Relaties
alle pijlers
Verbitterde vader deel 2
vrijdag 2 januari 2009 om 19:12
Enige maanden geleden had ik op deze pijler een topic geopend over mijn vader en het feit dat ik van mening was dat hij verbitterd was. De ziekte van mijn moeder (kanker, ze is inmiddels overleden in juni 2008) liep hier min of meer paralel aan.
Wij zijn nu ongeveer een half jaar verder en ik vind het verschrikkelijk te moeten constateren dat ik het steeds minder goed met mijn vader kan vinden en mij vaak moet inhouden
Hij is eenzaam, mist mijn moeder en weet het allemaal even niet zo goed. Al deze dingen snap ik en dit benoem ik ook als zodanig naar hem toe. Hij krijgt als vanzelfsprekend van mij alle ruimte om over mijn moeder te praten en alles wat daar omheen hangt.
Even in het kort: mijn vader is altijd al een vrij moeilijke man geweest met een zeer maar dan ook zeer uitgesproken mening die hij in de meeste gevallen niet onder stoelen of banken stak en steekt. Mensen doen het niet snel goed in zijn ogen en hij vindt altijd wel een paar minpunten in iemand waar hij dan te pas en te onpas zware (en vaak m.i. onterechte) kritiek op levert. Niet tegen de mensen zelf maar altijd wel aan mij en vroeger aan mijn moeder.
Ik kan mij nog heel veel situaties voor de geest halen waarbij wij bijvoorbeeld bij mensen op visite waren geweest (ik was toen nog klein en later jong) en waarbij hij dan op de terugweg in de auto ontzettend van leer kon trekken over bijvoorbeeld hoe mensen op de visite eruit zagen,( "mensen weten zich niet te kleden, vind je het gek dat ze geld hebben" ) wat ze zeiden of dat ze zaten te zeuren. Dat het gebak niet lekker was (want dan kwam niet van een goede bakker) en dat de whiskey of het bier niet deugden. Dit gebeurde niet soms maar eigenlijk vaker wel dan niet. Mensen mochten ook niet over vakanties praten (want mijn ouders gingen nooit nooit ver en lang) en ook niet over hun koophuis of plannen daartoe praten (want hij woont in een huurhuis...al dat gezeik over huizen kopen).
Mijn vader is een loner en heeft altijd gezegd niemand nodig te hebben, mensen konden hem gestolen worden, echter nu mijn moeder er niet meer is betaalt hij daar een hoge prijs voor. Afgezien van mijn moeders zus en haar man, de bovenburen, zijn nicht en de beste vriendin van mijn moeder, mijn man en ik, ziet hij weinig mensen, al vind ik dat meevallen want er zijn ook mensen die echt niemand zien. Hij blijft keer op keer zeggen " ik zie niemand en ik hoor niemand". Hij verwacht heel erg dat iedereen hem gaat bellen en weigert zelf initiatief te nemen, dat zegt hij ook letterlijk. Ook krijg ik het gevoel dat het voor hem erger is dat hij mijn moeder mis dan dat ik haar mis...ik heb volgens hem tenslotte mijn man nog, ook al heb ik meerdere keren gezegd dat mijn man mijn moeder niet is.
Lange tijd heb ik heel veel voorbeelden opgenoemd vanuit mijn positiviteit naar hem...meer in het kader van: kijk nu eens niet naar wat er niet is, maar kijk naar wat er wel is: 1 keer per week komt hij bij ons eten, we bellen dagelijks, hij wordt weleens uitgenodigd bij mijn tante of door anderen hier boven genoemden om te blijven eten, zij komen zo 1 keer in de maand koffie drinken, ik ga regelmatig met hem naar de stad, uit eten of naar de film en ook met mijn man onderneemt hij wel eens dingen maar van zijn kant komt er nauwelijks initiatief.
Met de kerst is hij twee dagen bij ons geweest en ik heb die dagen letterlijk op mijn tenen gelopen door zijn negatieve gedoe en de sfeer...zelfs mijn man begon het nu echt op te vallen hoe hij kan zijn. Na de kerst heb ik hier zo mee in mijn maag gezeten dan ik het hele verhaal aan mijn nicht en tante en oom heb verteld. Die laatsten zijn zelfs nog een avond op de koffie geweest om erover te praten.
Er zijn door hen toen dingen verteld die voor mij meer dan schokkend waren om te horen (ga niet teveel in op de details) maar het komt er dus op neer dat hij eigenlijk altijd al vreselijk negatief is geweest, al vanaf dat hij mijn moeder past kende en dat er in het verleden mensen zijn geweest die om hem niet vaak of helemaal niet meer bij mijn ouders kwamen, of het contact simpelweg hebben laten verwateren. Niet alleen kenissen maar ook zeer naaste familieleden. Mijn oom en tante hadden het hier die avond vreselijk moeilijk mee en mijn tante begon ook vrij zenuwachtig zijn goede kanten keer op keer op te sommen...heel fijn en begrijpelijk maar mij vielen de schellen van mijn ogen nadat ik alles had gehoord. Heb wel naar mijn oom en tante en ook naar mijn nicht uitgesproken dat ik het goed vond om deze dingen ook eens te horen en ook gezegd dat ik het snapte dat ze het lastig vonden....zou ik ook vinden.
Met Oud en Nieuw is hij ook bij ons geweest en is hij ook blijven slapen. In het complex waar wij wonen waren er nieuwe buren en zij hadden iedereen laten weten dat zij redelijk op orde waren en na twaalven buiten met alle buren op een leuke manier kennis wilde maken. Mijn man en ik dus naar buiten, uiteraard ook gevraagd of hij gezellig meeging maar zijn uitspraak was: ik ken die mensen toch niet. Enfin hij dus binnen gebleven, wij naar buiten gegaan en ongeveer 3 kwartier buiten geweest, kennis gemaakt met de buren die een tafel buiten hadden gezet met gluhwein, oliebollen en champagne voor iedereen...heel leuk allemaal. Hij had commentaar dat wij zo lang buiten waren gebleven en zei ook nog dat wij niet moesten verwachten dat die mensen onze beste vrienden zouden worden...want aan mensen heb je toch niets (!).
Ondanks het feit dat ik hem inmiddels een beetje ken en had ingecalculeerd dat e.e.a. mogelijk met het gemis van mijn moeder te maken had, was ik toch gekwetst. Mijn Oud en Nieuw was ook verre van tof en ik heb buiten ook een traantje weggepinkt maar ik kies ervoor toch te proberen dingen in een positief perspectief te zien en mij niet in mezelf op te sluiten en iedereen van mij af te schoppen.
Op 1 januari was hij bizar vroeg wakker en omdat ik hem hoorde rommelen ben ik er ook maar uitgegaan, heb ik koffie gezet etc...
Hij zat al helemaal aangekleed op de bank, zijn tasje alweer ingepakt. Heb een luchtig gesprek geprobeerd te voeren, uiteraard ook met openingen naar mijn moeder en vroeger etc.. Op een gegeven moment vroeg ik of hij van plan was dit nieuwe jaar nog te blijven werken (hij werkt freelance in een branche waarin dat kan en op afroep), meteen begon hij zijn stem te verheffen en zei dat hij wel moest blijven werken omdat hij toch niets anders te doen had en dat ik hem maar even moest vertellen wat hij met al zijn tijd zou gaan doen dan?
Ben er niet op ingegaan en zo rond half elf gaf hij aan naar huis te willen gaan (lopen, hij had zijn auto thuis gelaten, kan op zich ook wel gezien de afstand) Toen ik zei dat ik hem wel zou brengen en dat ik eerst even zou gaan douchen etc..zei hij : " als je dat voor mij over hebt moet je dat vooral doen" .
Ik heb hem vandaag even niet gebeld...ben er even klaar mee en zou bij god niet weten hoe ik het beste respectvol met hem om kan gaan zonder er zelf last van te krijgen. Zo ken ik nog tal van voorbeelden maar dit is een beetje de tendens van alles.
Ik laat hem nooit in de steek (is ook de insteek niet) en tuurlijk ben ik nog steeds dol op hem, zijn leuke kanten en heb ik voor een hoop dingen die hij heeft gedaan respect echter....ik vind dit voor dit moment wel heel moeilijk en weet het even niet meer. Ik ben verdorie blij dat ik mijn vader nog heb..heb verder geen broers of zussen en hebben verder een zeer kleine familie (familie van mijn vader ken ik niet vanwege dingen uit het verleden...alleen dan zijn nicht die een paar jaar geleden contact zocht)
Wie heeft advies?
Wij zijn nu ongeveer een half jaar verder en ik vind het verschrikkelijk te moeten constateren dat ik het steeds minder goed met mijn vader kan vinden en mij vaak moet inhouden
Hij is eenzaam, mist mijn moeder en weet het allemaal even niet zo goed. Al deze dingen snap ik en dit benoem ik ook als zodanig naar hem toe. Hij krijgt als vanzelfsprekend van mij alle ruimte om over mijn moeder te praten en alles wat daar omheen hangt.
Even in het kort: mijn vader is altijd al een vrij moeilijke man geweest met een zeer maar dan ook zeer uitgesproken mening die hij in de meeste gevallen niet onder stoelen of banken stak en steekt. Mensen doen het niet snel goed in zijn ogen en hij vindt altijd wel een paar minpunten in iemand waar hij dan te pas en te onpas zware (en vaak m.i. onterechte) kritiek op levert. Niet tegen de mensen zelf maar altijd wel aan mij en vroeger aan mijn moeder.
Ik kan mij nog heel veel situaties voor de geest halen waarbij wij bijvoorbeeld bij mensen op visite waren geweest (ik was toen nog klein en later jong) en waarbij hij dan op de terugweg in de auto ontzettend van leer kon trekken over bijvoorbeeld hoe mensen op de visite eruit zagen,( "mensen weten zich niet te kleden, vind je het gek dat ze geld hebben" ) wat ze zeiden of dat ze zaten te zeuren. Dat het gebak niet lekker was (want dan kwam niet van een goede bakker) en dat de whiskey of het bier niet deugden. Dit gebeurde niet soms maar eigenlijk vaker wel dan niet. Mensen mochten ook niet over vakanties praten (want mijn ouders gingen nooit nooit ver en lang) en ook niet over hun koophuis of plannen daartoe praten (want hij woont in een huurhuis...al dat gezeik over huizen kopen).
Mijn vader is een loner en heeft altijd gezegd niemand nodig te hebben, mensen konden hem gestolen worden, echter nu mijn moeder er niet meer is betaalt hij daar een hoge prijs voor. Afgezien van mijn moeders zus en haar man, de bovenburen, zijn nicht en de beste vriendin van mijn moeder, mijn man en ik, ziet hij weinig mensen, al vind ik dat meevallen want er zijn ook mensen die echt niemand zien. Hij blijft keer op keer zeggen " ik zie niemand en ik hoor niemand". Hij verwacht heel erg dat iedereen hem gaat bellen en weigert zelf initiatief te nemen, dat zegt hij ook letterlijk. Ook krijg ik het gevoel dat het voor hem erger is dat hij mijn moeder mis dan dat ik haar mis...ik heb volgens hem tenslotte mijn man nog, ook al heb ik meerdere keren gezegd dat mijn man mijn moeder niet is.
Lange tijd heb ik heel veel voorbeelden opgenoemd vanuit mijn positiviteit naar hem...meer in het kader van: kijk nu eens niet naar wat er niet is, maar kijk naar wat er wel is: 1 keer per week komt hij bij ons eten, we bellen dagelijks, hij wordt weleens uitgenodigd bij mijn tante of door anderen hier boven genoemden om te blijven eten, zij komen zo 1 keer in de maand koffie drinken, ik ga regelmatig met hem naar de stad, uit eten of naar de film en ook met mijn man onderneemt hij wel eens dingen maar van zijn kant komt er nauwelijks initiatief.
Met de kerst is hij twee dagen bij ons geweest en ik heb die dagen letterlijk op mijn tenen gelopen door zijn negatieve gedoe en de sfeer...zelfs mijn man begon het nu echt op te vallen hoe hij kan zijn. Na de kerst heb ik hier zo mee in mijn maag gezeten dan ik het hele verhaal aan mijn nicht en tante en oom heb verteld. Die laatsten zijn zelfs nog een avond op de koffie geweest om erover te praten.
Er zijn door hen toen dingen verteld die voor mij meer dan schokkend waren om te horen (ga niet teveel in op de details) maar het komt er dus op neer dat hij eigenlijk altijd al vreselijk negatief is geweest, al vanaf dat hij mijn moeder past kende en dat er in het verleden mensen zijn geweest die om hem niet vaak of helemaal niet meer bij mijn ouders kwamen, of het contact simpelweg hebben laten verwateren. Niet alleen kenissen maar ook zeer naaste familieleden. Mijn oom en tante hadden het hier die avond vreselijk moeilijk mee en mijn tante begon ook vrij zenuwachtig zijn goede kanten keer op keer op te sommen...heel fijn en begrijpelijk maar mij vielen de schellen van mijn ogen nadat ik alles had gehoord. Heb wel naar mijn oom en tante en ook naar mijn nicht uitgesproken dat ik het goed vond om deze dingen ook eens te horen en ook gezegd dat ik het snapte dat ze het lastig vonden....zou ik ook vinden.
Met Oud en Nieuw is hij ook bij ons geweest en is hij ook blijven slapen. In het complex waar wij wonen waren er nieuwe buren en zij hadden iedereen laten weten dat zij redelijk op orde waren en na twaalven buiten met alle buren op een leuke manier kennis wilde maken. Mijn man en ik dus naar buiten, uiteraard ook gevraagd of hij gezellig meeging maar zijn uitspraak was: ik ken die mensen toch niet. Enfin hij dus binnen gebleven, wij naar buiten gegaan en ongeveer 3 kwartier buiten geweest, kennis gemaakt met de buren die een tafel buiten hadden gezet met gluhwein, oliebollen en champagne voor iedereen...heel leuk allemaal. Hij had commentaar dat wij zo lang buiten waren gebleven en zei ook nog dat wij niet moesten verwachten dat die mensen onze beste vrienden zouden worden...want aan mensen heb je toch niets (!).
Ondanks het feit dat ik hem inmiddels een beetje ken en had ingecalculeerd dat e.e.a. mogelijk met het gemis van mijn moeder te maken had, was ik toch gekwetst. Mijn Oud en Nieuw was ook verre van tof en ik heb buiten ook een traantje weggepinkt maar ik kies ervoor toch te proberen dingen in een positief perspectief te zien en mij niet in mezelf op te sluiten en iedereen van mij af te schoppen.
Op 1 januari was hij bizar vroeg wakker en omdat ik hem hoorde rommelen ben ik er ook maar uitgegaan, heb ik koffie gezet etc...
Hij zat al helemaal aangekleed op de bank, zijn tasje alweer ingepakt. Heb een luchtig gesprek geprobeerd te voeren, uiteraard ook met openingen naar mijn moeder en vroeger etc.. Op een gegeven moment vroeg ik of hij van plan was dit nieuwe jaar nog te blijven werken (hij werkt freelance in een branche waarin dat kan en op afroep), meteen begon hij zijn stem te verheffen en zei dat hij wel moest blijven werken omdat hij toch niets anders te doen had en dat ik hem maar even moest vertellen wat hij met al zijn tijd zou gaan doen dan?
Ben er niet op ingegaan en zo rond half elf gaf hij aan naar huis te willen gaan (lopen, hij had zijn auto thuis gelaten, kan op zich ook wel gezien de afstand) Toen ik zei dat ik hem wel zou brengen en dat ik eerst even zou gaan douchen etc..zei hij : " als je dat voor mij over hebt moet je dat vooral doen" .
Ik heb hem vandaag even niet gebeld...ben er even klaar mee en zou bij god niet weten hoe ik het beste respectvol met hem om kan gaan zonder er zelf last van te krijgen. Zo ken ik nog tal van voorbeelden maar dit is een beetje de tendens van alles.
Ik laat hem nooit in de steek (is ook de insteek niet) en tuurlijk ben ik nog steeds dol op hem, zijn leuke kanten en heb ik voor een hoop dingen die hij heeft gedaan respect echter....ik vind dit voor dit moment wel heel moeilijk en weet het even niet meer. Ik ben verdorie blij dat ik mijn vader nog heb..heb verder geen broers of zussen en hebben verder een zeer kleine familie (familie van mijn vader ken ik niet vanwege dingen uit het verleden...alleen dan zijn nicht die een paar jaar geleden contact zocht)
Wie heeft advies?
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 2 januari 2009 om 19:31
Wat moet jouw moeder het ook zwaar gehad hebben. Heb je enig idee hoe zij hier mee omging? Hoe zij dit heeft uitgehouden?
Ik denk dat je er niet omheen komt om eens met hem te gaan praten, als je een leuk contact met je vader wilt. Geef aan dat je van hem houdt, maar dit gedrag niet accepteert. Dat als hij zo doet, je liever hebt dat hij naar huis gaat/jij naar huis gaat en het volgende keer wel weer eens probeert. Desnoods wijs je hem er maar op dat jij niet de enige bent die er voor wegloopt, dat dat ook met die en die familie is gebeurd.
Je moeder kon er niet bij weglopen, het gebeurde in haar eigen huis. Of ze had moeten scheiden. Maar jij kunt wel weg, zonder hem defintief in de steek te laten. Door hem te laten weten dat je wel met hem om wilt blijven gaan, maar niet op deze manier.
Ik denk dat je er niet omheen komt om eens met hem te gaan praten, als je een leuk contact met je vader wilt. Geef aan dat je van hem houdt, maar dit gedrag niet accepteert. Dat als hij zo doet, je liever hebt dat hij naar huis gaat/jij naar huis gaat en het volgende keer wel weer eens probeert. Desnoods wijs je hem er maar op dat jij niet de enige bent die er voor wegloopt, dat dat ook met die en die familie is gebeurd.
Je moeder kon er niet bij weglopen, het gebeurde in haar eigen huis. Of ze had moeten scheiden. Maar jij kunt wel weg, zonder hem defintief in de steek te laten. Door hem te laten weten dat je wel met hem om wilt blijven gaan, maar niet op deze manier.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 2 januari 2009 om 19:32
Ik wil je eerst zeggen dat ik je een hele lieve dochter vind. Als je geen/weinig contact meer met hem had, had ik dit ook begrepen. Natuurlijk is het voor hem heel moeilijk dat z'n vrouw is overleden, maar als hij niet oppast komt er straks niemand meer. Eigenlijk schrijf je dat hij altijd al zo was,dus op zich is er weinig veranderd, behalve dat de gebeurtenissen zijn gedrag versterkt hebben, wat ook wel normaal is.
Een oplossing heb ik niet voor je. Wel moet je ervoor oppassen dat je zijn gedrag op jezelf gaat betrekken. Het is ZIJN keuze om binnen te blijven als iedereen naar buiten gaat en om door te gaan met z'n negatieve gedrag.
Ooit heb ik eens van iemand gehoord; zolang het gedrag (negatief) beloond word, zal iemand niet gauw veranderen, want het levert blijkbaar toch wat op.
Lange tijd heb ik heel veel voorbeelden opgenoemd vanuit mijn positiviteit naar hem...meer in het kader van: kijk nu eens niet naar wat er niet is, maar kijk naar wat er wel is
Ik weet dat dit soort dingen vaak niet helpt, omdat je onbewust iemands verdriet ontkent.
Veel sterkte ermee. (f)
Een oplossing heb ik niet voor je. Wel moet je ervoor oppassen dat je zijn gedrag op jezelf gaat betrekken. Het is ZIJN keuze om binnen te blijven als iedereen naar buiten gaat en om door te gaan met z'n negatieve gedrag.
Ooit heb ik eens van iemand gehoord; zolang het gedrag (negatief) beloond word, zal iemand niet gauw veranderen, want het levert blijkbaar toch wat op.
Lange tijd heb ik heel veel voorbeelden opgenoemd vanuit mijn positiviteit naar hem...meer in het kader van: kijk nu eens niet naar wat er niet is, maar kijk naar wat er wel is
Ik weet dat dit soort dingen vaak niet helpt, omdat je onbewust iemands verdriet ontkent.
Veel sterkte ermee. (f)
vrijdag 2 januari 2009 om 19:36
Wat vervelend.. Het is je vader, maar soms zou je willen dat je een rol behang had om hem er achter te plakken
Hopelijk heeft je verhaal neerzetten al het een en ander opgelucht bij je.
Hou even afstand, dat kan geen kwaad. Helpt het misschien als je cynische opmerkingen maakt? (zo zit ik nl inelkaar) Bv, Het bier was zeker ook weer niet goed he? Nee, dacht ik al.
Zoiets. Dat je laat merken dat hij altijd negatief is, dat je niet anders verwacht. Soms is dat verhelderend voor diegene...
Sterkte iig...
Hopelijk heeft je verhaal neerzetten al het een en ander opgelucht bij je.
Hou even afstand, dat kan geen kwaad. Helpt het misschien als je cynische opmerkingen maakt? (zo zit ik nl inelkaar) Bv, Het bier was zeker ook weer niet goed he? Nee, dacht ik al.
Zoiets. Dat je laat merken dat hij altijd negatief is, dat je niet anders verwacht. Soms is dat verhelderend voor diegene...
Sterkte iig...
vrijdag 2 januari 2009 om 19:37
Heb je wel eens geprobeert om hier gewoon een gesprek over aan te gaan met je vader? Dat is natuurlijk niet makkelijk, maar wellicht kun je hem op die manier de ogen openen? Al die negativiteit is voor jou ook niet leuk en maakt het gemis van je moeder extra zwaar. Alhoewel je begrip kunt hebben voor het verdriet van je vader, lijkt hij volledig voorbij te gaan aan jouw verdriet. Sterker, hij doet er nog een schepje bovenop. Als je dit zo nog veel langer door laat gaan, dan zul je misschien toch nog meer afstand van hem gaan nemen en wordt hij alleen maar alener, daar is niemand mee geholpen.
Als een goed gesprek geen effect heeft, dan is een minder respectloze oplossing misschien nodig. Soms kan het de enige oplossing zijn om tot mensen door te dringen als je de bom eens laat barsten. En daar bedoel ik dan mee, flink uitvallen op het moment dat hij jou raakt. Dat kan trouwens ook best respectvol, als in beheerst en duidelijk zonder schelden en stemverheffing.
Sterkte!
Als een goed gesprek geen effect heeft, dan is een minder respectloze oplossing misschien nodig. Soms kan het de enige oplossing zijn om tot mensen door te dringen als je de bom eens laat barsten. En daar bedoel ik dan mee, flink uitvallen op het moment dat hij jou raakt. Dat kan trouwens ook best respectvol, als in beheerst en duidelijk zonder schelden en stemverheffing.
Sterkte!
vrijdag 2 januari 2009 om 19:40
@ poezewoes: mijn moeder heeft het er ook moeilijk mee gehad, dat weet ik van haar maar ook van mijn tante. Mijn moeder was altijd een zeer diplomatieke en positieve vrouw die naast al dit gezeik ook de positieve kanten van mijn vader is in blijven zien. Echter, hoe dieper ik over dingen ben gaan nadenken de afgelopen dagen, hoe meer ik ook tot de conclusie ben gekomen dat mijn moeder de afgelopen jaren ook veel van mijn vaders gedrag is over gaan nemen. Wel blies ze regelmatig stoom af tegen mij. Mijn moeder leefde op zich ook een zeer geisoleerd bestaan en heeft ook nooit de kans gekregen of genomen, dat weet ik niet, haar sociale netwerk op te bouwen of uit te breiden.
Misschien heb ik dit langere tijd wel onbewust buiten gehouden maar door er veel over na te denken over het verleden (heb een ijzersterk geheugen ook dat helpt) en mijn gedachten alle kanten op te laten schieten heb ik dit wel moeten concluderen.
Het liefste zou ik hem ook confronteren met het gesprek wat ik met mijn tante en oom heb gehad echter...ik kan de consequenties hiervan niet overzien en ben er ook nog niet uit of ik dit wel helemaal zuiver vind naar mijn oom en tante toe...en nee ik heb ze niet moeten of hoeven beloven het stil te houden maar toch.
Het pijnlijke is dat e.e.a. zoals ik al zei over zeer, zeer naaste familieleden gaat.
Naast het feit dat ik mijn moeder heel erg mis, vind ik e.e.a. wel een ontzettende mokerslag en heb er meer dan veel moeite mee dat dingen zo gegaan zijn (nee, kan het niet meer veranderen, moet het er maar mee doen zoals het is gegaan)
Wat mij het meeste angst inboezemt: als mijn vader er op enig moment ook niet meer zal zijn, hij is tenslotte al in de 70, ik dan met veel verdriet moet denken aan een man die verbitterd was en vol wrok en frustratie.
Misschien heb ik dit langere tijd wel onbewust buiten gehouden maar door er veel over na te denken over het verleden (heb een ijzersterk geheugen ook dat helpt) en mijn gedachten alle kanten op te laten schieten heb ik dit wel moeten concluderen.
Het liefste zou ik hem ook confronteren met het gesprek wat ik met mijn tante en oom heb gehad echter...ik kan de consequenties hiervan niet overzien en ben er ook nog niet uit of ik dit wel helemaal zuiver vind naar mijn oom en tante toe...en nee ik heb ze niet moeten of hoeven beloven het stil te houden maar toch.
Het pijnlijke is dat e.e.a. zoals ik al zei over zeer, zeer naaste familieleden gaat.
Naast het feit dat ik mijn moeder heel erg mis, vind ik e.e.a. wel een ontzettende mokerslag en heb er meer dan veel moeite mee dat dingen zo gegaan zijn (nee, kan het niet meer veranderen, moet het er maar mee doen zoals het is gegaan)
Wat mij het meeste angst inboezemt: als mijn vader er op enig moment ook niet meer zal zijn, hij is tenslotte al in de 70, ik dan met veel verdriet moet denken aan een man die verbitterd was en vol wrok en frustratie.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 2 januari 2009 om 19:45
quote:Pilous schreef op 02 januari 2009 @ 19:36:
Hou even afstand, dat kan geen kwaad. Helpt het misschien als je cynische opmerkingen maakt? (zo zit ik nl inelkaar) Bv, Het bier was zeker ook weer niet goed he? Nee, dacht ik al.
Zoiets. Dat je laat merken dat hij altijd negatief is, dat je niet anders verwacht. Soms is dat verhelderend voor diegene...
Sterkte iig...
Ja zo zit ik ook wel in elkaar...afgelopen zomer toen mijn man jarig was en hij luidkeels commentaar had op sommige mensen omdat dat ze 3 borden eten op hadden geschept, heb ik hem lachend (huilend vanbinnen maar dat terzijde) het balkon opgetrokken om te gaan roken en tegen hem gezegd: pa, je bent alleen maar jaloers dat jij niet zoveel meer op kunt.
Met name de familie van mijn man was hier best ontstemd over (zijn surinaams en de ongeschreven regel bij een hoop surinaamse mensen is dat je nooit maar dan ook nooit commentaar levert op iemand zijn eten, over de hoeveelheid, manier van eten etc...) Heeft mijn man toen ook nog opgelost door het toch nog voor mijn vader op te nemen min of meer maar toen de visite weg was kregen wij hier (terecht) wel woorden over.
Hou even afstand, dat kan geen kwaad. Helpt het misschien als je cynische opmerkingen maakt? (zo zit ik nl inelkaar) Bv, Het bier was zeker ook weer niet goed he? Nee, dacht ik al.
Zoiets. Dat je laat merken dat hij altijd negatief is, dat je niet anders verwacht. Soms is dat verhelderend voor diegene...
Sterkte iig...
Ja zo zit ik ook wel in elkaar...afgelopen zomer toen mijn man jarig was en hij luidkeels commentaar had op sommige mensen omdat dat ze 3 borden eten op hadden geschept, heb ik hem lachend (huilend vanbinnen maar dat terzijde) het balkon opgetrokken om te gaan roken en tegen hem gezegd: pa, je bent alleen maar jaloers dat jij niet zoveel meer op kunt.
Met name de familie van mijn man was hier best ontstemd over (zijn surinaams en de ongeschreven regel bij een hoop surinaamse mensen is dat je nooit maar dan ook nooit commentaar levert op iemand zijn eten, over de hoeveelheid, manier van eten etc...) Heeft mijn man toen ook nog opgelost door het toch nog voor mijn vader op te nemen min of meer maar toen de visite weg was kregen wij hier (terecht) wel woorden over.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 2 januari 2009 om 19:51
@nummerzoveel: heb al vele malen geprobeerd gesprekken aan te gaan maar hij praat er dan doodleuk overheen of trekt e.e.a. weer naar zichzelf toe. En ja, dat laat ik dan zelf ook gebeuren natuurlijk omdat ik op zo'n moment echt niet weet hoe ik verder moet, het soms uit frustratie zelf ook maar laat zitten en de moed opgeeft en soms ben ik ook heel erg verbijsterd met als gevolg dat ik hem ruimte geeft erover heen te praten o.i.d.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
vrijdag 2 januari 2009 om 19:59
Je laat hem niet in de steek zeg je. En dat begrijp ik, die loyaliteit gaat diep. Maar misschien is het wel goed om een keer tegen hem te zeggen dat als hij zo doorgaat, hij jou verwijdert van hem doordat hij je telkens pijn doet. En dat je niet weet hoe dat er op de langere termijn uit gaat zien.
Daar moet je dan ook niet over discussieren. Als je het idd zo voelt of iets soortgelijks, gewoon mededelen en erbij vermelden dat als hij er een keer echt graag over wil praten met je, dit altijd kan. Maar dan wel met een luisterend oor en respect en aandacht voor je gevoelens.
Bij mijn moeder was dit niet mogelijk, het liep er uiteindelijk op uit dat ik haar heb gezegd (erm... geschreeuwd ) dat ik er klaar mee was en dat het me niet meer kon schelen als ik haar nooit meer zou zien. Dat wens ik je niet toe, dat was een heel naar moment. Tegelijkertijd heeft het haar wel wakkergeschud dat ik die keuze kon maken en dat ze dat niet wilde dus dat daar consequenties aan vastzaten voor hoe ze zich gedraagt naar mij toe en wat de voorwaarden zijn voor contact.
Wat dat betreft denk ik dat het misschien zou helpen als hij begrijpt dat hij je veel pijn doet en hij je wegdrijft van hem op deze manier. Ik denk dat hij dat niet wil.
Daar moet je dan ook niet over discussieren. Als je het idd zo voelt of iets soortgelijks, gewoon mededelen en erbij vermelden dat als hij er een keer echt graag over wil praten met je, dit altijd kan. Maar dan wel met een luisterend oor en respect en aandacht voor je gevoelens.
Bij mijn moeder was dit niet mogelijk, het liep er uiteindelijk op uit dat ik haar heb gezegd (erm... geschreeuwd ) dat ik er klaar mee was en dat het me niet meer kon schelen als ik haar nooit meer zou zien. Dat wens ik je niet toe, dat was een heel naar moment. Tegelijkertijd heeft het haar wel wakkergeschud dat ik die keuze kon maken en dat ze dat niet wilde dus dat daar consequenties aan vastzaten voor hoe ze zich gedraagt naar mij toe en wat de voorwaarden zijn voor contact.
Wat dat betreft denk ik dat het misschien zou helpen als hij begrijpt dat hij je veel pijn doet en hij je wegdrijft van hem op deze manier. Ik denk dat hij dat niet wil.
vrijdag 2 januari 2009 om 20:46
Sprokkelientje, wat een ontzettend nare situatie.
Het eerste wat me te binnen schoot toen ik je verhaal las was mijn opa. Hij deed precies zo. Toen mijn oma nog leefde was hij al een hele moeilijke man, maar na mijn oma's dood werd hij bijna onmogelijk. Zijn hele leven heeft hij iedereen gekwetst en niemand toegelaten, maar toen mijn oma overleden was was hij furieus dat er niemand bij hem langs kwam. Hij bleef nare en kwetsende opmerkingen maken en alles lokte zijn boosheid uit. Het heeft voor heel veel verdriet gezorgd en er zijn periodes geweest dat mijn vader, mijn zusjes en ik geen contact met hem hadden. Mijn moeder werd keer op keer heel hard gekwetst, maar wilde hem niet alleen laten. Hij is uiteindelijk een jaar na mijn oma overleden.
Ik weet niet wat je kunt doen om de situatie waar je nu in zit te veranderen. Ik merk wel dat mijn moeder het er nu (een half jaar na zijn overlijden) nog steeds moeilijk mee heeft. Keer op keer zijn haar grenzen verschoven en heeft ze een stukje van zichzelf ingeleverd. Toch kon ze op dat moment niet anders. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je het contact moet verbreken, maar het is en blijft wel je vader. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid, en pas goed op jezelf.
Het eerste wat me te binnen schoot toen ik je verhaal las was mijn opa. Hij deed precies zo. Toen mijn oma nog leefde was hij al een hele moeilijke man, maar na mijn oma's dood werd hij bijna onmogelijk. Zijn hele leven heeft hij iedereen gekwetst en niemand toegelaten, maar toen mijn oma overleden was was hij furieus dat er niemand bij hem langs kwam. Hij bleef nare en kwetsende opmerkingen maken en alles lokte zijn boosheid uit. Het heeft voor heel veel verdriet gezorgd en er zijn periodes geweest dat mijn vader, mijn zusjes en ik geen contact met hem hadden. Mijn moeder werd keer op keer heel hard gekwetst, maar wilde hem niet alleen laten. Hij is uiteindelijk een jaar na mijn oma overleden.
Ik weet niet wat je kunt doen om de situatie waar je nu in zit te veranderen. Ik merk wel dat mijn moeder het er nu (een half jaar na zijn overlijden) nog steeds moeilijk mee heeft. Keer op keer zijn haar grenzen verschoven en heeft ze een stukje van zichzelf ingeleverd. Toch kon ze op dat moment niet anders. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je het contact moet verbreken, maar het is en blijft wel je vader. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid, en pas goed op jezelf.
vrijdag 2 januari 2009 om 22:12
Sprokkelientje, alsof ik mijn eigen verhaal lees.... ook mijn vader was altijd al een negatief ingesteld mens en niemand voldeed aan zijn (veel te hoge) eisen. Mijn moeder was de buffer thuis en haar eeuwige optimisme hield de zaak in balans. Tot zij overleed, ruim 9 jaar geleden nu al. En mijn vader werd narriger en narriger. Ik heb een jongere broer, maar die woont in een ver buitenland, dus ik stond er praktisch alleen voor. Want nu mijn moeder er niet meer was, bleven de vrienden (haar vrienden dus) gewoon weg. En ik kon hem toch niet aan zijn lot overlaten? Nou, om een lang verhaal kort te maken: na 9 jaar steeds weer gekwetst te worden, gekleineerd te worden en verdriet te hebben, heb ik onlangs besloten me niet langer hiervoor vrijwillig te laten gebruiken. Mijn broer staat achter me, ook omdat hij hetzelfde ervaart. En dat steunt me erg, want ik voel me nu vooral ontzettend schuldig.
Wat je goed moet bedenken is: je kunt mensen niet veranderen, en zeker niet je (oude) vader..... hoe hard je ook probeert. Je kunt proberen hem te begrijpen, dat heb ik ook gedaan en ik begrijp hem ook wel (tot op zekere hoogte) maar soms is het niet genoeg. Ik heb mijn moeder op haar ziekbed beloofd mijn vader niet in de steek te laten,maar ik weet zeker dat zij dit ook niet zou willen, voor mij. Want ik ben ook een mens met gevoel, en hij heeft het echt aan zichzelf te danken. En ergens neem ik het hem kwalijk dat hij me, ondanks dat we elkaar niet meer zien/spreken, dit schuldgevoel geeft.
Ik wens je heel veel sterkte en succes Sprokkelientje en ik hoop dat jij er wel uitkomt met hem....... *hug*
Wat je goed moet bedenken is: je kunt mensen niet veranderen, en zeker niet je (oude) vader..... hoe hard je ook probeert. Je kunt proberen hem te begrijpen, dat heb ik ook gedaan en ik begrijp hem ook wel (tot op zekere hoogte) maar soms is het niet genoeg. Ik heb mijn moeder op haar ziekbed beloofd mijn vader niet in de steek te laten,maar ik weet zeker dat zij dit ook niet zou willen, voor mij. Want ik ben ook een mens met gevoel, en hij heeft het echt aan zichzelf te danken. En ergens neem ik het hem kwalijk dat hij me, ondanks dat we elkaar niet meer zien/spreken, dit schuldgevoel geeft.
Ik wens je heel veel sterkte en succes Sprokkelientje en ik hoop dat jij er wel uitkomt met hem....... *hug*
vrijdag 2 januari 2009 om 22:29
Sprokkelien, wat heb ik een bewondering voor je tact en je engelengeduld.
Ik kan me heel goed voorstellend dat je nu heel even wat afstand neemt.
Volgens mij is dit niet zo 1, 2, 3 op te lossen.
Je vader heeft zo'n ingesleten denkpatroon, het lijkt me niet aannemelijk dat hij zo flexibel is dat hij dit nog makkelijk bij kan stellen.
Sterkte en een van Perel.
Ik kan me heel goed voorstellend dat je nu heel even wat afstand neemt.
Volgens mij is dit niet zo 1, 2, 3 op te lossen.
Je vader heeft zo'n ingesleten denkpatroon, het lijkt me niet aannemelijk dat hij zo flexibel is dat hij dit nog makkelijk bij kan stellen.
Sterkte en een van Perel.
zaterdag 3 januari 2009 om 16:03
quote:its schreef op 02 januari 2009 @ 22:20:
Ik moet trouwens wel toegeven dat ik ergens "blij" ben te ontdekken dat ik niet de enige ben die hiermee te maken heeft. Hoe lullig dit ook moge klinken....
Tuurlijk ben je " blij" ik dacht ook altijd lang dat ik de enige was. Merk wel dat ik veel heb aan de reacties hier zeg....het lost niets op maar het biedt wel troost en handsvatten.
Gisteren belde hij mij even.." gelukkig" had hij een goede bui (want een propvol programma), gewerkt, naar de kapper geweest, boodschappen gedaan (jaja...de man zorgt op praktisch gebied enorm goed voor zichzelf en het huishouden...dat dan weer wel) en later was hij even uitgenodigd bij de buren.
Niet dat ik er nu meteen anders over denk maar ik merk wel dat het mij ook weer goed doet...wat ergens ook weer niet goed is omdat het betekent dat ik mijn welzijn ergens toch van hem laat afhangen en dat moet niet maargoed.
Morgen ga ik hem weer even bellen en dan kan het allemaal weer helemaal anders zijn...
Ik moet trouwens wel toegeven dat ik ergens "blij" ben te ontdekken dat ik niet de enige ben die hiermee te maken heeft. Hoe lullig dit ook moge klinken....
Tuurlijk ben je " blij" ik dacht ook altijd lang dat ik de enige was. Merk wel dat ik veel heb aan de reacties hier zeg....het lost niets op maar het biedt wel troost en handsvatten.
Gisteren belde hij mij even.." gelukkig" had hij een goede bui (want een propvol programma), gewerkt, naar de kapper geweest, boodschappen gedaan (jaja...de man zorgt op praktisch gebied enorm goed voor zichzelf en het huishouden...dat dan weer wel) en later was hij even uitgenodigd bij de buren.
Niet dat ik er nu meteen anders over denk maar ik merk wel dat het mij ook weer goed doet...wat ergens ook weer niet goed is omdat het betekent dat ik mijn welzijn ergens toch van hem laat afhangen en dat moet niet maargoed.
Morgen ga ik hem weer even bellen en dan kan het allemaal weer helemaal anders zijn...
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
