Niet mijn type, toch verliefd

Hi,



Graag zou ik eens horen wat jullie van het volgende vinden, want ik kom er zelf niet zo goed uit.



Ongeveer twee maanden geleden was ik met een groep vrienden op een feest. Met één van deze vrienden is er toen, geheel onverwacht, één en ander gebeurd. Het kwam voor ons allebei als een verrassing, want eigenlijk hadden we elkaar nog nooit zo bekeken. Maar het gebeurde gewoon. 'The morning after' hebben we echter besloten dat het beter was om de boel gewoon platonisch te houden. Hij ging terug naar huis (woont niet in Nederland) en we zijn op de oude voet verder gegaan (gewoon als vrienden dus).



Maar...sindsdien ben ik er aan blijven denken. En hij ook, zo vertelde hij me afgelopen weekend. Ik heb het een tijd lang heel succesvol weten te negeren, maar het komt er eigenlijk op neer dat ik hem niet uit mijn hoofd kan zetten. En dat is de afgelopen tijd iedere dag een beetje erger geworden. Nu heeft hij besloten om het vliegtuig te pakken en mij dit weekend op te zoeken.



Klinkt niet echt als een probleem, maar ik verkeer in redelijke staat van 'paniek'. Deze jongen is namelijk zo ongeveer alles waar ik normaliter hard voor wegloop. Hij is qua uiterlijk mijn type niet, nogal een 'bad boy' (vroeger een aantal foute dingen gedaan etc.) en woont bovendien in een ander land. Ik houd graag de controle over mijn gevoelens en ben niet gewend aan heftige emoties. In dit geval ben ik echter bang dat ik heel hard voor hem ga vallen. Ik kan nergens anders meer aan denken, voel me constant alsof ik zes koppen koffie achterover heb geslagen. Ik ben bang dat ik het, als ik hem zie, echt niet meer tegen kan houden en ik weet niet of het wel verstandig is om iets met hem te beginnen. Normaliter ga ik altijd voor het degelijke/veilige type en deze jongen is compleet het tegenovergestelde. Hij heeft z'n leven wel redelijk omgegooid en zijn 'foute' verleden achter zich gelaten, maar echt de ideale schoonzoon zal 't nooit worden.



Nog een problematische bijkomstigheid is natuurlijk dat hij in het buitenland woont, dus zou het ook nog eens een long distance ding worden. Obstakels genoeg dus.



Moet ik me hier wel aan overgeven, of haal ik mezelf alleen maar ellende op de hals?

Ja, hij woont wel in Europa, dus in principe zou de afstand te overbruggen zijn. Maar dan wordt 't wel een kwestie van heen en weer vliegen, en dat kan natuurlijk ook niet wekelijks.



Wat je zegt over die krankzinnigheid, Groll, daar begint het wel een beetje op te lijken. Zoals ik al zei, ik ben normaliter een bijzonder beheerst persoon, ik laat me eigenlijk nooit overvallen door heftige gevoelens. Maar in het geval van dit heerschap gaan mijn hoofd en hart toch een beetje met me op de loop.



Tja, en dat 'niet mijn type' zijn... Het klopt natuurlijk dat dat eigenlijk niks zegt. Als je voor iemand valt, kun je daar weinig aan doen. Maar hij is zo compleet anders dan het soort jongen waar ik gewoontegetrouw voor zou vallen. Ik ben gewoon bang dat ik mezelf van alles op de hals haal, omdat 'ie niet bepaald degelijk is enzo.

Ik heb wel vaste relaties gehad met 'veilige types', hoor. Mijn laatste relatie duurde vier jaar en veiliger dan die jongen kun je ze ongeveer niet krijgen. Ik bedoel te zeggen dat de jongens waar ik in het verleden altijd voor gevallen ben, altijd van het degelijke soort waren. Alles volgens het boekje, geen rare dingen gedaan, type 'bankman' en 'accountant', zeg maar.



Van stormachtigheid was eigenlijk nooit sprake. Ik zocht ze altijd uit op veiligheid, stabiliteit, denk ik. Om de wat 'gevaarlijker' types ben ik altijd met een grote boog heen gelopen. Ben ook nooit in een dergelijk type geïnteresseerd geweest. Daarom vind ik het nu ook zo verwarrend dat deze jongen mijn hoofd zo op hol brengt.

Ja, waar ben ik naar op zoek? Da's een goeie vraag... Eigenlijk ben ik niet echt 'op zoek'. Ik heb ongeveer een jaar geleden mijn laatste relatie (die vier jaar duurde) beëindigd en sindsdien geen vriend meer gehad.



Ik geloof niet dat ik nu direct op zoek ben naar veiligheid, huisje-boompje-beestje, maar het is ook niet zo dat ik nu eens even flink 'los wil gaan', zeg maar.



Punt is dat je volgens mij nooit op zoek gaat naar iemand om voor te vallen. Dat gebeurt gewoon. Het is niet zo alsof ik actief op zoek ben naar de man met wie ik ga trouwen ofzo.



Maar wat het een beetje is, denk ik: mijn vorige relaties zijn altijd een soort baken van rust en regelmaat geweest. Lieve, zachtaardige mannen, bijna met vrouwelijke karaktertrekken. Daar ging ik me dan soms aan ergeren, omdat ik me zo ongeveer de vent in de relatie begon te voelen. Deze jongen is echter één brok mannelijkheid. Ik denk dat dat me ontzettend aantrekt, maar me tegelijkertijd ook afschrikt.

Nee, het is niet dat ik bang ben dat hij niet te vertrouwen is in die zin. Het is meer zoiets van: ik ben tot nu toe altijd op de 'ideale schoonzoon' gevallen. Dus: netjes een opleiding afgemaakt, keurige negen tot vijf baan, geen rare dingen gedaan in z'n jeugd etc. Ik ben inderdaad al een behoorlijke tijd bevriend met hem (ongeveer 3 jaar), dus ik weet wel zeker dat 't geen ontzettende klootzak is ofzo.



Deze jongen heeft vroeger een aantal dingen uitgehaald die niet helemaal door de beugel konden (overigens geen geweld o.i.d.) en hij heeft pas vrij recentelijk zijn leven over een andere boeg gegooid (is gaan studeren enzo). Hij heeft een wat harder leven achter de rug dan de mannen waarmee ik geweest ben en dat heeft hem dan ook wat 'ruiger' gemaakt. Ik ben zelf iemand die alles altijd volgens het boekje heeft gedaan en nooit ook maar één stapje buiten de gebaande paden heb gelopen (ook saai misschien). Ik kan me ergens niet voorstellen dat hij ooit dagelijks een pak aantrekt en naar 'de zaak' gaat, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus het is meer dat ik me afvraag of verliefd worden op iemand die waarschijnlijk altijd een beetje een bad boy zal blijven een goed idee is voor zo'n ontzettende braverd als ik .

Nou ja, in eerste instantie dacht ik: "Nee, ik val niet op hem. Het is gewoon de spanning, het nieuwe etc.". Maar het gekke is dat ik er de laatste tijd achter ben gekomen dat we, hoe verschillend onze levens/karakters op veel vlakken ook zijn, toch veel overeenkomsten hebben. We houden bijvoorbeeld van dezelfde boeken, films etc. We hebben dezelfde opvattingen over het leven, vriendschappen en relaties etc. Dat vind ik eigenlijk een beetje raar, omdat we dus zulke verschillende types zijn.



En dat maakt de hele toestand alleen maar moeilijker. Want ik heb al lang geen man meer ontmoet met wie ik zo kan lachen, die vaak al weet wat ik denk voor ik het daadwerkelijk heb uitgesproken en die ik niet hoef uit te leggen waarom ik een bepaalde film al 50 keer gezien heb (bij wijze van spreken).



Tegelijkertijd is hij behoorlijk 'rough around the edges' en weet ik ook dat ik, als ik echt iets met hem zou beginnen, wel moet rekenen op een heel wat turbulentere relatie dan ik gewend ben. Ik vind het lastig die twee uitersten met elkaar te verenigen, zeg maar.