Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
maandag 14 mei 2018 om 21:13
maandag 14 mei 2018 om 21:15
Toch fijn dat je man en kinderen hun best gedaan hebben gisteren. En die glans, natuurlijk zat die er niet op. Zoals je al aangeeft, het is te kort geleden. Maar de eerste moederdag is weer voorbij. Zo zie ik dat, afvinken. Alle eerste keren zullen ongetwijfeld beroerd zijn. Ik heb de verjaardag van mijn moeder gelukkig gehad (was drama, ook vlak na overlijden van mijn vader) en ook mijn vaders verjaardag 2 weken geleden.Christiana schreef: ↑14-05-2018 21:00Mijn man en kinderen (pubers) hebben gisteren echt hun best gedaan om er een leuke dag van te maken, maar het bleef voor mij een dag zonder glans. De dood van mijn moeder zat te kort op moederdag.. heb ook het idee dat de rouw om mijn vader nu pas komt nu de zorg om mijn moeder is weggevallen. Komend weekend wordt mijn zoon 18 een mijlpaal, as zondag vieren we het klein van de zomer mag hij een feest geven. Raar idee dat mijn ouders er niet meer bij zijn..
Inderdaad, een raar idee dat ze niet meer bij dergelijke 'mijlpalen' aanwezig zijn. Althans niet in fysieke vorm
lady_day wijzigde dit bericht op 14-05-2018 21:17
0.05% gewijzigd
maandag 14 mei 2018 om 21:16
Dat gevoel van nooit meer is het ergste. Een week kan nog, want ze is vast wel eens op vakantie geweest, misschien twee weken. Maar daarna moeten ze gewoon terug komen.Engelsdropspikkels schreef: ↑14-05-2018 14:00Ik herken ook zo als jullie schrijven dat je wil dat hij/ zij terugkomt ik kan dat ook zo hebben en voel me dan best stom en denk dat niemand dat op die manier heeft ..... soms zegt vriend bijvoorbeeld wat wil je dan ..... en dan zeg ik mijn moeder .... als een kleuter maar zo voelt het wel alsof ik ik het uit moet schteeuwen mama kom terug .......ik kan niet zonder jou
Zelf ben ik ooit 6 maanden op reis geweest en heb mijn ouders toen nauwelijks gesproken, maar dat is ook wel de termijn die leuk is om ze niet te zien/spreken...
Ouders moeten er gewoon zijn! Als je ze nodig hebt en ze wil bellen, en ze moeten vooral niet bellen op momenten dat het jou niet uitkomt
Hoewel velen van ons nu de hoofdprijs zouden willen betalen voor dat ene telefoontje van je overleden ouder op het moment dat je net de deur uit moet en je eigenlijk geen tijd hebt.....
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 14 mei 2018 om 21:23
Ik ben er veel te nuchter voor om te geloven dat er iets is na de dood. Kom op zeg, alsof dit leven nu niet genoeg is en je weer verder moet. En toch.... Je hebt de dingen hier wel gelezen in het topic.
Elke keer als ik op weg naar mijn werk net niet een ongeluk krijg ( ik woon in de hoofdstad dus is nogal druk), of als ik een mooie regenboog zie of een ander mooi ding in de natuur dan bedank ik mijn moeder en een goede vriend van mij die overleden is even. Want ja, je weet nooit.
Of regen, vond regen nooit erg, maar nu nog minder. Met het idee dat elke regendruppel die je gezicht raakt een kus is van iemand uit de hemel mogen ze daar best iets minder van me houden af en toe.
Mocht het dan regenen op mijn favoriete vakantieplek, dan ben ik toch wel weer blij dat ze meegekomen zijn. Elk beschermengeltje is er immer één.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 14 mei 2018 om 22:34
Er gebeuren te veel 'gekke' dingen dat ik denk dat er niet niets kan zijn na de dood. Ik hoop dat er een soort hemel is, maar ajb geen reincarnatie. Ik vind dit leven echt wel genoeg van het goede.
Een aantal jaren geleden was ik in Nieuw Zeeland en ik had een auto gehuurd. Ik wilde gaan ontbijten op het strand. Dus 's ochtends heel vroeg stap ik in de auto maar de zon stond laag en was fel en ik ging een bocht door en was compleet verblind. En opeens trapte iets of iemand op de rem. De auto sloeg meteen af. Ik kijk op en ik zie dat ik tegen een hoge muur aan kijk. Mijn auto stond er echt 1 cm vanaf. Als er niet geremd was was ik met zo'n 50 km per uur tegen die muur opgeknald. Ik stond echt te trillen op mijn benen. Ja, ik had toen echt het gevoel dat een beschermengel had ingegrepen.
En zo zijn er nog wel meer verhalen van mensen waarvan ik geloof dat ze het niet verzonnen hebben. Ik zoek daarom ook steeds naar tekens van mijn vader. Tot nu toe nog weinig van gemerkt. Mijn moeder is supernuchter en heeft al een paar gekke dingen meegemaakt. Zelfs zij begint te twijfelen. Ik zou het prachtig vinden als mijn vader op die manier nog steeds bij ons zou zijn.
Ik vind het wel mooi om 'natuurverschijnselen' in verband te brengen met onze dierbaren. Zo zijn ze toch nog een beetje bij ons.
Een aantal jaren geleden was ik in Nieuw Zeeland en ik had een auto gehuurd. Ik wilde gaan ontbijten op het strand. Dus 's ochtends heel vroeg stap ik in de auto maar de zon stond laag en was fel en ik ging een bocht door en was compleet verblind. En opeens trapte iets of iemand op de rem. De auto sloeg meteen af. Ik kijk op en ik zie dat ik tegen een hoge muur aan kijk. Mijn auto stond er echt 1 cm vanaf. Als er niet geremd was was ik met zo'n 50 km per uur tegen die muur opgeknald. Ik stond echt te trillen op mijn benen. Ja, ik had toen echt het gevoel dat een beschermengel had ingegrepen.
En zo zijn er nog wel meer verhalen van mensen waarvan ik geloof dat ze het niet verzonnen hebben. Ik zoek daarom ook steeds naar tekens van mijn vader. Tot nu toe nog weinig van gemerkt. Mijn moeder is supernuchter en heeft al een paar gekke dingen meegemaakt. Zelfs zij begint te twijfelen. Ik zou het prachtig vinden als mijn vader op die manier nog steeds bij ons zou zijn.
Ik vind het wel mooi om 'natuurverschijnselen' in verband te brengen met onze dierbaren. Zo zijn ze toch nog een beetje bij ons.
maandag 14 mei 2018 om 22:50
Klopt helemaal, heb gisteren een tip hier van het forum gebruikt.. deze dag moeten doen en goed gedaan! Ben wel verdrietig maar kan niet huilen heeft iemand hier op het forum daar ook last van?Lady_Day schreef: ↑14-05-2018 21:15Toch fijn dat je man en kinderen hun best gedaan hebben gisteren. En die glans, natuurlijk zat die er niet op. Zoals je al aangeeft, het is te kort geleden. Maar de eerste moederdag is weer voorbij. Zo zie ik dat, afvinken. Alle eerste keren zullen ongetwijfeld beroerd zijn. Ik heb de verjaardag van mijn moeder gelukkig gehad (was drama, ook vlak na overlijden van mijn vader) en ook mijn vaders verjaardag 2 weken geleden.
Inderdaad, een raar idee dat ze niet meer bij dergelijke 'mijlpalen' aanwezig zijn. Althans niet in fysieke vorm
dinsdag 15 mei 2018 om 08:13
dinsdag 15 mei 2018 om 09:33
Het voelt inderdaad als een zware deken. Iets dat je continu bij je draagt. Soms verstikkend, zwaar drukkend. Soms gewoon een extra gewicht aan je lijf, waar je, vreemd genoeg, aan went. Nou ja, went? Accepteert, dat het er is
Ik heb heel veel aan jullie. Vooral het besef dat mijn rouw een normaal proces is en dat mijn extreem verdrietige gevoelens niet afwijkend zijn, al voel ik dat soms wel zo. Bij mij nu 3.5 maand. En ik ben er nog zo mee bezig. Ik mis haar zo.
Soms lijkt het wel dat ik een ander mens ben geworden. Mijn blije, vrije, optimistische levenshoudig is een beetje weg. Ik ben niet ineens zwaar depri, maar meer onverschillig. Vlak. In kleine kring ben ik wel okay, maar de rest van de wereld gaat langs me heen.
Ik heb heel veel aan jullie. Vooral het besef dat mijn rouw een normaal proces is en dat mijn extreem verdrietige gevoelens niet afwijkend zijn, al voel ik dat soms wel zo. Bij mij nu 3.5 maand. En ik ben er nog zo mee bezig. Ik mis haar zo.
Soms lijkt het wel dat ik een ander mens ben geworden. Mijn blije, vrije, optimistische levenshoudig is een beetje weg. Ik ben niet ineens zwaar depri, maar meer onverschillig. Vlak. In kleine kring ben ik wel okay, maar de rest van de wereld gaat langs me heen.
dinsdag 15 mei 2018 om 09:48
Vreemd genoeg kijk ik nu ook ineens heel anders tegen de dood aan. Ik ben er niet meer bang voor want ik weet dat mijn moeder hetzelfde pad is gegaan, voor mij uit. En als er iets van een hemel is, dat zij daar zeker op mij wacht en dat we dan weer samen zullen zijn.
Hopelijk duurt het nog even want we hebben allemaal onze eigen weg te gaan op deze aarde. En daar moeten we er het beste van maken. Maar ooit hoop ik weer bij haar te zijn. Ik kan mij goed voorstellen dat men in deze moeilijke tijden veel houvast kan hebben aan een geloof of religie.
Hopelijk duurt het nog even want we hebben allemaal onze eigen weg te gaan op deze aarde. En daar moeten we er het beste van maken. Maar ooit hoop ik weer bij haar te zijn. Ik kan mij goed voorstellen dat men in deze moeilijke tijden veel houvast kan hebben aan een geloof of religie.
dinsdag 15 mei 2018 om 10:25
Ik huil ook niet de hele dag. Ik heb ook dagen gehad dat ik me best oke voelde. Nu is het weer ff prut. Ik ben gisteren begonnen met schrijven voor verwerking. Als ik schrijf lopen de tranen over mijn wangen. Goed dat die eruit komen denk ik dan maar.
Lady: bijzonder verhaal zeg van je rit in de auto en dat er iemand op de rem trapte!
Hier ook even iets wat wij van de week mee maakte:
Mijn pa gaf op een bijzondere dag ( trouwdag, verjaardag en voor vakanties) altijd een envelop met wat geld.
Afgelopen zaterdag was er zo een bijzondere dag maar nu was mn pa er voor het eerst niet bij.
We zijn met ons gezin naar het strand gegaan. Ik zat niet goed in mn vel en had ook echt geen puf voor visite.
Ik was even gaan eandelen met de hind langs het strand en had God om een knipoog gevraagd om te laten weten dat hij aan ons dacht.
Even later zit ik op mn handdoek en zegt mn dochter. He mam, wat is dit? Ze zocht iets in een tas en ze heeft een roze envelop in haar handen. Ik herken het handschrift van mn pa. De namen van mij en mn man staan erop. Ik kijk erin en er zit een klein briefje in van mn pa. Voor een borrel of een hapje fijne week pa en ma stond erop. En er zat €50 in. Blijkbaar hebben we die vorig jaar een x in de tas gedaan toen we naar het strand gingen en hebben met pin ofzo betaald ipv met het geld. En nu, nu op deze bijzondere dag vind onze dochter het in de tas.
Toeval? Of vette knipoog van boven?
Lady: bijzonder verhaal zeg van je rit in de auto en dat er iemand op de rem trapte!
Hier ook even iets wat wij van de week mee maakte:
Mijn pa gaf op een bijzondere dag ( trouwdag, verjaardag en voor vakanties) altijd een envelop met wat geld.
Afgelopen zaterdag was er zo een bijzondere dag maar nu was mn pa er voor het eerst niet bij.
We zijn met ons gezin naar het strand gegaan. Ik zat niet goed in mn vel en had ook echt geen puf voor visite.
Ik was even gaan eandelen met de hind langs het strand en had God om een knipoog gevraagd om te laten weten dat hij aan ons dacht.
Even later zit ik op mn handdoek en zegt mn dochter. He mam, wat is dit? Ze zocht iets in een tas en ze heeft een roze envelop in haar handen. Ik herken het handschrift van mn pa. De namen van mij en mn man staan erop. Ik kijk erin en er zit een klein briefje in van mn pa. Voor een borrel of een hapje fijne week pa en ma stond erop. En er zat €50 in. Blijkbaar hebben we die vorig jaar een x in de tas gedaan toen we naar het strand gingen en hebben met pin ofzo betaald ipv met het geld. En nu, nu op deze bijzondere dag vind onze dochter het in de tas.
Toeval? Of vette knipoog van boven?
dinsdag 15 mei 2018 om 10:31
dinsdag 15 mei 2018 om 10:32
Mooi Teunteun dat je dit nu kan schrijven.TeunTeun schreef: ↑15-05-2018 09:48Vreemd genoeg kijk ik nu ook ineens heel anders tegen de dood aan. Ik ben er niet meer bang voor want ik weet dat mijn moeder hetzelfde pad is gegaan, voor mij uit. En als er iets van een hemel is, dat zij daar zeker op mij wacht en dat we dan weer samen zullen zijn.
Hopelijk duurt het nog even want we hebben allemaal onze eigen weg te gaan op deze aarde. En daar moeten we er het beste van maken. Maar ooit hoop ik weer bij haar te zijn. Ik kan mij goed voorstellen dat men in deze moeilijke tijden veel houvast kan hebben aan een geloof of religie.
dinsdag 15 mei 2018 om 13:23
Dat gevoel van nooit meer...ik kan daar niet bij. Nog steeds niet. als ik dat echt op me in laat werken dan word ik niet goed.Lambchop schreef: ↑14-05-2018 21:16Dat gevoel van nooit meer is het ergste. Een week kan nog, want ze is vast wel eens op vakantie geweest, misschien twee weken. Maar daarna moeten ze gewoon terug komen.
Zelf ben ik ooit 6 maanden op reis geweest en heb mijn ouders toen nauwelijks gesproken, maar dat is ook wel de termijn die leuk is om ze niet te zien/spreken...
dinsdag 15 mei 2018 om 13:25
Wat mooi gezegd over die deken Teun. Zo voelt het voor mij precies zo.TeunTeun schreef: ↑15-05-2018 09:33Het voelt inderdaad als een zware deken. Iets dat je continu bij je draagt. Soms verstikkend, zwaar drukkend. Soms gewoon een extra gewicht aan je lijf, waar je, vreemd genoeg, aan went. Nou ja, went? Accepteert, dat het er is
Ik heb heel veel aan jullie. Vooral het besef dat mijn rouw een normaal proces is en dat mijn extreem verdrietige gevoelens niet afwijkend zijn, al voel ik dat soms wel zo. Bij mij nu 3.5 maand. En ik ben er nog zo mee bezig. Ik mis haar zo.
3,5 maand is nog zo kort.... ik vond de 1e 10 maanden echt niet te oden. Daarna werd het wel beter, maar nu )inmiddels is mijn moeder er al 14 maanden niet meer) ook weer een terugslag. Het gemis blijft zo groot. ik leef mijn leven weer, kan ook weer lachen maar ik blijf haar zo missen. Al wennen dingen ook weer.
dinsdag 15 mei 2018 om 14:15
Teun, fijn dat je hier veel aan hebt. Ik heb er ook veel aan. Rouw is toch nog wel enigszins taboe merk ik. Als ik zo door de stad loop denk ik dat er heel veel mensen in de rouw zijn. En je merkt het aan de buitenkant niet. We laten het toch liever niet zien aan anderen. Zelfs op zo'n forum, wat toch aardig anoniem is, voel ik me best kwetsbaar.
Bij mij nu bijna 4 maanden geleden en ik vind het nog steeds zo ontzettend moeilijk. Ik merk dat het wel ietsje beter wordt (af en toe) maar dan nog, wat Noerie schrijft, dat nooit meer. Als ik daar goed over nadenk draai ik echt door. Als die gedachte binnenkomt dan duw ik die meestal meteen weg. Dat is zo groots en finaal, dat kan ik gewoon niet bevatten.
Ik ben ook niet zwaar depri, maar heel veel dingen boeien me gewoon niet zo. Ik heb korte momenten van blijheid, maar echt gelukkig kan ik me niet voelen. Ik heb jaren lang in het buitenland gewoond, waarbij ik mijn ouders maximaal 1x per jaar zag. Ik was ook niet zo'n beller, zeker niet met mijn vader. Maar nu is dat toch heel anders. Een van mijn ankers is weg. Ik voel me uit balans.
Ik ben ook niet bang voor de dood. Wel enigszins voor de manier waarop dat wellicht zal gaan. Mijn vader heeft ondraaglijke pijn geleden. En dat vind ik heel erg. Ik heb heel veel voor hem gedaan en goed voor hem gezorgd, maar die pijn, die kon ik niet wegnemen. Ook zijn eenzaamheid niet. Hij sprak daar nooit zo over, maar nu realiseer ik me dat al die nachten dat hij alleen in dat ziekenhuis lag (hij sliep bijna niet), wat moet er wel niet door hem heengegaan zijn. Ik denk dat ie wist dat hij dood ging, maar hij heeft het daar nooit met ons over gehad.
Ondanks dat ik wel in 'iets' geloof, geloof ik niet in een god waar ik mee opgegroeid ben (op school dan, thuis deden we er niets aan). Dat vind ik wel eens jammer. Een vrouw die ik leerde kennen in het ziekenhuis (inmiddels ook overleden aan longkanker) vertelde me dat ze dat zo jammer voor mij vond. Zij vond daar heel veel steun en kracht in. Dat geloof ik wel.
Bij mij nu bijna 4 maanden geleden en ik vind het nog steeds zo ontzettend moeilijk. Ik merk dat het wel ietsje beter wordt (af en toe) maar dan nog, wat Noerie schrijft, dat nooit meer. Als ik daar goed over nadenk draai ik echt door. Als die gedachte binnenkomt dan duw ik die meestal meteen weg. Dat is zo groots en finaal, dat kan ik gewoon niet bevatten.
Ik ben ook niet zwaar depri, maar heel veel dingen boeien me gewoon niet zo. Ik heb korte momenten van blijheid, maar echt gelukkig kan ik me niet voelen. Ik heb jaren lang in het buitenland gewoond, waarbij ik mijn ouders maximaal 1x per jaar zag. Ik was ook niet zo'n beller, zeker niet met mijn vader. Maar nu is dat toch heel anders. Een van mijn ankers is weg. Ik voel me uit balans.
Ik ben ook niet bang voor de dood. Wel enigszins voor de manier waarop dat wellicht zal gaan. Mijn vader heeft ondraaglijke pijn geleden. En dat vind ik heel erg. Ik heb heel veel voor hem gedaan en goed voor hem gezorgd, maar die pijn, die kon ik niet wegnemen. Ook zijn eenzaamheid niet. Hij sprak daar nooit zo over, maar nu realiseer ik me dat al die nachten dat hij alleen in dat ziekenhuis lag (hij sliep bijna niet), wat moet er wel niet door hem heengegaan zijn. Ik denk dat ie wist dat hij dood ging, maar hij heeft het daar nooit met ons over gehad.
Ondanks dat ik wel in 'iets' geloof, geloof ik niet in een god waar ik mee opgegroeid ben (op school dan, thuis deden we er niets aan). Dat vind ik wel eens jammer. Een vrouw die ik leerde kennen in het ziekenhuis (inmiddels ook overleden aan longkanker) vertelde me dat ze dat zo jammer voor mij vond. Zij vond daar heel veel steun en kracht in. Dat geloof ik wel.
dinsdag 15 mei 2018 om 14:23
Bloesem, wat een mooi verhaal van die 50 euro! Wat het nou was, maakt eigenlijk ook niet zoveel uit. Je had wel een mooi moment. En ja, ik geloof er wel in hoor.
Noerie, ik vind het heel fijn (toch raar woord in deze context) dat je schrijft dat 3,5 maand nog niets is. Mensen in mijn omgeving zijn grotendeels vergeten dat die wond nog steeds zo rauw is. Ik word heel verdrietig van dat onbegrip. Ik praat er weinig over hoor maar ik heb geen zin om me keer op keer te moeten verantwoorden waarom ik moe ben of waarom ik stress ervaar. Dit is niet zo maar voorbij.
Noerie, ik vind het heel fijn (toch raar woord in deze context) dat je schrijft dat 3,5 maand nog niets is. Mensen in mijn omgeving zijn grotendeels vergeten dat die wond nog steeds zo rauw is. Ik word heel verdrietig van dat onbegrip. Ik praat er weinig over hoor maar ik heb geen zin om me keer op keer te moeten verantwoorden waarom ik moe ben of waarom ik stress ervaar. Dit is niet zo maar voorbij.
dinsdag 15 mei 2018 om 15:27
Lady_Day schreef: ↑15-05-2018 14:23Bloesem, wat een mooi verhaal van die 50 euro! Wat het nou was, maakt eigenlijk ook niet zoveel uit. Je had wel een mooi moment. En ja, ik geloof er wel in hoor.
Noerie, ik vind het heel fijn (toch raar woord in deze context) dat je schrijft dat 3,5 maand nog niets is. Mensen in mijn omgeving zijn grotendeels vergeten dat die wond nog steeds zo rauw is. Ik word heel verdrietig van dat onbegrip. Ik praat er weinig over hoor maar ik heb geen zin om me keer op keer te moeten verantwoorden waarom ik moe ben of waarom ik stress ervaar. Dit is niet zo maar voorbij.
Ik heb dat ook dat mensen het in je omgeving alweer vergeten zijn. Ik moet eerlijk zeggen nu het mezelf overkomt begrijp ik pas hoe zwaar het proces is. Dat besefte ik eerst niet nu wel helaas.
dinsdag 15 mei 2018 om 15:40
Ik heb hetzelfde bloesem. Ik weet nog dat een kennis van mij haar vader verloor, nu zo'n 10 jaar geleden en op FB zag ik continu dingen voorbij komen over hem - nog steeds trouwens. Ik weet nog dat ik na een aantal maanden dacht 'is ze nu nog steeds zo verdrietig?' Ik voel me nu echt een hork als ik daar aan terug denk.
Het was altijd mijn grootste nachtmerrie, mijn ouders verliezen, maar nu mijn vader dood is weet ik hoe diep dit gaat en wat voor impact het heeft. Op alles.
Zonet na het lezen van de laatste reacties hier even keihard gehuild - vooral om dat 'nooit meer'. En buiten hoor ik mensen lachen en het leven gaat gewoon door alsof er niets gebeurd is terwijl ik het wel uit kan schreeuwen.
Het was altijd mijn grootste nachtmerrie, mijn ouders verliezen, maar nu mijn vader dood is weet ik hoe diep dit gaat en wat voor impact het heeft. Op alles.
Zonet na het lezen van de laatste reacties hier even keihard gehuild - vooral om dat 'nooit meer'. En buiten hoor ik mensen lachen en het leven gaat gewoon door alsof er niets gebeurd is terwijl ik het wel uit kan schreeuwen.
dinsdag 15 mei 2018 om 16:45
Sinala, ik heb hetzelfde. Ik ben ook veranderd. Ik merk het nu al. Dat zijn positieve dingen als me minder druk maken over dingen die eigenlijk niet zo heel belangrijk zijn maar ook negatieve dingen, zoals interesse in mijn vrienden en waar ze mee bezig zijn. Dan hoor ik weer verhalen over tripje hier, vakantie daar en serieus, het boeit me echt niet. En dat vind ik wel kwalijk. Zij kunnen er niets aan doen dat mijn vader kanker kreeg. Ik fake de interesse momenteel maar een beetje, maar ik hoop echt dat dat wel weer terug komt want het kost mij heel veel energie.
Ik voel me soms ook een enorme pieperd hoor. Dan lees of hoor ik verhalen van mensen die hun kind verloren zijn, of zoals Stofmuis met haar broer. Dát is pas erg. Niet dat je het kunt vergelijken want ieders verdriet is valide, maar toch... mijn vader is 73 geworden, een ouder hoort voor een kind te gaan, hij heeft een mooi leven gehad, we hebben afscheid kunnen nemen. Waarom kan ik daar dan geen vrede mee hebben?
Ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Na mijn studeren meteen naar het buitenland verhuisd, waar ik jaren gewoond heb. Ik heb in mijn eentje lange reizen gemaakt. Ik heb meerdere malen mijn baan opgezegd zonder iets nieuws te hebben om vervolgens iets compleet anders te gaan doen. Dingen lukken me gewoon wel. Maar de dood van mijn vader accepteren? Ik verzet me er soms gewoon tegen. Het kan niet waar zijn. Niet mijn vader. Maar het is wel waar en ik kan dit gemis gewoon geen 'plek' geven want het zit overal en in alles. En ik zie momenteel gewoon niet hoe ik dit kan integreren zonder een permanente dosis sombernis. Het maakt me gek! Misschien zal de tijd het me leren.
Ik heb iig wel dat boek van Manu Keirse besteld, wat Spikkels (geloof ik) aanbevolen had.
Ik voel me soms ook een enorme pieperd hoor. Dan lees of hoor ik verhalen van mensen die hun kind verloren zijn, of zoals Stofmuis met haar broer. Dát is pas erg. Niet dat je het kunt vergelijken want ieders verdriet is valide, maar toch... mijn vader is 73 geworden, een ouder hoort voor een kind te gaan, hij heeft een mooi leven gehad, we hebben afscheid kunnen nemen. Waarom kan ik daar dan geen vrede mee hebben?
Ik ben altijd heel zelfstandig geweest. Na mijn studeren meteen naar het buitenland verhuisd, waar ik jaren gewoond heb. Ik heb in mijn eentje lange reizen gemaakt. Ik heb meerdere malen mijn baan opgezegd zonder iets nieuws te hebben om vervolgens iets compleet anders te gaan doen. Dingen lukken me gewoon wel. Maar de dood van mijn vader accepteren? Ik verzet me er soms gewoon tegen. Het kan niet waar zijn. Niet mijn vader. Maar het is wel waar en ik kan dit gemis gewoon geen 'plek' geven want het zit overal en in alles. En ik zie momenteel gewoon niet hoe ik dit kan integreren zonder een permanente dosis sombernis. Het maakt me gek! Misschien zal de tijd het me leren.
Ik heb iig wel dat boek van Manu Keirse besteld, wat Spikkels (geloof ik) aanbevolen had.
dinsdag 15 mei 2018 om 16:54
Een vader (of moeder) vind ik veel erger. Dat zijn de enigen die vanaf jouw eerste minuut in je leven waren. Het is je fundering. Verdriet is niet te vergelijken, maar ik vind het altijd zo'n dooddoener als mensen zeggen dat de dood van hun partner of kind veel erger zijn dan van 'n ouder. Prima als zij dat voor zichzelf zo voelen, maar bepaal niet voor 'n ander wat die voor z'n ouders mag voelen.
Toen ik van 't weekend met m'n moeder ging lunchen voor moederdag heb ik in mijn huis 'n kaarsje bij de foto van m'n vader aangestoken. Hij hoorde er ook gewoon bij te zijn. En ik heb 'n lek bij m'n verwarmingsketel, normaal belde ik pap en dan kwam ie 't maken, nu moest ik het zelf uitzoeken.
dinsdag 15 mei 2018 om 16:58
De sterren staan vandaag een beetje scheef vind het zo zwaar vandaag ben zo blij om hier te kunnen lezen en ook de weer de herkenning te vinden. Ik log de hele dag al te niksen en me zo kut te voelen ben moe zo moe en verdrietig en de pijn van mijn moeder missen maakt me gewoon ziek. Ik word er soms moedeloos van denk ik dit is toch geen leven zo.
Ik weet nog dat ooit iemand aan mij vroeg wat imje grootste angst, de tranen sprongen al in mijn ogen toen ik zei dat mijn moeder dood gaat.
Nu is de grootste nachtmerrie uitgekomen en hij houd maar niet op
Ik weet nog dat ooit iemand aan mij vroeg wat imje grootste angst, de tranen sprongen al in mijn ogen toen ik zei dat mijn moeder dood gaat.
Nu is de grootste nachtmerrie uitgekomen en hij houd maar niet op
dinsdag 15 mei 2018 om 17:07
Ik denk, dat een ouder altijd te vroeg gaat. Ik sprak daarover met mijn moeder..mijn pa was begin 60, maar had het verschil gemaakt als het 70 was geweest? Nee. Of 80 of 90? Ook nee. Misschien dat het dan meer als een “voltooid leven” had gevoeld, maar het gemis ongetwijfeld niet minder.
Ik denk dat wij het goed doen hier dames...hoe moeilijk het soms ook is. En er zal een moment, of een halve seconde, halve dag of dag komen dat er berusting bij die zware deken komt. Dikke knuffel voor wie het nodig heeft!
Ik denk dat wij het goed doen hier dames...hoe moeilijk het soms ook is. En er zal een moment, of een halve seconde, halve dag of dag komen dat er berusting bij die zware deken komt. Dikke knuffel voor wie het nodig heeft!
dinsdag 15 mei 2018 om 17:08
Mooi!!!hoibloesem schreef: ↑15-05-2018 10:25Ik huil ook niet de hele dag. Ik heb ook dagen gehad dat ik me best oke voelde. Nu is het weer ff prut. Ik ben gisteren begonnen met schrijven voor verwerking. Als ik schrijf lopen de tranen over mijn wangen. Goed dat die eruit komen denk ik dan maar.
Lady: bijzonder verhaal zeg van je rit in de auto en dat er iemand op de rem trapte!
Hier ook even iets wat wij van de week mee maakte:
Mijn pa gaf op een bijzondere dag ( trouwdag, verjaardag en voor vakanties) altijd een envelop met wat geld.
Afgelopen zaterdag was er zo een bijzondere dag maar nu was mn pa er voor het eerst niet bij.
We zijn met ons gezin naar het strand gegaan. Ik zat niet goed in mn vel en had ook echt geen puf voor visite.
Ik was even gaan eandelen met de hind langs het strand en had God om een knipoog gevraagd om te laten weten dat hij aan ons dacht.
Even later zit ik op mn handdoek en zegt mn dochter. He mam, wat is dit? Ze zocht iets in een tas en ze heeft een roze envelop in haar handen. Ik herken het handschrift van mn pa. De namen van mij en mn man staan erop. Ik kijk erin en er zit een klein briefje in van mn pa. Voor een borrel of een hapje fijne week pa en ma stond erop. En er zat €50 in. Blijkbaar hebben we die vorig jaar een x in de tas gedaan toen we naar het strand gingen en hebben met pin ofzo betaald ipv met het geld. En nu, nu op deze bijzondere dag vind onze dochter het in de tas.
Toeval? Of vette knipoog van boven?
dinsdag 15 mei 2018 om 17:12
Voor mij ging mijn vader uiteraard te vroeg, maar toch kan ik met zijn leeftijd van 78 op zich wel vrede hebben. Hij heeft 18 jaar van zijn pensioen mogen genieten en dat met volle teugen gedaan. Bovendien was hij lichamelijk én geestelijk nog niet aan 't aftakelen voor hij kanker kreeg. Het lijkt me ook heel erg moeilijk om iemand echt nog maar 'n schim van zichzelf te zien worden (dementie e.d.)Sinala26 schreef: ↑15-05-2018 17:07Ik denk, dat een ouder altijd te vroeg gaat. Ik sprak daarover met mijn moeder..mijn pa was begin 60, maar had het verschil gemaakt als het 70 was geweest? Nee. Of 80 of 90? Ook nee. Misschien dat het dan meer als een “voltooid leven” had gevoeld, maar het gemis ongetwijfeld niet minder.
Ik denk dat wij het goed doen hier dames...hoe moeilijk het soms ook is. En er zal een moment, of een halve seconde, halve dag of dag komen dat er berusting bij die zware deken komt. Dikke knuffel voor wie het nodig heeft!
