Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 8 februari 2009 om 21:44
Ambroos,
een besluit kan ook zijn dat je besluit er nu nog niet aan toe te zijn en er over bijv. een jaar nog eens over nadenkt. Het hoeft niet perse wel of niet te zijn. Succes met je beslissing.
En die stage klinkt geweldig
Verder liefs voor jullie allemaal
Ik zou graag willen zeggen dat het hier allemaal lekker loopt maar dat is helaas niet zo. Er wordt aan gewerkt en verschillende puzzelstukjes hebben wel plots een plaats gekregen. Daar kan ik weer verder mee, gelukkig.
liefs Zonlicht
een besluit kan ook zijn dat je besluit er nu nog niet aan toe te zijn en er over bijv. een jaar nog eens over nadenkt. Het hoeft niet perse wel of niet te zijn. Succes met je beslissing.
En die stage klinkt geweldig
Verder liefs voor jullie allemaal
Ik zou graag willen zeggen dat het hier allemaal lekker loopt maar dat is helaas niet zo. Er wordt aan gewerkt en verschillende puzzelstukjes hebben wel plots een plaats gekregen. Daar kan ik weer verder mee, gelukkig.
liefs Zonlicht
maandag 9 februari 2009 om 22:18
ik hoor jullie woorden aan mij nog altijd als ik naar mijn gedachten luister, ben er mee bezig er iets mee te doen. het is moeilijk jezelf serieus te nemen als je alles automatisch bagatelliseert om het meteen te handelen, zonder het verdriet toe te laten. zal ook wel aan mijn opvoeding liggen, ik kom uit een ondernemersgezin, volgens mij speelt dat ook een rol in hoe ik meen dingen te moeten aanpakken.
maar het vreemde is dat ik me nu opeens realiseer dat mijn ongemak in de relatie met ex zich ook uitte in irrationele angsten, bv een angst voor zand waardoor ik op het strand voortdurend bijna in paniek was, vooral als er ook eten in de buurt was, ook kon ik soms niet eten als ik bij hem in de buurt was tot flauwvallen toe. ik gaf zelf met mijn lichaam aan dat ik er niet goed aan toe was, hoe kon ik zo blind zijn en doorgaan met die man en dat soort dingen altijd uit mezelf verklaren ? ik weet dat dat vaker gebeurt en ook bij intelligente mensen waar ik mezelf toch nog toe reken. maar het is niet makkelijk dat je er een van bent, 1 van die intelligente mensen die van de rit geraakt zijn ergens in het leven. gelukkig ben ik er nu weer en mijn leven is goed, voorzover dat kan in mijn omstandigheden.
maar het vreemde is dat ik me nu opeens realiseer dat mijn ongemak in de relatie met ex zich ook uitte in irrationele angsten, bv een angst voor zand waardoor ik op het strand voortdurend bijna in paniek was, vooral als er ook eten in de buurt was, ook kon ik soms niet eten als ik bij hem in de buurt was tot flauwvallen toe. ik gaf zelf met mijn lichaam aan dat ik er niet goed aan toe was, hoe kon ik zo blind zijn en doorgaan met die man en dat soort dingen altijd uit mezelf verklaren ? ik weet dat dat vaker gebeurt en ook bij intelligente mensen waar ik mezelf toch nog toe reken. maar het is niet makkelijk dat je er een van bent, 1 van die intelligente mensen die van de rit geraakt zijn ergens in het leven. gelukkig ben ik er nu weer en mijn leven is goed, voorzover dat kan in mijn omstandigheden.
maandag 9 februari 2009 om 22:21
quote:dubiootje schreef op 06 februari 2009 @ 23:32:
Is goed hoor Goes
Graag gedaan!
Lieve Zonnepitje, bedankt voor je lieve woorden Met mijn meisjes gaat het goed. Ze zitten goed in hun vel, dat zie je gewoon. Wel heb ik het idee dat er dingen zijn waar ze mee zitten en waar ze niet met mij over praten. Ik ga nu dus met ze naar de psycholoog en hoop dat ze met een neutrale derde wel praten. Ik denk dat dat hun goed zal doen.
ik denk daar soms ook over voor mijn zoon maar ik weet niet zeker of die het nodig heeft. of is de vraag alleen genoeg om het antwoord al te weten ? hij heeft wel veel meegemaakt, vader kwijt en familie van vaders kant ook.
Ambroos, hoe gaat het nu met jou? Nog steeds zo druk met de studie? Heb je al kunnen nadenken over wat je wilt doen?
Is goed hoor Goes
Graag gedaan!Lieve Zonnepitje, bedankt voor je lieve woorden Met mijn meisjes gaat het goed. Ze zitten goed in hun vel, dat zie je gewoon. Wel heb ik het idee dat er dingen zijn waar ze mee zitten en waar ze niet met mij over praten. Ik ga nu dus met ze naar de psycholoog en hoop dat ze met een neutrale derde wel praten. Ik denk dat dat hun goed zal doen.
ik denk daar soms ook over voor mijn zoon maar ik weet niet zeker of die het nodig heeft. of is de vraag alleen genoeg om het antwoord al te weten ? hij heeft wel veel meegemaakt, vader kwijt en familie van vaders kant ook.
Ambroos, hoe gaat het nu met jou? Nog steeds zo druk met de studie? Heb je al kunnen nadenken over wat je wilt doen?
maandag 9 februari 2009 om 22:36
Lieve meiden,
Nu 2 weken in mijn nieuwe huis en het is heerlijk. Het loopt gewoon goed, met mij en met mijn dochters. Ben er blij om. De communicatie met ex verloopt ook goed. Volhouden maar. Ik merk echt dat ik meer energie over houd door alleen te wonen.
Ja, Iseo, laten we snel wat afspreken!
Liefs,
Z
Nu 2 weken in mijn nieuwe huis en het is heerlijk. Het loopt gewoon goed, met mij en met mijn dochters. Ben er blij om. De communicatie met ex verloopt ook goed. Volhouden maar. Ik merk echt dat ik meer energie over houd door alleen te wonen.
Ja, Iseo, laten we snel wat afspreken!
Liefs,
Z
donderdag 12 februari 2009 om 00:11
Lieve Ambrosia, kan me voorstellen dat het je zo bezig houdt dat je hebt bepaald op een moment een besluit te gaan nemen.
Fijn om te lezen dat je er over praat met lieve mensen.
Maar als je er niet aan toe bent, neem jouw ruimte, jouw tijd.
Ik moet bekennen dat ik echt steeds aan je moet denken.
Vrijdag heb ik een afspraak met een pedagoge om eens te praten over mijn dochter. Ik wil graag feedback op hoe ik nu met haar vragen omga.
Probeer er niet al te zeer in mee te gaan, omdat ze het echt veel over haar papa heeft en allerlei fantasie-verhalen verzint. Maar ik wil haar juist wel helpen met haar 'verhaal' en haar de zekerheid geven waar ze naar zoekt.
Ze is pienter en nieuwsgierig en ik wil graag het juiste doen, maar in de praktijk vind ik het moeilijk om rustig op al die vragen en verhaaltjes in te gaan.
Ook is ze nog zo klein!
En toch erg bezig met wie ze is en wie haar familie is en wie in haar 'kringetje' horen.
Wat ik van het gesprek hoop is dat ze komt kennismaken met mijn kind en meedenkt over wat in deze situatie wel en niet goed gaat en dat ik wat duidelijker weet wat ik kan doen, wat ik kan zeggen. Ik merk dat als ik te veel een antwoord geef, dat antwoord weer gaat spoken op het moment. Maar misschien is dat juist goed en hoort dat er bij. Het gaat dan om kleine antwoorden in de trant van 'lust mijn papa ook boontjes'.
Maar ook zijn er momenten dat ze echt zegt: 'Ik begrijp het niet waarom ik geen papa heb. Waar is mijn papa nou?'
Ze is nog geen drie!
We hebben een boekje over hoe verschillend gezinnen kunnen zijn, en hoe het bij allerlei kindjes thuis is. Dat leek me wel zinvol om te kopen.
Het maakt ook veel bij mij los, alsof ik er naar neig alles weer te gaan proberen overzien, waarom het nu zo is zoals het is. Of ik nog een keer moet gaan evalueren of het wel was in de relatie zoals ik heb ervaren. Of ik het anders, beter had moeten doen bij het uit elkaar gaan.
Dat soort dingen.
Maar heb je al iets gehoord over je stage? Ik hoop dat je goed nieuws krijgt! Zal haast wel toch! Volgens mij willen ze je vast graag hebben!
Ik ben zelf ook bezig met het zoeken van een stageplek, echt spannend. Wens je veel succes!
Fijn om te lezen dat je er over praat met lieve mensen.
Maar als je er niet aan toe bent, neem jouw ruimte, jouw tijd.
Ik moet bekennen dat ik echt steeds aan je moet denken.
Vrijdag heb ik een afspraak met een pedagoge om eens te praten over mijn dochter. Ik wil graag feedback op hoe ik nu met haar vragen omga.
Probeer er niet al te zeer in mee te gaan, omdat ze het echt veel over haar papa heeft en allerlei fantasie-verhalen verzint. Maar ik wil haar juist wel helpen met haar 'verhaal' en haar de zekerheid geven waar ze naar zoekt.
Ze is pienter en nieuwsgierig en ik wil graag het juiste doen, maar in de praktijk vind ik het moeilijk om rustig op al die vragen en verhaaltjes in te gaan.
Ook is ze nog zo klein!
En toch erg bezig met wie ze is en wie haar familie is en wie in haar 'kringetje' horen.
Wat ik van het gesprek hoop is dat ze komt kennismaken met mijn kind en meedenkt over wat in deze situatie wel en niet goed gaat en dat ik wat duidelijker weet wat ik kan doen, wat ik kan zeggen. Ik merk dat als ik te veel een antwoord geef, dat antwoord weer gaat spoken op het moment. Maar misschien is dat juist goed en hoort dat er bij. Het gaat dan om kleine antwoorden in de trant van 'lust mijn papa ook boontjes'.
Maar ook zijn er momenten dat ze echt zegt: 'Ik begrijp het niet waarom ik geen papa heb. Waar is mijn papa nou?'
Ze is nog geen drie!
We hebben een boekje over hoe verschillend gezinnen kunnen zijn, en hoe het bij allerlei kindjes thuis is. Dat leek me wel zinvol om te kopen.
Het maakt ook veel bij mij los, alsof ik er naar neig alles weer te gaan proberen overzien, waarom het nu zo is zoals het is. Of ik nog een keer moet gaan evalueren of het wel was in de relatie zoals ik heb ervaren. Of ik het anders, beter had moeten doen bij het uit elkaar gaan.
Dat soort dingen.
Maar heb je al iets gehoord over je stage? Ik hoop dat je goed nieuws krijgt! Zal haast wel toch! Volgens mij willen ze je vast graag hebben!
Ik ben zelf ook bezig met het zoeken van een stageplek, echt spannend. Wens je veel succes!
donderdag 12 februari 2009 om 00:21
Hoi Lovinangels, hoe gaat het vandaag met je?
Het is wel herkenbaar wat je schrijft. Het verdriet moeilijk kunnen toelaten, en hoe je de dingen aanpakt en hoe dat een basis heeft in je jeugd.
De laatste tijd ben ik zelf wel echt verdrietig geweest. Ook emoties die er al lang zaten maar die geen ruimte kregen. Steeds maar dat binnenhouden, jezelf zo hard veroordelen. Geen tijd hebben om bij de pakken neer te gaan zitten.
Maar de afgelopen tijd slaap ik weer heel slecht, ben onrustig. Ik kijk films tot diep in de nacht en lig erbij te snotteren, janken. Maar dat moet maar zo dan, denk ik dan ook.
Ben een paar weken niet naar school geweest, even op adem komen.
Wat je schrijft over het verklaren van al die signalen, ja zo werkt het. Ik had ook dat soort dingen, die angsten en de lichamelijke reacties. Sommige dingen zitten er nog steeds op een bepaalde manier, heel vreemd.
Ik zie steeds meer hoe ontzettend close wij waren en hoe verziekt alles was.
Ik kan het soms nog moeilijk allemaal samen zien als één verhaal, omdat er zoveel kanten en beleving zit aan de hele tijd met hem samen. Net als dat ik hem nu tegelijk erg mis en nooit meer wil zien. Soms is het zo tegenstrijdig en zeker nu mijn dochter met al die vragen zit, kan ik weer aardig lopen piekeren.
Liefs!
Het is wel herkenbaar wat je schrijft. Het verdriet moeilijk kunnen toelaten, en hoe je de dingen aanpakt en hoe dat een basis heeft in je jeugd.
De laatste tijd ben ik zelf wel echt verdrietig geweest. Ook emoties die er al lang zaten maar die geen ruimte kregen. Steeds maar dat binnenhouden, jezelf zo hard veroordelen. Geen tijd hebben om bij de pakken neer te gaan zitten.
Maar de afgelopen tijd slaap ik weer heel slecht, ben onrustig. Ik kijk films tot diep in de nacht en lig erbij te snotteren, janken. Maar dat moet maar zo dan, denk ik dan ook.
Ben een paar weken niet naar school geweest, even op adem komen.
Wat je schrijft over het verklaren van al die signalen, ja zo werkt het. Ik had ook dat soort dingen, die angsten en de lichamelijke reacties. Sommige dingen zitten er nog steeds op een bepaalde manier, heel vreemd.
Ik zie steeds meer hoe ontzettend close wij waren en hoe verziekt alles was.
Ik kan het soms nog moeilijk allemaal samen zien als één verhaal, omdat er zoveel kanten en beleving zit aan de hele tijd met hem samen. Net als dat ik hem nu tegelijk erg mis en nooit meer wil zien. Soms is het zo tegenstrijdig en zeker nu mijn dochter met al die vragen zit, kan ik weer aardig lopen piekeren.
Liefs!
donderdag 12 februari 2009 om 00:51
Hoi Iseo...ik wandel hier eigenlijk zomaar even binnen..en lees veel heftige gevoelens hier...ben er stil van, want ik weet niet helemaal precies, waar het over gaat natuurlijk. Ik het gevoel heb eigenlijk een beetje 'in te breken'..in een volgens mij vertrouwde schrijfsters-kring...Maar het heeft me wel gegrepen zeg maar...
Ik wens iedereen hier veel sterkte en wijsheid toe !!
Groetjes, Oostvogel (die zelf ook ondanks vele stormen.....is blijven vliegen....)
Ik wens iedereen hier veel sterkte en wijsheid toe !!
Groetjes, Oostvogel (die zelf ook ondanks vele stormen.....is blijven vliegen....)
anoniem_80704 wijzigde dit bericht op 12-02-2009 00:54
Reden: rare zin even beter neergezet....
Reden: rare zin even beter neergezet....
% gewijzigd
donderdag 12 februari 2009 om 01:52
quote:dubiootje schreef op 12 februari 2009 @ 00:55:
Vertrouwde schrijfsterskring... ja en nee. Een aantal mensen schrijft hier al lang en kent elkaar, maar er komen en gaan ook altijd andere vrouwen.
Herken je hier iets Oostvogel?
heb de 1e posting nog eens gelezen...en dan moet ik helaas bevestigend met ja antwoorden dubiootje...ik herken wel zaken die beschreven worden ! In mijn relatie bevonden wij ons ook in een 'gevaren-zone'....Wij wonen nu niet meer bij elkaar en dat is voor ons individueel welzijn beter ! De rust is weer een beetje terug, in onszelf en naar elkaar toe. Gelukkig...want houden van stopt niet na afscheid nemen...de 1e klap, het roepen van nare dingen...het verliezen van je vriendinnen, geen contact meer met je zusje hebben. Afstand, relativeren, observeren, isoleren, is dan misschien wel de beste optie. Om, datgene te doen, wat goed voor me is.
Bedankt ! Dat ik dit even met je kan delen !
Vertrouwde schrijfsterskring... ja en nee. Een aantal mensen schrijft hier al lang en kent elkaar, maar er komen en gaan ook altijd andere vrouwen.
Herken je hier iets Oostvogel?
heb de 1e posting nog eens gelezen...en dan moet ik helaas bevestigend met ja antwoorden dubiootje...ik herken wel zaken die beschreven worden ! In mijn relatie bevonden wij ons ook in een 'gevaren-zone'....Wij wonen nu niet meer bij elkaar en dat is voor ons individueel welzijn beter ! De rust is weer een beetje terug, in onszelf en naar elkaar toe. Gelukkig...want houden van stopt niet na afscheid nemen...de 1e klap, het roepen van nare dingen...het verliezen van je vriendinnen, geen contact meer met je zusje hebben. Afstand, relativeren, observeren, isoleren, is dan misschien wel de beste optie. Om, datgene te doen, wat goed voor me is.
Bedankt ! Dat ik dit even met je kan delen !
donderdag 12 februari 2009 om 01:54
donderdag 12 februari 2009 om 02:03
Ik kan me ongeveer voorstellen dat dit een soort tijd is voor jou om ook terug te komen bij jezelf, om de dingen te proberen te plaatsen en dat je daar wat rust voor nodig hebt?
Is het sinds kort dat jullie niet meer samen in een huis wonen? Soms is die afstand zo nodig, zo vreemd ook hoe dat aanvoelt, omdat je je laat meeslepen in wat er zich afspeelt in die kleine ruimte die je maakt met elkaar in je relatie.
Maar Oostvogel, hoe gaat het dan met je?
Is het sinds kort dat jullie niet meer samen in een huis wonen? Soms is die afstand zo nodig, zo vreemd ook hoe dat aanvoelt, omdat je je laat meeslepen in wat er zich afspeelt in die kleine ruimte die je maakt met elkaar in je relatie.
Maar Oostvogel, hoe gaat het dan met je?
donderdag 12 februari 2009 om 09:44
Goeiemorgen Oostvogel (hoi Iseo! )
Er zijn al veel heftige dingen gebeurd bij jou, zo te horen. Bij gevarenzone stel ik me voor dat dingen dreigen te gebeuren; bij jou was het al een stap verder. Is het bij die ene klap gebleven (omdat je zegt "de eerste klap")? Hoe zit het met de psychische kant? Waarom koos je ervoor jezelf te isoleren? Wat gebeurde er als je contact had met je vriendinnen en familie?
Begrijp ik het goed dat jullie nog steeds een (lat-)relatie hebben? Hoe moet ik me dat precies voorstellen? Wat gaat er nu anders dan toen jullie nog samenwoonden? En hoe zie je de toekomst voor je?
Veel vragen hè?
Er zijn al veel heftige dingen gebeurd bij jou, zo te horen. Bij gevarenzone stel ik me voor dat dingen dreigen te gebeuren; bij jou was het al een stap verder. Is het bij die ene klap gebleven (omdat je zegt "de eerste klap")? Hoe zit het met de psychische kant? Waarom koos je ervoor jezelf te isoleren? Wat gebeurde er als je contact had met je vriendinnen en familie?
Begrijp ik het goed dat jullie nog steeds een (lat-)relatie hebben? Hoe moet ik me dat precies voorstellen? Wat gaat er nu anders dan toen jullie nog samenwoonden? En hoe zie je de toekomst voor je?
Veel vragen hè?
Ga in therapie!
donderdag 12 februari 2009 om 22:02
@ iseo
het gaat nu weer redelijk. wat is het toch heerlijk dat ik zoiets kan opschrijven en iemand zich erin herkent. dat doet me al zoveel goed...
ik dacht echt dat ik daar alleen in stond, je durft daar echt niet open over te zijn, hoewel zich vast meer mensen in zo een verhalen zouden herkennen, denk ik.
ik dacht ook eraan dat mijn ex me liet geloven dat alleen hij me begreep... dat was zijn manier me gevangen te houden.
als ik iets meemaakte omdat ik ongelukkig met hem was eigenlijk, besprak ik dat alleen met hem. alles bleef in de kooi.
wat een prestatie eigenlijk dat ik eruit ben gekomen. laat ik maar trots blijven en geen vraagtekens zetten bij deze uitspraak. moeilijk hoor....
het gaat nu weer redelijk. wat is het toch heerlijk dat ik zoiets kan opschrijven en iemand zich erin herkent. dat doet me al zoveel goed...
ik dacht echt dat ik daar alleen in stond, je durft daar echt niet open over te zijn, hoewel zich vast meer mensen in zo een verhalen zouden herkennen, denk ik.
ik dacht ook eraan dat mijn ex me liet geloven dat alleen hij me begreep... dat was zijn manier me gevangen te houden.
als ik iets meemaakte omdat ik ongelukkig met hem was eigenlijk, besprak ik dat alleen met hem. alles bleef in de kooi.
wat een prestatie eigenlijk dat ik eruit ben gekomen. laat ik maar trots blijven en geen vraagtekens zetten bij deze uitspraak. moeilijk hoor....
donderdag 12 februari 2009 om 23:08
quote:Iseo schreef op 12 februari 2009 @ 02:03:
Ik kan me ongeveer voorstellen dat dit een soort tijd is voor jou om ook terug te komen bij jezelf, om de dingen te proberen te plaatsen en dat je daar wat rust voor nodig hebt?
Is het sinds kort dat jullie niet meer samen in een huis wonen? Soms is die afstand zo nodig, zo vreemd ook hoe dat aanvoelt, omdat je je laat meeslepen in wat er zich afspeelt in die kleine ruimte die je maakt met elkaar in je relatie.
Maar Oostvogel, hoe gaat het dan met je?
Hi Iseo...Nu gaat het goed met mij. Heb weer rust in mezelf gevonden en ook de kracht is weer in mij terug gekomen! Puur omdat we elkaar niet meer zo op de huid zitten en ik me weer vrijer kan bewegen in mijn eigen ik. We slurpte elkaar helemaal op, deden alleen nog de dingen samen. En zijn daardoor beide sociaal erg geisoleerd geraakt. Omdat het door allerlei omstandigheden geen zorgeloze relatie was/is...kom je ook niet graag bij andere over de vloer. En dan word je wereldje erg klein.
Maar...het was niet allemaal K.. en beleefde samen ook hele fijne, liefdevolle tijden. Dat is wat het zo moeilijk maakt ! Maar op dit moment heb ik vrede met de situatie en neem ik de tijd om erachter te komen, wat IK daadwerkelijk wil !
Ik kan me ongeveer voorstellen dat dit een soort tijd is voor jou om ook terug te komen bij jezelf, om de dingen te proberen te plaatsen en dat je daar wat rust voor nodig hebt?
Is het sinds kort dat jullie niet meer samen in een huis wonen? Soms is die afstand zo nodig, zo vreemd ook hoe dat aanvoelt, omdat je je laat meeslepen in wat er zich afspeelt in die kleine ruimte die je maakt met elkaar in je relatie.
Maar Oostvogel, hoe gaat het dan met je?
Hi Iseo...Nu gaat het goed met mij. Heb weer rust in mezelf gevonden en ook de kracht is weer in mij terug gekomen! Puur omdat we elkaar niet meer zo op de huid zitten en ik me weer vrijer kan bewegen in mijn eigen ik. We slurpte elkaar helemaal op, deden alleen nog de dingen samen. En zijn daardoor beide sociaal erg geisoleerd geraakt. Omdat het door allerlei omstandigheden geen zorgeloze relatie was/is...kom je ook niet graag bij andere over de vloer. En dan word je wereldje erg klein.
Maar...het was niet allemaal K.. en beleefde samen ook hele fijne, liefdevolle tijden. Dat is wat het zo moeilijk maakt ! Maar op dit moment heb ik vrede met de situatie en neem ik de tijd om erachter te komen, wat IK daadwerkelijk wil !
donderdag 12 februari 2009 om 23:53
quote:dubiootje schreef op 12 februari 2009 @ 09:44:
Goeiemorgen Oostvogel (hoi Iseo! )
Er zijn al veel heftige dingen gebeurd bij jou, zo te horen. Bij gevarenzone stel ik me voor dat dingen dreigen te gebeuren; bij jou was het al een stap verder. Is het bij die ene klap gebleven (omdat je zegt "de eerste klap")? Hoe zit het met de psychische kant? Waarom koos je ervoor jezelf te isoleren? Wat gebeurde er als je contact had met je vriendinnen en familie?
Begrijp ik het goed dat jullie nog steeds een (lat-)relatie hebben? Hoe moet ik me dat precies voorstellen? Wat gaat er nu anders dan toen jullie nog samenwoonden? En hoe zie je de toekomst voor je?
Veel vragen hè?
Hi Dubiootje,
Ja, we hebben heftige, ongezonde momenten beleefd !! En nee het is niet bij die ene klap gebleven. Die aanvankelijk onschuldig leek, maar op dat moment alle grenzen al overschreed. De psychische kant? Ik weet dat we beide weldenkende gezonde mensen zijn in onze hoofden. Maar wat brengt een mens ertoe om te slaan? Het heeft te maken met ongecontroleerde woede en totale onmacht! Wat het natuurlijk nóóit mag rechtvaardigen !
Noem het een vorm van 'het bloed onder je nagels vandaan laten halen'...en daardoor niet meer met je hoofd bezig bent, maar met totale waanzin die je ertoe drijft een ander pijn te doen. En daarna ontzettend veel spijt van hebben, omdat je zo van die ander houdt ! Dat was bij mijn vriend aan de orde. Dat isoleren gaat eigenlijk vanzelf, omdat je niet lekker in je vel zit, er spanningen zijn tussen mij en mijn partner, dus kom je niet graag bij anderen als zo`n situatie aan de orde is. We gingen er dan wel op uit, maar er waren geen andere mensen bij of wij gingen niet naar andere toe. Ja 1 familielid van mijn vriend bezochten wij regelmatig. Maar het gekke van alles is, als er een voorval had plaatsgevonden, een ruzie; meestal woorden, dan was het geen probleem voor mij tóch samen met hem daar naartoe te gaan. En dan waaide de bui ook wel weer voorbij in de meeste gevallen. Maar het kwam ook voor dat hij dan steken onder water bleef geven. En ik ben ook niet op m`n mondje gevallen, dus sprak ik hem daarop aan, als we weer huiswaarts gingen. Als ik mijn mond dichthield, kon het ook niet escaleren. Maar ik zit zo ook niet in elkaar, want mijn rechtvaardigheidsgevoel is erg groot !
Dus ja, dan botste het wel eens flink. En als dat botsen dan zo uit de hand liep, (als ik me niet op m`n kop liet zitten) dan had hij geen verbaal geen macht over me en dan reageerde hij als een klein kind, wat z`n zin niet kreeg. Haast stampvoetend, zette hij dan kracht bij.
Mijn vriendinnen hebben daar zelden iets van mee gekregen. Maar er is er een, die wel eens een situatie (*) meegemaakt heeft, die ervoor gezorgt heeft, dat het mond op mond verhaal steeds spannender werd. Wat er uiteindelijk toe geleid heeft, dat andere vriendinnen al een oordeel hadden, voordat ze hem daadwerkelijk ooit goed hebben leren kennen. (*)En dat was niet persoonlijk naar mij gericht maar naar een bekende van die vriendin, die een rotopmerking naar mij toe had gemaakt. Ook het rechtvaardigheidsgevoel van mijn vriend is érg sterk en als hij vind dat hem of zijn dierbare onrecht aangedaan wordt, dan wordt hij heel fel. Jaloezie, speelt hierin ook een erg grote rol !
Mijn familie...tsjaa...die hebben mij wel es wat gevraagd ja, toen ze iets aan me zagen. Maar je bent dan erg creatief in het geven van antwoorden. Bij de meeste onder ons wel bekend denk ik?? Edoch hebben ze er geen idee van hoe en wat.
Een collegaatje van mij had het wel in de gaten...we hebben daar ook over gesproken...Ze zag het gewoon aan me zei ze..ze heeft hetzelfde meegemaakt.. Gelukkig kon ik er met 3 mensen heel goed over praten en dat voelde erg goed. Het laatste incident, is van oktober 2008...Maar sinds we niet meer bij elkaar wonen, lijkt het erop, dat we elkaar niet meer zo verzuren en dus beter kunnen relativeren doordat we wellicht verder van elkaar afstaan.
Sinds half december, is de relatie niet meer een relatie in die zin. Hij woont elders en hebben dus ieder ons eigen huishouden en dingetjes die we doen. Vriendschappelijk hebben we nog wel een relatie en contact en dat gaat buitengewoon goed. We hebben zelfs al 3 weken géén woordewisselingen of misverstand gehad. Nou dat is een hele bevrijding ! Het klinkt bizar, maar ik ben er blij mee ! Deze man is me erg dierbaar, ondanks alles wat we samen al meegemaakt hebben. Daarom is er ook een einde aan onze relatie gekomen, omdat hij van mening is, dat wat er gebeurd is, ik dat niet verdien. Hij kende zichzelf niet meer en heeft het ook nog nooit meegemaakt eerder! Dat baarde hemzelf ook zorgen. We houden nog steeds van elkaar en hopen dat er toch een toekomst voor ons weggelegd is. Tijd heelt alle wonden zeggen ze wel eens. We zijn aardig aan het genezen zeg maar.
Ik leef met de dag...en iedere dag voel ik mezelf sterker worden..zie de voordelen van het alleen wonen al is het gemis naar hem nog steeds aanwezig. Maar ik heb meer afstand genomen, emotioneel en fysiek en dat scheelt enorm. De rust die ik daarbij heb, draag ik op een of andere manier over op hem. Dus zijn we beide rustig en kom je tot gesprekken die op een gegeven moment helemaal niet meer mogelijk waren. Dus op een gezonde manier komen we gevoelsmatig dichter bij elkaar.
nou...je vragen hebben voor een aardig stukje tekst hier gezorgd ..haha..maar wel fijn het je even toegelicht te hebben !
Groetjes, Oostvogel.
Goeiemorgen Oostvogel (hoi Iseo! )
Er zijn al veel heftige dingen gebeurd bij jou, zo te horen. Bij gevarenzone stel ik me voor dat dingen dreigen te gebeuren; bij jou was het al een stap verder. Is het bij die ene klap gebleven (omdat je zegt "de eerste klap")? Hoe zit het met de psychische kant? Waarom koos je ervoor jezelf te isoleren? Wat gebeurde er als je contact had met je vriendinnen en familie?
Begrijp ik het goed dat jullie nog steeds een (lat-)relatie hebben? Hoe moet ik me dat precies voorstellen? Wat gaat er nu anders dan toen jullie nog samenwoonden? En hoe zie je de toekomst voor je?
Veel vragen hè?
Hi Dubiootje,
Ja, we hebben heftige, ongezonde momenten beleefd !! En nee het is niet bij die ene klap gebleven. Die aanvankelijk onschuldig leek, maar op dat moment alle grenzen al overschreed. De psychische kant? Ik weet dat we beide weldenkende gezonde mensen zijn in onze hoofden. Maar wat brengt een mens ertoe om te slaan? Het heeft te maken met ongecontroleerde woede en totale onmacht! Wat het natuurlijk nóóit mag rechtvaardigen !
Noem het een vorm van 'het bloed onder je nagels vandaan laten halen'...en daardoor niet meer met je hoofd bezig bent, maar met totale waanzin die je ertoe drijft een ander pijn te doen. En daarna ontzettend veel spijt van hebben, omdat je zo van die ander houdt ! Dat was bij mijn vriend aan de orde. Dat isoleren gaat eigenlijk vanzelf, omdat je niet lekker in je vel zit, er spanningen zijn tussen mij en mijn partner, dus kom je niet graag bij anderen als zo`n situatie aan de orde is. We gingen er dan wel op uit, maar er waren geen andere mensen bij of wij gingen niet naar andere toe. Ja 1 familielid van mijn vriend bezochten wij regelmatig. Maar het gekke van alles is, als er een voorval had plaatsgevonden, een ruzie; meestal woorden, dan was het geen probleem voor mij tóch samen met hem daar naartoe te gaan. En dan waaide de bui ook wel weer voorbij in de meeste gevallen. Maar het kwam ook voor dat hij dan steken onder water bleef geven. En ik ben ook niet op m`n mondje gevallen, dus sprak ik hem daarop aan, als we weer huiswaarts gingen. Als ik mijn mond dichthield, kon het ook niet escaleren. Maar ik zit zo ook niet in elkaar, want mijn rechtvaardigheidsgevoel is erg groot !
Dus ja, dan botste het wel eens flink. En als dat botsen dan zo uit de hand liep, (als ik me niet op m`n kop liet zitten) dan had hij geen verbaal geen macht over me en dan reageerde hij als een klein kind, wat z`n zin niet kreeg. Haast stampvoetend, zette hij dan kracht bij.
Mijn vriendinnen hebben daar zelden iets van mee gekregen. Maar er is er een, die wel eens een situatie (*) meegemaakt heeft, die ervoor gezorgt heeft, dat het mond op mond verhaal steeds spannender werd. Wat er uiteindelijk toe geleid heeft, dat andere vriendinnen al een oordeel hadden, voordat ze hem daadwerkelijk ooit goed hebben leren kennen. (*)En dat was niet persoonlijk naar mij gericht maar naar een bekende van die vriendin, die een rotopmerking naar mij toe had gemaakt. Ook het rechtvaardigheidsgevoel van mijn vriend is érg sterk en als hij vind dat hem of zijn dierbare onrecht aangedaan wordt, dan wordt hij heel fel. Jaloezie, speelt hierin ook een erg grote rol !
Mijn familie...tsjaa...die hebben mij wel es wat gevraagd ja, toen ze iets aan me zagen. Maar je bent dan erg creatief in het geven van antwoorden. Bij de meeste onder ons wel bekend denk ik?? Edoch hebben ze er geen idee van hoe en wat.
Een collegaatje van mij had het wel in de gaten...we hebben daar ook over gesproken...Ze zag het gewoon aan me zei ze..ze heeft hetzelfde meegemaakt.. Gelukkig kon ik er met 3 mensen heel goed over praten en dat voelde erg goed. Het laatste incident, is van oktober 2008...Maar sinds we niet meer bij elkaar wonen, lijkt het erop, dat we elkaar niet meer zo verzuren en dus beter kunnen relativeren doordat we wellicht verder van elkaar afstaan.
Sinds half december, is de relatie niet meer een relatie in die zin. Hij woont elders en hebben dus ieder ons eigen huishouden en dingetjes die we doen. Vriendschappelijk hebben we nog wel een relatie en contact en dat gaat buitengewoon goed. We hebben zelfs al 3 weken géén woordewisselingen of misverstand gehad. Nou dat is een hele bevrijding ! Het klinkt bizar, maar ik ben er blij mee ! Deze man is me erg dierbaar, ondanks alles wat we samen al meegemaakt hebben. Daarom is er ook een einde aan onze relatie gekomen, omdat hij van mening is, dat wat er gebeurd is, ik dat niet verdien. Hij kende zichzelf niet meer en heeft het ook nog nooit meegemaakt eerder! Dat baarde hemzelf ook zorgen. We houden nog steeds van elkaar en hopen dat er toch een toekomst voor ons weggelegd is. Tijd heelt alle wonden zeggen ze wel eens. We zijn aardig aan het genezen zeg maar.
Ik leef met de dag...en iedere dag voel ik mezelf sterker worden..zie de voordelen van het alleen wonen al is het gemis naar hem nog steeds aanwezig. Maar ik heb meer afstand genomen, emotioneel en fysiek en dat scheelt enorm. De rust die ik daarbij heb, draag ik op een of andere manier over op hem. Dus zijn we beide rustig en kom je tot gesprekken die op een gegeven moment helemaal niet meer mogelijk waren. Dus op een gezonde manier komen we gevoelsmatig dichter bij elkaar.
nou...je vragen hebben voor een aardig stukje tekst hier gezorgd ..haha..maar wel fijn het je even toegelicht te hebben !
Groetjes, Oostvogel.
zaterdag 14 februari 2009 om 20:41
Hoi Dames,
Een tijdje geleden heb ik hier wat geschreven,heb toen wat tips gekregen (waarvoor mijn dank) en de nodige acties ondernomen. Alleen waar ik nu tegen aanloop is dat ik moeite heb met loslaten...........Ik weet dat een relatie tussen ons niet werkt, niet kan. Als ik aan alles denk wat er gebeurt is dan snap ik ook niet eens waarom ik niet kan loslaten. Ik wil de relatie niet zoals die was, wil hem niet zoals hij was maar hij kon ook zo anders zijn.........Een deel van me vraagt zich af of het dit keer toch niet zal lukken......
Iseo ik herken veel in wat je schrijft, ook van een tijdje terug (ik lees altijd trouw mee en pik wel het eea van jullie op)
Een tijdje geleden heb ik hier wat geschreven,heb toen wat tips gekregen (waarvoor mijn dank) en de nodige acties ondernomen. Alleen waar ik nu tegen aanloop is dat ik moeite heb met loslaten...........Ik weet dat een relatie tussen ons niet werkt, niet kan. Als ik aan alles denk wat er gebeurt is dan snap ik ook niet eens waarom ik niet kan loslaten. Ik wil de relatie niet zoals die was, wil hem niet zoals hij was maar hij kon ook zo anders zijn.........Een deel van me vraagt zich af of het dit keer toch niet zal lukken......
Iseo ik herken veel in wat je schrijft, ook van een tijdje terug (ik lees altijd trouw mee en pik wel het eea van jullie op)
zondag 15 februari 2009 om 01:59
Hey Jessie...
Ik herken ook wel wat jij schrijft...je hoopt altijd op beter!
Welke tips had jij gekregen en welke acties volgende daarop ?
Loslaten is erg moeilijk. Dat lukt alleen als je het ook écht wil !
En de kracht van het willen...is op zich alweer moeilijk !
Het is een beetje rustig hier ? Where is everybody...???
Ik herken ook wel wat jij schrijft...je hoopt altijd op beter!
Welke tips had jij gekregen en welke acties volgende daarop ?
Loslaten is erg moeilijk. Dat lukt alleen als je het ook écht wil !
En de kracht van het willen...is op zich alweer moeilijk !
Het is een beetje rustig hier ? Where is everybody...???
zondag 15 februari 2009 om 14:25
quote:Iseo schreef op 12 februari 2009 @ 00:11:
Wat ontzettend goed dat je met een pedagoog gaat praten. Misschien kan die van een afstandje ook goede adviezen geven over wat je kunt antwoorden of hoe je met bepaalde vragen moet omgaan. Ben benieuwd hoe dat gaat!
Zonlicht had trouwens gelijk, ik kan ook beslissen om het helemaal te laten rusten. Maar ik wil er wel iets over beslissen het voelt nu alsof het blijft doorzeuren op de achtergrond, daar ben ik erg onrustig van geworden. Ik neig nu heel erg naar wel een kaart sturen, ik denk namelijk niet dat ik het echt zal kunnen laten rusten. Het zit me te hoog. Wat als ik straks ga trouwen, wat als ik kinderen krijg, welke rol heeft hij nou eigenlijk gehad in mijn leven, dat soort vragen blijven toch wel opkomen.
Ik laat het weten als ik iets heb gedaan of besloten natuurlijk.
Ik ben trouwens aangenomen!! Hoef me geen zorgen meer te maken of ik een goede afstudeerplek kan vinden of niet. Ben heel erg opgelucht en blij.
Dubiootje, hoe is het met jou? (f)
Wat ontzettend goed dat je met een pedagoog gaat praten. Misschien kan die van een afstandje ook goede adviezen geven over wat je kunt antwoorden of hoe je met bepaalde vragen moet omgaan. Ben benieuwd hoe dat gaat!
Zonlicht had trouwens gelijk, ik kan ook beslissen om het helemaal te laten rusten. Maar ik wil er wel iets over beslissen het voelt nu alsof het blijft doorzeuren op de achtergrond, daar ben ik erg onrustig van geworden. Ik neig nu heel erg naar wel een kaart sturen, ik denk namelijk niet dat ik het echt zal kunnen laten rusten. Het zit me te hoog. Wat als ik straks ga trouwen, wat als ik kinderen krijg, welke rol heeft hij nou eigenlijk gehad in mijn leven, dat soort vragen blijven toch wel opkomen.
Ik laat het weten als ik iets heb gedaan of besloten natuurlijk.
Ik ben trouwens aangenomen!! Hoef me geen zorgen meer te maken of ik een goede afstudeerplek kan vinden of niet. Ben heel erg opgelucht en blij.
Dubiootje, hoe is het met jou? (f)
maandag 16 februari 2009 om 14:06
mijn vader is ook geen heilige,net zo min als ex-man, ik heb van hem nooit een compliment gekregen of iets dergelijks in de 33 jaar dat ik nu al zijn dochter ben ( mijn broer ook al 30 jaar niet trouwens ).
ik heb steeds meer moeite met die man, vreemd genoeg.
ik denk dat mijn ex misbruik gemaakt heeft ervan dat hij aanvoelde wat mijn vader voor een bodem gelegd heeft in mijn jeugd.
( mijn ouders zijn overigens al meer dan 40 jaar getrouwd, mijn moeder kan met hem leven schijnbaar ).
het is allemaal niet zo dramatisch dat ik het contact zou verbreken met mijn ouders/vader. het helpt ook niet vader aan te spreken op zijn gedrag, als iemand dat doet lacht ie alleen schaapachtig en reageert niet. vreemd dat ik nu pas merk hoe dat me ook beïnvloed naast het verhaal met ex, voor mijn gevoel horen ze ook bij elkaar.
ik weet niet waarom ik het hier schrijf, ik vertrouw jullie denk ik.
ik schaam me ook hierover te praten, meer nog dan over de scheiding, ik wil mijn vader ook niet beschadigen.
hij heeft ook niet alles mee, hij is bijvoorbeeld elke avond panisch voor het avondeten en eet pas nadat ie zijn zenuwen op anderen heeft uitgeleefd. dat vind ik bijvoorbeeld naast erg vervelend voor mijn moeder ook verdrietig voor hem. waarom zijn al mijn posts hier altijd zo dubbel ? zou het leven gewoon niet zo eenvoudig zijn als sommigen denken ?
ik heb steeds meer moeite met die man, vreemd genoeg.
ik denk dat mijn ex misbruik gemaakt heeft ervan dat hij aanvoelde wat mijn vader voor een bodem gelegd heeft in mijn jeugd.
( mijn ouders zijn overigens al meer dan 40 jaar getrouwd, mijn moeder kan met hem leven schijnbaar ).
het is allemaal niet zo dramatisch dat ik het contact zou verbreken met mijn ouders/vader. het helpt ook niet vader aan te spreken op zijn gedrag, als iemand dat doet lacht ie alleen schaapachtig en reageert niet. vreemd dat ik nu pas merk hoe dat me ook beïnvloed naast het verhaal met ex, voor mijn gevoel horen ze ook bij elkaar.
ik weet niet waarom ik het hier schrijf, ik vertrouw jullie denk ik.
ik schaam me ook hierover te praten, meer nog dan over de scheiding, ik wil mijn vader ook niet beschadigen.
hij heeft ook niet alles mee, hij is bijvoorbeeld elke avond panisch voor het avondeten en eet pas nadat ie zijn zenuwen op anderen heeft uitgeleefd. dat vind ik bijvoorbeeld naast erg vervelend voor mijn moeder ook verdrietig voor hem. waarom zijn al mijn posts hier altijd zo dubbel ? zou het leven gewoon niet zo eenvoudig zijn als sommigen denken ?
dinsdag 17 februari 2009 om 01:22
Hi LovingAngels..
Je hebt dubbele gevoelens over het hele gegeven denk ik.
Aan de ene kant ervaar je het als fijn hier je gevoel neer te zetten maar aan de andere kant voelt het lastig omdat je genoemde mannen in je leven eniszins in een 'kwaad daglicht' zet. Voel ik het goed aan? Ik voel dat namelijk zelf ook een beetje het lucht op het te schrijven, maar er knaagt wel wat.
Haat en liefde liggen ook erg dicht naast elkaar. Net als lachen, huilen en andersom. Maar ik denk niet dat je het ex. kwalijk kunt/mag nemen dat er een bodem in jouw jeugd gelegt is, waar de dingen die je ex. gedaan heeft aardig op kon gedijen. Al wat er in onze jonge jaren gebeurd, is van groot belang voor ons verder leven. Heb dat nu al een paar keer gelezen in boeken, die mij meer rust gebracht hebben, doordat ik meer en meer de bevestiging kreeg hetgeen ik zelf al jaren mee worstel. En ja, kun je hier je ouders voor verantwoordelijk stellen. Ja en nee. Ouders doen het ook weer op de manier, zoals ze het van hun ouders meegekregen hebben. Ik ben een aantal jaren geleden ook héél kwaad op mijn ouders geweest, met name op mijn vader.
Heb dit na verloop van tijd ook weer weten te relativeren, omdat ik van mening ben dat hij ook niet beter weet. En ..de tijd niet terug te draaien is. Het enige wat je voor jezelf kunt doen, is de gevoelige punten, de valkuilen nader voor jezelf onderzoeken. En daar iets mee doen. En dat is makkelijker gezegt dan gedaan.
Ik heb het boek gelezen, 'Sleutels in jezelf' van Huygens. Is niet meer te krijgen in de boekhandel. Maar heb op marktplaats nog een mooi exemplaar kunnen kopen. En daar heb ik veel van geleerd ! Zo ook het 'Monsterverbond'. Je leest en je leert zaken, waar je nooit eerder bij stilgestaan hebt, te begrijpen.
Nu is het nog de kunst het toe te passen. Nu het nog kan.
Het is namelijk nooit te laat om het roer om te gooien. Het anders doen te doen. Beter, voor jezelf.
Het klinkt allemaal zo simpel. Ikzelf ben er ook nog lang niet.
Maar de bewustwording is in ieder geval: 'in wording'.
En daar ben ik blij mee.
Is je scheiding nog maar kort geleden ? Denk je dat je opvoeding of de houding van je vader t.o.v. jou een rol speelt hierin?
Je hebt dubbele gevoelens over het hele gegeven denk ik.
Aan de ene kant ervaar je het als fijn hier je gevoel neer te zetten maar aan de andere kant voelt het lastig omdat je genoemde mannen in je leven eniszins in een 'kwaad daglicht' zet. Voel ik het goed aan? Ik voel dat namelijk zelf ook een beetje het lucht op het te schrijven, maar er knaagt wel wat.
Haat en liefde liggen ook erg dicht naast elkaar. Net als lachen, huilen en andersom. Maar ik denk niet dat je het ex. kwalijk kunt/mag nemen dat er een bodem in jouw jeugd gelegt is, waar de dingen die je ex. gedaan heeft aardig op kon gedijen. Al wat er in onze jonge jaren gebeurd, is van groot belang voor ons verder leven. Heb dat nu al een paar keer gelezen in boeken, die mij meer rust gebracht hebben, doordat ik meer en meer de bevestiging kreeg hetgeen ik zelf al jaren mee worstel. En ja, kun je hier je ouders voor verantwoordelijk stellen. Ja en nee. Ouders doen het ook weer op de manier, zoals ze het van hun ouders meegekregen hebben. Ik ben een aantal jaren geleden ook héél kwaad op mijn ouders geweest, met name op mijn vader.
Heb dit na verloop van tijd ook weer weten te relativeren, omdat ik van mening ben dat hij ook niet beter weet. En ..de tijd niet terug te draaien is. Het enige wat je voor jezelf kunt doen, is de gevoelige punten, de valkuilen nader voor jezelf onderzoeken. En daar iets mee doen. En dat is makkelijker gezegt dan gedaan.
Ik heb het boek gelezen, 'Sleutels in jezelf' van Huygens. Is niet meer te krijgen in de boekhandel. Maar heb op marktplaats nog een mooi exemplaar kunnen kopen. En daar heb ik veel van geleerd ! Zo ook het 'Monsterverbond'. Je leest en je leert zaken, waar je nooit eerder bij stilgestaan hebt, te begrijpen.
Nu is het nog de kunst het toe te passen. Nu het nog kan.
Het is namelijk nooit te laat om het roer om te gooien. Het anders doen te doen. Beter, voor jezelf.
Het klinkt allemaal zo simpel. Ikzelf ben er ook nog lang niet.
Maar de bewustwording is in ieder geval: 'in wording'.
En daar ben ik blij mee.
Is je scheiding nog maar kort geleden ? Denk je dat je opvoeding of de houding van je vader t.o.v. jou een rol speelt hierin?
