Relaties
alle pijlers
mijn man wilde uit elkaar, wat wil ik nu?
vrijdag 16 januari 2009 om 22:23
Mijn man heeft aangegeven dat hij niet samen verder wil. Hij gaf aan zeer ongelukkig te zijn, zich erg onder gewaardeerd te voelen. Hij was zijn oude ik kwijt. Hij gaf aan dat het erg slecht met hem ging dat hij van binnen helemaal stuk was. Nu zegt hij dat ik hem altijd en overal de schuld van geef. Ik ben degene die hem zo denigrerend behandeld heeft, waardoor hij een heel laag zelfbeeld heeft gekregen. Op het moment dat hij zo met zichzelf in de knoei zat/zit is er iemand geweest die naar hem luisterde en met hem praatte. Zij heeft aan hem verteld dat ze verliefd op hem is. Hij gaf aan ook gevoelens voor haar te hebben. Ik ben hier achter gekomen de dag nadat hij zei dat hij bij me weg wilde. Hij heeft eenmaal met haar gevreeen. Dit deed zo vreselijk pijn. Ik had het idee dat we er misschien nog wel samen uit konden komen, maar er is veel stuk gemaakt. Op de dag dat hij weg ging stortte ik in en hij zei dat hij dit eigenlijk ook niet wilde en besefte dat hij stom geweest was. Ik heb gezegd dat hij wel moest gaan en eerst zijn oude ik terugvinden. Dan pas kon hij 100 % voor mij kiezen. Ik heb wel gezegd dat het contact met die ander helemaal voorbij moest zijn. Ook niet vriendschappelijk. Hij is nu een week weg en af en toe hebben we mailcontact. Tenminse van mij uit dan. Ik heb een paar keer gevraagd of hij echt geen contact met haar heeft buiten het werk om (is collega). Ik krijg daar helemaal geen antwoord op. Hij heeft 1 x gezegd dat hij tegen haar heeft gezegd dat hij eerst voor zichzelf dingen op een rijtje moest zetten en dat hij hun contact even stilzette. Hierna kreeg ik geen antwoord meer.
Ik weet nu niet meer waar ik sta. Hij heeft aangegeven dat hij bijna geen gevoelens meer voor me heeft, dat ik hem kapot gemaakt heb en toch twijfelt hij nu. Naar mijn idee loopt hij zijn eigen gedrag in onze relatie voorbij. Hij was niet 1 van de makkelijkste. Veel wat er gezegd of gedaan werd werd als zeer negatief en als aanval op zijn persoon beschouwt. Vaak bedoelde ik het niet negatief of dacht ik er niet eens op die manier aan, maar was het een terloopse opmerking van mij. Ik zeg niet dat hij het dan niet zo voelde, (hij zegt ook dat ik over zijn gevoel heenwals)maar het is moeilijk om ieder woord op een weegschaal te leggen.
Al met al erg moeilijk en nog heel vers. Ik weet het niet meer.
Misschien een wat warrig en vast niet compleet verhaal, maar ik moest het even kwijt.
Ik weet nu niet meer waar ik sta. Hij heeft aangegeven dat hij bijna geen gevoelens meer voor me heeft, dat ik hem kapot gemaakt heb en toch twijfelt hij nu. Naar mijn idee loopt hij zijn eigen gedrag in onze relatie voorbij. Hij was niet 1 van de makkelijkste. Veel wat er gezegd of gedaan werd werd als zeer negatief en als aanval op zijn persoon beschouwt. Vaak bedoelde ik het niet negatief of dacht ik er niet eens op die manier aan, maar was het een terloopse opmerking van mij. Ik zeg niet dat hij het dan niet zo voelde, (hij zegt ook dat ik over zijn gevoel heenwals)maar het is moeilijk om ieder woord op een weegschaal te leggen.
Al met al erg moeilijk en nog heel vers. Ik weet het niet meer.
Misschien een wat warrig en vast niet compleet verhaal, maar ik moest het even kwijt.
zaterdag 24 januari 2009 om 18:33
Even een kort berichtje. Het dot me goed dat jullie meelezen en bepaalde dingen in een helder licht voor me zetten. ]Me helemaa eraan overgeven is nog moeilijk maar het sterkt me wel.
Het is idd zo dat ik overal verantwoording voor wil nemen, dat is al heel lang zo. (en ja erin geramd!?) Vanaf kinds af aan eigenlijk al. Mijn eigen ouders zijn gescheiden en mijn moeder trok het niet. Ik nam de zorgende rol op me. (11 jaar!!!) Ik zal ten allen tijde voorkomen dat dat mijn kinderen overkomt.
Ik kan idd vertellen dat hij zijn heil bij een ander gezocht heeft zonder een naam te noemen.
Verder zal hij verantwoordelijkheid moeten gaan nemen, want het gat wordt alleen maar groter zo.
Het voelt alleen zo slecht en raar. Ik wil hem nergens afvallen, als ik eens iets negatiefs zeg heb ik daar meteen spijt van. Ik wil de mensen die om ons heen staan niet van hem af drijven. Stom hoor dat gevoel. Heel zielig als hij straks alleen overblijft????? Hoe pak je dat gevoel aan? Komt dat omdat er nog liefde in mijn hart zit. Ik weet het niet.
ik ga proberen aan IK te denken, hij doet dat niet nee. En in de slachtofferrol waarin hij nu zit trekt hij wel de aandacht, vooral als mensen niet precies weten hoe alles zit.
Het is idd zo dat ik overal verantwoording voor wil nemen, dat is al heel lang zo. (en ja erin geramd!?) Vanaf kinds af aan eigenlijk al. Mijn eigen ouders zijn gescheiden en mijn moeder trok het niet. Ik nam de zorgende rol op me. (11 jaar!!!) Ik zal ten allen tijde voorkomen dat dat mijn kinderen overkomt.
Ik kan idd vertellen dat hij zijn heil bij een ander gezocht heeft zonder een naam te noemen.
Verder zal hij verantwoordelijkheid moeten gaan nemen, want het gat wordt alleen maar groter zo.
Het voelt alleen zo slecht en raar. Ik wil hem nergens afvallen, als ik eens iets negatiefs zeg heb ik daar meteen spijt van. Ik wil de mensen die om ons heen staan niet van hem af drijven. Stom hoor dat gevoel. Heel zielig als hij straks alleen overblijft????? Hoe pak je dat gevoel aan? Komt dat omdat er nog liefde in mijn hart zit. Ik weet het niet.
ik ga proberen aan IK te denken, hij doet dat niet nee. En in de slachtofferrol waarin hij nu zit trekt hij wel de aandacht, vooral als mensen niet precies weten hoe alles zit.
zondag 25 januari 2009 om 00:46
Lieve Mees,
Je valt hem niet af door gewoon de "droge" feiten te vertellen. Ik lees dat hij zich als slachtoffer opstelt en hiermee de aandacht trekt. Verlaag jezelf niet tot datzelfde niveau, maar denk even niet aan hem. Het gaat nu om jou en jullie kinderen.
Negativiteit is iets anders dan gewoon de droge feiten vertellen als mensen daar expliciet naar vragen. Je hoeft hem niet in bescherming te nemen;
1) Je hoeft niet roomser te zijn dan de paus, je man vindt het duidelijk niet nodig om jou ruimte te bieden.Sterker: hij is het slachtoffer. Zelfreflectie is een begrip dat hij niet kent.
2) het is een ''volwassen'' (qua leeftijd) vent die voor zichzelf opkomt.
Let it go. Ik begrijp je reflex om altijd de verantwoordelijkheid op je te nemen. Misschien is nu de tijd aangebroken om het over een andere boeg te gooien en een andere rol aan te nemen. Juist gezien je verleden. Doorbreek het patroon.
Je valt hem niet af door gewoon de "droge" feiten te vertellen. Ik lees dat hij zich als slachtoffer opstelt en hiermee de aandacht trekt. Verlaag jezelf niet tot datzelfde niveau, maar denk even niet aan hem. Het gaat nu om jou en jullie kinderen.
Negativiteit is iets anders dan gewoon de droge feiten vertellen als mensen daar expliciet naar vragen. Je hoeft hem niet in bescherming te nemen;
1) Je hoeft niet roomser te zijn dan de paus, je man vindt het duidelijk niet nodig om jou ruimte te bieden.Sterker: hij is het slachtoffer. Zelfreflectie is een begrip dat hij niet kent.
2) het is een ''volwassen'' (qua leeftijd) vent die voor zichzelf opkomt.
Let it go. Ik begrijp je reflex om altijd de verantwoordelijkheid op je te nemen. Misschien is nu de tijd aangebroken om het over een andere boeg te gooien en een andere rol aan te nemen. Juist gezien je verleden. Doorbreek het patroon.
zondag 25 januari 2009 om 21:10
Het weeken d eigenlijk zonder kleerscheuren doorgekomen. Ook weinig behoefte gehad om contact op te nemen, ook niks gehoord.
Tot ik net iemand sprak waardoor ik heeeeel boos ben geworden. Niet op diegene hoor, maar op mijn man. Weer brengt hij heftige emoties teweeg.
Hij had tegen diegene gezegd dat hij niet meer wist wat hij moest, omdat ik erg afwijzend reageerde. Voor hem ben ik er al klaar mee. Ik heb hem tenslotte de deur uit gezet.
De boosheid die ik voel is door de oneerlijkheid. Ik heb gevraagd, mijn gevoel geschreven en gevraagd of hij contact met de kinderen wil houden. En van zijn kant kwam helemaal niks. Hij besluit nu zonder een gesprek gehad te hebben wat ik denk en wat ik voel. Precies waarvan hij zegt dat ik dat altijd bij hem deed.
Ikzelf vind het vrij normaal dat ik wat koel ben, hij heeft me tenslotte bedonderd en daarna niks meer van zich laten horen.
Nog steeds vergeet hij dat hij gezegd heeft dat hij niet meer van me houdt, dat ik hem jaren lang kapot gemaakt heb en als klap op de vuurpijl dat hij gesext heeft met een ander die hem zo goed aanvoelde. Grrrrrrrr
Pem schreef in haar topic dat het zo lastig is die wisselende emoties. De angst voor de toekomst en de liefde waarmee je terugkijkt op wat was.
Wat ik ook heel moeilijk vind is : stel dat hij van de week laat weten dat hij met mij verder wil. (diegene gaf aan dat hij dat wel wil, jammer dat hij dat niet tegen mij zegt, het gat wordt steeds groter)
(ik denk nu echt wel aan mezelf hoor, maar er zijn scenario´s waar ik toch over nadenk)
Dan weet ik echt niet wat ik moet. Ik voel dat ik er recht op heb om mijn gevoelens en gedachten goed op een rijtje te krijgen. Dat moet ik goed kunnen verwoorden en bij mezelf blijven. Verstandelijk zit dat prima in mijn hoofd. Ik hoop dat ik dat ook zo over kan brengen.
Ondertussen (ook al lijkt het wel zo) maak ik me geen illusie. Deze week heb ik een afspraak met iemand die mij gaat vertellen wat ik praktisch allemaal moet regelen om er niet zo beroerd voor te komen te staan. Met mijn werk heb ik vanavond met iemand afgesproken dat ik voorlopig alleen onder schooltijd werk. super dat dat kan.
Ik ga zolang er geen normaal contact is niet uit van een vaste regeling voor de kids, dus dat moet ik nu even zelf oplossen. Ik zal er in ieder geval voor hun zijn.
Yes ik kan het. Waar boosheid al niet goed voor kan zijn.
En Alice nog bedankt voor je helderheid. Ik kan idd gewoon de feiten aangeven, niks mis mee. het is tenslotte gebeurd. Zonder negatief of hatelijk te worden.
Tot ik net iemand sprak waardoor ik heeeeel boos ben geworden. Niet op diegene hoor, maar op mijn man. Weer brengt hij heftige emoties teweeg.
Hij had tegen diegene gezegd dat hij niet meer wist wat hij moest, omdat ik erg afwijzend reageerde. Voor hem ben ik er al klaar mee. Ik heb hem tenslotte de deur uit gezet.
De boosheid die ik voel is door de oneerlijkheid. Ik heb gevraagd, mijn gevoel geschreven en gevraagd of hij contact met de kinderen wil houden. En van zijn kant kwam helemaal niks. Hij besluit nu zonder een gesprek gehad te hebben wat ik denk en wat ik voel. Precies waarvan hij zegt dat ik dat altijd bij hem deed.
Ikzelf vind het vrij normaal dat ik wat koel ben, hij heeft me tenslotte bedonderd en daarna niks meer van zich laten horen.
Nog steeds vergeet hij dat hij gezegd heeft dat hij niet meer van me houdt, dat ik hem jaren lang kapot gemaakt heb en als klap op de vuurpijl dat hij gesext heeft met een ander die hem zo goed aanvoelde. Grrrrrrrr
Pem schreef in haar topic dat het zo lastig is die wisselende emoties. De angst voor de toekomst en de liefde waarmee je terugkijkt op wat was.
Wat ik ook heel moeilijk vind is : stel dat hij van de week laat weten dat hij met mij verder wil. (diegene gaf aan dat hij dat wel wil, jammer dat hij dat niet tegen mij zegt, het gat wordt steeds groter)
(ik denk nu echt wel aan mezelf hoor, maar er zijn scenario´s waar ik toch over nadenk)
Dan weet ik echt niet wat ik moet. Ik voel dat ik er recht op heb om mijn gevoelens en gedachten goed op een rijtje te krijgen. Dat moet ik goed kunnen verwoorden en bij mezelf blijven. Verstandelijk zit dat prima in mijn hoofd. Ik hoop dat ik dat ook zo over kan brengen.
Ondertussen (ook al lijkt het wel zo) maak ik me geen illusie. Deze week heb ik een afspraak met iemand die mij gaat vertellen wat ik praktisch allemaal moet regelen om er niet zo beroerd voor te komen te staan. Met mijn werk heb ik vanavond met iemand afgesproken dat ik voorlopig alleen onder schooltijd werk. super dat dat kan.
Ik ga zolang er geen normaal contact is niet uit van een vaste regeling voor de kids, dus dat moet ik nu even zelf oplossen. Ik zal er in ieder geval voor hun zijn.
Yes ik kan het. Waar boosheid al niet goed voor kan zijn.
En Alice nog bedankt voor je helderheid. Ik kan idd gewoon de feiten aangeven, niks mis mee. het is tenslotte gebeurd. Zonder negatief of hatelijk te worden.
zondag 25 januari 2009 om 21:23
Zoals we allemaal al eerder constateerden Meesjelief, je man ziet zichzelf als slachtoffer. Hij kan er niks aan doen dat jij hem wegstuurde, hij kan er niks aan doen dat jij er klaar mee bent volgens hem, hij schildert zichzelf af als degene die wel wil maar die wordt tegengewerkt, door jou.
De echte dupe daarvan worden de kinderen, zíjn de kinderen al. Papa en mama zijn uit elkaar maar papa scheidt blijkbaar ook meteen van zijn kinderen, hoe hard is dat? Wat een flapdrol ben je dan? Dat je zo'n heel weekend niet even belt als vader, dat je niet in ieder geval meegaat naar voetbaltraining? Dat je niks, niks, niemendal laat horen? Wóest zou ik zijn. Wóedend echt.
Goed dat je je voorbereid op een toekomst alleen. Of het 'goedkomt' weet je inderdaad niet maar ga er niet vanuit. Je zult inderdaad wiebelig zijn in je gevoelens, dat is logisch. Houden van werkt helaas niet met een knop die je zomaar aan en uit kunt zetten.
Maar wat is 'goed' Mees? Wanneer is het voor jou goed? Ik neem aan dat als hij met je door wil jij toch ook het een en ander aan wil pakken. Hoe zit het bijvoorbeeld met die collega? Want dat moet jij dan ook nog eens gaan verwerken. Terwijl je moet proberen de relatie weer op de rails te krijgen mag je ook nog dealen met zijn vreemdgaan en misschien heb je daardoor wel bijvoorbeeld minder zin om met hem naar bed te gaan of om door hem aangehaald te worden.
Dat kun je je nu misschien niet voorstellen maar samenleven met iemand die je besodemieterd heeft en die je (logischerwijze) niet meer vertrouwt is echt heel zwaar, dat weet ik uit ervaring.
Wat nou als hij onder bepaalde voorwaarden bij je terugkomt. Dus bijvoorbeeld dat hij een heel eisenpakket op tafel legt en dat als jij daar mee instemt hij wel bereid is om terug te komen? En dan moet jij je dus aan die eisen houden én je mag dealen met zijn ontrouw. Ik begrijp dat het heel aanlokkelijk lijkt om verder te gaan samen maar dat kan écht alleen als ook hij zijn aller allerbeste beentje voorzet en alleen al zijn bloedeloze actie van die kinderen gewoon niet eens even bellen gaat nog opspelen bij je als hij weer thuis komt wonen. Pas dán ga je zien welke impact zoiets heeft gehad namelijk.
Er is dus een heleboel 'werk' te doen (vind ik) als je man weer terugkomt. Misschien wel meer werk dan je aankunt of aan wil.
Hoe sta jij daar tegenover?
De echte dupe daarvan worden de kinderen, zíjn de kinderen al. Papa en mama zijn uit elkaar maar papa scheidt blijkbaar ook meteen van zijn kinderen, hoe hard is dat? Wat een flapdrol ben je dan? Dat je zo'n heel weekend niet even belt als vader, dat je niet in ieder geval meegaat naar voetbaltraining? Dat je niks, niks, niemendal laat horen? Wóest zou ik zijn. Wóedend echt.
Goed dat je je voorbereid op een toekomst alleen. Of het 'goedkomt' weet je inderdaad niet maar ga er niet vanuit. Je zult inderdaad wiebelig zijn in je gevoelens, dat is logisch. Houden van werkt helaas niet met een knop die je zomaar aan en uit kunt zetten.
Maar wat is 'goed' Mees? Wanneer is het voor jou goed? Ik neem aan dat als hij met je door wil jij toch ook het een en ander aan wil pakken. Hoe zit het bijvoorbeeld met die collega? Want dat moet jij dan ook nog eens gaan verwerken. Terwijl je moet proberen de relatie weer op de rails te krijgen mag je ook nog dealen met zijn vreemdgaan en misschien heb je daardoor wel bijvoorbeeld minder zin om met hem naar bed te gaan of om door hem aangehaald te worden.
Dat kun je je nu misschien niet voorstellen maar samenleven met iemand die je besodemieterd heeft en die je (logischerwijze) niet meer vertrouwt is echt heel zwaar, dat weet ik uit ervaring.
Wat nou als hij onder bepaalde voorwaarden bij je terugkomt. Dus bijvoorbeeld dat hij een heel eisenpakket op tafel legt en dat als jij daar mee instemt hij wel bereid is om terug te komen? En dan moet jij je dus aan die eisen houden én je mag dealen met zijn ontrouw. Ik begrijp dat het heel aanlokkelijk lijkt om verder te gaan samen maar dat kan écht alleen als ook hij zijn aller allerbeste beentje voorzet en alleen al zijn bloedeloze actie van die kinderen gewoon niet eens even bellen gaat nog opspelen bij je als hij weer thuis komt wonen. Pas dán ga je zien welke impact zoiets heeft gehad namelijk.
Er is dus een heleboel 'werk' te doen (vind ik) als je man weer terugkomt. Misschien wel meer werk dan je aankunt of aan wil.
Hoe sta jij daar tegenover?
zondag 25 januari 2009 om 21:40
Je hebt helemaal gelijk. Woedend ben ik, echt vreselijk woest.
Mij neerzetten als een of andere paria en zelf vreselijk zielig zijn. Ondertussen ook zijn kinderen laten zitten, walgelijk sorry hoor het moet er even uit.
Ik kan je wel vertellen dat hij niet met een eisenpakket hoeft te komen. Ik ben bereid om aan mezelf te werken m..b.v. een psycholoog en daar houdt het voor nu even op.
Hij daarentegen mag zichzef eens goed onder de loep gaan nemen. Zijn eigen gedrag gaan analyseren en heel erg hard zijn best doen als hij mij nog terug wil. Hij zal dat op heeeel korte termijn eerst eens moeten zeggen.
het dealen met het vreemdgaan wordt voor mij nog moeilijk denk ik. Het lijkt me vreselijk zwaar.
Ik zei tegen iemand dat ik er niet mee om zal kunnen gaan dat hun nog veel samen werken. Diegen zei dat daar waarschijnlijk weinig aan te doen is. als hij voor mij gaat zorgt hij maar dat hij er wat aan doet. Voor mijn part zoekt 1 van beiden ander werk of zorgen ze in ieder geval dat ze de hele dag ver uit elkaars buurt moeten blijven.
op sexueel vlak zal het ook moeilijk zijn. Na heftige periodes had ik er al moeite mee om (na eigenlijk vernederd te zijn) mezelf weer te geven. Dat is door de liefde altijd wel goed gekomen na verloop van tijd, maar voorlopig moet ik er niet aan denken.
Zeker omdat ik letterlijk heb gelezen wat hun uitgespookt hebben. dat zal wel even in mijn hoofd blijven spoken.
Weet je. Voorlopig denkt hij maar dat ik hem afwijs. Eerst moet hij maar op zijn blote knieën aangeven dat hij voor me wil knokken. als dat echt het geval was had hij bij wijze van spreke voor de deur moeten liggen. Al was het alleen maar om via de kinderen nog contact met mij te hebben, maar zoveel moeite doet hij niet. Hij accepteert het wel vrij makkelijk. Kan natuurlijk ook uit schuldgevoel en schaamte komen, maar als je ergens voor wil gaan doe je daar meoite voor.
Oef, ik merk dat ik echt heel boos ben. Dat is een emotie die ik niet gauw heb. Gelukkig voor hem dat ik hem nu niet spreek haha.
Als ik dit terug lees klinkt het wel hard allemaal, maar ik voel het ook zo nu. Even op adem komen.
Mij neerzetten als een of andere paria en zelf vreselijk zielig zijn. Ondertussen ook zijn kinderen laten zitten, walgelijk sorry hoor het moet er even uit.
Ik kan je wel vertellen dat hij niet met een eisenpakket hoeft te komen. Ik ben bereid om aan mezelf te werken m..b.v. een psycholoog en daar houdt het voor nu even op.
Hij daarentegen mag zichzef eens goed onder de loep gaan nemen. Zijn eigen gedrag gaan analyseren en heel erg hard zijn best doen als hij mij nog terug wil. Hij zal dat op heeeel korte termijn eerst eens moeten zeggen.
het dealen met het vreemdgaan wordt voor mij nog moeilijk denk ik. Het lijkt me vreselijk zwaar.
Ik zei tegen iemand dat ik er niet mee om zal kunnen gaan dat hun nog veel samen werken. Diegen zei dat daar waarschijnlijk weinig aan te doen is. als hij voor mij gaat zorgt hij maar dat hij er wat aan doet. Voor mijn part zoekt 1 van beiden ander werk of zorgen ze in ieder geval dat ze de hele dag ver uit elkaars buurt moeten blijven.
op sexueel vlak zal het ook moeilijk zijn. Na heftige periodes had ik er al moeite mee om (na eigenlijk vernederd te zijn) mezelf weer te geven. Dat is door de liefde altijd wel goed gekomen na verloop van tijd, maar voorlopig moet ik er niet aan denken.
Zeker omdat ik letterlijk heb gelezen wat hun uitgespookt hebben. dat zal wel even in mijn hoofd blijven spoken.
Weet je. Voorlopig denkt hij maar dat ik hem afwijs. Eerst moet hij maar op zijn blote knieën aangeven dat hij voor me wil knokken. als dat echt het geval was had hij bij wijze van spreke voor de deur moeten liggen. Al was het alleen maar om via de kinderen nog contact met mij te hebben, maar zoveel moeite doet hij niet. Hij accepteert het wel vrij makkelijk. Kan natuurlijk ook uit schuldgevoel en schaamte komen, maar als je ergens voor wil gaan doe je daar meoite voor.
Oef, ik merk dat ik echt heel boos ben. Dat is een emotie die ik niet gauw heb. Gelukkig voor hem dat ik hem nu niet spreek haha.
Als ik dit terug lees klinkt het wel hard allemaal, maar ik voel het ook zo nu. Even op adem komen.
maandag 26 januari 2009 om 20:51
jeetje, ik voel me zo verdrietig.
Ik mis hem enorm en ik wil hem terug, terwijl ik hem eigenlijk helemaal niet terug wil.
Geen reactie meer gehad. Alleen vanmorgen toen ik onze auto niet zag staan gesmst of hij zich verslapen had. (ik had de auto nodig voor mijn werk) smste hij dat hij met koorts lag. Gelukkig kon ik de auto van een vriendin lenen.
Ik wile dat het vrijdag was, dan heb ik mijn afspraak bij de psycholoog. Ik heb echt het gevoel dat het allemaal steeds waziger wordt in mijn hoofd. Ik ben zoooooooooo moe.
En toch net op een telefoontje naar de kids zitten wachten. Kwam niet. Misschien is hij echt doodziek, maar dan nog. Typisch dat de kinderen ook niet vragen. Of is dat redelijk normaal bij kinderen. Ik weet dat hun tijd wel doordraait maar toch..
Om 19 uur waren de kids klaar met sporten, ik voelde me zo beroerd. Toch maar weer gekookt, dat voelde wel weer goed. ze hebben weer hun vitaminen binnen en net lekker naar bed. Ik geloof dat ik vannacht weer niet alleen slaap haha. Ze nemen het er van.
Morgen ga ik klussen bij een goede kennis. Ze staat op het punt van verhuizen en er moet geschilderd en vloerbedekking gelegd worden. Heb gezegd dat ik wel kom en kijk hoe het gaat.
Ik mis hem enorm en ik wil hem terug, terwijl ik hem eigenlijk helemaal niet terug wil.
Geen reactie meer gehad. Alleen vanmorgen toen ik onze auto niet zag staan gesmst of hij zich verslapen had. (ik had de auto nodig voor mijn werk) smste hij dat hij met koorts lag. Gelukkig kon ik de auto van een vriendin lenen.
Ik wile dat het vrijdag was, dan heb ik mijn afspraak bij de psycholoog. Ik heb echt het gevoel dat het allemaal steeds waziger wordt in mijn hoofd. Ik ben zoooooooooo moe.
En toch net op een telefoontje naar de kids zitten wachten. Kwam niet. Misschien is hij echt doodziek, maar dan nog. Typisch dat de kinderen ook niet vragen. Of is dat redelijk normaal bij kinderen. Ik weet dat hun tijd wel doordraait maar toch..
Om 19 uur waren de kids klaar met sporten, ik voelde me zo beroerd. Toch maar weer gekookt, dat voelde wel weer goed. ze hebben weer hun vitaminen binnen en net lekker naar bed. Ik geloof dat ik vannacht weer niet alleen slaap haha. Ze nemen het er van.
Morgen ga ik klussen bij een goede kennis. Ze staat op het punt van verhuizen en er moet geschilderd en vloerbedekking gelegd worden. Heb gezegd dat ik wel kom en kijk hoe het gaat.
maandag 26 januari 2009 om 21:39
Meesjemeisje, arme jij met je verdriet
Je wil de kikker terug, de kikker die een prins moet worden maar die je ook als kikker zo terug zou nemen, want deze pijn doet zo zeer dat je liever een kikker hebt dan niks.
Begrijpelijk. je bent in rouw. Je hart doet pijn. Het is gebroken. Maar Mees......denk eens heel goed na. Heel goed en voel eens heel goed meid. Als jij heel ziek bent. Héél ziek. Dan ben je toch alsnog in staat om de kinderen te bellen? Ze te knuffelen? Aan te halen, een boterham voor ze te smeren?
Ik heb nu longontsteking en dat was vorige week heel heftig. Maar ik was er hoor als het nodig was voor mijn dochter. Dan zette ik mezelf even opzij. Easy does it.
Jouw man doet niks. Hij is misschien ziek en de griep die heerst is heel vervelend maar dan wil je alsnog best even je kinderen spreken hoor.
Mees, ik vind het heel naar om te zeggen maar ik ga Meds gelijk geven. Je man is een flaplul. Een weggewaaid dakraam. iemand waar je niks aan hebt. Hij is nu al een paar weken weg en hij taalt niet naar zijn gezin. Hoe je het ook wend of keert lieverd, dat is op z'n zachtst gezegd raar. Hij is namelijk nog wel gewoon vader, of hij nou thuis woont of niet. En daar merk je niet veel van. Niks als ik jouw postings zo lees.
Ik snap het echt heel goed hoor, je verdriet maar lieve meid, probeer ook even door je hartepijn heen te kijken en smell dan the cappucino.
Je wil de kikker terug, de kikker die een prins moet worden maar die je ook als kikker zo terug zou nemen, want deze pijn doet zo zeer dat je liever een kikker hebt dan niks.
Begrijpelijk. je bent in rouw. Je hart doet pijn. Het is gebroken. Maar Mees......denk eens heel goed na. Heel goed en voel eens heel goed meid. Als jij heel ziek bent. Héél ziek. Dan ben je toch alsnog in staat om de kinderen te bellen? Ze te knuffelen? Aan te halen, een boterham voor ze te smeren?
Ik heb nu longontsteking en dat was vorige week heel heftig. Maar ik was er hoor als het nodig was voor mijn dochter. Dan zette ik mezelf even opzij. Easy does it.
Jouw man doet niks. Hij is misschien ziek en de griep die heerst is heel vervelend maar dan wil je alsnog best even je kinderen spreken hoor.
Mees, ik vind het heel naar om te zeggen maar ik ga Meds gelijk geven. Je man is een flaplul. Een weggewaaid dakraam. iemand waar je niks aan hebt. Hij is nu al een paar weken weg en hij taalt niet naar zijn gezin. Hoe je het ook wend of keert lieverd, dat is op z'n zachtst gezegd raar. Hij is namelijk nog wel gewoon vader, of hij nou thuis woont of niet. En daar merk je niet veel van. Niks als ik jouw postings zo lees.
Ik snap het echt heel goed hoor, je verdriet maar lieve meid, probeer ook even door je hartepijn heen te kijken en smell dan the cappucino.
maandag 26 januari 2009 om 22:21
Zo ik ben weer een beetje bijgekomen. Je hebt gelijk eleonora. Het is idd en weggewaaid dakraam. ik vin de vergelijking wel mooi, omdat ik sinds vorige week lekkage heb in de keuken haha.
Ik weet verstandelijk dat je zo vreselijk gelijk hebt. het enige dat het voor mij nog wat zou kunnen verzachten is het idee dat hij in een gigantische depressie gestort is. Uit ervaring weet ik dat je dan echt niks kan. Begrijp me niet verkeerd, ik zoek geen excuus voor hem, want van binnen zit er veel boosheid.
Maar om het een en ander te verklaren is dit waar ik aan denk.
Ik ga steeds meer de verse koffie ruiken hoor. (ik lust geen cappucino)
Zoals ik al schreef wordt het gat steeds groter. Op mijn goede momenten realiseer ik me heel goed dat ik dit zo echt niet meer wil. Maar ja de slechte momenten zitten er ook tussen he. De pijn en het verdriet van 16 voorbije jaren. Waar ik toch ook een heleboel mooie dingen in zie.
Afgezien van het afstand nemen8dat gaat steeds beer), hoe pak je dit nou aan? Zoals hij nu zegt dat ik hem afwijs, dat ik degene ben die hem eruit gezet heb. Ik voel me niet schuldig, maar ik weet hier niet zo goed mee om te gaan. Hoe ik moet reageren als het wel tot een gesprek komt. Ik ben zo gewend om door te gaan en toe tegeven. Dat wil ik niet meer. Ik ben snel overruled in een gesprek met hem. Als er tegen je gezegd wordt dat het jouw fout is kan ik alleen maar zeggen dat is niet zo. Het hoe, waarom en wat vind ik dan moeilijk goed uit te leggen.
Alhoewel misschien nu door de boosheid dat het wel lukt. Ik weet het niet.
Voor mij staat wel vast dat we voorlopig niet meer bij elkaar gaan wonen wat er ook gebeurd. Als we echt ooit nog voor elkaar bestemd zijn komt dat vanzelf wel weer eens.Nu even rust in huis.
Eerst vond ik dat moeilijk. Want stel dat ik hem nog verder wegjaag hiermee voordat ik een beslissing heb genomen. Dan is er voor mij geen keuze meer. Nu denk ik jammer dan. Dan kiest hij ook niet echt voor mij. Dat is dan duidelijk.
Heerlijk om hier even te luchten. Gesprekken met mensen direct is soms lastig. Je kan dan niet even goed nadenken en ik wil ook niet alles op tafel gooien. Niemand weet precies hoe ik mij gevoeld heb en wat ik gedacht heb de afgelopen jaren. Ik ben op zich erg spontaan en open, maar niet over de diepste dingen en dat kan hier lekker.
Ik weet verstandelijk dat je zo vreselijk gelijk hebt. het enige dat het voor mij nog wat zou kunnen verzachten is het idee dat hij in een gigantische depressie gestort is. Uit ervaring weet ik dat je dan echt niks kan. Begrijp me niet verkeerd, ik zoek geen excuus voor hem, want van binnen zit er veel boosheid.
Maar om het een en ander te verklaren is dit waar ik aan denk.
Ik ga steeds meer de verse koffie ruiken hoor. (ik lust geen cappucino)
Zoals ik al schreef wordt het gat steeds groter. Op mijn goede momenten realiseer ik me heel goed dat ik dit zo echt niet meer wil. Maar ja de slechte momenten zitten er ook tussen he. De pijn en het verdriet van 16 voorbije jaren. Waar ik toch ook een heleboel mooie dingen in zie.
Afgezien van het afstand nemen8dat gaat steeds beer), hoe pak je dit nou aan? Zoals hij nu zegt dat ik hem afwijs, dat ik degene ben die hem eruit gezet heb. Ik voel me niet schuldig, maar ik weet hier niet zo goed mee om te gaan. Hoe ik moet reageren als het wel tot een gesprek komt. Ik ben zo gewend om door te gaan en toe tegeven. Dat wil ik niet meer. Ik ben snel overruled in een gesprek met hem. Als er tegen je gezegd wordt dat het jouw fout is kan ik alleen maar zeggen dat is niet zo. Het hoe, waarom en wat vind ik dan moeilijk goed uit te leggen.
Alhoewel misschien nu door de boosheid dat het wel lukt. Ik weet het niet.
Voor mij staat wel vast dat we voorlopig niet meer bij elkaar gaan wonen wat er ook gebeurd. Als we echt ooit nog voor elkaar bestemd zijn komt dat vanzelf wel weer eens.Nu even rust in huis.
Eerst vond ik dat moeilijk. Want stel dat ik hem nog verder wegjaag hiermee voordat ik een beslissing heb genomen. Dan is er voor mij geen keuze meer. Nu denk ik jammer dan. Dan kiest hij ook niet echt voor mij. Dat is dan duidelijk.
Heerlijk om hier even te luchten. Gesprekken met mensen direct is soms lastig. Je kan dan niet even goed nadenken en ik wil ook niet alles op tafel gooien. Niemand weet precies hoe ik mij gevoeld heb en wat ik gedacht heb de afgelopen jaren. Ik ben op zich erg spontaan en open, maar niet over de diepste dingen en dat kan hier lekker.
dinsdag 27 januari 2009 om 20:45
he he weer een dag bijna voorbij. Kreeg vanmiddag een smsje of ik de auto morgen nodig had. hij voelde zich iets beter en kon de auto wel neerzetten. Terug gesmst dat het niet nodig was, ik heb morgen vervoer.
Verder niks.
Ik was mijn kast aan het opruimen en kwam een aantal blaadjes tegen die ik een aantal jaren gelden geschreven heb. Dit raakte me diep. Het was geschreven vanuit mijn diepste gevoel. Toen al werd er wel eens gezegd dat ik zijn leven tot een hel maakte. In een gesprek dat we toen gehad hebben gaf hij aan dat hij zich niet zo lelijk wilde gedragen, maar dat dat voortkwam uit onmacht. Onmacht omdat ik hem tot wanhoop dreef. Ik schreef ook dat ik uitlegde dat mijn afstandelijkheid kwam doordat ik bang voor hem was. Hij vertelde dat hij zich voelde als een hond aan een ketting die geplaagd werd. ieder keer als de hond wilde reageren werd hij teruggetrokken. Ik ben toen een periode in gegaan waarin ik diep heb nagedacht of ik zo verder wilde. We zijn toen in relatietherapie gegaan en na 3 x haakte hij af, omdat hij het idee had dat hij erg werd aangevallen. En daarna rommelden we weer verder.
Ondanks dit allemaal had ik toch het idee dat het wat beter ging de afgelopen 2 jaar.
Toen al gingen mijn gedachtes op en neer. Wanneer kan een mens een echt besluit nemen?
Het ene moment ben ik boos omdat hij nu zegt dat ik hem niet meer wil en afwijzend ben, het andere moment nerveus of ik hem zo niet wegjaag. En dat terwijl ik het zo misschien veel fijner heb. Het is een diepe angst om het vertrouwde gevoel (van hoe het hoort te zijn) weg te gooien. 16 jaar gewoontes en dingen gedeeld en gemaakt. Kan ik dat wel alleen? Ben ik in staat om een eigen leven op te bouwen of zal hij altijd in mijn hoofd blijven spoken, zal ik spijt krijgen als ik nu voor mezelf kies?
Doe ik hem daar niet vreselijk veel pijn mee? En de mensen om ons heen waar gaan die staan? Ik weet niet of ik hem zelf nog wil, maar ik wil ook niet dat een ander de lieve man uit onze begintijd krijgt. egoïstisch he?
Wat is het in mij, dat ik iemand zo ver kan drijven dit soort dingen te zeggen en te doen? Lief aan de buitenkant, ijs aan de binnenkant? Ik ben op. Alles gaat door. Werk, kinderen, huishouden enz enz. Ik moet zoveel, maar ik weet niet of het allemaal lukt.
Verder niks.
Ik was mijn kast aan het opruimen en kwam een aantal blaadjes tegen die ik een aantal jaren gelden geschreven heb. Dit raakte me diep. Het was geschreven vanuit mijn diepste gevoel. Toen al werd er wel eens gezegd dat ik zijn leven tot een hel maakte. In een gesprek dat we toen gehad hebben gaf hij aan dat hij zich niet zo lelijk wilde gedragen, maar dat dat voortkwam uit onmacht. Onmacht omdat ik hem tot wanhoop dreef. Ik schreef ook dat ik uitlegde dat mijn afstandelijkheid kwam doordat ik bang voor hem was. Hij vertelde dat hij zich voelde als een hond aan een ketting die geplaagd werd. ieder keer als de hond wilde reageren werd hij teruggetrokken. Ik ben toen een periode in gegaan waarin ik diep heb nagedacht of ik zo verder wilde. We zijn toen in relatietherapie gegaan en na 3 x haakte hij af, omdat hij het idee had dat hij erg werd aangevallen. En daarna rommelden we weer verder.
Ondanks dit allemaal had ik toch het idee dat het wat beter ging de afgelopen 2 jaar.
Toen al gingen mijn gedachtes op en neer. Wanneer kan een mens een echt besluit nemen?
Het ene moment ben ik boos omdat hij nu zegt dat ik hem niet meer wil en afwijzend ben, het andere moment nerveus of ik hem zo niet wegjaag. En dat terwijl ik het zo misschien veel fijner heb. Het is een diepe angst om het vertrouwde gevoel (van hoe het hoort te zijn) weg te gooien. 16 jaar gewoontes en dingen gedeeld en gemaakt. Kan ik dat wel alleen? Ben ik in staat om een eigen leven op te bouwen of zal hij altijd in mijn hoofd blijven spoken, zal ik spijt krijgen als ik nu voor mezelf kies?
Doe ik hem daar niet vreselijk veel pijn mee? En de mensen om ons heen waar gaan die staan? Ik weet niet of ik hem zelf nog wil, maar ik wil ook niet dat een ander de lieve man uit onze begintijd krijgt. egoïstisch he?
Wat is het in mij, dat ik iemand zo ver kan drijven dit soort dingen te zeggen en te doen? Lief aan de buitenkant, ijs aan de binnenkant? Ik ben op. Alles gaat door. Werk, kinderen, huishouden enz enz. Ik moet zoveel, maar ik weet niet of het allemaal lukt.
dinsdag 27 januari 2009 om 23:24
Meesjemeisje,
Wat ik niet begrijp is het volgende:
Hij zegt dat jij hem niet meer wil, dat je afwijzend bent. Maar dat is toch eigenlijk gek? Híj is toch degene die op een zakelijk SMS-je af en toe na niks van zich laat horen? Híj is toch degene die emotioneel de handdoek in de ring heeft gegooid door iets met een ander te beginnen en weg te gaan?
Ja, zogenaamd omdat jij zei dat hij dan maar moest gaan maar vind je het verdomme gek? Wat zou je nou op elkaars lip gaan zitten als je net zoiets hebt uitgevonden? Het is toch logisch dat je dan even een adempauze wil hebben?
Maar vervolgens blijft hij weg en hij negeert zijn gezin zo'n beetje en ondertussen tegen iedereen roepen dat jij hem niet meer terug wil. Maar wat doet hij om jullie relatie te redden dan?
Hij leeft het leven van een vrijgezel, laat alles aan jou over en vertelt wie het maar horen wil dat jij hem niet meer terug wil. Hij vergeet alleen even dat ook met jou te bespreken.
Hij dekt zich in. Wil waarschijnlijk zelf niet terug en kan dat op deze manier op jou afschuiven. Maar zo ís het niet. Jij wilde even adempauze nadat je uit moest vinden dat hij er een scharrel op nahield. Meer niet.
Of zie ik het nou verkeerd?
Wat ik niet begrijp is het volgende:
Hij zegt dat jij hem niet meer wil, dat je afwijzend bent. Maar dat is toch eigenlijk gek? Híj is toch degene die op een zakelijk SMS-je af en toe na niks van zich laat horen? Híj is toch degene die emotioneel de handdoek in de ring heeft gegooid door iets met een ander te beginnen en weg te gaan?
Ja, zogenaamd omdat jij zei dat hij dan maar moest gaan maar vind je het verdomme gek? Wat zou je nou op elkaars lip gaan zitten als je net zoiets hebt uitgevonden? Het is toch logisch dat je dan even een adempauze wil hebben?
Maar vervolgens blijft hij weg en hij negeert zijn gezin zo'n beetje en ondertussen tegen iedereen roepen dat jij hem niet meer terug wil. Maar wat doet hij om jullie relatie te redden dan?
Hij leeft het leven van een vrijgezel, laat alles aan jou over en vertelt wie het maar horen wil dat jij hem niet meer terug wil. Hij vergeet alleen even dat ook met jou te bespreken.
Hij dekt zich in. Wil waarschijnlijk zelf niet terug en kan dat op deze manier op jou afschuiven. Maar zo ís het niet. Jij wilde even adempauze nadat je uit moest vinden dat hij er een scharrel op nahield. Meer niet.
Of zie ik het nou verkeerd?
woensdag 28 januari 2009 om 07:26
ik las even terug wat ik gisteren geschtevn heb. Klonk wel wat zielig, maar zo voelde ik me ook met heel veel vragen
Jullie hebben gelijk. zo heeft hij het gezegd en zo zegt hij het nu. HIJ is degene die ieder contact afhoudt, dus hij is degene die helemaal niks doet. EIKEL.
Hij is degene die de handdoek in de ring gooide en gooit. En dan ook nog gezegd heeft dat hij met haar verder wilde. Dat vergeet je toch niet zomaar even.
Het ziet er inderdaad naar uit dat hij zich van alle kanten aan het indekken is om zijn eigen schuldgevoel weg te stoppen.Mmmm is dat niet al vaker gebeurd?
Ik voelde me gisteren zo ellendig. Slecht geslapen vannacht, maar jullie trekken me weer even in de realiteit. thanx
xxxx
Jullie hebben gelijk. zo heeft hij het gezegd en zo zegt hij het nu. HIJ is degene die ieder contact afhoudt, dus hij is degene die helemaal niks doet. EIKEL.
Hij is degene die de handdoek in de ring gooide en gooit. En dan ook nog gezegd heeft dat hij met haar verder wilde. Dat vergeet je toch niet zomaar even.
Het ziet er inderdaad naar uit dat hij zich van alle kanten aan het indekken is om zijn eigen schuldgevoel weg te stoppen.Mmmm is dat niet al vaker gebeurd?
Ik voelde me gisteren zo ellendig. Slecht geslapen vannacht, maar jullie trekken me weer even in de realiteit. thanx
xxxx
woensdag 28 januari 2009 om 08:39
Mees, dat je je zielig voelt zo nu en dan is prima. Dat moet ik zeker niet vergeten tegen je te zeggen. Natuurlijk voel je je zielig en verdrietig! Je hebt heel veel pijn en liefdesverdriet en je gaat overal ook nog eens in je eentje doorheen. Dat is ontzettend rot voor jou. Huil gerust en vertel gerust over je verdriet.
Het enige wat bijvoorbeeld Meds en ik proberen is je bij de realiteit houden. Dus dat je weer even teruggaat naar hoe het ook alweer zat en waarom ook alweer.
Weet meneer eigenlijk al wanneer hij uitgedacht is? Wanneer gaat hij met jou het gesprek aan over hoe nu verder. Of er samen verder wordt gegaan (met álle gevolgen van dien), of dat jullie het afzonderlijk van elkaar gaan doen allemaal (met de gevolgen daar weer van).
Weet je wat je tegen hem wil zeggen in een gesprek? Wil je hem met zijden handschoenen aanpakken in de hoop dat het weer goedkomt tussen jullie of ga je de confrontatie aan en wil je ook zijn aandeel en vooral zijn vreemdgaan aan de kaak stellen, ook als dat betekent dat hij niet meer bij je terugkomt?
Probeer vooruit te denken. Probeer vast een beetje te brainstormen met ons over hoe nu verder. Is dat wat?
Het enige wat bijvoorbeeld Meds en ik proberen is je bij de realiteit houden. Dus dat je weer even teruggaat naar hoe het ook alweer zat en waarom ook alweer.
Weet meneer eigenlijk al wanneer hij uitgedacht is? Wanneer gaat hij met jou het gesprek aan over hoe nu verder. Of er samen verder wordt gegaan (met álle gevolgen van dien), of dat jullie het afzonderlijk van elkaar gaan doen allemaal (met de gevolgen daar weer van).
Weet je wat je tegen hem wil zeggen in een gesprek? Wil je hem met zijden handschoenen aanpakken in de hoop dat het weer goedkomt tussen jullie of ga je de confrontatie aan en wil je ook zijn aandeel en vooral zijn vreemdgaan aan de kaak stellen, ook als dat betekent dat hij niet meer bij je terugkomt?
Probeer vooruit te denken. Probeer vast een beetje te brainstormen met ons over hoe nu verder. Is dat wat?
woensdag 28 januari 2009 om 09:25
ik tik even ´stiekem´op mijn werk haha. Het is even rustig.
Dat brainstormen is een heel goed idee. Ik denk dat het niet al te lang meer moet duren voor ik wat wil weten. Dit maakt me erg onzeker en ik kan nog geen enkele weg inslaan.
Ik zal hem zeker niet met handschoentjes aanpakken, ondanks ik dat wel moeilijk vind. Vooral om nu eens te zeggen wat ik denk en voel. Ik denk dat ik nu wel zo sterk ben om de confrontatie aan te gaan ook al verlies ik hem daarmee. Hij heeft me gekwetst en nu kwetst hij me nog meer door alle tijd te nemen om na te denken. Er zei iemand tegen me: waarschijnlijk schammt hij zich en is hij nu helemaal dichtgeklapt. Er gaat dan door mijn hoofd, misschien heeft ze gelijk.
Maar kort daarop dacht ja en. Dan nog zal hij iets moeten aangeven.
Vrijdag na mijn afspraak bij de psycholoog ben ik van plan om nog 1 x te mailen. Hij moet dit weekend laten weten waar hij staat, anders kan ik niet verder.
Ik zal hem duidelijk aangeven dat ik het ook erg vervelend vind om van anderen te horen dat ik hem afwijs terwijl hij niks onderneemt. Ik wil hem ook vertellen dat het vreemdgaan voor hem nu als een vlucht lijkt, maar dat het bij zo veel meer teweeg heeft gebarcht. Wantrouwen, boosheid, verdriet enz. hoop dat hij dit gaat snappen en zijn kop niet in het zand duwt. Als we een enkele keer wel eens spraken over situaties zei hij altijd: je doet net of ik altijd een enorme bruut ben. Boem ik heb het weer gedaan.
Ik weet nu ook dat of er een doorstart komt of niet, dat we voorlopig niet bij elkaar gaan wonen.Ik ben heel bang dat het dan 3 weken goed gaat en dat we dan in dezelfde tred doorlopen als de afgelopen jaren. Pas als zou blijken dat de rust wederkeert en ik met alle emoties om kan gaan dan valt daar weer over na te denken. Als hij voor me wil gaan accepteert hij dit. En dan niet als vrijgezel, maar als getrouwde man die even apart woont.
Ik hoop zo dat ik in een gesprek ook bij mezelf kan blijven. Als er veel verwijten komen ben ik bang dat ik alleen maar in de verdediging schiet. Toch moet het er van komen.
Dat brainstormen is een heel goed idee. Ik denk dat het niet al te lang meer moet duren voor ik wat wil weten. Dit maakt me erg onzeker en ik kan nog geen enkele weg inslaan.
Ik zal hem zeker niet met handschoentjes aanpakken, ondanks ik dat wel moeilijk vind. Vooral om nu eens te zeggen wat ik denk en voel. Ik denk dat ik nu wel zo sterk ben om de confrontatie aan te gaan ook al verlies ik hem daarmee. Hij heeft me gekwetst en nu kwetst hij me nog meer door alle tijd te nemen om na te denken. Er zei iemand tegen me: waarschijnlijk schammt hij zich en is hij nu helemaal dichtgeklapt. Er gaat dan door mijn hoofd, misschien heeft ze gelijk.
Maar kort daarop dacht ja en. Dan nog zal hij iets moeten aangeven.
Vrijdag na mijn afspraak bij de psycholoog ben ik van plan om nog 1 x te mailen. Hij moet dit weekend laten weten waar hij staat, anders kan ik niet verder.
Ik zal hem duidelijk aangeven dat ik het ook erg vervelend vind om van anderen te horen dat ik hem afwijs terwijl hij niks onderneemt. Ik wil hem ook vertellen dat het vreemdgaan voor hem nu als een vlucht lijkt, maar dat het bij zo veel meer teweeg heeft gebarcht. Wantrouwen, boosheid, verdriet enz. hoop dat hij dit gaat snappen en zijn kop niet in het zand duwt. Als we een enkele keer wel eens spraken over situaties zei hij altijd: je doet net of ik altijd een enorme bruut ben. Boem ik heb het weer gedaan.
Ik weet nu ook dat of er een doorstart komt of niet, dat we voorlopig niet bij elkaar gaan wonen.Ik ben heel bang dat het dan 3 weken goed gaat en dat we dan in dezelfde tred doorlopen als de afgelopen jaren. Pas als zou blijken dat de rust wederkeert en ik met alle emoties om kan gaan dan valt daar weer over na te denken. Als hij voor me wil gaan accepteert hij dit. En dan niet als vrijgezel, maar als getrouwde man die even apart woont.
Ik hoop zo dat ik in een gesprek ook bij mezelf kan blijven. Als er veel verwijten komen ben ik bang dat ik alleen maar in de verdediging schiet. Toch moet het er van komen.
woensdag 28 januari 2009 om 11:50
ok, misschien impulsief maar...
ik heb hem net een mail gestuurd met daarin dat ik nu wil weten wat hij wil. dat ik het niet eerlijk vind dat hij zegt dat ik afwijzend ben en dat hij vervolgens niks laat horen.
Duidelijk geweest dat ik nog niet weet wat ik wil.
Gezegd dat hij niet de keuze heeft tussen haar en mij, want dan heeft hij zijn keuze in mijn ogen al gemaakt.
ben zeer benieuwd. Als ik hier ook niks op hoor dan ga ik verder.
Het is een lange mail gewoden, waarin ik duidelijk uiteen gezet heb wat ik denk. En dat het gat dat hij geslagen heeft met de dag groter wordt op deze manier.
ik heb hem net een mail gestuurd met daarin dat ik nu wil weten wat hij wil. dat ik het niet eerlijk vind dat hij zegt dat ik afwijzend ben en dat hij vervolgens niks laat horen.
Duidelijk geweest dat ik nog niet weet wat ik wil.
Gezegd dat hij niet de keuze heeft tussen haar en mij, want dan heeft hij zijn keuze in mijn ogen al gemaakt.
ben zeer benieuwd. Als ik hier ook niks op hoor dan ga ik verder.
Het is een lange mail gewoden, waarin ik duidelijk uiteen gezet heb wat ik denk. En dat het gat dat hij geslagen heeft met de dag groter wordt op deze manier.
donderdag 29 januari 2009 om 14:55
Hoi,
niet zo lekker. Ik heb een reactie op mijn mail gehad. Veel dingen wist ik al dat hij er zo over dacht, maar toch doet het zeer. Ik zal vanavond wat meer typen. De kids komen zo uit school..
Aan het einde van zijn mail geeft hij aan dat als ik zijn verhaal naast me neer wil leggen er niet serieus aan wilde gaan werken en vrolijk verder wil gaan met mijn leven ik niet hoef te reageren. En fijn dat ik bijna een goede reden heb gevonden (het vreemdgaan) om mijn gedrag van de afgelopen jaren te rechtvaardigen. Nu hoef ik me nergens voor te verantwoorden. Aldus zijn woorden.
Er stond natuurlijk nog veel meer in. Zeer aanvallend en 15 jaar lang ellende die hij met zijn liefde heeft kunnen dragen, maar nu niet meer.
Tsjonge wat kun je je leeg voelen.
Tot vanavond. xx
niet zo lekker. Ik heb een reactie op mijn mail gehad. Veel dingen wist ik al dat hij er zo over dacht, maar toch doet het zeer. Ik zal vanavond wat meer typen. De kids komen zo uit school..
Aan het einde van zijn mail geeft hij aan dat als ik zijn verhaal naast me neer wil leggen er niet serieus aan wilde gaan werken en vrolijk verder wil gaan met mijn leven ik niet hoef te reageren. En fijn dat ik bijna een goede reden heb gevonden (het vreemdgaan) om mijn gedrag van de afgelopen jaren te rechtvaardigen. Nu hoef ik me nergens voor te verantwoorden. Aldus zijn woorden.
Er stond natuurlijk nog veel meer in. Zeer aanvallend en 15 jaar lang ellende die hij met zijn liefde heeft kunnen dragen, maar nu niet meer.
Tsjonge wat kun je je leeg voelen.
Tot vanavond. xx
donderdag 29 januari 2009 om 14:58
o ja nog even dit.
Ik mailde gisteren nog even dat ik onverwachts vrij was vandaag. Hij reageerde hierop met, o vrij in de zin van dan hoef ik er zeker niet op te rekenen om de kinderen te zien als jij thuis bent.
Ik heb teruggeschreven: Nee, in de zin van ik heb de auto niet nodig voor het geval je nog ziek bent. (dan hoeft hij niet te haasten, hij moet nu een uur rijden om hier te komen en werkt nog niet door de griep)Je mag de kinderen altijd zien als je wilt, dat weet je best.
Geen reactie meer gehad daarna.
Ik mailde gisteren nog even dat ik onverwachts vrij was vandaag. Hij reageerde hierop met, o vrij in de zin van dan hoef ik er zeker niet op te rekenen om de kinderen te zien als jij thuis bent.
Ik heb teruggeschreven: Nee, in de zin van ik heb de auto niet nodig voor het geval je nog ziek bent. (dan hoeft hij niet te haasten, hij moet nu een uur rijden om hier te komen en werkt nog niet door de griep)Je mag de kinderen altijd zien als je wilt, dat weet je best.
Geen reactie meer gehad daarna.
donderdag 29 januari 2009 om 15:02
Meeeeesssssssssssssssssss...........
Ik zit met tranen in mijn ogen, laat staan wat jij nu moet voelen.
Ok, het is dus allemaal jouw schuld. Hij heeft geleden en alleen als jij bereid bent om serieus aan de slag te gaan met jezelf dan hebben jullie nog een kans.
Zie je wat gemeen dit is? Hoe hij je in een hoek zet? Want nu kun je geen kant uit dan alleen zeggen ok, we gaan door en ik ga álles op alles zetten om mezelf (dus niet hij ook) te veranderen, óf je zegt ik stop er mee. Meer keuzes zijn er niet in het menu. Erg beperkt vind je ook niet? En zijn vreemdgaan mag dus niet een al te grote rol gaan spelen in het 'goedmaken' want jij had het verdiend.
Mees, wees eens eerlijk (dat ben je al, dat weet ik wel maar graaf eens diep) waar kan hij op doelen. Wat heb jij 'allemaal' gedaan dat hij deze houding aanneemt? Heb je enig idee?
Zo niet, of vind je oprecht dat hij schromelijk overdrijft, gooi die hele fucking mail dan van je af meid. Wordt razend, sla een kussen aan vellen met een paraplu maar gooi het van je af.
Ik hoop dat je later nog komt posten...Ik ben misschien nu ook wel een beetje te heftig aan het reageren.
XXX
Ik zit met tranen in mijn ogen, laat staan wat jij nu moet voelen.
Ok, het is dus allemaal jouw schuld. Hij heeft geleden en alleen als jij bereid bent om serieus aan de slag te gaan met jezelf dan hebben jullie nog een kans.
Zie je wat gemeen dit is? Hoe hij je in een hoek zet? Want nu kun je geen kant uit dan alleen zeggen ok, we gaan door en ik ga álles op alles zetten om mezelf (dus niet hij ook) te veranderen, óf je zegt ik stop er mee. Meer keuzes zijn er niet in het menu. Erg beperkt vind je ook niet? En zijn vreemdgaan mag dus niet een al te grote rol gaan spelen in het 'goedmaken' want jij had het verdiend.
Mees, wees eens eerlijk (dat ben je al, dat weet ik wel maar graaf eens diep) waar kan hij op doelen. Wat heb jij 'allemaal' gedaan dat hij deze houding aanneemt? Heb je enig idee?
Zo niet, of vind je oprecht dat hij schromelijk overdrijft, gooi die hele fucking mail dan van je af meid. Wordt razend, sla een kussen aan vellen met een paraplu maar gooi het van je af.
Ik hoop dat je later nog komt posten...Ik ben misschien nu ook wel een beetje te heftig aan het reageren.
XXX
donderdag 29 januari 2009 om 15:37
donderdag 29 januari 2009 om 16:15
Ik lees net dit topic, en sorry ik kan het me niet laten om even te reageren!
Wat een stomme rotzak is die man, weet je wat hij aan het doen is?
Meneer is gewoon lekker bezig met zijn nieuwe vlam, vandaar dat hij zelfs geen tijd heeft om aan zijn kinderen te denken. Vandaar dat jij hem zo onverschillig laat.
Het is NIET jouw schuld, het is ZIJN schuld. Als er problemen zijn in een relatie, dan spreek je erover, ga je het niet ergens anders zoeken. Hij gebruikt dit trouwens alleen maar als excuus om zijn daden goed te praten! Hij is een lafaard, hij haalt je onderdoor en laat zelfs zijn kinderen in de steek terwijl hij ligt te rollebollen met die andere (en wees maar zeker dat het zo is!) en hij durft zelfs niet toegeven dat hij in de fout gaat!
Hoe kan je een huwelijk van zoveel jaren, en je bloedeigen kinderen zo in de steek laten voor één of andere del die even je pad kruist?
Sorry, wel heftig, maar kon het me niet laten!
Wat een stomme rotzak is die man, weet je wat hij aan het doen is?
Meneer is gewoon lekker bezig met zijn nieuwe vlam, vandaar dat hij zelfs geen tijd heeft om aan zijn kinderen te denken. Vandaar dat jij hem zo onverschillig laat.
Het is NIET jouw schuld, het is ZIJN schuld. Als er problemen zijn in een relatie, dan spreek je erover, ga je het niet ergens anders zoeken. Hij gebruikt dit trouwens alleen maar als excuus om zijn daden goed te praten! Hij is een lafaard, hij haalt je onderdoor en laat zelfs zijn kinderen in de steek terwijl hij ligt te rollebollen met die andere (en wees maar zeker dat het zo is!) en hij durft zelfs niet toegeven dat hij in de fout gaat!
Hoe kan je een huwelijk van zoveel jaren, en je bloedeigen kinderen zo in de steek laten voor één of andere del die even je pad kruist?
Sorry, wel heftig, maar kon het me niet laten!
donderdag 29 januari 2009 om 16:44
Eleonora ik weet waar hij op doelt.
* Ik heb de financien altijd gedaan wat niet zo goed ging. Ik gaf aan dat ik het allmaal wel kon, maar het lukt niet. We hadden een hoop lasten en kwamen steeds dieper te zitten. In het begin liet ik hem daarbuiten omdat ik hem wilde beschermen, Fout weet ik nu. Heb ik ook tegen hem gezegd. Daarna liet hij het nog steeds aan mij over. Nooit vroeg hij hoe het ging, waarschijnlijk uit vertrouwen, maar ik voelde me er alleen in en durfde het niet te zeggen als er iets fout ging. Bang dat hij boos zou worden. hij gaf toen aan dat ik hem niet neer moet zetten als een of andere bruut of massamoordenaar. Ik overdreef.
* Hij doet niks goed in mijn ogen voelt hij. Huishoudelijk werk waar ik commentaar op had. (als hij al wat deed maar goed) De kinderen helpen met huiswerk. Vaak nam ik dat over. Ik weet waarom. Als de kinderen er geen zin meer in hadden of teveel commentaar gaven werd hij boos. Om dat te voorkomen wilde ik ze helpen.
* Hij geeft aan dat hij niks alleen mocht doen. Dit vind ik onzin. Hij neemt nooit initiatief tot iets ondernemen. Het enige is dat hij vorig jaar naar de sportschool wilde en ik aangaf dat dat niet handig was onder het eten. Of alsik ´s avonds eens weg moest vroeg ik of het op een andere dag kon.
* Hij voelt dat ik hem altijd op zijn fouten wees. Als ik bv. uit mijn werk kwam en hij vrij wasgeweest en het was een takkezooi in huis kon ik alleen maar mopperen i.p.v. eerst gezellig koffie drinken.
Heel veel gedragingen van mij kwamen voort uit een bepaalde angst. ik had geen controle over zijn boze uitingen, dus wilde ik over de rest wel controle houden.
Hij heeft het gevoel dat ik hem al die jaren gecontroleerd heb op zijn doen en laten, terwijl hij geen aanleiding gaf tot wantrouwen. Ik zie dit niet als controleren, maar als meeleven.
Heel vaak heb ik hem in mijn ogen gesteund met van alles. Hij ziet dat nu als bemoeizucht en het vastzetten van hem in huis.
Een aantal jaren geleden zat hij ook in een dip. Wat ik ook zei hij kwam er niet uit. Ik heb toen gezegd dat hij hulp nodig had. Dat was niet zo. ´s middags vond ik hem in bed met lege pillenstrips naast hem. Ik werd bang, verdrietig en schrok. Ik heb meteen de huisarts gebeld en hij zei dat met wat hij geslikt had alleen maar 2 dagen zou slapen.
Daarna werd ik boos op hem. Hoe kon hij ons in de steek laten. De helpende hand werd hem gereikt en hij pakte die niet.
Nu verwijt hij mij dat ik daar nooit op terug ben gekomen. Dat ik daar geen inleving voor toonde. Dat ik mijn boosheid van toen nooit heb teruggenomen.
We hebben er idd niet meer over gesproken. Hij wilde geen hulp en ik wist niet wat ik er mee aan moest. Het was mijn schuld dat hij zover gekomen was.
* Hij vraagt waarom ik hem niet kan steunen zoals ik bij de kinderen doe. Zoals ik hun aanmoedig langs de voetballijn.
Als ik alles bekijk komt er veel voort bij mij uit angst, wrok en verbittering. Waarom laat ik me dit aandoen. waarom was ik niet sterk genoeg om na een boze bui op te stappen. Waarom ziet hij zijn aandeel niet.
Ik moet nu op mijn kniën vergiffenis vragen en hard aan mezelf werken wil hij verder gaan. Ik moet de keuze maken.
Ik ben een boek aan het lezen. Of het goed is weet ik niet. Scheiden of blijven.
Daar worden een aantal essentiële vragen in gesteld. Als het antwoord op de vragen een bepaald patroon aangeven is het beter om de relatie te beïndigen. Of als er nog levensvatbaarheid is om door te gaan.
Het punt dat er fysiek geweld is gebruikt en dat hij zijn aandeel niet ziet zou al genoeg moeten zijn om stop te zeggen.
Ik weet het niet. Aan de ene kant wil ik wel praten, maar aan de andere kant wil ik niet op mijn kniën
* Ik heb de financien altijd gedaan wat niet zo goed ging. Ik gaf aan dat ik het allmaal wel kon, maar het lukt niet. We hadden een hoop lasten en kwamen steeds dieper te zitten. In het begin liet ik hem daarbuiten omdat ik hem wilde beschermen, Fout weet ik nu. Heb ik ook tegen hem gezegd. Daarna liet hij het nog steeds aan mij over. Nooit vroeg hij hoe het ging, waarschijnlijk uit vertrouwen, maar ik voelde me er alleen in en durfde het niet te zeggen als er iets fout ging. Bang dat hij boos zou worden. hij gaf toen aan dat ik hem niet neer moet zetten als een of andere bruut of massamoordenaar. Ik overdreef.
* Hij doet niks goed in mijn ogen voelt hij. Huishoudelijk werk waar ik commentaar op had. (als hij al wat deed maar goed) De kinderen helpen met huiswerk. Vaak nam ik dat over. Ik weet waarom. Als de kinderen er geen zin meer in hadden of teveel commentaar gaven werd hij boos. Om dat te voorkomen wilde ik ze helpen.
* Hij geeft aan dat hij niks alleen mocht doen. Dit vind ik onzin. Hij neemt nooit initiatief tot iets ondernemen. Het enige is dat hij vorig jaar naar de sportschool wilde en ik aangaf dat dat niet handig was onder het eten. Of alsik ´s avonds eens weg moest vroeg ik of het op een andere dag kon.
* Hij voelt dat ik hem altijd op zijn fouten wees. Als ik bv. uit mijn werk kwam en hij vrij wasgeweest en het was een takkezooi in huis kon ik alleen maar mopperen i.p.v. eerst gezellig koffie drinken.
Heel veel gedragingen van mij kwamen voort uit een bepaalde angst. ik had geen controle over zijn boze uitingen, dus wilde ik over de rest wel controle houden.
Hij heeft het gevoel dat ik hem al die jaren gecontroleerd heb op zijn doen en laten, terwijl hij geen aanleiding gaf tot wantrouwen. Ik zie dit niet als controleren, maar als meeleven.
Heel vaak heb ik hem in mijn ogen gesteund met van alles. Hij ziet dat nu als bemoeizucht en het vastzetten van hem in huis.
Een aantal jaren geleden zat hij ook in een dip. Wat ik ook zei hij kwam er niet uit. Ik heb toen gezegd dat hij hulp nodig had. Dat was niet zo. ´s middags vond ik hem in bed met lege pillenstrips naast hem. Ik werd bang, verdrietig en schrok. Ik heb meteen de huisarts gebeld en hij zei dat met wat hij geslikt had alleen maar 2 dagen zou slapen.
Daarna werd ik boos op hem. Hoe kon hij ons in de steek laten. De helpende hand werd hem gereikt en hij pakte die niet.
Nu verwijt hij mij dat ik daar nooit op terug ben gekomen. Dat ik daar geen inleving voor toonde. Dat ik mijn boosheid van toen nooit heb teruggenomen.
We hebben er idd niet meer over gesproken. Hij wilde geen hulp en ik wist niet wat ik er mee aan moest. Het was mijn schuld dat hij zover gekomen was.
* Hij vraagt waarom ik hem niet kan steunen zoals ik bij de kinderen doe. Zoals ik hun aanmoedig langs de voetballijn.
Als ik alles bekijk komt er veel voort bij mij uit angst, wrok en verbittering. Waarom laat ik me dit aandoen. waarom was ik niet sterk genoeg om na een boze bui op te stappen. Waarom ziet hij zijn aandeel niet.
Ik moet nu op mijn kniën vergiffenis vragen en hard aan mezelf werken wil hij verder gaan. Ik moet de keuze maken.
Ik ben een boek aan het lezen. Of het goed is weet ik niet. Scheiden of blijven.
Daar worden een aantal essentiële vragen in gesteld. Als het antwoord op de vragen een bepaald patroon aangeven is het beter om de relatie te beïndigen. Of als er nog levensvatbaarheid is om door te gaan.
Het punt dat er fysiek geweld is gebruikt en dat hij zijn aandeel niet ziet zou al genoeg moeten zijn om stop te zeggen.
Ik weet het niet. Aan de ene kant wil ik wel praten, maar aan de andere kant wil ik niet op mijn kniën
donderdag 29 januari 2009 om 17:16
quote:mees12 schreef op 29 januari 2009 @ 16:44:
Eleonora ik weet waar hij op doelt.
* Ik heb de financien altijd gedaan wat niet zo goed ging. Ik gaf aan dat ik het allmaal wel kon, maar het lukt niet. We hadden een hoop lasten en kwamen steeds dieper te zitten. In het begin liet ik hem daarbuiten omdat ik hem wilde beschermen, Fout weet ik nu. Heb ik ook tegen hem gezegd. Daarna liet hij het nog steeds aan mij over. Nooit vroeg hij hoe het ging, waarschijnlijk uit vertrouwen, maar ik voelde me er alleen in en durfde het niet te zeggen als er iets fout ging. Bang dat hij boos zou worden. hij gaf toen aan dat ik hem niet neer moet zetten als een of andere bruut of massamoordenaar. Ik overdreef.
Hey mees, natuurlijk heb jij ook een aandeel in het geheel, maar je moet niet terugkijken op situaties. Vraag jezelf af waarom je bepaalde dingen niet aan hem over kon laten, en waarom je bang bent voor zijn boosheid. Met die antwoorden moet je wat doen
* Hij doet niks goed in mijn ogen voelt hij. Huishoudelijk werk waar ik commentaar op had. (als hij al wat deed maar goed) De kinderen helpen met huiswerk. Vaak nam ik dat over. Ik weet waarom. Als de kinderen er geen zin meer in hadden of teveel commentaar gaven werd hij boos. Om dat te voorkomen wilde ik ze helpen.
Je hoeft jezelf niet te verantwoorden, dat doe je nu namelijk, hij is een volwassen man en als hij vond dat jij teveel kritiek op hem had, dan had ie daar wat van moeten zeggen.
* Hij geeft aan dat hij niks alleen mocht doen. Dit vind ik onzin. Hij neemt nooit initiatief tot iets ondernemen. Het enige is dat hij vorig jaar naar de sportschool wilde en ik aangaf dat dat niet handig was onder het eten. Of alsik ´s avonds eens weg moest vroeg ik of het op een andere dag kon. Hier hetzelfde Mees, jij verantwoord je gedrag, dat hoeft niet. Hij moet deze oude koeien niet uit de sloot halen. Hij moet bij zichzelf te rade gaan waarom hij niet tegen jou inging
* Hij voelt dat ik hem altijd op zijn fouten wees. Als ik bv. uit mijn werk kwam en hij vrij wasgeweest en het was een takkezooi in huis kon ik alleen maar mopperen i.p.v. eerst gezellig koffie drinken.
Dan had ie dat op die momenten moeten zeggen, als je feedback krijgt met woorden als , altijd, nooit en alleen maar, daar kan je helemaal niks mee
Heel veel gedragingen van mij kwamen voort uit een bepaalde angst. ik had geen controle over zijn boze uitingen, dus wilde ik over de rest wel controle houden.
Daar moet je over nadenken, niet voor hem, maar voor jezelf, waarom wil jij die conflicten vermijden, vind je het erg als iemand boos op je is? en waarom dan?
Hij heeft het gevoel dat ik hem al die jaren gecontroleerd heb op zijn doen en laten, terwijl hij geen aanleiding gaf tot wantrouwen. Ik zie dit niet als controleren, maar als meeleven.
Meessie het is een beschuldiging die hij niet kan staven, het is een gevoel en dat zegt niks over de realiteit
Heel vaak heb ik hem in mijn ogen gesteund met van alles. Hij ziet dat nu als bemoeizucht en het vastzetten van hem in huis.
Een aantal jaren geleden zat hij ook in een dip. Wat ik ook zei hij kwam er niet uit. Ik heb toen gezegd dat hij hulp nodig had. Dat was niet zo. ´s middags vond ik hem in bed met lege pillenstrips naast hem. Ik werd bang, verdrietig en schrok. Ik heb meteen de huisarts gebeld en hij zei dat met wat hij geslikt had alleen maar 2 dagen zou slapen.
Daarna werd ik boos op hem. Hoe kon hij ons in de steek laten. De helpende hand werd hem gereikt en hij pakte die niet.
Nu verwijt hij mij dat ik daar nooit op terug ben gekomen. Dat ik daar geen inleving voor toonde. Dat ik mijn boosheid van toen nooit heb teruggenomen.
We hebben er idd niet meer over gesproken. Hij wilde geen hulp en ik wist niet wat ik er mee aan moest. Het was mijn schuld dat hij zover gekomen was.
Twee woorden: EMOTIONELE CHANTAGE
* Hij vraagt waarom ik hem niet kan steunen zoals ik bij de kinderen doe. Zoals ik hun aanmoedig langs de voetballijn.
Als ik alles bekijk komt er veel voort bij mij uit angst, wrok en verbittering. Waarom laat ik me dit aandoen. waarom was ik niet sterk genoeg om na een boze bui op te stappen. Waarom ziet hij zijn aandeel niet.
Ik moet nu op mijn kniën vergiffenis vragen en hard aan mezelf werken wil hij verder gaan. Ik moet de keuze maken.
Ik ben een boek aan het lezen. Of het goed is weet ik niet. Scheiden of blijven.
Daar worden een aantal essentiële vragen in gesteld. Als het antwoord op de vragen een bepaald patroon aangeven is het beter om de relatie te beïndigen. Of als er nog levensvatbaarheid is om door te gaan.
Het punt dat er fysiek geweld is gebruikt en dat hij zijn aandeel niet ziet zou al genoeg moeten zijn om stop te zeggen.
Ik weet het niet. Aan de ene kant wil ik wel praten, maar aan de andere kant wil ik niet op mijn kniën
Jij bent nooit verantwoordelijk voor het gevoel van een andere volwassene, je bent verantw. voor je eigen gevoel. Laat je dat niet aanpraten.
Eleonora ik weet waar hij op doelt.
* Ik heb de financien altijd gedaan wat niet zo goed ging. Ik gaf aan dat ik het allmaal wel kon, maar het lukt niet. We hadden een hoop lasten en kwamen steeds dieper te zitten. In het begin liet ik hem daarbuiten omdat ik hem wilde beschermen, Fout weet ik nu. Heb ik ook tegen hem gezegd. Daarna liet hij het nog steeds aan mij over. Nooit vroeg hij hoe het ging, waarschijnlijk uit vertrouwen, maar ik voelde me er alleen in en durfde het niet te zeggen als er iets fout ging. Bang dat hij boos zou worden. hij gaf toen aan dat ik hem niet neer moet zetten als een of andere bruut of massamoordenaar. Ik overdreef.
Hey mees, natuurlijk heb jij ook een aandeel in het geheel, maar je moet niet terugkijken op situaties. Vraag jezelf af waarom je bepaalde dingen niet aan hem over kon laten, en waarom je bang bent voor zijn boosheid. Met die antwoorden moet je wat doen
* Hij doet niks goed in mijn ogen voelt hij. Huishoudelijk werk waar ik commentaar op had. (als hij al wat deed maar goed) De kinderen helpen met huiswerk. Vaak nam ik dat over. Ik weet waarom. Als de kinderen er geen zin meer in hadden of teveel commentaar gaven werd hij boos. Om dat te voorkomen wilde ik ze helpen.
Je hoeft jezelf niet te verantwoorden, dat doe je nu namelijk, hij is een volwassen man en als hij vond dat jij teveel kritiek op hem had, dan had ie daar wat van moeten zeggen.
* Hij geeft aan dat hij niks alleen mocht doen. Dit vind ik onzin. Hij neemt nooit initiatief tot iets ondernemen. Het enige is dat hij vorig jaar naar de sportschool wilde en ik aangaf dat dat niet handig was onder het eten. Of alsik ´s avonds eens weg moest vroeg ik of het op een andere dag kon. Hier hetzelfde Mees, jij verantwoord je gedrag, dat hoeft niet. Hij moet deze oude koeien niet uit de sloot halen. Hij moet bij zichzelf te rade gaan waarom hij niet tegen jou inging
* Hij voelt dat ik hem altijd op zijn fouten wees. Als ik bv. uit mijn werk kwam en hij vrij wasgeweest en het was een takkezooi in huis kon ik alleen maar mopperen i.p.v. eerst gezellig koffie drinken.
Dan had ie dat op die momenten moeten zeggen, als je feedback krijgt met woorden als , altijd, nooit en alleen maar, daar kan je helemaal niks mee
Heel veel gedragingen van mij kwamen voort uit een bepaalde angst. ik had geen controle over zijn boze uitingen, dus wilde ik over de rest wel controle houden.
Daar moet je over nadenken, niet voor hem, maar voor jezelf, waarom wil jij die conflicten vermijden, vind je het erg als iemand boos op je is? en waarom dan?
Hij heeft het gevoel dat ik hem al die jaren gecontroleerd heb op zijn doen en laten, terwijl hij geen aanleiding gaf tot wantrouwen. Ik zie dit niet als controleren, maar als meeleven.
Meessie het is een beschuldiging die hij niet kan staven, het is een gevoel en dat zegt niks over de realiteit
Heel vaak heb ik hem in mijn ogen gesteund met van alles. Hij ziet dat nu als bemoeizucht en het vastzetten van hem in huis.
Een aantal jaren geleden zat hij ook in een dip. Wat ik ook zei hij kwam er niet uit. Ik heb toen gezegd dat hij hulp nodig had. Dat was niet zo. ´s middags vond ik hem in bed met lege pillenstrips naast hem. Ik werd bang, verdrietig en schrok. Ik heb meteen de huisarts gebeld en hij zei dat met wat hij geslikt had alleen maar 2 dagen zou slapen.
Daarna werd ik boos op hem. Hoe kon hij ons in de steek laten. De helpende hand werd hem gereikt en hij pakte die niet.
Nu verwijt hij mij dat ik daar nooit op terug ben gekomen. Dat ik daar geen inleving voor toonde. Dat ik mijn boosheid van toen nooit heb teruggenomen.
We hebben er idd niet meer over gesproken. Hij wilde geen hulp en ik wist niet wat ik er mee aan moest. Het was mijn schuld dat hij zover gekomen was.
Twee woorden: EMOTIONELE CHANTAGE
* Hij vraagt waarom ik hem niet kan steunen zoals ik bij de kinderen doe. Zoals ik hun aanmoedig langs de voetballijn.
Als ik alles bekijk komt er veel voort bij mij uit angst, wrok en verbittering. Waarom laat ik me dit aandoen. waarom was ik niet sterk genoeg om na een boze bui op te stappen. Waarom ziet hij zijn aandeel niet.
Ik moet nu op mijn kniën vergiffenis vragen en hard aan mezelf werken wil hij verder gaan. Ik moet de keuze maken.
Ik ben een boek aan het lezen. Of het goed is weet ik niet. Scheiden of blijven.
Daar worden een aantal essentiële vragen in gesteld. Als het antwoord op de vragen een bepaald patroon aangeven is het beter om de relatie te beïndigen. Of als er nog levensvatbaarheid is om door te gaan.
Het punt dat er fysiek geweld is gebruikt en dat hij zijn aandeel niet ziet zou al genoeg moeten zijn om stop te zeggen.
Ik weet het niet. Aan de ene kant wil ik wel praten, maar aan de andere kant wil ik niet op mijn kniën
Jij bent nooit verantwoordelijk voor het gevoel van een andere volwassene, je bent verantw. voor je eigen gevoel. Laat je dat niet aanpraten.
