Kinderen
alle pijlers
Zoontje van ruim 4 met problemen op de basis...
donderdag 15 januari 2009 om 08:53
Hallo allemaal,
Mijn zoontje gaat sinds een aantal maanden naar de basischool. Het betreft een protestants chr. basisschool. Nu is mijn zoontje vrij druk en eigenwijs van aard en ik was er al bang voor, maar de Interne Begeleider aldaar heeft ons als ouders bij hem geroepen voor een gesprek over ons zoontje. Zijn gedrag is namelijk opvallen voor hun. Opvallend in de zin van impulsief: hij ziet iets en wil er ook direct wat mee doen, denk dan niet na. In de kring stilzitten etc is ook lastig. Kortom, men ervaart nu al problemen. Ik moet zeggen dat het me wel verbaasd dat ze zo snel al hiermee komen, hij gaat immers nog maar net 3 maandjes naar school, waarvan ook nog de drukste maanden vh jaar! Hij reageert nou eenmaal wat heftig op zulke gebeurtenissen. Ik zit er dus wat mee dat ik wat druk voel van school, ik wil zo graag dat ze hem wel de tijd gunnen. Nu hebben we tot begin maart gekregen, beter zijn gedrag dan niet, volgen er wsl onderzoeken. Brrrr, toch wel spannend allemaal en erg vervelend. Je wilt zo graag dat je kind gewoon mee kan komen!
Opvallend is wel dat hij erg pienter is en verbaal zeer sterk. Het is ook een lekker sociaal, extravert kind maar hij heeft nou eenmaal geen rem. Vaart ook echt zijn eigen koers en tja, das best lastig!
Zijn er hier mama's die hier ervaring mee hebben of wellicht tips voor mij?
Ik zit soms al helemaal vooruit te lopen op zaken en denk dan gelijk dat hij niet kan blijven op deze school....
gr!
Mijn zoontje gaat sinds een aantal maanden naar de basischool. Het betreft een protestants chr. basisschool. Nu is mijn zoontje vrij druk en eigenwijs van aard en ik was er al bang voor, maar de Interne Begeleider aldaar heeft ons als ouders bij hem geroepen voor een gesprek over ons zoontje. Zijn gedrag is namelijk opvallen voor hun. Opvallend in de zin van impulsief: hij ziet iets en wil er ook direct wat mee doen, denk dan niet na. In de kring stilzitten etc is ook lastig. Kortom, men ervaart nu al problemen. Ik moet zeggen dat het me wel verbaasd dat ze zo snel al hiermee komen, hij gaat immers nog maar net 3 maandjes naar school, waarvan ook nog de drukste maanden vh jaar! Hij reageert nou eenmaal wat heftig op zulke gebeurtenissen. Ik zit er dus wat mee dat ik wat druk voel van school, ik wil zo graag dat ze hem wel de tijd gunnen. Nu hebben we tot begin maart gekregen, beter zijn gedrag dan niet, volgen er wsl onderzoeken. Brrrr, toch wel spannend allemaal en erg vervelend. Je wilt zo graag dat je kind gewoon mee kan komen!
Opvallend is wel dat hij erg pienter is en verbaal zeer sterk. Het is ook een lekker sociaal, extravert kind maar hij heeft nou eenmaal geen rem. Vaart ook echt zijn eigen koers en tja, das best lastig!
Zijn er hier mama's die hier ervaring mee hebben of wellicht tips voor mij?
Ik zit soms al helemaal vooruit te lopen op zaken en denk dan gelijk dat hij niet kan blijven op deze school....
gr!
zondag 18 januari 2009 om 19:47
zondag 18 januari 2009 om 19:57
Wanneer het ernstig genoeg is weet ik niet Mille. Maar als het om mijn kind ging, zou ik het voorbeeld wat kreng noemt niet ernstig genoeg vinden. Gewoon een universitaire studie af kunnen ronden betekent voor mij dat iemand dus kan functioneren. Drie keer per jaar griep en 's avonds om tien uur bekaf: dat heb ik ook en lijkt me niet abnormaal. En voor een kind zou de drempel voor mij nog veel hoger liggen, omdat nauwelijks iets bekend is van de lange termijn effecten van medicatie. Je geeft gewoon een soort amfetamine aan kinderen, zoiets als speed. Dat kan voor mijn gevoel niet goed zijn.
Let wel: ik onderken het probleem niet, ik betwijfel alleen of het een medisch probleem is. Ik zie de symptomen van ADHD meer als een soort karaktereigenschappen die heel lastig kunnen zijn en het functioneren kunnen belemmeren, met name in bepaalde omgevingen (zoals school). Medicatie is voor mijn gevoel niet de juiste oplossing daarvoor, ik krijg toch een soort nare associatie met drogeren. Ik zou mezelf vast ook lekkerder en meer ontspannen voelen met elke dag een valiumpje, maar dat betekent niet dat ik dat doe.
Let wel: ik onderken het probleem niet, ik betwijfel alleen of het een medisch probleem is. Ik zie de symptomen van ADHD meer als een soort karaktereigenschappen die heel lastig kunnen zijn en het functioneren kunnen belemmeren, met name in bepaalde omgevingen (zoals school). Medicatie is voor mijn gevoel niet de juiste oplossing daarvoor, ik krijg toch een soort nare associatie met drogeren. Ik zou mezelf vast ook lekkerder en meer ontspannen voelen met elke dag een valiumpje, maar dat betekent niet dat ik dat doe.
zondag 18 januari 2009 om 21:11
En als jij iedere dag na de lunchpauze een uur niks kan doen op je werk omdat je hoofd tolt van alle indrukken en gesprekken? gewoon je boterhammetje achter je computer oppuezelen? Afdelingsoverleg maar niet bijwonen omdat je de rest van de dag dan niets meer kan doen?
Ik zie mijn medicatie niet als ff een oppeppertje of iets waardoor ik me lekkerder voel. De medicatie maakt dat ik ook op het nibveau van mijn studie een baan kan hebben, in plaats van een simpel bantje zonder stress en druk. Zonder medicatie had ik mijn bul aan de muur kunnen spijkeren en was ik al 3x burn-out geweest. En dat is dus niet elke dag een valiumpje. En misschien is mijn ADHD voor jou niet ernstig genoeg. Voor mij was het een dusdanige beperking van mijn sociale leven, dat ik nu echt veel beter in mijn vel zit en veel gelukiger ben. Enb ne niet omdat ik gedrigeerd ben, maar omdat ik eindelijk niet gek van mezelf wordt.
Probeer het volgende experiment ens om je in te leven: Zet 3 TV's aan op verschillende zenders.
je moet een uur kijken, en dan moet je een referentie schrijven over alledrie de programma's... Zo is mijn hoofd zonder pillen.
Ik zie mijn medicatie niet als ff een oppeppertje of iets waardoor ik me lekkerder voel. De medicatie maakt dat ik ook op het nibveau van mijn studie een baan kan hebben, in plaats van een simpel bantje zonder stress en druk. Zonder medicatie had ik mijn bul aan de muur kunnen spijkeren en was ik al 3x burn-out geweest. En dat is dus niet elke dag een valiumpje. En misschien is mijn ADHD voor jou niet ernstig genoeg. Voor mij was het een dusdanige beperking van mijn sociale leven, dat ik nu echt veel beter in mijn vel zit en veel gelukiger ben. Enb ne niet omdat ik gedrigeerd ben, maar omdat ik eindelijk niet gek van mezelf wordt.
Probeer het volgende experiment ens om je in te leven: Zet 3 TV's aan op verschillende zenders.
je moet een uur kijken, en dan moet je een referentie schrijven over alledrie de programma's... Zo is mijn hoofd zonder pillen.
zondag 18 januari 2009 om 21:50
Tja Nippo, ik vind een stoornis die bijvoorbeeld ook opgenomen is in de DSM IV wel iets anders dan een vervelende combi van karaktereigenschappen. Dan kun je bijvoorbeeld autisme ook wel een ongelukkige samenloop van karaktereigenschappen noemen.
En er zijn ook onderzoeken waaruit gebleken is dat bij ADHDers bepaalde hersengedeeltes anders zijn of er sprake is van andere/verminderdehersenactiviteit in bepaalde gebieden.
Dat klinkt mij toch als iets medisch in de oren.
Maar goed, los van de vraag of het nu echt een medisch probleem is: het is een probleem, er is een oplossing voor die zeker nadelen heeft en waar dus absoluut kritisch naar zou moeten worden gekeken, maar het blijft een oplossing.
En ik vind het net als in het geval van bijvoorbeeld een depressie discutabel wanneer het dan ernstig genoeg is, dat ben ik dan wel weer met je eens. Maar met het verschil dat ik het zo te lezen sneller acceptabel vind dan jij.
Kreng: verkeerd voorbeeld, van die drie tv's Dat zou mij, en waarschijnlijk Nippo ook, best lukken. Omdat wij ons wel prima kunnen focussen op 1 ding en dan weer even op het volgende, en dat een uur kunnen volhouden
En er zijn ook onderzoeken waaruit gebleken is dat bij ADHDers bepaalde hersengedeeltes anders zijn of er sprake is van andere/verminderdehersenactiviteit in bepaalde gebieden.
Dat klinkt mij toch als iets medisch in de oren.
Maar goed, los van de vraag of het nu echt een medisch probleem is: het is een probleem, er is een oplossing voor die zeker nadelen heeft en waar dus absoluut kritisch naar zou moeten worden gekeken, maar het blijft een oplossing.
En ik vind het net als in het geval van bijvoorbeeld een depressie discutabel wanneer het dan ernstig genoeg is, dat ben ik dan wel weer met je eens. Maar met het verschil dat ik het zo te lezen sneller acceptabel vind dan jij.
Kreng: verkeerd voorbeeld, van die drie tv's Dat zou mij, en waarschijnlijk Nippo ook, best lukken. Omdat wij ons wel prima kunnen focussen op 1 ding en dan weer even op het volgende, en dat een uur kunnen volhouden
zondag 18 januari 2009 om 22:05
Schijnverklaring of niet, daar gaat het niet om. Het gaat erom dat ik nu begrijp dat ik op een bepaalde manier in elkaar zit. Dat ik niet per definitie lui en egocentrisch en ongemotiveerd en verveeld en verstrooid en chaotisch en slordig ben op plekken in mezelf waarvan ik bestaan vermoedde maar die ik nooit kon vinden, waar ik maar in een kringetje omheen bleef draaien met een blinddoek voor.
Begrijpen dat die plekken er niet zijn of ergens anders gezocht moeten worden en zeker heel anders begrepen en geaccepteerd moet worden, is een verademing.
Of het nu ADHD heeft of XYZ zal mij een worst wezen, ik weet nu dat ik in elkaar zit zoals ik zit en daarmee kan ik vol goede moed verder waar ik voorheen alleen maar meer leek vast te lopen.
Overigens heb je onder de ADHD-ers en ADD-ers net zoveel verschillen als tussen 'gewone' mensen.
Dat iemand met ADD/ADHD altijd veel structuur nodig heeft is daarmee ook niet per se waar. Structuur slaat mij bijvoorbeeld neer. Voorspelbaarheid is voor mij verlies van focus en geeft daarmee onrust. Onafhankelijkheid en het idee zelf te bepalen wat ik wanneer doe is voor mij onontbeerlijk. Als ik een planning maak, zal ik die altijd saboteren. Maar goed, laat ik er niet te diep op ingaan, daar ging het in dit topic niet over.
De kern is toch dat niemand voor een ander kan bepalen wat voor hem/haar acceptabel is en wat niet.
Nippo, jij hebt het al vaker over de grens van iemands kunnen gehad, als aandachtsproblemen betekenen dat je niet meer kúnt in leren of werken, zou dat de grens kunnen zijn.
Ik kan je zeggen dat dat voor veel mensen niet acceptabel is. Als je voelt dat er vanalles in je zit maar je krijgt het er niet uit, dan is dat niet bevredigend. Dan is dat vaak zelfs enorm frustrerend. Stel je voor dat je een herseninfarct hebt gehad en je spraak kwijt bent. Je weet precies wat je wilt zeggen, maar er komen geen woorden uit je mond of maar de helft van de woorden. Dan zou je toch ook hemel en aarde bewegen om daar verbetering in te brengen.
Kreng, weer veel herkenbaarheid in jouw posting trouwens.
xx lisa.
Begrijpen dat die plekken er niet zijn of ergens anders gezocht moeten worden en zeker heel anders begrepen en geaccepteerd moet worden, is een verademing.
Of het nu ADHD heeft of XYZ zal mij een worst wezen, ik weet nu dat ik in elkaar zit zoals ik zit en daarmee kan ik vol goede moed verder waar ik voorheen alleen maar meer leek vast te lopen.
Overigens heb je onder de ADHD-ers en ADD-ers net zoveel verschillen als tussen 'gewone' mensen.
Dat iemand met ADD/ADHD altijd veel structuur nodig heeft is daarmee ook niet per se waar. Structuur slaat mij bijvoorbeeld neer. Voorspelbaarheid is voor mij verlies van focus en geeft daarmee onrust. Onafhankelijkheid en het idee zelf te bepalen wat ik wanneer doe is voor mij onontbeerlijk. Als ik een planning maak, zal ik die altijd saboteren. Maar goed, laat ik er niet te diep op ingaan, daar ging het in dit topic niet over.
De kern is toch dat niemand voor een ander kan bepalen wat voor hem/haar acceptabel is en wat niet.
Nippo, jij hebt het al vaker over de grens van iemands kunnen gehad, als aandachtsproblemen betekenen dat je niet meer kúnt in leren of werken, zou dat de grens kunnen zijn.
Ik kan je zeggen dat dat voor veel mensen niet acceptabel is. Als je voelt dat er vanalles in je zit maar je krijgt het er niet uit, dan is dat niet bevredigend. Dan is dat vaak zelfs enorm frustrerend. Stel je voor dat je een herseninfarct hebt gehad en je spraak kwijt bent. Je weet precies wat je wilt zeggen, maar er komen geen woorden uit je mond of maar de helft van de woorden. Dan zou je toch ook hemel en aarde bewegen om daar verbetering in te brengen.
Kreng, weer veel herkenbaarheid in jouw posting trouwens.
xx lisa.
zondag 18 januari 2009 om 22:26
quote:Mille schreef op 18 januari 2009 @ 21:50:
Tja Nippo, ik vind een stoornis die bijvoorbeeld ook opgenomen is in de DSM IV wel iets anders dan een vervelende combi van karaktereigenschappen. Dan kun je bijvoorbeeld autisme ook wel een ongelukkige samenloop van karaktereigenschappen noemen.
En er zijn ook onderzoeken waaruit gebleken is dat bij ADHDers bepaalde hersengedeeltes anders zijn of er sprake is van andere/verminderdehersenactiviteit in bepaalde gebieden.
Dat klinkt mij toch als iets medisch in de oren.
Mile, er is heel veel discussie over de DSM (ook buiten de scientology wereld). Zelfs in de psychiatrie is men het er over eens dat de meeste diagnoses op heel weinig zijn gebaseerd. Het zijn gewoon afspraken tusesn groepen psychiaters. En dat er op groepsniveau bepaalde hersenverschillen worden gevonden, zegt niet dat het een medisch probleem is. Ieders hersenen werken anders, en als je groepen met verschillende eigenschappen vergelijkt, vind je dus altijd verschillen.
Als je een individueel geval van ADHD zou kunnen diagnostiseren door een defect in zijn of haar hersenen (naar analogie van bijvoorbeeld bloedsuikermetingen bij diabeten), dan zou ik het met je eens zijn dat er een medisch probleem speelt. Maar dat is niet zo. En dus kunnen ook kinderen die gewoon te druk zijn voor hun omgeving een ADHD diagnose krijgen. Want de diagnostische criteria zijn geheel en al gebaseerd op hoe druk de kinderen in kwestie worden ervaren, en dus niet op objectieve maatstaven.
Tja Nippo, ik vind een stoornis die bijvoorbeeld ook opgenomen is in de DSM IV wel iets anders dan een vervelende combi van karaktereigenschappen. Dan kun je bijvoorbeeld autisme ook wel een ongelukkige samenloop van karaktereigenschappen noemen.
En er zijn ook onderzoeken waaruit gebleken is dat bij ADHDers bepaalde hersengedeeltes anders zijn of er sprake is van andere/verminderdehersenactiviteit in bepaalde gebieden.
Dat klinkt mij toch als iets medisch in de oren.
Mile, er is heel veel discussie over de DSM (ook buiten de scientology wereld). Zelfs in de psychiatrie is men het er over eens dat de meeste diagnoses op heel weinig zijn gebaseerd. Het zijn gewoon afspraken tusesn groepen psychiaters. En dat er op groepsniveau bepaalde hersenverschillen worden gevonden, zegt niet dat het een medisch probleem is. Ieders hersenen werken anders, en als je groepen met verschillende eigenschappen vergelijkt, vind je dus altijd verschillen.
Als je een individueel geval van ADHD zou kunnen diagnostiseren door een defect in zijn of haar hersenen (naar analogie van bijvoorbeeld bloedsuikermetingen bij diabeten), dan zou ik het met je eens zijn dat er een medisch probleem speelt. Maar dat is niet zo. En dus kunnen ook kinderen die gewoon te druk zijn voor hun omgeving een ADHD diagnose krijgen. Want de diagnostische criteria zijn geheel en al gebaseerd op hoe druk de kinderen in kwestie worden ervaren, en dus niet op objectieve maatstaven.
maandag 19 januari 2009 om 10:15
Maar goed Nippo, dan blijf ik erbij dat dat dan even goed geldt voor andere psychische/psychiatrische aandoeningen.
Ben jij dan tegen medicatie bij alles behalve puur fysieke aandoeningen?
Lisa, dat van die afasie na een herseninfarct vind ik wel een sterk voorbeeld. Met het verschil dat je dan ineens aan die situatie moet wennen en je als AD(H)Der niet anders gewend bent, maar inderdaad, het gevoel van dingen er niet uitkrijgen lijkt me heel frustrerend.
Ben jij dan tegen medicatie bij alles behalve puur fysieke aandoeningen?
Lisa, dat van die afasie na een herseninfarct vind ik wel een sterk voorbeeld. Met het verschil dat je dan ineens aan die situatie moet wennen en je als AD(H)Der niet anders gewend bent, maar inderdaad, het gevoel van dingen er niet uitkrijgen lijkt me heel frustrerend.
maandag 19 januari 2009 om 11:23
quote:Mille schreef op 18 januari 2009 @ 21:50:
Kreng: verkeerd voorbeeld, van die drie tv's Dat zou mij, en waarschijnlijk Nippo ook, best lukken. Omdat wij ons wel prima kunnen focussen op 1 ding en dan weer even op het volgende, en dat een uur kunnen volhouden
Ja maar kun je dan ook over alledrie de programma's een gedetaiilleerd verslag schrijven. weet je zeker dat je niets essensieels mist van die andere twee?
Overigens snap ik ook heel goed dat je zeker met je kinderen heel voorzichtig bent met medicatie. Ik kan voor mijzelf als volwassene beluiten of voordelen opwegen tegen risico's en nadelen. Ookal zijn er mischien onbekende risico's. Om die verantwoordelijkheid voor en ander te hebben, maakt die keuze al een stuk lastiger. Een kind kan die afweging immers niet zelf maken, jij maakt de beslissing voor hem/haar. Dan is de beslissing om iets te geven waarvan de lange termijn-effecten onbekend zijn heel anders dan wanneer je als volwassenen daar zelf voor kiest. het kan aan twee kanten verkeerd gaan. mischien neemt je kind het je later kwalijk en/of voel je je schuldig als blijkt dat er idd hele nare gevolgen aan medicatiegebruik blijken te zitten, en misschien ,als er ooit een moment komt dat ADHD wel bewezen kan worden, neem je het jezelf kwalijk dat je je kind al die jaren nodeloos hebt laten "lijden".
Kreng: verkeerd voorbeeld, van die drie tv's Dat zou mij, en waarschijnlijk Nippo ook, best lukken. Omdat wij ons wel prima kunnen focussen op 1 ding en dan weer even op het volgende, en dat een uur kunnen volhouden
Ja maar kun je dan ook over alledrie de programma's een gedetaiilleerd verslag schrijven. weet je zeker dat je niets essensieels mist van die andere twee?
Overigens snap ik ook heel goed dat je zeker met je kinderen heel voorzichtig bent met medicatie. Ik kan voor mijzelf als volwassene beluiten of voordelen opwegen tegen risico's en nadelen. Ookal zijn er mischien onbekende risico's. Om die verantwoordelijkheid voor en ander te hebben, maakt die keuze al een stuk lastiger. Een kind kan die afweging immers niet zelf maken, jij maakt de beslissing voor hem/haar. Dan is de beslissing om iets te geven waarvan de lange termijn-effecten onbekend zijn heel anders dan wanneer je als volwassenen daar zelf voor kiest. het kan aan twee kanten verkeerd gaan. mischien neemt je kind het je later kwalijk en/of voel je je schuldig als blijkt dat er idd hele nare gevolgen aan medicatiegebruik blijken te zitten, en misschien ,als er ooit een moment komt dat ADHD wel bewezen kan worden, neem je het jezelf kwalijk dat je je kind al die jaren nodeloos hebt laten "lijden".
maandag 19 januari 2009 om 13:21
Daarom stellen we het ook zo lang mogelijk uit (en misschien kan ze wel helemaal zonder) Kreng. Omdat het idd. om een kind gaat wat niet zelf kan beslissen en wat ontzettend aan het groeien en veranderen is nog. Ik heb ook het idee dat het los van dat ze niet zelf kunnen kiezen, ook wel wat heftiger is voor een kinderlichaam, dat spul, dan voor iemand die volgroeid is.
En nee, ik zou niet van alle 3 de programma's alle details kunnen opschrijven, maar ik weet wel zeker dat ik de essentie goed zou kunnen volgen ja
Niet alleen puur vanwege concentratie, maar ik denk dat je als ADHDer waarschijnlijk ook meer moeite hebt om de hoofdlijnen er uit te vissen en de details te negeren.
En nee, ik zou niet van alle 3 de programma's alle details kunnen opschrijven, maar ik weet wel zeker dat ik de essentie goed zou kunnen volgen ja
Niet alleen puur vanwege concentratie, maar ik denk dat je als ADHDer waarschijnlijk ook meer moeite hebt om de hoofdlijnen er uit te vissen en de details te negeren.
maandag 19 januari 2009 om 13:59
Lisa, het was eigenlijk iets wat steeds meer op ging vallen omdat het steeds meer buiten het 'normale' raakte.
Een kleuter die ongeconcentreerd is en dromerig, en die moeite heeft om dingen gestructureerd aan te pakken, logisch. Een kind van 6-7, idem. Maar als je 12 bent en het is nog steeds zo, tja, dan wordt het wel een ander verhaal.
Als je bijvoorbeeld je kamer moet opruimen en je zit nog steeds twee uur lang letterlijk niks te doen tenzij je moeder er bovenop zit en je korte opdrachtjes geeft, of je moet je tas inpakken als brugger en na dik een half jaar krijg je het nog niet voor elkaar om niet van alles te vergeten (inclusief de tas zelf, die heb ik ook wel eens in de tuin gevonden op de plek waar haar fiets stond. Wel mee naar buiten genomen, maar vergeten op de fiets te doen),dan is dat wel vrij opvallend.
Dus eigenlijk is het iets wat er altijd al inzat. En ging het proces bij ons van 'tja, logisch' via 'tja, zo is ze' en 'nou wordt het toch wel opvallend' naar 'dit is niet normaal meer'
Een kleuter die ongeconcentreerd is en dromerig, en die moeite heeft om dingen gestructureerd aan te pakken, logisch. Een kind van 6-7, idem. Maar als je 12 bent en het is nog steeds zo, tja, dan wordt het wel een ander verhaal.
Als je bijvoorbeeld je kamer moet opruimen en je zit nog steeds twee uur lang letterlijk niks te doen tenzij je moeder er bovenop zit en je korte opdrachtjes geeft, of je moet je tas inpakken als brugger en na dik een half jaar krijg je het nog niet voor elkaar om niet van alles te vergeten (inclusief de tas zelf, die heb ik ook wel eens in de tuin gevonden op de plek waar haar fiets stond. Wel mee naar buiten genomen, maar vergeten op de fiets te doen),dan is dat wel vrij opvallend.
Dus eigenlijk is het iets wat er altijd al inzat. En ging het proces bij ons van 'tja, logisch' via 'tja, zo is ze' en 'nou wordt het toch wel opvallend' naar 'dit is niet normaal meer'
maandag 19 januari 2009 om 21:59
Moppekind is zes, late leerling, dus een jaar extra kleuteren. Prima, vinden wij.
In het eerste jaar " groep nul" ging alles prima, hij is nog wat speels, maar een leuk kind, volgens de juffen. In groep 1 ging het na een paar weken mis, op school en thuis. Prompt kregen we een brief thuis van de juf dat we even moesten tekenen voor onderzoek door een extern bureau, want ons kind zou niet sporen. Niet getekend, wel een klacht ingediend bij de IB-er, die nog nooit van ons kind gehoord had. Buiten alle regels om, miscommunicatie, excuses, blablabla.
Puur toevallig kwam ik erachter dat Moppekind gemolesteerd werd door een jongetje in de klas, de juf had het nooit door, zo sneaky was het jochie wel, maar mijn Moppekind staat zelfs nu uit lijfsbehoud nog steeds achterin een rij, hij verrekt het om verder naar voren te staan (rugdekking). Hier is melding van gemaakt, en de situatie is gelukkig verbeterd.
Nu in groep 2 weer bij de IB-er gezeten. Druk kind en tegelijkertijd passief, concentreert zich niet (of concentreert zich te veel en wil niet gestoord worden). Is afwezig in "de kring" (maar weet wel alles na te vertellen, hij mist niets).
Volgens de juffen zouden wij ons er niets van aantrekken als zij opmerkingen maken, terwijl wij de eersten zijn die Moppekind meeslepen naar een ander kindje om te horen wat er nu precies gebeurd is, en eventueel excuses aan te laten bieden. Als hij ondeugend is / niet luistert willen wij dat direct horen, en niet tijdens een gesprek met de juffen en de IB-er.
Conclusie van de IB-er: " COMMUNICATIE NAAR DE OUDERS IS BELANGRIJK, DENK DAAR NOU EENS OM".
Wat moeten we hier nou mee aan ? Ik heb van andere ouders begrepen dat er in totaal 13 kindertjes in Moppekinds' klas geobserveerd gaan worden.
Tussen neus en lippen door horen we Moppekind wel eens uit. De juffen dreigen volgens hem wel drie keer met sancties, maar doen dan toch niets, kregen we van hem te horen.
Ligt dat nou aan ons als ouders, of moeten de juffen eens strakker gaan worden ?
Zij voorzien problemen in groep 3, terwijl ik eerlijk gezegd het gevoel heb dat hij er hard aan toe is, strakker, klassikaal en hopelijk uitdagender. Hij kan al netjes kleuren, waarom moet hij dat dan bijna drie jaar blijven doen ? Hij speelt toch ook niet meer met zijn rammelaar en knisperboekjes ?
Hij verveelt zich te pletter en gaat liever schaken, bouwen, rekenen, puzzelen etc.
In het eerste jaar " groep nul" ging alles prima, hij is nog wat speels, maar een leuk kind, volgens de juffen. In groep 1 ging het na een paar weken mis, op school en thuis. Prompt kregen we een brief thuis van de juf dat we even moesten tekenen voor onderzoek door een extern bureau, want ons kind zou niet sporen. Niet getekend, wel een klacht ingediend bij de IB-er, die nog nooit van ons kind gehoord had. Buiten alle regels om, miscommunicatie, excuses, blablabla.
Puur toevallig kwam ik erachter dat Moppekind gemolesteerd werd door een jongetje in de klas, de juf had het nooit door, zo sneaky was het jochie wel, maar mijn Moppekind staat zelfs nu uit lijfsbehoud nog steeds achterin een rij, hij verrekt het om verder naar voren te staan (rugdekking). Hier is melding van gemaakt, en de situatie is gelukkig verbeterd.
Nu in groep 2 weer bij de IB-er gezeten. Druk kind en tegelijkertijd passief, concentreert zich niet (of concentreert zich te veel en wil niet gestoord worden). Is afwezig in "de kring" (maar weet wel alles na te vertellen, hij mist niets).
Volgens de juffen zouden wij ons er niets van aantrekken als zij opmerkingen maken, terwijl wij de eersten zijn die Moppekind meeslepen naar een ander kindje om te horen wat er nu precies gebeurd is, en eventueel excuses aan te laten bieden. Als hij ondeugend is / niet luistert willen wij dat direct horen, en niet tijdens een gesprek met de juffen en de IB-er.
Conclusie van de IB-er: " COMMUNICATIE NAAR DE OUDERS IS BELANGRIJK, DENK DAAR NOU EENS OM".
Wat moeten we hier nou mee aan ? Ik heb van andere ouders begrepen dat er in totaal 13 kindertjes in Moppekinds' klas geobserveerd gaan worden.
Tussen neus en lippen door horen we Moppekind wel eens uit. De juffen dreigen volgens hem wel drie keer met sancties, maar doen dan toch niets, kregen we van hem te horen.
Ligt dat nou aan ons als ouders, of moeten de juffen eens strakker gaan worden ?
Zij voorzien problemen in groep 3, terwijl ik eerlijk gezegd het gevoel heb dat hij er hard aan toe is, strakker, klassikaal en hopelijk uitdagender. Hij kan al netjes kleuren, waarom moet hij dat dan bijna drie jaar blijven doen ? Hij speelt toch ook niet meer met zijn rammelaar en knisperboekjes ?
Hij verveelt zich te pletter en gaat liever schaken, bouwen, rekenen, puzzelen etc.
maandag 19 januari 2009 om 22:28
Dan lijkt het bij hem vrij duidelijk, Moppetoet, dat het te weinig uitdaging is?
Bij mijn zoontje ben ik daar niet helemaal van overtuigd. Vandaag vertelde hij - op mijn vraag of hij zijn werkjes had afgekregen (de juf gebruikt nu de kleurenklok bij hem op mijn aanraden): ik had de kralenplank tóch niet af. Het was gewoon een beetje te moeilijk.
Meer krijg ik dan niet uit hem. Dus of dat werkje echt te moeilijk voor hem was vind ik lastig in te schatten. Het kan zomaar zijn dat hij toch weer andere dingen met die kralen is gaan doen en zich daarin verloren heeft en niet op de tijd heeft gelet.
Ik vind het wel moeilijk. Een juf kan niet zo heel veel aandacht extra geven natuurlijk, en bij mijn zoontje moet je er eigenlijk constant bovenop zitten anders gebeurt er niets.
Hij kan overigens niet netjes kleuren Moppetoet, daar heeft hij nooit wat aan gevonden. Hij zit liever aan de pc en kleurt digitale kleurplaten, met één druk op de knop telkes een kleur kunnen veranderen en altijd binnen de lijntjes blijven is ook veel makkelijker en leuker, dat snap ik ook wel.
Maar hoe moet ik het duiden?
En, nog belangrijker: wat kan de juf doen om hem meer zin en concentratie te laten opbrengen voor 'moet-werkjes'? Iemand ideeën?
Een paar mensen hebben al geopperd dat een jaar extra kleuteren een optie zou kunnen zijn. Maar dat weet ik niet hoor, iets in mij zegt dat ook hij het juist beter gaat doen in groep 3. Aan de andere kant kan hij emotioneel nog zo 'jong' zijn, eerder drie, vier jaar. En dan opeens weer speelt hij net zo makkelijk met oudere kinderen op hun niveau... ik weet het niet zo goed gewoon.
Mille, jij zegt dat het logisch is dat een kleuter zich nog niet zo goed kan concentreren. Maar bij mijn zoontje in de klas schijnen alle andere kinderen dat wel te kunnen. De juf heeft aangegeven waarin ze mijn zoontje anders vindt dan de andere kinderen in de klas.
Overigens vind ik deze juf heel betrokken en aardig en spontaan en leuk met de kinderen enzovoort. Het is niet zo dat ik in twijfel trek wat ze zegt.
Moppetoet, wat erg dat jouw zoontje aangevallen werd door een ander kind en dat ook nog niet werd opgemerkt, gatver wat naar!
xx lisa.
Bij mijn zoontje ben ik daar niet helemaal van overtuigd. Vandaag vertelde hij - op mijn vraag of hij zijn werkjes had afgekregen (de juf gebruikt nu de kleurenklok bij hem op mijn aanraden): ik had de kralenplank tóch niet af. Het was gewoon een beetje te moeilijk.
Meer krijg ik dan niet uit hem. Dus of dat werkje echt te moeilijk voor hem was vind ik lastig in te schatten. Het kan zomaar zijn dat hij toch weer andere dingen met die kralen is gaan doen en zich daarin verloren heeft en niet op de tijd heeft gelet.
Ik vind het wel moeilijk. Een juf kan niet zo heel veel aandacht extra geven natuurlijk, en bij mijn zoontje moet je er eigenlijk constant bovenop zitten anders gebeurt er niets.
Hij kan overigens niet netjes kleuren Moppetoet, daar heeft hij nooit wat aan gevonden. Hij zit liever aan de pc en kleurt digitale kleurplaten, met één druk op de knop telkes een kleur kunnen veranderen en altijd binnen de lijntjes blijven is ook veel makkelijker en leuker, dat snap ik ook wel.
Maar hoe moet ik het duiden?
En, nog belangrijker: wat kan de juf doen om hem meer zin en concentratie te laten opbrengen voor 'moet-werkjes'? Iemand ideeën?
Een paar mensen hebben al geopperd dat een jaar extra kleuteren een optie zou kunnen zijn. Maar dat weet ik niet hoor, iets in mij zegt dat ook hij het juist beter gaat doen in groep 3. Aan de andere kant kan hij emotioneel nog zo 'jong' zijn, eerder drie, vier jaar. En dan opeens weer speelt hij net zo makkelijk met oudere kinderen op hun niveau... ik weet het niet zo goed gewoon.
Mille, jij zegt dat het logisch is dat een kleuter zich nog niet zo goed kan concentreren. Maar bij mijn zoontje in de klas schijnen alle andere kinderen dat wel te kunnen. De juf heeft aangegeven waarin ze mijn zoontje anders vindt dan de andere kinderen in de klas.
Overigens vind ik deze juf heel betrokken en aardig en spontaan en leuk met de kinderen enzovoort. Het is niet zo dat ik in twijfel trek wat ze zegt.
Moppetoet, wat erg dat jouw zoontje aangevallen werd door een ander kind en dat ook nog niet werd opgemerkt, gatver wat naar!
xx lisa.
