Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
zaterdag 14 oktober 2017 23:49
Wat een nare herkenning allemaal. Ook verwondering, omdat er nog meer mensen met 2 alcoholistische ouders zijn. Bij de alateen waar ik naar toe ging, ( kinderafdeling al-a-non) was het hele programma erop gericht dat de tiener zich richtte op de niet-drinkende ouder richt. Ik was daar degene voor wie het programma niet klopte. Dat was dus best een eenzame ervaring, de sneuste van de kneusjesafdeling voelde ik me.
Niemand mee naar huis nemen, de vrijheid mbt thuiskomen/verwaarlozing, niemand die het wist behalve de familie die niks deed...op zijn hoogst het nog moeilijker maken, natuurlijk was het belachelijk dat mijn vader niks voor het lootje van Sinterklaas had gemaakt, maar degene die niks kreeg heeft ervoor gezorgd dat feestdagen daarna nooit meer feestelijk waren, want ik was veroordeeld tot het vieren ervan zonder familie. En dan was het dus niet bepaald feestelijk.
Nog wat ongezonde zaken, die ik nog niet zwart op wit kan zetten.
Beide ouders zijn al jaren geleden overleden. Ondertussen kan ik zeggen dat hun ongezonde leefstijl daaraan heeft bijgedragen. Het kostte een aantal jaar therapie. Misschien moet ik ook nog wel wat jaren door, ik heb nog wat ongezonde patronen, hele hoge eisen aan mezelf en mijn omgeving stellen, het superperfect voor de kinderen willen doen, veel te veel willen doen voor een gezellig gezin, das eigenlijk mijn diepste wens en dus loopt mijn derde relatie nu stuk.
Het gevoel van niet-goed genoeg is ondertussen mijn waarschuwing voor als het slechter met me gaat. Ik heb best wat bereikt, maar ergens zit een ondergrond van me waardeloos voelen.
Niemand mee naar huis nemen, de vrijheid mbt thuiskomen/verwaarlozing, niemand die het wist behalve de familie die niks deed...op zijn hoogst het nog moeilijker maken, natuurlijk was het belachelijk dat mijn vader niks voor het lootje van Sinterklaas had gemaakt, maar degene die niks kreeg heeft ervoor gezorgd dat feestdagen daarna nooit meer feestelijk waren, want ik was veroordeeld tot het vieren ervan zonder familie. En dan was het dus niet bepaald feestelijk.
Nog wat ongezonde zaken, die ik nog niet zwart op wit kan zetten.
Beide ouders zijn al jaren geleden overleden. Ondertussen kan ik zeggen dat hun ongezonde leefstijl daaraan heeft bijgedragen. Het kostte een aantal jaar therapie. Misschien moet ik ook nog wel wat jaren door, ik heb nog wat ongezonde patronen, hele hoge eisen aan mezelf en mijn omgeving stellen, het superperfect voor de kinderen willen doen, veel te veel willen doen voor een gezellig gezin, das eigenlijk mijn diepste wens en dus loopt mijn derde relatie nu stuk.
Het gevoel van niet-goed genoeg is ondertussen mijn waarschuwing voor als het slechter met me gaat. Ik heb best wat bereikt, maar ergens zit een ondergrond van me waardeloos voelen.
zaterdag 14 oktober 2017 23:53
Wat een topic. Komt echt binnen zeg. Veel herkenbare dingen ook. ( mijn verhaal al op eerdere pagina's te lezen).
Wat ik ook ervaren heb; de verbazing dat er ook betrokken, lieve vaders zijn. Die een gesprek aangaan ( een echt gesprek!) en de sfeer daar thuis gezellig was.
Door beide ouders niet op nr 1 staan kwam hard binnen want bij de ene de drank idd en bij de ander zichzelf op 1.
Gevoelig zijn voor sfeer. Niet een volledige werkweek aankunnen. Een teveel drinkende partner niet uit kunnen staan. Alcohol harddrugs vinden.
Wat ik ook ervaren heb; de verbazing dat er ook betrokken, lieve vaders zijn. Die een gesprek aangaan ( een echt gesprek!) en de sfeer daar thuis gezellig was.
Door beide ouders niet op nr 1 staan kwam hard binnen want bij de ene de drank idd en bij de ander zichzelf op 1.
Gevoelig zijn voor sfeer. Niet een volledige werkweek aankunnen. Een teveel drinkende partner niet uit kunnen staan. Alcohol harddrugs vinden.
Ja, nee, misschien. Kan je de vraag herhalen?
zaterdag 14 oktober 2017 23:54
@Tarlin; Ik hoop dat je gelijk hebt, ik heb al veel gewerkt aan mezelf de afgelopen 10 jaar en dit zou ik ook graag voor elkaar willen krijgen.
Toch raar dat ik mezelf een paar pagina's terug zie schrijven dat ik snap hoe kut agressief gedrag is.
Ik realiseer me dat ik het inderdaad heel lang heb geweten maar dat ik gaandeweg kennelijk van rol ben geswitcht en zelf de agressor ben geworden en niet meer weet hoe de angst werkelijk was, ik voel het gewoon niet meer.
Ik kan me dus niet meer in de ander verplaatsen. En ik negeer de gezichtsuitdrukking en lichaamshouding van mijn vriendin.
En die laatste twee dingen krijg ik niet uit mijn hoofd.
Tnx voor je reactie.
Toch raar dat ik mezelf een paar pagina's terug zie schrijven dat ik snap hoe kut agressief gedrag is.
Ik realiseer me dat ik het inderdaad heel lang heb geweten maar dat ik gaandeweg kennelijk van rol ben geswitcht en zelf de agressor ben geworden en niet meer weet hoe de angst werkelijk was, ik voel het gewoon niet meer.
Ik kan me dus niet meer in de ander verplaatsen. En ik negeer de gezichtsuitdrukking en lichaamshouding van mijn vriendin.
En die laatste twee dingen krijg ik niet uit mijn hoofd.
Tnx voor je reactie.
zondag 15 oktober 2017 08:54
Ik vind het fijn dat je toch nog teruggekomen bent.))
Er is een kwartje gevallen en dat is echt zó belangrijk. Ik gun je dat je hier nog iets verder mee komt en ik denk dat je dat gaat lukken. Dit stukje inzicht is een nieuw startpunt van waaruit je verder kunt.
Tarlin beschrijft het goed (as usual).
Wi je geloven dat ik nauwelijks durfde te schrijven, dat ik het angstaanjagend zou hebben gevonden. Stel je toch eens voor dat je boos zou worden....
Dit topic is reteconfronterend. Ik heb in de laatste jaren er zo weinig mogelijk aan gedacht.
Er komen zoveel herinneringen naar boven, niet leuk, niet fijn, maar toch ergens voelt het goed.
Ik denk dat het stuk herkenning voor mij erg belangrijk is.
Mijn kindertijd was zo extreem, zo gewelddadig, zo angstaanjagend. En ik kende niemand die mij ook maar zou begrijpen.
En nu lees ik van anderen. Dat doet me goed, ook al doet het me pijn dat ik niet de enige was.
Ik zie kleine kinderen, jongeren die het erg zwaar hebben gehad. Kinderen die ik zo graag zou willen knuffelen om ze even een veilig gevoel te geven. Het gevoel dat ze ertoe doen.
Yep, Death, alcoholisme en huiselijk geweld zuigt extreem.
En hoeveel kinderen er vandaag onder te lijden hebben, zo onzichtbaar, huiselijk geweld is een enorm probleem. En eenmaal volwassen hebben ze te dealen met het feit dat hun basis onveilig was.
Bagger.
Er is een kwartje gevallen en dat is echt zó belangrijk. Ik gun je dat je hier nog iets verder mee komt en ik denk dat je dat gaat lukken. Dit stukje inzicht is een nieuw startpunt van waaruit je verder kunt.
Tarlin beschrijft het goed (as usual).
Wi je geloven dat ik nauwelijks durfde te schrijven, dat ik het angstaanjagend zou hebben gevonden. Stel je toch eens voor dat je boos zou worden....
Dit topic is reteconfronterend. Ik heb in de laatste jaren er zo weinig mogelijk aan gedacht.
Er komen zoveel herinneringen naar boven, niet leuk, niet fijn, maar toch ergens voelt het goed.
Ik denk dat het stuk herkenning voor mij erg belangrijk is.
Mijn kindertijd was zo extreem, zo gewelddadig, zo angstaanjagend. En ik kende niemand die mij ook maar zou begrijpen.
En nu lees ik van anderen. Dat doet me goed, ook al doet het me pijn dat ik niet de enige was.
Ik zie kleine kinderen, jongeren die het erg zwaar hebben gehad. Kinderen die ik zo graag zou willen knuffelen om ze even een veilig gevoel te geven. Het gevoel dat ze ertoe doen.
Yep, Death, alcoholisme en huiselijk geweld zuigt extreem.
En hoeveel kinderen er vandaag onder te lijden hebben, zo onzichtbaar, huiselijk geweld is een enorm probleem. En eenmaal volwassen hebben ze te dealen met het feit dat hun basis onveilig was.
Bagger.
If accidentally read, induce vomiting.
zondag 15 oktober 2017 09:59
Herkenbaar, met twee drinkende ouders en ook drinkende familie erom heen wat gepaard ging met veel geweld, sexueel misbruik etc etc.Bloem1970 schreef: ↑14-10-2017 23:49Wat een nare herkenning allemaal. Ook verwondering, omdat er nog meer mensen met 2 alcoholistische ouders zijn. Bij de alateen waar ik naar toe ging, ( kinderafdeling al-a-non) was het hele programma erop gericht dat de tiener zich richtte op de niet-drinkende ouder richt. Ik was daar degene voor wie het programma niet klopte. Dat was dus best een eenzame ervaring, de sneuste van de kneusjesafdeling voelde ik me.
Niemand mee naar huis nemen, de vrijheid mbt thuiskomen/verwaarlozing, niemand die het wist behalve de familie die niks deed...op zijn hoogst het nog moeilijker maken, natuurlijk was het belachelijk dat mijn vader niks voor het lootje van Sinterklaas had gemaakt, maar degene die niks kreeg heeft ervoor gezorgd dat feestdagen daarna nooit meer feestelijk waren, want ik was veroordeeld tot het vieren ervan zonder familie. En dan was het dus niet bepaald feestelijk.
Nog wat ongezonde zaken, die ik nog niet zwart op wit kan zetten.
Beide ouders zijn al jaren geleden overleden. Ondertussen kan ik zeggen dat hun ongezonde leefstijl daaraan heeft bijgedragen. Het kostte een aantal jaar therapie. Misschien moet ik ook nog wel wat jaren door, ik heb nog wat ongezonde patronen, hele hoge eisen aan mezelf en mijn omgeving stellen, het superperfect voor de kinderen willen doen, veel te veel willen doen voor een gezellig gezin, das eigenlijk mijn diepste wens en dus loopt mijn derde relatie nu stuk.
Het gevoel van niet-goed genoeg is ondertussen mijn waarschuwing voor als het slechter met me gaat. Ik heb best wat bereikt, maar ergens zit een ondergrond van me waardeloos voelen.
Ook psychologische sadistisch straffen werden opgelegd.
Ik ben nu 48 maar elke relatie die ik tot nu toe heb gehad gaat stuk, gelukkig weet ik nu waarom en ga ik voorlopig geen relatie meer aan.
Ook ben ik onzeker, voel ik mij gauw buitengesloten en genegeerd. Denk gauw dat mensen boos op mij zijn. Wil altijd de harmonie bewaren ten kostte van mijzelf. En wat jij zegt ik ben best goed terecht gekomen maar ergens knaagt het continue dat het niet genoeg is.
Heb heel lang de aandacht van mijn ouders gezocht maar die waren met andere dingen bezig, zuipen, ruzie maken en duistere dingen.
Heb zelf ook geworsteld met een drank en drugs probleem....
Mijn moeder is verleden jaar overleden, met mijn vader geen contact meer.
zondag 15 oktober 2017 10:07
Allereerst een 
voor iedereen hier.
Ik ben gelukkig geen kind van een alcoholistische ouder echter, ik kom wel uit een familie van 2 generaties alcoholisten.
Opgegegroeid in de jaren 70/80 waar alcohol en roken doodnormaal waren, zo ook met een slok op achter het stuur. Heeft mijn vader 1 keer geflikt waarna mijn moeder hem zo hard heeft aangepakt dat hij het daarna nooit meer heeft gedurfd.
Hierop terugkijkend herinner ik mij met name de sluimerende onrust op verjaardagen en feestjes. Nu weet ik dat wij als aanwezige kinderen geen idee hadden hoe wij moesten reageren op de dronken volwassenen, de gedragsveranderingen, de ruzies die onstonden, oude vetes die (gelukkig) verbaal werden uitgevochten en de huilende tantes en oma (ook met een slok) die de boel gingen lopen sussen. Ik was altijd blij als het goed "uitpakte", dan ging de muziek aan, werd er gezongen, polonaise gelopen etc. Dan pas had ik het idee dat ik mezelf kon zijn en niet meer hoefde op te letten of het wel allemaal goed ging.
Loyaliteit, schijnveiligheid die ik toen verwarde met gezelligheid en veiligheid, onrust en het vanuit je kind zijn niet meer kunnen bouwen op volwassenen zijn eigenlijk de kernwoorden waar ik dan aan denk.
Wij gingen als kind zijnde ook vaak genoeg mee naar het stamcafé van mijn opa en diens broers waar ik ook weleens dingen heb gezien en meegemaakt die niet echt geschikt zijn voor kinderen (een dronken vrouw die ineens begon te strippen op zondagmiddag, een vaste stamgast van een jaar of 16 die net iets teveel belangstelling voor mij had als meisje van 7, gelukkig noooooit iets gebeurd maar zodra hij de kans kreeg kneep hij in mijn wangen of kwam hij naast mij zitten en ik kreeg altijd chocomel van hem)
Het heeft er denk ik voor gezorgd dat ik "drama en huiliemensen" in mijn omgeving erg slecht trek maar ook dat ik tot op de dag van vandaag een hang heb naar kroegen, zelf aangeschoten zijn (met mate en niet te vaak)
Soms geef ik daar ook aan toe maar als ik de day after wakker wordt knaagt er altijd een raar gevoel aan me wat ik herken van vroeger...
voor iedereen hier.Ik ben gelukkig geen kind van een alcoholistische ouder echter, ik kom wel uit een familie van 2 generaties alcoholisten.
Opgegegroeid in de jaren 70/80 waar alcohol en roken doodnormaal waren, zo ook met een slok op achter het stuur. Heeft mijn vader 1 keer geflikt waarna mijn moeder hem zo hard heeft aangepakt dat hij het daarna nooit meer heeft gedurfd.
Hierop terugkijkend herinner ik mij met name de sluimerende onrust op verjaardagen en feestjes. Nu weet ik dat wij als aanwezige kinderen geen idee hadden hoe wij moesten reageren op de dronken volwassenen, de gedragsveranderingen, de ruzies die onstonden, oude vetes die (gelukkig) verbaal werden uitgevochten en de huilende tantes en oma (ook met een slok) die de boel gingen lopen sussen. Ik was altijd blij als het goed "uitpakte", dan ging de muziek aan, werd er gezongen, polonaise gelopen etc. Dan pas had ik het idee dat ik mezelf kon zijn en niet meer hoefde op te letten of het wel allemaal goed ging.
Loyaliteit, schijnveiligheid die ik toen verwarde met gezelligheid en veiligheid, onrust en het vanuit je kind zijn niet meer kunnen bouwen op volwassenen zijn eigenlijk de kernwoorden waar ik dan aan denk.
Wij gingen als kind zijnde ook vaak genoeg mee naar het stamcafé van mijn opa en diens broers waar ik ook weleens dingen heb gezien en meegemaakt die niet echt geschikt zijn voor kinderen (een dronken vrouw die ineens begon te strippen op zondagmiddag, een vaste stamgast van een jaar of 16 die net iets teveel belangstelling voor mij had als meisje van 7, gelukkig noooooit iets gebeurd maar zodra hij de kans kreeg kneep hij in mijn wangen of kwam hij naast mij zitten en ik kreeg altijd chocomel van hem)
Het heeft er denk ik voor gezorgd dat ik "drama en huiliemensen" in mijn omgeving erg slecht trek maar ook dat ik tot op de dag van vandaag een hang heb naar kroegen, zelf aangeschoten zijn (met mate en niet te vaak)
Soms geef ik daar ook aan toe maar als ik de day after wakker wordt knaagt er altijd een raar gevoel aan me wat ik herken van vroeger...
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 15 oktober 2017 10:55
Echt? Daar kijk ik van op. Ik heb het online niet want ik gebruik geen woorden als ik boos ben, ik heb nog nooit iets kloterigs tegen mijn vriendin gezegd. Omdat ik denk ik nooit boos op haar ben, maar op mezelf. Ik wil alleen dingen stuk maken. Wat achterlijk genoeg is.Sarcastaballcoach schreef: ↑15-10-2017 08:54Ik vind het fijn dat je toch nog teruggekomen bent.))
Er is een kwartje gevallen en dat is echt zó belangrijk. Ik gun je dat je hier nog iets verder mee komt en ik denk dat je dat gaat lukken. Dit stukje inzicht is een nieuw startpunt van waaruit je verder kunt.
Tarlin beschrijft het goed (as usual).
Wi je geloven dat ik nauwelijks durfde te schrijven, dat ik het angstaanjagend zou hebben gevonden. Stel je toch eens voor dat je boos zou worden....
zondag 15 oktober 2017 10:59
Jouw vriendin is de reden ook niet van jouw boosheid. Ze is simpelweg een katalysator. Je bouwt op dat moment een hoop negatieve energie op, die je moet kunnen ontladen. Iets kapot maken laat jouw die energie kwijtraken. Wellicht niet constructief, maar ik snap het wel.DEATH schreef: ↑15-10-2017 10:55Echt? Daar kijk ik van op. Ik heb het online niet want ik gebruik geen woorden als ik boos ben, ik heb nog nooit iets kloterigs tegen mijn vriendin gezegd. Omdat ik denk ik nooit boos op haar ben, maar op mezelf. Ik wil alleen dingen stuk maken. Wat achterlijk genoeg is.
zondag 15 oktober 2017 11:03
Wat je zegt, klopt.Tarlin schreef: ↑15-10-2017 10:59Jouw vriendin is de reden ook niet van jouw boosheid. Ze is simpelweg een katalysator. Je bouwt op dat moment een hoop negatieve energie op, die je moet kunnen ontladen. Iets kapot maken laat jouw die energie kwijtraken. Wellicht niet constructief, maar ik snap het wel.
zondag 15 oktober 2017 11:16
Sport is echt een goeie inderdaad. Inzicht heb je wel degelijk. Je bent nu al verder dan een paar dagen geleden. Je hoeft niet binnen een week " genezen" te zijn hé? Het is een levenslang proces met vallen en opstaan.
Onze ervaringen zijn er zo ingebeiteld bij ons, dat we bij bepaalde triggers automatisch nog maar op 1 manier kunnen reageren. De een ziet er agressie in. Ik zie voornamelijk pijn.
zondag 15 oktober 2017 12:29
Het is een levenslang proces, dat denk ik ook.
Ik had van te voren niet ingeschat dat het vertellen van iets waar ik me voor schaam en de reacties daarop, mijn perspectief zouden kunnen veranderen. En ik weet nog steeds niet zeker of dat zo is, maar het speelt wel constant door mijn hoofd hoe ik ben en wat dat nou echt met een ander doet.
Het is trouwens totaal niet mijn stijl om een topic over te nemen, maar ik denk dat ik hier wel iets aan kan hebben.
Tnx y'all.
Ik had van te voren niet ingeschat dat het vertellen van iets waar ik me voor schaam en de reacties daarop, mijn perspectief zouden kunnen veranderen. En ik weet nog steeds niet zeker of dat zo is, maar het speelt wel constant door mijn hoofd hoe ik ben en wat dat nou echt met een ander doet.
Het is trouwens totaal niet mijn stijl om een topic over te nemen, maar ik denk dat ik hier wel iets aan kan hebben.
Tnx y'all.
zondag 15 oktober 2017 12:55
Dingen kapot willen maken ken ik trouwens. Soms kan ik gewoon echt niet anders. IK snap dat heel goed.DEATH schreef: ↑15-10-2017 10:55Echt? Daar kijk ik van op. Ik heb het online niet want ik gebruik geen woorden als ik boos ben, ik heb nog nooit iets kloterigs tegen mijn vriendin gezegd. Omdat ik denk ik nooit boos op haar ben, maar op mezelf. Ik wil alleen dingen stuk maken. Wat achterlijk genoeg is.
Ik wilde trouwens niet zeggen dat je mogelijk bozig overkomt op het forum.
Dit was puur voor mijzelf. Toegeven dat ik nog steeds bang ben om dingen te zeggen, uit angst dat men boos wordt. Als men boos wordt gebeuren bij mij 2 dingen: boze mensen-->vrezen voor je leven (iemand zou me dood kunnen slaan -of heel erg fysiek kunnen beschadigen, erg extreme gedachte, maar die trigger heb ik nog steeds. Boos, daar hoort agressie bij) en 'vindt men mij nu nog wel aardg", ik heb 't verknald voor de rest van mijn leven...
In het dagelijks leven merk je hier weinig van, want gelijktijdig kan ik een enorm grote mond hebben en ben ik vaak voor de duvel niet bang.
Ik ben eigenlijk heel extreem met veel en dat werkt vaak beide kanten op. Extreem bang, extreem overmoedig. Ik kan dit niet handelen, het kan me allemaal geen ruk schelen. Ben ook best goed in dingen doen die ik niet durf, ben extreem angstig om dingen te doen die ik niet durf.
Die tegenstrijdigheden vallen me soms zwaar.
Naar buiten toe merk je hier weinig van, waardoor ik dus mezelf weer eenzaam kan voelen. Iedere psych(oloog/iater) bevestigd elke keer weer, dat ik mij presenteer als een vrolijke, positieve, zeer benaderbare vrouw. Hoe vaak ik niet gehoord heb "je hele uitstraling" is erg aantrekkelijk. (en ik denk dan: waar dan?)... Aan de ene kant wil ik ook niet laten zien dat er wel wat aan schort, maar soms zou ik het fijn vinden als men zou begrijpen dat ik heel goed een masker kan dragen.
(ik krijg hier altijd verbale diarree, lijkt het wel)))
If accidentally read, induce vomiting.
zondag 15 oktober 2017 13:16
Oh ja.Sarcastaballcoach schreef: ↑15-10-2017 12:57In het kort: er is te weinig balans in mijn gevoelswereld.
Ik ben eigenlijk een rancuneus, wantrouwend wezen. Ik vertrouw niemand, waarom zou ik ook. Mijn man heeft zich voldoende bewezen en is een goedzak, maar ergens sluimert altijd het vermoeden dat ik het allemaal alleen moet kunnen. En ik kan veel hebben, maar als iemand mijn grenzen overgegaan is, komt hij/zij in het hokje "niet te vertrouwen/ondeugdelijk" en dat gaat nooit meer over.
Mensen die me (vaag) kennen vinden me echter vooral heel sterk, open, makkelijk en toegankelijk. Laatst zei iemand tegen mij: "Volgens mij ben jij nooit verdrietig." Ik ben dan beleefd, maar eigenlijk wil ik zo iemand echt even door elkaar rammelen. Dat we niet allemaal met onze trauma's goed zichtbaar rondsjouwen betekent niet dat we ze niet hebben, niewaar.
zondag 15 oktober 2017 14:00
@ Vroujagersma
Ieder van ons heeft zo zijn eigen mechanisme aangeleerd om te kunnen overleven in deze wereld.In het dagelijks leven stel ik mij ook nooit kwetsbaar op. Waarom zou ik? Weinig tot geen mensen zijn in staat om écht te luisteren of kunnen iets met wat ik ze zou vertellen. Mijn moeder vind vooral dat je je niet moet aanstellen en wat zij meegemaakt heeft is veeeel erger. Mijn vader vraagt nooit hoe het mij míj gaat. Nooit gedaan. Terwijl ik al vanaf dat ik mij kan heugen , dus van kinds af aan al zijn persoonlijke traumas aan moet horen. Dan leer je wel de lijm te zijn in een gezin. Vermoeiend. Ik ben dan ook mentaal moe als ik bij ze op bezoek ben geweest.
Ieder van ons heeft zo zijn eigen mechanisme aangeleerd om te kunnen overleven in deze wereld.In het dagelijks leven stel ik mij ook nooit kwetsbaar op. Waarom zou ik? Weinig tot geen mensen zijn in staat om écht te luisteren of kunnen iets met wat ik ze zou vertellen. Mijn moeder vind vooral dat je je niet moet aanstellen en wat zij meegemaakt heeft is veeeel erger. Mijn vader vraagt nooit hoe het mij míj gaat. Nooit gedaan. Terwijl ik al vanaf dat ik mij kan heugen , dus van kinds af aan al zijn persoonlijke traumas aan moet horen. Dan leer je wel de lijm te zijn in een gezin. Vermoeiend. Ik ben dan ook mentaal moe als ik bij ze op bezoek ben geweest.
zondag 15 oktober 2017 14:02
Verontschuldig je niet voor je lange posts in dit topic. Laat dit alsjeblieft een topic zijn waar je er gewoon mag zíjn. Gewoon , zoals je bent. Toen, nu. Gewoon altijd.Sarcastaballcoach schreef: ↑15-10-2017 12:57In het kort: er is te weinig balans in mijn gevoelswereld.
zondag 15 oktober 2017 14:05
Je neemt niks over. Het heeft iets losgemaakt bij je en daar wil je iets mee. In jouw ogen is het misschien nihil, maar het feit dat het je bezighoudt, betekend dat er verandering plaats aan het vinden is.DEATH schreef: ↑15-10-2017 12:29Het is een levenslang proces, dat denk ik ook.
Ik had van te voren niet ingeschat dat het vertellen van iets waar ik me voor schaam en de reacties daarop, mijn perspectief zouden kunnen veranderen. En ik weet nog steeds niet zeker of dat zo is, maar het speelt wel constant door mijn hoofd hoe ik ben en wat dat nou echt met een ander doet.
Het is trouwens totaal niet mijn stijl om een topic over te nemen, maar ik denk dat ik hier wel iets aan kan hebben.
Tnx y'all.
zondag 15 oktober 2017 14:10
Ik kan, wil en durf niet naar feestjes bang om daar met dronken mensen geconfronteerd te worden.
Als ik een dronken iemand zie (een bekende of onbekende) ga ik er altijd met een zo groot mogelijke bocht om heen, desnoods aan de overkant van de straat lopen.
Op een camping een keer in de kantine viel een dronken man van de kruk, op 2 m afstand van mij. Ik vind het achteraf zo suf van mij maar ik ging echt naar de caravan.
Als ik een dronken iemand zie (een bekende of onbekende) ga ik er altijd met een zo groot mogelijke bocht om heen, desnoods aan de overkant van de straat lopen.
Op een camping een keer in de kantine viel een dronken man van de kruk, op 2 m afstand van mij. Ik vind het achteraf zo suf van mij maar ik ging echt naar de caravan.
zondag 15 oktober 2017 15:52
Hier ook een kind van een functionerende alcoholist.
Harde werker vanaf zijn 14e tot aan zijn pensioen altijd hard gewerkt en maar 1x verstek laten gaan van zijn werk wegens een hernia operatie.
Nooit agressief maar emotioneel onbereikbaar.
Een aantal jaren geleden eens een goed gesprek met hem gehad terwijl hij dronken was en hij iets meer over zijn jeugd en zijn leven vertelde en daarna kon ik accepteren dat hij wel graag een vader voor ons had willen zijn maar het simpelweg niet kan.
Daarna heb ik ook mijn verwachtingen van hem bijgesteld en geaccepteerd dat hij nooit de vader zal zijn die ik graag zou willen.
Harde werker vanaf zijn 14e tot aan zijn pensioen altijd hard gewerkt en maar 1x verstek laten gaan van zijn werk wegens een hernia operatie.
Nooit agressief maar emotioneel onbereikbaar.
Een aantal jaren geleden eens een goed gesprek met hem gehad terwijl hij dronken was en hij iets meer over zijn jeugd en zijn leven vertelde en daarna kon ik accepteren dat hij wel graag een vader voor ons had willen zijn maar het simpelweg niet kan.
Daarna heb ik ook mijn verwachtingen van hem bijgesteld en geaccepteerd dat hij nooit de vader zal zijn die ik graag zou willen.
Ik had jou op negeer maar door de quotes las ik het. Op aktueel ben jij simpelweg een full blown racist. Doe niet alsof wij hier gek zijn.
zondag 15 oktober 2017 16:25
Mijn moeder? Tsja mijn ouders gingen scheiden toen ik een jaar of 7 was,mijn moeder dronk zelf niet maar was net als mijn vader emotioneel niet beschikbaar.2koffie schreef: ↑11-10-2017 20:15Even aangenomen dat de meeste alcoholisten mannen zijn, en dus jullie vaders, hoe waren jullie moeders? Mijn moeder is een onbetrouwbare bron omdat ze voor zichzelf en tegen anderen het verleden herschreven heeft, dus ik weet alleen wat ik zelf gezien heb. Ik heb dus geen idee of de dynamiek tussen hen het gevolg van het drinken was, of dat het drinken erger werd doordat mijn moeder vreemde trekjes heeft.
Nog steeds haalt ze mijn vader graag door het slijk met steken onder water over hoe slecht hij wel niet was etc.
Ik heb geleerd om dat soort dingen te negeren want ook zij is net als mijn vader het product van haar opvoeding.
Ik had jou op negeer maar door de quotes las ik het. Op aktueel ben jij simpelweg een full blown racist. Doe niet alsof wij hier gek zijn.
zondag 15 oktober 2017 18:13
Emotioneel "onbeschikbaar"zijn als ouder vind ik sowieso een vorm van affectieve verwaarlozing. Ik heb...zonder een ouder te hebben die hardcore alcoholist was (zie mijn eerdere posting) een vader die emotioneel onbeschikbaar was en is.
Dankzij mijn huidige partner (die zelf twee emotioneel onbeschikbare ouders heeft) geleerd dat e.e.a. deels ook met de tijdgeest te maken heeft (WOII etc..) echter, hij zet daar meer aspecten onder weg dan ik waardoor hij naar zijn ouders milder is dan ik ooit naar mijn vader zal zijn (moeder, wel emotioneel beschikbaar en daarom goede compensatie voor mij inmiddels overleden bijna 10 jaar).
Daarom ben ik nog zo vaak boos. Los van de tijdgeest waar mijn partner dingen onder wenst weg te zetten, worstel ik nog steeds met zaken waar ik niet uitkom (product van opvoeding/tijdgeest vs vrije keuze en gezond verstand en van daaruit goede keuzes maken voor jezelf en je kinderen....andere dingen "kon" mijn vader namelijk wel wel goed als het om mij en zijn gezin ging)
Dankzij mijn huidige partner (die zelf twee emotioneel onbeschikbare ouders heeft) geleerd dat e.e.a. deels ook met de tijdgeest te maken heeft (WOII etc..) echter, hij zet daar meer aspecten onder weg dan ik waardoor hij naar zijn ouders milder is dan ik ooit naar mijn vader zal zijn (moeder, wel emotioneel beschikbaar en daarom goede compensatie voor mij inmiddels overleden bijna 10 jaar).
Daarom ben ik nog zo vaak boos. Los van de tijdgeest waar mijn partner dingen onder wenst weg te zetten, worstel ik nog steeds met zaken waar ik niet uitkom (product van opvoeding/tijdgeest vs vrije keuze en gezond verstand en van daaruit goede keuzes maken voor jezelf en je kinderen....andere dingen "kon" mijn vader namelijk wel wel goed als het om mij en zijn gezin ging)
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
zondag 15 oktober 2017 18:22
Maar jouw ouders dronken denk ik toch ook Sprokkelientje?sprokkelientje schreef: ↑15-10-2017 10:07Allereerst een
Ik ben gelukkig geen kind van een alcoholistische ouder echter, ik kom wel uit een familie van 2 generaties alcoholisten.
Opgegegroeid in de jaren 70/80 waar alcohol en roken doodnormaal waren, zo ook met een slok op achter het stuur. Heeft mijn vader 1 keer geflikt waarna mijn moeder hem zo hard heeft aangepakt dat hij het daarna nooit meer heeft gedurfd.
Hierop terugkijkend herinner ik mij met name de sluimerende onrust op verjaardagen en feestjes. Nu weet ik dat wij als aanwezige kinderen geen idee hadden hoe wij moesten reageren op de dronken volwassenen, de gedragsveranderingen, de ruzies die onstonden, oude vetes die (gelukkig) verbaal werden uitgevochten en de huilende tantes en oma (ook met een slok) die de boel gingen lopen sussen. Ik was altijd blij als het goed "uitpakte", dan ging de muziek aan, werd er gezongen, polonaise gelopen etc. Dan pas had ik het idee dat ik mezelf kon zijn en niet meer hoefde op te letten of het wel allemaal goed ging.
Loyaliteit, schijnveiligheid die ik toen verwarde met gezelligheid en veiligheid, onrust en het vanuit je kind zijn niet meer kunnen bouwen op volwassenen zijn eigenlijk de kernwoorden waar ik dan aan denk.
Wij gingen als kind zijnde ook vaak genoeg mee naar het stamcafé van mijn opa en diens broers waar ik ook weleens dingen heb gezien en meegemaakt die niet echt geschikt zijn voor kinderen (een dronken vrouw die ineens begon te strippen op zondagmiddag, een vaste stamgast van een jaar of 16 die net iets teveel belangstelling voor mij had als meisje van 7, gelukkig noooooit iets gebeurd maar zodra hij de kans kreeg kneep hij in mijn wangen of kwam hij naast mij zitten en ik kreeg altijd chocomel van hem)
Het heeft er denk ik voor gezorgd dat ik "drama en huiliemensen" in mijn omgeving erg slecht trek maar ook dat ik tot op de dag van vandaag een hang heb naar kroegen, zelf aangeschoten zijn (met mate en niet te vaak)
Soms geef ik daar ook aan toe maar als ik de day after wakker wordt knaagt er altijd een raar gevoel aan me wat ik herken van vroeger...
