Kinderen
alle pijlers
Abortus
donderdag 19 februari 2009 om 21:25
Hallo!
Geen idee of het mag of dat iedereen me zal veroordelen, maar ik ben bang dat ik enorme spijt heb van mijn abortus. Ik heb er een maand over moeten denken en toen leek het de beste oplossing. Sindsdien kan ik aan niets anders denken en vraag ik me af hoe het had kunnen zijn. Moet ik me er gewoon bij neerleggen en is het eigenlijk al te gek voor woorden dat ik uberhaupt denk aan spijt of dagelijks verdriet voel. Schuldig voel ik me toch al.
Geen idee of het mag of dat iedereen me zal veroordelen, maar ik ben bang dat ik enorme spijt heb van mijn abortus. Ik heb er een maand over moeten denken en toen leek het de beste oplossing. Sindsdien kan ik aan niets anders denken en vraag ik me af hoe het had kunnen zijn. Moet ik me er gewoon bij neerleggen en is het eigenlijk al te gek voor woorden dat ik uberhaupt denk aan spijt of dagelijks verdriet voel. Schuldig voel ik me toch al.
donderdag 19 februari 2009 om 21:38
Eerst nog wat om een en ander te verduidelijken:
Hoelang geleden is het?
Verder: nee, het is helemaal niet raar dat je denkt aan hoe het had kunnen zijn of je je afvraagt of het nu wel de juiste beslissing was. Het is een enorm emotionele, ingrijpende beslissing. Niets is normaler dan dat je daar af en toe aan twijfelt. Het is ook nogal wat.
Ik heb zelf anderhalf jaar geleden een abortus ondergaan, stond daar ook volledig achter. Maar toch heb ik ook een moeilijke periode gehad, pas na een jaar, waarbij ik diep vanbinnen intens verdrietig was. Ook nu denk ik nog wel eens hoe het had kunnen zijn.
Probeer eraan te denken dat op het moment het echt de beste beslissing was. Je deed wat op dat moment goed was. Daar valt niks aan kwalijk te nemen ten opzichte van jezelf.
Het is een moeilijke beslissing geweest, met vaak heel nieuwe emoties. En het blijft een heel moeilijke beslissing, met zijn eigen emoties, maar je leert er wel mee omgaan.
Voel je niet schuldig om wat je voelt, en schaam je er niet voor. Het hoort bij het rouwproces. Want je rouwt om 'wat had kunnen zijn'.
Mocht je willen, dan kan je altijd met professionals erover praten. Vaak kan dit via het adres waar je behandeling heeft plaatsgevonden, maar anders ook via je huisarts.
Lucht vooral je hart, hier of elders. En als je vragen hebt wil ik die graag proberen te beantwoorden.
Hoelang geleden is het?
Verder: nee, het is helemaal niet raar dat je denkt aan hoe het had kunnen zijn of je je afvraagt of het nu wel de juiste beslissing was. Het is een enorm emotionele, ingrijpende beslissing. Niets is normaler dan dat je daar af en toe aan twijfelt. Het is ook nogal wat.
Ik heb zelf anderhalf jaar geleden een abortus ondergaan, stond daar ook volledig achter. Maar toch heb ik ook een moeilijke periode gehad, pas na een jaar, waarbij ik diep vanbinnen intens verdrietig was. Ook nu denk ik nog wel eens hoe het had kunnen zijn.
Probeer eraan te denken dat op het moment het echt de beste beslissing was. Je deed wat op dat moment goed was. Daar valt niks aan kwalijk te nemen ten opzichte van jezelf.
Het is een moeilijke beslissing geweest, met vaak heel nieuwe emoties. En het blijft een heel moeilijke beslissing, met zijn eigen emoties, maar je leert er wel mee omgaan.
Voel je niet schuldig om wat je voelt, en schaam je er niet voor. Het hoort bij het rouwproces. Want je rouwt om 'wat had kunnen zijn'.
Mocht je willen, dan kan je altijd met professionals erover praten. Vaak kan dit via het adres waar je behandeling heeft plaatsgevonden, maar anders ook via je huisarts.
Lucht vooral je hart, hier of elders. En als je vragen hebt wil ik die graag proberen te beantwoorden.
donderdag 19 februari 2009 om 21:38
Hoi Deirdre,
ik kan natuurlijk al helemaal niet zeggen wat je zou moeten of mogen voelen of wat je zou horen te voelen. Gelukkig hebben anderen daar niet zoveel van te vinden. Wel zou ik je aanraden nog eens goed terug te grijpen op je reden waarom je toen voor die weg hebt gekozen. Toen had je daar waarschijnlijk je goede redenen voor en je maakt als mens altijd keuzes die zijn gebaseerd op dat moment. Niemand heeft een gelukzoekrtje voor de toekomst om te weten dat wat 'ie doet het beste is. Daarom zijn gedachten als wat als dit en wat als dat zo zinloos.
Overigens heb ik zelf ook een abortus gehad en weet wat het allemaal met je kan doen gevoelsmatig. Ik heb zelf ook verwarrende en verdrietigmakende gevoelens gehad. Geef jezelf ook de tijd om die óók te mogen ervaren. Abortus kan om duizend en een goede redenen, maar dat neemt nooit weg dat een deel van je hart het daar blijvend moeilijk mee kan hebben. Als je dat stukje gewoon laat bestaan en daarnaast achter je keuze blijft staan die je hebt gemaakt met beste weten van dat moment, kun je je verdriet daarover vast een beter plekje geven. Het zal voor sommige vrouwen ook echt wel aan kunnen voelen als rouwen. Goeie keuzes en verdriet kunnen naast elkaar bestaan gek genoeg.
Sterkte joh en als het te moeilijk voor je is, kun je ook eens overwegen om met iemand daar eens bij stil te gaan staan.
ik kan natuurlijk al helemaal niet zeggen wat je zou moeten of mogen voelen of wat je zou horen te voelen. Gelukkig hebben anderen daar niet zoveel van te vinden. Wel zou ik je aanraden nog eens goed terug te grijpen op je reden waarom je toen voor die weg hebt gekozen. Toen had je daar waarschijnlijk je goede redenen voor en je maakt als mens altijd keuzes die zijn gebaseerd op dat moment. Niemand heeft een gelukzoekrtje voor de toekomst om te weten dat wat 'ie doet het beste is. Daarom zijn gedachten als wat als dit en wat als dat zo zinloos.
Overigens heb ik zelf ook een abortus gehad en weet wat het allemaal met je kan doen gevoelsmatig. Ik heb zelf ook verwarrende en verdrietigmakende gevoelens gehad. Geef jezelf ook de tijd om die óók te mogen ervaren. Abortus kan om duizend en een goede redenen, maar dat neemt nooit weg dat een deel van je hart het daar blijvend moeilijk mee kan hebben. Als je dat stukje gewoon laat bestaan en daarnaast achter je keuze blijft staan die je hebt gemaakt met beste weten van dat moment, kun je je verdriet daarover vast een beter plekje geven. Het zal voor sommige vrouwen ook echt wel aan kunnen voelen als rouwen. Goeie keuzes en verdriet kunnen naast elkaar bestaan gek genoeg.
Sterkte joh en als het te moeilijk voor je is, kun je ook eens overwegen om met iemand daar eens bij stil te gaan staan.
donderdag 19 februari 2009 om 21:41
Natuurlijk mag je wel verdrietig zijn! Het is toch ook iets heel ingrijpends, hoe je het ook wendt of keert.
Als je een maand lang hebt nagedacht, alle voors en tegens tegen elkaar hebt afgewogen, en uiteindelijk tot een beslissing gekomen bent, mag je aannemen dat je de keuze gemaakt hebt die op dat moment het beste leek. Maar het is altijd een beslissing die je neemt met een lichaam vol hormonen! Nu die weg zijn, voel je je totaal anders over je beslissing. Kun je je vast niet meer voorstellen hoe het ooit zover kon komen.
Ik heb helaas in hetzelfde schuitje gezeten, heb heel lang spijt gehad, nu nog, maar met de jaren slijt het, zoals alle dingen waar je verdriet over hebt.
Ik kan er niet echt iets zinnigs over zeggen, maar je berichtje raakte me. Ik hoop dat je het jezelf niet al te moeilijk maakt, je bent een mens, iedereen maakt fouten, grote en kleintjes, maar leer ervan, en richt je op je toekomst. Want die is er echt!
Sterkte.
Als je een maand lang hebt nagedacht, alle voors en tegens tegen elkaar hebt afgewogen, en uiteindelijk tot een beslissing gekomen bent, mag je aannemen dat je de keuze gemaakt hebt die op dat moment het beste leek. Maar het is altijd een beslissing die je neemt met een lichaam vol hormonen! Nu die weg zijn, voel je je totaal anders over je beslissing. Kun je je vast niet meer voorstellen hoe het ooit zover kon komen.
Ik heb helaas in hetzelfde schuitje gezeten, heb heel lang spijt gehad, nu nog, maar met de jaren slijt het, zoals alle dingen waar je verdriet over hebt.
Ik kan er niet echt iets zinnigs over zeggen, maar je berichtje raakte me. Ik hoop dat je het jezelf niet al te moeilijk maakt, je bent een mens, iedereen maakt fouten, grote en kleintjes, maar leer ervan, en richt je op je toekomst. Want die is er echt!
Sterkte.
donderdag 19 februari 2009 om 21:43
donderdag 19 februari 2009 om 21:53
Sterretje, het is niet zozeer rouwen om wat je wegneemt, maar je rouwt om wat je 'er niet laat zijn'. Daar moet je echt bewust afscheid van nemen, dus je rouwt. Je neemt afscheid van de zwangerschap en afscheid van het toekomstige kind. Je verliest toch iets. Ookal neem je heel bewust die beslissing en sta je daar achter.
Tenminste, dat is hoe ik het ervaar.
En een psycholoog.. dat is wellicht nog wat vroeg. TO moet eerst begrijpen en zichzelf toestaan dat wat ze doormaakt, normaal is. Pas als ze dat echt weet, en er toch zeer veel moeite mee heeft, is het misschien zinvol met iemand te gaan praten, is mijn mening.
Tenminste, dat is hoe ik het ervaar.
En een psycholoog.. dat is wellicht nog wat vroeg. TO moet eerst begrijpen en zichzelf toestaan dat wat ze doormaakt, normaal is. Pas als ze dat echt weet, en er toch zeer veel moeite mee heeft, is het misschien zinvol met iemand te gaan praten, is mijn mening.
donderdag 19 februari 2009 om 22:03
Sterretje, ik noem het rouwen omdat je door zo'n zelfde rouw proces kunt gaan als van andere dingen in het leven waar je afscheid van moet nemen. Naast het feit dat abortus een eigen keuze is (meestal dan), kan het soms ook voelen als een moet keuze (ik heb het niet over elke vrouw, want er zijn ongetwijfeld vrouwen die nergens last van hebben).
Een abortus moeten doen, omdat er zoveel tig goede redenen voor zijn om het te doen en er minder goede omstandigheden zijn om het te houden. Dan kan je in je diepe zelf nog wel naar dat ongecompliceerde stukje kind en zwanger zijn kunnen verlangen. Nl. die wens naar dat kindje, die zwangerschap die er nu niet mag zijn. De enige reden waarom je het stop zet, zijn dan vaker rationele argumenten. Maar ratio haalt nooit helemaal het gevoel weg. Het maakt het hooguit beter te begrijpen of te verteren, waardoor je er een manier voor vind om er een plekje aan te geven.
Een abortus moeten doen, omdat er zoveel tig goede redenen voor zijn om het te doen en er minder goede omstandigheden zijn om het te houden. Dan kan je in je diepe zelf nog wel naar dat ongecompliceerde stukje kind en zwanger zijn kunnen verlangen. Nl. die wens naar dat kindje, die zwangerschap die er nu niet mag zijn. De enige reden waarom je het stop zet, zijn dan vaker rationele argumenten. Maar ratio haalt nooit helemaal het gevoel weg. Het maakt het hooguit beter te begrijpen of te verteren, waardoor je er een manier voor vind om er een plekje aan te geven.
donderdag 19 februari 2009 om 22:10
Bedankt voor de reacties! Natuurlijk zijn er argumenten voor en tegen. Denk ook dat juist dat de angst is om iets te plaatsen. Inmiddels heb ik wel gemerkt dat het rationaliseren van een beslissing juist of onjuist best wil lukken. De emoties kan ik alleen niet plaatsen. Ik heb er zelf voor gekozen, voor het geluk van het kind en toch kan ik het niet loslaten.
Het is fijn niet de enige te zijn die nog nadenkt over de abortus. Het accepteren van het gevoel is misschien wel het lastigst, maar weten dat het mag, is hopelijk het begin.
Het is fijn niet de enige te zijn die nog nadenkt over de abortus. Het accepteren van het gevoel is misschien wel het lastigst, maar weten dat het mag, is hopelijk het begin.
donderdag 19 februari 2009 om 22:17
Deirdre, geef je emoties gewoon ruimte. Huil erom als het nodig is en praat erover als je daar behoefte aan hebt. Hoe harder je het wegstopt, hoe moeilijker het wordt waarschijnlijk. Als je ook je verdriet daarover gewoon ruimte geeft, zal het voor jouzelf op den duur makkelijker worden (vermoed ik) om het een plekje te geven.
Als je er meer over kwijt wilt, is hier natuurlijk alle ruimte voor. Deel wat je delen wilt en wat niet, hou dat gewoon voor jezelf.
Als je er meer over kwijt wilt, is hier natuurlijk alle ruimte voor. Deel wat je delen wilt en wat niet, hou dat gewoon voor jezelf.
donderdag 19 februari 2009 om 23:06
Natuurlijk kan en mag je er verdrietig om zijn. Het is een hele ingreep, heeft een grote impact op je leven. En het is logisch dat je er dan best wel mee bezig bent...
Je moet het toch een plekje geven, want ondanks dat je verstand één ding kan zeggen kan je gevoel het omgekeerde zeggen.
Ik heb zelf jaren geleden een abortus gehad. Ik heb er tot op heden geen spijt of verdriet om gehad, maar ik ben me er van bewust dat ik écht één van de weinigen ben. Ik voel me ook absoluut niet schuldig. Dat wil niet zeggen dat ik er nooit bij stil sta. Rondom de datum dat ik bevallen zou zijn denk ik er nog wel eens aan, en als er een topic/artikel/o.i.d. over verschijnt moet ik er ook altijd eens op kijken.
Ik denk wel dat als jij er echt last van hebt, van schuldgevoel, verdriet, etc. dat je het dan inderdaad van je af moet kletsen. Hetzij middels dit topic hetzij met een professional. Heb je in je omgeving mensen in vertrouwen kunnen nemen waarmee je over dit onderwerp kunt praten zonder dat zij je direct veroordelen?
Want dat is mij wel duidelijk geworden.... Op een forum zijn mensen echt HARD soms... ze kunnen over je oordelen zonder dat ze je überhaupt kennen. In het echte leven zeggen mensen een keer "Oh, wat erg" en dan willen ze ins en outs weten (of niet), maar dan reageren ze lang niet zo fel.
Hoe lang is je abortus geleden? Gun je zelf ook de tijd om over deze heftige ervaring heen te komen.... want het is niet niks. Ondanks dat ik van de hele abortus zelf geen spijt heb(had), heb ik een ruim jaar na dato wel een inzinking gehad. Het was weliswaar een samenloop van allerlei zaken die mij te veel werden waardoor ik echt ff alleen met mezelf bezig moest zijn.
Ik ben toen in mijn eentje op vakantie geweest en heb gehuild, gehuild in die vakantie. Was heel heftig, maar wel heeeeeel erg fijn. Alle rottigheid was er in één keer uit en ik heb na de tijd nooit meer zo'n rotgevoel gehad als toen.
Mijn advies is dan ook: Neem zo af en toe heel even de tijd voor jezelf, huil als het nodig is, doe datgene waar jij je prettig bij voelt, en laat toe dat je verdriet hebt.
Ik wens je heel veel sterkte....
Je moet het toch een plekje geven, want ondanks dat je verstand één ding kan zeggen kan je gevoel het omgekeerde zeggen.
Ik heb zelf jaren geleden een abortus gehad. Ik heb er tot op heden geen spijt of verdriet om gehad, maar ik ben me er van bewust dat ik écht één van de weinigen ben. Ik voel me ook absoluut niet schuldig. Dat wil niet zeggen dat ik er nooit bij stil sta. Rondom de datum dat ik bevallen zou zijn denk ik er nog wel eens aan, en als er een topic/artikel/o.i.d. over verschijnt moet ik er ook altijd eens op kijken.
Ik denk wel dat als jij er echt last van hebt, van schuldgevoel, verdriet, etc. dat je het dan inderdaad van je af moet kletsen. Hetzij middels dit topic hetzij met een professional. Heb je in je omgeving mensen in vertrouwen kunnen nemen waarmee je over dit onderwerp kunt praten zonder dat zij je direct veroordelen?
Want dat is mij wel duidelijk geworden.... Op een forum zijn mensen echt HARD soms... ze kunnen over je oordelen zonder dat ze je überhaupt kennen. In het echte leven zeggen mensen een keer "Oh, wat erg" en dan willen ze ins en outs weten (of niet), maar dan reageren ze lang niet zo fel.
Hoe lang is je abortus geleden? Gun je zelf ook de tijd om over deze heftige ervaring heen te komen.... want het is niet niks. Ondanks dat ik van de hele abortus zelf geen spijt heb(had), heb ik een ruim jaar na dato wel een inzinking gehad. Het was weliswaar een samenloop van allerlei zaken die mij te veel werden waardoor ik echt ff alleen met mezelf bezig moest zijn.
Ik ben toen in mijn eentje op vakantie geweest en heb gehuild, gehuild in die vakantie. Was heel heftig, maar wel heeeeeel erg fijn. Alle rottigheid was er in één keer uit en ik heb na de tijd nooit meer zo'n rotgevoel gehad als toen.
Mijn advies is dan ook: Neem zo af en toe heel even de tijd voor jezelf, huil als het nodig is, doe datgene waar jij je prettig bij voelt, en laat toe dat je verdriet hebt.
Ik wens je heel veel sterkte....
donderdag 19 februari 2009 om 23:22
Deirdre, mag ik vragen of je misschien een partner hebt met wie je dit hebt meegemaakt?
Persoonlijk heb ik alles met mijn vriend meegemaakt en ervaar het ook als een steun dat ik niet de enige ben die er mee moet 'dealen'. Er is altijd iemand die volledig op de hoogte is. Dat is heel prettig.
Heb je geen partner, probeer dan toch iemand te vinden met wie je dit kunt delen. Alleen dit verwerken is vaak toch moeilijk.
Persoonlijk heb ik alles met mijn vriend meegemaakt en ervaar het ook als een steun dat ik niet de enige ben die er mee moet 'dealen'. Er is altijd iemand die volledig op de hoogte is. Dat is heel prettig.
Heb je geen partner, probeer dan toch iemand te vinden met wie je dit kunt delen. Alleen dit verwerken is vaak toch moeilijk.
vrijdag 20 februari 2009 om 00:08
Op het moment dat ik besloot een topic te plaatsen, heb ik me gerealiseerd dat ieder verhaal anders is. Het liefst zou ik het hele verhaal hier opschrijven al is het alleen maar dat anderen het kunnen begrijpen (of misschien accepteren).
Eigenlijk heb ik het alleen moeten doen, maar ik heb zeker steun gehad van vrienden en familie.
Ik vind het rot om te moeten zeggen, maar ik hoop zo dat het veranderd als de datum waarop ik uitgerekend was voorbij is. Dan zijn er twee data waarop ik mag droeven. Verder zal ik het dan los moeten laten. Gedane zaken nemen gewoonweg geen keer.
Eigenlijk heb ik het alleen moeten doen, maar ik heb zeker steun gehad van vrienden en familie.
Ik vind het rot om te moeten zeggen, maar ik hoop zo dat het veranderd als de datum waarop ik uitgerekend was voorbij is. Dan zijn er twee data waarop ik mag droeven. Verder zal ik het dan los moeten laten. Gedane zaken nemen gewoonweg geen keer.
vrijdag 20 februari 2009 om 09:25
Deirdre, als je dat fijn vindt, dan schrijf je toch gewoon het hele verhaal op. Dat doen de meeste forummers nl. Die schrijven vaak hun verhaal op om het uit te leggen, om vragen weg te nemen en natuurlijk ook omdat ze het graag willen delen, begrip willen, ervaringen willen, hun verdriet van zich af willen schrijven etc. Het is zeker geen must, dus vooral niet doen als je er niet prettig bij voelt. Maar ik bedoel te zeggen dat je je zeker niet hoeft te schamen of dat wij het raar zouden vinden als je je verhaal doet en je hart lucht. Daar is het forum voor, dus wees niet te bescheiden. Dat is voor ons iig niet nodig.
Wanneer is je uitgerekende datum en met hoeveel weken heb je an abortus gehad? Persoonlijk denk ik vl. dat het moeilijker wordt naarmate je langer zwanger bent. Ik heb met bijna 9 weken een abortus gehad en wist het zelf toen pas een week. Ik heb in tegenstelling tot jou dus maar hele korte bedenktijd genomen. De verplichte dagen zeg maar. En ik heb het samen met mijn vriend kunnen delen. Die was erbij van begin tot eind, dat scheelt ook veel.
Mag ik vragen waarom je zo lang hebt lopen dubben? was dat ook omdat je zoveel moeite had met die beslissing? En is er iemand mee geweest naar de kliniek?
Wanneer is je uitgerekende datum en met hoeveel weken heb je an abortus gehad? Persoonlijk denk ik vl. dat het moeilijker wordt naarmate je langer zwanger bent. Ik heb met bijna 9 weken een abortus gehad en wist het zelf toen pas een week. Ik heb in tegenstelling tot jou dus maar hele korte bedenktijd genomen. De verplichte dagen zeg maar. En ik heb het samen met mijn vriend kunnen delen. Die was erbij van begin tot eind, dat scheelt ook veel.
Mag ik vragen waarom je zo lang hebt lopen dubben? was dat ook omdat je zoveel moeite had met die beslissing? En is er iemand mee geweest naar de kliniek?
vrijdag 20 februari 2009 om 10:06
Ben waarschijnlijk zwanger geraakt doordat ik ziek was en de pil niet werkte. Ik kwam erachter in de achtste week. Met mijn ex had ik al een jaar een soort van geen relatie. Wat het niet makkelijker maakt, is dat hij uit het buitenland komt en hier studeert voor een aantal jaar. Hij gaat waarschijnlijk als hij klaar is terug naar huis of de wijde wereld in.
Nadat ik erachter was gekomen, heb ik een goede vriendin gebeld. Zij was verbaasd maar ook meteen heel enthousiast. Zelf heb ik altijd heel graag kinderen gewild en ik denk dat ik de eerste week echt op een roze wolk heb gezeten.
Mijn ex was niet echt gelukkig met het nieuws. Hij was in zijn eigen land met (zomer)vakantie en heeft zelfs gezegd niet meer terug te komen naar Nederland.
Langzaam drong het tot me door dat de situatie verre van ideaal was. Ik woon niet bepaald groot en had op dat moment een goede baan maar bij een organisatie waar ze nogal moeilijk deden over vaste contracten.
Natuurlijk heb ik bedacht dat het uiteindelijk allemaal wel zou lukken, zeker met hulp van vrienden en familie. Ik was alleen bang dat het voor mijn kindje niet het beste zou zijn. Dat is wat ik altijd gewild heb en ik weet dat twee ouders die een relatie hebben geen garantie voor geluk is, maar nu was er totaal geen basis. Ik zou afhankelijk zijn van hulp en de meest rare gedachten gingen door mijn hoofd. Mijn kind zou nooit volwaardige broertjes of zusjes krijgen en zijn/haar vader zou er niet zijn. Laat staan de opa en oma.
Ik vond en vind misschien nog steeds dat mijn kind het beste verdiend en op dat moment wist ik niet zeker of ik dat zou kunnen bieden.
Daarnaast moet ik bekennen, ja daar schaam ik me voor, dat er ook door mijn hoofd ging dat dit het eind van mijn leven zou betekenen. Wat ik bedoel is het leven dat ik op dat moment leidde.
Bij de kliniek hebben ze me geadviseerd niet langer te wachten dan tot de 13de maand. Eenmaal de beslissing genomen, wilde ik ook dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn.
Mijn vader heeft me gebracht en gehaald. Verder wilde ik het graag alleen doen. Na de ingreep was ik ook echt opgelucht. Ik vond het ook verrassend hoe snel je lichaam 'zwangervrij' is. Ik had best last van de beginnerskwaaltjes, die waren in één klap weg.
En toen kon het normale leven weer beginnen, maar dat werkt toch niet echt. Op 31 maart was ik uitgerekend.
Nadat ik erachter was gekomen, heb ik een goede vriendin gebeld. Zij was verbaasd maar ook meteen heel enthousiast. Zelf heb ik altijd heel graag kinderen gewild en ik denk dat ik de eerste week echt op een roze wolk heb gezeten.
Mijn ex was niet echt gelukkig met het nieuws. Hij was in zijn eigen land met (zomer)vakantie en heeft zelfs gezegd niet meer terug te komen naar Nederland.
Langzaam drong het tot me door dat de situatie verre van ideaal was. Ik woon niet bepaald groot en had op dat moment een goede baan maar bij een organisatie waar ze nogal moeilijk deden over vaste contracten.
Natuurlijk heb ik bedacht dat het uiteindelijk allemaal wel zou lukken, zeker met hulp van vrienden en familie. Ik was alleen bang dat het voor mijn kindje niet het beste zou zijn. Dat is wat ik altijd gewild heb en ik weet dat twee ouders die een relatie hebben geen garantie voor geluk is, maar nu was er totaal geen basis. Ik zou afhankelijk zijn van hulp en de meest rare gedachten gingen door mijn hoofd. Mijn kind zou nooit volwaardige broertjes of zusjes krijgen en zijn/haar vader zou er niet zijn. Laat staan de opa en oma.
Ik vond en vind misschien nog steeds dat mijn kind het beste verdiend en op dat moment wist ik niet zeker of ik dat zou kunnen bieden.
Daarnaast moet ik bekennen, ja daar schaam ik me voor, dat er ook door mijn hoofd ging dat dit het eind van mijn leven zou betekenen. Wat ik bedoel is het leven dat ik op dat moment leidde.
Bij de kliniek hebben ze me geadviseerd niet langer te wachten dan tot de 13de maand. Eenmaal de beslissing genomen, wilde ik ook dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn.
Mijn vader heeft me gebracht en gehaald. Verder wilde ik het graag alleen doen. Na de ingreep was ik ook echt opgelucht. Ik vond het ook verrassend hoe snel je lichaam 'zwangervrij' is. Ik had best last van de beginnerskwaaltjes, die waren in één klap weg.
En toen kon het normale leven weer beginnen, maar dat werkt toch niet echt. Op 31 maart was ik uitgerekend.
vrijdag 20 februari 2009 om 10:34
Dat die uitgerekende datum dichterbij komt doet je nu ook extra terugdenken.
Kan me voorstellen dat dat heel pijnlijk is, je leven had vanaf dat moment heel anders kunnen zijn maar je hebt anders beslist.
Waarschijnlijk was het voor jou de beste keuze.
Besef dat je het niet meer kunt terugdraaien, maar dat je het wel kunt verwerken.
Praten andere mensen er nog wel eens over met je?
Kan me voorstellen dat dat heel pijnlijk is, je leven had vanaf dat moment heel anders kunnen zijn maar je hebt anders beslist.
Waarschijnlijk was het voor jou de beste keuze.
Besef dat je het niet meer kunt terugdraaien, maar dat je het wel kunt verwerken.
Praten andere mensen er nog wel eens over met je?
vrijdag 20 februari 2009 om 20:28
Deidre,
Ben je niet bang dat je om je reden spijt gaat krijgen? Of heb je al spijt om je abortus reden?
Ik ben benieuwd hoe oud je bent?
Vind het namelijk zo niet VIVA...wij/ ik ben een onafhankelijke, geemancipeerde vrouw kan toch echt wel alleen mijn kind opvoeden en groot brengen.
Een goede basis in het begin is echt geen garantie voor een heel leven van een kind. Twee ouders heeft een kind ook echt niet nodig. Ook geen twee opa's en oma's of broers of zussen..
Een kind heeft alleen liefde nodig. Dat is alles.
Er zijn genoeg vrouwen die het alleen doen..
Maar goed ik ben alleen in de 'bizare' situatie's voor abortus.
En nu ik een kinderwens heb..reageer ik mischien wat bot..is niet mijn bedoeling..
Vroeg me dus alleen af: Hoe oud je bent? En of je geen spijt denkt te krijgen...( mischien kan je wel geen kinderen meer krijgen dit komt voor na een abortusingreep)
Veel sterkte met het "verlies"! Mischien kan je het boekje Rouw op je dak aanschaffen van Jos Brink. Gaat over manieren van rouwen. Het is een procces wat je doormoet nu..
Ben je niet bang dat je om je reden spijt gaat krijgen? Of heb je al spijt om je abortus reden?
Ik ben benieuwd hoe oud je bent?
Vind het namelijk zo niet VIVA...wij/ ik ben een onafhankelijke, geemancipeerde vrouw kan toch echt wel alleen mijn kind opvoeden en groot brengen.
Een goede basis in het begin is echt geen garantie voor een heel leven van een kind. Twee ouders heeft een kind ook echt niet nodig. Ook geen twee opa's en oma's of broers of zussen..
Een kind heeft alleen liefde nodig. Dat is alles.
Er zijn genoeg vrouwen die het alleen doen..
Maar goed ik ben alleen in de 'bizare' situatie's voor abortus.
En nu ik een kinderwens heb..reageer ik mischien wat bot..is niet mijn bedoeling..
Vroeg me dus alleen af: Hoe oud je bent? En of je geen spijt denkt te krijgen...( mischien kan je wel geen kinderen meer krijgen dit komt voor na een abortusingreep)
Veel sterkte met het "verlies"! Mischien kan je het boekje Rouw op je dak aanschaffen van Jos Brink. Gaat over manieren van rouwen. Het is een procces wat je doormoet nu..
vrijdag 20 februari 2009 om 21:33
Denk niet dat leeftijd er iets mee te maken heeft en ook de zogenaamde VIVA vrouw, als die al bestaat, gaat even aan me voorbij. Natuurlijk had ik het gekund en maak je vooral niet druk om wat je zegt. Sowieso ben je daar volgens mij vrij in en ik ben wel wat gewend.
Als je ongepland zwanger raakt en geen relatie hebt dan is het kanaliseren van de emoties en gedachten een enorme klus. Zelf heb ik me uiteindelijk afgevraagd of ik het kind de liefde en aandacht kon geven en ik was (en ben) heel erg bang dat het niet zou lukken. Ik weet niet hoe je verder in het leven staat en wat je achtergrond is, maar zelfs kleine gebeurtenissen kunnen enorm ingrijpen in het leven van een kind. En misschien wilde ik gewoon vooral niet dat mijn kind net zo ongelukkig zou worden als ik ben geweest in bepaalde perioden in mijn leven. Ik vond niet dat ik daar het recht toe had en zag het als een plicht deze last van tevoren weg te nemen. Ik weet bijna zeker, kan je ooit 100% zeggen, dat ik van mijn kindje oneindig veel zou houden, maar is dat genoeg?
Als je ongepland zwanger raakt en geen relatie hebt dan is het kanaliseren van de emoties en gedachten een enorme klus. Zelf heb ik me uiteindelijk afgevraagd of ik het kind de liefde en aandacht kon geven en ik was (en ben) heel erg bang dat het niet zou lukken. Ik weet niet hoe je verder in het leven staat en wat je achtergrond is, maar zelfs kleine gebeurtenissen kunnen enorm ingrijpen in het leven van een kind. En misschien wilde ik gewoon vooral niet dat mijn kind net zo ongelukkig zou worden als ik ben geweest in bepaalde perioden in mijn leven. Ik vond niet dat ik daar het recht toe had en zag het als een plicht deze last van tevoren weg te nemen. Ik weet bijna zeker, kan je ooit 100% zeggen, dat ik van mijn kindje oneindig veel zou houden, maar is dat genoeg?
vrijdag 20 februari 2009 om 21:52
Zelf heb ik me uiteindelijk afgevraagd of ik het kind de liefde en aandacht kon geven en ik was (en ben) heel erg bang dat het niet zou lukken. Ik weet niet hoe je verder in het leven staat en wat je achtergrond is, maar zelfs kleine gebeurtenissen kunnen enorm ingrijpen in het leven van een kind.
Beste Deidre, je hoeft je niet schuldig te voelen. In bovenstaande tekst zie ik een hele legitieme reden om de zwangerschap af te breken. Misschien had je het wel gekund en misschien ook niet, je zult dat nu niet meer weten. Ik denk dat je de keuze naar eer en geweten hebt gemaakt. De angst zou mij ook door het lijf gieren als ik op een dag ongewenst zwanger zou zijn. Mensen die daar anders over denken heb je altijd daarom moet jezelf ook achter je keuze gaan staan. Heel veel sterkte daarmee
Beste Deidre, je hoeft je niet schuldig te voelen. In bovenstaande tekst zie ik een hele legitieme reden om de zwangerschap af te breken. Misschien had je het wel gekund en misschien ook niet, je zult dat nu niet meer weten. Ik denk dat je de keuze naar eer en geweten hebt gemaakt. De angst zou mij ook door het lijf gieren als ik op een dag ongewenst zwanger zou zijn. Mensen die daar anders over denken heb je altijd daarom moet jezelf ook achter je keuze gaan staan. Heel veel sterkte daarmee
