Zwanger
alle pijlers
Miskraam over mezelf afgeroepen?
zaterdag 18 oktober 2025 om 12:15
Hallo,
Ik heb een paar dagen geleden een miskraam gehad. De zwangerschap zelf was ongepland (hebben al twee kids die al een stuk ouder zijn). Door omstandigheden hebben we heel hard getwijfeld of we de zwangerschap wilden voortzetten. Ik heb naar de sterren gekeken en gevraagd om een miskraam, zodat de natuur voor ons zou bepalen... we hebben een kliniek bezocht, maar eenmaal daar hebben we de overtuiging gekregen dat we nooit een abortus zouden kunnen doen. Daar was al een vermoeden van een niet vitale zwangerschap. In de weken die daarna volgden, hebben we het idee van nog een kleintje erbij omarmd. En toen bleek het alsnog niet goed te zitten
. En nu voel ik me dus heel erg schuldig. Ik heb om een miskraam gesmeekt en hem gekregen. En nu moet ik dealen met een enorm rotgevoel en schaamte. Dit kleintje had ik zo graag in mijn armen gehad...
Ik wilde dit even van me afschrijven. Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Liefs
Ik heb een paar dagen geleden een miskraam gehad. De zwangerschap zelf was ongepland (hebben al twee kids die al een stuk ouder zijn). Door omstandigheden hebben we heel hard getwijfeld of we de zwangerschap wilden voortzetten. Ik heb naar de sterren gekeken en gevraagd om een miskraam, zodat de natuur voor ons zou bepalen... we hebben een kliniek bezocht, maar eenmaal daar hebben we de overtuiging gekregen dat we nooit een abortus zouden kunnen doen. Daar was al een vermoeden van een niet vitale zwangerschap. In de weken die daarna volgden, hebben we het idee van nog een kleintje erbij omarmd. En toen bleek het alsnog niet goed te zitten
. En nu voel ik me dus heel erg schuldig. Ik heb om een miskraam gesmeekt en hem gekregen. En nu moet ik dealen met een enorm rotgevoel en schaamte. Dit kleintje had ik zo graag in mijn armen gehad... Ik wilde dit even van me afschrijven. Iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt?
Liefs
lotusjasmijnlavendel wijzigde dit bericht op 18-10-2025 20:14
0.11% gewijzigd
zaterdag 18 oktober 2025 om 13:10
Wat een verdrietige situatie voor je. En nee, natuurlijk hebben je gedachten de miskraam niet opgeroepen (stel je de mogelijkheden voor die dat zou openen). Je bent waarschijnlijk nu even in de war door de vele tegenstrijdige emoties die je voorafgaand aan de miskraam had. Dat is niet gek en zal in de komende dagen of weken misschien vast langzaam minder worden. Sterkte.
zaterdag 18 oktober 2025 om 13:16
zaterdag 18 oktober 2025 om 13:18
Wat een verdrietige situatie. Al die hormonen die nu door je lijf gieren en de emoties rond de zwangerschap. Niet zo vreemd dat jij je kut voelt.
En NEE, je hebt dit niet over je afgeroepen en NEE het is niet jouw schuld.
Een miskraam is gewoon dikke pech. Meestal in aanleg, was het niet sterk genoeg om tot een gezonde voltooide zwangerschap uit te groeien.
Ik geloof niet in voorziening, dat alles een reden moet hebben, etc. Gewoon dikke pech, statistisch een mogelijkheid. Waarom de buren wel en jij niet?
En NEE, je hebt dit niet over je afgeroepen en NEE het is niet jouw schuld.
Een miskraam is gewoon dikke pech. Meestal in aanleg, was het niet sterk genoeg om tot een gezonde voltooide zwangerschap uit te groeien.
Ik geloof niet in voorziening, dat alles een reden moet hebben, etc. Gewoon dikke pech, statistisch een mogelijkheid. Waarom de buren wel en jij niet?
zaterdag 18 oktober 2025 om 14:31
zaterdag 18 oktober 2025 om 15:01
zaterdag 18 oktober 2025 om 16:31
Nee, dit heb je echt niet over jezelf afgeroepen.
Laat het even een beetje zakken, en wees lief voor jezelf.
Uit ervaring weet ik het uiteindelijk makkelijker is om te accepteren dat het uit zichzelf gestopt is met ontwikkelen, en in jouw geval dat het uit zichzelf is losgekomen.
Ik was zwanger van een kindje met een niet met het leven verenigbare chromosomale aandoening en heb bewust gewacht totdat het kindje het zelf opgaf. Ik moest daarna nog wel bevallen.
Het feit dat ik zelf niet de keuze over zijn leven heb gemaakt heeft mij heel veel kracht gegeven om het los te laten.
Laat het even een beetje zakken, en wees lief voor jezelf.
Uit ervaring weet ik het uiteindelijk makkelijker is om te accepteren dat het uit zichzelf gestopt is met ontwikkelen, en in jouw geval dat het uit zichzelf is losgekomen.
Ik was zwanger van een kindje met een niet met het leven verenigbare chromosomale aandoening en heb bewust gewacht totdat het kindje het zelf opgaf. Ik moest daarna nog wel bevallen.
Het feit dat ik zelf niet de keuze over zijn leven heb gemaakt heeft mij heel veel kracht gegeven om het los te laten.
zaterdag 18 oktober 2025 om 16:42
In de loop der geschiedenis hebben miljoenen vrouwen die ongepland zwanger waren gehoopt of gebeden voor een miskraam.
Als dat erg effectief was geweest hadden we geen abortusklinieken.
Maar ja, een deel van die vrouwen krijgt idd een miskraam, omdat miskramen nou eenmaal veel voorkomen.
Het is verdrietig en naar dat je je er zo rot en bezwaard over voelt. Maar nuchter gezien weet je wel hoe het zit.
Als dat erg effectief was geweest hadden we geen abortusklinieken.
Maar ja, een deel van die vrouwen krijgt idd een miskraam, omdat miskramen nou eenmaal veel voorkomen.
Het is verdrietig en naar dat je je er zo rot en bezwaard over voelt. Maar nuchter gezien weet je wel hoe het zit.
Na zevenhonderd jaren
zaterdag 18 oktober 2025 om 17:18
Misschien is het ook een soort copingsmechanisme. We zoeken natuurlijk graag een schuldige voor onze pijn en ons verdriet. Dan heb je iets of iemand om op te focussen, waardoor je misschien, hopelijk, net iets minder pijn en verdriet voelt. Maar in dit geval heb je jezelf aangewezen, want jij was volgens jou toch degene die gesmeekt heeft het niet te laten slagen? Je bent verdrietig en dat verdriet heeft alle recht er te zijn, zonder dat er iemand schuldig aan is.
zaterdag 18 oktober 2025 om 19:22
Dit!Ginevra schreef: ↑18-10-2025 16:42In de loop der geschiedenis hebben miljoenen vrouwen die ongepland zwanger waren gehoopt of gebeden voor een miskraam.
Als dat erg effectief was geweest hadden we geen abortusklinieken.
Maar ja, een deel van die vrouwen krijgt idd een miskraam, omdat miskramen nou eenmaal veel voorkomen.
Het is verdrietig en naar dat je je er zo rot en bezwaard over voelt. Maar nuchter gezien weet je wel hoe het zit.
zaterdag 18 oktober 2025 om 19:42
Bedankt voor alle reacties. Helpt me wel om alles met een wat meer nuchtere blik te bekijken... mijn hoofd wil inderdaad graag een "reden" voor de miskraam. En ergens heb ik ook wel een beetje het gevoel van falen. Mijn lichaam heeft 2 hele goede zwangerschappen volbracht, zonder enige issues, dus heel naïef waarschijnlijk, ik had niet verwacht dat het mis zou gaan. Het is nog erg vers en het zal wel enige tijd vergen om het verdriet goed toe te laten en te accepteren hoe het gelopen is.
zaterdag 18 oktober 2025 om 19:54
Ach lieve To,
Ik snap je volkomen. Heb heel erg veel moeite gedaan voor een 3e kindje via IVF en toen het eenmaal zover was en ik zwanger was vloog me het een paar dagen heeeeeel erg aan. Ik was zoooo misselijk in de 7e week en wist dat het nog wel erger zou worden en dan nog die vermoeidheid erbij. Dat naast de zorg voor 2 jonge kinderen. Toen heb ik ook gedacht "wil ik dit wel" en "ik wil dit helemaal niet". Op dat moment is het gestopt (ervoor een goede echo, erna een slechte). Zo verschrikkelijk schuldig over gevoeld, maar het is heel menselijk om eens zo'n gedachte te hebben. Ik denk dat iedereen weleens zo'n gedachte kan hebben. Het is nu 3 jaar geleden en neem mezelf dat echt niet meer kwalijk, dus het ebt echt weg. En eigenlijk al vrij snel weer, want we weten diep van binnen ook wel dat we geen invloed hebben gehad en dat we niets liever wilden dan het kindje in onze armen sluiten. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen.
Ik snap je volkomen. Heb heel erg veel moeite gedaan voor een 3e kindje via IVF en toen het eenmaal zover was en ik zwanger was vloog me het een paar dagen heeeeeel erg aan. Ik was zoooo misselijk in de 7e week en wist dat het nog wel erger zou worden en dan nog die vermoeidheid erbij. Dat naast de zorg voor 2 jonge kinderen. Toen heb ik ook gedacht "wil ik dit wel" en "ik wil dit helemaal niet". Op dat moment is het gestopt (ervoor een goede echo, erna een slechte). Zo verschrikkelijk schuldig over gevoeld, maar het is heel menselijk om eens zo'n gedachte te hebben. Ik denk dat iedereen weleens zo'n gedachte kan hebben. Het is nu 3 jaar geleden en neem mezelf dat echt niet meer kwalijk, dus het ebt echt weg. En eigenlijk al vrij snel weer, want we weten diep van binnen ook wel dat we geen invloed hebben gehad en dat we niets liever wilden dan het kindje in onze armen sluiten. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen.
zaterdag 18 oktober 2025 om 20:17
Lieve TO, je bent inmiddels een stuk ouder dan bij de goed verlopen zwangerschappen en miskramen komen veel meer voor op hogere leeftijd. Dus het is echt iets dat kan gebeuren en de kans is groter als je ouder bent tijdens de zwangerschap.
En nee, je kunt het niet over je afroepen. Dan hadden we geen abortusklinieken en dan hadden er door de eeuwen heen geen vrouwen zichzelf vreselijke dingen aangedaan om een ongewenste of ongeplande zwangerschap proberen te beëindigen.
De verandering van hormonen kan er voor zorgen dat je meer zo denkt. Dat gaat weer voorbij (ik had ook zulke gedachten bij mijn miskramen, bang dat ik het niet genoeg wilde). Praat erover met goede vrienden of je partner, loop er alsjeblieft niet alleen mee rond.
En nee, je kunt het niet over je afroepen. Dan hadden we geen abortusklinieken en dan hadden er door de eeuwen heen geen vrouwen zichzelf vreselijke dingen aangedaan om een ongewenste of ongeplande zwangerschap proberen te beëindigen.
De verandering van hormonen kan er voor zorgen dat je meer zo denkt. Dat gaat weer voorbij (ik had ook zulke gedachten bij mijn miskramen, bang dat ik het niet genoeg wilde). Praat erover met goede vrienden of je partner, loop er alsjeblieft niet alleen mee rond.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
