Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 9 januari 2009 om 22:52
Yessie, ik hoop dat je nu lekker slaapt. Misschien lees je morgen wat ik nu schrijf. Mijn situatie-van-vroeger heeft raakvlakken met die van jou. Mijn toenmalige partner had wel een verblijfsvergunning, maar de voorwaarden waarop die gebaseerd was kwamen te vervallen op het moment dat onze relatie ten einde kwam. In principe directe aanleiding tot uitzetting, maar in de praktijk bleek dat niet zo simpel en voor de vreemdelingenpolitie ook zeker geen reden tot haast...
Ik heb heel veel spijt gehad van allerlei dingen, maar nooit van het feit dat ik mijn uiterste best heb gedaan mijn kind te beschermen tegen zijn vader toen dat nodig bleek te zijn. De situatie waarin jij nu zit, is moeilijk te overzien. De gevolgen van dingen die jij doet, zijn moeilijk te voorspellen. Maar sommige dingen weet je wel zeker: je (ex-) vriend is niet betrouwbaar en hij is agressief. Dat is meer dan voldoende reden om je kind zo goed mogelijk te beschermen. En ook jezelf! Want je kind heeft jou nodig, zeker met zo'n vader...
Net als Novina zeg ik: ga naar de vreemdelingenpolitie, doe je verhaal, het hoeft niet meteen een aangifte te zijn, gewoon praten kan ook. Bespreek met hen wat je nu het beste wel of niet kunt doen. Houd contact met hen, zodat je weet waar je aan toe bent. En bij twijfel: neem het zekere voor het onzekere. Ben je bang dat hij bij je op de stoep komt staan, zorg dan dat je ergens anders bent met je kind.
Sterkte, succes en heel veel moed!
Ik heb heel veel spijt gehad van allerlei dingen, maar nooit van het feit dat ik mijn uiterste best heb gedaan mijn kind te beschermen tegen zijn vader toen dat nodig bleek te zijn. De situatie waarin jij nu zit, is moeilijk te overzien. De gevolgen van dingen die jij doet, zijn moeilijk te voorspellen. Maar sommige dingen weet je wel zeker: je (ex-) vriend is niet betrouwbaar en hij is agressief. Dat is meer dan voldoende reden om je kind zo goed mogelijk te beschermen. En ook jezelf! Want je kind heeft jou nodig, zeker met zo'n vader...
Net als Novina zeg ik: ga naar de vreemdelingenpolitie, doe je verhaal, het hoeft niet meteen een aangifte te zijn, gewoon praten kan ook. Bespreek met hen wat je nu het beste wel of niet kunt doen. Houd contact met hen, zodat je weet waar je aan toe bent. En bij twijfel: neem het zekere voor het onzekere. Ben je bang dat hij bij je op de stoep komt staan, zorg dan dat je ergens anders bent met je kind.
Sterkte, succes en heel veel moed!
vrijdag 9 januari 2009 om 23:00
Iseo, ik las dat je dochter zo bezig is met haar vader, dat ze over hem praat alsof hij wél een rol speelt in haar leven. Heb je enig idee waardoor dat komt? Als ik kijk naar hoe dat ging toen met mijn oudste zoon, herken ik dat niet. Hij was nog geen drie toen hij vroeg waarom hij geen papa in zijn leven had en het buurmeisje wel, maar nam het verder gewoon aan als een vaststaand feit. Accepteerde de gezinssituatie simpelweg zoals die was en nog steeds, trouwens. Hij vraagt nooit naar hoe zijn vader was/deed/dacht of iets in die richting. Terwijl het best een denkerig kind is.
Zou dat komen omdat zijn vader dood was en dus 'duidelijker' in dat opzicht (hoewel dood nog zo'n onbegrijpelijk iets is voor een kind van die leeftijd...)? Of zou je dochter ergens uit begrijpen, of zelf bedacht hebben, dat de rol die haar vader speelt (of eigenlijk die hij níet speelt) misschien anders zou kunnen worden?
Zou dat komen omdat zijn vader dood was en dus 'duidelijker' in dat opzicht (hoewel dood nog zo'n onbegrijpelijk iets is voor een kind van die leeftijd...)? Of zou je dochter ergens uit begrijpen, of zelf bedacht hebben, dat de rol die haar vader speelt (of eigenlijk die hij níet speelt) misschien anders zou kunnen worden?
zaterdag 10 januari 2009 om 11:27
Ik sluit me volledig aan bij wat Lemmy zegt Yessie. Juist nu heb je de mogelijkheid en de plicht om je kind te beschermen! Alles wat je doet in het leven is een keuze. Hem wel of niet, binnenlaten wanneer hij weer vrij is, is een keuze. Wanneer je vooraf al een hele duidelijke beslissing hierover neemt en maatregelen neemt, dan zal het op het moment dat het mogelijk gaat spelen stukken makkelijker voor je zijn.
Op zich kan ik me wel voorstellen dat Iseo junior zich erg bezighoudt met haar vader. Ze lijkt mij een fantasierijk kind en ik vermoed dat zij zich allerlei mooie dingen in haar hoofd haalt over haar vader. Het past bij deze kleine meid.
Iseo, jij had wél de kracht om te kiezen voor je nog ongeboren kind. Alleen dat al geeft aan hoe gevaarlijk je situatie was. En nu nog steeds geven de omstandigheden aan dat dit een juiste beslissing geweest is. Hij wil met een mogelijkheid deel uitmaken van haar leventje. Kan het niet eens opbrengen om ook maar iets te betekenen in haar leven.
Onbegrijpelijk dat juist hij de vader is van zo'n mooi meisje. Jouw kracht en mooie persoonlijkheid heb je duidelijk heel sterk op haar overgedragen.
Mamz, je blijft hangen in jouw standpunt dat je te weinig energie hebt om ook maar iets te doen om verandering te brengen in de situatie waar je je nu in bevindt. Juist door wél dingen te ondernemen kun je meer energie krijgen. Jouw energie wordt totaal opgebruikt aan dingen die er feitelijk niet toe doen. Op maandag ochtend is een hele natie opgestaan en hebben mensen zich door de sneeuw een weg gebaand naar werk, school of elders. Ook jouw psychologe was present. Waarom ga jij dan juist niet terwijl je dit zo hard nodig hebt?
Je leven blijft door je vingers glippen, je blijft dingen kwijtraken, juist omdat je je energie verkeerd gebruikt. Gebruik daarom de middelen zoals een psychologe optimaal.
Je bent al langere tijd van je ex af, er moeten meer redenen aanwezig zijn waarom jij in het oude, energieverslindende blijft hangen. Heb je enig idee wat dat is?
Op zich kan ik me wel voorstellen dat Iseo junior zich erg bezighoudt met haar vader. Ze lijkt mij een fantasierijk kind en ik vermoed dat zij zich allerlei mooie dingen in haar hoofd haalt over haar vader. Het past bij deze kleine meid.
Iseo, jij had wél de kracht om te kiezen voor je nog ongeboren kind. Alleen dat al geeft aan hoe gevaarlijk je situatie was. En nu nog steeds geven de omstandigheden aan dat dit een juiste beslissing geweest is. Hij wil met een mogelijkheid deel uitmaken van haar leventje. Kan het niet eens opbrengen om ook maar iets te betekenen in haar leven.
Onbegrijpelijk dat juist hij de vader is van zo'n mooi meisje. Jouw kracht en mooie persoonlijkheid heb je duidelijk heel sterk op haar overgedragen.
Mamz, je blijft hangen in jouw standpunt dat je te weinig energie hebt om ook maar iets te doen om verandering te brengen in de situatie waar je je nu in bevindt. Juist door wél dingen te ondernemen kun je meer energie krijgen. Jouw energie wordt totaal opgebruikt aan dingen die er feitelijk niet toe doen. Op maandag ochtend is een hele natie opgestaan en hebben mensen zich door de sneeuw een weg gebaand naar werk, school of elders. Ook jouw psychologe was present. Waarom ga jij dan juist niet terwijl je dit zo hard nodig hebt?
Je leven blijft door je vingers glippen, je blijft dingen kwijtraken, juist omdat je je energie verkeerd gebruikt. Gebruik daarom de middelen zoals een psychologe optimaal.
Je bent al langere tijd van je ex af, er moeten meer redenen aanwezig zijn waarom jij in het oude, energieverslindende blijft hangen. Heb je enig idee wat dat is?
zaterdag 10 januari 2009 om 12:51
quote:Iseo schreef op 09 januari 2009 @ 21:40:
Zoals ik hem ken laat hij soms de rauwe waarheid wel toe en hij haatte het leven en zichzelf op die momenten. Om dat even later wel op mij af te reageren, dat wel. Dan werkte zijn logica weer zo dat het dus eigenlijk mijn schuld kon zijn dat hij zichzelf zo moest haten, wat deels wel klopte zolang ik bleef en deze onmogelijk relatie met hem voortzette natuurlijk.
Herkenbaar, het uit zich bij mijn man anders maar het is wel hetzelfde patroon. En het is moeilijk om van iemand te houden die de mooie stukken gevangen heeft gezet en te zien dat daardoor dat leven zo verspild raakt. Het had anders kunnen zijn. Triest besef.
Wat je vertelt over zijn jeugd en dat hij in feite later zijn vaders rol herhaald heeft, dat lijkt me heftig om mee te maken, ook voor hemzelf. Ik kan me een beetje jouw emotionele chaos indenken.
Da's de ellende, het is nooit zwart wit. De feiten zijn er, je kunt niet zijn wie je bent. En dat is genoeg reden om ermee te kappen. Maar die liefde die zich erdoorheen geweven heeft, die maakt dat je blijft zeggen: "Kijk nou, ik hou van je. Is dat niet genoeg om die zelfhaat en de haat voor de wereld los te kunnen laten?"
Ik begrijp dat dat heel simplistisch gedacht is. Tegelijkertijd zie ik aan mijzelf dat bij elk beetje liefde wat ik heb gevonden door de jaren heen, ik dat bewust meegenomen heb in mijn leven en ervan gegroeid en opgebloeid ben. Ik had hem graag hetzelfde gegund. Jammer dat het niet zo werkt.
Zoals ik hem ken laat hij soms de rauwe waarheid wel toe en hij haatte het leven en zichzelf op die momenten. Om dat even later wel op mij af te reageren, dat wel. Dan werkte zijn logica weer zo dat het dus eigenlijk mijn schuld kon zijn dat hij zichzelf zo moest haten, wat deels wel klopte zolang ik bleef en deze onmogelijk relatie met hem voortzette natuurlijk.
Herkenbaar, het uit zich bij mijn man anders maar het is wel hetzelfde patroon. En het is moeilijk om van iemand te houden die de mooie stukken gevangen heeft gezet en te zien dat daardoor dat leven zo verspild raakt. Het had anders kunnen zijn. Triest besef.
Wat je vertelt over zijn jeugd en dat hij in feite later zijn vaders rol herhaald heeft, dat lijkt me heftig om mee te maken, ook voor hemzelf. Ik kan me een beetje jouw emotionele chaos indenken.
Da's de ellende, het is nooit zwart wit. De feiten zijn er, je kunt niet zijn wie je bent. En dat is genoeg reden om ermee te kappen. Maar die liefde die zich erdoorheen geweven heeft, die maakt dat je blijft zeggen: "Kijk nou, ik hou van je. Is dat niet genoeg om die zelfhaat en de haat voor de wereld los te kunnen laten?"
Ik begrijp dat dat heel simplistisch gedacht is. Tegelijkertijd zie ik aan mijzelf dat bij elk beetje liefde wat ik heb gevonden door de jaren heen, ik dat bewust meegenomen heb in mijn leven en ervan gegroeid en opgebloeid ben. Ik had hem graag hetzelfde gegund. Jammer dat het niet zo werkt.
zaterdag 10 januari 2009 om 13:27
quote:zonlicht2 schreef op 09 januari 2009 @ 19:37:
jij verdient gewoon ook liefde en zijn inzet voor de relatie. Als hij dat niet kan geven moet hij geen relatie aangaan, stoornis of niet.
Wat ik nu merk, nu het allemaal heel heftig is, is dat ik terugval. Dat ik de muur weer wil opbouwen ipv afbreken. En reken maar dat ik het niet meer toelaat. Want het leeft juist zo prettig zonder die muur. En dat ik nu dus heel bewust tegen mezelf zeg. Nee, die steen komt er niet meer op. Geen stapjes meer terug. Oke op de plaats nog wel, maar niet meer terug. Toegeven dat het allemaal heel heftig is. Voelen, de woede, de pijn, het verdriet en kijken waar het vandaan komt zodat je jezelf echt kunt genezen.
Kun je het een beetje volgen?
Yep, dankjewel . En je hebt gelijk. Dat bovenste stukje, dat geloofde ik ook (nog steeds trouwens). Alleen is het zonder basis daarvoor heel moeilijk om te weten hoe je daarom mag vragen, wat je mag vragen enz. Dus het besef was er en daar ben ik blij om. Want daardoor ben ik blijven vechten omdat ik me ongelukkig en eenzaam voelde. En ergens toch het idee had dat dat niet alleen mijn probleem of verantwoordelijkheid was.
Dat ik inzet en liefde mag vragen is me nu heel duidelijk. Omdat het anders gewoon niet hoeft. Fijn om te weten dat ik dat nu gewoon kan willen en dus ook wil. Dat durfde ik vroeger niet. Suf eigenlijk. En sneu.
En Zon, het klinkt als heftige tijden. Knap van je dat je je muur niet meer opbouwt, weigert om dat nog te doen. En ik begrijp heel goed hoeveel goed het je doet wanneer iemand je gevoelens erkent en begrijpt.
Ik denk dat ik pas achteraf zal kunnen voelen hoe heftig deze periode was. Het is nu teveel. Vandaar een stukje kortsluiting en maar gewoon doorgaan. Ik denk als ik volledig toegaf aan mijzelf hoe ik me voel, ik in bed ging liggen met de dekens over me heen met het plan daar de komende 3 maanden te bivakkeren .
Ik zit aan mijn limiet. En er komen telkens dingen bij. En die pak ik dan maar op en draag ze mee. Uitzoeken komt later wel.
jij verdient gewoon ook liefde en zijn inzet voor de relatie. Als hij dat niet kan geven moet hij geen relatie aangaan, stoornis of niet.
Wat ik nu merk, nu het allemaal heel heftig is, is dat ik terugval. Dat ik de muur weer wil opbouwen ipv afbreken. En reken maar dat ik het niet meer toelaat. Want het leeft juist zo prettig zonder die muur. En dat ik nu dus heel bewust tegen mezelf zeg. Nee, die steen komt er niet meer op. Geen stapjes meer terug. Oke op de plaats nog wel, maar niet meer terug. Toegeven dat het allemaal heel heftig is. Voelen, de woede, de pijn, het verdriet en kijken waar het vandaan komt zodat je jezelf echt kunt genezen.
Kun je het een beetje volgen?
Yep, dankjewel . En je hebt gelijk. Dat bovenste stukje, dat geloofde ik ook (nog steeds trouwens). Alleen is het zonder basis daarvoor heel moeilijk om te weten hoe je daarom mag vragen, wat je mag vragen enz. Dus het besef was er en daar ben ik blij om. Want daardoor ben ik blijven vechten omdat ik me ongelukkig en eenzaam voelde. En ergens toch het idee had dat dat niet alleen mijn probleem of verantwoordelijkheid was.
Dat ik inzet en liefde mag vragen is me nu heel duidelijk. Omdat het anders gewoon niet hoeft. Fijn om te weten dat ik dat nu gewoon kan willen en dus ook wil. Dat durfde ik vroeger niet. Suf eigenlijk. En sneu.
En Zon, het klinkt als heftige tijden. Knap van je dat je je muur niet meer opbouwt, weigert om dat nog te doen. En ik begrijp heel goed hoeveel goed het je doet wanneer iemand je gevoelens erkent en begrijpt.
Ik denk dat ik pas achteraf zal kunnen voelen hoe heftig deze periode was. Het is nu teveel. Vandaar een stukje kortsluiting en maar gewoon doorgaan. Ik denk als ik volledig toegaf aan mijzelf hoe ik me voel, ik in bed ging liggen met de dekens over me heen met het plan daar de komende 3 maanden te bivakkeren .
Ik zit aan mijn limiet. En er komen telkens dingen bij. En die pak ik dan maar op en draag ze mee. Uitzoeken komt later wel.
anoniem_3467 wijzigde dit bericht op 10-01-2009 13:40
Reden: kleine toevoeging
Reden: kleine toevoeging
% gewijzigd
zaterdag 10 januari 2009 om 14:26
quote:Lemmy schreef op 09 januari 2009 @ 23:00:
Iseo, ik las dat je dochter zo bezig is met haar vader, dat ze over hem praat alsof hij wél een rol speelt in haar leven. Heb je enig idee waardoor dat komt? Als ik kijk naar hoe dat ging toen met mijn oudste zoon, herken ik dat niet. Hij was nog geen drie toen hij vroeg waarom hij geen papa in zijn leven had en het buurmeisje wel, maar nam het verder gewoon aan als een vaststaand feit. Accepteerde de gezinssituatie simpelweg zoals die was en nog steeds, trouwens. Hij vraagt nooit naar hoe zijn vader was/deed/dacht of iets in die richting. Terwijl het best een denkerig kind is.
Zou dat komen omdat zijn vader dood was en dus 'duidelijker' in dat opzicht (hoewel dood nog zo'n onbegrijpelijk iets is voor een kind van die leeftijd...)? Of zou je dochter ergens uit begrijpen, of zelf bedacht hebben, dat de rol die haar vader speelt (of eigenlijk die hij níet speelt) misschien anders zou kunnen worden?
Ha lieve Lemmy
Ze is er erg mee bezig, sowieso vindt ze het interessant om alle relaties die ze waarneemt in haar omgeving te benoemen. Dus: 'Mama, oma is jouw mama hè? En oma, wie is jouw mama? Komt opa uit jouw buik en is L. dan ook jouw kindje? En wie is dan mijn zusje? Heb ik ook een zusje? Ik wil ook een zusje.
Maar ik heb wel een papa. En mijn beste vriendin heeft ook een papa, dat is J. En de papa van oma is grote opa F. Maar mijn papa weet ik niet. Die woont heel ver weg. Maar dan moet je wel met de trein.'
Ze kan echt haar poppen en beren op een rij zetten en er een groot familie-verhaal van maken en fantaseren wie elkaars vrienden of broers of kinderen zijn. Wie de papa is, er een hele geschiedenis van maken.
Maar ze kan het ook aan de postbode vragen bij wijze van spreken, en in de supermarkt vraagt ze ook aan mij of twee meisjes zusjes zijn.
Maar op het kdv kent ze alle vaders en moeders die de andere kinderen komen brengen en halen, ze praat en speelt veel met de vader van haar beste vriendin (zij wonen hier vlakbij en we zien ze heel regelmatig) en ze weet gewoon, lijkt het, precies hoe het zit.
Over haar eigen vader praat ze op dit moment alsof hij wel een rol speelt in haar leven: 'Gisteren was ik bij mijn papa en toen... Mijn papa heeft ook een auto/kan op zijn handen staan/heeft ook een boterham met jam gegeten.
Mag ik nu naar mijn papa?'
En natuurlijk die momenten dan, wanneer ze van mij iets niet mag, of als ze boos is, dan haalt ze meteen haar papa erbij en zegt dat het van hem wel mag en dat ze naar hem toe wil.
Ik vind het lastig om in te schatten wat ik wel of niet kan zeggen tegen haar. Ik probeer maar gewoon rustig antwoord te geven, maar ik weet niet waar hij is, wanneer ze hem kan zien dus daar weet ik niets op. Dat hij mooi gitaar speelt en inderdaad hard kan rennen net als zij, moet ik dat gewoon zeggen?
Ik vind het moeilijk hoor.
Iseo, ik las dat je dochter zo bezig is met haar vader, dat ze over hem praat alsof hij wél een rol speelt in haar leven. Heb je enig idee waardoor dat komt? Als ik kijk naar hoe dat ging toen met mijn oudste zoon, herken ik dat niet. Hij was nog geen drie toen hij vroeg waarom hij geen papa in zijn leven had en het buurmeisje wel, maar nam het verder gewoon aan als een vaststaand feit. Accepteerde de gezinssituatie simpelweg zoals die was en nog steeds, trouwens. Hij vraagt nooit naar hoe zijn vader was/deed/dacht of iets in die richting. Terwijl het best een denkerig kind is.
Zou dat komen omdat zijn vader dood was en dus 'duidelijker' in dat opzicht (hoewel dood nog zo'n onbegrijpelijk iets is voor een kind van die leeftijd...)? Of zou je dochter ergens uit begrijpen, of zelf bedacht hebben, dat de rol die haar vader speelt (of eigenlijk die hij níet speelt) misschien anders zou kunnen worden?
Ha lieve Lemmy
Ze is er erg mee bezig, sowieso vindt ze het interessant om alle relaties die ze waarneemt in haar omgeving te benoemen. Dus: 'Mama, oma is jouw mama hè? En oma, wie is jouw mama? Komt opa uit jouw buik en is L. dan ook jouw kindje? En wie is dan mijn zusje? Heb ik ook een zusje? Ik wil ook een zusje.
Maar ik heb wel een papa. En mijn beste vriendin heeft ook een papa, dat is J. En de papa van oma is grote opa F. Maar mijn papa weet ik niet. Die woont heel ver weg. Maar dan moet je wel met de trein.'
Ze kan echt haar poppen en beren op een rij zetten en er een groot familie-verhaal van maken en fantaseren wie elkaars vrienden of broers of kinderen zijn. Wie de papa is, er een hele geschiedenis van maken.
Maar ze kan het ook aan de postbode vragen bij wijze van spreken, en in de supermarkt vraagt ze ook aan mij of twee meisjes zusjes zijn.
Maar op het kdv kent ze alle vaders en moeders die de andere kinderen komen brengen en halen, ze praat en speelt veel met de vader van haar beste vriendin (zij wonen hier vlakbij en we zien ze heel regelmatig) en ze weet gewoon, lijkt het, precies hoe het zit.
Over haar eigen vader praat ze op dit moment alsof hij wel een rol speelt in haar leven: 'Gisteren was ik bij mijn papa en toen... Mijn papa heeft ook een auto/kan op zijn handen staan/heeft ook een boterham met jam gegeten.
Mag ik nu naar mijn papa?'
En natuurlijk die momenten dan, wanneer ze van mij iets niet mag, of als ze boos is, dan haalt ze meteen haar papa erbij en zegt dat het van hem wel mag en dat ze naar hem toe wil.
Ik vind het lastig om in te schatten wat ik wel of niet kan zeggen tegen haar. Ik probeer maar gewoon rustig antwoord te geven, maar ik weet niet waar hij is, wanneer ze hem kan zien dus daar weet ik niets op. Dat hij mooi gitaar speelt en inderdaad hard kan rennen net als zij, moet ik dat gewoon zeggen?
Ik vind het moeilijk hoor.
zaterdag 10 januari 2009 om 14:41
Pom, ik had al serieuze problemen met mezelf voordat ik mijn ex ontmoette. Door die ex kon ik me even afwenden van mijn eigen problemen maar nu zijn ze er weer voluit.
Ik probeer energie te halen uit dingen doen. Heb drie dagen per week gewerkt tot december. Daarnaast gezinsverzorging, kinderen naar clubjes brengen, een tweewekelijks bezoek aan een verstandelijk gehandicapte, mijn huishouden min of meer op orde houden.
De energie is er wel als ik bezig ben, maar niet de hele dag.
En wél vrijwel elke dag koppijn, en wél in december in elk geval een aantal weken klinisch depressief geweest.
Maandag was ik echt bang van de gladheid. Anders was ik gegaan. Natuurlijk, ik heb het nodig.
Een psychologe heb ik overigens nog steeds niet gezien. Er is geen diagnose en zolang die er niet is moet ik de boel bespreken met een psychiatrisch verpleegkundige.
Tot nu toe zijn de gesprekken heel erg over praktische zaken geweest en dat moet anders..
Ik probeer energie te halen uit dingen doen. Heb drie dagen per week gewerkt tot december. Daarnaast gezinsverzorging, kinderen naar clubjes brengen, een tweewekelijks bezoek aan een verstandelijk gehandicapte, mijn huishouden min of meer op orde houden.
De energie is er wel als ik bezig ben, maar niet de hele dag.
En wél vrijwel elke dag koppijn, en wél in december in elk geval een aantal weken klinisch depressief geweest.
Maandag was ik echt bang van de gladheid. Anders was ik gegaan. Natuurlijk, ik heb het nodig.
Een psychologe heb ik overigens nog steeds niet gezien. Er is geen diagnose en zolang die er niet is moet ik de boel bespreken met een psychiatrisch verpleegkundige.
Tot nu toe zijn de gesprekken heel erg over praktische zaken geweest en dat moet anders..
zaterdag 10 januari 2009 om 17:53
Een klinische depressie is iets wat je goed moet laten behandelen door middel van medicijnen en therapie (hier is toch al een diagnose?). Dat kun je niet alleen de baas en is toch iets waardoor je totaal geen energie hebt. Door dit effectief aan te pakken met je psych. verpleegkundige kom je al een heel eind.
Welke diagnose zou je verder nog gesteld willen zien? Is het alleen omdat er dan een behandelplan komt? Of is het van jouw kant een uitstel om nog niet de echte confrontatie aan te gaan?
Al had je deze problemen al sinds je jeugd, dat neemt niet weg dat je er niet echt mee aan de slag moet. Je weet al heel lang dat het niet functioneert zo. Eerst was de belabberde relatie een uitvlucht om niet met jezelf geconfronteerd te worden en nu is het het ontbreken van een diagnose. Nogmaals mijn vraag, waarom wil jij de echte confrontatie niet aan? Dat is iets wat je echt zelf in gang moet zetten om echt verder te komen.
Welke diagnose zou je verder nog gesteld willen zien? Is het alleen omdat er dan een behandelplan komt? Of is het van jouw kant een uitstel om nog niet de echte confrontatie aan te gaan?
Al had je deze problemen al sinds je jeugd, dat neemt niet weg dat je er niet echt mee aan de slag moet. Je weet al heel lang dat het niet functioneert zo. Eerst was de belabberde relatie een uitvlucht om niet met jezelf geconfronteerd te worden en nu is het het ontbreken van een diagnose. Nogmaals mijn vraag, waarom wil jij de echte confrontatie niet aan? Dat is iets wat je echt zelf in gang moet zetten om echt verder te komen.
zaterdag 10 januari 2009 om 17:55
zaterdag 10 januari 2009 om 21:19
quote:Iseo schreef op 10 januari 2009 @ 14:26:
Ik vind het lastig om in te schatten wat ik wel of niet kan zeggen tegen haar. Ik probeer maar gewoon rustig antwoord te geven, maar ik weet niet waar hij is, wanneer ze hem kan zien dus daar weet ik niets op. Dat hij mooi gitaar speelt en inderdaad hard kan rennen net als zij, moet ik dat gewoon zeggen?
Ik vind het moeilijk hoor.
Ik heb dat altijd wel gedaan, dingen benoemen. Mijn zoon lijkt uiterlijk niet erg op mij en ook niet op mijn familie, dus sowieso als het daar om gaat heb ik dat altijd benoemd. Zijn mooie dikke bos haar heeft hij van papa, zijn bruine ogen ook en als enige in ons gezin wordt hij echt lekker bruin in de zomer. Vooral die dingen heb ik vanaf het begin genoemd, omdat mensen me daar ook vaak op aanspraken (als in: "goh, jouw zoon lijkt echt niet op jou he?'' of...: ''dat is zeker je adoptie-kindje?") dus dan vond ik het fijn dat mijn zoon gewoon wist hoe dat zat.
Als het gaat om karaktertrekken vind ik het lastiger; hij heeft bijvoorbeeld wel de snel wisselende buien en emotionele uitbarstingen van zijn vader maar dat heb ik nog nooit zo benoemd omdat ik dat toch min of meer negatief vind overkomen. Verder lijkt hij qua karakter veel op mij, zijn interesses, humor, dat soort dingen, herken ik erg van mezelf. Als ik er zo over nadenk, benoem ik eigenlijk alleen de algemene of positieve dingen die ik herken van zijn vader (of diens familie) als zodanig, de negatievere benoem ik gewoon niet. Volgens mij kan een kind daar ook weinig mee trouwens. Wel heb ik op een gegeven moment verteld dat papa soms heel boos was, in de war was en dat het daarom niet goed ging tussen papa en mama. Dus over papa zelf niet alleen maar positiefs, op een gegeven moment ontkom je daar ook niet meer aan.
Mijn zoon gaat er toch wel anders mee om dan jouw dochter inderdaad. Hij heeft eigenlijk altijd weinig vragen gesteld, ik heb hem zelf wel zo langzamerhand steeds meer verteld, maar ik heb nooit gemerkt dat hij ergens over fantaseerde. Misschien heeft dat ook met zijn karakter te maken, hij was (en is) erg op mij gericht, andere mensen laat hij niet snel toe, gevoelsmatig. Mijn man wordt bijvoorbeeld ook echt niet 'papa' genoemd, zelfs niet na bijna 6 jaar. Jouw dochter heeft denk ik meer oog voor mensen om haar heen, ze staat opener in het leven.
Als jij dingen zou benoemen, zoals dat papa mooi gitaar kan spelen en hard kan rennen, denk je dat ze dan nog meer zou gaan fantaseren of dat dat juist dingen concreter zou maken, zodat op een gegeven moment een min of meer compleet plaatje zou hebben waardoor de meeste vragen wel beantwoord zijn (en het fantaseren minder zou worden)?
Ik vind het lastig om in te schatten wat ik wel of niet kan zeggen tegen haar. Ik probeer maar gewoon rustig antwoord te geven, maar ik weet niet waar hij is, wanneer ze hem kan zien dus daar weet ik niets op. Dat hij mooi gitaar speelt en inderdaad hard kan rennen net als zij, moet ik dat gewoon zeggen?
Ik vind het moeilijk hoor.
Ik heb dat altijd wel gedaan, dingen benoemen. Mijn zoon lijkt uiterlijk niet erg op mij en ook niet op mijn familie, dus sowieso als het daar om gaat heb ik dat altijd benoemd. Zijn mooie dikke bos haar heeft hij van papa, zijn bruine ogen ook en als enige in ons gezin wordt hij echt lekker bruin in de zomer. Vooral die dingen heb ik vanaf het begin genoemd, omdat mensen me daar ook vaak op aanspraken (als in: "goh, jouw zoon lijkt echt niet op jou he?'' of...: ''dat is zeker je adoptie-kindje?") dus dan vond ik het fijn dat mijn zoon gewoon wist hoe dat zat.
Als het gaat om karaktertrekken vind ik het lastiger; hij heeft bijvoorbeeld wel de snel wisselende buien en emotionele uitbarstingen van zijn vader maar dat heb ik nog nooit zo benoemd omdat ik dat toch min of meer negatief vind overkomen. Verder lijkt hij qua karakter veel op mij, zijn interesses, humor, dat soort dingen, herken ik erg van mezelf. Als ik er zo over nadenk, benoem ik eigenlijk alleen de algemene of positieve dingen die ik herken van zijn vader (of diens familie) als zodanig, de negatievere benoem ik gewoon niet. Volgens mij kan een kind daar ook weinig mee trouwens. Wel heb ik op een gegeven moment verteld dat papa soms heel boos was, in de war was en dat het daarom niet goed ging tussen papa en mama. Dus over papa zelf niet alleen maar positiefs, op een gegeven moment ontkom je daar ook niet meer aan.
Mijn zoon gaat er toch wel anders mee om dan jouw dochter inderdaad. Hij heeft eigenlijk altijd weinig vragen gesteld, ik heb hem zelf wel zo langzamerhand steeds meer verteld, maar ik heb nooit gemerkt dat hij ergens over fantaseerde. Misschien heeft dat ook met zijn karakter te maken, hij was (en is) erg op mij gericht, andere mensen laat hij niet snel toe, gevoelsmatig. Mijn man wordt bijvoorbeeld ook echt niet 'papa' genoemd, zelfs niet na bijna 6 jaar. Jouw dochter heeft denk ik meer oog voor mensen om haar heen, ze staat opener in het leven.
Als jij dingen zou benoemen, zoals dat papa mooi gitaar kan spelen en hard kan rennen, denk je dat ze dan nog meer zou gaan fantaseren of dat dat juist dingen concreter zou maken, zodat op een gegeven moment een min of meer compleet plaatje zou hebben waardoor de meeste vragen wel beantwoord zijn (en het fantaseren minder zou worden)?
zaterdag 10 januari 2009 om 23:30
Dag lieve meiden allemaal (f)
Fijn om jullie allemaal te zien posten, verdrietig om te lezen dat er verdriet en twijfels zijn bij deze en genen.
Hai Yessie,
Lieve meid. Het komt nu op één ding aan. Jouw kracht. Je dochter rekent op je, jij bent de enige op wie ze kan rekenen. Letterlijk. Er zijn hier allemaal moeders die ooit of nog niet zo lang geleden impopulaire beslissingen hebben moeten nemen om zichzelf en soms ook hun kinderen in bescherming te nemen.
Jij kunt dat doen voor jouw dochter maar ook voor jezelf. De hondstrouw die je voelt bij denken aan het verraden van de man die de vader is van je kind, zou je voor jezelf moeten voelen. of in ieder geval voor je dochter, die afhankelijk is van wat jij voor haar besluit te doen.
Het gaat er niet (alleen) om of je hém aan kunt kijken, het gaat er vooral om of je jezelf aan kunt kijken in de spiegel.
En ik denk dat je al lang weet wat je moet doen en dat is in ieder geval níet de vader van je dochter weer toelaten in je leven en zelfs met hem verdergaan zodat hij hier kan blijven. Daar zoekt hij maar een ander voor. Jij hebt andere problemen en die moet je prioriteit geven. Ik schrijf met opzet dat je dat 'moet'. Als jij het niet doet voor jou, wie doet het dan?
Zorg dat mensen om je heen weten dat het roerig kan worden in je leven. Licht de politie inderdaad in en wees voorzichtig. Gooi dat gevoel van verraad van je af. Als je niet gelukkig bent, je bedreigd voelt, onveilig bent, dan moet je denken aan je zelfbehoud, anders verraad je jezelf.
(f)
Fijn om jullie allemaal te zien posten, verdrietig om te lezen dat er verdriet en twijfels zijn bij deze en genen.
Hai Yessie,
Lieve meid. Het komt nu op één ding aan. Jouw kracht. Je dochter rekent op je, jij bent de enige op wie ze kan rekenen. Letterlijk. Er zijn hier allemaal moeders die ooit of nog niet zo lang geleden impopulaire beslissingen hebben moeten nemen om zichzelf en soms ook hun kinderen in bescherming te nemen.
Jij kunt dat doen voor jouw dochter maar ook voor jezelf. De hondstrouw die je voelt bij denken aan het verraden van de man die de vader is van je kind, zou je voor jezelf moeten voelen. of in ieder geval voor je dochter, die afhankelijk is van wat jij voor haar besluit te doen.
Het gaat er niet (alleen) om of je hém aan kunt kijken, het gaat er vooral om of je jezelf aan kunt kijken in de spiegel.
En ik denk dat je al lang weet wat je moet doen en dat is in ieder geval níet de vader van je dochter weer toelaten in je leven en zelfs met hem verdergaan zodat hij hier kan blijven. Daar zoekt hij maar een ander voor. Jij hebt andere problemen en die moet je prioriteit geven. Ik schrijf met opzet dat je dat 'moet'. Als jij het niet doet voor jou, wie doet het dan?
Zorg dat mensen om je heen weten dat het roerig kan worden in je leven. Licht de politie inderdaad in en wees voorzichtig. Gooi dat gevoel van verraad van je af. Als je niet gelukkig bent, je bedreigd voelt, onveilig bent, dan moet je denken aan je zelfbehoud, anders verraad je jezelf.
(f)
zondag 11 januari 2009 om 12:08
Dankje Zonlicht, dat is natuurlijk ook zo. Ik mag van allebei mijn ouders houden. Nu kan ik niet zeggen dat ik van hem houdt en ik verwacht ook niet van hem te gaan houden. Maar ik ben wel heel nieuwsgierig naar hoe hij is, hoe hij praat, welke trekjes hij heeft, hoe zijn jeugd was, wat zijn levensverhaal is etc. Die vragen hou ik toch, en hoe dan ook, hij heeft er wel voor gezorgd dat ik er ben.
zondag 11 januari 2009 om 12:23
quote:Iseo schreef op 09 januari 2009 @ 01:52:
Lieve Iseo, wat een verhaal
Ongelofelijk hoe dubbel het ook kan zijn, aan de ene kant een man die alles kapot maakt en aan de andere kant een man die het wel goed wil doen en zelfs even een trotse vader was, al was het maar voor dat moment. Je dochter is nog zo klein, het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om haar uit te leggen waarom papa er niet is. Wel goed dat je al haar vragen probeert te beantwoorden.
Jij weet nu dat het niet aan jou ligt, nooit aan jou heeft gelegen, het was zijn gedrag. Maar om het los te laten en er over heen te komen is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Gun jezelf alle tijd en geniet van je dochter, logisch dat het heel erg pittig is om alles weer op te pakken. Met name je stukje waarin hij haar heeft gezien en je laatste stukje waarin je schrijft dat het niet zwart wit is en dat hij naast een klootzak ook een boeiende intelligente man was/is, daarin vind ik redenen om mijn vader te ontmoeten. Het is niet zwart wit, en ooit heeft hij misschien wel van mij gehouden of heel misschien houdt hij stiekem toch wel van mij, ondanks de klootzak die hij was voor mijn moeder...
Bedankt voor je verhaal
Lieve Iseo, wat een verhaal
Ongelofelijk hoe dubbel het ook kan zijn, aan de ene kant een man die alles kapot maakt en aan de andere kant een man die het wel goed wil doen en zelfs even een trotse vader was, al was het maar voor dat moment. Je dochter is nog zo klein, het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om haar uit te leggen waarom papa er niet is. Wel goed dat je al haar vragen probeert te beantwoorden.
Jij weet nu dat het niet aan jou ligt, nooit aan jou heeft gelegen, het was zijn gedrag. Maar om het los te laten en er over heen te komen is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Gun jezelf alle tijd en geniet van je dochter, logisch dat het heel erg pittig is om alles weer op te pakken. Met name je stukje waarin hij haar heeft gezien en je laatste stukje waarin je schrijft dat het niet zwart wit is en dat hij naast een klootzak ook een boeiende intelligente man was/is, daarin vind ik redenen om mijn vader te ontmoeten. Het is niet zwart wit, en ooit heeft hij misschien wel van mij gehouden of heel misschien houdt hij stiekem toch wel van mij, ondanks de klootzak die hij was voor mijn moeder...
Bedankt voor je verhaal
zondag 11 januari 2009 om 12:29
Mamzelle, ik ben nu natuurlijk ook 22, bijna 23. Nu pas heeft mijn moeder omdat ik doorvroeg dingen verteld, stukje bij beetje. Daarvoor heb ik haar nooit kunnen betrappen op negatieve verhalen over mijn vader, dat heeft ze voor zich gehouden. Ik ben blij dat ik haar kant heb gehoord, dat is zo belangrijk geweest voor mij. Als ik hem ontmoet zal ik dit ook in mijn achterhoofd hebben en als het contact blijft zal ik hem er hoogstwaarschijnlijk ook mee confronteren. Dat hangt gewoon af van hoe het loopt, maar ik ben blij dat ik het weet. Lijkt me vreselijk om het niet te weten, hem geweldig te vinden door die momentopname, terwijl hij ondertussen nog een kant heeft waar ik niks van weet.
Het is aan jou of je het hele verhaal wil horen van je moeder of niet, net zoals dat jij kan beslissen of je het wel of niet aan jou kinderen verteld, misschien hoeft dat niet.
Het is aan jou of je het hele verhaal wil horen van je moeder of niet, net zoals dat jij kan beslissen of je het wel of niet aan jou kinderen verteld, misschien hoeft dat niet.
zondag 11 januari 2009 om 12:35
@Dubiootje, toen mijn moeder al die dingen vertelde werd ik eigenlijk overvallen door woede/verdriet/medelijden en heel veel trots voor mijn moeder. Nu ben ik daar nog steeds boos over, ik vind het echt onvergeeflijk. De gevoelens zijn minder heftig dan toen ze het verhaal vertelde, maar het gevoel van trots op haar blijft echt even sterk.
Ik lees hier de verhalen en ik kom gewoon woorden te kort. Hoe veel kan een hart hebben? Is er eigenlijk een grens? Zulke sterke vrouwen hier, ik kan me voorstellen dat ik het bijltje er bij neer zou gooien en in een hoekje van de kamer zou gaan zitten huilen... Dat kan natuurlijk niet als je al een kindje hebt, dan moet je wel doorgaan. Is het anders als je een kindje hebt of niet? Is een kind misschien wel de belangrijkste factor om te blijven vechten?
Ik lees hier de verhalen en ik kom gewoon woorden te kort. Hoe veel kan een hart hebben? Is er eigenlijk een grens? Zulke sterke vrouwen hier, ik kan me voorstellen dat ik het bijltje er bij neer zou gooien en in een hoekje van de kamer zou gaan zitten huilen... Dat kan natuurlijk niet als je al een kindje hebt, dan moet je wel doorgaan. Is het anders als je een kindje hebt of niet? Is een kind misschien wel de belangrijkste factor om te blijven vechten?
zondag 11 januari 2009 om 12:45
quote:Iseo schreef op 10 januari 2009 @ 14:26:
[...]
Ha lieve Lemmy
Ze is er erg mee bezig, sowieso vindt ze het interessant om alle relaties die ze waarneemt in haar omgeving te benoemen. Dus: 'Mama, oma is jouw mama hè? En oma, wie is jouw mama? Komt opa uit jouw buik en is L. dan ook jouw kindje? En wie is dan mijn zusje? Heb ik ook een zusje? Ik wil ook een zusje.
Maar ik heb wel een papa. En mijn beste vriendin heeft ook een papa, dat is J. En de papa van oma is grote opa F. Maar mijn papa weet ik niet. Die woont heel ver weg. Maar dan moet je wel met de trein.'
Ze kan echt haar poppen en beren op een rij zetten en er een groot familie-verhaal van maken en fantaseren wie elkaars vrienden of broers of kinderen zijn. Wie de papa is, er een hele geschiedenis van maken.
Maar ze kan het ook aan de postbode vragen bij wijze van spreken, en in de supermarkt vraagt ze ook aan mij of twee meisjes zusjes zijn.
Maar op het kdv kent ze alle vaders en moeders die de andere kinderen komen brengen en halen, ze praat en speelt veel met de vader van haar beste vriendin (zij wonen hier vlakbij en we zien ze heel regelmatig) en ze weet gewoon, lijkt het, precies hoe het zit.
Over haar eigen vader praat ze op dit moment alsof hij wel een rol speelt in haar leven: 'Gisteren was ik bij mijn papa en toen... Mijn papa heeft ook een auto/kan op zijn handen staan/heeft ook een boterham met jam gegeten.
Mag ik nu naar mijn papa?'
En natuurlijk die momenten dan, wanneer ze van mij iets niet mag, of als ze boos is, dan haalt ze meteen haar papa erbij en zegt dat het van hem wel mag en dat ze naar hem toe wil.
Ik vind het lastig om in te schatten wat ik wel of niet kan zeggen tegen haar. Ik probeer maar gewoon rustig antwoord te geven, maar ik weet niet waar hij is, wanneer ze hem kan zien dus daar weet ik niets op. Dat hij mooi gitaar speelt en inderdaad hard kan rennen net als zij, moet ik dat gewoon zeggen?
Ik vind het moeilijk hoor.
Wat mooi dat ze er zo mee omgaat. Maar ook zo moeilijk voor jou om de juiste dingen te zeggen. Ik zou haar wel vertellen dat hij mooi gitaar speelt en zo hard kan rennen als zij. Dat soort informatie heeft mijn moeder me ook altijd verteld, voor mij hielp dat wel, werd hij minder vaag. Ik herinner me maar een paar kleine fragmenten van toen. De rest heeft mijn moeder aangevuld met haar herinneringen. Het raakt me wel echt, dit stukje
Met mij gaat het trouwens wel goed hoor, mijn studie is een goede afleiding.
[...]
Ha lieve Lemmy
Ze is er erg mee bezig, sowieso vindt ze het interessant om alle relaties die ze waarneemt in haar omgeving te benoemen. Dus: 'Mama, oma is jouw mama hè? En oma, wie is jouw mama? Komt opa uit jouw buik en is L. dan ook jouw kindje? En wie is dan mijn zusje? Heb ik ook een zusje? Ik wil ook een zusje.
Maar ik heb wel een papa. En mijn beste vriendin heeft ook een papa, dat is J. En de papa van oma is grote opa F. Maar mijn papa weet ik niet. Die woont heel ver weg. Maar dan moet je wel met de trein.'
Ze kan echt haar poppen en beren op een rij zetten en er een groot familie-verhaal van maken en fantaseren wie elkaars vrienden of broers of kinderen zijn. Wie de papa is, er een hele geschiedenis van maken.
Maar ze kan het ook aan de postbode vragen bij wijze van spreken, en in de supermarkt vraagt ze ook aan mij of twee meisjes zusjes zijn.
Maar op het kdv kent ze alle vaders en moeders die de andere kinderen komen brengen en halen, ze praat en speelt veel met de vader van haar beste vriendin (zij wonen hier vlakbij en we zien ze heel regelmatig) en ze weet gewoon, lijkt het, precies hoe het zit.
Over haar eigen vader praat ze op dit moment alsof hij wel een rol speelt in haar leven: 'Gisteren was ik bij mijn papa en toen... Mijn papa heeft ook een auto/kan op zijn handen staan/heeft ook een boterham met jam gegeten.
Mag ik nu naar mijn papa?'
En natuurlijk die momenten dan, wanneer ze van mij iets niet mag, of als ze boos is, dan haalt ze meteen haar papa erbij en zegt dat het van hem wel mag en dat ze naar hem toe wil.
Ik vind het lastig om in te schatten wat ik wel of niet kan zeggen tegen haar. Ik probeer maar gewoon rustig antwoord te geven, maar ik weet niet waar hij is, wanneer ze hem kan zien dus daar weet ik niets op. Dat hij mooi gitaar speelt en inderdaad hard kan rennen net als zij, moet ik dat gewoon zeggen?
Ik vind het moeilijk hoor.
Wat mooi dat ze er zo mee omgaat. Maar ook zo moeilijk voor jou om de juiste dingen te zeggen. Ik zou haar wel vertellen dat hij mooi gitaar speelt en zo hard kan rennen als zij. Dat soort informatie heeft mijn moeder me ook altijd verteld, voor mij hielp dat wel, werd hij minder vaag. Ik herinner me maar een paar kleine fragmenten van toen. De rest heeft mijn moeder aangevuld met haar herinneringen. Het raakt me wel echt, dit stukje
Met mij gaat het trouwens wel goed hoor, mijn studie is een goede afleiding.
zondag 11 januari 2009 om 22:44
Lieve meiden,
Ik schrijf hier momenteel nauwelijks, maar lees wel mee. Momenteel loopt mijn hoofd om. Deze week krijg ik eindelijk de sleutel van mijn nieuwe huis. Na een half jaar in een huis te hebben gewoond met ex ga ik ervaren hoe het is om echt los van hem te zijn. Het is best heel spannend en verwarrend, ook voel ik me wel schuldig naar de meisjes. Hoe zal het straks gaan. Mijn nieuwe liefde helpt me enorm, met hem is het zoals het zou moeten zijn (hoewel wel pril), maar natuurlijk confronteert het me met de beslissingen in mijn leven. Ik verwacht de komende maanden een roerige tijd mee te maken. Veel dingen zullen naar de oppervlakte komen, ik hoop dat ik het zal verwerken..ik ben al een heel eind, mede door de lieve en wijze vrouwen hier, maar moet dat laatste stuk zeker nog door. En ik verwacht dat dat niet het makkelijkste stuk zal zijn.
Voor alle lieverds hier een knuffel en de 'nieuwe' dames, heel hartelijk welkom hier en ik hoop dat jullie veel steun en inspiratie zullen ontvangen hier.
Ik schrijf hier momenteel nauwelijks, maar lees wel mee. Momenteel loopt mijn hoofd om. Deze week krijg ik eindelijk de sleutel van mijn nieuwe huis. Na een half jaar in een huis te hebben gewoond met ex ga ik ervaren hoe het is om echt los van hem te zijn. Het is best heel spannend en verwarrend, ook voel ik me wel schuldig naar de meisjes. Hoe zal het straks gaan. Mijn nieuwe liefde helpt me enorm, met hem is het zoals het zou moeten zijn (hoewel wel pril), maar natuurlijk confronteert het me met de beslissingen in mijn leven. Ik verwacht de komende maanden een roerige tijd mee te maken. Veel dingen zullen naar de oppervlakte komen, ik hoop dat ik het zal verwerken..ik ben al een heel eind, mede door de lieve en wijze vrouwen hier, maar moet dat laatste stuk zeker nog door. En ik verwacht dat dat niet het makkelijkste stuk zal zijn.
Voor alle lieverds hier een knuffel en de 'nieuwe' dames, heel hartelijk welkom hier en ik hoop dat jullie veel steun en inspiratie zullen ontvangen hier.
maandag 12 januari 2009 om 11:03
quote:ambrosia9 schreef op 11 januari 2009 @ 12:35:
@Dubiootje, toen mijn moeder al die dingen vertelde werd ik eigenlijk overvallen door woede/verdriet/medelijden en heel veel trots voor mijn moeder. Nu ben ik daar nog steeds boos over, ik vind het echt onvergeeflijk. De gevoelens zijn minder heftig dan toen ze het verhaal vertelde, maar het gevoel van trots op haar blijft echt even sterk.
Hier schiet ik even helemaal van vol Ik hoop zo dat mijn dochters later ook zo naar mij kijken!
Eigenlijk doe je de strijd van je moeder nog eens dunnetjes over. Zij heeft al die gevoelens al doorstaan en het gevecht geleverd. Toch kan ze jouw strijd niet leveren. Soms moeten de kinderen, als ze groter worden, die strijd nog eens overdoen. Omdat hun vader een moeilijk mens is, die niet gewend is met anderen rekening te houden en over grenzen heen gaat. Dan moet het kind ook leren die grenzen aan te geven, zichzelf te beschermen, voor zichzelf op te komen. En keuzes te maken.
Ik lees hier de verhalen en ik kom gewoon woorden te kort. Hoe veel kan een hart hebben? Is er eigenlijk een grens? Zulke sterke vrouwen hier, ik kan me voorstellen dat ik het bijltje er bij neer zou gooien en in een hoekje van de kamer zou gaan zitten huilen... Dat kan natuurlijk niet als je al een kindje hebt, dan moet je wel doorgaan. Is het anders als je een kindje hebt of niet? Is een kind misschien wel de belangrijkste factor om te blijven vechten?
Dat is het voor mij soms wel geweest ja. Ik kan niet zeggen hoe het zonder kinderen verlopen zou zijn. Bij mij kwam de strijd pas nadat we uit elkaar waren (na jarenlange psychische onderdrukking). Die strijd was er misschien niet geweest, of minder, als we niet door de kinderen met elkaar verbonden waren gebleven. Maar tegelijkertijd zijn de kinderen wel mijn drijfveer om door te gaan als ik het niet meer zie zitten. Je kúnt eenvoudigweg niet opgeven. Je moet de volgende dag weer op, er moet ontbijt komen, iedereen moet naar school. Je hebt geen keus.
Maar het heeft ook te maken met veerkracht. De vrouwen die hier schrijven, zijn stuk voor stuk veerkrachtig, niet kapot te krijgen. Kinderen zijn een drijfveer, maar ze putten uit een grote innerlijke kracht waardoor ze er steeds weer bovenop komen. Die veerkracht heeft je moeder ook en als het erop aankomt, zul je merken dat jij die ook bezit.
@Dubiootje, toen mijn moeder al die dingen vertelde werd ik eigenlijk overvallen door woede/verdriet/medelijden en heel veel trots voor mijn moeder. Nu ben ik daar nog steeds boos over, ik vind het echt onvergeeflijk. De gevoelens zijn minder heftig dan toen ze het verhaal vertelde, maar het gevoel van trots op haar blijft echt even sterk.
Hier schiet ik even helemaal van vol Ik hoop zo dat mijn dochters later ook zo naar mij kijken!
Eigenlijk doe je de strijd van je moeder nog eens dunnetjes over. Zij heeft al die gevoelens al doorstaan en het gevecht geleverd. Toch kan ze jouw strijd niet leveren. Soms moeten de kinderen, als ze groter worden, die strijd nog eens overdoen. Omdat hun vader een moeilijk mens is, die niet gewend is met anderen rekening te houden en over grenzen heen gaat. Dan moet het kind ook leren die grenzen aan te geven, zichzelf te beschermen, voor zichzelf op te komen. En keuzes te maken.
Ik lees hier de verhalen en ik kom gewoon woorden te kort. Hoe veel kan een hart hebben? Is er eigenlijk een grens? Zulke sterke vrouwen hier, ik kan me voorstellen dat ik het bijltje er bij neer zou gooien en in een hoekje van de kamer zou gaan zitten huilen... Dat kan natuurlijk niet als je al een kindje hebt, dan moet je wel doorgaan. Is het anders als je een kindje hebt of niet? Is een kind misschien wel de belangrijkste factor om te blijven vechten?
Dat is het voor mij soms wel geweest ja. Ik kan niet zeggen hoe het zonder kinderen verlopen zou zijn. Bij mij kwam de strijd pas nadat we uit elkaar waren (na jarenlange psychische onderdrukking). Die strijd was er misschien niet geweest, of minder, als we niet door de kinderen met elkaar verbonden waren gebleven. Maar tegelijkertijd zijn de kinderen wel mijn drijfveer om door te gaan als ik het niet meer zie zitten. Je kúnt eenvoudigweg niet opgeven. Je moet de volgende dag weer op, er moet ontbijt komen, iedereen moet naar school. Je hebt geen keus.
Maar het heeft ook te maken met veerkracht. De vrouwen die hier schrijven, zijn stuk voor stuk veerkrachtig, niet kapot te krijgen. Kinderen zijn een drijfveer, maar ze putten uit een grote innerlijke kracht waardoor ze er steeds weer bovenop komen. Die veerkracht heeft je moeder ook en als het erop aankomt, zul je merken dat jij die ook bezit.
Ga in therapie!
maandag 12 januari 2009 om 12:05
quote:Feliciaatje schreef op 09 januari 2009 @ 19:05:
ik heb soms gedacht: ik HAAT je. Zelfs dat waait weer over. Maar idd, als iemand het in mijn schoenen schuift, dat als ik niet zo moeilijk deed er geen problemen waren, dat als ik niet zo zeurde en hem gewoon dankbaar was voor wat hij wel deed enz en iemand me ondertussen negeert en afwijst, ja ik word daar wel 's laaiend van . Dus het is niet zo dat ik niet boos mag zijn van mijzelf, het haalt alleen niks uit.
Ik denk dat woede wel degelijk een functie heeft, Felicia. Woede zet aan tot verandering, tot daden, geeft kracht en energie. Als die energie in je blijft zitten, kan ze echter gaan woekeren. Die moet eruit. Je hoeft je woede niet per se op je ex bot te vieren, maar het gevoel moet er af en toe wel uitkomen. Woede die je niet uit, kan heel destructief worden.
Want dat ik hem niets kan verwijten, dat voel ik echt. Ik voel zijn machteloosheid, zijn niet-kunnen, zijn kop die telkens tegen zijn eigen muur knalt ondanks dat hij van me houdt. En idd, hij had daar eerder hulp voor kunnen zoeken. En dat heb ik hem ook gezegd, dat als hij eerder aandacht had besteed aan wat ik zei, het serieus had genomen en eerder hulp had gezocht, het wrs nog best in orde had kunnen komen. Het hoeft niet perfect en ik hou van hem ondanks zijn empathisch vermogen van niks. Maar dat negeren, daar ben ik pissig over geweest. En in de kern nog.
Ik begrijp wat je bedoelt. Jij hebt het hier niet over je eigen gevoel, maar over je mee-voelen met hem. Jij bent (in tegenstelling tot hem) zo'n empathisch persoon dat je zonder enige moeite in zijn schoenen gaat staan en voelt wat hij moet voelen.
Waar je voor op moet passen, is dat dat in-/meevoelen jouw eigen gevoel in de weg gaat staan. Dat is het idee dat ik nu krijg. Je laat je eigen gevoel niet toe, omdat je vindt dat je er geen recht op hebt. Want hij bedoelde het niet zo. Het doet er niet toe of hij het zo bedoelde, jíj bent erdoor gekwetst. Het toelaten van die gevoelens is niet fijn, maar zeker niet zinloos. Ze negeren en bagatelliseren zal je zeker niet verder helpen. Je bent al zo verdrietig en je maakt het jezelf nog zo veel moeilijker door jezelf niet toe te staan te voelen wat je voelt.
Het heeft niets met wel of niet vergeven te maken denk ik. Ik vind dat verder niet zo belangrijk. Ik denk omdat er teveel onvergeeflijks is gebeurd vroeger. Voor mij zit het inzicht meer in dat ik niet datgene wat ik nodig heb niet moet vragen aan iemand die dat niet kan geven. Ik hoef geen moederliefde te vragen aan mijn moeder. Ik hoef geen partnerliefde te vragen aan mijn man. Ze zijn er niet toe in staat. Woede helpt niet. Begrip en acceptatie wel. En niet acceptatie in de zin van tolereren maar in de zin dat mensen verschillen. Dat ik beter af ben mensen in mijn leven te hebben die vanzelfsprekend dezelfde dingen belangrijk vinden en met wie ik dat makkelijk en natuurlijk kan delen.
Gelukkig zijn die er. Ik heb lang gedacht dat ik teveel vroeg of zo, veeleisend was. Het bleken simpele, normale dingen te zijn waar ik om vroeg. Wat dat betreft is het telkens weer leren. Ik mis ergens een basis en dat merk ik dan wel.Kan het zijn dat begrip en acceptatie voor jou vertrouwder voelen dan woede en dat je daarom daarvoor 'kiest'? De woede schakel je verstandelijk uit, stop je weg, die levert volgens jou niets op. Hoe weet je dat eigenlijk? Hoe was het als je in het verleden flink kwaad bent geworden op mensen?
Ik kan me niet voorstellen dat jij na zo lang zo slecht behandeld te zijn door je moeder en later door je partner, niet kwaad bent. Dat er geen woede in je zit. Ik zou bijna zeggen: als je er niet kwaad om bent, dan accepteer je het. Dan vind je het acceptabel dat je zo behandeld wordt. En dat zijn ook jouw woorden: begrip en acceptatie. Ik denk dat je als eindstation daar inderdaad moet uitkomen.
Maar die woede is wel een tussenstation. Als je in één keer naar het eindstation gaat, mis je een essentieel deel van het proces. Daarin kom je op voor jezelf, ben je verontwaardigd en ontdaan, roep je dat dit niet mag, dat niemand zo met jou mag omgaan, dat jij dat niet verdient. Als je meteen doorstoomt naar begrip en acceptatie, zul je in mijn ogen in de toekomst ook de verontwaardiging en kwaadheid missen als je reageert op situaties waarin je te kort wordt gedaan. Dat maakt het zo veel moeilijker om daadwerkelijk te vóelen dat je verkeerd behandeld wordt.
Is dat niet juist die basis waar je naar op zoek bent? Het gevoel (niet het wéten) dat je de moeite waard bent, dat je een mooi mens bent dat niet minder verdient dan met respect, vertrouwen, bewondering en liefde behandeld te worden? Ik denk dat je, om op dat punt te komen, eerst die woede echt moet durven voelen. Ook, of juist, ten opzichte van je moeder. Ik word met terugwerkende kracht kwaad op haar dat ze je zo behandeld heeft. En jij zou het accepteren?
ik heb soms gedacht: ik HAAT je. Zelfs dat waait weer over. Maar idd, als iemand het in mijn schoenen schuift, dat als ik niet zo moeilijk deed er geen problemen waren, dat als ik niet zo zeurde en hem gewoon dankbaar was voor wat hij wel deed enz en iemand me ondertussen negeert en afwijst, ja ik word daar wel 's laaiend van . Dus het is niet zo dat ik niet boos mag zijn van mijzelf, het haalt alleen niks uit.
Ik denk dat woede wel degelijk een functie heeft, Felicia. Woede zet aan tot verandering, tot daden, geeft kracht en energie. Als die energie in je blijft zitten, kan ze echter gaan woekeren. Die moet eruit. Je hoeft je woede niet per se op je ex bot te vieren, maar het gevoel moet er af en toe wel uitkomen. Woede die je niet uit, kan heel destructief worden.
Want dat ik hem niets kan verwijten, dat voel ik echt. Ik voel zijn machteloosheid, zijn niet-kunnen, zijn kop die telkens tegen zijn eigen muur knalt ondanks dat hij van me houdt. En idd, hij had daar eerder hulp voor kunnen zoeken. En dat heb ik hem ook gezegd, dat als hij eerder aandacht had besteed aan wat ik zei, het serieus had genomen en eerder hulp had gezocht, het wrs nog best in orde had kunnen komen. Het hoeft niet perfect en ik hou van hem ondanks zijn empathisch vermogen van niks. Maar dat negeren, daar ben ik pissig over geweest. En in de kern nog.
Ik begrijp wat je bedoelt. Jij hebt het hier niet over je eigen gevoel, maar over je mee-voelen met hem. Jij bent (in tegenstelling tot hem) zo'n empathisch persoon dat je zonder enige moeite in zijn schoenen gaat staan en voelt wat hij moet voelen.
Waar je voor op moet passen, is dat dat in-/meevoelen jouw eigen gevoel in de weg gaat staan. Dat is het idee dat ik nu krijg. Je laat je eigen gevoel niet toe, omdat je vindt dat je er geen recht op hebt. Want hij bedoelde het niet zo. Het doet er niet toe of hij het zo bedoelde, jíj bent erdoor gekwetst. Het toelaten van die gevoelens is niet fijn, maar zeker niet zinloos. Ze negeren en bagatelliseren zal je zeker niet verder helpen. Je bent al zo verdrietig en je maakt het jezelf nog zo veel moeilijker door jezelf niet toe te staan te voelen wat je voelt.
Het heeft niets met wel of niet vergeven te maken denk ik. Ik vind dat verder niet zo belangrijk. Ik denk omdat er teveel onvergeeflijks is gebeurd vroeger. Voor mij zit het inzicht meer in dat ik niet datgene wat ik nodig heb niet moet vragen aan iemand die dat niet kan geven. Ik hoef geen moederliefde te vragen aan mijn moeder. Ik hoef geen partnerliefde te vragen aan mijn man. Ze zijn er niet toe in staat. Woede helpt niet. Begrip en acceptatie wel. En niet acceptatie in de zin van tolereren maar in de zin dat mensen verschillen. Dat ik beter af ben mensen in mijn leven te hebben die vanzelfsprekend dezelfde dingen belangrijk vinden en met wie ik dat makkelijk en natuurlijk kan delen.
Gelukkig zijn die er. Ik heb lang gedacht dat ik teveel vroeg of zo, veeleisend was. Het bleken simpele, normale dingen te zijn waar ik om vroeg. Wat dat betreft is het telkens weer leren. Ik mis ergens een basis en dat merk ik dan wel.Kan het zijn dat begrip en acceptatie voor jou vertrouwder voelen dan woede en dat je daarom daarvoor 'kiest'? De woede schakel je verstandelijk uit, stop je weg, die levert volgens jou niets op. Hoe weet je dat eigenlijk? Hoe was het als je in het verleden flink kwaad bent geworden op mensen?
Ik kan me niet voorstellen dat jij na zo lang zo slecht behandeld te zijn door je moeder en later door je partner, niet kwaad bent. Dat er geen woede in je zit. Ik zou bijna zeggen: als je er niet kwaad om bent, dan accepteer je het. Dan vind je het acceptabel dat je zo behandeld wordt. En dat zijn ook jouw woorden: begrip en acceptatie. Ik denk dat je als eindstation daar inderdaad moet uitkomen.
Maar die woede is wel een tussenstation. Als je in één keer naar het eindstation gaat, mis je een essentieel deel van het proces. Daarin kom je op voor jezelf, ben je verontwaardigd en ontdaan, roep je dat dit niet mag, dat niemand zo met jou mag omgaan, dat jij dat niet verdient. Als je meteen doorstoomt naar begrip en acceptatie, zul je in mijn ogen in de toekomst ook de verontwaardiging en kwaadheid missen als je reageert op situaties waarin je te kort wordt gedaan. Dat maakt het zo veel moeilijker om daadwerkelijk te vóelen dat je verkeerd behandeld wordt.
Is dat niet juist die basis waar je naar op zoek bent? Het gevoel (niet het wéten) dat je de moeite waard bent, dat je een mooi mens bent dat niet minder verdient dan met respect, vertrouwen, bewondering en liefde behandeld te worden? Ik denk dat je, om op dat punt te komen, eerst die woede echt moet durven voelen. Ook, of juist, ten opzichte van je moeder. Ik word met terugwerkende kracht kwaad op haar dat ze je zo behandeld heeft. En jij zou het accepteren?
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 12-01-2009 12:11
Reden: kleine aanvullingen
Reden: kleine aanvullingen
% gewijzigd
Ga in therapie!
dinsdag 13 januari 2009 om 00:02
quote:ambrosia9 schreef op 11 januari 2009 @ 12:23:
[...]
Lieve Iseo, wat een verhaal
Ongelofelijk hoe dubbel het ook kan zijn, aan de ene kant een man die alles kapot maakt en aan de andere kant een man die het wel goed wil doen en zelfs even een trotse vader was, al was het maar voor dat moment. Je dochter is nog zo klein, het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om haar uit te leggen waarom papa er niet is. Wel goed dat je al haar vragen probeert te beantwoorden.
Jij weet nu dat het niet aan jou ligt, nooit aan jou heeft gelegen, het was zijn gedrag. Maar om het los te laten en er over heen te komen is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Gun jezelf alle tijd en geniet van je dochter, logisch dat het heel erg pittig is om alles weer op te pakken. Met name je stukje waarin hij haar heeft gezien en je laatste stukje waarin je schrijft dat het niet zwart wit is en dat hij naast een klootzak ook een boeiende intelligente man was/is, daarin vind ik redenen om mijn vader te ontmoeten. Het is niet zwart wit, en ooit heeft hij misschien wel van mij gehouden of heel misschien houdt hij stiekem toch wel van mij, ondanks de klootzak die hij was voor mijn moeder...
Bedankt voor je verhaal
Hoi lieve Ambrosia
Hoe gaat het vandaag met je?
Ik schrijf nu even een kort berichtje, om te laten weten dat ik je heb gelezen, bedankt voor wat je schrijft.
Veel liefs, voor nu een
[...]
Lieve Iseo, wat een verhaal
Ongelofelijk hoe dubbel het ook kan zijn, aan de ene kant een man die alles kapot maakt en aan de andere kant een man die het wel goed wil doen en zelfs even een trotse vader was, al was het maar voor dat moment. Je dochter is nog zo klein, het lijkt me verschrikkelijk moeilijk om haar uit te leggen waarom papa er niet is. Wel goed dat je al haar vragen probeert te beantwoorden.
Jij weet nu dat het niet aan jou ligt, nooit aan jou heeft gelegen, het was zijn gedrag. Maar om het los te laten en er over heen te komen is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Gun jezelf alle tijd en geniet van je dochter, logisch dat het heel erg pittig is om alles weer op te pakken. Met name je stukje waarin hij haar heeft gezien en je laatste stukje waarin je schrijft dat het niet zwart wit is en dat hij naast een klootzak ook een boeiende intelligente man was/is, daarin vind ik redenen om mijn vader te ontmoeten. Het is niet zwart wit, en ooit heeft hij misschien wel van mij gehouden of heel misschien houdt hij stiekem toch wel van mij, ondanks de klootzak die hij was voor mijn moeder...
Bedankt voor je verhaal
Hoi lieve Ambrosia
Hoe gaat het vandaag met je?
Ik schrijf nu even een kort berichtje, om te laten weten dat ik je heb gelezen, bedankt voor wat je schrijft.
Veel liefs, voor nu een
