Relaties
alle pijlers
Dubbel gevoel naar ouders
zaterdag 7 maart 2009 om 08:58
Nu ik zelf bijna dertig word en weleens nadenk over hoe het zou zijn om kinderen te hebben, komt dit verhaal uit mijn verleden af en toe boven. Door hoe de relatie met mijn ouders in mijn puberteit was, voel ik een rare mix van genegenheid en verwijt naar mijn ouders toe.
Het komt er in het kort op neer dat mijn ouders afkeurden dat ik vriendjes had. De eerste kwam toen ik 15 was. Mijn ouders waren vreselijk ontdaan, boos, ontredderd om verschillende redenen. Zo deed hij vmbo en ik vwo, dat vonden ze vreselijk ongezond. Ik schreef brieven met hem die door mijn ouders van mijn bureau werden onderschept. Omdat er iets in stond dat ze niet beviel (een referentie aan een uitzending van GTST waarin iemand een tik op het achterwerk kreeg...) moest ik in een tirade van twee laaiende ouders onmiddellijk alle brieven tevoorschijn halen en inleveren. Omdat ik nog meer in de problemen zou komen als ik weerstand zou bieden, heb ik ze allemaal gegeven. Hier hebben ze nooit meer iets over gezegd/aan gerefereerd, en ik zag ze nooit meer terug.
Sowieso waren er vaak van dat soort tirades. Ze duurden voort tot mijn 18e, tot ik het huis uit ging en gingen altijd over hetzelfde onderwerp: mijn vriendje. Toen ik op mijn 17e mijn derde vriendje kreeg vroeg mijn moeder zich hardop af wat hij toch met zo'n afgelikte boterham moest (en ik was nog keurig maagd...).
Deze gang van zaken heb ik altijd als normaal beschouwd en verklaard doordat mijn ouders vast het beste met me voor hadden. Mijn huidige vriend schrok best van het verhaal en zei dat dit eigenlijk grenst aan geestelijke mishandeling.
Ik heb dit onderwerp een jaar of 5 geleden eens aangesneden bij mijn ouders, die zeiden zich er niks van te herinneren en dat ze zich niet konden voorstellen dat ze dat soort dingen tegen me hebben gezegd.
Herkent iemand zich in zo'n verhaal? Ik vind het moeilijk om te bepalen hoe 'gezond' mijn puberteit eigenlijk is geweest.
Het komt er in het kort op neer dat mijn ouders afkeurden dat ik vriendjes had. De eerste kwam toen ik 15 was. Mijn ouders waren vreselijk ontdaan, boos, ontredderd om verschillende redenen. Zo deed hij vmbo en ik vwo, dat vonden ze vreselijk ongezond. Ik schreef brieven met hem die door mijn ouders van mijn bureau werden onderschept. Omdat er iets in stond dat ze niet beviel (een referentie aan een uitzending van GTST waarin iemand een tik op het achterwerk kreeg...) moest ik in een tirade van twee laaiende ouders onmiddellijk alle brieven tevoorschijn halen en inleveren. Omdat ik nog meer in de problemen zou komen als ik weerstand zou bieden, heb ik ze allemaal gegeven. Hier hebben ze nooit meer iets over gezegd/aan gerefereerd, en ik zag ze nooit meer terug.
Sowieso waren er vaak van dat soort tirades. Ze duurden voort tot mijn 18e, tot ik het huis uit ging en gingen altijd over hetzelfde onderwerp: mijn vriendje. Toen ik op mijn 17e mijn derde vriendje kreeg vroeg mijn moeder zich hardop af wat hij toch met zo'n afgelikte boterham moest (en ik was nog keurig maagd...).
Deze gang van zaken heb ik altijd als normaal beschouwd en verklaard doordat mijn ouders vast het beste met me voor hadden. Mijn huidige vriend schrok best van het verhaal en zei dat dit eigenlijk grenst aan geestelijke mishandeling.
Ik heb dit onderwerp een jaar of 5 geleden eens aangesneden bij mijn ouders, die zeiden zich er niks van te herinneren en dat ze zich niet konden voorstellen dat ze dat soort dingen tegen me hebben gezegd.
Herkent iemand zich in zo'n verhaal? Ik vind het moeilijk om te bepalen hoe 'gezond' mijn puberteit eigenlijk is geweest.
zondag 8 maart 2009 om 11:30
Wat een goeie reacties allemaal! Helpt me om dingen wat meer in perspectief te zien. Fijn dat jullie je persoonlijke verhaal willen vertellen.
Wat ik erg herken in het verhaal van rastafun is dat nergens over praten. Bizarre dingen gebeurden: ik kwam stomdronken thuis en ontkende dat ik wat gedronken had. Dat moeten ze toch geroken hebben en anders had ze moeten opvallen dat ik de koelkast opende tegen mijn voorhoofd Maar er werd niet over gesproken.
Iemand schreef ook over een depressie van moeder. Mijn vader was op dat moment ook depressief. Misschien des te meer reden dat het voor mijn moeder allemaal te zwaar werd, ik weet het niet. Misschien verdiep ik me daar nog eens in, of ik aan de hand daarvan iets van hun reactie kan verklaren.
Madiken, ik heb van mijn 18e-21e geleefd met het idee dat ik geen bijzondere puberteit heb gehad. Bovendien waren er altijd ergere voorbeelden, dus ik dacht dat het wel meeviel. Mijn toenmalige vriend reageerde ook niet echt op mijn verhaal alsof het iets bijzonders was. Daarna is het eigenlijk gaan knagen toen ik beter ging nadenken over intimiteit enz. Ben ook bij een psychologe geweest die ontdekte dat er "veel zat". Maar ik dacht eigenlijk dat het in mijn vroege jeugd zat, een onveilige hechting ofzo. Daar kwam verder niet veel uit. In de loop der tijd ben ik het steeds meer gaan plaatsen. Daarom is het zo prettig hier gewoon eens andere ervaringen te horen, maar ook een stukje nuchterheid dat aansluit bij een nuchtere kant die ik zelf ook zie (die Wuiles een beetje verwoordt).
Wat ik erg herken in het verhaal van rastafun is dat nergens over praten. Bizarre dingen gebeurden: ik kwam stomdronken thuis en ontkende dat ik wat gedronken had. Dat moeten ze toch geroken hebben en anders had ze moeten opvallen dat ik de koelkast opende tegen mijn voorhoofd Maar er werd niet over gesproken.
Iemand schreef ook over een depressie van moeder. Mijn vader was op dat moment ook depressief. Misschien des te meer reden dat het voor mijn moeder allemaal te zwaar werd, ik weet het niet. Misschien verdiep ik me daar nog eens in, of ik aan de hand daarvan iets van hun reactie kan verklaren.
Madiken, ik heb van mijn 18e-21e geleefd met het idee dat ik geen bijzondere puberteit heb gehad. Bovendien waren er altijd ergere voorbeelden, dus ik dacht dat het wel meeviel. Mijn toenmalige vriend reageerde ook niet echt op mijn verhaal alsof het iets bijzonders was. Daarna is het eigenlijk gaan knagen toen ik beter ging nadenken over intimiteit enz. Ben ook bij een psychologe geweest die ontdekte dat er "veel zat". Maar ik dacht eigenlijk dat het in mijn vroege jeugd zat, een onveilige hechting ofzo. Daar kwam verder niet veel uit. In de loop der tijd ben ik het steeds meer gaan plaatsen. Daarom is het zo prettig hier gewoon eens andere ervaringen te horen, maar ook een stukje nuchterheid dat aansluit bij een nuchtere kant die ik zelf ook zie (die Wuiles een beetje verwoordt).
zondag 8 maart 2009 om 11:34
Oja dat werd ook nog genoemd, hoe ga ik straks met eigen kinderen om als ik die krijg? Geloof dat ik daar wel nuchter in sta. Zou gewoon proberen het zo goed mogelijk te doen als ieder ander, en fouten horen daarbij. Zou wel alert zijn voor als dingen echt uit de hand lopen of ik de wanhoop nabij zou zijn, omdat ik weet dat het op lange termijn gevolgen kan hebben voor mijn kind.
zondag 8 maart 2009 om 12:24
Zo hee...wat een herkenning hier in dit topic. Precies waar ik mee worstel. Uiteraard heb ik weer een ander verhaal met andere gebeurtenissen in mijn jeugd, maar ik herken heel erg de lijn van ouders/opvoeders die liever nergens meer over praten cq niets meer weten en/of het heel anders ervaren hebben.
Ik ben er van overtuigd dat zij het beste met mij voor hadden, op basis van de tijdgeest van toen, de kennis die zij toen hadden en op basis wat zij zelf wel en niet meegekregen hebben in hun opvoeding.
Ik snap dat allemaal, ben het er zelfs mee eens. En dat is mijn valkuil. Want daardoor kan ik niet loskomen van die noodzaak van hun erkenning. Die ik nooit ga krijgen, daar ben ik inmiddels wel achter, na vele onbevredigende gesprekken die alleen maar verdriet pijn en verwarring opleverden. Zowel bij mezelf als bij mijn moeder.
Maar ik kan mezelf dus ook niet erkennen; ik neem mijn eigen pijn feitelijk niet serieus doordat ik het vanuit hun standpunt gezien met hun eens ben. Ik durf ook echt niet los te breken of de hel te laten losbarsten, want dat kan ik voor mijn gevoel niet maken, dat zou de ultieme trap na zijn en dat hebben ze niet verdiend…ze hebben toch ook zoveel voor mij gedaan?
Maar toch voel ik de pijn wel degelijk en krijg ook steeds meer last van het feit dat ik altijd maar erkenning van buitenaf nodig heb om me goed te voelen. Ook word ik voortdurend heen en weer geslingerd tussen dat dubbele gevoel naar mijn moeder & co toe: enerzijds boos en gekwetst, anderzijds begripvol en zo van “dat kan ik niet maken”.
Sensy, jij verwoordt precies wat ik denk dat ook voor mij geldt: .
quote:Sensy12 schreef op 07 maart 2009 @ 10:56:
Het "grappige" is dat wat je toen niet van je ouders kreeg, nu ook niet zult krijgen maar dat je het zelf zult moeten vinden. In jezelf. Het begint er mee dat je voor jezelf volledig erkent hoe pijnlijk die periode was. Wat het met je gedaan heeft. Maar ook tegelijkertijd je realiseren dat je ouders vanuit hun eigen overtuigingen dachten dat ze 'gelijk' hadden. Je mag die overtuigingen gerust teruggeven. Die zijn niet van jou maar van hun.
Ik zou graag van “ervaringsdeskundigen” horen hoe jullie dit hebben gedaan. Ik moet hier zelf ook doorheen maar ik weet simpelweg niet hoe. Ik heb op dit moment nog te veel angst om het los te laten om mijn moeder & co teleur te stellen.
Groetjes,
Ik ben er van overtuigd dat zij het beste met mij voor hadden, op basis van de tijdgeest van toen, de kennis die zij toen hadden en op basis wat zij zelf wel en niet meegekregen hebben in hun opvoeding.
Ik snap dat allemaal, ben het er zelfs mee eens. En dat is mijn valkuil. Want daardoor kan ik niet loskomen van die noodzaak van hun erkenning. Die ik nooit ga krijgen, daar ben ik inmiddels wel achter, na vele onbevredigende gesprekken die alleen maar verdriet pijn en verwarring opleverden. Zowel bij mezelf als bij mijn moeder.
Maar ik kan mezelf dus ook niet erkennen; ik neem mijn eigen pijn feitelijk niet serieus doordat ik het vanuit hun standpunt gezien met hun eens ben. Ik durf ook echt niet los te breken of de hel te laten losbarsten, want dat kan ik voor mijn gevoel niet maken, dat zou de ultieme trap na zijn en dat hebben ze niet verdiend…ze hebben toch ook zoveel voor mij gedaan?
Maar toch voel ik de pijn wel degelijk en krijg ook steeds meer last van het feit dat ik altijd maar erkenning van buitenaf nodig heb om me goed te voelen. Ook word ik voortdurend heen en weer geslingerd tussen dat dubbele gevoel naar mijn moeder & co toe: enerzijds boos en gekwetst, anderzijds begripvol en zo van “dat kan ik niet maken”.
Sensy, jij verwoordt precies wat ik denk dat ook voor mij geldt: .
quote:Sensy12 schreef op 07 maart 2009 @ 10:56:
Het "grappige" is dat wat je toen niet van je ouders kreeg, nu ook niet zult krijgen maar dat je het zelf zult moeten vinden. In jezelf. Het begint er mee dat je voor jezelf volledig erkent hoe pijnlijk die periode was. Wat het met je gedaan heeft. Maar ook tegelijkertijd je realiseren dat je ouders vanuit hun eigen overtuigingen dachten dat ze 'gelijk' hadden. Je mag die overtuigingen gerust teruggeven. Die zijn niet van jou maar van hun.
Ik zou graag van “ervaringsdeskundigen” horen hoe jullie dit hebben gedaan. Ik moet hier zelf ook doorheen maar ik weet simpelweg niet hoe. Ik heb op dit moment nog te veel angst om het los te laten om mijn moeder & co teleur te stellen.
Groetjes,
zondag 8 maart 2009 om 12:27
Ik heb ook een heel ander beeld van hoe ik als kind was en hoe mijn ouders mij vonden. Via via heb ik vernomen dat ze mij laatst op een familiebijeenkomst nog een lastige puber genoemd hebben... Ik zou me voorstellen als ze me een lastige volwassene zouden vinden, omdat ik nu ook echt in opstand ben gekomen tegen ze. Vroeger was ik stil, bescheiden, verlegen. Ik wilde geen confrontaties, dus ging het gevecht niet aan over vriendjes, uitgaan en vakanties alleen. Ik was zo bang om op mezelf te wonen omdat mij vertelt werd wat er allemaal mis kon gaan. Mijn vader had er vooral een handje van om te zeggen wat ik vooral NIET moest doen. Bijv dat ik niet elke dag heel veel snoep ging eten zodat ik heel dik zou worden of mij een onbereikbaar maandbudget voorspiegelen (ik zou dan een startsalaris van 2000 gulden moeten hebben, terwijl ik maar 1200 gulden netto verdiende). Op een begeven moment ben ik weer gaan studeren en moest ik op mezelf wonen. In het begin was het afschuwelijk; ik vertrouwde niemand, want zo was dat mij geleerd. De Slechte Buitenwereld, waar mannen alleen uit zijn op sex, vriendinnen op geld, etcetera. Maar dat bleek niet zo te zijn... en ik bloeide op. Durfde zelf te reizen naar het buitenland, een studie daar te volgen, relaties aan te gaan, een keer wel duidelijk mijn standpunt naar buiten brengen en een ruzie riskeren: ik ging leven. Dit werd al helemaal niet gewaardeerd. Ik had andere inzichten gekregen en dingen waren niet meer zwart-wit. Niet alles was zoals in de Telegraaf en Elsevier werd omschreven (twee eikpunten bij mijn ouders thuis) maar er waren meer kanten aan een verhaal en soms zelfs zo dat je geen duidelijk standpunt in kon nemen. Ik kreeg rust met hoe ik was. Misschien niet de allerslimste (al bleek ik wel slimmer te zijn dan het idee dat mijn ouders me gaven), niet de allerslankste, niet de allermooiste, maar wel leuk genoeg om vrienden te hebben en een relatie. En ik mocht fouten maken, zonder daar met tien keer sorry voor bij mijn ouders in het krijt te staan omdat ik tegen hun advies in, of zonder hen advies te vragen een beslissing had genomen.
Ik wil niet zo'n ouder zijn. Laatst zag ik een Gothic meisje lopen en ik kon mijn ogen er niet vanaf houden; mijn ouders hadden me -als het mogelijk was- in een gekkenhuis op laten sluiten als ik alleen maar 1 iets zoals zij in mijn uiterlijk had veranderd (zware kohl make up of die kisten) en ik realiseerde me ook dat ik mijn dochter schitterend vind zoals ze is, maar haar ook prachtig zou vinden als ze punk, gothic, kak of whatever zou zijn, omdat ze is wie ze is. Dat is best raar om je te realiseren als je zelf in een heel strak stramien bent opgegroeid omdat je aan een norm moet voldoen, maar waar je helemaal niet aan voldoet en wat je ook steeds duidelijk gemaakt wordt.
Nu vind ik mijn ouders eerder zielig dat ze die liefde niet kunnen voelen. Dat ze zelf blijkbaar ook in een stramien zitten, al ben ik er bijna van overtuigd dat zij zichzelf helemaal geweldig vinden. No doubt, hebben ze. Ik kan er niet met ze over praten en ik kon er ook niet mee leven, dus hebben we geen contact meer.
Ik wil niet zo'n ouder zijn. Laatst zag ik een Gothic meisje lopen en ik kon mijn ogen er niet vanaf houden; mijn ouders hadden me -als het mogelijk was- in een gekkenhuis op laten sluiten als ik alleen maar 1 iets zoals zij in mijn uiterlijk had veranderd (zware kohl make up of die kisten) en ik realiseerde me ook dat ik mijn dochter schitterend vind zoals ze is, maar haar ook prachtig zou vinden als ze punk, gothic, kak of whatever zou zijn, omdat ze is wie ze is. Dat is best raar om je te realiseren als je zelf in een heel strak stramien bent opgegroeid omdat je aan een norm moet voldoen, maar waar je helemaal niet aan voldoet en wat je ook steeds duidelijk gemaakt wordt.
Nu vind ik mijn ouders eerder zielig dat ze die liefde niet kunnen voelen. Dat ze zelf blijkbaar ook in een stramien zitten, al ben ik er bijna van overtuigd dat zij zichzelf helemaal geweldig vinden. No doubt, hebben ze. Ik kan er niet met ze over praten en ik kon er ook niet mee leven, dus hebben we geen contact meer.
zondag 8 maart 2009 om 13:09
quote:Flow88 schreef op 08 maart 2009 @ 12:24:
Ik ben er van overtuigd dat zij het beste met mij voor hadden, op basis van de tijdgeest van toen, de kennis die zij toen hadden en
(...)
Ik snap dat allemaal, ben het er zelfs mee eens. En dat is mijn valkuil. Want daardoor kan ik niet loskomen van die noodzaak van hun erkenning. Die ik nooit ga krijgen, daar ben ik inmiddels wel achter, (...)
Maar ik kan mezelf dus ook niet erkennen; ik neem mijn eigen pijn feitelijk niet serieus doordat ik het vanuit hun standpunt gezien met hun eens ben. Ik durf ook echt niet los te breken of de hel te laten losbarsten, want dat kan ik voor mijn gevoel niet maken, dat zou de ultieme trap na zijn en dat hebben ze niet verdiend�ze hebben toch ook zoveel voor mij gedaan?
Oeioei, wat herkenbaar. Bij mij heerst nu een censuur, er wordt niet gesproken over waar ik nu nog vragen over heb. Omdat ik weet dat ik veel overhoop ga halen. En omdat mijn ouders eerder hebben aangegeven hiervan niks meer te herinneren. Oftewel: ik ben harder gaan twijfelen of mijn rotgevoel wel terecht was of alleen mijn gekleurde blik? Ergo: als ik erover begin zal ik hun beleving overhoop halen en ze pijn doen. Wat een herkenning...
Ik ben er van overtuigd dat zij het beste met mij voor hadden, op basis van de tijdgeest van toen, de kennis die zij toen hadden en
(...)
Ik snap dat allemaal, ben het er zelfs mee eens. En dat is mijn valkuil. Want daardoor kan ik niet loskomen van die noodzaak van hun erkenning. Die ik nooit ga krijgen, daar ben ik inmiddels wel achter, (...)
Maar ik kan mezelf dus ook niet erkennen; ik neem mijn eigen pijn feitelijk niet serieus doordat ik het vanuit hun standpunt gezien met hun eens ben. Ik durf ook echt niet los te breken of de hel te laten losbarsten, want dat kan ik voor mijn gevoel niet maken, dat zou de ultieme trap na zijn en dat hebben ze niet verdiend�ze hebben toch ook zoveel voor mij gedaan?
Oeioei, wat herkenbaar. Bij mij heerst nu een censuur, er wordt niet gesproken over waar ik nu nog vragen over heb. Omdat ik weet dat ik veel overhoop ga halen. En omdat mijn ouders eerder hebben aangegeven hiervan niks meer te herinneren. Oftewel: ik ben harder gaan twijfelen of mijn rotgevoel wel terecht was of alleen mijn gekleurde blik? Ergo: als ik erover begin zal ik hun beleving overhoop halen en ze pijn doen. Wat een herkenning...
zondag 8 maart 2009 om 13:21
quote:LouiseP schreef op 08 maart 2009 @ 12:27:
als je zelf in een heel strak stramien bent opgegroeid omdat je aan een norm moet voldoen, maar waar je helemaal niet aan voldoet en wat je ook steeds duidelijk gemaakt wordt.
Oh, wat heerlijk om op dit topic terecht te komen......zoveel erkenning!!
Dat bovenstaande is het exact!! Ja, en die ijkpunten, de Telegraaf en de Elsevier
Ook dat nog in de jaren 50 leven (30, 40, 50 jaar terug...) en verwachten dat ik ook zo moet denken.....
Zó blij dat ik me zo anders heb opgesteld in het leven.....gelukkig was ik vrij jong het huis uit....
Ik ben er klaar mee. Ik weet dat ze nooit zullen veranderen, nooit mijn standpunt zullen inzien, en ook nooit erover willen praten.....
negatieve dingen worden niet besproken in mijn ouders' huis....
zij weten het allemaal beter (en omdat ze allebei maatschappelijk geslaagd zijn, hebben ze ook geen reden om anders te denken).
Maar het is heel vreemd. Ze zijn nu oud en hulpbehoevend, m'n moeder is aan het dementeren. Nu kijk ik en denk "heb ik me ZO erg laten beinvloeden door haar??"(hem).......(zo haar afkeuring heb "overgenomen".....)
vriendjes deugden ook nooit....(en nog steeds niet). Geeneen van m'n familie was op m'n huwelijk...en toen ik ging scheiden zei m'n (nasty) zus, "Zei het toch?"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik ben al LANG volwassen maar nog meent mijn familie mij te moeten vertellen hoe ik m'n leven moet leiden.....
(geen wonder dat ik in een ander land dan hun woon...!)
Ik zelf ben moeder en heb vanaf dag 1 hem laten weten dat ie het allerbelangrijkste is in mijn leven. Elke dag weet ie dat ie gewaardeerd en geliefd is (niet dat ik geen fouten gemaakt heb, verre van dat!!). Maar hij staat erg zelfverzekerd in het leven en met veel meer confidence dan ik ooit had op die leeftijd......
Sommige verhalen zijn echt erg!! voor jullie allemaal!!
(en dat van die koffer is helemaal belachelijk!! )
als je zelf in een heel strak stramien bent opgegroeid omdat je aan een norm moet voldoen, maar waar je helemaal niet aan voldoet en wat je ook steeds duidelijk gemaakt wordt.
Oh, wat heerlijk om op dit topic terecht te komen......zoveel erkenning!!
Dat bovenstaande is het exact!! Ja, en die ijkpunten, de Telegraaf en de Elsevier
Ook dat nog in de jaren 50 leven (30, 40, 50 jaar terug...) en verwachten dat ik ook zo moet denken.....
Zó blij dat ik me zo anders heb opgesteld in het leven.....gelukkig was ik vrij jong het huis uit....
Ik ben er klaar mee. Ik weet dat ze nooit zullen veranderen, nooit mijn standpunt zullen inzien, en ook nooit erover willen praten.....
negatieve dingen worden niet besproken in mijn ouders' huis....
zij weten het allemaal beter (en omdat ze allebei maatschappelijk geslaagd zijn, hebben ze ook geen reden om anders te denken).
Maar het is heel vreemd. Ze zijn nu oud en hulpbehoevend, m'n moeder is aan het dementeren. Nu kijk ik en denk "heb ik me ZO erg laten beinvloeden door haar??"(hem).......(zo haar afkeuring heb "overgenomen".....)
vriendjes deugden ook nooit....(en nog steeds niet). Geeneen van m'n familie was op m'n huwelijk...en toen ik ging scheiden zei m'n (nasty) zus, "Zei het toch?"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik ben al LANG volwassen maar nog meent mijn familie mij te moeten vertellen hoe ik m'n leven moet leiden.....
(geen wonder dat ik in een ander land dan hun woon...!)
Ik zelf ben moeder en heb vanaf dag 1 hem laten weten dat ie het allerbelangrijkste is in mijn leven. Elke dag weet ie dat ie gewaardeerd en geliefd is (niet dat ik geen fouten gemaakt heb, verre van dat!!). Maar hij staat erg zelfverzekerd in het leven en met veel meer confidence dan ik ooit had op die leeftijd......
Sommige verhalen zijn echt erg!! voor jullie allemaal!!
(en dat van die koffer is helemaal belachelijk!! )
zondag 8 maart 2009 om 14:30
De twijfel of mijn rotgevoel over vroeger wel of niet terecht is, is denk ik een van de redenen dat ik dit zo lang heb laten woekeren. (Ik ben overigens 38 dus loop al wat langer rond met dit issue)
Diep vanbinnen bij mij zit de (overgenomen?) overtuiging dat mijn rotgevoel niet terecht is en dat het er daarom dus niet mag zijn. Het punt is helaas dat dit rotgevoel -terecht of niet- er nu eenmaal wel ís. En het gaat ook niet vanzelf weg. En ik heb er last van.
Het uit zich in bijv. in een innerlijk gebrek aan eigenwaarde, niet voor mezelf gaan staan, dat ik er niet mag zijn, onvoldoende vertrouwen in mezelf. I
I
k heb wel de "mazzel" dat ik deze gevoelens goed kan verbergen, en voor mensen die mij oppervlakkig kennen juist helemaal niet overkom als iemand met weinig zelfvertrouwen. De meesten zouden dit ook niet geloven en die illusie houd ik dan ook graag in stand
Gevolg is wel dat ik altijd vrij eenzaam ben geweest met dit gevoel en dat het voor anderen, incl moeder & co dan ook onbegrijpelijk is dat ik dit gevoel heb.
Het advies van mijn moeder & co is om me te focussen op het positieve uit mijn jeugd en op de goede dingen in mijn leven, en mezelf niet ongelukkig te maken door te wroeten in het verleden. Want het verleden kun je toch niet veranderen (en ook dit vind ik wederom heel logisch en waar allemaal)
Maar het frappante is dat ik die nare gevoelens van het gebrek aan erkenning juist sterker ga voelen naarmate die goede dingen in mijn leven beter werden (relatie, carriere, huis, auto etc).
Ik heb die gevoelens dus altijd goed kunnen wegstoppen en ook wel in mijn voordeel kunnen gebruiken als drive om dingen te bereiken.
Nu terugkijkend voelt het een beetje alsof al dat drukke gedoe en geren in mijn leven een soort “uitstel van executie” is geweest om mijn gevoel te overstemmen.
Maar nu komt het toch weer bovendrijven…
Diep vanbinnen bij mij zit de (overgenomen?) overtuiging dat mijn rotgevoel niet terecht is en dat het er daarom dus niet mag zijn. Het punt is helaas dat dit rotgevoel -terecht of niet- er nu eenmaal wel ís. En het gaat ook niet vanzelf weg. En ik heb er last van.
Het uit zich in bijv. in een innerlijk gebrek aan eigenwaarde, niet voor mezelf gaan staan, dat ik er niet mag zijn, onvoldoende vertrouwen in mezelf. I
I
k heb wel de "mazzel" dat ik deze gevoelens goed kan verbergen, en voor mensen die mij oppervlakkig kennen juist helemaal niet overkom als iemand met weinig zelfvertrouwen. De meesten zouden dit ook niet geloven en die illusie houd ik dan ook graag in stand
Gevolg is wel dat ik altijd vrij eenzaam ben geweest met dit gevoel en dat het voor anderen, incl moeder & co dan ook onbegrijpelijk is dat ik dit gevoel heb.
Het advies van mijn moeder & co is om me te focussen op het positieve uit mijn jeugd en op de goede dingen in mijn leven, en mezelf niet ongelukkig te maken door te wroeten in het verleden. Want het verleden kun je toch niet veranderen (en ook dit vind ik wederom heel logisch en waar allemaal)
Maar het frappante is dat ik die nare gevoelens van het gebrek aan erkenning juist sterker ga voelen naarmate die goede dingen in mijn leven beter werden (relatie, carriere, huis, auto etc).
Ik heb die gevoelens dus altijd goed kunnen wegstoppen en ook wel in mijn voordeel kunnen gebruiken als drive om dingen te bereiken.
Nu terugkijkend voelt het een beetje alsof al dat drukke gedoe en geren in mijn leven een soort “uitstel van executie” is geweest om mijn gevoel te overstemmen.
Maar nu komt het toch weer bovendrijven…
maandag 9 maart 2009 om 00:24
[quote]LouiseP schreef op 08 maart 2009 @ 12:27:
Nu vind ik mijn ouders eerder zielig dat ze die liefde niet kunnen voelen.
Dit doet me denken aan wat mijn dochter eens zei tegen mijn ouders:"Jullie weten niet wat jullie missen doordat je onze moeder, jullie kind, niet eens echt kent!."
Doet me goed en het verbaast me zeer dat mijn kinderen veel en veel meer kunnen zeggen tegen mijn ouders dan dat ik kan (en misschien vaak niet eens durf omdat dat kindgevoel van vroeger nog steeds aanwezig is: je mond dicht houden.....anders ben je een stout kind).
Toch triest dat alles wat je als kind door- en meemaakt zoveel impact heeft dat het zowat de helft van je leven kost hier voor jezelf mee leert omgaan en je je eigen beeld van jezelf positief ziet en dit ook gelooft.
Nu vind ik mijn ouders eerder zielig dat ze die liefde niet kunnen voelen.
Dit doet me denken aan wat mijn dochter eens zei tegen mijn ouders:"Jullie weten niet wat jullie missen doordat je onze moeder, jullie kind, niet eens echt kent!."
Doet me goed en het verbaast me zeer dat mijn kinderen veel en veel meer kunnen zeggen tegen mijn ouders dan dat ik kan (en misschien vaak niet eens durf omdat dat kindgevoel van vroeger nog steeds aanwezig is: je mond dicht houden.....anders ben je een stout kind).
Toch triest dat alles wat je als kind door- en meemaakt zoveel impact heeft dat het zowat de helft van je leven kost hier voor jezelf mee leert omgaan en je je eigen beeld van jezelf positief ziet en dit ook gelooft.
donderdag 12 maart 2009 om 08:03
Allemaal erg bedankt voor jullie verhalen. Het helpt dingen in verhouding te zien. Gelukkig kan ik het bij mijn vriend kwijt en een goede vriendin weet er ook van. Ik lees ook wel verhalen die een stuk verder gaan dan het mijne.
Je neemt zeker dingen uit je jeugd mee in je verdere leven en soms blijven er dingen over waar je mee blijft worstelen. Belangrijk is om van jezelf te leren houden en goed voor jezelf blijven zorgen.
Ik laat het nu even bezinken (zijn wat andere dingen in de familie die even de aandacht vergen nu) en zal het gesprek nog eens op een luchtige manier proberen te openen bij mijn ouders. Gewoon benieuwd naar hun kant van het verhaal.
Veel sterkte allemaal!
Je neemt zeker dingen uit je jeugd mee in je verdere leven en soms blijven er dingen over waar je mee blijft worstelen. Belangrijk is om van jezelf te leren houden en goed voor jezelf blijven zorgen.
Ik laat het nu even bezinken (zijn wat andere dingen in de familie die even de aandacht vergen nu) en zal het gesprek nog eens op een luchtige manier proberen te openen bij mijn ouders. Gewoon benieuwd naar hun kant van het verhaal.
Veel sterkte allemaal!
