Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 29 december 2008 om 14:46
quote:eleonora schreef op 29 december 2008 @ 12:32:
Zaterdag heb ik een paar Oogklepdames ontmoet. Ik kan er in mijn diarree/braakdelirium niet over uit dat er mannen zijn die deze vrouwen niet op handen dragen. Snap ik nou helemaal niks van.....
Leo, beterschap lieve schat.
Het was heel bijzonder
Ik snap er ook niets van nee...
Zaterdag heb ik een paar Oogklepdames ontmoet. Ik kan er in mijn diarree/braakdelirium niet over uit dat er mannen zijn die deze vrouwen niet op handen dragen. Snap ik nou helemaal niks van.....
Leo, beterschap lieve schat.
Het was heel bijzonder
Ik snap er ook niets van nee...
maandag 29 december 2008 om 15:09
Meisjes ik ben zo ontzettend blij,ik heb vandaag net bericht gekregen dat ik een nieuw huis krijg.
Het huis word nog gebouwd en is pas 1 december 2009 klaar maar ik ben zo blij als een kind.
Eindelijk kan ik over een tijdje weg uit dit huis waar zoveel nare herinneringen liggen..
Mijn nieuwe jaar kan niet beter beginnen dan met dit mooie vooruitzicht.
Het huis word nog gebouwd en is pas 1 december 2009 klaar maar ik ben zo blij als een kind.
Eindelijk kan ik over een tijdje weg uit dit huis waar zoveel nare herinneringen liggen..
Mijn nieuwe jaar kan niet beter beginnen dan met dit mooie vooruitzicht.
maandag 29 december 2008 om 15:22
maandag 29 december 2008 om 15:36
Lieve meiden,
Allemaal goeie kerstdagen gehad? Nog dank voor jullie lieve woorden (heb tijdelijk wat comp.problemen, dus kan vanuit huis ff niet forummen).
Kerst is redelijk oke verlopen. 1e kerstdag met zoonlief naar mijn moeder + fam. geweest voor het kerstdiner. Was gezellig, maar ook confronterend (daar zat ik weer, net als jaren eerder, zonder partner, maar nu mét kind...)
Za.ochtend kwam ex langs met het definitieve convenant. Hij heeft het ondertekend, ik ook. Vandaag brengt hij het hoogstpersoonlijk naar mijn advocaat, zodat het nog voor het eind vh jaar bij de rechtbank kan worden ingediend. Volgens advocaat duurt het dan nog max. 4 weken voordat de uitspraak er is.
Gemengde gevoelens bij. Overall een gevoel van opluchting, wat overheerst. Maar ergens ook een beetje...eng, ik weet niet hoe ik het omschrijven moet. Het voelt alsof ik vanaf dat moment (wanneer het echt officieel is uitgesproken) er echt helemaal alleen voor sta. Hoewel ik dat nu natuurlijk in praktijk ook al sta en ook absoluut onder geen enkele noemer ook maar wat voor verlangen heb om e.e.a. ongedaan te maken, of zo...Het is meer een bepaald gevoel...alsof het dan ineens 'echt' is, terwijl er in praktijk waarschijnlijk niet zoveel verandert t.o.v. mijn huidige leventje. Hopelijk verandert als enige het van tijd tot tijd nog altijd bemoeierige gedrag van ex... Vanaf het moment van definitieve uitspraak heeft hij nl. nergens meer enige zeggenschap over, m.u.v. zoonlief. Hoef ik eindelijk op geen enkel gebied meer verantwoording aan hem af te leggen.
Ik heb vandaag gebeld voor een afspraak bij een psych. Praktijk blijkt gesloten. Hoop dat ze me snel terugbellen, want ik merk toch wel meer en meer dat ik wel wat hulp kan gebruiken.. op meerdere vlakken...
Merk dat ik erg veel moeite heb met omgang met ex. Hij die zijn best doet om een zo normaal mogelijk contact op te bouwen omwille van zoonlief ('als jij als enige was overgebleven, dan had je naar de kloten kunnen lopen!') en van daaruit quasi beleefd en vriendelijk is. En ik die me hier geen raad mee weet. Ben eigenlijk nog altijd zó laaiend op hem, voel me zó immens in de steek gelaten, zó mega onterecht behandeld door hem, heb nog altijd zoveel verdriet, zoveel onbegrip...
Maar zoals mijn moeder deze kerst nog tegen me zei: 'Haal het maar uit je hoofd dat je ooit erkenning van hem zult krijgen!'
En dat besef ik me, maar het frustreert me des te meer...
Allemaal goeie kerstdagen gehad? Nog dank voor jullie lieve woorden (heb tijdelijk wat comp.problemen, dus kan vanuit huis ff niet forummen).
Kerst is redelijk oke verlopen. 1e kerstdag met zoonlief naar mijn moeder + fam. geweest voor het kerstdiner. Was gezellig, maar ook confronterend (daar zat ik weer, net als jaren eerder, zonder partner, maar nu mét kind...)
Za.ochtend kwam ex langs met het definitieve convenant. Hij heeft het ondertekend, ik ook. Vandaag brengt hij het hoogstpersoonlijk naar mijn advocaat, zodat het nog voor het eind vh jaar bij de rechtbank kan worden ingediend. Volgens advocaat duurt het dan nog max. 4 weken voordat de uitspraak er is.
Gemengde gevoelens bij. Overall een gevoel van opluchting, wat overheerst. Maar ergens ook een beetje...eng, ik weet niet hoe ik het omschrijven moet. Het voelt alsof ik vanaf dat moment (wanneer het echt officieel is uitgesproken) er echt helemaal alleen voor sta. Hoewel ik dat nu natuurlijk in praktijk ook al sta en ook absoluut onder geen enkele noemer ook maar wat voor verlangen heb om e.e.a. ongedaan te maken, of zo...Het is meer een bepaald gevoel...alsof het dan ineens 'echt' is, terwijl er in praktijk waarschijnlijk niet zoveel verandert t.o.v. mijn huidige leventje. Hopelijk verandert als enige het van tijd tot tijd nog altijd bemoeierige gedrag van ex... Vanaf het moment van definitieve uitspraak heeft hij nl. nergens meer enige zeggenschap over, m.u.v. zoonlief. Hoef ik eindelijk op geen enkel gebied meer verantwoording aan hem af te leggen.
Ik heb vandaag gebeld voor een afspraak bij een psych. Praktijk blijkt gesloten. Hoop dat ze me snel terugbellen, want ik merk toch wel meer en meer dat ik wel wat hulp kan gebruiken.. op meerdere vlakken...
Merk dat ik erg veel moeite heb met omgang met ex. Hij die zijn best doet om een zo normaal mogelijk contact op te bouwen omwille van zoonlief ('als jij als enige was overgebleven, dan had je naar de kloten kunnen lopen!') en van daaruit quasi beleefd en vriendelijk is. En ik die me hier geen raad mee weet. Ben eigenlijk nog altijd zó laaiend op hem, voel me zó immens in de steek gelaten, zó mega onterecht behandeld door hem, heb nog altijd zoveel verdriet, zoveel onbegrip...
Maar zoals mijn moeder deze kerst nog tegen me zei: 'Haal het maar uit je hoofd dat je ooit erkenning van hem zult krijgen!'
En dat besef ik me, maar het frustreert me des te meer...
maandag 29 december 2008 om 15:52
Ha lieve Yayaatje!
Ik snap het hoor. Het is het plaatje dat je mist. Niet hem, maar het plaatje van een compleet gezin. Juist met Kerst loop je tegen die dingen aan. Het heeft even tijd nodig voor je ook echt vóelt dat het zo beter is en je kunt genieten van het feit dat je je eigen plek helemaal kerstig kunt maken en je zoontje gewoon aan de boom kan trekken en er niemand zeurt over naalden op de grond. En dat je met niemand hoeft te overleggen waar en hoe je Kerst wilt vieren en niet bang hoeft te zijn voor ruzie achteraf. En dat je niet meer op eieren hoeft te lopen en gewoon jezelf kan zijn.
Dat is gewoon wennen
Je loopt nu tegen je onbewuste angsten aan, denk ik. De dingen die je jarenlang bij je ex hebben gehouden en die je er steeds weer toe brachten het opnieuw met hem te proberen. Het is ook eng. Ook al had je geen r*** aan die nietsnut, het voelde in elk geval alsof je er niet alleen voorstond. In jouw hoofd had je hem wel nodig.
Het goede nieuws is dat je er nu achter gaat komen dat je hem écht niet nodig hebt en jezelf heel goed kan redden. Je bent niet alleen, je hebt mensen om je heen die je willen helpen. Je bent capabel, slim, lief. Je zoekt professionele hulp, dat gaat je ook helpen.
Je gaat steeds tegen dingen aanlopen die je moet regelen en af en toe zul je balen dat je ze niet aan Nietsnut kan overlaten (want hij deed vast wel eens íets). Je leert anders denken, je wordt steeds minder bang en steeds meer oplossingsgericht. Je komt erachter dat je eigenlijk alles wel zelf kan oplossen en anders (betaalde) hulp kan zoeken om het voor je te doen. Bij elke hobbel word je weer wat sterker en zelfverzekerder.
Hij die zijn best doet om een zo normaal mogelijk contact op te bouwen omwille van zoonlief ('als jij als enige was overgebleven, dan had je naar de kloten kunnen lopen!') en van daaruit quasi beleefd en vriendelijk is.
Dat bedoel je toch hopelijk sarcastisch? Hij meent er geen bal van hoor! Hij wil jou blijven overheersen en gebruikt je zoontje daarvoor. Daar is je zoontje 'handig' voor wat hem betreft. Blijf het contact zo veel mogelijk afhouden. Hij zal het minste geringste blijven aangrijpen om jou weer onder de duim te krijgen.
Ik snap het hoor. Het is het plaatje dat je mist. Niet hem, maar het plaatje van een compleet gezin. Juist met Kerst loop je tegen die dingen aan. Het heeft even tijd nodig voor je ook echt vóelt dat het zo beter is en je kunt genieten van het feit dat je je eigen plek helemaal kerstig kunt maken en je zoontje gewoon aan de boom kan trekken en er niemand zeurt over naalden op de grond. En dat je met niemand hoeft te overleggen waar en hoe je Kerst wilt vieren en niet bang hoeft te zijn voor ruzie achteraf. En dat je niet meer op eieren hoeft te lopen en gewoon jezelf kan zijn.
Dat is gewoon wennen
Je loopt nu tegen je onbewuste angsten aan, denk ik. De dingen die je jarenlang bij je ex hebben gehouden en die je er steeds weer toe brachten het opnieuw met hem te proberen. Het is ook eng. Ook al had je geen r*** aan die nietsnut, het voelde in elk geval alsof je er niet alleen voorstond. In jouw hoofd had je hem wel nodig.
Het goede nieuws is dat je er nu achter gaat komen dat je hem écht niet nodig hebt en jezelf heel goed kan redden. Je bent niet alleen, je hebt mensen om je heen die je willen helpen. Je bent capabel, slim, lief. Je zoekt professionele hulp, dat gaat je ook helpen.
Je gaat steeds tegen dingen aanlopen die je moet regelen en af en toe zul je balen dat je ze niet aan Nietsnut kan overlaten (want hij deed vast wel eens íets). Je leert anders denken, je wordt steeds minder bang en steeds meer oplossingsgericht. Je komt erachter dat je eigenlijk alles wel zelf kan oplossen en anders (betaalde) hulp kan zoeken om het voor je te doen. Bij elke hobbel word je weer wat sterker en zelfverzekerder.
Hij die zijn best doet om een zo normaal mogelijk contact op te bouwen omwille van zoonlief ('als jij als enige was overgebleven, dan had je naar de kloten kunnen lopen!') en van daaruit quasi beleefd en vriendelijk is.
Dat bedoel je toch hopelijk sarcastisch? Hij meent er geen bal van hoor! Hij wil jou blijven overheersen en gebruikt je zoontje daarvoor. Daar is je zoontje 'handig' voor wat hem betreft. Blijf het contact zo veel mogelijk afhouden. Hij zal het minste geringste blijven aangrijpen om jou weer onder de duim te krijgen.
Ga in therapie!
maandag 29 december 2008 om 16:04
Lieve Duubs,
Je bent lief!
Weet je, ik hoop dat ik zover kom - en misschien is daar straks de definitieve uitspraak wel voor nodig geweest - dat ik op enig moment op het punt kom dat ik werkelijk lák kan hebben aan wat hij van me vindt, wat hij wil of niet wil. Dat ik er écht boven kan staan.
Ik merk dat ik nu moeite heb om een juiste houding aan te meten. Ik weet niet waar ik nu verstandig aan doe. Als ik mijn hart volg, dan zou ik hem het liefst geen blik (of woord) meer waardig keuren, zou ik super koeltjes willen zijn en alleen het uiterst noodzakelijke met hem bespreken. Maar dan lees ik bijv. weer een reactie van een andere vrouw in een soortgelijke relatie, die zegt dat ze juist met opzet altijd heel vriendelijk en beleefd is naar haar ex. Juist omdat hij op die manier geen vat op haar krijgt.
Ik weet niet goed waar ik goed aan doe..
Ben overigens momenteel het boek van S. Forward a/h lezen (Als liefde pijn doet). Heb het eerder al eens gelezen, maar merk nu - nu ik in een ander stadium zit dan de 1e keer dat ik het las - hoe ontzettend veel herkenning ik lees. M.n. in het gedrag van de mannen. Goed om te lezen wat er uiteindelijk onder dit gedrag zit: de allesoverheersende onzekerheid, de angst om verlaten te worden. En vanuit die gedachte alles doen om jou maar in hun macht te houden. Maar dat feitelijk jij als vrouw degene bent met alle macht. JIJ hebt de touwtjes in handen en dat realiseert hij zich maar al te goed. Maar om vooral maar te voorkomen dat je iets doet wat tegen zijn zin is, overschreeuwt hij je en eist hij de meest absurde dingen van je.
Ook was het verhelderend om te lezen dat je de strijd om hem te overtuigen van jouw liefde voor hem nooit zult winnen. Wat je ook zegt, hoe vaak je het ook zegt, je zult hem nooit overtuigen. Het is nooit genoeg, wat je ook doet of zegt..
Je bent lief!
Weet je, ik hoop dat ik zover kom - en misschien is daar straks de definitieve uitspraak wel voor nodig geweest - dat ik op enig moment op het punt kom dat ik werkelijk lák kan hebben aan wat hij van me vindt, wat hij wil of niet wil. Dat ik er écht boven kan staan.
Ik merk dat ik nu moeite heb om een juiste houding aan te meten. Ik weet niet waar ik nu verstandig aan doe. Als ik mijn hart volg, dan zou ik hem het liefst geen blik (of woord) meer waardig keuren, zou ik super koeltjes willen zijn en alleen het uiterst noodzakelijke met hem bespreken. Maar dan lees ik bijv. weer een reactie van een andere vrouw in een soortgelijke relatie, die zegt dat ze juist met opzet altijd heel vriendelijk en beleefd is naar haar ex. Juist omdat hij op die manier geen vat op haar krijgt.
Ik weet niet goed waar ik goed aan doe..
Ben overigens momenteel het boek van S. Forward a/h lezen (Als liefde pijn doet). Heb het eerder al eens gelezen, maar merk nu - nu ik in een ander stadium zit dan de 1e keer dat ik het las - hoe ontzettend veel herkenning ik lees. M.n. in het gedrag van de mannen. Goed om te lezen wat er uiteindelijk onder dit gedrag zit: de allesoverheersende onzekerheid, de angst om verlaten te worden. En vanuit die gedachte alles doen om jou maar in hun macht te houden. Maar dat feitelijk jij als vrouw degene bent met alle macht. JIJ hebt de touwtjes in handen en dat realiseert hij zich maar al te goed. Maar om vooral maar te voorkomen dat je iets doet wat tegen zijn zin is, overschreeuwt hij je en eist hij de meest absurde dingen van je.
Ook was het verhelderend om te lezen dat je de strijd om hem te overtuigen van jouw liefde voor hem nooit zult winnen. Wat je ook zegt, hoe vaak je het ook zegt, je zult hem nooit overtuigen. Het is nooit genoeg, wat je ook doet of zegt..
maandag 29 december 2008 om 16:09
Ook iets wat me helpt is als ze schrijft: 'ga eens in zijn schoenen staan als hij weer eens volledig door het lint gaat om iets onbenulligs. Dan voel je zelf hoe kinderachtig dit gedrag is en merk/voel je hoe waanzinnig je bezig bent.
Dit gedrag weet hij (de man in kwestie) ook, maar hij blijft volharden, omdat hij merkt dat het - gek genoeg - wel degelijk zijn uitwerking op jou niet mist. Jij reageert precies goed: je wordt onderdanig. En dus gaat hij door, terwijl hij heel goed weet hoe absurd hij bezig is'.
Ook het rijtje van gedragingen van hem richting jou, wat ze afsluit met: is dit respectvol? Is dit hoe je in een liefdesrelatie behandeld zou moeten worden?
Eigenlijk zo simpel, maar voor mij zijn het keer op keer weer flinke eye openers..
Dit gedrag weet hij (de man in kwestie) ook, maar hij blijft volharden, omdat hij merkt dat het - gek genoeg - wel degelijk zijn uitwerking op jou niet mist. Jij reageert precies goed: je wordt onderdanig. En dus gaat hij door, terwijl hij heel goed weet hoe absurd hij bezig is'.
Ook het rijtje van gedragingen van hem richting jou, wat ze afsluit met: is dit respectvol? Is dit hoe je in een liefdesrelatie behandeld zou moeten worden?
Eigenlijk zo simpel, maar voor mij zijn het keer op keer weer flinke eye openers..
maandag 29 december 2008 om 17:01
Goed dat je het weer aan het lezen bent! Ik wilde je juist vragen of ik het je kon toesturen (is wel Leo's exemplaar, dus dat moest ik dan eerst effe vragen). Ik denk dat het nu het goede moment voor je is om het te lezen.
Wat je nog steeds doet, is je houding laten afhangen van externe zaken. Van het convenant, van de uitspraak, van hem. Uiteindelijk moet de verandering uit jou komen. Hij gaat het convenant en de uitspraak alleen maar gebruiken om jou mee om te oren te slaan (en er zijn kont mee af te vegen). Jij ziet het als bescherming, hij als een wapen om jou mee te treffen. Met je zoontje als inzet.
Dus reken niet op zaken die buiten jou liggen om je te helpen. Jij moet het doen. Jij bepaalt hoever je hem laat gaan, in hoeverre je hem de gemaakte afspraken tegen jou laat gebruiken, in hoeverre hij jullie zoontje mag gebruiken om jou te treffen.
Het gaat er niet om dat jij je een houding aanmeet, dan wordt het te veel toneelspel. Daar maak je jezelf te kwetsbaar mee, hij prikt daar zo doorheen. Je moet werkelijk het gevoel krijgen dat hij je niet kan raken. Zo ver ben je nog niet, dus moet je voor nu bepalen hoe je jezelf zo sterk mogelijk opstelt.
Dat is ten eerste door het contact zo veel mogelijk te beperken, ten tweede door direct contact te vermijden (ja, dat kan, ook al wil hij het niet!!!) en alle contact per e-mail te laten verlopen, en ten derde door dit contact zakelijk te houden.
Vriendelijk hoeft niet, dat is een houding die je heel lang hebt geprobeerd en alleen een averechts effect heeft. Koel hoeft ook niet, daar zit al een soort emotie in naar mijn idee. Zakelijkheid creërt vanzelf de afstand die je nodig hebt. Beleefd ben je vanzelf wel, daar hoef je geen moeite voor te doen. Hou emoties erbuiten, ook van zijn kant. Reageer niet op emotionele uitbarstingen, chantage of manipulatie. Beperk je tot de feiten.
Het aller-, aller-, allerbelangrijkste voor jou is geen rechtstreeks contact met hem te hebben.
Wat je nog steeds doet, is je houding laten afhangen van externe zaken. Van het convenant, van de uitspraak, van hem. Uiteindelijk moet de verandering uit jou komen. Hij gaat het convenant en de uitspraak alleen maar gebruiken om jou mee om te oren te slaan (en er zijn kont mee af te vegen). Jij ziet het als bescherming, hij als een wapen om jou mee te treffen. Met je zoontje als inzet.
Dus reken niet op zaken die buiten jou liggen om je te helpen. Jij moet het doen. Jij bepaalt hoever je hem laat gaan, in hoeverre je hem de gemaakte afspraken tegen jou laat gebruiken, in hoeverre hij jullie zoontje mag gebruiken om jou te treffen.
Het gaat er niet om dat jij je een houding aanmeet, dan wordt het te veel toneelspel. Daar maak je jezelf te kwetsbaar mee, hij prikt daar zo doorheen. Je moet werkelijk het gevoel krijgen dat hij je niet kan raken. Zo ver ben je nog niet, dus moet je voor nu bepalen hoe je jezelf zo sterk mogelijk opstelt.
Dat is ten eerste door het contact zo veel mogelijk te beperken, ten tweede door direct contact te vermijden (ja, dat kan, ook al wil hij het niet!!!) en alle contact per e-mail te laten verlopen, en ten derde door dit contact zakelijk te houden.
Vriendelijk hoeft niet, dat is een houding die je heel lang hebt geprobeerd en alleen een averechts effect heeft. Koel hoeft ook niet, daar zit al een soort emotie in naar mijn idee. Zakelijkheid creërt vanzelf de afstand die je nodig hebt. Beleefd ben je vanzelf wel, daar hoef je geen moeite voor te doen. Hou emoties erbuiten, ook van zijn kant. Reageer niet op emotionele uitbarstingen, chantage of manipulatie. Beperk je tot de feiten.
Het aller-, aller-, allerbelangrijkste voor jou is geen rechtstreeks contact met hem te hebben.
Ga in therapie!
dinsdag 30 december 2008 om 10:34
Ja, Leo en Wé toch? Hebben jullie elkaar aan zitten steken? Ik hoop dat jullie er gauw vanaf zijn
Ik maak me een beetje zorgen om mijn meiden. Ik had de afgelopen maanden het idee dat het heel goed met ze ging, maar nu krijg ik toch het gevoel (door een aantal signalen) dat er nog van alles onder de oppervlakte zit
Ik maak me een beetje zorgen om mijn meiden. Ik had de afgelopen maanden het idee dat het heel goed met ze ging, maar nu krijg ik toch het gevoel (door een aantal signalen) dat er nog van alles onder de oppervlakte zit
Ga in therapie!
dinsdag 30 december 2008 om 11:30
Ha lieve Iseo
Nee, Yayaatje, begeleiding krijg ik niet, omdat ik daarvoor eerst om de tafel moest met mijn ex. Ik heb een tijdje geleden gezocht naar mogelijkheden van psychologische begeleiding, maar dat bleek ingewikkeld. Inmiddels ging het, zoals ik al zei, een heel stuk beter. Ik heb ze zelf (met hulp van mijn eigen psycholoog op de achtergrond) zo goed mogelijk begeleid en opgevangen en ik had het idee dat dat goed ging.
Er zijn wat voorvallen/reacties van de kinderen geweest, onder andere vanmorgen, waardoor ik het gevoel krijg dat er toch dingen spelen waar ze niet over praten. En aangezien er vorig jaar mishandeling heeft gespeeld, ben ik erg alert. Ik heb ook van een van de kinderen gehoord dat haar vader negatieve opmerkingen had gemaakt over zaken die met de scheiding te maken hebben. Dat moet hij niet doen en ik zal hem dat ook laten weten. Die dingen komen hard aan bij de kinderen, ze worden betrokken bij een strijd waar ze niets aan kunnen doen en die nota bene tussen hun eigen ouders plaatsvindt.
Ik heb vanmorgen wel weer een leermoment gehad, dat dan weer wel. Het is zo verleidelijk om vanuit een normaal perspectief naar de situatie te kijken en vandaaruit te handelen. Maar steeds weer blijkt dat mijn ex niet vanuit dat perspectief handelt en dat levert pijnlijke situaties op voor de kinderen. Ik ga me dus nóg strikter opstellen op dat punt. Zodra de zin 'moet kunnen' in me opkomt als het om mijn ex en de kinderen gaan, moeten er alarmbellen bij mij gaan rinkelen.
Hoe is het met jou nu, Yayaatje?
Nee, Yayaatje, begeleiding krijg ik niet, omdat ik daarvoor eerst om de tafel moest met mijn ex. Ik heb een tijdje geleden gezocht naar mogelijkheden van psychologische begeleiding, maar dat bleek ingewikkeld. Inmiddels ging het, zoals ik al zei, een heel stuk beter. Ik heb ze zelf (met hulp van mijn eigen psycholoog op de achtergrond) zo goed mogelijk begeleid en opgevangen en ik had het idee dat dat goed ging.
Er zijn wat voorvallen/reacties van de kinderen geweest, onder andere vanmorgen, waardoor ik het gevoel krijg dat er toch dingen spelen waar ze niet over praten. En aangezien er vorig jaar mishandeling heeft gespeeld, ben ik erg alert. Ik heb ook van een van de kinderen gehoord dat haar vader negatieve opmerkingen had gemaakt over zaken die met de scheiding te maken hebben. Dat moet hij niet doen en ik zal hem dat ook laten weten. Die dingen komen hard aan bij de kinderen, ze worden betrokken bij een strijd waar ze niets aan kunnen doen en die nota bene tussen hun eigen ouders plaatsvindt.
Ik heb vanmorgen wel weer een leermoment gehad, dat dan weer wel. Het is zo verleidelijk om vanuit een normaal perspectief naar de situatie te kijken en vandaaruit te handelen. Maar steeds weer blijkt dat mijn ex niet vanuit dat perspectief handelt en dat levert pijnlijke situaties op voor de kinderen. Ik ga me dus nóg strikter opstellen op dat punt. Zodra de zin 'moet kunnen' in me opkomt als het om mijn ex en de kinderen gaan, moeten er alarmbellen bij mij gaan rinkelen.
Hoe is het met jou nu, Yayaatje?
Ga in therapie!
dinsdag 30 december 2008 om 11:36
dinsdag 30 december 2008 om 11:40
Ik vind het zo mooi om te zien hoe je die hele afgelopen moeilijke tijd bezig bent geweest met het zo goed mogelijk beschermen en begeleiden van de kinderen. Ik heb dat ook van dichtbij gezien en ik vind dat echt een compliment waard.
Jij denkt over alles na en zet de meiden op de eerste plaats. Vind ook dat je dingen naar hun toe heel goed uitlegt en verwoord.
En je hebt dan te maken met een ex die daar steeds weer iets van onderuit haalt wat jij weer moet opvangen. Dat lijkt me zwaar.
Jij denkt over alles na en zet de meiden op de eerste plaats. Vind ook dat je dingen naar hun toe heel goed uitlegt en verwoord.
En je hebt dan te maken met een ex die daar steeds weer iets van onderuit haalt wat jij weer moet opvangen. Dat lijkt me zwaar.
dinsdag 30 december 2008 om 12:04
Met mij gaat het op het moment even NIET. Zo, dat moet ook maar eens gezegd worden. Ben altijd maar geneigd om maar te zeggen dat 'het wel gaat', maar ik merk dat het momenteel even niet gaat.
Heb op het moment veel moeite met uitspraken van zoonlief, die steeds maar weer aangeeft graag bij papa te willen wonen en dat hij papa veel liever vindt.
Negen van de 10x kan ik hier tegen en probeer ik er zo goed mogelijk mee om te gaan, kan ik het zelf ook zien als: Dat is dan jammer voor je, maar het is niet anders. Je zult het met me moeten doen.
Maar de laatste tijd gaat me dit slecht af. Het steekt me écht wanneer hij dergelijke opmerkingen maakt.
Ook omdat ik niet weet waar het exact vandaan komt. Of dergelijke uitspraken gevoed worden vanuit ex. Ex die tegen zoon zegt dat hij hem graag meer zou zien en die zelf ook aangeeft zoonlief door en door te verwennen op de momenten dat zoon bij hem is. Om er zo maar zeker van te zijn dat zoonlief het alléén maar leuk heeft bij hem. Hij onttrekt zich volledig aan zijn rol als opvoeder en staat alles toe (zoonlief hoeft niet te douchen als hij geen zin heeft, mag laat naar bed, mag dagenlang achter de spelletjescomputer, wordt overladen met snoep en drankjes etc.). Vanuit die achtergrond bezien is het dan waarschijnlijk niet verwonderlijk dat zoonlief graag bij papa wil wonen, want dergelijke dingen mogen/heeft hij niet bij mama.
Daarnaast heb ik er moeite mee om te zien hoe de hedendaagse praktijk nu uitpakt. Ex die de afgelopen 3 jaar vrijwel amper naar zoon heeft omgekeken en vrijwel alles qua opvoeding, verzorging, spelen, regeldingen etc. volledig bij mij liet liggen, zelden of nooit iets met zoon ondernam.
Om nu te zien en te horen dat papa veruit favoriet is en dat hij het liefst altijd maar bij papa zou zijn.
En ja, ook hier kan ik weer de boel gaan rationaliseren en het zien in het juiste licht. Maar ondanks dat doet het me simpelweg pijn. Geeft het me het gevoel van: Waar dóe ik het allemaal nog voor? Schijnbaar maakt het geen enkel verschil hoe je je opstelt naar je kind. Kinderen leven in het moment en reageren puur vanuit hun gevoel.
En ik ondertussen mezelf maar voorhouden dat ik ervan overtuigd ben dat hij in basis een heel veilig, warm en vertrouwd gevoel bij me heeft. Maar ik vraag het me af onderhand...
Heb op het moment veel moeite met uitspraken van zoonlief, die steeds maar weer aangeeft graag bij papa te willen wonen en dat hij papa veel liever vindt.
Negen van de 10x kan ik hier tegen en probeer ik er zo goed mogelijk mee om te gaan, kan ik het zelf ook zien als: Dat is dan jammer voor je, maar het is niet anders. Je zult het met me moeten doen.
Maar de laatste tijd gaat me dit slecht af. Het steekt me écht wanneer hij dergelijke opmerkingen maakt.
Ook omdat ik niet weet waar het exact vandaan komt. Of dergelijke uitspraken gevoed worden vanuit ex. Ex die tegen zoon zegt dat hij hem graag meer zou zien en die zelf ook aangeeft zoonlief door en door te verwennen op de momenten dat zoon bij hem is. Om er zo maar zeker van te zijn dat zoonlief het alléén maar leuk heeft bij hem. Hij onttrekt zich volledig aan zijn rol als opvoeder en staat alles toe (zoonlief hoeft niet te douchen als hij geen zin heeft, mag laat naar bed, mag dagenlang achter de spelletjescomputer, wordt overladen met snoep en drankjes etc.). Vanuit die achtergrond bezien is het dan waarschijnlijk niet verwonderlijk dat zoonlief graag bij papa wil wonen, want dergelijke dingen mogen/heeft hij niet bij mama.
Daarnaast heb ik er moeite mee om te zien hoe de hedendaagse praktijk nu uitpakt. Ex die de afgelopen 3 jaar vrijwel amper naar zoon heeft omgekeken en vrijwel alles qua opvoeding, verzorging, spelen, regeldingen etc. volledig bij mij liet liggen, zelden of nooit iets met zoon ondernam.
Om nu te zien en te horen dat papa veruit favoriet is en dat hij het liefst altijd maar bij papa zou zijn.
En ja, ook hier kan ik weer de boel gaan rationaliseren en het zien in het juiste licht. Maar ondanks dat doet het me simpelweg pijn. Geeft het me het gevoel van: Waar dóe ik het allemaal nog voor? Schijnbaar maakt het geen enkel verschil hoe je je opstelt naar je kind. Kinderen leven in het moment en reageren puur vanuit hun gevoel.
En ik ondertussen mezelf maar voorhouden dat ik ervan overtuigd ben dat hij in basis een heel veilig, warm en vertrouwd gevoel bij me heeft. Maar ik vraag het me af onderhand...
dinsdag 30 december 2008 om 12:29
Yaya
Ik snap dat je erg aan jezelf twijfelt, maar echt je doet het zo goed.
Vind het goed dat je dit allemaal schrijft, kunnen wij erop reageren en het lucht hoop ik wat op.
Yaya, jij investeert op een heel goede en zorgvuldige manier in jouw relatie met je kind. Je zorgt goed voor je zoon en kijkt heel zorgzaam naar wat hij nodig heeft.
Dat ex er op die manier in staat zoals hij het nu doet, is echt moeilijk om mee om te gaan voor jou, kan ik me goed voorstellen.
Maar dat gaat natuurlijk niet werken, zijn aanpak. Hij is zo wisselvallig als wat en kan zo omslaan.
Voor nu is hij jullie zoon erg aan het verwennen, maar het lijkt me meer een soort boodschap naar jou toe te hebben. Alsof hij er een statement mee maakt, hij begrijpt natuurlijk ook wel wat voor invloed het op dit moment op jullie kind heeft, net in het begin van het wennen aan de nieuwe situatie en omgangsregeling.
Probeer er boven te staan en door te gaan op jouw manier van opvoeden en liefde geven. Duidelijk, zorgzaam en liefdevol. Precies wat het ventje echt nodig heeft. Dat zal hem vertrouwen en zelfvertrouwen geven, hij weet dat je achter hem staat en hij heeft veilige grenzen bij je.
Verder herken ik wel een deel van je verhaal met mijn dochtertje.
Wanneer ze iets stouts heeft gedaan en ik er wat van zeg, gaat ze heel overdreven huilen en roept ze dat ze naar haar papa wil. Of als ze om iets vraagt, een koekje ofzo, en ze krijgt het niet dan roept ze ook om haar papa.
Ze heeft ook als ze boos is op mij, dat ze roept om oma. Dat ze naar oma toe wil.
Ze gaat namelijk op mijn schooldagen, elke middag naar mijn moeder, die dus een grote rol speelt ook in haar leven.
Wanneer ze van mijn moeder iets niet mag, of als ze gevallen is, roept ze weer om mij.
Maar de laatste tijd roept ze dus om haar vader, die ze helemaal niet kent. Misschien hoort het er wel bij.
Ze zegt ook dingen als, dat iets van haar papa wel mag, dat ze van hem wel op de vensterbank mag klimmen of in de kast.
Nou ja, hier moest ik aan denken door wat je schreef. Dat het misschien ook wel een beetje erbij hoort, los van de moeilijke situatie waar je nu mee zit.
Ik geef je een Houd vol, je doet het zo goed!
Liefs!
Ik snap dat je erg aan jezelf twijfelt, maar echt je doet het zo goed.
Vind het goed dat je dit allemaal schrijft, kunnen wij erop reageren en het lucht hoop ik wat op.
Yaya, jij investeert op een heel goede en zorgvuldige manier in jouw relatie met je kind. Je zorgt goed voor je zoon en kijkt heel zorgzaam naar wat hij nodig heeft.
Dat ex er op die manier in staat zoals hij het nu doet, is echt moeilijk om mee om te gaan voor jou, kan ik me goed voorstellen.
Maar dat gaat natuurlijk niet werken, zijn aanpak. Hij is zo wisselvallig als wat en kan zo omslaan.
Voor nu is hij jullie zoon erg aan het verwennen, maar het lijkt me meer een soort boodschap naar jou toe te hebben. Alsof hij er een statement mee maakt, hij begrijpt natuurlijk ook wel wat voor invloed het op dit moment op jullie kind heeft, net in het begin van het wennen aan de nieuwe situatie en omgangsregeling.
Probeer er boven te staan en door te gaan op jouw manier van opvoeden en liefde geven. Duidelijk, zorgzaam en liefdevol. Precies wat het ventje echt nodig heeft. Dat zal hem vertrouwen en zelfvertrouwen geven, hij weet dat je achter hem staat en hij heeft veilige grenzen bij je.
Verder herken ik wel een deel van je verhaal met mijn dochtertje.
Wanneer ze iets stouts heeft gedaan en ik er wat van zeg, gaat ze heel overdreven huilen en roept ze dat ze naar haar papa wil. Of als ze om iets vraagt, een koekje ofzo, en ze krijgt het niet dan roept ze ook om haar papa.
Ze heeft ook als ze boos is op mij, dat ze roept om oma. Dat ze naar oma toe wil.
Ze gaat namelijk op mijn schooldagen, elke middag naar mijn moeder, die dus een grote rol speelt ook in haar leven.
Wanneer ze van mijn moeder iets niet mag, of als ze gevallen is, roept ze weer om mij.
Maar de laatste tijd roept ze dus om haar vader, die ze helemaal niet kent. Misschien hoort het er wel bij.
Ze zegt ook dingen als, dat iets van haar papa wel mag, dat ze van hem wel op de vensterbank mag klimmen of in de kast.
Nou ja, hier moest ik aan denken door wat je schreef. Dat het misschien ook wel een beetje erbij hoort, los van de moeilijke situatie waar je nu mee zit.
Ik geef je een Houd vol, je doet het zo goed!
Liefs!
