Kinderen
alle pijlers
Aanstaande Vaders Topic :-)
maandag 29 december 2008 om 14:44
Bestaat er al zoiets als een topic voor aanstaande vaders op deze pijler...? De moeders domineren de zaak nogal, dus bij deze.
2009 was in verschillende opzichten een geweldig jaar voor mij, maar het kan nu helemaal niet meer stuk, want eergisteren gaf de zwangerschapstest van mijn vriendin plotseling een paarse streep van heb-ik-jou-daar. Zwanger!
Ik word vader.
Ben er helemaal beduusd van, maar héél erg blij.
Vandaag heeft ze nog een keer getest. En ze gaat nog een digitale test halen. Gewoon omdat we het nog niet helemaal durven te geloven. Als we erover praten, is het net alsof we elkaar een beetje in de maling zitten te nemen. Maar het is echt zo. Aan de telefoon was de huisarts er ook vrij duidelijk over: "Welke test? Duidelijke paarse streep? Dan ben je hartstikke zwanger hoor, geen twijfel over mogelijk."
Eén ding willen we nog even precies uitzoeken, namelijk hoe lang mijn vriendin precies zwanger is. Haar menstruatie vertoont al een tijdje vreemde kuren: komt heel onregelmatig. Soms ineens te laat, dan weer halverwege de cyclus een vage bloeding... Ze was de draad een beetje kwijt, de laatste tijd. Volgens onze berekeningen zou ze nu minstens vier weken zwanger moeten zijn, maar het kan ook al zeven zijn.
Ongelooflijk... In 2009 word ik papa, als alles goed gaat... Wow...
2009 was in verschillende opzichten een geweldig jaar voor mij, maar het kan nu helemaal niet meer stuk, want eergisteren gaf de zwangerschapstest van mijn vriendin plotseling een paarse streep van heb-ik-jou-daar. Zwanger!
Ik word vader.
Ben er helemaal beduusd van, maar héél erg blij.
Vandaag heeft ze nog een keer getest. En ze gaat nog een digitale test halen. Gewoon omdat we het nog niet helemaal durven te geloven. Als we erover praten, is het net alsof we elkaar een beetje in de maling zitten te nemen. Maar het is echt zo. Aan de telefoon was de huisarts er ook vrij duidelijk over: "Welke test? Duidelijke paarse streep? Dan ben je hartstikke zwanger hoor, geen twijfel over mogelijk."
Eén ding willen we nog even precies uitzoeken, namelijk hoe lang mijn vriendin precies zwanger is. Haar menstruatie vertoont al een tijdje vreemde kuren: komt heel onregelmatig. Soms ineens te laat, dan weer halverwege de cyclus een vage bloeding... Ze was de draad een beetje kwijt, de laatste tijd. Volgens onze berekeningen zou ze nu minstens vier weken zwanger moeten zijn, maar het kan ook al zeven zijn.
Ongelooflijk... In 2009 word ik papa, als alles goed gaat... Wow...
vrijdag 16 januari 2009 om 23:48
quote:Aruba schreef op 16 januari 2009 @ 11:22:
Lad, hadden jullie nou vandaag of woensdag de echo?
Heel scherp, Aruba...
We hadden 'm eigenlijk vandaag, maar er kwam iets tussen (werk...) waar ik écht niet omheen kon. En aangezien ik er beslist bij wil zijn, hebben we toen naar het echo-centrum gebeld om te vragen of de echo verzet kon worden. Dat kon. Nu wordt het woensdag a.s., einde van de middag.
Ik breng verslag uit - don't you worry!
Lad, hadden jullie nou vandaag of woensdag de echo?
Heel scherp, Aruba...
We hadden 'm eigenlijk vandaag, maar er kwam iets tussen (werk...) waar ik écht niet omheen kon. En aangezien ik er beslist bij wil zijn, hebben we toen naar het echo-centrum gebeld om te vragen of de echo verzet kon worden. Dat kon. Nu wordt het woensdag a.s., einde van de middag.
Ik breng verslag uit - don't you worry!
vrijdag 16 januari 2009 om 23:55
quote:traincha2 schreef op 15 januari 2009 @ 16:44:
Stel je voor: je krijgt te horen dat de kans dat je een kind krijgt met down 50 % is.
Aan zo'n combinatie-echo (zo heet het) heb je nog veel minder dan dat...
Bij een gezonde vrouw onder de 30 is de kans op een kind met Down 1 op 1000. Mijn vriendin is de dertig inmiddels gepasseerd (ze is 31). Dan is de kans op een kindje met Down 2 tot 3 op 1000. Als de combinatie-echo een ongebruikelijk dikke nekplooi laat zien, wordt de kans op een kindje met Down 1 op 200...
Tja. 1 op 200. Daar schiet je dus geen ene moer mee op.
De 20-weken-echo laat meer zien, maar biedt nog altijd geen zekerheid, en een vruchtwaterpunctie ook niet. Als ze dénken dat het een mongooltje wordt, kan het nog altijd een gezond kind zijn - en andersom. Die gevallen zijn bekend.
Kortom: laat maar. Ik zou bij God niet weten wat ik met die uitslagen zou moeten aanvangen. Wat ga je dan doen...? Ik wil niet dat dergelijk statistisch geklier ons geluk bederft. We zien het wel. We zijn allebei gezond en mijn vriendin houdt zich aan alle adviezen en voorschriften. Het is goed zo.
Stel je voor: je krijgt te horen dat de kans dat je een kind krijgt met down 50 % is.
Aan zo'n combinatie-echo (zo heet het) heb je nog veel minder dan dat...
Bij een gezonde vrouw onder de 30 is de kans op een kind met Down 1 op 1000. Mijn vriendin is de dertig inmiddels gepasseerd (ze is 31). Dan is de kans op een kindje met Down 2 tot 3 op 1000. Als de combinatie-echo een ongebruikelijk dikke nekplooi laat zien, wordt de kans op een kindje met Down 1 op 200...
Tja. 1 op 200. Daar schiet je dus geen ene moer mee op.
De 20-weken-echo laat meer zien, maar biedt nog altijd geen zekerheid, en een vruchtwaterpunctie ook niet. Als ze dénken dat het een mongooltje wordt, kan het nog altijd een gezond kind zijn - en andersom. Die gevallen zijn bekend.
Kortom: laat maar. Ik zou bij God niet weten wat ik met die uitslagen zou moeten aanvangen. Wat ga je dan doen...? Ik wil niet dat dergelijk statistisch geklier ons geluk bederft. We zien het wel. We zijn allebei gezond en mijn vriendin houdt zich aan alle adviezen en voorschriften. Het is goed zo.
zaterdag 17 januari 2009 om 10:31
Oeh, wat knap dat je de echo hebt verschoven... Ik zou branden van ongeduld. Maar ja, daar ben ik ook vrouw voor, misschien. Gelukkig is woensdag ook al snel, en hoe langer je wacht, hoe meer je kan zien.
Ik ben het helemaal met je eens over de statistieken. Daarom ook geen nekplooimeting bij ons.
Doe je de twintig weken echo wel?
Ik ben het helemaal met je eens over de statistieken. Daarom ook geen nekplooimeting bij ons.
Doe je de twintig weken echo wel?
zaterdag 17 januari 2009 om 18:18
quote:Ring1981 schreef op 17 januari 2009 @ 10:31:
Oeh, wat knap dat je de echo hebt verschoven... Ik zou branden van ongeduld.
Mijn vriendin brandt ook van ongeduld...
Maar voor mij is het alleen maar goed nieuws. Mijn vriendin had de afspraak gemaakt, voor een vrijdagmiddag. Dan kunnen we normaliter allebei, dus ze dacht dat dat wel goed was. Maar nu bleek (toen ik het in mijn agenda wilde zetten) dat ik die hele dag in Groningen moest zijn...
We hadden aanvankelijk min of meer besloten dat ik dan maar niet mee zou gaan. Mijn vriendin zou met haar moeder gaan.
Een volkomen idioot idee, natuurlijk. Natúúrlijk wil ik bij de eerste echo van mijn eerste kind zijn... Dat ga ik echt niet missen. Meteen na ons bezoek aan de verloskundige zei ik: we gaan die afspraak voor de echo verzetten, ik wil er gewoon bij zijn.
Dat vond mijn vriendin bij nader inzien ook. Uiteraard.
Oeh, wat knap dat je de echo hebt verschoven... Ik zou branden van ongeduld.
Mijn vriendin brandt ook van ongeduld...
Maar voor mij is het alleen maar goed nieuws. Mijn vriendin had de afspraak gemaakt, voor een vrijdagmiddag. Dan kunnen we normaliter allebei, dus ze dacht dat dat wel goed was. Maar nu bleek (toen ik het in mijn agenda wilde zetten) dat ik die hele dag in Groningen moest zijn...
We hadden aanvankelijk min of meer besloten dat ik dan maar niet mee zou gaan. Mijn vriendin zou met haar moeder gaan.
Een volkomen idioot idee, natuurlijk. Natúúrlijk wil ik bij de eerste echo van mijn eerste kind zijn... Dat ga ik echt niet missen. Meteen na ons bezoek aan de verloskundige zei ik: we gaan die afspraak voor de echo verzetten, ik wil er gewoon bij zijn.
Dat vond mijn vriendin bij nader inzien ook. Uiteraard.
zaterdag 17 januari 2009 om 19:58
Vandaag is trouwens wel de eerste dag die ik als 'moeilijk' zou willen omschrijven...
Mijn vriendin is doodmoe, er komt niets uit haar handen en vandaag voelt ze zich echt naar. Paar flinke huilbuien gehad, eten smaakt haar niet, ze heeft het steenkoud (terwijl het hier inmiddels een fucking oven is...), ze wil veel maar heeft nergens energie voor, en ik moet zeggen dat ik het vandaag ook wel enigszins voor mijn kiezen krijg...
Ze weet het zelf, gelukkig. Daarnet barstte ze in tranen uit ("Jij bent zo lief, terwijl ik mezelf nu heeeeel stom vind!"). Het begon vanochtend al toen ze net uit bed was, in de badkamer: "Ik zie er niet uit, ik ben bleek, mijn haar zit voor geen meter..." etc. etc. En toen viel er ook nog een flesje. Dat was te veel: huilen (en het was niet voor het laatst, vandaag).
Don't worry, meiden... Voorlopig word ik er nog niet gek van...
Mijn vriendin is doodmoe, er komt niets uit haar handen en vandaag voelt ze zich echt naar. Paar flinke huilbuien gehad, eten smaakt haar niet, ze heeft het steenkoud (terwijl het hier inmiddels een fucking oven is...), ze wil veel maar heeft nergens energie voor, en ik moet zeggen dat ik het vandaag ook wel enigszins voor mijn kiezen krijg...
Ze weet het zelf, gelukkig. Daarnet barstte ze in tranen uit ("Jij bent zo lief, terwijl ik mezelf nu heeeeel stom vind!"). Het begon vanochtend al toen ze net uit bed was, in de badkamer: "Ik zie er niet uit, ik ben bleek, mijn haar zit voor geen meter..." etc. etc. En toen viel er ook nog een flesje. Dat was te veel: huilen (en het was niet voor het laatst, vandaag).
Don't worry, meiden... Voorlopig word ik er nog niet gek van...
zaterdag 17 januari 2009 om 20:20
Sterkte Lad! En Lad(y) natuurlijk ook!
Lad, ik vind het echt lief hoe jij over je vriendin schrijft. Mijn vriend is ook lief, maar hij weigert nog steeds hier te posten... Zoals nu, hij is een weekendje weg. Heeft hij als verrassing een verse bos tulpen gehaald, lekkere hapjes, hij heeft een gekke foto van zichzelf gemaakt op de computer met een post-it widget ernaast. En op mijn kussen had hij een cadeautje gelegd: twee mooi ingepakte Jip&Janneke rompertjes! Zo lief!!!
Ik weet zeker dat Lad(y) waardeert wat jij doet voor haar. Ga zo door!
Mijn tip voor Lad(y): schaf een lekkere deken aan voor op de bank (ik heb een Slanket via een forummer gekocht die er een over had, ideaal!) zodat Lad niet de hele dag hoeft te zweten. Jij hebt het dan heerlijk behaaglijk, en Lad kan lekker tegen je aan kruipen. Slaap gewoon als je echt moe bent. Het hoort erbij, en soms moet je eraan toe geven! Het schijnt over te gaan... Maar helaas heb ik met 16 weken nog steeds alle verschijnselen qua moeheid. En... Verwen jezelf met een lekker masker, nieuwe shampoo (je haar kan ineens heel anders worden), dat soort spullen. Koop de Zwitsal Mama lijn en laat Lad je elke dag lekker insmeren. Dat is zo fijn!!
Aanstaande dinsdag ga ik voor het eerst naar yoga, en dan is de week erop al partnerles. Mijn vriend krijgt dan massageles, met mij als proefpersoon! Is het raar dat ik er nu al zin in heb?
Lad, ik vind het echt lief hoe jij over je vriendin schrijft. Mijn vriend is ook lief, maar hij weigert nog steeds hier te posten... Zoals nu, hij is een weekendje weg. Heeft hij als verrassing een verse bos tulpen gehaald, lekkere hapjes, hij heeft een gekke foto van zichzelf gemaakt op de computer met een post-it widget ernaast. En op mijn kussen had hij een cadeautje gelegd: twee mooi ingepakte Jip&Janneke rompertjes! Zo lief!!!
Ik weet zeker dat Lad(y) waardeert wat jij doet voor haar. Ga zo door!
Mijn tip voor Lad(y): schaf een lekkere deken aan voor op de bank (ik heb een Slanket via een forummer gekocht die er een over had, ideaal!) zodat Lad niet de hele dag hoeft te zweten. Jij hebt het dan heerlijk behaaglijk, en Lad kan lekker tegen je aan kruipen. Slaap gewoon als je echt moe bent. Het hoort erbij, en soms moet je eraan toe geven! Het schijnt over te gaan... Maar helaas heb ik met 16 weken nog steeds alle verschijnselen qua moeheid. En... Verwen jezelf met een lekker masker, nieuwe shampoo (je haar kan ineens heel anders worden), dat soort spullen. Koop de Zwitsal Mama lijn en laat Lad je elke dag lekker insmeren. Dat is zo fijn!!
Aanstaande dinsdag ga ik voor het eerst naar yoga, en dan is de week erop al partnerles. Mijn vriend krijgt dan massageles, met mij als proefpersoon! Is het raar dat ik er nu al zin in heb?
dinsdag 20 januari 2009 om 03:58
Jaaaa - een dekentje. Dat heeft ze. Is inderdaad een hit.
Verder had ik haar al een keer naar de schoonheidssalon gestuurd voor een lekkere gezichtsbehandeling, op zo'n dag dat ze weer van zichzelf vond dat ze "er niet uit zag". En ik smeer haar (inderdaad) veel in.
Zwitsal Mama-lijn... Kende ik niet. Ga ik kopen. Leuk kadootje!
Gisteren had ze trouwens een heel goede dag, tot haar eigen verbazing: ze kwam heel opgetogen thuis. Niet moe, leuke werkdag gehad, eigenlijk geen enkele keer een dip gehad op haar werk. Da's mooi.
Nog een slordige 36 uur tot de echo!
Trouwens: ja, inderdaad, ik zit te posten om 4.00 ur 's nachts... Ik was weer eens om 21.00 uur met Lad-lady meegegaan naar bed. Gewoon, voor de gezelligheid. Heerlijk snel in slaap gevallen, maar nu ben ik dus echt klaarwakker... Zij niet
Verder had ik haar al een keer naar de schoonheidssalon gestuurd voor een lekkere gezichtsbehandeling, op zo'n dag dat ze weer van zichzelf vond dat ze "er niet uit zag". En ik smeer haar (inderdaad) veel in.
Zwitsal Mama-lijn... Kende ik niet. Ga ik kopen. Leuk kadootje!
Gisteren had ze trouwens een heel goede dag, tot haar eigen verbazing: ze kwam heel opgetogen thuis. Niet moe, leuke werkdag gehad, eigenlijk geen enkele keer een dip gehad op haar werk. Da's mooi.
Nog een slordige 36 uur tot de echo!
Trouwens: ja, inderdaad, ik zit te posten om 4.00 ur 's nachts... Ik was weer eens om 21.00 uur met Lad-lady meegegaan naar bed. Gewoon, voor de gezelligheid. Heerlijk snel in slaap gevallen, maar nu ben ik dus echt klaarwakker... Zij niet
dinsdag 20 januari 2009 om 08:13
quote:Lad schreef op 16 januari 2009 @ 23:55:
[...]
De 20-weken-echo laat meer zien, maar biedt nog altijd geen zekerheid, en een vruchtwaterpunctie ook niet. Als ze dénken dat het een mongooltje wordt, kan het nog altijd een gezond kind zijn - en andersom. Die gevallen zijn bekend.
Kortom: laat maar. Ik zou bij God niet weten wat ik met die uitslagen zou moeten aanvangen. Wat ga je dan doen...? Ik wil niet dat dergelijk statistisch geklier ons geluk bederft. We zien het wel. We zijn allebei gezond en mijn vriendin houdt zich aan alle adviezen en voorschriften. Het is goed zo.Je bent niet helemaal goed geinformeerd. Een vruchtwaterpunctie biedt absoluut 100% zekerheid wbt het syndroom van down. De chromosomenparen worden namelijk geteld. Daarbij vindt dit onderzoek niet in de 20e week plaats, maar kan al vanaf de 16e week worden uitgevoerd. De uitslag duurt 2 a 3 weken. Echter, als je vriendin 31 jaar is, komt ze niet direct in aanmerking voor een vruchtwaterpunctie. Pas als de combinatietest een verhoogd risico aangeeft, wordt er aanvullend onderzoek aangeboden. En of je vriendin zich aan alle ge- en verboden houdt, heeft geen enkele invloed op of het kind het syndroom van down heeft of niet.
[...]
De 20-weken-echo laat meer zien, maar biedt nog altijd geen zekerheid, en een vruchtwaterpunctie ook niet. Als ze dénken dat het een mongooltje wordt, kan het nog altijd een gezond kind zijn - en andersom. Die gevallen zijn bekend.
Kortom: laat maar. Ik zou bij God niet weten wat ik met die uitslagen zou moeten aanvangen. Wat ga je dan doen...? Ik wil niet dat dergelijk statistisch geklier ons geluk bederft. We zien het wel. We zijn allebei gezond en mijn vriendin houdt zich aan alle adviezen en voorschriften. Het is goed zo.Je bent niet helemaal goed geinformeerd. Een vruchtwaterpunctie biedt absoluut 100% zekerheid wbt het syndroom van down. De chromosomenparen worden namelijk geteld. Daarbij vindt dit onderzoek niet in de 20e week plaats, maar kan al vanaf de 16e week worden uitgevoerd. De uitslag duurt 2 a 3 weken. Echter, als je vriendin 31 jaar is, komt ze niet direct in aanmerking voor een vruchtwaterpunctie. Pas als de combinatietest een verhoogd risico aangeeft, wordt er aanvullend onderzoek aangeboden. En of je vriendin zich aan alle ge- en verboden houdt, heeft geen enkele invloed op of het kind het syndroom van down heeft of niet.
dinsdag 20 januari 2009 om 08:30
Bagheera,
Vandaag dus alweer wat geleerd.
Chromosomen tellen.
En Lad, ook jij om 0400 uur wakker.
Ik ook................heel even om te plassen!
(En ben daar heel blij mee want slaap ongelooflijk slecht de laatste tijd)
Ben zo benieuwd hoe de echo gaat.
En nu ga ik afsluiten.
Moet naar de bakker en werken.
Fijne dag Lad en Ladlady en mede poststers.
Vandaag dus alweer wat geleerd.
Chromosomen tellen.
En Lad, ook jij om 0400 uur wakker.
Ik ook................heel even om te plassen!
(En ben daar heel blij mee want slaap ongelooflijk slecht de laatste tijd)
Ben zo benieuwd hoe de echo gaat.
En nu ga ik afsluiten.
Moet naar de bakker en werken.
Fijne dag Lad en Ladlady en mede poststers.
dinsdag 20 januari 2009 om 14:55
Veel succes morgen met de echo, Lad en Lad(y)!
De Zwitsal Mama lijn is zeker leuk als cadeautje. Er is een borstencrème, een buikbalsem, een voetengel (met menthol) en een lichaamsgel van. Het ruikt allemaal lekker naar Zwitsal en baby's. Vinden aanstaande mama's meestal helemaal geweldig! Helemaal als jij haar dan ook nog lekker insmeert. Maar dat moet je natuurlijk zelf weten!
Er gaat een wereld voor je open als je zwanger bent of een zwangere partner hebt... Je ziet ineens hele andere dingen overal, er ligt een verse nieuwe markt voor je om te gaan ontdekken!
De Zwitsal Mama lijn is zeker leuk als cadeautje. Er is een borstencrème, een buikbalsem, een voetengel (met menthol) en een lichaamsgel van. Het ruikt allemaal lekker naar Zwitsal en baby's. Vinden aanstaande mama's meestal helemaal geweldig! Helemaal als jij haar dan ook nog lekker insmeert. Maar dat moet je natuurlijk zelf weten!
Er gaat een wereld voor je open als je zwanger bent of een zwangere partner hebt... Je ziet ineens hele andere dingen overal, er ligt een verse nieuwe markt voor je om te gaan ontdekken!
woensdag 21 januari 2009 om 20:25
Ik val maar met de deur in huis: de echo bracht slecht nieuws.
Geen hartstlag. In de negende week is het gestopt.
Wat voel je bij zulk nieuws?
Het is natuurlijk een enorme domper. Het moment van de mededeling ("Slecht nieuws: ik zie geen hartje kloppen") is vreselijk. Dan stort je in een gat. Maar ik moet eerlijk zeggen (en ja, dit vindt mijn vriendin ook): verdriet is het woord niet. Het voelt niet alsof we een 'kindje verloren' zijn. We zijn alleen onze blijdschap (tijdelijk) verloren. We waren zelf nog amper aan het idee gewend. Wat we nu voelen, is vooral teleurstelling: we kregen het geweldige nieuws dat er iets fantastisch ging gebeuren - en nu gebeurt dat fantastische dus niet... Nóg niet.
Mijn vriendin had gisteravond (en ook al eerder deze week) een soort crisismoment. Veel huilen. Ze zei: "Iedereen doet zo euforisch, maar ik vóel het gewoon nog niet. Ik weet niet wat het is, maar het is nog niet écht."
Die uitspraak staat nu wel in een heel ander licht.
Toen we het nieuws kregen bij de echokliniek hebben we even gehuild en geknuffeld, maar al snel ging het licht weer aan. Bij mij én bij haar. Het klinkt misschien laconieker dan ik het bedoel, maar: dit kon gebeuren, volgende keer beter. Dit gaat ons niet uit het lood slaan.
Hebben we dan 'te vroeg gejuicht'? Nee. Vind ik niet. Toen we juichten, was dat terecht. De blijdschap was even echt, en gerechtvaardigd, als de teleurstelling nu. Volgende keer pakken we het niet anders aan, qua inlichten van familie en vrienden. We hebben ze het goede nieuws verteld; nu vertellen we ze het slechte. Het zij zo.
Daarnet hebben we hard gelachen. Mijn vriendin zei ineens: "En nu neem ik een glas wijn!"
Dat hebben we gedaan.
Dit heeft ook een praktische kant, en die is akelig: het zal eruit moeten. Je kunt wachten tot de natuur dat doet, maar dat kan nog even duren en bovendien is dat een pijnlijke gebeurtenis, in allerlei opzichten. Je kunt het ook weg laten halen. Dat is op zich een kleine ingreep, maar je moet er voor onder narcose - en daar is ze wat bang voor. Maar ik vermoed toch dat ze daar voor gaat kiezen, uiteindelijk.
Een rotmiddag. Maar we hoeven, geloof ik, niet getroost te worden. Dit kunnen we aan. Met ons is het goed; we voelen ons niet zielig. We gaan gewoon door.
En het is uitstel. Niet meer dan dat. Ik keer terug in dit Aanstande Vaders Topic. Dat beloof ik.
Geen hartstlag. In de negende week is het gestopt.
Wat voel je bij zulk nieuws?
Het is natuurlijk een enorme domper. Het moment van de mededeling ("Slecht nieuws: ik zie geen hartje kloppen") is vreselijk. Dan stort je in een gat. Maar ik moet eerlijk zeggen (en ja, dit vindt mijn vriendin ook): verdriet is het woord niet. Het voelt niet alsof we een 'kindje verloren' zijn. We zijn alleen onze blijdschap (tijdelijk) verloren. We waren zelf nog amper aan het idee gewend. Wat we nu voelen, is vooral teleurstelling: we kregen het geweldige nieuws dat er iets fantastisch ging gebeuren - en nu gebeurt dat fantastische dus niet... Nóg niet.
Mijn vriendin had gisteravond (en ook al eerder deze week) een soort crisismoment. Veel huilen. Ze zei: "Iedereen doet zo euforisch, maar ik vóel het gewoon nog niet. Ik weet niet wat het is, maar het is nog niet écht."
Die uitspraak staat nu wel in een heel ander licht.
Toen we het nieuws kregen bij de echokliniek hebben we even gehuild en geknuffeld, maar al snel ging het licht weer aan. Bij mij én bij haar. Het klinkt misschien laconieker dan ik het bedoel, maar: dit kon gebeuren, volgende keer beter. Dit gaat ons niet uit het lood slaan.
Hebben we dan 'te vroeg gejuicht'? Nee. Vind ik niet. Toen we juichten, was dat terecht. De blijdschap was even echt, en gerechtvaardigd, als de teleurstelling nu. Volgende keer pakken we het niet anders aan, qua inlichten van familie en vrienden. We hebben ze het goede nieuws verteld; nu vertellen we ze het slechte. Het zij zo.
Daarnet hebben we hard gelachen. Mijn vriendin zei ineens: "En nu neem ik een glas wijn!"
Dat hebben we gedaan.
Dit heeft ook een praktische kant, en die is akelig: het zal eruit moeten. Je kunt wachten tot de natuur dat doet, maar dat kan nog even duren en bovendien is dat een pijnlijke gebeurtenis, in allerlei opzichten. Je kunt het ook weg laten halen. Dat is op zich een kleine ingreep, maar je moet er voor onder narcose - en daar is ze wat bang voor. Maar ik vermoed toch dat ze daar voor gaat kiezen, uiteindelijk.
Een rotmiddag. Maar we hoeven, geloof ik, niet getroost te worden. Dit kunnen we aan. Met ons is het goed; we voelen ons niet zielig. We gaan gewoon door.
En het is uitstel. Niet meer dan dat. Ik keer terug in dit Aanstande Vaders Topic. Dat beloof ik.
woensdag 21 januari 2009 om 20:47
Ach wat jammer nou toch, het is onwijs K** kan niet ander zeggen. Ik heb het nu 2x mee gemaakt, net als vele dames hier.
De laatste keer was in oktober en heb nu 2x curretage gehad. Steld op zich niets voor narcose is maar 15 min ongeveer.
En ik ben geen tiepe dat gaat wachten op de bloeding en krampen. En daarbij zat het de eerste keer al 3 weken, en de laaste keer 2 weken. Dus mijn lichaam laat het ook moeilijk los.
Het verdriet komt nog wel, heel herkenbaar jullie verhaal.
Het moet nog even bezinken voordat je het beseft, eerst zit je in het verstandelijke en dan in je gevoel was mijn ervaring.
Sterkte en lieve groetjes en dikke knuff aan jullie.
De laatste keer was in oktober en heb nu 2x curretage gehad. Steld op zich niets voor narcose is maar 15 min ongeveer.
En ik ben geen tiepe dat gaat wachten op de bloeding en krampen. En daarbij zat het de eerste keer al 3 weken, en de laaste keer 2 weken. Dus mijn lichaam laat het ook moeilijk los.
Het verdriet komt nog wel, heel herkenbaar jullie verhaal.
Het moet nog even bezinken voordat je het beseft, eerst zit je in het verstandelijke en dan in je gevoel was mijn ervaring.
Sterkte en lieve groetjes en dikke knuff aan jullie.
woensdag 21 januari 2009 om 20:49
Allemachtig................................wat kan ik zeggen?!
Ik kom beneden en denk: "Eerst even kijken of Lad wat gezegd heeft".
Lees ik dit.
Wat vind ik dit ontzettend jammer voor jullie.
En aan de andere kant wat ben ik blij dat jullie niet volledig kapot gegaan zijn door zulk nieuws.
maar: dit kon gebeuren, volgende keer beter. Dit gaat ons niet uit het lood slaan.
Wat een ontzettend verwarrende dag moet dit voor jullie zijn.
Oke, je vriendin heeft hartstikke gelijk.
Neem een flinke bel wijn en laat het bezinken.
Potverdriedikkeme, kan d'r nog niet helemaal bij geloof ik.
Maar ja, dat heb je met oude mutsen, soms dringen dingen pas later goed door en ook dan pas weet je de juiste woorden te vinden.
Toch, sterkte en kop op.
Ik kom beneden en denk: "Eerst even kijken of Lad wat gezegd heeft".
Lees ik dit.
Wat vind ik dit ontzettend jammer voor jullie.
En aan de andere kant wat ben ik blij dat jullie niet volledig kapot gegaan zijn door zulk nieuws.
maar: dit kon gebeuren, volgende keer beter. Dit gaat ons niet uit het lood slaan.
Wat een ontzettend verwarrende dag moet dit voor jullie zijn.
Oke, je vriendin heeft hartstikke gelijk.
Neem een flinke bel wijn en laat het bezinken.
Potverdriedikkeme, kan d'r nog niet helemaal bij geloof ik.
Maar ja, dat heb je met oude mutsen, soms dringen dingen pas later goed door en ook dan pas weet je de juiste woorden te vinden.
Toch, sterkte en kop op.
woensdag 21 januari 2009 om 20:55
woensdag 21 januari 2009 om 21:13
quote:Lad schreef op 21 januari 2009 @ 20:25:
Dit heeft ook een praktische kant, en die is akelig: het zal eruit moeten. Je kunt wachten tot de natuur dat doet, maar dat kan nog even duren en bovendien is dat een pijnlijke gebeurtenis, in allerlei opzichten. Je kunt het ook weg laten halen. Dat is op zich een kleine ingreep, maar je moet er voor onder narcose - en daar is ze wat bang voor. Maar ik vermoed toch dat ze daar voor gaat kiezen, uiteindelijk.
Een rotmiddag. Maar we hoeven, geloof ik, niet getroost te worden. Dit kunnen we aan. Met ons is het goed; we voelen ons niet zielig. We gaan gewoon door.
En het is uitstel. Niet meer dan dat. Ik keer terug in dit Aanstande Vaders Topic. Dat beloof ik.Lad, ik heb in 2006 hetzelfde gehad. Bij ons was het hartje in de 8ste week gestopt met kloppen en was bij de eerste echo meteen al duidelijk dat het niet goed was. Neemt niet weg dat het gewoon slecht nieuws is wat je te verwerken krijgt. Net als jullie reageerden we op het moment dat we het te horen kregen heel laconiek. Ik wilde meteen een curretage, maar - en ik hoor het de gynaecoloog nog zeggen - ik werd eerst naar huis gestuurd 'om de miskraam af te wachten'. En dan zit je thuis en begin je te malen. Ik heb vervolgens 2 dagen lang de longen uit mijn lijf gejankt om het verlies. Mijn man wist niet wat ie ermee aanmoest. Hij was net gewend aan het idee dat ie weer vader werd en nu moest ie weer wennen aan het idee dat het niet doorging. Na die 2 dagen was ik zover dat ik vond dat er nu iets in mijn lichaam zat wat er niet meer in thuishoorde. Op de vervolgafspraak bij de gynaecoloog heb ik toen voor een curretage gekozen. De miskraam kwam namelijk maar niet op gang. Mocht je vriendin bang zijn voor de ingreep; hij valt erg mee. De narcose die ze geven is heel licht. Ik ben er in ieder geval niet misselijk van geweest. Ik moest 's morgens in het ziekenhuis zijn en 's middags was ik weer thuis. Uiteindelijk krijgt het allemaal wel een plekje, maar neem wel de tijd om dit te verwerken want ook een missed abortion is niet niks.
Dit heeft ook een praktische kant, en die is akelig: het zal eruit moeten. Je kunt wachten tot de natuur dat doet, maar dat kan nog even duren en bovendien is dat een pijnlijke gebeurtenis, in allerlei opzichten. Je kunt het ook weg laten halen. Dat is op zich een kleine ingreep, maar je moet er voor onder narcose - en daar is ze wat bang voor. Maar ik vermoed toch dat ze daar voor gaat kiezen, uiteindelijk.
Een rotmiddag. Maar we hoeven, geloof ik, niet getroost te worden. Dit kunnen we aan. Met ons is het goed; we voelen ons niet zielig. We gaan gewoon door.
En het is uitstel. Niet meer dan dat. Ik keer terug in dit Aanstande Vaders Topic. Dat beloof ik.Lad, ik heb in 2006 hetzelfde gehad. Bij ons was het hartje in de 8ste week gestopt met kloppen en was bij de eerste echo meteen al duidelijk dat het niet goed was. Neemt niet weg dat het gewoon slecht nieuws is wat je te verwerken krijgt. Net als jullie reageerden we op het moment dat we het te horen kregen heel laconiek. Ik wilde meteen een curretage, maar - en ik hoor het de gynaecoloog nog zeggen - ik werd eerst naar huis gestuurd 'om de miskraam af te wachten'. En dan zit je thuis en begin je te malen. Ik heb vervolgens 2 dagen lang de longen uit mijn lijf gejankt om het verlies. Mijn man wist niet wat ie ermee aanmoest. Hij was net gewend aan het idee dat ie weer vader werd en nu moest ie weer wennen aan het idee dat het niet doorging. Na die 2 dagen was ik zover dat ik vond dat er nu iets in mijn lichaam zat wat er niet meer in thuishoorde. Op de vervolgafspraak bij de gynaecoloog heb ik toen voor een curretage gekozen. De miskraam kwam namelijk maar niet op gang. Mocht je vriendin bang zijn voor de ingreep; hij valt erg mee. De narcose die ze geven is heel licht. Ik ben er in ieder geval niet misselijk van geweest. Ik moest 's morgens in het ziekenhuis zijn en 's middags was ik weer thuis. Uiteindelijk krijgt het allemaal wel een plekje, maar neem wel de tijd om dit te verwerken want ook een missed abortion is niet niks.
maandag 26 januari 2009 om 13:42
Ha, daar ben ik weer.
Bedankt voor jullie reacties.
Het is inmiddels vijf dagen na het teleurstellende nieuws. Tijd om mijn gevoel met jullie te delen, zoals ik dat ook heb gedaan toen we nog van het goede scenario uitgingen.
Het was me al opgevallen dat de reacties op een 'missed abortion' na een week of negen extreem verschillend zijn. Dat had ik hier op de pijler al gezien, maar nog veel duidelijker op het zwangerschapsforum waar mijn vriendin wel eens postte: de reacties lopen uiteen van "jammer, maar volgende keer beter" tot twee dagen huilen (zoals Traincha hierboven vertelde) en zelfs verwerkingssessies bij de psycholoog en emotionele 'we zullen je nooit vergeten'-berichtjes in de 'Vlindertuin', de zone op dat zwangerschapsforum waar kindjes worden herdacht die het niet gehaald hebben.
Ik vind het een niet stommer of onbegrijpelijker dan het ander (absoluut geen oordeel over), maar we zijn nu zelf ervaringsdeskundigen - en om eerlijk te zijn hoor ik tot het "jammer, maar volgende keer beter"-type. En ik niet alleen; mijn vriendin ook.
Ik vond het moment van de mededeling ('ik ben bang dat het hartje niet klopt') héél naar. Wat een domper, wat een teleurstelling. Mijn vriendin begon te huilen; echt heel akelig allemaal. Dat moment zal ik niet vergeten.
Maar toen we weer thuis waren, waren we er eigenlijk al vrij snel klaar mee, als ik eerlijk ben. Jammer, teleurstellend, we vonden het zo leuk, maar ja: dan maar de volgende keer. We hebben gewoon TV zitten kijken, gepraat over koetjes en kalfjes en de volgende ochtend was ik er - emotioneel gezien - wel klaar mee. En mijn vriendin eigenlijk ook. De zwangerschapsklachten (moe, misselijk, zere borsten) waren ineens een stuk vervelender, omdat ze nu ineens voor niks waren. En ze wil zo snel mogelijk dat het weg is (tot nu toe nog niet gebeurd; morgen intake-gesprek voor curetage).
We hebben het ervaren als een domper en een teleurstelling, maar niet als een echt 'verdriet' of een 'verlies' - en dat gaat ook niet meer komen. Nogmaals: alle respect en 100% begrip voor wie het als moeilijker ervaren heeft, maar wij hebben het niet ervaren als een dreun of een traumatische gebeurtenis.
Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat we pas net met anticonceptie gestopt waren, en dat mijn vriendin zomaar ineens zwanger bleek te zijn. We hebben helemaal niet hoeven 'proberen' of 'mikken' op de juiste data. Voor we het in de gaten hadden, was ze zwanger - en we waren zelf nog amper aan het idee gewend. Voor mensen die eindelijk, na lang proberen, een lang gekoesterde wens in vervulling zagen gaan, is het waarschijnlijk anders. Maar wij gaan gewoon lekker door.
We hebben trouwens absoluut geen spijt van het feit dat we het al na zeven weken aan iedereen verteld hebben. We hebben niet 'te vroeg gejuicht', want toen we juichten, was dat ook terecht. We vertellen het de volgende keer gewoon weer, en we zullen er net zo blij om zijn. Dat het in de eerste twaalf weken nog mis kan gaan, is een gegeven. Dat geldt ook de volgende keer weer. Maar ik ga mijn blijdschap niet temperen, want ik weet dat ik niet bang ben voor teleurstellingen. Blijdschap levert me meer op dan teleurstelling stuk kan maken. Anders gezegd: ik ben liever écht blij en daarna écht teleurgesteld dan dat ik het allebei ga zitten temperen. Ik ben nu eenmaal een jongen waar je het optimisme met gaan stok uit kunt slaan. En al deze dingen heb ik met mijn vriendin geconcludeerd; niet als 'de man, die nu eenmaal makkelijk praten heeft'.
Nou ja - zo heb ik het dus ongeveer ervaren, dus...
Bedankt voor jullie reacties.
Het is inmiddels vijf dagen na het teleurstellende nieuws. Tijd om mijn gevoel met jullie te delen, zoals ik dat ook heb gedaan toen we nog van het goede scenario uitgingen.
Het was me al opgevallen dat de reacties op een 'missed abortion' na een week of negen extreem verschillend zijn. Dat had ik hier op de pijler al gezien, maar nog veel duidelijker op het zwangerschapsforum waar mijn vriendin wel eens postte: de reacties lopen uiteen van "jammer, maar volgende keer beter" tot twee dagen huilen (zoals Traincha hierboven vertelde) en zelfs verwerkingssessies bij de psycholoog en emotionele 'we zullen je nooit vergeten'-berichtjes in de 'Vlindertuin', de zone op dat zwangerschapsforum waar kindjes worden herdacht die het niet gehaald hebben.
Ik vind het een niet stommer of onbegrijpelijker dan het ander (absoluut geen oordeel over), maar we zijn nu zelf ervaringsdeskundigen - en om eerlijk te zijn hoor ik tot het "jammer, maar volgende keer beter"-type. En ik niet alleen; mijn vriendin ook.
Ik vond het moment van de mededeling ('ik ben bang dat het hartje niet klopt') héél naar. Wat een domper, wat een teleurstelling. Mijn vriendin begon te huilen; echt heel akelig allemaal. Dat moment zal ik niet vergeten.
Maar toen we weer thuis waren, waren we er eigenlijk al vrij snel klaar mee, als ik eerlijk ben. Jammer, teleurstellend, we vonden het zo leuk, maar ja: dan maar de volgende keer. We hebben gewoon TV zitten kijken, gepraat over koetjes en kalfjes en de volgende ochtend was ik er - emotioneel gezien - wel klaar mee. En mijn vriendin eigenlijk ook. De zwangerschapsklachten (moe, misselijk, zere borsten) waren ineens een stuk vervelender, omdat ze nu ineens voor niks waren. En ze wil zo snel mogelijk dat het weg is (tot nu toe nog niet gebeurd; morgen intake-gesprek voor curetage).
We hebben het ervaren als een domper en een teleurstelling, maar niet als een echt 'verdriet' of een 'verlies' - en dat gaat ook niet meer komen. Nogmaals: alle respect en 100% begrip voor wie het als moeilijker ervaren heeft, maar wij hebben het niet ervaren als een dreun of een traumatische gebeurtenis.
Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat we pas net met anticonceptie gestopt waren, en dat mijn vriendin zomaar ineens zwanger bleek te zijn. We hebben helemaal niet hoeven 'proberen' of 'mikken' op de juiste data. Voor we het in de gaten hadden, was ze zwanger - en we waren zelf nog amper aan het idee gewend. Voor mensen die eindelijk, na lang proberen, een lang gekoesterde wens in vervulling zagen gaan, is het waarschijnlijk anders. Maar wij gaan gewoon lekker door.
We hebben trouwens absoluut geen spijt van het feit dat we het al na zeven weken aan iedereen verteld hebben. We hebben niet 'te vroeg gejuicht', want toen we juichten, was dat ook terecht. We vertellen het de volgende keer gewoon weer, en we zullen er net zo blij om zijn. Dat het in de eerste twaalf weken nog mis kan gaan, is een gegeven. Dat geldt ook de volgende keer weer. Maar ik ga mijn blijdschap niet temperen, want ik weet dat ik niet bang ben voor teleurstellingen. Blijdschap levert me meer op dan teleurstelling stuk kan maken. Anders gezegd: ik ben liever écht blij en daarna écht teleurgesteld dan dat ik het allebei ga zitten temperen. Ik ben nu eenmaal een jongen waar je het optimisme met gaan stok uit kunt slaan. En al deze dingen heb ik met mijn vriendin geconcludeerd; niet als 'de man, die nu eenmaal makkelijk praten heeft'.
Nou ja - zo heb ik het dus ongeveer ervaren, dus...
dinsdag 27 januari 2009 om 10:58
