Relaties
alle pijlers
mijn man wilde uit elkaar, wat wil ik nu?
vrijdag 16 januari 2009 om 22:23
Mijn man heeft aangegeven dat hij niet samen verder wil. Hij gaf aan zeer ongelukkig te zijn, zich erg onder gewaardeerd te voelen. Hij was zijn oude ik kwijt. Hij gaf aan dat het erg slecht met hem ging dat hij van binnen helemaal stuk was. Nu zegt hij dat ik hem altijd en overal de schuld van geef. Ik ben degene die hem zo denigrerend behandeld heeft, waardoor hij een heel laag zelfbeeld heeft gekregen. Op het moment dat hij zo met zichzelf in de knoei zat/zit is er iemand geweest die naar hem luisterde en met hem praatte. Zij heeft aan hem verteld dat ze verliefd op hem is. Hij gaf aan ook gevoelens voor haar te hebben. Ik ben hier achter gekomen de dag nadat hij zei dat hij bij me weg wilde. Hij heeft eenmaal met haar gevreeen. Dit deed zo vreselijk pijn. Ik had het idee dat we er misschien nog wel samen uit konden komen, maar er is veel stuk gemaakt. Op de dag dat hij weg ging stortte ik in en hij zei dat hij dit eigenlijk ook niet wilde en besefte dat hij stom geweest was. Ik heb gezegd dat hij wel moest gaan en eerst zijn oude ik terugvinden. Dan pas kon hij 100 % voor mij kiezen. Ik heb wel gezegd dat het contact met die ander helemaal voorbij moest zijn. Ook niet vriendschappelijk. Hij is nu een week weg en af en toe hebben we mailcontact. Tenminse van mij uit dan. Ik heb een paar keer gevraagd of hij echt geen contact met haar heeft buiten het werk om (is collega). Ik krijg daar helemaal geen antwoord op. Hij heeft 1 x gezegd dat hij tegen haar heeft gezegd dat hij eerst voor zichzelf dingen op een rijtje moest zetten en dat hij hun contact even stilzette. Hierna kreeg ik geen antwoord meer.
Ik weet nu niet meer waar ik sta. Hij heeft aangegeven dat hij bijna geen gevoelens meer voor me heeft, dat ik hem kapot gemaakt heb en toch twijfelt hij nu. Naar mijn idee loopt hij zijn eigen gedrag in onze relatie voorbij. Hij was niet 1 van de makkelijkste. Veel wat er gezegd of gedaan werd werd als zeer negatief en als aanval op zijn persoon beschouwt. Vaak bedoelde ik het niet negatief of dacht ik er niet eens op die manier aan, maar was het een terloopse opmerking van mij. Ik zeg niet dat hij het dan niet zo voelde, (hij zegt ook dat ik over zijn gevoel heenwals)maar het is moeilijk om ieder woord op een weegschaal te leggen.
Al met al erg moeilijk en nog heel vers. Ik weet het niet meer.
Misschien een wat warrig en vast niet compleet verhaal, maar ik moest het even kwijt.
Ik weet nu niet meer waar ik sta. Hij heeft aangegeven dat hij bijna geen gevoelens meer voor me heeft, dat ik hem kapot gemaakt heb en toch twijfelt hij nu. Naar mijn idee loopt hij zijn eigen gedrag in onze relatie voorbij. Hij was niet 1 van de makkelijkste. Veel wat er gezegd of gedaan werd werd als zeer negatief en als aanval op zijn persoon beschouwt. Vaak bedoelde ik het niet negatief of dacht ik er niet eens op die manier aan, maar was het een terloopse opmerking van mij. Ik zeg niet dat hij het dan niet zo voelde, (hij zegt ook dat ik over zijn gevoel heenwals)maar het is moeilijk om ieder woord op een weegschaal te leggen.
Al met al erg moeilijk en nog heel vers. Ik weet het niet meer.
Misschien een wat warrig en vast niet compleet verhaal, maar ik moest het even kwijt.
maandag 19 januari 2009 om 19:55
balen, toch gesmst. ik had een heel leuk bericht dat ook echt iets van ons samen had moeten zijn. ook iets wat hij absoluut moest weten, maar ik baal.
De jongste wilde ook heel graag welterusten zeggen en heeft gebeld. Ik had graag gezien dat hij een keer zelf gebeld had.
Wat doet dat zeer dat je nu in je eentje een fijn bericht zit te overdenken.
Ik merk dat ik door dit kleine contact mezelf echt weer tot orde moet roepen.
Als hij me echt niet meer wil hoop ik dat hij het zegt, hard maar dan kan ik verder met mijn leven of ik nog wel wil of niet.
Onsamenhangend allemaal zo voel ik me ook en heel verdrietig. Ik trek het even niet hoor.
Maar goed even de wanhoop weg en de kinderen naar bed brengen.
De jongste wilde ook heel graag welterusten zeggen en heeft gebeld. Ik had graag gezien dat hij een keer zelf gebeld had.
Wat doet dat zeer dat je nu in je eentje een fijn bericht zit te overdenken.
Ik merk dat ik door dit kleine contact mezelf echt weer tot orde moet roepen.
Als hij me echt niet meer wil hoop ik dat hij het zegt, hard maar dan kan ik verder met mijn leven of ik nog wel wil of niet.
Onsamenhangend allemaal zo voel ik me ook en heel verdrietig. Ik trek het even niet hoor.
Maar goed even de wanhoop weg en de kinderen naar bed brengen.
maandag 19 januari 2009 om 19:55
balen, toch gesmst. ik had een heel leuk bericht dat ook echt iets van ons samen had moeten zijn. ook iets wat hij absoluut moest weten, maar ik baal.
De jongste wilde ook heel graag welterusten zeggen en heeft gebeld. Ik had graag gezien dat hij een keer zelf gebeld had.
Wat doet dat zeer dat je nu in je eentje een fijn bericht zit te overdenken.
Ik merk dat ik door dit kleine contact mezelf echt weer tot orde moet roepen.
Als hij me echt niet meer wil hoop ik dat hij het zegt, hard maar dan kan ik verder met mijn leven of ik nog wel wil of niet.
Onsamenhangend allemaal zo voel ik me ook en heel verdrietig. Ik trek het even niet hoor.
Maar goed even de wanhoop weg en de kinderen naar bed brengen.
De jongste wilde ook heel graag welterusten zeggen en heeft gebeld. Ik had graag gezien dat hij een keer zelf gebeld had.
Wat doet dat zeer dat je nu in je eentje een fijn bericht zit te overdenken.
Ik merk dat ik door dit kleine contact mezelf echt weer tot orde moet roepen.
Als hij me echt niet meer wil hoop ik dat hij het zegt, hard maar dan kan ik verder met mijn leven of ik nog wel wil of niet.
Onsamenhangend allemaal zo voel ik me ook en heel verdrietig. Ik trek het even niet hoor.
Maar goed even de wanhoop weg en de kinderen naar bed brengen.
dinsdag 20 januari 2009 om 00:52
quote:mees12 schreef op 19 januari 2009 @ 19:55:
balen, toch gesmst. ik had een heel leuk bericht dat ook echt iets van ons samen had moeten zijn. ook iets wat hij absoluut moest weten, maar ik baal.
De jongste wilde ook heel graag welterusten zeggen en heeft gebeld. Ik had graag gezien dat hij een keer zelf gebeld had.
Wat doet dat zeer dat je nu in je eentje een fijn bericht zit te overdenken.
Ik merk dat ik door dit kleine contact mezelf echt weer tot orde moet roepen.
Als hij me echt niet meer wil hoop ik dat hij het zegt, hard maar dan kan ik verder met mijn leven of ik nog wel wil of niet.
Maar Mees hij heeft het gezegd!! Hij is zelfs weggegaan, je houdt jezelf voor de gek meid.
Onsamenhangend allemaal zo voel ik me ook en heel verdrietig. Ik trek het even niet hoor.
Maar goed even de wanhoop weg en de kinderen naar bed brengen.
balen, toch gesmst. ik had een heel leuk bericht dat ook echt iets van ons samen had moeten zijn. ook iets wat hij absoluut moest weten, maar ik baal.
De jongste wilde ook heel graag welterusten zeggen en heeft gebeld. Ik had graag gezien dat hij een keer zelf gebeld had.
Wat doet dat zeer dat je nu in je eentje een fijn bericht zit te overdenken.
Ik merk dat ik door dit kleine contact mezelf echt weer tot orde moet roepen.
Als hij me echt niet meer wil hoop ik dat hij het zegt, hard maar dan kan ik verder met mijn leven of ik nog wel wil of niet.
Maar Mees hij heeft het gezegd!! Hij is zelfs weggegaan, je houdt jezelf voor de gek meid.
Onsamenhangend allemaal zo voel ik me ook en heel verdrietig. Ik trek het even niet hoor.
Maar goed even de wanhoop weg en de kinderen naar bed brengen.
dinsdag 20 januari 2009 om 01:22
Ik weet het Meds. Hij heeft dit zeker gezegd.
Alleen de middag dat hij weg ging zei hij dat hij eigenlijk helemaal niet weg wilde en dit allemaal niet wilde. Ik heb toen gezegd dat hij wel moest gaan omdat ik vond dat hij eerst moest uitzoeken wat hij echt wilde. Dit kwam vooraal doordat hij bij een ander was geweest en daarna gzegd had dat het over was.
het blijft knagen dat hij terugkrabbelde. Deed hij da omdat hij echt wilde blijven of omdat het moment van de waarheid wel erg dicht bij kwam nu??
Maar goed ik snap dat hij geen gezeik wil. Daarom zoek ik verder (behalve voor de kids) geem contact.
Welterusten
Alleen de middag dat hij weg ging zei hij dat hij eigenlijk helemaal niet weg wilde en dit allemaal niet wilde. Ik heb toen gezegd dat hij wel moest gaan omdat ik vond dat hij eerst moest uitzoeken wat hij echt wilde. Dit kwam vooraal doordat hij bij een ander was geweest en daarna gzegd had dat het over was.
het blijft knagen dat hij terugkrabbelde. Deed hij da omdat hij echt wilde blijven of omdat het moment van de waarheid wel erg dicht bij kwam nu??
Maar goed ik snap dat hij geen gezeik wil. Daarom zoek ik verder (behalve voor de kids) geem contact.
Welterusten
dinsdag 20 januari 2009 om 01:39
quote:mees12 schreef op 20 januari 2009 @ 01:22:
Ik weet het Meds. Hij heeft dit zeker gezegd.
Alleen de middag dat hij weg ging zei hij dat hij eigenlijk helemaal niet weg wilde en dit allemaal niet wilde.
Ja toen jij heel erg wanhopig werd. Niemand wil verantwoordelijk zijn voor het verdriet/ellende van een ander, maar liefie hij wilde weg, hij is zelfs vreemdgegaan.
Ik heb toen gezegd dat hij wel moest gaan omdat ik vond dat hij eerst moest uitzoeken wat hij echt wilde. Dit kwam vooraal doordat hij bij een ander was geweest en daarna gzegd had dat het over was.
het blijft knagen dat hij terugkrabbelde. Deed hij da omdat hij echt wilde blijven of omdat het moment van de waarheid wel erg dicht bij kwam nu??
Hij deed het omdat hij werd geconfronteerd met een hoop ellende. Als hij dit niet echt wilde had hij wel contact gezocht of dan was hij wel teruggekomen. Je klampt je nu vast aan een strohalm. Ik snap het wel, maar het gaat je niet helpen, je moet echt verder nu, in je eentje, en dat gaat je prima lukken
Maar goed ik snap dat hij geen gezeik wil. Daarom zoek ik verder (behalve voor de kids) geem contact.
Welterusten
Ik weet het Meds. Hij heeft dit zeker gezegd.
Alleen de middag dat hij weg ging zei hij dat hij eigenlijk helemaal niet weg wilde en dit allemaal niet wilde.
Ja toen jij heel erg wanhopig werd. Niemand wil verantwoordelijk zijn voor het verdriet/ellende van een ander, maar liefie hij wilde weg, hij is zelfs vreemdgegaan.
Ik heb toen gezegd dat hij wel moest gaan omdat ik vond dat hij eerst moest uitzoeken wat hij echt wilde. Dit kwam vooraal doordat hij bij een ander was geweest en daarna gzegd had dat het over was.
het blijft knagen dat hij terugkrabbelde. Deed hij da omdat hij echt wilde blijven of omdat het moment van de waarheid wel erg dicht bij kwam nu??
Hij deed het omdat hij werd geconfronteerd met een hoop ellende. Als hij dit niet echt wilde had hij wel contact gezocht of dan was hij wel teruggekomen. Je klampt je nu vast aan een strohalm. Ik snap het wel, maar het gaat je niet helpen, je moet echt verder nu, in je eentje, en dat gaat je prima lukken
Maar goed ik snap dat hij geen gezeik wil. Daarom zoek ik verder (behalve voor de kids) geem contact.
Welterusten
donderdag 22 januari 2009 om 09:52
ok ik heb gemaild dat de kinderen hem graag wilde zien. Hij gaf aan dat hij ook op hun telefoontje had zitten wachten. Ik dacjht, neem zelf het initiatief.
Tevens heb ik toch aan hem gevraagd om een keer te praten. Dat ik niet aan hem wil trekken en dat ik snap dat hij nog niet alles helder heeft, maar dat ik wel een heel klein beetje duidelijkheid wilde. Dat als hij zeker wist dat hij de juiste keuze gemaakt had dat ik dat wilde weten. Geen valse verwachtingen, ook al weet ik zelf niet wat ik wil. Krom he?
Toen hij gisteren bij ons was heb ik zelf niks gezegd. ik denk ik laat het van hem af komen. Toen hij wegging vroeg hij of hij dan maar van de week zou mailen.
Zou ik wel prettig vinden zei ik. Ik vertelde dat ik hulp heb gezocht en vroeg of hij daar ook al mee bezig was. Hij zei dat hij hulp had, hij leest veel boeken.
Wacht zijn bericht af.....
Tevens heb ik toch aan hem gevraagd om een keer te praten. Dat ik niet aan hem wil trekken en dat ik snap dat hij nog niet alles helder heeft, maar dat ik wel een heel klein beetje duidelijkheid wilde. Dat als hij zeker wist dat hij de juiste keuze gemaakt had dat ik dat wilde weten. Geen valse verwachtingen, ook al weet ik zelf niet wat ik wil. Krom he?
Toen hij gisteren bij ons was heb ik zelf niks gezegd. ik denk ik laat het van hem af komen. Toen hij wegging vroeg hij of hij dan maar van de week zou mailen.
Zou ik wel prettig vinden zei ik. Ik vertelde dat ik hulp heb gezocht en vroeg of hij daar ook al mee bezig was. Hij zei dat hij hulp had, hij leest veel boeken.
Wacht zijn bericht af.....
donderdag 22 januari 2009 om 10:13
Je blijft het doen! Achter hem aanlopen dus.
Laat hem zelf eens zijn verantwoordelijkheid tonen naar zijn kinderen toe.
Je blijft in die rol vallen omdat je niet anders weet. Hoe moeilijk het ook is. Stop met mailen en smsen.
Zo vindt hij het allemaal wel makkelijk. Hij neemt totaal geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag als ik het zo lees.
Hij komt mij eerlijk gezegd nogal over als een slappeling.
Sorry voor dit misschien harde oordeel.
Maar zie je niet wat je doet? Nog loop je achter hem aan en probeer je de controle te houden.
Laat het los en kijk dan eens wat er gebeurd.
Wacht het nu dus echt eens af.
Als jij altijd maar achter hem aan blijft lopen (bellen/smsen whatever) zal hij het nooit leren.
Ik denk dat je je vasthoudt aan iets wat er niet (meer) is.
Hij ontkent het probleem en wil zelf ook geen therapie.
Maar stop nu eens met aan hem blijven trekken. Want je zegt steeds ik wil niet meer aan hem trekken maar dat is nu net waar je de hele tijd mee bezig bent.
Laat hem zelf eens zijn verantwoordelijkheid tonen naar zijn kinderen toe.
Je blijft in die rol vallen omdat je niet anders weet. Hoe moeilijk het ook is. Stop met mailen en smsen.
Zo vindt hij het allemaal wel makkelijk. Hij neemt totaal geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag als ik het zo lees.
Hij komt mij eerlijk gezegd nogal over als een slappeling.
Sorry voor dit misschien harde oordeel.
Maar zie je niet wat je doet? Nog loop je achter hem aan en probeer je de controle te houden.
Laat het los en kijk dan eens wat er gebeurd.
Wacht het nu dus echt eens af.
Als jij altijd maar achter hem aan blijft lopen (bellen/smsen whatever) zal hij het nooit leren.
Ik denk dat je je vasthoudt aan iets wat er niet (meer) is.
Hij ontkent het probleem en wil zelf ook geen therapie.
Maar stop nu eens met aan hem blijven trekken. Want je zegt steeds ik wil niet meer aan hem trekken maar dat is nu net waar je de hele tijd mee bezig bent.
donderdag 22 januari 2009 om 15:39
Lang leve het forum.
Soms heb je dat net even nodig, om gestopt te worden. Je hebt helemaal gelijk.
Ik ga echt mijn best doen.
En met 1 ding ben ik het met je eens. Zoals hij nu doet vind ik hem ook echt een slappeling. Geen verantwoordlijkheid nemen en (ok ik laat het doe en onderneem actie) mij in de controlerende rol duwen. Ik weet idd niet anders.
Thanx
Soms heb je dat net even nodig, om gestopt te worden. Je hebt helemaal gelijk.
Ik ga echt mijn best doen.
En met 1 ding ben ik het met je eens. Zoals hij nu doet vind ik hem ook echt een slappeling. Geen verantwoordlijkheid nemen en (ok ik laat het doe en onderneem actie) mij in de controlerende rol duwen. Ik weet idd niet anders.
Thanx
donderdag 22 januari 2009 om 16:01
Ik heb veel topics zitten lezen, Veelal wijze woorden en lieve handreikingen.
Ik kwam ook ergens tegen dat degene die vreemd ging en wegging er idd al langer mee bezig was.
Maar dat het laf is om er niet eerst een punt achter te zetten en dan pas naar een ander gaan. Het fenomeen oude schoenen gooi je niet weg voor je nieuwe hebt lijkt hier heel toepasbaar.
Al langer niet goed in een relatie zitten ,mooi weer spelen en als er dan iemand anders komt is dat net het duwtje als je niet alleen verder wilt.
Is ook hard, maar ja ..
Ik kwam ook ergens tegen dat degene die vreemd ging en wegging er idd al langer mee bezig was.
Maar dat het laf is om er niet eerst een punt achter te zetten en dan pas naar een ander gaan. Het fenomeen oude schoenen gooi je niet weg voor je nieuwe hebt lijkt hier heel toepasbaar.
Al langer niet goed in een relatie zitten ,mooi weer spelen en als er dan iemand anders komt is dat net het duwtje als je niet alleen verder wilt.
Is ook hard, maar ja ..
donderdag 22 januari 2009 om 18:23
Hoi Mees,
Ik heb vooral je openingspost gelezen. Het lijkt erop dat je man helemaal met zichzelf in de knoop zit.
Maar ik wil even reageren op dat je man zegt dat hij jouw schuld is dat hij zo met zichzelf in de knoop zit. Dat is natuurlijk totaal geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen gedrag! Natuurlijk is dat jouw schuld niet, het probleem is hoe hij met zichzelf omgaat! Daarom is hij nu waarschijnlijk ook zo ongelukkig.
Ook het feit dat hij je afstoot maar toch ook weer aantrekt...
Mijn man en ik hebben heel diep gezeten. Ook hij zei dat hij geen gevoel meer voor me had en dat hij mijn schuld was dat hij zo uitgeput enz was...
Gelukkig hebben we allebei leren inzien dat we verantwoordelijk zijn voor onszelf en NOOIT van de ander kunnen verwachten dat hij/zij de problemen oplost of voorkomt.
Ik hoop dat je man eerlijk naar zichzelf gaat kijken en aangeeft wat hem echt dwars zit.
Ik heb vooral je openingspost gelezen. Het lijkt erop dat je man helemaal met zichzelf in de knoop zit.
Maar ik wil even reageren op dat je man zegt dat hij jouw schuld is dat hij zo met zichzelf in de knoop zit. Dat is natuurlijk totaal geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen gedrag! Natuurlijk is dat jouw schuld niet, het probleem is hoe hij met zichzelf omgaat! Daarom is hij nu waarschijnlijk ook zo ongelukkig.
Ook het feit dat hij je afstoot maar toch ook weer aantrekt...
Mijn man en ik hebben heel diep gezeten. Ook hij zei dat hij geen gevoel meer voor me had en dat hij mijn schuld was dat hij zo uitgeput enz was...
Gelukkig hebben we allebei leren inzien dat we verantwoordelijk zijn voor onszelf en NOOIT van de ander kunnen verwachten dat hij/zij de problemen oplost of voorkomt.
Ik hoop dat je man eerlijk naar zichzelf gaat kijken en aangeeft wat hem echt dwars zit.
donderdag 22 januari 2009 om 20:27
Yvaatje, bedankt voor je woorden. Zo is ook hoe ik erover wil denken,alleen is dat af en toe best moeilijk. Je gaat enorm aan jezelf twijfelen en nadenken over je fouten.
Ik ben in ieder geval van plan om goed naar mezelf te gaan kijken en proberen om mijn eigen leven een beetje op te pakken. Ook voor de kinderen.
Lastig hoor. Er zijn zoveel vragen waar ik waarschijnlijk niet naar mijn tevredenheid antwoord op krijg. Maar daar zal ik het denk ik wel mee moeten doen.
Toch blijft ook het gevoel van oude schoenen wel knagen. IMaar ja wat hij niet weet is dat nieuwe schoenen vreselijk kunnen knellen haha.
Ik ben in ieder geval van plan om goed naar mezelf te gaan kijken en proberen om mijn eigen leven een beetje op te pakken. Ook voor de kinderen.
Lastig hoor. Er zijn zoveel vragen waar ik waarschijnlijk niet naar mijn tevredenheid antwoord op krijg. Maar daar zal ik het denk ik wel mee moeten doen.
Toch blijft ook het gevoel van oude schoenen wel knagen. IMaar ja wat hij niet weet is dat nieuwe schoenen vreselijk kunnen knellen haha.
donderdag 22 januari 2009 om 23:03
Jeetje Mees, ik ben gewoon geschokt, zoals dit mijn verhaal is, maar dan anderhalve maand later. Ik lees dat je precies de dingen doet die ik deed. Bij mij heeft het niet goed uitgepakt. Maar dat heeft helemaal niets te maken met wat ik heb gedaan, nadat hij zei dat hij ongelukkig was en weg wilde. Hij had de beslissing al genomen. Zo star of niet anders kunnen. Ik weet het niet. Gelukkig leest jouw man nog boeken, ook dat kan een manier zijn om naar jezelf te kijken (als het tenminste niet Kuifje is, haha). Mijn man rent alleen maar hard weg als iemand te dichtbij komt. Hij wil geen therapie, hij wil niet aan de relatie werken. Punt. Het moet vanzelf gaan en anders maar niet. Dat elk simpel mens snapt dat er in 15 jaar huwelijk ook water gegeven moet worden, gesnoeid en bemest moet worden, tja....
vrijdag 23 januari 2009 om 22:21
Lieve Mees,
Ik heb je verhaal even zitten lezen en het is verschrikkelijk moeilijk waar je nu doorheen gaat. Als zoiets als dit een donderslag bij heldere hemel is dan is het lastig om gewoon door te leven en kinderen op te voeden. De bodem lijkt wel onder je bestaan weggeslagen te worden.
Mensen die niet praten maar wel de schuld van hun sores en verdriet bij een ander leggen zetten zichzelf eigenlijk buiten spel. Met zo iemand kun je feitelijk niet leven, omdat je nooit weet waar je aan toe bent. Dat is niet jouw schuld. Als je niet hoort waar het misgaat, dan weet je ook niet hoe het anders had gemoeten.
Vanzelfsprekend zijn er dingen fout gegaan in jullie relatie, tuurlijk, dat zal vast zo zijn maar er is een manier om zaken op te lossen en dat is door te praten met elkaar. Zonder communicatie is er niks en dan is het wel erg makkelijk om de zwarte piet bij jou neer te leggen en er met een ander vandoor te gaan die dan ineens wel helemaal deugt.
Het is heel moeilijk maar je zult je man los moeten laten. Ga maar op je handen zitten als het moet maar laat hem gaan. Laat de kinderen hem bellen als ze daar zin in hebben maar probeer niet aan zijn been te gaan hangen. Hij zal het even helemaal alleen moeten doen, hoe ongelooflijk moeilijk dat voor jou ook te accepteren is.
Ik wil je meegeven dat de andere vrouw waarschijnlijk gewoon nog in het spel is. Ik hoop voor jou van niet maar let's face it, je bent er niet bij en je kunt het niet checken. Je man toont nauwelijks belangstelling voor zijn kinderen en zegt dat hij graag wilde dat ze contact opnamen maar nam zelf geen initiatief. Voor een vader die veel van zijn kinderen houdt vind ik dat veelzeggend.
Het is heel erg om dit te lezen en ik wil je liever niet verdrietig maken maar misschien is het 't beste als je probeert de collega er wel bij te denken. De klap als hij inderdaad met haar in zee is blijven gaan wordt daardoor minder groot. Je kunt er maar beter mentaal op zijn voorbereid.
Heb je nog hoop voor hem en jou samen?
Ik heb je verhaal even zitten lezen en het is verschrikkelijk moeilijk waar je nu doorheen gaat. Als zoiets als dit een donderslag bij heldere hemel is dan is het lastig om gewoon door te leven en kinderen op te voeden. De bodem lijkt wel onder je bestaan weggeslagen te worden.
Mensen die niet praten maar wel de schuld van hun sores en verdriet bij een ander leggen zetten zichzelf eigenlijk buiten spel. Met zo iemand kun je feitelijk niet leven, omdat je nooit weet waar je aan toe bent. Dat is niet jouw schuld. Als je niet hoort waar het misgaat, dan weet je ook niet hoe het anders had gemoeten.
Vanzelfsprekend zijn er dingen fout gegaan in jullie relatie, tuurlijk, dat zal vast zo zijn maar er is een manier om zaken op te lossen en dat is door te praten met elkaar. Zonder communicatie is er niks en dan is het wel erg makkelijk om de zwarte piet bij jou neer te leggen en er met een ander vandoor te gaan die dan ineens wel helemaal deugt.
Het is heel moeilijk maar je zult je man los moeten laten. Ga maar op je handen zitten als het moet maar laat hem gaan. Laat de kinderen hem bellen als ze daar zin in hebben maar probeer niet aan zijn been te gaan hangen. Hij zal het even helemaal alleen moeten doen, hoe ongelooflijk moeilijk dat voor jou ook te accepteren is.
Ik wil je meegeven dat de andere vrouw waarschijnlijk gewoon nog in het spel is. Ik hoop voor jou van niet maar let's face it, je bent er niet bij en je kunt het niet checken. Je man toont nauwelijks belangstelling voor zijn kinderen en zegt dat hij graag wilde dat ze contact opnamen maar nam zelf geen initiatief. Voor een vader die veel van zijn kinderen houdt vind ik dat veelzeggend.
Het is heel erg om dit te lezen en ik wil je liever niet verdrietig maken maar misschien is het 't beste als je probeert de collega er wel bij te denken. De klap als hij inderdaad met haar in zee is blijven gaan wordt daardoor minder groot. Je kunt er maar beter mentaal op zijn voorbereid.
Heb je nog hoop voor hem en jou samen?
vrijdag 23 januari 2009 om 22:50
Lieve Eleonora, dank je wel voor je reactie. ik wilde net wat gaan schrijven toen ik je reactie las.
Weet je wat lastig is? Er wordt mij verweten dat ik altijd de dingen teveel op mijn manier wilde doen en dat ik hem zichzelf minderwaardig hierddor liet voelen, maar nu ik iets meer afstand neem merk ik dat er helemaal niks gebeurd. Weinig contact met de kinderen, geen actie op eigen woonruimte of andere praktische zaken. Ik weet dat ik dat los moet laten. Ik doe echt heel erg mijn best. Nu ook nog eens er niet zoveel over nadenken.
Maar juist al die tegenstrijdige gevoelens zijn zo moeilijk.
Als jij zegt dat ik ervan uit moet gaan dat hij nog contact met die collega heeft denk ik dat je gelijk hebt. Zeker weten doe ik het natuurlijk niet, maar aangezien ze dagelijks samen werken en hij verder met niemand praat is het lijntje erg kort naar haar. Tevens ken ik haar als iemand die niet zomaar opgeeft wat ze gevangen heeft. Af en toe heb ik zo´n zin om haar de waarheid te vertellen. Mijn waarheid dan. Iedere keer als ik haar zag als ikmet de jongste hem op ging halen was ze even lief en aardig grrr.
Ook dit heb ik geprobeerd lost te laten. eerst controleerde ik van alles tot de km-stand van de auto aan toe. Ik kwam tot het besef dat ik wel erg stom bezig was. Als hij voor haar kiest doet hij dat toch wel. Of ik het weet of niet. Mijn tijd dat ik daar achter kom komt vanzelf. Al hoop ik wel dat als het echt serieus is dat hij dat aangeeft dan kan ik zonder eigen keus, verder met mijn leven.
Het voelt nu nog of die keuze aanwezig is. Je vraagt of ik nog hoop heb voor ons samen. ik weet het echt nog niet. Ik voel dat ik nog wel van hem houd, maar ik voel me ook zo enorm gekwetst. Door e dingen die hij gezegd e gedaan heeft.
Maar ook zaken die eerder in onze relatie gebeurd zijn komen nu boven. Zaken die ik heb weggestopt en altijd we weer opgelost leken. Nu denk ik, als we ooit nog samen verder gaan wil ik dit ook niet meer terug. Niet meer op mijn tenen willen lopen, mezelf kunnen zijn en niet bang zijn om hem boos te maken.
Zo was het natuurlijk niet altijd, maar er zijn wel periodes geweest.
Wat gaat liefde dan diep als ik besef dat ik er misschien toch nog voor wil gaan. Ik weet het ECHT niet. Maar alleen al het gevoel dat de keuze niet bij mij ligt is moeilijk. Stom he. Dat is waarschijnlijk toch de regelaar in mij.
Ik ben wel gaan beseffen dat de momenen waarop ik kil en ´dominant´kon zijn volgden op een periode waarin het niet lekker ging tussen ons. Wanneer er een aanval op mijn mens zijn was gedaan. Ik vind het moeilijk om het letterlijk op te schrijven. Toch wat angstig voor herkenning. dit is nl iets wat ik altijd voor mezelf heb gehouden. Als je in jezelf gaat graven komt er vanzelf van alles boven.
Ik wil mijn verwachtingen niet te hoog leggen en hoop toch dat hij op korte termijn een berichtje geeft. Als ik dan weet waar hij staat kan ik nadenken over wat ik wil. Begrijp me niet verkeerd, dat doe ik nu al ,maar ik bedoel eigenlijk dat als het voor hem nu al definitief is kan ik me daar op richten zonder over nog een andere keuze na te denken.
Ik neem zelf geen contact meer op. Wat de kinderen betreft wacht ik tot ze het aangeven en dan kunnen ze bellen of afspreken. Dat moet dan wel in ons huis want hij heeft zelf geen woonruimte.
We treffen elkaar dan en ik heb er moeite mee dat er praktisch niks tegen elkaar gezegd wordt.
Van de week dat hij bij de kinderen was vroeg ik of hij bleef eten voor hij wegging. Hij moet best een eindje rijden en het was 18 uur. Nou zei hij ik heb het gevoel dat je me hier niet wil hebben. Ik was wat gespannen en dat straalde ik denk ikuit. Ik deed het vooral voor de kinderen. Ik zei dat als hij dat voelde het voor hem zo is, maar dat dat niet het geval was. Hij is gebleven en ik moet zeggen dat het erg ongemakkelijkwas. Ik merkte aan mezelf dat toen de kinderen naar boven waren toch wachtte op een gesprek. ik heb dat niet aangegeven en hij is weggegaan.
Nee ik heb niet aan hem getrokken, goed he haha
En nu het weekend voor de deur. Sport voor de kinderen en verder niks gepland. Ik voel me vanavond wel heel erg alleen en in een dip. het ging best goed, maar er zijn momenten dat het me zo vreselijk aanvliegt. Hoe kom ik hier in vredesnaam doorheen.
Weet je wat lastig is? Er wordt mij verweten dat ik altijd de dingen teveel op mijn manier wilde doen en dat ik hem zichzelf minderwaardig hierddor liet voelen, maar nu ik iets meer afstand neem merk ik dat er helemaal niks gebeurd. Weinig contact met de kinderen, geen actie op eigen woonruimte of andere praktische zaken. Ik weet dat ik dat los moet laten. Ik doe echt heel erg mijn best. Nu ook nog eens er niet zoveel over nadenken.
Maar juist al die tegenstrijdige gevoelens zijn zo moeilijk.
Als jij zegt dat ik ervan uit moet gaan dat hij nog contact met die collega heeft denk ik dat je gelijk hebt. Zeker weten doe ik het natuurlijk niet, maar aangezien ze dagelijks samen werken en hij verder met niemand praat is het lijntje erg kort naar haar. Tevens ken ik haar als iemand die niet zomaar opgeeft wat ze gevangen heeft. Af en toe heb ik zo´n zin om haar de waarheid te vertellen. Mijn waarheid dan. Iedere keer als ik haar zag als ikmet de jongste hem op ging halen was ze even lief en aardig grrr.
Ook dit heb ik geprobeerd lost te laten. eerst controleerde ik van alles tot de km-stand van de auto aan toe. Ik kwam tot het besef dat ik wel erg stom bezig was. Als hij voor haar kiest doet hij dat toch wel. Of ik het weet of niet. Mijn tijd dat ik daar achter kom komt vanzelf. Al hoop ik wel dat als het echt serieus is dat hij dat aangeeft dan kan ik zonder eigen keus, verder met mijn leven.
Het voelt nu nog of die keuze aanwezig is. Je vraagt of ik nog hoop heb voor ons samen. ik weet het echt nog niet. Ik voel dat ik nog wel van hem houd, maar ik voel me ook zo enorm gekwetst. Door e dingen die hij gezegd e gedaan heeft.
Maar ook zaken die eerder in onze relatie gebeurd zijn komen nu boven. Zaken die ik heb weggestopt en altijd we weer opgelost leken. Nu denk ik, als we ooit nog samen verder gaan wil ik dit ook niet meer terug. Niet meer op mijn tenen willen lopen, mezelf kunnen zijn en niet bang zijn om hem boos te maken.
Zo was het natuurlijk niet altijd, maar er zijn wel periodes geweest.
Wat gaat liefde dan diep als ik besef dat ik er misschien toch nog voor wil gaan. Ik weet het ECHT niet. Maar alleen al het gevoel dat de keuze niet bij mij ligt is moeilijk. Stom he. Dat is waarschijnlijk toch de regelaar in mij.
Ik ben wel gaan beseffen dat de momenen waarop ik kil en ´dominant´kon zijn volgden op een periode waarin het niet lekker ging tussen ons. Wanneer er een aanval op mijn mens zijn was gedaan. Ik vind het moeilijk om het letterlijk op te schrijven. Toch wat angstig voor herkenning. dit is nl iets wat ik altijd voor mezelf heb gehouden. Als je in jezelf gaat graven komt er vanzelf van alles boven.
Ik wil mijn verwachtingen niet te hoog leggen en hoop toch dat hij op korte termijn een berichtje geeft. Als ik dan weet waar hij staat kan ik nadenken over wat ik wil. Begrijp me niet verkeerd, dat doe ik nu al ,maar ik bedoel eigenlijk dat als het voor hem nu al definitief is kan ik me daar op richten zonder over nog een andere keuze na te denken.
Ik neem zelf geen contact meer op. Wat de kinderen betreft wacht ik tot ze het aangeven en dan kunnen ze bellen of afspreken. Dat moet dan wel in ons huis want hij heeft zelf geen woonruimte.
We treffen elkaar dan en ik heb er moeite mee dat er praktisch niks tegen elkaar gezegd wordt.
Van de week dat hij bij de kinderen was vroeg ik of hij bleef eten voor hij wegging. Hij moet best een eindje rijden en het was 18 uur. Nou zei hij ik heb het gevoel dat je me hier niet wil hebben. Ik was wat gespannen en dat straalde ik denk ikuit. Ik deed het vooral voor de kinderen. Ik zei dat als hij dat voelde het voor hem zo is, maar dat dat niet het geval was. Hij is gebleven en ik moet zeggen dat het erg ongemakkelijkwas. Ik merkte aan mezelf dat toen de kinderen naar boven waren toch wachtte op een gesprek. ik heb dat niet aangegeven en hij is weggegaan.
Nee ik heb niet aan hem getrokken, goed he haha
En nu het weekend voor de deur. Sport voor de kinderen en verder niks gepland. Ik voel me vanavond wel heel erg alleen en in een dip. het ging best goed, maar er zijn momenten dat het me zo vreselijk aanvliegt. Hoe kom ik hier in vredesnaam doorheen.
vrijdag 23 januari 2009 om 23:03
Je komt er doorheen. Dat is een feit. Dat het niet makkelijk zal zijn is ook een feit trouwens.
Accepteer dat er een ander is. Ik vind het zo moeilijk om dit tegen je te zeggen Mees maar je zult er aan moeten. Niet voor mij overigens, voor jezelf. In ieder geval mentaal is er een ander, snap je wat ik bedoel? Die ander is niet de reden van jullie uiteengaan, wel een aanleiding. Hij was dus kennelijk al lang niet tevreden en lost het nu op deze manier op.
Hij zal ook door de rijstebrijberg van liefdesverdriet heen moeten, van gemis, van wanhoop. Niet nu. Nu is hij te druk met zijn gevoelens van vrijheid en onafhankelijkheid. Hij neemt verdomme zelfs geen contact op met zijn eigen kinderen nota bene! Zo erg is hij met zichzelf bezig. Lekker makkelijk, weglopen en alles aan jou overlaten verder en de vrije jongen uit gaan hangen onder het motto 'ik moet nadenken....'
Niet om hem met gelijke munt terug te betalen, echt niet, want daar geloof ik niet in, maar jij kunt ook wel wat rust gebruiken dus ik zou voor mezelf ook een weekje of twee plannen waarin jij aan jezelf gaat toekomen en dan zorgt hij vanzelfsprekend voor jullie gezamenlijke kinderen. Nogmaals, niet uit wraak maar omdat jij nu niet aan jou toekomt. Jij bent alleen maar aan het redderen. Ook jij zal straks even op adem moeten kunnen komen meid en al ga je maar een weekend met een vriendin in een hotel, ook jij moet even met je vleugels kunnen wapperen.
Al die vrijheid die zo'n man dan nodig heeft.....al die ruimte......om wat te doen? Hij is nog steeds vader. Hij is nog steeds echtgenoot.
Stel je voor jezelf wel een termijn waarna je wil weten hoe de vlag er bij hangt? Dat zo'n overpeinzingsperiode niet maanden gaat duren? Want mocht hij definitief bij je weg willen gaan, dan zullen er zaken geregeld moeten gaan worden en hoe eerder je daarmee begint, hoe beter.
Ik vind het heel gezond dat je zegt dat jij ook niet meer zeker weet of je wel door wil met je relatie. Dat jij ook je twijfels hebt. En het is niet gek dat je in de war bent en hem terug wil. Natuurlijk wil je dat. Mensen houden helemaal niet van veranderingen zoals deze. Je wil gewoon dat alles weer rustig is, saai eventueel maar niet deze achtbaan, niet deze nachtmerrie.
Als er doorgestart wordt dan zal er sámen aan de bak gemoeten worden. Bijvoorbeeld met een therapeut er bij. Eens kijken waar de schoenen wringen, waar op gelet moet gaan worden, hoe je weer vriendjes wordt......
Hoe denk jij daar over?
Accepteer dat er een ander is. Ik vind het zo moeilijk om dit tegen je te zeggen Mees maar je zult er aan moeten. Niet voor mij overigens, voor jezelf. In ieder geval mentaal is er een ander, snap je wat ik bedoel? Die ander is niet de reden van jullie uiteengaan, wel een aanleiding. Hij was dus kennelijk al lang niet tevreden en lost het nu op deze manier op.
Hij zal ook door de rijstebrijberg van liefdesverdriet heen moeten, van gemis, van wanhoop. Niet nu. Nu is hij te druk met zijn gevoelens van vrijheid en onafhankelijkheid. Hij neemt verdomme zelfs geen contact op met zijn eigen kinderen nota bene! Zo erg is hij met zichzelf bezig. Lekker makkelijk, weglopen en alles aan jou overlaten verder en de vrije jongen uit gaan hangen onder het motto 'ik moet nadenken....'
Niet om hem met gelijke munt terug te betalen, echt niet, want daar geloof ik niet in, maar jij kunt ook wel wat rust gebruiken dus ik zou voor mezelf ook een weekje of twee plannen waarin jij aan jezelf gaat toekomen en dan zorgt hij vanzelfsprekend voor jullie gezamenlijke kinderen. Nogmaals, niet uit wraak maar omdat jij nu niet aan jou toekomt. Jij bent alleen maar aan het redderen. Ook jij zal straks even op adem moeten kunnen komen meid en al ga je maar een weekend met een vriendin in een hotel, ook jij moet even met je vleugels kunnen wapperen.
Al die vrijheid die zo'n man dan nodig heeft.....al die ruimte......om wat te doen? Hij is nog steeds vader. Hij is nog steeds echtgenoot.
Stel je voor jezelf wel een termijn waarna je wil weten hoe de vlag er bij hangt? Dat zo'n overpeinzingsperiode niet maanden gaat duren? Want mocht hij definitief bij je weg willen gaan, dan zullen er zaken geregeld moeten gaan worden en hoe eerder je daarmee begint, hoe beter.
Ik vind het heel gezond dat je zegt dat jij ook niet meer zeker weet of je wel door wil met je relatie. Dat jij ook je twijfels hebt. En het is niet gek dat je in de war bent en hem terug wil. Natuurlijk wil je dat. Mensen houden helemaal niet van veranderingen zoals deze. Je wil gewoon dat alles weer rustig is, saai eventueel maar niet deze achtbaan, niet deze nachtmerrie.
Als er doorgestart wordt dan zal er sámen aan de bak gemoeten worden. Bijvoorbeeld met een therapeut er bij. Eens kijken waar de schoenen wringen, waar op gelet moet gaan worden, hoe je weer vriendjes wordt......
Hoe denk jij daar over?
vrijdag 23 januari 2009 om 23:18
Ik ben het absoluut met je eens dat als er een doorstart komt dat dat alleen kan met therapie. We zullen dan opnieuw met elkaar om moeten leren gaan zonder onszelf kwijt te raken.
ik heb idd wel duidelijk dat het geen maanden moet duren voor hij iets kan beslissen. Ik ga met mezelf aan de slag en uiteindelijk moet ik dan wel weten welke kant op,
een echte termijn vind ik moeilijk. Wanneer ben je daar aan toe. Maar je hebt gelijk er moeten dan ook zakelijke dingen geregeld worden. Nu moet alles nog samen gedaan worden en als hij zelf woonruimte heeft is het echt geen vetpot met die dubbele kosten. Zolang er niks officieel is heb je ook nergens recht op zoals huurtoeslag of iets dergelijks.
Toen ik nog niet wist dat er een ander was gunde ik hem deze vrijheid om uit te zoeken wat hij wilde, nu voelt dat heel anders. Ik heb het gevoel dat hij de vrijheid gebruikt om te kijken of hij toch met mij verder wil of dat het wel makkelijk zo is en naar de ander toe gaat. Hij is iemand die nooit alleen heeft kunnen zijn. Als kind al niet dus ja..... Al had hij maar 1 keer nog aangegeven dat hij voor me wilde knokken, maar dat hij er nu niet toe in staat is.
Wat je omschreef dat ik moet accepteren dat er een ander is ga ik langzaam beseffen. Zeker als je het zo bekijkt dat de ander er misschien niet lichamelijk is maar wel mentaal. Voelt nog beroerder moet ik zeggen.
Ik weet dat zij heeft gezegd tegen iemand dat er altijd een diepe vriendschap tussen hun zal blijven. Ze kan zo goed met hem praten. Degene weet niet wat er tussen hun gebeurd is, ik heb dat niet verteld, maar ik moest wel even slikken.
ik heb idd wel duidelijk dat het geen maanden moet duren voor hij iets kan beslissen. Ik ga met mezelf aan de slag en uiteindelijk moet ik dan wel weten welke kant op,
een echte termijn vind ik moeilijk. Wanneer ben je daar aan toe. Maar je hebt gelijk er moeten dan ook zakelijke dingen geregeld worden. Nu moet alles nog samen gedaan worden en als hij zelf woonruimte heeft is het echt geen vetpot met die dubbele kosten. Zolang er niks officieel is heb je ook nergens recht op zoals huurtoeslag of iets dergelijks.
Toen ik nog niet wist dat er een ander was gunde ik hem deze vrijheid om uit te zoeken wat hij wilde, nu voelt dat heel anders. Ik heb het gevoel dat hij de vrijheid gebruikt om te kijken of hij toch met mij verder wil of dat het wel makkelijk zo is en naar de ander toe gaat. Hij is iemand die nooit alleen heeft kunnen zijn. Als kind al niet dus ja..... Al had hij maar 1 keer nog aangegeven dat hij voor me wilde knokken, maar dat hij er nu niet toe in staat is.
Wat je omschreef dat ik moet accepteren dat er een ander is ga ik langzaam beseffen. Zeker als je het zo bekijkt dat de ander er misschien niet lichamelijk is maar wel mentaal. Voelt nog beroerder moet ik zeggen.
Ik weet dat zij heeft gezegd tegen iemand dat er altijd een diepe vriendschap tussen hun zal blijven. Ze kan zo goed met hem praten. Degene weet niet wat er tussen hun gebeurd is, ik heb dat niet verteld, maar ik moest wel even slikken.
vrijdag 23 januari 2009 om 23:46
Het is ook verschrikkelijk wat je nu moet doormaken. Het is afgrijselijk als je er aan moet dat er die ander is. Maar het is de realiteit ben ik bang.
Ik denk ook dat je man aan het uitvogelen is met wie hij door wil gaan. Zijn wil om 'even alleen te zijn om zijn gedachten te ordenen' terwijl hij gewoon werkt en haar dus iedere dag ziet, ik geloof er niks van. Ik vind het zo erg voor je lieve meid, ik voel bijna door het beeldscherm heen hoe afschuwelijk jij je moet voelen.........
Je hoeft nu niks te beslissen over termijnen of zo. Dat komt wel. De tijd gaat je veel leren. Ik denk alleen wel dat je er op een gegeven moment genoeg van gaat krijgen als hij zichzelf blijft zoeken en bij mag het inmiddels thuis allemaal opknappen. En ook jouw gevoel mag er zijn.
Kijk, jullie blijven altijd een band hebben, omdat er kinderen zijn. Maar je man moet heel snel begrijpen dat zijn kinderen welterusten zeggen gewoon hoort bij het vaderschap. Vader is hij áltijd en op de eerste plaats zelfs. Dus niet afwachten tot de kinderen hem bellen, nee, hij is hun vader en belt zijn kinderen. Dat mag je van hem vragen en van hem verwachten. Het is niet dat nu hij weg is van jou, hij ook zijn kinderen ook maar even aan de kant schuift en slap aan komt kakken met 'ja ik zat al op hun telefoontje te wachten'.
Nu ben je nog in de war, nu ben je nog aan het overleven maar het is geen slecht idee om al te proberen iets verder te kijken en alvast wat dingen op papier (of hier op het forum) te zetten voor de toekomst. Over wat jij wil. Over wat je moet weten als er een scheiding volgt. Over wat je wil en hoe je het wil als jullie het nog een keer gaan proberen. Wat dan jouw voorwaarden zijn.
Laat je nooit maar dan ook nooit in je schoenen schuiven dat wat er misging tussen jullie jouw schuld was. Dat is namelijk het gemeenste wat iemand kan doen, jou beschuldigen van alles wat er maar fout is gegaan. Waar is in dat geval de eigen verantwoordelijkheid gebleven? Hij was er toch ook, in die relatie? Waarom niet eerder de mond opengedaan en pas tegen een collega gaan ontspruien? Waarom pas praten wanneer het al te laat is?
Jou beschuldigen is een kwestie van 'de aanval is de beste verdediging'.
Dit, wat hij nu doet, weglopen, onderduiken in een ander leven, wat niet van hem is (want nu doet hij alsof hij een kinderloze vrijgezel is, wat hij pertinent niet is), vind ik een zwaktebod. Hij ontvlucht de realiteit en maakt het zich makkelijk. Jij doet de zware klussen. Jij zorgt voor de kinderen. Hij heeft momenteel nauwelijks verantwoordelijkheden en dat allemaal omdat hij zichzelf een slachtoffer vindt en dit ontsnappen 'verdient' of zo?
Dat klopt niet.
Mijn relatie voor mijn huidige huwelijk was een ramp, echt een dramastuk wat we tien jaar lang hebben gespeeld in honderden bedrijven. Mijn ex was gewelddadig, ik was bang voor hem maar ik zal nooit mijn eigen rol in het geheel ontkennen. Het heeft lang geduurd voor ik het door had maar ik had zeker invloed op wat er gebeurde maar mijn hoop, mijn wens, mijn destructieve gedrag maakte dat ik bleef hangen, dat ik niet weg kon komen, dat ik, als ik dan wegliep, weer terug ging en dat had ik niet hoeven doen maar deed ik wel. Ik kan daar onmogelijk alleen mijn ex de schuld van geven, ik was er zelf namelijk ook bij en ik had veel eerder, veel, veel eerder weg moeten gaan, ik wist tenslotte al vrij snel, aan het begin van onze relatie zelfs, dat we niet bij elkaar pasten.
Ik heb een hekel aan mijn ex, ik vind het een eikel maar ik zal nooit ontkennen dat ook ik mijn rol speelde in ons relatiedrama.
En dat is nu precies wat jouw man niet doet. Die kijkt alleen naar wat jij in zijn ogen fout hebt gedaan en vind zichzelf een slachtoffer, wat maakt dat hij ook vindt dat hij deze periode, waarin hij mag zoeken naar zichzelf, verdient heeft.
En dat is iets wat jij hopelijk met een grote korrel zout neemt......
Ik denk ook dat je man aan het uitvogelen is met wie hij door wil gaan. Zijn wil om 'even alleen te zijn om zijn gedachten te ordenen' terwijl hij gewoon werkt en haar dus iedere dag ziet, ik geloof er niks van. Ik vind het zo erg voor je lieve meid, ik voel bijna door het beeldscherm heen hoe afschuwelijk jij je moet voelen.........
Je hoeft nu niks te beslissen over termijnen of zo. Dat komt wel. De tijd gaat je veel leren. Ik denk alleen wel dat je er op een gegeven moment genoeg van gaat krijgen als hij zichzelf blijft zoeken en bij mag het inmiddels thuis allemaal opknappen. En ook jouw gevoel mag er zijn.
Kijk, jullie blijven altijd een band hebben, omdat er kinderen zijn. Maar je man moet heel snel begrijpen dat zijn kinderen welterusten zeggen gewoon hoort bij het vaderschap. Vader is hij áltijd en op de eerste plaats zelfs. Dus niet afwachten tot de kinderen hem bellen, nee, hij is hun vader en belt zijn kinderen. Dat mag je van hem vragen en van hem verwachten. Het is niet dat nu hij weg is van jou, hij ook zijn kinderen ook maar even aan de kant schuift en slap aan komt kakken met 'ja ik zat al op hun telefoontje te wachten'.
Nu ben je nog in de war, nu ben je nog aan het overleven maar het is geen slecht idee om al te proberen iets verder te kijken en alvast wat dingen op papier (of hier op het forum) te zetten voor de toekomst. Over wat jij wil. Over wat je moet weten als er een scheiding volgt. Over wat je wil en hoe je het wil als jullie het nog een keer gaan proberen. Wat dan jouw voorwaarden zijn.
Laat je nooit maar dan ook nooit in je schoenen schuiven dat wat er misging tussen jullie jouw schuld was. Dat is namelijk het gemeenste wat iemand kan doen, jou beschuldigen van alles wat er maar fout is gegaan. Waar is in dat geval de eigen verantwoordelijkheid gebleven? Hij was er toch ook, in die relatie? Waarom niet eerder de mond opengedaan en pas tegen een collega gaan ontspruien? Waarom pas praten wanneer het al te laat is?
Jou beschuldigen is een kwestie van 'de aanval is de beste verdediging'.
Dit, wat hij nu doet, weglopen, onderduiken in een ander leven, wat niet van hem is (want nu doet hij alsof hij een kinderloze vrijgezel is, wat hij pertinent niet is), vind ik een zwaktebod. Hij ontvlucht de realiteit en maakt het zich makkelijk. Jij doet de zware klussen. Jij zorgt voor de kinderen. Hij heeft momenteel nauwelijks verantwoordelijkheden en dat allemaal omdat hij zichzelf een slachtoffer vindt en dit ontsnappen 'verdient' of zo?
Dat klopt niet.
Mijn relatie voor mijn huidige huwelijk was een ramp, echt een dramastuk wat we tien jaar lang hebben gespeeld in honderden bedrijven. Mijn ex was gewelddadig, ik was bang voor hem maar ik zal nooit mijn eigen rol in het geheel ontkennen. Het heeft lang geduurd voor ik het door had maar ik had zeker invloed op wat er gebeurde maar mijn hoop, mijn wens, mijn destructieve gedrag maakte dat ik bleef hangen, dat ik niet weg kon komen, dat ik, als ik dan wegliep, weer terug ging en dat had ik niet hoeven doen maar deed ik wel. Ik kan daar onmogelijk alleen mijn ex de schuld van geven, ik was er zelf namelijk ook bij en ik had veel eerder, veel, veel eerder weg moeten gaan, ik wist tenslotte al vrij snel, aan het begin van onze relatie zelfs, dat we niet bij elkaar pasten.
Ik heb een hekel aan mijn ex, ik vind het een eikel maar ik zal nooit ontkennen dat ook ik mijn rol speelde in ons relatiedrama.
En dat is nu precies wat jouw man niet doet. Die kijkt alleen naar wat jij in zijn ogen fout hebt gedaan en vind zichzelf een slachtoffer, wat maakt dat hij ook vindt dat hij deze periode, waarin hij mag zoeken naar zichzelf, verdient heeft.
En dat is iets wat jij hopelijk met een grote korrel zout neemt......
vrijdag 23 januari 2009 om 23:57
het doet me echt heel erg goed dit te lezen. de tranen die lang verborgen zaten komen langzaam boven.
Ook in mijn relatie is sprake geweest van geweld en het enige dat ik daar nu over kan bedenken is, waarom heb ik dat laten gebeuren. Ik doelde hierop wanneer ik me een periode koel gedroeg. Puur uit gevoel van controle houden op alles, juist omdat ik daar geen controle over had.
Hij beschrijft zichzelf nu idd als slachtoffer, zo profileert hij zich ook naar anderen. Af en toe geeft hij dan aan dat hij ook wel fouten had, maar dat hij altijd sorry zei en ik nooit.
Nou ik kan je 1 ding zeggen. ooit een hele tijd geleden heb ik 1x sorry voor een uitspatting gehoord, daarvoor en daarna nooit. Meestal kwam het door mijn gedrag dat hem zover dreef. Pff heftig hoor. Dit was aardig weggestopt. Het was niet zo dat dit dagelijkse of wekelijkse kost was, maar de keren in die 15 jaar waren teveel.
Mochten we ooit een doorstart maken dan wil ik daar ook sorry voor horen en de zekerheid hebben dat dat niet meer zal gebeuren. Voor mezelf heb ik nu wel klaar dat ik me dat nooit meer laat overkomen. Het is precies wat je zegt, ik zie hier mijn aandeel wel in, maar vaak is het oorzaak en gevolg.
Ik ga mijn mandje opzoeken. de wekker
Nogmaals dank je wel. gaat weer om 7 uur. Joepie voetbal haha.
Ook in mijn relatie is sprake geweest van geweld en het enige dat ik daar nu over kan bedenken is, waarom heb ik dat laten gebeuren. Ik doelde hierop wanneer ik me een periode koel gedroeg. Puur uit gevoel van controle houden op alles, juist omdat ik daar geen controle over had.
Hij beschrijft zichzelf nu idd als slachtoffer, zo profileert hij zich ook naar anderen. Af en toe geeft hij dan aan dat hij ook wel fouten had, maar dat hij altijd sorry zei en ik nooit.
Nou ik kan je 1 ding zeggen. ooit een hele tijd geleden heb ik 1x sorry voor een uitspatting gehoord, daarvoor en daarna nooit. Meestal kwam het door mijn gedrag dat hem zover dreef. Pff heftig hoor. Dit was aardig weggestopt. Het was niet zo dat dit dagelijkse of wekelijkse kost was, maar de keren in die 15 jaar waren teveel.
Mochten we ooit een doorstart maken dan wil ik daar ook sorry voor horen en de zekerheid hebben dat dat niet meer zal gebeuren. Voor mezelf heb ik nu wel klaar dat ik me dat nooit meer laat overkomen. Het is precies wat je zegt, ik zie hier mijn aandeel wel in, maar vaak is het oorzaak en gevolg.
Ik ga mijn mandje opzoeken. de wekker
Nogmaals dank je wel. gaat weer om 7 uur. Joepie voetbal haha.
zaterdag 24 januari 2009 om 00:06
Geweld he? Dat vermoedde ik al.
Ja.....en jij had dat over jezelf afgeroepen natuurlijk....
Dat is zo ongeveer het credo van mannen die geweld gebruiken, dat kan ik je wel vertellen. Slaan doen zij niet zomaar, daarvoor is een reden en die reden is dat JIJ Mees, hem het bloed onder de nagels vandaan pulkte. En daarom is hij nu zielig en kan hij geen vader zijn, want hij moet zichzelf weer terugvinden na zijn moeilijke relatie met jou.
Geloof er geen woord van. Nooit. Slaan klopt niet. Slaan is niet goed en weglopen van je problemen en een ander de schuld volkomen in de schoenen schuiven ook niet.
Daarmee ontken je niets van je eigen rol in het geheel, jij was er bij, jij had je aandeel. Maar wel sámen vrouw. Sámen zit je in een relatie, niet jij alleen die de dienst uitmaakt en die hem zich minderwaardig liet voelen. Ook jij had je pijn, je verdriet en je zorgen en jij loopt niet weg en legt het niet aan met een collega. Zo is het toevallig ook nog eens een keer.
Ga jij maar lekker slapen. Morgen is er weer een dag. Topvrouw ben je, jij bent er bij met voetballen. Jij staat vroeg op en jij staat langs de lijn. Jij wel.
Teruste!
(f)
Ja.....en jij had dat over jezelf afgeroepen natuurlijk....
Dat is zo ongeveer het credo van mannen die geweld gebruiken, dat kan ik je wel vertellen. Slaan doen zij niet zomaar, daarvoor is een reden en die reden is dat JIJ Mees, hem het bloed onder de nagels vandaan pulkte. En daarom is hij nu zielig en kan hij geen vader zijn, want hij moet zichzelf weer terugvinden na zijn moeilijke relatie met jou.
Geloof er geen woord van. Nooit. Slaan klopt niet. Slaan is niet goed en weglopen van je problemen en een ander de schuld volkomen in de schoenen schuiven ook niet.
Daarmee ontken je niets van je eigen rol in het geheel, jij was er bij, jij had je aandeel. Maar wel sámen vrouw. Sámen zit je in een relatie, niet jij alleen die de dienst uitmaakt en die hem zich minderwaardig liet voelen. Ook jij had je pijn, je verdriet en je zorgen en jij loopt niet weg en legt het niet aan met een collega. Zo is het toevallig ook nog eens een keer.
Ga jij maar lekker slapen. Morgen is er weer een dag. Topvrouw ben je, jij bent er bij met voetballen. Jij staat vroeg op en jij staat langs de lijn. Jij wel.
Teruste!
(f)
zaterdag 24 januari 2009 om 00:14
Meessie, meid, je praat steeds over een doorstart en dat je wilt weten waar je aan toe bent. Maar de feiten zijn
1. dat hij weg is
2. dat hij heeft gezegd niet meer verder te willen
3. hij heeft een ander.
Hoeveel meer feiten wil je nog hebben om door te gaan met je eigen leven. Focus je ajb niet op die hoop. Ga bedenken hoe jij in je uppie met je kinderen gelukkig kan worden. Ga iets doen, een leuke hobby of cursus. Langzamerhand vertel je meer over je relatie en ik geloof oprecht dat je helemaal geen doorstart moet willen. Die man is echt een flaplul
1. dat hij weg is
2. dat hij heeft gezegd niet meer verder te willen
3. hij heeft een ander.
Hoeveel meer feiten wil je nog hebben om door te gaan met je eigen leven. Focus je ajb niet op die hoop. Ga bedenken hoe jij in je uppie met je kinderen gelukkig kan worden. Ga iets doen, een leuke hobby of cursus. Langzamerhand vertel je meer over je relatie en ik geloof oprecht dat je helemaal geen doorstart moet willen. Die man is echt een flaplul
zaterdag 24 januari 2009 om 15:58
ok de helft van de dag is om en nog geen drang gehad om contact te zoeken. Ieder keer gaat dat wat beter.
Waar ik wat moete mee heb is als ik aan mensen vertel dat we uit elkaar zijn en aangeef dat hij het niet meer ziet zitten en niet goed in zijn vel zit, dat er veel medelijden met hem is. Ik had in eerste instantie gezegd dat niet iedereen van zijn misstap hoefde te weten, maar in zo´n gesprek is dat wel lastig hoor.
ik wil vertellen hoeveel pijn hij mij heeft gedaan daarmee en verklaren waarom ik nu ook nog niet sta te springen.
Ik wil eigenlijk niet dat het op zijn werk uitlekt. (stiekem ook weer wel)
Hij heeft het na lang zoeken enorm naar zijn zin daar. En om de sfeer dan te verpesten??? Wat vinden jullie daarvan?
Ik ken een hoop collega´s daar ik er ook vaak kwam. Gewoon om hem even op te halen of een bakkie te doen in de pauze. Als ik nu iemand tegenkom vind ik het moeilijk om te reageren.
Waar ik wat moete mee heb is als ik aan mensen vertel dat we uit elkaar zijn en aangeef dat hij het niet meer ziet zitten en niet goed in zijn vel zit, dat er veel medelijden met hem is. Ik had in eerste instantie gezegd dat niet iedereen van zijn misstap hoefde te weten, maar in zo´n gesprek is dat wel lastig hoor.
ik wil vertellen hoeveel pijn hij mij heeft gedaan daarmee en verklaren waarom ik nu ook nog niet sta te springen.
Ik wil eigenlijk niet dat het op zijn werk uitlekt. (stiekem ook weer wel)
Hij heeft het na lang zoeken enorm naar zijn zin daar. En om de sfeer dan te verpesten??? Wat vinden jullie daarvan?
Ik ken een hoop collega´s daar ik er ook vaak kwam. Gewoon om hem even op te halen of een bakkie te doen in de pauze. Als ik nu iemand tegenkom vind ik het moeilijk om te reageren.
zaterdag 24 januari 2009 om 16:32
Ik zou de nadruk niet meer leggen op hoe het met hém gaat vanaf nu lieverd. Waarom doe je dat? Hij maakt niet alleen zelf een slachtoffer van zichzelf, jij doet het ook nog voor hem. Hoef je niet te doen. Laat het hem lekker uitzoeken. Dat wil hij toch? Uitzoeken wat hij wil?
Jij moet met jezelf aan de slag, aan jou denken en met jou en de kinderen verder. Hij zorgt (vast heel goed) voor zichzelf.
Je blijft, zelfs nu hij er niet meer is, aan hem denken en voor hem denken en met hem bezig. Jij denkt aan hem, hij denkt aan hem en wie denkt er aan jou? Niemand.
Dús, conclusie, vanaf nu, als het gaat over dat jullie uit elkaar zijn dan vertel je hoe jíj je daarbij voelt en hoe het voor jou is. Ik denk dat je man helemaal op zijn pootjes terecht komt hoor. Hij heeft een leuke baan, geen zorgen over de kinderen (hij taalt nauwelijks naar de kinderen zelfs) hij heeft een nieuwe liefde en hoeft alleen maar met zichzelf bezig te zijn.
Waarom zou íemand in gódsnaam medelijden met die man hebben?
Je vertoont geconditioneerd gedrag. Het is er op de een of andere manier bij je ingeramd dat jij sterk moet zijn en je kop op moet houden. Hou daar mee op en stel jij je ook maar eens kwetsbaar op. Niet dat je alleen nog maar over je scheiding hoeft te praten maar mensen mogen best weten dat het met jou ook niet zo florissant is na het weglopen van je man.
Echt hoor, ik vind het de omgekeerde wereld.
Maak je niet druk om wat er uitlekt op zijn werk. Dat is jouw probleem niet. Je hebt er, nu jullie uit elkaar zijn, niks te zoeken. Blijf er dus vandaan. Ga jij je maar focussen op een nieuwe baan voor jóu. Collega's voor jóu. Oplossingen voor jóu.
We gaan dat gedrag van jou, dat maar steeds doen alsof die man het middelpunt van jouw universum is, ferm aanpakken.
Wakker worden wijffie, je man is er niet meer, die leeft zijn eigen leven, belt jou niet, belt zijn kinderen niet en het zal hem blijkbaar een rotzorg zijn hoe het met jullie gaat.
Dát moet je tot je door laten dringen!
Jij moet met jezelf aan de slag, aan jou denken en met jou en de kinderen verder. Hij zorgt (vast heel goed) voor zichzelf.
Je blijft, zelfs nu hij er niet meer is, aan hem denken en voor hem denken en met hem bezig. Jij denkt aan hem, hij denkt aan hem en wie denkt er aan jou? Niemand.
Dús, conclusie, vanaf nu, als het gaat over dat jullie uit elkaar zijn dan vertel je hoe jíj je daarbij voelt en hoe het voor jou is. Ik denk dat je man helemaal op zijn pootjes terecht komt hoor. Hij heeft een leuke baan, geen zorgen over de kinderen (hij taalt nauwelijks naar de kinderen zelfs) hij heeft een nieuwe liefde en hoeft alleen maar met zichzelf bezig te zijn.
Waarom zou íemand in gódsnaam medelijden met die man hebben?
Je vertoont geconditioneerd gedrag. Het is er op de een of andere manier bij je ingeramd dat jij sterk moet zijn en je kop op moet houden. Hou daar mee op en stel jij je ook maar eens kwetsbaar op. Niet dat je alleen nog maar over je scheiding hoeft te praten maar mensen mogen best weten dat het met jou ook niet zo florissant is na het weglopen van je man.
Echt hoor, ik vind het de omgekeerde wereld.
Maak je niet druk om wat er uitlekt op zijn werk. Dat is jouw probleem niet. Je hebt er, nu jullie uit elkaar zijn, niks te zoeken. Blijf er dus vandaan. Ga jij je maar focussen op een nieuwe baan voor jóu. Collega's voor jóu. Oplossingen voor jóu.
We gaan dat gedrag van jou, dat maar steeds doen alsof die man het middelpunt van jouw universum is, ferm aanpakken.
Wakker worden wijffie, je man is er niet meer, die leeft zijn eigen leven, belt jou niet, belt zijn kinderen niet en het zal hem blijkbaar een rotzorg zijn hoe het met jullie gaat.
Dát moet je tot je door laten dringen!
zaterdag 24 januari 2009 om 16:49
Amen eleonora. Wat zeg je het weer precies goed. Echt hoor mees, ze heeft gelijk. Wordt wakker en kijk eens goed wat er gebeurt. Je zit er al zo lang middenin, dat je hele nare ongelijkwaardige dingen blijkbaar normaal bent gaan vinden. Het logisch bent gaan vinden dat alles jouw verantwoording is.
Ook al voelt het nu niet zo, het zou nog wel eens een groot kado voor je kunnen zijn geweest dat hij is weg gegaan.
Ook al voelt het nu niet zo, het zou nog wel eens een groot kado voor je kunnen zijn geweest dat hij is weg gegaan.
zaterdag 24 januari 2009 om 17:15
Lieve Mees,
Als mensen er expliciet naar vragen vertel dan gewoon de waarheid: hij was ontevreden met jullie relatie en heeft aangegeven dat hij er geen brood meer in zag. Een dag daarna ben jij er achter gekomen dat hij in de tussentijd zijn heil bij iemand ergens heeft gezocht (namen noemen is niet nodig).
The ''simple'' facts. Je hoeft hem niet ''zwart'' te maken, maar zijn actie c.q. gedrag rooskleuriger voorstellen door e.e.a. te verzwijgen lijkt mij niet nodig. Hij houdt geen rekening met jou noch met jullie kinderen. Hij heeft aangegeven dat hij niet verder met je wil en handelen in het belang van jullie kinderen heeft ie gemakshalve ook maar weggemoffeld.
Waarom zou jij hem de hand boven het hoofd houden? Jij bent niet verantwoordelijk voor hem. Denk nu maar eens lekker aan jezelf en aan je kinders. Zet met behulp van je psycholoog op een rijtje hoe jij de toekomst ziet, los van hem.
Probeer nu het contact zakelijk te houden, bespreek voornamelijk met hem - als hij contact opneemt - hoe hij zijn vaderrol nu verder invult. Hij heeft er namelijk ook voor gekozen om samen met jou een paar koters op de wereld te zetten. Dan neemt ie ook maar de verantwoordelijkheid om dat naar behoren in te vullen. Dit geldt ook voor de praktische zaken zoals woonruimte, financien etc. Ga geen zaken voor hem regelen. Hij wil weg, dat heeft ook consequenties. Dan zal ie ook zelf z'n handen uit de mouwen steken ook! If you catch my drift...
Ik hoop dat je hier de broodnodige troost, nuttige adviezen en steun vindt, Mees. Want hell, dit is een k-periode. Maar hier kom je doorheen, echt waar.
Heel veel sterkte meid!
Als mensen er expliciet naar vragen vertel dan gewoon de waarheid: hij was ontevreden met jullie relatie en heeft aangegeven dat hij er geen brood meer in zag. Een dag daarna ben jij er achter gekomen dat hij in de tussentijd zijn heil bij iemand ergens heeft gezocht (namen noemen is niet nodig).
The ''simple'' facts. Je hoeft hem niet ''zwart'' te maken, maar zijn actie c.q. gedrag rooskleuriger voorstellen door e.e.a. te verzwijgen lijkt mij niet nodig. Hij houdt geen rekening met jou noch met jullie kinderen. Hij heeft aangegeven dat hij niet verder met je wil en handelen in het belang van jullie kinderen heeft ie gemakshalve ook maar weggemoffeld.
Waarom zou jij hem de hand boven het hoofd houden? Jij bent niet verantwoordelijk voor hem. Denk nu maar eens lekker aan jezelf en aan je kinders. Zet met behulp van je psycholoog op een rijtje hoe jij de toekomst ziet, los van hem.
Probeer nu het contact zakelijk te houden, bespreek voornamelijk met hem - als hij contact opneemt - hoe hij zijn vaderrol nu verder invult. Hij heeft er namelijk ook voor gekozen om samen met jou een paar koters op de wereld te zetten. Dan neemt ie ook maar de verantwoordelijkheid om dat naar behoren in te vullen. Dit geldt ook voor de praktische zaken zoals woonruimte, financien etc. Ga geen zaken voor hem regelen. Hij wil weg, dat heeft ook consequenties. Dan zal ie ook zelf z'n handen uit de mouwen steken ook! If you catch my drift...
Ik hoop dat je hier de broodnodige troost, nuttige adviezen en steun vindt, Mees. Want hell, dit is een k-periode. Maar hier kom je doorheen, echt waar.
Heel veel sterkte meid!
