Kinderen
alle pijlers
werkende mama's, hoe doen jullie dat toch?
maandag 18 juni 2018 om 11:41
Deze vraag is voor alle werkende mama's,
Zelf ben ik bijna 24 en werk op invalbasis in de kinderopvang. Ik werk zowel op PSZ, als KDV en BSO. Het leukst qua werk vind ik peuterspeelzaal. Dat is wat ik later hoop te doen (al dan niet in combinatie met iets anders)
Hoe leuk ik mijn werk ook vind, als ik later kinderen heb zou ik ze liever niet (meerdere dagen) naar het KDV/BSO willen brengen. Zeker niet als het ook anders kan.
Regelmatig zie en hoor ik van moeders, en een enkele keer van vaders dat zij wèl werken, maar er gewoon (bijna) elke dag voor de kinderen zijn voor en na school/psz.
Door korte dagen te werken, of door hun eigen tijd in te delen, flexibele uren etc.
Mijn vraag aan die mama's; hoe doen jullie dat? Wat voor werk doe je, werk je voor jezelf, en hoeveel uur werk je?
Disclaimer
Niks tegen de ouders die hun kinderen wèl naar het KDV en BSO brengen.. Is ook helemaal niks mis mee. Dit is persoonlijk en puur een vraag uit nieuwsgierigheid, omdat ik heel benieuwd ben hoe die mama's dat toch doen!
Groetjes,
tweelingzusje
Zelf ben ik bijna 24 en werk op invalbasis in de kinderopvang. Ik werk zowel op PSZ, als KDV en BSO. Het leukst qua werk vind ik peuterspeelzaal. Dat is wat ik later hoop te doen (al dan niet in combinatie met iets anders)
Hoe leuk ik mijn werk ook vind, als ik later kinderen heb zou ik ze liever niet (meerdere dagen) naar het KDV/BSO willen brengen. Zeker niet als het ook anders kan.
Regelmatig zie en hoor ik van moeders, en een enkele keer van vaders dat zij wèl werken, maar er gewoon (bijna) elke dag voor de kinderen zijn voor en na school/psz.
Door korte dagen te werken, of door hun eigen tijd in te delen, flexibele uren etc.
Mijn vraag aan die mama's; hoe doen jullie dat? Wat voor werk doe je, werk je voor jezelf, en hoeveel uur werk je?
Disclaimer
Niks tegen de ouders die hun kinderen wèl naar het KDV en BSO brengen.. Is ook helemaal niks mis mee. Dit is persoonlijk en puur een vraag uit nieuwsgierigheid, omdat ik heel benieuwd ben hoe die mama's dat toch doen!Groetjes,
tweelingzusje
zaterdag 23 juni 2018 om 20:17
Zahraha schreef: ↑23-06-2018 20:11Oooh mijn ochtenden. Bijna elke dag
Of een keer op tijd zijn. Klaar voor vertrek, nog even de wc en dochter zit onder de yoghurt. Haar, kleren, de tafel, alles. Zit ze daar op een stoel met op tafel een pak yoghurt en een overstroomd bakje: 'mama ikke zelf yoghurt gepakt!'
Geen last van, mijn man doet altijd de ochtendshift. Die mag na de files beginnen op zijn werk. Alle tijd dus.
zaterdag 23 juni 2018 om 20:19
De oma van mijn Deense vriend werkte al full time. Ofwel, zijn moeder ging al naar een opvang. Dat is wel ongeveer 50 jaar geleden denk ik zo, en nog steeds functioneert dat land prima en scoort het volgens mij hoog op allerlei geluks- en welvaartslijstjes.
zaterdag 23 juni 2018 om 20:21
Haha! (iets te herkenbaar helaas) Maar ik kan dan na het wegbrengen gelukkig wel lekker in de metro even voor me uitdromen en daarna op mijn werk met een kop koffie bijkomen. Stel ik zou niet werken maar thuis zijn en peuter naar de psz gebracht hebben (geen flexibele tijden, dus nog een stuk meer stress dan naar kdv brengen) en weer met een aandachtvragende dreumes terug naar huis gaan die gaat janken omdat hij zijn schoenen zelf uit wil trekken maar dat nog niet kan en vervolgens zijn fruithapje in zijn haar smeert, dan zou ik dat persoonlijk minder relaxed vinden. Het ligt er misschien aan wat voor werk je doet (ik heb een flexibele begintijd, kan mijn eigen werk en tijd indelen en hoef er niet echt representatief uit te zien), maar ik vind het nog altijd weinig te maken hebben met wel/niet werken. Dit soort stress heb je toch wel (of niet), of je werkt of niet. Of je moet je kinderen continu allemaal thuishouden en dus ook niet naar de psz en school laten gaan.Muntjeinmijnbroekzak schreef: ↑23-06-2018 19:57Haha, inderdaad! Broodje niet goed gesneden, boze peuter, appelstroop in haar en op broek, schoonmaken en omkleden, kijk mama ik ben verstopt achter de bank, neeneenee die sokken wil ik niet aan, poep broek, ik ben verstopt achter het gordijn, velletje tussen de rits van de jas, huilen, kusje, vastmaken op fiets, met fiets en kind Door een smalle steeg, hard fietsen door de stad want laat, weer losmaken, muts sjaal handschoenen uit, kusje, huilen, knuffel, zwaaien, en dan uiteindelijk met zweet in de bilnaad en woest haar achter bureau neerploffen. No stress!
Overigens vind ik het ophalen/avondritueel wel iets meer gedoe en geplan op opvangdagen, je hebt dan minder tijd voor bijv uitgebreid koken en we eten iets later dan op vrije dagen. Maar dat hebben we opgelost door op andere dagen voor 2x te koken en door op de opvangdagen de kinderen niet uitgebreid in bad te doen (ze zouden sowieso niet elke dag badderen wegens droge huid / eczeem). Dus met wat van dat soort oplossingen hebben we ook 's avonds wel een prettig ritme zonder stress.
zaterdag 23 juni 2018 om 20:32
Maar mijn vraag was niet zozeer vrijwilligerswerk of schoonmaakwerk (voorbeeld) maar of betaald werk - ook als dat vies of vervelend werk is - sowieso te verkiezen valt boven vrijwilligerswerk waar je misschien wel geestelijke of emotionele voldoening uit haalt. En het voorbeeld van tering naar de nering zetten en een bedrijf dat slecht loopt klinkt toch een beetje alsof er toch ook enige financiële overwegingen een rol speelden.Xanthan schreef: ↑23-06-2018 20:11Dat het nergens toe leidt tot nu toe en je er niet helemaal voot gaat is meestal gewoon een teken dat je nog niet gevonden hebt wat je echt leuk vindt. En ja, een baan in de schoonmaak of vrijwilligerswerk zou ik zeker verkiezen boven thuis zitten. Mijn moeder heeft tijdelijk schoonmaakwerk gedaan toen het met het bedrijf van mijn vader niet goed ging. Toen ik wat ouder was vond ik dat echt een inspiratiebron. Je nergens voor schamen, de tering naar de nering zetten. Nóg vind ik dat een van de meest bewonderingswaardige dingen die zij ooit gedaan heeft (buiten die periode om gedroeg ze zich als een weinig inspirerende huisvrouw).
Daar weet ik alles van.En vergis je niet in hoeveel afleiding forummen je geeft. Daar wordt je ook initiatiefloos en lui van. Niks zo makkelijk om weer even het forum te openen. Je gunt jezelf de kans niet om je te vervelen en van daaruit iets te gaan ondernemen. Verveling kan een enorme drijfveer zijn. Maar ja, dat internet tegenwoordig hè...
zaterdag 23 juni 2018 om 20:38
Lastig NYC. Maar je hebt nog een heel leven voor je hè? Ik hoop en denk dat jij op een gegeven moment ook echt wel iets vindt waarin je de voldoening vindt die je zoekt. En zo niet: je kunt je kinderen ook dingen leren juist door de zoektocht die je doormaakt, door de frustraties waar je tegenaan loopt, door de dingen die je tijdens je levensloop leert over jezelf en de maatschappij. En dan maakt het een groot verschil denk ik of je je kinderen als voorbeeld geeft dat je het allemaal wel best vindt en de hele dag in bed ligt en Netflix kijkt (om maar een extreem te noemen) of dat je zoekt naar een prettige/zinvolle invulling voor je tijd maar dat dat op de een of andere manier (nog) niet wil lukken. De uren thuis zijn dan misschien hetzelfde, maar de boodschap die je kinderen meekrijgen heel verschillend.NYC schreef: ↑23-06-2018 19:51Superleuk team doet ook veel inderdaad, of misschien soms ook zelfs dat je überhaupt de afwisseling hebt in hoe je dagen invult. Ik vind het lastig. Zeker omdat nog nooit een sollicitatiebrief tot een uitnodiging heeft geleid (sinds universitair afstuderen) en daardoor worstel ik wel vaak met de vraag: moet ik de lat lager leggen en niet uitgaan van HBO/WO of zelfs niet van MBO-niveau? Zou het me sieren desnoods schoonmaakwerk of in een boomkwekerij te gaan werken. Of werk te gaan doen wat ik wel leuk vind maar dan niet betaald? Of om me in vrijwilligersprojecten/de politiek te gaan mengen als initiatiefnemer? Het zijn bij mij vooral vragen in mijn hoofd waar ik me bezig blijf maar dat zelden tot een echt resultaat leidt en dat is er meteen zo’n nadeel aan; doordat er weinig vanaf hangt komt het ook niets echt ergens toe. Rottige baantjes bijv zeg ik zo weer op, de politieke werkgroep waar geen vaart in zit bloedt dood etc. Best lastig om je kinderen dan toch te leren om ergens voor te gaan.
zaterdag 23 juni 2018 om 20:56
Ja, daar worstel ik wel ooit mee, zoals bekend. Ook de vraag aan mijzelf bijv of het te verantwoorden is als ik vrijwillig als onderwijsassistent zou gaan werken of dat het beter is (als voorbeeld dan ook) dat ik zou laten zien: werken hoort bij een volwassen leven, dat doe je nou eenmaal. Of het nou leuk is of niet. Of het geld nou nodig is of niet. Dat zou iets moeten zijn waar je niet eens over na hoeft te denken.
En ik merk aan mijzelf dat ik daar nog niet ben op dat punt, dat gevoel dat je, man of vrouw, oud of jong, ziek of gezond, steenrijk of straatarm gewoon nou eenmaal aanpakt.
En ik merk aan mijzelf dat ik daar nog niet ben op dat punt, dat gevoel dat je, man of vrouw, oud of jong, ziek of gezond, steenrijk of straatarm gewoon nou eenmaal aanpakt.
zaterdag 23 juni 2018 om 21:15
Als ik financieel geen zorgen zou hebben zou ik mijn leven wel anders inrichten hoor. Dan zou ik willen dat we beide thuis waren bvb. Of beetje freelancen.NYC schreef: ↑23-06-2018 19:24Vind je dat laatste principieel (werken is belangrijk, misschien ook deels vanwege inkomen) of voornamelijk vanuit het voorbeeld van zinvolle levensinvulling? Een beetje lanterfantend en genietend door het leven gaan, wat wandelen, lezen, reizen, uit eten en theaterbezoek is maatschappelijk niet te verantwoorden en dan is het nog beter om voor werk te kiezen waar je geen/weinig voldoening uit haalt. Ik vind dit zó enorm lastig. Enerzijds vind ik ook dat je je eigen geneugten opzij zou moeten zetten om gewoon te werken en anderzijds denk ik soms ook: het leven is zo kort... als het niet gelukt om het waanzinnig getroffen te hebben met werk kun je die vreugde wellicht ook op een andere manier invullen. En toch hoop ik dat het voor mijn kinderen wel samenvalt, dat lijkt me het mooist en prettigst voor hen. Maar die grens voor hoeveel uur en wat voor type werk je wel zou moeten kiezen, ook als het niet per se nodig is voor FO, lastig.
Ik bedoel dat ik het goed vind dat de kinderen zien dat beide ouders werken. Maar dat is wel een beetje ook doordat ik getrouwd ben met een man. Bij jou is dat anders, jullie zijn automatisch al meer feministisch omdat jullie met twee vrouwen zijn
Daarnaast vind ik het leuk om carrière te maken.
zaterdag 23 juni 2018 om 21:16
NYC schreef: ↑23-06-2018 20:56Ja, daar worstel ik wel ooit mee, zoals bekend. Ook de vraag aan mijzelf bijv of het te verantwoorden is als ik vrijwillig als onderwijsassistent zou gaan werken of dat het beter is (als voorbeeld dan ook) dat ik zou laten zien: werken hoort bij een volwassen leven, dat doe je nou eenmaal. Of het nou leuk is of niet. Of het geld nou nodig is of niet. Dat zou iets moeten zijn waar je niet eens over na hoeft te denken.
En ik merk aan mijzelf dat ik daar nog niet ben op dat punt, dat gevoel dat je, man of vrouw, oud of jong, ziek of gezond, steenrijk of straatarm gewoon nou eenmaal aanpakt.
Jij maakt het jezelf wel erg moeilijk zeg. Wat geloof je zelf? Vindt je zelf dat werken er gewoon bij hoort? Blijkbaar niet anders zou je de vraag niet stellen.... Je zit je maar af te vragen welke boodschap je je kinderen mee wil geven, nou de boodschap waar je in gelooft! En waar je in gelooft leef je zelf automatisch voor want daar geloof je in.
Als jij gelooft dat betaald werk beter is dan vrijwilligerswerk dan zou je dat allang hebben aangepakt. En als jij gelooft in zelfontwikkeling en passies ontplooiien door andere bezigheden dan zou je dat ook wel doen.
Maar ja, blijkbaar voel jij als er geen financiele noodzaak is geen drijfveer om iets te ondernemen. Dat kan je niet leuk vinden maar dat is blijkbaar toch jouw overtuiging diep van binnen. Ik zou in jouw plaats bij een hardloopclub gaan om te beginnen en als tweede gaan werken. Betaald. Onder niveau maar wel met collega’s en doorgroeimogelijkheden. Al is het maar bij de supermarkt of koffie schenken bij het lokake makelaarskantoor. En als dat niet lukt zou ik vrijwilligerswerk zoeken in een richting waar ik blij van wordt. En natuurlijk is het zoeken en zal het niet gelijk je definitieve plek zijn (bestaat die?) maar elke erbaring, hoe kort ook, draagg bij aan weten wat je kan en wil. Maar ik ben een veertiger en heb al veel vsn die stapjes gezet dus ik kan dit makkelijk typen, ik weet inmiddels wst ik zou doen in bepaalde situaties.
Het klinkt alsof jij een beetje vast zit in cirkelredeneren en forummen. Zet een stap. Als er maar beweging klmt, dan gaat het vanzelf verder.
zaterdag 23 juni 2018 om 21:21
Ik vind niet dat werken bij het leven hoort per se. Ik vind wel dat mensen verplicht zijn aan zichzelf om zo snel mogelijk weer uit het sociaal vangnet te komen (uitkeringen etc) als ze daarin belanden.
Ik vind dat iets bijdragen aan de maatschappij bij het leven hoort. Dat is vaak betaald omdat je toch je rekeningen moet betalen.
Ik vind dat iets bijdragen aan de maatschappij bij het leven hoort. Dat is vaak betaald omdat je toch je rekeningen moet betalen.
zaterdag 23 juni 2018 om 21:24
zaterdag 23 juni 2018 om 21:25
zaterdag 23 juni 2018 om 21:26
Maar waarom verander je dat dan niet als je het zo erg vindt?NYC schreef: ↑23-06-2018 21:24Maar mijn probleem is juist dat daar waar ik zelf in geloof dat mijn kinderen dat dus (omdat ze het voor 1 deel dus meekrijgen van een ouder) zelf ook zouden kunnen gaan geloven. Vanwege die vele voorbeelden over voorleven etc. Ik baal daar echt heel erg van hoe ik in elkaar zit.
zaterdag 23 juni 2018 om 21:30
Dat is het punt. Ik begin voortdurend ergens. Maar bij niet leuk komt het punt, of dat nou na 3 jaar of al na 3 weken is, dat ik besluit het bijltje erbij neer te gooien als er ofwel geen vaart in zit of als het te weinig voldoening geeft. En daar sta ik enerzijds achter natuurlijk want anders deed ik het niet maar anderzijds vervloek ik mijzelf er om.COtweepuntnul schreef: ↑23-06-2018 21:25Verder ben ik het wel eens met Xanthan. Begin gewoon ergens. Dan merk je vanzelf wat je ervan vindt.
Ik heb geleerd wat ik wilde door dingen te doen (banen, hobby's, vrijwilligerswerk) die ik helemaal niet leuk vond. Niet leuk, wel leerzaam. Tja het leven is deels niet leuk.
zaterdag 23 juni 2018 om 21:32
Als mijn kinderen gaan leven zoals ik dat doe en hun voldoening gaan halen uit reizen, theater, museum, uit eten, literatuur lezen, wetenschappelijke literatuur lezen i.p.v. deze zelf te publiceren etc.
zaterdag 23 juni 2018 om 21:32
Wat is het bijltje er bij neergooien?NYC schreef: ↑23-06-2018 21:30Dat is het punt. Ik begin voortdurend ergens. Maar bij niet leuk komt het punt, of dat nou na 3 jaar of al na 3 weken is, dat ik besluit het bijltje erbij neer te gooien als er ofwel geen vaart in zit of als het te weinig voldoening geeft. En daar sta ik enerzijds achter natuurlijk want anders deed ik het niet maar anderzijds vervloek ik mijzelf er om.
En wat doe je daarna dan?
zaterdag 23 juni 2018 om 21:33
Je kinderen zijn hun eigen persoontje he?
Ze zeggen dat je je kinderen maar twee dingen hoeft te geven. "Roots and wings"
zaterdag 23 juni 2018 om 21:34
-
anoniem_117397 wijzigde dit bericht op 23-06-2018 22:31
Reden: Privacy
Reden: Privacy
26.22% gewijzigd
zaterdag 23 juni 2018 om 21:34
Het lijkt in hoe je het beschrijft, alsof je maar 2 keuzes hebt: niet werken of het geluk hebben een leuke baan te krijgen. Wat ik mijn kind wil meegeven is dat die leuke baan waar je voldoening uit haalt, je -doorgaans- niet 1 2 3 in de schoot komt vallen en dat je dus hard moet werken om de baan te krijgen die je wil (als het meezit). Het heeft mij jaren gekost om te zijn waar ik nu ben, met moeilijke periodes, waarbij ik het 'geluk' had dat opgeven geen optie was (financieel). Als die optie er wel wat geweest, vrees ik dat ik nu niet was geweest waar ik ben. Werk kunnen doen wat je wil, en er achter komen wat je wil, bereik je alleen door daadwerkelijk aan de slag te gaan. En nee, 'leuk' is het niet altijd, het is ook een kunst om daarmee om te gaan en verder te kunnen kijken/denken dan het moment zelf.NYC schreef: ↑23-06-2018 20:56Ja, daar worstel ik wel ooit mee, zoals bekend. Ook de vraag aan mijzelf bijv of het te verantwoorden is als ik vrijwillig als onderwijsassistent zou gaan werken of dat het beter is (als voorbeeld dan ook) dat ik zou laten zien: werken hoort bij een volwassen leven, dat doe je nou eenmaal. Of het nou leuk is of niet. Of het geld nou nodig is of niet. Dat zou iets moeten zijn waar je niet eens over na hoeft te denken.
En ik merk aan mijzelf dat ik daar nog niet ben op dat punt, dat gevoel dat je, man of vrouw, oud of jong, ziek of gezond, steenrijk of straatarm gewoon nou eenmaal aanpakt.
Dit leef ik niet voor, omdat mijn kind niet in mijn hoofd kan kijken en niet weet wat ik dagelijks doe of heb meegemaakt. Ik hoop wel dat ik hem door mijn ervaringen kan begeleiden in de weg ernaar toe.
zaterdag 23 juni 2018 om 21:36
Die is mooi!COtweepuntnul schreef: ↑23-06-2018 21:33Je kinderen zijn hun eigen persoontje he?
Ze zeggen dat je je kinderen maar twee dingen hoeft te geven. "Roots and wings"
