Relaties
alle pijlers
blijf ik bij mijn licht autistische partner
zondag 1 maart 2009 om 11:37
Hoi!
Ik heb samen met mijn vriend 2 kindjes, een babietje en een kind van 4. We zijn al 10 jaar samen, maar sinds we kinderen hebben valt het gedrag van mijn vriend pas echt op.Ik sta altijd overal alleen voor.
Hij verdient het geld en daar houdt het wat hem betreft wel zo'n beetje op. Ik doe nooit iets goed, hij altijd, nooit n compliment of n spontane kus etc.
Heb 2x n keizersnede gehad en kon alle (fles)voedingen voor mijn rekening nemen, want hij moest werken en kon dus niet s nachts zijn bed uit. Hij slaapt overal doorheen (lekker makkelijk) . en ga zo maar door.
Ik stond echt op het punt te vertrekken maar kom er nu achter dat hij licht autistisch is. en nu weet ik t even niet meer. Het schijnt dat je er goed mee kunt leven, maar dan blijf ik me dus aanpassen
Ik heb samen met mijn vriend 2 kindjes, een babietje en een kind van 4. We zijn al 10 jaar samen, maar sinds we kinderen hebben valt het gedrag van mijn vriend pas echt op.Ik sta altijd overal alleen voor.
Hij verdient het geld en daar houdt het wat hem betreft wel zo'n beetje op. Ik doe nooit iets goed, hij altijd, nooit n compliment of n spontane kus etc.
Heb 2x n keizersnede gehad en kon alle (fles)voedingen voor mijn rekening nemen, want hij moest werken en kon dus niet s nachts zijn bed uit. Hij slaapt overal doorheen (lekker makkelijk) . en ga zo maar door.
Ik stond echt op het punt te vertrekken maar kom er nu achter dat hij licht autistisch is. en nu weet ik t even niet meer. Het schijnt dat je er goed mee kunt leven, maar dan blijf ik me dus aanpassen
zondag 1 maart 2009 om 22:20
quote:hans66 schreef op 01 maart 2009 @ 19:16:
[...]
Ik probeer door persoonlijke ervaringen in het verleden na te gaan hoe kiespijn bij een ander voelt. Ik ben bij het proberen in te leven in een ander ook erg oplossing gericht. Ik zeg bijv.: "Je zou morgen een afspraak met de tandarts kunnen maken," i.p.v. haar te omhelzen en kus te geven op haar wang (misschien niet of juist wel op de wang waar haar zere kies zit). Beelddenken helpt mij ook enigszins. Ik probeer een beeld te maken van een verhaal die een ander mij vertelt en dan proberen na te gaan wat de ander voelt als hij dat beeld beleeft.
Dan ben jij in ieder geval verder als mijn partner, want het lijkt hem 'niks te kunnen schelen' als ik ergens pijn heb waar hij nog nooit last van gehad heeft, het enige wat ik te horen krijg is; ja,ja
Maar jij erkent dan ook dat je een autistische stoornis heb, toch?
[...]
Ik probeer door persoonlijke ervaringen in het verleden na te gaan hoe kiespijn bij een ander voelt. Ik ben bij het proberen in te leven in een ander ook erg oplossing gericht. Ik zeg bijv.: "Je zou morgen een afspraak met de tandarts kunnen maken," i.p.v. haar te omhelzen en kus te geven op haar wang (misschien niet of juist wel op de wang waar haar zere kies zit). Beelddenken helpt mij ook enigszins. Ik probeer een beeld te maken van een verhaal die een ander mij vertelt en dan proberen na te gaan wat de ander voelt als hij dat beeld beleeft.
Dan ben jij in ieder geval verder als mijn partner, want het lijkt hem 'niks te kunnen schelen' als ik ergens pijn heb waar hij nog nooit last van gehad heeft, het enige wat ik te horen krijg is; ja,ja
Maar jij erkent dan ook dat je een autistische stoornis heb, toch?
maandag 2 maart 2009 om 10:15
Ik weet niet hoe een deeplink te plaatsen maar misschien lukt het met copy/paste van dit:
http://www.ouders.nl/cgi-...=28&forum=28&post=2259425
http://www.ouders.nl/cgi-...=28&forum=28&post=2259425
maandag 2 maart 2009 om 17:50
Ik kan me nog een extreem lang topic herinneren op het Libelle-forum. Het topic bestond uit berichten, geschreven door vrouwen die een autistische partner hebben. In het topic, en ook in de berichten van Ouders.nl viel me op, dat de mannen er heilig van overtuigd zijn, dat ze niets mankeren als er in de sociale interactie wat misgaat. Van een voorzichtige suggestie van hun vrouw of vriendin om zich te laten onderzoeken, willen ze helemaal niets weten of ze krijgen daardoor een woede-uitbarsting. Deze mannen mankeren niets, in hun eigen ogen. Ze zijn ook nooit gediagnostiseerd geweest. Ze gaan slecht met hun vrouwen en kinderen om, en ze nemen ook niet de moeite om - zij het op een wat nerdy manier - om gedrag van hun vrouwen te analyseren en te kijken welke betekenis daarachter kan zitten.
Ik ben duidelijk een andere autist. Ik wil graag integreren in de maatschappij en zover mogelijk de daarbij benodigde sociale vaardigheden eigen maken (ik zal nooit alle sociale vaardigheden en ook gevoelsmatig leren, zoals een niet-autist die leert of al beheerst). Maar ik ben bewust van mijn autisme, ik heb beperkingen en uitzonderlijke vaardigheden. De diagnose had ik al, toen ik 4 was.
Ik ben duidelijk een andere autist. Ik wil graag integreren in de maatschappij en zover mogelijk de daarbij benodigde sociale vaardigheden eigen maken (ik zal nooit alle sociale vaardigheden en ook gevoelsmatig leren, zoals een niet-autist die leert of al beheerst). Maar ik ben bewust van mijn autisme, ik heb beperkingen en uitzonderlijke vaardigheden. De diagnose had ik al, toen ik 4 was.
World of Warcraft: Legion
maandag 2 maart 2009 om 18:08
Hallo Bluumkess,
Moeilijke situatie want eigenlijk had jij je besluit al genomen. Je wilde bij hem weg. Nu realiseer je je dat het een stoornis is en dat het niet (alleen) horkerig gedrag is maar dat het een oorzaak heeft of in elk geval kan hebben.
De vraag is denk ik hoeveel je zelf nog aan kan. Je geeft in je nadere uitleg aan dat je onder andere een postnatale depressie hebt gehad en bent volgens mij aardig aan het eind van je latijn.
Jij kan in elk geval niet in je eentje een relatie redden. Dat moet hij ook willen. Hij zal dan ook moeten onderkennen dat het voor jou niet meer kan op deze manier en wellicht dat jullie samen hulp kunnen zoeken.
Ik kan me goed voorstellen dat je nog hulp wilt zoeken. Het in elk geval een kans wilt geven, maar dat die kans dan wel realistisch moet zijn. Ik zou dus heel goed nadenken of jij het jezelf kan vergeven als je deze relatie eindigt terwijl je weet dat zijn gedrag wellicht door een stoornis veroorzaakt wordt. Kan jij met dit besluit leven en kan je het ook naar je kinderen toe verantwoorden? Ik heb daar geen antwoord op en ook geen mening over. Dat kan alleen jij beantwoorden.
Mocht dat niet het geval zijn dan adviseer ik je om hulp te zoeken om er samen beter uit te komen. Ik zou niet in mijn eentje op basis van zelfhulpboeken en tipcs & trics proberen het op te lossen, maar er professionele hulp bij inschakelen. Maar dat is dus wat ik zou doen en wellicht past dit niet bij jou/jullie.
Hoe dan ook lijkt het me heel goed dat je voor jezelf nadenkt of je het een kans wilt geven en zo ja, onder welke voorwaarden. Ga jij er bijvoorbeeld mee akkoord dat hij geen hulp wenst in te schakelen of is dat een eis die je stelt?
Sterkte met je zoektocht. Het lijkt me een moeilijke!
Groeten,
WZK
Moeilijke situatie want eigenlijk had jij je besluit al genomen. Je wilde bij hem weg. Nu realiseer je je dat het een stoornis is en dat het niet (alleen) horkerig gedrag is maar dat het een oorzaak heeft of in elk geval kan hebben.
De vraag is denk ik hoeveel je zelf nog aan kan. Je geeft in je nadere uitleg aan dat je onder andere een postnatale depressie hebt gehad en bent volgens mij aardig aan het eind van je latijn.
Jij kan in elk geval niet in je eentje een relatie redden. Dat moet hij ook willen. Hij zal dan ook moeten onderkennen dat het voor jou niet meer kan op deze manier en wellicht dat jullie samen hulp kunnen zoeken.
Ik kan me goed voorstellen dat je nog hulp wilt zoeken. Het in elk geval een kans wilt geven, maar dat die kans dan wel realistisch moet zijn. Ik zou dus heel goed nadenken of jij het jezelf kan vergeven als je deze relatie eindigt terwijl je weet dat zijn gedrag wellicht door een stoornis veroorzaakt wordt. Kan jij met dit besluit leven en kan je het ook naar je kinderen toe verantwoorden? Ik heb daar geen antwoord op en ook geen mening over. Dat kan alleen jij beantwoorden.
Mocht dat niet het geval zijn dan adviseer ik je om hulp te zoeken om er samen beter uit te komen. Ik zou niet in mijn eentje op basis van zelfhulpboeken en tipcs & trics proberen het op te lossen, maar er professionele hulp bij inschakelen. Maar dat is dus wat ik zou doen en wellicht past dit niet bij jou/jullie.
Hoe dan ook lijkt het me heel goed dat je voor jezelf nadenkt of je het een kans wilt geven en zo ja, onder welke voorwaarden. Ga jij er bijvoorbeeld mee akkoord dat hij geen hulp wenst in te schakelen of is dat een eis die je stelt?
Sterkte met je zoektocht. Het lijkt me een moeilijke!
Groeten,
WZK
maandag 2 maart 2009 om 18:26
Autisten zijn er in soorten en maten. Maar het maakt niet uit voor jou Bluumkess, wat boeit het met wat voor diagnose hij zit opgescheept? Los van elke diagnose ben jij niet gelukkig in je relatie, en daar gaat het helemaal om.
Wel fijn dat je weet wat er aan de hand is, dan weet je meteen dat als je nu een onwillige moeilijke vriend hebt, een onwillige moeilijke ex zult krijgen. Hou daar rekening mee, zorg dat je er niet bij inschiet. En verwacht niet van hem dat hij met al die emoties rond een scheiding kan omgaan, dat wordt heel moeilijk voor hem dus hij gaat het je niet makkelijk maken. Blijf vooral rustig en redelijk en zet gewoon door. Een goede omgangsregeling zal ervoor zorgen dat hij meer voor de kinderen zal zorgen dan nu, hij kan dat best.
Veel sterkte!
Wel fijn dat je weet wat er aan de hand is, dan weet je meteen dat als je nu een onwillige moeilijke vriend hebt, een onwillige moeilijke ex zult krijgen. Hou daar rekening mee, zorg dat je er niet bij inschiet. En verwacht niet van hem dat hij met al die emoties rond een scheiding kan omgaan, dat wordt heel moeilijk voor hem dus hij gaat het je niet makkelijk maken. Blijf vooral rustig en redelijk en zet gewoon door. Een goede omgangsregeling zal ervoor zorgen dat hij meer voor de kinderen zal zorgen dan nu, hij kan dat best.
Veel sterkte!
maandag 2 maart 2009 om 18:55
Volgens mij moeten er fora zijn over dit specifieke onderwerp en volgens mij ook patientenverenigingen. Meestal hebben zij ook een forum. Ik kan me voorstellen dat er vele vragen bij je zijn naar aanleiding van zijn diagnose. En hoe je ermee om moet gaan. Lotgenoten zoeken en info zoeken/ zo veel mogelijk krijgen is denk ik het beste wat je kunt doen om te bepalen wat bij jou past. Zodat jij en jullie kinderen er ook om mee kunnen gaan. Toch denk ik dat je partner ook wel hierin betrokken kan worden. Dat hij het niet direct accepteert wil natuurlijk niet zeggen dat hij het niet heeft. Acceptatie kost tijd, maar het zal hem ook helpen beter om te gaan met dingen en situaties. Accepteren betekent niet dat je niets zelf meer kunt doen. Alleen je geeft toe wat je hebt en kijkt daarna naar oplossingen en of methodes om gewoon zo normaal mogelijk te leven en het zo aangenaam mogelijk voor jezelf te maken.
maandag 2 maart 2009 om 19:01
Als ik zie hoe jij op dingen reageert hier op het forum Hans dan ga jij goed om met je autisme. Voor zover ik kan oordelen dan tenminste. Maar ik zie je in reacties of vragen over dingen, zoeken naar antwoorden, zoeken naar oplossingen, zelf dingen aandragen of een mening geven om die te toetsen aan de rest. Vind dat echt goed van je!!!! Misschien komt dit vanwege je diagnose op je 4de misschien omdat je zelf graag wilt doorkrijgen hoe het allemaal werkt. Jij ziet dus mogelijkheden ivp onmogelijkheden en daarmee benader je jouw "beperkingen" al weer anders dan de partner van Bluumkes. Die moet denk ik eerst nog accepteren wat hij heeft en er tegelijkertijd er ook nog mee om te zien gaan. Ontkennen kan wel maar uiteindelijk komt hij hiermee zichzelf tegen.
Dat Bluumkes aan het einde van dr latijn is snap ik ontzettend goed. Want autistische partner of niet, er zit meer wat mis zit in haar relatie. En dat is energievretend als ik zo tussen de regels door lees.
Dat Bluumkes aan het einde van dr latijn is snap ik ontzettend goed. Want autistische partner of niet, er zit meer wat mis zit in haar relatie. En dat is energievretend als ik zo tussen de regels door lees.
maandag 2 maart 2009 om 19:59
quote:Dushi74 schreef op 02 maart 2009 @ 19:01:
...dan de partner van Bluumkes. Die moet denk ik eerst nog accepteren wat hij heeft en er tegelijkertijd er ook nog mee om te zien gaan. Ontkennen kan wel maar uiteindelijk komt hij hiermee zichzelf tegen.
...want dat stadium heb ik allang gepasseerd. Dat maakt professionele hulp en relatietherapie mogelijk.
quote:Dat Bluumkes aan het einde van dr latijn is snap ik ontzettend goed. Want autistische partner of niet, er zit meer wat mis zit in haar relatie. En dat is energievretend als ik zo tussen de regels door lees.
Ik denk ook, dat het ontzettend veel energie kost. Ik kan me goed voorstellen dat de lotgenoten in dit topic, en in de topics van Ouders.nl en Libelle, uitgeput zijn. Ik ben daarom enigszins verwijtend naar die mannen toe, en ik neem ook op voor deze lotgenoten.
Ik denk ook dat "normale" mannen met autistische vrouwen hetzelfde kunnen ervaren. En ook in sommige relaties waarbij beide partners autistisch zijn.
...dan de partner van Bluumkes. Die moet denk ik eerst nog accepteren wat hij heeft en er tegelijkertijd er ook nog mee om te zien gaan. Ontkennen kan wel maar uiteindelijk komt hij hiermee zichzelf tegen.
...want dat stadium heb ik allang gepasseerd. Dat maakt professionele hulp en relatietherapie mogelijk.
quote:Dat Bluumkes aan het einde van dr latijn is snap ik ontzettend goed. Want autistische partner of niet, er zit meer wat mis zit in haar relatie. En dat is energievretend als ik zo tussen de regels door lees.
Ik denk ook, dat het ontzettend veel energie kost. Ik kan me goed voorstellen dat de lotgenoten in dit topic, en in de topics van Ouders.nl en Libelle, uitgeput zijn. Ik ben daarom enigszins verwijtend naar die mannen toe, en ik neem ook op voor deze lotgenoten.
Ik denk ook dat "normale" mannen met autistische vrouwen hetzelfde kunnen ervaren. En ook in sommige relaties waarbij beide partners autistisch zijn.
World of Warcraft: Legion
maandag 2 maart 2009 om 20:02
quote:Dushi74 schreef op 02 maart 2009 @ 18:55:
Volgens mij moeten er fora zijn over dit specifieke onderwerp en volgens mij ook patientenverenigingen. Meestal hebben zij ook een forum.http://www.autsider.net/forum/index.php
is het forum van Autsider, een forum voor autisten, maar ook voor mensen die iemand kennen met autisme (familie, ouders, vrienden of relatiepartners). En via via (na een verzoek aan de beheerder om daartoe toegang te hebben) is er ook een forum voor partners van mensen met autisme.
Volgens mij moeten er fora zijn over dit specifieke onderwerp en volgens mij ook patientenverenigingen. Meestal hebben zij ook een forum.http://www.autsider.net/forum/index.php
is het forum van Autsider, een forum voor autisten, maar ook voor mensen die iemand kennen met autisme (familie, ouders, vrienden of relatiepartners). En via via (na een verzoek aan de beheerder om daartoe toegang te hebben) is er ook een forum voor partners van mensen met autisme.
hans66 wijzigde dit bericht op 02-03-2009 20:14
Reden: Doelgroep preciezer omschreven.
Reden: Doelgroep preciezer omschreven.
% gewijzigd
World of Warcraft: Legion
maandag 2 maart 2009 om 20:23
Mijn partner is ook licht autistisch en daar valt prima mee te leven.
Soms is 't zelfs handig;
- Hij vergeet nooit de kliko, want dat zit in zijn systeem.
- altijd zit de deur op slot als we weg gaan, want dat zit in zijn systeem.
- Alles heeft een plek (sleutels etc.), want dat zit in zijn systeem.
- Er liggen nooit vuile kleren langs zijn bed, want die horen in de wasmand en...... je raadt 't al! Dat zit in zijn systeem.
Soms is 't irritant;
- als de huisheld is geweest is hij een half uur bezig om alles weer op z'n oorspronkelijke plek te zetten.
- Hij plandt graag alles en weet graag waar ie aan toe is. Ik laat me liever meevoeren door de waan van de dag.
- als dingen anders lopen dan verwacht moet ik ff de trucendoos opentrekken om hem in de relativeringsmodes te krijgen.
- Hij kan er niet tegen om gepest te worden (heeft gelukkig wel andere humor).
En soms is 't serieuze business;
- Impulsief ruzie maken kunnen wij als koppel niet zo goed. Daar hebben we een 'methode' voor. Zodra ik aanvoel dat 't uit de hand loopt (wat betekent dat we ons allebei verliezen in de strijd en ik kan dat net iets beter inschatten dan hij) dan schakelen we over over op 't 'standje' ; wel beeld, maar geen geluid. En in extreme gevallen gaan we even over op mailuitwisseling om onze eigen grieven duidelijk te kunnen maken, zonder dat de ander daar doorheen mekkert.
Weet je; Het is een relatie met:.... geven en nemen, elkaars gaven waarderen en elkaars zwakheden accepteren, uitleggen wat je wilt en hoe je iets bedoelt, soms iets laten, soms iets doen.
Kortom net een echte relatie. Met het enige verschil dat 1 van de 2 partijen 'belast' is met een etiketje.
En ook daar maken wij grapjes over.
Kan nog wel eens sarcatisch vermelden dat hij met z'n diagnose tegelijkertijd een gebruiksaanwijzing aangereikt heeft gekregen en dat ik 't allemaal zelf maar uit moet zoeken.
Soms is 't zelfs handig;
- Hij vergeet nooit de kliko, want dat zit in zijn systeem.
- altijd zit de deur op slot als we weg gaan, want dat zit in zijn systeem.
- Alles heeft een plek (sleutels etc.), want dat zit in zijn systeem.
- Er liggen nooit vuile kleren langs zijn bed, want die horen in de wasmand en...... je raadt 't al! Dat zit in zijn systeem.
Soms is 't irritant;
- als de huisheld is geweest is hij een half uur bezig om alles weer op z'n oorspronkelijke plek te zetten.
- Hij plandt graag alles en weet graag waar ie aan toe is. Ik laat me liever meevoeren door de waan van de dag.
- als dingen anders lopen dan verwacht moet ik ff de trucendoos opentrekken om hem in de relativeringsmodes te krijgen.
- Hij kan er niet tegen om gepest te worden (heeft gelukkig wel andere humor).
En soms is 't serieuze business;
- Impulsief ruzie maken kunnen wij als koppel niet zo goed. Daar hebben we een 'methode' voor. Zodra ik aanvoel dat 't uit de hand loopt (wat betekent dat we ons allebei verliezen in de strijd en ik kan dat net iets beter inschatten dan hij) dan schakelen we over over op 't 'standje' ; wel beeld, maar geen geluid. En in extreme gevallen gaan we even over op mailuitwisseling om onze eigen grieven duidelijk te kunnen maken, zonder dat de ander daar doorheen mekkert.
Weet je; Het is een relatie met:.... geven en nemen, elkaars gaven waarderen en elkaars zwakheden accepteren, uitleggen wat je wilt en hoe je iets bedoelt, soms iets laten, soms iets doen.
Kortom net een echte relatie. Met het enige verschil dat 1 van de 2 partijen 'belast' is met een etiketje.
En ook daar maken wij grapjes over.
Kan nog wel eens sarcatisch vermelden dat hij met z'n diagnose tegelijkertijd een gebruiksaanwijzing aangereikt heeft gekregen en dat ik 't allemaal zelf maar uit moet zoeken.
maandag 2 maart 2009 om 21:11
quote:bluumkesss schreef op 01 maart 2009 @ 12:19:
Ik hoop dat er iemand is die ook in deze siuatie zit/zat en die mij kan vertellen wat je toekomst is. Het schijnt alleen maar erger te worden heb ik gehoord. Het schijnt wel leefbaar te zijn, maar dan zal ik dus vaak mijn gedrag aan hem aan moeten passen of hem aansturen. En de vraag is; wil ik dat wel en wat voor invloed heeft hij op de kinderen??
Ik wil je niet ontmoedigen omdat het voor iedereen anders is, maar ik persoonlijk kon er niet meer mee leven.
Toen we nog met z'n tweeen waren ging het nog redelijk, behalve dat hij maar niet leek te snappen dat ik zijn getreiter wat in zijn ogen grappig was, totaal niet leuk vond.
Toen onze zoon eenmaal geboren was, had ik ineens twee kinderen...
Ik wil graag een gelijkwaardige relatie, niet één waarbij ik steeds degene moet zijn die zich aan de ander aanpast.
Overigens heeft mijn zoon ook een lichte vorm van autisme, dat is vastgesteld. Mijn ex heeft zich nooit laten testen, maar onze zoon lijkt sprekend op zijn vader, vandaat dat ik eigenlijk de laatste jaren pas weet dat mijn ex ook autistisch is. Vroeger vond ik hem alleen maar kinderachtig en vervelend
In ieder geval sterkte in alles wat je besluit...
Ik hoop dat er iemand is die ook in deze siuatie zit/zat en die mij kan vertellen wat je toekomst is. Het schijnt alleen maar erger te worden heb ik gehoord. Het schijnt wel leefbaar te zijn, maar dan zal ik dus vaak mijn gedrag aan hem aan moeten passen of hem aansturen. En de vraag is; wil ik dat wel en wat voor invloed heeft hij op de kinderen??
Ik wil je niet ontmoedigen omdat het voor iedereen anders is, maar ik persoonlijk kon er niet meer mee leven.
Toen we nog met z'n tweeen waren ging het nog redelijk, behalve dat hij maar niet leek te snappen dat ik zijn getreiter wat in zijn ogen grappig was, totaal niet leuk vond.
Toen onze zoon eenmaal geboren was, had ik ineens twee kinderen...
Ik wil graag een gelijkwaardige relatie, niet één waarbij ik steeds degene moet zijn die zich aan de ander aanpast.
Overigens heeft mijn zoon ook een lichte vorm van autisme, dat is vastgesteld. Mijn ex heeft zich nooit laten testen, maar onze zoon lijkt sprekend op zijn vader, vandaat dat ik eigenlijk de laatste jaren pas weet dat mijn ex ook autistisch is. Vroeger vond ik hem alleen maar kinderachtig en vervelend
In ieder geval sterkte in alles wat je besluit...
dinsdag 3 maart 2009 om 17:05
Is het dan echt getreiter wat hij deed?
Leedvermaak, pesten vereist namelijk ook inlevingsvermogen. Om iemand bewust te kunnen kwetsen moet je begrijpen dat bepalde dingen voor die ander kwetsend zijn. De meeste autisten kunnen dat nu juist niet. Mijn vriend van wie ik vermoed dat t een autist is, zegt vaak genoeg lompe, kwetsende dingen, omdat hij vind dat ie "de waarheid"moet kunnen zeggen. omgekeerd krijg ik te horen dat wat ik vind ik naar de politie mag brengen, en dat ik niet aardig ben als ik commentaar op hem heb. Hij zegt die dingen echter niet bewust om mij te kwesten of pijn t doen, het is echt zijn mening. soms leg ik hem uit dat bepaalde opmerkingen mij pijn doen en ook waarom. dat begrijpt ie wel, en dan maakt ie zo'n opmerking ook niet meer. heeft trouwens vor mij ook best een tijd geduurt voordat ik me die opmerkingen niet meer persoonlijk aantrok. Inmiddels lukt dat wel redelijk, al is het af en toe nog best ff slikken, maar dan zeg ik dat ook tegen hem.
Leedvermaak, pesten vereist namelijk ook inlevingsvermogen. Om iemand bewust te kunnen kwetsen moet je begrijpen dat bepalde dingen voor die ander kwetsend zijn. De meeste autisten kunnen dat nu juist niet. Mijn vriend van wie ik vermoed dat t een autist is, zegt vaak genoeg lompe, kwetsende dingen, omdat hij vind dat ie "de waarheid"moet kunnen zeggen. omgekeerd krijg ik te horen dat wat ik vind ik naar de politie mag brengen, en dat ik niet aardig ben als ik commentaar op hem heb. Hij zegt die dingen echter niet bewust om mij te kwesten of pijn t doen, het is echt zijn mening. soms leg ik hem uit dat bepaalde opmerkingen mij pijn doen en ook waarom. dat begrijpt ie wel, en dan maakt ie zo'n opmerking ook niet meer. heeft trouwens vor mij ook best een tijd geduurt voordat ik me die opmerkingen niet meer persoonlijk aantrok. Inmiddels lukt dat wel redelijk, al is het af en toe nog best ff slikken, maar dan zeg ik dat ook tegen hem.
dinsdag 3 maart 2009 om 17:24
Het is vaak ontzettend lastig om met een autist samen te leven. Het helpt wel om te weten wat het inhoudt maar dan nóg..
Ik ben getrouwd geweest met een autist, en hij stapte zelf op omdat het hem teveel werd en weer alleen alles wilde bepalen en niet meer af te hoeven stemmen.
Nu ik zonder hem ben besef ik pas hoeveel energie het gekost heeft. Maar ik denk niet dat ik uit mezelf zou zijn gescheiden.
Als je ook nog een kind hebt met autisme (heb ik ook) is het alsof je je je kind ook niet accepteert wanneer je je autistische man verlaat. Tenminste, zo voelde ik het. Ik wil dat mijn zoon later ook gewoon geaccepteerd wordt en dat er van hem gehouden wordt en niet dat hij in de steek gelaten wordt omdat hij autistisch is.
Nu ik niet meer getrouwd ben gaat het heel goed met mij, er is een 'last' van me afgevallen.
En dat voelt heel dubbel omdat ik een kind heb met autisme.
Ik weet wel dat het niet te vergelijken is en dat ik voor mijn kind door het vuur ga en hij altijd bij mij mag blijven wonen en alles voor hem zal doen maar ergens vind ik het ook een heel rot idee dat er zoveel autisten verlaten worden door hun partner, ook al begrijp ik het maar al te goed.
Ik denk wel dat het helpt om, als je partner een diagnose heeft en er voor open staat, hulp in te schakelen door middel van relatietherapie toegespitst op het autisme.
Ik ben getrouwd geweest met een autist, en hij stapte zelf op omdat het hem teveel werd en weer alleen alles wilde bepalen en niet meer af te hoeven stemmen.
Nu ik zonder hem ben besef ik pas hoeveel energie het gekost heeft. Maar ik denk niet dat ik uit mezelf zou zijn gescheiden.
Als je ook nog een kind hebt met autisme (heb ik ook) is het alsof je je je kind ook niet accepteert wanneer je je autistische man verlaat. Tenminste, zo voelde ik het. Ik wil dat mijn zoon later ook gewoon geaccepteerd wordt en dat er van hem gehouden wordt en niet dat hij in de steek gelaten wordt omdat hij autistisch is.
Nu ik niet meer getrouwd ben gaat het heel goed met mij, er is een 'last' van me afgevallen.
En dat voelt heel dubbel omdat ik een kind heb met autisme.
Ik weet wel dat het niet te vergelijken is en dat ik voor mijn kind door het vuur ga en hij altijd bij mij mag blijven wonen en alles voor hem zal doen maar ergens vind ik het ook een heel rot idee dat er zoveel autisten verlaten worden door hun partner, ook al begrijp ik het maar al te goed.
Ik denk wel dat het helpt om, als je partner een diagnose heeft en er voor open staat, hulp in te schakelen door middel van relatietherapie toegespitst op het autisme.
dinsdag 3 maart 2009 om 18:42
Ik snap dat leven met een iemand die licht autistisch is moeilijk is, maar er is hoop!
Ik ben zelf licht autistisch en kon zelf ook heel raar overkomen.
Nu mijn vriend op een andere manier dingen zegt en doet, gaat het een stuk beter en heb ik in de gaten hoe ik dingen anders kan doen.
Heb geen medelijden met hem, want dat is absoluut niet nodig.
Misschien moet je eens met een hulpverlenende instantie praten zodat jij ook een duidelijk beeld krijg hoe je vriend zich precies voelt.
Het is voor hem net zo moeilijk als voor jou, vergeet dat niet!
Ik hoop dat jullie eruit kunnen komen en dat hij zich aan kan passen!
Succes!
Ik ben zelf licht autistisch en kon zelf ook heel raar overkomen.
Nu mijn vriend op een andere manier dingen zegt en doet, gaat het een stuk beter en heb ik in de gaten hoe ik dingen anders kan doen.
Heb geen medelijden met hem, want dat is absoluut niet nodig.
Misschien moet je eens met een hulpverlenende instantie praten zodat jij ook een duidelijk beeld krijg hoe je vriend zich precies voelt.
Het is voor hem net zo moeilijk als voor jou, vergeet dat niet!
Ik hoop dat jullie eruit kunnen komen en dat hij zich aan kan passen!
Succes!
dinsdag 3 maart 2009 om 19:18
Mijn man heeft pdd-nos, we zijn nu 20 jaar getrouwd, heb ook een zoon met pdd-nos, dus wel ervarings deskundig!
Ik heb altijd veel strijd moeten leveren om mijn man te laten inzien hoe iets overkomt, hoe ik iets ervaar.
Het is wel belangrijk dat je goed je eigen grenzen aangeeft.Omdat dat dat bij jullie niet van het begin af aan is gebeurd, zal het nu extra moeilijk zijn omdat het voor hem ook een hele omschakeling is.
Ik heb zo langzamerhand geleerd om heel duidelijk en kort dingen te vragen, tegen onze zoon meld ik altijd de tijd erbij en dan gebeurd het ook wel.
Op het sociale vlak heb ik me wel eens eenzaam gevoeld omdat de ander zich niet in mijn problemen kon inleven, maar hoeveel mannen zijn er niet die geen beperking hebben en ook de plank wel eens volledig mis slaan.
Ik heb een goede vriendin waarbij ik mijn ei wel goed kwijt kan en zo is het ook weer compleet, ik vind het niet erg. Het heeft ook voordelen, ik heb 1 keer gevraagd of er op zondagmiddag de stofzuiger even door huis heen kon, omdat we maandag allebei weer aan het werk moesten, nu gaan elke zondag middag de stofzuiger door het huis!!
Ik heb altijd veel strijd moeten leveren om mijn man te laten inzien hoe iets overkomt, hoe ik iets ervaar.
Het is wel belangrijk dat je goed je eigen grenzen aangeeft.Omdat dat dat bij jullie niet van het begin af aan is gebeurd, zal het nu extra moeilijk zijn omdat het voor hem ook een hele omschakeling is.
Ik heb zo langzamerhand geleerd om heel duidelijk en kort dingen te vragen, tegen onze zoon meld ik altijd de tijd erbij en dan gebeurd het ook wel.
Op het sociale vlak heb ik me wel eens eenzaam gevoeld omdat de ander zich niet in mijn problemen kon inleven, maar hoeveel mannen zijn er niet die geen beperking hebben en ook de plank wel eens volledig mis slaan.
Ik heb een goede vriendin waarbij ik mijn ei wel goed kwijt kan en zo is het ook weer compleet, ik vind het niet erg. Het heeft ook voordelen, ik heb 1 keer gevraagd of er op zondagmiddag de stofzuiger even door huis heen kon, omdat we maandag allebei weer aan het werk moesten, nu gaan elke zondag middag de stofzuiger door het huis!!
dinsdag 3 maart 2009 om 19:26
...misschien werken jullie allebei op alle maandagen.
Ja heb met de minder leuke maar toch belangrijke activiteiten ook tijdsafspraken:
- 's zondags om 13:30 de keuken schoonmaken, de was opruimen, mijn slaapkamer en de WC schoonmaken. Daar trek ik anderhalf uur voor uit;
- elke niet-werkdag en elke zaterdag om 17:15 beginnen met etenkoken.
Computeren, naar de WC gaan, boodschappen halen doe ik niet op vaste tijden; dat doe ik gewoon wanneer ik daar zin in heb (niet op te vatten als: vandaag heb ik geen zin in boodschappen, dus dan ga ik ook niet. Dat is absurd).
Als ik naar andere topics kijk in deze pijler, verbaast mij soms het gebrek van empathie bij de mannen, hoewel de ergernis in de relatie ook soms door de vrouw veroorzaakt kan zijn, zonder dat één van hen autisme heeft.
Ja heb met de minder leuke maar toch belangrijke activiteiten ook tijdsafspraken:
- 's zondags om 13:30 de keuken schoonmaken, de was opruimen, mijn slaapkamer en de WC schoonmaken. Daar trek ik anderhalf uur voor uit;
- elke niet-werkdag en elke zaterdag om 17:15 beginnen met etenkoken.
Computeren, naar de WC gaan, boodschappen halen doe ik niet op vaste tijden; dat doe ik gewoon wanneer ik daar zin in heb (niet op te vatten als: vandaag heb ik geen zin in boodschappen, dus dan ga ik ook niet. Dat is absurd).
Als ik naar andere topics kijk in deze pijler, verbaast mij soms het gebrek van empathie bij de mannen, hoewel de ergernis in de relatie ook soms door de vrouw veroorzaakt kan zijn, zonder dat één van hen autisme heeft.
hans66 wijzigde dit bericht op 03-03-2009 19:27
Reden: Gebrek aan empathie, niet gebruik ervan. :)
Reden: Gebrek aan empathie, niet gebruik ervan. :)
% gewijzigd
World of Warcraft: Legion
dinsdag 3 maart 2009 om 19:56
inmiddels heb ik al heel wat op dit forum gelezen en ja, ook voor mij soms heel herkenbaar (wellicht).
Sinds 6 jaar heb ik een relatie met een hele, lieve zorgzame man, maar ook een heel bijzondere man. We houden ontzettend veel van elkaar, maar om de een of andere reden heb ik het gevoel dat hij niet 'echt' is, niet zichzelf is.
Voordat hij trouwde heeft hij heel veel relaties gehad (meestal korte), en vrijwel allemaal probleemrelaties.
Om een lang verhaal kort te maken: Alles lag aan 'die vrouwen', hij neemt nergens verantwoordelijkheid voor, maar ik vermoed dat hij niets van 'die vrouwen' begreep, zich volledig voor hen inzette en daarna afhaakte.
Hij is 8 jaar getrouwd geweest en zijn inmiddels ex-vrouw, met wie hij 2 kinderen heeft, 'betichtte' hem van autisme (zoals hij dat noemt), en dat is iets waar hij zich absoluut niet in kon en kan vinden. Voor mij dus heel moeilijk om dat met hem bespreekbaar te maken.
Door veel o.a. op dit forum te lezen over ervaringen, begin ik bepaalde gedragingen misschien te herkennen of kan ik deze anders uitleggen.
B.v. soms hebben we verschil van inzicht over het e.e.a., ik leg hem mijn visie uit en het waarom, waarop hij dan amper reageert, en vervolgens hoor ik weken of maanden later mijn eigen woorden terug. Hij neemt vaak klakkeloos mijn mening en woordgebruik over.
Aan de andere kant, als er iets wezenlijks hemzelf betreffende aan de orde is, dan neemt hij een bepaald standpunt in en wijkt daar absoluut niet van af, staat ook niet open voor andere meningen, maar rationaliseert en bagataliseert, zonder enig gevoel. Moeilijk om uit te leggen in een paar zinnen.
Wat mij het meest in hem aantrekt is zijn tomeloze inzet, zijn 'bijzonder' zijn (ook dit is moeilijk in woorden te vatten), maar wat mij het meest te denken geeft is zijn soms naïeve houding b.v. ten opzichte van bedoelingen van anderen, niet begrijpend wat een ander zegt of doet of denkt, rationaliserend om zichzelf staande te houden, weinig verantwoordelijkheid nemend, het klakkeloos overnemen van mijn mening.
We wonen (nog) niet samen. Naast praktische redenen, heeft iets me steeds weerhouden, een bepaald gevoel dat hij te zeer op mij gericht is, de neiging heeft zichzelf te veel weg te cijferen, wat naar mijn mening een slechte basis is en geen stand kan houden.
Sinds 6 jaar heb ik een relatie met een hele, lieve zorgzame man, maar ook een heel bijzondere man. We houden ontzettend veel van elkaar, maar om de een of andere reden heb ik het gevoel dat hij niet 'echt' is, niet zichzelf is.
Voordat hij trouwde heeft hij heel veel relaties gehad (meestal korte), en vrijwel allemaal probleemrelaties.
Om een lang verhaal kort te maken: Alles lag aan 'die vrouwen', hij neemt nergens verantwoordelijkheid voor, maar ik vermoed dat hij niets van 'die vrouwen' begreep, zich volledig voor hen inzette en daarna afhaakte.
Hij is 8 jaar getrouwd geweest en zijn inmiddels ex-vrouw, met wie hij 2 kinderen heeft, 'betichtte' hem van autisme (zoals hij dat noemt), en dat is iets waar hij zich absoluut niet in kon en kan vinden. Voor mij dus heel moeilijk om dat met hem bespreekbaar te maken.
Door veel o.a. op dit forum te lezen over ervaringen, begin ik bepaalde gedragingen misschien te herkennen of kan ik deze anders uitleggen.
B.v. soms hebben we verschil van inzicht over het e.e.a., ik leg hem mijn visie uit en het waarom, waarop hij dan amper reageert, en vervolgens hoor ik weken of maanden later mijn eigen woorden terug. Hij neemt vaak klakkeloos mijn mening en woordgebruik over.
Aan de andere kant, als er iets wezenlijks hemzelf betreffende aan de orde is, dan neemt hij een bepaald standpunt in en wijkt daar absoluut niet van af, staat ook niet open voor andere meningen, maar rationaliseert en bagataliseert, zonder enig gevoel. Moeilijk om uit te leggen in een paar zinnen.
Wat mij het meest in hem aantrekt is zijn tomeloze inzet, zijn 'bijzonder' zijn (ook dit is moeilijk in woorden te vatten), maar wat mij het meest te denken geeft is zijn soms naïeve houding b.v. ten opzichte van bedoelingen van anderen, niet begrijpend wat een ander zegt of doet of denkt, rationaliserend om zichzelf staande te houden, weinig verantwoordelijkheid nemend, het klakkeloos overnemen van mijn mening.
We wonen (nog) niet samen. Naast praktische redenen, heeft iets me steeds weerhouden, een bepaald gevoel dat hij te zeer op mij gericht is, de neiging heeft zichzelf te veel weg te cijferen, wat naar mijn mening een slechte basis is en geen stand kan houden.
donderdag 5 maart 2009 om 15:14
respect voor jullie! ik kon het echt niet volhouden...vanaf het moment dat we samen gingen wonen liep het mis...toen viel het me pas enorm op!
alles moest volgens een patroon...had ik de was opgehangen ging hij het over doen...want het hing niet goed...
eerst had ik nog een soort van hij is zo idee maar op een gegeven moment trok ik het echt niet meer...
elke dag om 18 stipt het eten klaar hebben
hij die bij binnenkomst uit zn werk eerst zijn controleronde ging doen
en ga zo maar door....
ik wens jullie heel veel sterkte...
alles moest volgens een patroon...had ik de was opgehangen ging hij het over doen...want het hing niet goed...
eerst had ik nog een soort van hij is zo idee maar op een gegeven moment trok ik het echt niet meer...
elke dag om 18 stipt het eten klaar hebben
hij die bij binnenkomst uit zn werk eerst zijn controleronde ging doen
en ga zo maar door....
ik wens jullie heel veel sterkte...
donderdag 5 maart 2009 om 15:43
Ik denk dat deze problemen ook zullen ontstaan bij relaties tussen twee autisten, waarvan de een een zwaardere vorm van autisme heeft dan de ander.
Ik woon samen met een autistische huisgenoot, maar hij is in een hoop dingen veel minder flexibel en hij fiept meer (eindeloos praten over een bepaald onderwerp).
- Hij is gewend om om ongeveer 16:15 te gaan eten op zaterdag en tijdens de vakanties. Ik wil het liefst eten om 18:00. Toen hebben we een compromis bereikt dat hij om 17:15 het eten op tafel heeft (als hij aan de beurt is om te koken), en dat ik om 17:15 begin met eten koken (als ik aan de beurt ben);
- Hij kijkt graag naar Duitstalige zenders (hij is volgens mij een germanofiel) en praat graag over het weer. Ik heb ook mijn autistische preoccupaties, maar ik val hem er niet mee lastig, en ik kan het Internet op. Hij heeft geen verstand van computers. Ik vind dat hij soms te vaak met mij praat over het weer. Ik ben een computerfreak en gek van World of Warcraft, maar hij praat ongeveer 15 keer zo vaak over het weer als ik over World of Warcraft.
- Hij heeft een matige persoonlijke hygiëne: hij douchet één keer per week. Ik ruik hem niet, maar de geur van zijn slaapkamer gaat soms door de gang naar de woonkamer. Ikzelf douche eens per twee dagen, en als het warmer wordt, iedere dag of 2 keer per dag.
- Hij is soms eigenwijs. Hij klaagt over hoofdpijn of heeft een andere lichamelijk ongemak. Ik geef een oplossing, maar die wijst hij af.
Ik kan het wel goed met hem vinden, maar tijdens de groepsgesprekken met de begeleiding verwoordt hij conflicten of minimale wrijvingen anders dan zoals ik dat ervaren heb. Dat irriteert me soms.
Ik woon samen met een autistische huisgenoot, maar hij is in een hoop dingen veel minder flexibel en hij fiept meer (eindeloos praten over een bepaald onderwerp).
- Hij is gewend om om ongeveer 16:15 te gaan eten op zaterdag en tijdens de vakanties. Ik wil het liefst eten om 18:00. Toen hebben we een compromis bereikt dat hij om 17:15 het eten op tafel heeft (als hij aan de beurt is om te koken), en dat ik om 17:15 begin met eten koken (als ik aan de beurt ben);
- Hij kijkt graag naar Duitstalige zenders (hij is volgens mij een germanofiel) en praat graag over het weer. Ik heb ook mijn autistische preoccupaties, maar ik val hem er niet mee lastig, en ik kan het Internet op. Hij heeft geen verstand van computers. Ik vind dat hij soms te vaak met mij praat over het weer. Ik ben een computerfreak en gek van World of Warcraft, maar hij praat ongeveer 15 keer zo vaak over het weer als ik over World of Warcraft.
- Hij heeft een matige persoonlijke hygiëne: hij douchet één keer per week. Ik ruik hem niet, maar de geur van zijn slaapkamer gaat soms door de gang naar de woonkamer. Ikzelf douche eens per twee dagen, en als het warmer wordt, iedere dag of 2 keer per dag.
- Hij is soms eigenwijs. Hij klaagt over hoofdpijn of heeft een andere lichamelijk ongemak. Ik geef een oplossing, maar die wijst hij af.
Ik kan het wel goed met hem vinden, maar tijdens de groepsgesprekken met de begeleiding verwoordt hij conflicten of minimale wrijvingen anders dan zoals ik dat ervaren heb. Dat irriteert me soms.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 6 maart 2009 om 08:33
Ik zag een interessante URL via het autistenforum:
http://www.pedagogischehu...el-inlevingsvermogen.html
Ik heb een redelijk inlevingsvermogen maar niet optimaal. Wat daar gezegd wordt, ervaar ikzelf inderdaad op dit forum en tijdens de chat. Doordat alle gevoelens van de andere forummers verbaal gemaakt moeten worden, krijg ik ze beter mee dan bij IRL contact, waarbij non-verbale signalen en lichaamstaal ook een rol speelt. Daarom kom ik op de chat en op dit forum sociaal beter uit de verf dan anders.
http://www.pedagogischehu...el-inlevingsvermogen.html
Ik heb een redelijk inlevingsvermogen maar niet optimaal. Wat daar gezegd wordt, ervaar ikzelf inderdaad op dit forum en tijdens de chat. Doordat alle gevoelens van de andere forummers verbaal gemaakt moeten worden, krijg ik ze beter mee dan bij IRL contact, waarbij non-verbale signalen en lichaamstaal ook een rol speelt. Daarom kom ik op de chat en op dit forum sociaal beter uit de verf dan anders.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 6 maart 2009 om 17:53
Hans66: Komt me heel bekend voor dat je over de chat en op het forum heel anders over komt dan in het echt.
Ik heb dit zelf ook heel erg.
Dit betekend niet dat ik IRL verschrikkelijk ben, absoluut niet, maar dan moet ik meer moeite doen om bijvoorbeeld op zeer onverwachte situaties in te gaan.
Dit probleem heb ik ook constant met sollicitaties.
De gesprekken lopen gesmeerd, maar toch vinden ze me nog niet enthousiast genoeg. Ik kan daar zelf niet bij, omdat ik naar mijn gevoel wel heel enthousiast ben geweest.
Nou ja, allemaal lastige dingen wat heel veel energie kost.
Ik heb dit zelf ook heel erg.
Dit betekend niet dat ik IRL verschrikkelijk ben, absoluut niet, maar dan moet ik meer moeite doen om bijvoorbeeld op zeer onverwachte situaties in te gaan.
Dit probleem heb ik ook constant met sollicitaties.
De gesprekken lopen gesmeerd, maar toch vinden ze me nog niet enthousiast genoeg. Ik kan daar zelf niet bij, omdat ik naar mijn gevoel wel heel enthousiast ben geweest.
Nou ja, allemaal lastige dingen wat heel veel energie kost.
