Wat hielp jou tijdens rouw

Bij mij raakt dat ook wel iets naar de achtergrond hoor. Het is nu in ieder geval voorbij. Het was ook een kwestie van de juiste persoon treffen. Mijn vader heeft een overdosis morfine gehad in het ziekenhuis en een anesthesist in opleiding was onze redding. Zij heeft geregeld dat mijn vader een epiduraal kreeg. Ik weet nog zo goed dat we hem op de PACU mochten bezoeken nadat dat ding aangesloten was. Hij was zo blij want zo weinig pijn had ie al maanden niet gehad. Maar dan nog steeds niet pijnvrij, he. De kanker zat niet alleen in zijn longen, maar ook in zijn botten. Het is zo moeilijk onder controle te krijgen.

Ik vond het echt verschrikkelijk om te zien als mijn vader weer zo'n pijnaanval kreeg. Soms duurde dat uren achtereen. Ik voelde me zo machteloos.

Ik vind het inhouden van emoties, of zoals lady zegt een masker ophouden ook wel lastig. Tegelijkertijd voel ik me soms schuldig dat ik niet verdrietig genoeg ben. Ik doe namelijk ook een hoop leuke en fijne dingen.

Ik mis vooral die leuke dingen met jaar delen. Samen enthousiast zijn.

Omdat mijn moeder plotseling en snel is overleden heb ik het 'geluk' dat ze geen pijn heeft gehad. Tegelijkertijd mis ik ook dat we niet echt afscheid hebben kunnen nemen. Maar uiteindelijk is de situatie hetzelfde en de emoties misschien net zo groot/verwarrend.

Voel je niet schuldig dat je denkt dat je niet verdrietig genoeg bent, of dat je weer leuke en fijne dingen doet, Neweve. Gelukkig maar, zou ik eerder zeggen. Rouw is zo persoonlijk. Daar is geen patroon of vaste uitingsvorm voor. Van de week hoorde ik weer een mooie: dood gaan heeft alles te maken met leven! Dus leef! Nu. Simpel en duidelijk. Dat zou je moeder vast ook voor je hebben gewild. Dat neemt niet weg dat je haar niet vreselijk mist, nu en in de toekomst.

Naar de buitenwereld toe ben ik weer de ouwe, denk ik. Misschien iets wijzer, iets volwassener geworden. Terugkijkend op afgelopen maanden ben ik ook nooit echt depressief geweest. Wel erg verdrietig en emotioneel. Maar tussendoor zag ik ook veel moois en kon vaak ook genieten. Soms was ik wat gevoelloos en mat, en niets boeide mij dan echt. Maar niet continu en het lijkt over te gaan. Depressie is toch heel wat anders dan rouw, al kunnen ze elkaar wel versterken, geloof ik. Ik krijg ook steeds meer energie. Een teken van doorgaan en steeds meer loslaten, denk ik.

Wat een nare verhalen over slechtwerkende pijnbestrijding. Vreselijk om dat mee te moeten maken bij je ouder of je geliefde. In de medische wereld kunnen ze zoveel, maar bij zoiets als dit ben je toch overgeleverd aan de behandelaar die je toevallig treft. Jullie hebben vast meer dan je best gedaan om te helpen en te ondersteunen.

Mijn moeder is goed begeleid in dit traject en is in alle rust, redelijk pijnvrij en op haar eigen moment er tussenuit gepiept, daar ben ik zo dankbaar voor. Al is zo’n rot ziekte als kanker natuurlijk afschuwelijk. Ze zei wel eens: het lijkt wel of het leven en al je energie langzaam uit je wordt getrokken. En zo ging het ook bij haar, al was ze tot het eind toe een enorm sterke vrouw.

Teun, je bericht geeft me hoop. Dat punt waar jij bent, daar ben ik zeker nog niet. Ik heb wel momenten dat ik me beter voel, echt wel, maar dan word ik opeens weer zo verrast door een golf van verdriet dat het voelt alsof alles teniet gedaan is.

Soms word ik ongeduldig en sta ik op het punt de huisarts te bellen omdat dit toch wel erg lang duurt. En dan lees ik weer iets en denk ik, ja het is ook niet niks. Geen wonder dat ik er na 5 maanden nog niet 'overheen' ben.

Mijn beste vriendin zei dat het met haar moeder ongeveer 1,5 jaar duurde voordat ze zich echt wel beter begon te voelen en nog 2 jaar voordat ze oprecht kon zeggen dat ze er geen 'last' meer van had. Het gemis bleef wel.

Ik denk heel veel na over het leven en de dood. En om eerlijk te zijn vind ik het allemaal vrij nutteloos. Tuurlijk geniet ik ook wel, maar ik ben er nog niet over uit wat het doel van dit alles is. Ik heb geen kinderen, misschien maakt dat ook nog wel verschil.

Hallo lieve mensen daar ben ik weer.

De verjaardag van mn ma is goed gegaan! Zo dankbaar voor. We ijn met elkaar naar het strand gegaan en bij een strandtent wat gegeten. Onze kids waren in een erg goed humeur en zorgde voor plezier en afleiding. Het eten was ook lekker ( wat ook fijn was).

Ik heb veel afleiding en drukte door de kids wat me zeker helpt om me op andere zaken te richten. Ik ben wel erg snel moe en lichamelijk ook niet echt top in mn vel. Toch zijn er zeker geniet momenten en vind ik dingen ook leuk.

Dromen doe ik soms over mn vader maar ik herinner me dan niet echt waar het precies over ging. Ik merk wel dat ik sneeler geirriteerd ben en dat mn grenzen snel bereikt zijn. Hoop echt dat dat minder
Ik heb zeker veel momenten dat ik gewoon bezig ben en niet aan mn vader denk maar idd net als jullie schrijven dan denk je opeens: oh ff aan pa vertellen... en dan besef je dat dat niet meer gaat... dat is zo bizar. Ik probeer het dan in een boekje te schrijven ( soort briefje aan hem) maar door de kids komt het daar niet altijd van.
Mijn vader was een echte vogelman. Ging graag op pad met zijn kijker om ergens vogels te kijken. Van de week hing hier een soecht op zn kop aan een vetbol ( die hing er nog) in mn appelboom. Heb er samen met mn moeder naar staan kijken. Was heel mooi. Had hem dat zo graag verteld...

Koken kon mn oa niet echt, eten daarin tegen wel. En lekker genieten van een wijntje. Hij was ook heel sociaal. Ik zou hem zoveel willen vertellen over onze kids... hij zou zo trots op ze zijn...

Bloesem, wat fijn dat de verjaardag van je moeder goed verlopen is. Afleiding is goed. Ik denk soms dat ik te weinig afleiding heb en daardoor blijf hangen. Behalve hier en in mijn dagboek kan ik mijn verdriet nauwelijks kwijt. Ik wil me eigenlijk wel graag op mijn werk storten maar ik heb de concentratie er niet voor.

Ik was een paar dagen geleden bij mijn moeder en zij had een rotdag en ik ook. Beiden oververmoeid en bij mij spelen nog andere dingen zoals niet fijn wonen en op het werk gaat het niet goed. Ook zijn mijn hormonen helemaal in de war en slaap ik slecht. Ik moest gewoon even ontzettend huilen en mijn verhaal doen en wat zegt mijn moeder? 'Ik kan dat er nu even niet bij gebruiken.' Ik heb een hele lieve moeder hoor, maar met mijn verdriet kan ik niet bij haar terecht.

Oh Lady dat is moeilijk als je allebei zo verdrietig bent. Ik heb dat ook dat ik me voor geen meter kan concentreren. Ik vergeet ook dingen en heb ook geen puf voor administratie, mail beantwoorden enz.
Afleiding helpt zeker al miet het voor mij dan ook niet te druk zijn want dan schiet ik in de stress en ben ik snel geirriteerd. Kan w.d.b. echt weinig hebben nu.

Nog plannen voor het weekend?

Hoe komt het dat het op je werk nu niet lekker loopt? Doordat je de energie er niet voor hebt? ( ik moet er ook nig even niet aandenken om weer te moeten werken ben blij dat ik nu ff ‘niet werk’) dat scheelt weer stress.

Over je huis: weet je al waar je evt hierna naartoe wil? Beetje rindneuzen zonder druk en wat dromen erover kan soms fijne afleiding zijn. Of toch idd met je lief samen gaan wonen.

Waar wordt jij blij van?

Bloesem, ik ben ook heel snel geïrriteerd, kan niets hebben, schiet enorm in de stress en vergeet alles. De dingen die ik moet doen zet ik in mijn agenda, anders vergeet ik het. Ik ben continu dingen 'kwijt' zoals mijn sleutels en mijn telefoon. Daar heb ik echt nog nooit eerder last van gehad.

Ik kan niet teveel over mijn werk vertellen i.v.m. herkenning (hoewel ik zoveel persoonlijke dingen schrijf, als iemand mij enigszins kent dan is het wel duidelijk wie ik ben) maar het gaat er om dat we in een reorganisatie zitten. Ik deed mijn werk altijd samen met 1 collega die ook mijn manager was en die is opgestapt. Ik ben nu in mijn eentje de hele afdeling, dus geen directe collega's en heb geen manager.

Dat klinkt heel erg lekker, want ik ben zo vrij als een vogel maar ik mis de samenwerking zo. Lekker creatief brainstormen met een ander. Ik kan me normaal gesproken heel goed motiveren en ik heb echt niet iemand nodig die me vertelt wat ik moet doen, maar omdat ik emotioneel zo wankelig ben en ik ben zo oververmoeid gaat alles heel erg traag. Iets wat ik normaal gesproken in 2 uur zou doen, daar ben ik nu de hele dag mee bezig. En tussendoor doe ik allerlei andere dingen, zoals hier lezen en posten Ik heb een paar grote projecten lopen die aan het eind van de zomer af moeten zijn dus ik kan ook niet een paar weken vakantie nemen, want ik heb geen back up.

M.b.t. het huis, ja ik ben al aan het kijken maar alles is zo knetterduur. Bovendien heeft mijn vader dit huis verbouwd en ik vind het zo erg dat ik dan ergens zou wonen waar hij nooit geweest is. Ik heb ook een heel erg leuk huisje in de stad, alleen het is 110 jaar oud en heel erg gehorig.

Samenwonen... ja, dat wilde ik nooit (heb het 2x gedaan) maar na de dood van mijn vader ben ik er niet meer tegen. Ik ga dit weekend naar mijn vriend en ik wil het er even met hem over hebben. We hebben allebei een koophuis en de zijne is afbetaald, maar is volgens mij moeilijk verkoopbaar door bevingsschade. Bijkomend probleem is dat we we een uur rijden van elkaar wonen en zijn ouders en mijn moeder wonen 3 uur rijden bij elkaar vandaan en we willen allebei niet te ver van ze wonen dus de vraag is dan waar??? Ik fiets nu naar mijn werk en dan ben ik er binnen 15 minuten. Heerlijk is dat! Ik moet even heel goed nadenken wat alle opties zijn. Die zijn er ongetwijfeld, maar dat voel ik nu niet zo. Ik voel me echt in een hoekje gedrukt zonder uitweg waar ik dan weer paniekaanvallen van krijg.

Het is een opeenstapeling van dingen wat er voor zorgt dat ik heel slecht in mijn vel zit. Ik denk dat ik volgende week toch maar een afspraak met de huisarts maak. Ik ben bang dat ik richting burn out ga en dan ben ik nog verder van huis.

Waar ik blij van word? Gisteren stelde iemand mij die vraag ook. Ik heb er geen antwoord op. Ik heb wel blije momenten. Ik ben onlangs naar een theatervoorstelling geweest. Daar heb ik wel van genoten. En een paar weken geleden liepen we met de hond en kwamen we langs een stukje grond waar van die grote varkens liepen. Die kwamen even bij het hek snuffelen. Daar kan ik dan wel van genieten. Maar het is zo dubbel, want dan wil ik dat aan mijn vader vertellen, die had dat geweldig gevonden, maar dat kan dan niet.

Ik begin mij af te vragen of ik toch depressief ben. Ik zeg steeds van niet, want als ik aan depressieve mensen denk ik aan mensen die nauwelijks of niet hun bed uit komen. Dat heb ik niet. Ik doe bijna alle dingen die ik voorheen ook deed (wel minder sociale afspraken) maar ik heb er weinig lol aan.

Nou, wat een verhaal weer

Sterkte Lady. Er is een hoop gaande voor je. Hopelijk kom je er uit voor jezelf. Neem de tijd voor dingen.

Vandaag zag ik op Facebook een prachtige post over rouwen van Elizabeth Gilbert, de schrijfster. Recht uit het hart. Rouw als een oncontroleerbare energie. Het raakte me. Misschien hebben jullie er ook aan? Als je naar haar Facebook page gaat, ze heeft het gisteren geplaatst, dacht ik. En het gaat nu de wereld rond.

Jouw post komt als geroepen, Teun. Dankjewel. Wat prachtig!!! Na 2 regels moest ik al huilen. Wat verwoordt zij het toch mooi. En precies het inzicht wat ik vandaag nodig had:

I am beginning to understand that Grief is not the same thing as Depression. Depression is unwilling. Grief is a MOVEMENT — catastrophic and mighty — that you ALLOW to rock you and spin you. Depression is refusal to feel. Depression is a refusal to move, or to be moved. Depression is resistance, and resistance is futile.

I am not depressed, in the wake of Rayya’s death. I am DESTROYED, but I am not depressed — but that’s only because I am willing to be destroyed.

Elizabeth Gilbert... precies 10 jaar geleden las ik haar boek 'Eat, Pray, Love' en vond ik mezelf ook jankend op de vloer in de badkamer. Een maand later ben ik bij mijn toenmalige man weggegaan en ben een lange tijd gaan reizen. Ik ben toen ook een paar maanden op Bali geweest en heb het boek opnieuw gelezen.

Ik wist niet dat de relatie met 'Felipe' ten einde was gekomen en dat ze een half jaar geleden afscheid heeft moeten nemen van haar geliefde. Ze schrijft zo mooi en ik kan me er zo in vinden. Misschien een beetje een hoog 'Happinez' (ned. tijdschrijft) gehalte, maar het geeft me toch weer een nieuw perspectief

Hoi ik wil jullie bedanken voor al deze postings.

Het was heel zwaar, nu nog.
Maar door jullie verhalen kan ik mijzelf een schop onder mijn kont geven en door gaan met ademen...rest stap voor stap.

Ik had nooit verwacht dat het zo pijn kan.. zal zijn.

Ik verloor mijn broer afgelopen jaar in november.
11 oktober 2017 voelde hij pijn in zijn hoofd.
Binnen 1 week kan hij niet meer normaal lopen, na twee weken herkende hij mij niet meer...
Kon zelf niet eten.
Na 4 en halve week was hij weg...

Hij had Creutzveld Jacob... extreme variant van BSE.

Vandaag is zijn verjaardag, ik lach en huil tegelijkertijd, maar ik weet dat het tering pijn doet.

Ik wens iedereen hier, heel veel sterkte...

Ooit, ooit komt het goed.
Bedankt.
Liefs,
Just

Mijn vriendenkring is me eerlijk gezegd wat tegen gevallen. Toen mijn man pas overleden was toen was iedereen er voor mij en dat deed me goed. Nu is het bijna 2,5 jaar geleden en ik ben zo vaak alleen .Natuurlijk heeft ieder zijn eigen gezinnetje maar eerlijk gezegd zijn ze mij wel vergeten. Niet wat betreft alle dingen die we met elkaar doen want dat doen we nog steeds maar als we niks hebben ben ik alleen.

Just, wat een afschuwelijk verhaal zeg -- CJ, wat een horrorziekte. Ik heb er geen woorden voor. En de pijn... houd maar op, altijd aanwezig maar ik adem met je mee...

Blondie, ik zie dat nu al bij mijn moeder. In het begin is er nog wel de aandacht, maar na een paar maanden zie je bijna niemand meer. Van de week begon ze nog te huilen dat ze de hele week nog niemand gezien had. Dan duren de dagen lang hoor (ze is net met pensioen). Ik probeer in ieder geval elke week langs te gaan. Ze vindt het zo leuk als ze bezoek krijgt. Voor de buitenwereld is alles weer normaal. Waarschijnlijk is dat ook bij jou zo, terwijl je het van binnen soms wel uit kan schreeuwen van eenzaamheid en verdriet

Mijn moeder heeft gelukkig niet te klagen op dat gebied. Nu na 1,5 jaar nog steeds mensen die haar vaker bellen of opzoeken of meevragen op uitstapjes. Ook is ze bij de Zonnebloem gegaan en neemt deel aan veel uitjes.

Blondie456 schreef: ↑

09-06-2018 20:36

Mijn vriendenkring is me eerlijk gezegd wat tegen gevallen. Toen mijn man pas overleden was toen was iedereen er voor mij en dat deed me goed. Nu is het bijna 2,5 jaar geleden en ik ben zo vaak alleen .Natuurlijk heeft ieder zijn eigen gezinnetje maar eerlijk gezegd zijn ze mij wel vergeten. Niet wat betreft alle dingen die we met elkaar doen want dat doen we nog steeds maar als we niks hebben ben ik alleen.

En als jijzelf initiatief neemt? En op clubjes gaan om andere contacten erbij te krijgen iets voor jou?

Just: wat intzettend heftig en zwaar. Fijn dat je dit topic hebt gevonden en er wat aan hebt. Rouw is zo iets persoonlijks maar toch ook weer samenbindend op een bepaald vlak. Iedereen beleeft het anders maar raakvlakken zijn er zeker. En begrip.

Mijn moeder heeft dat deels ook dat ze van mensen niks meer hoort. Gelukkig ook van een aantal nig wel maar het is een stuk eenzamer zonder man en ze probeert elke dag ook wat te doen om
Afleiding te hebben en evt wat mensen te zien ( al zijn er ook zat mensen die ze liever niet ziet... van die ‘roddel’ types)

Lady wat naar die paniek! Wat ervaar je dan? Klinkt inderdaad ook heftig zeg opeens alleen al het werk doen en niet kunnen sparren met iemand. Je hoofd is eigenlijk te vol he? Ik denk niet dat je depressief bent maar een periode van rust zou misschien wel goed zijn. Maar ja, dat is dus moeilijk haalbaar met je werk nu schrijf je. Misschien kan je een paar x een lekkere ontspanningsmassafe laten doen, naar de sauna, dagje varen enz. Plannen? Ff verwentijd voor jezelf ook al voelt je je er niet super bij ( niet zoveel zin) vaak komt de zin pas later in deze ‘geestestoestand’. Net als je soms te moe bent of geen zin hebt in een feestje en je gaat toch en dan blijkt het opeens heel gezellig.
Neem je tijd om dingen te laten bezinken mbt je huis, samenwonen ed. En er over praten is idd goed idee. Door pratenof schrijven vallen dingen vaak opeens op hun plek.
Fijn dat je hebt kunnen genieten van het theater en die varkens klinkt ook goed. Dat wordt een boerderijtje met vriend kopen

Mijn moeder heeft wel een aantal vriendinnen/vrienden, maar die werken nog en hebben zelf een relatie of wonen toch ook wel weer anderhalf uur/twee uur bij haar vandaan. Daar ga je ook niet zo snel even een kopje koffie drinken. De vriendin die bij haar in de stad woont is ernstig ziek. Gelukkig loopt ze met de hond en heeft ze zo ook haar 'hondenvrienden' maar het is toch anders. Toen mijn vader er nog was was er gewoon altijd iemand. En nu niet meer. Clubjes is niets voor haar. Zou er zelf ook niet aan moeten denken. Echte vriendschappen maken is niet zo makkelijk.

Bloesem, als ik zo'n paniekaanval heb dan weet ik op dat moment gewoon echt niet hoe ik verder moet. Dan ben ik verstijfd van angst. Het enige wat ik wil is uit mijn eigen huid kruipen. Een heel naar gevoel. Ik heb dat eigenlijk alleen maar als ik alleen thuis ben. Meestal als ik slecht geslapen heb en dus oververmoeid ben. Bij mijn vriend of bij mijn moeder heb ik er nooit last van.

Mijn vriend heeft eigenlijk het perfecte huisje al, en van zijn garage zou ik mijn eigen tiny house kunnen maken. Alleen staat het op een onmogelijke lokatie. Ver van alles en iedereen. Ik wil eigenlijk toch wel het liefst dicht bij mijn eigen stad wonen. Ik ben tiny houses aan het onderzoeken!

Ik denk eigenlijk ook niet dat ik depressief ben. Maar gewoon heel erg oververmoeid en verdrietig. Ik ben dit weekend bij mijn vriend. Je hoort hier alleen het geruis van de wind. Zo heerlijk stil. Als de zomer voorbij is denk ik dat ik hier gewoon een weekje ga zitten om niets te doen.

Ben bang dat ik een beetje depressief ben. Ik ben geen arts dus kan geen diagnose stellen. Ik blijf in de ochtend steeds langer liggen en ik ga steeds vroeger naar bed want dan duurt de dag korter. Ik kan alles wel willen ontlopen maar er komt toch weer een morgen waar ik geen zin in heb. Ik lag nu al op bed maar slaap weer niet dus weet niet wat te doen behalve viva haha.

Er is veel gepost ga morgen eerst bij lezen. Heb een heerlijke vakantie gehad met mijn dochter samen. Perfect hotel mooi eiland en het was rustig! ( ik kan drukte slecht hebben op het moment). Veel gepraat over mijn ouders haar opa en oma. En ook met een stel in het hotel die in zelfde situatie zaten. Zelfs voor mijn doen goed geslapen! Reageer later op jullie posts!

Vorige week woensdag twijfelde ik nog over t logeren bij mn ouders voor de zorg voor mn moeder. We zijn slechts 10 dagen verder en ze is compleet afgetakeld en ziet er nu al uit als een lijk... heel eng net zo'n witte huid en bolle ogen. Ze slaapt veel door de morfine en wil nog 3x per dag en 3x pernacht op de po stoel.. doen we dan een uur over omdat alles haar superveel kracht kost.

Eergisteren hebben we op aanraden vd huisarts een slaappil met incontinentiemateriaal gebruikt maar dat vond ze niks dus weigert ze te doen. Pfff tis echt heel zwaar. En voor t eerst denk ik "Was het maar maandagmiddag, dan komt de huisarts om haar te laten rusten". en ik schrik zo van die gedachte want ze is mijn moeder. Maar ze is zo veranderd in een week. Gisteren heb ik nog wat foto's uitgezocht voor de uitvaart. En die persoon die erop staat, daar heb ik al een dag of 4 afscheid van genomen.

Euthenasie regelen duurde een paar dagen. En nu is t maar de vraag of ze niet zelf vt voren op een natuurlijke manier sterft. Wat moet er toch aan uitzaaiingen groeien in dat lijf dat je vorige week nog in de tuin wandelde en vandaag niet meer je bed uit kan..

Blondie, misschien toch even langs de huisarts? Want steeds vroeger naar bed want dan zijn de dagen korter, daar schrik ik dan wel van. Ben zelf ook geen arts, maar het klinkt niet goed.

Christiana, wat fijn dat je een ontspannende vakantie hebt gehad. Heb je je batterij weer een beetje op kunnen laden?

Koekie, wat ontzettend zwaar voor jou/jullie. Fijn dat je toch even hier komt met een update. Ik heb veel aan je gedacht. Ik snap die gedachte van 'was het maar maandagmiddag' heel erg goed. Ik had dat zelf ook met mijn vader. Ik vond het gewoon mensonterend om hem zo hulpeloos in bed te moeten zien liggen. Hij was graatmager, al het vel hing om zijn botten en hij had niet eens de kracht om zich om te draaien in bed. Daar moesten 2 verpleegkundigen aan te pas komen. Toen ik gebeld werd dat hij was overleden (ik was net even naar huis om te douchen) was mijn eerste reactie opluchting. Ik heb daar later wel last van gehad want mijn vader dood wensen was wel het laatste wat ik wilde. Maar hij kon niet meer. Voor hem was het voorbij, en voor ons ook.

Het is echt onvoorstelbaar hoe snel het aftakelingsproces kan gaan he. Ik snap daar helemaal niks van. Heb me suf gegoogled ook want ik moest het begrijpen. Vlak voordat mijn vader stierf fietste hij nog hele stukken op zo'n home trainer in het ziekenhuis. 2 maanden voor zijn dood stond hij nog op het dak om de goten schoon te maken. Ik snap er nog steeds niets van.

Koekie, heb jij wel iemand waar jij bij terecht kan? Je zit nu natuurlijk in overlevingsstand en je doet wat je moet doen, maar het is zo zwaar. Ik was zelf heel bang dat ik mijn vader zou herinneren zoals hij in zijn laatste dagen was. Ik kan hem mij wel zo herinneren, maar als ik aan hem denk zijn dat gelukkig niet langer de beelden die als eerste in mij opkomen. Heel veel sterkte de komende dagen, Koekie. Het is niet niks

Heel veel kracht toegewenst in deze bijzondere tijd, Koekie. Het moet heel zwaar voor jullie zijn maar je bent sterk, sterker dan je denkt. Ik denk aan je nu.

Lady day
Wat heftig om aan te zien, verplegers die je vader moesten draaien. Je staat er zo hulpeloos naast..
Ik heb niet alles gelezen maar had hij ook euthanasie in gedachte gehad? Of was het daar ook te laat voor.

Ik hoop idd de leuke herinneringen te gaan onthouden en dit een x te kunnen vergeten, we zien wel. Ik zit er nog middenin en kan niet inschatten hoe ik dan reageer.

Wat ik wel gek vind, ik ben redelijk goed in het praten en delen over het ziekzijn van de afgelopen jaren. Als iemand er naar vroeg kon ik prima antwoorden en als t te intens was ook wel iets snikken. Je raakt eraan gewend... maar deze week moest ik toch 2x eruit naar de supermarkt en apotheek. Ik was zo bang om bekenden tegen te komen die naar mn moeder zouden vragen. En ik voelde zo'n agressie in me naar vrolijke mensen om me heen. Kletsende kinderen enz... ik denk als iemand me aanspreekt, die mep ik neer. Ik herken die kwaadheid van mezelf echt absoluut niet.

Koekie, ik ben zeker met euthanasie bezig geweest maar wij liepen tegen een aantal dingen aan. Mijn vader lag in het ziekenhuis en daar mag het niet. Hij wilde niet naar huis, want dat vond hij emotioneel te zwaar. Hij had al afscheid van zijn huis en hond genomen. We hebben toen geprobeerd om hem naar een hospice te krijgen, maar alles zat vol. Het was een heel gedoe en heel veel stress en uiteindelijk duurde alles gewoon te lang. Hij kon niet wachten om uit zijn lijden verlost te worden.

Hij kon ook eigenlijk niet meer vervoerd worden want elke hobbel en beweging deed hem pijn. Hij zou toen uiteindelijk wel naar huis komen (euthanasie of palliatieve sedatie) maar ik heb toen geeist dat ze hem zouden sederen, want ik wilde niet dat hij ook maar een seconde last had van het vervoer. En toen hij inderdaad dormicum (het slaapmiddel) kreeg, in combinatie met morfine, was de palliatieve sedatie al begonnen. Ik kan er verder niet teveel op ingaan hoe dat gegaan is, maar de zaalarts was woedend. Die wilde hem weg hebben. Ik ben de verpleegkundige die ons geholpen heeft zo dankbaar. Dankzij haar kon mijn vader rustig in het ziekenhuis sterven.

Ik kan er ook heel goed over praten hoor. Meestal zonder tranen. Alsof ik het verhaal van een ander vertel. Als ik alleen ben en denk aan alles wat er gebeurd is en hoe ik hem mis, dan kan ik bijna niet stoppen met huilen. Heel dubbel is het.

Over bekenden tegen komen, dat had ik ook. Een paar dagen voordat mijn vader overleed kwam ik een collega in het ziekenhuis tegen. Ik probeerde haar nog te ontwijken, maar ze had me al gezien.

Ik had ook die boosheid m.b.t. vrolijke mensen. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik in de AH liep. Mijn vader was net overleden. En ik hoorde zo'n stel discussieren over wat ze zouden gaan eten die avond. Druk kwebbelend en lachend de opties afwegen. Ik greep ze nog net niet naar de strot met 'who effin cares????' Ik wilde het wel uitschreeuwen dat iedereen eens even op moest houden met die dagelijkse dingen want mijn vader was net overleden. Dát was belangrijk. Niet die domme boodschappen en of je nou kip of tofu door je ellendige stirfry ging gooien.

Die boosheid is echt wel bijna weg, maar ik trek dat socialisen op terrassen etc. momenteel nog steeds niet.

Snap je gedachte heel goed Koekie had die bij mijn vader en bij mijn moeder. Door hun wilsonbekwaamheid dementie en hersenbloedingen was euthanasie bij beide geen optie meer. Pijnstilling was bij beide ellende de les die ik bij mijn vader leerde daar had mijn moeder wat voordeel bij ik was een nog grotere kenau.. mijn moeder heeft enorm veel pijn gehad heeft echt gegild van de pijn. Ik hoor haar nog gillen.. pallitatieve zorg klinkt mooi vond er niets mooi aan. Heeft bij mijn vader 8 dagen geduurd.. van een grote man van 90 kilo naar 60 door kanker.. En bij mijn moeder duurde het 3 etmalen voordat ze eindelijk geen pijn meer had.. dus geen pijngrimassen en scheuten meer. Zijn allebei gestorven toen ik er was. Vooral bij mijn moeder was de opluchting groot. 1.5 jaar lijden en ellende ten einde..