Psyche
alle pijlers
42 en kinderloos, best wel bewust maar ook niet helemaal....
maandag 13 november 2017 19:00
Hoi,
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
De topictitel vat eigenlijk wel samen waar het over gaat. En omdat ik niet zoveel mensen ken in mijn situatie, hoopte ik om hier wat gelijkaardige ervaringen te horen. En hoe jullie er dan in staan en het beleven.
Even verder uitleggen:
Ik ben dus nu 42, single, en heb dus geen kinderen. De meeste van mijn vriendinnen hebben wel kinderen. Maar zelf heb ik de behoefte nooit zo gevoeld. Vooral omdat het me simpelweg niet zo leuk leek. Baby's en kinderen doen mij emotioneel niet zo heel veel (behalve wanneer ik ongesteld ben, gek). En ik hou ervan om in een bepaalde vrijheid te leven, op allerlei vlakken (tijdsindeling, vakanties, financieel enz). En toen ik zelf een kind was, hield ik ook al niet zo van babypoppen (wel dol op Barbie). En ik was als kind zelf ook liever bij volwassenen ipv leeftijdsgenootjes (nu ook een aantal vrienden van 10 jaar ouder en meer). Ik sloot kinderen krijgen nooit uit, maar het hoefde gewoon niet zo dringend. Ik zei altijd: nou ja, als ik een man tegenkom die het écht wil, dan zou ik het wel doen, we zien wel...
En intussen verstreek er allemaal tijd, en opeens ben ik 42. Die man is er niet meer van gekomen (intussen 10 jaar zonder langdurige vaste relatie, latere korte relaties niet meegerekend), dus dat kind is ook niet gekomen. En het voelt best wel raar nu. En dubbel. Want al lijkt de dagelijkse realiteit van een kind/gezin me eerlijk gezegd nog altijd niet zo leuk, ik merk dat ik wel bij bepaalde dingen stilsta de laatste dagen. Bvb: bijna iedereen rond me heeft kinderen, en ik niet. Of: Ik zal nooit moeder zijn, maar dus ook nooit oma. Die keuzes (als je het zo kunt noemen bij mij) zullen een blijvend effect hebben. Hoe sta ik daarin? En: ga ik spijt krijgen? Of: Had ik niet toch graag een kleine Tove gewild? Zoiets...
Het is ook gewoon een gek idee om een optie af te sluiten, vind ik.
De meeste dingen kun je altijd nog wel: een mooie reis maken, emigreren, een bepaalde carrièrewending, een relatie krijgen, etc. Maar een kind krijgen moet je op een bepaald moment afsluiten - als vrouw dan toch. Misschien knelt bij mij het schoentje daar - afijn ja, knellen is ook weer zo'n groot woord. Ik ben iemand die graag opties openhoud...
Anderzijds: ik had nooit single mom willen worden. En ik heb ook nooit gedacht: ik ben nu 35, moet dringen gaan daten (in tegenstelling tot vriendinnen)... Niet echt een biologische klok dus.
En ik soms denk ook: ik heb professioneel bepaalde dingen bereikt die niet makkelijk waren en die ik absoluut wilde, als ik echt een kind wilde, had ik dat heus wel voor elkaar gekregen... Misschien wilde ik het echt niet...
En ik denk ook dat wat je als kind wilt en hoe je dan bent, dat dat veel zegt over je echte ik. En toen interesseerde het me dus echt niks. Ik snapte vriendinnetjes niet zo goed die per se wilde babysitten of op de lagere school met de kleuters spelen. Ik hield meer van lezen, tekenen enz. Met een babypop kon ik niks, want was kaal, dik en had geen leuke kleren, in tegenstelling tot Barbie, die ik oogverblindend vond, haha
Maar toch denk ik: geef ik niet iets heel moois op?
Want al klinkt het nu misschien niet zo, ik ben tegelijk ook wel gericht op zorgen en liefde (vrienden, familie, dieren enz, en hoe ik algemeen in relaties en het leven sta), en dié bijzondere vorm van liefde niét in je leven hebben, vind ik ook wel nogal wat...
Geen concrete vraag dus. Gewoon op zoek naar mensen die hier gelijkaardig in staan.
anoniem_154838 wijzigde dit bericht op 13-11-2017 19:05
0.54% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 10:48
Grappig: ik heb net het boek "De gelukkigste kinderen van de wereld" meegenomen uit de bieb, geschreven voor twee expat-moeders die "de Nederlandse opvoeding" beschrijven voor buitenlanders. Ik vind het als Nederlandse moeder nog vrij eenzijdig (bv met veel gejubel over thuisbevallen terwijl ik heel blij was met mijn ruggenprik in het ZH etc.), maar het zet de opvoeding die kinderen HIER krijgen in grote lijnen af tegen de opvoeding in Engeland en Amerika. En dat is voor ONS weer heel interessant (als zal het ook wat eenzijdig beschreven zijn).lisaviva schreef: ↑15-11-2017 10:21Sowieso vind ik veel volwassenen best onverdraagzaam naar kinderen toe, ze mogen er best zijn, maar je moet er geen last van hebben.
Ze mogen wel spelen, maar geen rommel maken, ze mogen wel naar de speeltuin, maar niet vies worden. Ze mogen wel los gaan in een fantasiespel, maar geen herrie maken.
Ouders in die landen zijn pas echt slaaf van hun kinderen, en extreem bezig met het klaarstomen van hun kind voor de grote carrière-race. Als je je kind daar niet vanaf 3 jaar op extra lessen zet om al het alfabet te leren, muziekles etc. te krijgen, dan komt het niet door toelatingstoetesen van de beste scholen. Ook daarna staat alles in het teken van presteren, toetsen en de juiste school halen omdat je carrière bij voorbaat anders al "gebroken" is. Verder zijn de ouders aan een stuk door bezig om kinderen te vermaken; zelf leren spelen, laat staan zelf buiten spelen, is echt not done. Alles gaat via speelafspraakjes, voor zover die in het schema van muziek- en andere buitenschoolse lessen passen (en anders is het pech). En op die speelafspraakjes is alles georganiseerd; het zijn altijd bijzondere uitstapjes. Kinderen die bij een vriendje thuis komen, willen worden opgehaald omdat er (in een huis vol speelgoed) "niets te doen" is. En als je je kind alleen naar school laat lopen, of alleen in een park spelen, dan bellen mensen de politie wegens onverantwoordelijk gedrag.
Wat voor deze moeders dus een unicum is, is de vrijheid die kinderen hier krijgen om zonder toezicht zichzelf te ontwikkelen, de ruimte om samen te spelen, dingen uit te proberen etc. Dat kinderen op boerderij-campings dus echt even alleen een speelschuur in kunnen lopen zonder dat er de hele tijd een moeder achteraan loopt. Ze beschrijft Nederlanders als "tolerant" voor herrie en kindergedrag, omdat het bij de cultuur hoort.
Ze noteert ook hoe het haar opviel op een vakantie in Frankrijk dat haar kinderen aan het strand gingen spelen tussen de rotsen, met een stok in een dooie kwal prikten, luidruchtig waren maar een heleboel ervaring opdeden, terwijl er 100 meter verder een gezin met "keurig opgevoede" Franse kinderen zat waarbij de kinderen de hele middag niet van hun handdoeken zijn afgekomen. Ze vraagt zich af wat die kinderen die dag op het strand hebben geleerd...
In de beschrijving van deze twee moeders, zijn Nederlanders slimme probleemoplossers die inlevingsvermogen hebben in anderen, en die niet zo fanatiek bezig zijn "de schijn" op te houden met de perfecte kinderfeestjes en carrière. Wij vinden gelukkig zijn belangrijker dan succesvol zijn. Als je leest wat het kost om in andere landen "succesvol" te zijn, dan snap je wel waarom het ze hier oplucht. Perfect zijn is echt een dagtaak.
Erg leuk boek als je door overmatige chliche's heen kan lezen. Ik denk dat het voor veel kindermopperaars heel relativerend is om te lezen hoe het er elders aan toe gaat, en dan ga je misschien toch wat meer de Nederlandse eigenaardigheden waarderen. Ik zie nu gedrag dat ik eerder "lui" of "te weinig betrokken" vond bij andere ouders als iets dat bijdraagt aan de ruimte die kinderen krijgen waarbij ze gedijen. Mijn kind is geen gemiddeld kind, dus dat gaf nog wel eens wat frictie (mijn zoon wilde die ruimte helemaal niet nemen als peutertje, en wij moesten dan ook wel meebuigen in de ruimte die andere kinderen kregen en namen), maar in dit perspectief zijn er opnieuw meerdere manieren functioneel, en niet alleen die van mij.
woensdag 15 november 2017 10:52
Natuurlijk ligt de waarheid in het midden en geldt echt niet dat kinderen massaal ongelukkig opgroeien wanneer er geregeld nog een vuile vaat staat of de haren van een moeder niet keurig gestyled zijn. En ik bedoel ook zeker niet dat het kind met een moeder strak in make-up, mantelpak en een brandschoon huis per definitie gelukkiger is.
Het gaat mij er ook niet eens per se om of het allemaal pedagogisch verantwoord is, maar wel dat er van alles is om het kind heen dat van invloed is op hem of haar. Levensbepalend wellicht niet, maar het draagt allemaal bij aan hoe het kind gevormd wordt. En niet alleen de ouders, ook de rest van de familie, de buurt, school, de verenigingen etc.
Niet dat je vooraf kunt bepalen wat ideaal voor je kind zal zijn, maar zelfs als het kind zich helemaal nooit kritisch of negatief uit over hoe hij of zij is grootgebracht dan nóg zijn dingen bepalend geweest.
Het gaat mij er ook niet eens per se om of het allemaal pedagogisch verantwoord is, maar wel dat er van alles is om het kind heen dat van invloed is op hem of haar. Levensbepalend wellicht niet, maar het draagt allemaal bij aan hoe het kind gevormd wordt. En niet alleen de ouders, ook de rest van de familie, de buurt, school, de verenigingen etc.
Niet dat je vooraf kunt bepalen wat ideaal voor je kind zal zijn, maar zelfs als het kind zich helemaal nooit kritisch of negatief uit over hoe hij of zij is grootgebracht dan nóg zijn dingen bepalend geweest.
woensdag 15 november 2017 10:55
Komt omdat we in 'n vreselijk overbevolkt gebied leven waardoor je al hele dagen met overlast van anderen te maken hebt. Dan wil je gewoon dat mensen zich in het openbaar gedragen en hun kinderen rustig houden. Als je op het Amerikaanse platteland leeft en de boerderij van de buren is 3 mijl verderop boeit het niet dat jouw kinderen zich als slachtvarkens gedragen wat geluidsproductie betreft. Want daar heeft verder niemand last van.
woensdag 15 november 2017 11:03
Dank je. Ik vind het het moeilijkste van het ouderschap denk ik. En dan heb ik het nog niet eens over zware onderwerpen als verlies en dierbaren die wegvallen maar ook het "lijden" dat gepaard kan gaan met kleine dingetjes met leeftijdsgenoten op school en dergelijke. Zoals Lisaviva vindt dat volwassenen vaak kritischer zijn dan kinderen, zo vind ik dat er geen doelgroep kritischer/gemener kan doen dan kinderen onderling. Qua verdraagzaamheid, vergelijken, bepalen wie er buiten de boot valt, uitlachen. En nou ben ik absoluut niet het type mens dat vindt "doe maar zoals de rest, dan val je tenminste niet op", zo zit ik niet in elkaar, zo zit mijn vrouw niet in elkaar, zo lijkt ons kind (althans de oudste, jongste weet ik nog niet zo goed) ook in elkaar te zitten. Wil echter niet zeggen dat dat makkelijk voor hem gaat zijn. En juist die wetenschap, dat er dingen zullen komen die niet makkelijk voor je kind gaan zijn, vind (en heb ik altijd gevonden) best een dobber voor als je het ouderschap overweegt.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 10:32Ik denk dat jij juist heel goed oudermateriaal bent, zoals ik je lees! Maar héél weinig mensen houden rekening met het vroeg of laat gaan lijden van hun kinderen. Hoe goed je als ouders ook bent, je kind zál lijden, want het zal ook te maken krijgen met verlies, tegenslag, dierbaren die wegvallen etc. En dan vind ik het goed dat je de factoren waar jij als ouder wél vat op hebt, zo goed mogelijk probeert te doen.
woensdag 15 november 2017 11:07
En bij die ander een kind verwekt, dat gebeurd ook wel eens.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
woensdag 15 november 2017 11:10
En toch geldt ook daar weer: kind op het Amerikaanse platteland met buren 3 mijl verderop heeft andere mogelijkheden en onmogelijkheden dan kind dat midden in een penthouse in Manhattan opgroeit.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 10:55Komt omdat we in 'n vreselijk overbevolkt gebied leven waardoor je al hele dagen met overlast van anderen te maken hebt. Dan wil je gewoon dat mensen zich in het openbaar gedragen en hun kinderen rustig houden. Als je op het Amerikaanse platteland leeft en de boerderij van de buren is 3 mijl verderop boeit het niet dat jouw kinderen zich als slachtvarkens gedragen wat geluidsproductie betreft. Want daar heeft verder niemand last van.
Als volwassene, als jongvolwassene al zelfs, ga je experimenteren met de dingen die wel of niet bij je passen. Waar je woont, met wie je omgaat, platteland of stad, met veel of met weinig mensen om je heen. Uiteindelijk kom je dan bij iets uit dat -redelijkerwijs- bij je past of iets dat zelfs uitstekend bij je past. Als kind ben je dus maar overgeleverd aan wat je ouders toevallig hebben uitgekozen en je bepaalt niet waar je wieg heeft gestaan, noch of dat de -voor jou- ideaalste plek ter wereld was. En niemand is nou eenmaal in de mogelijkheid om op meerdere plekken tegelijk die ervaringen op te doen.
woensdag 15 november 2017 11:24
Als je dan met lege handen achterblijft heb je te weinig geinvesteerd in je sociale leven. Kinderen zijn geen garantie op gezelschap of geluk. Ze krijgen een eigen leven en als je mazzel hebt, dan komen ze langs of nemen contact op. Maar de overige dagen/uren zul je toch zelf moeten indelen.
Als ik kijk naar mijzelf, ik kom echt niet wekelijks bij mijn ouders, want die wonen aan de andere kant van het land. De relatie is echt prima, daar niet van. De schoonouders wonen in het buitenland en al hun (klein)kinderen wonen in Nederland. Ook deze relatie is prima. Maar toch zullen ze moeten investeren in hun omgeving, want als 1 van de 1 overlijdt, dan zal het niet zo zijn dat de kinderen ineens gaan emigreren, ook acht ik het niet waarschijnlijk dat ze ineens naar Nederland zullen verhuizen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 15 november 2017 11:30
Ja, heel erg!! Toevallig hadden mijn man en ik het daar vanochtend nog over. Hoe we beiden in grote mate gevormd zijn door onze jeugd en hoeveel invloed dat nu we de veertig zijn gepasseerd nog steeds heeft.NYC schreef: ↑15-11-2017 10:26Maar wat ik meer bedoelde is: ook al is je kind (van twee of vier) nu nog niet kritisch over een wel of niet opgeruimd huis, een berg vaat die niemand afwast, of jij in een mantelpak of trainingspak rondloopt, de tv de hele dag aanstaat, er in huis wordt gerookt, waarover gepraat wordt (ik heb het dus nog niet eens over een veilige of onveilige sfeer) daar wordt een mens (mede) door gevormd. Dat vind ik het lastige, dus ook als het kind daar zelf nog niet kritisch over is. Heb jij dat niet dan?
Ik vind die verantwoordelijkheid als ouder zijnde mede daardoor enorm beklemmend. Ik verbaas me ook geregeld over het gemak waarmee mensen aan kinderen beginnen alsof het slechts een nieuwe kamerplant is.
woensdag 15 november 2017 11:31
redbulletje schreef: ↑15-11-2017 10:55Komt omdat we in 'n vreselijk overbevolkt gebied leven waardoor je al hele dagen met overlast van anderen te maken hebt. Dan wil je gewoon dat mensen zich in het openbaar gedragen en hun kinderen rustig houden. Als je op het Amerikaanse platteland leeft en de boerderij van de buren is 3 mijl verderop boeit het niet dat jouw kinderen zich als slachtvarkens gedragen wat geluidsproductie betreft. Want daar heeft verder niemand last van.
woensdag 15 november 2017 11:35
Wat leuk! Dus al met al doen we het nog helemaal zo slecht niet.blijmetmij schreef: ↑15-11-2017 10:48Grappig: ik heb net het boek "De gelukkigste kinderen van de wereld" meegenomen uit de bieb, geschreven voor twee expat-moeders die "de Nederlandse opvoeding" beschrijven voor buitenlanders. Ik vind het als Nederlandse moeder nog vrij eenzijdig (bv met veel gejubel over thuisbevallen terwijl ik heel blij was met mijn ruggenprik in het ZH etc.), maar het zet de opvoeding die kinderen HIER krijgen in grote lijnen af tegen de opvoeding in Engeland en Amerika. En dat is voor ONS weer heel interessant (als zal het ook wat eenzijdig beschreven zijn).
Ouders in die landen zijn pas echt slaaf van hun kinderen, en extreem bezig met het klaarstomen van hun kind voor de grote carrière-race. Als je je kind daar niet vanaf 3 jaar op extra lessen zet om al het alfabet te leren, muziekles etc. te krijgen, dan komt het niet door toelatingstoetesen van de beste scholen. Ook daarna staat alles in het teken van presteren, toetsen en de juiste school halen omdat je carrière bij voorbaat anders al "gebroken" is. Verder zijn de ouders aan een stuk door bezig om kinderen te vermaken; zelf leren spelen, laat staan zelf buiten spelen, is echt not done. Alles gaat via speelafspraakjes, voor zover die in het schema van muziek- en andere buitenschoolse lessen passen (en anders is het pech). En op die speelafspraakjes is alles georganiseerd; het zijn altijd bijzondere uitstapjes. Kinderen die bij een vriendje thuis komen, willen worden opgehaald omdat er (in een huis vol speelgoed) "niets te doen" is. En als je je kind alleen naar school laat lopen, of alleen in een park spelen, dan bellen mensen de politie wegens onverantwoordelijk gedrag.
Wat voor deze moeders dus een unicum is, is de vrijheid die kinderen hier krijgen om zonder toezicht zichzelf te ontwikkelen, de ruimte om samen te spelen, dingen uit te proberen etc. Dat kinderen op boerderij-campings dus echt even alleen een speelschuur in kunnen lopen zonder dat er de hele tijd een moeder achteraan loopt. Ze beschrijft Nederlanders als "tolerant" voor herrie en kindergedrag, omdat het bij de cultuur hoort.
Ze noteert ook hoe het haar opviel op een vakantie in Frankrijk dat haar kinderen aan het strand gingen spelen tussen de rotsen, met een stok in een dooie kwal prikten, luidruchtig waren maar een heleboel ervaring opdeden, terwijl er 100 meter verder een gezin met "keurig opgevoede" Franse kinderen zat waarbij de kinderen de hele middag niet van hun handdoeken zijn afgekomen. Ze vraagt zich af wat die kinderen die dag op het strand hebben geleerd...
In de beschrijving van deze twee moeders, zijn Nederlanders slimme probleemoplossers die inlevingsvermogen hebben in anderen, en die niet zo fanatiek bezig zijn "de schijn" op te houden met de perfecte kinderfeestjes en carrière. Wij vinden gelukkig zijn belangrijker dan succesvol zijn. Als je leest wat het kost om in andere landen "succesvol" te zijn, dan snap je wel waarom het ze hier oplucht. Perfect zijn is echt een dagtaak.
Erg leuk boek als je door overmatige chliche's heen kan lezen. Ik denk dat het voor veel kindermopperaars heel relativerend is om te lezen hoe het er elders aan toe gaat, en dan ga je misschien toch wat meer de Nederlandse eigenaardigheden waarderen. Ik zie nu gedrag dat ik eerder "lui" of "te weinig betrokken" vond bij andere ouders als iets dat bijdraagt aan de ruimte die kinderen krijgen waarbij ze gedijen. Mijn kind is geen gemiddeld kind, dus dat gaf nog wel eens wat frictie (mijn zoon wilde die ruimte helemaal niet nemen als peutertje, en wij moesten dan ook wel meebuigen in de ruimte die andere kinderen kregen en namen), maar in dit perspectief zijn er opnieuw meerdere manieren functioneel, en niet alleen die van mij.
Dit overtuigt mij ervan dat ik doorga op mijn ingezette koers: laat ze de wereld maar ontdekken, mits in fatsoenlijke kaders.
Klinkt simpel, maar vereist inderdaad continu meeveren en tegelijkertijd de balans bewaken.
woensdag 15 november 2017 11:36
Oh toch! Ik dacht juist in jouw berichten even te lezen dat jij er vanuit ging dat het voor een kind min of meer altijd (echt ernstige dingen daargelaten) goed is zoals het is, omdat een kind (nog) niet kritisch is. Ik herinner me zelfs toen ik een jaar of zeventien was er een vriendin meelunchte aan tafel. Op een gegeven moment werd zij heel stil en toen ik haar later vroeg wat er aan de hand was zei ze: "Ik had het er even heel moeilijk mee dat het ook gewoon normaal kan zijn aan tafel en dat iedereen gewoon gezellig en aardig tegen elkaar doet en er wordt gelachen etc."lisaviva schreef: ↑15-11-2017 11:30Ja, heel erg!! Toevallig hadden mijn man en ik het daar vanochtend nog over. Hoe we beiden in grote mate gevormd zijn door onze jeugd en hoeveel invloed dat nu we de veertig zijn gepasseerd nog steeds heeft.
Ik vind die verantwoordelijkheid als ouder zijnde mede daardoor enorm beklemmend. Ik verbaas me ook geregeld over het gemak waarmee mensen aan kinderen beginnen alsof het slechts een nieuwe kamerplant is.
Elk kind zal - op kinderleeftijd, jongvolwassene of wellicht later op volwassen leeftijd - ermee te maken krijgen dat je je van dit soort dingen bewust wordt. In dit geval ging het om een meisje dat - denk ik- emotioneel beschadigd is geraakt in haar jeugd. Maar ook van andere dingen die je gevormd hebben, ook hele kleine, knullige, op het eerste oog niet eens heel belangrijke dingen, ze zijn wel vormend. En als ouder heb je daarin dus best een grote spelersrol. Zelfs als je kinderen al volwassen zijn, dan ziet en merkt het volwassen kind ook nog die verschillen en kan daar zo het zijne of hare over denken. Je bent geen "neutraal figuur" meer, hoe dan ook.
woensdag 15 november 2017 12:03
Dat klopt, en ieder kind/mens krijgt echt zijn eigen portie leed. Toch vraag ik mijn bijvoorbeeld af of de kindertjes van Eberhard van der Laan alleen maar diep getekend raken door het jonge verlies van hun vader, of dat ze, in zijn netwerk, met zijn (sterke) vrouw, toch ook nog hele mooie mensen kunnen worden die iets van de kwaliteiten van hun vader die ze hebben meegekregen, kunnen inzetten in hun volwassen leven.NYC schreef: ↑15-11-2017 11:36...
Elk kind zal - op kinderleeftijd, jongvolwassene of wellicht later op volwassen leeftijd - ermee te maken krijgen dat je je van dit soort dingen bewust wordt. ... Zelfs als je kinderen al volwassen zijn, dan ziet en merkt het volwassen kind ook nog die verschillen en kan daar zo het zijne of hare over denken. Je bent geen "neutraal figuur" meer, hoe dan ook.
Ik zie steeds meer dat sterke mensen een combinatie zijn van "sterke" genen (d.w.z. dat je het geluk hebt dat er in jouw familie geen adhd, autisme, depressie of schizofreniteit wordt doorgegeven), en een krachtige jeugd waarin je jezelf hebt kunnen ontwikkelen tot een veerkrachtig mens. Mijn zoon krijgt genetisch wel wat eigenaardigeden mee, maar hij heeft een super lieve vader die hem zo totaal anders ziet en bevestigd dan ik als kind zelf heb ervaren, dat ik heel benieuwd ben wat er van hem terecht gaat komen. Ik hoop heel erg dat het ervaren van liefdevolle erkenning en bevestiging in je jeugd, beter zorgt dat je dat ook kan geven zonder zelf uit balans te raken, ongeacht wat je als mens gaat meemaken. Het tegendeel zie ik namelijk wel veel; allemaal mensen die ook als volwassene nog dagelijks worstelen met de kwetsende inprentingen uit hun jeugd, waardoor ze zelf ook weer moeilijk worden naar anderen.
woensdag 15 november 2017 12:20
Als je kinderen herrie etc. willen maken etc. doe dat dan gewoon lekker in je eigen huis of ergens waar niemand anders er last van heeft.lisaviva schreef: ↑15-11-2017 10:21Sowieso vind ik veel volwassenen best onverdraagzaam naar kinderen toe, ze mogen er best zijn, maar je moet er geen last van hebben.
Ze mogen wel spelen, maar geen rommel maken, ze mogen wel naar de speeltuin, maar niet vies worden. Ze mogen wel los gaan in een fantasiespel, maar geen herrie maken.
Ik erger me ook enorm aan drukte en geschreeuw van kinderen in openbare ruimtes, en nog meer aan de ouders die het allemaal maar heel normaal vinden dat hun kinderen anderen overlast bezorgen.
woensdag 15 november 2017 12:33
Kinderen ook niet, zijn ook onschuldig in de puurste vorm.Oakes schreef: ↑15-11-2017 00:20Rationeel gezien vind ik het zeker erg van die kinderen, maar ik voel er niets bij. Maar ja, als er iets met een kind van familie of vrienden zou gebeuren zou dat ook verschil maken.
Ik vind dieren altijd de onschuldigen. Ze hebben niets opzettelijks gemeens in zich .
woensdag 15 november 2017 12:37
Wat een achterlijke figuren. Een kind nemen terwijl je dat zelf niet wilt, dát is pas egoïstisch. Kind is daar ook niet bij gebaat..
woensdag 15 november 2017 12:37
Klopt. Kinderen (de mens) is van nature helemaal niet zo vriendelijk. Ze hebben opvoeding nodig om zich sociaal wenselijk te leren gedragen, dat is niet aangeboren.
woensdag 15 november 2017 12:40
Ik werd afgelopen maandagochtend (!) gillend gek van ouders met kinderen bij de Intratuin. Dan ga ik al op 'n moment dat er geen weekend of schoolvakantie is en dan nóg is het één grote krijsende kinderbende omdat mensen hun niet schoolplichtige baby's/peuters massaal mee blijken te slepen. Ik vind dat niet normaal. Het is geen pretpark of speeltuin, het is verdomme een plantenwinkel!Taralina schreef: ↑15-11-2017 12:20Als je kinderen herrie etc. willen maken etc. doe dat dan gewoon lekker in je eigen huis of ergens waar niemand anders er last van heeft.
Ik erger me ook enorm aan drukte en geschreeuw van kinderen in openbare ruimtes, en nog meer aan de ouders die het allemaal maar heel normaal vinden dat hun kinderen anderen overlast bezorgen.
woensdag 15 november 2017 12:42
Misschien zijn ze daarom expres op de maandag gegaan, om zo min mogelijk mensen tot last te zijn.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 12:40Ik werd afgelopen maandagochtend (!) gillend gek van ouders met kinderen bij de Intratuin. Dan ga ik al op 'n moment dat er geen weekend of schoolvakantie is en dan nóg is het één grote krijsende kinderbende omdat mensen hun niet schoolplichtige baby's/peuters massaal mee blijken te slepen. Ik vind dat niet normaal. Het is geen pretpark of speeltuin, het is verdomme een plantenwinkel!
woensdag 15 november 2017 12:45
Yeah right. Ze weten ook heus wel dat iedereen z'n koters meezeult in weekenden dus ze verspreiden de overlast alleen maar over de rest van de week door op maandag (of andere doordeweekse dagen) te gaan. Ik pleit voor kindvrije winkeldagen! Of voor mijn part kindvrije winkelochtenden. Mensen met koters pas toegelaten na 12 uur.
woensdag 15 november 2017 12:56
Misschien ben je vrienden met kinderen niet kwijtgeraakt doordat zij zo erg bezig waren met hun kroost, maar doordat jij je kinderloosheid zo'n groot onderdeel hebt gemaakt van je identiteit.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 12:45Yeah right. Ze weten ook heus wel dat iedereen z'n koters meezeult in weekenden dus ze verspreiden de overlast alleen maar over de rest van de week door op maandag (of andere doordeweekse dagen) te gaan. Ik pleit voor kindvrije winkeldagen! Of voor mijn part kindvrije winkelochtenden. Mensen met koters pas toegelaten na 12 uur.
Je kan je echt niet voorstellen dat die mensen een rustig moment uitzoeken, omdat dat praktischer is? De kans dat het in een rustige en minder hectische omgeving allemaal dramaloos verloopt is gewoon groter hoor.
woensdag 15 november 2017 12:59
Als ik sommige reacties hier lees van 'bewust kinderloze' vrouwen, draait mijn maag om. Niks mis mee om geen moedergevoelens te hebben, maar soms schort er toch echt iets, merk ik.
Er bestaan 2 soorten mensen op deze bol: zij die zichzelf de belangrijkste persoon vinden in hun leven, en zij die iemand anders de belangrijkste persoon vinden in hun leven.
Need I say more ...
Er bestaan 2 soorten mensen op deze bol: zij die zichzelf de belangrijkste persoon vinden in hun leven, en zij die iemand anders de belangrijkste persoon vinden in hun leven.
Need I say more ...
anoniem_355015 wijzigde dit bericht op 15-11-2017 13:05
Reden: typo
Reden: typo
1.33% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 13:04
Hoe vaak ik niet met klotsende oksels in een winkel heb gestaan en dan had ik nog niet eens een vreselijk luidruchtig exemplaar. Het nadeel van baby's en peuters is dat er geen uitknop opzit.redbulletje schreef: ↑15-11-2017 12:40Ik werd afgelopen maandagochtend (!) gillend gek van ouders met kinderen bij de Intratuin. Dan ga ik al op 'n moment dat er geen weekend of schoolvakantie is en dan nóg is het één grote krijsende kinderbende omdat mensen hun niet schoolplichtige baby's/peuters massaal mee blijken te slepen. Ik vind dat niet normaal. Het is geen pretpark of speeltuin, het is verdomme een plantenwinkel!
Ik ben ook een keertje gegaan toen kind eigenlijk aan zijn dut toe was, niet tactisch natuurlijk, gegarandeerd heibel in de tent. Dreinende kinderen zijn gewoon niet leuk. Dat geluid werkt op je zenuwen.
Maar ik begrijp ook dat je als ouder van hele kleintjes niet de hele dag binnen gaat zitten.
woensdag 15 november 2017 13:05
Juist als puber/jong volwassene was het voor mij minder 'n issue omdat ik simpelweg minder geconfronteerd werd met die jong te pas en te onpas. Het wordt steeds drukker en de overlast wordt dus ook steeds groter. Als ik 10 jaar geleden op 'n maandag ging shoppen kwam ik nauwelijks 'n kip tegen en nu is 't gekkenhuis.MargjeM schreef: ↑15-11-2017 12:56Misschien ben je vrienden met kinderen niet kwijtgeraakt doordat zij zo erg bezig waren met hun kroost, maar doordat jij je kinderloosheid zo'n groot onderdeel hebt gemaakt van je identiteit.
Je kan je echt niet voorstellen dat die mensen een rustig moment uitzoeken, omdat dat praktischer is? De kans dat het in een rustige en minder hectische omgeving allemaal dramaloos verloopt is gewoon groter hoor.
Maar jij kan je niet voorstellen dat mensen die geen kinderen hebben óók graag 'n rustig en minder hectisch winkelmoment zouden willen hebben? Degenen met kinderen domineren het openbaar leven nu al 7 dagen op 7. Tijd dus dat zij zich 'ns aanpassen aan mensen die zichzelf die kinderhectiek niet op de hals hebben gehaald. Al is dat maar één ochtend per week.
woensdag 15 november 2017 13:05
Dat is een belangrijke vraag.
https://www.nemokennislink.nl/publicati ... gen-brein/
Ik ken een jongen die op zijn vierde konijntjes doodkneep. In zijn volwassen leven heeft hij meer tijd in de bak doorgebracht dan daarbuiten. Zijn familieleden waren overigens keurige mensen, met keurige banen. Waarom is het bij dit jochie misgegaan?
Sorry, voor de off topic
anoniem_318439 wijzigde dit bericht op 15-11-2017 13:08
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.51% gewijzigd
woensdag 15 november 2017 13:06
Maar kun je ze dan niet gewoon uitlaten in de speeltuin/bos etc en oppas voor ze regelen als je naar 'n winkel gaat?lisaviva schreef: ↑15-11-2017 13:04Hoe vaak ik niet met klotsende oksels in een winkel heb gestaan en dan had ik nog niet eens een vreselijk luidruchtig exemplaar. Het nadeel van baby's en peuters is dat er geen uitknop opzit.
Ik ben ook een keertje gegaan toen kind eigenlijk aan zijn dut toe was, niet tactisch natuurlijk, gegarandeerd heibel in de tent. Dreinende kinderen zijn gewoon niet leuk. Dat geluid werkt op je zenuwen.
Maar ik begrijp ook dat je als ouder van hele kleintjes niet de hele dag binnen gaat zitten.
