Relaties
alle pijlers
Huwelijk gaat klote
dinsdag 20 januari 2009 om 07:53
Ik ben getrouwd. Met de man waarop ik zo verliefd was. Die me zo perfect aanvulde. Ik had mijn leven alweer een tijdje op orde en er was weer ruimte voor liefde. Hij bleek de perfecte aanvulling op mijn leven. Vrachtwagenchauffeur op het buitenland, dus niet een persoon die continu op je lip zit of waarmee elke week hetzelfde is. De dagen dat hij thuis was kon ik me volledig geven, lekker koken, die bergen was wegwerken, uit eten samen, spannende dingen ondernemen. De sex was ook geweldig.
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
En het zit me dwars. Onze relatie was super, veel liefde en daarnaast ook ruimte voor onszelf. Vooral ik heb die ruimte nodig en ben daar altijd heel eerlijk in geweest. Omdat hij maar 2 dagen in de 2 weken thuis was, kon ik mij altijd volledig geven omdat ik mij de rest van de tijd kon richten op mijn werk, mijn paarden, honden en creatieve bezigheden. Zijn relaties liepen in het verleden vaak stuk omdat zijn vriendinnen hem juist graag vaker zagen.. De balans was goed.
Omdat ik geen ruimte voor mijzelf heb, ga ik dit afreageren op mijn man. De lulligste dingen grijp ik aan om te zeiken. Ik ben mijzelf kwijt. Niet meer de vrolijke, sensuele, aantrekkelijke en begripvolle vrouw waarmee hij het huwelijk in is gestapt. Ik ben een zuurpruim. Sex hebben we niet meer. Eigenlijk kan hij in mijn ogen nog maar weinig goed doen. En langzaam gaat ons huwelijk bergafwaarts. Het is geen gebrek aan liefde, ik houd van hem. Maar krijg het met moeite mijn strot uit. Ik kan gewoon niet lief meer zijn.
Hij weet dit, ik ben eerlijk en ik kan overal met hem over praten.
Ik moet zeggen dat ik voor dat ik hem leerde kennen een hele moeilijke maar ook mooie periode heb meegemaakt. Na een jarenlange relatie met een verslaafde die er vandoor ging en mij met torenhoge schulden achterliet, ben ik er op eigen houtje bovenop gekomen. Door hard te werken, veel te laten en in no-time alles af proberen te lossen heb ik mijn huis kunnen behouden. Daarnaast ook voor mijn dieren kunnen zorgen, ondanks dat het wel eens op een houtje bijten was. Dit heeft mij sterk gemaakt. Zo sterk dat ik vaak denk niemand nodig te hebben.
Mijn man was iemand waar ik op kon leunen, ik hoefde niet alles meer zelf te doen. Sterk, groot en verantwoordelijk. Maar omdat ik nu maar 3 dagen werk komt ook eigenlijk alles kwa gezins-regel-werk op mij neer. Ik moet alles weer zelf doen (voor mijn gevoel) en voel dat ik mijn man niet nodig heb. Hij maakt zich ook niet nodig.
De zaken in de transport gaan momenteel slecht waardoor hij ook nog eens bijna 2 dagen per week thuiszit. En mij gevoelsmatig maar in de weg loopt. Zit maar op de bank te hangen, helpt niet mee. Waarschijnlijk is dit helemaal niet zo, maar door al mijn irritatie voelt hij slechts nog als een blok aan mijn been, mijn gevoelens zijn vertroebeld door ongenoegen. Iets wat ik liever van mij afschudt om weer de het leven in eigen hand te nemen in plaats van hem als vrachtje mee te slepen. Ik kan namelijk alles zelf. Ook met mijn kleine. Vind ik.
We zijn samen tot de conclusie gekomen dat het beter is zowel voor hem als voor mij dat hij zijn werk weer oppakt en buitenland gaat rijden. Dit wilt hij zelf ook. Maar de banen liggen niet voor het oprapen en hij loopt maar te zemelen over het merk vrachtwagen, of er een koelkast inzit en dat hij geen planten wilt vervoeren of naar Duitsland wilt. Ik begrijp echt wel dat je je fijn op je werkplek moet voelen, maar behalve een mooie auto moeten er toch meer prettige arbeidsvoorwaarden aan een bedrijf hangen.
Het klinkt allemaal heel muggenzifterig en zo voel ik me ook. Vanmorgen wilde hij zich ziekmelden en heb ik hem zonder pardon uit bed geschopt omdat hij zich dit soort dingen helemaal niet kan permiteren. Financieel gezien. Ik word doodmoe van zijn lakse, zwakke houding. Mijn man is in mijn ogen veranderd in de zwakke schakel binnen onze relatie en ik behandel hem daarom totaal ongepast en onterecht rot. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik momenteel voor 2 kleine kinderen zorg.
Ik wil weer zo graag blij zijn als hij thuiskomt, naar hem uitkijken. Me verliefd voelen en hem sterk vinden. Maar het lijkt wel weg. Hij toont geen ballen. Ik wil geen moeder van een 26-jarige chauffeur zijn, ik wil een gelijkwaardige partner. Waar ik respect en bewondering voor heb. Ik weet niet meer wat ik met mijn negatieve gevoelens aanmoet. Ik vind dat ik me onredelijk gedraag en in een zeikwijf veranderd ben.
Anderzijds wil ik dat hij ballen toont en de boel weer eens oppakt. Aan de slag gaat. Die sterke arm weer eens laat voelen.
WIe weet raad? Hoe kom ik uit deze cirkel van negatieve gevoelens tegeover een man die dat niet verdiend heeft?
Na een jaar zijn we getrouwd en hebben we een kindje gekregen. Die verandering leek niet veel invloed op ons leven te hebben want ons kind is een geweldig kind. Lief, makkelijk en altijd vrolijk, Alleen is mijn man veranderd. Opeens besloot hij op het binnenland te gaan rijden. Elke avond thuis, elke avond om 6 uur eten, GTST kijken en op tijd naar bed. Ik weet dat ik dit zelf ook in de hand heb, maar ja........ gezin...... Het sloopt er gewoon in.
En het zit me dwars. Onze relatie was super, veel liefde en daarnaast ook ruimte voor onszelf. Vooral ik heb die ruimte nodig en ben daar altijd heel eerlijk in geweest. Omdat hij maar 2 dagen in de 2 weken thuis was, kon ik mij altijd volledig geven omdat ik mij de rest van de tijd kon richten op mijn werk, mijn paarden, honden en creatieve bezigheden. Zijn relaties liepen in het verleden vaak stuk omdat zijn vriendinnen hem juist graag vaker zagen.. De balans was goed.
Omdat ik geen ruimte voor mijzelf heb, ga ik dit afreageren op mijn man. De lulligste dingen grijp ik aan om te zeiken. Ik ben mijzelf kwijt. Niet meer de vrolijke, sensuele, aantrekkelijke en begripvolle vrouw waarmee hij het huwelijk in is gestapt. Ik ben een zuurpruim. Sex hebben we niet meer. Eigenlijk kan hij in mijn ogen nog maar weinig goed doen. En langzaam gaat ons huwelijk bergafwaarts. Het is geen gebrek aan liefde, ik houd van hem. Maar krijg het met moeite mijn strot uit. Ik kan gewoon niet lief meer zijn.
Hij weet dit, ik ben eerlijk en ik kan overal met hem over praten.
Ik moet zeggen dat ik voor dat ik hem leerde kennen een hele moeilijke maar ook mooie periode heb meegemaakt. Na een jarenlange relatie met een verslaafde die er vandoor ging en mij met torenhoge schulden achterliet, ben ik er op eigen houtje bovenop gekomen. Door hard te werken, veel te laten en in no-time alles af proberen te lossen heb ik mijn huis kunnen behouden. Daarnaast ook voor mijn dieren kunnen zorgen, ondanks dat het wel eens op een houtje bijten was. Dit heeft mij sterk gemaakt. Zo sterk dat ik vaak denk niemand nodig te hebben.
Mijn man was iemand waar ik op kon leunen, ik hoefde niet alles meer zelf te doen. Sterk, groot en verantwoordelijk. Maar omdat ik nu maar 3 dagen werk komt ook eigenlijk alles kwa gezins-regel-werk op mij neer. Ik moet alles weer zelf doen (voor mijn gevoel) en voel dat ik mijn man niet nodig heb. Hij maakt zich ook niet nodig.
De zaken in de transport gaan momenteel slecht waardoor hij ook nog eens bijna 2 dagen per week thuiszit. En mij gevoelsmatig maar in de weg loopt. Zit maar op de bank te hangen, helpt niet mee. Waarschijnlijk is dit helemaal niet zo, maar door al mijn irritatie voelt hij slechts nog als een blok aan mijn been, mijn gevoelens zijn vertroebeld door ongenoegen. Iets wat ik liever van mij afschudt om weer de het leven in eigen hand te nemen in plaats van hem als vrachtje mee te slepen. Ik kan namelijk alles zelf. Ook met mijn kleine. Vind ik.
We zijn samen tot de conclusie gekomen dat het beter is zowel voor hem als voor mij dat hij zijn werk weer oppakt en buitenland gaat rijden. Dit wilt hij zelf ook. Maar de banen liggen niet voor het oprapen en hij loopt maar te zemelen over het merk vrachtwagen, of er een koelkast inzit en dat hij geen planten wilt vervoeren of naar Duitsland wilt. Ik begrijp echt wel dat je je fijn op je werkplek moet voelen, maar behalve een mooie auto moeten er toch meer prettige arbeidsvoorwaarden aan een bedrijf hangen.
Het klinkt allemaal heel muggenzifterig en zo voel ik me ook. Vanmorgen wilde hij zich ziekmelden en heb ik hem zonder pardon uit bed geschopt omdat hij zich dit soort dingen helemaal niet kan permiteren. Financieel gezien. Ik word doodmoe van zijn lakse, zwakke houding. Mijn man is in mijn ogen veranderd in de zwakke schakel binnen onze relatie en ik behandel hem daarom totaal ongepast en onterecht rot. Maar anderzijds heb ik het gevoel dat ik momenteel voor 2 kleine kinderen zorg.
Ik wil weer zo graag blij zijn als hij thuiskomt, naar hem uitkijken. Me verliefd voelen en hem sterk vinden. Maar het lijkt wel weg. Hij toont geen ballen. Ik wil geen moeder van een 26-jarige chauffeur zijn, ik wil een gelijkwaardige partner. Waar ik respect en bewondering voor heb. Ik weet niet meer wat ik met mijn negatieve gevoelens aanmoet. Ik vind dat ik me onredelijk gedraag en in een zeikwijf veranderd ben.
Anderzijds wil ik dat hij ballen toont en de boel weer eens oppakt. Aan de slag gaat. Die sterke arm weer eens laat voelen.
WIe weet raad? Hoe kom ik uit deze cirkel van negatieve gevoelens tegeover een man die dat niet verdiend heeft?
dinsdag 20 januari 2009 om 09:16
dinsdag 20 januari 2009 om 09:17
quote:Oriane schreef op 20 januari 2009 @ 08:58:
Ik krijg echt braakneigingen van de verhalen van Nastik en Zusenzo. Geen greintje liefde komt er vanaf. Alleen maar 'ikke, ikke ikke'. Walgelijk.
Sorry, andere woorden heb ik er niet voor.Kortzichtig wicht ben je, iemand beoordelen aan de hand van een paar regels.
Ik krijg echt braakneigingen van de verhalen van Nastik en Zusenzo. Geen greintje liefde komt er vanaf. Alleen maar 'ikke, ikke ikke'. Walgelijk.
Sorry, andere woorden heb ik er niet voor.Kortzichtig wicht ben je, iemand beoordelen aan de hand van een paar regels.
dinsdag 20 januari 2009 om 09:19
ik zou zeggen; sla eens een andere weg in. Maak samen een spannend afspraakje en spreek eens af dat de tv uitblijft. (GTST maakt meer kapot dan je lief is) Misschien kunnen jullie samen sporten, savonds samen kokkerellen, weet ik veel.
Dan zie je hem misschien weer van een andere kant, ipv een zak aardappelen op de bank. Neem het initiatief, geef hem een eerlijke kans en wees positief!
succes
Dan zie je hem misschien weer van een andere kant, ipv een zak aardappelen op de bank. Neem het initiatief, geef hem een eerlijke kans en wees positief!
succes
dinsdag 20 januari 2009 om 09:21
zusenzo, ik vind de beschuldigingen ook over het scherm vliegen en te snel geoordeeld, maar misschien moet je het niet teveel op jezelf betrekken. Als je duidelijkheid wilt in een bepaald geval, zul je het van twee kanten moeten bekijken en jullie duwen jezelf nu in de slachtofferrol, terwijl het hier duidelijk gaat om twee slachtoffers, waarvan de mannelijke variant alles nog eens over zich heen laat komen ook. Ik beschuldig jullie niet van te weinig liefde, maar wees duidelijk, niet alleen naar ons, maar zeker naar jezelf. Durf het onder ogen te komen, want hier weglopen zorgt alleen voor struisvogelpolitiek.
dinsdag 20 januari 2009 om 09:21
Mijn verhaal is iets anders, maar herken wel veel in de verandering van een man die weinig thuis is, naar een man die elke dag thuis is.
Toen mijn man en ik een relatie kregen zagen we elkaar alleen in het weekend, en dan nog niet elke week, en in de vakanties. Ook toen mijn zoontje geboren werd was mijn doordeweek weg.
Ik deed dus het hele huishouden, en werkte. Dat ging me al;lemaal prima af.
Toen mijn zoontje een half jaar was is mijn man dichterbij komen werken. Dit was niet om meer thuis te zijn, maar omdat dat carriere technisch zo uitkwam.
Vanaf dat moment was hij opeens vrijwel elke avond thuis! Ik vond het vreselijk, hij deed de dingen niet zoals ik gewend was, deed door mijn gemopper dus maar niks meer.
Na een paar maanden kon ik hem echt niet meer leuk vinden, en hij mij ook niet. We zijn er toen samen voor gaan zitten om heel suf een taakverdeling te maken voor de avonden. Dus wie kookt welke avonden, wie ruimt op en brengt zoontje naar bed.
Iets anders stoms dat wij hadden was dat we allebei andere dingen wilden zien op tv, en nu bespreken we dat dus gewoon vantevoren, zodat we lekker samen op de bank kunnen hangen.
Groot voordeel van elke avond thuis vind ikook dat je kunt vrijen als je daar zin in hebt. Bij alleen de weekenden thuis hadden we allebei weleens zoiets van ´het moet maar nu want morgen kan het niet´.
We zijn nu anderhalf jaar en een dochtertje verder, en het is heel fijn dat hij zo vaak thuis komt. Het zorgt ervoor dat ik ook soms moe kan zijn en gewoon na het eten op de bank kan gaan liggen, zoals hij dat ook soms heeft. Ik merk ook dat onze kinderen het echt heel fijn vinden om hun vader ´s avonds weer te zien.
Over een paar maanden gaat mijn man weer intern door de week, dus komt hij alleen nog in de weekenden thuis, en daar zie ik nu al tegenop, niet alleen voor de kinderen maar zeker ook voor mezelf!
Ik denk wel dat je het aan jezelf en je kind verplicht bent om te proberen deze situatie te veranderen. Het is nu eenmaal zoals het is, je hebt voor deze man gekozen als vader van je kind, en omdat je hem blijkbaar heel leuk vond.
Toen mijn man en ik een relatie kregen zagen we elkaar alleen in het weekend, en dan nog niet elke week, en in de vakanties. Ook toen mijn zoontje geboren werd was mijn doordeweek weg.
Ik deed dus het hele huishouden, en werkte. Dat ging me al;lemaal prima af.
Toen mijn zoontje een half jaar was is mijn man dichterbij komen werken. Dit was niet om meer thuis te zijn, maar omdat dat carriere technisch zo uitkwam.
Vanaf dat moment was hij opeens vrijwel elke avond thuis! Ik vond het vreselijk, hij deed de dingen niet zoals ik gewend was, deed door mijn gemopper dus maar niks meer.
Na een paar maanden kon ik hem echt niet meer leuk vinden, en hij mij ook niet. We zijn er toen samen voor gaan zitten om heel suf een taakverdeling te maken voor de avonden. Dus wie kookt welke avonden, wie ruimt op en brengt zoontje naar bed.
Iets anders stoms dat wij hadden was dat we allebei andere dingen wilden zien op tv, en nu bespreken we dat dus gewoon vantevoren, zodat we lekker samen op de bank kunnen hangen.
Groot voordeel van elke avond thuis vind ikook dat je kunt vrijen als je daar zin in hebt. Bij alleen de weekenden thuis hadden we allebei weleens zoiets van ´het moet maar nu want morgen kan het niet´.
We zijn nu anderhalf jaar en een dochtertje verder, en het is heel fijn dat hij zo vaak thuis komt. Het zorgt ervoor dat ik ook soms moe kan zijn en gewoon na het eten op de bank kan gaan liggen, zoals hij dat ook soms heeft. Ik merk ook dat onze kinderen het echt heel fijn vinden om hun vader ´s avonds weer te zien.
Over een paar maanden gaat mijn man weer intern door de week, dus komt hij alleen nog in de weekenden thuis, en daar zie ik nu al tegenop, niet alleen voor de kinderen maar zeker ook voor mezelf!
Ik denk wel dat je het aan jezelf en je kind verplicht bent om te proberen deze situatie te veranderen. Het is nu eenmaal zoals het is, je hebt voor deze man gekozen als vader van je kind, en omdat je hem blijkbaar heel leuk vond.
dinsdag 20 januari 2009 om 09:21
Nou dat hij een dagje thuis wil zijn maakt hem geen ambitieloze sul hoor dat heb je mij niet horen zeggen.
Draai het eens om als ik 5 dagen wil werken ben ik een ambitie volle ontaarde moeder...maar ging het daar over ? nee..
Het ging er om hoe de relatie is begonnen en hoe het er nu voor staat...ze zullen beide tot een oplossing moeten komen.
Zitten wij hier te bakkelijen hahhaha en hun?
Lekker aan een ontbijtje op bed met kleine tussen hen in..
Meiden ik ga aan het werk...en ben zelf heel blij dat lief er gewoon op tijd is ...
quote:elninjoo schreef op 20 januari 2009 @ 09:11:
[...]
Man werkt nog steeds meer uren dan TO, dus je kunt iemand niet van gebrek aan ambitie beschuldigen als je zelf nog minder werkt. Waarom mag 'n vrouw wel ongelimiteerd thuis blijven omdat ze er voor haar kind wil zijn, maar als de man godbetert een dagje extra in de week thuis is dan is 't gelijk een ambitieloze sul?
Draai het eens om als ik 5 dagen wil werken ben ik een ambitie volle ontaarde moeder...maar ging het daar over ? nee..
Het ging er om hoe de relatie is begonnen en hoe het er nu voor staat...ze zullen beide tot een oplossing moeten komen.
Zitten wij hier te bakkelijen hahhaha en hun?
Lekker aan een ontbijtje op bed met kleine tussen hen in..
Meiden ik ga aan het werk...en ben zelf heel blij dat lief er gewoon op tijd is ...
quote:elninjoo schreef op 20 januari 2009 @ 09:11:
[...]
Man werkt nog steeds meer uren dan TO, dus je kunt iemand niet van gebrek aan ambitie beschuldigen als je zelf nog minder werkt. Waarom mag 'n vrouw wel ongelimiteerd thuis blijven omdat ze er voor haar kind wil zijn, maar als de man godbetert een dagje extra in de week thuis is dan is 't gelijk een ambitieloze sul?
dinsdag 20 januari 2009 om 09:25
Tis niet vreemd dat jullie een dip hebben. heb/had ik/wij ook.
Op een gegeven moment blijkt ineens dat je al volwassen bent, dat je (in ons geval) een baan heb, maar die bevalt niet helemaal, dat je moeder je kamer niet meer pruimt, dat je ook niet meer in een studentenhuis woont waar je tot in het oneindige troep kan neergooien en dat je toch echt voor elkaar moet gaan zorgen. Bij ons was het resultaat dat mijn vriend (partner) aan de anti-depressieva ging en ik een coachingstraject ging volgen.
Nu is onze relatie weer behoorlijk stabiel en kijken we uit naar ons nieuwe huis.
Ga goed kijken waar jullie vandaan kwamen waar jullie nu zijn en waar jullie naar toe willen. Zoek een avond een oppas en ga samen uit. Zoek weer waarom jullie verliefd waren en accepteer dat de vlinders meestal niet eeuwig blijven. (ookal heb ik soms vlagen dat ik me weer net een verliefde puber voel en wij zijn al 6 jaar samen)
Op een gegeven moment blijkt ineens dat je al volwassen bent, dat je (in ons geval) een baan heb, maar die bevalt niet helemaal, dat je moeder je kamer niet meer pruimt, dat je ook niet meer in een studentenhuis woont waar je tot in het oneindige troep kan neergooien en dat je toch echt voor elkaar moet gaan zorgen. Bij ons was het resultaat dat mijn vriend (partner) aan de anti-depressieva ging en ik een coachingstraject ging volgen.
Nu is onze relatie weer behoorlijk stabiel en kijken we uit naar ons nieuwe huis.
Ga goed kijken waar jullie vandaan kwamen waar jullie nu zijn en waar jullie naar toe willen. Zoek een avond een oppas en ga samen uit. Zoek weer waarom jullie verliefd waren en accepteer dat de vlinders meestal niet eeuwig blijven. (ookal heb ik soms vlagen dat ik me weer net een verliefde puber voel en wij zijn al 6 jaar samen)
dinsdag 20 januari 2009 om 09:25
quote:Lilith75 schreef op 20 januari 2009 @ 09:14:
Kom op zeg wil hij thuis zijn? voor het thuis zijn of omdat hij opeens eigenlijk geen trek meer heeft om hard te werken?
En ik zeg dit omdat er vele mannen ambities zeggen te hebben en als puntje bij paaltje komt...
En zeg eens eerlijk wil jij een thuis zitter?
Zou kunnen mijn advocaat heeft ook een man die huisvader is.
Maar ik ben gek op mijn vriend samen 1 dag vrij ( als de kinderen op school zijn) maar ik moet er niet aan denken dat hij vol gas thuis zit....maar het ging niet om mij.
En daar komt bij de start van hun relatie was gebasseerd op hoe zijn werk was daar is nu verandering in gekomen dat kan maar betekend niet dat ze dat leuk hoeft te vinden!!Hij is toch geen thuiszitter. Hij werkt nu op 't binnenland waardoor ie 's avonds en in de weekenden thuis is. Dat lijkt me nogal wat anders. En het begin van de relatie was gebaseerd op 2 volwassenen. Waarom mag 'n vrouw wel afhaken qua ambities als er 'n kind komt, maar als man 'n dagje extra thuis is dan is dat gelijk teveel. Vind dat idd ondankbaar. Dat soort zaken had je voor er kinderen kwamen met elkaar moeten bespreken. Ook had Nastik kunnen bedenken dat als je samenwoont, ook al zag ze haar man dan minder vaak dan in 'n lat-relatie, er tijden zouden kunnen komen dat man wel thuis was. Wat iemand anders ook al opperde, er komt een tijd dat ook 'n harde werker met pensioen gaat, maar ik vrees dat ze voor die tijd allang uit elkaar zijn als er niets verandert.
Kom op zeg wil hij thuis zijn? voor het thuis zijn of omdat hij opeens eigenlijk geen trek meer heeft om hard te werken?
En ik zeg dit omdat er vele mannen ambities zeggen te hebben en als puntje bij paaltje komt...
En zeg eens eerlijk wil jij een thuis zitter?
Zou kunnen mijn advocaat heeft ook een man die huisvader is.
Maar ik ben gek op mijn vriend samen 1 dag vrij ( als de kinderen op school zijn) maar ik moet er niet aan denken dat hij vol gas thuis zit....maar het ging niet om mij.
En daar komt bij de start van hun relatie was gebasseerd op hoe zijn werk was daar is nu verandering in gekomen dat kan maar betekend niet dat ze dat leuk hoeft te vinden!!Hij is toch geen thuiszitter. Hij werkt nu op 't binnenland waardoor ie 's avonds en in de weekenden thuis is. Dat lijkt me nogal wat anders. En het begin van de relatie was gebaseerd op 2 volwassenen. Waarom mag 'n vrouw wel afhaken qua ambities als er 'n kind komt, maar als man 'n dagje extra thuis is dan is dat gelijk teveel. Vind dat idd ondankbaar. Dat soort zaken had je voor er kinderen kwamen met elkaar moeten bespreken. Ook had Nastik kunnen bedenken dat als je samenwoont, ook al zag ze haar man dan minder vaak dan in 'n lat-relatie, er tijden zouden kunnen komen dat man wel thuis was. Wat iemand anders ook al opperde, er komt een tijd dat ook 'n harde werker met pensioen gaat, maar ik vrees dat ze voor die tijd allang uit elkaar zijn als er niets verandert.
dinsdag 20 januari 2009 om 09:29
Mijn oma zei altijd: kind, als je een man zoekt, houd dan beide ogen goed open! Heb je eenmaal een man gevonden, knijp dan geregeld een oogje toe.
Die zin klinkt altijd in mijn hoofd als ik me zit te ergeren aan mn vriendje. En dan haal ik mn schouders op, en kan weer relativeren. Totdat ie echt heel vervelend wordt....dan krijgt ie gewoon een lel!
Die zin klinkt altijd in mijn hoofd als ik me zit te ergeren aan mn vriendje. En dan haal ik mn schouders op, en kan weer relativeren. Totdat ie echt heel vervelend wordt....dan krijgt ie gewoon een lel!
dinsdag 20 januari 2009 om 09:36
Ik vind het niet erg, hoor! De beschuldigingen, tis voor mij wel een eye-opener. Ook de dames en heer die hetzelfde ervaren, super dat jullie het willen delen.
Ik voel me geen slachtoffer, ik voel me klote vanwege het feit dat ik mijn man op een manier behandel waarvan ik weet dat hij dat niet verdiend.
V.w.b. ambities; een paar dates na onze ontmoeting, op het punt dat je samen besluit dat er "meer" is, een toekomst, een kind, heeft hij mij duidelijk gemaakt dat hij Trucker in Hart en Nieren was. Dat zijn vorige liefde stuk liep op het feit dat hij veel te weinig tijd had voor de liefde. Dit wilde hij niet nog een keer en besloot daarom open kaart te spelen en deze voorwaarde aan de relatie te stellen. De vrijheid om zijn werk met al zijn enthousiasme en inzet te kunnen uitoefenen zonder een vrouw die wilt dat hij vaker thuis is.
We pastten perfect bij elkaar! Ik zocht juist een man die mij de vrijheid gunde om bezig te zijn met mijn hobby (ik was vroeger ambitieus amazone) paarden, honden en kunst.
Ik heb het gevoel dat mijn man in een tweestrijd zit; zijn ambitie om zijn eigen wagen te bezitten en voor zichzelf te beginnen en zijn liefde voor zijn kind en haar vaak willen zien. Als hij wilt bereiken wat hij wilt; die eigen wagen, zal hij nu keihard knaken moeten verdienen om dat ding te kopen. Je hebt namelijk een startkapitaal nodig van EUR 9000.-. Dat komt niet aanwaaien met een binnenlandbaan. Dat weet hij.
Hij lijkt soms te aardig om voor zichzelf te kiezen. Als ik met hem dingen wil bespreken dan duikt hij weg in de hoop dat het wel overgaat. Ik vind die houding zo zwak. Ruzie met mij maken doet hij ook niet, dan zegt hij gewoon niks. Ik weet nooit echt wat er in mhem omgaat. Wat dwars zit, wat hem kwaad maakt.
Ik voel me geen slachtoffer, ik voel me klote vanwege het feit dat ik mijn man op een manier behandel waarvan ik weet dat hij dat niet verdiend.
V.w.b. ambities; een paar dates na onze ontmoeting, op het punt dat je samen besluit dat er "meer" is, een toekomst, een kind, heeft hij mij duidelijk gemaakt dat hij Trucker in Hart en Nieren was. Dat zijn vorige liefde stuk liep op het feit dat hij veel te weinig tijd had voor de liefde. Dit wilde hij niet nog een keer en besloot daarom open kaart te spelen en deze voorwaarde aan de relatie te stellen. De vrijheid om zijn werk met al zijn enthousiasme en inzet te kunnen uitoefenen zonder een vrouw die wilt dat hij vaker thuis is.
We pastten perfect bij elkaar! Ik zocht juist een man die mij de vrijheid gunde om bezig te zijn met mijn hobby (ik was vroeger ambitieus amazone) paarden, honden en kunst.
Ik heb het gevoel dat mijn man in een tweestrijd zit; zijn ambitie om zijn eigen wagen te bezitten en voor zichzelf te beginnen en zijn liefde voor zijn kind en haar vaak willen zien. Als hij wilt bereiken wat hij wilt; die eigen wagen, zal hij nu keihard knaken moeten verdienen om dat ding te kopen. Je hebt namelijk een startkapitaal nodig van EUR 9000.-. Dat komt niet aanwaaien met een binnenlandbaan. Dat weet hij.
Hij lijkt soms te aardig om voor zichzelf te kiezen. Als ik met hem dingen wil bespreken dan duikt hij weg in de hoop dat het wel overgaat. Ik vind die houding zo zwak. Ruzie met mij maken doet hij ook niet, dan zegt hij gewoon niks. Ik weet nooit echt wat er in mhem omgaat. Wat dwars zit, wat hem kwaad maakt.
dinsdag 20 januari 2009 om 09:38
quote:ingmagh schreef op 20 januari 2009 @ 09:27:
Wat mickey zegt bedoel ik, ik kan uit het verhaal van zusenzo en nastik niet halen dat ze erover hebben gesproken zonder geirriteerd te zijn.Jullie hebben gelijk, een normaal gesprek gaat niet. Ik praat, hij zwijgt -> ik word boos, hij zwijgt nog harder. Het zit te hoog, denk ik. En waarschijnlijk 'overschreeuw' ik hem. Alhoewel, ik schreeuw noot, maar ga dan zo op in mijn gedram dat hij er geen speld tussenkrijgt.
Wat mickey zegt bedoel ik, ik kan uit het verhaal van zusenzo en nastik niet halen dat ze erover hebben gesproken zonder geirriteerd te zijn.Jullie hebben gelijk, een normaal gesprek gaat niet. Ik praat, hij zwijgt -> ik word boos, hij zwijgt nog harder. Het zit te hoog, denk ik. En waarschijnlijk 'overschreeuw' ik hem. Alhoewel, ik schreeuw noot, maar ga dan zo op in mijn gedram dat hij er geen speld tussenkrijgt.
dinsdag 20 januari 2009 om 09:40
Ik wil me toch even verdedigen want dit gaat me nie tin me koude kleren zitten.
Mijn man is 11 jaar geleden naar NL gekomen en heb ik voor het salaris gezorgd, terwijl hij studeerde, nu hij een goede baan heeft, wil hij dat ik thuis blijf voor de kinderen en ik was het daar deels mee eens, maar ben toch om gegaan.
Geloof me dat ik graag verder had gegaan in mijn baan in de verpleging maar hij wilde niet dat ik nachtdiensten en andere diensten draaide terwijl hij dan alleen was met de kinderen en dus alleen was met de kinderen.
Aangezien hij een zware depressie kreeg en het niet goed met hem leek te gaan, heb ik besloten dat ik beter thuis kon blijven.
Deze depressie heeft X aantal jaar geduurd (wel met medicatie hoor), inmiddels heeft hij zichzelf beter verklaard en is het eigenlijk nooit depressief geweest, dat is hem aangepraat, volgens hem, zo zien ik en de HA het niet.
Hij werkt nu dus, heeft een goede functie waar hij trots op kan zijn, maar heeft het absoluut niet naar zijn zin en werkt alleen voor mij en de kinderen, iets wat ik nooit verlangt heb van hem.
Asl wij beide zouden werken kan hij minder werken of een andere baan aannemen, maar dat wil hij niet.
Hij komt vaak boos thuis, voelt zich onbegrepen en mist zijn land, dan word er dus geen woord gesproken de hele avond, als ik probeer met hem te praten, word hij alleen maar boos en zegt dat ik hem met rust moet laten.
Dit zijn dus van die periodes van een paar weken, dan gaat het weer weken goed, de HA zegt dat zijn depressie nog steeds aanwezig is maar dat hij de ene week er beter mee om kan gaan dan de andere.
Ik wil dus graag alleen zijn als hij zo is, want alles wat ik ook maar doe is fout en de sfeer is om te snijden, hoe ik ook mijn best doe.
Dus dan ben ik liever alleen.
Maar dit zijn dus periodes en gelukkig is ons leven niet altijd zo maar laat zeggen 3 maanden per jaar (de winter) en dan wil ik graag alleen zijn idd.
Kan egoistisch zijn maar het is meer zelfbehoud.
Ik cijfer mijzelf compleet weg, omwille van zijn humeur, wat ook fout is natuurlijk maar alles voor de liefde vrede.
Dus stimuleer ik hem om met vrienden weg tegaan en op ries naar zijn land te gaan.
Dan kan ik bijtanken en hij ook.
Egoistisch he!
Mijn man is 11 jaar geleden naar NL gekomen en heb ik voor het salaris gezorgd, terwijl hij studeerde, nu hij een goede baan heeft, wil hij dat ik thuis blijf voor de kinderen en ik was het daar deels mee eens, maar ben toch om gegaan.
Geloof me dat ik graag verder had gegaan in mijn baan in de verpleging maar hij wilde niet dat ik nachtdiensten en andere diensten draaide terwijl hij dan alleen was met de kinderen en dus alleen was met de kinderen.
Aangezien hij een zware depressie kreeg en het niet goed met hem leek te gaan, heb ik besloten dat ik beter thuis kon blijven.
Deze depressie heeft X aantal jaar geduurd (wel met medicatie hoor), inmiddels heeft hij zichzelf beter verklaard en is het eigenlijk nooit depressief geweest, dat is hem aangepraat, volgens hem, zo zien ik en de HA het niet.
Hij werkt nu dus, heeft een goede functie waar hij trots op kan zijn, maar heeft het absoluut niet naar zijn zin en werkt alleen voor mij en de kinderen, iets wat ik nooit verlangt heb van hem.
Asl wij beide zouden werken kan hij minder werken of een andere baan aannemen, maar dat wil hij niet.
Hij komt vaak boos thuis, voelt zich onbegrepen en mist zijn land, dan word er dus geen woord gesproken de hele avond, als ik probeer met hem te praten, word hij alleen maar boos en zegt dat ik hem met rust moet laten.
Dit zijn dus van die periodes van een paar weken, dan gaat het weer weken goed, de HA zegt dat zijn depressie nog steeds aanwezig is maar dat hij de ene week er beter mee om kan gaan dan de andere.
Ik wil dus graag alleen zijn als hij zo is, want alles wat ik ook maar doe is fout en de sfeer is om te snijden, hoe ik ook mijn best doe.
Dus dan ben ik liever alleen.
Maar dit zijn dus periodes en gelukkig is ons leven niet altijd zo maar laat zeggen 3 maanden per jaar (de winter) en dan wil ik graag alleen zijn idd.
Kan egoistisch zijn maar het is meer zelfbehoud.
Ik cijfer mijzelf compleet weg, omwille van zijn humeur, wat ook fout is natuurlijk maar alles voor de liefde vrede.
Dus stimuleer ik hem om met vrienden weg tegaan en op ries naar zijn land te gaan.
Dan kan ik bijtanken en hij ook.
Egoistisch he!
dinsdag 20 januari 2009 om 09:54
quote:kerriebredsjo schreef op 20 januari 2009 @ 09:29:
Mijn oma zei altijd: kind, als je een man zoekt, houd dan beide ogen goed open! Heb je eenmaal een man gevonden, knijp dan geregeld een oogje toe.
Die zin klinkt altijd in mijn hoofd als ik me zit te ergeren aan mn vriendje. En dan haal ik mn schouders op, en kan weer relativeren. Totdat ie echt heel vervelend wordt....dan krijgt ie gewoon een lel! Hahahahahaha zo kon mijn moeder ook reageren en die heeft wat lellen uitgedeeld zeg
Mijn oma zei altijd: kind, als je een man zoekt, houd dan beide ogen goed open! Heb je eenmaal een man gevonden, knijp dan geregeld een oogje toe.
Die zin klinkt altijd in mijn hoofd als ik me zit te ergeren aan mn vriendje. En dan haal ik mn schouders op, en kan weer relativeren. Totdat ie echt heel vervelend wordt....dan krijgt ie gewoon een lel! Hahahahahaha zo kon mijn moeder ook reageren en die heeft wat lellen uitgedeeld zeg
dinsdag 20 januari 2009 om 09:57
Ook ik ben getrouwd met een internationaal chauffeur, ons eerste kindje komt in het voorjaar, ook hij is nu vaker thuis omdat het gewoon minder gaat in de transport. Wij hebben allebei onze hobby's en meestal is hij thuis als ik aan het werk ben, en andersom.
voor wat betreft de vrachtwagen waar hij mee rijd, ja het is belangerijk dat er een koelkast in de auto zit, moet je je indenken dat hij alle drie zijn maaltijden onderweg moet halen, ten eerste groeit ie dan dicht en ten tweede zou de onkostenvergoeding lang niet genoeg zijn.
het merk vind ik vooral voor mezelf heel belangerijk, als ik mee ga wil ik graag in een goed bed slapen en ja dat is nou eenmaal beter in die ene auto.
Ik wil zelf ook heel graag dat mijn man deel gata uitmaken van de opvoeding van ons kind, dus hij zal straks ook een dag minder gaan werken.
TO als je man echt een trucker in hart en nieren is dan wil ie ook wel heel graag gaan rijden, de vrijheid en de rust zal hij ook wel missen, maar idd de banen liggen nou eenmaal niet voor het oprapen en als straks de 48 urige werkweek erdoor is zal hij nog meer thuis zijn ook al rijd hij buitenland.
ik wens je succes in je gesprek met hem, maar praat er wel over.
voor wat betreft de vrachtwagen waar hij mee rijd, ja het is belangerijk dat er een koelkast in de auto zit, moet je je indenken dat hij alle drie zijn maaltijden onderweg moet halen, ten eerste groeit ie dan dicht en ten tweede zou de onkostenvergoeding lang niet genoeg zijn.
het merk vind ik vooral voor mezelf heel belangerijk, als ik mee ga wil ik graag in een goed bed slapen en ja dat is nou eenmaal beter in die ene auto.
Ik wil zelf ook heel graag dat mijn man deel gata uitmaken van de opvoeding van ons kind, dus hij zal straks ook een dag minder gaan werken.
TO als je man echt een trucker in hart en nieren is dan wil ie ook wel heel graag gaan rijden, de vrijheid en de rust zal hij ook wel missen, maar idd de banen liggen nou eenmaal niet voor het oprapen en als straks de 48 urige werkweek erdoor is zal hij nog meer thuis zijn ook al rijd hij buitenland.
ik wens je succes in je gesprek met hem, maar praat er wel over.
dinsdag 20 januari 2009 om 09:59
quote:elninjoo schreef op 20 januari 2009 @ 08:21:
Ik vind 't knap dat jouw man 't met jou uithoudt, Nastik.
Je zou blij moeten zijn dat ie er voor zijn kinderen wil zijn. Dat jij graag ruimte voor jezelf hebt dat had je moeten bedenken voordat je kinderen nam. Je kunt 't je man niet kwalijk nemen dat hij nu er kids zijn, vaker thuis wil zijn.
Misschien kun jij wat meer gaan werken om de juiste balans te krijgen. Hem weer naar 't buitenland schoppen zodat ie geld binnenbrengt voor jou en het gezin vind ik persoonlijk erg egoistisch. Wat voor werk doe jij eigenlijk en hoeveel uur in de week?
Helemaal mee eens. Je klinkt als een nare partner Nastik. Helemaal gefocust op wat JIJ wilt en wat goed is voor jou.
Logisch dat je man mee thuis wil zijn nu er een kind is. En van wie kwam de keuze dat jij minder bent gaan werken?
Jouw idee dat je man meer in huis kan doen en meer dingen kan regelen, sluit toch juist helemaal aan bij het gegeven dat hij nu in Nederland rijdt als hij werkt? Hoe moet hij dingen regelen en sterk zijn vanuit het buitenland? Je spreekt jezelf hopeloos tegen en legt alle verantwoordelijkheid bij hem. Wat is jouw aandeel in de puinhoop die je nu van je relatie maakt?
Ga samen op zoek naar een oplossing. Jij kostwinner en hij voor de kleine zorgen? Jij meer werken en hij ook werken, in combinatie met kinderopvang? Zorg dat je iets doet om die balans terug te krijgen in je relatie.
En werk eens stevig aan jezelf. JIJ kunt die man misschien wel niet meer nodig hebben, gevoelsmatig, maar jullie kindje heeft hem wel nodig in haar leven. Met dat kindje heb je ook een verantwoordelijkheid op je geladen om er alles aan te doen om je relatie een succes te maken. Dat ben je je kind verplicht. En je man ook, trouwens.
Ik vind 't knap dat jouw man 't met jou uithoudt, Nastik.
Je zou blij moeten zijn dat ie er voor zijn kinderen wil zijn. Dat jij graag ruimte voor jezelf hebt dat had je moeten bedenken voordat je kinderen nam. Je kunt 't je man niet kwalijk nemen dat hij nu er kids zijn, vaker thuis wil zijn.
Misschien kun jij wat meer gaan werken om de juiste balans te krijgen. Hem weer naar 't buitenland schoppen zodat ie geld binnenbrengt voor jou en het gezin vind ik persoonlijk erg egoistisch. Wat voor werk doe jij eigenlijk en hoeveel uur in de week?
Helemaal mee eens. Je klinkt als een nare partner Nastik. Helemaal gefocust op wat JIJ wilt en wat goed is voor jou.
Logisch dat je man mee thuis wil zijn nu er een kind is. En van wie kwam de keuze dat jij minder bent gaan werken?
Jouw idee dat je man meer in huis kan doen en meer dingen kan regelen, sluit toch juist helemaal aan bij het gegeven dat hij nu in Nederland rijdt als hij werkt? Hoe moet hij dingen regelen en sterk zijn vanuit het buitenland? Je spreekt jezelf hopeloos tegen en legt alle verantwoordelijkheid bij hem. Wat is jouw aandeel in de puinhoop die je nu van je relatie maakt?
Ga samen op zoek naar een oplossing. Jij kostwinner en hij voor de kleine zorgen? Jij meer werken en hij ook werken, in combinatie met kinderopvang? Zorg dat je iets doet om die balans terug te krijgen in je relatie.
En werk eens stevig aan jezelf. JIJ kunt die man misschien wel niet meer nodig hebben, gevoelsmatig, maar jullie kindje heeft hem wel nodig in haar leven. Met dat kindje heb je ook een verantwoordelijkheid op je geladen om er alles aan te doen om je relatie een succes te maken. Dat ben je je kind verplicht. En je man ook, trouwens.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:08
Ik vind dat je de verantwoordelijkheid wel érg bij hem neerlegt. Ik snap wat je bedoelt, maar hij heeft het recht om te veranderen, om na de komst van zijn kind te bedenken dat hij liever dicht bij huis is. Wat jij daarvan vindt is een ander ding. Maar je hebt al eerder een topic geopend waarin je vond dat hij verslonsde als ik het goed heb. Het lijkt erop dat hij niets meer goed kan doen. Hij mag geen eigen mening hebben, hij moet jóuw mening hebben. Want hij mag niet eens zelf bepalen of hij zich ziek meldt.....
Je zegt dat je geen twee kinderen wilt opvoeden. Daar is één hele goede remedie tegen: je man niet als een kind behandelen. Ik lees vooral dat jij vindt dat je weet hoe het moet, hoe je gezinsleven eruit zou moeten zien, wat jij wilt met je leven en je weet ook wat hij zou moeten willen met zijn leven en hoe hij dat zou moeten aanpakken en hoe hij in het leven zou moeten staan. En dat is nogal bazig en dominant.
Ik snap best wat je bedoelt, maar je bericht gaat vooral over JOU. Niet over wat het beste voor je man zou zijn, wat hij zou willen (nogal wiedes dat hij liever in het buitenland gaat werken als jij daarmee je zin krijgt dan dat hij gaat scheiden, en veel keus heeft hij niet) of wat het beste is voor je kind. Je kind komt zelfs niet 1x voor in het hele verhaal. Alleen maar dat JIJ je vrijheid nodig hebt, dat JIJ wilt dat hij meer doet, dat JIJ wilt dat hij meer geld binnenhaalt (zodat je het zelf niet hoeft te doen) dat hij in het buitenland gaat werken zodat JIJ jullie relatie beter vindt. Nogal eigengereid.
En als je hem nou gewoon eens de ruimte geeft om zichzelf te zijn, om zich te gedragen als een man in plaats van dat je hem steeds de grond in stampt? En je eens concentreert op wat hij goed doet? Het is zo makkelijk om negatieve dingen in iemand te zien, terwijl ik hier voornamelijk lees dat JIJ een probleem hebt en HEM dat in de schoenen schuift.
Je zegt dat je geen twee kinderen wilt opvoeden. Daar is één hele goede remedie tegen: je man niet als een kind behandelen. Ik lees vooral dat jij vindt dat je weet hoe het moet, hoe je gezinsleven eruit zou moeten zien, wat jij wilt met je leven en je weet ook wat hij zou moeten willen met zijn leven en hoe hij dat zou moeten aanpakken en hoe hij in het leven zou moeten staan. En dat is nogal bazig en dominant.
Ik snap best wat je bedoelt, maar je bericht gaat vooral over JOU. Niet over wat het beste voor je man zou zijn, wat hij zou willen (nogal wiedes dat hij liever in het buitenland gaat werken als jij daarmee je zin krijgt dan dat hij gaat scheiden, en veel keus heeft hij niet) of wat het beste is voor je kind. Je kind komt zelfs niet 1x voor in het hele verhaal. Alleen maar dat JIJ je vrijheid nodig hebt, dat JIJ wilt dat hij meer doet, dat JIJ wilt dat hij meer geld binnenhaalt (zodat je het zelf niet hoeft te doen) dat hij in het buitenland gaat werken zodat JIJ jullie relatie beter vindt. Nogal eigengereid.
En als je hem nou gewoon eens de ruimte geeft om zichzelf te zijn, om zich te gedragen als een man in plaats van dat je hem steeds de grond in stampt? En je eens concentreert op wat hij goed doet? Het is zo makkelijk om negatieve dingen in iemand te zien, terwijl ik hier voornamelijk lees dat JIJ een probleem hebt en HEM dat in de schoenen schuift.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:10
Oh, en hoeveel ruimte geef je hem om dingen in huis op zijn manier te doen? Of heb je voor alles je eigen manier, en moet hij dat ook zo doen? Het klinkt niet alsof hij veel in te brengen heeft. En dat versterkt alleen maar dat hij weinig initiatief toont. Dat is misschien een eigenschap die hij heeft, maar jij stimuleert ook alleen maar dat hij NOG minder doet in plaats van dat je hem de kans geeft om meer te doen.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:11
dinsdag 20 januari 2009 om 10:17
Weet je Nastik, hoe je jullie communicatie beschrijft klinkt het alsof je man bang voor je is. Voor jouw reacties als hij zichzelf laat zien, als hij initiatief toont. Misschien moet je hem gewoon eens vertellen dat het je spijt dat je zo tegen hem praat, maar dan ook echt gemeend. En niet meteen daar achteraan iets van hem eisen. Hoog tijd om je excuses aan te bieden en te vragen aan hem of hij je helpen wil om weer een realistische kijk op de zaak te krijgen en jullie relatie te verbeteren.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:18
Ik moet even kwijt dat ik het zo ontzettend verschrikkelijk eens ben met Elninjoo.
Hij klinkt juist als een hele goede vader, hij wil zijn kindje gewoon wat vaker zien dan 1 dag in de week!! En jij durft hem zijn bed uit te trappen? Ik zou me doodschamen als ik jou was. Dit kan niemand voor je oplossen. Wees blij dat hij werkt en jullie daarmee onderhoudt, want hij is nog steeds de kostwinner in huis toch? Ik denk niet dat jij alleen van je eigen salaris zou kunnen leven. Misschien helpt het om eens alleen op de goede dingen van hem te letten ipv de dingen die hij niet perfect doet. Maak eens een lijstje van alle dingen die hij doet en wat zijn goede kanten zijn.
Hij klinkt juist als een hele goede vader, hij wil zijn kindje gewoon wat vaker zien dan 1 dag in de week!! En jij durft hem zijn bed uit te trappen? Ik zou me doodschamen als ik jou was. Dit kan niemand voor je oplossen. Wees blij dat hij werkt en jullie daarmee onderhoudt, want hij is nog steeds de kostwinner in huis toch? Ik denk niet dat jij alleen van je eigen salaris zou kunnen leven. Misschien helpt het om eens alleen op de goede dingen van hem te letten ipv de dingen die hij niet perfect doet. Maak eens een lijstje van alle dingen die hij doet en wat zijn goede kanten zijn.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:19
Eens met MissMara. En dan niet 'Sorry dat ik zo tegen je praat' "Maar je bent ook altijd zo lui, en je toont zo weinig initiatief dat ik wel móet'. (daar hebben veel mensen een handje van).
Maar hoe jij je gedraagt, daar heeft hij geen énkel aandeel in, dat is geheel en al jouw eigen verantwoordelijkheid en JIJ zult daar iets aan moeten doen, zonder voorwaarden.
Maar hoe jij je gedraagt, daar heeft hij geen énkel aandeel in, dat is geheel en al jouw eigen verantwoordelijkheid en JIJ zult daar iets aan moeten doen, zonder voorwaarden.
dinsdag 20 januari 2009 om 10:20
quote:Nastik schreef op 20 januari 2009 @ 09:00:
Wel ben ik van mening dat je op het moment dat je een relatie aangaat eerlijk moet zijn. Mijn man vertelde mij hard te hebben gewerkt om zijn rijbewijs etc. te hebben moeten halen en ook heeft hij een opleiding gedaan om zijn eigen bedrijf te mogen hebben. Dit was allemaal zijn ambitie. Een voorwaarde voor het werken van onze relatie was een vrouw die tegen zijn afwezigheid geen bezwaar zou hebben. Ik had dat niet. In tegendeel, het was exact wat ik wilde. Liefde en ruimte.
De ambitie is weg. Dat een man er graag voor zijn kind wilt zijn is een geschenk, er zijn er legio die liever hard werken. Ik gun hem ook de tijd met zijn kleine. Maar op deze verandering was ik niet voorbereid, ik had nooit van te voren geweten dat er van zijn plannen niets meer over zou zijn.
Dat je man zich heeft bedacht wbt zijn ambities, wil niet zeggen dat hij niet eerlijk is geweest toen jullie een relatie kregen. Het krijgen van een kind doet nu eenmaal een hoop met mensen en in het geval van jouw man vindt hij jullie kind blijkbaar belangrijker dan zijn ambities.
Dat heb jij inderdaad niet kunnen voorzien toen je hem leerde kennen, maar hij ook niet. Je zegt dat je vrijheid en ruimte nodig hebt, maar je geeft je man niet de vrijheid en ruimte om van gedachte te veranderen.
Ik begrijp dat je het fijn vond om erg zelfstandig te zijn en je man weinig te zien, maar volgens mij moet je wel op een persoon vallen en niet op een situatie. Ik vraag me ook af in hoeverre jullie elkaar wel écht hebben leren kennen, voordat je aan een kind begon. Als je elkaar maar twee dagen in de twee weken ziet, kan ik me voorstellen dat je het niet over dagelijkse problemen en beslommeringen hebt. Dan gaat de gezelligheid voor en komen de was, schoonmaak, administratie enz. enz. wel als hij weer weg is.
Nu zul je een manier moeten vinden om dit alles te combineren op een manier waar jij je goed bij voelt. Of je "schopt hem weer naar het buitenland" en stelt het aanpakken van dit probleem een jaar of 30 uit totdat hij met pensioen gaat.
Wel ben ik van mening dat je op het moment dat je een relatie aangaat eerlijk moet zijn. Mijn man vertelde mij hard te hebben gewerkt om zijn rijbewijs etc. te hebben moeten halen en ook heeft hij een opleiding gedaan om zijn eigen bedrijf te mogen hebben. Dit was allemaal zijn ambitie. Een voorwaarde voor het werken van onze relatie was een vrouw die tegen zijn afwezigheid geen bezwaar zou hebben. Ik had dat niet. In tegendeel, het was exact wat ik wilde. Liefde en ruimte.
De ambitie is weg. Dat een man er graag voor zijn kind wilt zijn is een geschenk, er zijn er legio die liever hard werken. Ik gun hem ook de tijd met zijn kleine. Maar op deze verandering was ik niet voorbereid, ik had nooit van te voren geweten dat er van zijn plannen niets meer over zou zijn.
Dat je man zich heeft bedacht wbt zijn ambities, wil niet zeggen dat hij niet eerlijk is geweest toen jullie een relatie kregen. Het krijgen van een kind doet nu eenmaal een hoop met mensen en in het geval van jouw man vindt hij jullie kind blijkbaar belangrijker dan zijn ambities.
Dat heb jij inderdaad niet kunnen voorzien toen je hem leerde kennen, maar hij ook niet. Je zegt dat je vrijheid en ruimte nodig hebt, maar je geeft je man niet de vrijheid en ruimte om van gedachte te veranderen.
Ik begrijp dat je het fijn vond om erg zelfstandig te zijn en je man weinig te zien, maar volgens mij moet je wel op een persoon vallen en niet op een situatie. Ik vraag me ook af in hoeverre jullie elkaar wel écht hebben leren kennen, voordat je aan een kind begon. Als je elkaar maar twee dagen in de twee weken ziet, kan ik me voorstellen dat je het niet over dagelijkse problemen en beslommeringen hebt. Dan gaat de gezelligheid voor en komen de was, schoonmaak, administratie enz. enz. wel als hij weer weg is.
Nu zul je een manier moeten vinden om dit alles te combineren op een manier waar jij je goed bij voelt. Of je "schopt hem weer naar het buitenland" en stelt het aanpakken van dit probleem een jaar of 30 uit totdat hij met pensioen gaat.
The time is now
