Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
vrijdag 27 april 2018 om 19:08
Ik zie het toch anders. Ik zou graag hier schrijven maar heb niet zoveel zin te horen dat ik -na de dood van mijn moeder- gewoon niet moet zeuren aangezien ik mijn vader nog heb. Ik lees gelukkig ook veel andere forummers waar ik wel veel herkenning en steunende woorden in vind maar het lukt me maar matig om om de onprettige posts heen te lezen. Toch zonde dat iemand zo graag wild om zich heen slaat dat het anderen afschrikt.
vrijdag 27 april 2018 om 19:13
Op zich vind ik wel dat je een punt hebt en ik denk dat ook. Maar dan nog is dit daar niet de plaats voor. Iemand die ontzettend verdrietig is opent een topic om ervaringen uit te wisselen met mensen die iets soortgelijks meemaken. Dan ga je in dat topic niet lopen rellen en zuigen, want dat deed yogonaise. Niet hier waar mensen proberen over hun verdriet te praten, maak dan zelf een topic aan. En ja, yogonaise is ook een van de personen die dit verdriet goed kent en daar was in het begin ook alle ruimte voor, maar verdriet vergelijken en om je heen schoppen vind ik in dit topic gewoon niet gepast.iceteapeach schreef: ↑27-04-2018 19:00Ik breek toch even een lans voor Yogo. Ik lees nl. een intens eenzaam iemand, die het irl al enorm voor haar kiezen heeft gehad op heel jonge leeftijd, op het moment nergens met haar verdriet/boosheid heenkan en dan doet ze hier op het forum haar verhaal en blijft ze nul op het rekest krijgen. Ja, mss hadden sommige posts anders geformuleerd kunnen worden. Maar echt, als je niemand meer om je heen hebt die je kan opvangen, of tegen wie je aan kunt praten, je zoekt dan vervolgens contact via een forum, kijk er dan op zijn minst een beetje doorheen als iemand (even) om zich heen schopt. Daar steekt dan vaak veel meer achter. Ik krijg het idee dat Yogo niet bewust kwetst of relt. Meer haar overlevingsstrategie die ervoor zorgt dat ze van zich afmept. Of dat de juiste manier is? Nee, wss niet.
Yogo, van mijn kant heel veel invullen, dit is hoe jij op mij overkomt iig. Zeg maar hoeveel ik er naast zit.
vrijdag 27 april 2018 om 19:17
Och, rozebosbes, ik heb mijn vader ook nog, gelukkig idd. En heb daarbovenop nog eens een schat van een nieuwe partner van mijn vader. Ik zeg heel vaak dat ze mijn moeder niet is maar ze komt verrekte dichtbij. Dat meen ik en ik hou ook echt van haar. Ik had me geen lievere, leukere, uitdagendere partner voor mijn pa kunnen voorstellen. Mijn pap is veel milder geworden in veel opzichten.
Laat je door 1 persoon niet wegjagen, je zeurt natuurlijk niet.
ik zou het idd wel jammer vinden, al schrijf ik sporadisch mee, dat dit topic sneuvelt omdat iemand het gevoel heeft niks meer te kunnen schrijven vanwege de posts van iemand anders. Maar kan me indenken dat het je weerhoudt ja. Ik vind dit soort topics altijd wel heel waardevol. Juist omdat er via een topic meer gelijkgestemden meepraten wat je irl toch minder vaak ervaart.
Laat je door 1 persoon niet wegjagen, je zeurt natuurlijk niet.
ik zou het idd wel jammer vinden, al schrijf ik sporadisch mee, dat dit topic sneuvelt omdat iemand het gevoel heeft niks meer te kunnen schrijven vanwege de posts van iemand anders. Maar kan me indenken dat het je weerhoudt ja. Ik vind dit soort topics altijd wel heel waardevol. Juist omdat er via een topic meer gelijkgestemden meepraten wat je irl toch minder vaak ervaart.
wij slapen nooit.
vrijdag 27 april 2018 om 19:33
Ook eens met jou. Dat maakt een topic zoals dit, of kan maken, dat het heel beladen wordt. Wat niet erg is, want rouw is natuurlijk ook niet het meest fijne onderwerp om het over te hebben. Toch kan het helend zijn, al is het maar herkenbaar, dat je niet het idee hebt dat je voor je gevoel de enige bent die ermee te maken hebt. Natuurlijk weet je dat wel, rationeel gezien. En dat kan een band scheppen al kan het in het begin vreselijk vermoeiend zijn.QueenArachnia schreef: ↑27-04-2018 19:13Op zich vind ik wel dat je een punt hebt en ik denk dat ook. Maar dan nog is dit daar niet de plaats voor. Iemand die ontzettend verdrietig is opent een topic om ervaringen uit te wisselen met mensen die iets soortgelijks meemaken. Dan ga je in dat topic niet lopen rellen en zuigen, want dat deed yogonaise. Niet hier waar mensen proberen over hun verdriet te praten, maak dan zelf een topic aan. En ja, yogonaise is ook een van de personen die dit verdriet goed kent en daar was in het begin ook alle ruimte voor, maar verdriet vergelijken en om je heen schoppen vind ik in dit topic gewoon niet gepast.
En dat gevoel heb ik bij Yogo. Dat het niet haar bedoeling is om te rellen/te vervelen maar omdat ze al zo lang geen gehoor heeft gehad/gekregen op waar zij tegenaanloopt, nu hier wederom niet, dat ze eens boos wordt. Echt, ik had al een kop als een garnaal na 2x verhuizen vanuit het buitenland met een dikke buik binnen 6 maanden. Yogo kent ongeveer niet anders, ik zie haar recalcitrante opmerkingen dan ook niet anders dan een roep om liefde, hulp, een knuffel, iemand die tegen haar zegt dat ze goed is zoals ze is. Krijg vooral het idee dat dat nog nooit tegen haar gezegd is. En ja, dat is toch inderdaad treurig.
wij slapen nooit.
vrijdag 27 april 2018 om 19:43
Iceteapeach, ik ben het met je eens. Ik denk ook dat ze het heel zwaar heeft gehad in haar jonge leventje.
Daar heeft ze zeker in het begin van het topic veel begrip en empathie voor gekregen.
Echter vanaf het moment dat ze zelf begon te vergelijken en dat haar verdriet erger was dan die van anderen gingen mensen daarop ageren. Veelal nog met zachte hand om maar niemand te kwetsen. Het kwartje viel echter maar niet.
Het feit dat ze geen contact met moeder, schoonmoeder, schoonvader en geen enkel sociaal netwerk heeft dat kan ze het forum toch niet aanrekenen? Dan kunnen we wel blijven zeggen hoe erg dat allemaal is, maar misschien heeft haar eigen houding daar wel iets mee te maken.
Ik ben daar overduidelijk veel te hard ingegaan want nu zijn haar pijlen op mij gericht. Tsja, daar wordt ze ook niet gelukkiger van denk ik. Er zit iig een hoop wrok en boosheid.
Ik wens haar niets slechts toe en hoop dat mensen haar in de toekomst niet zo teleurstellen. Denk alleen dat ze dat hier niet meer gaat vinden en verzoek haar dan ook niet meer te posten als het iets tegen mij is. Doe dat dan maar in een pb, en houd het hier op het steunen van elkaar in de rouw.
Daar heeft ze zeker in het begin van het topic veel begrip en empathie voor gekregen.
Echter vanaf het moment dat ze zelf begon te vergelijken en dat haar verdriet erger was dan die van anderen gingen mensen daarop ageren. Veelal nog met zachte hand om maar niemand te kwetsen. Het kwartje viel echter maar niet.
Het feit dat ze geen contact met moeder, schoonmoeder, schoonvader en geen enkel sociaal netwerk heeft dat kan ze het forum toch niet aanrekenen? Dan kunnen we wel blijven zeggen hoe erg dat allemaal is, maar misschien heeft haar eigen houding daar wel iets mee te maken.
Ik ben daar overduidelijk veel te hard ingegaan want nu zijn haar pijlen op mij gericht. Tsja, daar wordt ze ook niet gelukkiger van denk ik. Er zit iig een hoop wrok en boosheid.
Ik wens haar niets slechts toe en hoop dat mensen haar in de toekomst niet zo teleurstellen. Denk alleen dat ze dat hier niet meer gaat vinden en verzoek haar dan ook niet meer te posten als het iets tegen mij is. Doe dat dan maar in een pb, en houd het hier op het steunen van elkaar in de rouw.
Geniet!
vrijdag 27 april 2018 om 19:58
Ach Sempie, ergens te hard tegenin gaan, dat lijkt me best normaal als je het idee hebt dat het even op een andere manier moet/nodig is. Soms kan dat ook echt wel helpen om iemands ogen te openen. Maak het jezelf ook niet te moeilijk hierin.
Verdriet/rouw vergelijken, nee, daar kan ik ook niks mee en moet ook niet het uitgangspunt van dit topic zijn, wel delen.
Denk wel dat Yogo al op veel te jonge leeftijd, te veel zelf heeft moeten uitvogelen, te weinig sturing, liefde, begeleiding heeft gehad dat ze nu, reageert zoals ze nu hier doet. Dat mag je haar niet aanrekenen als zodanig, ze weet niet beter nl.
Vergeet ook niet dat niet iedereen dezelfde (draag)kracht heeft om tegenslagen op te kunnen vangen. Niet iedereen is daartoe even goed is staat. Dat betekent alleen niet dat diegene dan maar een watje is.
Ik ging zelf door als een stoomwals, in de zin van 'gaat goed onder de omstandigheden'. Achteraf gezien oliedom want ik had inmiddels al zo'n muur om me heen gebouwd waar niemand nog doorheen kwam. Tig jaren later, nu dus, kom ik er ook wel achter dat dat ook niet de oplossing is.
Verdriet/rouw vergelijken, nee, daar kan ik ook niks mee en moet ook niet het uitgangspunt van dit topic zijn, wel delen.
Denk wel dat Yogo al op veel te jonge leeftijd, te veel zelf heeft moeten uitvogelen, te weinig sturing, liefde, begeleiding heeft gehad dat ze nu, reageert zoals ze nu hier doet. Dat mag je haar niet aanrekenen als zodanig, ze weet niet beter nl.
Vergeet ook niet dat niet iedereen dezelfde (draag)kracht heeft om tegenslagen op te kunnen vangen. Niet iedereen is daartoe even goed is staat. Dat betekent alleen niet dat diegene dan maar een watje is.
Ik ging zelf door als een stoomwals, in de zin van 'gaat goed onder de omstandigheden'. Achteraf gezien oliedom want ik had inmiddels al zo'n muur om me heen gebouwd waar niemand nog doorheen kwam. Tig jaren later, nu dus, kom ik er ook wel achter dat dat ook niet de oplossing is.
wij slapen nooit.
vrijdag 27 april 2018 om 22:43
Iceteapeach Dank je wel voor je lieve posts en dat je het voor me opneemt.
Het klopt wel wat je zegt. Ik heb van kind af aan alles alleen moeten doen maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik zou liever willen dat iemand mij zou begrijpen en eens zou zeggen dat ik ook goed ben en het goed doe. Maar dat heb ik veel te weinig gehoord vroeger. Alleen mijn vader was wel blij met mij maar die is er niet meer. De dingen die hij zei dat zegt nu niemand meer. En dat je alles zelf moet doen, dat deed ik altijd al maar maakt me doodongelukkig. Ik had liever wat meer steun van mensen gehad. Het had zoveel verschil gemaakt. Als mensen nu zeggen je moet het zelf doen dan kan ik er niets mee. Ik deed of doe dat altijd al en het heeft mij niets gebracht of gelukkig gemaakt. Het zou mij gelukkiger maken als ik wel gezien of gehoord werd.
Dat mensen mij dan zo afkraken vind ik echt te ver gaan. Ik blijf wel bij mijn standpunt dat alleen komen te staan op jonge leeftijd anders is dan op oudere leeftijd. Ook daarin heb ik veel minder dingen kunnen delen en kunnen terugvallen dan iemand die zijn ouders bv 20 jaar langer bij zich heeft gehad. Dat is wel een feit.
Iceteapeach Dank je wel voor je posts.
Het klopt wel wat je zegt. Ik heb van kind af aan alles alleen moeten doen maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik zou liever willen dat iemand mij zou begrijpen en eens zou zeggen dat ik ook goed ben en het goed doe. Maar dat heb ik veel te weinig gehoord vroeger. Alleen mijn vader was wel blij met mij maar die is er niet meer. De dingen die hij zei dat zegt nu niemand meer. En dat je alles zelf moet doen, dat deed ik altijd al maar maakt me doodongelukkig. Ik had liever wat meer steun van mensen gehad. Het had zoveel verschil gemaakt. Als mensen nu zeggen je moet het zelf doen dan kan ik er niets mee. Ik deed of doe dat altijd al en het heeft mij niets gebracht of gelukkig gemaakt. Het zou mij gelukkiger maken als ik wel gezien of gehoord werd.
Dat mensen mij dan zo afkraken vind ik echt te ver gaan. Ik blijf wel bij mijn standpunt dat alleen komen te staan op jonge leeftijd anders is dan op oudere leeftijd. Ook daarin heb ik veel minder dingen kunnen delen en kunnen terugvallen dan iemand die zijn ouders bv 20 jaar langer bij zich heeft gehad. Dat is wel een feit.
Iceteapeach Dank je wel voor je posts.
vrijdag 27 april 2018 om 22:59
yogonaise schreef: ↑27-04-2018 22:43Iceteapeach Dank je wel voor je lieve posts en dat je het voor me opneemt.
Het klopt wel wat je zegt. Ik heb van kind af aan alles alleen moeten doen maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik zou liever willen dat iemand mij zou begrijpen en eens zou zeggen dat ik ook goed ben en het goed doe. Maar dat heb ik veel te weinig gehoord vroeger. Alleen mijn vader was wel blij met mij maar die is er niet meer. De dingen die hij zei dat zegt nu niemand meer. En dat je alles zelf moet doen, dat deed ik altijd al maar maakt me doodongelukkig. Ik had liever wat meer steun van mensen gehad. Het had zoveel verschil gemaakt. Als mensen nu zeggen je moet het zelf doen dan kan ik er niets mee. Ik deed of doe dat altijd al en het heeft mij niets gebracht of gelukkig gemaakt. Het zou mij gelukkiger maken als ik wel gezien of gehoord werd.
Dat mensen mij dan zo afkraken vind ik echt te ver gaan. Ik blijf wel bij mijn standpunt dat alleen komen te staan op jonge leeftijd anders is dan op oudere leeftijd. Ook daarin heb ik veel minder dingen kunnen delen en kunnen terugvallen dan iemand die zijn ouders bv 20 jaar langer bij zich heeft gehad. Dat is wel een feit.
Iceteapeach Dank je wel voor je posts.
wijffie, reageer morgen op je.
wij slapen nooit.
vrijdag 27 april 2018 om 23:02
[quote=iceteapeach post_id=28435572 time=1524848444
Fijn genoeg kon ik wél mijn ei en emotie kwijt bij mijn vader/zijn vriendin, vrienden en schoonfamilie. Is dat allemaal niet voorhanden, kun je je verdomd alleen voelen.
[/quote]
Dit vooral. En elke keer als ik het irl ter sprake breng snappen jonge mensen het niet omdat ze alles nog hebben. En doen er verder ook niets mee omdat ik niet hun dochter of zus ben. Ze hebben hun eigen leven en willen vooral leuke dingen doen als we elkaar zien.
Fijn genoeg kon ik wél mijn ei en emotie kwijt bij mijn vader/zijn vriendin, vrienden en schoonfamilie. Is dat allemaal niet voorhanden, kun je je verdomd alleen voelen.
[/quote]
Dit vooral. En elke keer als ik het irl ter sprake breng snappen jonge mensen het niet omdat ze alles nog hebben. En doen er verder ook niets mee omdat ik niet hun dochter of zus ben. Ze hebben hun eigen leven en willen vooral leuke dingen doen als we elkaar zien.
anoniem_155509 wijzigde dit bericht op 27-04-2018 23:07
50.05% gewijzigd
vrijdag 27 april 2018 om 23:03
In mijn ogen is vergelijken onzin. Totaal. Of je nu 20, 40 of 60 bent wat je wel of niet gedeeld hebt met een dierbare is niet leeftijdsafhankelijk. Als twee mensen van 30 hun ouders verliezen kan dat totaal verschillend zijn. De één is getrouwd en heeft misschien al een compleet gezin, terwijl de ander net een relatie heeft of zelfs nog lang niet. Is het voor degene met gezin dan minder erg, alleen maar omdat ze meer heeft kunnen delen? Ik vind dat kolder. Het verlies van een liefhebbende ouder is op iedere leeftijd even erg, misschien alleen voor kinderen/tieners erger omdat die nog zo afhankelijk van hun ouders zijn.
Volgens mij is het hebben van een ouder die van je houdt goud waard, op iedere leeftijd. Als je dat hebt mogen kennen, als je hebt mogen ervaren dat iemand onvoorwaardelijk van je gehouden heeft dan mag je in je handjes knijpen. Koester die wetenschap voor de rest van je leven en als je zelf kinderen hebt of krijgt geef het door. Het is zo waardevol!
Ik heb best begrip voor woede, onbegrip, om je heen schoppen enzovoorts. Toch kun je daarin ook veel te lang doorgaan. Voor mij is het in dit topic te lang doorgegaan en ik zal dan ook weggaan uit dit topic. Jammer, want ik vind het ontzettend waardevol om te lezen hoe anderen met het verlies omgaan. Zeker ook hoe spikkels dat doet, aangezien ook ik last van angsten en paniek heb. Voor mij is het wat langer geleden dan voor de meeste schrijfsters, maar het gevoel, het gemis, en soms het intense verdriet maken deel uit van mijn leven, net als de dierbaren waarom ik rouw dat deden en doen.
Ik hoop dat jullie allemaal de zon weer mogen gaan zien en voelen. Hoe vreselijk het in het begin ook is, het wordt echt beter en er komt een moment dat je ergens keihard om moet lachen en je echt gelukkig voelt. De glans van het leven komt terug, al zal er altijd een kwetsbare plek boven die sinds ineens dof wordt en even aandachtig opgepoetst moet worden. Jullie kunnen het allemaal. Heel veel liefs en sterkte
Volgens mij is het hebben van een ouder die van je houdt goud waard, op iedere leeftijd. Als je dat hebt mogen kennen, als je hebt mogen ervaren dat iemand onvoorwaardelijk van je gehouden heeft dan mag je in je handjes knijpen. Koester die wetenschap voor de rest van je leven en als je zelf kinderen hebt of krijgt geef het door. Het is zo waardevol!
Ik heb best begrip voor woede, onbegrip, om je heen schoppen enzovoorts. Toch kun je daarin ook veel te lang doorgaan. Voor mij is het in dit topic te lang doorgegaan en ik zal dan ook weggaan uit dit topic. Jammer, want ik vind het ontzettend waardevol om te lezen hoe anderen met het verlies omgaan. Zeker ook hoe spikkels dat doet, aangezien ook ik last van angsten en paniek heb. Voor mij is het wat langer geleden dan voor de meeste schrijfsters, maar het gevoel, het gemis, en soms het intense verdriet maken deel uit van mijn leven, net als de dierbaren waarom ik rouw dat deden en doen.
Ik hoop dat jullie allemaal de zon weer mogen gaan zien en voelen. Hoe vreselijk het in het begin ook is, het wordt echt beter en er komt een moment dat je ergens keihard om moet lachen en je echt gelukkig voelt. De glans van het leven komt terug, al zal er altijd een kwetsbare plek boven die sinds ineens dof wordt en even aandachtig opgepoetst moet worden. Jullie kunnen het allemaal. Heel veel liefs en sterkte
vrijdag 27 april 2018 om 23:41
Het is voor allebei even erg. Bij een is het een jong gezin dus de ouders zullen de (klein)kinderen niet zien opgroeien. Bij de andere krijgen de ouders überhaupt niet mee dat hun kind nog gaat trouwen etc. Op jonge leeftijd ga je nog zoveel meemaken wat je niet kunt delen. Als je ouder bent dan hebben je ouders dit allemaal wel meegekregen en heb je het kunnen delen. Mooie herinneringen gemaakt.
Als je bv 25 bent ben je voor een deel toch nog veel afhankelijk van je ouders dan bv 55.
Zo bedoel ik het.
Als je bv 25 bent ben je voor een deel toch nog veel afhankelijk van je ouders dan bv 55.
Zo bedoel ik het.
zaterdag 28 april 2018 om 00:11
Jammer selune ik vond het erg fijn om je te lezen ...... had er veel steun aan hoop dat je af en toe toch nog langs komtSelune schreef: ↑27-04-2018 23:03In mijn ogen is vergelijken onzin. Totaal. Of je nu 20, 40 of 60 bent wat je wel of niet gedeeld hebt met een dierbare is niet leeftijdsafhankelijk. Als twee mensen van 30 hun ouders verliezen kan dat totaal verschillend zijn. De één is getrouwd en heeft misschien al een compleet gezin, terwijl de ander net een relatie heeft of zelfs nog lang niet. Is het voor degene met gezin dan minder erg, alleen maar omdat ze meer heeft kunnen delen? Ik vind dat kolder. Het verlies van een liefhebbende ouder is op iedere leeftijd even erg, misschien alleen voor kinderen/tieners erger omdat die nog zo afhankelijk van hun ouders zijn.
Volgens mij is het hebben van een ouder die van je houdt goud waard, op iedere leeftijd. Als je dat hebt mogen kennen, als je hebt mogen ervaren dat iemand onvoorwaardelijk van je gehouden heeft dan mag je in je handjes knijpen. Koester die wetenschap voor de rest van je leven en als je zelf kinderen hebt of krijgt geef het door. Het is zo waardevol!
Ik heb best begrip voor woede, onbegrip, om je heen schoppen enzovoorts. Toch kun je daarin ook veel te lang doorgaan. Voor mij is het in dit topic te lang doorgegaan en ik zal dan ook weggaan uit dit topic. Jammer, want ik vind het ontzettend waardevol om te lezen hoe anderen met het verlies omgaan. Zeker ook hoe spikkels dat doet, aangezien ook ik last van angsten en paniek heb. Voor mij is het wat langer geleden dan voor de meeste schrijfsters, maar het gevoel, het gemis, en soms het intense verdriet maken deel uit van mijn leven, net als de dierbaren waarom ik rouw dat deden en doen.
Ik hoop dat jullie allemaal de zon weer mogen gaan zien en voelen. Hoe vreselijk het in het begin ook is, het wordt echt beter en er komt een moment dat je ergens keihard om moet lachen en je echt gelukkig voelt. De glans van het leven komt terug, al zal er altijd een kwetsbare plek boven die sinds ineens dof wordt en even aandachtig opgepoetst moet worden. Jullie kunnen het allemaal. Heel veel liefs en sterkte
zaterdag 28 april 2018 om 00:12
Heel erg jammerRozebosbes schreef: ↑27-04-2018 19:08Ik zie het toch anders. Ik zou graag hier schrijven maar heb niet zoveel zin te horen dat ik -na de dood van mijn moeder- gewoon niet moet zeuren aangezien ik mijn vader nog heb. Ik lees gelukkig ook veel andere forummers waar ik wel veel herkenning en steunende woorden in vind maar het lukt me maar matig om om de onprettige posts heen te lezen. Toch zonde dat iemand zo graag wild om zich heen slaat dat het anderen afschrikt.
zaterdag 28 april 2018 om 02:47
Ben ik het niet mee eens! Ik was 23 en nee ik was/ben niet meer afhankelijk van mij ouders. Mijn vader is er nog maar zit zelf zo in zijn verdriet dat ik hier niet met hem over spreek dus nee hierin heb ik vanuit hem geen steun. En dat vind ik prima, ieder zijn eigen verdriet en ieder verwerkt dat op zijn eigen manier.yogonaise schreef: ↑27-04-2018 23:41Het is voor allebei even erg. Bij een is het een jong gezin dus de ouders zullen de (klein)kinderen niet zien opgroeien. Bij de andere krijgen de ouders überhaupt niet mee dat hun kind nog gaat trouwen etc. Op jonge leeftijd ga je nog zoveel meemaken wat je niet kunt delen. Als je ouder bent dan hebben je ouders dit allemaal wel meegekregen en heb je het kunnen delen. Mooie herinneringen gemaakt.
Als je bv 25 bent ben je voor een deel toch nog veel afhankelijk van je ouders dan bv 55.
Zo bedoel ik het.
Ik word nu 25 en ja mijn moeder heeft in 1,5 jaar tijd al veel te veel gemist van mij. En ja net zoals jij de steun van jou vader mist, mis ik de steun van mijn moeder ontzettend erg. Het nooit meer horen dat ze trots op me is doet mij ontiegelijk pijn. Mijn moeder zal mijn toekomstige kindjes nooit zien als me dat gegunt is en wat vind ik het nu al eng om moeder te worden zonder moeder, ze weet niet hoe ik het ervaar nu ik op mezelf woon en heeft mijn huis nooit gezien. En god wat heb ik soms een heimwee naar "thuis". Want wat vond ik het verdomd moeilijk om van mijn eigen huis, een thuis te maken.
Maar het is me gelukt, met de stem van mijn moeder in mijn achterhoofd. Ik bedenk maar vaak "dat ze het allemaal wel ziet en mee krijgt" daar hou ik me aan vast en zolang ik dat doe weet ik dat ik er wel kom.
Echt yogo ik heb mensen om me heen maar ik heb daar ook echt 0,0 aan gehad in mijn rouwproces. Ik voelde me ook zo alleen en onbegrepen. De mensen wisten niet waar ik op 23 jaruge leeftijd mee dealde, want ze maakte het niet mee dus konde ze daar ook niet over oordelen. Net zoals wij niet kunnen oordelen over het verliezen van een ouder op 55 jarige leeftijd want ook dat hebben wij niet mee gemaakt....
zaterdag 28 april 2018 om 09:22
Het doet er niet toe op welke leeftijd en hoeveel mensen je om je heen hebt (of niet).
Het is jouw verlies, verdriet en rouw en dat is dus uniek en je moet er helemaal alleen doorheen.
Het heeft dus geen zin te vergelijken en daar moet het ook helemaal niet om gaan.
Dit zal dan ook mijn laatste post zijn, hier vind ik alleen maar frustratie nog. Het gaat jullie goed.
Laatste tip, boekje rouw op je dak van Jos Brink. Mooi geschreven vol herkenning.
Het is jouw verlies, verdriet en rouw en dat is dus uniek en je moet er helemaal alleen doorheen.
Het heeft dus geen zin te vergelijken en daar moet het ook helemaal niet om gaan.
Dit zal dan ook mijn laatste post zijn, hier vind ik alleen maar frustratie nog. Het gaat jullie goed.
Laatste tip, boekje rouw op je dak van Jos Brink. Mooi geschreven vol herkenning.
sempie wijzigde dit bericht op 28-04-2018 09:57
27.80% gewijzigd
Geniet!
zaterdag 28 april 2018 om 09:49
Ik moet zeggen dat heel veel dingen me wel duidelijk zijn geworden. Er is hier enorm veel steun gegeven en gekregen en het resultaat is dat het nooit goed genoeg is en dat wij het allemaal fout doen en niet begrijpen. Ik begrijp heel goed waarom iemand zonder netwerk zit als dit IRL ook zo gaat. En ja, ik doel op jou, Yogo. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar voor mij heb jij dit topic totaal verziekt.
Wat ontzettend jammer dit. En het blijft maar doorgaan. Iedereen vertrekt en ik denk dat ik ook mijn heil maar ergens anders ga zoeken.
Wat ontzettend jammer dit. En het blijft maar doorgaan. Iedereen vertrekt en ik denk dat ik ook mijn heil maar ergens anders ga zoeken.
zaterdag 28 april 2018 om 10:33
Ik word er oprecht een beetje verdrietig van dat iedereen nu uit het topic vertrekt. Ik heb veel aan het topic. Irl spreek ik met weinig mensen over het verlies. In ieder geval niet op het niveau waarop het hier doe. Ik baal hier echt van, dit was voor mij echt een plek om met mensen eerlijk over het verlies te praten.
zaterdag 28 april 2018 om 11:16
Afgelopen weken heb ik heel veel aan dit topic gehad. En ik denk met mij vele anderen die helaas in dezelfde verdrietige situatie zitten. Samen hebben we gedeeld, geleerd en misschien soms zelfs gehuild. Sommige reacties van anderen leken wel recht uit mijn hart geschreven, zo mooi. Ik weet zeker dat er veel mensen zijn die aan dit topic steun zullen hebben. Hoop dat het niet ophoudt.
De hele situatie met Yogo heb ik op gegeven moment maar van mij af laten glijden, genegeerd. Ik vind het naar voor haar dat ze zich zo blijft voelen, ondanks alle goedbedoelde adviezen van iedereen.
De hele situatie met Yogo heb ik op gegeven moment maar van mij af laten glijden, genegeerd. Ik vind het naar voor haar dat ze zich zo blijft voelen, ondanks alle goedbedoelde adviezen van iedereen.
zaterdag 28 april 2018 om 13:15
Ik blijf hier meelezen en af en toe meeschrijven. Hoop ik. De negeerknop heb ik ingezet, meestal werkt het.
Wij gaan straks kijken naar de steen die vorige week teruggeplaatst is. Eerst stind alleen mijn vader erop, nu ook mijn moeder. Normaal gesproken doen begraafplaatsen mij niet zoveel, maar nu zie ik er toch wel tegenop.
voor iedereen hier.
Wij gaan straks kijken naar de steen die vorige week teruggeplaatst is. Eerst stind alleen mijn vader erop, nu ook mijn moeder. Normaal gesproken doen begraafplaatsen mij niet zoveel, maar nu zie ik er toch wel tegenop.
voor iedereen hier.
The owls are not what they seem
