Relaties
alle pijlers
Compassie, vergeven, begrip, loslaten
woensdag 31 december 2008 om 09:27
Ik heb een slechte relatie met 1 van mijn zussen. Zo slecht dat ik denk dat het niet meer goed komt. Dit speelt al zeker een jaar of 8.
Het gaat te ver om te vertellen hoe of wat, maar waar er 2 vechten.... Mijn aandeel in de ruzie zal ik echt niet ontkennen.
De communicatie verliep per brief en later per mail. Face to face gesprekken zijn er amper geweest.
De meest recente mailwisseling is van een week of 2.5 geleden en die was van beide kanten niet aardig. Daarna bleef het rustig, tot de dag voor Kerst.
Mr Nilsson opende de mail (ik was ff weg) en er kwam een mail van zus binnen. Die begon zoiets als 'je zal niet blij zijn met deze mail zo vlak voor de Kerst, maar ik moet mijn verhaal kwijt en ik wil het uit m'n hoofd voor de feestdagen. Deze mail is boos en sarcastisch van toon' Verder heeft ie niet gelezen. Hij heeft de afzender toegevoegd aan ongewenste email en de mail verwijdert.
Ik was wel blij dat ie dat gedaan had. Ik heb niet gereageert.
Het gekke is, toen voelde ik me al een heel stuk rustiger dan normaal als er weer eens een mail kwam. Dan werd ik pisnijdig, nu niet. Normaal was ik ook bloednieuwsgierig, nu ook niet.
Diezelfde week (ik weet niet meer precies de volgorde, het gebeurde allemaal zo'n beetje tegelijk) hoorde ik dat zij een paar van mijn broers en zussen zijdeling had betrokken in een conflict dat zij met een andere broer van mij heeft. (snap je het nog? )
Juist diegene die altijd neutraal zijn, die geen kanten kiezen, die ook geen kwaadsprekerij over de ander aan willen horen, werden gekwetst.
Daar werd ik eerst kwaad om, want zij hebben dit niet verdient.
En toen opeens viel het kwartje. Ik ben vanuit een ander oogpunt naar zus gaan kijken. In plaats van kwaad te blijven, bedacht ik me dat zij dit met een reden doet. Zij heeft ook verlangens en behoeftes en die probeert ze op die manier te vervullen. Zij voelt zich waarschijnlijk ook zwaar kut door alles, zij wil liefst ook op een ongecomplicceerde manier met de familie omgaan. Tegelijk heeft ze een heel sterk ontwikkeld rechtsvaardigheidsgevoel en bijt ze zich enorm vast als ze denkt dat zij gelijk heeft.
En ipv kwaad te blijven, kwam er een ander gevoel. Ik kon het eerst niet zo goed onder woorden brengen, maar het is mededogen, compassie.
En toen bedacht ik me dat ik ook weleens met mededogen naar mezelf mocht kijken, ik mag mezelf best toestaan om verdrietig te zijn. Ik realiseer me nu pas dat ik door een soort rouwproces heen ben gegaan (of nog steeds ga). En dat heeft zij waarschijnlijk ook.
Ik ben niet de Dalai Lama, ik zal zomaar nog een keer flink kwaad worden en misschien iets zeggen wat niet zo compassievol is.
Maar dit voelt wel heel goed. Ik heb er nog steeds verdriet van, ze blijft m'n zus. Maar de boosheid is weggeëbt, daar is een ander, beter, gevoel voor in de plaats gekomen.
En dat op de laatste dag van het jaar
Het gaat te ver om te vertellen hoe of wat, maar waar er 2 vechten.... Mijn aandeel in de ruzie zal ik echt niet ontkennen.
De communicatie verliep per brief en later per mail. Face to face gesprekken zijn er amper geweest.
De meest recente mailwisseling is van een week of 2.5 geleden en die was van beide kanten niet aardig. Daarna bleef het rustig, tot de dag voor Kerst.
Mr Nilsson opende de mail (ik was ff weg) en er kwam een mail van zus binnen. Die begon zoiets als 'je zal niet blij zijn met deze mail zo vlak voor de Kerst, maar ik moet mijn verhaal kwijt en ik wil het uit m'n hoofd voor de feestdagen. Deze mail is boos en sarcastisch van toon' Verder heeft ie niet gelezen. Hij heeft de afzender toegevoegd aan ongewenste email en de mail verwijdert.
Ik was wel blij dat ie dat gedaan had. Ik heb niet gereageert.
Het gekke is, toen voelde ik me al een heel stuk rustiger dan normaal als er weer eens een mail kwam. Dan werd ik pisnijdig, nu niet. Normaal was ik ook bloednieuwsgierig, nu ook niet.
Diezelfde week (ik weet niet meer precies de volgorde, het gebeurde allemaal zo'n beetje tegelijk) hoorde ik dat zij een paar van mijn broers en zussen zijdeling had betrokken in een conflict dat zij met een andere broer van mij heeft. (snap je het nog? )
Juist diegene die altijd neutraal zijn, die geen kanten kiezen, die ook geen kwaadsprekerij over de ander aan willen horen, werden gekwetst.
Daar werd ik eerst kwaad om, want zij hebben dit niet verdient.
En toen opeens viel het kwartje. Ik ben vanuit een ander oogpunt naar zus gaan kijken. In plaats van kwaad te blijven, bedacht ik me dat zij dit met een reden doet. Zij heeft ook verlangens en behoeftes en die probeert ze op die manier te vervullen. Zij voelt zich waarschijnlijk ook zwaar kut door alles, zij wil liefst ook op een ongecomplicceerde manier met de familie omgaan. Tegelijk heeft ze een heel sterk ontwikkeld rechtsvaardigheidsgevoel en bijt ze zich enorm vast als ze denkt dat zij gelijk heeft.
En ipv kwaad te blijven, kwam er een ander gevoel. Ik kon het eerst niet zo goed onder woorden brengen, maar het is mededogen, compassie.
En toen bedacht ik me dat ik ook weleens met mededogen naar mezelf mocht kijken, ik mag mezelf best toestaan om verdrietig te zijn. Ik realiseer me nu pas dat ik door een soort rouwproces heen ben gegaan (of nog steeds ga). En dat heeft zij waarschijnlijk ook.
Ik ben niet de Dalai Lama, ik zal zomaar nog een keer flink kwaad worden en misschien iets zeggen wat niet zo compassievol is.
Maar dit voelt wel heel goed. Ik heb er nog steeds verdriet van, ze blijft m'n zus. Maar de boosheid is weggeëbt, daar is een ander, beter, gevoel voor in de plaats gekomen.
En dat op de laatste dag van het jaar
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 31 december 2008 om 14:53
Ik zou bijna zeggen 'natuurlijk hou ik van mijn zus' maar ik realiseer me dat het voor anderen niet zo natuurlijk is. Voor mij is die bloedband een hele belangrijke, ook al is de relatie kut.
Ik weet dat mijn zus keihard kan zijn. (Zij noemt dat eerlijk daar heb je al zoiets) Aan de ene kant heeft ze ook met mijn broer een conflict, dus je zou kunnen zeggen dat ze een moeilijk mens is. Aan de andere kant heeft ze wel bijna de complete familie aan haar kant gekregen in dat conflict. Achteraf zie ik hoe ze dat gedaan heeft. Je zou het een vorm van manipulatie kunnen noemen, nu denk ik dat ze steun en zekerheid zocht en dat het doel de middelen heiligde.
In ons conflict weet ik niet zeker of ze de familie aan haar kant heeft proberen te krijgen. Ik weet wel dat ik ze naar haar 'heb gedreven' omdat ik er jarenlang niet over heb gepraat. En dat vind men bij ons belangrijk, ze willen graag weten hoe of wat.
Dus ze zagen acties van mij die ze niet snapten en wisten wel hoe mijn zus dacht / voelde. (denk ik)
Tegelijk zijn er een aantal familieleden die onvoorwaardelijk 'mijn kant kiezen' (klopt niet helemaal maar weet ff geen betere omschrijving) oa omdat zij ook met hen het conflict opzoekt. Waar ik dan weer helemaal van over de rooie ging, omdat die personen een heel stuk jonger zijn dan wij 2.
Die conflicten geven mij wel het gevoel dat ik niet gek ben.
Het gaat ook niet om schuld. Het is zoals het is. We versterken elkaar, dat wel. Dat deden we vroeger al.
Ik weet dat mijn zus keihard kan zijn. (Zij noemt dat eerlijk daar heb je al zoiets) Aan de ene kant heeft ze ook met mijn broer een conflict, dus je zou kunnen zeggen dat ze een moeilijk mens is. Aan de andere kant heeft ze wel bijna de complete familie aan haar kant gekregen in dat conflict. Achteraf zie ik hoe ze dat gedaan heeft. Je zou het een vorm van manipulatie kunnen noemen, nu denk ik dat ze steun en zekerheid zocht en dat het doel de middelen heiligde.
In ons conflict weet ik niet zeker of ze de familie aan haar kant heeft proberen te krijgen. Ik weet wel dat ik ze naar haar 'heb gedreven' omdat ik er jarenlang niet over heb gepraat. En dat vind men bij ons belangrijk, ze willen graag weten hoe of wat.
Dus ze zagen acties van mij die ze niet snapten en wisten wel hoe mijn zus dacht / voelde. (denk ik)
Tegelijk zijn er een aantal familieleden die onvoorwaardelijk 'mijn kant kiezen' (klopt niet helemaal maar weet ff geen betere omschrijving) oa omdat zij ook met hen het conflict opzoekt. Waar ik dan weer helemaal van over de rooie ging, omdat die personen een heel stuk jonger zijn dan wij 2.
Die conflicten geven mij wel het gevoel dat ik niet gek ben.
Het gaat ook niet om schuld. Het is zoals het is. We versterken elkaar, dat wel. Dat deden we vroeger al.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 31 december 2008 om 15:13
Ik zal je wat vertellen. Ik heb een heleboel zussen (4) en met ieder een andere band. 1 van hen heb ik ook heel vaak beoordeeld, veroordeeld en ik zag, sprak haar haast nooit meer. Achteraf omdat ik vond dat ze niet goed bezig was met haar leven, haar relatie haar financien..
Op een dag, nu ruim 7 jaar geleden belde een andere zus met de verpletterende mededeling dat haar zoontje, mijn neefje, van 5 jaar was verdronken...
En meteen wilde ik naar haar toe! De volgende ochtend reden ik en een andere zus al vroeg die kant op (het is ruim 2 uur rijden..) Hele goede gesprekken met m'n andere zus en ook dat het me niet zou verbazen en dat ik het zelfs zou begrijpen als ze de deur in mijn gezicht zou dichtslaan!
Maar nee! Dat gebeurde niet gelukkig!
Ze was zo ontzettend blij dat we er waren... Ik ben zelfs nog met de begrafenisondernemer de kist gaan ophalen omdat ik met de bus was, ze hadden echt een probleem en ik kon ermee helpen..
Wij zijn daar de hele dag geweest, gepraat en gehuild gehuild en gehuild, mijn neefje lag gewoon in zjin eigen bed en we hebben geholpen hem in het kistje te leggen en hem mooi aan te kleden en verzorgen, ben met m'n zus naar zijn school geweest, gekeken bij de gedenkplek die ze daar hadden gemaakt voor hem, met tekeningenen foto's, we zijn zelfs samen naar de plek gegaan waar het gebeurd was.. het gras platgetrapt van de duikers die hem hadden gevonden....
Het was zo'n afschuwelijke en tegelijkertijd goede dag.... deze dag zal ik nooit meer vergeten, en ook niet het gevoel van zo'n klein koud dood jongetje dat je aanraakt.....
Haar man liep de hele dag verdwaast rond, ze hadden ook hier totaal geen contact met elkaar... en uiteindelijk is hun relatie ook uitgelopen op een scheiding..
Sinds die dag ben ik mijn zus met andere ogen gaan bekijken, ook zij wil gewoon gelukkig zijn, haar dingen doen.. En wie ben ik om dat te beoordelen of zelfs te veroordelen!
Nee, leven en laten leven! Dat is mijn motto!
Je zus is en blijft je zus, en ik zeg altijd over haar.. Dat ze een aparte is, zo worden ze niet meer gemaakt. Echt niet!
Ik ben trots hoe het haar gelukt is haar leven weer op te pakken na dit verschrikkelijke verlies.. Ook dit doet ze op geheel eigen wijze en ik vind het knap van haar...
Toch wel heel zuur dat dit ervoor nodig was voor mij om mijn ogen te openen........
Op een dag, nu ruim 7 jaar geleden belde een andere zus met de verpletterende mededeling dat haar zoontje, mijn neefje, van 5 jaar was verdronken...
En meteen wilde ik naar haar toe! De volgende ochtend reden ik en een andere zus al vroeg die kant op (het is ruim 2 uur rijden..) Hele goede gesprekken met m'n andere zus en ook dat het me niet zou verbazen en dat ik het zelfs zou begrijpen als ze de deur in mijn gezicht zou dichtslaan!
Maar nee! Dat gebeurde niet gelukkig!
Ze was zo ontzettend blij dat we er waren... Ik ben zelfs nog met de begrafenisondernemer de kist gaan ophalen omdat ik met de bus was, ze hadden echt een probleem en ik kon ermee helpen..
Wij zijn daar de hele dag geweest, gepraat en gehuild gehuild en gehuild, mijn neefje lag gewoon in zjin eigen bed en we hebben geholpen hem in het kistje te leggen en hem mooi aan te kleden en verzorgen, ben met m'n zus naar zijn school geweest, gekeken bij de gedenkplek die ze daar hadden gemaakt voor hem, met tekeningenen foto's, we zijn zelfs samen naar de plek gegaan waar het gebeurd was.. het gras platgetrapt van de duikers die hem hadden gevonden....
Het was zo'n afschuwelijke en tegelijkertijd goede dag.... deze dag zal ik nooit meer vergeten, en ook niet het gevoel van zo'n klein koud dood jongetje dat je aanraakt.....
Haar man liep de hele dag verdwaast rond, ze hadden ook hier totaal geen contact met elkaar... en uiteindelijk is hun relatie ook uitgelopen op een scheiding..
Sinds die dag ben ik mijn zus met andere ogen gaan bekijken, ook zij wil gewoon gelukkig zijn, haar dingen doen.. En wie ben ik om dat te beoordelen of zelfs te veroordelen!
Nee, leven en laten leven! Dat is mijn motto!
Je zus is en blijft je zus, en ik zeg altijd over haar.. Dat ze een aparte is, zo worden ze niet meer gemaakt. Echt niet!
Ik ben trots hoe het haar gelukt is haar leven weer op te pakken na dit verschrikkelijke verlies.. Ook dit doet ze op geheel eigen wijze en ik vind het knap van haar...
Toch wel heel zuur dat dit ervoor nodig was voor mij om mijn ogen te openen........
woensdag 31 december 2008 om 17:45
Ik snap je post, maar ga je nog wat doen dan met die compassie en dat begrip? M.a.w ga je het contact met je zus herstellen of zit die mail nog in het vakje ongewenste email. Anders is het nl. geen compassie en vergeving maar eerder loslaten. Dat is ook een belangrijke stap maar het is net een ander accent, snappie?
woensdag 31 december 2008 om 17:55
quote:HoiPippiLangkous schreef op 31 december 2008 @ 14:53:
1) Voor mij is die bloedband een hele belangrijke, ook al is de relatie kut.
2) Ik weet dat mijn zus keihard kan zijn. (Zij noemt dat eerlijk daar heb je al zoiets) Aan de ene kant heeft ze ook met mijn broer een conflict, dus je zou kunnen zeggen dat ze een moeilijk mens is.
1) Conflicten met zus, ik kan er over mee praten...
Zonder verder daarop in te gaan, de "omslag" in jouw gevoel heb ik ook mee gemaakt. Een soort van accepteren. Op die manier gingen we elkaar in ieder geval niet meer uit de weg tijdens feestjes of toevallige ontmoetingen. We praatten gewoon met elkaar over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is. Ja vanwege een bloedband is het moeilijk om elkaar te ontwijken.
Ik stond bijna op het punt om een poging te wagen om persoonlijk weer eens iets af te spreken. Om te kijken of we écht eens konden praten en weer naar elkaar toe komen.
Tot ik, om hele andere reden, een mail van haar kreeg die ik moeilijk kon begrijpen. En waarvan ik dacht 'waarom belt ze niet gewoon even?'. Ik twijfelde nog of ik haar zou bellen maar had er in een keer ook gewoon geen zin in. Blijkbaar zit zij nog in een andere fase van behoefte om mij te zien.
2) Als iemand met meerdere mensen een conflict heeft wil volgens mij helemaal niet zeggen dat iemand een moeilijk mens is. Uit eigen ervaring spreek ik dat je soms een bepaalde verandering door maakt die je anders naar mensen/dingen doet kijken. Dat je je gaat afvragen wat je in dat contact zoekt oftewel mist etc. En dat kan wel eens gaan botsen. Maar dat maakt je niet direct tot een moeilijk mens.
En ja, eerlijk kan soms ook keihard zijn!
1) Voor mij is die bloedband een hele belangrijke, ook al is de relatie kut.
2) Ik weet dat mijn zus keihard kan zijn. (Zij noemt dat eerlijk daar heb je al zoiets) Aan de ene kant heeft ze ook met mijn broer een conflict, dus je zou kunnen zeggen dat ze een moeilijk mens is.
1) Conflicten met zus, ik kan er over mee praten...
Zonder verder daarop in te gaan, de "omslag" in jouw gevoel heb ik ook mee gemaakt. Een soort van accepteren. Op die manier gingen we elkaar in ieder geval niet meer uit de weg tijdens feestjes of toevallige ontmoetingen. We praatten gewoon met elkaar over koetjes en kalfjes alsof er nooit iets gebeurd is. Ja vanwege een bloedband is het moeilijk om elkaar te ontwijken.
Ik stond bijna op het punt om een poging te wagen om persoonlijk weer eens iets af te spreken. Om te kijken of we écht eens konden praten en weer naar elkaar toe komen.
Tot ik, om hele andere reden, een mail van haar kreeg die ik moeilijk kon begrijpen. En waarvan ik dacht 'waarom belt ze niet gewoon even?'. Ik twijfelde nog of ik haar zou bellen maar had er in een keer ook gewoon geen zin in. Blijkbaar zit zij nog in een andere fase van behoefte om mij te zien.
2) Als iemand met meerdere mensen een conflict heeft wil volgens mij helemaal niet zeggen dat iemand een moeilijk mens is. Uit eigen ervaring spreek ik dat je soms een bepaalde verandering door maakt die je anders naar mensen/dingen doet kijken. Dat je je gaat afvragen wat je in dat contact zoekt oftewel mist etc. En dat kan wel eens gaan botsen. Maar dat maakt je niet direct tot een moeilijk mens.
En ja, eerlijk kan soms ook keihard zijn!
woensdag 31 december 2008 om 19:23
Meds, ik snap je punt En het is een terechte vraag, daar hebben we het vandaag ook over gehad.
Mr Nilsson en ik kijken er heel anders tegenaan. Hij is van het type bij wie je heel ver kunt gaan, maar ben je over de grens dan is het klaar. Zus is die grens al heel lang geleden overgegaan.
We hebben een gezamenlijk emailadres, hij wil voor nu niet dat ik haar emailadres weer bij de 'veilige' afzenders zet. Dat laat ik dus even zo, bij hem moet het ook bezinken, ik ben ook niet 1.2.3 tot dit gevoel gekomen
De bewuste mail kan ik niet meer lezen, die is helemaal ge-shift-delete. Ik weet ook niet of ik hem wel wíl lezen.
Mr Nilsson en ik kijken er heel anders tegenaan. Hij is van het type bij wie je heel ver kunt gaan, maar ben je over de grens dan is het klaar. Zus is die grens al heel lang geleden overgegaan.
We hebben een gezamenlijk emailadres, hij wil voor nu niet dat ik haar emailadres weer bij de 'veilige' afzenders zet. Dat laat ik dus even zo, bij hem moet het ook bezinken, ik ben ook niet 1.2.3 tot dit gevoel gekomen
De bewuste mail kan ik niet meer lezen, die is helemaal ge-shift-delete. Ik weet ook niet of ik hem wel wíl lezen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 31 december 2008 om 21:35
Hoi HPL,
Ik las je topic vanmiddag en vroeg me in de loop van de avond hetzelfde af als Meds, of je er nog wat mee gaat doen. Nu weer in je topic lees ik je reactie hierop.
Ik heb enorm veel bewondering voor hoe de omslag in de beleving van je zus (echt zó krom nederlands, maar je begrijpt wat ik bedoel hoop ik) is gekomen. EN hoe je in je laatste post reageert over hoe nu verder. Ik vind dat je wijze beslissingen neemt, samen met Mr Nilsson. Daar blijkt uit alle kanten liefde uit (in mijn ogen), zowel tussen jou en Mr Nilsson als van jou naar je zus toe. Echt heel veel respect hiervoor!
Ik las je topic vanmiddag en vroeg me in de loop van de avond hetzelfde af als Meds, of je er nog wat mee gaat doen. Nu weer in je topic lees ik je reactie hierop.
Ik heb enorm veel bewondering voor hoe de omslag in de beleving van je zus (echt zó krom nederlands, maar je begrijpt wat ik bedoel hoop ik) is gekomen. EN hoe je in je laatste post reageert over hoe nu verder. Ik vind dat je wijze beslissingen neemt, samen met Mr Nilsson. Daar blijkt uit alle kanten liefde uit (in mijn ogen), zowel tussen jou en Mr Nilsson als van jou naar je zus toe. Echt heel veel respect hiervoor!
donderdag 1 januari 2009 om 13:07
HPL, allereerst een heel gelukkig nieuwjaar!
Het valt me op dat je het heel normaal lijkt te vinden dat je man de e-mail van je zus heeft gewist en haar bij de ongewenste contacten heeft gezet. Jullie hebben een gezamenlijk e-mailadres en dat is een keuze. (Dit is een van de redenen waarom ik altijd mijn eigen e-mailadres zal houden.) Maar dat geeft hem wat mij betreft niet het recht om tamelijk radicaal in te grijpen in het e-mailcontact tussen jou en je zus. Hoe goedbedoeld ook, het is aan jou en niemand anders om te beslissen of je die mail wilt lezen en of je verder mail van haar wilt ontvangen.
Het valt me op dat je het heel normaal lijkt te vinden dat je man de e-mail van je zus heeft gewist en haar bij de ongewenste contacten heeft gezet. Jullie hebben een gezamenlijk e-mailadres en dat is een keuze. (Dit is een van de redenen waarom ik altijd mijn eigen e-mailadres zal houden.) Maar dat geeft hem wat mij betreft niet het recht om tamelijk radicaal in te grijpen in het e-mailcontact tussen jou en je zus. Hoe goedbedoeld ook, het is aan jou en niemand anders om te beslissen of je die mail wilt lezen en of je verder mail van haar wilt ontvangen.
Ga in therapie!
donderdag 1 januari 2009 om 14:22
Dubiootje, dat is in onze relatie heel normaal Hahaha, zo lijkt het alsof ik ontzettend onder de plak zit. Dat is niet zo.
Het is een heel andere discussie natuurlijk, maar wel een leuke. Wij lezen elkaars post, email's, sms-jes, dat is geen probleem.
We hebben ook 1 gewone brievenbus, dus ook 1 digitale 'brievenbus'. Dat werkt prima bij ons.
En soms moet je je dan aanpassen aan de ander. Die mail komt in onze 'bus' binnen, gaat óók (misschien direct, maar zeker indirect) over hem en mij, híj wordt er ook door gekwetst.
Daarbij heeft de relatie tussen mij en mijn zus behoorlijk impact gehad op de relatie tussen Mr Nilsson en mij. Hij zag mij huilend en kwaad en worstelend met al die gemengde gevoelens. Hij is degene die me altijd opvangt, als ik (tegen zijn ideeën in) toch maar weer pogingen ondernam om het uit te praten of als ik weer reageerde op haar emails.
Ik weet niet hoe het bij anderen is, maar wij vinden het altijd het moeilijkst als de ander verdriet heeft, hij heeft het dus heel zwaar met dit gedoe. Het doet hem pijn dat ik pijn heb, snap je?
En dan vind ik het logisch dat hij de beslissing neemt om dat adres aan de 'zwarte lijst' toe te voegen.
Voor de duidelijkheid:
Mr Nilsson heeft de mail naar ongewenste emailmap verplaatst en het adres aan de 'onveilige afzenders' toegevoegd. Ik heb zelf aan hem gevraagd of ie de mail helemaal wilde verwijderen.
En jij ook een heel goed 2009
Het is een heel andere discussie natuurlijk, maar wel een leuke. Wij lezen elkaars post, email's, sms-jes, dat is geen probleem.
We hebben ook 1 gewone brievenbus, dus ook 1 digitale 'brievenbus'. Dat werkt prima bij ons.
En soms moet je je dan aanpassen aan de ander. Die mail komt in onze 'bus' binnen, gaat óók (misschien direct, maar zeker indirect) over hem en mij, híj wordt er ook door gekwetst.
Daarbij heeft de relatie tussen mij en mijn zus behoorlijk impact gehad op de relatie tussen Mr Nilsson en mij. Hij zag mij huilend en kwaad en worstelend met al die gemengde gevoelens. Hij is degene die me altijd opvangt, als ik (tegen zijn ideeën in) toch maar weer pogingen ondernam om het uit te praten of als ik weer reageerde op haar emails.
Ik weet niet hoe het bij anderen is, maar wij vinden het altijd het moeilijkst als de ander verdriet heeft, hij heeft het dus heel zwaar met dit gedoe. Het doet hem pijn dat ik pijn heb, snap je?
En dan vind ik het logisch dat hij de beslissing neemt om dat adres aan de 'zwarte lijst' toe te voegen.
Voor de duidelijkheid:
Mr Nilsson heeft de mail naar ongewenste emailmap verplaatst en het adres aan de 'onveilige afzenders' toegevoegd. Ik heb zelf aan hem gevraagd of ie de mail helemaal wilde verwijderen.
En jij ook een heel goed 2009
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
dinsdag 6 januari 2009 om 10:18
Je kan je wel afvragen wat haar motieven zijn en wat ze wil, maar misschien kan je het gewoon aan haar vragen?
Wat wil je nou echt? Wat wil je dat ik doe? Als je zou mogen kiezen, hoe zou het dan verder gaan tussen ons?
Met dat soort vragen kom je tot de kern. Wie weet dat jullie elkaar weer vinden.
Hartstikke goed dat je die compassie kan voelen. Dan voel je je waarschijnlijk ook minder aangevallen. Doordat zij haar kwaadheid 'dumpt' naar jou, zegt ze waarschijnlijk dingen die jij je persoonlijk aantrekt en ga je je verdedigen of in de tegenaanval. Zou hou je dat strijdpatroon in stand. Als jij daar uit stapt....? Gelijk willen hebben is zo killing..... poeh. Ik zou haar vertellen dat er voor jou geen 1 waarheid is. Waarheid is voor iedereen anders door interpretatie. En doordat jouw waarheid anders is, betekent dat niet dat haar waarheid niet waar is. Als iedereen dat nou ook eens zou snappen
Wat wil je nou echt? Wat wil je dat ik doe? Als je zou mogen kiezen, hoe zou het dan verder gaan tussen ons?
Met dat soort vragen kom je tot de kern. Wie weet dat jullie elkaar weer vinden.
Hartstikke goed dat je die compassie kan voelen. Dan voel je je waarschijnlijk ook minder aangevallen. Doordat zij haar kwaadheid 'dumpt' naar jou, zegt ze waarschijnlijk dingen die jij je persoonlijk aantrekt en ga je je verdedigen of in de tegenaanval. Zou hou je dat strijdpatroon in stand. Als jij daar uit stapt....? Gelijk willen hebben is zo killing..... poeh. Ik zou haar vertellen dat er voor jou geen 1 waarheid is. Waarheid is voor iedereen anders door interpretatie. En doordat jouw waarheid anders is, betekent dat niet dat haar waarheid niet waar is. Als iedereen dat nou ook eens zou snappen
maandag 12 januari 2009 om 22:53
Kreeg afgelopen week mijn zus heel onverwacht aan de telefoon toen ik naar mijn ouders belde.
Normaal zou ik heel kort zeggen 'met hpl mag ik pa of ma?' en ik zou me daarna flink boos voelen. Nu kon ik op een normale toon vragen of zij iets door wilde geven (onze ouders zijn al oud, door de telefoon iets uitleggen wordt lastig ) en ik voelde me gewoon. Niet boos, wel blij dat ik mezelf niet opnaaide.
Zus klonk heel verbaasd, dat snap ik dan ook wel weer. Zij stuurt een pismail en ik ben gewoon relaxed, dat is voor haar natuurlijk ook raar.
Mr Nilsson snapt me gelukkig wel, ik denk dat het niet lang meer duurt voor het emailadres weer gedeblokkeerd wordt.
Normaal zou ik heel kort zeggen 'met hpl mag ik pa of ma?' en ik zou me daarna flink boos voelen. Nu kon ik op een normale toon vragen of zij iets door wilde geven (onze ouders zijn al oud, door de telefoon iets uitleggen wordt lastig ) en ik voelde me gewoon. Niet boos, wel blij dat ik mezelf niet opnaaide.
Zus klonk heel verbaasd, dat snap ik dan ook wel weer. Zij stuurt een pismail en ik ben gewoon relaxed, dat is voor haar natuurlijk ook raar.
Mr Nilsson snapt me gelukkig wel, ik denk dat het niet lang meer duurt voor het emailadres weer gedeblokkeerd wordt.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
maandag 12 januari 2009 om 22:56
MM, dat advies geef ik ook vaak aan anderen. En zelf gebruik ik die 'tactiek' ook, alleen in de relatie met mijn zus lukt(e?) dat niet.
Het is ook zo'n complex ding die relatie tussen ons. Met 1000 draadjes zit je aan elkaar vast, je wilt ze doorknippen, maar voor iedere doorgeknipte draad komen er weer 10 nieuwe bij. Tenminste, zo werkt het bij mij, hoe dat bij haar gaat?
Het is ook zo'n complex ding die relatie tussen ons. Met 1000 draadjes zit je aan elkaar vast, je wilt ze doorknippen, maar voor iedere doorgeknipte draad komen er weer 10 nieuwe bij. Tenminste, zo werkt het bij mij, hoe dat bij haar gaat?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
dinsdag 13 januari 2009 om 12:23
Aanstaande vrijdag ga ik haar zien, begrafenis in de familiekring.
Hoorde vandaag dat zij zou gaan. Normale reactie was; zelf niet gaan, bozig voelen. Ken je dat, zo'n opgekropte woede in je borst?
Nu denk ik; natuurlijk gaat zij ook. Zij wil ook respect betuigen, bij mijn ouders zijn. En ik ook. Prima, dat moet naast elkaar kunnen.
Maar ben wel een beetje nerveus
Hoorde vandaag dat zij zou gaan. Normale reactie was; zelf niet gaan, bozig voelen. Ken je dat, zo'n opgekropte woede in je borst?
Nu denk ik; natuurlijk gaat zij ook. Zij wil ook respect betuigen, bij mijn ouders zijn. En ik ook. Prima, dat moet naast elkaar kunnen.
Maar ben wel een beetje nerveus
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
dinsdag 13 januari 2009 om 12:58
HPL.
Heb net je topic pas gelezen. Het is verdomd lastig. Ja het is je zus. Bloedband is sterker dan alles zegt men wel eens. In mijn optiek en met mijn ervaring kan ik anders spreken, maar wat ik of een bepaald gezegde zegt, is niet belangrijk.
Ik voel warmte in je posts. Ik vind je sowieso 'warmer' posten dan pak 'm beet een paar jaar geleden. Het maakt jouw warmer. Dat is fijn.
Nerveus zijn voor vrijdag mag je, je bent een mens.
Samen er voor je ouders zijn moet je, het zijn je ouders.
Blijf voelen zoals je nu voelt, luister naar jezelf, laat je niet opnaaien door wat dan ook. Blijf bij jezelf, daar voel je je wellicht onder alle vervelende omstandigheden, het fijnste bij.
Gecondoleerd met het overlijden en sterkte vrijdag.
Heb net je topic pas gelezen. Het is verdomd lastig. Ja het is je zus. Bloedband is sterker dan alles zegt men wel eens. In mijn optiek en met mijn ervaring kan ik anders spreken, maar wat ik of een bepaald gezegde zegt, is niet belangrijk.
Ik voel warmte in je posts. Ik vind je sowieso 'warmer' posten dan pak 'm beet een paar jaar geleden. Het maakt jouw warmer. Dat is fijn.
Nerveus zijn voor vrijdag mag je, je bent een mens.
Samen er voor je ouders zijn moet je, het zijn je ouders.
Blijf voelen zoals je nu voelt, luister naar jezelf, laat je niet opnaaien door wat dan ook. Blijf bij jezelf, daar voel je je wellicht onder alle vervelende omstandigheden, het fijnste bij.
Gecondoleerd met het overlijden en sterkte vrijdag.
DTEEZ!
dinsdag 13 januari 2009 om 13:15
Djoels, dank je voor het compliment Dat betekend veel voor me uit jouw mond Ik ben niet anders durf alleen mijn kwetsbare kant meer te laten zien. Niet alleen hier, ook irl.
Over die bloedband; ooit tijdens een training een heel gesprek over gehad. In het kort; ik ben het type dat heel lang loyaal blijft. Soms te lang, soms tegen de klippen op. Tegelijkertijd kan ik iemand zonder blikken of blozen laten vallen. En omdat ik dat weet is die loyaliteit zo sterk.
Daarnaast is de familieband belangrijk voor mij. Niet in de zin van dat je ik je regelmatig moet zien, helemaal niet zelfs. Maar het feit dat iemand familie is, is voor mij genoeg. Ik mag een pesthekel aan diegene hebben, maar als puntje bij paaltje komt dan weegt die bloedband zwaarder dan wat ook. Alleen de liefde die ik voor Mr Nilsson voel is daar een uitzondering op.
En ook van hem kan ik het soms moeilijk hebben als hij loopt te mopperen op zus.
Ik vind het ook steeds moeilijker om met 'mijn kant' te praten over zus omdat dit toch weleens een negatieve insteek heeft. (heb je dit gehoord, dat gelezen?) Ik wil dat niet meer, tegelijkertijd moeten zij ook hun pijn en boosheid kwijt. En hebben zij mij ook heel erg gesteund.
Over die bloedband; ooit tijdens een training een heel gesprek over gehad. In het kort; ik ben het type dat heel lang loyaal blijft. Soms te lang, soms tegen de klippen op. Tegelijkertijd kan ik iemand zonder blikken of blozen laten vallen. En omdat ik dat weet is die loyaliteit zo sterk.
Daarnaast is de familieband belangrijk voor mij. Niet in de zin van dat je ik je regelmatig moet zien, helemaal niet zelfs. Maar het feit dat iemand familie is, is voor mij genoeg. Ik mag een pesthekel aan diegene hebben, maar als puntje bij paaltje komt dan weegt die bloedband zwaarder dan wat ook. Alleen de liefde die ik voor Mr Nilsson voel is daar een uitzondering op.
En ook van hem kan ik het soms moeilijk hebben als hij loopt te mopperen op zus.
Ik vind het ook steeds moeilijker om met 'mijn kant' te praten over zus omdat dit toch weleens een negatieve insteek heeft. (heb je dit gehoord, dat gelezen?) Ik wil dat niet meer, tegelijkertijd moeten zij ook hun pijn en boosheid kwijt. En hebben zij mij ook heel erg gesteund.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 14 januari 2009 om 15:38
quote:HoiPippiLangkous schreef op 12 januari 2009 @ 22:56:
MM, dat advies geef ik ook vaak aan anderen. En zelf gebruik ik die 'tactiek' ook, alleen in de relatie met mijn zus lukt(e?) dat niet.
Het is ook zo'n complex ding die relatie tussen ons. Met 1000 draadjes zit je aan elkaar vast, je wilt ze doorknippen, maar voor iedere doorgeknipte draad komen er weer 10 nieuwe bij. Tenminste, zo werkt het bij mij, hoe dat bij haar gaat?
Het is ook complex.... maar wie heeft ooit gezegd dat alles makkelijk zou moeten zijn?
Hoe dat bij haar gaat? Niet de lijntjes willen doorknippen, waarom zou je? Ze is je zus, jullie zijn verbonden, hoe je het ook wendt of keert. Maar misschien wel je woede loslaten. En loslaten dat er maar 1 waarheid zou zijn. Haar beleving en haar interpretatie zijn net zo echt als de jouwe.
Serieus, stel haar eens een paar vragen waar ik het eerder over had. Dan kom je tot de kern. Wie weet wat er voor verlangen onder zit en dna kan je daarmee aan de slag. Misschien vraagt ze dat ook wel aan jou. In wezen willen jullie hetzelfde, denk ik: een goede relatie met elkaar. Als dat niet lukt, dat goede, dan accepteren dat het er niet in zit en misschien een weg vinden om toch een acceptabele relatie met elkaar te hebben waarin jullie je allebei happy voelen. Die kwaadheid zal haar ook veel energie kosten....
MM, dat advies geef ik ook vaak aan anderen. En zelf gebruik ik die 'tactiek' ook, alleen in de relatie met mijn zus lukt(e?) dat niet.
Het is ook zo'n complex ding die relatie tussen ons. Met 1000 draadjes zit je aan elkaar vast, je wilt ze doorknippen, maar voor iedere doorgeknipte draad komen er weer 10 nieuwe bij. Tenminste, zo werkt het bij mij, hoe dat bij haar gaat?
Het is ook complex.... maar wie heeft ooit gezegd dat alles makkelijk zou moeten zijn?
Hoe dat bij haar gaat? Niet de lijntjes willen doorknippen, waarom zou je? Ze is je zus, jullie zijn verbonden, hoe je het ook wendt of keert. Maar misschien wel je woede loslaten. En loslaten dat er maar 1 waarheid zou zijn. Haar beleving en haar interpretatie zijn net zo echt als de jouwe.
Serieus, stel haar eens een paar vragen waar ik het eerder over had. Dan kom je tot de kern. Wie weet wat er voor verlangen onder zit en dna kan je daarmee aan de slag. Misschien vraagt ze dat ook wel aan jou. In wezen willen jullie hetzelfde, denk ik: een goede relatie met elkaar. Als dat niet lukt, dat goede, dan accepteren dat het er niet in zit en misschien een weg vinden om toch een acceptabele relatie met elkaar te hebben waarin jullie je allebei happy voelen. Die kwaadheid zal haar ook veel energie kosten....
donderdag 15 januari 2009 om 10:56
quote:HoiPippiLangkous schreef op 13 januari 2009 @ 12:23:
Aanstaande vrijdag ga ik haar zien, begrafenis in de familiekring.
Hoorde vandaag dat zij zou gaan. Normale reactie was; zelf niet gaan, bozig voelen. Ken je dat, zo'n opgekropte woede in je borst?
Nu denk ik; natuurlijk gaat zij ook. Zij wil ook respect betuigen, bij mijn ouders zijn. En ik ook. Prima, dat moet naast elkaar kunnen.
Maar ben wel een beetje nerveus
Gecondoleerd HPL. En fijn dat je dat nu zo kunt voelen. Want zo is het natuurlijk.
Ik moet zeggen dat het me verwondert dat je eerder niet gegaan zou zijn omdat zij kwam. Dat gaat heel diep. En is in feite zo zonde.
Veel sterkte gewenst voor morgen en ik hoop dat het allemaal meevalt (en misschien een opening geeft om 's verder te praten en dan echt te praten ).
Aanstaande vrijdag ga ik haar zien, begrafenis in de familiekring.
Hoorde vandaag dat zij zou gaan. Normale reactie was; zelf niet gaan, bozig voelen. Ken je dat, zo'n opgekropte woede in je borst?
Nu denk ik; natuurlijk gaat zij ook. Zij wil ook respect betuigen, bij mijn ouders zijn. En ik ook. Prima, dat moet naast elkaar kunnen.
Maar ben wel een beetje nerveus
Gecondoleerd HPL. En fijn dat je dat nu zo kunt voelen. Want zo is het natuurlijk.
Ik moet zeggen dat het me verwondert dat je eerder niet gegaan zou zijn omdat zij kwam. Dat gaat heel diep. En is in feite zo zonde.
Veel sterkte gewenst voor morgen en ik hoop dat het allemaal meevalt (en misschien een opening geeft om 's verder te praten en dan echt te praten ).
donderdag 15 januari 2009 om 13:18
vrijdag 16 januari 2009 om 09:50
Pips. Topic gelezen.
Het is idd een complexe toestand, ik weet er alles van. Een zus is bijna net zo dichtbij als een moeder..Je bent al ver in je verwerkingsproces. (Een heel stuk verder van ik)
Goed dat je vandaag naar die uitvaart toe gaat. Sterkte, ik zal aan je denken.
Ik herken veel in jou relatie met Mr Nilsson. Jij leunt ook heel erg op hem, zonder afhankelijk van hem te zijn of onder de plak te zitten. Ik hou me altijd voor dat mijn manlief een andere (betere?) kijk op de situatie heeft dan ik omdat hij er net een beetje verder van af staat.
Ik moet mijn moeder vandaag of morgen bellen om het verjaardagsfeestje van mijn dochter af te melden. Het wordt de eerste keer sinds september dat ik haar zal spreken door de telefoon.
Ik ga niet bellen zonder dat er iemand in de buurt is als back-up. Ik wil namelijk niet met haar praten zonder dat er 'getuigen' zijn. Gewoon, op zeker spelen omdat ze het namelijk altijd flikt om me aan te vallen als er niemand bij is.
Maar goed, ik ga oftopic.
Sterkte voor straks!!!
Het is idd een complexe toestand, ik weet er alles van. Een zus is bijna net zo dichtbij als een moeder..Je bent al ver in je verwerkingsproces. (Een heel stuk verder van ik)
Goed dat je vandaag naar die uitvaart toe gaat. Sterkte, ik zal aan je denken.
Ik herken veel in jou relatie met Mr Nilsson. Jij leunt ook heel erg op hem, zonder afhankelijk van hem te zijn of onder de plak te zitten. Ik hou me altijd voor dat mijn manlief een andere (betere?) kijk op de situatie heeft dan ik omdat hij er net een beetje verder van af staat.
Ik moet mijn moeder vandaag of morgen bellen om het verjaardagsfeestje van mijn dochter af te melden. Het wordt de eerste keer sinds september dat ik haar zal spreken door de telefoon.
Ik ga niet bellen zonder dat er iemand in de buurt is als back-up. Ik wil namelijk niet met haar praten zonder dat er 'getuigen' zijn. Gewoon, op zeker spelen omdat ze het namelijk altijd flikt om me aan te vallen als er niemand bij is.
Maar goed, ik ga oftopic.
Sterkte voor straks!!!
vrijdag 16 januari 2009 om 19:42
GL, thanx. Het is inderdaad complex. Wat jij zegt over Mr Nilsson en ij klopt. Hetw erkt ook andersom, zo zal het bij jou ook zijn denk ik
Ben uiteindelijk niet naar de begrafenis zelf geweest omdat mijn pa het niet trok, ben lekker bij hem gebleven.
Na de begrafenis wel naar de condeolance geweest. Daar was zus ook.
Op een gegeven moment zat ze erg te katten op Neef die ook mee was. Niet schelden of schreeuwen, wel een beetje prekerig (zoals ik ook kan ) Was alleen de verkeerde plek en het verkeerde moment, ik zag ook mensen kijken.
Anyway, normaal zou ik pislink worden, nu kon ik alleen denken 'oké, dat is Zus. Zij voelt zich waarschijnlijk ook opgelaten of rot, als ze lekker in haar vel zou zitten zou ze dat niet doen'
Daarna nog naar mijn ouders huis gegaan, ik was echt relaxed. Kon ook met afstand kijken,. daar was ik wel blij mee.
Eén domme actie gehad: Neef zei tegen mij dat Zus oa gezegd had dat ze niet wilde dat hij tegen mij vertelde waar zij over spraken. 'HPL haat me al, je gooit alleen olie op het vuur'
Dat vond ik erg, want ik haat haar niet, verre van. Uiteindelijk op het laatste moment alle moed bij elkaar geraapt en gezegd 'ik haat je niet, ik hou best van je' (lekker lullig dat 'best', maar zo kwam het eruit) Dat viel niet goed.
'ik zei niet dat je me haat, ik zei dat je een hekel aan me hebt'
Ik; 'ja, dat klopt dan weer wel'
Zij 'Het is nu te laat, ik heb hier geen zin' oid 'Wat je toen en toen gezegd hebt over mijn burn out dat ging te ver.
Stomme ik: Ja jij bent ook vaak te ver gegaan'.
Kut, had ik maar gezegd dat ik snapte dat het haar gekwetst heeft.......
Vervelend was wel dat zij nog over straat naar Neef begon te roepen, dat ie het verkeerd had doorgegeven etc. Ben blij dat Pa en Ma zo doof zijn dat ze dat niet hoorden en dat er verder niemand op straat liep. Maar had wel met haar te doen eigenlijk. Niet in de zin van medelijden, weet niet zo goed hoe het uit te leggen.
Maar goed, ik heb tegen Zus gezegd dat ik van haar hou en ik was zelf gewoon relaxed. Dus ondanks die domme actie wel een goed gevoel.
Ben uiteindelijk niet naar de begrafenis zelf geweest omdat mijn pa het niet trok, ben lekker bij hem gebleven.
Na de begrafenis wel naar de condeolance geweest. Daar was zus ook.
Op een gegeven moment zat ze erg te katten op Neef die ook mee was. Niet schelden of schreeuwen, wel een beetje prekerig (zoals ik ook kan ) Was alleen de verkeerde plek en het verkeerde moment, ik zag ook mensen kijken.
Anyway, normaal zou ik pislink worden, nu kon ik alleen denken 'oké, dat is Zus. Zij voelt zich waarschijnlijk ook opgelaten of rot, als ze lekker in haar vel zou zitten zou ze dat niet doen'
Daarna nog naar mijn ouders huis gegaan, ik was echt relaxed. Kon ook met afstand kijken,. daar was ik wel blij mee.
Eén domme actie gehad: Neef zei tegen mij dat Zus oa gezegd had dat ze niet wilde dat hij tegen mij vertelde waar zij over spraken. 'HPL haat me al, je gooit alleen olie op het vuur'
Dat vond ik erg, want ik haat haar niet, verre van. Uiteindelijk op het laatste moment alle moed bij elkaar geraapt en gezegd 'ik haat je niet, ik hou best van je' (lekker lullig dat 'best', maar zo kwam het eruit) Dat viel niet goed.
'ik zei niet dat je me haat, ik zei dat je een hekel aan me hebt'
Ik; 'ja, dat klopt dan weer wel'
Zij 'Het is nu te laat, ik heb hier geen zin' oid 'Wat je toen en toen gezegd hebt over mijn burn out dat ging te ver.
Stomme ik: Ja jij bent ook vaak te ver gegaan'.
Kut, had ik maar gezegd dat ik snapte dat het haar gekwetst heeft.......
Vervelend was wel dat zij nog over straat naar Neef begon te roepen, dat ie het verkeerd had doorgegeven etc. Ben blij dat Pa en Ma zo doof zijn dat ze dat niet hoorden en dat er verder niemand op straat liep. Maar had wel met haar te doen eigenlijk. Niet in de zin van medelijden, weet niet zo goed hoe het uit te leggen.
Maar goed, ik heb tegen Zus gezegd dat ik van haar hou en ik was zelf gewoon relaxed. Dus ondanks die domme actie wel een goed gevoel.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 16 januari 2009 om 19:52
Goed van je Pip. Je weet nu in ieder geval dat je het kunt, ergens heengaan waar je zus ook zal zijn, en je daar niet meer druk om maken.
Over je zwaktemomentje; Het is moeilijk om alles over je kant te laten gaan, ik kan me voorstellen dat je je verdedigt als je het gevoel hebt aangevallen te worden. Je moet zelf misschien ook nog wel wennen aan je eigen nieuwe kijk op de zaak? Gewend als je bent van je af te bijten en je tanden te laten zien?
Ik sluit me aan bij Djoels, je laat vaker je warmte, zwakheden en kwetsbaarheid doorklinken in je posts, en dat 'staat' je prachtig...
(f)
Over je zwaktemomentje; Het is moeilijk om alles over je kant te laten gaan, ik kan me voorstellen dat je je verdedigt als je het gevoel hebt aangevallen te worden. Je moet zelf misschien ook nog wel wennen aan je eigen nieuwe kijk op de zaak? Gewend als je bent van je af te bijten en je tanden te laten zien?
Ik sluit me aan bij Djoels, je laat vaker je warmte, zwakheden en kwetsbaarheid doorklinken in je posts, en dat 'staat' je prachtig...
(f)
