Psyche
alle pijlers
Kind van een alcoholist
dinsdag 10 oktober 2017 16:50
Met enige regelmaat komen topics voorbij van vrouwen die te maken hebben met drankproblemen van hun partner. Vaak zijn er kinderen in het spel en in dat geval wordt er (fel) gereageerd door personen die als kind deze situatie hebben meegemaakt met een verslaafde vader of moeder.
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
Ik ben dit topic gestart als uitlaatklep voor degenen die het hebben meegemaakt en erover willen praten. Ik heb nl. in het huidige topic gereageerd en merk dat het toch best wel weer impact heeft, de herinneringen aan hoe erg het was.
TO begint ...
Mijn vader was alcoholist, of eigenlijk helemaal niet natuurlijk, want vond zelf dat hij geen enkel probleem met drank had. Om 11 uur 's ochtends zat ie al aan het bier en begin van de middag lag ie stomdronken op de bank te slapen. We liepen op eieren, om het minste kon ie kwaad worden. Er was altijd geldgebrek, want een groot deel van z'n salaris/pensioen ging naar de slijter. Het heeft nauwelijks iets gescheeld of ik was niet ouder dan 14 geworden. Toen reed m'n vader met het hele gezin stomdronken en zwalkend van Antwerpen naar onze woonplaats in Nederland (m'n moeder had geen rijbewijs). Ik heb zo vaak gehoopt dat de politie 'm zou pakken als ie weer dronken in de auto stapte, maar het is nooit gebeurd. Wat kun je als kind anders doen? Dit gebeurde pre-Kindertelefoon en Veilig Thuis.
Ik nodigde nooit iemand thuis uit, hoe leg je die man uit die zit te lallen? En dat vind ik nog het stomste, ik schaamde me. Ik schaamde me voor een situatie waar ik helemaal niets aan kon doen, een situatie die me aan werd gedaan en die me - blijvend - heeft beschadigd. Het heeft jaren geduurd voor ik hardop kon zeggen dat m'n vader alcoholist was, terwijl de hele omgeving het natuurlijk al lang door had.
M'n vader is uiteindelijk overleden toen ik 29 was, aan een hartstilstand. Na de eerste schok was ik vooral opgelucht. Het zou nog lang duren voor m'n woede over de passieve houding van m'n moeder naar boven kwam. Uiteindelijk was er een psycholoog nodig om me weer een beetje op de rit te krijgen.
Ik drink zelf geen druppel alcohol, kan niet tegen dronken mensen en vind dat alle verslaafden opgesloten moeten worden om verplicht af te kicken. En don't get me started over de geitenwollensokken "verslaving is een ziekte".
zondag 15 oktober 2017 18:36
in een ander topic zei ik eens dat ik nooit inhoudelijk de diepte op zoek, omdat mensen zouden schrikken van mijn jeugd. Daar werd door iemand heel ongelovig op gereageerd, niet eens uit onwil. Maar dat was precies wat ik bedoelde. Mensen kunnen zich het niet voorstellen (en daar ben ik blij om), willen het helemaal niet weten en als ze het weten, weten ze toch niet wat ze er mee moeten.Tarlin schreef: ↑15-10-2017 14:00@ Vroujagersma
Ieder van ons heeft zo zijn eigen mechanisme aangeleerd om te kunnen overleven in deze wereld.In het dagelijks leven stel ik mij ook nooit kwetsbaar op. Waarom zou ik? Weinig tot geen mensen zijn in staat om écht te luisteren of kunnen iets met wat ik ze zou vertellen. Mijn moeder vind vooral dat je je niet moet aanstellen en wat zij meegemaakt heeft is veeeel erger. Mijn vader vraagt nooit hoe het mij míj gaat. Nooit gedaan. Terwijl ik al vanaf dat ik mij kan heugen , dus van kinds af aan al zijn persoonlijke traumas aan moet horen. Dan leer je wel de lijm te zijn in een gezin. Vermoeiend. Ik ben dan ook mentaal moe als ik bij ze op bezoek ben geweest.
Je verhaal is helaas herkenbaar en hoe vermoeiend het is, kan ik me goed voorstellen. Gelukkig kun je nu zelf kiezen of je er bent en kun je altijd weg.
zondag 15 oktober 2017 18:52
Hmpf, wat een lastig topic. Helaas kan ik ook meeschrijven. Ik woon nog thuis en mijn moeder is alcoholist. Ik maak het dus nog dagelijks mee. Ik loop sinds een half jaar bij een psycholoog ter ondersteuning, maar echt helpen doet het niet. Mijn hele jeugd bestond uit geestelijke en fysieke mishandeling. Het begon tussen mijn ouders, en mijn moeder probeerde mij als klein meisje tegen mijn vader op te zetten (en nee, ze zijn niet gescheiden maar wonen nog steeds samen). Toen ik 12 werd en naar de middelbare school ging werd ik het mikpunt van haar alcoholverslaving. Ik ben jaren lang gepest op school door roddels die mijn EIGEN moeder over mij vertelde. Ik werd zowel geestelijk als fysiek mishandeld. Mijn vader heeft nooit ingegrepen. Ja, hij heeft foto's gemaakt van alle verwondingen die ik had dankzij mijn moeder, maar hij heeft er nooit wat mee gedaan. Hij was niet de enige die ervan wist, ik had zelfs meerdere keren contact opgenomen met de kindertelefoon. Maar er was niemand die me hielp...niemand. Ik ben compleet het respect verloren voor mijn moeder. Een maand geleden had ze me een blauw oog geslagen en toen ik in de spiegel keek deed het me niks meer. Als ik daar nu aan denk schrik ik zo erg van mezelf. Het begint voor mij steeds 'normaler' te voelen en het 'hoort' bij mijn leven.
zondag 15 oktober 2017 19:22
Och meisje, wat vind ik dit erg om te lezen.
Ga dit alsjeblieft niet normaal vinden.
Ik snap dat het waarschijnlijk erin sluipt, maar doe wat VrouwJagersma zegt: ga weg.
Dit heeft nu al een heel vreselijke invloed op je denken/gevoelsleven, bescherm jezelf.
Heb je die mogelijkheid?
Kunnen we je hierin ondersteunen?
Heb je mensen in je omgeving met wie je kunt praten?
Ga dit alsjeblieft niet normaal vinden.
Ik snap dat het waarschijnlijk erin sluipt, maar doe wat VrouwJagersma zegt: ga weg.
Dit heeft nu al een heel vreselijke invloed op je denken/gevoelsleven, bescherm jezelf.
Heb je die mogelijkheid?
Kunnen we je hierin ondersteunen?
Heb je mensen in je omgeving met wie je kunt praten?
If accidentally read, induce vomiting.
zondag 15 oktober 2017 20:22
Bedankt voor jullie reacties. Ik praat er momenteel alleen over met mijn psycholoog. Ik ben 20, maar door alles wat er is gebeurd heb ik niet het gevoel dat ik al op mezelf kan wonen. Ik heb geen vrienden meer, aangezien die niet geaccepteerd werden door mijn moeder en ik dus nooit mocht afspreken. Ik weet wel dat het zoveel beter voor mij zou zijn als ik zou vertrekken, maar de angst houdt me tegen. Mijn psycholoog probeert me wel over te halen om die stap te zetten, omdat toen mijn moeder mij de laatste keer mishandeld had en de volgende dag (nuchter) zei dat ik het verdiend had. Ze is bang dat dit eindigt als een familiedrama. Zelf vind ik het moeilijk om dit te horen van een vreemde, en ik heb ook moeite met het accepteren van de ernst van mijn situatie. Ik ben ook bang dat ik later net zoals mijn moeder word, of dat ik dit nooit goed kan verwerken waardoor een 'normaal' leven niet mogelijk is voor mij.
zondag 15 oktober 2017 20:40
zondag 15 oktober 2017 20:43
zondag 15 oktober 2017 20:53
Bloembosje, dat op jezelf wonen je angst aanjaagt is wel te begrijpen, gezien je achtergrond. Niet echt een goede basis voor eigenwaarde en zelfvertrouwen. Ik hoop wel dat je het wilt overwegen. Je hoeft ook niet meteen pastboem helemaal zelfstandig te leven hè? Er zijn tussenvormen waarbij je begeleiding kunt krijgen.
Je psycholoog kan je ook daarbij helpen. Blijven omdat je angst hebt voor het onbekende is geen goede reden, wel begrijpelijk, maar niet goed.
Je psycholoog kan je ook daarbij helpen. Blijven omdat je angst hebt voor het onbekende is geen goede reden, wel begrijpelijk, maar niet goed.
zondag 15 oktober 2017 20:56
Dankjewel Inktlijn, heel lief van je. Dinsdag heb ik weer een afspraak met mijn psycholoog. Ik ga dan toch maar met haar bespreken wat de mogelijkheden zijn voor mij om uit huis te gaan. Ik vind het zo jammer dat alcoholisme de reden is om uit huis te gaan. Voor een ander is het een leuke stap om vervolgens een toffe studententijd tegenmoet te gaan, terwijl het voor mij ontsnappen aan dierbare is.
anoniem_340371 wijzigde dit bericht op 15-10-2017 20:59
Reden: ,
Reden: ,
1.14% gewijzigd
zondag 15 oktober 2017 21:16
Wat goed van je bloembosje.
Begrijpelijk dat je liever om een andere reden uit huis was gegaan. Heel verdrietig dat je jeugd zo gelopen is en jij nu niet een onbezorgde tijd tegemoet kunt gaan. Maar ik denk wel dat het uit huis wonen je echt goed zal doen, al voelt het nu misschien nog als een moeilijke stap.
Begrijpelijk dat je liever om een andere reden uit huis was gegaan. Heel verdrietig dat je jeugd zo gelopen is en jij nu niet een onbezorgde tijd tegemoet kunt gaan. Maar ik denk wel dat het uit huis wonen je echt goed zal doen, al voelt het nu misschien nog als een moeilijke stap.
maandag 16 oktober 2017 08:15
maandag 16 oktober 2017 11:18
Ik verwacht ook nog steeds vaak extreme reacties van anderen. En ik ervaar reacties vaak extremer dan ze zijn.Sarcastaballcoach schreef: ↑15-10-2017 12:55Dingen kapot willen maken ken ik trouwens. Soms kan ik gewoon echt niet anders. IK snap dat heel goed.
Ik wilde trouwens niet zeggen dat je mogelijk bozig overkomt op het forum.
Dit was puur voor mijzelf. Toegeven dat ik nog steeds bang ben om dingen te zeggen, uit angst dat men boos wordt. Als men boos wordt gebeuren bij mij 2 dingen: boze mensen-->vrezen voor je leven (iemand zou me dood kunnen slaan -of heel erg fysiek kunnen beschadigen, erg extreme gedachte, maar die trigger heb ik nog steeds. Boos, daar hoort agressie bij) en 'vindt men mij nu nog wel aardg", ik heb 't verknald voor de rest van mijn leven...
In het dagelijks leven merk je hier weinig van, want gelijktijdig kan ik een enorm grote mond hebben en ben ik vaak voor de duvel niet bang.
Ik ben eigenlijk heel extreem met veel en dat werkt vaak beide kanten op. Extreem bang, extreem overmoedig. Ik kan dit niet handelen, het kan me allemaal geen ruk schelen. Ben ook best goed in dingen doen die ik niet durf, ben extreem angstig om dingen te doen die ik niet durf.
Die tegenstrijdigheden vallen me soms zwaar.
Naar buiten toe merk je hier weinig van, waardoor ik dus mezelf weer eenzaam kan voelen. Iedere psych(oloog/iater) bevestigd elke keer weer, dat ik mij presenteer als een vrolijke, positieve, zeer benaderbare vrouw. Hoe vaak ik niet gehoord heb "je hele uitstraling" is erg aantrekkelijk. (en ik denk dan: waar dan?)... Aan de ene kant wil ik ook niet laten zien dat er wel wat aan schort, maar soms zou ik het fijn vinden als men zou begrijpen dat ik heel goed een masker kan dragen.
(ik krijg hier altijd verbale diarree, lijkt het wel)))
Dat is een logisch gevolg van geleerd hebben dat alles wat je doet, zo fout kan zijn dat het extreme afkeuring verdient in de vorm van pijn, vernedering, totale afwijzing en isolatie.
De regels voor dat spel zijn bij niemand bekend en afhankelijk van de gemoedstoestand van de spelleider. En kunnen de volgende keer weer anders zijn.
Je zegt dat je niet wil laten zien dat er aan jou wat schort, maar dat je het fijn zou vinden als men zou begrijpen dat je een masker draagt.
Heb je weleens overwogen om jezelf juist wel te laten zien zoals je bent?
maandag 16 oktober 2017 11:20
True, iedereen heeft wel wat.vrouwjagersma schreef: ↑15-10-2017 13:16Oh ja.
Ik ben eigenlijk een rancuneus, wantrouwend wezen. Ik vertrouw niemand, waarom zou ik ook. Mijn man heeft zich voldoende bewezen en is een goedzak, maar ergens sluimert altijd het vermoeden dat ik het allemaal alleen moet kunnen. En ik kan veel hebben, maar als iemand mijn grenzen overgegaan is, komt hij/zij in het hokje "niet te vertrouwen/ondeugdelijk" en dat gaat nooit meer over.
Mensen die me (vaag) kennen vinden me echter vooral heel sterk, open, makkelijk en toegankelijk. Laatst zei iemand tegen mij: "Volgens mij ben jij nooit verdrietig." Ik ben dan beleefd, maar eigenlijk wil ik zo iemand echt even door elkaar rammelen. Dat we niet allemaal met onze trauma's goed zichtbaar rondsjouwen betekent niet dat we ze niet hebben, niewaar.
Aanvulling; ik begrijp hoe je het bedoelde, dat mensen het niet aan je zien.
En zo zie ik iedereen, misschien voeren ze een toneelstuk op omdat hun werkelijkheid een stuk donkerder is.
anoniem_351580 wijzigde dit bericht op 16-10-2017 11:43
9.59% gewijzigd
maandag 16 oktober 2017 11:33
Op jezelf wonen is niet moeilijk, echt niet. Wat men hierboven zegt, geef het aan bij je psycholoog. Hij/zij kan jou in contact brengen met mensen die jou daar in kunnen begeleiden.Bloembosje schreef: ↑15-10-2017 18:52Hmpf, wat een lastig topic. Helaas kan ik ook meeschrijven. Ik woon nog thuis en mijn moeder is alcoholist. Ik maak het dus nog dagelijks mee. Ik loop sinds een half jaar bij een psycholoog ter ondersteuning, maar echt helpen doet het niet. Mijn hele jeugd bestond uit geestelijke en fysieke mishandeling. Het begon tussen mijn ouders, en mijn moeder probeerde mij als klein meisje tegen mijn vader op te zetten (en nee, ze zijn niet gescheiden maar wonen nog steeds samen). Toen ik 12 werd en naar de middelbare school ging werd ik het mikpunt van haar alcoholverslaving. Ik ben jaren lang gepest op school door roddels die mijn EIGEN moeder over mij vertelde. Ik werd zowel geestelijk als fysiek mishandeld. Mijn vader heeft nooit ingegrepen. Ja, hij heeft foto's gemaakt van alle verwondingen die ik had dankzij mijn moeder, maar hij heeft er nooit wat mee gedaan. Hij was niet de enige die ervan wist, ik had zelfs meerdere keren contact opgenomen met de kindertelefoon. Maar er was niemand die me hielp...niemand. Ik ben compleet het respect verloren voor mijn moeder. Een maand geleden had ze me een blauw oog geslagen en toen ik in de spiegel keek deed het me niks meer. Als ik daar nu aan denk schrik ik zo erg van mezelf. Het begint voor mij steeds 'normaler' te voelen en het 'hoort' bij mijn leven.
Krijg controle over jouw leven. En begin met van je afbijten naar je moeder.
De eerste keer is eng, ik stond ook te trillen toen ik voor het eerst tegen mijn pa inging, maar gek genoeg had het effect.
En niet alleen op de verhoudingen maar ook op mijn zelfrespect. (dat rijmt dus is het waar!)
maandag 16 oktober 2017 14:42
Ik kan mijn achtergrond hier (nog) niet opschrijven. Maar herken veel in de verhalen.
Wat ik mij wel afvraag is hoezo iedereen denkt dat hij de enige is..
Ik heb namelijk de ervaring dat ik op de een of andere manier altijd met mensen omga met dezelfde achtergrond als ik. Zelfs mijn partner heeft ongeveer dezelfde ervaringen als ik.
Ik kan in groepen mensen zo de alcoholisten en kinderen van eruit halen. Als een soort antenne, hebben jullie dat helemaal niet?
Wat ik mij wel afvraag is hoezo iedereen denkt dat hij de enige is..
Ik heb namelijk de ervaring dat ik op de een of andere manier altijd met mensen omga met dezelfde achtergrond als ik. Zelfs mijn partner heeft ongeveer dezelfde ervaringen als ik.
Ik kan in groepen mensen zo de alcoholisten en kinderen van eruit halen. Als een soort antenne, hebben jullie dat helemaal niet?
maandag 16 oktober 2017 14:50
De psychische wrakken haal ik er wel zo uit. Of dit met een achtergrond van mishandeling, alcoholisme of misbruik is, kan ik niet snel zeggen.iverna88 schreef: ↑16-10-2017 14:42Ik kan mijn achtergrond hier (nog) niet opschrijven. Maar herken veel in de verhalen.
Wat ik mij wel afvraag is hoezo iedereen denkt dat hij de enige is..
Ik heb namelijk de ervaring dat ik op de een of andere manier altijd met mensen omga met dezelfde achtergrond als ik. Zelfs mijn partner heeft ongeveer dezelfde ervaringen als ik.
Ik kan in groepen mensen zo de alcoholisten en kinderen van eruit halen. Als een soort antenne, hebben jullie dat helemaal niet?
maandag 16 oktober 2017 16:50
Psychische wrakken wil ik in mijn geval niet zeggen maar ik trek altijd wel mensen aan die ook de nodige schade in het leven hebben opgelopen.
Ik had jou op negeer maar door de quotes las ik het. Op aktueel ben jij simpelweg een full blown racist. Doe niet alsof wij hier gek zijn.
maandag 16 oktober 2017 16:57
Yep en drugsverslaafden ook, kan zelfs zien welke verslaving iemand had/heeft. Ook mensen die bijvoorbeeld drugs gebruiken eens per maand herken ik ook gelijk.iverna88 schreef: ↑16-10-2017 14:42Ik kan mijn achtergrond hier (nog) niet opschrijven. Maar herken veel in de verhalen.
Wat ik mij wel afvraag is hoezo iedereen denkt dat hij de enige is..
Ik heb namelijk de ervaring dat ik op de een of andere manier altijd met mensen omga met dezelfde achtergrond als ik. Zelfs mijn partner heeft ongeveer dezelfde ervaringen als ik.
Ik kan in groepen mensen zo de alcoholisten en kinderen van eruit halen. Als een soort antenne, hebben jullie dat helemaal niet?
maandag 16 oktober 2017 17:22
Niet zozeer een antenne voor alcoholverslaafden en aanverwanten. Wel voor kinderen waar 'iets' mee is in het algemeen. Daar heb ik een zwak voor, dan komt een soort van beschermingsdrang heel sterk naar boven. Nu ik er over nadenk: ik heb die neiging ook bij volwassenen die op een of andere manier beschadigd zijn.
Ik heb ook een antenne voor gevaar, voor stemmingen, voor veranderingen in sfeer, ik kan ieniemienie veranderingen in mensen, gezichtsuitdrukkingne, stem etc. meteen spotten. Dat had vroeger een sterke functie en in mijn werk later is dat zelfs een voordeel gebleken. Maar ik heb wel moeten leren dat ik niet verantwoordelijk ben voor andermans welzijn en dat ik daar in feite soms ook niets mee te maken heb. Ik werd er nl wel eens bekaf van.
Ik heb ook een antenne voor gevaar, voor stemmingen, voor veranderingen in sfeer, ik kan ieniemienie veranderingen in mensen, gezichtsuitdrukkingne, stem etc. meteen spotten. Dat had vroeger een sterke functie en in mijn werk later is dat zelfs een voordeel gebleken. Maar ik heb wel moeten leren dat ik niet verantwoordelijk ben voor andermans welzijn en dat ik daar in feite soms ook niets mee te maken heb. Ik werd er nl wel eens bekaf van.
anoniem_353745 wijzigde dit bericht op 16-10-2017 17:35
41.40% gewijzigd
maandag 16 oktober 2017 17:25
Iverna, bij mij thuis werd alles geheimgehouden, verzwegen en ontkend. Er werd verder ook nooit gepraat over zaken die ook maar iets met gevoelens of emoties te maken hadden. Als kind was dat mijn werled, dus dat zou dan wel normaal zijn. Later zag ik bij andere kinderen thuis dat het ook anders kon. Maar ik kende geen mede kinderen waar thuis een drankprobleem was. Die waren er natuurlijk wel, maar ik hoorde daar nooit iets over.
Hier lees ik wat het echt voor mensen heeft betekend en de invloed die het had en nog steeds heeft. Daarbij wordt er in het dagelijkse leven eerder wat lacherig of luchtig over gedaan als het een keer ter spraken komt. Of het andere uiterste: mensen zijn zichtbaar van slag als het ter sprake komt en willen/kunnen er niet over praten.
Hier lees ik wat het echt voor mensen heeft betekend en de invloed die het had en nog steeds heeft. Daarbij wordt er in het dagelijkse leven eerder wat lacherig of luchtig over gedaan als het een keer ter spraken komt. Of het andere uiterste: mensen zijn zichtbaar van slag als het ter sprake komt en willen/kunnen er niet over praten.
maandag 16 oktober 2017 17:58
Je eerste alinea prikt me in de ogen. De spelregels, die maken me inderdaad angstig, want ik ken de regels van anderen niet.DEATH schreef: ↑16-10-2017 11:18Ik verwacht ook nog steeds vaak extreme reacties van anderen. En ik ervaar reacties vaak extremer dan ze zijn.
Dat is een logisch gevolg van geleerd hebben dat alles wat je doet, zo fout kan zijn dat het extreme afkeuring verdient in de vorm van pijn, vernedering, totale afwijzing en isolatie.
De regels voor dat spel zijn bij niemand bekend en afhankelijk van de gemoedstoestand van de spelleider. En kunnen de volgende keer weer anders zijn.
Je zegt dat je niet wil laten zien dat er aan jou wat schort, maar dat je het fijn zou vinden als men zou begrijpen dat je een masker draagt.
Heb je weleens overwogen om jezelf juist wel te laten zien zoals je bent?
Ik schreef ergens dat ik al heel jong voor mijzelf besloten had dat mijn leven niet zo zou worden en het lijkt erop dat ik dat ergens ook weer in het extreme heb doorgetrokken. Ik ben op mijn 17e 't huis uit gegaan. Ik heb toen voor 2 volwassenen gezorgd (ging gewoon verder met een andere zorgtaak, gaf en geeft mij nog steeds voldoening) en vanaf dat punt heb ik gezorgd dat ik niemand, maar dan ook niemand nodig had. Mijn financiën op orde, onafhankelijkheid. Vanaf mijn 17e full time aan het werk. Ik heb alles geleerd wat ik moest leren. Ik heb dus inderdaad niemand nodig. Ik kan boren, zagen, kasten bouwen, schilderen, verhuizen, ik kan koken (meh), ik reis alleen, ik vermaak me alleen..... en toen bleek ik ook nog eens best alleen. (godverdomme, weer zo'n lap)
En ik dacht: muts... dit was teveel.)))
Ik heb nu een fijn leven, ik ben er zeer tevreden mee, ik ken ook best veel supertevreden en zelfs gelukkige momenten. Ik heb vrienden die ik vertrouw (meh... tot op zekere hoogte). Ik heb een superleuke baan en mijn directe collega is qua humor net als ik. Ik heb een auto, geen geldzorgen.
Helaas weet ik uit ervaring, dat ik heel makkelijk in een depressie schiet. Mezelf dan waardeloos (echt zonder enige waarde) zie, slecht, dom, unworthy, unworthy, unworthy vind. (even in het heel kort)
Ik heb dysthymie, eens in de zoveel jaar een flinke depressie (deurbel af, gordijnen dicht, telefoon uit... voor een jaartje of zo) en ik ga binnenkort beginnen met therapie. Ik ben nu stabiel genoeg om het aan te kunnen. Omdat ik graag zou willen zeggen dat dit mijn laatste depressie was.
Ik ben gevoelig voor de blik van anderen. Of het drugs zijn, alcohol of wat dan ook. De blik zegt mij: walg, walg, ik wil hier weg. (en soms denk ik, als er een kind bij is: ik wil je slaan, slaan, zo hard dat je nooit meer kunt drinken. maar eigenlijk zou ik dan mijn eigen zaaddonor afrossen.)
Kwetsbare kinderen haal ik er (denk ik) makkelijk uit.
Ik had een meisje uit de buurt, zag haar vaker doelloos op straat. Hoorde van de buurvrouw dat de moeder borderline had en ook graag mocht drinken. Gezellig met de nieuwe partner. Ik maakte weleens een praatje met haar. Lief meisje, jaar of 8 destijds. Wat extra aandacht leek ze fijn te vinden.
Bij toeval hoorde ik eens hoe het eraan toe ging thuis (bij het voorbij lopen van de woning). Mijn hart brak.
Ik bleef haar tegenkomen, we bleven kletsen. We hebben het nooit over haar thuissituatie gehad, wel over hoe later wilde zijn, wat ze wilde worden... een beetje dromen. Vooral veel lachen.
Van de één op andere dag, was het gezin weg.
Een jaar of 10 later zag ik haar weer, in de stad. En het ging goed met haar. Ze wilde me dat zo graag vertellen. Ze was het huis uit, deed de opleiding die ze als kind al wilde doen. Ze leek oprecht en ik geloofde haar. Ik ging weg met een huppel in mijn hart.
If accidentally read, induce vomiting.
maandag 16 oktober 2017 18:08
Waarom ik dacht dat ik de enige was: vanuit huis--> wat binnen deze 4 muren gebeurt komt niet naar buiten.
ik bleef maanden weg van school, ik kreeg er nog geen opmerking over. Er werd niet over gesproken, er werd niet naar gevraagd.
Toen ik uit huis ging, kreeg ik veel kennissen die een nare jeugd hadden gehad. Niemand was onbeschadigd. Maar mijn verhaal, ben ik bij niemand tegengekomen. (het was zoveel meer dan alcoholisme, alles is met elkaar verweven. Een aantal dingen kan ik gewoon niet opschrijven, maar als ik zeg dat het de dood tot gevolg had tot 2x toe heb je mogelijk een idee. Het was extreem onveilig)
Die onveiligheid is mijn probleem uiteindelijk. Ik voel me zelden 'veilig'.
Het alcoholisme was maar het begin.
ik bleef maanden weg van school, ik kreeg er nog geen opmerking over. Er werd niet over gesproken, er werd niet naar gevraagd.
Toen ik uit huis ging, kreeg ik veel kennissen die een nare jeugd hadden gehad. Niemand was onbeschadigd. Maar mijn verhaal, ben ik bij niemand tegengekomen. (het was zoveel meer dan alcoholisme, alles is met elkaar verweven. Een aantal dingen kan ik gewoon niet opschrijven, maar als ik zeg dat het de dood tot gevolg had tot 2x toe heb je mogelijk een idee. Het was extreem onveilig)
Die onveiligheid is mijn probleem uiteindelijk. Ik voel me zelden 'veilig'.
Het alcoholisme was maar het begin.
If accidentally read, induce vomiting.
