Psyche
alle pijlers
Abortus? Hoe neem ik een beslissing?
maandag 23 oktober 2017 09:22
Door een stomme actie van mijn man (veroorzaakt door combinatie van drank en medicatie) ben ik ongewenst zwanger, nu ruim zeven weken. Tot een jaar geleden was onze relatie stabiel en wilden we graag een kind. Na verschillende miskramen en een te vroeg geboren kindje dat is overleden hebben we dat even stopgezet. Vervolgens werd mijn man ernstig ziek, raakte daarna in een psychose en is een periode erg agressief geweest. We hebben allebei hulp om dit alles te verwerken en de situatie leek stabiel. Zeker door deze laatste gebeurtenis vind ik de situatie nu echter absoluut niet geschikt om een kind te krijgen. Tegelijk voelt een abortus zo verkeerd, vooral gezien de eerdere zwangerschappen. Mijn man wil het kindje heel graag laten komen. Onze situatie is verder stabiel, qua werk, huis, netwerk etc.
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
Inmiddels heb ik allerlei gesprekken gehad, alle voors en tegens wel op een rijtje, maar dat helpt me niet om een beslissing te nemen. Normaal neem ik beslissingen uiteindelijk vaak op basis van wat goed voelt, maar nu weet ik dat niet. Ik heb nog wel even tijd, maar hoe neem ik een beslissing? Iemand advies?
maandag 23 oktober 2017 10:59
Duckling, ik zie jou alleen maar schrijven dat het allemaal wel meevalt, dat het goed met hem gaat, dat dat grensoverschrijdende gedrag wat tot jouw zwangerschap heeft geleid een incident wat waar hij verder niet echt verantwoordelijk voor is. En dat kan zo zijn, wij kunnen dat niet weten.
Maar wat is dan precies het probleem?
Maar wat is dan precies het probleem?
maandag 23 oktober 2017 11:03
Dankjewel, dit raakt me, zo zit het eigenlijk gewoon. Ik laat me zo in de war brengen door al die hulpverleners, maar eigenlijk wil ik dit gewoon niet. Niet nu, niet zo.Koffiekop schreef: ↑23-10-2017 10:47Als jouw eerste gevoel was van: "nee, dit wil ik niet", dan zegt dat wat. Je eerste gevoel is vaak je instinct, dat reageert op overleven: is de situatie veilig of onveilig. Vertrouw daar op.
Als je nog relatief jong bent dan kan het altijd nog als de situatie straks misschien wel beter is. Het is nu nog maar een klompje cellen hè, in deze fase is een spontane miskraam veel voorkomend. Ik zou het ook niet veel groter maken dan het is. Nu is gewoon geen goed moment. Dat zegt jouw gevoel, en dat zegt iedereen die hier jouw verhaal leest.
maandag 23 oktober 2017 11:07
Hm, daar heb je gelijk in zie ik als ik mijn eigen reacties teruglees. Ik geloof dat het probleem is dat ik deze zwangerschap niet uit wil dragen omdat ik er nog geen vertrouwen in heb. Maar tegelijk vind ik het heel verdrietig dat ik dan dus de zwangerschap af moet breken. En als alle professionals die er verstand van zouden moeten hebben denken dat het wel kan, dan brengt dat me aan het twijfelen. Dat geeft me hoop. Ik vind het erg verwarrend.Hommeltjes schreef: ↑23-10-2017 10:59Duckling, ik zie jou alleen maar schrijven dat het allemaal wel meevalt, dat het goed met hem gaat, dat dat grensoverschrijdende gedrag wat tot jouw zwangerschap heeft geleid een incident wat waar hij verder niet echt verantwoordelijk voor is. En dat kan zo zijn, wij kunnen dat niet weten.
Maar wat is dan precies het probleem?
maandag 23 oktober 2017 11:07
Ik zou die verkrachting van kort geleden ook laten meewegen in hoe je zijn huidige mentale toestand beoordeelt. Ik weet niet of zijn medicijnen en alcohol een dergelijk agressieverhogend effect kunnen hebben, en of zijn gedrag dus enkel toe te schrijven is aan externe omstandigheden. Hij was er ook bij. Het waren twee biertjes, pillen en híj. En nu zit je met een probleem waarbij je een keus moet maken voor de rest van je leven; hij heeft nogal wat kapot gemaakt.
Op de vorige pagina staat goed beschreven hoe het leven met een kind van een onvoorspelbare partner is. Het is altijd angst. Angst als je bij hem blijft, voor jezelf en voor je kind; angst als je bij hem weggaat, omdat je dan helemaal geen controle meer hebt. Het is een leven waarin je altijd waakzaam moet zijn, altijd alle touwtjes in handen moet houden. Dat is zwaar, voor jezelf en voor je kind. Ik zou dat zelf niet willen.
Op de vorige pagina staat goed beschreven hoe het leven met een kind van een onvoorspelbare partner is. Het is altijd angst. Angst als je bij hem blijft, voor jezelf en voor je kind; angst als je bij hem weggaat, omdat je dan helemaal geen controle meer hebt. Het is een leven waarin je altijd waakzaam moet zijn, altijd alle touwtjes in handen moet houden. Dat is zwaar, voor jezelf en voor je kind. Ik zou dat zelf niet willen.
maandag 23 oktober 2017 11:07
Dan moet je, je zwangerschap afbreken. Dit maakt je geen slecht mens maar een verstandige vrouw. Je man is niet stabiel, de verwekking was niet fijn/verkeerd en je weet nog niet of je, je hele leven aan je man wil vast zitten als vader van je kind.
Heel veel sterkte
maandag 23 oktober 2017 11:08
maandag 23 oktober 2017 11:11
Ja, dat heb ik allemaal gelezen en realiseer ik me heel goed. Dat wil ik niet inderdaad, voor mij niet en al helemaal niet voor mijn kind.Pantax schreef: ↑23-10-2017 11:07Ik zou die verkrachting van kort geleden ook laten meewegen in hoe je zijn huidige mentale toestand beoordeelt. Ik weet niet of zijn medicijnen en alcohol een dergelijk agressieverhogend effect kunnen hebben, en of zijn gedrag dus enkel toe te schrijven is aan externe omstandigheden. Hij was er ook bij. Het waren twee biertjes, pillen en híj. En nu zit je met een probleem waarbij je een keus moet maken voor de rest van je leven; hij heeft nogal wat kapot gemaakt.
Op de vorige pagina staat goed beschreven hoe het leven met een kind van een onvoorspelbare partner is. Het is altijd angst. Angst als je bij hem blijft, voor jezelf en voor je kind; angst als je bij hem weggaat, omdat je dan helemaal geen controle meer hebt. Het is een leven waarin je altijd waakzaam moet zijn, altijd alle touwtjes in handen moet houden. Dat is zwaar, voor jezelf en voor je kind. Ik zou dat zelf niet willen.
maandag 23 oktober 2017 11:12
Dan moet je het niet doen. Dit gaat over jou en dat potentiële leven. Niet over huizen en geld en netwerken. Jouw moedergevoel roept 'dit is niet juist' en tegelijkertijd is dat enorm verdrietig. Dat is zo. Soms maak je een keuze omdat het het beste is wat je op dat moment voor iedereen kan doen.
Dat maakt jou de meest verantwoordelijke, verstandige en liefdevolle vrouw die er is.
maandag 23 oktober 2017 11:14
Zoals je het hebt beschreven, komt het op mij niet over als verkrachting, maar inderdaad lompheid. Maar het gevoel wat jij tijdens deze vrijpartij hebt gehad, moet erin gehakt hebben bij jou. Vraag is dus of jij met dit 'incident' verder kunt, of je het als incident kunt zien. Het is ook zoals je zelf zegt, je hebt het 9 jaar heel fijn gehad. En jullie zijn ook weer omhoog aan het krabbelen samen vanuit een hele heftige periode, met het verlies van een kind en een psychose bij je man en dan niet te vergeten de miskramen. Een sterk stel mag ik wel zeggen. Ik kan mij eigenlijk erg goed voorstellen wanneer je wel samen van deze zwangerschap wilt genieten en de diepgekoesterde wens van een kind op de wereld zetten in vervulling mag gaan.duckling schreef: ↑23-10-2017 10:03T.a.v. de zwangerschap verwoorden jullie precies waarom ik dit niet wil. Ik ben zelf met een boel agressie en ellende opgegroeid en ik wil dat absoluut niet voor mijn kind. En inderdaad lost bij hem weggaan dat niet op omdat hij dan alsnog de vader is.
T.a.v. zelf sowieso bij hem weggaan: dat vind ik lastiger. We zijn tien jaar samen, waarvan we het negen jaar heel goed en fijn hebben gehad. Pas door zijn ziekte en daarna de psychische problemen veranderde alles. Ik hoop dus nog, gesteund door zijn behandelaars, dat we hieruit komen en dat alles weer min of meer wordt zoals het hiervoor was. De afgelopen maanden, met uitzondering van deze gebeurtenis, leek dat ook zo en kreeg ik weer wat vertrouwen terug.
Sterkte met jullie keuze samen.
maandag 23 oktober 2017 11:16
Nog meer tranen... Dankjewel dat je dit schrijft.Koffiekop schreef: ↑23-10-2017 11:12Dan moet je het niet doen. Dit gaat over jou en dat potentiële leven. Niet over huizen en geld en netwerken. Jouw moedergevoel roept 'dit is niet juist' en tegelijkertijd is dat enorm verdrietig. Dat is zo. Soms maak je een keuze omdat het het beste is wat je op dat moment voor iedereen kan doen.
Dat maakt jou de meest verantwoordelijke, verstandige en liefdevolle vrouw die er is.
maandag 23 oktober 2017 11:21
En dit is de andere kant, dit is wat ik graag zou willen. En misschien is de situatie over zeven maanden wel zo. Maar misschien ook niet, en dat risico durf ik niet aan.020 schreef: ↑23-10-2017 11:14Zoals je het hebt beschreven, komt het op mij niet over als verkrachting, maar inderdaad lompheid. Maar het gevoel wat jij tijdens deze vrijpartij hebt gehad, moet erin gehakt hebben bij jou. Vraag is dus of jij met dit 'incident' verder kunt, of je het als incident kunt zien. Het is ook zoals je zelf zegt, je hebt het 9 jaar heel fijn gehad. En jullie zijn ook weer omhoog aan het krabbelen samen vanuit een hele heftige periode, met het verlies van een kind en een psychose bij je man en dan niet te vergeten de miskramen. Een sterk stel mag ik wel zeggen. Ik kan mij eigenlijk erg goed voorstellen wanneer je wel samen van deze zwangerschap wilt genieten en de diepgekoesterde wens van een kind op de wereld zetten in vervulling mag gaan.
Sterkte met jullie keuze samen.
maandag 23 oktober 2017 11:36
maandag 23 oktober 2017 11:39
Ja, dat weet hij zeker. Hij wil het heel graag laten komen en weet dat ik erg twijfel. Hij probeert me te overtuigen dat het goedkomt, gesteund door alle hulpverleners.blijfgewoonbianca schreef: ↑23-10-2017 11:31Weet je man eigenlijk wel dat je zwanger bent en hoe staat hij er in ?
maandag 23 oktober 2017 12:07
Moeilijk hoor. Maar ik denk dat je beter op jouw eigen instinct af kan gaan dan op wat wie dan ook als buitenstaander zegt.duckling schreef: ↑23-10-2017 11:07Hm, daar heb je gelijk in zie ik als ik mijn eigen reacties teruglees. Ik geloof dat het probleem is dat ik deze zwangerschap niet uit wil dragen omdat ik er nog geen vertrouwen in heb. Maar tegelijk vind ik het heel verdrietig dat ik dan dus de zwangerschap af moet breken. En als alle professionals die er verstand van zouden moeten hebben denken dat het wel kan, dan brengt dat me aan het twijfelen. Dat geeft me hoop. Ik vind het erg verwarrend.
maandag 23 oktober 2017 12:12
Wat naar en moeilijk moet dat zijn, jij tegen zoveel anderen lijkt het wel.
Ik vraag me af waar hij zo zeker op kan baseren dat het goed komt? En dan nog, als jij het niet vertrouwt dan moet je het niet doen, juist omdat het hebben van een kind een hele lange tijd duurt. Als toch blijkt dat hij niet stabiel blijft en er is een kind dan kun je niet zeggen "oh, over een tijdje is dat weer voorbij". Het lijkt me verstandig als hij eerst over langere tijd laat zien (aan jou, maar zeker ook aan zichzelf) dat het inderdaad goedkomt, dat hij stabiel kan blijven.
maandag 23 oktober 2017 12:25
Ja, zo voelt het wel een beetje inderdaad. Het doet me heel veel dat jullie hier juist alle redenen verwoorden dat ik twijfel of het eigenlijk niet zie zitten. Zo raar is dat dus niet, daar ging ik enorm aan twijfelen, kreeg het idee dat ik het allemaal veel te negatief zie.Hommeltjes schreef: ↑23-10-2017 12:12Wat naar en moeilijk moet dat zijn, jij tegen zoveel anderen lijkt het wel.
Ik vraag me af waar hij zo zeker op kan baseren dat het goed komt? En dan nog, als jij het niet vertrouwt dan moet je het niet doen, juist omdat het hebben van een kind een hele lange tijd duurt. Als toch blijkt dat hij niet stabiel blijft en er is een kind dan kun je niet zeggen "oh, over een tijdje is dat weer voorbij". Het lijkt me verstandig als hij eerst over langere tijd laat zien (aan jou, maar zeker ook aan zichzelf) dat het inderdaad goedkomt, dat hij stabiel kan blijven.
maandag 23 oktober 2017 12:27
Dank je, dat moet ik maar even heel vaak tegen mezelf zeggenPantax schreef: ↑23-10-2017 12:13Hulpverleners blijven niet eeuwig meekijken. Als het over twee jaar niet blijkt te gaan, zijn die hulpverleners al lang weg. Als je man besluit dat hij geen hulpverleners nodig heeft, kun jij ze niet tegen zijn zin betrekken. Jij moet jouw leven leven, dus jij bepaalt.
maandag 23 oktober 2017 12:35
Ik denk dat het beter is als jullie samen eerst die psychose en alles wat daarbij kwam kijken verwerken.
Misschien is je man daar verder in dan jij?
Ik zou het persoonlijk heel naar vinden als mijn kind verwekt was in zo'n voor mij afschuwelijke situatie. Ik zou van mijn man daarvoor ook begrip verwachten.
Misschien is je man daar verder in dan jij?
Ik zou het persoonlijk heel naar vinden als mijn kind verwekt was in zo'n voor mij afschuwelijke situatie. Ik zou van mijn man daarvoor ook begrip verwachten.
maandag 23 oktober 2017 12:43
Op zich is de prognose bij een reactieve psychose goed, de meeste mensen herstellen volledig en krijgen niet opnieuw een psychose. Bij een klein aantal is een kortdurende psychose het eerste teken van schizofrenie en de prognose daarvoor is een stuk minder rooskleurig. Ik snap dus wel dat de hulpverleners uitgaan van het gunstigste geval, vaak is dat ook zo. Maar uiteindelijk is het aan jou of jij er ook vertrouwen in hebt en het aandurft.
Speelt de manier waarop de zwangerschap ontstaan is ook een belangrijke rol voor je? Persoonlijk kan ik me dat namelijk goed voorstellen, dit is niet de manier waarop de meeste mensen willen dat hun kind verwekt word. Maar aan dat feit verandert niets meer, dit zal altijd zo blijven. Is hier eigenlijk aandacht voor geweest? Want in alles wat je schrijft lijkt het te gaan om je man en om zijn gezondheid, maar wie denkt er aan jouw (geestelijke) gezondheid? Heb je het gevoel dat daar ruimte voor is? Zo niet zou ik snel hulp zoeken voor jezelf om vooral ook naar jouw gevoel over het geheel te kijken. Het is wel makkelijk voor hulpverleners om het weg te wuiven als lomp gedrag en het nu te hebben over welke mogelijkheden er zijn voor de toekomst. Maar het gaat niet alleen om of jij en je man het in de toekomst redden omdat hij niet meer verward is, maar ook of jij het na alles ook nog aankan.
Als je besluit de zwangerschap uit te dragen dan zou ik zorgen dat je man contact met de hulpverlening houdt tijdens de hele zwangerschap en de eerste maanden na de bevalling. Een zwangerschap en baby zijn nogal heftige gebeurtenissen die er flink geestelijk in kunnen hakken. Mocht het niet goed gaan dan kun je snel weer contact met de hulpverlening opnemen en hoef je niet eerst via de huisarts en wachtlijsten of de crisisdienst hulp te zoeken (die hij dan misschien niet wil) terwijl je hoogzwanger bent of met een verse baby zit.
Speelt de manier waarop de zwangerschap ontstaan is ook een belangrijke rol voor je? Persoonlijk kan ik me dat namelijk goed voorstellen, dit is niet de manier waarop de meeste mensen willen dat hun kind verwekt word. Maar aan dat feit verandert niets meer, dit zal altijd zo blijven. Is hier eigenlijk aandacht voor geweest? Want in alles wat je schrijft lijkt het te gaan om je man en om zijn gezondheid, maar wie denkt er aan jouw (geestelijke) gezondheid? Heb je het gevoel dat daar ruimte voor is? Zo niet zou ik snel hulp zoeken voor jezelf om vooral ook naar jouw gevoel over het geheel te kijken. Het is wel makkelijk voor hulpverleners om het weg te wuiven als lomp gedrag en het nu te hebben over welke mogelijkheden er zijn voor de toekomst. Maar het gaat niet alleen om of jij en je man het in de toekomst redden omdat hij niet meer verward is, maar ook of jij het na alles ook nog aankan.
Als je besluit de zwangerschap uit te dragen dan zou ik zorgen dat je man contact met de hulpverlening houdt tijdens de hele zwangerschap en de eerste maanden na de bevalling. Een zwangerschap en baby zijn nogal heftige gebeurtenissen die er flink geestelijk in kunnen hakken. Mocht het niet goed gaan dan kun je snel weer contact met de hulpverlening opnemen en hoef je niet eerst via de huisarts en wachtlijsten of de crisisdienst hulp te zoeken (die hij dan misschien niet wil) terwijl je hoogzwanger bent of met een verse baby zit.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
maandag 23 oktober 2017 13:07
De meeste zorg draait om mijn man inderdaad. Ik heb toen hij zo verward was op den duur wel kunnen regelen dat ik met een maatschappelijk werker kon overleggen, die had ook wel wat aandacht voor wat het met mij deed allemaal. Sinds kort (twee keer geweest) ga ik ook zelf naar een psycholoog om te verwerken wat er allemaal gebeurd is. Zij heeft nu vakantie, waardoor ik de zwangerschap en alles daaromheen nog niet met haar heb kunnen bespreken.
In alle contacten rondom de zwangerschap heb ik telkens het hele verhaal verteld, wat op zich wel heel goed was. Vervolgens gaat het inderdaad verder vooral over mijn man en alle ‘praktische’ aspecten. Voor hoe het met mij gaat is niet zoveel aandacht, ook niet bij mijzelf eerlijk gezegd, dus misschien veroorzaak ik dat zelf.
Op de vraag in hoeverre de manier waarop de zwangerschap is ontstaan een rol speelt, heb ik eigenlijk niet echt een antwoord. Niet zoveel geloof ik, alleen als signaal dat het mogelijk toch allemaal nog niet zo stabiel is.
In alle contacten rondom de zwangerschap heb ik telkens het hele verhaal verteld, wat op zich wel heel goed was. Vervolgens gaat het inderdaad verder vooral over mijn man en alle ‘praktische’ aspecten. Voor hoe het met mij gaat is niet zoveel aandacht, ook niet bij mijzelf eerlijk gezegd, dus misschien veroorzaak ik dat zelf.
Op de vraag in hoeverre de manier waarop de zwangerschap is ontstaan een rol speelt, heb ik eigenlijk niet echt een antwoord. Niet zoveel geloof ik, alleen als signaal dat het mogelijk toch allemaal nog niet zo stabiel is.
maandag 23 oktober 2017 13:08
Ik heb je topic meegelezen en waar ik toch een beetje over val. Je man heeft onder invloed van z'n medicijnen en alcohol tegen jouw wil seks met jou gehad en daar is een zwangerschap uit voortgekomen. Je schrijft dat je het ziet als lomp gedrag, wat ook zijn artsen/hulpverleners zeggen want hij slikt nou eenmaal medicijnen. Alsof hij niet geheel handelsbekwaam is om het zo maar te zeggen. Maar, hij is wel bekwaam genoeg om een goede ouder te zijn? Terwijl hij diezelfde medicijnen slikt die eerder een verkrachting nog vergoelijken. Hij is wel bekwaam genoeg om zijn zwangere vrouw bij te staan en er voor haar te zijn? Terwijl hij eerder niet eens doorhad dat hij seks tegen jouw wil had.
Ik kan dat echt niet met elkaar rijmen, sorry.
Het lijkt me heel moeilijk om in jouw schoenen te staan want zoals het op mij overkomt staat er niemand aan "jouw kant".
Ik kan dat echt niet met elkaar rijmen, sorry.
Het lijkt me heel moeilijk om in jouw schoenen te staan want zoals het op mij overkomt staat er niemand aan "jouw kant".
