Something's gotta give

Dag allemaal,

Toen gans deze geschiedenis begon, nu zo'n anderhalf jaar geleden, zocht ik wanhopig naar ervaringen van anderen die me misschien konden helpen. Zo kwam ik op dit forum terecht. Ik heb veel meegelezen en meegeleefd, en dat hielp me vaak om mijn eigen situatie een beetje te relativeren. Maar nu wil ik toch graag zelf ook mijn verhaal aan jullie voorleggen, in de hoop dat jullie reacties, tips, ... me kunnen inspireren.
Het is een erg lang verhaal, ik probeerde het zo kort mogelijk te houden maar heb jammerlijk gefaald.

Samenvatting:
Compleet geblokkeerd! Enerzijds een huwelijk van 20+ jaar met een man waarvan ik zielsveel hou, maar met wie het op fysiek/romantisch vlak al jaren niet zo goed meer gaat tot op het punt dat ik dacht dat dat deel van mezelf definitief dood was; anderzijds een man waarvan ik al jaren hou op een platonische manier, tot anderhalf jaar geleden bleek dat we ergens onderweg toch heftig verliefd op mekaar zijn geworden. Een onmogelijke keuze - het is niet dat ik niet bereid ben de pijn te doorstaan, maar dat ik echt niet weet welke.


Lange versie:
Ik ben al meer dan 20 jaar samen met mijn man, van wie ik erg veel hou. Hij was er voor me toen ik jong was en in de knoop zat met het leven en de liefde. We begonnen een relatie toen ik net gebroken had met mijn eerste vriendje. Ja, dat was misschien een geval van "rebound", maar hoe langer het duurde, hoe mooier het werd, hoe mooier hij werd. We bleken heel erg goed bij elkaar te passen, we genoten intens van elkaars gezelschap, we hadden dezelfde kijk op het leven, we waren allerbeste vrienden, alles. Sex was fijn, maar wat mij betreft niet zo passioneel, het was niet wat me dreef in onze relatie. Ik schreef dat toe aan de omstandigheden waarin we begonnen waren, en onze beider onervarenheid.

Door de jaren heen werd het echter wel een probleem. Heel langzaam, onmerkbaar bijna. Ik had altijd verwacht dat we samen zouden groeien op dat gebied, we hadden toch tijd zat om elkaar en onszelf te exploreren? Maar dat gebeurde niet echt. Na een tijd kreeg hij ook problemen met vroegtijdige ejaculatie. Ik hield bij hoog en laag vol dat dat niet onoverkomelijk was, dat we daar omheen konden werken en het samen oplossen, want ik wilde niet dat hij zich onzeker zou gaan voelen. Sex werd zo wel iets dat ik voorzichtig diende aan te pakken, allesbehalve iets waarin ik mezelf kon verliezen. En het werd, bij gebrek aan verdere actie om het probleem op te lossen, ook niet beter. Ik kreeg almaar minder zin. Dacht dat het aan de pil lag, veranderde de pil, stopte met de pil, het hielp niet. Ik vond het vreselijk voor hem, probeerde op allerlei manieren toch zin te krijgen, deed het uiteindelijk ook wel zonder zin, in de hoop dat die wel zou komen, wat zelden gebeurde. Ik bracht de situatie ter sprake, vertelde hem dat ik niet wist wat me overkwam, maar dat ik alle zin in sex verloren leek te hebben. Van zijn kant was er begrip maar geen actie. Uiteindelijk verdween de interesse in sex uit mijn leven, een misselijk makend, raar soort gemis achterlatend, alsof ik een belangrijk deel van mezelf was kwijt geraakt. Om nog te zwijgen van het schuldgevoel tegenover hem. Ik kon op den duur ook haast nooit meer. Er gingen soms maanden voorbij zonder dat we vreeën. Als ik mezelf overtuigde om het toch te doen, werd ik soms halverwege overvallen door een vreselijk gevoel van weerzin, en kon ik niet anders dan vragen te stoppen. Uiteindelijk werd het ook moeilijk om hem te kussen. Dit ganse proces van langzame aftakeling van onze seksuele relatie duurde een jaar of 8 (?).

Maar verder hadden we een fantastisch leven met ons twee. Hij herhaalde ook steeds dat die andere aspecten van onze relatie ruimschoots compenseerden voor het gebrek aan fysiek contact, en dat hij gelukkig was. Zelf was ik dat misschien net iets minder, maar perfectie is niet van deze wereld, en mijn liefde voor hem was alleen maar groter geworden.

Tot anderhalf jaar geleden gebeurde wat niet had mogen gebeuren. Een andere man, die ik al erg lang kende en met wie het klikte als kennissen en later een soort van vrienden. Ik was me van geen kwaad bewust, ik was namelijk totaal niet meer op die manier in mannen geïnteresseerd, dus wat kon me gebeuren? Geen verleiding voor mij! We waren ook echt voorbeeldig correct in de manier waarop we met elkaar omgingen, onze wederzijdse partners vonden het zelfs leuk dat we zo'n fijn contact hadden. Tot het dus wel fout ging, geen idee waarom of hoe. Maar van de ene dag op de andere was ik zwaar verliefd op hem, en hij op mij. Ik vertelde het meteen aan mijn man, in de hoop dat we het samen konden beheersen. Maar ik kon het niet tegenhouden, ik moest weten of ik nu met deze man wel in staat was tot datgene dat ik al zo lang als verloren had beschouwd. Mijn man zag het met lede ogen aan, maar hij begreep me, en liet het toe. En het antwoord was een overdonderend luid ja.

Wat volgt is geen mooi verhaal. Mijn man kon er niet mee leven en stelde me voor de keuze: één man zou uit mijn leven moeten verdwijnen. Maar omdat we nog altijd even veel van elkaar houden, bleek het moeilijk voor hem om dat hard te maken. En ik wilde niet kiezen. Ik kende die andere man te lang, te goed, ik was van hem gaan houden al lang voor er iets gebeurde tussen ons. Dit is iemand die ik in mijn leven wil.

Maanden lang leven we nu al in deze nachtmerrie. Ik maak het uit met de andere man om te focussen op de relatie met mijn man. Lukt niet. Ik ga weg. Mis mijn man, wil hem niet kwijt. Ga terug. Hou het niet vol. Ga weer weg. Constant probeer ik mezelf te dwingen een keuze te maken. Maar als ik er een maak, houdt de overtuiging nog geen halve dag stand. Ik weet het gewoon niet, hoe diep ik ook in mezelf probeer te kijken. Ik lijd voortdurend onder het feit dat ik iedereen pijn doe (mezelf inclusief), maar ik kan er mezelf ook niet toe brengen iemand pijn te doen door hem op te geven. Er is niets in mij dat - voor mezelf - vindt dat dat moet, het is enkel omdat ik zie dat ik iedereen ongelukkig maak op deze manier dat ik accepteer dat een keuze nodig is.

Mijn man dreigt almaar weer dat het over is met ons huwelijk als ik de andere man nog zie, en ik respecteer dat en hou me daaraan tot het me echt te veel wordt en ik een kort of langer moment aan de andere man durf besteden, in de volle wetenschap dat ik daarmee mijn huwelijk op het spel zet. Tot de angst mijn man te verliezen weer de overhand neemt en ik weer naar hem terug ga en weer probeer om met hem alleen te leven. En overnieuw. Ik probeer wanhopig om mijn man te overtuigen een ander soort relatie te gaan hebben, een soort tussenweg die het haalbaar maakt voor ons beiden, maar die ons ook toe zou laten om iets over te houden van alle moois dat we samen hebben. Maar hij wil dat niet, of kan dat niet.

Nu heeft de andere man gezegd dat hij zo niet verder kan. En natuurlijk begrijp ik hem. Ik kan ook niet meer. Mijn man ook niet. Maar hoe kom ik hieruit? Ik wil niks liever dan mijn verantwoordelijkheid nemen, en de beslissing nemen die iedereen de grootste kans op geluk biedt. Maar ik weet het niet, en de klok tikt almaar luider...

Wikken, wegen, praten, analyseren, strategisch bekijken, nog eens anders verwoorden... Zoals 20062016 vaststelt: het haalt de emotie er een beetje uit. Vrees dat het een coping mechanisme van me is. Als kind net iets te grondig de les geleerd dat mijn emoties me niet verder helpen. Een moeder die je uitlacht als je als kind in huilen uitbarst... je denkt wel twee keer na voor je dat nog eens doet. Mijn afweer werd: slimmer zijn dan zij, en het op praten/argumenteren spelen. Tot ik haar gewoon wegpraatte (vroeg-wijs kind, moeder die natuurlijk ook alleen maar handelde onder invloed van emoties die ze niet onder controle had). Ja, ik was ook best een heel vervelend kind
Ik vrees dat het gaandeweg ook een manier is geworden om, tenminste voor even, de klok stil te zetten en even greep te hebben op situaties die me emotioneel onderuit halen.

En @hadeal: het eerlijke antwoord op je vraag is: ja, ik heb altijd zijn goedkeuring nodig gehad. Niets voelt ooit OK als ik het gevoel heb dat het dat voor hem niet is. Geen idee waar dat vandaan komt, maar ja, echt wel. De eerste keer dat ik een jurkje dat hij niet zo geweldig vond toch kocht, was een overwinning. De rest van de wereld kan me worst wezen (kan me best wel eigenzinnig gedragen, zoals jullie ondertussen misschien vermoeden), maar wat hij ervan dacht/denkt, dat was/is altijd heel erg belangrijk.

Opnieuw bedankt, allemaal, voor de commentaren. Food for thought. Ik zie wel dat ik met mijn manier van doen een bepaalde tegenreactie uitlok bij mijn man -- al dan niet begrijpelijk. Maar wat is het toch f*cking moeilijk om dat patroon los te laten.

Ik wens jullie allemaal een hele fijne kerst toe.
[zielig] Zelf kijk ik tegen een kerstavond alleen aan. Man wil me niet meer mee naar zijn familie wegens geen zin om toneel te spelen (begrijp ik); vriend wilde me meenemen (zijn kinderen zijn bij hun moeder), maar dat vind ik niet bepaald de ideale manier om me daar te introduceren. [/zielig]
Maar de prosecco staat koud, de hapjes staan in de oven, en ik heb een hoop goeie muziek die ik kan draaien. Proost, dus, op een mooi feest voor jullie allemaal.

hey Ivy_Signe!

No worries. Ik heb prima overlevingsreflexen, maar kan best wel veel pijn verdragen. Het duurt dus errrreug lang voor ik begin te denken aan mezelf redden. Het voelt wel alsof ik dat punt nu bereikt heb. Dat brengt een zekere rust: genoeg gevochten, nu even vaste grond zoeken.

En ik heb me vaak genoeg eenzaam gevoeld op kerstfeestjes om te weten dat ik soms gewoon prima gezelschap voor mezelf ben en hier even (how out of character!) geen drama van maak. Ik ben niet gelovig, maar dit is toch een tijd van zegeningen tellen. Als ik een blik op de TV of zelfs ook dit forum werp, op de sofa in mijn mooie huis, glaasje bij de hand... Ja, dan kan ik alleen maar relativeren wat ik "doormaak".

Alleen naar zijn familie moeten voor kerst en "het" daar gaan uitleggen, heeft een en ander ook reëler gemaakt voor mijn man. Hij was erg verdrietig. En: heb zonet bericht gekregen dat zijn familie vond dat we inderdaad geen mooi weer moesten spelen, maar dat dat niet hoefde te betekenen dat we niet alsnog samen op het feest konden komen, want allemaal familie, toch, en dat kan toch blijven? Dat is eigenlijk hilarisch, want net wat ik er zelf ook van denk. Mijn man zag er de humor van in.

To-do list is in the making. Oa: netwerk activeren ivm het afschuimen van de juiste nieuwjaarsrecepties voor networking met het oog op een nieuwe baan. Advocaat zoeken -- maar man heeft me nu wel al een aantal keren verzekerd dat hij wil dat we op een faire manier uit elkaar gaan, dus ik zie dat eerder ter informatie van ons beiden (er zijn wel wat dingetjes die ingewikkeld liggen). Huurflat zoeken. Gelukkig is er geen dwingende financiële reden om alles snel (en mogelijk kostelijk voor onszelf) af te wikkelen, mijn man kan gewoon in dit huis blijven. In afwezigheid van kinderen en huisdieren valt het allemaal best wel mee.

Bedankt voor je wensen. Door deze reply te schrijven merk ik heel duidelijk dat er wel degelijk een verandering is ingezet, en dat dat wonderen doet voor hoe ik me voel.

Een update voor wie het op een of andere manier nog interesseert...

Het is verdomde zwaar.

De eindejaarsperiode was uitermate verwarrend. Geweldig mooie momenten met mijn man, van toenadering en weer thuis komen bij elkaar. Maar ook verschrikkelijke ruzies waarin hij boos is dat ik iets heb met een ander, en ik boos ben omdat dat het enige is dat hij nog lijkt te zien, geen oog heeft voor al de dingen die scheef liepen tussen ons en die uiteindelijk, naar mijn gevoel, mogelijk hebben gemaakt dat ik verliefd werd op mijn vriend. En vooral: dat hij niet ziet hoe ongelofelijk veel ik nog altijd van hem hou, en dat hij dat gewoon terzijde gooit.

De fout gemaakt te vluchten naar mijn vriend. De euforie van samen zijn met hem, maar ook het knagen van dat vreselijke gemis, het gevoel dat ik iets doe dat eigenlijk tegennatuurlijk is.

Vreselijke dagen en nachten op hotelkamers en korte-termijnflatjes. Het gevoel opgejaagd te zijn, constant heen en weer reizen tussen steden, bang om een moment stil te staan. Want tussen punt A en B gebeurt er niet echt iets, daar is het op een of andere manier toch een beetje veilig. Mezelf diep ontworteld voelen. Die rare namiddagen waarop ik, terwijl mijn man aan het werk is, naar huis kom, me even koester in het gevoel van even op mijn plek te zijn, nog eens mijn vertrouwde loopje door het bos te kunnen doen.

En dat loopje dat voelt alsof het het enige is dat me nog overeind houdt. Al weet ik ook niet wat het betekent om echt in te storten. Ik vraag me vaak af wat dat concreet betekent "er onderdoor gaan". Ik weet het niet, ik heb heel de tijd het gevoel dat het om de hoek ligt, maar ik blijf maar doorgaan, met veel moeite en met soms gewoon te veel drinken om het allemaal even uit te schakelen. En dan toch weer wakker worden en zo tegen het einde van de dag aan toch weer dat bed uit komen.

Volgende week hebben we een afspraak met een nieuwe relatietherapeut/seksuoloog. Heb alles neergeschreven (mijn OP hier was nuttig ). Gezien dat er wel degelijk dingen in de relatie waren die ertoe geleid kunnen hebben dat ik het verlangen naar mijn man verloor. Dingen die ik geopperd heb, misschien niet vaak genoeg. Maar die ook beter gehoord hadden kunnen worden, die vaak heel erg afgeblokt werden met uitspraken die me me ondankbaar deden voelen, alsof ik sommige dingen niet gewoon mocht willen.

Ik heb hoop nodig dat er tussen mijn man en mij dingen kunnen veranderen. Dat is het enige wat me de motivatie zou kunnen geven om mijn vriend op te geven. Ik wil horen wat kan en wat niet, en wat daarvoor nodig zal zijn. Mijn man verwacht er weinig tot niets van. Dat maakt me kwaad en verdrietig. Al dat werk dat ik heb gedaan om uit te vogelen hoe dit is kunnen gebeuren... Al de moeite die ik gedaan heb om mijn vriend uit mijn leven te bannen, omdat ik wou vechten voor ons... En dan eindelijk, als het eindelijk eens gaat waarover het naar mijn idee moet gaan, nl. wat kunnen wij samen nog? -- dan krijg ik te horen dat er niet veel fut meer is.

En mijn vriend? Die zegt dat hij goed begrijpt hoe belangrijk de relatie met mijn man is, hoe allesbepalend mijn man altijd voor me was. "Ik denk dat ik via jou niet anders kan dan hem ook een beetje graag zien, zoals ik hem zie door jouw ogen." Die moedigt me aan om mezelf te volgen en niet op te geven als dat niet is wat ik voel dat ik moet doen. Die zegt dat hij er niks aan heeft als ik bij hem ben om de verkeerde redenen, en me nog liever terug ziet gaan naar mijn man als ik denk dat dat me gelukkig maakt. Dat hij wel voor zichzelf zorgt, en tevreden probeert te zijn met wat hij kan krijgen. En dat hij op zijn eigen verantwoordelijkheid van me weg zal stappen als hij het gevoel heeft dat hij er niet voldoende uit kan halen en zichzelf onrecht aan doet. Hij geeft me heel erg het gevoel dat ik gewoon mijn rare niet-kiezende zelf kan zijn en dat het dan nog altijd meer dan goed genoeg is. Heel erg aantrekkelijk, nee?

God wat een puinhoop.

Sorry voor het misbruiken van dit forum als dagboek. Maar het is dat ik heel veel aan jullie feedback heb gehad, en dat de solidariteit die hier heerst heel erg hartverwarmend is -- zelfs mensen die vinden dat je compleet verkeerd bezig bent, zijn nog altijd bereid om je sterkte toe te wensen... (Ik bedoel niet alleen jou, lolapaloeza ).

Oh nee...

Ik ben blijkbaar hopeloos onduidelijk geweest. Wanneer ik "aantrekkelijk, nee?" schrijf over mijn vriend, dan bedoel ik dat zonder de minste ironie. Ik begrijp niet hoe hij het kan, maar ik vind het heel erg indrukwekkend hoe hij hiermee omgaat. Hij is volstrekt autonoom, zo lijkt het, heeft me niet nodig. Maar kiest er toch voor om er voor me te zijn en te zien waar het toe leidt. Helemaal geen "eikel" dus.

En ja, 20062016, je hebt wel gelijk met je schop onder mijn kont... Mezelf als slachtoffer afschilderen zou een perversie zijn. Dat besef maakt het nog altijd niet minder moeilijk.

Lastig, volwassen proberen te worden op deze leeftijd...

hey S-Meds,

Ik ben niet boos op mijn man omdat hij boos is om die ander. Dat begrijp ik wel degelijk. Ik suggereer ook niet dat hij er de oorzaak van is dat ik verliefd ben geworden op een ander.

Het frustreert me wel mateloos dat we daar niet voorbij geraken, en niet in termen van toekomst en oplossingen lijken te kunnen denken. Voor hem bestaat de oplossing erin dat mijn vriend verdwijnt. Ik begrijp en accepteer dat (met moeite). Maar voor mij kan dat niet het enige zijn dat nodig is om de zaak tussen ons weer vlot te trekken.

Ik apprecieer je commentaar die heel duidelijk en zuiver als reactie komt op wat ik schrijf. Ben altijd "beschuldigd" van een teveel aan empathie. Het is bepaald confronterend maar ook verfrissend om van jou het tegendeel te horen.

Er is vast wat mis met me, maar geen officiēle diagnose. Therapeuten vinden me net een ongewoon niveau aan introspectie vertonen en denken net dat ik mezelf te veel wegcijfer. Heb dat nooit geloofwaardig gevonden