Relaties
alle pijlers
Relatie over - loslaten is zo moeilijk
maandag 26 januari 2009 om 17:14
Ik ben sinds twee weken weer vrijgezel, hij zette er een punt achter omdat hij zich niet zo aan mij wil binden als ik aan hem. Hij is gehecht aan zijn vrijheid, wil geen verantwoording afleggen, zijn eigen dingen doen en weinig tot geen rekening houden met mij. Iedereen zegt dat ik hem moet vergeten, door moet gaan met mijn eigen leven. Alleen: ik heb mezelf steeds verder weggecijferd om het te laten slagen tussen ons, hij was als een verslaving voor mij (en volgens mij ik ook voor hem getuige het constante contact zoeken met elkaar, zo'n twintig maal per dag). Ik wist dat het niet goed zat, dat hij niet echt voor me ging, maar ik ben enorm gaan knokken voor ons en heb dat lange tijd volgehouden. Nu val ik in een enorm gat. Ik heb bijna al mijn vrienden verwaarloosd, zijn wereld was de mijne geworden. Het liefst zou ik hem willen bellen en het weer proberen samen. Deze pijn is zo erg! Ik voel me zo alleen en afgewezen. Alles heb ik voor deze man gedaan. Ik had gehoopt dat hij mij ook zou gaan missen, maar daar lijkt het niet op, ik hoor niks van hem. En elke dag die verstrijkt, voelt het alsof hij verder bij me vandaan is. Daar raak ik dan van in paniek, bang dat hij me allang vergeten is. Ik weet dat deze man niet goed voor me is, maar ik heb toch nog hoop dat hij me niet kan missen, bereid is toch te investeren in ons. Hoe moet ik hem loslaten? Ik weet het ook even niet meer, ik moest het ergens kwijt!
maandag 26 januari 2009 om 17:19
hoi meid,
even een dikke knuffel, want liefdesverdriet SUCKS!!!
Hoe jij je ex los moet laten.. tja, het is allemaal zo makkelijk gezegd: ga leuke dingen doen, zoek een hobby, maar het zijn maar woorden..
Hem terug willen is misschien een logische reactie, maar toch.. een man die niet voor jou wil gaan, niet bereid is rekening met je te houden.. die kun je toch beter kwijt dan rijk zijn... en als dat de reden is dat het uit is gegaan, zal dat bij hem denk ik ook niet veranderen.
Tijd heelt alle wonden en dan zul je het een plekje kunnen geven.. maar daar heb je nu nog niks aan..
Meid, probeer weer actie te ondernemen richting jouw vrienden/vriendinnen, probeer je gedachten te verzetten en echt, het komt wel goed!!
even een dikke knuffel, want liefdesverdriet SUCKS!!!
Hoe jij je ex los moet laten.. tja, het is allemaal zo makkelijk gezegd: ga leuke dingen doen, zoek een hobby, maar het zijn maar woorden..
Hem terug willen is misschien een logische reactie, maar toch.. een man die niet voor jou wil gaan, niet bereid is rekening met je te houden.. die kun je toch beter kwijt dan rijk zijn... en als dat de reden is dat het uit is gegaan, zal dat bij hem denk ik ook niet veranderen.
Tijd heelt alle wonden en dan zul je het een plekje kunnen geven.. maar daar heb je nu nog niks aan..
Meid, probeer weer actie te ondernemen richting jouw vrienden/vriendinnen, probeer je gedachten te verzetten en echt, het komt wel goed!!
maandag 26 januari 2009 om 17:20
Ik zou dat 'loslaten' voorlopig even vergeten. Scheelt je een hoop stress. Accepteer eerst maar dat de relatie klote was (als je al van een relatie kon spreken), dat hij de aandacht wel 'lekker' vond en jij ook en er eigenlijk geen sprake is van liefde maar een wanhopig vastklampen aan een drug die lekker voelt, dat je je vrienden en familie hebt verwaarloosd en dat je je best moet doen om jezelf weer te hervinden. Het laatste betekent dat je nog heel erg klote gaat voelen maar je hebt geen keus. Bouw je vriendschappen weer op en zorg ervoor dat je je NOOIT maar dan ook NOOIT meer zo verliest in een man/relatie!
En aangezien meerdere mensen mijn onderschrift opvalt, ook voor jou: als het niet past dan is het ramp.
En aangezien meerdere mensen mijn onderschrift opvalt, ook voor jou: als het niet past dan is het ramp.
maandag 26 januari 2009 om 17:45
Ga op je handen zitten als je weer de neiging hebt hem te bellen/mailen/sms'en, want daarmee doe je jezelf weer pijn. Hij heeft immers duidelijk aangegeven niets meer met je te willen.
Je schiet er niets mee op, hij is duidelijk geweest en heeft je niet netjes behandeld. Je ziet dat zelf (nu) ook in. Zou je dat besef weer in willen leveren voor dezelfd relatie met hem??
En hoop niet dat hij je niet kan missen. In sommige gevallen is 'hopen' het uitstellen van een teleurstelling, en zeker in dit geval.
Ja, het doet pijn, ja, het doet nog een tijd pijn.
Mail of bel je (oude) vrienden, geef aan dat je ze verwaarloosd hebt en dat je weer contact met ze zou willen.
Ga dingen doen en maak nieuwe vrienden.
En ja, je bent hem voorlopig nog niet uit je systeem kwijt.
Maar echt, het slijt. Been there, done that...
Sterkte!
Je schiet er niets mee op, hij is duidelijk geweest en heeft je niet netjes behandeld. Je ziet dat zelf (nu) ook in. Zou je dat besef weer in willen leveren voor dezelfd relatie met hem??
En hoop niet dat hij je niet kan missen. In sommige gevallen is 'hopen' het uitstellen van een teleurstelling, en zeker in dit geval.
Ja, het doet pijn, ja, het doet nog een tijd pijn.
Mail of bel je (oude) vrienden, geef aan dat je ze verwaarloosd hebt en dat je weer contact met ze zou willen.
Ga dingen doen en maak nieuwe vrienden.
En ja, je bent hem voorlopig nog niet uit je systeem kwijt.
Maar echt, het slijt. Been there, done that...
Sterkte!
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
maandag 26 januari 2009 om 18:04
Dank je wel voor jullie reacties. Ik sprak net een vriendin en tegen haar zei ik dat ik nog steeds een soort shockeffect voelde van de gedachte dat het ineens over is. Het elkaar voortdurend op de hoogte houden van wat we aan het doen waren, steeds bevestiging zoeken bij elkaar, ruzieën door de telefoon, elkaar weer bellen om het goed te maken, jeetje... ik belde hem bij wijze van spreken nog net niet als ik naar de wc moest (en hij ook). En ineens is het stil. Het lijkt zo kort geleden dat ik hem sprak en we nog volop met elkaar bezig waren en ineens moet ik vooral niet meer met hem bezig zijn. Mijn vriendin zei dat die fase inmiddels wel voorbij moest zijn van het in shock zijn. Nu voel ik me weer zo dom, alsof bij mij het nooit gaat lukken om alleen verder te gaan en over hem heen te komen. Wou dat ik een knopje had waar ik op kon drukken zodat ik vooral zijn negatieve kanten zou zien (en dat waren er een heleboel, maar die nam ik allemaal voor lief). Ik heb alle negatieve dingen van hem opgeschreven, ik lees het twintig keer per dag maar het doet me niks! Da's toch erg... alsof ik zo verslaafd aan hem ben, dat ik bereid ben alles voor lief te nemen als hij me maar terugneemt.
maandag 26 januari 2009 om 18:09
Lovehurts, when it's love, it doesn't hurt.
En de relatie die jij beschrijft heb ik met mijn sigaretten (andere topic I know) maar het effect is hetzelfde: weten dat het slecht is, alles opschrijven en tien keer lezen maar het komt niet aan.
Dat jouw vriendin zegt dat 'het shock-effect' nu over moet zijn, vind ik een beetje bot eerlijk gezegd. Niemand bepaalt voor jou hoe je je voelt en in welke tempo dat moet slijten. Nogmaals, die druk van het nu al moeten loslaten zou ik er niet bij willen hebben. Been there, done that. Ook ging van stap A naar stap Z en het duurde daardoor langer voordat ik bij stap B was, waar ik in eerste instantie eerst doorheen moest.
Je bent een slimme meid, je ziet zelf dat het niet gezond is (geweest) en dat is inderdaad wat verslavingen met je doen: ondanks de schade wil je er alleen maar nog meer van.
Zoek hulp (er zijn zat boeken die over dit soort relaties gaan) en praat met vriendinnen die snappen waar je doorheen gaat.
Sterkte!
(f)
En de relatie die jij beschrijft heb ik met mijn sigaretten (andere topic I know) maar het effect is hetzelfde: weten dat het slecht is, alles opschrijven en tien keer lezen maar het komt niet aan.
Dat jouw vriendin zegt dat 'het shock-effect' nu over moet zijn, vind ik een beetje bot eerlijk gezegd. Niemand bepaalt voor jou hoe je je voelt en in welke tempo dat moet slijten. Nogmaals, die druk van het nu al moeten loslaten zou ik er niet bij willen hebben. Been there, done that. Ook ging van stap A naar stap Z en het duurde daardoor langer voordat ik bij stap B was, waar ik in eerste instantie eerst doorheen moest.
Je bent een slimme meid, je ziet zelf dat het niet gezond is (geweest) en dat is inderdaad wat verslavingen met je doen: ondanks de schade wil je er alleen maar nog meer van.
Zoek hulp (er zijn zat boeken die over dit soort relaties gaan) en praat met vriendinnen die snappen waar je doorheen gaat.
Sterkte!
(f)
maandag 26 januari 2009 om 18:13
Oh en nog iets: ik heb ook zo'n alle-energie-verslindende relatie gehad. Dat continue contact, dat gebel, dat gesms's, het dronken gevoel van verliefdheid. Ik heb er achteraf maar 1 woord voor: KRANKZINNIGHEID. Ik was nog nooit zo ver verwijderd van de realiteit als in die periode. Toen ik eindelijk met beide benen op de grond belandde, wist ik niet hoe snel ik uit die psychopatische relatie moest stappen.
Je zult nog wel even een tijdje het idee hebben dat je iets 'waardevols' kwijt bent geraakt maar je bent niets meer dan een illusie kwijt. Daar komt de pijn vandaan en niet van het hem niet meer zien/spreken.
Je zult nog wel even een tijdje het idee hebben dat je iets 'waardevols' kwijt bent geraakt maar je bent niets meer dan een illusie kwijt. Daar komt de pijn vandaan en niet van het hem niet meer zien/spreken.
maandag 26 januari 2009 om 18:16
Mijn vriendin zei dat die fase inmiddels wel voorbij moest zijn van het in shock zijn. Nu voel ik me weer zo dom, alsof bij mij het nooit gaat lukken om alleen verder te gaan en over hem heen te komen.
Vast heel goed bedoelt van je vriendin maar zo werkt het niet dus.... Een ander kan sowieso jouw tempo niet bepalen, dat kan je alleen zelf. Blijkbaar zit het bij jou heel diep... dan kan je niet in 2 weken loslaten, kom nou.
Meis, gun jezelf de tijd, loslaten doe je beetje bij beetje, op je eigen manier in je eigen tempo... en loslaten doet nou eenmaal harstikke zeer!
Verwerken en rouwen, het zijn fases waar je doorheen gaat, de eerste shock duurde bij mij maaaanden, ik ben af en toe nog in shock en kan het niet geloven.....
Verdriet, woede, wat als... alles komt langs en herhaald zich weer... het is niet anders. Gun jezelf de tijd en trek je niets aan van wat anderen zeggen, over hoe lang je verdrietig en in shock 'mag' zijn.
Sterkte meissie, ik weet er alles van helaas....
Ik zit er ook nog midden in!
Vast heel goed bedoelt van je vriendin maar zo werkt het niet dus.... Een ander kan sowieso jouw tempo niet bepalen, dat kan je alleen zelf. Blijkbaar zit het bij jou heel diep... dan kan je niet in 2 weken loslaten, kom nou.
Meis, gun jezelf de tijd, loslaten doe je beetje bij beetje, op je eigen manier in je eigen tempo... en loslaten doet nou eenmaal harstikke zeer!
Verwerken en rouwen, het zijn fases waar je doorheen gaat, de eerste shock duurde bij mij maaaanden, ik ben af en toe nog in shock en kan het niet geloven.....
Verdriet, woede, wat als... alles komt langs en herhaald zich weer... het is niet anders. Gun jezelf de tijd en trek je niets aan van wat anderen zeggen, over hoe lang je verdrietig en in shock 'mag' zijn.
Sterkte meissie, ik weet er alles van helaas....
Ik zit er ook nog midden in!
maandag 26 januari 2009 om 19:08
Wat fijn om jullie reacties te lezen! Het sterkt me! Ik denk dat het inderdaad heel diep zit bij mij, ben dan ook bang voor de lange tijd die dit zal duren, voordat ik hiermee klaar ben zeg maar. Toen we de relatie begonnen, stortte hij zich volledig op mij. Ik kreeg het heel erg benauwd vanwege zijn vele contact zoeken, maar heb het de tijd gegeven, omdat ik hoopte dat het vanzelf minder/normaal zou worden. Op een gegeven moment begon hij zich terug te trekken, meer zijn eigen dingen te gaan doen. Dat beangstigde me, dus ging ik zelf meer contact zoeken en bevestiging zoeken met als resultaat dat het nu voorbij is, want hij heeft zijn vrijheid nodig. Ik weet hoe hij is, hij vlucht en gaat problemen en confrontaties uit de weg dus ik zal binnenkort wel horen dat hij een ander heeft. Ik moet er niet aan denken dat ik me dan nog zo voel als nu, dat is toch vreselijk: hij die er allang overheen is, gelukkig met een ander en ik hier verdrietig over iemand die er nooit echt voor me was. Pff, sorry, even een klaagzang van mij, het voelt alsof ik voor een grote berg sta waarvan ik niet weet hoe ik er overheen moet klimmen.
maandag 26 januari 2009 om 19:16
hoi lovehurts,
Wat naar voor je. En je mag best nog heel lang heel verdrietig zijn hoor! Je bent daar echt niet de enige in, want ik zit in hetzelfde schuitje, ik hoop dat ik mijn verhaal hier dan ook even kwijt mag..
mijn vriendje (ik kan het woord 'ex' echt nog niet m'n mond uit krijgen) heeft het ruim een week geleden uitgemaakt, en ik vind het nog steeds zo onwerkelijk! We hadden ook helemaal geen ruzie ofzo, dus ik kan ook nog eens helemaal niet boos zijn. En ik denk ook steeds, het komt weer goed, hij krijgt vast spijt. Ookal weet ik bijna zeker dat dat niet zal gebeuren. Maar ik kan gewoon niet de pijn verdragen dat het voor altijd uit is. Ik denk bij alles, wat zou hij nu doen/denken? Zou hij nog aan míj denken? Is hij ook verdrietig, of gaat hij alweer vrolijk verder?
Hij wil volgens mij de relatie voortzetten in een goeie vriendschap, maar ik kan dat (nog) niet. Morgen zie ik hem weer voor het eerst sinds het uit is. Hij wil gewoon gezellig koffie drinken, maar ik wil praten, ik snap het gewoon niet waarom het zomaar ineens over is.
En idd wat je zegt, hij zit zo in je systeem. Dat je wil weten wat ie aan het doen is, en eten bijv. Bedenk ik wat ik moet eten, ga ik al automatisch nadenken of hij dat ook lust...
En verder zou ik zo ontzettend graag weer zijn sterke armen om me heen willen voelen.
Zucht... wij mogen onszelf best zielig vinden! Ik merk om me heen al dat andere mensen er niet eens meer naar vragen, of ik hem nog mis enzo. Alsof je daar zo snel overheen bent! Ik denk echt dat ik hier nooit overheen kom. Hoop wel dat ik het ooit kan accepteren en een plekje kan geven.
Meid, heel veel sterkte en knuffels! En laten we het van ons afschrijven als we daar behoefte aan hebben!
liefs
Wat naar voor je. En je mag best nog heel lang heel verdrietig zijn hoor! Je bent daar echt niet de enige in, want ik zit in hetzelfde schuitje, ik hoop dat ik mijn verhaal hier dan ook even kwijt mag..
mijn vriendje (ik kan het woord 'ex' echt nog niet m'n mond uit krijgen) heeft het ruim een week geleden uitgemaakt, en ik vind het nog steeds zo onwerkelijk! We hadden ook helemaal geen ruzie ofzo, dus ik kan ook nog eens helemaal niet boos zijn. En ik denk ook steeds, het komt weer goed, hij krijgt vast spijt. Ookal weet ik bijna zeker dat dat niet zal gebeuren. Maar ik kan gewoon niet de pijn verdragen dat het voor altijd uit is. Ik denk bij alles, wat zou hij nu doen/denken? Zou hij nog aan míj denken? Is hij ook verdrietig, of gaat hij alweer vrolijk verder?
Hij wil volgens mij de relatie voortzetten in een goeie vriendschap, maar ik kan dat (nog) niet. Morgen zie ik hem weer voor het eerst sinds het uit is. Hij wil gewoon gezellig koffie drinken, maar ik wil praten, ik snap het gewoon niet waarom het zomaar ineens over is.
En idd wat je zegt, hij zit zo in je systeem. Dat je wil weten wat ie aan het doen is, en eten bijv. Bedenk ik wat ik moet eten, ga ik al automatisch nadenken of hij dat ook lust...
En verder zou ik zo ontzettend graag weer zijn sterke armen om me heen willen voelen.
Zucht... wij mogen onszelf best zielig vinden! Ik merk om me heen al dat andere mensen er niet eens meer naar vragen, of ik hem nog mis enzo. Alsof je daar zo snel overheen bent! Ik denk echt dat ik hier nooit overheen kom. Hoop wel dat ik het ooit kan accepteren en een plekje kan geven.
Meid, heel veel sterkte en knuffels! En laten we het van ons afschrijven als we daar behoefte aan hebben!
liefs
maandag 26 januari 2009 om 19:29
quote:lovehurts schreef op 26 januari 2009 @ 19:11:
Sensy12: ik hoop niet dat ik te persoonlijk word, maar kun je iets meer vertellen over jouw ervaring met zo'n soort relatie?
!
Mijn ervaring in die relatie was dat we beide kinderlijke ideeen hadden over de relatie. Kan het niet goed benoemen maar er was niks gezonds aan. Misschien leek het zo aan de buitenkant.
Ook herken ik wat je eerder schreef: dat hij continue aandacht zocht en dat het voor mij ook te benauwend was. Op het moment dat hij het had over de relatie verbreken versteende ik van angst (achteraf kan ik er om lachen, in geen miljoen jaar wil ik met hem dood aangetroffen worden).
De relatie bleef ziekelijk en dat begon me eindelijk op te vallen. Ik heb in tegenstelling tot jou niet de behoefte gehad hem ooit nog te willen zien of spreken. Hij bleek achteraf gewoon een superengerd te zijn (stalken, aangifte politie etc.)
Het laaste stukje is dan niet van toepassing op jouw situatie maar het bij elkaar wegzuigen van energie is wel herkenbaar.
Je hebt er nu niets aan maar ooit zul je blij zijn dat dit over is.
Ik ben jaren verder en inmiddels door andere relaties ook weer wat wijzer geworden. Als ik terugkijk op die periode vind ik mezelf best zielig in die relatie(s). Zo afhankelijk, zo onzeker, zo snakkend naar aandacht dat elke gek voldeed, zo bang om op mijn eigen oordeel te vertrouwen.En de klap werd later groter: dat ik het allemaal zelf aantrok en dat elke man wel van naam etc. kan verschillen maar dat mijn situaties hetzelfde zouden blijven totdat ik met mezelf aan de slag ging.
Weet je zelf op waarde te schatten. Handel daar naar. Bij elke kleine overwinning, groeit die waarde alleen maar. Dat is uiteindelijk toch de bescherming die je hebt tegen dit soort schadelijke relaties. Eigenwaarde is wat je te grabbel gooit als je blijft geloven dat je hem nodig hebt. Kijk naar de prijs die je betaalde in die relatie. Als je er even bij stilstaat dan ontdek je zelf dat niet hij het probleem is, maar jij zelf. Beter kun je 't niet treffen. Hem kun je niet veranderen. Jezelf wel.
(f)
Sensy12: ik hoop niet dat ik te persoonlijk word, maar kun je iets meer vertellen over jouw ervaring met zo'n soort relatie?
!
Mijn ervaring in die relatie was dat we beide kinderlijke ideeen hadden over de relatie. Kan het niet goed benoemen maar er was niks gezonds aan. Misschien leek het zo aan de buitenkant.
Ook herken ik wat je eerder schreef: dat hij continue aandacht zocht en dat het voor mij ook te benauwend was. Op het moment dat hij het had over de relatie verbreken versteende ik van angst (achteraf kan ik er om lachen, in geen miljoen jaar wil ik met hem dood aangetroffen worden).
De relatie bleef ziekelijk en dat begon me eindelijk op te vallen. Ik heb in tegenstelling tot jou niet de behoefte gehad hem ooit nog te willen zien of spreken. Hij bleek achteraf gewoon een superengerd te zijn (stalken, aangifte politie etc.)
Het laaste stukje is dan niet van toepassing op jouw situatie maar het bij elkaar wegzuigen van energie is wel herkenbaar.
Je hebt er nu niets aan maar ooit zul je blij zijn dat dit over is.
Ik ben jaren verder en inmiddels door andere relaties ook weer wat wijzer geworden. Als ik terugkijk op die periode vind ik mezelf best zielig in die relatie(s). Zo afhankelijk, zo onzeker, zo snakkend naar aandacht dat elke gek voldeed, zo bang om op mijn eigen oordeel te vertrouwen.En de klap werd later groter: dat ik het allemaal zelf aantrok en dat elke man wel van naam etc. kan verschillen maar dat mijn situaties hetzelfde zouden blijven totdat ik met mezelf aan de slag ging.
Weet je zelf op waarde te schatten. Handel daar naar. Bij elke kleine overwinning, groeit die waarde alleen maar. Dat is uiteindelijk toch de bescherming die je hebt tegen dit soort schadelijke relaties. Eigenwaarde is wat je te grabbel gooit als je blijft geloven dat je hem nodig hebt. Kijk naar de prijs die je betaalde in die relatie. Als je er even bij stilstaat dan ontdek je zelf dat niet hij het probleem is, maar jij zelf. Beter kun je 't niet treffen. Hem kun je niet veranderen. Jezelf wel.
(f)
maandag 26 januari 2009 om 20:35
Sensy en bloemenmeisje, dank je wel voor jullie verhalen. Herkenbaar ook!
Sensy, jouw zin "op het moment dat hij het had over de relatie verbreken versteende ik van angst" herken ik zo goed! Ik ging meer en meer aan hem trekken en zocht steeds meer bevestiging. Hij gaf me geen veilig gevoel. Het uitmaken leek me op zich wel een verstandige beslissing, maar de knoop ook daadwerkelijk doorhakken kon ik niet. Hij helaas wel. Hem kennende zet hij nu de knop om en gaat verder met zijn leven.
Bloemenmeisje: ik heb precies hetzelfde. Ik denk de hele dag: nu is hij op zijn werk, nu is hij thuis. En ik vraag me dan af: mist hij mij niet? Denkt hij aan mij? Ik ben blij voor je dat jullie afgesproken hebben voor morgen. Ik heb zelf totaal geen contact meer met hem (ex is een moeilijk woord nog) en dat is heel pijnlijk en hard. Alle banden zijn ineens verbroken. Het voelt of ik met een hamer ben geslagen en ineens op de grond zit en wakker word en zie dat hij er niet is.
Bah, voel me zo verdrietig. Twijfel constant of ik hem moet bellen of smsen, ook al weet ik dat we niet het beste uit elkaar halen. Ik mis hem zo dat mijn hele lijf pijn doet.
Sensy, jouw zin "op het moment dat hij het had over de relatie verbreken versteende ik van angst" herken ik zo goed! Ik ging meer en meer aan hem trekken en zocht steeds meer bevestiging. Hij gaf me geen veilig gevoel. Het uitmaken leek me op zich wel een verstandige beslissing, maar de knoop ook daadwerkelijk doorhakken kon ik niet. Hij helaas wel. Hem kennende zet hij nu de knop om en gaat verder met zijn leven.
Bloemenmeisje: ik heb precies hetzelfde. Ik denk de hele dag: nu is hij op zijn werk, nu is hij thuis. En ik vraag me dan af: mist hij mij niet? Denkt hij aan mij? Ik ben blij voor je dat jullie afgesproken hebben voor morgen. Ik heb zelf totaal geen contact meer met hem (ex is een moeilijk woord nog) en dat is heel pijnlijk en hard. Alle banden zijn ineens verbroken. Het voelt of ik met een hamer ben geslagen en ineens op de grond zit en wakker word en zie dat hij er niet is.
Bah, voel me zo verdrietig. Twijfel constant of ik hem moet bellen of smsen, ook al weet ik dat we niet het beste uit elkaar halen. Ik mis hem zo dat mijn hele lijf pijn doet.
maandag 26 januari 2009 om 20:42
dinsdag 27 januari 2009 om 09:04
Ik mis hem als persoon (maar niet alle dingen van zijn persoonlijkheid, want sommige dingen vond ik vreselijk in hem te zien zoals egoistische trekjes, vrijheidsdrang en weinig zelfbeheersing), maar misschien ook wel het verslavende aspect van de relatie. Ik weet het ook niet zo goed. Het is heel dubbel.
dinsdag 27 januari 2009 om 09:26
Ik zit er nog steeds aan te denken wat dat dan is dat ik mis: gewoon het gevoel dat er iemand is voor wie je alles bent (of dacht te zijn in dit geval), het gevoel dat er iemand is op wie je terug kunt vallen, zijn aandacht, het contact, het verliefde gevoel van mijn hart dat sneller gaat kloppen als hij me belde. Dat soort dingen. Aan de andere kant: hij had veel eigenschappen die ik liever niet in mijn levenspartner terugzie. Ik was zo gek op hem, dat ik die dingen voor lief nam of daar mijn ogen voor sloot. Zelfs nu nog zou ik ze voor lief nemen, vraag ik me af of ik me niet te druk heb gemaakt om zulke dingen. Als je ziet wat ik voor hem deed, hoeveel ik investeerde in hem en ons, dan kwam er behalve die vele telefoontjes heel erg weinig terug en dat stak me wel.
dinsdag 27 januari 2009 om 10:06
Beste Lovehurts,
Een aantal maanden geleden had ik precies hetzelfde kunnen schrijven. Ook jou keuze van woorden is heel herkenbaar voor mij. Soms voel ik me nog steeds zo, maar ik merk wel dat het nu een beetje meer in perspectief geplaatst is. Wel is het zo dat als hij het zou willen in zo terug naar hem zou gaan, ook al weet ik dat ik echt niet oud met hem wil worden.
Toen het uit ging, en soms nu ook nog, was ik vooral bang dat dit mijn enige kans was. Ik kon mezelf niet voorstellen met iemand anders en wat ik me vooral niet voor kon stellen is dat er iemand anders geïnteresseerd in me zou zijn. Ik had immers zo mijn best gedaan voor deze relatie en zelfs hij wilde niet verder.
Vrienden proberen me van deze gedachte af te brengen. Leuke meid, leuk karakter etc, maar ik wilde dat gewoon niet geloven.
Over de tijd heb ik geleerd dat ik juist door deze gedachtes aan hem vast blijf zitten. Indirect en direct krijgt hij dus nog steeds de aandacht die hij wil. Hij hoefde niet te twijfelen dat er iemand is die aan hem denkt. Hij hoefde niet te twijfelen dat er iemand voor hem is wanneer hij dat wil. Wij bleven elkaar nog een lange tijd zien en elke keer dacht ik dat het 'beter' ging, maar op deze manier kreeg hij juist alle aandacht. De tip 'geen contact maken' die hier is gegeven is echt een goede. Ik woon om andere redenen nu tijdelijk ergens anders, waardoor we elkaar niet kunnen zien. Een aantal weken geleden hebben we nog een uur aan de telefoon gezeten en ik merkte dat ik me na dat gesprek veel rotter voelde dan ervoor. Nu ik hem al een poos niet gesproken heb gaat het gewoon echt veel beter en kan ik weer bezig zijn met mezelf, i.p.v. hem nog steeds tevreden houden in de hoop dat hij me ineens gaat missen, want dat gaat gewoon niet gebeuren.
Verzorg jezelf. Eet goed, trek wat leuks aan, misschien eens speciaal luchtje. Zodat je, wanneer je de deur uit gaat je je 'lekker in je vel' voelt. Je hebt je best gedaan, het gevoel dat je jezelf recht hebt gedaan. Dit is misschien een handvat om een stap uit het 'zonder hem is het niets waard/alles minder leuk' cirkeltje te komen, waardoor je het weer leuk 'met jezelf' kunt gaan krijgen en weer met vrienden om kan gaan zonder het eigenlijk gewoon allemaal maar 2nd class fun te vinden.
ow enne knuffel! Want je verdient hem.
Dames sorry voor de lap tekst, ik ben nog niet zo goed in het kort en bondig formuleren...
Een aantal maanden geleden had ik precies hetzelfde kunnen schrijven. Ook jou keuze van woorden is heel herkenbaar voor mij. Soms voel ik me nog steeds zo, maar ik merk wel dat het nu een beetje meer in perspectief geplaatst is. Wel is het zo dat als hij het zou willen in zo terug naar hem zou gaan, ook al weet ik dat ik echt niet oud met hem wil worden.
Toen het uit ging, en soms nu ook nog, was ik vooral bang dat dit mijn enige kans was. Ik kon mezelf niet voorstellen met iemand anders en wat ik me vooral niet voor kon stellen is dat er iemand anders geïnteresseerd in me zou zijn. Ik had immers zo mijn best gedaan voor deze relatie en zelfs hij wilde niet verder.
Vrienden proberen me van deze gedachte af te brengen. Leuke meid, leuk karakter etc, maar ik wilde dat gewoon niet geloven.
Over de tijd heb ik geleerd dat ik juist door deze gedachtes aan hem vast blijf zitten. Indirect en direct krijgt hij dus nog steeds de aandacht die hij wil. Hij hoefde niet te twijfelen dat er iemand is die aan hem denkt. Hij hoefde niet te twijfelen dat er iemand voor hem is wanneer hij dat wil. Wij bleven elkaar nog een lange tijd zien en elke keer dacht ik dat het 'beter' ging, maar op deze manier kreeg hij juist alle aandacht. De tip 'geen contact maken' die hier is gegeven is echt een goede. Ik woon om andere redenen nu tijdelijk ergens anders, waardoor we elkaar niet kunnen zien. Een aantal weken geleden hebben we nog een uur aan de telefoon gezeten en ik merkte dat ik me na dat gesprek veel rotter voelde dan ervoor. Nu ik hem al een poos niet gesproken heb gaat het gewoon echt veel beter en kan ik weer bezig zijn met mezelf, i.p.v. hem nog steeds tevreden houden in de hoop dat hij me ineens gaat missen, want dat gaat gewoon niet gebeuren.
Verzorg jezelf. Eet goed, trek wat leuks aan, misschien eens speciaal luchtje. Zodat je, wanneer je de deur uit gaat je je 'lekker in je vel' voelt. Je hebt je best gedaan, het gevoel dat je jezelf recht hebt gedaan. Dit is misschien een handvat om een stap uit het 'zonder hem is het niets waard/alles minder leuk' cirkeltje te komen, waardoor je het weer leuk 'met jezelf' kunt gaan krijgen en weer met vrienden om kan gaan zonder het eigenlijk gewoon allemaal maar 2nd class fun te vinden.
ow enne knuffel! Want je verdient hem.
Dames sorry voor de lap tekst, ik ben nog niet zo goed in het kort en bondig formuleren...
dinsdag 27 januari 2009 om 10:52
Luonto, juist fijn dat je zo uitgebreid schrijft! Ik heb ook heel sterk het gevoel dat dit mijn enigste kans is. Het voelt nu ook alsof ik heel snel moet handelen, om hem te laten weten wat ik nog voor hem voel. Ik ben bang dat hij ons als onmogelijk beschouwt en verder gaat met zijn leven terwijl ik nog steeds bereid ben ervoor te gaan. Maar aan de andere kant denk ik dat hij dat wel weet en dat als hij me terug wil, hij wel contact zou zoeken. Bovendien wil ik mezelf niet belachelijk maken en ik heb al zo mijn best gedaan voor hem en ons... Als het weer goed zou komen, dan zou hij daar toch ook zijn best voor kunnen doen? Ik ben ook zo ontzettend bang dat ik hem een keer tegenkom, in mijn ergste dromen dan met iemand anders natuurlijk, een meisje waar hij zich wel ineens aan wil binden Ik had zulke dromen van onze toekomst samen, ik weet niet hoe ik die droom los moet laten. En ondanks dat hij minder investeerde in ons dan ik dat deed, had ik toch het gevoel dat onze liefde voor elkaar heel diep zat. Maar blijkbaar (en dat doet heel veel pijn) zit het bij hem niet zo diep als bij mij, anders zou hij wel contact zoeken. Snik! Sorry, voel me even heel rot en verdrietig!
dinsdag 27 januari 2009 om 11:48
Heb niet alles gelezen,maar mij viel iets op.
was het wel een echte relatie,of was het een gsm relatie?
omdat jullie eigenlijk constand alles deelden per gsm,en elkaar wellicht weinig te zeggen hadden in real life?
Ik herken het nl een beetje van mijn nichtje,die had ook zo een soort relatie per gsm ging het allemaal zo prima,maar in het echt hadden ze elkaar weinig tot niets te melden
was het wel een echte relatie,of was het een gsm relatie?
omdat jullie eigenlijk constand alles deelden per gsm,en elkaar wellicht weinig te zeggen hadden in real life?
Ik herken het nl een beetje van mijn nichtje,die had ook zo een soort relatie per gsm ging het allemaal zo prima,maar in het echt hadden ze elkaar weinig tot niets te melden
dinsdag 27 januari 2009 om 12:10
Nee, we hadden wel een echte relatie maar waarschijnlijk geen gezonde relatie. We zaten bovenop elkaar, controleerden elkaar, wantrouwden elkaar zelfs soms en hadden dus voortdurend telefonisch contact. Het was voor mij verslavend, de ene keer deed ie lief, de andere keer was hij afstandelijk. Als ik een oproep had gemist, raakte ik in paniek. Bang dat ik hem kwijt zou raken. Terwijl ik soms expres niet opnam om hem ongerust te maken. Heel triest, maar het gevoel van veiligheid heb ik nooit gevonden bij hem. Hij loopt weg voor problemen en dus durfde ik nooit te zeggen wat ik werkelijk vond. Als ik dat wel deed, was ik bang hem kwijt te raken. De verhoudingen zaten heel scheef tussen ons. Ik voelde me een marionet bij hem, maar toch mis ik hem. Heel erg.
dinsdag 27 januari 2009 om 12:25
Hoi Lovehurts,
Mijn relatie is nu zo ongeveer over vanaf september/oktober. Het was ook een relatie waarin ik mezelf wegcijferde voor hem, terwijl hij nooit echt voor me gegaan is. Hij heeft een deel van mij ook echt kapotgemaakt.
Nu ben ik een paar maanden verder en het gaat best goed met me. Ik doe de dingen weer die ik leuk vind, kan er ook echt wel weer van genieten, maar meneer is nog steeds niet uit mijn systeem.
Maar de drang om te bellen of te smsen wordt inderdaad minder, al had ik dat zelf nooit geloofd.
Soms denk ik: "Zal ik gewoon even vragen hoe het gaat...?" Maar dan kan ik redelijk goed met mezelf praten en weet ik dat het totaal geen zin heeft. Ik ben al een heel eind op weg, de pijn en teleurstelling is naar de achtergrond, toch zit het er nog steeds. Meestal gaat het goed, maar soms zijn er momenten dan mis ik hem. Of niet hem, maar mijn wens hoe het had kunnen zijn.
Er zit niks anders op dan dat te accepteren, het zal ook inderdaad allemaal wel (veel) tijd kosten. Het gaat allemaal vrij langzaam, maar geef jezelf die tijd ook.
Mijn relatie is nu zo ongeveer over vanaf september/oktober. Het was ook een relatie waarin ik mezelf wegcijferde voor hem, terwijl hij nooit echt voor me gegaan is. Hij heeft een deel van mij ook echt kapotgemaakt.
Nu ben ik een paar maanden verder en het gaat best goed met me. Ik doe de dingen weer die ik leuk vind, kan er ook echt wel weer van genieten, maar meneer is nog steeds niet uit mijn systeem.
Maar de drang om te bellen of te smsen wordt inderdaad minder, al had ik dat zelf nooit geloofd.
Soms denk ik: "Zal ik gewoon even vragen hoe het gaat...?" Maar dan kan ik redelijk goed met mezelf praten en weet ik dat het totaal geen zin heeft. Ik ben al een heel eind op weg, de pijn en teleurstelling is naar de achtergrond, toch zit het er nog steeds. Meestal gaat het goed, maar soms zijn er momenten dan mis ik hem. Of niet hem, maar mijn wens hoe het had kunnen zijn.
Er zit niks anders op dan dat te accepteren, het zal ook inderdaad allemaal wel (veel) tijd kosten. Het gaat allemaal vrij langzaam, maar geef jezelf die tijd ook.
dinsdag 27 januari 2009 om 13:34
Hoi 4wheelsand1heart!
Dank je wel voor je verhaal! Ik heb ook het gevoel dat een deel van mezelf door hem kapot is gemaakt. Ik heb weinig eigenwaarde meer over, ben tot over mijn top gegaan om hem helemaal te krijgen. Hij liet het zich allemaal welgevallen, deed vaak een beroep op mij met praktische zaken en ik regelde het allemaal. In de hoop dat ik daarmee zijn liefde voor me won. Alleen de laatste tijd keek ik kritischer naar de relatie, zag dat hij weinig voor me deed en dat deed pijn. Ik wees hem daarop, zei dat het zo niet verder kon gaan, dat ik teveel van mezelf inleverde, te weinig veiligheid voelde bij hem, hij zich niet echt aan mij bond. Nu heb ik spijt dat ik mijn twijfels heb uitgesproken. Ik deed dat in de hoop dat de situatie zou veranderen, hij in zou zien dat hij meer moest investeren omdat hij me anders wellicht kwijt zou raken. Maar blijkbaar is hij me liever kwijt als ik meer van hem vraag dan hij aan mij gaf. Het voelt zo alsof je afgedankt wordt.
Lovehurts, zie jij jouw ex nog wel eens? Ik woon in een klein dorp, ik ben zo bang hem op straat tegen te komen.
Dank je wel voor je verhaal! Ik heb ook het gevoel dat een deel van mezelf door hem kapot is gemaakt. Ik heb weinig eigenwaarde meer over, ben tot over mijn top gegaan om hem helemaal te krijgen. Hij liet het zich allemaal welgevallen, deed vaak een beroep op mij met praktische zaken en ik regelde het allemaal. In de hoop dat ik daarmee zijn liefde voor me won. Alleen de laatste tijd keek ik kritischer naar de relatie, zag dat hij weinig voor me deed en dat deed pijn. Ik wees hem daarop, zei dat het zo niet verder kon gaan, dat ik teveel van mezelf inleverde, te weinig veiligheid voelde bij hem, hij zich niet echt aan mij bond. Nu heb ik spijt dat ik mijn twijfels heb uitgesproken. Ik deed dat in de hoop dat de situatie zou veranderen, hij in zou zien dat hij meer moest investeren omdat hij me anders wellicht kwijt zou raken. Maar blijkbaar is hij me liever kwijt als ik meer van hem vraag dan hij aan mij gaf. Het voelt zo alsof je afgedankt wordt.
Lovehurts, zie jij jouw ex nog wel eens? Ik woon in een klein dorp, ik ben zo bang hem op straat tegen te komen.
dinsdag 27 januari 2009 om 17:04
voor jou. Erg kut hoe je je nu voelt. Ik heb zelf heel lang met de vraag gezeten: Wat in mij is zo gehecht aan hem dat ik 'm niet los kan laten. Wat?!?! (Dit slaat even op mijn laatste relatie, niet de relatie die ik in een eerdere post beschreef).
Ik herken ook de verwarring. Ik wilde in geen miljoen jaar oud met deze man worden maar ik bleef hooked. Ook het het dubbele gevoel herken ik. Van het ene extreme naar het andere extreme geslingerd worden. Uiteindelijk moest ik stap voor stap toegeven dat mijn wens om de relatie dit keer WEL te laten slagen en alle zogenaamde mooie momenten te koesteren en me niet zo aan te stellen wat de rot momenten betrof, me alleen nog meer mijn eigenwaarde kostte.
In een relatie werkt het principe 'ik geef jou dit en dan geef jij mij dat' nooit. Echt niet. Dan spreek je niet over liefde maar ordinaire ruilhandel. Niks mis mee als je daar beide tevreden over bent maar met echte liefde heeft het niks te maken.
Verwar daarom die kick van het hem zien en spreken en dat je hart daar sneller van ging kloppen niet met verliefdheid. Als je dat blijft doen dan blijf je langer met dit kutgevoel zitten. Je gaat je zelf wijs lopen maken dat je niet had moeten handelen zoals je handelde (eerlijk zijn over het feit dat hij weinig tot niets in de relatie investeerde en wat het met jou deed) en daarmee degradeer je jezelf tot een slaaf van hem.
Of je nu wel of geen fysiek contact hebt met hem, onbewust gaat al jouw denk-energie richting hem. Hij zal dat op onbewust niveau opvangen en zich daar lekker aan laven. Je maakt hem in jouw wereld groter dan hij feitelijk is. Jullie staan niet gelijkwaardig naast elkaar maar je verheft hem boven jezelf door zo je gedachten te voeden, dat je hem mist, dat je spijt hebt van wat je tegen hem hebt gezegd, dat je hem terug wilt ook al weet je dat er geen (fijne) toekomst met hem is.
Ik herken ook het naderhand bagataliseren van mijn eigen gevoelens. Om alleen maar het moment van waarheid uit te stellen en nog zo langer in mijn fantasie te kunnen blijven geloven. Het is prima als je jezelf een rad voor ogen draait maar wees daar ook eerlijk in naar jezelf. Ik hoop niet dat mijn post al te hard klinkt. Ik wil je alleen meegeven dat je veel meer kracht en zeggenschap hebt over je gevoel dan je jezelf nu loopt aan te praten.
(f)
Ik herken ook de verwarring. Ik wilde in geen miljoen jaar oud met deze man worden maar ik bleef hooked. Ook het het dubbele gevoel herken ik. Van het ene extreme naar het andere extreme geslingerd worden. Uiteindelijk moest ik stap voor stap toegeven dat mijn wens om de relatie dit keer WEL te laten slagen en alle zogenaamde mooie momenten te koesteren en me niet zo aan te stellen wat de rot momenten betrof, me alleen nog meer mijn eigenwaarde kostte.
In een relatie werkt het principe 'ik geef jou dit en dan geef jij mij dat' nooit. Echt niet. Dan spreek je niet over liefde maar ordinaire ruilhandel. Niks mis mee als je daar beide tevreden over bent maar met echte liefde heeft het niks te maken.
Verwar daarom die kick van het hem zien en spreken en dat je hart daar sneller van ging kloppen niet met verliefdheid. Als je dat blijft doen dan blijf je langer met dit kutgevoel zitten. Je gaat je zelf wijs lopen maken dat je niet had moeten handelen zoals je handelde (eerlijk zijn over het feit dat hij weinig tot niets in de relatie investeerde en wat het met jou deed) en daarmee degradeer je jezelf tot een slaaf van hem.
Of je nu wel of geen fysiek contact hebt met hem, onbewust gaat al jouw denk-energie richting hem. Hij zal dat op onbewust niveau opvangen en zich daar lekker aan laven. Je maakt hem in jouw wereld groter dan hij feitelijk is. Jullie staan niet gelijkwaardig naast elkaar maar je verheft hem boven jezelf door zo je gedachten te voeden, dat je hem mist, dat je spijt hebt van wat je tegen hem hebt gezegd, dat je hem terug wilt ook al weet je dat er geen (fijne) toekomst met hem is.
Ik herken ook het naderhand bagataliseren van mijn eigen gevoelens. Om alleen maar het moment van waarheid uit te stellen en nog zo langer in mijn fantasie te kunnen blijven geloven. Het is prima als je jezelf een rad voor ogen draait maar wees daar ook eerlijk in naar jezelf. Ik hoop niet dat mijn post al te hard klinkt. Ik wil je alleen meegeven dat je veel meer kracht en zeggenschap hebt over je gevoel dan je jezelf nu loopt aan te praten.
(f)
dinsdag 27 januari 2009 om 21:10
Sensy12, bedankt voor je reactie! Je post klinkt helemaal niet hard. Ik heb het twee keer gelezen en heb er veel aan. Geloof je werkelijk dat hij op onbewust niveau op zal vangen dat ik zo met hem bezig ben? Het kost me al zoveel energie geen contact met hem op te nemen en dan zou hij onbewust toch nog weten hoe ik me voel en waar ik aan denk?
Wat mij enorm frustreert is dat ik zelf wel wist dat het niet goed zat, maar nu hij er een punt achter zet ik alleen nog maar aan de mooie momenten kan denken. Waarom kan ik niet bij mijn gevoel blijven dat het niet goed zat en niet goed ging nu het eenmaal voorbij is. Ik hemel hem op, had dingen anders willen doen, geef mezelf de schuld van veel dingen. Waarom is deze uitkomst voor mij geen simpele optelsom: zo van de één vind het slecht gaan en de ander ook dus maken we het uit en leven we allebei nog lang en gelukkig zonder elkaar.
Is er een manier om je gedachten te sturen? Heb al zijn negatieve eigenschappen al opgeschreven, helpt niet veel. Ik zou zo graag voor mezelf ook vrede met deze beslissing willen hebben in plaats van dit wanhopige "ik wil hem terug-gevoel". En ook als ik eerlijk probeer te kijken naar wat deze verslaving nou precies inhoudt voor mij, kom ik er niet uit. Ik weet werkelijk niet waarom ik iemand wil die niet voor mij gaat. Behalve dan misschien juist dat hij niet voor me gaat, misschien als een soort uitdaging of zo. Of de afwijzing niet kunnen verdragen en willen accepteren.
Wat mij enorm frustreert is dat ik zelf wel wist dat het niet goed zat, maar nu hij er een punt achter zet ik alleen nog maar aan de mooie momenten kan denken. Waarom kan ik niet bij mijn gevoel blijven dat het niet goed zat en niet goed ging nu het eenmaal voorbij is. Ik hemel hem op, had dingen anders willen doen, geef mezelf de schuld van veel dingen. Waarom is deze uitkomst voor mij geen simpele optelsom: zo van de één vind het slecht gaan en de ander ook dus maken we het uit en leven we allebei nog lang en gelukkig zonder elkaar.
Is er een manier om je gedachten te sturen? Heb al zijn negatieve eigenschappen al opgeschreven, helpt niet veel. Ik zou zo graag voor mezelf ook vrede met deze beslissing willen hebben in plaats van dit wanhopige "ik wil hem terug-gevoel". En ook als ik eerlijk probeer te kijken naar wat deze verslaving nou precies inhoudt voor mij, kom ik er niet uit. Ik weet werkelijk niet waarom ik iemand wil die niet voor mij gaat. Behalve dan misschien juist dat hij niet voor me gaat, misschien als een soort uitdaging of zo. Of de afwijzing niet kunnen verdragen en willen accepteren.
dinsdag 27 januari 2009 om 22:16
Oeh, erg herkenbaar allemaal. Vooral dat 'verslaafd' zijn aan hem.
Lovehurts, misschien moet je ook eens dat boek lezen van Caroline Rootvoets: Monsterverbond. ik kan het iedereen aanraden die maar moeilijk uit een relatie kan komen (inclusief mijzelf, ben er een fantastisch voorbeeld van helaas).
Ik heb al 8 jaar een relatie met een man, waarmee het gewoon niet gaat. Tegen beter weten in, hopend op beterschap, periodes dat het zelfs even uit is geweest, ben ik maar door blijven gaan met investeren en geven in deze relatie. En nu móet ik wel tot de conclusie komen dat het echt een hopeloos verhaal is. Ik heb nu de rationele beslissing genomen om de relatie te beeïndigen, maar mijn emoties zijn er zeer heftig op tegen. Het voelt letterlijk alsof ik verslaafd ben aan deze man, of misschien wel aan de relatie. En dus moet ik ook afkicken.
Ik ben zó verschrikkelijk bang geweest voor het moment dat ik het uit zou (moeten) maken. Die angst herken ik heel goed, het is slopend, maakt je kapot. Maar ik weet nu dat het een oude angst is, een oud gevoel. Ookal besluit ik zelf de relatie te stoppen, het voelt alsof ik zelf wordt afgewezen, alsof ik in de steek gelaten wordt. En dat doet pijn.
Ik heb het vanavond definitief uitgemaakt met veel pijn in mijn hart en met veel moeite, maar er is voor mij geen andere uitweg meer. Ik kon niet anders meer voor mijn gevoel.
Is er een manier om je gedachten te sturen vraag je. Dat is ook waar ik wanhopig naar op zoek ben geweest en wat ik geleerd heb is dat het belangrijkste is om je gedachten op jezelf te richten, niet op hem. JIJ bent nu belangrijk, niet hij. Bovendien is elke gedachte dat je nog met hem bezig bent verspilde energie en bereik je er helemaal niets mee.
Ik heb precies hetzelfde als jij: ik zoek nu bevestiging bij degene waar ik die als laatste zou moeten zoeken: bij hem. Ik kan ook niet accepteren dat het dan echt over is.
Ik kan je moeilijk helpen, maar ik kan je wel wat adviseren: ga achter dat boek aan, want het zal je een hoop inzichten verschaffen waar je nu veel aan hebt. Ik heb er in ieder geval heel veel aan nu.
Heel veel sterkte, ik leef met je mee!
Lovehurts, misschien moet je ook eens dat boek lezen van Caroline Rootvoets: Monsterverbond. ik kan het iedereen aanraden die maar moeilijk uit een relatie kan komen (inclusief mijzelf, ben er een fantastisch voorbeeld van helaas).
Ik heb al 8 jaar een relatie met een man, waarmee het gewoon niet gaat. Tegen beter weten in, hopend op beterschap, periodes dat het zelfs even uit is geweest, ben ik maar door blijven gaan met investeren en geven in deze relatie. En nu móet ik wel tot de conclusie komen dat het echt een hopeloos verhaal is. Ik heb nu de rationele beslissing genomen om de relatie te beeïndigen, maar mijn emoties zijn er zeer heftig op tegen. Het voelt letterlijk alsof ik verslaafd ben aan deze man, of misschien wel aan de relatie. En dus moet ik ook afkicken.
Ik ben zó verschrikkelijk bang geweest voor het moment dat ik het uit zou (moeten) maken. Die angst herken ik heel goed, het is slopend, maakt je kapot. Maar ik weet nu dat het een oude angst is, een oud gevoel. Ookal besluit ik zelf de relatie te stoppen, het voelt alsof ik zelf wordt afgewezen, alsof ik in de steek gelaten wordt. En dat doet pijn.
Ik heb het vanavond definitief uitgemaakt met veel pijn in mijn hart en met veel moeite, maar er is voor mij geen andere uitweg meer. Ik kon niet anders meer voor mijn gevoel.
Is er een manier om je gedachten te sturen vraag je. Dat is ook waar ik wanhopig naar op zoek ben geweest en wat ik geleerd heb is dat het belangrijkste is om je gedachten op jezelf te richten, niet op hem. JIJ bent nu belangrijk, niet hij. Bovendien is elke gedachte dat je nog met hem bezig bent verspilde energie en bereik je er helemaal niets mee.
Ik heb precies hetzelfde als jij: ik zoek nu bevestiging bij degene waar ik die als laatste zou moeten zoeken: bij hem. Ik kan ook niet accepteren dat het dan echt over is.
Ik kan je moeilijk helpen, maar ik kan je wel wat adviseren: ga achter dat boek aan, want het zal je een hoop inzichten verschaffen waar je nu veel aan hebt. Ik heb er in ieder geval heel veel aan nu.
Heel veel sterkte, ik leef met je mee!
