Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 29 april 2018 om 18:58
Het enige dat ik qua "dat soort" dingen kan bedenken is dat ik om de een of andere vage reden wakker werd vlak voordat ons huis affikte, in het holst van de nacht, zodat ik mijn kinderen nog op tijd het huis uit heb kunnen krijgen.
Ik vind het wel een mooie gedachte dat mijn moeder me wakker maakte, maar ik heb natuurlijk geen idee of dat echt zo is.
Ik vind het wel een mooie gedachte dat mijn moeder me wakker maakte, maar ik heb natuurlijk geen idee of dat echt zo is.
zondag 29 april 2018 om 19:08
Mooi Redbulletje en Ladyday. 
Tijdens het afscheid hebben we gekscherend gezegd dat ze niet mag komen spoken bij ons. Ik weet niet of ik haar bij me voel. Ik ‘denk’ dat ze mee kijkt en dat vind ik een geruststellende gedachte. Ze heeft haar uitvaart helemaal zelf geregeld en daarin kwam veel in naar voren dat ze vond dat we goed voor elkaar moesten zorgen en dat we geliefd zijn. Dat voel ik ook wel.
Ik weet niet of het een teken was. Een aantal weken geleden was mijn vader jarig en de hele huiskamer zat vol. Op een gegeven moment ging de deur spontaan open. Ik dacht echt even: hoi mam.
Mijn zoon heeft vandaag voor het eerst opa gezegd. Hij zal nooit oma tegen haar zeggen. Hij is al het hele weekend ziek en ik had mijn vader op bezoek. Ik zat te denken, straks gaat hij naar huis en vertelt hij mam erover. Maar die is er niet meer. Pffff...zo verdrietig weer.
Tijdens het afscheid hebben we gekscherend gezegd dat ze niet mag komen spoken bij ons. Ik weet niet of ik haar bij me voel. Ik ‘denk’ dat ze mee kijkt en dat vind ik een geruststellende gedachte. Ze heeft haar uitvaart helemaal zelf geregeld en daarin kwam veel in naar voren dat ze vond dat we goed voor elkaar moesten zorgen en dat we geliefd zijn. Dat voel ik ook wel.
Ik weet niet of het een teken was. Een aantal weken geleden was mijn vader jarig en de hele huiskamer zat vol. Op een gegeven moment ging de deur spontaan open. Ik dacht echt even: hoi mam.
Mijn zoon heeft vandaag voor het eerst opa gezegd. Hij zal nooit oma tegen haar zeggen. Hij is al het hele weekend ziek en ik had mijn vader op bezoek. Ik zat te denken, straks gaat hij naar huis en vertelt hij mam erover. Maar die is er niet meer. Pffff...zo verdrietig weer.
zondag 29 april 2018 om 20:06
Dat is wel een soort wondertje, vind ik...QueenArachnia schreef: ↑29-04-2018 18:58Het enige dat ik qua "dat soort" dingen kan bedenken is dat ik om de een of andere vage reden wakker werd vlak voordat ons huis affikte, in het holst van de nacht, zodat ik mijn kinderen nog op tijd het huis uit heb kunnen krijgen.
Ik vind het wel een mooie gedachte dat mijn moeder me wakker maakte, maar ik heb natuurlijk geen idee of dat echt zo is.
zondag 29 april 2018 om 20:50
Toen mijn moeder nog leefde en we wisten dat ze zou overlijden heb ik vaak tegen haar gezegd dat als ze bij iemand kon blijven ze naar mijn neefje moest gaan. Hij was 2,5 en was haar alles. Ik kon/kan wel voor mezelf zorgen.
De laatste jaren is het minder maar de eerste paar jaar na haar overlijden knipperden er regelmatig lampen in mijn huis. Als ik dan zoiets zei als ik weet dat je er bent, je zou bij neefje blijven hield het knipperen op.
Ik kreeg er pas een raar gevoel bij toen ook de lamp ging knipperen bij mijn favoriete vakantieplekje aan de andere kant van de wereld. Als ik alleen in een kamer was. Hield ook op als ik zei dat ze naar neefje moest....
Ook een keer met vader in de auto gezeten. Toen zouden we naar het geboortehuis van mijn moeder gaan en daar herinneringen ophalen. Mijn moeder was nooit dol op haar familie, dus daar zaten we geintjes over te maken. En prompt voor haar geboortehuis stopt de auto ermee, niet meer voor of achteruit te krijgen.
Wegenwacht gebeld, bleek iets mis met een kabeltje. Maar geeft toch te denken, precies voor dat huis.
De laatste jaren is het minder maar de eerste paar jaar na haar overlijden knipperden er regelmatig lampen in mijn huis. Als ik dan zoiets zei als ik weet dat je er bent, je zou bij neefje blijven hield het knipperen op.
Ik kreeg er pas een raar gevoel bij toen ook de lamp ging knipperen bij mijn favoriete vakantieplekje aan de andere kant van de wereld. Als ik alleen in een kamer was. Hield ook op als ik zei dat ze naar neefje moest....
Ook een keer met vader in de auto gezeten. Toen zouden we naar het geboortehuis van mijn moeder gaan en daar herinneringen ophalen. Mijn moeder was nooit dol op haar familie, dus daar zaten we geintjes over te maken. En prompt voor haar geboortehuis stopt de auto ermee, niet meer voor of achteruit te krijgen.
Wegenwacht gebeld, bleek iets mis met een kabeltje. Maar geeft toch te denken, precies voor dat huis.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 29 april 2018 om 20:59
Queen, dat vind ik zeker wel een wonder!
Lambchop, bijzondere verhalen, zeg.
Ik vind dat een heel prettig idee, dat ze toch niet helemaal weg zijn. Ik had met mijn vader afgesproken dat hij een bepaalde lamp aan zou doen, een lamp die ik nooit gebruik. Tot nu toe nog niets vernomen.
Wat ik wel heb is als ik helemaal overstuur ben en ik hem vraag mij te troosten, dat ik dan onmiddellijk kalmeer. Dit kan natuurlijk compleet 'aangeleerd' zijn.
Vandaag ging ook wel redelijk, niet zo goed als gisteren, maar toch niet zo slecht als vorige week. Hij is deze week jarig. Dat vind ik wel moeilijk. Ik heb de dag vrij genomen en ga naar mijn moeder.
Lambchop, bijzondere verhalen, zeg.
Ik vind dat een heel prettig idee, dat ze toch niet helemaal weg zijn. Ik had met mijn vader afgesproken dat hij een bepaalde lamp aan zou doen, een lamp die ik nooit gebruik. Tot nu toe nog niets vernomen.
Wat ik wel heb is als ik helemaal overstuur ben en ik hem vraag mij te troosten, dat ik dan onmiddellijk kalmeer. Dit kan natuurlijk compleet 'aangeleerd' zijn.
Vandaag ging ook wel redelijk, niet zo goed als gisteren, maar toch niet zo slecht als vorige week. Hij is deze week jarig. Dat vind ik wel moeilijk. Ik heb de dag vrij genomen en ga naar mijn moeder.
zondag 29 april 2018 om 21:14
Een raarder verhaal over meer tussen hemel en aarde, maar dan niet over mijn moeder. Maar een vriend uit favoriete vakantieland.
Ineens sprong mijn telefoon een paar dagen telkens op de tijdzone van dat land, terwijl ik hier was. Dus ik steeds de tijd terug zetten naar deze tijd. Uiteindelijk opgegeven, want bleef terug springen. Toen hoorde ik na een week dat een goede vriend van mijn werd vermist en waarschijnlijk was overleden. Toen ik het wist hield het verspringen van de tijd op. Met deze vriend heb ik het wel regelmatig over mijn moeder gehad, ook over haar tekens. Dus hij wist wel dat ik er open voor sta.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 29 april 2018 om 21:16
Aangeleerd of niet, als het helpt. Moge duidelijk zijn dat ik wel in tekens geloof en ook zeker geloof dat als hij hem hierom vraagt hij in elk geval zijn best doet bij je te komen.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 29 april 2018 om 21:25
zondag 29 april 2018 om 21:28
Bijzonder Lambchop en Lady Day, fijn de dag samen doorbrengen met je moeder.
Zo lang er nog over iemand gesproken word is die persoon niet weg.
Tja, ik geloof er ook wel in.
Na de uitvaart van m’n moeder zat ik bij een vriendin in de auto, we gingen nog met z’n allen ergens eten. Haar achteruitrij scherm in de auto bleef maar piepen als ze hem in z’n achteruit zette alsof we bijna ergens tegenaan reden maar er was helemaal niks achter ons op de bijna lege parkeerplaats. We zaten beiden met het kippenvel op ons lichaam...
M’n moeder vond het trouwens leuk om mij te plagen dat ze iedere dag bij me zou komen spoken. Van mij mag ze, maar op een paar incidenten na niet zo gemerkt. M’n broer en vader geloofden er niet in. Maar ik weet nog dat m’n broer de urn van m’n moeder ophaalde en dat hij toen gebeld werd dat hij een grote order binnen had gehaald voor z’n bedrijf. Hij heeft het toen eerst met haar gevierd zei hij.
Mooie dingen toch. En ja, ik vraag ze ook wel om hulp in m’n hoofd en word er ook vredig van. Aangeleerd of zen of toch meer, maakt niet uit, als het maar goed voelt denk ik.
Zo lang er nog over iemand gesproken word is die persoon niet weg.
Tja, ik geloof er ook wel in.
Na de uitvaart van m’n moeder zat ik bij een vriendin in de auto, we gingen nog met z’n allen ergens eten. Haar achteruitrij scherm in de auto bleef maar piepen als ze hem in z’n achteruit zette alsof we bijna ergens tegenaan reden maar er was helemaal niks achter ons op de bijna lege parkeerplaats. We zaten beiden met het kippenvel op ons lichaam...
M’n moeder vond het trouwens leuk om mij te plagen dat ze iedere dag bij me zou komen spoken. Van mij mag ze, maar op een paar incidenten na niet zo gemerkt. M’n broer en vader geloofden er niet in. Maar ik weet nog dat m’n broer de urn van m’n moeder ophaalde en dat hij toen gebeld werd dat hij een grote order binnen had gehaald voor z’n bedrijf. Hij heeft het toen eerst met haar gevierd zei hij.
Mooie dingen toch. En ja, ik vraag ze ook wel om hulp in m’n hoofd en word er ook vredig van. Aangeleerd of zen of toch meer, maakt niet uit, als het maar goed voelt denk ik.
Geniet!
maandag 30 april 2018 om 01:39
Hi allemaal. Fijn om jullie mooie, bijzondere verhalen en ervaringen hier nog steeds te lezen. Zo voel ik mij niet zo alleen met mijn verdriet.
Na drie maanden heb ik het idee dat mijn omgeving toch echt verwacht dat ik de draad weer op pak. Dat doe ik ook. Alles loopt weer -min of meer- normaal. Het verdriet en de leegte krijgt steeds meer een plaats. Ik heb gelukkig lieve mensen om me heen die me veel hebben gesteund. Maar ik wil niet al te vaak meer bij hen aankloppen en de plaat opnieuw afdraaien. Ze kunnen me niet verder helpen, behalve door een luisterend oor te zijn en een arm om mij heen slaan. Wat heel fijn is, maar het echte rouwproces doorga je toch helemaal alleen, he.
Af en toe ben ik nog zo verdrietig, wanhopig, kapot, verlamd. Soms gaat het even goed en leef je weer wat op, en dan stort je weer helemaal in. Er komt dan niets meer uit me, behalve tranen en daarna de vermoeidheid. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. Behalve rustig doorgaan en hopen dat met de tijd de rauwe randjes eraf gaan. Het besef dat mijn moeder er niet meer is, breekt nog steeds mijn hart. Als ik lees dat het verdriet bij jullie ook nog zo aanwezig is en dan weet ik dat het normaal is wat ik voel en dat we erdoor moeten.
Over tekens: Mijn moeder en ik hadden altijd een heel hechte band, ook al woonden we ver van elkaar. En ik stond altijd open voor het spirituele, religies, natuurvolken, engelen etc. en was er sterk van overtuigd dat er zoveel meer was tussen hemel en aarde. Ik wist zeker dat zielen altijd met elkaar verbonden bleven.
Nu ze er niet meer is, worstel ik hier erg mee. Het is stil, doodstil, geen tekens. Af en toe een droom misschien, maar zonder diepliggende boodschappen. Ik voel mij een beetje bitter, teleurgesteld. Misschien zie ik het niet, of is het nog te vroeg?
Na drie maanden heb ik het idee dat mijn omgeving toch echt verwacht dat ik de draad weer op pak. Dat doe ik ook. Alles loopt weer -min of meer- normaal. Het verdriet en de leegte krijgt steeds meer een plaats. Ik heb gelukkig lieve mensen om me heen die me veel hebben gesteund. Maar ik wil niet al te vaak meer bij hen aankloppen en de plaat opnieuw afdraaien. Ze kunnen me niet verder helpen, behalve door een luisterend oor te zijn en een arm om mij heen slaan. Wat heel fijn is, maar het echte rouwproces doorga je toch helemaal alleen, he.
Af en toe ben ik nog zo verdrietig, wanhopig, kapot, verlamd. Soms gaat het even goed en leef je weer wat op, en dan stort je weer helemaal in. Er komt dan niets meer uit me, behalve tranen en daarna de vermoeidheid. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. Behalve rustig doorgaan en hopen dat met de tijd de rauwe randjes eraf gaan. Het besef dat mijn moeder er niet meer is, breekt nog steeds mijn hart. Als ik lees dat het verdriet bij jullie ook nog zo aanwezig is en dan weet ik dat het normaal is wat ik voel en dat we erdoor moeten.
Over tekens: Mijn moeder en ik hadden altijd een heel hechte band, ook al woonden we ver van elkaar. En ik stond altijd open voor het spirituele, religies, natuurvolken, engelen etc. en was er sterk van overtuigd dat er zoveel meer was tussen hemel en aarde. Ik wist zeker dat zielen altijd met elkaar verbonden bleven.
Nu ze er niet meer is, worstel ik hier erg mee. Het is stil, doodstil, geen tekens. Af en toe een droom misschien, maar zonder diepliggende boodschappen. Ik voel mij een beetje bitter, teleurgesteld. Misschien zie ik het niet, of is het nog te vroeg?
maandag 30 april 2018 om 07:07
TeunTeun, die dromen kregen wij (broers, moeder en ik) pas na een jaar. En hoe nuchter Mn broers ook zijn. Ook zij zeggen dat papa met hun praat en het absoluut niet te vergelijken is met een ‘normale’ droom. Dus het kan zomaar dat dat nog komt bij jou. En misschien ook op een andere manier dan een droom.
Wat een mooie tekens/ervaringen weer om te lezen.
Mijn vader was altijd enorm begaan met de kindjes, paste vaak op en zn familie was echt zn leven. Toen hij net was overleden en wij de kindjes op het bed van Mn ouders hadden gelegd boven, hoorden wij opeens iemand de trap opgaan. Dus wij springen allemaal op en rennen naar de trap in de veronderstelling dat een kind naar beneden kwam. Wat denken jullie: helemaal niemand. Nou ja: wij zeiden gelijk ‘opa komt de kindjes nog even checken’
Wat een mooie tekens/ervaringen weer om te lezen.
Mijn vader was altijd enorm begaan met de kindjes, paste vaak op en zn familie was echt zn leven. Toen hij net was overleden en wij de kindjes op het bed van Mn ouders hadden gelegd boven, hoorden wij opeens iemand de trap opgaan. Dus wij springen allemaal op en rennen naar de trap in de veronderstelling dat een kind naar beneden kwam. Wat denken jullie: helemaal niemand. Nou ja: wij zeiden gelijk ‘opa komt de kindjes nog even checken’
maandag 30 april 2018 om 08:12
Teunteun, ik herken heel veel in jouw post. Op een paar details na had ik em zelf geschreven kunnen hebben. Ook ik heb lieve mensen om me heen, maar ik val ze er niet meer mee 'lastig'. Het is inderdaad continu dezelfde plaat die ik afdraai, ook hier, maar ja, ik heb geen andere plaat. Na deze houdt het op. Zelfs lieve mensen kwetsen mij momenteel door vooral indirect aan te geven dat ze het nu wel weten. Ik snap dat ook wel. Het verhaal blijft hetzelfde. Maar voor mij werkt het echt zuiverend als ik mijn verhaal, opnieuw (voor de zoveelste keer) kwijt kan.
Wat jij schrijft over het spirituele, dat heb had ik ook. Ik dacht ook dat mijn vader nooit 'weg weg' zou gaan. Hij zou er nog steeds zijn, maar dan anders. Ik zocht hem in alle hoeken en gaten (nog steeds) en de tekens waar andere mensen het over hebben, die blijven bij mij uit (nou ja, misschien de wasmachine van gisteren, of er was een korte stroomstoring). Voor mij zijn er teveel verhalen om er niet in te geloven. We moeten maar geduld blijven houden.
Momo, als haar ziel nog ergens 'hangt' dan is ze er wel bij. Ze zou zo trots op je zijn. Ook al wil je dit niet 'alleen', je kan het wel.
Wat jij schrijft over het spirituele, dat heb had ik ook. Ik dacht ook dat mijn vader nooit 'weg weg' zou gaan. Hij zou er nog steeds zijn, maar dan anders. Ik zocht hem in alle hoeken en gaten (nog steeds) en de tekens waar andere mensen het over hebben, die blijven bij mij uit (nou ja, misschien de wasmachine van gisteren, of er was een korte stroomstoring). Voor mij zijn er teveel verhalen om er niet in te geloven. We moeten maar geduld blijven houden.
Momo, als haar ziel nog ergens 'hangt' dan is ze er wel bij. Ze zou zo trots op je zijn. Ook al wil je dit niet 'alleen', je kan het wel.
maandag 30 april 2018 om 08:58
Momo
TeunTeun, buiten het fluitje en het achteruit rijden verder ook geen tekens, en die twee kunnen ook heel goed anders uitgelegd worden..... dus of het echt tekens waren... Ik wil het graag dus geloof het gewoon.
Van m'n broer en m'n vader nooit wat vernomen.
Ja en dat erover praten, ik heb dat ook tot in den treure gedaan en de mensen om me heen zullen daar best wel het zijne over gedacht hebben. Ik heb gelukkig daar nooit wat van gemerkt, ook niet indirect. Ook kennissen die vroegen hoe het ging kregen het hele volledige verslag, compleet met tranen en alles
. Heb er best aardig wat mensen ook in tranen mee gekregen. Die gaan voortaan een blokje om denk ik als ze me zien. Dan dat maar.
Na m'n broer is er nog een tante van me overleden, en ik merkte precies hetzelfde bij m'n nichtje, die vertelde ook tot in detail het verhaal van haar moeder. Ik liet haar lekker vertellen iedere keer en huilde gewoon mee. Je moet het zelf meegemaakt hebben denk ik wil je dat begrijpen. En uiteindelijk helaas snapt iedereen het.....
Iedereen
TeunTeun, buiten het fluitje en het achteruit rijden verder ook geen tekens, en die twee kunnen ook heel goed anders uitgelegd worden..... dus of het echt tekens waren... Ik wil het graag dus geloof het gewoon.
Van m'n broer en m'n vader nooit wat vernomen.
Ja en dat erover praten, ik heb dat ook tot in den treure gedaan en de mensen om me heen zullen daar best wel het zijne over gedacht hebben. Ik heb gelukkig daar nooit wat van gemerkt, ook niet indirect. Ook kennissen die vroegen hoe het ging kregen het hele volledige verslag, compleet met tranen en alles
. Heb er best aardig wat mensen ook in tranen mee gekregen. Die gaan voortaan een blokje om denk ik als ze me zien. Dan dat maar.Na m'n broer is er nog een tante van me overleden, en ik merkte precies hetzelfde bij m'n nichtje, die vertelde ook tot in detail het verhaal van haar moeder. Ik liet haar lekker vertellen iedere keer en huilde gewoon mee. Je moet het zelf meegemaakt hebben denk ik wil je dat begrijpen. En uiteindelijk helaas snapt iedereen het.....
Iedereen
Geniet!
maandag 30 april 2018 om 10:19
Ik moet eerlijk zeggen dat het best wel stil is om me heen, er wordt niet zo veel naar gevraagd. Ik ben niet hevig teleurgesteld, maar ik vind het wel wat jammer. Ik denk dat ik ook wel weet waar het door komt: ik ben niet iemand die wekelijks contact onderhoud met vriendinnen. Maar ik ben wel blij met de contacten die ik heb. Het vertellen van mijn verhaal doe ik eigenlijk niet zo veel, eigenlijk ook om deze reden. Tsjah...het is nou eenmaal zo.
Het tot in detail vertellen herken ik ook erg, ook aan iedereen die het horen wil. Dit deed ik na mijn bevalling ook, dat hoorde voor mij echt bij het verwerken van de bevalling. Dus ik vond het ook wel weer herkenbaar van mezelf.
We gaan aankomende week de bedankkaartjes sturen. Ik heb alleen van heel veel mensen geen adres. Ik denk dat ik een beetje selectief ga sturen: niet naar mensen die mij of mijn moeder minder goed kennen, maar meer naar vrienden en familie die niet bij de uitvaart konden zijn. Ik heb ook van collega’s kaarten gekregen, maar ik vraag me af of zij op een kaart zitten te wachten. Ik heb zelf ook nooit bedankkaartjes gekregen na het sturen van een kaart. Is het raar als ik een deel geen kaart stuur?
Wat trouwens handig is: oudere mensen kennen duidelijk de etiquette hierin. Zij vermelden allemaal hun adres in de kaart. Ik heb van heel veel mensen geen adres ook.
Het tot in detail vertellen herken ik ook erg, ook aan iedereen die het horen wil. Dit deed ik na mijn bevalling ook, dat hoorde voor mij echt bij het verwerken van de bevalling. Dus ik vond het ook wel weer herkenbaar van mezelf.
We gaan aankomende week de bedankkaartjes sturen. Ik heb alleen van heel veel mensen geen adres. Ik denk dat ik een beetje selectief ga sturen: niet naar mensen die mij of mijn moeder minder goed kennen, maar meer naar vrienden en familie die niet bij de uitvaart konden zijn. Ik heb ook van collega’s kaarten gekregen, maar ik vraag me af of zij op een kaart zitten te wachten. Ik heb zelf ook nooit bedankkaartjes gekregen na het sturen van een kaart. Is het raar als ik een deel geen kaart stuur?
Wat trouwens handig is: oudere mensen kennen duidelijk de etiquette hierin. Zij vermelden allemaal hun adres in de kaart. Ik heb van heel veel mensen geen adres ook.
maandag 30 april 2018 om 10:31
Dat er niet zo veel naar gevraagd wordt vind ik niet zo gek Tinkeltje. Bij mij wordt er ook nauwelijks naar gevraagd maar ik doe dat bij anderen eigenlijk ook niet. Ook omdat je niet altijd weet of iemand dat wel wil, op dat moment. Misschien is iemand wel blij om het juist over andere dingen te hebben, dat weet je niet. Als het ter sprake komt is het goed, zo niet dan ook, denk ik dan maar. Met mijn beste vriendinnen gaat dat sowieso goed, en met degenen die dicht bij mijn moeder stonden op het laatst van haar leven ook. En dat is voor mij ook genoeg. Met zulke mensen kun je er ook rustig zelf over beginnen lijkt mij.
Bedankkaartjes vond ik ook wel een ding. Ik wilde ze eerst helemaal niet sturen omdat ik zelf nooit zo goed weet wat ik er mee moet. Rouwkaarten bewaar ik, maar bedankkaartjes? neuh. Maar er leefden zo veel mensen mee die ik niet persoonlijk gesproken had bij de uitvaart dat ik uiteindelijk toch bedankkaartjes verstuurd heb. Selectief sturen lijkt me geen enkel probleem. Veel mensen zullen, net als ik, het bedankkaartje niet missen. En ja, die adressen... kreeg een lieve kaart van een vroegere buurvrouw die schreef 'wij wonen inmiddels ook al een tijd niet meer aan de dorpsweg'... maar nergens vermelden waar ze dan nu wél woonde. Heeft me toch een avond googlen gekost om alle adressen (op 1 na) te vinden. Mensen, zet je adres er gewoon bij.
Bedankkaartjes vond ik ook wel een ding. Ik wilde ze eerst helemaal niet sturen omdat ik zelf nooit zo goed weet wat ik er mee moet. Rouwkaarten bewaar ik, maar bedankkaartjes? neuh. Maar er leefden zo veel mensen mee die ik niet persoonlijk gesproken had bij de uitvaart dat ik uiteindelijk toch bedankkaartjes verstuurd heb. Selectief sturen lijkt me geen enkel probleem. Veel mensen zullen, net als ik, het bedankkaartje niet missen. En ja, die adressen... kreeg een lieve kaart van een vroegere buurvrouw die schreef 'wij wonen inmiddels ook al een tijd niet meer aan de dorpsweg'... maar nergens vermelden waar ze dan nu wél woonde. Heeft me toch een avond googlen gekost om alle adressen (op 1 na) te vinden. Mensen, zet je adres er gewoon bij.
The owls are not what they seem
maandag 30 april 2018 om 10:31
Als iemand vraagt hoe het met mij gaat en ik antwoord 'ups and downs' dan krijg ik er vaak een vragend gezicht bij. En als ik zeg waarom ja, dan is er toch vaak even zo'n vreemde stilte of toch een of andere dooddoener (raar woord in deze context) dus ik schakel maar weer over naar 'goed hoor'.
Ik vind het niet raar om geen apart bedankkaartje te sturen. Wij hebben dat zelf ook niet gedaan. Alle mensen die bij het afscheid (er was geen dienst in een crematorium) waren hebben we die dag al bedankt. En zeker als je het adres niet hebt. En collega's, nee, die sturen een kaartje om jou te steunen. Tenzij ze je moeder goed kenden hebben ze daar natuurlijk helemaal niets mee.
Mensen die wel het adres in de kaart hebben staan stellen het wellicht wel op prijs.
Ik vind het niet raar om geen apart bedankkaartje te sturen. Wij hebben dat zelf ook niet gedaan. Alle mensen die bij het afscheid (er was geen dienst in een crematorium) waren hebben we die dag al bedankt. En zeker als je het adres niet hebt. En collega's, nee, die sturen een kaartje om jou te steunen. Tenzij ze je moeder goed kenden hebben ze daar natuurlijk helemaal niets mee.
Mensen die wel het adres in de kaart hebben staan stellen het wellicht wel op prijs.
maandag 30 april 2018 om 12:02
Wij hebben wel bedankkaartjes gestuurd, maar alleen omdat mijn vader dat perse wilde. Was voor mij niet nodig geweest.
Wat naar om te lezen dat sommigen weinig interesse of steun om zich heen ervaren. Ik heb een paar hele goede vriendinnen die ontzettend meeleven, ook nu nog wordt er regelmatig naar gevraagd. En alle ‘schoolpleinvriendinnen’ zijn echt geweldig geweest. Hebben veel op de kinderen gepast als het slecht met me ging, brachten eten, kwamen met een bloemetje langs etc. Zo fijn dat zij zo meeleefden! Zij vragen het nu niet meer, maar dat snap ik na bijna 7 maanden wel.
Wat naar om te lezen dat sommigen weinig interesse of steun om zich heen ervaren. Ik heb een paar hele goede vriendinnen die ontzettend meeleven, ook nu nog wordt er regelmatig naar gevraagd. En alle ‘schoolpleinvriendinnen’ zijn echt geweldig geweest. Hebben veel op de kinderen gepast als het slecht met me ging, brachten eten, kwamen met een bloemetje langs etc. Zo fijn dat zij zo meeleefden! Zij vragen het nu niet meer, maar dat snap ik na bijna 7 maanden wel.
maandag 30 april 2018 om 13:41
Ik krijg trouwens sowieso veel draaiende ogen en ongemakkelijke situaties als ik over mijn vader begin. Ik praat niet anders over hem en ook niet minder sinds zijn overlijden. Van die momenten “oh Haha dan had mijn pa zus en zo en zo gedaan”. En dan kijken ze je raar aan. Of vol medelijden. Of wordt het opeens stil. Ik begrijp daar helemaal niks van.
Gelukkig denk ik dan lekker boeiend! Want mijn paps is en blijft mijn paps en als ik zijn humor levend wil houden dan doe ik dat
N.B. Ik heb overigens ook een heel select maar fantastisch stel vriendinnen die mij wél steunen op de manier die ik nodig blijk te hebben. Dat zeg ik zo, omdat ook dit voor iedereen anders is..en anderen dat nu eenmaal niet kunnen ruiken.
Gelukkig denk ik dan lekker boeiend! Want mijn paps is en blijft mijn paps
en als ik zijn humor levend wil houden dan doe ik datN.B. Ik heb overigens ook een heel select maar fantastisch stel vriendinnen die mij wél steunen op de manier die ik nodig blijk te hebben. Dat zeg ik zo, omdat ook dit voor iedereen anders is..en anderen dat nu eenmaal niet kunnen ruiken.
maandag 30 april 2018 om 13:47
Wel fijn, Sinala, dat het langzaam wat beter gaat. Goed om te horen.
Bij mij is het nu 4 jaar geleden en ik heb gemerkt dat je je in het begin heel verloren voelt maar dat er vervolgens momentjes komen dat het wel weer gaat. En die momentjes worden momenten en na verloop van tijd worden dat uren. Die momenten dat het wel gaat worden steeds langer en dan begint het te integreren in je leven.
Het eerste jaar (denk ik?) droomde ik nooit over haar. Dat begon pas op het moment dat ik "gewend" was aan het nieuwe leven, de wereld waarin mijn moeder dood is.
Geef jezelf maar gewoon de tijd, er staat geen vaste tijd voor.
Bij mij is het nu 4 jaar geleden en ik heb gemerkt dat je je in het begin heel verloren voelt maar dat er vervolgens momentjes komen dat het wel weer gaat. En die momentjes worden momenten en na verloop van tijd worden dat uren. Die momenten dat het wel gaat worden steeds langer en dan begint het te integreren in je leven.
Het eerste jaar (denk ik?) droomde ik nooit over haar. Dat begon pas op het moment dat ik "gewend" was aan het nieuwe leven, de wereld waarin mijn moeder dood is.
Geef jezelf maar gewoon de tijd, er staat geen vaste tijd voor.
