Psyche
alle pijlers
Wat hielp jou tijdens rouw
maandag 12 februari 2018 om 22:52
Zoals in mijn andere topic staat is mijn moeder 4;5 week geleden overleden, heel onverwachts .
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
Nu vind ik het heel moeilijk dat rouwen, ik wil eigenlijk niks behalve in mijn Pyama zitten en huilen.
Maar dat helpt niet dat snap ik ook maar wat vind ik het moeilijk om iets te gaan doen, dingen die ik normaal leuk vind boeien me niet,
Ik werk niet dus daar vind ik geen afleiding, wandelen doe ik wel veel want ik heb honden. Maar wat heeft jullie geholpen ik zoek tips van jullie, was het een boek of breien terwijl je dat eerst nooit deed?
Ik hoor het graag!
zondag 10 juni 2018 om 22:40
Blondie wil je aub naar de huisarts gaan ik ben geen arts wel zelf een burn out met depressie gehad vorig jaar.. vrees een depressie bij jou..
Lady Day jouw vermoeidheid en rust willen hebben? Oververmoeid burnout?
Belangrijke beslissingen inzake je huis nu niet nemen maar later als je meer rust ervaart en je beter voelt..
Lees hier veel verjaardagen, trouwdagen zijn moeilijke dagen vond moederdag een ramp zo kort na het overlijden van mijn moeder. En nu komende week vaderdag..
Heb zelf geen stemmen opgenomen bij mijn ouders niet bij stil gestaan.. zonde.. goed dat jullie daar aan dachten.
Beide ouders overleden in verpleeghuis. Mijn schoonzusje waar ik heel close mee was en ook bij was in een hospice. Dat laatste vond ik heel mooi de verzorging super en wij mochten er altijd bij zijn een verademing na het ziekenhuis.
Lady Day jouw vermoeidheid en rust willen hebben? Oververmoeid burnout?
Belangrijke beslissingen inzake je huis nu niet nemen maar later als je meer rust ervaart en je beter voelt..
Lees hier veel verjaardagen, trouwdagen zijn moeilijke dagen vond moederdag een ramp zo kort na het overlijden van mijn moeder. En nu komende week vaderdag..
Heb zelf geen stemmen opgenomen bij mijn ouders niet bij stil gestaan.. zonde.. goed dat jullie daar aan dachten.
Beide ouders overleden in verpleeghuis. Mijn schoonzusje waar ik heel close mee was en ook bij was in een hospice. Dat laatste vond ik heel mooi de verzorging super en wij mochten er altijd bij zijn een verademing na het ziekenhuis.
zondag 10 juni 2018 om 22:57
Sterkte Koekie die laatste dagen!
Ik kan me van mijn moeder nog herinneren dat ik me ook vooral verbaasde hoe sterk een, menselijk, lichaam is. Mijn moeder had maanden niet normaal gegeten, oke, ook niet veel energie verbruikt en toch hield haar lijf het zo lang vol.
Die overlevingsdrang van het lijf, niet meer van de geest die verbaasde mij echt. Mijn moeder hield erg van de verhalen uit de Tweede Wereldoorlog en de reden waarom mensen die tijd vol hielden werd in een klap duidelijk. De geest kan het veel eerer opgeven, maar je gaat pas als het lichaam zelf opgeeft.
Ik vond naderhand juist troost bij spelende kinderen, dat is ook mijn werk. Het groeien van ze hield me op de been.
Tijdens de uitvaart reden we achter de auto met de lijkwagen en reden we langs een bso. Daar stond een groepje kinderen te zwaaien, want zo zeiden ze: 'daar gaat weer een lijk'. Niet de leukste opmerking, maar ze hielpen me wel, dat vreemde kinderen mijn moeder ook uit stonden te zwaaien.
Mijn vader vond dat achteraf ook wel fijn, geloof ik. Het hele dorp leefde met hem mee.
'Angst' om bekende tegen te komen heb ik nooit zo gehad. Mijn leven speelde zich af buiten het leven van kijn ouders. Dus ze weten er wel van maar kennen haar niet.
Wat ik wel weer moeilijk vond waren vrienden die naar de crematie wilden komen die mijn ouders niet echt kenden. En dus ook het praatje van mijn vader niet begrepen. Mensen die hem, en hun samen kenden zeiden dat het een praatje recht uit het hart was. Mensen die ze niet samen kenden, mijn vrienden dus, vroegen zich dan af of hun relatie wel goed was. Zit je ook niet op te wachten natuurlijk...
Voor iedereen die het nodig heeft nog een dikke knuffel en een goede week!
Ik kan me van mijn moeder nog herinneren dat ik me ook vooral verbaasde hoe sterk een, menselijk, lichaam is. Mijn moeder had maanden niet normaal gegeten, oke, ook niet veel energie verbruikt en toch hield haar lijf het zo lang vol.
Die overlevingsdrang van het lijf, niet meer van de geest die verbaasde mij echt. Mijn moeder hield erg van de verhalen uit de Tweede Wereldoorlog en de reden waarom mensen die tijd vol hielden werd in een klap duidelijk. De geest kan het veel eerer opgeven, maar je gaat pas als het lichaam zelf opgeeft.
Ik vond naderhand juist troost bij spelende kinderen, dat is ook mijn werk. Het groeien van ze hield me op de been.
Tijdens de uitvaart reden we achter de auto met de lijkwagen en reden we langs een bso. Daar stond een groepje kinderen te zwaaien, want zo zeiden ze: 'daar gaat weer een lijk'. Niet de leukste opmerking, maar ze hielpen me wel, dat vreemde kinderen mijn moeder ook uit stonden te zwaaien.
Mijn vader vond dat achteraf ook wel fijn, geloof ik. Het hele dorp leefde met hem mee.
'Angst' om bekende tegen te komen heb ik nooit zo gehad. Mijn leven speelde zich af buiten het leven van kijn ouders. Dus ze weten er wel van maar kennen haar niet.
Wat ik wel weer moeilijk vond waren vrienden die naar de crematie wilden komen die mijn ouders niet echt kenden. En dus ook het praatje van mijn vader niet begrepen. Mensen die hem, en hun samen kenden zeiden dat het een praatje recht uit het hart was. Mensen die ze niet samen kenden, mijn vrienden dus, vroegen zich dan af of hun relatie wel goed was. Zit je ook niet op te wachten natuurlijk...
Voor iedereen die het nodig heeft nog een dikke knuffel en een goede week!
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
zondag 10 juni 2018 om 23:00
Christiana, jouw verhaal klinkt echt als een nachtmerrie. Niets is erger dan een geliefde zo'n ontzettende pijn zien hebben. En het erge is, het is ook niet eens nodig. Ik hoor de anesthesist die mijn vader een morfinepomp nog zo zeggen: 'niemand hoeft hier enorme pijn te lijden'. Nou, de werkelijkheid was wel anders. Hij was ook degene die vroeg of een epiduraal al besproken was. Volgens hem zou dat veel beter voor mijn vader zijn. Nee, de morfinepomp daar had ik al bijna voor moeten rellen. Later kreeg hij wel een epiduraal, en ondanks dat hij nog steeds niet pijnvrij was, was de pijn draaglijk voor hem. Dat gillen van de pijn, dat gaat door merg en been. Je kunt er wel een trauma van oplopen.
zondag 10 juni 2018 om 23:17
De pijnstilling in een verpleeghuis is niet optimaal mijn moeder had al vier maanden morfine pleisters vanaf haar ziekenhuis opname in december ivm erge pijn gilde toen al van de pijn.. Door dat ze haar niet konden onderzoeken geen oorzaak gevonden zijn ze een morfine spiegel gaan opbouwen. Dit heeft tot april gewerkt en helaas brak alle pijn er in hevigheid Door heen.. toen kreeg ze een morfine pomp en is met onze toestemming palliatieve zorg gestart. Gezien haar familie Geschiedenis vermoedde wij een tumor bij haar nieren. En dat akelige gillen van de pijn hoor ik dus nog steeds en ook een verpleegster die haar 1.5 jaar heeft verzorgd heeft daar ook last van.. ze waren zowel bij mijn vader als bij mijn moeder te voorzichtig met de morfine en slaapmiddel en aarzelend om te verhogen dit kan en moet veel beter. En voor mensen als mijn ouders met uitzicht loos lijden is euthanasie veel humaner en ook voor de familie.Lady_Day schreef: ↑10-06-2018 23:00Christiana, jouw verhaal klinkt echt als een nachtmerrie. Niets is erger dan een geliefde zo'n ontzettende pijn zien hebben. En het erge is, het is ook niet eens nodig. Ik hoor de anesthesist die mijn vader een morfinepomp nog zo zeggen: 'niemand hoeft hier enorme pijn te lijden'. Nou, de werkelijkheid was wel anders. Hij was ook degene die vroeg of een epiduraal al besproken was. Volgens hem zou dat veel beter voor mijn vader zijn. Nee, de morfinepomp daar had ik al bijna voor moeten rellen. Later kreeg hij wel een epiduraal, en ondanks dat hij nog steeds niet pijnvrij was, was de pijn draaglijk voor hem. Dat gillen van de pijn, dat gaat door merg en been. Je kunt er wel een trauma van oplopen.
Mijn schoonzusje kanker met uitzaaiingen in haar botten had ook verschrikkelijk veel pijn geklungel daar omtrent in het ziekenhuis. Een verademing in de hospice fantastische arts die dezelfde insteek had als bij jouw vader in het ziekenhuis. Er hoeft geen pijn geleden te worden.
zondag 10 juni 2018 om 23:28
Door alle ellende de afgelopen 5 jaar sta ik heel anders in het leven. In nood leert men zijn vrienden kennen klopt helemaal. Vrienden kring nog 10% van overgebleven. Ligt ook aan mij geen zin in feestjes en partijen en afspreken naast een fulltime baan, zieke partner gezin en mantelzorg ouders kon ik echt niet.
Mijn man was zwaar depressief en daar heerst een enorm taboe op zijn halfbroer, collega's etc konden daar niet mee omgaan maar konden wel zeggen wat ik verkeerd deed en wat ik moest doen.
Er zijn ook mensen die nu vrienden zijn geworden. Die onverwacht steun gaven en het wel begrepen. Mensen die zelf veel hadden meegemaakt.
Weet nog een stom voorval een vriendin van mij maakte zich druk dat ze met kerst 2 dagen moest gourmetten bij haar ouders en schoonouders dat kon toch niet.. En ik zo moe was en dacht al moest ik heel de maand gourmetten als ik maar aan kon schuiven en zelf niet hoefde te koken..
Mijn man was zwaar depressief en daar heerst een enorm taboe op zijn halfbroer, collega's etc konden daar niet mee omgaan maar konden wel zeggen wat ik verkeerd deed en wat ik moest doen.
Er zijn ook mensen die nu vrienden zijn geworden. Die onverwacht steun gaven en het wel begrepen. Mensen die zelf veel hadden meegemaakt.
Weet nog een stom voorval een vriendin van mij maakte zich druk dat ze met kerst 2 dagen moest gourmetten bij haar ouders en schoonouders dat kon toch niet.. En ik zo moe was en dacht al moest ik heel de maand gourmetten als ik maar aan kon schuiven en zelf niet hoefde te koken..
zondag 10 juni 2018 om 23:38
Het maakt zoveel uit met wie je te maken hebt. Ze doen al heel moeilijk over morfine heb ik gemerkt. Toen mijn vader opgenomen werd kreeg hij 2x 10 mg oxycodon per dag voorgeschreven. Ik zei al dat dat veel te weinig was. Ik was zelf aan het dokteren geweest omdat hij zo'n pijn had en de nacht voor zijn opname had ik hem 130 mg. oxycodon gegeven en dat gaf hem net genoeg pijnstilling zodat hij een paar uur kon slapen. Je snapt wel wat er gebeurde in dat ziekenhuis. Hele drama nacht gehad, helemaal alleen. Hij belde mij de volgende ochtend op dat hij helemaal gebroken was en of ik wilde komen. Mijn vader vroeg nooit om hulp. Dat hij dat deed was een teken voor mij dat het helemaal mis was.
Hij was altijd zo bang voor de nacht, want dan was de pijn het ergst. Verschrikkelijk om te zien. Dan zat hij in de stoel (liggen ging al lang niet meer) en mijn moeder op een veldbedje er naast. Ik heb ook een paar nachten naast hem gezeten. Om hem af te leiden gingen we dan verhalen vertellen, om de beurt. Dan rond een uurtje of 4 was ik zo moe, maar ik wilde niet slapen, want zonder afleiding was zijn pijn nog erger. En dan de volgende dag weer aan het werk. Het was geen doen. Als ik daar aan terug denk ben ik zo opgelucht dat dát voorbij is. Wat een hel.
Palliatieve sedatie is inderdaad ook geen charmante 'oplossing' maar ik moet zeggen dat ik er bij mijn vader wel tevreden over was. Toen bij hem de pomp met slaapmiddel aangebracht was, duurde het nog maar een paar uur tot zijn overlijden. Ik heb het idee dat hij alles nog wel meekreeg en wist dat hij niet meer wakker zou worden zodra die pomp zijn werk deed en dat hij rustig kon gaan. Hij wilde zo graag dood want hij kon gewoon niet meer.
Ik heb vandaag ook eens zitten googlen en van depressie is bij mij denk ik echt geen sprake. Wel ben ik oververmoeid en uitgeblust. En ik mis mijn vader gewoon ontzettend. Inderdaad, ik moet geen beslissingen over mijn huis maken als ik zo labiel ben.
Hij was altijd zo bang voor de nacht, want dan was de pijn het ergst. Verschrikkelijk om te zien. Dan zat hij in de stoel (liggen ging al lang niet meer) en mijn moeder op een veldbedje er naast. Ik heb ook een paar nachten naast hem gezeten. Om hem af te leiden gingen we dan verhalen vertellen, om de beurt. Dan rond een uurtje of 4 was ik zo moe, maar ik wilde niet slapen, want zonder afleiding was zijn pijn nog erger. En dan de volgende dag weer aan het werk. Het was geen doen. Als ik daar aan terug denk ben ik zo opgelucht dat dát voorbij is. Wat een hel.
Palliatieve sedatie is inderdaad ook geen charmante 'oplossing' maar ik moet zeggen dat ik er bij mijn vader wel tevreden over was. Toen bij hem de pomp met slaapmiddel aangebracht was, duurde het nog maar een paar uur tot zijn overlijden. Ik heb het idee dat hij alles nog wel meekreeg en wist dat hij niet meer wakker zou worden zodra die pomp zijn werk deed en dat hij rustig kon gaan. Hij wilde zo graag dood want hij kon gewoon niet meer.
Ik heb vandaag ook eens zitten googlen en van depressie is bij mij denk ik echt geen sprake. Wel ben ik oververmoeid en uitgeblust. En ik mis mijn vader gewoon ontzettend. Inderdaad, ik moet geen beslissingen over mijn huis maken als ik zo labiel ben.
zondag 10 juni 2018 om 23:38
Mensen die zeiden dat ik leuke dingen moest gaan doen? Die zeiden dat het leven leuk was? Die alleen maar praten over vakanties en uitjes en feesten.. En blije mensen heb ik een tijd gehaat.. Mensen massa s heb ik ook moeite mee. En ja soms ontloopt ik mensen geen zin in sociale talk..Christiana schreef: ↑10-06-2018 23:28Door alle ellende de afgelopen 5 jaar sta ik heel anders in het leven. In nood leert men zijn vrienden kennen klopt helemaal. Vrienden kring nog 10% van overgebleven. Ligt ook aan mij geen zin in feestjes en partijen en afspreken naast een fulltime baan, zieke partner gezin en mantelzorg ouders kon ik echt niet.
Mijn man was zwaar depressief en daar heerst een enorm taboe op zijn halfbroer, collega's etc konden daar niet mee omgaan maar konden wel zeggen wat ik verkeerd deed en wat ik moest doen.
Er zijn ook mensen die nu vrienden zijn geworden. Die onverwacht steun gaven en het wel begrepen. Mensen die zelf veel hadden meegemaakt.
Weet nog een stom voorval een vriendin van mij maakte zich druk dat ze met kerst 2 dagen moest gourmetten bij haar ouders en schoonouders dat kon toch niet.. En ik zo moe was en dacht al moest ik heel de maand gourmetten als ik maar aan kon schuiven en zelf niet hoefde te koken..
zondag 10 juni 2018 om 23:44
Christiana, ik vind het zo knap dat je dit allemaal volgehouden hebt. Echt petje af hoor. Bij mij ging het circus 3 jaar geleden los met allerlei vage klachten (die mijn vader had) en toen eind september ging het helemaal mis. Ik was net aan een nieuwe, drukke baan begonnen. 4 maanden gekkenhuis en ik was al op.
Als ik nu in de spiegel kijk zie ik echt een heel vermoeid, oud mens. De lijnen in mijn gezicht zijn scherper. Ik heb ook opeens veel meer grijs haar en mijn huid ziet er niet uit.
Als ik nu in de spiegel kijk zie ik echt een heel vermoeid, oud mens. De lijnen in mijn gezicht zijn scherper. Ik heb ook opeens veel meer grijs haar en mijn huid ziet er niet uit.
zondag 10 juni 2018 om 23:46
Bij jouw vader ging het snel nadat die pomp was aangesloten in combinatie slaapmiddel bij mijn vader 8 dagen (En dus die akelige nachten). Met een moeder erbij met zoveel hersenschade dat het telkens nieuw was voor haar.. En het ons heel lastig maakte wat ze niet gewild zou hebben bij mijn moeder 4 dagen.. En ja beide opluchting wij konden niet meer..Lady_Day schreef: ↑10-06-2018 23:38Het maakt zoveel uit met wie je te maken hebt. Ze doen al heel moeilijk over morfine heb ik gemerkt. Toen mijn vader opgenomen werd kreeg hij 2x 10 mg oxycodon per dag voorgeschreven. Ik zei al dat dat veel te weinig was. Ik was zelf aan het dokteren geweest omdat hij zo'n pijn had en de nacht voor zijn opname had ik hem 130 mg. oxycodon gegeven en dat gaf hem net genoeg pijnstilling zodat hij een paar uur kon slapen. Je snapt wel wat er gebeurde in dat ziekenhuis. Hele drama nacht gehad, helemaal alleen. Hij belde mij de volgende ochtend op dat hij helemaal gebroken was en of ik wilde komen. Mijn vader vroeg nooit om hulp. Dat hij dat deed was een teken voor mij dat het helemaal mis was.
Hij was altijd zo bang voor de nacht, want dan was de pijn het ergst. Verschrikkelijk om te zien. Dan zat hij in de stoel (liggen ging al lang niet meer) en mijn moeder op een veldbedje er naast. Ik heb ook een paar nachten naast hem gezeten. Om hem af te leiden gingen we dan verhalen vertellen, om de beurt. Dan rond een uurtje of 4 was ik zo moe, maar ik wilde niet slapen, want zonder afleiding was zijn pijn nog erger. En dan de volgende dag weer aan het werk. Het was geen doen. Als ik daar aan terug denk ben ik zo opgelucht dat dát voorbij is. Wat een hel.
Palliatieve sedatie is inderdaad ook geen charmante 'oplossing' maar ik moet zeggen dat ik er bij mijn vader wel tevreden over was. Toen bij hem de pomp met slaapmiddel aangebracht was, duurde het nog maar een paar uur tot zijn overlijden. Ik heb het idee dat hij alles nog wel meekreeg en wist dat hij niet meer wakker zou worden zodra die pomp zijn werk deed en dat hij rustig kon gaan. Hij wilde zo graag dood want hij kon gewoon niet meer.
Ik heb vandaag ook eens zitten googlen en van depressie is bij mij denk ik echt geen sprake. Wel ben ik oververmoeid en uitgeblust. En ik mis mijn vader gewoon ontzettend. Inderdaad, ik moet geen beslissingen over mijn huis maken als ik zo labiel ben.
Denk bij jou niet aan een depressie en ben geen arts.. maar vrees wel dat je richting een burn-out gaat.. ook ik deed een functie die we eerst met 2 deden en ik dus 2 jaar alleen waardoor vrij nemen heel moeilijk was..En daarnaast mantelzorg 2 jaar lang en een zieke partner die overigens grotendeels gelukkig hersteld is! Probeer rust in te bouwen en tijd te nemen om te rouwen en je niet opgejaagd te voelen dat het nu wel eens klaar moet zijn. Het was heftig rondom het ziekbed van je vader en zijn sterven dat moet een plaatsje krijgen.. zeker als je verdriet niet echt met je moeder kunt delen.
zondag 10 juni 2018 om 23:54
Ik had geen keus, mijn partner mijn kinderen, mijn ouders, schoonvader en mijn schoonzusje allemaal mensen die mij dierbaar waren.. reorganisatie en sluiting van mijn werk waar ik 25 jaar werkte maakte de ellende compleet.. werk nu een half jaar bij nieuw bedrijf moest vrij nemen voor verkoop en leegruimen ouderlijk huis en inzake ziekbed en sterven moeder.. niet echt een lekker begin.. ga met mijn vakantie dagen hopeloos in de min maar had die week vakantie met mijn dochter keihard nodig. En nu nog moe en met een kort lontje.. maar ben milder voor mij zelf geworden ik accepteer het.. En ook ik ben vreselijk grijs geworden, en ook wat zwaarder omdat sporten er niet meer in zat.. nu wel een bruine kop dus die grijze vermoeide huidskleur is nu weg..Lady_Day schreef: ↑10-06-2018 23:44Christiana, ik vind het zo knap dat je dit allemaal volgehouden hebt. Echt petje af hoor. Bij mij ging het circus 3 jaar geleden los met allerlei vage klachten (die mijn vader had) en toen eind september ging het helemaal mis. Ik was net aan een nieuwe, drukke baan begonnen. 4 maanden gekkenhuis en ik was al op.
Als ik nu in de spiegel kijk zie ik echt een heel vermoeid, oud mens. De lijnen in mijn gezicht zijn scherper. Ik heb ook opeens veel meer grijs haar en mijn huid ziet er niet uit.
maandag 11 juni 2018 om 08:32
Christiana, toch fijn dat je die vakantie hebt kunnen nemen. Dan maar in de min. Waren verlofuren maar overdraagbaar, ik heb nog een week of 8 staan (vorig jaar mijn vakantie ook al afgezegd) en ik kom er nooit door heen.
Als ik terug denk aan de rotperiodes kan ik eigenlijk altijd zeggen dat het uiteindelijk weer goed kwam. Meestal kwam uit die rotsituatie wel iets heel moois, maar met het verlies van mijn vader zie ik niet hoe hier iets goeds, laat staan beters, uit kan komen. Het zou wel mooi zijn als ik mij tzt minder druk zou maken om kleine dingen.
Die post van Elizabeth Gilbert waar Teun het over had, daar heb ik dit weekend veel aan moeten denken. 'Resistance is futile'. Ja, dat is het ook. Ik ben zo hard aan het vechten steeds dat hoe de dingen nu zijn dat die niet kloppen. Mijn vader moet terug komen, mijn werksituatie moet veranderen, ik moet een ander huis. Alles moet en het moet meteen. Daardoor raak ik erg gefrustreerd merk ik, want het voelt alsof ik vast zit en mijn lontje is al zo kort.
Als ik terug denk aan de rotperiodes kan ik eigenlijk altijd zeggen dat het uiteindelijk weer goed kwam. Meestal kwam uit die rotsituatie wel iets heel moois, maar met het verlies van mijn vader zie ik niet hoe hier iets goeds, laat staan beters, uit kan komen. Het zou wel mooi zijn als ik mij tzt minder druk zou maken om kleine dingen.
Die post van Elizabeth Gilbert waar Teun het over had, daar heb ik dit weekend veel aan moeten denken. 'Resistance is futile'. Ja, dat is het ook. Ik ben zo hard aan het vechten steeds dat hoe de dingen nu zijn dat die niet kloppen. Mijn vader moet terug komen, mijn werksituatie moet veranderen, ik moet een ander huis. Alles moet en het moet meteen. Daardoor raak ik erg gefrustreerd merk ik, want het voelt alsof ik vast zit en mijn lontje is al zo kort.
maandag 11 juni 2018 om 08:36
De angst dat hem iets overkomt en dat je hem gaat verliezen, is weg. Dat is het enige goede. Ik kreeg altijd kippenvel van die reclame van een of andere uitvaarttoko waarbij een backpackster op het vliegveld zit te skypen met haar moeder over de uitvaartwensen van haar onverwacht overleden vader. Daar was ik altijd zo bang voor als ik op reis ging. En dat is nu dus helemaal weg.maar met het verlies van mijn vader zie ik niet hoe hier iets goeds, laat staan beters, uit kan komen
maandag 11 juni 2018 om 08:44
Ik vind dat wel een bijzondere manier om naar te kijken. Ja, dat is wel waar. Toen mijn vader 70 werd vond ik dat heel confronterend want ik dacht dat hij zijn laatste 10 jaar in zou gaan.redbulletje schreef: ↑11-06-2018 08:36De angst dat hem iets overkomt en dat je hem gaat verliezen, is weg. Dat is het enige goede. Ik kreeg altijd kippenvel van die reclame van een of andere uitvaarttoko waarbij een backpackster op het vliegveld zit te skypen met haar moeder over de uitvaartwensen van haar onverwacht overleden vader. Daar was ik altijd zo bang voor als ik op reis ging. En dat is nu dus helemaal weg.
Maar is dat echt goed, Bulletje? Want als ik zou moeten kiezen zou ik gaan voor mijn vader nog bij me hebben en dan de angst om hem te verliezen op de koop toe nemen.
maandag 11 juni 2018 om 12:13
Ik zou heel graag gewoon een dag samen met m'n pap willen kunnen herbeleven. Maar ik zou het verlies niet nogmaals willen meemaken. Ook geeft het mij meer 'vrijheid' om er uit te stappen als ik er echt genoeg van heb.Lady_Day schreef: ↑11-06-2018 08:44Ik vind dat wel een bijzondere manier om naar te kijken. Ja, dat is wel waar. Toen mijn vader 70 werd vond ik dat heel confronterend want ik dacht dat hij zijn laatste 10 jaar in zou gaan.
Maar is dat echt goed, Bulletje? Want als ik zou moeten kiezen zou ik gaan voor mijn vader nog bij me hebben en dan de angst om hem te verliezen op de koop toe nemen.
maandag 11 juni 2018 om 16:15
De laatste week van mijn vaders leven zou ik ook echt nooit meer willen herbeleven. Als ik hem er een dag voor terug kreeg en er weer doorheen zou moeten zou ik het niet doen.
Ik begin heel langzaam, met horten en stoten, te accepteren dat hij niet meer terug komt. Ik dacht dat ik al lang losgelaten had, maar dat is niet zo. Nog steeds niet, maar ik ben er wel mee bezig. Dit voelt als het ergste liefdesverdriet ooit, maar dan veel en veel dieper. Alsof mijn wortels letterlijk uit de grond getrokken zijn. Ik zweef maar wat doelloos rond, lijkt het.
Dit klinkt misschien heel erg, en volgens mij heb ik het eerder gezegd, maar ik snap nu ook waarom we vanuit een biologisch oogpunt broedwoede hebben. Dan gaat het leven toch nog door. Ik heb geen kinderen en na mij houdt het gewoon op.
Als alles 'goed' gaat, is mijn moeder de volgende en dan ben ik de eerste in de rij. Ik ben niet bang om dood te gaan, dat scheelt dan weer.
Ik begin heel langzaam, met horten en stoten, te accepteren dat hij niet meer terug komt. Ik dacht dat ik al lang losgelaten had, maar dat is niet zo. Nog steeds niet, maar ik ben er wel mee bezig. Dit voelt als het ergste liefdesverdriet ooit, maar dan veel en veel dieper. Alsof mijn wortels letterlijk uit de grond getrokken zijn. Ik zweef maar wat doelloos rond, lijkt het.
Dit klinkt misschien heel erg, en volgens mij heb ik het eerder gezegd, maar ik snap nu ook waarom we vanuit een biologisch oogpunt broedwoede hebben. Dan gaat het leven toch nog door. Ik heb geen kinderen en na mij houdt het gewoon op.
Als alles 'goed' gaat, is mijn moeder de volgende en dan ben ik de eerste in de rij. Ik ben niet bang om dood te gaan, dat scheelt dan weer.
maandag 11 juni 2018 om 22:19
Ik vind het geruststellend dat het na mij ophoudt. Als je je voortplant dan verleg je je bezorgdheid die je om je ouders had naar je kind. Ik kan denken, na mij de zondvloed.Lady_Day schreef: ↑11-06-2018 16:15De laatste week van mijn vaders leven zou ik ook echt nooit meer willen herbeleven. Als ik hem er een dag voor terug kreeg en er weer doorheen zou moeten zou ik het niet doen.
Ik begin heel langzaam, met horten en stoten, te accepteren dat hij niet meer terug komt. Ik dacht dat ik al lang losgelaten had, maar dat is niet zo. Nog steeds niet, maar ik ben er wel mee bezig. Dit voelt als het ergste liefdesverdriet ooit, maar dan veel en veel dieper. Alsof mijn wortels letterlijk uit de grond getrokken zijn. Ik zweef maar wat doelloos rond, lijkt het.
Dit klinkt misschien heel erg, en volgens mij heb ik het eerder gezegd, maar ik snap nu ook waarom we vanuit een biologisch oogpunt broedwoede hebben. Dan gaat het leven toch nog door. Ik heb geen kinderen en na mij houdt het gewoon op.
Als alles 'goed' gaat, is mijn moeder de volgende en dan ben ik de eerste in de rij. Ik ben niet bang om dood te gaan, dat scheelt dan weer.
maandag 11 juni 2018 om 22:23
Ja, dat besef is best raar. Mijn vader was 60 toen zijn vader overleed. 71 toen zijn moeder overleed. Mijn moeder heeft de 65 nog maar net gehaald (1 maand).Christiana schreef: ↑11-06-2018 21:39Dat nu eerste in rij zijn. Vind ik heel confronterend en raar.. vriendinnen van mij hebben nog opa s en oma s.. En beide ouders nog..
Of mijn vader heeft geluk gehad, of ik pech.
Ik was 35 toen mijn moeder overleed.
Hoop wel dat mijn vader de ouderdomsgenen van zijn beide ouders heeft geerft en de 90 haalt.
"Want iedereen verdient een 23ste kans"
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
Remco Veldhuis (Een lang verhaal kort)
maandag 11 juni 2018 om 22:32
Christiana, ik heb ook vriendinnen die nog opa's en oma's hebben. Tot 3 jaar geleden had ik zelf ook nog een opa. Dat voelt nu heel lang geleden. Gek genoeg heb ik heel weinig verdriet om mijn opa gehad. Dat vind ik best erg om te zeggen, want ik was echt wel wijs met hem. Ik zag hem ook zeer regelmatig. Maar op de een of andere manier voelde het veel 'natuurlijker' dat hij kwam te overlijden. Hij was bijna 90 en op de laatste maanden van zijn leven na, altijd sterk en gezond. Ik heb na zijn dood geloof ik 1x gehuild. Ik was wel verdrietig, maar het was meer een melancholisch soort verdriet. Geen paniek. Misschien dat het verdriet over mijn vader me daarom extra zwaar valt.
Bulletje, ik vind het ook wel geruststellend dat het na mij ophoudt, hoor. Maar ik kan me voorstellen dat mensen met kinderen meer een 'doel' in hun leven hebben. En dit klinkt misschien een beetje deprimerend (en zwaarder dan ik het bedoel), maar ik vind het leven eigenlijk zo nutteloos. Ik weet echt niet wat het doel van al dit gedoe is.
Bulletje, ik vind het ook wel geruststellend dat het na mij ophoudt, hoor. Maar ik kan me voorstellen dat mensen met kinderen meer een 'doel' in hun leven hebben. En dit klinkt misschien een beetje deprimerend (en zwaarder dan ik het bedoel), maar ik vind het leven eigenlijk zo nutteloos. Ik weet echt niet wat het doel van al dit gedoe is.
maandag 11 juni 2018 om 22:39
Mijn opa's en oma's overleden allemaal tussen mijn 11e en 18e. Lijkt me wel heel bijzonder om op volwassen leeftijd nog een opa/oma te kunnen meemaken. Had vooral mijn lievelingsopa (die ging natuurlijk als eerste...) graag nog 'ns willen kunnen zien/spreken als volwassene.Lady_Day schreef: ↑11-06-2018 22:32Christiana, ik heb ook vriendinnen die nog opa's en oma's hebben. Tot 3 jaar geleden had ik zelf ook nog een opa. Dat voelt nu heel lang geleden. Gek genoeg heb ik heel weinig verdriet om mijn opa gehad. Dat vind ik best erg om te zeggen, want ik was echt wel wijs met hem. Ik zag hem ook zeer regelmatig. Maar op de een of andere manier voelde het veel 'natuurlijker' dat hij kwam te overlijden. Hij was bijna 90 en op de laatste maanden van zijn leven na, altijd sterk en gezond. Ik heb na zijn dood geloof ik 1x gehuild. Ik was wel verdrietig, maar het was meer een melancholisch soort verdriet. Geen paniek. Misschien dat het verdriet over mijn vader me daarom extra zwaar valt.
Dat vind ik ook, maar ik betwijfel of het hebben van nageslacht daar bij mensen die er in staan zoals wij iets aan had veranderd.Bulletje, ik vind het ook wel geruststellend dat het na mij ophoudt, hoor. Maar ik kan me voorstellen dat mensen met kinderen meer een 'doel' in hun leven hebben. En dit klinkt misschien een beetje deprimerend (en zwaarder dan ik het bedoel), maar ik vind het leven eigenlijk zo nutteloos. Ik weet echt niet wat het doel van al dit gedoe is.
maandag 11 juni 2018 om 22:42
Sorry, helemaal vergeten te reageren. Deze staat nu op mijn lijst. Dank voor de suggestie!JulyOutdoor schreef: ↑11-06-2018 08:34Claire de abeleen, Vlaamse auteur titel: nu jij er niet meer bent is een aanrader.
