Relaties
alle pijlers
Hoe pak ik dit aan
woensdag 7 februari 2018 om 09:21
Beste Viva dames,
*deel van de op weggehaald*, reageerders weten waarom
wat is dan het probleem en wat is mijn vraag
Ik wil nu mijn leven opbouwen, het is heel lastig want ik ben alleen en bang dat hij me vind. Ik heb mijn hele leven mezelf onzichtbaar gemaakt want dat is wat een 'braaf meisje' doet. En nu weet ik dus niet hoe ik 'normaal' moet leven. Ik ben nog nooit met een vriendin koffie gaan drinken, heb nog nooit een collega bij mij thuis uitgenodigd. Ik weet simpelweg niet hoe het moet. En daar zit dus mijn vraag: hoe moet het? Wat moet ik doen, stap ik gewoon op iemand af en zeg ik 'joh straks ergens koffie drinken?' en wat zeg ik dan als die persoon 'nee' zegt, of nog lastiger 'ja'? of wacht ik tot iemand mij vraagt? En hoe doe ik dat? Ik ben er heel erg goed in mezelf op de achtergrond te zetten, iedereen vergeet meestal dat ik er ook ben, dus meestal word ik niet gevraagd. In elk geval, elke tip is welkom.
Het klinkt voor jullie misschien als een non-probleem want jullie vinden dit sort dingen misschien vanzelf sprekend, maar ik dus niet. Ik ben al door hel gegaan om te vluchten van mijn man en een normaal leven te leiden, en nu weet ik dus niet hoe dat moet.
Bedankt voor het lezen, ik begrijp dat het een flinke lap tekst is, sorry daarvoor, ik probeer kort te zijn maar het is nogal een complexe situatie.
*deel van de op weggehaald*, reageerders weten waarom
wat is dan het probleem en wat is mijn vraag
Ik wil nu mijn leven opbouwen, het is heel lastig want ik ben alleen en bang dat hij me vind. Ik heb mijn hele leven mezelf onzichtbaar gemaakt want dat is wat een 'braaf meisje' doet. En nu weet ik dus niet hoe ik 'normaal' moet leven. Ik ben nog nooit met een vriendin koffie gaan drinken, heb nog nooit een collega bij mij thuis uitgenodigd. Ik weet simpelweg niet hoe het moet. En daar zit dus mijn vraag: hoe moet het? Wat moet ik doen, stap ik gewoon op iemand af en zeg ik 'joh straks ergens koffie drinken?' en wat zeg ik dan als die persoon 'nee' zegt, of nog lastiger 'ja'? of wacht ik tot iemand mij vraagt? En hoe doe ik dat? Ik ben er heel erg goed in mezelf op de achtergrond te zetten, iedereen vergeet meestal dat ik er ook ben, dus meestal word ik niet gevraagd. In elk geval, elke tip is welkom.
Het klinkt voor jullie misschien als een non-probleem want jullie vinden dit sort dingen misschien vanzelf sprekend, maar ik dus niet. Ik ben al door hel gegaan om te vluchten van mijn man en een normaal leven te leiden, en nu weet ik dus niet hoe dat moet.
Bedankt voor het lezen, ik begrijp dat het een flinke lap tekst is, sorry daarvoor, ik probeer kort te zijn maar het is nogal een complexe situatie.
anoniem_364100 wijzigde dit bericht op 10-02-2018 08:40
43.67% gewijzigd
donderdag 19 juli 2018 om 12:03
Door de dag kan ik het aardig aan, maar inderdaad in de nacht, als ik eenmaal gedroomd heb kan ik niet meer slapen. Ik rationaliseer mezelf dan wel uit de situatie (niets aan de hand, gewoon gedroomd) maar het gevoel gaat niet weg. Mijn hele lijf staat dan stijf van de adrenaline, ik krijg er daarna ook echt spierpijn van. Ik heb al vanalles geprobeerd, sta midden in de nacht onder de douche, iets eten, boekje lezen, wandeling maken. Meestal eindigt het met dat ik maar een beetje door de wijk wandel, want lopen lijkt te helpen, dan krijg ik mijn ademhaling onder controle en voel ik me niet zo opgesloten en heb ik verschillende geluiden en geuren en dat helpt. Het lijkt dan net of ik er eigenlijk qua denken niet meer mee bezig ben, want ik dwing mezelf om te stoppen erover na te denken, maar dat mijn lichaam dus niet meewerkt.GenieInABottle schreef: ↑19-07-2018 11:58Hey, die boosheid is goed nieuws!! Dat hoort er ook bij.
Wat mij hielp (wel even een totaal andere situatie) is dat ik me best over mag laten overspoelen, machteloos en bang mag voelen. Heel bewust laten gebeuren. En een wekkertje wat me na 15 minuten aangeeft dat ik nu weer mijn gedachten om mag draaien. En juist doordat ik het laat gebeuren, kan het me niet meer overvallen. Nu voel ik de momenten aankomen, kan ik ze snel oppakken en een plek geven. Ik kan het dan makkelijk omdraaien.
En alles op jouw tempo. Heb je manieren om jezelf weer tot rust te brengen en weer in slaap?
En je mantra is sterk, net als jij!!
Het levert verder wel leuk contact op in de wijk, want vanaf 5 uur ongeveer kom ik heel veel wijk-genoten met hond tegen.
donderdag 19 juli 2018 om 13:54
Lieverd tochpuddinkje schreef: ↑19-07-2018 12:03Door de dag kan ik het aardig aan, maar inderdaad in de nacht, als ik eenmaal gedroomd heb kan ik niet meer slapen. Ik rationaliseer mezelf dan wel uit de situatie (niets aan de hand, gewoon gedroomd) maar het gevoel gaat niet weg. Mijn hele lijf staat dan stijf van de adrenaline, ik krijg er daarna ook echt spierpijn van. Ik heb al vanalles geprobeerd, sta midden in de nacht onder de douche, iets eten, boekje lezen, wandeling maken. Meestal eindigt het met dat ik maar een beetje door de wijk wandel, want lopen lijkt te helpen, dan krijg ik mijn ademhaling onder controle en voel ik me niet zo opgesloten en heb ik verschillende geluiden en geuren en dat helpt. Het lijkt dan net of ik er eigenlijk qua denken niet meer mee bezig ben, want ik dwing mezelf om te stoppen erover na te denken, maar dat mijn lichaam dus niet meewerkt.
Het levert verder wel leuk contact op in de wijk, want vanaf 5 uur ongeveer kom ik heel veel wijk-genoten met hond tegen.
Je rationaliseert, en dat doe je op diverse manieren. Wist je dat er technieken bestaan die je helpen om juist te leren je gevoel meer te controleren en te veranderen? Dat ratio gedeelte zit wel snor. Het zou wel heel fijn zijn als je ook bewust het gevoel kon sturen. En dat kan. Ik kan je laten ervaren hoe je dit binnen enkele tellen kunt doen. En met mij vele anderen. Nou ja, mocht je hier meer over willen weten, je weet me te vinden.
Wel leuk die contacten zo! Ik heb een hond met wie ik altijd vroeg uit de veren ben. Alleen zoek ik juist gebieden op waar ik niemand tegen kom. Heerlijk genieten van de rust, een loslopende hond die ik niet echt in de gaten hoef te houden (ze komt naar mij toe als er iemand aan komt), de nachtdieren die net zijn gaan slapen, de dagdieren die nog niet wakker zijn, de geuren van de ochtend, jammie.
Ik ken dan wel elke krantenbezorger, verpleegkundige die vroeg begint en dat soort pluimage.
donderdag 19 juli 2018 om 20:13
Lieve meid, moet je niet gewoon toch naar een psycholoog voor wat hulp met je angsten en om je trauma's te verwerken?
Slecht slapen, stressklachten, daar moet je toch niet mee door blijven lopen... Ga ajb met iemand praten, dan kan je het in elk geval een keer delen en een trauma therapeut kan je helpen met de gevoelens die nu toch weer omhoog komen (logisch)
Dat je huisarts niet wist waarheen hij/zij moest verwijzen vind ik een beetje zwak, ja eerwraak en dat soort dingen is heel specifiek, maar trauma verwerking moet in elke beetje grote woonplaats wel te vinden zijn...
Je bent super sterk hoor zo in je eentje, dat is heel duidelijk, maar een fijne therapeut kan je ook zoveel geven!
My 2 cents
Slecht slapen, stressklachten, daar moet je toch niet mee door blijven lopen... Ga ajb met iemand praten, dan kan je het in elk geval een keer delen en een trauma therapeut kan je helpen met de gevoelens die nu toch weer omhoog komen (logisch)
Dat je huisarts niet wist waarheen hij/zij moest verwijzen vind ik een beetje zwak, ja eerwraak en dat soort dingen is heel specifiek, maar trauma verwerking moet in elke beetje grote woonplaats wel te vinden zijn...
Je bent super sterk hoor zo in je eentje, dat is heel duidelijk, maar een fijne therapeut kan je ook zoveel geven!
My 2 cents
vrijdag 20 juli 2018 om 09:45
Mieremuis en Genie, ik heb vannacht (wandelend door de wijk dus) even nagedacht over wat jullie zeggen, en ik denk dat ik inderdaad eens langzaam moet gaan duwen bij huisarts om me toch ergens heen te laten doorverwijzen. Ik ben heel hard bezig geweest met alles op orde krijgen, vluchten, niet gevonden worden, een huis vinden, dat huis inrichten etc. Altijd met de gedachte van 'als ik dit nou allemaal geregeld heb dan komt het goed'. En het komt ook vast wel goed, alleen merk ik dat ik er inderdaad toch nog wel allemaal tegenaan loop. Het zou eigenlijk super zonde zijn als ik zo hard mijn best doe en dit blijft spelen.
Ik vind het wel een beetje eng, maar als het toch niets is kan ik natuurlijk altijd stoppen.
Mijn plan is dus terug te gaan naar de huisarts en te zeggen dat hij dan maar moet zoeken naar waar hij me wel heen kan verwijzen. Ik weet ook niet zo goed waar ik om moet vragen, want ik ben niet thuis in die wereld.
In de vrouwenopvang werd voornamelijk gekeken naar wat ik NU nodig had en werd minder op lange termijn geredeneerd (wat ook logisch is). Moet ik gewoon vragen naar een willekeurige psycholoog? of naar iets specifieks? Enige wat ik weet (dat is gecheckt bij de vrouwenopvang) is dat ik geen geschikte kandidaat voor EMDR ben.
Ik moet alleen even gaan uitzoeken hoe het dan zit met de verzekering want daar zijn wat hobbels.
Wat wel leuk is (want zoals eerder gezegd, ik heb last van de situatie maar ik wil toch leuke dingen doen) is dat ik ga kamperen. Dames van mijn handwerkgroepje gaan elk jaar kamperen en ik mag mee.
Nu is natuurlijk het probleem dat ik geen idee heb hoe ik moet kamperen, ik ben nog nooit op vakantie geweest (nou is vakantie ook een groot woord want we gaan een lang weekend in Nederland). Tent is geregeld, slaapzak en matje ook. Voor de rest neem ik aan dat het gewoon wat aanmodderen op zo'n camping is? Het zijn allemaal vrouwen van rond mijn leeftijd en rustige mensen, dus geen wilde plannen zeg maar.
Eigenlijk vind ik het wel spannend en dus ook heel leuk. Ik had gezegd dat ik nooit gekampeerd had, dus iedereen is bereid te helpen met wat ik mee moet nemen etc. Dus dat komt wel goed.
Man-van-werk appte nog om af te spreken als hij terug was van vakantie, maar heb daar dus tegen gezegd dat dat kon maar pas als ik terug was van kamperen.
Ik ben er niet eens zenuwachtig over, ik vind het alleen maar leuk en spannend. Hoewel ik dus gestressed ben over de situatie vind ik het echt heel stoer van mezelf, een jaar geleden lag ik in het ziekenhuis en precies een jaar later zit ik op een camping. Het gaat toch eigenlijk heel erg snel…..
Ik vind het wel een beetje eng, maar als het toch niets is kan ik natuurlijk altijd stoppen.
Mijn plan is dus terug te gaan naar de huisarts en te zeggen dat hij dan maar moet zoeken naar waar hij me wel heen kan verwijzen. Ik weet ook niet zo goed waar ik om moet vragen, want ik ben niet thuis in die wereld.
In de vrouwenopvang werd voornamelijk gekeken naar wat ik NU nodig had en werd minder op lange termijn geredeneerd (wat ook logisch is). Moet ik gewoon vragen naar een willekeurige psycholoog? of naar iets specifieks? Enige wat ik weet (dat is gecheckt bij de vrouwenopvang) is dat ik geen geschikte kandidaat voor EMDR ben.
Ik moet alleen even gaan uitzoeken hoe het dan zit met de verzekering want daar zijn wat hobbels.
Wat wel leuk is (want zoals eerder gezegd, ik heb last van de situatie maar ik wil toch leuke dingen doen) is dat ik ga kamperen. Dames van mijn handwerkgroepje gaan elk jaar kamperen en ik mag mee.
Nu is natuurlijk het probleem dat ik geen idee heb hoe ik moet kamperen, ik ben nog nooit op vakantie geweest (nou is vakantie ook een groot woord want we gaan een lang weekend in Nederland). Tent is geregeld, slaapzak en matje ook. Voor de rest neem ik aan dat het gewoon wat aanmodderen op zo'n camping is? Het zijn allemaal vrouwen van rond mijn leeftijd en rustige mensen, dus geen wilde plannen zeg maar.
Eigenlijk vind ik het wel spannend en dus ook heel leuk. Ik had gezegd dat ik nooit gekampeerd had, dus iedereen is bereid te helpen met wat ik mee moet nemen etc. Dus dat komt wel goed.
Man-van-werk appte nog om af te spreken als hij terug was van vakantie, maar heb daar dus tegen gezegd dat dat kon maar pas als ik terug was van kamperen.
Ik ben er niet eens zenuwachtig over, ik vind het alleen maar leuk en spannend. Hoewel ik dus gestressed ben over de situatie vind ik het echt heel stoer van mezelf, een jaar geleden lag ik in het ziekenhuis en precies een jaar later zit ik op een camping. Het gaat toch eigenlijk heel erg snel…..
vrijdag 20 juli 2018 om 11:30
Vechtsport heeft mij heel erg geholpen, op een aantal niet voorziene manieren. Ten eerste is de sfeer op mijn club heel relaxed. Dat was ook waarom ik heb aangedurfd om daar te gaan trainen. Ten tweede heeft het mij zo geholpen om geweld lost te koppelen van kwaadaardigheid. Degene die met jou oefent, die doet dat om jou beter te maken.puddinkje schreef: ↑19-07-2018 09:59...
Wat betreft die vechtsport, ik durf het nog niet aan, geweld afweren ben ik behoorlijk ervaren in, dus dat kan ik. Maar de laatste ongeveer 1.5 jaar voordat ik bij mijn ex wegging had ik eigenlijk zoiets van 'ja joh dan sla je me toch gewoon dood, zijn we er allebei vanaf." en deed ik dus gewoon helemaal niets meer, vocht niet meer terug en probeerde ook niet meer af te weren, en dan dacht ik 'ach kieper me maar over het balkon'. Dat gevoel wil ik nooit meer hebben, en dat is iets wat ik zelf kan beinvloeden (dat gevoel dus, niet of iemand me over het balkon probeert te kieperen). Ik ben dus bang dat als ik op een vechtsport zou gaan het gevoel terug komt en dat ik me dus gewoon laat slaan. Of ik dat ook feitelijk zou doen weet ik niet, ik durf gewoon niet.
Ik ben eigenlijk ook gewoon niet zo heel erg bang voor fysiek geweld, ja dat doet pijn, maar dat gaat ook wel over, het zijn alle dingen erom heen en het uitzichtsloze wat erbij hoort.
...
De eerste keer dat ik achter een trapkussen de volle laag kreeg, had ik het best even moeilijk, maar mijn clubgenoot was zo ontzettend ontspannen en maakte ondertussen een praatje zodat ik al snel geen negatief gevoel meer had bij de impact. Dat is ook zo gebleven. Dat realiseerde ik me pas maanden later trouwens, dat ik zonder angst of bijgevoel de oefeningen in ging. Je wordt mentaal echt sterker.
Ook ik kon (kan...) heel goed incasseren maar uitdelen ho maar. Ook daar maak ik stappen in. Voor iemand die net als jij in situaties heeft gezeten dat ik dacht van "maak het maar af dan" sta ik er soms nog steeds verbaasd van dat ik een vent van 90 kilo werp of goede tikken geef bij een sparring-oefening. Soms verval ik nog wel in passief gedrag of besluiteloosheid, en dan geven de andere leden -vaak zelfs diegene waar jij tegenover staat- gewoon aanwijzingen. Die steun doet ook wat met je. Je mág van je afbijten. Dit werkt ook door buiten de sportzaal. Verbaal durf ik nu ook beter voor mezelf op te komen.
Fysiek werpt het ook zijn vruchten af, maar op mentaal vlak heeft mij dit meer geholpen dan welke therapie ook.
vrijdag 20 juli 2018 om 12:43
nu je het zo zegt, maar inderdaad….
Alle dingen die ik meegemaakt heb waren voor mij normaal, kamperen is nieuw dus ik denk dat het daar zit. In de nacht lopen door een wijk vind ik echt helemaal niet eng, er is niemand en als er al iemand was dan is er weinig wat die persoon me aan kan doen wat me niet al aangedaan is. Ben echt helemaal niet bang 's nachts alleen.
vrijdag 20 juli 2018 om 13:03
Puddinkje dat kamperen komt helemaal goed!
En zoals anderen schreven en jijzelf ook: m.i. is het inderdaad tijd om psychische hulp te krijgen. De praktische kant heb je heel goed getackeld en daar kan je nu even van genieten. Je huisarts kan je naar de juiste ondersteuner verwijzen. Je hoeft hem of haar niet alles te vertellen, maar van de grote lijnen weet een goede HA wel wat voor jou de aangewezen therapie is. Heel begrijpelijk dat je dat eng vindt, maar je zou jezelf zoveel tekort doen als je hier alleen mee blijft worstelen terwijl er hulp voor je is.
Wat goed dat man-van-werk contact houdt en dat jij gewoon open en eerlijk met hem communiceert. Je zei 'nee' tegen hem en zei dat je hem wil zien na het kamperen. Zie je zelf hoe knap dat is? Jij bepaalt zelf wat er in je sociale leven gebeurt. Fijne kampeer ervaring!
En zoals anderen schreven en jijzelf ook: m.i. is het inderdaad tijd om psychische hulp te krijgen. De praktische kant heb je heel goed getackeld en daar kan je nu even van genieten. Je huisarts kan je naar de juiste ondersteuner verwijzen. Je hoeft hem of haar niet alles te vertellen, maar van de grote lijnen weet een goede HA wel wat voor jou de aangewezen therapie is. Heel begrijpelijk dat je dat eng vindt, maar je zou jezelf zoveel tekort doen als je hier alleen mee blijft worstelen terwijl er hulp voor je is.
Wat goed dat man-van-werk contact houdt en dat jij gewoon open en eerlijk met hem communiceert. Je zei 'nee' tegen hem en zei dat je hem wil zien na het kamperen. Zie je zelf hoe knap dat is? Jij bepaalt zelf wat er in je sociale leven gebeurt. Fijne kampeer ervaring!
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
zaterdag 21 juli 2018 om 10:53
Hey wat leuk kamperen!! Dat loopt wel los. De dames passen wel op je hoor zo te lezen. Klinkt ook als een relaxte groep.
Spannend kan ik me voorstellen hoor. Dat heb ik met elke vakantie, de voorpret spanning zeg maar
Leuk om te lezen dat je je eigen grenzen goed hebt aangegeven en dat man-van-werk daar zo goed bij aansluit. Hoe is het voor jou nu hij een tijdje uit zicht is zeg maar?
Kijk eens op de site van helseliefde.nl
Zij zijn bekend met jouw soort achtergrond. Ik heb het nr van de directeur zelf, dus als je dat prettiger vindt, laat maar weten. Je mag hem zo bellen.
Persoonlijk zou ik hen vragen wie geschikt is om jou te ondersteunen. Zij hebben een breed netwerk, dus vast ook iemand in jouw buurt. Als de huisarts vorige keer heeft aangegeven weinig kennis van het netwerk te hebben, dan zal het nu niet beter zijn. Ik gun je om direct bij een professional terecht te komen die bekend is met jouw achtergrond en de gevolgen. Die bekend is met de netwerken die hierin gespecialiseerd zijn.
En dit alles in 1 jaar, mennnnn
Je doet het echt super!
Spannend kan ik me voorstellen hoor. Dat heb ik met elke vakantie, de voorpret spanning zeg maar
Leuk om te lezen dat je je eigen grenzen goed hebt aangegeven en dat man-van-werk daar zo goed bij aansluit. Hoe is het voor jou nu hij een tijdje uit zicht is zeg maar?
Kijk eens op de site van helseliefde.nl
Zij zijn bekend met jouw soort achtergrond. Ik heb het nr van de directeur zelf, dus als je dat prettiger vindt, laat maar weten. Je mag hem zo bellen.
Persoonlijk zou ik hen vragen wie geschikt is om jou te ondersteunen. Zij hebben een breed netwerk, dus vast ook iemand in jouw buurt. Als de huisarts vorige keer heeft aangegeven weinig kennis van het netwerk te hebben, dan zal het nu niet beter zijn. Ik gun je om direct bij een professional terecht te komen die bekend is met jouw achtergrond en de gevolgen. Die bekend is met de netwerken die hierin gespecialiseerd zijn.
En dit alles in 1 jaar, mennnnn
Je doet het echt super!
maandag 23 juli 2018 om 08:44
oudblond: huisarts heeft eerder aangegeven dat hij ook niet weet waar ik heen moet, hij weet alles want de taskforce van de politie heeft daar allemaal voor gezorgd, ik hoef dus niets uit te leggen. Die man is volgens mij gewoon een huisarts die erg goed is in keelontsteking en pijn in de rug maar minder met dit soort dingen. In elk geval, ik heb morgen een afspraak en dan ga ik kijken wat er kan. Want ik wil nu toch wel hulp, desnoods stuurt hij me maar gewoon naar het verkeerde, dan verwijzen zij mij wel weer door naar het volgende.
Over man-van-werk had ik eigenlijk nog niet bedacht dat ik gewoon nee gezegd had, maar dat is wel waar!. Ik vind het gezellig met hem, dus die afspraak komt er wel. We doen best veel leuke dingen samen, naar mijn idee gewoon vriendschappelijk, en van daar zien we wel verder.
Genie: ik heb op de site gekeken, maar volgens mij heeft de taskforce waar ik onder val al contact met deze organisatie. Ik ga dus eerst morgen naar de huisarts en als dat niet werkt dan ga ik de politie vragen hoe verder.
Bijkomend problem is dat ik niet gewoon overal terecht kan omdat er wat issues zijn met mijn zorgverzekering. Die worden wel opgelost maar niet dit jaar en dat beperkt me in wat allemaal mogelijk is.
Ik heb helemaal zin in kamperen, vind het echt spannend op de goede manier. De dames waar ik mee ga zijn net zo'n sukkels als ik, dus rustige mensen waar het allemaal niet jong, snel en wild van hoeft te zijn. Eigenlijk vind ik het zo bijzonder dat ik een jaar geleden nog nooit met iemand koffie was gaan drinken en nu mee mag kamperen. Dit weekend samen met een van die dames wat spulletjes ingeslagen die we mee moeten nemen, dus dat komt allemaal goed, en verder is het idee dat we rondhangen op de camping, terrasje pakken in het dorp, effe naar de stad en beetje zwemmen etc (in tegenstelling tot de meeste vluchtelingen kan ik wel zwemmen, vind het heerlijk, ben net een vis).
Over man-van-werk had ik eigenlijk nog niet bedacht dat ik gewoon nee gezegd had, maar dat is wel waar!. Ik vind het gezellig met hem, dus die afspraak komt er wel. We doen best veel leuke dingen samen, naar mijn idee gewoon vriendschappelijk, en van daar zien we wel verder.
Genie: ik heb op de site gekeken, maar volgens mij heeft de taskforce waar ik onder val al contact met deze organisatie. Ik ga dus eerst morgen naar de huisarts en als dat niet werkt dan ga ik de politie vragen hoe verder.
Bijkomend problem is dat ik niet gewoon overal terecht kan omdat er wat issues zijn met mijn zorgverzekering. Die worden wel opgelost maar niet dit jaar en dat beperkt me in wat allemaal mogelijk is.
Ik heb helemaal zin in kamperen, vind het echt spannend op de goede manier. De dames waar ik mee ga zijn net zo'n sukkels als ik, dus rustige mensen waar het allemaal niet jong, snel en wild van hoeft te zijn. Eigenlijk vind ik het zo bijzonder dat ik een jaar geleden nog nooit met iemand koffie was gaan drinken en nu mee mag kamperen. Dit weekend samen met een van die dames wat spulletjes ingeslagen die we mee moeten nemen, dus dat komt allemaal goed, en verder is het idee dat we rondhangen op de camping, terrasje pakken in het dorp, effe naar de stad en beetje zwemmen etc (in tegenstelling tot de meeste vluchtelingen kan ik wel zwemmen, vind het heerlijk, ben net een vis).
woensdag 25 juli 2018 om 16:46
