeëbt, daar is een ander, beter, gevoel voor in de plaats gekomen.
En dat op de laatste dag van het jaar
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 16 januari 2009 om 20:14
Ik hoop dat het dat is Leo Ik weet wel dat ik het laatste jaar steeds meer mijn kwetsbare kant durf te laten zien. Ik heb lang geknokt voor mijn plekkie; eerst als jongste van 11 kids, toen om als gelijke gezien te worden door de broers en zussen (was ook misschien meer mijn gevoel dan dat het daadwerkelijk zo was) op het werk met m'n mavootje tussen al die lui die wel gestudeerd hadden etc.
En ik denk steeds meer ; ik ben er, ik hoef niet te knokken, ik kán echt wat, ik hoef niet te knokken' Best relaxed
En ik denk steeds meer ; ik ben er, ik hoef niet te knokken, ik kán echt wat, ik hoef niet te knokken' Best relaxed
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 16 januari 2009 om 21:50
zaterdag 17 januari 2009 om 11:08
