Overdreven zwangerschap

hallo allemaal,

Eerste keer forum en al vaak topics gelezen op viva. Lange tijd getwijfeld of ik wel of geen topic hierover zou aanmaken, maar ik bleef steeds terug komen op ditzelfde punt. Dus hier komt ie (het is een lange):

De dochter van de vriend van mijn moeder is zwanger. Deze dochter is 22 en had een knipperlicht relatje met haar vriend (hij was ook een keer vreemd gegaan en de maand voor ze ontdekte zwanger Te zijn wou ze het nog uitmaken, omdat ze niet bij elkaar zouden passen). Dat ontdekte ze in februari dit jaar en is november uitgerekend. Zij deed alsof dit een echte onverwachte zwangerschap was, maar vertelde met grote grijns als je haar vroeg hoe dat kon omdat ze aan de pil was, zij er wel eens eentje was "vergeten" hier en daar. Verder deed ze ook nog De uitspraak als "haha, straks is dit om mij en **** bij elkaar te houden. Ik vind dat hele rare uitspraken voor iemand die ECHT per ongeluk zwanger wordt. Hiermee begon ook de drama. Niemand heeft haar hierin tegen gesproken o.i.d.

In het begin was er niet zoveel aan de hand en deed ze er zelf ook vrij relaxed over. Toch werd het steeds en steeds erger. Er is niks anders meer dan haar zwangerschap, ze kan opeens heel veel dingen niet meer en doet vreselijk dramatisch. Hier een aantal voorbeelden:
- wou geen gender reveal doen, want dat vind ze overdreven Amerikaanse toestanden, maar vervolgens had ze zelf voor na haar geslachtsecho allemaal roze troep gekocht om toch een gender reveal te houden. Ik bedoel niet een beetje van beschuit met roze muisjes, maar echt roze kinderchampagne, roze snoepjes, roze brilletje en ga zo maar door.

- huilen tijdens een concert. Ze was ongeveer 3 maanden zwanger en ze haf tickets voor de toppers samen met mijn moeder en haar vader. Ze ging mee, maar heeft zich De hele avond lopen aanstellen dat het druk was, ze niet mocht drinken en heeft dus uiteindelijk staan huilen en is buiten 3 uur gaan wachten....

- afspraken afzeggen. Voor ze ontdekte dat ze zwanger was zouden we bvb naar de efteling. Een tijdje nadat ze wist dat ze zwanger was prikten we hiervoor een datum en ook zij ging akkoord en mee. Zij zou op het moment van gaan 6 maand zwanger zijn. Tot we een week voor de efteling waren zei ze opeens ik ga niet. Wij vroegen haar waarom en ze zei: gewoon geen zin in rn ik ga niet naar de efteling met een dikke buik. We stelden haar gerust dat meer mensen dat deden, ik ook niet in achtbanen ging (en ze dus niet alleen zou zijn) waarop ze zei dat ze geen lange stukken kan lopen. We probeerden een oplossing Te bedenken in vorm van een rolstoel ofzo of regelmatig een zitplekken te vinden, maar nee mevrouw was hoogzwanger en had er opeens geen zin meer in. Het irritante hieraan was voornamelijk erna.... Ze ging niet mee en daar is verder niks over gezegd, maar vervolgens postte ze wel foto's van lange wandelingen over het strand en in het bos met vriendinnetjes en de hond.

- opeens heeft ze overal last van. Elk zwangerschap kwaaltje uit het boekje heeft zij sowieso! En klagen erover doet ze ook "oh ik ben zo dik", "kijk dit nou" enzovoort

- ze zegt nog meer dingen af onder het mom "ik ben zwanger en ik heb het vreselijk moeilijk" en zegt nu ook al dingen af voor na de geboorte in november, want zegt ze "ik heb dan een kind, dus Ben ik sowieso uitgeput, heb ik er geen zin in en wil ik tijd met het kind door brengen".

-ze wou zichzelf laten ontslaan door haar baas tijdens de zwangerschap door gewoon niet op te komen dagen of zich heel vaak ziek te melden, zodat ze na ontslag een vette uitkering kon aanvragen op basis van ontslag door discriminatie o.i.d.

- meldt zich sinds het begin van de zwangerschap ook echt regelmatig ziek, omdat ze "zoveel mogelijk van haar zwangerschap wil genieten"

Het lijkt wel alsof ze alleen maar kan klagen, zich gedraagt alsof ze gehandicapt is, maar hier gek genoeg ook voldoening uit haalt om met haat zwangerschap fe aandacht te trekken. Begrijp mij niet verkeerd, ik kan me goed indenken dat je als zwangere eerder moe bent, niet overal zin in hebt en dat je aan het einde ook wel klaar bent met zwanger zijn. Maar!!! ze doet net alsof dit Het einde is, niks kan meer, alleen zij en haar zwangerschap zijn interessant en alsof ze nu niks meer kan.

Wat moet ik hiermee?
Het stoort mij en andere familie leden enorm dat ze zich zo gedraagt. En ja, ik heb naar haar wel al benoemd dat ik begrijp dat zwanger zijn kwaaltjes met zich mee brengt en dat vervelend voor haar is, maar dat ze wel erg overdreven over alles doet.

Groetjes,
Miss Beertje

SweetChili schreef: ↑

02-11-2017 19:07

Maar dat zegt toch totaal niks over hoe zij zich voelt? Ook als alles goed gaat met de baby, de echo's zijn goed en de controles (bloeddruk, hartje luisteren etc. ) dan nog kun je je gewoon rot en futloos voelen tijdens de zwangerschap.

Waarom zo oordelen iets wat je zelf niet eens hebt meegemaakt?

De verloskundige vraagt ook regelmatig hoe je je voelt op de fysieke controle na. Daarin heeft ze zelf meerdere keren gezegd dat ze eigenlijk nergens last van heeft. Wel dat ze eens moe is, maar niet gesloopt o.i.d of last heeft van de kwaaltjes die ze zegt ze hebben als ze onder iets uit probeert te komen... Je hoort haar er nooit ergens over behalve als ze iets wil ontlopen.

Nirakkam schreef: ↑

02-11-2017 19:09

Nee schat, bereid je maar vast voor op na de geboorte. Ten eerste ben je na de geboorte heel erg hormonaal. En heb je last van ontzwangeren. Dat duurt een maand of negen. Met misschien de eerste weken hechtingen en striemen. En in ieder geval in de kraamtijd ernstig vloeien, stuwing, doorwaakte nachten. Dus volop gespreksstof voor haar waar jij allemaal niet over mee kunt praten.

En dan gaat natuurlijk ook alle aandacht straks naar het nieuwe kleinkind, en niet alleen ná de geboorte maar de komende jaren.

Maak je borst maar nat

Er is natuurlijk een verschil tussen wennen aan een nieuw leven, alle eerste keren en leuke en minder leuke momenten dan steen en been klagen, liegen en overdramatiseren....

lolly-pop schreef: ↑

02-11-2017 19:21

Heb je zelf geen leven, dat je je de hele dag kunt bezighouden met haar? Laat het gaan.

Ik maak op uit je reactie dat je de rest niet gelezen hebt, want zoals ik eerder al schreef is dit iets wat steeds terug komt in haar gedrag en dan ter sprake komt (dus: er gebeurd iets wat betrekking op haar heeft wat vreemd is --> wordt over nagedacht/gesproken). Het is niet zo dat ik hier elke dag over zit na te denken of over praat met anderen.

Nirakkam schreef: ↑

02-11-2017 19:27

Ach , het heeft geen zin. Net zoals zij zwelgt in haar zwangerschap, zwelg jij in zelfmedelijden en het gebrek aan aandacht. Jij doet precies wat je haar verwijt, overdramatiseren.

Nee ik voel die behoefte aan aandacht niet. Ik dacht nu alleen van waarom is dit zo en kijken hoe de rest erover denkt. Zijn twee verschillende dingen.

Troeteltje schreef: ↑

02-11-2017 19:38

Hoe kun je zomaar ineens iemand anders zijn achternaam hebben. De baby kan nav erkenning door verwekker achternaam van de verwekker krijgen wanneer moeder daarmee instemt en daarvoor tekent. Het riekt ernaar dat jij teert op verhalen van horen zeggen. Verifieer eerst eens wat wel klopt en wat uit een duim gezogen is.

Ze hebben sinds een week of 2 geregistreerd partnerschap en zij heeft zijn achternaam genomen. Vertelde ze zelf en liet allemaal foto's zien. Heel leuk Enzo, dus dat weet ik direct uit de bron/kern.

teepje schreef: ↑

02-11-2017 19:28

Waarom raakt het je zo TO? Haar gedrag is inderdaad vervelend maar wat me opvalt is dat je best hard oordeelt over haar, soms net alsof je haar totaal niet aardig vindt. Maar tegelijkertijd vindt je het dus wel heel erg dat ze afzegt. Dus blijkbaar wil je haar er wel graag bij en vind je het erg lastig om haar drama bij haar te laten. Het is wel interessant om bij jezelf na te gaan wat maakt dat je je zo in haar gedrag vastbijt. Vind je het bv lastig dat ze veel aandacht krijgt ten koste van jou of zit er iets anders dwars?

Want ik heb ook best een mening over iemand die misbruik maakt van regelingen of een uitkering maar ik zou dat dan ook uitspreken (als het iemand is die naast me staat) en daarna bij die persoon laten. Niet jouw zorg daarna toch?

Het is niet zo dat ik haar niet aardig vindt, want in de periode voor ze zwanger werd kon ik het redelijk goed met haar vinden. En sinds ze zwanger is liegt ze en overschrijd ze normen en waarden die ik erop na houdt. Ik hou niet van mensen die niet eerlijk zijn en ik houd ook niet van mensen die heel erg zeuren en alleen maar met zichzelf bezig zijn. Dat is gedrag wat ik eerder niet van haar kende en ik vind het jammer en irritant dat dit ervoor in de plaats is gekomen. En het is geen kwestie van aandacht voor haar of haar zwangerschap. Tuurlijk is ze blij en ik heb haar ook uitgebreid gefeliciteerd, regelmatig gevraagf hoe het gaat, welke spulletjes ze nog nodig heeft en wat ze al heeft staan. Een gebrek een interesse of een jaloezie vanuit mij is het totaal niet. Ik heb het idee dat het niet normaal of eerlijk verloopt en ik heb een hekel aan onrechtvaardigheid. Het is inderdaad niet mijn zorg, maar ik kan gewoon er niet bij hoe je zo oneerlijk kan zijn en zo zielig doet over een beslissing die je zelf gemaakt hebt (expres zwsnger worden zonder medeweten). Dan denk ik wees een vrouw rn accepteer De consequenties van je domme keuze om dat te doen, maar ga niet achteraf lopen janken over alles en je zo gedragen. Dan had je er eerder over na moeten denken.
En ja dat klinkt heel erg hard, maar het is wel de realiteit.