single maar niet meer happy

Hoi!



Ben nu ook ongeveer een half jaar single..en idd het kan soms knagen.(het single zijn) Maar het is nog absoluut niet zo dat ik wanhopig word!( doe dit vooral niet)

Geniet er van zou ik zeggen, al is dit idd soms wat moeilijk. vooral met dit grauwe weer hihi...en op de meeste datingsites zoals relatieplanet vliegen de mannen je toch om de oren heb ik horen zeggen? Welke datingsites sta je ingeschreven dan? probeer het eens op knuz.. is gratis... voor als je voorlopig niks wilt betalen. En zitten soms best leuke tussen (soms):) hoe oud ben je eigenlijk?



Groetjes en suc6!

quote:blond01 schreef op 28 februari 2009 @ 19:27:

hallo,



ben al geruime tijd single, woon al jaren alleen - vond dat nooit zo'n heel groot probleem...

sinds 3 jaar heb ik problemen met mijn gezondheid - baan kwijt, dus kwam thuis te zitten.

ben niet happy met mijn huis en vind het alleen wonen heel erg ongezellig. heb veel vrienden maar die wonen allemaal samen in koophuis met eerste en soms al 2e kind. ik vind het heel confronterend dat het leven van iedereen in razendsnel tempo verandert en ik stilsta, heb altijd een druk gezellig sociaal leven gehad en ben nu merendeel alleen - ben sociaal best handig maar iedereen is druk met gezin en wil ook geen overjarige kroegtijger worden... - t wknd. vind ik echt killing wil heel erg graag een ander leven; verbinding met een ander/gezelligheid, samen dingen doen, kinderen - heb me ingeschreven op een datingsite...maar dat heeft helaas nog niets opgeleverd.

hoe doe jij dat??!

ik voel me er hopeloos bij...

overweeg te verhuizen naar Adam (zie ander topic) - maar weet niet of dat de oplossing is...



Je kunt verhuizen naar Verweggistan als je dat wilt, maar je neemt altijd jezelf mee. Leuk je leven op, en zorg eerst dat je weer gelukkig bent.

Daten is leuk, maar misschien ben je té hopeloos, wil je té graag. En dan loopt die hele leukerd gewoon zo aan je neus voorbij naar iemand die wél gelukkig is.

Ik ben 25 trouwens..........., voel me er ok bij hoor...heb in het halfjaartje dat ik single ben ook wat dates gehad en draaiden veelal om 1 ding dus ik doe t nu ff wat rustiger aan en kijk of er echt een serieus type wil daten enzo...Ben nu op het moment wel aan het msnen enzo met een mogelijk leuke jongeman...zelfde interesses, leuke uitstraling, en ook serieus enzo...dus ik zie wel waar het schip strand!



Stappen gebeurt nu zelden zit ook best vaak @ home maar het bevalt me prima, vind het best lekker eigenlijk!



Ik ga er vandoor!

Hoi Blond01,



Ik kan me goed voorstellen dat je soms radeloos bent en je gekwetst kunt voelen, omdat de 'rest' wel lijkt door te stomen en jij verlaten achterblijft.



Wat in veel vergelijkbare situaties kan helpen, is uit te pluizen wat je nu eigenlijk het meest mist. Is het de nabijheid, de tederheid, warmte of harmonie die je verwacht te vinden in een relatie? Of misschien meer de eenheid, ondersteuning, geruststelling, de seksuele expressie of bescherming?. Of verlang je juist meer naar erkenning, zekerheid of veiligheid?



Wanneer je erachter bent gekomen welk verlangen het hebben van een relatie voor jou eigenlijk 'symboliseert', kan je doelgericht gaan zoeken om deze wens(en) eventueel ook op een andere manieren in vervulling te laten gaan (totdat je bijvoorbeeld een leuke partner bent tegengekomen).



(Trouwens: de manier om erachter te komen wat je nou echt het liefst wenst, is om goed te luisteren naar je gevoelens, die vertellen je vaak heel veel. Ben je b.v. vaak wanhopig, dan kan het zijn dat je verlangt naar bv. ondersteuning of bescherming. Als je vaker verdrietig bent, wil je b.v. misschien meer plezier of humor in je leven).



Greetz Wendy

Trouwens, ik ben zelf ook al jaren single, 32 jaar en toevallig ook stresscounsellor, weet er dus wel wat van af (zowel professioneel als de persoonlijke herkenning in jouw verhaal).



Gr, Wendy

Ik denk dat je niet alleen moet focussen op het zoeken en vinden van een partner maar ook je leefsituatie: je schrijft dat je je huis prettig vindt. Ga dan op zoek naar een leuker huis in een leuke omgeving (nieuwe omgeving kan ervoor zorgen dat je nieuwe mensen leert kennen dus misschien is Amsterdam niet zo'n gek idee). En je schrijft dat je je baan kwijt bent geraakt, kun je dan nu helemaal niet meer werken? Wat doe je dan de hele dag door? Zorg dus ook voor een leuke, afwisselende dagbesteding (wat dat dan ook moge zijn).

Zorg dat je lekker in je vel zit, dan zul je het leven als single misschien weer wel leuk gaan vinden.

Hoi, Ik ben ook single sinds enige maanden(na 10 jaar...).

Al mijn vriendinnen hebben hun eigen leventje en de weekenden zijn inderdaad soms erg lang.

Ik ga vanavond met een groepje mensen naar een amsterdamse avond via www.nmlk.nl Misschien is zoiets ook leuk voor je? meer mensen die het ook gezellig vinden om samen iets te ondernemen zonder dat het meteen een dating gebeuren is.

Je moet zelf iets ondernemen om wat te veranderen aan je onvrede over de situatie.

O ja, ik weet niet je precieze reden om naar amsterdam te willen. Ik kom er vandaan en woon er nog steeds. Het is een heerlijke stad om te wonen maar in een stad kun je misschien nog wel eenzamer zijn als in een kleinere plaats. Je kunt namelijk totaal opgaan in anoniemiteit in de stad. Aan de andere kant gebeurd er veel en als je een beetje zin hebt is er genoeg te ondernemen!

Hoi Blondy,



Het klinkt me inderdaad niet vreemd in de oren, met name ook het schokeffect wanneer je erachter komt dat het alleen wonen ook heel veel frustratie en nervositeit lijkt te herbergen.



De vrijheid en zelfstandigheid die je waarschijnlijk eerst ervaarde heeft zijn glans voor het grootste gedeelte verloren, en hiervoor zijn bedroefdheid en paniekerigheid voor in de plaats gekomen.



Ik kan me voorstellen dat je de gezelligheid mist en het kunnen delen van je dagelijkse ervaringen. Ook het bijdragen aan het leven van een ander persoon kan veel voldoening, geluk en inspiratie brengen.



Dat je de optie overweegt om in beweging te komen door te willen verhuizen komt trouwens heel vaak voor en getuigt (vermoed ik) van een grote wens in jou om een (ver)nieuwde betekenis aan jouw leven te kunnen geven. Wat denk jij zelf?



Als je jouw gevoelens zo eens nagaat, welk gevoel is dan het meest intens (heftig) of laat het vaakst van zich horen? Het verdriet van het 'erbuiten' staan, of wellicht het gemis van het delen of misschien zelfs wel kwaadheid rondom jouw alleen zijn?



Gr, Wendy

Verhuizen is volgens mij niet de oplossing. Je kan naar Amsterdam "vluchten" maar daar sta je er ook alleen voor.

En het is echt iets van wat meerdere van jouw leeftijd hebben. Ik zie het zelf ook maar dan van de andere kant. De meeste van mijn vrienden hebben een vrouw en kind en ondernemen dus andere dingen. Een avond echt heftig stappen zot er minder in. Als we ni op stap gaan moeten ze weer redelijk vroeg naar huis want 's ochtends hebben de kinderen weer aandacht nodig.

Dat van het de juiste woorden vinden is mijn werk (hihi), ben blij dat dat goed zit



Tja, hoe los ik het op. Nou..helemaal oplossen lukt mij ook niet, aangezien je natuurlijk toch voornamelijk alleen bent en leeft. Wat mij wel helpt, is 'lotgenoten' zoeken (vooral via het net, het zijn er namelijk veel meer dan je denkt!) en ik ben er zelfs over na aan het denken om een soort van 'team' op te gaan zetten van mensen die op dit moment in dezelfde fase van eenzaamheid verkeren om elkaar te kunnen inspireren en ondersteunen.



Ook probeer ik niet meer altijd de 'grote, stoere meid' uit te hangen. Om aan jezelf toe te geven dat het heel triest kan zijn dat je al dat leuke van een relatie op dit moment (en al heel lang) mist, geeft mij ruimte om even te 'zwelgen'. Er is niets mis met je verdriet te laten stromen in jezelf, door het namelijk te erkennen, verdwijnt het eerder. Jouw verdriet heeft nl een functie, het wil je duidelijk maken dat je iets mist, en dat je actie gaat ondernemen om die verlangens te gaan vervullen.



Wat je uiteindelijk (op dit moment) het meest mist, is voor bijna iedere single weer anders. En dit kan trouwens ook heel snel weer veranderen.



Ik proef uit jouw verhaal dat je op dit moment voornamelijk behoefte hebt aan erkenning en respect, wat vind jij daarvan?



Gr, Wendy

Geen idee, dit is ook mijn eerste keer op het forum.

Je kunt me bereiken op:info@wemocounselling.nl



Als dit eigenlijk niet mag, sorry mensen...



Gr, Wendy

Hoi blond01,



Ik heb wel een tip voor je, iets wat misschien kan helpen. Namelijk, zoek vrijgezelle vriendinnen! Ik ben nu een maandje of 9 weer alleen en sindsdien heb ik (ik denk niet geheel toevallig) een aantal vrijgezelle meiden leren kennen. Dat helpt me echt enorm. Want, zij willen ook niet op zaterdagavond alleen op de bank zitten (dat ik op deze zaterdagavond achter de pc zit heeft te maken met de griep ) en zij willen ook liever wat leuks doen dan zich op zondagmiddag verloren voelen.



Het scheelt voor mij echt heel veel om ook vriendinnen zonder relatie hebben. Dan kan je samen praten over het hoe het is om 'alleen' te zijn en samen giebelend op scharrel/mannenjacht gaan. Je kan natuurlijk ook met je vriendinnen met lange relatie bespreken hoe het is om alleen te zijn, maar zij weten gewoon niet echt meer hoe dat is. En ze hebben minder tijd om dingen te doen ivm relatie en eventueel kinderen.

Het is natuurlijk geen oplossing voor het feit dat er nu geen man in je leven is, maar het kan het een stuk verlichten.



Waar je zulke meiden kan leren kennen? Bijvoorbeeld via oproepjes zoals hier op het forum of misschien heb je wel een vrijgezelle kennis of buurvrouw die je best beter zou kunnen leren kennen.



Groetjes en ik hoop dat je er wat aan hebt.

hoi blond01,

Ik zit ook ongeveer in hetzelfde schuitje...ben ook 33 jaar en woon al sinds mijn 18e op mezelf...heb gelukkig nog een paar vrijgezelle vriendinnen maar ondanks dat ook vaak alleen...

Toch kan ik hier vaak ook erg van genieten...

Ook net een poging gedaan een relatie te beginnen maar zonder verliefde gevoelens werkt dat bij mij niet....dan ben ik liever alleen....dat was dan ook het positieve wat ik hieraan over heb gehouden....dat het ook zo lekker kan zijn om alleen te slapen en vooral alleen wakker te worden en lekker mijn eigen ding te doen....waarschijnlijk komt het gemis en verlangen naar IEMAND wel snel weer om de hoek kijken maar voor nu vind ik het ff heerlijk!!!



Verhuizen lijkt me geen oplossing. Ik ben zelf ook verhuist (niet om die reden overigens) en hier gaan sporten (hockey) omdat ik dacht bij een teamsport leg je het snelst contact dus ik verander van club maar op onze leeftijd valt dat intergreren niet mee...iedereen heeft zo al zijn/haar eigen vriendengroepje en daar kom je vaak niet al te makkelijk tussen....

als je dan naar zo'n grote stad verhuist ben ik bang dat je je alleen maar meer eenzaam zal gaan voelen...

sterkte ermee....

Hoi Blond01,



Ik begrijp je helemaal. Ik ben gescheiden en sinds kort weer alleen, want ik had een relatie die niet goed ging. Trouwens, ik woon ook in Alkmaar. Maar, met iemand kunnen praten, gezellig dingen doen als koken, uitgaan of alleen lekker kletsten, verbondenheid met iemand voelen, mis ik het meest. Ik heb een zoon en met mijn ex-man heb ik co-ouderschap, dus 1 week is mijn zoon bij me en andere bij mijn ex-man. En in de week dat hij bij zijn vader is, voel ik me heel erg alleen. Ik heb alleen 1 vriendin hier in Alkmaar, maar die is getrouwd, dus ja, je kan elkaar niet zo vaak zien. En ben net zo een kletskous als jij, dus als ik mijn verhaal kwijt wil, da staan alleen 4 muren tegenover me.

Bijvoorbeeld vandaag, het is zondag en het is zo een mooi weer, dan denk ik snel oh ik gaan naar Egmond of Bergen, lekker wandelen en dan wat drinken, maar dan bedenk ik dat ik dat alleen moet gaan doen en dan heb ik geen zin meer. En ik weet dat deze houding van mij, eigenlijk verkeerd is, dat ik dingen juist moet gaan ondernemen, maar het lukt me gewoon niet.

Voor volgende week heb ik me voorgenomen om mijzelf voor aquajoggen in te schrijven bij Hoornse Vaart zwembad. Dit lijkt me heel leuk. Dus, nu alleen doorzetten. Vind jij zo iets leuk? Of iets anders? Zo kan je misschien ook beginnen.

En als het je leuk lijkt met mij te gaan mailen, dat kan ook.

Sterkte in ieder geval en groetjes,

Lente45

Hoi

ik ben bijna 39 jaar en al 7 jaar single, woon alleen met hondje en 2 katten, werk fulltime en heb een leuke drukke sport/hobby.

Ik vind het heerlijk om alleen te zijn, al neemt dat niet weg dat ik wel weer eens die vlinders in mijn buik zou willen voelen, maar naast mijn werk en hobby (paardrijden) , huishouden, afspreken met vriendinnen, blijft er niet eens heel veel tijd over om alleen te zijn.....daarom geniet ik juist van die momenten. Ik heb een aantal vriendinnen, door het hele land, daar mail en bel ik mee om verhaal kwijt te kunnen, spreek ik mee af om naar de sauna te gaan of te shoppen, weekendje weg, ze zijn allemaal getrouwd, samenwonend, kinderen, maar dat levert geen problemen op, pakken de agenda's erbij en plannen een dagje/avondje/weekend, daardoor staat agenda meestal te vol. Nu kan ik me voorstellen dat wanneer ik niet zou werken er ineens te veel tijd overblijft en ik me een stuk meer "alleen" zou voelen, maar gelukkig zit ik niet in die situatie.

Ik ben ook al heel wat jaartjes alleen, met mijn kinderen. Ik herken ook wel jouw gevoelens TO, hoewel de positieve gevoelens overheersen, maar dat kwam ook pas na jaren. Verhuizen kan zeker vooruitgang betekenen, andere omgeving, nieuwe mensen. Maar dan nog zoals al gezegd werd hier je neemt jezelf overal mee naar toe. Dus bedenk wel dat je je geluk uit jezelf moet halen en niet moet laten afhangen van externe factoren. Die kunnen een plezierig steuntje geven, maar kunnen niet alles voor je invullen. Ik denk dat jij in een fase zit van verdrietig voelen over je alleen zijn, wat er best mag zijn. Tegenwoordig wordt maar van alle singles verwacht blij en zelfverzekerd het leven door te gaan en vooral stoer te zijn. Laat je verdriet toe en ga heel goed voor jezelf zorgen. jezelf verwennen met wat fijn en goed is voor jou. Wat ik wil zeggen is eigenlijk ga van jezelf houden en toon dat aan jezelf. Op die manier kan je over een tijd naar de volgende fase overgaan van het accepteren van het alleen zijn en zal je er meer rust in krijgen. Makkelijk gezegd maar het is soms verdomd moeilijk en bedenk goed dat er veel meer mensen zijn die zich voelen zoals jij. Zoek andere singles op, haal je vriendschappen aan . Vriendschappen zijn zo belangrijk. Hoewel uiteindelijk alles op jezelf neerkomt en dat idee kan best beangstigend zijn . Maar we zitten allemaal in het zelfde schuitje, ook jouw getrouwde en gesettelde vriendinnen hoor ook al lijkt dat niet zo te zijn. Ik ben het er wel mee eens wb getrouwde vriendinnen dat dat moeilijk kan zijn om aansluiting te vinden/ te behouden. Dat niet levelen dat herken ik ook sterk. En dat kan mij ook weleens sip maken. Geneuzel over de nieuwe keuken, schoonouders, voor hun een belangrijk item in hun leven weliswaar maar voor jou niet. Maar nogmaals koester de vriendinnen die je hebt en zoek verder naar singles waarbij je herkenning vind via internet bijv als je geen single vriendinnen hebt.

Ik ben ook al heel lang single en heb zo langzamerhand bij mezelf in de gaten dat mijn momenten van "een relatie willen" vaak niet zozeer gaan om "een relatie willen", maar meer om "me weer verbonden willen voelen met de wereld".



Veel mensen gaan uit van een norm van gesettledheid, en stralen uit dat je minder gelukkig bent als je niet aan die norm voldoet. Ga ik teveel om met die mensen, dan ga ik me, hoe graag ik ze verder ook mag, erg eenzaam voelen. Ik voel me niet verbonden met ze. Ik heb mensen nodig die me het gevoel geven dat het altijd goed is om je eigen weg te gaan, ook al is dat niet de gangbare weg. Ik voel me door die mensen meer erkend, meer onvoorwaardelijk geaccepteerd, meer begrepen.



Om die reden heb ik heel veel aan die vrienden die niet het geijkte pad volgen en daar erg gelukkig mee zijn: een vriend die wel een relatie heeft, maar toch steeds een maand alleen op reis wil. Een alleenwonende vriend die kunstenaar is. Een alleenwonende vriend die soms wel even een vriendin heeft, maar toch vooral gaat voor het dj-en. Een vriend die al heel lang samenwoont, maar uitstraalt dat de ontmoeting met zijn vriendin een toevallige prettige gebeurtenis was waar hij absoluut niet hevig naar op zoek was. Had hij haar niet ontmoet, dan was hij ook prima gelukkig geweest.



Die mensen zijn niet aardiger of leuker dan mijn vrienden die uitgaan van 'een relatie als voorwaarde voor geluk'. Maar ze mensen begrijpen me meer en erkennen me in hoe ik ben. Als je een paar vriendschappen kunt vinden die je dat bieden, ben je denk ik al een heel eind. Dan voel je je een stuk minder eenzaam, en als er dan daarna ook nog een partner in je leven komt, is dat alleen maar nog leuker, maar het is geen broodnodige must meer.



Ik zou me allereerst concentreren op het vinden van een manier om een relatie niet meer als een broodnodige must te zien. Het vinden van een paar mensen die daar net zo over denken en dat uitstralen, kan daarbij helpen. Daarvoor hoef je niet per se naar Amsterdam, trouwens. Ik heb zo'n verhuizing ook eens overwogen, maar wist ook dat ik de vrienden moest koesteren die ik had. Het zijn fantastische mensen. Het enige wat ze me niet konden bieden, was de overtuiging dat een andere weg dan de gangbare ook goed kan zijn. Dat moest ik dus bij anderen gaan zoeken. Je hele leven omgooien is vaak niet nodig, je hoeft slechts een paar accenten anders te leggen.

quote:Emmeke schreef op 01 maart 2009 @ 13:52:

Ik ben ook al heel lang single en heb zo langzamerhand bij mezelf in de gaten dat mijn momenten van "een relatie willen" vaak niet zozeer gaan om "een relatie willen", maar meer om "me weer verbonden willen voelen met de wereld".



Veel mensen gaan uit van een norm van gesettledheid, en stralen uit dat je minder gelukkig bent als je niet aan die norm voldoet. Ga ik teveel om met die mensen, dan ga ik me, hoe graag ik ze verder ook mag, erg eenzaam voelen. Ik voel me niet verbonden met ze. Ik heb mensen nodig die me het gevoel geven dat het altijd goed is om je eigen weg te gaan, ook al is dat niet de gangbare weg. Ik voel me door die mensen meer erkend, meer onvoorwaardelijk geaccepteerd, meer begrepen.



Om die reden heb ik heel veel aan die vrienden die niet het geijkte pad volgen en daar erg gelukkig mee zijn: een vriend die wel een relatie heeft, maar toch steeds een maand alleen op reis wil. Een alleenwonende vriend die kunstenaar is. Een alleenwonende vriend die soms wel even een vriendin heeft, maar toch vooral gaat voor het dj-en. Een vriend die al heel lang samenwoont, maar uitstraalt dat de ontmoeting met zijn vriendin een toevallige prettige gebeurtenis was waar hij absoluut niet hevig naar op zoek was. Had hij haar niet ontmoet, dan was hij ook prima gelukkig geweest.



Die mensen zijn niet aardiger of leuker dan mijn vrienden die uitgaan van 'een relatie als voorwaarde voor geluk'. Maar ze mensen begrijpen me meer en erkennen me in hoe ik ben. Als je een paar vriendschappen kunt vinden die je dat bieden, ben je denk ik al een heel eind. Dan voel je je een stuk minder eenzaam, en als er dan daarna ook nog een partner in je leven komt, is dat alleen maar nog leuker, maar het is geen broodnodige must meer.



Ik zou me allereerst concentreren op het vinden van een manier om een relatie niet meer als een broodnodige must te zien. Het vinden van een paar mensen die daar net zo over denken en dat uitstralen, kan daarbij helpen. Daarvoor hoef je niet per se naar Amsterdam, trouwens. Ik heb zo'n verhuizing ook eens overwogen, maar wist ook dat ik de vrienden moest koesteren die ik had. Het zijn fantastische mensen. Het enige wat ze me niet konden bieden, was de overtuiging dat een andere weg dan de gangbare ook goed kan zijn. Dat moest ik dus bij anderen gaan zoeken. Je hele leven omgooien is vaak niet nodig, je hoeft slechts een paar accenten anders te leggen.



Dat is heel mooi verwoord Emmeke. Het is erg prettig als je contact hebt met gelijkgestemden. Ook al zijn je getrouwde vrienden nog zo lief er is vaak altijd een ondertoon van : bij jou komt het ook ooit echt wel goed als je je prins hebt gevonden.

Dit kan zo vervelend zijn. Dat wil niet zeggen dat al mijn getrouwde vriendinnen/vrienden zo denken, er zijn er ook genoeg die mij waarderen hoe ik zelfstandig mijn leven leidt, soms zelfs jaloers zijn ( op een leuke manier). Kijk en dan voel je acceptatie en gelijkwaardigheid en respect. Daar groei je van.