Kinderen
alle pijlers
Zoontje van ruim 4 met problemen op de basis...
donderdag 15 januari 2009 om 08:53
Hallo allemaal,
Mijn zoontje gaat sinds een aantal maanden naar de basischool. Het betreft een protestants chr. basisschool. Nu is mijn zoontje vrij druk en eigenwijs van aard en ik was er al bang voor, maar de Interne Begeleider aldaar heeft ons als ouders bij hem geroepen voor een gesprek over ons zoontje. Zijn gedrag is namelijk opvallen voor hun. Opvallend in de zin van impulsief: hij ziet iets en wil er ook direct wat mee doen, denk dan niet na. In de kring stilzitten etc is ook lastig. Kortom, men ervaart nu al problemen. Ik moet zeggen dat het me wel verbaasd dat ze zo snel al hiermee komen, hij gaat immers nog maar net 3 maandjes naar school, waarvan ook nog de drukste maanden vh jaar! Hij reageert nou eenmaal wat heftig op zulke gebeurtenissen. Ik zit er dus wat mee dat ik wat druk voel van school, ik wil zo graag dat ze hem wel de tijd gunnen. Nu hebben we tot begin maart gekregen, beter zijn gedrag dan niet, volgen er wsl onderzoeken. Brrrr, toch wel spannend allemaal en erg vervelend. Je wilt zo graag dat je kind gewoon mee kan komen!
Opvallend is wel dat hij erg pienter is en verbaal zeer sterk. Het is ook een lekker sociaal, extravert kind maar hij heeft nou eenmaal geen rem. Vaart ook echt zijn eigen koers en tja, das best lastig!
Zijn er hier mama's die hier ervaring mee hebben of wellicht tips voor mij?
Ik zit soms al helemaal vooruit te lopen op zaken en denk dan gelijk dat hij niet kan blijven op deze school....
gr!
Mijn zoontje gaat sinds een aantal maanden naar de basischool. Het betreft een protestants chr. basisschool. Nu is mijn zoontje vrij druk en eigenwijs van aard en ik was er al bang voor, maar de Interne Begeleider aldaar heeft ons als ouders bij hem geroepen voor een gesprek over ons zoontje. Zijn gedrag is namelijk opvallen voor hun. Opvallend in de zin van impulsief: hij ziet iets en wil er ook direct wat mee doen, denk dan niet na. In de kring stilzitten etc is ook lastig. Kortom, men ervaart nu al problemen. Ik moet zeggen dat het me wel verbaasd dat ze zo snel al hiermee komen, hij gaat immers nog maar net 3 maandjes naar school, waarvan ook nog de drukste maanden vh jaar! Hij reageert nou eenmaal wat heftig op zulke gebeurtenissen. Ik zit er dus wat mee dat ik wat druk voel van school, ik wil zo graag dat ze hem wel de tijd gunnen. Nu hebben we tot begin maart gekregen, beter zijn gedrag dan niet, volgen er wsl onderzoeken. Brrrr, toch wel spannend allemaal en erg vervelend. Je wilt zo graag dat je kind gewoon mee kan komen!
Opvallend is wel dat hij erg pienter is en verbaal zeer sterk. Het is ook een lekker sociaal, extravert kind maar hij heeft nou eenmaal geen rem. Vaart ook echt zijn eigen koers en tja, das best lastig!
Zijn er hier mama's die hier ervaring mee hebben of wellicht tips voor mij?
Ik zit soms al helemaal vooruit te lopen op zaken en denk dan gelijk dat hij niet kan blijven op deze school....
gr!
donderdag 15 januari 2009 om 14:34
donderdag 15 januari 2009 om 14:37
quote:Liv schreef op 15 januari 2009 @ 14:26:
[...]
Tja, Mille, de scholen voor speciaal onderwijs puilen hier uit, zoveel leerlingen worden doorgestuurd (en aangenomen dus)
Ik heb trouwens niks gezegd over TO en wat haar school zou hebben gezegd, maar feit is dat onderzoeken meestal inhouden: kijken of kind geschikt is voor speciaal onderwijs.....
En natuurlijk pushen scholen wel: als een school van mening is dat een kind beter af is op speciaal onderwijs waarom zouden ze daar dan ineens anders over gaan denken? Is nl niet in het belang van de school (die de extra zorg voor die leerling blijkbaar niet aankan)
Ik heb niet gezegd dat scholen nooit pushen, wel dat mijn ervaring is dat kinderen toch maar op school houden vaker voorkomt dan dat pushen.
En mijn ervaring is ook dat daardoor op sommige scholen voor speciaal onderwijs hele kleine kleutergroepen zijn, en de hausse aan aanmeldingen, en daarmee een wachtlijst, ontstaat vanaf pak 'm beet groep 4-5, als het echt niet meer te doen blijkt op de reguliere school.
[...]
Tja, Mille, de scholen voor speciaal onderwijs puilen hier uit, zoveel leerlingen worden doorgestuurd (en aangenomen dus)
Ik heb trouwens niks gezegd over TO en wat haar school zou hebben gezegd, maar feit is dat onderzoeken meestal inhouden: kijken of kind geschikt is voor speciaal onderwijs.....
En natuurlijk pushen scholen wel: als een school van mening is dat een kind beter af is op speciaal onderwijs waarom zouden ze daar dan ineens anders over gaan denken? Is nl niet in het belang van de school (die de extra zorg voor die leerling blijkbaar niet aankan)
Ik heb niet gezegd dat scholen nooit pushen, wel dat mijn ervaring is dat kinderen toch maar op school houden vaker voorkomt dan dat pushen.
En mijn ervaring is ook dat daardoor op sommige scholen voor speciaal onderwijs hele kleine kleutergroepen zijn, en de hausse aan aanmeldingen, en daarmee een wachtlijst, ontstaat vanaf pak 'm beet groep 4-5, als het echt niet meer te doen blijkt op de reguliere school.
donderdag 15 januari 2009 om 14:39
quote:absoluteEinstein schreef op 15 januari 2009 @ 12:29:
[...]
Mooi gezegd.
Ik heb soms het idee dat de nivelering wel erg ver doorgevoerd wordt. Net als dat er bijna geen mensen meer zijn met een beetje scheve tanden. De wereld wordt wel erg saai als iedere afwijking meteen wegbehandeld moet worden.Dank je. Ik maak me een beetje zorgen dat de generatie van mijn zoon straks geen mensen meer kent als Anton Heijboer, Herman brood en noem ze maar op. De meest interessante figuren van de samenleving zijn volgens mij de jongetjes en meisjes die uit de pas liepen en niet in de kring konden blijven zitten.
[...]
Mooi gezegd.
Ik heb soms het idee dat de nivelering wel erg ver doorgevoerd wordt. Net als dat er bijna geen mensen meer zijn met een beetje scheve tanden. De wereld wordt wel erg saai als iedere afwijking meteen wegbehandeld moet worden.Dank je. Ik maak me een beetje zorgen dat de generatie van mijn zoon straks geen mensen meer kent als Anton Heijboer, Herman brood en noem ze maar op. De meest interessante figuren van de samenleving zijn volgens mij de jongetjes en meisjes die uit de pas liepen en niet in de kring konden blijven zitten.
donderdag 15 januari 2009 om 14:50
quote:Mille schreef op 15 januari 2009 @ 14:37:
[...]
Ik heb niet gezegd dat scholen nooit pushen, wel dat mijn ervaring is dat kinderen toch maar op school houden vaker voorkomt dan dat pushen.
En mijn ervaring is ook dat daardoor op sommige scholen voor speciaal onderwijs hele kleine kleutergroepen zijn, en de hausse aan aanmeldingen, en daarmee een wachtlijst, ontstaat vanaf pak 'm beet groep 4-5, als het echt niet meer te doen blijkt op de reguliere school.
Hoe denk je dat ze aan die hausse aan aanmeldingen komen dan? Je spreekt jezelf behoorlijk tegen hier.
edit: sowieso bestaat die wachtlijst meestal al vanaf groep 2 hoor.
[...]
Ik heb niet gezegd dat scholen nooit pushen, wel dat mijn ervaring is dat kinderen toch maar op school houden vaker voorkomt dan dat pushen.
En mijn ervaring is ook dat daardoor op sommige scholen voor speciaal onderwijs hele kleine kleutergroepen zijn, en de hausse aan aanmeldingen, en daarmee een wachtlijst, ontstaat vanaf pak 'm beet groep 4-5, als het echt niet meer te doen blijkt op de reguliere school.
Hoe denk je dat ze aan die hausse aan aanmeldingen komen dan? Je spreekt jezelf behoorlijk tegen hier.
edit: sowieso bestaat die wachtlijst meestal al vanaf groep 2 hoor.
donderdag 15 januari 2009 om 14:52
quote:whopper schreef op 15 januari 2009 @ 14:39:
[...]
Dank je. Ik maak me een beetje zorgen dat de generatie van mijn zoon straks geen mensen meer kent als Anton Heijboer, Herman brood en noem ze maar op. De meest interessante figuren van de samenleving zijn volgens mij de jongetjes en meisjes die uit de pas liepen en niet in de kring konden blijven zitten.Die kinderen verdwijnen toch niet als ze naar het speciaal onderwijs gaan? Ze blijven gewoon meedraaien in de maatschappij hoor.
[...]
Dank je. Ik maak me een beetje zorgen dat de generatie van mijn zoon straks geen mensen meer kent als Anton Heijboer, Herman brood en noem ze maar op. De meest interessante figuren van de samenleving zijn volgens mij de jongetjes en meisjes die uit de pas liepen en niet in de kring konden blijven zitten.Die kinderen verdwijnen toch niet als ze naar het speciaal onderwijs gaan? Ze blijven gewoon meedraaien in de maatschappij hoor.
donderdag 15 januari 2009 om 14:55
Het lijkt alsof ik mijn eigen verhaal hier lees....
Voor ons is de negatieve houding van de basisschool t.o.v. onze zoon reden genoeg om om ons heen te kijken. Aan het einde van de maand gaan we kijken bij een Jenaplanschool.
Het kleuteronderwijs op een reguliere basisschool lijkt ingericht te zijn op 1 model jongste kleuter: het kind komt verlegen binnen en neemt een afwachtende houding aan, het kind kan een half uur in de kring zitten en speelt een half uur in 1 hoek, zonder daarbij door de klas te wandelen. Het kind houdt van knutselen en tekenen en interesseert zich nog niet voor schrijven en rekenen en lezen. Het kind heeft weinig behoefte aan lichamelijk contact of grof-motorische activiteiten etc.
Hutten bouwen, timmeren, dansen, stoeien, speelgoed op een andere manier gebruiken dan het bedoeld is volgens de juf, een ander verhaal verzinnen bij een prentenboek.... het is allemaal uit den boze. Dat onze zoon moeite heeft met het kringgebeuren, luidruchtig is en zich niet volgens de boekjes ontwikkelt (wel lezen, niet knutselen etc.) is reden genoeg om er een IB'er op te zetten...
Ik blijf de school waar hij op zit een goede school vinden. Ik zie (als docente op een middelbare school) wat de school aan ons aflevert. Ik ben er na drie maanden wel achter dat ik een andere visie op onderwijs heb dan deze 'ouderwetse' prot. chr. school.
Ik besef dat de juffen hun best doen. Maar ja. ze hebben hun handen overvol met 35 kinderen in de klas.En daarom zit zoonlief 5 dagen per week achter de computer. Dat vindt hij leuk. Dan is hij 'rustig'....
Voor ons is de negatieve houding van de basisschool t.o.v. onze zoon reden genoeg om om ons heen te kijken. Aan het einde van de maand gaan we kijken bij een Jenaplanschool.
Het kleuteronderwijs op een reguliere basisschool lijkt ingericht te zijn op 1 model jongste kleuter: het kind komt verlegen binnen en neemt een afwachtende houding aan, het kind kan een half uur in de kring zitten en speelt een half uur in 1 hoek, zonder daarbij door de klas te wandelen. Het kind houdt van knutselen en tekenen en interesseert zich nog niet voor schrijven en rekenen en lezen. Het kind heeft weinig behoefte aan lichamelijk contact of grof-motorische activiteiten etc.
Hutten bouwen, timmeren, dansen, stoeien, speelgoed op een andere manier gebruiken dan het bedoeld is volgens de juf, een ander verhaal verzinnen bij een prentenboek.... het is allemaal uit den boze. Dat onze zoon moeite heeft met het kringgebeuren, luidruchtig is en zich niet volgens de boekjes ontwikkelt (wel lezen, niet knutselen etc.) is reden genoeg om er een IB'er op te zetten...
Ik blijf de school waar hij op zit een goede school vinden. Ik zie (als docente op een middelbare school) wat de school aan ons aflevert. Ik ben er na drie maanden wel achter dat ik een andere visie op onderwijs heb dan deze 'ouderwetse' prot. chr. school.
Ik besef dat de juffen hun best doen. Maar ja. ze hebben hun handen overvol met 35 kinderen in de klas.En daarom zit zoonlief 5 dagen per week achter de computer. Dat vindt hij leuk. Dan is hij 'rustig'....
donderdag 15 januari 2009 om 15:00
donderdag 15 januari 2009 om 15:03
quote:anky schreef op 15 januari 2009 @ 14:52:
[...]
Die kinderen verdwijnen toch niet als ze naar het speciaal onderwijs gaan? Ze blijven gewoon meedraaien in de maatschappij hoor.Ja maar wel aangepast, afgeleerd en vaak met medicatie. Ik bedol ermee te zeggen dat ik het jammer vinddat alles wat afwikt tegenwoordig in een hokje wordt gesptopt en dat men gaat proberen dat 'op te lossen'.
[...]
Die kinderen verdwijnen toch niet als ze naar het speciaal onderwijs gaan? Ze blijven gewoon meedraaien in de maatschappij hoor.Ja maar wel aangepast, afgeleerd en vaak met medicatie. Ik bedol ermee te zeggen dat ik het jammer vinddat alles wat afwikt tegenwoordig in een hokje wordt gesptopt en dat men gaat proberen dat 'op te lossen'.
donderdag 15 januari 2009 om 15:05
quote:zusenzo schreef op 15 januari 2009 @ 15:03:
Dat wordt natuurlijk uitbesteed, daarom is er geen geld voor.Uitbesteed? Hoe kun je nou iets uitbesteden waar je niet eens de bevoegdheid voor hebt? Bedoel je soms doorverwijzen? (en in dat geval hoeft de school helemaal niks te betalen hoor, dat is, ik meen, awbz)
Dat wordt natuurlijk uitbesteed, daarom is er geen geld voor.Uitbesteed? Hoe kun je nou iets uitbesteden waar je niet eens de bevoegdheid voor hebt? Bedoel je soms doorverwijzen? (en in dat geval hoeft de school helemaal niks te betalen hoor, dat is, ik meen, awbz)
donderdag 15 januari 2009 om 15:08
Bij ons op school komt dan iemand de test afleggen.
Tenminste zo is het mij uitgelegt.
Ik heb zelf ook een 'zorgenkindje' op andere wijze dan TO maar de school deed daar helaas bar weinig aan.
RT is alleen mogelijk indien er een rugzakje is en anders wordt het in de klas opgelost.
Gelukkig gaat het nu heel goed met mijn zorgenkindje maar kan me nog wel eens kwaad maken over het beleid van deze school.
Maar het gaat me te ver hem op een andere school te doen aangezien alle scholen hier in de buurt, dezelfde issues hebben.
Tenminste zo is het mij uitgelegt.
Ik heb zelf ook een 'zorgenkindje' op andere wijze dan TO maar de school deed daar helaas bar weinig aan.
RT is alleen mogelijk indien er een rugzakje is en anders wordt het in de klas opgelost.
Gelukkig gaat het nu heel goed met mijn zorgenkindje maar kan me nog wel eens kwaad maken over het beleid van deze school.
Maar het gaat me te ver hem op een andere school te doen aangezien alle scholen hier in de buurt, dezelfde issues hebben.
donderdag 15 januari 2009 om 15:11
quote:whopper schreef op 15 januari 2009 @ 14:39:
[...]
Dank je. Ik maak me een beetje zorgen dat de generatie van mijn zoon straks geen mensen meer kent als Anton Heijboer, Herman brood en noem ze maar op. De meest interessante figuren van de samenleving zijn volgens mij de jongetjes en meisjes die uit de pas liepen en niet in de kring konden blijven zitten.
Jij denk dat het fijner voor een kind is om iedere dag vermanend toegesproken te worden door de juf?
Dat een kind beter kan horen dat t "stout"is en gewoon maar moet doen wat de anderen doen.
Als kind kreeg ik altjd te horen dat ik lui slordig en ongemotiveerd was en vooral beter mijn best moest doen. Hoewel ik qua intelligentie voorliep op de rest van de klas, kon ik ook niet stil blijven zitten in de kring, kreeg ik altijd op mijn kop van de juf omdat er vlekken in mijn huiswerk zaten. en werd ik gruwelijk gepest omdat ik "raar"was.
Nu als volwassene heb ik de diagnose ADHD gekregen, en vallen alle kwartjes op hun plaats. Ik zou gewild hebben dat er vroeger nader onderzoek was gedaan, in plaats van dat ik was afgeschreven als "lastig" dat had mij een hoop strafwerk en een negatief zelfbeeld kunnen besparen.
En diagnose betekent ook begeleiding en ondersteuning. Niet direct een enkeltje special onderwijs. en als je kind nu echt beter op zijn plek is op een cluster 4 school. wat is dan belangrijker? Zijn welzijn of het feit dat je je schaamt omdat je kind niet normaal is?
[...]
Dank je. Ik maak me een beetje zorgen dat de generatie van mijn zoon straks geen mensen meer kent als Anton Heijboer, Herman brood en noem ze maar op. De meest interessante figuren van de samenleving zijn volgens mij de jongetjes en meisjes die uit de pas liepen en niet in de kring konden blijven zitten.
Jij denk dat het fijner voor een kind is om iedere dag vermanend toegesproken te worden door de juf?
Dat een kind beter kan horen dat t "stout"is en gewoon maar moet doen wat de anderen doen.
Als kind kreeg ik altjd te horen dat ik lui slordig en ongemotiveerd was en vooral beter mijn best moest doen. Hoewel ik qua intelligentie voorliep op de rest van de klas, kon ik ook niet stil blijven zitten in de kring, kreeg ik altijd op mijn kop van de juf omdat er vlekken in mijn huiswerk zaten. en werd ik gruwelijk gepest omdat ik "raar"was.
Nu als volwassene heb ik de diagnose ADHD gekregen, en vallen alle kwartjes op hun plaats. Ik zou gewild hebben dat er vroeger nader onderzoek was gedaan, in plaats van dat ik was afgeschreven als "lastig" dat had mij een hoop strafwerk en een negatief zelfbeeld kunnen besparen.
En diagnose betekent ook begeleiding en ondersteuning. Niet direct een enkeltje special onderwijs. en als je kind nu echt beter op zijn plek is op een cluster 4 school. wat is dan belangrijker? Zijn welzijn of het feit dat je je schaamt omdat je kind niet normaal is?
donderdag 15 januari 2009 om 15:11
quote:zusenzo schreef op 15 januari 2009 @ 15:08:
Bij ons op school komt dan iemand de test afleggen.
Tenminste zo is het mij uitgelegt.
Ik heb zelf ook een 'zorgenkindje' op andere wijze dan TO maar de school deed daar helaas bar weinig aan.
RT is alleen mogelijk indien er een rugzakje is en anders wordt het in de klas opgelost.
Gelukkig gaat het nu heel goed met mijn zorgenkindje maar kan me nog wel eens kwaad maken over het beleid van deze school.
Maar het gaat me te ver hem op een andere school te doen aangezien alle scholen hier in de buurt, dezelfde issues hebben.
Dat er iemand op school komt om een test af te leggen betekent nog niet dat het de school geld kost hoor. Dat kost de school helemaal niets, echt niet, laat je niks wijsmaken.
Vervelend dat de school niets met jouw zorgen deed. (dat hoor je jammer genoeg ook vaak: dat ouders juist zien dat er iets "mis" is met het kind, maar dat school het niet onderkent....)
Bij ons op school komt dan iemand de test afleggen.
Tenminste zo is het mij uitgelegt.
Ik heb zelf ook een 'zorgenkindje' op andere wijze dan TO maar de school deed daar helaas bar weinig aan.
RT is alleen mogelijk indien er een rugzakje is en anders wordt het in de klas opgelost.
Gelukkig gaat het nu heel goed met mijn zorgenkindje maar kan me nog wel eens kwaad maken over het beleid van deze school.
Maar het gaat me te ver hem op een andere school te doen aangezien alle scholen hier in de buurt, dezelfde issues hebben.
Dat er iemand op school komt om een test af te leggen betekent nog niet dat het de school geld kost hoor. Dat kost de school helemaal niets, echt niet, laat je niks wijsmaken.
Vervelend dat de school niets met jouw zorgen deed. (dat hoor je jammer genoeg ook vaak: dat ouders juist zien dat er iets "mis" is met het kind, maar dat school het niet onderkent....)
donderdag 15 januari 2009 om 15:18
quote:return_of_kreng schreef op 15 januari 2009 @ 15:11:
[...]
Jij denk dat het fijner voor een kind is om iedere dag vermanend toegesproken te worden door de juf?
Dat een kind beter kan horen dat t "stout"is en gewoon maar moet doen wat de anderen doen.
Als kind kreeg ik altjd te horen dat ik lui slordig en ongemotiveerd was en vooral beter mijn best moest doen. Hoewel ik qua intelligentie voorliep op de rest van de klas, kon ik ook niet stil blijven zitten in de kring, kreeg ik altijd op mijn kop van de juf omdat er vlekken in mijn huiswerk zaten. en werd ik gruwelijk gepest omdat ik "raar"was.
Nu als volwassene heb ik de diagnose ADHD gekregen, en vallen alle kwartjes op hun plaats. Ik zou gewild hebben dat er vroeger nader onderzoek was gedaan, in plaats van dat ik was afgeschreven als "lastig" dat had mij een hoop strafwerk en een negatief zelfbeeld kunnen besparen.
En diagnose betekent ook begeleiding en ondersteuning. Niet direct een enkeltje special onderwijs. en als je kind nu echt beter op zijn plek is op een cluster 4 school. wat is dan belangrijker? Zijn welzijn of het feit dat je je schaamt omdat je kind niet normaal is?
Had jij liever eerder de diagnose ADHD gehad zodat je in een hokje geplaatst kon worden of is het zo dat je liever gewoon geaccepteerd was voor wie je was?
Ik zou persoonlijk kiezen voor het laatste. Schaamde jouw moeder zich voor je, en zou dat minder of anders zijn geweest als je een plakkertje op je voorhoofd had gehad?
[...]
Jij denk dat het fijner voor een kind is om iedere dag vermanend toegesproken te worden door de juf?
Dat een kind beter kan horen dat t "stout"is en gewoon maar moet doen wat de anderen doen.
Als kind kreeg ik altjd te horen dat ik lui slordig en ongemotiveerd was en vooral beter mijn best moest doen. Hoewel ik qua intelligentie voorliep op de rest van de klas, kon ik ook niet stil blijven zitten in de kring, kreeg ik altijd op mijn kop van de juf omdat er vlekken in mijn huiswerk zaten. en werd ik gruwelijk gepest omdat ik "raar"was.
Nu als volwassene heb ik de diagnose ADHD gekregen, en vallen alle kwartjes op hun plaats. Ik zou gewild hebben dat er vroeger nader onderzoek was gedaan, in plaats van dat ik was afgeschreven als "lastig" dat had mij een hoop strafwerk en een negatief zelfbeeld kunnen besparen.
En diagnose betekent ook begeleiding en ondersteuning. Niet direct een enkeltje special onderwijs. en als je kind nu echt beter op zijn plek is op een cluster 4 school. wat is dan belangrijker? Zijn welzijn of het feit dat je je schaamt omdat je kind niet normaal is?
Had jij liever eerder de diagnose ADHD gehad zodat je in een hokje geplaatst kon worden of is het zo dat je liever gewoon geaccepteerd was voor wie je was?
Ik zou persoonlijk kiezen voor het laatste. Schaamde jouw moeder zich voor je, en zou dat minder of anders zijn geweest als je een plakkertje op je voorhoofd had gehad?
donderdag 15 januari 2009 om 15:21
Overigens heb ik het niet over de extreme gevallen die de hele klas ontwrichten, maar gewoon de kinderen die anders zijn, drukker of minder geconcentreerd. Zo'n klas leert dan dan ook mee omgaan. Hoe moet mijn kind straks functioneren in de maatschappij als hij niet leert dat iedereen anders is end at er nu eenmaal mensen zijn die niet zo goed meekomen, of juist veel slimmer zijn dan hij, die anders zijn?
Ik kom uit een nest van weingi tot geen tolerantie. Ik heb heel hard moeten aanpoten om dat erin te krijgen bij mezelf.
Zelf ben ik ook altijd het buitenbeentje geweest en ik kreeg over de schuld van. Ik denk niet dat dat andes was geweest als de school extra aandacht aan me had besteed, maar ik vermoed een wereld van verschil als mijn ouders me hadden genomen voor wat ik ben.
Ik kom uit een nest van weingi tot geen tolerantie. Ik heb heel hard moeten aanpoten om dat erin te krijgen bij mezelf.
Zelf ben ik ook altijd het buitenbeentje geweest en ik kreeg over de schuld van. Ik denk niet dat dat andes was geweest als de school extra aandacht aan me had besteed, maar ik vermoed een wereld van verschil als mijn ouders me hadden genomen voor wat ik ben.
donderdag 15 januari 2009 om 15:26
Ik lees met interesse mee.
Mijn oudste zoontje is bijna 5,5. In november gaf zijn juf aan dat haar een paar dingen opvallen, of ik die herkende. Ja dus, maar thuis waren de meeste van die dingen gewoon voorbij gegaan. Een voorbeeld is heel strak 'op de regeltjes' zijn, schoenen die op een bepaalde plek staan daar ook weer neerzetten als ze verplaatst waren, dat soort dingen, toen hij een jaar of twee was. Altijd als ik me zorgen begon te maken over iets, ging het weer over.
De juf vindt het vooral heel moeilijk mijn zoon te motiveren 'moet-werkjes' te doen. Daar loop ik bij mezelf ook al mijn hele leven tegenaan en vorig jaar ben ik er pas achter gekomen dat ik een vorm van ADHD heb.
Dit ter illustratie.
Vandaag had ik met de juf en de IB-er een vervolggesprek. Ze denken dat er 'iets' is maar niet precies wat. We hebben een heel open gesprek gehad gelukkig, van ruim een uur. Hun bedachte stap was een bezoek aan de schoolarts. Daar zie ik weinig in. Die stelt zelf toch geen diagnose en om nu al, met 5,5 jaar, een of ander testtraject in te gaan... dat zie ik niet zitten.
Juf en IB-er zijn ook bang dat het straks in groep 3 moeilijk zal worden. Zelf denk ik eigenlijk het tegendeel.
Wat ik maar wil zeggen: ik vond het in november heel moeilijk om te horen dat er kanttekeningen waren bij het gedrag van mijn zoon. Op dagverblijf, speelzaal en vorig schooljaar altijd alleen positieve dingen gehoord. Dus eigenlijk had ik juist mijn zorgen achter me gelaten.
Ik was ook heel nerveus voor het gesprek vanochtend.
Maar nu voel ik me zekerder dan ooit. Omdat ik er goed met hen over kon praten, werd mij veel duidelijker wat ik wel en niet wil. Ik heb waar de juf bij mijn zoon tegenaan loopt goed geanalyseerd en haar wat tips aan de hand gedaan om hem te motiveren. En als er stramien-dingen zijn, hem af en toe vantevoren even apart te nemen en voor te stellen de dingen eens anders dan anders te doen. En dan met hem te kijken of dat erg is, zeg maar. Dat soort dingetjes.
Ik zag bij haar opluchting omdat ze concrete handvatten kreeg. Want wat ik het meest belangrijk vind, is omgang met andere kinderen en zich geaccepteerd voelen. En op dat vlak zagen ze juist weinig problemen. Dat sterkt mij in mijn mening dat mijn zoon op sommige gebieden volgens mij gewoon een laatbloeier is. Net als mijn man. Ook is hij een binnenvetter. Net als mijn man. En de moet-dingen vermijden... net als ik.
Soms moet je een kind gewoon ook beter kennen om gedrag te kunnen duiden. Het betekent niet direct dat er een probleem is. Zo trekt mijn zoon zich regelmatig terug in de luisterhoek van de klas, doet een koptelefoon op en gaat heerlijk zitten luisteren. De juf duidt dat als zich terugtrekken in zichzelf, in een eigen wereld. Terwijl ik denk: dat doe ik ook, mijn moeder doet dat ook, er zijn dan even teveel prikkels en daar moet je gewoon even van weg. Even pas op de plaats, touch base, zeg maar. Informatie laten bezinken.
Dat is soms lastig. Maar als je weet hoe het zit, hoeft het geen probleem te zijn. Mijn moeder is haar leven lang gezien als een sociaal afstandelijk persoon, ze houdt niet van feestjes. Ze houdt er alleen van als ze zonder voorbehoud zelf kan bepalen of ze weggaat of blijft. Dat geldt ook voor mij. Dan kun je jezelf haten omdat je niet gezellig bent altijd, je kunt je man problemen laten maken omdat je niet mee wilt naar feestjes. Maar je kunt ook denken 'teveel prikkels voor mij, teveel drang in mij om wat anders te doen, teveel stress daardoor voor mij, ik ga niet mee'. Of: ik ga wel mee maar met eigen vervoer en als ik weg wil, ga ik weg. Want ik trek het niet altijd.
Ik vind het heel fijn dat ik dit bij mezelf nu weet en accepteer. Dat ik het bij mijn zoon terugzie, is moeilijk, maar ik kan hem wel al vroeg leren dat het wellicht bij zijn persoon hoort en niet betekent dat hij ongemotiveerd of lui of asociaal of wat dan ook is.
Het was niet mijn bedoeling zo'n lang ego-stuk te schrijven hier, maar ik denk dat mijn manier van dit benaderen misschien nog niet zo slecht is. En ik wil dit ook gewoon even delen.
Ik vind wel dat het een moeilijke balans is en ik ben er ook nog lang niet over uitgedacht. Waar ligt de grens tussen vroeg - wellicht veel té vroeg - laten testen versus een kind zichzelf laten zijn met al zijn typische trekjes?
Wat school vindt, hoeft niet altijd te kloppen.
En wat je zelf vindt, ook niet. Je bent als moeder toch subjectief.
Het maakt mij ook onzeker, maar ik ben aan het eind van het gesprek vanochtend toch gesterkt ook weer door juf en IB-er. Zij waren het uiteindelijk met mij eens dat we het nog even aanzien, met de handvatten die ik gegeven heb. Zo voelt het wel als wederkerigheid met het belang van mijn zoon voorop.
Ik weet ook dat je zo met je ziel onder je arm kunt lopen als je bang bent dat er misschien iets 'fout' is, dat je kind anders is, duizend beren op de weg. Die heb ik de afgelopen tijd zeker gezien, ik heb mijn jongen onder een vergrootglas gelegd. Maar nu voel ik me er een stuk beter bij, omdat erover gepraat is en dat is altijd goed.
xx lisa.
Mijn oudste zoontje is bijna 5,5. In november gaf zijn juf aan dat haar een paar dingen opvallen, of ik die herkende. Ja dus, maar thuis waren de meeste van die dingen gewoon voorbij gegaan. Een voorbeeld is heel strak 'op de regeltjes' zijn, schoenen die op een bepaalde plek staan daar ook weer neerzetten als ze verplaatst waren, dat soort dingen, toen hij een jaar of twee was. Altijd als ik me zorgen begon te maken over iets, ging het weer over.
De juf vindt het vooral heel moeilijk mijn zoon te motiveren 'moet-werkjes' te doen. Daar loop ik bij mezelf ook al mijn hele leven tegenaan en vorig jaar ben ik er pas achter gekomen dat ik een vorm van ADHD heb.
Dit ter illustratie.
Vandaag had ik met de juf en de IB-er een vervolggesprek. Ze denken dat er 'iets' is maar niet precies wat. We hebben een heel open gesprek gehad gelukkig, van ruim een uur. Hun bedachte stap was een bezoek aan de schoolarts. Daar zie ik weinig in. Die stelt zelf toch geen diagnose en om nu al, met 5,5 jaar, een of ander testtraject in te gaan... dat zie ik niet zitten.
Juf en IB-er zijn ook bang dat het straks in groep 3 moeilijk zal worden. Zelf denk ik eigenlijk het tegendeel.
Wat ik maar wil zeggen: ik vond het in november heel moeilijk om te horen dat er kanttekeningen waren bij het gedrag van mijn zoon. Op dagverblijf, speelzaal en vorig schooljaar altijd alleen positieve dingen gehoord. Dus eigenlijk had ik juist mijn zorgen achter me gelaten.
Ik was ook heel nerveus voor het gesprek vanochtend.
Maar nu voel ik me zekerder dan ooit. Omdat ik er goed met hen over kon praten, werd mij veel duidelijker wat ik wel en niet wil. Ik heb waar de juf bij mijn zoon tegenaan loopt goed geanalyseerd en haar wat tips aan de hand gedaan om hem te motiveren. En als er stramien-dingen zijn, hem af en toe vantevoren even apart te nemen en voor te stellen de dingen eens anders dan anders te doen. En dan met hem te kijken of dat erg is, zeg maar. Dat soort dingetjes.
Ik zag bij haar opluchting omdat ze concrete handvatten kreeg. Want wat ik het meest belangrijk vind, is omgang met andere kinderen en zich geaccepteerd voelen. En op dat vlak zagen ze juist weinig problemen. Dat sterkt mij in mijn mening dat mijn zoon op sommige gebieden volgens mij gewoon een laatbloeier is. Net als mijn man. Ook is hij een binnenvetter. Net als mijn man. En de moet-dingen vermijden... net als ik.
Soms moet je een kind gewoon ook beter kennen om gedrag te kunnen duiden. Het betekent niet direct dat er een probleem is. Zo trekt mijn zoon zich regelmatig terug in de luisterhoek van de klas, doet een koptelefoon op en gaat heerlijk zitten luisteren. De juf duidt dat als zich terugtrekken in zichzelf, in een eigen wereld. Terwijl ik denk: dat doe ik ook, mijn moeder doet dat ook, er zijn dan even teveel prikkels en daar moet je gewoon even van weg. Even pas op de plaats, touch base, zeg maar. Informatie laten bezinken.
Dat is soms lastig. Maar als je weet hoe het zit, hoeft het geen probleem te zijn. Mijn moeder is haar leven lang gezien als een sociaal afstandelijk persoon, ze houdt niet van feestjes. Ze houdt er alleen van als ze zonder voorbehoud zelf kan bepalen of ze weggaat of blijft. Dat geldt ook voor mij. Dan kun je jezelf haten omdat je niet gezellig bent altijd, je kunt je man problemen laten maken omdat je niet mee wilt naar feestjes. Maar je kunt ook denken 'teveel prikkels voor mij, teveel drang in mij om wat anders te doen, teveel stress daardoor voor mij, ik ga niet mee'. Of: ik ga wel mee maar met eigen vervoer en als ik weg wil, ga ik weg. Want ik trek het niet altijd.
Ik vind het heel fijn dat ik dit bij mezelf nu weet en accepteer. Dat ik het bij mijn zoon terugzie, is moeilijk, maar ik kan hem wel al vroeg leren dat het wellicht bij zijn persoon hoort en niet betekent dat hij ongemotiveerd of lui of asociaal of wat dan ook is.
Het was niet mijn bedoeling zo'n lang ego-stuk te schrijven hier, maar ik denk dat mijn manier van dit benaderen misschien nog niet zo slecht is. En ik wil dit ook gewoon even delen.
Ik vind wel dat het een moeilijke balans is en ik ben er ook nog lang niet over uitgedacht. Waar ligt de grens tussen vroeg - wellicht veel té vroeg - laten testen versus een kind zichzelf laten zijn met al zijn typische trekjes?
Wat school vindt, hoeft niet altijd te kloppen.
En wat je zelf vindt, ook niet. Je bent als moeder toch subjectief.
Het maakt mij ook onzeker, maar ik ben aan het eind van het gesprek vanochtend toch gesterkt ook weer door juf en IB-er. Zij waren het uiteindelijk met mij eens dat we het nog even aanzien, met de handvatten die ik gegeven heb. Zo voelt het wel als wederkerigheid met het belang van mijn zoon voorop.
Ik weet ook dat je zo met je ziel onder je arm kunt lopen als je bang bent dat er misschien iets 'fout' is, dat je kind anders is, duizend beren op de weg. Die heb ik de afgelopen tijd zeker gezien, ik heb mijn jongen onder een vergrootglas gelegd. Maar nu voel ik me er een stuk beter bij, omdat erover gepraat is en dat is altijd goed.
xx lisa.
donderdag 15 januari 2009 om 15:30
quote:Liv schreef op 15 januari 2009 @ 14:50:
[...]
Hoe denk je dat ze aan die hausse aan aanmeldingen komen dan? Je spreekt jezelf behoorlijk tegen hier.
edit: sowieso bestaat die wachtlijst meestal al vanaf groep 2 hoor.
Nee, ik spreek mezelf niet tegen (fijn dat jij dat voor me kunt bepalen), ik leg uit dat die wachtlijsten er wel zijn (al is het ook niet overal), maar dat die vaak niet voor alle groepen gelden. Voor het voortgezet speciaal onderwijs geldt hetzelfde; ook daar heb je extra aanmeldingen van kinderen die het op de basisschool nog wel konden bolwerken, maar stuklopen op het regulier voortgezet onderwijs systeem.
Waar haal jij vandaag dat die wachtlijsten er meestal (en wat is meestal) al vanaf groep 2 zijn? En waar haal je al die andere wijsheden vandaan? Ik vind het helemaal niet erg om ongelijk te krijgen en ook niet om eventueel mijn mening te herzien, maar ben dan wel benieuwd naar onderbouwing.
[...]
Hoe denk je dat ze aan die hausse aan aanmeldingen komen dan? Je spreekt jezelf behoorlijk tegen hier.
edit: sowieso bestaat die wachtlijst meestal al vanaf groep 2 hoor.
Nee, ik spreek mezelf niet tegen (fijn dat jij dat voor me kunt bepalen), ik leg uit dat die wachtlijsten er wel zijn (al is het ook niet overal), maar dat die vaak niet voor alle groepen gelden. Voor het voortgezet speciaal onderwijs geldt hetzelfde; ook daar heb je extra aanmeldingen van kinderen die het op de basisschool nog wel konden bolwerken, maar stuklopen op het regulier voortgezet onderwijs systeem.
Waar haal jij vandaag dat die wachtlijsten er meestal (en wat is meestal) al vanaf groep 2 zijn? En waar haal je al die andere wijsheden vandaan? Ik vind het helemaal niet erg om ongelijk te krijgen en ook niet om eventueel mijn mening te herzien, maar ben dan wel benieuwd naar onderbouwing.
donderdag 15 januari 2009 om 15:32
Whopper, dan projecteer je eigenlijk je eigen ervaring op het schoolsysteem in het algemeen.
En dat schoolsysteem was in de tijd dat Anton Heijboer en Herman Brood op de lagere school zaten echt niet meer gericht op individuen dan nu hoor. Ik gok dat ze zomaar wel eens een flink deel van hun schooltijd opd e gang doorgebracht kunnen hebben.
En dat schoolsysteem was in de tijd dat Anton Heijboer en Herman Brood op de lagere school zaten echt niet meer gericht op individuen dan nu hoor. Ik gok dat ze zomaar wel eens een flink deel van hun schooltijd opd e gang doorgebracht kunnen hebben.
donderdag 15 januari 2009 om 15:32
Mijn ouders hebben zich nooit voor mij geschaamd.
In mijn tijd of in ieder geval op mijn basisschool bestond ADHD helemaal niet. Volgens de juffen was ik gewoon lastig en druk en deed ik mijn best niet. Mijn ouders steunden mij en waardeerden mij om wie ik was.
kinderen zijn echter onder elkaar keihard en medogenloos. Ze hbben heel goed door wanneer anderen anders zijn en vooral wanneer ze zwakker zijn. Ik werd door mij klasgenoten getreiterd en gepest. leerde al snel dat als ik daar iets van tegen mijn ouders of de juf zei, de pesteres extra wraak namen als zij daardoor straf kregen.
Mischien, als ik idd dat stickertje had gehad, had de juf aan de andere kinderen kunnen uitleggen waarom ik anders was, en mischien was ik dan anders behandelt. misschien had ik dan een training gekregen waardoor ik weerbaarder was geworden en voor meijzelf had leren opkomen, in plaats van door zowel de juffen als mijn klasgenootjes bevestigd te krijgen dat ik "een kutkind"was.
Zo zie je maar weer hoe de omgeving die dingen bepaalt. IK denk dat als ik die diagnose eerder had gehad, zowel de omgeving als ikzelf aners met mijn gedrag had kunne leren omgaan, en dat was voor mij beter geweest.
Misschien had een diagnose mij juist gehoplen met het geaccepteerd krijgen van wie ik was. Ik ben liever iemand met een gedragsstoornis dan een lastig onhandelbaar kutkind.
In mijn tijd of in ieder geval op mijn basisschool bestond ADHD helemaal niet. Volgens de juffen was ik gewoon lastig en druk en deed ik mijn best niet. Mijn ouders steunden mij en waardeerden mij om wie ik was.
kinderen zijn echter onder elkaar keihard en medogenloos. Ze hbben heel goed door wanneer anderen anders zijn en vooral wanneer ze zwakker zijn. Ik werd door mij klasgenoten getreiterd en gepest. leerde al snel dat als ik daar iets van tegen mijn ouders of de juf zei, de pesteres extra wraak namen als zij daardoor straf kregen.
Mischien, als ik idd dat stickertje had gehad, had de juf aan de andere kinderen kunnen uitleggen waarom ik anders was, en mischien was ik dan anders behandelt. misschien had ik dan een training gekregen waardoor ik weerbaarder was geworden en voor meijzelf had leren opkomen, in plaats van door zowel de juffen als mijn klasgenootjes bevestigd te krijgen dat ik "een kutkind"was.
Zo zie je maar weer hoe de omgeving die dingen bepaalt. IK denk dat als ik die diagnose eerder had gehad, zowel de omgeving als ikzelf aners met mijn gedrag had kunne leren omgaan, en dat was voor mij beter geweest.
Misschien had een diagnose mij juist gehoplen met het geaccepteerd krijgen van wie ik was. Ik ben liever iemand met een gedragsstoornis dan een lastig onhandelbaar kutkind.
donderdag 15 januari 2009 om 15:34
quote:whopper schreef op 15 januari 2009 @ 15:21:
Ik kom uit een nest van weingi tot geen tolerantie. Ik heb heel hard moeten aanpoten om dat erin te krijgen bij mezelf.
Zelf ben ik ook altijd het buitenbeentje geweest en ik kreeg over de schuld van. Ik denk niet dat dat andes was geweest als de school extra aandacht aan me had besteed, maar ik vermoed een wereld van verschil als mijn ouders me hadden genomen voor wat ik ben.Wat jammer Whop!
Ik kom uit een nest van weingi tot geen tolerantie. Ik heb heel hard moeten aanpoten om dat erin te krijgen bij mezelf.
Zelf ben ik ook altijd het buitenbeentje geweest en ik kreeg over de schuld van. Ik denk niet dat dat andes was geweest als de school extra aandacht aan me had besteed, maar ik vermoed een wereld van verschil als mijn ouders me hadden genomen voor wat ik ben.Wat jammer Whop!
donderdag 15 januari 2009 om 15:37
Tabel 3.2a Totaal aantal leerlingen op de onderzoekslijsten op 1 oktober 2000 t/m 2007
2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007
Aantal leerlingen op een onderzoekslijst 1.292 1.030 1.062 837 529 604 652 599
Aantal samenwerkingsverbanden -167 161 150 120 114 122 138 met een onderzoekslijst
Voor Liv. Ik hoop dat de lay-out een beetje goed uitpakt, maar dit is van de onderwijs-inspectie. Je ziet dat de wachtlijsten elk jaar korter worden.
2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007
Aantal leerlingen op een onderzoekslijst 1.292 1.030 1.062 837 529 604 652 599
Aantal samenwerkingsverbanden -167 161 150 120 114 122 138 met een onderzoekslijst
Voor Liv. Ik hoop dat de lay-out een beetje goed uitpakt, maar dit is van de onderwijs-inspectie. Je ziet dat de wachtlijsten elk jaar korter worden.
